(Νεότερες αναρτήσεις στο κάτω μέρος της σελίδας)
Εξωτερική ομορφιά
Σκέψεις μέσα από τη μελέτη τής Αγίας Γραφής
Μαρία Σκαμπαρδώνη
Φοιτήτρια Θεολογίας και Δημοσιογράφος
Στον άνθρωπο, η εσωτερική ομορφιά και η αρετή είναι ανώτερα της εξωτερικής.
Και όμως, στην εποχή μας κυριαρχεί όχι μόνο μία εμμονική προσκόλληση σε οτιδήποτε αφορά την εξωτερική ομορφιά του ανθρώπου, αλλά διαπιστώνεται και η ανθρώπινη επέμβαση απέναντι σε χαρακτηριστικά της εμφάνισής μας που έχουμε από τη γέννησή μας. Αναφέρομαι όχι στην απαραίτητη και αναγκαία φροντίδα με το πλύσιμο του σώματος, αλλά σε όλη αυτή την περιττή φόρτωση του σώματος με μπογιές, καλλυντικά, ακριβά ρούχα, κοσμήματα και κάθε μέθοδο σύγχρονου καλλωπισμού. Ο άνθρωπος βάφει τα μαλλιά του, τα νύχια του, αφιερώνει ώρες στην ατομική περιποίηση του εαυτού του.
Οι άνθρωποι δαπανούν χρόνο για την περιποίησή τους, επειδή υποσυνείδητα, θέλουν να ξεγελούν το χρόνο και να αισθάνονται νεότεροι. Ο μέγας Αριστοτέλης έχει πει πως ο χρόνος δεν αφήνει ομορφιά σε τίποτα· ίσα-ίσα που την αφαιρεί από τα πάντα. Όχι μόνο από τον άνθρωπο του οποίου το πέρασμα του χρόνου αποτυπώνεται στα άσπρα μαλλιά και στη σωματική αδυναμία, αλλά και στα έπιπλα, σε ένα σπίτι, στα πάντα. Δεν υπάρχει τίποτα το οποίο το πέρασμα του χρόνου δεν το επηρεάζει και δεν του δημιουργεί φθορά.
Ο Θεός όταν έστειλε το Σαούλ να ανακηρύξει το Δαβίδ βασιλιά και να τον χρίσει με έλαιο, είπε το εξής: «Μην επιβλέψεις στο ύψος ή το ανάστημα αυτού, διότι δε βλέπει ο Κύριος με τον τρόπο που βλέπει ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος βλέπει το φαινόμενο, ενώ ο Κύριος την καρδιά». (Σαμουήλ Α, κεφάλαιο ιε: 7).
Η Αγία Γραφή δεν αντιμετωπίζει αρνητικά την εξωτερική εμφάνιση απόλυτα· αλλά διδάσκει πως ενδέχεται να λειτουργήσει βλαπτικά στον άνθρωπο όταν δεν υπάρχει αρετή και να οδηγήσει σε σαρκικές και ηθικές ατασθαλίες. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο Δαβίδ υπέπεσε σε μοιχεία με τη Βηρσαβεέ και σχεδίασε τη δολοφονία του Ουρία, επειδή η γυναίκα αυτή του άρεσε εξωτερικά. (Σαμουήλ Β, κεφάλαιο ια). Η ωραία εμφάνιση ήταν η απαρχή για μία σειρά ανήθικων πράξεων και της πιο κακής στιγμής σε ολόκληρη τη ζωή του Δαβίδ.
Η Αγία Γραφή τονίζει την ομορφιά σε περιπτώσεις ανθρώπων των οποίων η συνέχεια της ζωής δεν είχε καλή πορεία.
Διαβάζουμε για τον βασιλιά Σαούλ: «ο ομορφότερος και ο υψηλότερος ανάμεσα στους Ισραηλίτες. Ήταν ένα κεφάλι ψηλότερος από κάθε άλλον μέσα σ’ όλο το λαό». (Α’ Βασ. 9,2). Στη συνέχεια της ζωής του δυσαρέστησε με την ανυπακοή του το Θεό, ο οποίος τον απέρριψε από βασιλιά του Ισραήλ και στη θέση του έβαλε το Δαβίδ. Η εμφάνιση και η αποδοχή του από το λαό, του είχε δημιουργήσει αλαζονεία, η οποία τον έβλαψε στην πνευματική του πορεία και σχέση με το Θεό.
Για τον Αβεσσαλώμ, το γιο του βασιλιά Δαβίδ, ο οποίος ήθελε να τον δολοφονήσει και να πάρει τη βασιλεία του, γίνεται ξανά μνεία στην ωραία του εμφάνιση. «Δεν υπήρχε, κατά τις Γραφές, μεταξύ των Ισραηλιτών άλλος τόσο ωραίος όπως ο Αβεσσαλώμ, όπου από τα πέλματα των ποδιών του μέχρι τη κορυφή της κεφαλής του δεν παρουσίαζε το παραμικρό ελάττωμα». Και αυτό ήταν η αρχή της αλαζονείας του, καθώς τα μακριά μαλλιά του για τα οποία ήταν αντικείμενο θαυμασμού, ήταν τελικά η αιτία που πιάστηκε στο δέντρο και, τελικά, θανατώθηκε.
Ωστόσο, υπάρχουν εδάφια που μιλούν με όχι επικριτικό τρόπο για το στολισμό μίας γυναίκας (Ιερεμίας Β:32).
Η ωραία εμφάνιση τονίζεται μέσα στην Αγία Γραφή, περισσότερο για τους ανθρώπους που έδειξαν ανυπακοή, έλλειψη πίστης και υπέπεσαν σε σοβαρά ολισθήματα.
Η εμφάνιση μπορεί να οδηγήσει σε δρόμους κακούς· κάποιος χρησιμοποιώντας ως δόλωμα την καλή του εμφάνιση, μπορεί να θέλει να πλανέψει άλλους ανθρώπους.
Στο βιβλίο των Παροιμιών, κεφάλαιο 7 και στίχους από 6-23, παραστατικά διαβάζουμε: «Από το παράθυρο του σπιτιού μου έσκυψα μέσα από το διχτυωτό μου· και είδα ανάμεσα στους άφρονες, παρατήρησα ανάμεσα στους νεανίες, έναν νέο χωρίς μυαλό· που περνούσε από την πλατεία, κοντά στη γωνιά της, και ερχόταν από τον δρόμο προς το σπίτι της, στο εσπερινό σκοτάδι τής ημέρας, στον σκοτασμό τής νύχτας και στο βαθύ σκοτάδι· και ξάφνου, τον συναντάει μια γυναίκα που είχε πορνικό σχήμα, και καρδιά δολιόφρονη, φλύαρη και αναιδής· τα πόδια της δεν μένουν στο σπίτι της· τώρα είναι έξω, τώρα στις πλατείες, και ενεδρεύει κοντά σε κάθε γωνιά. Και τον πιάνει, και τον φιλάει, και με ένα αναιδές πρόσωπο του λέει: «Έχω ειρηνικές θυσίες· σήμερα απέδωσα τις ευχές μου· γι’ αυτό βγήκα σε συνάντησή σου, ποθώντας να δω το πρόσωπό σου, και σε βρήκα.
Έστρωσα το κρεβάτι μου με πέπλους, με τάπητες στολισμένους, με νήματα της Αιγύπτου· θυμίασα το κρεβάτι μου με σμύρνα, αλόη και κανέλα· έλα, ας μεθύσουμε από έρωτα μέχρι την αυγή· ας εντρυφήσουμε σε έρωτες· επειδή, ο άνδρας δεν είναι στο σπίτι του, πήγε σε έναν μακρινό δρόμο· πήρε στο χέρι του ένα βαλάντιο από ασήμι· θα επανέρθει στο σπίτι του στον ορισμένο καιρό».
Με την πολλή της τέχνη τον αποπλάνησε· με την κολακεία των χειλέων της τον έλκυσε. Αμέσως, την ακολουθεί από πίσω, όπως το βόδι πηγαίνει στη σφαγή ή όπως το ελάφι πηδάει στον βρόχο, μέχρις ότου ένα βέλος περάσει μέσα από το συκώτι του· όπως το πουλί σπεύδει στην παγίδα, και δεν ξέρει ότι είναι ενάντια στη ζωή του».
Από την ωραία εμφάνιση ξεγελάστηκε ο νέος που περιγράφει ο βασιλιάς Σολομώντας, διότι δεν έδωσε βάση στην εσωτερική ομορφιά και την αρετή.
Ο άνθρωπος που πιστεύει, δεν έχει ως προτεραιότητα την εξωτερική ομορφιά, αλλά τον κρυφό άνθρωπο της καρδιάς.
Ο Απόστολος Πέτρος στην Α’ Επιστολή του και κεφάλαιο 3 και εδάφιο 3 και 4, γράφει για τις γυναίκες, επειδή συνήθως, εκείνες αναλαμβάνουν τόσο μεγάλη μέριμνα και φροντίδα για την εμφάνιση:
«Των οποίων ο στολισμός ας είναι όχι ο εξωτερικός, αυτός με το πλέξιμο των τριχών και της περίθεσης των χρυσών αντικειμένων ή της ένδυσης των ιματίων, αλλά ο κρυφός άνθρωπος της καρδιάς, κοσμημένος με την αφθαρσία τού πράου και ησύχιου πνεύματος, το οποίο μπροστά στον Θεό είναι πολύτιμο».
Εδώ δεν απαγορεύεται η φροντίδα για την εμφάνιση, αλλά τονίζεται η μεγαλύτερη αναγκαιότητα για τη φροντίδα και το στολισμό της ψυχής. Αναφέρεται ο πνευματικός άνθρωπος της καρδιάς, επειδή αυτός πρέπει να είναι η προτεραιότητά μας, καθώς αυξάνεται και μένει αιώνια.
Εμείς, άραγε, πού δίνουμε βάση και προσοχή; στον πνευματικό άνθρωπο της καρδιάς ή στο βάψιμο των μαλλιών μας;
Η εμφάνιση και η ομορφιά, λοιπόν, δεν είναι μειονέκτημα αλλά δεν είναι και προτέρημα πάντα. Η αξία και η έμφαση δίνεται στον άνθρωπο της καρδιάς που μένει αιώνια, η εμφάνιση εξυπηρετεί για τον καιρό που θα διαρκέσει μία απλή αισθητική ικανοποίηση.
Πηγή: https://www.oodegr.com
Οι γυναίκες που αναφέρονται στις επιστολές τού αποστόλου Παύλου
Μαρία Σκαμπαρδώνη
Φοιτήτρια Θεολογίας και Δημοσιογράφος
Η γυναίκα ως οντότητα, ως παρουσία και ως άνθρωπος, κυριαρχεί σε πολλά εδάφια τόσο της Παλαιάς, όσο και της Καινής Διαθήκης
Δεν είναι υποδεέστερη, συμμετέχει στο σχέδιο της Θείας οικονομίας, ηγείται, αποτελεί βασικό συστατικό μέλος της Εκκλησίας, από το ξεκίνημά της κιόλας. Δεν είναι κατώτερη, όπως διατείνονται πολλοί.
Η γυναικεία παρουσία είναι ιδιαίτερα εμφανής στις Επιστολές του Αποστόλου Παύλου. Πολλές γυναίκες αναφέρονται ως παραλήπτριες, τιμώνται με ιδιαίτερα τιμητικά λόγια, ανήκουν στους αποδέκτες των επιστολών. Ας δούμε μερικές από τις πιο σημαντικές αναφορές για την παρουσία των γυναικών στις Παύλειες επιστολές.
Στην Προς Κορινθίους Επιστολή, στο κεφάλαιο 16 και στον πρώτο στίχο, ο Απόστολος Παύλος προτρέπει τους Ρωμαίους να δείξουν αγάπη στη Φοίβη, στη διακόνισσα της Εκκλησίας των Κεγχρεών. Ο ίδιος μιλάει με ιδιαίτερα τιμητικά λόγια για την ίδια, αναφέροντας: «Σας την συνιστώ και σας παρακαλώ να την δεχθείτε με αγάπη, όπως θέλει ο Κύριος και όπως αξίζει να υποδέχεται κανείς τους Χριστιανούς. Να της συμπαρασταθείτε δε και να την βοηθήσετε εις ό,τι σας χρειασθεί. Διότι και αυτή έγινε προστάτιδα πολλών Χριστιανών και εμού του ιδίου».
Ο ίδιος ο Απόστολος Παύλος αναφέρεται σε μία γυναίκα και την αναφέρει ως την προστάτιδά του. Αμέσως μετά, γράφει: «Ασπάσασθε Πρίσκιλλαν και Ακύλαν τους συνεργούς μου εν Χριστώ Ιησού, οίτινες υπέρ τής ψυχής μου τον εαυτών τράχηλον υπέθηκαν, οις ουκ εγώ μόνος ευχαριστώ, αλλά και πάσαι αι εκκλησίαι τών εθνών, και την κατ οίκον αυτών εκκλησίαν».
Σε αυτό το χαιρετισμό, διαπιστώνουμε κάτι σπουδαίο: την μοναδική πρώτη αναφορά στο όνομα της γυναίκας και μετά στο όνομα του άνδρα. Και αυτό φυσικά, ο Παύλος δεν το έπραξε τυχαία· γνώριζε πως η μεγαλύτερη ευσέβεια και πιστότητα ανήκε στην ίδια.
Στη συνέχεια, στο στίχο 6, γράφει: «ασπάσασθε Μαριάμ, ήτις πολλὰ εκοπίασεν εις ημάς».
Στη συνέχεια, στο στίχο 7, γράφει: «ασπάσασθε Ανδρόνικον και Ιουνίαν τους συγγενείς μου και συναιχμαλώτους μου, οίτινές εισιν επίσημοι εν τοις αποστόλοις, οί και προ εμού γεγόνασιν εν Χριστώ».
Αυτό φανερώνει την ισότιμη σχέση που είχαν οι άνδρες και οι γυναίκες στην ίδρυση της Πρώτης Εκκλησίας.
Στο στίχο 12 γράφει ακόμα: «ασπάσασθε Τρύφαιναν και Τρυφώσαν τας κοπιώσας εν Κυρίω. ασπάσασθε Περσίδα την αγαπητήν, ήτις πολλά εκοπίασεν εν Κυρίω».
Οι γυναίκες κοπιάζουν για την Εκκλησία, προσφέρουν έργο, είναι αγαπητές, άξιες τιμής και πολύτιμες. Στο στίχο 13 αναφέρεται στο Ρούφο και αναφέρει και τη δική του μητέρα ως δική του, στον 15 στέλνει χαιρετισμούς στην Ιουλία, όπως και στην αδελφή του Νηρέα.
Στην Προς Κορινθίους Α’ Επιστολή του Παύλου, στο στίχο 11, αναφέρεται το όνομα της Χλόης, η οποία είναι και η γυναίκα που μετέφερε την επιστολή του στους Κορίνθιους. Ο Παύλος άκουσε από συγγενείς της ίδιας πως δεν υπάρχει ομοψυχία στους πιστούς της Εκκλησίας και προσπαθεί να τους πείσει πως πρέπει να βρίσκονται σε κατάσταση ομοψυχίας και ομόνοιας.
Στην προς Φιλιππησίους Επιστολή, στο κεφάλαιο 4 και στίχο 2-3, ο Παύλος γράφει: «Παρακαλώ την Ευοδίαν και την Συντύχην, παρακαλώ να έχουν το ίδιο κατά Χριστόν φρόνημα, ώστε να ομονοούν μεταξύ των. Ναι ερωτώ και σε, σύζυγε γνήσιε, συλλαμβάνου αυταίς, αίτινες εν τω ευαγγελίω συνήθλησάν μοι μετά και Κλήμεντος και τών λοιπών συνεργών μου, ων τα ονόματα εν βίβλω ζωής». Η Ευοδία και η Συντύχη είναι δύο γυναίκες που αγωνίζονται για την Εκκλησία. Η χρησιμοποίηση του ρήματος «συνήθλησαν», φανερώνει πως σήκωσαν και οι ίδιες στην πλάτη τους τη διάδοση της Εκκλησίας, πως αγωνίζονται σκληρά, και για αυτό τα ονόματα και των δύο έχουν γραφτεί στο βιβλίο της ζωής.
Στην επιστολή προς Φιλήμονα, ο Παύλος αναφέρεται και στην αγαπητή Απφία και την ορίζει ως έναν από τους παραλήπτες της επιστολής. («και προς την αγαπητή Απφία, και τον Άρχιππο, τον συστρατιώτη μας, και την κατ’ οίκο σου εκκλησία»)·
Στην Προς Τιμόθεον Β’ Επιστολή, ο Παύλος εξαίρει τη μητέρα και τη γιαγιά του μαθητή του Τιμοθέου, καθώς εκείνες ευθύνονται για την ορθή του διαπαιδαγώγηση: «Υπόμνησιν λαμβάνων της εν σοι ανυποκρίτου πίστεως, ήτις ενώκησε πρώτον εν τη μάμμη σου Λωϊδι και τη μητρί σου Ευνίκη, πέπεισμαι δε ότι και εν σοι’ (κεφάλαιο 1 και στίχος 5). Στον στίχο 21 της ίδιας επιστολής, αναφέρεται και πάλι σε γυναίκα: «Ασπάζεταί σε Εύβουλος και Πούδης και Λίνος και Κλαυδία και οι αδελφοὶ πάντες».
Η αναφορά σε τόσες γυναίκες, αποδεικνύει πως η γυναίκα παίζει σημαντικό και ενεργό ρόλο στο έργο της Εκκλησίας· δεν είναι μία παθητική παρουσία που μένει αμέτοχη.
Πηγή: https://www.oodegr.com
Ο θάνατος των νηπίων και η καρδιά του Φαραώ
Ο Δημιουργός και Συντηρητής της ζωής, κατηγορούμενος για… φόνο!
Όταν οι άνθρωποι είναι κακοπροαίρετοι, διαβάζουν κάτι για να του βρουν ελαττώματα, και όχι για να κατανοήσουν τη σημασία του. Γι’ αυτό , όσον αφορά την Αγία Γραφή, ο Θεός δεν ανοίγει την κακοπροαίρετη καρδιά τους, και τους αφήνει ελεύθερους να υποστούν το σκοτισμό, ως συνέπεια της κακίας τους. Έτσι λοιπόν και με το θέμα αυτό με τον Φαραώ και τα πρωτότοκα, θα δούμε πώς κακοπροαίρετα οι εχθροί της αληθείας, κατηγορούν τον… Δημιουργό της ζωής για… φόνο!
Ας δούμε το σχετικό χωρίο:
«Εγενήθη δε μεσούσης της νυκτός και Κύριος επάταξε παν πρωτότοκον εν γη Αιγύπτω, από πρωτοτόκου Φαραώ του καθημένου επί του θρόνου έως πρωτοτόκου της αιχμαλώτιδος της εν τω λάκκω και έως πρωτοτόκου παντός κτήνους» (Έξοδος 12/ιβ:29).
Οι άνθρωποι αυτοί, (συνήθως νεοειδωλολάτρες), ονομάζουν τον Θεό «εγκληματία», επειδή θανάτωσε τα πρωτότοκα της Αιγύπτου. Αυτόν που έδωσε ζωή σε όλους τους ανθρώπους και στα ζώα! Λες και αυτός που έδωσε ζωή σε όλα, δεν έχει την εξουσία να διακόψει την παροχή του δώρου του αυτού! Για έναν ψευτοθεό σαν τον Δία, δεν υπάρχει τέτοια εξουσία, γιατί είναι και αυτός έρμαιο της «ειμαρμένης» κατά την αρχαία ανόητη σχετική θεωρία των ειδωλολατρών. Ένας τέτοιος θεός, είναι δηλαδή υποταγμένος στη μοίρα! Δεν έχει λοιπόν καμία εξουσία στις ζωές των ανθρώπων, γιατί δεν είναι ο Δημιουργός του κόσμου, αλλά ζει και εξαρτάται από τον ίδιο τον κόσμο. Έχει μάλιστα πατέρα και μάνα, και δεν του ανήκει ούτε η δική του ζωή!
Κρίνοντας λοιπόν τους φόνους των δικών τους θεών, θα μπορούσαν να τους ονομάσουν «εγκληματίες». Όχι όμως Αυτόν που έδωσε ο ίδιος το δώρο της ζωής σε όλους και σε όλα, και που έχει τη δύναμη και το δικαίωμα, ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΘΕΣΗ, να αναστήσει τα παιδιά αυτά τα πρωτότοκα που πέθαναν στην Αίγυπτο ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΤΟΥ ΦΑΡΑΩ, ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΜΜΟΝΗΣ ΤΟΥ ΝΑ ΕΧΕΙ ΤΟΥΣ ΙΣΡΑΗΛΙΤΕΣ ΔΟΥΛΟΥΣ. Και ήδη τα παιδιά αυτά, έλαβαν μέρος στην πρώτη ανάσταση μαζί με την ανάσταση του Χριστού, και θα λάβουν μέρος και στη δεύτερη σωματική ανάσταση στη δευτέρα Του παρουσία. Ο Θεός ακόμα και όταν αφαιρεί μια ανθρώπινη ζωή για κάποιους λόγους, την ξαναδίνει ΠΑΝΤΑ. Ακόμα και όταν αυτός ο θάνατος οφείλεται σε γεράματα, ακόμα και τότε ανασταίνει, αντίθετα από τους ψεύτικους ειδωλολατρικούς θεούς, που δεν ενδιαφέρονται για τη ζωή των ανθρώπων.
Μήπως ο Θεός ήθελε να κάνει κάτι τέτοιο; Δεν έφερε άλλες 9 πληγές ενωρίτερα στην Αίγυπτο, ΠΑΡΑΚΑΛΩΝΤΑΣ μάλιστα δια του Μωυσέως να αφήσει τον λαό του ο Φαραώ ελεύθερο; Οι προηγούμενες πληγές, ήταν πολύ μικρότερης έντασης, και η ένταση ανέβαινε, κάθε φορά που ο Φαραώ αρνείτο. Αν δεν ήταν ανάγκη να γίνει κάτι τέτοιο, ο Θεός δεν θα το έκανε. Μόνο μια τέτοια φοβερή πληγή θα ανάγκαζε τον Φαραώ να αφήσει τους σκλάβους του ελεύθερους. Όταν όλος ο Αιγυπτιακός λαός, ακόμα και ο ίδιος, θα είχαν να κλάψουν για κάτι. Και μάλιστα ο Θεός είχε πει, ότι η πληγή μπορούσε να αποφευχθεί, αν ο Φαραώ υποχωρούσε, και ελευθέρωνε το λαό που είχε καταδουλώσει. Δεν επέφερε λοιπόν ο Θεός την πληγή, αλλά ο ίδιος ο Φαραώ στο λαό του.
Αν ένας οικογενειάρχης οδηγώντας το αυτοκίνητό του, αψηφώντας τους νόμους της οδικής κυκλοφορίας, γίνει αιτία να πεθάνει η οικογένειά του σε δυστύχημα, δεν θα κατηγορήσει κανείς τον Θεό ή την τροχαία γι αυτό. Αν ομοίως, ο Φαραώ έγινε αιτία να πεθάνουν τόσοι άνθρωποι και ζώα στη χώρα του, επειδή αψήφησε την εντολή του Θεού, με ποια λογική κατηγορούν οι ειδωλολάτρες τον Θεό;
Όμως υπάρχει και κάτι ακόμα. Δεν ήταν τυχαίες οι 10 πληγές της Αιγύπτου. Ο λόγος που ο Φαραώ δεν υπάκουε από την αρχή στον Θεό, ήταν ότι οι ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΣ ΙΕΡΕΙΣ ΤΟΥ, οι Ιανής και ο Ιαμβρής, προσπαθούσαν να μιμηθούν τις πληγές του Θεού, με μερική επιτυχία, για να πείσουν τον Φαραώ ότι οι δικοί τους οι «θεοί» ήταν ικανοί να τον στηρίξουν εναντίον του αληθινού Θεού του Γιαχβέ. Και ο Γιαχβέ, σε κάθε του πληγή, χτυπούσε συγκεκριμένο τομέα της ζωής, τον οποίο δήθεν προστάτευαν οι δαιμονικοί «θεοί» των ειδωλολατρών. Ομοίως, ο θάνατος των πρωτοτόκων, ήταν χτύπημα κατά του βασικού Αιγυπτιακού «θεού» Αμμών Ρα, που υποτίθεται ότι προστάτευε τα πρωτότοκα του Φαραώ. Και οι ειδωλολάτρες αυτοί ιερείς, ήταν οι έμμεσα υπεύθυνοι για τους θανάτους αυτούς, γιατί για χάρη των δαιμονικών θεών τους, αντιτέθηκαν στον αληθινό Θεό, και κατέστρεψαν έτσι το έθνος τους. Και είναι προφητευμένο, ότι για μια φορά ακόμα, το ίδιο θα συμβεί στον καιρό του Αντιχρίστου, όταν σαν δεύτερος Φαραώ, θα αντιταχθεί στον αληθινό Θεό, τον Ιησού Χριστό, χάριν των δαιμονικών θεών του. Η όλη ιστορία, είναι μια προειδοποίηση, για τους σημερινούς Παγανιστές, που με την εχθρότητά τους προς τον αληθινό Θεό χάριν ειδωλολατρικών ψευδών θεών, θα φέρουν ζημιά και στους εαυτούς τους, και στο έθνος.
Ίσως στο σημείο αυτό, να μας θυμίσουν οι Παγανιστές, ότι το ιερό κείμενο αναφέρει πως «ο Γιαχβέ σκλήρυνε την καρδιά του Φαραώ», και γι’ αυτό ο Φαραώ δεν υπάκουσε, άρα ο Γιαχβέ είναι η αιτία του κακού. Ας το απαντήσουμε αυτό.
Η Παλαιά Διαθήκη ΕΡΜΗΝΕΥΕΤΑΙ ΔΙΑ ΤΗΣ ΚΑΙΝΗΣ, εντός της παραδόσεως της Εκκλησίας, και όχι αυθαίρετα και κακόπιστα. Αν λοιπόν θέλεις να δεις τι σημαίνει το ότι «ο Γιαχβέ σκλήρυνε την καρδιά τού Φαραώ», δεν θα ρωτήσεις ούτε τους παγανιστές που δεν κατανοούν τα γραμμένα, ούτε τους απίστους που επίσης δεν έχουν «τον νουν του Θεού», ούτε τους Εβραίους που έμειναν σε ερμηνείες «σκιάς» και δουλικής σχέσης με τον Θεό. Θα ρωτήσεις τους Χριστιανούς, που ερμηνεύουν την Παλαιά Διαθήκη στο φως τής ΚΑΙΝΗΣ, ΚΑΙ ΠΟΥ Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΓΙΑΧΒΕ ΤΟΥΣ ΕΔΩΣΕ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟ ΑΓΙΟ ΔΙΑ ΤΟΥ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΟΥΝ ΤΙΣ ΕΝΝΟΙΕΣ ΑΥΤΕΣ.
Απαντάω λοιπόν, μετά από τις παραπάνω διευκρινίσεις, στο παράξενο (για τους απίστους) εδάφιο που λέει εν παραφράσει, ότι «ο Γιαχβέ σκλήρυνε την καρδιά τού Φαραώ, ώστε να αποδειχθεί ότι ο Γιαχβέ είναι ο μόνος αληθινός Θεός»
Ο Θεός ενεργεί προς κάθε πλάσμα Του, με τον τρόπο που πρέπει. Αν η καρδιά τού πλάσματός Του είναι καλής «πάστας», ανταποκρίνεται θετικά. Αν όχι, ανταποκρίνεται αρνητικά. Αν η καρδιά τού Φαραώ ήταν καλή, θα ανταποκρινόταν θετικά από την πρώτη στιγμή. Όμως ήταν κακή, και ανταποκρίθηκε με κακία στην εντολή τού Θεού. ΟΙ ΙΔΙΕΣ ΟΙ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΗΤΑΝ ΑΥΤΕΣ ΠΟΥ ΠΕΙΣΜΩΣΑΝ ΤΗΝ ΚΑΚΗ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΦΑΡΑΩ.
Το να λέμε ότι «ο Θεός σκλήρυνε την καρδιά τού Φαραώ», είναι σαν να λέμε ότι «ο ήλιος σκλήρυνε τη λάσπη». Αντιθέτως όμως, ο ίδιος ήλιος, δεν σκληραίνει, αλλά ΜΑΛΑΚΩΝΕΙ ΤΟ ΚΕΡΙ. Δεν είναι λοιπόν ο ήλιος υπεύθυνος για το πώς θα αντιδράσει το κάθε υλικό που εκτίθεται σε αυτόν, αλλά Η ΙΔΙΑ Η ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΥΛΙΚΟΥ.
Ο Θεός λοιπόν, με τις ενέργειές Του, αντί να μαλακώσει, σκλήρυνε την κακή καρδιά τού Φαραώ, που αν ήταν καλή, όφειλε να υποταχθεί στο θέλημά Του. Και ο Θεός ΤΟΥ ΕΠΕΤΡΕΨΕ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΕΙ ΕΤΣΙ, ώστε με τις πληγές αυτές, να γίνει φανερό ότι μόνο ο Γιαχβέ είναι ο αληθινός Θεός, σε αντίθεση με τους Αιγυπτιακούς ειδωλολατρικούς θεούς, που επικαλούντο ο Ιανής και ο Ιαμβρής, οι ιερείς τού Φαραώ.
Με τον ίδιο τρόπο, ο Θεός «σκληρύνει» ή «μαλακώνει» τις καρδιές όσων μελετούν τη Θεόπνευστη Αγία Γραφή. Όσοι έχουν καλή προαίρεση καρδιάς, βλέπουν τη σωστή ερμηνεία, εκτιμούν την καλοσύνη και την αγάπη τού Θεού και σώζονται. Όσοι είναι ΚΑΚΟΠΡΟΑΙΡΕΤΟΙ, αντί να ωφεληθούν σκληρύνονται, και αντί να αγαπήσουν τον Θεό τον μισούν. Τέτοιοι είναι οι νεοπαγανιστές και οι αθεϊστές, που κατηγορούν την Αγία Γραφή και τη διαβάζουν μόνο για να βρουν σφάλματα και να κατηγορήσουν, μόνο από προκατάληψη και τυφλό μίσος. Ο Γιαχβέ σκληραίνει την κακή καρδιά τους, ενώ ταυτόχρονα, με τα ίδια Θεόπνευστα λόγια τής Αγίας Γραφής, μαλακώνει και σώζει τους καλοπροαίρετους. Είναι απλώς θέμα καρδιάς!
Ν.Μ.
Πηγή: https://www.oodegr.com/neopaganismos/ag.grafi/faraw1.htm
Ήταν σωματική η »ασθένεια» του Απόστολου Παύλου;
Ἀρχιμ. Εἰρηναῖου Χατζηεφραιμίδη
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὴ Β ́ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολή, κεφ. 12, στ. 7-10, μνημονεύει ἀκανθωτὸ ξύλο, “σκόλοπα τῇ σαρκί”, γιὰ τὸν ὁποῖο παρεκάλεσε τὸν Κύριο τρὶς, δηλαδή, ἀναρίθμητες φορές, νὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπ’ αὐτόν ̇ ἀλλ’ ὁ Κύριος τοῦ ἀπάντησε: Σοῦ ἀρκεῖ ἡ χάρις μου, καθότι ἡ δύναμή μου ἀναδεικνύεται τέλεια «ἐν ἀσθενείᾳ».
Ποιός εἶναι αὐτὸς ὁ σκόλοπας; Ποιά εἶναι αὐτὴ ἡ “ἀσθένεια”, στὴν ὁποία ἀναφέρεται ὁ Ἀπόστολος; Πρόκειται γιὰ ἀσθένεια τοῦ σώματος;
Ὁδηγός μας ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, ὁ αὐθεντικώτερος καὶ θεοφώτιστος ἑρμηνευτὴς τῆς Γραφῆς, ὁ ὁποῖος ἔλυσε τὴν συντριπτικὴ πλειονότητα τῶν ἁγιογραφικῶν ζητημάτων.
Κατ’ ἀρχὴν ὁ ἱερὸς Πατέρας μνημονεύει ὅτι κάποιοι ἀποδίδουν τὸν σκόλοπα σὲ κεφαλαλγία ποὺ γινόταν ἀπὸ τὸν διάβολο, θεωρία ποὺ ἀπορρίπτει κατηγορηματικά: «Ἀλλὰ μὴ γένοιτο».
Ὡς ἄγγελο τοῦ σατανᾶ θεωρεῖ τὸν Ἀλέξανδρο τὸν χαλκέα, τὸ περιβάλλον τοῦ Ὑμέναιου καὶ τοῦ Φιλητοῦ ̇ ὅλους ὅσοι ἀντιτίθονταν στὸ κήρυγμά του, τὸν καταπολεμοῦσαν, τὸν φυλάκιζαν, τὸν ἔδερναν, ἐπειδὴ ἦσαν ὄργανα τοῦ σατανᾶ.
Ὡς ἄνθρωπος, ἐπισημειώνει ὁ Χρυσόστομος, ὁ Παῦλος δὲν ὑπέφερε τὶς ἐπιβουλές ̇ ἀπέκαμνε καὶ χρειαζόταν νὰ παρακαλεῖ τὸν Κύριο νὰ τὸν ἀπαλλάξει ̇ ἔνδειξη ταπεινοφροσύνης.
Ὅμως, μὲ τὴν ἄρνησή Του ὁ Κύριος ἦταν σὰν νὰ τοῦ ἔλεγε: Σοῦ ἀρκεῖ ὅτι ἐπιτελεῖς θαύματα. Μὴ ζητᾶς νὰ κηρύττεις χωρὶς κίνδυνο, χωρὶς φόβο, χωρὶς νὰ σ’ ἐνοχλεῖ κανένας. Μὴ νομίζεις ὅτι εἶναι Θεοῦ ἀδυναμία τὸ νὰ ἔχεις πολλοὺς ποὺ σὲ ἐπιβουλεύονται, σὲ δέρνουν, σὲ διώκουν, σὲ μαστιγώνουν. «Ἡ γὰρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται».
Αὐτὸ ἀκριβῶς δείχνει τὴ δύναμή μου: Ὅταν σᾶς διώκουν καὶ ὑπερισχύετε ̇ ὅταν σᾶς κυνηγοῦν καὶ ἐπικρατῆτε ̇ ὅταν σᾶς φυλακίζουν καὶ μεταβάλλετε τοὺς φύλακες.
Ἑπομένως, λέγει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι δὲν ὁμιλεῖ γιὰ κεφαλαλγία, ἀλλ’ ὅτι κυνηγημένοι καὶ διωγμένοι ἐπικρατοῦσαν καὶ ἐπιβίωναν.
Ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ διαλάμπει στὸ ὅτι, ἐνῶ οἱ ψευδαπόστολοι δὲν εἶχαν τέτοιες περιπέτειες, οἱ ἀπόστολοι διώκονταν.
Καταλήγει δὲ ὁ ἅγιός μας ὡς ἑξῆς: «Λέγων γὰρ τῆς ἀσθενείας τὸ εἶδος, οὐκ εἶπε πυρετούς, ἢ περίοδόν τινα τοιαύτην, ἢ ἄλλην ἀρρωστίαν σωματικήν, ἀλλὰ ὕβρεις, διωγμούς, στενοχωρίας».
Τὸ δὲ «εὐδοκῶ ἐν ἀσθενείαις» ἑρμηνεύει: «Χαίρω, ἐπιθυμῶ ὑβρίζεσθαι, διώκεσθαι, στενοχωρεῖσθαι ὑπὲρ Χριστοῦ» (PG 61, 577-579).
Aὐτὰ μὲν λέγει ὁ ἱερὸς Πατέρας, διότι ἑρμηνεύει τὴ Γραφὴ διὰ τῆς Γραφῆς καὶ ἐξηγεῖ τὰ χωρία στὴ συνάφειά τους, μὲ τὴν ἱστορικὴ ἑρμηνεία.
Εἶναι, λοιπόν, πολὺ λυπηρὸ ὅτι ἐμεῖς δὲν μελετοῦμε τοὺς Πατέρες καὶ λαμβάνουμε ἀφορμὴ ἀπὸ κάποια χωρία, γιὰ νὰ ὑπερασπισθοῦμε τὶς ἀπόψεις μας, νὰ δικαιολογήσουμε τὶς στάσεις ζωῆς μας. Ἀλλ’ οἱ ἀλήθειες τῆς Γραφῆς δὲν ἀλλοιώνονται. Ἀλλιῶς δὲν σώζουν.
Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ προσαρμόζουμε τὰ χωρία στὰ δικά μας θελήματα ̇ νὰ κάνουμε τὴ Γραφή -ἄπαγε- λάστιχο ποὺ τὸ τεντώνουμε.
Ὁ αὐθεντικὸς ἑρμηνευτὴς τῆς Γραφῆς εἶναι, κατὰ τὸν ἱερὸ Αὐγουστίνο, ἡ κηρύσσουσα Ἐκκλησία.
Σεβόμαστε τὸ φρόνημα τῶν Πατέρων, ὅταν αὐτὸ γίνεται ὁμοφωνία ̇ ὅταν ἀπὸ τὸ sensus (αισθητήριο) καταλήγουμε στὸ consensus (ομοφωνία).
Eἶναι δὲ μεγάλο κρίμα, ποὺ θὰ μᾶς βαρύνει (ἐκτὸς καὶ ἂν δὲν τὸ νοιώθουμε…), ν’ ἀφήνουμε ἀφύλακτο τὸ μικρὸ ποίμνιο, ἀπροστάτευτο τὸ λεῖμμα, ἐνώπιον τὀσων προσβολῶν, ἐπιθέσεων, διωγμῶν ̇ ὅταν τοῦ στεροῦμε τὸν Ναό, τὸ κέντρο, τὸν πυρήνα τῆς ζωῆς μας ̇ ὅταν τοῦ συνιστοῦμε τὴν «καρδιακὴ προσευχή», διότι κάνουμε μείζονες ὑποχωρήσεις, ὑπείκοντες στὶς ἐντολὲς ἀρχόντων – τοὺς σεβόμαστε, κατὰ τὸ παράγγελμα τοῦ Ἀποστόλου, ἀλλὰ δὲν μποροῦν νὰ στεροῦν ἀπὸ τοὺς πιστοὺς τὴν παραμυθία, τὴν ἐνίσχυση διὰ τῆς Θείας Κοινωνίας, «εἰς ἴασιν ψυχῆς τε καὶ σώματος».
Θὰ ὑποστοῦμε θλίψεις γιὰ τὸν Θεό. Ὅμως, ἔτσι θὰ καθαρθοῦμε. Λέγει πάλι ὁ Χρυσόστομος στὴν ἴδια συνάφεια: «Τότε γὰρ καὶ ἡ ψυχὴ καθαίρεται, ὅτε διὰ τὸν Θεὸν θλίβεται ̇ τότε μείζονος ἀπολαύει βοηθείας, πλείονος δεομένη συμμαχίας, καὶ πλείονος ἀξία χάριτος».
Οἱ ἡμέρες εἶναι “πονηρές”. Ὅσο πιὸ γρήγορα τὸ ἀντιληφθοῦμε, τόσο τὸ καλύτερο. Ἀλλὰ δὲν θὰ ὑπερισχύσουν οἱ «υἱοὶ τοῦ σκότους». Θὰ νικήσει τὸ φῶς. Θὰ διαλύσει τὰ σκοτάδια. Ἡ χαραυγὴ θὰ ἔρθει. Ἀργὰ μέν, ἀλλὰ θὰ ἔρθει. «Ἔτι γὰρ μικρὸν ὅσον ὅσον, ὁ ἐρχόμενος ἥξει καὶ οὐ χρονιεῖ. Ὁ δὲ δίκαιος ἐκ πίστεως ζήσεται καὶ ἐὰν ὑποστείληται, οὐκ εὐδοκεῖ ἡ ψυχή μου ἐν αὐτῷ» (Ἑβρ.10:38).
Πηγή: Romfea.gr (07/11/2020)
Τα εισερχόμενα και εξερχόμενα
Δικαιολογίες για την αποφυγή της νηστείας
Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας
«Ουδέν έστιν έξωθεν του ανθρώπου εισπορευόμενον εις αυτόν ό δύναται αυτόν κοινώσαι, αλλά τα εκπορευόμενα εστί τα κοινούντα τον άνθρωπον» (Μαρ.7:15).
Αυτά τα λόγια του Χριστού οι άνθρωποι που δεν θέλουν να νηστεύουν τα ερμηνεύουν με τον δικό τους τρόπο. Λένε πως δεν υπάρχουν φαγητά ακάθαρτα, γι’ αυτό και δεν νηστεύουν. Είναι σωστό αυτό που λένε;
Όχι, καθόλου δεν είναι σωστό. Λέγοντας αυτό η αγία μας Εκκλησία δεν εννοεί ότι υπάρχουν φαγητά που κάνουν τον άνθρωπο ακάθαρτο, ότι υπάρχουν τρόφιμα ακάθαρτα. Τίποτα απ’ αυτά που δημιούργησε ο Θεός δεν είναι ακάθαρτο, όλα είναι καθαρά και καλά λίαν, αν τα δεχόμαστε με ευχαρίστηση, και κανένα φαγητό που μπαίνει στο στόμα μας δεν μας κάνει ακάθαρτους, διότι τίποτα που μπαίνει στον άνθρωπο από έξω δεν μπορεί να τον κάνει ακάθαρτο.
Ποια είναι αυτά που μπαίνουν μέσα μας; Είναι οι επιδράσεις που δεχόμαστε από τους άλλους ανθρώπους. Αν οι άνθρωποι μας βρίζουν, μας προσβάλλουν, μας ταπεινώνουν αυτό δεν μας κάνει ακάθαρτους. Ας τους αφήσουμε να μας βρίζουν, να μας κακολογούν και να μας συκοφαντούν, δεν πρέπει αυτό να μας ενοχλεί και να μας κάνει ακάθαρτους. Μας κάνουν ακάθαρτους εκείνα που βγαίνουν από μέσα μας.
Ποια είναι αυτά που βγαίνουν από μέσα μας;
Πρώτα απ’ όλα είναι τα λόγια μας. Αν τα λόγια αυτά είναι άσχημα, αν το στόμα μας, με το οποίο λαμβάνουμε το άχραντο Σώμα και το τίμιο Αίμα του Χριστού ανοίγει για να λέμε διάφορες βρισιές και αισχρολογίες, αυτό μας κάνει ακάθαρτους. Ο άνθρωπος που βρίζει, τον εαυτό του βρίζει, και αυτός που συκοφαντεί τον πλησίον του, τον εαυτό του συκοφαντεί και φανερώνει μ’ αυτό τον τρόπο την ρυπαρότητα και την ακαθαρσία της ψυχής του. Αυτός που βρίζει, μιαίνει τον εαυτό του και όχι εκείνον που βρίζει.
Μας κάνουν ακάθαρτους όλα εκείνα που βγαίνουν από μέσα μας. Και από μέσα μας βγαίνουν όχι μόνο τα λόγια αλλά και οι πράξεις και γενικά όλη η συμπεριφορά μας. Τα λόγια, τα έργα, ακόμα το βλέμμα μας φανερώνουν την κατάσταση που βρίσκεται η ψυχή μας. Αν τα λόγια μας είναι γεμάτα κακίες και συκοφαντίες, αν τα έργα μας δεν είναι καθαρά και όλη η συμπεριφορά μας δείχνει την κακία, την υπερηφάνεια, τη μεγαλομανία και την τάση να προβάλλουμε τον εαυτό μας, αυτό μας κάνει ακάθαρτους.
Γινόμαστε ακάθαρτοι όταν η ζωή μας μοιάζει με τη ζωή των ανθρώπων, για τους οποίους ο άγιος προφήτης Δαβίδ λέει στον 72ο ψαλμό του: «Διά τούτο εκράτησεν αυτούς η υπερηφανία, περιεβάλοντο αδικίαν και ασέβειαν εαυτών, εξελεύσεται ως εκ στέατος η αδικία αυτών, διήλθον εις διάθεσιν καρδίας· διενοήθησαν και ελάλησαν εν πονηρία, αδικίαν εις το ύψος ελάλησαν· έθεντο εις ουρανόν το στόμα αυτών, και η γλώσσα αυτών διήλθεν επί της γης» (Ψαλ.72:6-9)
Υπάρχουν άνθρωποι που η γλώσσα τους είναι τόσο μεγάλη που σαρώνει την γη. Αν λοιπόν είμαστε σαν τούς ανθρώπους που περιγράφει στον ψαλμό του ο προφήτης Δαβίδ, αν η γλώσσα μας σαρώνει την γη, αν οι πράξεις μας φανερώνουν την υπερηφάνια, την έπαρση και την αναισθησία, αν ο νους μας δεν είναι συγκεντρωμένος και γυρίζει παντού, αν όλους τους ανθρώπους τους ειρωνευόμαστε, τους συκοφαντούμε και τους κουτσομπολεύουμε, τότε κάνουμε τους εαυτούς μας ακάθαρτους.
Οι πράξεις μας αυτές που βγαίνουν από μέσα μας, όχι μόνο από το στόμα μας βγαίνουν, αλλά μέσα από τον ίδιο τον εαυτό μας, από το πνεύμα μας και αποκαλύπτουν στους άλλους ανθρώπους την πνευματική μας υπόσταση. Την ακαθαρσία του πνεύματός μας την βλέπουν οι άνθρωποι. Αυτή μας κάνει ακάθαρτους. Οι άνθρωποι μάς βλέπουν μέσα στο θολό φως, μέσα στο σκοτεινό φως της ψυχής μας. Αυτό το σκοτεινό φως μάς μιαίνει. Αντίθετα πρέπει να ζούμε και να ενεργούμε έτσι ώστε να εκπέμπουμε το Φως του Χριστού, την ευωδία του και όχι την κακία, την υπερηφάνεια, την έπαρση, την συκοφαντία, που όλα αυτά είναι ακαθαρσία. Αυτό να θυμόμαστε. Τίποτα απ’ αυτά που μπαίνουν μέσα μας από το στόμα μας δεν μπορούν να μάς κάνουν ακάθαρτους. Μάς κάνουν ακάθαρτους αυτά που βγαίνουν από το στόμα μας και κάνουν φανερό στους άλλους το εσωτερικό μας είναι. Να το θυμάστε, να είστε πράοι και ταπεινοί για να εκχέεται από μέσα σας το Φως και η ευωδία του Χριστού. Αμήν.
Πηγή: https://www.oodegr.com/oode/psyxotherap/psyxotherap/molynsi_1.htm
Ο Μωυσής και ο φόνος του Αιγύπτιου τυράννου (Έξ. 2,12)
Στο σύντομο αυτό άρθρο θα εξετάσουμε την διδασκαλία που προκύπτει από την Αγία Γραφή, σχετικά με τον φόνο του Αιγυπτίου τυράννου από τον Μωυσή. Εκ πρώτης όψεως, θα έλεγε κανείς ότι η Γραφή δεν σχολιάζει το γεγονός, όμως αυτό δεν είναι αλήθεια. Θα δούμε λοιπόν το ζήτημα προσεκτικά ξεκινώντας με μια σύντομη ιστορική αναδρομή.
Το ιστορικό της παρουσίας του Μωυσή στην Αίγυπτο και στην αυλή του Φαραώ
Ως γνωστόν, η ιστορία των ισραηλιτών ξεκινά από την αρχαία βαβυλωνιακή πόλη Ουρ (στα μισά περίπου μεταξύ Περσικού κόλπου και Βαγδάτης), όπου κατοικούσε μια μικρή οικογενειακή φυλή με ηγέτη τον Αβραάμ, τον οποίο διαδέχθηκαν στην ηγεσία ο Ισαάκ και κατόπιν ο Ιακώβ (οι λεγόμενοι και «Πατριάρχες»).
Από τα χρόνια του Αβραάμ η φυλή είχε μεταβεί και κατοικούσε στην Χαναάν, όμως στα χρόνια του Ιακώβ η πείνα τους οδήγησε σε επαφές με την πλούσια Αίγυπτο όπου τελικά και μετοίκησαν (Γέν. 41,57. 42,1. 42.5. 46,3).
Στο νέο αυτό περιβάλλον, η εβραϊκή φυλή όχι μόνο κατάφερε να επιζήσει, αλλά αναπτύχθηκε και ισχυροποιήθηκε, με αποτέλεσμα ο νέος Φαραώ της Αιγύπτου να φθονήσει τους ισραηλίτες, να τους υποδουλώσει και να φτάσει στο σημείο να διατάξει να θανατώνονται όλα τα αρσενικά τους νήπια (Έξ. 1,6-16) με σκοπό να εξαφανίσει ολοκληρωτικά το γένος τους.
Σε αυτό το επικίνδυνο περιβάλλον γεννήθηκε ο Μωυσής. Οι γονείς του για να τον προστατέψουν, τον τοποθέτησαν σε στεγανοποιημένο καλάθι το οποίο έριξαν κατόπιν στο ποτάμι. Εκεί τον βρήκε η κόρη του σκληρού βασιλιά, τον υιοθέτησε, και έτσι έγινε ο Μωυσής θετός εγγονός του Φαραώ και ανατράφηκε στο παλάτι με τα πλούτη (Εβρ. 11,26), τη δόξα και τη μόρφωση (Πράξ. 7,21-22) που του άρμοζαν.
Μετά τα παραπάνω περιστατικά, ο Μωυσής εμφανίζεται και πάλι στην Αγία Γραφή σε ηλικία 40 ετών (Πράξ. 7,23). Παρά το γεγονός ότι η κόρη του Φαραώ τον ανέθρεψε σαν δικό της γιο (Πράξ. 7,21), μέσα στο ειδωλολατρικό αυτό περιβάλλον δεν έχασε ούτε την εθνική, ούτε τη θρησκευτική του συνείδηση (Εβρ. 11,24) και τον βλέπουμε να γνωρίζει ποιοι είναι οι ομοεθνείς του και να ενδιαφέρεται γι’ αυτούς (Έξ. 2,11). Μια εξήγηση για το γεγονός θα μπορούσε να μας δώσει η διήγηση Έξ. 2,4-10 όπου κατά ευτυχή συγκυρία, η κόρη του Φαραώ, η οποία μετά την ανεύρεση του μικρού Μωυσή ψάχνει για Εβραία τροφό, χωρίς να το γνωρίζει δίνει τον μικρό στην ίδια του τη μάνα ώστε να τον θηλάσει και να τον μεγαλώσει. Προφανώς η επαφή με το οικογενειακό του περιβάλλον βοήθησε τον Μωυσή να διατηρήσει την πίστη στον Θεό και την αγάπη στον λαό τους.
Το περιστατικό με τον Αιγύπτιο
Από το εδάφιο 2,11 και εξής, το βιβλίο της Εξόδου μας διηγείται το περιστατικό με τον φόνο του Αιγυπτίου που μας απασχολεί στο παρόν άρθρο.
Έχοντας λοιπόν κατά νου τις προϋποθέσεις που αναφέραμε πιο πάνω, βλέπουμε τον Μωυσή να πηγαίνει στην περιοχή Γεσέμ της Αιγύπτου, όπου κατοικούσαν οι συμπατριώτες του καταδικασμένοι σε βαριά καταναγκαστικά έργα.
Εκεί, βλέπει κάποιον από τους ανθρώπους του Φαραώ να χτυπά με μαστίγιο έναν Εβραίο και φορτισμένος προφανώς από τα όσα αντίκρισε στην Γεσέμ, ο Μωυσής αγανάκτησε και από πατριωτικό ζήλο επιτέθηκε στον Αιγύπτιο τύραννο και τον σκότωσε.
Εδώ λοιπόν απαιτείται μια προσεκτική ανάγνωση των Ιερών Κειμένων, διότι το γεγονός ότι η Βίβλος δεν εκφράζει κάποιο τυποποιημένο «ηθικό δίδαγμα» σχετικά με τον συγκεκριμένο φόνο, δεν σημαίνει ότι αυτός γίνεται αποδεκτός. Αυτό μας το δείχνει η Γραφή ξεκάθαρα στους αμέσως επόμενους στίχους όπου φαίνονται τα αποτελέσματα της πράξης αυτής του Μωυσή.
Πρώτ’ απ’ όλα, στον στίχο Έξ. 2,14 βλέπουμε το εντυπωσιακό, εξαιτίας του φόνου αυτού να έρχεται αντιμέτωπος ο Μωυσής με την απαξίωση από την πλευρά των συμπατριωτών του, τους οποίους ήθελε να βοηθήσει! Του μιλούν περιφρονητικά και τον απορρίπτουν ως άρχοντα και δικαστή τους.
Αν λοιπόν η Αγία Γραφή δικαιολογούσε έναν φόνο που φαίνεται «δίκαιος» στα μάτια του κόσμου, τότε ο Μωυσής θα έπρεπε να ηρωοποιηθεί από τη βιβλική διήγηση. Όμως αυτό δεν συμβαίνει. Ακόμα και ο Εβραίος που σώθηκε από το μαστίγιο του Αιγυπτίου δεν επιθυμούσε μια τέτοια κατάληξη. Αν ήταν διαφορετικά, θα έπρεπε να αποσιωπήσει το γεγονός ώστε να μην βάλει σε κίνδυνο τον «σωτήρα» του. Ο ισραηλίτης όμως όχι μόνο διέδωσε το περιστατικό, αλλά και από την αντιμετώπιση που είχε ο Μωυσής βλέπουμε ότι η ενέργειά του θεωρήθηκε απαράδεκτη.
Έτσι λοιπόν εξαιτίας του φόνου, όχι μόνο ο λαός που τόσο αγαπούσε ο Μωυσής καταδικάζεται να μείνει χωρίς αρχηγό και να υπομείνει έτσι άλλα 40 χρόνια καταπίεσης (Πράξ. 7,30) αλλά και ο ίδιος χάνει όλα του τα προνόμια, μια που ο Φαραώ έμαθε το συμβάν και ζητούσε να τον σκοτώσει (Έξ. 2,15). Ο Μωυσής που βρίσκεται σε κίνδυνο, αναγκάζεται να κατευθυνθεί προς την Μαδιάμ στα νοτιοανατολικά της Σιναϊτικής χερσονήσου, ταλαιπωρία πολύ μεγάλη για κάποιον που ανατράφηκε στην πολυτέλεια των ανακτόρων και είναι τώρα αναγκασμένος να διανύσει μια τεράστια και δύσκολη διαδρομή 500 χιλιομέτρων περίπου.
Τελικά το κόστος για τον Μωυσή ήταν μεγάλο. Έχασε την ευκαιρία να ηγηθεί των ισραηλιτών και να τους σώσει από τα δεινά, έχασε την προνομιακή θέση κοντά στον Φαραώ που θα του επέτρεπε περισσότερο από κάθε άλλον να τους βοηθήσει, οδήγησε τους συμπατριώτες του σε παράταση της σκλαβιάς τους, ο ίδιος έχασε τη χλιδή του παλατιού και τη δόξα της ηγεσίας ενώ κατέληξε κυνηγημένος στην Μαδιάμ ως ένας απλός τσομπάνης να βόσκει πρόβατα για 40 ολόκληρα χρόνια, έχοντας πρόσκαιρα γευτεί την περιφρόνηση από τους ανθρώπους του λαού του.
Και δεν είναι μόνο αυτό. Σύμφωνα με την Ορθόδοξη ερμηνευτική Παράδοση, το εδάφιο 9 της Επιστολής Ιούδα («ο δε Μιχαήλ ο αρχάγγελος, ότε τώ διαβόλω διακρινόμενος διελέγετο περί τού Μωϋσέως σώματος») σχετίζεται ακριβώς με τον φόνο του Αιγυπτίου. Σύμφωνα λοιπόν με την ερμηνεία που δίνει ο άγιος Οικουμένιος, επίσκοπος Τρίκκης[1]:
«Η δε περί του Μωυσέως κρίσις εστιν αύτη. Λέγεται τον Μιχαήλ τον αρχάγγελον τη του Μωυσέως ταφή δεδιηκονηκέναι, του διαβόλου τούτο μη καταδεχόμενου, αλλ’ επιφέροντος έγκλημα αυτώ διά τον του αίγυπτίου φόνον … και διά τούτο μη συγχωρείσθαι αυτώ τυχείν της εντίμου ταφής»[2].
Την ερμηνεία αυτή ακολουθεί και ο άγιος Θεοφύλακτος Βουλγαρίας[3]. Επίσης, όπως σημειώνει ο καθ. Ιερεμίας Φούντας, «ο ιερός Αυγουστίνος αν και λέει ότι ο Μωυσής έκανε τον φόνο από πατριωτική αγανάκτηση, όμως δεν τον απαλλάσσει από την κατηγορία»[4].
Έτσι λοιπόν βλέπουμε πως ο φόνος αυτός πουθενά δεν δικαιώνεται και η Αγία Γραφή μας διδάσκει ότι κάθε τι το καλό, θα πρέπει να γίνεται και με τον ορθό τρόπο. Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Σύμφωνα όμως με τη διδασκαλία του Κυρίου, υπάρχει πάντα το περιθώριο για την ειλικρινή μετάνοια. Οι κακουχίες, η ταπεινή ζωή, η πνευματική άσκηση και οι προσευχές επί 40 χρόνια που πέρασε ως βοσκός στην έρημο του Σινά έφεραν αποτέλεσμα, και ο Μωυσής αξιώθηκε να ζήσει τη θεοπτία της Καιόμενης Βάτου (Έξ. 3,1-15), να του ανατεθεί από τον Θεό η αρχηγία για την απελευθέρωση του λαού Του και να χαρακτηρισθεί «μετά τοσούτων τιμητικών τίτλων», όπως «άνθρωπος του Θεού», «μέγιστος προφήτης» και «νομοθέτης»[5]
Πηγή: https://www.oodegr.com/oode/grafi/pd/egypt_fonos_1.htm
[1] Η μνήμη του τιμάται στις 3 Μαΐου. Όπως διαβάζουμε, «ο Άγιος Οικουμένιος έζησε περί τα τέλη του 10ου αιώνος μ.Χ. και ήταν Επίσκοπος Τρίκκης. Διακρίθηκε για την αγιότητα του βίου του, τη φιλανθρωπία του, και συνέγραψε υπομνήματα στις Πράξεις, στις Επιστολές του Αποστόλου Παύλου και τις Καθολικές Επιστολές. Εκοιμήθηκε με ειρήνη και ενταφιάσθηκε στο ναό των Αρχαγγέλων στα Τρίκαλα» (Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας (επιμ. Αγαθαγγέλου επισκ. Φαναρίου), τόμ. 5ος – Μάιος, Αποστολική Διακονία, Αθήνα 2006, σελ. 59). Πάντως, το πρόβλημα του βίου και του χρόνου δράσεως του Αγίου Οικουμενίου απασχόλησε τους ερευνητές και διατυπώθηκαν πολλές και αλληλοσυγκρουόμενες γνώμες. Βλ. και Μουτσούλας Ηλίας, «Οικουμένιος», Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια (ΘΗΕ), τόμ. 9, εκδ. Μαρτίνος Αθ., Αθήνα 1966, στ. 876-878. Επίσης, βλ. σχετική μελέτη του καθ. Χρίστου Κρικώνη, «Υπήρξε Οικουμένιος Επίσκοπος, άγιος και πολιούχος Τρίκκης; Και πότε;», ΕΕΘΣΘ, τμήμα Ποιμαντικής, τόμ. 2, Θεσσαλονίκη 1992, σελ. 49-69.
[2] «Υπόμνημα εις την Επιστολή Ιούδα», PG 119,713 BC.
[3] «Ερμηνεία εις την Καθολικήν επιστολήν του Ιούδα», PG 126,96 BC.
[4] Φούντας Ιερεμίας, «Ερμηνεία Παλαιάς Διαθήκης – Έξοδος», Αποστολική Διακονία, Αθήνα 2005, σελ. 23.
[5] «Μωυσής», ΘΗΕ, τόμ. 9 (1966), στ. 284.
Ψευδείς συκοφαντίες κατά του Λωτ
Είναι ιδίωμα των ασεβών και των δαιμονολατρών, να συκοφαντούν κάθε δίκαιο, τον οποίο η Εκκλησία και ο Θεός τιμά. Ένας τέτοιος κατασυκοφαντημένος δίκαιος, είναι και ο Λωτ.
Οι Νεοειδωλολάτρες, στην συστηματική προσπάθειά τους να μειώσουν την Αγία Γραφή, κατηγορούν και τον Λωτ για διάφορα θέματα.
1. Μια πρώτη κατηγορία, είναι ότι ο Λωτ, τον οποίον εορτάζουμε ως «Δίκαιο», δίνει στον θείο του Αβραάμ το πιο άγονο κομμάτι γης.
Στην πρώτη αυτή κατηγορία μπορεί κανείς νηφάλια να απαντήσει τα εξής:
Ένας άνθρωπος δεν γεννιέται δίκαιος. Γίνεται με το χρόνο και την προσπάθεια. Ο Λωτ όταν έφυγε από τον θείο του, ήταν ακόμα νέος. Σκεφτόταν εγωιστικά. Αυτό όμως είναι κάτι που αλλάζει με το χρόνο. Η Εκκλησία τον τιμάει για τη συνολική του πορεία, και όχι για συγκεκριμένες καταστάσεις. Αλλά ακόμα και αν πούμε (αυθαίρετα) ότι παρέμεινε «εγωιστής», να θυμόμαστε ότι κανείς μας δεν είναι τέλειος. Δεν είναι δυνατόν να ζητάμε τελειότητα από κανέναν. Και αν ψάξουμε τον εαυτό μας, θα δούμε ότι κι εμείς πολλά έχουμε κάνει. Κι όμως ελπίζουμε ο Θεός να μας χαρακτηρίσει κάποτε δικαίους.
2. Τον κατηγορούν επίσης, ότι πρόσφερε τις παρθένες κόρες του ώστε να ασελγήσουν εις βάρος τους οι κάτοικοι των Σοδόμων, προκειμένου να σώσει τους επισκέπτες του απ αυτούς.
Απαντάμε:
Υπάρχει «κλιμάκωση» στη σοβαρότητα των πράξεων, και μάλιστα ανάλογα με την εποχή που ζει ο καθένας, και τις ισχύουσες συνθήκες και συνήθειες. Την εποχή εκείνη, η ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ ήταν ιερή. Και μάλιστα όταν σε επισκέπτονται ΑΓΓΕΛΟΙ. Ο Λωτ, ήταν πρόθυμος όχι να «προσφέρει», αλλά να «θυσιάσει» τις κόρες του, για χάρη τού ιερού καθήκοντος προς τους δύο επισκέπτες του, να τους προστατέψει. Δεν είναι «προσφορά», αλλά «θυσία», όπως κάποιος θυσίαζε την οικογένειά του στους διωγμούς των Χριστιανών από τους ειδωλολάτρες, για να μην αρνηθεί τον Χριστό. Η πρόθεση μάλιστα τού Λωτ να θυσιάσει τις κόρες του για δύο αγνώστους αγγέλους, δείχνει ότι είχε ξεπεράσει τον εγωισμό του.
3. Μια τρίτη κατηγορία για τον Λωτ, είναι ότι άφησε έγκυες τις κόρες του, όταν τον μέθυσαν και κοιμήθηκαν μαζί του, ώστε να αποκτήσουν σπέρμα και να έχουν κάποτε κάποιον να τις φροντίζει.
Απαντάμε και σε αυτό τα εξής: Αφού ο Λωτ ήταν μεθυσμένος, τι μπορούσε ο ίδιος να κάνει; Ακόμα και όταν το ανακάλυψε ξεμέθυστος, η πράξη είχε γίνει. Μπορούσε να την πάρει πίσω; Μόνο παράλογοι και φανατικοί όπως οι Νεοειδωλολάτρες, μπορούν να προσάψουν μια τέτοια κατηγορία σε έναν άνθρωπο που δεν είχε συνείδηση των πράξεών του.
Δεν τις «βίασε» τις κόρες του ο Λωτ, όπως ψευδώς λένε οι εχθροί της Αγίας Γραφής. Ούτε καν είχε συναίσθηση του τι συνέβη. Και η Αγία Γραφή είναι σαφέστατη σε αυτό.
Ακόμα και για τις κόρες του μπορούμε να πούμε, ότι παρά το κακό αυτό που διέπραξαν ενάντια στον πατέρα τους, δεν το έκαναν ούτε από βίτσιο, ούτε για διασκέδαση. Αλλά σε μια εποχή που μια γυναίκα μόνη της χωρίς απογόνους τη θεωρούσαν ντροπιασμένη, θέλησαν να εξασφαλίσουν απογόνους, με αυτό τον παράνομο τρόπο. Όμως μην ξεχνάμε ότι δίκαιο λέμε τον Λωτ, και όχι τις κόρες του!
Συμπερασματικά, στην πορεία της ζωής του, έπαψε ο Λωτ να είναι συμφεροντολόγος, καθώς θυσίασε τις κόρες του για κάποιους ξένους, και ούτε ήταν άκαρδος. Διαφορετικά πρέπει να πούμε «άκαρδους» όλους τους μάρτυρες της Εκκλησίας, που θυσίασαν τις οικογένειές τους για να μην αρνηθούν τον Χριστό, γιατί έβλεπαν τις γυναίκες και τα παιδιά τους να κατασπαράζονται από τα θηρία και να βιάζονται, και μπορούσαν να τους σώσουν μόνο με μία τους λέξη. Κι όμως, τους θυσίασαν για κάτι ανώτερο.
Για τον Λωτ η φιλοξενία ήταν το ύψιστο αγαθό στην εποχή του, πολύ δε περισσότερο, καθώς φιλοξενούσε αγγέλους. Και όπως είπαμε πιο πάνω, ούτε αιμομίκτη μπορεί κάποιος να τον πει, γιατί ήταν μεθυσμένος. Και μετά το μεθύσι του, δεν ήταν δυνατόν να αναιρεθεί η πράξη. Οι νεοειδωλολάτρες που κατηγορούν τον Λωτ για πράξεις στις οποίες δεν είχε συναίσθηση, καλά θα κάνουν να μελετήσουν λίγο τις πράξεις τού Δία, τού βασικού «θεού» τους, τις οποίες έκανε με πλήρη συναίσθηση, και να μην πιάνουν στο στόμα τους τους δικαίους.
https://www.oodegr.com/neopaganismos/ag.grafi/lot1.htm
Προφητεῖες ἢ κρίσεις καὶ ἀπόψεις
Οἱ προφῆτες, γιὰ νὰ προφητεύσουν, ἔπρεπε νὰ ἔχουν παρακίνηση ἀπὸ τὸν Θεό. Δὲν προφήτευαν ὅλο το 24ωρο. Οὔτε θεωροῦνταν προφητεῖες ὅλες οἱ ἀπόψεις καὶ οἱ κρίσεις τους, διότι δὲν ὁμιλοῦσαν πάντοτε ἐξ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ. Κάποιες μάλιστα κρίσεις τους ἦταν λανθασμένες καὶ ἐπενέβαινε ὁ Θεὸς καὶ τὶς διόρθωνε.
Συγκεκριμένα
Ά) Σύμφωνα μὲ τὸ βιβλίο Βασιλειῶν Α κεφ. ΙΣΤ, ὁ Σαμουὴλ ἐστάλη ἀπὸ τὸν Θεό, γιὰ νὰ ἐπιλέξει τὸν διάδοχο τοῦ Σαοὺλ ἀπὸ τὴν οἰκογένεια τοῦ Ἰεσσαί. Λέγει ὁ Θεὸς μάλιστα στὸν Σαμουηλ ὅτι «ἐώρακα ἐν τοῖς υἱοῖς αὐτοῦ ἐμοὶ βασιλέα» (=ἀνάμεσα στοὺς υἱοὺς του ἔχω δεῖ κάποιον ποὺ εἶναι ὅπως θέλω, γιὰ νὰ γίνει βασιλιάς). Ὅταν ὁ Σαμουήλ εἶδε τὸν πρωτότοκο, ποὺ λεγόταν Ἐλιάβ, ἐντυπωσιάσθηκε ἀπὸ τὴν ἐμφάνισή του καὶ ἔκρινε ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ διάδοχος βασιλιάς. Ἡ ἐντύπωσή του αὐτὴ γιὰ τὸν Ἐλιὰβ φανερώνει ὅτι ὁ Σαμουηλ «οὐ μόνον προφήτης, ἀλλὰ καὶ ἄνθρωπος ἦν» (Θεοδώρητος). Γὶ αὐτὸ «εἶπε ὁ Κύριος πρὸς Σαμουήλ: Μὴν ἐπηρεάζεσαι ἀπὸ τὴν ὀψη του προσώπου του οὔτε ἀπὸ τὴν κορμοστασιά του, διότι ἐγὼ ἀπέρριψα αὐτὸν ποὺ ἐσὺ θεωρεῖς σπουδαῖον» (στίχος 7).
Ἀφοῦ ὁ Σαμουήλ εἶδε ὅλα τὰ παιδιὰ τοῦ Ἰεσσαὶ καὶ δὲν παρακινήθηκε ἀπὸ τὸ Πνεῦμα τοῦ Κυρίου νὰ χρίσει κάποιο ἀπὸ αὐτά, ἐρώτησε τὸν Ἰεσσαὶ ἐὰν εἶχε καὶ ἄλλα παιδιά. Ὅταν ἔμαθε ὅτι ὑπῆρχε ἕνα ἀκόμη παιδί, τὸ μικρότερο, ποὺ ἔβοσκε τὰ πρόβατα, ζήτησε νὰ τὸ φέρει ἀμέσως μπροστά του. Ὅταν ὁ Δαβὶδ ἦρθε μπροστὰ στὸν Σαμουηλ, ὁ Προφήτης παρακινήθηκε ἀπὸ τὸν Κύριο καὶ τὸν ἔχρισε ὡς μέλλοντα βασιλέα. Ὁ στίχος 12 λέγει ἀκριβῶς: « Καὶ εἶπε Κύριος πρὸς Σαμουήλ: ἀνάστα καὶ χρῖσον τὸν Δαβίδ, ὅτι οὗτός ἐστιν ἀγαθός».
Β) Σύμφωνα μὲ τὸ βιβλίο Βασιλειῶν Β κεφ.Ζ, ὁ Δαβὶδ θέλησε νὰ καταστήσει τὴν Σιών πόλη ἁγία καὶ κέντρο λατρείας τῶν Ἑβραίων. Θέλησε νὰ ἀνεγείρει ναό, διότι δὲν ἀναπαυόταν ψυχικὰ αὐτὸς μὲν νὰ μένει σὲ πολυτελὲς ἀνάκτορο, ἡ δὲ Κιβωτὸς τοῦ Θεοῦ νὰ εὑρίσκεται σὲ μία ἁπλὴ σκηνή.
Ὁ Προφήτης Νάθαν, ποὺ ἄκουσε τὸν πόθο τοῦ Δαβίδ, ἐνέκρινε ἀμέσως τὸ σχεδιό του. Ὁ Νάθαν ὅμως ἐκείνη τὴ στιγμὴ μίλησε ἐξ ἑαυτοῦ καὶ ὄχι ἐξ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ. «Οὐκ ἠδεισαν (=δὲν γνώριζαν) ἅπαντα οἱ Προφῆται, ἀλλ’ ὥσπερ ἡ Θεία Χάρις αὐτοῖς ἀπεκάλυπτε» (Θεοδώρητος). Γι αὐτὸ τὴν ἴδια νύκτα, πρὶν δηλαδὴ ἀρχίσει ἡ ἐφαρμογὴ τῶν σχεδίων τοῦ Δαβίδ, ὁ Κύριος ἀπεκάλυψε στὸν Νάθαν τὸ θέλημά Του καὶ τὸν ἔστειλε ἀμέσως νὰ ἐνημερώσει τὸν Δαβίδ με τη φράση: «τάδε λέγει Κύριος, δεν εἶσαι εσύ ἐκεῖνος που θα μοῦ κτίσει Ναόν» (στῖχος 5) Ἡ ἀποκάλυψη ἦταν ὅτι ἡ τιμὴ τῆς ἀνεγέρσεως τοῦ Ναοῦ γιὰ τὴ λατρεία Του εἶχε ἐπιφυλαχθεῖ γιὰ τὸν υἱὸ τοῦ Δαβίδ, τὸν Σολομῶντα.
Γ) Σύμφωνα μὲ τὸ βιβλίο Βασιλειῶν Δ κεφ.Δ, ὁ Προφήτης Ἐλισσαῖος μετὰ ἀπὸ θερμὴ προσευχὴ βεβαίωσε τὴν Σωμανίτιδα γυναίκα ὅτι θὰ γεννοῦσε υἱόν.Αὐτὸ ὅμως τὸ δῶρο τοῦ Θεοῦ οἱ γονεῖς δὲν τὸ χάρηκαν γιὰ πολύ, διότι τὸ παιδὶ τους κάποια στιγμὴ πέθανε στὴ μητρικὴ ἀγκαλιά. Ἡ μητέρα συγκλονισμένη ἔτρεξε νὰ συναντήσει τὸν προφήτη. Ἔφθασε στὸ βουνό, ἔπεσε καὶ ἔπιασε τὰ πόδια τοῦ Προφήτη. Ὁ Γιεζί, ὁ δοῦλος τοῦ Ἐλισσαίου, πλησίασε γιὰ νὰ τὴν τραβήξει πίσω. Ὁ Ἐλισσαῖος ὅμως τοῦ εἶπε: «Ἄφησέ την, διότι ἡ ψυχὴ της δοκιμάζει μεγάλο πόνο, ὁ δὲ Κύριος μοῦ ἀπέκρυψε τὸ ψυχικό της δράμα καὶ δὲν μοῦ τὸ ἐφανέρωσε» ( στῖχος 27). Ἀπὸ τὰ λόγια αὐτὰ ἀποδεικνύεται ὅτι ὁ Θεὸς ἀπέκρυψε ἀπὸ τὸν Προφήτη ὅτι ἡ γυναίκα ἦρθε νὰ τὸν βρεῖ συγκλονισμένη, ἐπειδὴ πέθανε τὸ παιδί της. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὁ Θεὸς φανέρωνε στοὺς προφῆτες ὅ,τι ἦταν ἀναγκαῖο καὶ ὄχι ὅ,τι καὶ ὅποτε ἐκεῖνοι ἐπιθυμοῦσαν. «Οὐχ ἅπαντα προήδεισαν οἱ Προφῆται» ( Θεοδώρητος).
Δὲν ἦταν παντογνῶστες καὶ ἀλάθητοι οἱ προφῆτες, Συνεπῶς ὀφείλουμε νὰ εἴμαστε προσεκτικοὶ, ὅταν διαβάζουμε προφητεῖες γιὰ τὴν ἐποχή μας καὶ τὸ μέλλον της ἀνθρωπότητος, διότι δὲν ἔχουμε τὴ ρητὴ διαβεβαίωση ὅτι ἔχουν εἰπωθεῖ μὲ πληροφορία ἢ ἐντολὴ ἢ παρακίνηση τοῦ Πνεύματος τοῦ Θεοῦ.
Ἐν τέλει ἐπάνω ἀπὸ ὅλα ἀξίζει τοῦτο: Νὰ μὴ χρονοτριβοῦμε γιὰ νὰ ἐξετάζουμε ἂν οἱ ἐπαληθεύονται οἱ προφητεῖες (διότι μπορεῖ νὰ εἶναι κρίσεις καὶ ἀπόψεις), ἀλλὰ ἂν ἐπαληθεύουμε μὲ τὴ ζωή μας τὴν ἐπιστροφὴ στὸ σπίτι τοῦ Πατέρα μας καὶ εἴμαστε κατὰ τὸ δυνατὸν ἄξια παιδιά Του!
Ἠλίας Γ. Σκόνδρας
ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ: 5ος καὶ 6ος Τόμος τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις τῆς Ἀδελφότητος Θεολόγων Ο ΣΩΤΗΡ.
Πηγή: Αναστάσιος
Τά ἐπιχειρήματα κατά τῶν ἐχθρῶν της Ἀνάστασης
Αρχιμ. π. Ἐπιφάνιου Θεοδωρόπουλου
Ἕνα πρωινό συζητᾶ ὁ γέροντας μέ δύο-τρεῖς ἐπισκέπτες στό σπίτι του. Ὁ ἕνας εἶναι ἰδεολόγος κομμουνιστής…
Ὅλο τό οἰκοδόμημα τοῦ Χριστιανισμοῦ στηρίζεται στό γεγονός τῆς Ἀναστάσεως. Αὐτό δέν τό λέω ἐγώ. Τό λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Εἰ Χριστός οὐκ ἐγήγερται, ματαῖα ἤ πίστις ἠμῶν» (Α’ Κορ. ιε’ 17). Ἄν ὁ Χριστός δέν ἀνέστη, τότε ὅλα καταρρέουν. Ὁ Χριστός ὅμως ἀνέστη, πράγμα τό ὁποῖο σημαίνει ὅτι εἶναι Κύριος τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου, ἄρα Θεός.
– Ἐσεῖς τά εἴδατε ὅλα αὐτά; Πῶς τά πιστεύετε;
– Ὄχι, ἐγώ δέν τά εἶδα. Τά εἶδαν ὅμως ἄλλοι, οἱ Ἀπόστολοι. Αὐτοί στή συνέχεια τά γνωστοποίησαν καί μάλιστα προσυπέγραψαν τή μαρτυρία τους μέ τό αἷμα τους. Κι ὅπως ὅλοι δέχονται, ἡ μαρτυρία τῆς ζωῆς εἶναι ἡ ὑψίστη μαρτυρία.
Μέ βάση ἕναν πολύ ὡραῖο συλλογισμό τοῦ Πασκάλ λέμε ὅτι μέ τούς Ἀποστόλους συνέβη ἕνα ἀπό τά τρία: Ἤ ἀπατήθηκαν ἤ μᾶς ἐξαπάτησαν ἤ μᾶς εἶπαν τήν ἀλήθεια.
Ἄς πάρουμε τήν πρώτη ἐκδοχή. Δέν εἶναι δυνατόν νά ἀπατήθηκαν οἱ Ἀπόστολοι, διότι ὅσα ἀναφέρουν δέν τά ἔμαθαν ἀπό ἄλλους. Αὐτοί οἱ ίδιοι ἦσαν αὐτόπτες καί αὐτήκοοι μάρτυρες ὅλων αὐτῶν. Ἐξ ἄλλου δέν ἦσαν καθόλου φαντασιόπληκτοι οὔτε εἶχαν καμμιά ψυχολογική προδιάθεση γιά τήν ἀποδοχή τοῦ γεγονότος τῆς Ἀναστάσεως. Ἀντιθέτως ἦσαν τρομερά δύσπιστοι. Τά Εὐαγγέλια εἶναι πλήρως ἀποκαλυπτικά αὐτῶν τῶν ψυχικῶν τους διαθέσεων: δυσπιστοῦσαν στίς διαβεβαιώσεις ὅτι κάποιοι Τόν εἶχαν δεῖ ἀναστάντα.
Καί κάτι ἄλλο. Τί ἦσαν οἱ Ἀπόστολοι πρίν τούς καλέσει ὁ Χριστός; Μήπως ἦσαν φιλόδοξοι πολιτικοί ἤ ὁραματιστές φιλοσοφικῶν καί κοινωνικῶν συστημάτων, πού περίμεναν νά κατακτήσουν τήν ἀνθρωπότητα καί νά ἱκανοποιήσουν ἔτσι τίς φαντασιώσεις τους; Κάθε ἄλλο. Ἀγράμματοι ψαράδες ἦσαν. Καί τό μόνο πού τούς ἐνδιέφερε ἦταν νά πιάσουν κανένα ψάρι νά θρέψουν τίς οἰκογένειές τους.
Φέρε μου καί σύ κάποιον νά μοῦ πῆ πώς ὁ Μάρξ ἀπέθανε καί ἀνέστη καί νά θυσιάση τή ζωή του γιά τή μαρτυρία αὐτή κι ἐγώ θά τόν πιστεύσω ὡς τίμιος ἄνθρωπος.
– Νά σᾶς πῶ. Χιλιάδες κομμουνιστές βασανίσθηκαν καί πέθαναν γιά τήν ἰδεολογία τους. Γιατί δέν ἀσπάζεσθε καί τόν κομμουνισμό;
– Τό εἶπες καί μόνος σου. Οἱ κομμουνιστές πέθαναν γιά τήν ἰδεολογία τους. Δέν πέθαναν γιά γεγονότα. Σέ μία ἰδεολογία ὅμως εἶναι πολύ εὔκολο νά ὑπεισέλθη πλάνη. Ἐπειδή δέ εἶναι ἴδιον τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς νά θυσιάζεται γιά κάτι στό ὁποῖο πιστεύει, ἐξηγεῖται γιατί πολλοί κομμουνιστές πέθαναν γιά τήν ἰδεολογία τους. Αὐτό ὅμως δέν μᾶς ὑποχρεώνει νά τήν δεχθοῦμε καί ὡς σωστή.
Εἶναι ἄλλο πράγμα νά πεθαίνης γιά ἰδέες κι ἄλλο γιά γεγονότα. Οἱ Ἀπόστολοι ὅμως δέν πέθαναν γιά ἰδέες. Οὔτε γιά τό «Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» οὔτε γιά τίς ἄλλες ἠθικές διδασκαλίες τοῦ Χριστιανισμοῦ. Οἱ Ἀπόστολοι πέθαναν μαρτυροῦντες ὑπερφυσικά γεγονότα. Κι ὅταν λέμε γεγονός, ἐννοοῦμε ὅ,τι ὑποπίπτει στίς αἰσθήσεις μας καί γίνεται ἀντιληπτό ἀπό αὐτές. Οἱ Ἀπόστολοι ἐμαρτύρησαν δι’ «ὅ ἀκήκοασι, ὅ ἐωράκασι τοῖς ὀφθαλμοῖς αὐτῶν, ὅ ἐθεάσαντο καί αἱ χεῖρες αὐτῶν ἐψηλάφησαν» (Α’ Ἰωαν. α’ 1-4). Γι’ αὐτό καί μετά τή Σταύρωση τοῦ Κυρίου, παρά τά ὅσα εἶχαν ἀκούσει καί δεῖ, ἐπέστρεψαν στά πλοιάρια καί στά δίχτυά τους. Δέν ὑπῆρχε δήλ. σ’ αὐτούς, ὅπως ἀναφέραμε, οὔτε ἴχνος προδιαθέσεως γιά ὅσα ἐπρόκειτο νά ἐπακολουθήσουν. Καί μόνο μετά τήν Πεντηκοστή, «ὅτε ἔλαβον δύναμιν ἐξ ὕψους», ἔγιναν οἱ διδάσκαλοι τῆς οἰκουμένης.
Ἡ δεύτερη ἐκδοχή: Μήπως μᾶς ἐξαπάτησαν; Μήπως μᾶς εἶπαν ψέματα; Ἄλλα γιατί νά μᾶς ἐξαπατήσουν; Τί θά κέρδιζαν μέ τά ψέματα; Μήπως χρήματα, μήπως ἀξιώματα, μήπως δόξα; Γιά νά πῆ κάποιος ἕνα ψέμα, περιμένει κάποιο ὄφελος. Οἱ Ἀπόστολοι ὅμως, κηρύσσοντες Χριστόν καί Τοῦτον ἐσταυρωμένον καί Ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν, τά μόνα τά ὁποῖα ἐξασφάλισαν ἦσαν: ταλαιπωρίες, κόποι, μαστιγώσεις, λιθοβολισμοί, ναυάγια, πείνα, δίψα, γυμνότητα, κίνδυνοι ἀπό ληστές, ραβδισμοί, φυλακίσεις καί τέλος ὁ θάνατος. Καί ὅλα αὐτά γιά ἕνα ψέμα; Εἶναι ἐντελῶς ἀνόητο καί νά τό σκεφθῆ κάποιος.
Συνεπῶς οὔτε ἐξαπατήθηκαν οὔτε μᾶς ἐξαπάτησαν οἱ Ἀπόστολοι. Μένει ἑπομένως ἡ τρίτη ἐκδοχή ὅτι μᾶς εἶπαν τήν ἀλήθεια.
Θά πρέπει μάλιστα νά σοῦ τονίσω καί τό ἑξῆς: Οἱ Εὐαγγελιστές εἶναι οἱ μόνοι οἱ ὁποῖοι ἔγραψαν πραγματική ἱστορία. Διηγοῦνται τά γεγονότα καί μόνον αὐτά. Δέν προβαίνουν σέ καμμία προσωπική κρίσι. Κανένα δέν ἐπαινοῦν, κανένα δέν κατακρίνουν. Δέν κάνουν καμμία προσπάθεια νά διογκώσουν κάποιο γεγονός ἤ νά ἐξαφανίσουν ἤ νά ὑποτιμήσουν κάποιο ἄλλο. Ἀφήνουν τά γεγονότα νά μιλοῦν μόνα τους.
– Ἀποκλείεται νά ἔγινε στήν περίπτωσι τοῦ Χριστοῦ νεκροφάνεια; Τίς προάλλες ἔγραψαν οἱ ἐφημερίδες γιά κάποιον Ἰνδό, τόν ὁποῖο ἔθαψαν καί μετά ἀπό τρεῖς μέρες τόν ξέθαψαν καί ἦταν ζωντανός.
– Ἄχ, παιδάκι μου. Θά θυμηθῶ καί πάλι τό λόγο τοῦ ἱεροῦ Αὐγουστίνου: «Ἄπιστοι, δέν εἶσθε δύσπιστοι. Εἶσθε οἱ πλέον εὔπιστοι. Δέχεσθε τά πιό ἀπίθανα, τά πιό παράλογα , τά πιό ἀντιφατικά, γιά νά ἀρνηθῆτε τό θαῦμα!».
Ὄχι, παιδί μου. Δέν ἔχουμε νεκροφάνεια στόν Χριστό. Πρῶτα-πρῶτα ἔχουμε τή μαρτυρία τοῦ Ρωμαίου κεντυρίωνος, ὁ ὁποῖος βεβαίωσε τόν Πιλάτο ὅτι ὁ θάνατος εἶχε ἐπέλθει.
Ἔπειτα τό Εὐαγγέλιο μᾶς πληροφορεῖ ὅτι ὁ Κύριος κατά τήν Ἴδια τήν ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεώς Του συμπορεύθηκε συζητώντας μέ δύο μαθητές Του πρός Ἐμμαούς, πού ἀπεῖχε πάνω ἀπό δέκα χιλιόμετρα ἀπό τά Ἱεροσόλυμα.
Φαντάζεσαι κάποιον νά ἔχη ὑποστῆ ὅσα ὑπέστη ὁ Χριστός καί τρεῖς μέρες μετά τό «θάνατό» του νά τοῦ συνέβαινε νεκροφάνεια; Ἄν μή τί ἄλλο θά ‘πρεπε γιά σαράντα μέρες νά τόν ποτίζουν κοτόζουμο γιά νά μπορῆ νά ἀνοίγη τά μάτια του, κι ὄχι νά περπατᾶ καί νά συζητᾶ σάν νά μή συνέβη τίποτα.
Ὅσο γιά τόν Ἰνδό, φέρε τόν ἐδῶ νά τόν μαστιγώσουμε μέ φραγγέλιο — καί ξέρεις τί ἐστί φραγγέλιο; Μαστίγιο στά ἄκρα τοῦ ὁποίου πρόσθεταν σφαιρίδια μολύβδου ἤ σπασμένα κόκκαλα ἤ μυτερά καρφιά—, φέρε τόν, λοιπόν, νά τόν φραγγελώσουμε, νά τοῦ φορέσουμε ἀκάνθινο στεφάνι, νά τόν σταυρώσουμε, νά τοῦ δώσουμε χολή καί ξύδι, νά τόν λογχίσουμε, νά τόν βάλουμε στόν τάφο, κι ἄν ἀναστηθῆ, τότε τά λέμε.
– Παρά ταϋτα ὅλες οἱ μαρτυρίες, τίς ὁποῖες ἐπικαλεσθήκατε, προέρχονται ἀπό Μαθητές τοῦ Χριστοῦ. Ὑπάρχει κάποια μαρτυρία περί αὐτοῦ, πού νά μήν προέρχεται ἀπό τόν κύκλο τῶν Μαθητῶν του; Ὑπάρχουν δήλ. ἱστορικοί, πού νά πιστοποιοῦν τήν Ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ; Ἄν ναί, τότε θά πιστέψω κι ἐγώ.
– Ταλαίπωρο παιδί! Δέν ξέρεις τί ζητᾶς! Ἄν ὑπῆρχαν τέτοιοι ἱστορικοί πού νά εἶχαν δεῖ τόν Χριστό ἀναστημένο, τότε ἀναγκαστικά θά πίστευαν στήν Ἀνάστασή Του καί θά τήν ἀνέφεραν πλέον ὡς πιστοί, ὁπότε καί πάλι θά ἀρνιόσουν τή μαρτυρία τους, ὅπως ἀκριβῶς ἀπορρίπτεις τή μαρτυρία τοῦ Πέτρου, τοῦ Ἰωάννου κ.λπ. Πῶς εἶναι δυνατόν νά βεβαιώνη κάποιος τήν Ἀνάστασι καί ταυτόχρονα νά μή γίνεται Χριστιανός; Μᾶς ζητᾶς «πέρδικα ψητή σέ κέρινο σουβλί καί νά λαλῆ!» Αἴ, δέν γίνεται!
Σοῦ θυμίζω πάντως, ἔφ’ ὅσον ζητᾶς ἱστορικούς, αὐτό τό ὁποῖο σοῦ ἀνέφερα καί προηγουμένως: ὅτι δηλ. οἱ μόνοι πραγματικοί ἱστορικοί εἶναι οἱ Ἀπόστολοι.
Παρ’ ὅλα αὐτά ὅμως ἔχουμε καί μαρτυρία τέτοια ὅπως τήν θέλεις: ἀπό κάποιον δήλ. πού δέν ἀνῆκε στόν κύκλο τῶν Μαθητῶν Του. Τοῦ Παύλου. Ὁ Παῦλος ὄχι μόνο δέν ἦταν Μαθητής τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί ἐδίωκε μετά μανίας τήν Ἐκκλησία Του.
– Γι’ αὐτόν ὅμως λένε ὅτι ἔπαθε ἡλίαση καί ἐξ αἰτίας της εἶχε παραίσθηση.
– Βρέ παιδάκι μου, ἄν εἶχε παραίσθηση ὁ Παῦλος, αὐτό πού θά ἀνεδύετο θά ἦταν τό ὑποσυνείδητό του. Καί στό ὑποσυνείδητο τοῦ Παύλου θέσι ὑψηλή κατεῖχαν οἱ Πατριάρχες καί οἱ Προφῆτες. Τόν Ἀβραάμ καί τόν Ἰακώβ καί τόν Μωυσῆ ἔπρεπε νά δῆ κι ὄχι τόν Ἰησοῦ, τόν ὁποῖο θεωροῦσε λαοπλάνο καί ἀπατεώνα!
Φαντάζεσαι καμμιά πιστή γριούλα στό ὄνειρό της ἤ στό παραλήρημά της νά βλέπη τόν Βούδδα ἤ τόν Δία;
Τόν Ἄϊ Νικόλα θά δῆ καί τήν Ἁγία Βαρβάρα. Διότι αὐτούς πιστεύει.
Καί κάτι ἀκόμη. Στόν Παῦλο, ὅπως σημειώνει ὁ Παπίνι, ὑπάρχουν καί τά ἑξῆς θαυμαστά: Πρῶτον, τό αἰφνίδιο τῆς μεταστροφῆς. Κατ’ εὐθείαν ἀπό τήν ἀπιστία στήν πίστη. Δέν μεσολάβησε προπαρασκευαστικό στάδιο. Δεύτερον, τό ἰσχυρόν τῆς πίστεως. Χωρίς ταλαντεύσεις καί ἀμφιβολίες. Καί τρίτον, πίστη διά βίου. Πιστεύεις ὅτι αὐτά μπορεῖ νά λάβουν χώρα μετά ἀπό μία ἡλίαση; Δέν ἐξηγοῦνται αὐτά μέ τέτοιους τρόπους. Ἄν μπορῆς, ἐξήγησέ τα. Ἄν δέν μπορῆς, παραδέξου τό θαῦμα. Καί πρέπει νά ξέρης ὅτι ὁ Παῦλος μέ τά δεδομένα τῆς ἐποχῆς του ἦταν ἄνδρας ἐξόχως πεπαιδευμένος. Δέν ἦταν κανένα ἀνθρωπάκι νά μήν ξέρη τί τοῦ γίνεται.
Θά προσθέσω ὅμως καί κάτι ἐπί πλέον. Ἐμεῖς, παιδί μου, ζοῦμε σήμερα σέ ἐξαιρετική ἐποχή. Ζοῦμε τό θαῦμα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν ὁ Χριστός εἶπε γιά τήν Ἐκκλησία Του ὅτι «καί πῦλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς» (Μάτθ. ις’ 18), οἱ ὀπαδοί Του ἀριθμοῦσαν μόνο μερικές δεκάδες πρόσωπα Ἔκτοτε πέρασαν δύο χιλιάδες περίπου χρόνια. Διαλύθηκαν αὐτοκρατορίες, ξεχάσθηκαν φιλοσοφικά συστήματα, κατέρρευσαν κοσμοθεωρίες, ἡ Ἐκκλησία ὅμως τοῦ Χριστοῦ παραμένει ἀκλόνητη παρά τούς συνεχεῖς καί φοβερούς διωγμούς ἐναντίον της. Αὐτό δέν εἶναι ἕνα θαῦμα;
Αναδημοσίευση από: http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr
Πήγε ο Χριστός στην Ινδία;
Πρωτοπρεσβυτέρου π. Βασιλείου Α. Γεωργοπούλου (Μ.ΤΗ.)
Στους «βεβήλους και γραώδεις μύθους» (Αʹ Τιμ. δʹ 7), που επινοήθηκαν για να αμφισβητήσουν το Πάνσεπτο Πρόσωπο του Θεανθρώπου Κυρίου, ανήκει και ο ισχυρισμός κάποιων, ότι δήθεν το μοναδικό σε περιεχόμενο κήρυγμά Του και τα αξεπέραστα θαύματά Του οφείλονται στο γεγονός, ότι κατά το χρονικό διάστημα μεταξύ του 12ου και 30ού έτους της ζωής Του πήγε στην Ινδία. Εκεί διδάχθηκε από Βραχμάνους ή και Βουδιστές δασκάλους τη σοφία και απέκτησε απόκρυφες δυνάμεις, μέσω των οποίων τελούσε τα θαύματα.
Εδώ πρέπει να επισημάνουμε, ότι ο εν λόγω ισχυρισμός δεν είναι νέος. Είναι πολύ παλαιός. Είναι άποψη του Κέλσου (170 μ.Χ.) στη γνωστή πολεμική του κατά του Χριστού, στο έργο του «Αληθής Λόγος», με μιά παραλλαγή μόνο ως προς τη χώρα. Ο Κέλσος θεωρούσε ως χώρα, στην οποία διδάχθηκε δήθεν τα μαγικά, την Αίγυπτο αντί της Ινδίας.
Στους νεώτερους χρόνους βλέπουμε τον παράλογο και ανιστόρητο αυτόν ισχυρισμό περί της δήθεν μετάβασης του Ιησού στην Ινδία, να τον αναφέρουν ο γνωστός Γερμανός φιλόσοφος Σοπενχάουερ στο δίτομο έργο του Parerga und Paralipomena, 1851, και ο Ρώσος Ν. Notowitsch, στο έργο του Die Lucke im Leben Jesu, Stuttgart, 1894.
Στη συνέχεια, ενδεικτικώς θα αναφέρουμε ορισμένα ονόματα. Η άποψη αυτή συζητιέται από τους K.Berna, A.Fabe-Kaiser, και επαναλαμβάνεται μετα βεβαιότητος από τον Η. Kersten (Κ. Berna-Jesus ist nicht am Kreuz gestorben,1957. A.Faber-Kaiser, Jesus lebte in Indiem, 1984).
Επιπλέον, εν προκειμένω, πρέπει να αναφέρουμε και τις τοποθετήσεις των J.Dirnbeck και G.Gronbold,( J.Dirnbeck ,Die Jesus falscher Ein original with entstellt, 1994 Jesus in Indien. Das Ende einer Legende,1985), σχετικά μέ το θέμα μας.
Στον Ελληνικό χώρο η άποψη αυτή εκπροσωπείται από τρεις συγγραφείς, τα βιβλία των οποίων, εκτός από τους εντυπωσιακούς τίτλους και τις ψευδοεπιστημονικές αναλύσεις περί δήθεν ανακαλύψεων και αποκαλύψεων, είναι δηλωτικά ημιμάθειας και σύγχυσης.
Την άποψη όμως, περί της δήθεν μετάβασης του Ιησού στην Ινδία, την υποστηρίζει και μία ισλαμική σέκτα, γνωστη με το όνομα Αχμαντίγια (Ahmadiyya), με διαφορά όμως ως προς το χρόνο και τα γεγονότα.
Σύμφωνα με την εν λόγω ισλαμική σέκτα, ο Χριστός δεν πέθανε στο Σταυρό. Μετά τον υποτιθέμενο κατ’ αυτούς θάνατό του και την Ανάσταση, έφυγε και πήγε στην Ινδία και συγκεκριμένα στο Κασμίρ. Έζησε εκεί, κήρυξε και πέθανε σε ηλικία 120 χρόνων. Κατά την Ahmadiyya μάλιστα ο τάφος του βρίσκεται στο Srinagar (H.Gasper-J.Mueller-F.Valentin, Lexicon der Sekten, Sondergruppen und Weltanschauungen. 20017, σελ. 527).
Βασικό επιχείρημα των υποστηρικτών της άποψης περί μετάβασης του Χριστού στην Ινδία είναι ο ισχυρισμός, ότι σιωπά η Καινή Διαθήκη για το χρονικό διάστημα που μεσολαβεί μεταξύ του Ιησού δωδεκαετούς στο Ναό και την έναρξη της δημόσιας δράσης Του.
Σιωπά όμως όντως η Καινή Διαθήκη για το εν λόγω χρονικό διάστημα του επίγειου βίου του Κυρίου;
Μία προσεκτική μελέτη του Ιερού κειμένου αποδεικνύει το αντίθετο. Η αναφορά βεβαίως εκτενών αναφορών απουσιάζει γι’ αυτό το χρονικό διάστημα της επίγειας ζωής του Κυρίου. Αυτό όμως είναι κατανοητό γιατί ξέρουμε, ότι τα Ιερά Ευαγγέλια είναι μεν οι κατ’ εξοχήν αξιόπιστες ιστορικές πηγές σχετικά με το πρόσωπο του Θεανθρώπου, δεν αποτελούν όμως βιογραφίες του Χριστού. Τούτο εξάλλου μας το βεβαιώνει και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης σχετικά μέ τον χαρακτήρα και τον σκοπό των Ιερών Ευαγγελίων. (Κεφ. κʹ 30-31).
Τι αναφέρει λοιπόν, η Καινή Διαθήκη;
Μας πληροφορεί, ότι μετά την επιστροφή του Κυρίου από τα Ιεροσόλυμα στην Ναζαρέτ και αφού έχει προηγηθεί το θαυμαστό γεγονός του δωδεκαετούς Ιησού στο Ναό, όπου «εξίσταντο δε πάντες οι ακούοντες αυτού επί τη συνέσει και ταις αποκρίσεσιν αυτού» (Λουκ. βʹ 47), ο Κύριος παραμένει στη Ναζαρέτ συνεχώς μαζί με τη Θεοτόκο και το μνηστήρα Ιωσήφ. Σύμφωνα με το Ιερό Κείμενο «ην υποτασσόμενος αυτοίς» (Λουκ. βʹ 51).
Το συνεχές της παραμονής του στην άσημη Ναζαρέτ μέχρι την έναρξη του δημοσίου έργου Του επιβεβαιώνεται και με τις μαρτυρίες των ιδίων των συμπατριωτών Του. Ο Κύριος μιλώντας αργότερα στη συναγωγή της Ναζαρέτ θα προκαλέσει την έκπληξη και την απορία των συμπατριωτών Του από τη σοφία των λόγων Του και τη δύναμη των θαυμάτων Του.
Η έκπληξή τους ήταν μεγάλη, ακριβώς, γιατί το πρόσωπό Του τους ήταν γνωστό. Ήξεραν ότι ο ίδιος ήταν μέχρι πρότινος μέλος μιας άσημης οικογένειας της Ναζαρέτ (Ματθ. ιγʹ 54-56. Μάρκ. ϛʹ 13). Το γεγονός αυτό είναι επιβεβαιωτικό του «ην υποτασσόμενος αυτοίς», και ότι ουδέποτε απομακρύνθηκε από την πατρίδα Του δήθεν για να σπουδάσει ή να αποκτήσει απόκρυφες δυνάμεις.
Την ίδια πραγματικότητα όμως την επιβεβαιώνουν και οι άλλοι Ιουδαίοι στα Ιεροσόλυμα, όταν με αφορμή τη θαυμαστή διδασκαλία του Κυρίου στο Ναό, με απορία θα αναφωνούν: «Πώς ούτος γράμματα οίδε μη μεμαθηκώς;» (Ιωάν. ζʹ 15).
Ολοκληρώνοντας τις επισημάνσεις μας σχετικά με την αντίληψη της δήθεν μετάβασης του Κυρίου στην Ινδία κατά το χρονικό διάστημα μεταξύ του 12ου έως 30ού έτους Του, πρέπει να τονίσουμε, ότι η εν λόγω αντίληψη ξεκινά από ορθολογιστικές προϋποθέσεις, αγνοεί το εξ Αποκαλύψεως φρόνημα της Εκκλησίας σχετικά με το Πρόσωπο του Κυρίου και βρίσκεται σε πλήρη διάσταση με την αγιοπατερική εκκλησιαστική διδασκαλία. Αποτελεί κλασικό παράδειγμα προσπάθειας να αντικατασταθεί η αλήθεια από την αυθαιρεσία και τις φαντασιώσεις.
Αναδημοσίευση απο: https://www.impantokratoros.gr
Ονοματοδοσία, Υπαπαντή του Κυρίου, και ο Ιησούς Δωδεκαετής στο Ναό
(Λουκ. 2, 21-52)
Μιχαήλ Χούλη, Θεολόγου
Ο ευαγγελιστής Λουκάς διασώζει τρία σημαντικά γεγονότα από την βρεφική και παιδική ηλικία του Ιησού: Την περιτομή και ονοματοδοσία Του στο Ναό των Ιεροσολύμων (8 ημερών), την Υπαπαντή – συνάντησή Του με τον προορατικό γέροντα Συμεών (40 ημερών), και ένα περιστατικό με τον δωδεκάχρονο Ιησού στο Ναό, όπου φαίνεται η θεϊκή σοφία Του και η αποστολή Του ανάμεσα στους ανθρώπους.
Α. Όταν συμπληρώθηκαν πράγματι οκτώ ημέρες από τη γέννησή Του, έκαναν στο παιδί ΠΕΡΙΤΟΜΗ και του έδωσαν το όνομα ΙΗΣΟΥΣ (= Ο Θεός σώζει), όπως δηλαδή το είχε ονομάσει ο άγγελος, κατά τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Περιτομή εκτελούσαν και οι Αιγύπτιοι και Άραβες, για λόγους υγείας και την ένταξή τους σε διάφορες φυλές. Στους Εβραίους την περιτομή έκανε συνήθως ο πατέρας του παιδιού και από τότε το παιδί εθεωρείτο μέλος του λαού του Θεού. Ήταν δε μεγάλη προσβολή να σε ονομάσουν «απερίτμητο», δεδομένου ότι με την περιτομή ξεχώριζαν οι Εβραίοι, μέσω της Διαθήκης του Θεού με τον Αβραάμ, από τους ειδωλολάτρες.
Όταν, σύμφωνα και με τον μωσαϊκό Νόμο, συμπληρώθηκαν οι μέρες για τον ΚΑΘΑΡΙΣΜΟ ΤΟΥΣ, έφεραν το παιδί στα Ιεροσόλυμα, για να το αφιερώσουν στο Θεό. Η τελετή του καθαρισμού γινόταν την τεσσαρακοστή ημέρα από τη γέννηση του παιδιού. Με την ειδική αυτή τελετή θεωρούσαν ότι καθαρίζονταν όχι μόνο η μητέρα αλλά και όσοι έρχονταν σε επαφή μαζί της -το αίμα και οι διάφορες εκκρίσεις ήταν για τους Ισραηλίτες αίτιες μολύνσεως και σημαντικοί λόγοι αποχής από τη λατρεία. Εδώ ενδιαφέρει τον ευαγγελιστή Λουκά να τονίσει την αφιέρωση του μικρού Ιησού στον Θεό. Κατά την Πατερική ερμηνεία, ναι μεν πέρασε το ιουδαϊκό αυτό τυπικό στη χριστιανική λατρεία, οι ΕΥΧΕΣ όμως που ο ιερέας διαβάζει στη λεχώνα κατά τον «εκκλησιασμό» του βρέφους, σκοπό έχουν ΠΛΕΟΝ να δοθεί η ευλογία και η χάρη του Θεού στην μητέρα, δεδομένου ότι η ροπή προς την αμαρτία είναι κοινή σε όλους, σε άντρες και γυναίκες, και μέσα στη φύση μας (Κύριλλος Αλεξανδρείας, Ε.Π. 69,1089). Επομένως για κάθε γεγονός της ζωής μας οφείλουμε να ζητάμε την βοήθεια του Θεού «Είτε τρώτε, είτε πίνετε, είτε οτιδήποτε άλλο πράττετε, πρέπει όλα να τα κάνετε για τη δόξα του Θεού» (Α΄ Κορ. 10:31).
Σύμφωνα με το μωσαϊκό Νόμο, αν το πρώτο παιδί που φέρνει μια γυναίκα στον κόσμο είναι αγόρι, πρέπει να θεωρείται ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ στον Κύριο (Έξοδος, 13:2 «Κάθε αρσενικό των Ισραηλιτών που γεννιέται πρώτο, είτε άνθρωπος είναι είτε ζώο, θ’ ανήκει σε εμένα»). Και αυτό γιατί ο Θεός είχε ελευθερώσει τον Ισραηλιτικό λαό από την Αίγυπτο. Έπρεπε ακόμη να ΕΞΑΓΟΡΑΖΟΥΝ κάθε πρωτότοκο γιό τους, σε ανάμνηση της θανάτωσης των πρωτοτόκων της Αιγύπτου, που έγινε για να επιτρέψει ο φαραώ στους Εβραίους να φύγουν. Έπρεπε λοιπόν να προσφέρουν η Μαρία με τον Ιωσήφ και θυσία ένα ζευγάρι τρυγόνια ή δύο μικρά περιστέρια, όπως έγραφε ο Νόμος του Κυρίου.
Στα Ιεροσόλυμα βρισκόταν ένας άνθρωπος που τον έλεγαν ΣΥΜΕΩΝ. Ήταν πιστός, ευλαβής και φωτισμένος. Περίμενε τη σωτηρία του Ισραήλ, ενώ τον καθοδηγούσε το Άγιο Πνεύμα. Του είχε φανερώσει λοιπόν το Πνεύμα το Άγιο ότι δεν θα πεθάνει, προτού να δει τον Μεσσία (για τον οποίον πολλές προφητείες μιλούσαν). Τότε ο Παράκλητος τού υπέδειξε να πάει στο Ναό. Μόλις οι γονείς Του έφεραν εκεί το παιδί, τον Ιησού, για να κάνουν γι’ αυτόν τα έθιμα που προστάζει ο Νόμος, Τον πήρε στην αγκαλιά του, δόξασε τον Θεό και είπε: «ΤΩΡΑ ΚΥΡΙΕ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΑΦΗΣΕΙΣ ΤΟΝ ΔΟΥΛΟ ΣΟΥ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ ΕΙΡΗΝΙΚΑ, ΟΠΩΣ ΤΟΥ ΥΠΟΣΧΕΘΗΚΕΣ, ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΕΙΔΑΝ ΤΟΝ ΣΩΤΗΡΑ ΠΟΥ ΕΤΟΙΜΑΣΕΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ (Μεσσίας για όλο τον κόσμο ο Ιησούς, όχι μόνο για ένα έθνος), ΦΩΣ ΠΟΥ ΘΑ ΦΩΤΙΣΕΙ ΤΑ ΕΘΝΗ ΚΑΙ ΘΑ ΔΟΞΑΣΕΙ ΤΟΝ ΛΑΟ ΣΟΥ ΤΟΝ ΙΣΡΑΗΛ». Υπήρξε δηλαδή ο Συμεών ο πρώτος χριστιανός πλέον προφήτης, και έμεινε στην εκκλησιαστική συνείδηση με τον χαρακτήρα του «Θεοδόχου», γιατί είχε την ευλογία να κρατήσει τον σαρκωμένο Θεό στα χέρια του. Τα λόγια του επαναλαμβάνει κάθε ιερέας στον Εσπερινό, λίγο πριν το τέλος της Ακολουθίας.
Ο Ιωσήφ και η μητέρα Του θαύμαζαν για όσα λέγονταν γι’ αυτό το παιδί. Ο Συμεών τους ευλόγησε και είπε στη Μαριάμ, τη μητέρα του Ιησού: Αυτός θα γίνει αιτία να καταστραφούν ή να σωθούν πολλοί Ισραηλίτες. ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΕΙΟ ΑΝΤΙΛΕΓΟΜΕΝΟ «σημείο διαφωνίας», όπως ισχύει μέχρι και σήμερα, διότι πράγματι είχε, έχει και θα έχει σ’ όλη την ιστορία πολλούς φίλους αλλά και πολλούς εχθρούς, για να φανερωθούν οι πραγματικές διαθέσεις πολλών. Όσο για σένα, λέγει στην Θεοτόκο, ο πόνος για το παιδί σου (θα δει να Τον ειρωνεύονται, να διώκεται, να βασανίζεται, να σταυρώνεται και να πεθαίνει) θα διαπεράσει τη καρδιά σου σαν δίκοπο μαχαίρι. Όταν έκαναν όλα όσα πρόσταζε ο Νόμος του Κυρίου, γύρισαν στην πατρίδα τους Ναζαρέτ. Η αφιέρωση του Ιησού στο Ναό, Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΚΑΙ ΥΠΟΔΟΧΗ ΤΟΥ από τον άγιο γέροντα Συμεών και την προορατική προφήτισσα Άννα -84 ετών τότε, βρισκόταν συνέχεια στο Ναό, ενώ μέρα και νύχτα προσευχόταν και νήστευε- η οποία δοξολογούσε τον Θεό και μιλούσε για το παιδί σε όλους, ονομάζεται στην εκκλησιαστική μας λατρεία ΥΠΑΠΑΝΤΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ και γιορτάζεται στις 2 Φεβρουαρίου. Το παιδί στο μεταξύ ΜΕΓΑΛΩΝΕ και ΔΥΝΑΜΩΝΕ στο πνεύμα, ΓΕΜΙΖΕ ΑΠΟ ΣΟΦΙΑ και η χάρη του Θεού ήταν μαζί Του. Ήταν επομένως ΚΑΙ αληθινός άνθρωπος, με σάρκα και οστά, που πέρασε (και ευλόγησε έτσι την οικογένεια, την εργασία, καθώς και όλες τις φάσεις και τα στάδια της ανθρώπινης ζωής), και ΟΧΙ φάντασμα, όπως τον θεώρησαν οι διάφορες γνωστικές ομάδες.
Β. Κάθε χρόνο, τη γιορτή του Πάσχα, οι γονείς του Ιησού πήγαιναν στην Ιερουσαλήμ. Πολλές χιλιάδες προσκυνητές Ισραηλίτες συνέρρεαν κάθε χρόνο, απ’ όλο τον κόσμο, στη γιορτή του Πάσχα (και της Σκηνοπηγίας) στα Ιεροσόλυμα, τους οποίους φιλοξενούσαν οι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ. ΟΤΑΝ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΕΓΙΝΕ 12 ΕΤΩΝ, ανέβηκαν στα Ιεροσόλυμα, στη γιορτή. Έως τα δώδεκά του έτη κάθε παιδί διδασκόταν από τον πατέρα του την εντολή-Οδηγία «Σεμά» του Μωυσή («Άκου, λαέ του Ισραήλ: Ο Κύριος ο Θεός μας είναι ο μόνος Κύριος. Να αγαπάς λοιπόν τον Κύριο … με όλη την καρδιά σου….», Δευτ. 6,4), τις Δέκα Εντολές και άλλα συναφή, ενώ από 13 ετών μπορούσε να εισέρχεται ελεύθερα και από μόνος του στο Ναό. Στη Συναγωγή ακολούθως μάθαιναν αναλυτικότερα τα της πίστεώς τους. Όταν τελείωσε η γιορτή και γύριζαν πίσω, το παιδί Ιησούς παρέμεινε στην Ιερουσαλήμ, χωρίς να το ξέρουν ο Ιωσήφ ΚΑΙ Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ (σε πολλά σημεία των Ευαγγελίων δεν αναφέρεται ο Ιωσήφ σαν πατέρας του Ιησού, αλλά μόνο η Παναγία ως μητέρα Του, διότι ο Ιωσήφ υπήρξε θετός και μόνο πατέρας του Ιησού). Νομίζοντας ότι ήταν μέσα στο πλήθος των προσκυνητών, περπάτησαν μιας μέρας δρόμο και ύστερα άρχισαν να Τον αναζητούν ανάμεσα στους συγγενείς και τους γνωστούς. Επειδή δεν τον βρήκαν, γύρισαν στην Ιερουσαλήμ και τον αναζητούσαν.
Ύστερα από τρεις ημέρες, τον βρήκαν στο Ναό, καθισμένο ανάμεσα στους νομοδιδασκάλους, να τους ακούει και να τους κάνει ερωτήσεις. Όλοι όσοι τον άκουγαν έμειναν έκπληκτοι για τη νοημοσύνη και τις απαντήσεις Του (Στο απόκρυφο ευαγγέλιο του Θωμά αναφέρεται να λένε οι νομοδιδάσκαλοι για τον μικρό Ιησού: «τέτοια σοφία και αρετή, ούτε ακούσαμε ούτε είδαμε ποτέ»). Μόλις τον είδαν οι γονείς Του απόρησαν, και η μητέρα του Τού είπε: «Παιδί μου, γιατί μας το έκανες αυτό; Ο πατέρας σου (εδώ με νομική έννοια, αφού ήταν εξαρχής γραμμένος στην οικογενειακή μερίδα του Ιωσήφ) κι εγώ σε αναζητούσαμε με πολλή αγωνία». Ο Ιησούς τούς απάντησε: «Γιατί με αναζητούσατε; Δεν ξέρατε ότι πρέπει να βρίσκομαι στο σπίτι του Πατέρα μου;». Στην ουσία τους εξηγεί ότι φυσικός πατέρας του είναι ο Θεός Πατέρας και όχι ο Ιωσήφ, όπως μόλις πριν του είχε πει η Παναγία μητέρα Του (θα πρέπει δηλαδή να τον αντιλαμβάνονται πλέον ως Θεάνθρωπο με ξεχωριστή αποστολή, και όχι σαν απλό άνθρωπο). Το γεγονός δε αυτό αποτελεί την πρώτη ανεξάρτητη κίνηση του Ιησού ως Μεσσία και επισημαίνει την ΑΥΤΟΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑ ΤΟΥ ως μονογενούς Υιού και Λόγου του Θεού. Εκείνοι όμως δεν κατάλαβαν τα λόγια που τους είπε. Ο Ιησούς κατέβηκε μαζί τους και ήρθε στη Ναζαρέτ και ΖΟΥΣΕ ΚΟΝΤΑ ΤΟΥΣ ΜΕ ΥΠΑΚΟΗ (δεν ταξίδεψε επομένως σε Ινδίες και Θιβέτ όπως μερικοί ευφάνταστοι υπέθεσαν). Ο Ιησούς ΜΕΓΑΛΩΝΕ και ΠΡΟΚΟΒΕ στη σοφία (ως άνθρωπος), και η χάρη που είχε ευαρεστούσε τον Θεό και τους ανθρώπους. Στη συνέχεια, και για 18 περίπου χρόνια μετά, η Ναζαρέτ φιλοξένησε αθόρυβα τον ουράνιο επισκέπτη. Αμέσως ύστερα, έγινε η μεγάλη έκρηξη, οπότε ο Υιός του Θεού οικειοθελώς βγήκε από την αφάνεια και άρχισε να κηρύττει και διδάσκει στους ανθρώπους περί της Βασιλείας των Ουρανών. Η Παναγία κρατούσε στη καρδιά της όλα τα γεγονότα, και όσα λόγια σχετίζονταν με τη ζωή του παιδιού της και ταυτόχρονα Θεού της. Μετά την Ανάσταση του Κυρίου, και ιδιαίτερα τον φωτισμό της Πεντηκοστής, τις αλήθειες αυτές εμπιστεύτηκε στους αποστόλους Του και στην πρώτη εκκλησιαστική κοινότητα των πιστών.
Αναδημοσίευση απο: https://www.impantokratoros.gr
Ποια η ερμηνεία του “Θεέ μου, Θεέ μου ἱνατί με ἐγκατέλειπες;”
(Ματθ. 27:46, Μαρκ 15:34)
Την βλάσφημη θέση ότι ο Κύριος δείλιασε προ του πάθους και πάνω στον σταυρό εξέφρασαν οι Αρειανοί. Σ’ αυτούς απάντησε ο Μέγας Αθανάσιος ως εξής:
«54. Λοιπόν, όπως, ενώ αυξάνει το σώμα, λέγεται ότι αυτός προκόπτει λόγω της ιδιότητος του ανθρωπίνου σώματος, έτσι και τα αναφερόμενα στον καιρό του θανάτου, δηλαδή το ότι εταράχθη, έκλαυσε, πρέπει να τα εκλάβωμεν με την ιδίαν έννοιαν. Διότι περιπατούντες πάνω και κάτω ανήσυχοι και ωσάν να στηρίζουν την αίρεσίν των πάλιν εις αυτά, ισχυρίζονται˙ να λοιπόν, έκλαυσε και είπε˙ “Νῦν ἡ ψυχή μου τετάρακται” [1] και παρεκάλεσε να αποφύγει το ποτήριον του θανάτου[2]˙ πως λοιπόν, εφ’ όσον είπε αυτά, είναι Θεός και Λόγος του Πατρός; Βεβαίως, ω θεομάχοι, έχει γραφεί ότι έκλαυσε και ότι είπε εταράχθηκα, και επί του σταυρού είπεν, “Ἐλωί, Ἐλωί, λιμά σαβαχθανί; τοῦτ’ ἔστι, Θεέ μου, Θεέ μου ἱνατί με ἐγκατέλιπες;” Και παρεκάλεσε ν’ αποφύγει το ποτήριον. Βεβαίως, έχουν γραφεί αυτά. Αλλά θα ήθελα πάλι να μου απαντήσετε˙ διότι πρέπει με τον ίδιο τρόπο ν’ αντικρούσω καθένα από τα επιχειρήματά σας˙ εάν μεν είναι απλούς άνθρωπος αυτός που ομιλεί, ας κλαίει και ας φοβήται τον θάνατον ως άνθρωπος˙ εάν όμως είναι Λόγος με ανθρώπινην φύσιν (δεν πρέπει να κουράζωμαι να λέγω πάντα τα ίδια), ποιον είχε να φοβηθεί ενώ ήτο Θεός; Ή πως είναι δυνατόν να εφοβήτο αυτός που λέγει˙ “Μή φοβεῖσθε τόν ἀποκτείνοντα τό σῶμα;” [3] Και πως είναι δυνατόν αυτός που έλεγε στον Αβραάμ, “Μή φοβοῦ, ὅτι μετά σοῦ εἰμί” [4] και ενεθάρρυνε τον Μωυσή κατά του Φαραώ, και είπε εις τον Ιησού του Ναυή, “Ἴσχυε καί ἀνδρίζου” [5], αυτός ο ίδιος να εφοβείτο τον Ηρώδη και τον Πιλάτο;
Έπειτα αυτός που έγινε στους άλλους βοηθός δια να μη φοβούνται “Κύριος γάρ, φησίν, ἐμοί βοηθός˙ ου φοβηθήσομαι τί ποιήσει μοι ἄνθρωπος” [6] εφοβείτο ηγεμόνας, οι οποίοι ήσαν θνητοί άνθρωποι; αυτός που ήλθε δια να καταργήσει τον θάνατον, εφοβείτο τον θάνατον; Πως όμως δεν είναι παραλογισμός και ασέβεια να ισχυρίζονται ότι εφοβείτο τον θάνατον αυτός, τον οποίον βλέποντες οι φύλακες του Άδου εφοβήθησαν; Εάν δε, όπως ισχυρίζεσθε σεις, εφοβείτο ο Λόγος, διατί ενώ προ πολλού ωμιλούσε περί της κακής διαθέσεως των Ιουδαίων, δεν έφευγε, αλλά και όταν εζητείτο έλεγε, “ἐγώ εἰμί” [7]; Διότι ημπορούσε να μην αποθάνει όπως έλεγε˙ “Ἐξουσίαν ἔχω θεῖναι τήν ψυχήν μου˙ καί ἐξουσίαν ἔχω πάλιν λαβεῖν αὐτήν” [8] και “Οὐδείς αἴρει αὐτήν ἀπ’ ἐμοῦ” [9].
55. Αλλ΄ αυτά δεν ήσαν γνωρίσματα του Λόγου, καθ’ ότι ήτο Λόγος˙ εις το ανθρώπινο σώμα όμως, το οποίο υφίστατο αυτά, υπήρχε ο Λόγος, ω χριστομάχοι, και αχάριστοι Ιουδαίοι. Άλλωστε αυτά δεν ελέχθησαν προ της ενανθρωπίσεως, αλλ’ όταν ενηνθρώπησεν ο Λόγος και έγινεν άνθρωπος, τότε έχει γραφεί ότι ελέχθησαν ταύτα ανθρωπίνος» (Λόγος Κατά Αρειανών Γ΄, μετ. Σοφ. Τοκατλίδη, Μ. Αθανασίου Έργα, εκδ. Γρηγόριος ο Παλαμάς, τ. 3 σσ. 159-161)
Αφού εξήγησε ότι όχι από δειλία, αλλά ανθρωποπαθώς είπώθηκε η συγκεκριμένη φράση, σε άλλο έργο δίνει την εξής ερμηνεία:
«25. Επειδή λοιπόν απεγυμνώθη (σσ. ο διάβολος) από τα πάντα, ηύχετο τουλάχιστον να κρατήσει τον Άδη. Διότι εφοβείτο πάλιν, μήπως είναι αυτός (σσ. ο εταυρωμένος) ο οποίος καταυγάζει το σκοτάδι, δια τον οποίον έχει γραφεί˙ “Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν, ὁ λαός ὁ καθήμενος ἐν σκότει, φως εἶδε μέγα” [10]. Διότι είχε ακούσει τον ίδιο που έλεγε˙ “ἐγώ εἰμί το φῶς” [11]. Δια τούτο εφοβείτο μήπως αποθάνει εκείνος, και έτσι αυτός εκδιωχθεί από παντού. Επειδή όμως ο Κύριος έβλεπεν αυτόν να φεύγει, δια να μη πραγματοποιηθεί τούτο και απομακρυνθεί ο εχθρός που υπεχώρει, εφώναξε με ανθρωπίνους φωνάς, που έδειχναν και αδυναμίαν λέγων, “Ἐλωί, Ἐλωί, λιμάσαβαχθανί; τοῦτ’ ἔστι, Θεέ μου, Θεέ μου ἱνατί με ἐγκατέλιπες;” Και αυτό το έκανε δια να νομίσει ο διάβολος, ο οποίος είχε τρομάξει από τον Θεό, ότι ήτο αδύνατος άνθρωπος, και έτσι να μην απομακρυνθεί φεύγων. Με αυτάς λοιπόν τας φωνάς μετεπείσθη ο πάγκακος και επλησίασε πάλιν, επειδή τον είδε ωσαν άνθρωπον, και του επετέθη. Διότι έπεισε τους Ιουδαίους να ζητήσουν την σφαγήν του, και έγινεν έτσι αυτό που δεν επερίμενεν˙ εσφάγη δηλαδή όχι εις άλλο σημείον, αλλ’ εις την πλευράν, εκ της οποίας έτρεξε νερό και αίμα, και τούτο έγινε έτσι, ώστε, επειδή προηγουμένως η αγάπη ήλθε δια της γυναικός, η οποία επλάσθη εκ της πλευράς, έτσι και τώρα, δια της πλευράς του δευτέρου Αδάμ, να δοθεί το λύτρον και το καθαριστικόν της πρώτης πλευράς, το λύτρον μεν δια του αίματος, το καθαριστικόν δε δια του ύδατος. Και αυτό συνέβει στον διάβολο χωρίς να το θέλει, διότι τον θάνατον που εφοβείτο αν συνέβαινεν, αυτόν τον θάνατον απέθανεν ο Κύριος, και εκείνος απεγυμνώθει» (Εις το πάθος του Κυρίου και εις τον σταυρόν, μετ. Βασ. Φανουργάκη, Μ. Αθανασίου Έργα, εκδ. Γρηγόριος ο Παλαμάς, τ. 12 σσ. 81-83)
Για να μην συμπεράνει κάποιος με ανόητο τρόπο ότι ο Κύριος υποκριτικά εφώναξε τα παραπάνω λόγια, ας ξεκαθαρίσουμε ότι όσα είπε ο Μέγας Αθανάσιος εξηγούν το γιατί ως Θεός αποφάσισε να αισθανθεί ως άνθρωπος την εγκατάλειψη.
Από την πλευρά της ανθρώπινης φύσεως ο άγιος Επιφάνιος Κύπρου εξηγεί τα εξής:
«64. Τι λοιπόν, λένε, είναι ο Λόγος αυτός τον οποίο είπε, “Θεέ μου, Θεέ μου ἱνατί με ἐγκατέλιπες;” Σε ποιον δεν είναι φανερό ότι από την ανθρώπινη πλευρά της αυτού ενανθρωπήσεως, ανθρωποπαθώς, εκφέρεται το ρητό; Διότι η ανθρώπινη φύση του δεν τελούσε κατ’ ιδίαν, δεν ήταν ξεχωριστή της θεότητος, σαν να ήταν οι δύο φύσεις, θεία και ανθρώπινη, αλλού η μια από την άλλη, αλλά ήταν η ανθρώπινη ενωμένη με την θεία, σε μία ενότητα και γνώριζε πολύ καλά όσα αφορούσαν το τέλος. Η οποία (σσ. ανθρώπινη φύση) ενωμένη με την θεότητα σε μία θεότητα, επειδή έβλεπε ήδη την ψυχή και την θεότητα να κινούνται προς εγκατάλειψη του αγίου σώματος και να φεύγουν από την ανθρώπινη πλευρά που ήταν ταυτόχρονα και Κύριος, είπε τα όσα είπε. Διότι επρόκειτο η θεότητα να τελειώσει τα πάντα κατά το μυστήριο της σταυρώσεως και μαζί με την ψυχή να κατέβει στα καταχθόνια, ώστε να εργασθεί την σωτηρία των προκεκοιμημένων, οι οποίοι βρίσκονταν εκεί, εννοώ των αγίων πατριαρχών. Όπως, λοιπόν, έγινε η κίνηση κατ’ αυτόν τον τρόπο, από την πλευρά της ανθρώπινης φύσεως η φωνή έλεγε προς την πλευρά της θεότητας “Θεέ μου, Θεέ μου ἱνατί με ἐγκατέλιπες;”. Έπρεπε αυτό να γίνει για να εκπληρωθούν έτσι οι προφητείες που προεκηρύχθηκαν από τους δικούς Του προφήτες. Για να εκπληρώσει και όσα προφητεύθηκαν κατά του Άδου, σύμφωνα με την ιδέα του ανθρώπου για τον Άδη, ώστε ο άρχων, ο Άδης και ο θάνατος, επειδή θέλησαν να κρατήσουν άνθρωπο, αγνοώντας την εν τη ψυχή κρυμμένη θεότητα, κατέληξαν, ο μεν Άδης να χειραγωγηθεί και ο θάνατος να καταλυθεί και να εκπληρωθεί το γεγραμμένο “οὐκ ἐάσεις τήν ψυχήν μου εἰς Ἅιδην, οὐδέ δώσεις τόν ὅσιόν σου ἰδεῖν διαφθοράν”».
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
[1] Ιωάνν. 12:27
[2] Ματθ. 26:39
[3] Ματθ. 10:28, Λουκ. 12:4
[4] Γεν. 26:24
[5] Ιησ. Ν. 1:6
[6] Ψαλμ. 117:6
[7] Ιωαν. 18:5
[8] Ιωαν. 10:18
[9] Ιωαν. 10:18.
[10] Ησ. 9:1-2.
[11] Ιωαν. 8:12
Πηγή: Πανάριον 64.1-5, εκδοση Karl Holler, στη σειρά Griechschen Christlichen Schriftsteller Bnd 37 (1931) s. 213
Ήταν οι τρεις Μάγοι αστρολόγοι;
π. Αντωνίου Αλεβιζόπουλου
Οι αστρολόγοι επικαλούνται επίσης τους Μάγους εξ Ανατολών και το αστέρι της Βηθλεέμ. Στη Βαβυλώνα, λέγουν, γνώριζαν πως η αστρική Σύνοδος των Ιχθύων επεδείκνυε ένα νέο άνδρα, που γεννιέται στις Ιουδαϊκές πόλεις της Παλαιστίνης. Αυτό το σπάνιο ουράνιο γεγονός ήταν για τους σοφούς από την Ανατολή σίγουρο σημείο για την γέννηση ενός πνευματικού ηγέτη. Έτσι από όλο τον αστρολογικό συσχετισμό αναγνωρίσθηκε, όχι μόνο το γεγονός της γεννήσεως τού ηγέτη αυτού, αλλά προσδιορίσθηκε και η γεωγραφική θέση που επρόκειτο να γεννηθεί (Dr. Lohmer, Christus und die Astrologie, Baumgartenverlag, Warpe-Billerbeck 1955, σ. 16).
Κατ’ αρχήν στο Ματθ. β’ 1 δεν αναφέρονται μάγοι εκ Βαβυλώνος, αλλά μάγοι από ανατολών. Εδώ μπορούμε να υποθέσουμε την ανατολή τού ήλιου, μπορούμε όμως να εκλάβουμε ως ανατολάς και κάποια περιοχή που βρίσκεται ανατολικά της Ιουδαίας. Επομένως ο Ισχυρισμός ότι ήσαν μάγοι από την Βαβυλώνα είναι καθαρή φαντασία.
Οι αστρολόγοι συνδέουν το πρόσωπο τού Χριστού με τον Κυρίαρχο πάνω σε μια Εποχή ή σε ένα Κοσμικό Μήνα. Ο Χριστός, λέγουν, είναι ο Δάσκαλος της Εποχής των Ιχθύων. Κατά συνέπεια, με την έναρξη της Εποχής αυτής ανεμένετο από τους αστρολόγους να εμφανισθεί στη γη και ο Δάσκαλος (Αβατάρ) αυτής της εποχής, δηλαδή ο Χριστός.
Όμως οι μάγοι, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο, δεν αναζητούν κάποιο Ηγέτη τού Κοσμικού Μήνα των Ιχθύων, αλλά ρωτούν: που έστιν ο τεχθείς βασιλεύς των Ιουδαίων; (Ματθ. 6′ 2). Το Ευαγγέλιο δεν μιλάει για κάποιο υπολογισμό τού τόπου γεννήσεως με βάση τους συνδυασμούς των αστέρων. Οι μάγοι ακολουθούν ένα ορατό αστέρι: είδομεν γαρ αυτού τον αστέρα εν τη ανατολή και ήλθομεν…. Παρετήρησαν δηλαδή το αστέρι εκείνο και δεν έκαναν κάποιους υπολογισμούς.
Ο F.W. Haack, συγκρίνοντας τους μάγους από ανατολών με τους σημερινούς αστρολόγους, υπογραμμίζει ότι οι μάγοι εκείνοι δεν μπορούν να ταυτιστούν με τους σημερινούς αστρολόγους. Ο σημερινός αστρολόγος βρίσκεται σε αντίθεση με τον αστρονόμο η με τον επιστημονικό παρατηρητή των άστρων. Η διάκριση ανάμεσα στον αστρονόμο και τον αστρολόγο δεν υπήρχε κατά την εποχή τού Ιησού Χριστού. Στους ειδικούς, που κατά την αρχαιότητα εξέταζαν τα άστρα, δεν έχουμε μόνο τους προγόνους των αστρονόμων, αλλά και τους προπάτορες των αστρολόγων. Δίπλα από τους μάγους, δηλαδή τους σοφούς από την Ανατολή, υπήρχαν και οι επαγγελματίες μάντεις, που στη μέθοδο τους δεν διέφεραν καθόλου από τους σημερινούς αστρολόγους των ωροσκοπίων. Για τέτοιους μάντεις δεν γίνεται λόγος στο δεύτερο κεφάλαιο του Ευαγγελίου τού Ματθαίου.
Το αστέρι λοιπόν της Βηθλεέμ δεν έχει καμμία απολύτως σχέση με τους σημερινούς αστρολόγους. Αλλά και οποιοδήποτε άλλο εδάφιο της Αγίας Γραφής κι αν επικαλεσθούν οι αστρολόγοι, δεν λέει γι’ αυτούς τίποτα, γιατί σίγουρα είναι άσχετο: Δεν μπορούμε να το ερμηνεύσουμε με τρόπο που να ακυρώνει το κύριο μήνυμα της Βίβλου. Τα μόνα σχετικά εδάφια της Γραφής, που αφορούν τους αστρολόγους και όλους τους μάντεις, είναι εκείνα, με τα οποία ο Θεός μας συνιστά να μην έχουμε σχέση μ’ αυτούς. Δεν παραλείπει μάλιστα να υπογραμμίσει τις συνέπειες, στην περίπτωση που θα παραβούμε το θέλημά Του. Αυτό θα φανεί και πιο κάτω.
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ: «Η ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑ ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ», ΑΘΗΝΑ 1995
Πηγή: https://www.pemptousia.gr
Οι Προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης σχετικά με την Γέννηση του Κυρίου
από τον Κωνσταντίνο Αθ. Οικονόμου, δάσκαλο
ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ: Η Γέννηση του Κυρίου προτυπώθηκε στην Παλαιά Διαθήκη αιώνες πριν την πραγματοποίησή της, φανερώνοντας ότι το μυστήριο της Θείας Οικονομίας, δηλαδή η ενανθρώπιση του Κυρίου, ήταν ο κύριος σκοπός του Θεού και η κύρια στόχευση της έμπνευσης του Αγίου Πνεύματος στους ιερούς συγγραφείς της Βίβλου. Πολλές από τις προφητικές αναφορές της Π. Διαθήκης στο σωτηριώδες αυτό γεγονός φαίνονται ως τύπος ή σκιά, άλλες όμως απ΄αυτές είναι ολοφάνερες και ευθείες. Ας δούμε ορισμένες εξ αυτών.
Α΄ ΤΟ ΠΡΩΤΕΥΑΓΓΕΛΙΟ: Στο πρώτο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, στη Γένεση, που σημειωτέον έχει γραφεί μεταξύ του 1500 και του 1350 π.Χ. Από τον Θεόπτη Μωυσή, βρίσκουμε την πρώτη αναφορά στη γέννηση του Χριστού και μάλιστα από το στόμα του ίδιου του Πατέρα Θεού καθώς ομιλώντας στο φίδι που οδήγησε τους Πρωτοπλάστους στην Πτώση λέγει: «και θα στήσω έχθρα ανάμεσα σεσένα και στη γυναίκα, κι ανάμεσα στο σπέρμα σου και στο σπέρμα της· αυτό θα σου συντρίψει το κεφάλι, κι εσύ θα του λογχίσεις τη φτέρνα του». Το συγκεκριμένο εδάφιο ονομάζεται πρωτευαγγελιο, αφού αναφέρεται ταυτόχρονα στην γέννηση (το σπέρμα της γυναίκας) τον προσωρινό θάνατο (εσύ θα του λογχίσεις την φτέρνα) και την ανάσταση (αυτός θα σου συντρίψει το κεφάλι) του Ιησού Χριστού. Μάλιστα, μόνο σ’ αυτό το χωρίο βρίσκουμε αναφορά στο σπέρμα της γυναίκας αφού ο λόγος του Θεού, αλλά και της σύγχρονης επιστήμης, αποκλειστικά χρησιμοποιεί την έκφραση αυτή για το ανδρικό φύλο. Διαφοροποιείται λοιπόν ο λόγος του Θεού εδώ για να φανερώσει μέσω αυτής της εκπληκτικής προφητείας ότι η Θεοτόκος Μαρία θα συλλάβει από το Πνεύμα το Άγιο χωρίς να έχει σχέση με άνδρα. Η αρχαία αυτή προφητεία προς τους πρωτόπλαστους βρίσκει την εκπλήρωση της στο πρόσωπο του Ιησού. Έτσι στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο διαβάζουμε σχετικά: “Και ο άγγελος της είπε: Μη φοβάσαι, Μαριάμ·[…] θα μείνεις έγκυος, και θα γεννήσεις έναν γιο· και θα αποκαλέσεις το όνομά του Ιησού. Και η Μαριάμ είπε στον άγγελο: Πώς θα μου συμβεί αυτό αφού εγώ δεν έχω συζυγικές σχέσεις με κανένα άντρα; Και ο άγγελος, απαντώντας, της είπε: Το Άγιο Πνεύμα θα έρθει επάνω σου, και δύναμη του Υψίστου θα σε επισκιάσει· γι’ αυτό και το άγιο παιδί που θα γεννήσεις θα ονομαστεί Υιός Θεού”. Πλήρης λοιπόν επαλήθευση της φράσης “σπέρμα γυναικός”!
Β΄ Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΣΑΪΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΣΑΡΚΩΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ: Στο βιβλίο του Ησαΐα [ζ΄14], που γράφηκε 7 αιώνες πριν τη Γέννηση του Κυρίου, διαβάζουμε: “ο ίδιος ο Κύριος θα σας δώσει ένα σημάδι· Δέστε, η παρθένος θα συλλάβει και θα γεννήσει γιο, και το όνομά του θα αποκληθεί Εμμανουήλ”. Στο ίδιο βιβλίο [θ΄6] διαβάζουμε: “Επειδή, παιδί γεννήθηκε σε μας, γιος δόθηκε σε μας· και η εξουσία θα είναι επάνω στον ώμο του· και το όνομά του: Θαυμαστός, Σύμβουλος, Ισχυρός Θεός, Πατέρας τού Μέλλοντα Αιώνα, Άρχοντας Ειρήνης”! Επτά αιώνες μετά την προφητεία του Ησαΐα διαβάζουμε στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο την εκπλήρωση της. Συγκεκριμένα όταν ο μνήστωρ Ιωσήφ μαθαίνει ότι αύτη ήταν έγκυος και δικαιολογημένα θέλει να την διώξει κρυφά για να μην την εκθέσει στον κόσμο, γράφει ο Ευαγγελιστής ότι ο άγγελος Κυρίου σε όνειρο μίλησε στον Ιωσήφ: “Ιωσήφ, γιε τού Δαβίδ, μη φοβηθείς να παραλάβεις τη Μαριάμ, τη γυναίκα σου· επειδή, αυτό που γεννήθηκε μέσα της είναι από το Άγιο Πνεύμα· και θα γεννήσει έναν γιο, και θα αποκαλέσεις το όνομά του Ιησού· επειδή, αυτός θα σώσει τον λαό του από τις αμαρτίες τους”. Και στο επόμενο στίχο διαβάζουμε: “όλο αυτό έγινε για να εκπληρωθεί εκείνο που ειπώθηκε από τον Κύριο διαμέσου τού προφήτη, που έλεγε: Δέστε, η παρθένος θα συλλάβει, και θα γεννήσει έναν γιο, και θα αποκαλέσουν το όνομά του Εμμανουήλ, που μεθερμηνεύεται: Μαζί μας [είναι] ο Θεός”. [α΄20-23]. Συνεπώς η Θεοτόκος, καθώς προφητεύτηκε από τον Ησαΐα, ενώ ήταν παρθένος, μένει έγκυος και γεννάει γιο που τον ονομάζει Ιησού (Σωτήρα) και ο οποίος είναι η ενσάρκωση του ζώντος Θεού.
Γ΄ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΓΕΝΝΗΣΗΣ – ΒΗΘΛΕΕΜ: Στο βιβλίο του προφήτη Μιχαία [7ος π.Χ.αι.]: «Κι εσύ, Βηθλεέμ Εφραθά, η μικρή, αν και είσαι από τις πιο μικρές πόλεις του Ιούδα, εγώ θα κάνω να προέλθει εκείνος που θα γίνει άρχοντας του Ισραήλ. Η καταγωγή του είναι από παλιά, ξεπερνά την αρχή των ημερών της δημιουργίας”. [ε΄ 2]. Σ’ αυτή την περικοπή ο προφητικός λόγος αναφέρεται στην τοποθεσία της γέννησης του Ιησού ενώ ταυτόχρονα επιβεβαιώνει ότι το παιδί που θα γεννηθεί είναι ο προαιώνιος Θεός. Η Βηθλεέμ, μια από τις μικρότερες πόλεις του Ισραήλ, θα είναι αυτή στην οποία θα γεννηθεί ο Θεάνθρωπος. Είναι πραγματικά εκπληκτικό που η προφητεία αυτή είναι τόσο συγκεκριμένη και ξεκάθαρη, εφόσον ορίζει ανάμεσα στις εκατό περίπου τότε πόλεις του Ισραήλ την ασήμαντη Βηθλεέμ σαν την γενέτειρα του σωτήρα και ταυτοχρόνως φροντίζει να ξεκαθαρίσει ότι η Βηθλεέμ για την οποία αναφέρεται η προφητεία είναι η Εφραθά, δηλαδή αυτή που είναι κοντά στην Ιερουσαλήμ και όχι η ομώνυμη πόλη στο βορρά της Ιουδαίας [Γαλιλαία]!
ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΡΟΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ: Στο βιβλίο του προφήτη Μαλαχίου, διαβάζουμε: “Ο Κύριος του σύμπαντος απαντάει: θα αποστείλω τον αγγελιοφόρο μου για να προετοιμάσει το δρόμο πριν από μένα” [γ΄ 1]. Αναλόγως και στο βιβλίο του Ησαΐα είναι γραμμένο: “Ακούστε! Κάποιος φωνάζει : Ετοιμάστε στην έρημο ένα δρόμο για τον Κύριο, ισιώστε εκεί τον δρόμο να περάσει ο Θεός μας” [μ΄ 3]. Οι δύο αυτές προφητείες δηλώνουν ότι, πριν την δημόσια παρουσία του Σωτήρος Χριστού, ένας προφήτης θα προετοίμαζε και θα προανήγγειλλε τον ερχομό του στην έρημο. Έτσι, η προφητεία επιβεβαιώνεται όταν λίγο μετά την αναγγελλία της γέννησης του Χριστού στη Θεοτόκο, ένας άγγελος Κυρίου φανερώνει στον ιερέα Ζαχαρία τον Πρόδρομο (αυτόν που θα προετοιμάσει τον δρόμο) του Χριστού: “Και ο άγγελος του είπε: Μη φοβάσαι, Ζαχαρία· επειδή, η δέησή σου εισακούστηκε· και η γυναίκα σου η Ελισάβετ θα γεννήσει σε σένα έναν γιο, και θα αποκαλέσεις το όνομά του Ιωάννη. […] θα γίνει έμπλεος Αγίου Πνεύματος από την κοιλιά, ακόμα, της μητέρας του. Και πολλούς από τους γιους Ισραήλ θα τους επαναφέρει στον Κύριο τον Θεό τους. Κι αυτός θάρθει πριν από το πρόσωπό του [ενν. του Κυρίου] με πνεύμα και δύναμη του Ηλία, για να στρέψει τις καρδιές των πατέρων στα παιδιά, και τους απειθείς στη φρόνηση των δικαίων, για να ετοιμάσει έναν προδιατεθειμένο λαό στον Κύριο.» [Λουκ. α΄13-17]. Παράλληλα στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου [α΄1-2], διαβάζουμε την εκπλήρωση αυτής της προφητείας στο πρόσωπο του Ιωάννη του βαπτιστή όπως το προείπε ο άγγελος και το ανέφεραν οι προφήτες εκατοντάδες χρόνια πριν συμβεί: “κατά τις ημέρες εκείνες έρχεται ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, κηρύττοντας στην έρημο της Ιουδαίας, και λέγοντας: Μετανοείτε· επειδή, πλησίασε η βασιλεία των ουρανών”.
ΓΙΑ ΤΗ ΦΥΓΗ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ ΚΑΙ ΤΗ ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΝΗΠΙΩΝ: Η φυγή στην Αίγυπτο του Ιωσήφ, της Θεοτόκου και του Ιησού αναφέρεται σε προφητεία που διαβάζουμε στο βιβλίο του Ωσηέ: “εξ Αιγύπτου εκάλεσα τον υιόν μου”. Την προφητεία αυτή δανείζεται για τεκμηρίωση και ο Ευαγγελιστής Ματθαίος [β΄ 15]. Ακόμη, τη σφαγή των νηπίων, ο Ματθαίος την τεκμηριώνει σε σχετική προφητεία του Ιερεμία: “φωνή εν Ραμά ηκούσθη, κλαυθμός και οδυρμός πολύς. Ραχήλ κλαίουσα τα τέκνα αυτής, και ουκ ήθελεν παρακληθήναι, ότι ουκ εισίν” [Ματθ. β΄18 και Ιερ. λη΄ 15]. Δηλαδή: “Ακούστηκε στη Ραμά κραυγή, κλάματα και στεναγμός βαρύς, για τα παιδιά της κλαίει η Ραχήλ και πουθενά δε βρίσκει παρηγοριά, γιατί δεν υπάρχουν πια στη ζωή”.
ΑΛΛΕΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ: Στον Ησαϊα και πάλι διαβάζουμε την προφητεία για την προσκύνηση των τριών μάγων: “καὶ ήξουσί σοι αγέλαι καμήλων, καὶ καλύψουσί σε κάμηλοι Μαδιὰμ καὶ Γαιφά· πάντες εκ Σαβὰ ήξουσι φέροντες χρυσίον καὶ λίβανον οίσουσι καὶ λίθον τίμιον καὶ τὸ σωτήριον Κυρίου ευαγγελιούνται” [ξ΄6]. Για την καταγωγή του Ιησού από τη γεννιά του Ιακώβ έχουμε αναφορά στη Γένεση [μθ΄10- 12], ακόμη και για τον υπολογισμό της έλευσης του Σωτήρος από την ανοικοδόμηση του ναού το 455 π.Χ., στο βιβλίο του προφήτη Δανιήλ [8΄24].
ΕΠΙΜΥΘΙΟ: Σ΄αυτό το άρθρο αναφερθήκαμε μόνο σε πέντε-έξι από τις 330(!) περίπου προφητείες που εκπληρώθηκαν στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Ο καθηγητής Peter W. Stoner, και στο βιβλίο του “Η επιστήμη μαρτυρεί”, έκανε μαθηματικούς υπολογισμούς βάση του νόμου των πιθανοτήτων οι οποίοι και εξετάστηκαν προσεκτικά από τον Αμερικανικό Σύνδεσμο Επιστημόνων (American Scientific Affiliation) και βρέθηκαν βάσιμοι και πειστικοί (H. Harold Hartzler, A.S.Affiliation). Αναφέρουμε μόνο ένα παράδειγμα από τα πολλά που ο ίδιος αναφέρει στις μελέτες του βάση του οποίου για να εκπληρώσει ένα άτομο 8 μόνον από τις πιο γνωστές προφητείες που αναφέρονται στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού μέσα στην Βίβλο η πιθανότητα υπολογίζεται σε 1 στα 100.000.000.000.000.000 [δηλαδή μία πιθανότητα στα 100 τετράκις εκατομμύρια]. Να το δούμε πιο παραστατικά: σαν να στρώσω όλη την Ελλάδα με στοίβα χρυσών λιρών, ύψους 1,5 μέτρων και στην τύχη να διαλέξω το σωστό νόμισμα!! Ανάλογη πιθανότητα θα ήταν αδύνατο να την εκπληρώσει κανείς παρά μόνο ο ίδιος ο Θεός, πράγμα που έκανε στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Ας νιώσουμε λοιπόν την Αλήθεια των Χριστουγέννων κι ας αγγίξει την καρδιά μας η μοναδική αλήθεια: ότι στο όνομα του ενσαρκωμένου Θεού υπάρχει το νόημα και η ουσία της ζωής. Κι αυτό γιατί Ιησούς σημαίνει Σωτήρ και Εμμανουήλ, ο Θεός Μαζί Μας. Χρόνια πολλά κι ευλογημένα!
Πηγη: http://aktines.blogspot.com/2014/12/blog-post_429.html#more
Η σφαγή τών νηπίων από τον Ηρώδη
Ο συμβολισμός τών 14.000 νηπίων
Πηγή: Όλα σχεδόν τα παρακάτω, λήφθηκαν από το άρθρο τού ομότιμου καθηγητή τής Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών Γεωργίου Π. Πατρώνου, με τίτλο: «Η σφαγή των νηπίων κατά την Καινή Διαθήκη», που δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό «Ιστορικά» (Νο 216), τής Ελευθεροτυπίας 18 Δεκεμβρίου 2003 σελ. 34-41.
Τι δείχνει η ιστορία
Υπό τους αυστηρούς όρους τής επιστημονικής ιστορικής ακρίβειας, ο αριθμός τών 14.000 θανατωθέντων νηπίων κατά την παράδοση δημιουργεί – ακόμα και για τα δεδομένα τού δολοφόνου Ηρώδη- ανυπέρβλητα προβλήματα. Σύμφωνα με τις πληροφορίες που μας παρέχουν οι πηγές και ιδιαίτερα ο Ιουδαίος ιστορικός Φλάβιος Ιώσηπος – σύγχρονος των Ευαγγελιστών Λουκά και Ιωάννη – και άρα καλός γνώστης τής εποχής των ευαγγελικών γεγονότων – η κωμόπολη τής αρχαίας Βηθλεέμ και τα περίχωρά της θα πρέπει τότε να είχαν πληθυσμό ίσως λίγο μεγαλύτερο από χιλίους κατοίκους. Η σφαγή των αρρένων νηπίων «από διετούς και κατωτέρω» δεν θα ήταν, επομένως, στην πραγματικότητα δυνατό να αφορά περισσότερα από 30 η το ανώτατο 40, με βάση τα στατιστικά δεδομένα που προκύπτουν από την πληθυσμιακή κατανομή τής συγκεκριμένης περιοχής.
Ένας τέτοιος αριθμός θα καθιστούσε πολύ πιο πιθανό κατά τους ιστορικούς, ο Ηρώδης να αποτόλμησε όντως ακόμη ένα τραγικό εγχείρημα προκειμένου να διασφαλίσει την εξουσία του από την έστω και υποθετική απειλή τής εμφανίσεως ενός διεκδικητή τού θρόνου. Η «αναίρεση» μερικών δεκάδων νηπίων, άσημων αγροτικών οικογενειών μιας απομακρυσμένης και αγνοημένης περιοχής, δεν θα αποτελούσε «παρά μόνο ένα μικρό και ασήμαντο επεισόδιο» στο βίο και την πολιτεία του, όπως εύστοχα παρατηρεί ένας σύγχρονος ερευνητής, ένα πταίσμα σε σύγκριση με τα άλλα του εγκλήματα, που δεν επιβάρυνε αισθητά τον ήδη μακρύ κατάλογο των θυμάτων τής καχυποψίας του, και δεν διαφοροποιούσε ιδιαίτερα την ούτως ή άλλως έκρυθμη τοπική κατάσταση ώστε να προκαλέσει την παρέμβαση τής Ρώμης στο συγκεκριμένο ζήτημα.
Εν προκειμένω, είναι γεγονός ότι πουθενά στα ιερά κείμενα των Ευαγγελίων δεν καταγράφεται συγκεκριμένος αριθμός «αναιρεθέντων νηπίων». Η αναφορά στη σφαγή «χιλιάδων όντων δεκατεσσάρων» αρρένων τέκνων προέρχεται αντίθετα από την ιερή παράδοση τής Εκκλησίας μας – από το εορτολογικό Συναξάρι τής συγκεκριμένης ημέρας – και μάλιστα με την επισήμανση ότι τα νήπια αυτά εντάσσονται στο χώρο των Μαρτύρων τής Εκκλησίας και θεωρούνται ως οι πρώτοι ανώνυμοι και «αναρίθμητοι» μάρτυρες τής Χριστιανικής πίστεως. Αυτό ακριβώς το στοιχείο προσδίδει επομένως στο όλο ζήτημα παράλληλα προς την ιστορική, και μια ιδιαίτερη «συμβολική» παράμετρο, που καθιστά απαραίτητη τη θεολογική ερμηνευτική προσέγγιση.
Η Θεολογική σημειολογία τού αριθμού των «αναιρεθέντων νηπίων».
Όπως ήδη επισημάνθηκε, τα Ευαγγέλια δεν επέχουν θέση «χρονικών» ή απλών «δημοσιογραφικών εκθέσεων» επί των ιστορικών γεγονότων. Σκοπός τους δεν είναι η απλή ενημέρωση κάποιων αναγνωστών, αλλά η πνευματική καθοδήγηση και η θεολογική παίδευση των πιστών στο πλαίσιο τού κατηχητικού και ποιμαντικού ρόλου τής Εκκλησίας. Υπό το πρίσμα αυτό, η σφαγή των νηπίων έχει ιδιαίτερο θεολογικό νόημα για τα ιερά κείμενα, και ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την ερμηνευτική προσέγγιση και κατανόηση τής σημειολογίας των γεγονότων στην ευαγγελική διήγηση.
Στην παράδοση τού Ιουδαϊκού λαού και τη θεολογία τής Παλαιάς Διαθήκης υπήρχε το «ιστορικό» προηγούμενο ακόμη μιας δίωξης και «σφαγής». Συγκεκριμένα, η εξιστόρηση τού βιβλίου τής Εξόδου εμφανίζει τον αλλοεθνή και αλλόθρησκο Φαραώ τής Αιγύπτου να είχε διατάξει τη θανάτωση με πνιγμό στον Νείλο ποταμό των αγοριών των Ισραηλιτών, μια πραγματική γενοκτονία, που σκοπό είχε τη μείωση τού αριθμού των δούλων Εβραίων οι οποίοι αυξάνονταν με ανησυχητικό ρυθμό στη χώρα.
Το στοιχείο αυτό αξιοποιήθηκε από τους ιερούς συγγραφείς τής Καινής Διαθήκης ως θεολογικό προηγούμενο στη γλώσσα τής ερμηνευτικής «προτύπωσης» για την παράλληλη θεολογική προσέγγιση και ερμηνεία τού αντίστοιχου γεγονότος τής σφαγής των νηπίων από ένα «νέο Φαραώ», τον αλλόθρησκο και μισητό βασιλιά τής Ιουδαίας Ηρώδη. Όπως ο παλιός Φαραώ εξέφραζε τις αντίπαλες δυνάμεις τού σκότους και τής καταπίεσης αντιδρώντας στα «σημεία» τής εφαρμογής τού σχεδίου τού Θεού για τη σωτηρία και ιστορική καταξίωση τού Ισραήλ, και όπως φόνευσε παιδιά για να μην γεννηθεί ο πρώτος προφήτης τής Εξόδου ο Μωυσής, έτσι και ο Ηρώδης ως «νέος Φαραώ» ενσαρκώνει με τις πράξεις του τις ίδιες δαιμονικές δυνάμεις. Παρεμποδίζει την έλευση τού Σωτήρα τού κόσμου και την ιστορική καταξίωση τού νέου Ισραήλ τής Εκκλησίας.
Κατά το Ευαγγέλιο τού Ματθαίου, ο Ιησούς αποκαλύπτεται από τη βρεφική ήδη ηλικία ως ο Χριστός και ο Κύριος, ο απεσταλμένος τού Θεού για τη σωτηρία τού κόσμου. Και ο Ηρώδης, που κατά ένα μανιακό και πράφρονα τρόπο «ζητεί την ψυχήν τού Παιδίου», φανερώνεται με τις ενέργειές του ως εκπρόσωπος των δυνάμεων τού κακού και παρουσιάζεται με τη μορφή Αντιχρίστου (Δες Αποκάλυψη κεφ. 12/ιβ΄). Ο ισχυρός τού παρόντος, όμως, είναι ο ουσιαστικά αδύναμος, και το ευάλωτο Βρέφος θα αναδειχθεί ο τελικός νικητής. Το γεγονός τής σφαγής των νηπίων αποκτά έτσι και μια σωτηριολογική και εσχατολογική προοπτική, εφόσον εντάσσεται παράλληλα μεταξύ των «σημείων των εσχάτων» που προϊδεάζουν και προετοιμάζουν για την τελική συντριβή τού κακού και την επικράτηση τού καλού.
Σε αυτή τη γραμμή τής θεολογικής σημειολογίας, η σφαγή των νηπίων φέρνει επίσης στο νου και την προφητεία τού Ιερεμία, ο οποίος επτά αιώνες πριν είχε προαναγγείλει προφητικά και περιγράψει ποιητικά την ακόλουθη αποκαλυπτική σκηνή: «Φωνή εν Ραμά ηκούσθη θρήνος και κλαυθμός και οδυρμός πολύς. Ραχήλ κλαίουσα τα τέκνα αυτής και ουκ ήθελε παρακληθήναι, ότι ουκ εισίν» (Ιερεμίας 31/λα΄ 15). Ο ιστορικός ευαγγελιστής Ματθαίος κάνει χρήση τής προφητικής αυτής ρήσης και θεολογεί ερμηνευτικά πάνω στο σύγχρονό του γεγονός τού «θρήνου, τού κλαυθμού και τού οδυρμού» τής Βηθλεέμ (Ματθαίος 2/β΄ 18). Η αρχαία προφητεία αναφερόταν στις θυσίες κατά την έξοδο τού παλαιού Ισραήλ από την Αίγυπτο. και όπως τότε ο Μωυσής μαζί με τον Ιησού τού Ναυή οδήγησαν το λαό τού Θεού μακριά από την Αίγυπτο και την «αιγυπτιώδη ανελευθερία», από τον Φαραώ και τη φαραωνική δουλεία προς τη γη τής επαγγελίας και τής ελευθερίας, έτσι και τώρα ένας «νέος Μωυσής» και «νέος Ιησούς» θα οδηγήσει το λαό του σε μια νέα έξοδο προς μια νέα γη τής επαγγελίας, προς μια εσχατολογική χώρα ελευθερίας και αξιοπρέπειας. Γι’ αυτό ο ευαγγελιστής Ματθαίος εμπνευσμένα υπογραμμίζει σε αυτόν το θεολογικό συμβολισμό και την «προτύπωση» γεγονότων, ότι «εξ Αιγύπτου» και πάλι ο Θεός κάλεσε ηγέτη για το λαό Του και για τη μεγάλη «έξοδο» στην ιστορία των νέων χρόνων (Ματθαίος 2/β΄ 15).
Ο απόστολος Παύλος και πολλοί ερμηνευτές Πατέρες τής Εκκλησίας, κάνουν εκτεταμένη χρήση των θεολογικών πλέον όρων «Αίγυπτος» και «Φαραώ» στην τυπολογική τους ερμηνεία με καθαρά θεολογικό χαρακτήρα. Η φυγή τού Θείου Βρέφους στην Αίγυπτο ως επακόλουθο τής σφαγής των νηπίων τής Βηθλεέμ, αποκτά, πέρα από την ιστορική της σημασία, και εσχατολογικές προεκτάσεις ωσάν μια άλλη «κάθοδος τού Υιού τού Θεού στον Άδη». Εκεί, στον «Άδη τής Αιγύπτου», ο Ιησούς Χριστός ως «νέος Μωυσής» θα συναντήσει το λαό του και θα τον καλέσει σε μια νέα εσχατολογική «έξοδο» προς τη νέα γη τής επαγγελίας, τη Βασιλεία τού Θεού. (Δες Δευτερονόμιο 18/ιη΄ 15, όπου ο Μωυσής λέει: «προφήτην εκ των αδελφών σου ως εμέ αναστήσει σοι Κύριος ο Θεός σου, αυτού ακούσεσθε»).
Ο αριθμός 14.000
Όσον αφορά, τέλος, τον αριθμό 14.000 που η ιερή παράδοση διασώζει για τα σφαγιασθέντα νήπια, αυτός δεν οφείλεται σε λογιστικό σφάλμα, αλλά προέρχεται από την επίδραση τής Ιουδαϊκής αποκαλυπτικής αριθμολογίας. Πρόκειται στην ουσία για πολλαπλάσιο τού ιερού αριθμού 7 τών Εβραίων, ο οποίος συμβολίζει την ολότητα και την καθολικότητα. Ομοίως στην Αποκάλυψη του Ιωάννη συναντάται σημειολογική αναφορά στον έτερο ιερό αριθμό 12 και στα πολλαπλάσιά του, με την επισήμανση ότι κατά τους έσχατους χρόνους ο Ιησούς Χριστός θα συνοδεύεται και πάλι από τους μάρτυρές του, που στην ολότητα και τελειότητά τους ανέρχονται συμβολικά σε 144.000 (Αποκάλυψις 14/ιδ΄ 1 και 7/ζ΄4). Και σε αυτήν ασφαλώς την περίπτωση, δεν πρόκειται για πραγματικό αριθμό, αλλά για θεολογικό συμβολισμό τής καθολικότητας τής Εκκλησίας, η οποία συγκροτείται και εκπροσωπείται στην ιστορία από τους Μάρτυρες. Οι ανά τους αιώνες θυσιαζόμενοι και μαρτυρούντες Άγιοι, εκφράζουν την ιστορική και εσχατολογική ενότητα τής Εκκλησίας. Όσοι προσεταιρίζονται την εξουσία και τη δύναμη, συντάσσονται με τους εκάστοτε «Φαραώ» και «Ηρώδεις» τής ιστορίας.
Η αναφορά τού ευαγγελιστή στο γεγονός τής σφαγής και τής θυσίας εκφράζει κατά τον πλέον εναργή τρόπο, ότι ο Ιησούς και οι πιστοί του δεν πραγματοποιούν την ιστορική τους πορεία μέσα σε έναν κόσμο ρομαντικό και ειδυλλιακό, αλλά κυριαρχούμενο από το ρεαλισμό τής βίας, τής ανελευθερίας, τών καταπιέσεων και τών διωγμών. Οι ισχυροί «Φαραώ» και «Ηρώδεις» που διαφεντεύουν συνήθως τις τύχες τών λαών, εκπροσωπούν τις αντίθετες και δαιμονικές δυνάμεις, διαιωνίζοντας και επαυξάνοντας το κακό και την αδικία σε βάρος τών αδυνάτων. Το Θείο Βρέφος, που από την πρώτη στιγμή δοκίμασε την απειλή και τη βία, την αμφισβήτηση και την απόρριψη, καθορισε το πρότυπο τής μαρτυρικής ζωής εκείνων που θα ακολουθήσουν πιστά τα ίχνη Του, μέχρις εσχάτων τού ιστορικού χρόνου.
Η ιστορία τής Εκκλησίας με το πλήθος των μαρτύρων επαληθεύει συνεχώς την τραγική πραγματικότητα πως δεν μπορεί να υπάρξει καμία αλλαγή στον κόσμο χωρίς τους ομολογητές τής αλήθειας και τους μάρτυρες τής ελευθερίας. Δια της αφήγησης τού περιστατικού τής σφαγής των νηπίων υπογραμμίζεται, λοιπόν, για ακόμη μια φορά το μόνιμο ιστορικό ερώτημα με ποιους οφείλει κανείς τελικά να συντάσσεται, με τους ισχυρούς «Ηρώδεις» ή με τους αθώους και αδύναμους ανθρώπους που ως τέκνα τού «εσφαγμένου Αρνίου» και αθώα νήπια, γίνονται μάρτυρες τής αλήθειας «από καταβολής κόσμου»; (Αποκάλυψις 13/ιγ΄ 8). Αυτό άλλωστε είναι και ένα από τα καίρια ερωτήματα στα οποία επιχειρεί να δώσει απάντηση ο Χριστιανισμός δια των ιερών του κειμένων.
Σημείωση: Για λεπτομερέστερη ιστορική και θεολογική ερμηνευτική προσέγγιση τού γεγονότος τής σφαγής των νηπίων βλ. Γεωργίου Π. Πατρώνου: «Η ιστορική πορεία τού Ιησού (από τη φάτνη ως τον κενό τάφο)» Εκδόσεις Δόμος, Αθήνα 1991, σ. 580.
Πηγή: https://www.oodegr.com/oode/grafi/kd/nipia.htm
Ρακά
Τι θα μπορούσε να σημαίνει η μυστηριώδης βρισιά που καταδίκασε ο Χριστός;
Δρ Κωνσταντίνος Σιαμάκης
«ος δ’ αν είπη τω αδελφω αυτού ρακά, ένοχος έσται τω συνεδρίω» (Ματθαίος 5: 22).
Στο ακόλουθο απόσπασμα, ο Κωνσταντίνος Σιαμάκης, διερευνά μια μυστηριώδη Εβραϊκή λέξη τής Αγίας Γραφής, που ταλαιπωρεί τους ερμηνευτές για αιώνες, και προτείνει μία πρωτότυπη, αλλά σοβαρά στοιχειοθετημένη ενδιαφέρουσα έννοια.
Η επιστημονική έρευνα τις περισσότερες φορές μοιάζει με το έργο τού αστυνομικού ντετέκτιβ˙ δύσκολη αλλά και με συχνές ευχάριστες εκπλήξεις. Όπως ένας ντετέκτιβ, εκεί που ψάχνει για όλες τις υποθέσεις τού καταλόγου που έχει, ξαφνικά ανακαλύπτει ότι τρεις απ’ αυτές, που τις είχε για άσχετες, είναι στην πραγματικότητα τρεις φάσεις μιας και τής ίδιας υποθέσεως, έτσι μού συνέβη κάποτε κι εμένα.
Όταν μεταξύ άλλων:
α’) ερευνούσα να βρω πότε εμφανίστηκε η τέχνη τής αποστάξεως, που αγνοεί ο Αριστοτέλης, και ποιοί την επινόησαν,
β’) ήλεγχα μια διδακτορική διατριβή ενός ‘’βιβλικού’’ για τη διαφορά τών εβραϊκών λέξεων ρούαχ και νέφες… και
γ’) παιδευόμουν να εξηγήσω τι σημαίνει η εβραϊκή λέξι ρακά, την οποία αναφέρει ως αξιόποινη βρισιά ο Κύριος στην επί τού όρους ομιλία του (Μθ 5, 22).
Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι τα τρία αυτά είναι μία και μόνη υπόθεσι.
…
Η έρευνά μου, όπως την εξέθεσα σε μια μόνο σελίδα τού ‘’Συντόμου λεξικού τής Καινής Διαθήκης’’, (στην έκτη έκδοσι τού 2.000), στο λήμμα ρακά (Μθ 5, 22), έδειξε ότι η λέξι ρακά είναι εβραϊκή λέξι λιγώτερο εξυβριστική από το μωρέ τού ίδιου στίχου˙ σημαίνει ‘’πόρδε!’’ (όπως και τώρα λέγεται παραπλησίως ‘’Μη μιλάς εσύ, πόρδε!’’).
Πρόκειται για τη συχνή βιβλική εβραϊκή λέξι που στο άστικτο μασοριτικό γράφεται ρυ῾ (προφορά: ρου῾ , ρούχ)˙ κατά το μεσαίωνα η δασεία της τραχύνθηκε διαδοχικώς σε χ και κ και η λέξι με την ανάπτυξι και κάποιου νεωτέρου φωνήεντος, που εμφαίνεται στο φωνηεντισμένο μασοριτικό, προφερόταν πλέον ρούαχ και ρούακ.
Στους Ο’ μεταφράζεται πάνω από 260 φορές πνεύμα (= άνεμος, πνοή, ατμοί, σύννεφα, κλπ.) (Γε 1,2˙ 8,1˙ 41,38), 4 φορές πνοή (Πρμ 1, 23), και 50 φορές άνεμος (Εξ 10, 13). Σπανίως μεταφράζεται ριπιστός (= ευάερος) (Ιε 22, 14), ανεμόφθορα (Ωσ 8, 7), ανατολαί (Ιζ 42, 16) με την έννοια τού σημείου τού ορίζοντος απ όπου ορμάται κάποιος άνεμος (και οι αρχαίοι Έλληνες έλεγαν την ανατολή με όνομα ανέμου απηλιώτην, Ηρόδοτος 4, 22, 1), διάστημα (= κενό, χώρος, αέρας) (Γε 32, 16).
Μεταφορικώς στους Ο’ μεταφράζεται ψυχή (Γε 41, 8), νους (Ησ 40, 13), θυμός (Ησ 59, 19˙ κι άλλες 5 φορές), φρόνησις (Ιη 5, 1), και πνευματοφόρος (Ωσ 9, 7).
Η ίδια λέξι ρυ῾ ανευρίσκεται σα δεύτερο συνθετικό στις λέξεις που στους Ο’ μεταφράζονται ολιγοψυχία (Εξ 6, 9), μακρόθυμος (Πρμ 17, 27), πραΰθυμος (Πρμ 16, 19), ταπεινόφρων (Πρμ 29, 23), κακοφροσύνη (Πρμ 16, 18), και ησύχιος (Ησ 66, 2˙ και αυτή η λέξι στην εβραϊκή είναι σύνθετη).
Ανευρίσκεται επίσης στα ρήματα που στους Ο’ μεταφράζονται αναπνέω (Ιβ 9, 18), αναψύχω (Α’ Βα 16, 23), αναπαύομαι (= παίρνω ανάσα) (Ιβ 32, 20), οσφραίνομαι (= δέχομαι απόπνοια) (Γε 8, 21 κι άλλες 9 φορές), και σαν πρώτο συνθετικό στο ρήμα που μεταφράζεται σκυθρωπάζω (= ξεφυσώ στενοχωρημένος) (Πρμ 15, 13), και σα δεύτερο συνθετικό στα ρήματα που μεταφράζονται πνευματοφορούμαι (Ιε 2, 24), ερίζω (= ξεφυσώ αγανακτισμένος) (Γε 26, 35), και θυμούμαι (= ξεφυσώ ωργισμένος) (Ιβ 21, 4).
Όταν κατά το μεσαίωνα οι Εβραίοι προφανώς εφεύραν την απόσταξι με υγροποίησι τών ατμών, με τη λέξι αυτή, που προφερόταν ήδη αράκ και μεταφερόταν αναγραμματισμένη και αμετάφραστη στην ελληνική τών Βυζαντινών ως ρακή, δηλώθηκε το πνεύμα (τού οίνου) ήτοι το οινόπνευμα, το τσίπουρο.
Σήμερα αράκ (arac) γράφεται το ποτό αυτό στις ετικέττες τών μπουκαλιών του, όταν εξάγεται από το Ισραήλ.
Εδώ στο Μθ 5,22 βρίσκουμε τη λέξι στη μορφή ρακά, ήτοι πνεύμα δύσοσμο, αέρα δύσοσμε, πόρδε. Δηλαδή σκουπίδι, μικρέ, ανήλικε, ανώριμε, ασήμαντε, τιποτένιε.
Και στη σημερινή ελληνική αυτό λέγεται αέρας˙ (μού έβγαλε και αέρας (πληθ.) του κάτωθέν του γράφει σε μια αναφορά παραπόνων του ο Παλαιών Πατρών Γερμανός για τον οπλαρχηγό Νικολέτο˙ επειδή ο καπετάνιος τον έκλασε. Οι δε γιατροί ρωτούν έναν άρρωστο αν αερίστηκε).
Αυτά για το ρακά και τη ρακή και την απόσταξι που είναι εβραϊκή εφεύρεσι τών βυζαντινών χρόνων.
Πηγή: https://www.oodegr.com/oode/grafi/lekseis/raka_1.htm
Ο Θεός ως «πυρ» και «φως»
Η Χριστιανική θέση για τον Παράδεισο και την Κόλαση
Αγιογραφική τεκμηρίωση τού διαμερισμού τής Χάρης σε Πυρ και Φως
Κάποιοι στη Δύση, πιστεύουν σε έναν θεό σαδιστή, που βασανίζει τους ανθρώπους αιώνια σε μια κόλαση. Οι Χριστιανοί όμως στην Ανατολή, πάντοτε γνώριζαν τη σημασία τών αναφορών τής Αγίας Γραφής για την κόλαση και για τον Παράδεισο. Ποτέ δεν πίστεψαν σε έναν σαδιστή Θεό. Και πράγματι, οι άγιοι Πατέρες, μας λένε ότι ο Θεός είναι και Παράδεισος και Κόλαση, ανάλογα με τη δικαιοσύνη τού καθενός. Γιατί ο Θεός τους αγαπάει όλους, και όλους θα τους αγκαλιάσει. Όμως δεν θα τον βιώσουν όλοι ως φως. Κάποιοι δεν θα αντέχουν την αγάπη και θα κολάζονται, γιατί έμαθαν μόνο να μισούν.
Όταν μιλάμε για τον Θεό ως φως και φωτιά ταυτόχρονα, συχνά μας ρωτάνε όσοι ανήκουν σε Προτεσταντικές θρησκείες: «Πού το βρήκατε αυτό στην Αγία Γραφή;» Και ενώ βλέπουν ότι πράγματι, ο Θεός δεν είναι δυνατόν να βασανίζει τους ανθρώπους αιώνια, από την άλλη ζητούν Αγιογραφικά εδάφια για να πεισθούν.
Εμείς βέβαια ως Χριστιανοί, δεν θεωρούμε απαραίτητο αυτά που πιστεύουμε να βρίσκονται κατ’ ανάγκην στην Αγία Γραφή. Όμως για χάρη τους, θα τους το δείξουμε, και από την ίδια την Αγία Γραφή. Έτσι, όχι μόνο θα μπορούν να εγκαταλείψουν άφοβα τη Δυτική βλάσφημη άποψη ενός σαδιστή θεού, αλλά θα δουν ότι αυτά που λέει η Ορθόδοξη Εκκλησία τού Κυρίου, είναι πάντοτε αλήθεια.
Ας αρχίσουμε από τον Ησαϊα.
Ησαϊας 33/λγ΄ 11-16:«…Οι αμαρτωλοί εν Σιών θέλουσι τρομάξει. Τρόμος θέλει καταλάβει τους υποκριτάς, … Τις μεταξύ ημών θέλει κατοικήσει μετά του κατατρώγοντος πυρός; Τις μεταξύ ημών θέλει κατοικήσει μετά των αιωνίων καύσεων;… Ο περιπατών εν δικαιοσύνη… ούτος θέλει κατοικήσει εν τοις υψηλοίς»
Προσέξτε ποιος θα κατοικήσει στις αιώνιες καύσεις!!! Όχι μόνο οι άδικοι, αλλά και οι δίκαιοι! Βλέπετε ότι είναι ο ίδιος τόπος; Και τον τόπο που οι αμαρτωλοί τον φοβούνται, οι δίκαιοι τον θεωρούν «υψηλή κατοικία», τιμητική.
Και τι είναι το «κατατρώγων πυρ»; Θα μας πει
Εβραίους 12/ιβ΄ 29:«και γαρ ο Θεός ημών πυρ καταναλίσκον»Ο ίδιος Θεός όμως που είναι «πυρ», για άλλους είναι «φως». Πάλι ο Ησαϊας γράφει γι’ αυτό:Ησαϊας 60/ξ΄ 17-20:«Αντί χαλκού θέλω φέρει χρυσίον, και αντί σιδήρου θέλω φέρει αργύριον. Και αντί ξύλου χαλκόν, και αντί λίθων σίδηρον. Και θέλω καταστήσει τους αρχηγούς σου ειρήνην, και τους επιστάτας σου δικαιοσύνην… δεν θέλει είσθαι πλέον εν σοι ο ήλιος φως τής ημέρας, ουδέ η σελήνη δια τής λάμψεως αυτής θέλει σε φωτίζει. Αλλ’ ο Κύριος θέλει είσθαι εις σε Φως αιώνιον, και ο Θεός σου η δόξα σου… διότι ο Κύριος θέλει είσθαι το αιώνιόν σου φως«. Και η λεξη: «δόξα», σημαίνει λαμπρότης. Όπως φαίνεται στο εδάφιο Α΄ Κορινθίους 15/ιε΄ 41:«Άλλη δόξα ηλίου και άλλη δόξα σελήνης και άλλη δόξα αστέρων. Αστήρ γαρ αστέρος διαφέρει εν δόξη«. Στο εδάφιο όμως τού Ησαϊα που αναφέραμε, γράφει κάτι για υλικά. Παρατηρούμε ότι ο Θεός λέει ότι θα αντικαταστήσει τα κατώτερα και άσημα υλικά, με άλλα, πολυτιμότερα, λαμπρότερα και πιο πυρίμαχα. Τι εννοεί; Ας το δούμε αυτό πιο καθαρά από τον απόστολο Παύλο.
Α΄ Κορινθίους 3/γ΄ 12-15: «Ει δε τις εποικοδομεί επί τον θεμέλιον τούτον, χρυσόν, άργυρον, λίθους τιμίους, ξύλα, χόρτον, καλάμη, εκάστου το έργον φανερόν γενήσεται η γαρ ημέρα δηλώσει ότι εν πυρί αποκαλύπτεται και εκάστου το έργον όποιον εστίν το πυρ δοκιμάσει. Ει τινος το έργον μένει, ό εποικοδόμησεν, μισθόν λήψεται. Ει τινός το έργον κατακαήσεται, ζημιωθήσεται. Αυτός δε σωθήσεται, ούτως δε, ως δια πυρός».
Είναι σημαντικό ότι παρομοιάζονται εδώ τα έργα τού καθενός με διάφορα υλικά. Τα καλά έργα, παρομοιάζονται με πυρίμαχα και πολύτιμα υλικά, που δεν καίγονται. Αντιθέτως, τα κακά έργα, παρομοιάζονται με καύσιμα υλικά. Τότε λοιπόν, το πυρ τής Χάριτος τού Θεού, θα κάψει τα έργα εκείνα που δεν άξιζαν, και αυτός που τα έπραξε, θα ζημιωθεί, γιατί δεν θα έχει να επιδείξει τίποτα που να αξίζει. Είναι όμως σημαντικό, ότι είτε καλά, είτε κακά έργα, όλοι, καλοί και κακοί, θα περάσουν από το ίδιο αυτό δοκιμαστικό Πυρ.
Στο Ζαχαρίας 13/ιγ΄ 9, αναφέρει ότι με τη φωτιά καθαρίζει το πολύτιμο μέταλλο. Εδώ η φωτιά δεν κατακαίει, αλλά καθαρίζει και φωτίζει. Γιατί το μέταλλο όταν το πυρώνεις, γίνεται κι αυτό φως, και λάμπει όπως η φωτιά. Το ξύλο όμως μαυρίζει και κατακαίεται: «Και θέλω περάσει το τρίτον δια πυρός. Και θέλω καθαρίσει αυτούς, ως καθαρίζεται το αργύριον, και θέλω δοκιμάσει αυτούς, ως δοκιμάζεται το χρυσίον…»
Ομοίως και στο παρακάτω εδάφιο, φανερώνεται ότι δίκαιοι και άδικοι, θα περάσουν μέσα από την ίδια φλόγα, αλλά ενώ οι άπιστοι θα νιώσουν τη φωτιά, οι δίκαιοι από το ίδιο αυτό πυρ τού «προσώπου τού Κυρίου, και από τη λαμπρότητά Του» (γιατί «δόξα» σημαίνει «λάμπρότητα»), θα νιώσουν άνεση:
Β΄ Θεσσαλονικείς 1/α΄ 7-9: «και υμίν τοις θλιβομένοις άνεσιν μεθ’ ημών, εν τη αποκαλύψει του Κυρίου Ιησού απ’ ουρανού, μετ’ αγγέλων δυνάμεως αυτού εν πυρί φλογός, δίδοντος εκδίκησιν τοις μη ειδόσιν Θεόν και τοις μη υπακούουσιν τω ευαγγελίω του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, οίτινες δίκην τίσουσιν όλεθρον αιώνιον, από προσώπου του Κυρίου και από της δόξης τής ισχύος αυτού».
Στην Αποκάλυψη, διαβάζουμε για τον Ποταμό τής Χάριτος τού Θεού που εκπορεύεται από τον θρόνο τού Θεού, και αποτελεί αναψυχή ύδατος ζωής για τους δικαίους:
Αποκάλυψις 22/κβ΄ 1,2: «και έδειξέν μοι ποταμόν καθαρόνύδατος ζωής, λαμπρόν ως κρύσταλλον εκπορευόμενον εκ τού θρόνου τού Θεού και τού Αρνίου. Εν μέσω της πλατείας αυτής και του ποταμού, εντεύθεν και εντεύθεν, ξύλον ζωής ποιούν καρπούς δώδεκα, κατά μήνα έκαστον αποδιδούς τον καρπόν αυτού, και τα φύλλα τού ξύλου εις θεραπείαν τών εθνών».
Όμως αυτός ο ίδιος ποταμός, από τον Δανιήλ περιγράφεται ως «φωτιά»:
Δανιήλ 7/ζ΄ 10: «Ποταμός πυρός εξήρχετο και διεχέετο απ’ έμπροσθεν αυτού…»
Πράγματι, εδώ περιγράφεται η διαφορά αντίληψης τής Χάριτος τού Θεού, από τους δικαίους στην πρώτη περιγραφή, και από τους αδίκους στη δεύτερη.
Γιατί κατά τον Ψαλμωδό, το πυρ τού Κυρίου, καταδιαιρείται από τον Κύριο, σε καυστική και φωτιστική ενέργεια, ανάλογα με τα έργα τού δοκιμαζομένου:
Ψαλμός 28/κη΄ 9: «Φωνή Κυρίου διακόπτοντος φλόγα πυρός» (Κατά το Ο΄ ).
Ψαλμός 29/κθ΄ 7: «Η φωνή του Κυρίου καταδιαιρεί τας φλόγας του πυρός» (Κατά το Μασσοριτικό).
Στο χέρι μας λοιπόν είναι, το αν θα βιώσουμε την ημέρα εκείνη την Χάρη τού Θεού ως «πυρ» ή ως «φως». Η επιλογή είναι δική μας.
Ν. Μ.
Πηγή: https://www.oodegr.com/oode/swthria/xaris1.htm
Ο προφήτης Ελισαιέ και οι αλήτες
Οι εχθροί της Αγίας Γραφής, (κυρίως οι νεοπαγανιστές), προσπαθούν να βρουν σημεία στην Αγία Γραφή, που να εξoμοιώνουν τον Θεό των Χριστιανών με τους εγκληματικούς ψευτοθεούς τους. Με προχειρότητα λοιπόν, και με επιφανειακές αναγνώσεις, διαστρέφουν κακόπιστα και με κακοήθεια το νόημα των χωρίων τής Αγίας Γραφής. Το ίδιο κάνουν και με μια ιστορία του προφήτη Ελισαιέ που θα δούμε σε αυτό το άρθρο.
Χρησιμοποιούν οι εχθροί της αληθείας το εξής χωρίο παρερμηνεύοντάς το:
«Και ιάθησαν τα ύδατα έως της ημέρας ταύτης κατά το ρήμα Ελισαιέ, ό ελάλησε. Και ανέβη εκείθεν εις Βαιθήλ. Και αναβαίνοντος αυτού εν τη οδώ και παιδάρια μικρά εξήλθον εκ της πόλεως και κατέπαιζον αυτού και είπον αυτώ: «Ανάβαινε, φαλακρέ, ανάβαινε». Και εξεύνευσεν οπίσω αυτών και είδεν αυτά, και κατηράσατο αυτοίς εν ονόματι Κυρίου. Και ιδού εξήλθον δύο άρκοι εκ του δρόμου και ανέρρηξαν απ’αυτών τεσσαράκοντα και δύο παίδες. Και επορεύθη εκείθεν εις το Καρμήλιον κακείθεν επέστρεψεν εις Σαμάρειαν.» (Δ’ Βασιλειών 2/β’ 22-25)
Λένε λοιπόν με κακοήθεια οι ψευδολόγοι εχθροί της αληθείας: «Τι προφήτης είναι αυτός που πιστεύετε; Που σκότωσε τα παιδάκια επειδή τον έλεγαν φαλακρό;»
Όμως ξεχνούν μερικές λεπτομέρειες στη φανατική τους αντιχριστιανική μανία:
1. Πουθενά δεν λέει ότι ο προφήτης σκότωσε τα παιδιά. Ο προφήτης τα καταράσθηκε μεν, αλλά δεν τα σκότωσε όπως ψευδώς λένε.
2. Τι είναι η κατάρα; Κατάρα είναι Η ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ από τον ένοχο. Αυτό ακριβώς συνέβη. Ο προφήτης τιμώρησε τους ενόχους με την απόσυρση της προστασίας του Θεού την οποία ΔΕΝ ΑΞΙΖΑΝ κοροϊδεύοντας τον φορέα του Αγίου Πνεύματος. Δεν θεωρείται λοιπόν αδικία το να στερήσει ο Θεός το δώρο του από κάποιον που δεν το αξίζει. Δικό Του δώρο είναι, και το δίνει εκεί που θέλει, και εκεί που το εκτιμούν.
3. Τους ενόχους δεν τους σκότωσε ούτε ο Ελισαιέ, ούτε ο Γιαχβέ. Τους σκότωσαν ΟΙ ΑΡΚΟΥΔΕΣ. Φταίει ο Θεός γι’ αυτό ή ο Ελισαιέ; Ας ήταν άξιοι της προστασίας Του για να την είχαν. Μάλιστα, όσον αφορά τους Νεοπαγανιστές, μια και κατηγορούν άδικα, ας βάλουν στο μυαλό τους ότι τους νέους τους σκότωσε Η ΦΥΣΗ, αυτή δηλαδή που κατά τους Παγανιστές αποτελεί «θεότητα». Αν λοιπόν πρέπει κάποιος θεός να κατηγορηθεί για το θάνατό τους, είναι όχι ο Γιαχβέ που τους έπλασε και τους προστάτευε τόσα χρόνια, αλλά η παγανιστική «θεά»-φύση που χωρίς την προστασία του Γιαχβέ προς τους ανθρώπους είναι ΦΟΝΙΚΗ και άλογη.
4. Αυτοί που τιμωρήθηκαν ΔΕΝ ήταν καν «παιδάρια» όπως κακώς μεταφράσθηκε στα Ελληνικά. Στο εβραϊκό κείμενο υπάρχει η φράση neurim qetanim της οποίας η καλύτερη μετάφραση είναι «νεανίες». Η ίδια φράση χρησιμοποιείται για τον δεκαεπτάχρονο Ιωσήφ (Γένεσις 37/λζ 2) και μεταφράζεται στα ελληνικά ως «νεαρός». 5. Πέρα όμως από την ηλικία τους, άξιζαν αυτό που έπαθαν. Η συμμορία αυτή των νεαρών ήρθε από την Βαιθήλ (στ. 23), μια πόλη του ειδωλολατρικού βασιλείου του Ισραήλ. Αυτή η πόλη ήταν σπουδαίο κέντρο της παιδοθυσιαστικής λατρείας του Βάαλ – Διονύσου (Γ’ Βασιλειών 12/ιβ 29). Οι νεαροί αλήτες λάτρεις του Βάαλ-Διονύσου ήθελαν να χλευάσουν τον Κύριο μέσω του προφήτη Ελισσαίου και προφανώς ετοιμάζονταν να επιτεθούν στον προφήτη. Μήπως έπρεπε εκείνος να λυπηθεί τη συμμορία των νεαρών; Αυτοί γιατί δεν λυπόντουσαν τα νήπια που έκαιγαν ζωντανά προς τιμήν του Βάαλ; Ή είναι δύσκολο καμμιά πεντηνταριά αλήτες που έπιναν αίμα και έψηναν παιδάκια να επιτεθούν σ’ έναν άοπλο προφήτη του Γιαχβέ; Τόσο εκείνοι οι αλήτες όσο και οι κριτικοί της Αγίας Γραφής, θέλουν να ξεχνούν ότι ο Ελισσαίος έκανε μια τεράστια ευεργεσία στην Ιεριχώ. Επιπλέον οι συκοφάντες αποσιωπούν μεταξύ άλλων θαυμάτων την θεραπεία του ΣΥΡΟΥ αξιωματούχου Νεεμάν από τον «σιωνιστή» Ελισσαίο, και την ανάσταση ενός παιδιού και ενός άνδρα… (Δ’ Βασιλειών 5/ε΄ 1-19 4/δ΄ 31 – 37. Δ΄ Βασιλέων 13/ιγ΄ 20,21 κλπ)
Και έχουμε τέλος να ρωτήσουμε: Στάθηκε καθοριστικός παράγων η κατάρα του Ελισαιέ για το θάνατο εκείνων των αλητών; Αν ναι, τότε ήταν πράγματι προφήτης, και όσοι τον κατηγορούν, γίνονται θεομάχοι. Αν όχι, και όλα αυτά είναι «μύθοι» όπως λένε μερικοί, τότε εκλείπει και η αιτία της κατηγορίας τους προς τον Ελισαιέ. Γιατί αν δεν ήταν προφήτης, ούτε η κατάρα του επέδρασε στους αλήτες εκείνους. Με άλλα λόγια, είτε δεν τίθεται θέμα κατηγορίας του, είτε πράγματι ήταν προφήτης και οι κατήγοροί του ΕΙΝΑΙ ΑΣΕΒΕΙΣ ΘΕΟΜΑΧΟΙ.
Ο Θεός και προφήτες του δεν είναι υπαίτιοι για τη δική μας κακία. Ο εχθρός των ανθρώπων, που στερεί την προστασία του Θεού από τους κακοήθεις και αναξίους, είναι πάντα Η ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΑ. Και τα θύματά της είναι πάντα άξια των δεινών της κακίας τους.
Κείμενο: Ραφαήλ
Πηγή: https://www.oodegr.com/oode/grafi/pd/elisee1.htm
Τι σημαίνουν οι διάφορες ανθρωπομορφικές εκφράσεις που λέγονται για το Θεό σύμφωνα με τον άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό
Επειδή, όμως, βρίσκουμε στη Θεία Γραφή ότι έχουν λεχθεί συμβολικά για το Θεό πάρα πολλά με ανθρωπομορφικές εκφράσεις, πρέπει να γνωρίζουμε, εφόσον είμαστε άνθρωποι κι έχουμε αυτό το παχύ σαρκίο, ότι είναι αδύνατο να εννοήσουμε ή να εκφράσουμε τις Θείες και υψηλές και άυλες ενέργειες της Θεότητας, εάν δεν χρησιμοποιήσουμε εικόνες και τύπους και σύμβολα ανάλογα με τη φύση μας.
Γι’ αυτό και όσα έχουν διατυπωθεί για τον Θεό με ανθρωπομορφικές εκφράσεις, έχουν λεχθεί με συμβολική σημασία, αλλ’ έχουν υψηλότερο νόημα. Διότι το Θείο είναι απλούν και ασχημάτιστο…
Ως μάτια του Θεού και βλέφαρα και όραση, και την δύναμή Του με την οποία εποπτεύει τα πάντα και το αλάθητο της γνώσεώς Του, απ’ το ό,τι με αυτή την αίσθηση αποκτούμε εμείς τελειότερη γνώση και μάθηση.
Επίσης αυτιά και ακοή, ας εννοήσουμε την εξιλεωτική διάθεσή Του και τη δεκτικότητά Του στις δεήσεις μας. Διότι κι εμείς με αυτή την αίσθηση γινόμαστε καλοδιάθετοι προς αυτούς, που μας ικετεύουν, ακούγοντάς τους με περισσότερο ενδιαφέρον.
Στόμα πάλι και λαλιά ας εννοήσουμε τη φανέρωση της βουλήσεώς Του, απ’ το ότι φανερώνονται σ’ εμάς οι διαθέσεις της καρδιάς με το στόμα και τη λαλιά.
Τροφή και ποτό ας εννοήσουμε την δική μας συμμόρφωση προς το θέλημά Του. Διότι κι εμείς με την αίσθηση της γεύσεως ικανοποιούμε την αναγκαία φυσική επιθυμία.
Όσφρηση πάλι ας εννοήσουμε την αποδοχή της σκέψης μας και της αγάπης μας, που στρέφεται προς Αυτόν, απ’ το ότι εμείς δεχόμαστε με ευχαρίστηση την ευωδία με αυτή την αίσθηση.
Πρόσωπο πάλι ας εννοήσουμε την απόδειξη και την εμφάνισή Του διά μέσου των έργων Του, απ’ το ότι και η δική μας εμφάνιση πραγματοποιείται με το πρόσωπο.
Χέρια πάλι ας εννοήσουμε την αποτελεσματικότητα της ενέργειας Του. Διότι κι εμείς τα απαραίτητα έργα και μάλιστα τα αξιολογότερα τα επιτυγχάνουμε με τα χέρια μας.
Και δεξί χέρι ας εννοήσουμε την βοήθεια Του, για να έλθουν τα αγαθά, απ’ το ότι και εμείς χρησιμοποιούμε το δεξί μας χέρι για τα αξιοπρεπέστερα και αξιολογότερα κι αυτά, που απαιτούν περισσότερη δύναμη.
Ψηλάφηση ας εννοήσουμε την ακριβέστερη και τέλεια γνώση και συγκέντρωση των πολύ λεπτών και κρυφών λογισμών, απ’ το ότι και σε μας τους ανθρώπους αυτοί που ψηλαφιούνται δεν είναι δυνατόν να αποκρύψουν κάτι επάνω τους.
Επίσης πόδια και βάδιση ας εννοήσουμε τον ερχομό και την παρουσία Του για τη βοήθεια αυτών που έχουν ανάγκη ή για την υπεράσπιση από τους εχθρούς ή για κάποιον άλλο σκοπό, απ’ το ότι και σε μας πραγματοποιείται η άφιξη με τη χρήση των ποδιών.
Όρκο επίσης ας εννοήσουμε το αμετακίνητο της απόφασής Του, απ’ το ότι επιβεβαιώνονται οι μεταξύ μας συμφωνίες με τον όρκο.
Οργή πάλι και θυμό ας εννοήσουμε το μίσος και την αποστροφή Του προς την κακία. Διότι κι εμείς οργιζόμαστε, επειδή μισούμε τις αντίθετες γνώμες.
Λήθη και ύπνο και νυσταγμό, ας εννοήσουμε την αργοπορία στην υπεράσπιση από τους εχθρούς και την αναβολή της συχνής βοήθειας προς τους φίλους.
Και μ’ ένα λόγο, όλα όσα έχουν διατυπωθεί για τον Θεό με ανθρωπομορφικές εκφράσεις, έχουν κρυμμένη κάποια σημασία που διδάσκει τα υπερφυσικά με εκφράσεις από τα ανθρώπινα, εκτός μόνον αν έχει λεχθεί κάτι για την ένσαρκη επίσκεψη του Θεού Λόγου. Διότι Αυτός ανέλαβε όλη την ανθρώπινη φύση για τη σωτηρία μας, δηλαδή την άυλη ψυχή και σώμα, και τα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης φύσης, και τα φυσικά και τα αδιάβλητα πάθη.
Το παρόν άρθρο είναι από το βιβλίο του αγίου Ιωάννη του Δαμασκηνού «Πηγή Γνώσεως». Περιέχεται σε βιβλιαράκι που έχει εκδοθεί με τίτλο «Ο Θεός υπάρχει!» από τις Εκδόσεις «Φωτοδότες»
Πηγή: ΑΚΤΙΝΕΣ
Ο Ιησούς του Ναυή και το σταμάτημα του ήλιου
Αν κάποιος σας πει: «Ο ήλιος κρύφτηκε πίσω από το βουνό», πώς θα αντιδράσετε; Μήπως θα αρχίσετε να τον κοροϊδεύετε, και να επιχειρηματολογείτε, για να τον πείσετε ότι ο ήλιος δεν είναι αυτός που κρύβεται πίσω από το βουνό, αλλά η γη κινείται, και μας φαίνεται ότι κρύβεται ο ήλιος; Προφανώς, πρέπει κάποιος να είναι χαζός, ή να έχει έλλειψη κατανόησης των μεταφορικών εκφράσεων για να αντιδράσει έτσι. Και όλοι μας καταλαβαίνουμε ότι μια μεταφορική έκφραση, δεν κυριολεκτεί. Και όλοι μας χρησιμοποιούμε τέτοιες εκφράσεις. Κι όμως, πολλοί άπιστοι, που θεωρούν τους εαυτούς τους «ορθολογιστές», αρχίζουν ατέρμονες επιχειρηματολογίες, για το «σταμάτημα» του ήλιου στον καιρό του Ιησού του Ναυή! Κρίμα τον «ορθολογισμό» τους!
Το επίμαχο χωρίο, βρίσκεται στην Αγία Γραφή, στον Ιησού του Ναυή, 10/ι: 12-14:
«12. Τότε, ο Ιησούς μίλησε στον Κύριο, την ημέρα που ο Κύριος παρέδωσε τους Αμορραίους μπροστά στους γιους Ισραήλ, και είπε μπροστά στον Ισραήλ: Στάσου, ήλιε, επάνω στη Γαβαών, κι εσύ φεγγάρι, επάνω στη φάραγγα Αιαλών. 13. Και ο ήλιος στάθηκε, και το φεγγάρι έμεινε ακίνητο, μέχρις ότου ο λαός εκδικήθηκε τους εχθρούς του. Δεν είναι αυτό γραμμένο στο βιβλίο του Ιασήρ; Και ο ήλιος στάθηκε στο μέσον τού ουρανού, και δεν έσπευσε να δύσει μέχρι μια ολόκληρη ημέρα. 14. Και τέτοια ημέρα δεν υπήρξε ούτε πριν ούτε μετά, ώστε ο Κύριος να ακούσει φωνή ανθρώπου· επειδή, ο Κύριος πολεμούσε υπέρ του Ισραήλ».
Στο σημείο αυτό, κάποιοι αυτοαποκαλούμενοι «ορθολογιστές», (που όμως δεν έχουν ιδέα ορθής σκέψης), αρχίζουν να κοροϊδεύουν, και να επιχειρηματολογούν. Λένε:
«Πώς είναι δυνατόν η Αγία Γραφή να είναι ιερό βιβλίο, και να κάνει τόσο χονδροειδή λάθη, για το αν κινείται ο ήλιος; Εφ’ όσον η γη κινείται, γιατί λέει ότι κινείται ο ήλιος;»
Ο «ορθολογισμός» τους όμως, δεν φτάνει τόσο, ώστε να κατανοήσουν τι διαβάζουν. Γιατί η αφήγηση χρησιμοποιεί την ίδια μεταφορική έκφραση που χρησιμοποιεί ο καθένας μας, όταν λέει: «ο ήλιος κρύφτηκε πίσω από τα βουνά». Αλλά μια παρόμοια φράση, οι άνθρωποι αυτοί, αδυνατούν να κατανοήσουν, ότι χρησιμοποιείται από την Αγία Γραφή με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, με σημείο αναφοράς τη δική μας παρατήρηση, και όχι την πραγματική κίνηση.
Άλλωστε, ακόμα και λάθος αν ήταν, η Αγία Γραφή είναι Θεόπνευστη στα ζητήματα της σωτηρίας, και όχι κατ’ ανάγκην της επιστήμης. Διαφορετικά θα μας είχε δώσει ο Θεός εγκυκλοπαίδεια!
Φυσικά οι νομιζόμενοι «ορθολογιστές» φίλοι μας, δεν παραδίδουν τα όπλα, αλλά υπεραμύνονται της… λογικής τους! Λένε:
«Ναι, αλλά εδώ, μιλάει για σταμάτημα του ήλιου και της σελήνης! Δεν μιλάει για μια συνήθη κίνηση!»
Και λοιπόν; Και πάλι, η κίνηση είναι η φαινόμενη, και χρησιμοποιείται με μεταφορικό τρόπο. Σε κάθε περίπτωση, η κίνηση αναφέρεται μεταφορικά, με σημείο αναφοράς τον παρατηρητή, και όχι το έξω διάστημα.
Όμως οι φίλοι μας εμμένουν στον δήθεν «ορθολογισμό» τους:
«Μα, ακόμα και αν πράγματι μιλούσε μεταφορικά, είναι δυνατόν να σταμάτησε ο ήλιος και η σελήνη; Είναι δηλαδή δυνατόν, να διαταράχθηκε, η περιστροφή της γης, αν όχι οι τροχιά τους; Τότε θα είχαμε τρομακτικά αδρανειακά φαινόμενα σε όλο τον πλανήτη, από το σταμάτημα της περιστροφής της γης»
Και πάλι όμως, ο «ορθολογισμός» τους, δεν επαρκεί για να κατανοήσουν τι συνέβη. Γιατί ξεχνούν, πρώτα απ’ όλα, ότι το θαύμα αυτό, συνέβη από τον Δημιουργό του σύμπαντος. Και θα ήταν τουλάχιστον ανοησία, αν κάποιος πιστεύει ότι ο Δημιουργός του σύμπαντος δεν είχε τέτοιες δυνατότητες, ώστε να «ρυθμίσει» όλα τα φυσικά φαινόμενα κατά το δοκούν. Το ότι ΑΥΤΟΙ δεν πιστεύουν στον Θεό, είναι άλλο θέμα. Η αφήγηση δεν μπορεί να κριθεί με τα κριτήρια του δικού τους αναπόδεικτου δογματισμού! Μπορεί να μη το πιστεύουν, όμως δεν μπορούν παράλληλα να αποδείξουν ότι δεν συνέβη. Ο ορθολογισμός τους εδώ αντιφάσκει.
Όμως, ούτε αυτό είναι απαραίτητο να έχει συμβεί! Και εδώ, ακόμα και ένας «ορθολογιστής», οφείλει (αν έχει στοιχειώδη λογική), να παραδεχθεί ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο δραματικά όσο νομίζει. Ας δούμε γιατί το λέμε αυτό:
Σήμερα, είναι δυνατόν να τοποθετήσουμε στο διάστημα κάτοπτρα στον ουρανό, που να αντανακλούν το φως του ήλιου ή της σελήνης στη γη, και να φωτίζουν μια περιοχή κατά τη διάρκεια της νύχτας, σαν να είναι ακόμα μέρα! Υπάρχουν μάλιστα σε πορεία σχέδια που προβλέπουν τέτοια κάτοπτρα για τεχνητό φωτισμό πόλεων τη νύχτα. Αν μπορούμε λοιπόν εμείς οι άνθρωποι, να κάνουμε κάτι τέτοιο, δεν μπορεί ο Θεός;
«Δηλαδή ο Θεός έφτιαξε κάτοπτρα στο διάστημα για να φωτίζεται η περιοχή;» Ρωτάει κοροϊδευτικά πλέον ο φίλος μας ο «ορθολογιστής».
Δεν είπαμε όμως αυτό. Ένα παράδειγμα δώσαμε, για το τι μπορούμε να κάνουμε εμείς. Για να δείξουμε ότι θα μπορούσαμε να σκεφθούμε αμέτρητους τρόπους που θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο θαυματουργικά από τον Θεό, χωρίς να χρειασθεί καν να αλλάξει την κίνηση των ουρανίων σωμάτων. Δεν μπορεί άραγε ο Θεός να δημιουργήσει είδωλα του ηλίου και της σελήνης στον ουρανό, ώστε να φαίνεται σαν ο ήλιος και η σελήνη είναι ακόμα στη θέση τους; Ποιος δεν γνωρίζει, ότι κατά τη δύση του ηλίου, αυτό που βλέπουμε ως ηλιακό δίσκο, είναι ΤΟ ΕΙΔΩΛΟ του ηλίου, επειδή το φως του διαθλάται; Δηλαδή δεν μπορούσε ο Θεός να δημιουργήσει μια ακόμα πιο έντονη διάθλαση του φωτός; Δεν μπορεί να «κάμψει» τις τροχιές των φωτονίων ένας Θεός, ώστε να φαίνονται ακίνητα τα ουράνια σώματα, χωρίς καν να πάψει να γυρίζει η γη; Και αυτό, οι επίγειοι παρατηρητές, θα το αντιλαμβάνονταν ως «σταμάτημα του ηλίου και της σελήνης» μεταφορικά. Γιατί αν ο Θεός δημιούργησε στην ατμόσφαιρα αυτές τις συνθήκες διάθλασης, τόσο ο ήλιος, όσο και η σελήνη θα φαίνονταν ακίνητα σε μια συγκεκριμένη περιοχή που Εκείνος ήθελε. Και να διευκρινίσουμε, ότι ΔΕΝ υποστηρίζουμε ότι ξεκαθαρίσαμε τον τρόπο που συνέβη το θαύμα αυτό. Απλά παραδείγματα δώσαμε, με τις φτωχές μας γνώσεις, από τα ατέλειωτα που θα μπορούσαμε να σκεφθούμε. Για δείξουμε τον παραλογισμό και την προκατάληψη όσων έτσι αυθαίρετα, απορρίπτουν κάτι που δεν κατανοούν, ή που δεν θέλουν να πιστέψουν.
Πού είναι λοιπόν το παράδοξο; Προφανώς για τους απίστους, το παράδοξο δεν είναι το «πώς» συνέβη αυτό. Όλα τα «πως» που ρωτούν, είναι απλώς δικαιολογίες απιστίας. Αν έβαζαν το μυαλό τους να δουλέψει, όλο και κάποιον τρόπο θα σκέφτονταν, με τον οποίο μπορεί να γίνει κάτι ασυνήθιστο, από μια ισχυρή νοημοσύνη. Το θέμα δεν είναι ότι δεν μπορούν. Το θέμα είναι ότι ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ να σκεφθούν. Η έλλειψη ορθολογισμού τους, δεν οφείλεται σε διανοητική αναπηρία τους, αλλά σε σε καρδιακή αναπηρία. Είναι αναπηρία προαίρεσης. ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΔΕΧΘΟΥΝ κάτι αντίθετο από τις ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ τους, και τα αθεϊστικά τους δόγματα. Το πρόβλημά τους, δεν είναι ότι δεν έχουν λογική. Είναι ότι δεν την χρησιμοποιούν, από εσωτερικές φοβίες, ότι θα τους χαλάσει «η συνταγή» των αθεϊστικών τους δογμάτων! Το πρόβλημά τους, είναι ότι δεν θέλουν να παραδεχθούν ότι ΥΠΑΡΧΕΙ Ο ΘΕΟΣ. Γιατί αν δεχθούν ότι ο Θεός υπάρχει, ως Παντοδύναμος μπορεί να κάνει ΤΑ ΠΑΝΤΑ χωρίς όρια. Αλλά αφού δεν παραδέχονται τον Θεό, τότε πώς θα καταλάβουν;
Εδώ λοιπόν, βρίσκονται για μια ακόμα φορά σε διπλή αντίφαση. Γιατί αν ήταν ορθολογιστές στ’ αλήθεια, δεν θα ρωτούσαν: «πώς μπορεί ένας παντοδύναμος να κάνει κάτι».
Και η δεύτερη αντίφασή τους, είναι: Πώς είναι δυνατόν να δηλώνει κάποιος ορθολογιστής, και να αρνείται την ύπαρξη του Θεού, χωρίς να μπορεί να αντιτάξει κανέναν σοβαρό λόγο γι’ αυτήν; Γιατί όλα τα επιχειρήματά τους, απαντώνται απλούστατα και εύκολα. Αλλά αυτοί εμμένουν στον ανορθολογισμό της άρνησης του Θεού.
Ν. Μ.
Πηγή: Ο.Ο.Δ.Ε
Η θέση της γυναίκας στην Π.Δ.
του Ι. Τ.
Σε αντίθεση με τον εξευτελισμό και καταπίεση που υφίστατο η γυναίκα στην πολυθεϊστική αρχαιότητα, στον αρχαίο Ισραήλ, απολάμβανε ισότητα και τιμή ίση με του άνδρα.
Στην Παλαιά Διαθήκη εξ αρχής υποδηλώνεται η ισότητα της γυναίκας με τον άντρα. Η γυναίκα είναι «οστούν εκ των οστέων» και «σαρξ εκ της σαρκός» του Αδάμ (ΓΕΝΕΣΗ Β: 23). Δεν δημιουργείται από ένα διαφορετικό και κατώτερο υλικό, αλλά από το υλικό (το σώμα) του άντρα. Η γυναίκα δημιουργείται ως βοηθός (ΓΕΝΕΣΗ Β: 20). «Βοηθός» δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση «δούλος» ή «υπηρέτης», γιατί αυτή η λέξη (ezer στο αρχικό εβραϊκό κείμενο) χρησιμοποιείται ακόμη και για τον ίδιο το Θεό (Έξοδος ιη: 4, Δευτερονόμιον λγ: 29, Ψαλμοί λβ: 20, Ψαλμοί ξθ: 6, Ψαλμοί ρμε: 5). Η δημιουργία της γυναίκας από το πλευρό υποδηλώνει την ισοτιμία. Αν δημιουργόταν από υψηλότερο ή από χαμηλότερο σημείο, θα ήταν ανώτερη ή κατώτερη, αντίστοιχα, του άντρα. Επίσης η γυναίκα δημιουργείται ούτε από μπροστά ούτε από πίσω του Αδάμ, για να μη φανεί ότι η γυναίκα προηγείται ή έπεται του άντρα. Δημιουργήθηκε από την πλευρά, για να φανεί ότι άντρας και γυναίκα είναι πλάι-πλάι, ισότιμοι. Πολύ σημαντικό είναι ότι ο Θεός, κατά τη διάπλαση της γυναίκας, θέτει τον Αδάμ σε ύπνωση, ώστε αυτός να μη συμμετέχει καθόλου στη δημιουργία της. Διότι, αν τυχόν συμμετείχε ο Αδάμ – ακόμη κι αν απλώς συγκατάνευε στη λήψη της πλευράς του, ξύπνιος – αυτό θα έδειχνε την ανωτερότητά του έναντι της γυναίκας, αφού αυτός θα την είχε (συν)δημιουργήσει ή επικροτήσει.
Αργότερα, η Ισραηλίτισσα Δεββώρα είναι προφήτισσα και κριτής (όπως οι άντρες Κριτές), δηλαδή αρχηγός – αν και γυναίκα – των Ισραηλιτών: «και Δεββώρα γυνή προφήτις, γυνή Λαφιδώθ, αύτη έκρινε τον Ισραήλ εν τω καιρώ εκείνω» (ΚΡΙΤΑΙ Δ: 4) Αποκαλείται επιπλέον μητέρα του Ισραήλ: «εξέλιπον δυνατοί εν Ισραήλ, εξέλιπον, έως ού ανέστη Δεββώρα, έως ου ανέστη μήτηρ εν Ισραήλ» (ΚΡΙΤΑΙ Ε: 7). Να αναφέρουμε, ότι τρία βιβλία της Π.Δ. φέρουν ονόματα γυναικών (Ρουθ, Εσθήρ, Ιουδήθ). Υπάρχουν κι άλλες προφήτιδες όπως η Μαριάμ (ΕΞΟΔΟΣ ΙΕ: 20) ή η Ολδά (Δ΄ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ ΚΒ: 14). Ενώ ακόμη και στο υπανάπτυκτο Ισραήλ υπήρξε γυναίκα ηγέτις, ενώ στη χριστιανική Ρωμανία (=»Βυζάντιο») υπήρξαν 3-4 Αυτοκράτειρες, στην πολυθεϊστική Κλασσική Ελληνική Αρχαιότητα δεν έχουμε ούτε μία βασίλισσα. Και βέβαια εννοούμε βασίλισσα με πραγματική εξουσία, όχι απλά υπηρέτρια του Βασιλέα.
Όπως βλέπουμε από την Παλαιά Διαθήκη:
– Η γυναίκα ρωτά το Θεό απευθείας, δίχως τη διαμεσολάβηση του άντρα της˙ ο Θεός της απαντά απευθείας, δίχως να έχει μεσολαβητή το σύζυγό της (ΓΕΝΕΣΙΣ ΚΕ: 22-23).
– Ο Θεός ακούει τις γυναίκες όπως και τους άντρες (π.χ. ΓΕΝΕΣΙΣ Λ: 17: «και επήκουσεν ο Θεός Λείας»). Ο Θεός κάνει διάλογο με γυναίκες (ΓΕΝΕΣΙΣ ΙΣΤ: 7 κ.ε.).
– Ο Θεός εμφανίζεται και σε γυναίκες (π.χ. ΚΡΙΤΑΙ ΙΓ: 3). Η πρώτη μετα-Αδαμιαία εμφάνιση του «αγγέλου του Κυρίου» (του Λόγου), είναι σε γυναίκα, την Άγαρ (ΓΕΝΕΣΙΣ ΙΣΤ: 7).
– Ο Θεός παρομοιάζει τον εαυτό του με γυναίκα-μητέρα, προκειμένου να δείξει την αγάπη του προς το λαό του, π.χ. ΗΣΑΪΑΣ ΞΣΤ: 13: «ως ει τινα μήτηρ παρακαλέσει, ούτως καγώ παρακαλέσω υμάς, και εν Ιερουσαλήμ παρακληθήσεσθε». ΗΣΑΪΑΣ ΜΘ: 15: «μη επιλήσεται γυνή του παιδίου αυτής του μη ελεήσαι τα έκγονα της κοιλίας αυτής; ει δε και ταύτα επιλάθοιτο γυνή, αλλ’ εγώ ουκ επιλήσομαί σου, είπε Κύριος». Ταυτόχρονα, χρησιμοποιεί για τον Ισραήλ την παρομοίωση της κοπέλας-θυγατέρας του, π.χ. ΙΕΡΕΜΙΑΣ ΙΔ: 17: «και ερείς προς αυτούς τον λόγον τούτον· καταγάγετε επ’ οφθαλμούς υμών δάκρυα ημέρας και νυκτός, και μη διαλιπέτωσαν, ότι συντρίμματι συνετρίβη θυγάτηρ λαού μου και πληγή οδυνηρά σφόδρα». Επίσης, παρομοιάζει τον Ισραήλ με τη γυναίκα-σύζυγό του, π.χ. ΙΕΡΕΜΙΑΣ Γ: 20: «πλήν ως αθετεί γυνή εις τον συνόντα αυτη, ούτως ηθέτησεν εις εμέ ο οίκος Ισραήλ, λέγει Κύριος». Δεν θα χρησιμοποιούσε, μέσω των προφητών του, ο (υποτιθέμενος ανδρικός) Θεός τέτοιες παρομοιώσεις, αν δεν εκτιμούσε τη γυναίκα.
– Η κοπέλλα ρωτιέται (δεν την διατάζουν ούτε την αναγκάζουν) από την οικογένειά της, αν θέλει να αναχωρήσει για τη χώρα του μνηστήρα της. (ΓΕΝΕΣΙΣ ΚΔ: 57- 58). Ο Θεός ορίζει οι ανύπαντρες κοπέλες, που είναι ορφανές από πατέρα, να παντρευτούν η καθεμιά όποιον της αρέσει (ού αρέσκη εναντίον αυτών, έστωσαν γυναίκες), αρκεί αυτός να είναι από την ίδια φυλή, ώστε να μην μεταβιβάζεται η πατρική περιουσία από τη μια φυλή σε άλλη (ΑΡΙΘΜΟΙ ΛΣΤ: 6-7).
– Υπάρχουν εδάφια τα οποία μιλούν (όχι επικριτικά) για το στολισμό μιας γυναίκας και κοπέλας (π.χ. ΙΕΡΕΜΙΑΣ Β: 32).
– Ο Θεός δίνει δίκαιο σε κοπέλες που ζητούσαν την περιουσία του πατέρα τους, λέγοντας πως αν κάποιος δεν έχει γιο και πεθάνει, η κόρη του προηγείται στη σειρά από τον αδερφό του (ΑΡΙΘΜΟΙ ΚΖ: 8 –9).
– Η σύζυγος έχει το δικαίωμα να δίνει στο παιδί της, ζώντος του πατέρα, όνομα (π.χ. ΓΕΝΕΣΙΣ Δ: 25˙ ΓΕΝΕΣΙΣ ΚΘ: 32).
– Η σύζυγος προτρέπει τον άντρα της να κοιμηθεί με τη δούλη τους κι αυτός υπακούει (π.χ. ΓΕΝΕΣΙΣ ΙΣΤ: 2). Ο Θεός λέει στο σύζυγο να υπακούσει στη γυναίκα του, σε όλα όσα του πει (ΓΕΝΕΣΙΣ ΚΑ: 12).
– Η σύζυγος έχει δικαίωμα λόγου στην εκλογή συζύγου του παιδιού της κι ο σύζυγός της την ακούει (π.χ. ΓΕΝΕΣΙΣ ΚΖ: 46 κ.ε.).
– Η γυναίκα συνιστά νομικώς αξιόπιστο μάρτυρα κατηγορίας, όπως ακριβώς είναι ο άντρας, διότι ορίζεται πως κάθε καταδικαστική απόφαση πρέπει να στηρίζεται σε μαρτυρία δύο ή τριών μαρτύρων (ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ ΙΘ: 15), ενώ ταυτόχρονα ορίζεται πως για την καταδίκη ενός απειθούς γιου είναι αρκετή η μαρτυρία του πατέρα και της μητέρας (ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ ΚΑ: 20). Αν η σύζυγος, η γυναίκα, δεν θεωρούνταν αξιόπιστος μάρτυρας, θα αρκούσε η μαρτυρία του πατέρα. Ισότητα άντρα και γυναίκας ως προς την μαρτυρία, λοιπόν.
– Η άτεκνη χήρα κληρονομεί την περιουσία του άντρα της και έχει δικαίωμα να την πουλήσει (ΡΟΥΘ Δ: 3 και 9). Οι γυναίκες κατείχαν δούλους (ΓΕΝΕΣΙΣ ΚΘ: 24, 29).
– Ο Θεός της Π.Δ. ορίζει ότι όποιος είναι νιόπαντρος δε θα λάβει μέρος σε πόλεμο και δε θα του επιβληθεί κανένα άλλο δημόσιο καθήκον, ώστε να μείνει ελεύθερος επί ένα έτος σπίτι του, για να δώσει χαρά στη σύζυγό του. (ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ ΚΔ: 5: «Εάν δε τις λάβη γυναίκα προσφάτως, ουκ εξελεύσεται εις πόλεμον, και ουκ επιβληθήσεται αυτω ουδέν πράγμα· αθωος έσται εν τη οικία αυτού ενιαυτόν ένα, ευφρανεί την γυναίκα αυτού, ην έλαβεν»). Όχι για να απολαύσει ο στρατεύσιμος νιόπαντρος τη σύζυγό του, αλλά για να απολαύσει αυτή τον σύζυγό της, απαλλάσσεται αυτός από στρατιωτικές υποχρεώσεις.
– Ο Θεός της Π.Δ. απαγορεύει τόσο την ύπαρξη πορνών (για τις γυναίκες), πορνευόντων (για τους άντρες), ιερόδουλων και προαγωγών, ώστε να αποτρέπεται ο εξευτελισμός της γυναίκας (ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ ΚΓ: 18).
– Ο Θεός είχε αποκλείσει για πάντα τους Μωαβίτες από το να γίνουν λαός του (ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ ΚΓ: 4). Η μία και μοναδική εξαίρεση ήταν μια γυναίκα, η Μωαβίτισσα Ρουθ.
– Όπως κάθε άντρας που έχει ρεύση (εξέρχεται σπέρμα) είναι ακάθαρτος για όσο συμβαίνει αυτό και όποιος τον αγγίξει είναι ακάθαρτος ως την εσπέρα (ΛΕΥΪΤΙΚΟΝ ΙΕ: 7), ακριβώς το ίδιο, όποια γυναίκα έχει περίοδο είναι ακάθαρτη κατά την περίοδο της ρύσης και όποιος την αγγίξει είναι ακάθαρτος το ίδιο διάστημα, ως την εσπέρα (ΛΕΥΪΤΙΚΟΝ ΙΕ: 19).
– Ο Θεός καθιερώνει απόλυτη ισότητα στην τιμή που αποδίδουν τα παιδιά στον πατέρα κα τη μητέρα τους (π.χ. ΕΞΟΔΟΣ ΚΑ: 15).
– Ο Θεός ορίζει ίδια μεταχείριση για τον δούλο και την δούλη (ΕΞΟΔΟΣ ΚΑ: 26 – 27).
– Ο Θεός ορίζει το ίδιο χρονικό διάστημα (7 έτη) για την απελευθέρωση του δούλου ή της δούλης (ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ ΙΕ: 12), καθιερώνοντας ισότητα και σ’ αυτό ακόμη το ζήτημα.
– Αν κάποιος είχε τάξει τον εαυτό του στο Θεό και ήθελε να απαλλαγεί από αυτό το τάξιμο, η αξία για τον άντρα ήταν 50 «δίδραχμα» (shekel) αργυρίου προσφορά στο Ναό, ενώ για τη γυναίκα 30 (ΛΕΥΪΤΙΚΟΝ ΚΖ: 3,4), δηλαδή η γυναίκα μπορούσε να απαλλαγεί πιο εύκολα από τον άντρα – χωρίς αυτό να υποτιμά την αξία της, αφού οι δούλοι κι οι δούλες είχαν την ίδια αξία.
– Ο Θεός ορίζει την ίδια τιμωρία για το φόνο ανδρός και γυναίκας, γιου και κόρης (π.χ. ΕΞΟΔΟΣ ΚΑ: 28-32).
– Ο Θεός ορίζει την ίδια τιμωρία για άντρα και γυναίκα, αν αυτοί αποστατήσουν από αυτόν. (π.χ. ΛΕΥΪΤΙΚΟΝ Κ: 27 · ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ ΙΖ: 2- 5).
– Ο Θεός ορίζει την ίδια τιμωρία για τον άντρα ή τη γυναίκα που μοιχεύει (ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ ΚΒ: 22). Μάλιστα ο άντρας που βιάζει ανυπεράσπιστη κοπέλα θανατώνεται, ενώ σ’ αυτήν δεν επιβάλλεται καμία τιμωρία (ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ ΚΒ: 25-26). Επιπλέον, ο σύζυγος που, επειδή θέλει να χωρίσει, συκοφαντεί την γυναίκα του, αλλά αποδειχτεί ψεύτης, πληρώνει πρόστιμο επειδή διέβαλε και εξευτέλισε το όνομά της και δε μπορεί να τη διαζευχτεί ποτέ (ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ ΚΒ: 19).
– Ο Θεός ορίζει την ίδια διαδικασία εξιλασμού και άφεσης των αμαρτημάτων για τον άντρα και τη γυναίκα (π.χ. ΑΡΙΘΜΟΙ Ε: 6 – 7).
– Ο Θεός απαγορεύει στον γονιό να εκπορνεύσει την κόρη του (ΛΕΥΪΤΙΚΟΝ ΙΘ: 29).
– Ο Θεός της Π.Δ. διέταζε τους Ισραηλίτες, ότι αν σε κάποιον του αρέσει κάποια από τις αιχμάλωτες ξένου έθνους, οι οποίες πάρθηκαν με νικηφόρο πόλεμο και θέλει να την λάβει ως γυναίκα, πρώτα θα περιμένει ένα μήνα και ύστερα θα έχει σχέσεις μαζί της. Αν πάλι, έπειτα ο Ισραηλίτης άντρας θελήσει να τη χωρίσει, υποχρεούται να της χαρίσει την ελευθερία και με κανένα τρόπο δε θα την πουλήσει ως δούλη (ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ ΚΑ: 13-14).
– Οι γυναίκες παίζουν σημαντικό κι όχι παθητικό ρόλο στην ιστορία της Π.Δ. π.χ. οι Αιγύπτιες μαίες αρνούνται να σκοτώνουν τα αρσενικά νεογέννητα παιδιά των Εβραίων, γι’ αυτό κι ο Θεός τις ευεργετεί (ΕΞΟΔΟΣ Α: 21)˙ η Ρεβέκκα με τέχνασμα κατορθώνει ο Ιακώβ να πάρει τις ευλογίες του Ισαάκ˙ χάρη στην Δεββώρα οι Ισραηλίτες νικούν τους εχθρούς τους˙ η Εσθήρ σώζει όλους τους Εβραίους της Περσικής αυτοκρατορίας. Υπάρχουν τρία βιβλία της Π.Δ. που τιτλοφορούνται με ονόματα κοινών γυναικών.
Σε άλλες σχετικές μελέτες μας μπορείτε να βρείτε περισσότερα στοιχεία για την εντελώς αντίθετη από την Αγία Γραφή, και εξευτελιστική θέση της γυναίκας στην πολυθεϊστική αρχαιότητα.
Πηγή: Ο.Ο.Δ.Ε
Ο ποταμός τής φωτιάς
Το γεγονός τής τελικής κρίσεως αναγγέλλεται από πολύ παλιά
π. Δημητρίου Μπόκου
Αιχμάλωτος στη Βαβυλώνα ο προφήτης Δανιήλ, βλέπει σε αποκαλυπτικό όραμα να στήνονται θρόνοι, όπου κάθισε ο «Παλαιός τών ημερών», ο προαιώνιος δηλ. Θεός, ντυμένος με ένδυμα λευκό σαν χιόνι, ενώ οι τρίχες τής κεφαλής του ήταν σαν καθαρό λευκό μαλλί. Ο θρόνος του και οι τροχοί τού θρόνου του ήταν πυρ που εξέπεμπε φλόγες. Από τον θρόνο του εκπορευόταν και κυλούσε ένας πύρινος ποταμός. Χιλιάδες και μυριάδες αγγέλων τον υπηρετούσαν και στέκονταν γύρω του. Και τότε στήθηκε κριτήριο και τα βιβλία ανοίχτηκαν (Δαν. 7, 9-10).
Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνεται πλήρως από τον Κύριό μας, όταν λέγει, ότι όλες οι φυλές τής γης θα δουν τον Υιό τού Ανθρώπου να έρχεται «επί τών νεφελών τού ουρανού μετά δυνάμεως και δόξης πολλής» και να κάθεται «επί θρόνου δόξης αυτού», για να κρίνει «πάντα τα έθνη» (Ματθ. 24, 30· 25, 31-32). Η Εκκλησία το φέρνει στη μνήμη μας κατά την Κυριακή τής Απόκρεω. Οι υπέροχοι ύμνοι της περιγράφουν τα πρωτόγνωρα αισθήματα που θα μάς συγκλονίζουν, όταν θα «τίθενται θρόνοι και ανοίγονται βίβλοι και πράξεις ελέγχονται και τα κρυπτά δημοσιεύονται». Όταν θα πηγάζει «ποταμός πύρινος προ τού βήματος» τού Κριτού, που θα κατακλύσει τους πάντες, καλούς και κακούς, με την πλημμύρα τής φωτιάς του.
Τι είναι ακριβώς αυτός ο πύρινος ποταμός;
Νομίζουν μερικοί πως ο πύρινος ποταμός είναι η φωτιά τής κόλασης, με την οποία θα τιμωρήσει ο Θεός τους ασεβείς. Όμως ο Θεός δεν εκδικείται, δεν μισεί, δεν τιμωρεί κανέναν. Ο Θεός αγαπάει μόνο (Α΄ Ιω. 4, 16). Και ο πύρινος ποταμός είναι ακριβώς αυτή η απέραντη αγάπη τού Θεού, με την οποία θα αγκαλιάσει αδιακρίτως τους πάντες. Παράδεισος και κόλαση θα είναι αυτό που θα ζει ο καθένας μας μέσα σ αυτόν τον ποταμό τής άπειρης αγάπης τού Θεού. Θα είναι ο τρόπος με τον οποίο προσωπικά ο καθένας μας θα δεχτεί την αγάπη τού Θεού.
Το πώς δεχόμαστε όμως την αγάπη τού Θεού, είναι καθαρά δικό μας θέμα. Εξαρτάται μόνο από τη δική μας ελευθερία, από την προσωπική μας ελεύθερη βούληση. Η στάση μας απέναντι στον Θεό, το αν θα είμαστε φίλοι ή εχθροί του, είναι κάτι που το αποφασίζουμε εμείς, γι αυτό και θα είναι αιώνιο. Ο Θεός, σεβόμενος απόλυτα την επιλογή μας, δεν μπορεί να το αλλάξει. Δεν μπορεί να καταργήσει την ελευθερία μας. Παράδεισος και κόλαση εξαρτώνται μόνο από μάς. Δεν είναι θέμα τού Θεού. Και τα κάνει αιώνια η δική μας οριστική και αμετάκλητη επιλογή. Αλλιώς, αν ήταν τιμωρία τού Θεού η αιώνια κόλαση, θα φανέρωνε ένα Θεό απροσμέτρητα κακό, ιδιαίτερα επικίνδυνο απέναντί μας.
Όμως στη Δευτέρα Παρουσία ο Θεός δεν θα τιμωρήσει, αλλά θα διαπεράσει τα πάντα με το φως τής αγάπης του, που σαν ποταμός φωτιάς θα εκπορεύεται από τον θρόνο του. Τα βιβλία θα ανοιχτούν. Τα πάντα δηλ. στο φως και στη φωτιά αυτή θα γίνουν διάφανα. Οι καρδιές μας θα δείξουν καθαρά το περιεχόμενό τους. Τι θα κρύβουν μέσα τους; Αγάπη ή μίσος; Αν στην καρδιά μας υπάρχει αγάπη, η επαφή μας με το θεϊκό ποτάμι τής αγάπης θα είναι χαρά, παράδεισος. Αν στην καρδιά μας βασιλεύει το μίσος, τη στιγμή που η αγάπη τού Θεού θα μάς αγκαλιάσει τρυφερά μέσα στον πύρινο ποταμό, θα νοιώσουμε αφόρητη δυστυχία και κόλαση.
Η φωτιά κάνει λαμπερό το χρυσάφι, αλλά κατακαίει τα φρύγανα και τα ξύλα (Α΄ Κορ. 3, 12-15). Εμείς τι θα νοιώθουμε μέσα στη φωτιά τής θείας αγάπης; Θα αστράφτουμε σαν χρυσάφι, ή θα καιγόμαστε;
Πηγή: Ο.Ο.Δ.Ε
ΆΜΑ ΣΥΛΛΗΨΗ, ΆΜΑ ΑΝΘΡΩΠΟΣ
Αρχιμ. π. Αθανασίου Μυτιληναίου
Ερμηνεία 138ου Ψαλμού στιχ. 15-16.
Ο στίχος 15 τώρα εδώ θα κατέβει στο Μυστήριον της κυήσεως, και θα πει:
οὐκ ἐκρύβη τὸ ὀστοῦν μου ἀπὸ σοῦ, ὃ ἐποίησας ἐν κρυφῇ,
Δεν στάθηκε κρυφό το κόκκαλό μου, η σπονδυλική μου στήλη. Δηλαδή, η κατασκευή μου που αποτελεί το θεμέλιόν της.
Όπως θα ξέρετε η σπονδυλική στήλη αποτελεί το θεμέλιον της σωματικής μας κατασκευής. Όπως βάζουμε κάποια αγκωνάρια μες στα θεμέλια, σίδερα, ξέρω ‘γω τσιμέντα κλπ, τα οποία δεν φαίνονται αλλά πάνω στα οποία στηρίζεται μετά η ύπαρξις. Βλέπετε στηρίζονται όλα αυτά, οι σάρκες, τα πάντα, όλα πάνω σε κάποια θεμέλια. Για να κινώ τα χέρια μου, τη γλώσσα μου, τα μάτια μου… είναι από μέσα τα θεμέλια. Τα θεμέλια είναι τα κόκκαλα, είναι ο σκελετός.
Ωραία λοιπόν έκφρασις αυτή ότι το οστούν μου, δηλαδή ο θεμέλιος της υπάρξεώς μου, η σπονδυλική μου στήλη δεν σου είναι κρυφή.
Πότε;
Όταν την κατέθετες εκεί στα σπλάχνα της μητέρας μου για να αρχίσω την ύπαρξή μου. Όπως ένα σπίτι ξεκινάει καταθέτοντας τον θεμέλιον λίθον.
Αυτό το οστούν, δηλαδή την σπονδυλική μου στήλη ὃ ἐποίησας ἐν κρυφῇ που την έκανες, την σπονδυλική μου στήλη,ἅμα σύλληψη, ἅμα ἄνθρωπος Πρώτον: κρυφά. Δεύτερον: σε τόπον κρυφό, δηλαδή σε τόπο αφανή.
Μόλις ξεκινάει η ζωή του εμβρύου μέσα στην κοιλιά της μητέρας υπάρχει τίποτε το φανερό; Φαίνεται τίποτε; ἐν κρυφῇ Τόσο ο τρόπος, όσο και ο τόπος.
Και ο τρόπος και ο τόπος, ἐν κρυφῇ. Εισέρχεται το σπέρμα, συναντάει το ωάριον και αρχίζει η σύλληψις. ἅμα σύλληψη, ἅμα ἄνθρωπος. Και εκεί αρχίζει παρακαλώ την ζωή του το έμβρυο.
Εκεί λοιπόν όταν κατετέθη ο θεμέλιος λίθος… Η κατάθεση του θεμέλιου λίθου είναι, ευθύς, ΕΥΘΥΣ ΜΕΤΑ… άμα θα έλεγα καλύτερα, την συνάντηση του ωραίου και του σπερματοζωαρίου.
ἐν κρυφῇ Ο ΤΡΟΠΟΣ ΚΑΙ Ο ΤΟΠΟΣ
Εκεί μέσα λοιπόν όταν ξεκίνησα εγώ την ύπαρξή μου, εσύ με έβλεπες. Αυτό και ο Άγγελος μπορεί να το δει. Διότι είναι υλική υπόστασις. Την βλέπει την υλική υπόσταση ο Άγγελος. Γι’ αυτό, επισκεφθείς ο Αρχάγγελος Γαβριήλ την Θεοτόκον και αναγγέλλοντάς της ότι θα γεννήσει Υιόν, μόλις η Θεοτόκος είπε γένοιτό μοι κατὰ τὸ ρῆμά σου, τότε..
Ἄγγελος πρωτοστάτης, οὐρανόθεν ἐπέμφθη, εἰπεῖν τῇ Θεοτόκῳ τό, Χαῖρε· καὶ σὺν τῇ ἀσωμάτῳ φωνῇ,
ενώ δηλαδή ο ασώματος έλεγε την ασώματη φωνή του, δηλαδή έλεγε το μήνυμα στην Θεοτόκο, «σωματούμενόν σε θεωρῶν Κύριε, ἐξίστατο, καὶ ἵστατο», ενώ στεκόταν εξίστατο, δηλαδή εξεπλήσσετο βλέποντας εκείνο που είπε στην Θεοτόκο να πραγματοποιείται στα σπλάχνα της.
Δηλαδή, ποίον να πραγματοποιείται;
Να σωματούται ο Ασώματος Λόγος. Καταλάβατε;
καὶ ἡ ὑπόστασίς μου (η ύπαρξίς μου) ἐν τοῖς κατωτάτοις τῆς γῆς·
Εδώ παρομοιάζει την κοιλία της μητέρας με τα κατώτατα της γης. Δηλαδή, όπως η γη είναι… σκάβουμε και είναι πολύ σκοτεινή, έτσι και η κοιλία της μητέρας είναι σκοτεινή. Κι όπως ακριβώς άμα σπέρνομε το σιτάρι πέφτει εις τα κατώτατα της γης. Όταν λέμε κατώτατα μην πάει το μυαλό σας εις το κέντρο της γης. Κάτω από την επιφάνεια. Αυτό εννοεί με το κατώτατα της γης. Όπως και ο τάφος που βάζομε τον άνθρωπο είναι τα κατώτατα της γης. Όπως λέμε ο Χριστός κατέβη εις τα κατώτατα της γης. Δεν κατέβη εις τον πυρήνα της γης. Μέσα στον τάφο. Αυτό εννοεί.
Μέσα σε εκείνο το σκοτάδι, κάτω από την επιφάνεια του χώματος βλέπομε να αναπτύσσεται ο σίτος και όλα τα άλλα σπέρματα. Έτσι κι εγώ κατέβηκα σαν σε άλλη γη, σκοτεινή, εις τα σπλάχνα της μητέρας μου. Είναι ωραιότατο! Ωραιότατο!
Τὸ ἀκατέργαστόν μου εἶδον οἱ ὀφθαλμοί σου, καὶ ἐπὶ τὸ βιβλίον σου πάντες γραφήσονται·
ΤΟ ΑΚΑΤΕΡΓΑΣΤΟΝ ΜΟΥ. Εδώ, ωραία ΕΚΦΡΑΣΙΣ ΤΟΥ ΕΜΒΡΥΟΥ. Επειδή ο άνθρωπος δεν έχει ακόμη σχηματοποιηθεί σε τέλειον βαθμόν, αποκαλεί το έμβρυον ακατέργαστη ύπαρξις, η οποία τυχαίνει κατεργασίας.
Τι ωραία έκφρασις! Το ακατέργαστόν μου, δηλαδή την εμβρυακή μου κατάστασή είδον οι οφθαλμοί σου. Την έχουν δει τα μάτια σου.
καὶ ἐπὶ τὸ βιβλίον σου πάντες γραφήσονται·
ΕΔΩ ΤΩΡΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΡΟΣΕΞΕΤΕ. ΑΝΟΙΞΤΕ ΚΑΛΑ ΤΑ ΑΥΤΙΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΧΕΤΕ ΚΑΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ ΑΥΤΟ. ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ, ΟΛΟΙ ΠΡΟΣΕΞΑΤΕ ΕΔΩ ΠΕΡΑ.
Και εις το βιβλίο σου όλοι θα γραφούν.
Ποιό βιβλίο;
Των υπάρξεων. Των μητρώων των υπάρξεων. Που σημαίνει ότι το έμβρυο ήδη γράφεται εις το μητρώο των υπάρξεων, ΑΡΑ ΤΟ ΕΜΒΡΥΟΝ ΕΧΕΙ ΥΠΑΡΞΗ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Δεν ξέρω αν πρέπει να πω το όνομά του, γιατί το ξέρετε. Κάποιος από εσάς μου έφερε σε ένα φιαλίδιο ένα έμβρυο ενός μηνός. Πλήρες. Τόσο δα, σε ένα μπουκαλάκι των 50 γραμμαρίων. Τόσο δα το έμβρυο. Πλήρης σχηματισμός χεριών, ποδιών, κεφαλιού. Τα χέρια με όλα τα δάχτυλα, θα ΄λεγα και τα νύχια ακόμα. Τα χεράκια έτσι, σ’ αυτό το στυλ. Τα πόδια και αυτά εκεί. Ήτανε αγόρι. Φαίνονται και τα γεννητικά όργανα. Αγόρι. Στην προσπάθεια φαίνεται να μπει στο μπουκάλι αποκεφαλίστηκε και το κεφάλι ήτανε ριγμένο δίπλα με δύο μαύρα στίγματα. Τα μάτια. Πλήρης άνθρωπος. Και λέγουν οι γιατροί. Και πιστεύουν οι γυναίκες και οι άντρες όταν κάνουν έκτρωση με την δικαιολογία «μα ήτανε ενός μηνός πάτερ...».
ΟΧΙ ΕΝΟΣ ΜΗΝΟΣ, ΕΝΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟΥ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΣΥΛΛΗΨΗ, ΕΥΘΥΣ ΜΕΤΑ ΕΑΝ ΓΙΝΕΙ ΤΕΧΝΗΤΗ ΑΠΟΒΟΛΗ, ΕΚΤΡΩΣΗ ΜΕ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ, ΤΟΤΕ ΕΚΑΝΕΣ ΦΟΝΟ. Η ΕΚΤΡΩΣΙΣ ΕΙΝΑΙ ΦΟΝΟΣ. ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΜΒΡΥΟ ΜΕΣ ΣΤΟ ΜΠΟΥΚΑΛΑΚΙ ΘΑ ΑΝΑΣΤΗΘΕΙ ΕΝ ΗΜΕΡΑ ΚΡΙΣΕΩΣ. ΘΑ ΑΝΑΣΤΗΘΕΙ. ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. ΕΔΩ ΤΟ ΒΛΕΠΕΤΕ ΚΑΘΑΡΑ. ΟΛΟΙ, ΛΕΕΙ, ΘΑ ΓΡΑΦΟΥΝ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΣΟΥ. ΚΑΙ ΟΜΙΛΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΜΒΡΥΑΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ.
Είναι ένα θαυμάσιο χωρίο που έρχεται να επικυρώσει και να αποδείξει ότι το έμβρυο είναι πλήρης άνθρωπος, είναι φόνος συνεπώς, και ότι το έμβρυον ήδη κατεγράφη ως ύπαρξις ανθρωπίνη εις την μνήμη του Θεού και συνεπώς θα αναστηθεί.
Είναι φοβερό!
Αγαπητοί μου να σας φυλάξει ο Θεός εάν ποτέ σκεφθείτε να κάνετε μίαν έκτρωση στη ζωή σας. Συνένοχοι φυσικά και ο άντρας και η γυναίκα. Συνένοχοι. Μην το ξεχνάτε αυτό. Ακόμη, αν έχει σημειωθεί έκτρωσις ποτέ, να μετανοήσετε. Όχι να μετανοήσετε και να κλάψετε και να εξομολογηθείτε, ΝΑ ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΕ, ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΤΕ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΕ. ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΛΕΤΕ ΕΤΣΙ ΜΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΑΝΑΣΤΕΝΑΓΜΟΝ… ΘΕΕ ΜΟΥ ΣΥΓΧΩΡΕΣΕ ΜΕ.
Ναι. Μήπως ο Θεός δώσει έλεος.
Και ακόμη κάτι άλλο. Μην πείτε ποτέ στο νου σας ότι εγώ δεν θα κάνω ποτέ έκτρωση. Μην το πείτε αυτό διότι μπορεί η σύζυγός σας να βρεθεί σε μία τόσο δύσκολη περίπτωση που να βρεθείτε σε δίλημμα και σας λέγει ο γιατρός, ή το παιδί σου σώζεις ή την γυναίκα σου. Κι εσύ τώρα τί θα πεις; Προτιμώ την γυναίκα μου να σωθεί παρά το παιδί μου -δηλαδή το παιδί στο μέλλον- και τότε να αποφασισθεί μία έκτρωσις. Μην το πείτε λοιπόν ότι εγώ ποτέ δεν θα κάνω, γιατί θα είναι αλαζονεία. Και ο Θεός θα επιτρέψει να πάθει κανείς κακό εάν το σκεφθεί αυτό το πράγμα. Αλλά να λέτε, Θεέ μου, μη εσενέγκεις ημάς εις πειρασμόν. Εγώ ποτέ δεν θα επιθυμούσα τέτοιο αμάρτημα. Φύλαξέ με όμως εσύ να μην βρεθώ σε δύσκολη θέση να πραγματοποιηθεί ένα τέτοιο αμάρτημα. Πάντως, εκείνο που θέλω ιδιαιτέρως να τονίσω είναι ότι εδώ πέρα έχομε ένα θαυμάσιο χωρίο που αναφέρεται η ύπαρξις του εμβρύου ως ανθρώπου που κατεγράφη εις το βιβλίο του Θεού ως ύπαρξη, εις τα μητρώα του Θεού, και θα αναστηθεί εν ημέρα Κρίσεως, εν ημέρα αναστάσεως νεκρών. Βεβαίως. αυτό που έχουμε στο μπουκαλάκι μέσα ΘΑ ΑΝΑΣΤΗΘΕΙ. Είναι φρικώδες.
Πηγή: https://www.youtube.com/watch?v=bBlG-5faHrc&t=15s –Patroparadoto Sevas Απομαγνητοφώνηση ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ
ΤΟ ΣΤΕΡΕΩΜΑ (Γένεση 1:6)
Χρήστος Σαλταούρας
Τί είναι το ΣΤΕΡΕΩΜΑ (רָקִ֖יעַ Ρακία στα Εβραϊκά);
ΓΕΝΕΣΗ 1: 6 Καὶ εἶπεν ὁ Θεός· γενηθήτω στερέωμα( רָקִ֖יעַ ) ἐν μέσῳ τοῦ ὕδατος καὶ ἔστω διαχωρίζον ἀνὰ μέσον ὕδατος καὶ ὕδατος. καὶ ἐγένετο οὕτως. 7 καὶ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸ στερέωμα( רָקִ֖יעַ ), καὶ διεχώρισεν ὁ Θεὸς ἀνὰ μέσον τοῦ ὕδατος, ὃ ἦν ὑποκάτω( מִתַּ֣חַת ) τοῦ στερεώματος( רָקִ֖יעַ ), καὶ ἀναμέσον τοῦ ὕδατος τοῦ ἐπάνω( מֵעַ֣ל ) τοῦ στερεώματος( רָקִ֖יעַ ). 8 καὶ ἐκάλεσεν ὁ Θεὸς τὸ στερέωμα( רָקִ֖יעַ ) οὐρανόν( שָׁמָ֑יִם ). καὶ εἶδεν ὁ Θεός, ὅτι καλόν, καὶ ἐγένετο ἑσπέρα καὶ ἐγένετο πρωΐ, ἡμέρα δευτέρα….
14 Καὶ εἶπεν ὁ Θεός· γενηθήτωσαν φωστῆρες ἐν τῷ στερεώματι( בִּרְקִ֣יעַ ) τοῦ οὐρανοῦ…… 15 καὶ ἔστωσαν εἰς φαῦσιν ἐν τῷ στερεώματι( בִּרְקִ֣יעַ ) τοῦ οὐρανοῦ, ὥστε φαίνειν ἐπὶ τῆς γῆς. καὶ ἐγένετο οὕτως. 16 καὶ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τοὺς δύο φωστῆρας τοὺς μεγάλους, τὸν φωστῆρα τὸν μέγαν εἰς ἀρχὰς τῆς ἡμέρας καὶ τὸν φωστῆρα τὸν ἐλάσσω εἰς ἀρχὰς τῆς νυκτός, καὶ τοὺς ἀστέρας. 17 καὶ ἔθετο αὐτοὺς ὁ Θεὸς ἐν τῷ στερεώματι( בִּרְקִ֣יעַ ) τοῦ οὐρανοῦ…. 20 Καὶ εἶπεν ὁ Θεός· ἐξαγαγέτω τὰ ὕδατα ἑρπετὰ ψυχῶν ζωσῶν καὶ πετεινὰ πετόμενα ἐπὶ τῆς γῆς κατὰ τὸ στερέωμα (= επί עַל־ του προσώπου פְּנֵ֖י του στερεώματος רְקִ֥יעַ) τοῦ οὐρανοῦ. καὶ ἐγένετο οὕτως.
Βλέπουμε λοιπόν ότι ο Θεός δημιουργεί το Στερέωμα( רָקִ֖יעַ ). ΕΝΤΟΣ( בִּ ) αυτού του Στερεώματος (= בִּרְקִ֣יעַ ) τοποθετεί τα αστέρια και τον Ήλιο και την Σελήνη (τα οποία βρίσκονται σε κίνηση). Ενώ τα πτηνά δεν πετούν εντός του Στερεώματος αλλά ΕΠΙ עַל־ ΠΡΟΣΩΠΟΝ פְּנֵ֖י ΤΟΥ ΣΤΕΡΕΩΜΑΤΟΣ רְקִ֥יעַ (συμφώνως με το Εβραϊκό κείνενο).
Συνεπώς το Στερέωμα δεν είναι ένα στερεό πράγμα κάτι σαν θόλος. Δίνει την εικόνα θόλου αλλά δεν είναι. Ούτε είναι η ατμόσφαιρα της Γης. Ίσως μπορούμε να πούμε ότι η ατμόσφαιρα της Γης είναι ένα λεπτό στρώμα πολύ μικρό του Στερεώματος το οποίο είναι τεράστιο και ταυτίζεται με αυτό που ονομάζουμε Διάστημα. Επίσης τα ύδατα τα επάνω του Στερεώματος δεν είναι σύμφωνα με τα προαναφερθέντα τα σύννεφα ! Και η Γραφή και εμείς σήμερα χρησιμοποιούμε ορολογίες που δείχνουν πως βλέπουμε ως παρατηρητές κάποια πράγματα και όχι όπως ορίζονται επιστημονικώς. Πχ: λέμε ότι ο Ήλιος δύει ! Ή ότι ανατέλλει ! Λέμε επίσης ότι η Γη περιστρέφεται γύρω από τον άξονά της ! Ασφαλώς ούτε άξονας υπάρχει ούτε ανατέλλουν και δύουν τα ουράνια σώματα ! Έτσι γίνεται λόγος για «Στερέωμα».
ΨΑΛΜΟΣ 148: ΑΙΝΕΙΤΕ τὸν Κύριον ἐκ τῶν οὐρανῶν· αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν τοῖς ὑψίστοις. 2 αἰνεῖτε αὐτόν, πάντες οἱ ἄγγελοι αὐτοῦ· αἰνεῖτε αὐτόν, πᾶσαι αἱ δυνάμεις αὐτοῦ. 3 αἰνεῖτε αὐτὸν ἥλιος καὶ σελήνη, αἰνεῖτε αὐτὸν πάντα τὰ ἄστρα καὶ τὸ φῶς. 4 αἰνεῖτε αὐτὸν οἱ οὐρανοὶ τῶν οὐρανῶν καὶ τὸ ὕδωρ τὸ ὑπεράνω τῶν οὐρανῶν. 5 αἰνεσάτωσαν τὸ ὄνομα Κυρίου, ὅτι αὐτὸς εἶπε, καὶ ἐγενήθησαν, αὐτὸς ἐνετείλατο, καὶ ἐκτίσθησαν. 6 ἔστησεν αὐτὰ εἰς τὸν αἰῶνα καὶ εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος· πρόσταγμα ἔθετο, καὶ οὐ παρελεύσεται.
Σύμφωνα με τον παρόντα Ψαλμό, την εποχή εκείνη που συντάχθηκε ο Ψαλμός υπήρχε ακόμη «τὸ ὕδωρ τὸ ὑπεράνω τῶν οὐρανῶν» ! Και μάλιστα και για το Στερέωμα λέγεται «ἔστησεν αὐτὰ εἰς τὸν αἰῶνα καὶ εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος· πρόσταγμα ἔθετο».
Άρα δεν υπήρχε κάτι σαν θόλος πάγου που έπεσε με μορφή βροχής κατά τον Κατακλυσμό του Νώε. Και αν ακόμη υπήρχε τέτοιο πράγμα δεν είναι αυτό το στερέωμα ούτε το ύδωρ το υπεράνω αυτού.
Το ύδωρ (δεν λέγει θάλασσα !) το υπεράνω του Στερεώματος είναι κάτι στα όρια του Σύμπαντος. Σίγουρα υπάρχει αφού το λέγει η Γραφή όπως υπάρχουν και τα υπόλοιπα που αναφέρει η Γραφή. Τώρα ποία μορφή έχει αυτό το ύδωρ δεν γνωρίζουμε. Είναι νεφέλωμα είναι σωματίδια ; Μην ξεχνάμε ότι και οι επιστήμονες έχουν την θεωρία του νεφελώματος Oort.
Επίσης είναι λάθος κατά την γνώμη μου να προσπαθούν οι διάφοροι ερμηνευτές να μας πείσουν ότι οι αρχαίοι Ισραηλίτες είχαν παρόμοιες κοσμολογικές αντιλήψεις με τους Ειδωλολατρικούς λαούς που πίστευαν ίσως σε θεωρίες στερεού θόλου με κολλημένα επάνω τα άστρα κτλ.
Πηγή: http://aktines.blogspot.com
«μενοῦνγε»
Χρήστος Σαλταούρας
«᾿Εγένετο δὲ ἐν τῷ λέγειν αὐτὸν ταῦτα ἐπάρασά τις γυνὴ φωνὴν ἐκ τοῦ ὄχλου εἶπεν αὐτῷ· μακαρία ἡ κοιλία ἡ βαστάσασά σε καὶ μαστοὶ οὓς ἐθήλασας. αὐτὸς δὲ εἶπε· μενοῦνγε μακάριοι οἱ ἀκούοντες τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ φυλάσσοντες αὐτόν» Λουκάς 11: 27-28.
Στο προαναφερθέν χωρίο παρουσιάζεται μία γυναίκα από το πλήθος να απευθύνεται στον Ιησού Χριστό και με μεγάλη φωνή να του λέει : «μακαρία ἡ κοιλία ἡ βαστάσασά σε καὶ μαστοὶ οὓς ἐθήλασας»! Η φράση αυτή αποτελεί Μακαρισμό της Αειπαρθένου Θεοτόκου Μαρίας. Αποτελεί επίσης επαλήθευση της προφητείας της ίδιας της Θεομήτορος ότι «ἰδοὺ γὰρ ἀπὸ τοῦ νῦν μακαριοῦσί με πᾶσαι αἱ γενεαί» Λουκάς 1:48.
Ο Ιησούς Χριστός όταν άκουσε τον Μακαρισμό αυτόν, απάντησε : «μενοῦνγε μακάριοι οἱ ἀκούοντες τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ φυλάσσοντες αὐτόν».
Ας δούμε πως μεταφράζουν το χωρίο με την απάντηση του Χριστού ορισμένες μεταφράσεις. Ειδικά μας ενδιαφέρει η λέξη «μενοῦνγε». ( Σημ: Οι υπογραμμίσεις δικές μας).
ΒΙΒΛΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ : [Ενώ έλεγε αυτά ο Ιησούς, κάποια γυναίκα από το πλήθος έβγαλε μια δυνατή φωνή και του είπε: «Χαρά στη μάνα που σε γέννησε και σε θήλασε!» Κι εκείνος είπε: «Πιο πολύ χαρά σ’ εκείνους που ακούν το λόγο του Θεού και τον εφαρμόζουν!]
Σύμφωνα με την Βιβλική Εταιρία οι ακούοντες και εφαρμόζοντες τον λόγο του Θεού είναι «πιο πολύ» μακάριοι από την Παναγία ! Έχουμε δηλαδή σαφή υποβιβασμό της μακαριότητος της Θεοτόκου σε σχέση με την μακαριότητα άλλων ανθρώπων!!! Η Προτεσταντίζουσα μετάφραση της Βιβλικής Εταιρίας μειώνει την Θεοτόκο!
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (Χιλιαστές της Σκοπιάς) : [Καθώς τα έλεγε αυτά, κάποια γυναίκα από το πλήθος φώναξε: «Ευτυχισμένη η κοιλιά που σε βάσταξε και τα στήθη που θήλασες!» Αλλά αυτός είπε: «Όχι· ευτυχισμένοι είναι εκείνοι που ακούν τον λόγο του Θεού και τον τηρούν!»].
Οι ψευδομάρτυρες του Ιεχωβά αρνούνται πλήρως την Μακαριότητα της Παναγίας!!! Την υποτιμούν πλήρως!
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ Ν. ΒΑΜΒΑ : «Καὶ ἐνῷ αὐτὸς ἔλεγε ταῦτα, γυνή τις ἐκ τοῦ ὄχλου ὑψώσασα φωνήν, εἶπε πρὸς αὐτόν· Μακαρία ἡ κοιλία ἥτις σὲ ἐβάστασε, καὶ οἱ μαστοί, τοὺς ὁποίους ἐθήλασας. Αὐτὸς δὲ εἶπε· Μακάριοι μᾶλλον οἱ ἀκούοντες τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ φυλάττοντες αὐτόν».
Επίσης η Προτεσταντίζουσα μετάφραση του Ν. Βάμβα υποβιβάζει την μακαριότητα της Θεοτόκου και θεωρεί ότι άλλοι άνθρωποι είναι περισσότερο μακάριοι !!!
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΣΠ. ΦΙΛΟΥ: «Kαι ενώ αυτός τα έλεγε αυτά, κάποια γυναίκα από το πλήθος υψώνοντας τη φωνή της, είπε σ’ αυτόν: Mακάρια η κοιλιά που σε βάσταξε, και οι μαστοί που θήλασες. Kαι αυτός είπε: Mακάριοι είναι μάλλον αυτοί που ακούν τον λόγο τού Θεού και τον φυλάττουν».
Άλλη μία Προτεσταντίζουσα μετάφραση!
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ Ν. Σωτηρόπουλου:
«᾿Ἐνῷ δὲ (ὁ Ἰησοῦς) ἔλεγεν αὐτά, Μία γυναῖχα ἀπὸ τὸ πλῆθος ὕφωσε φωνὴ καὶ τοῦ εἶπε: «Εὐτυχισμένη. ἣ κοιλία ποὺ σὲ βάστασε, καὶ οἱ μαστοὶ ποὺ θήλασες». Αὐτὸς δὲ εἶπε: «Ναί, ἀλλὰ καὶ εὐτυχισμένοι ὅσοι ἀκούουν τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν ἐφαρμόζουν».
Αυτή είναι Ορθόδοξη και ευσεβής μετάφραση διότι δεν αρνείται ούτε μειώνει την μακαριότητα της Αειπαρθένου. Επιβεβαιώνει ο Ιησούς Χριστός την Μακαριότητα της Μητρός του και προσθέτει ότι επίσης μακάριοι είναι και όσοι ακούν και εφαρμόζουν τον λόγο του Θεού. Ούτε συγκρίνει ο Χριστός την μακαριότητα της Παναγίας με την μακαριότητα άλλων ανθρώπων. Πολύ περισσότερο δεν λέγει ότι άλλοι άνθρωποι είναι περισσότερο μακάριοι από την Θεομήτορα !!!
Η λέξη «μενοῦνγε» υπάρχει και σε άλλα εδάφια της Καινής Διαθήκης :
Ρωμαίους 9:19-20: «᾿Ερεῖς οὖν μοι· τί ἔτι μέμφεται; τῷ γὰρ βουλήματι αὐτοῦ τίς ἀνθέστηκε; μενοῦνγε, ὦ ἄνθρωπε, σὺ τίς εἶ ὁ ἀνταποκρινόμενος τῷ Θεῷ; μὴ ἐρεῖ τὸ πλάσμα τῷ πλάσαντι, τί με ἐποίησας οὕτως;».
Ρωμαίους 10:18 : «ἀλλὰ λέγω, μὴ οὐκ ἤκουσαν; μενοῦνγε εἰς πᾶσαν τὴν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος αὐτῶν, καὶ εἰς τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης τὰ ρήματα αὐτῶν».
Φιλιππησίους 3:7-8 : «᾿Αλλ’ ἅτινα ἦν μοι κέρδη, ταῦτα ἥγημαι διὰ τὸν Χριστὸν ζημίαν. ἀλλὰ μενοῦνγε καὶ ἡγοῦμαι πάντα ζημίαν εἶναι διὰ τὸ ὑπερέχον τῆς γνώσεως Χριστοῦ ᾿Ιησοῦ τοῦ Κυρίου μου, δι’ ὃν τὰ πάντα ἐζημιώθην, καὶ ἡγοῦμαι σκύβαλα εἶναι ἵνα Χριστὸν κερδήσω».
Όπως φαίνεται από τα παρατιθέμενα εδάφια η λέξη «μενοῦνγε» έχει έντονο βεβαιωτικό χαρακτήρα. Επίσης η λέξη «μενοῦνγε» είναι συνώνυμη της λέξεως «μενοῦν» η οποία υπάρχει στην θέση του «μενοῦνγε» σε ορισμένες κριτικές εκδόσεις της Καινής Διαθήκης στο εδάφιο Λουκάς 11:27.
Τον βεβαιωτικό χαρακτήρα του «μενοῦνγε» επιβεβαιώνουν άλλωστε και οι Προτεσταντίζουσες μεταφράσεις που αναφέραμε. Ας δούμε για παράδειγμα το εδάφιο Ρωμαίους 10:18
ΒΙΒΛΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ : «Αναρωτιέμαι όμως, μήπως οι Ιουδαίοι δεν άκουσαν το κήρυγμα; Και βέβαια το άκουσαν! Γιατί, λέει η Γραφή: Σ’ όλη τη γη αντήχησε η φωνή τους, στα πέρατα της οικουμένης τα λόγια τους».
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ : [Αλλά ρωτώ: Μήπως δεν άκουσαν; Στην πραγματικότητα, «σε όλη τη γη έφτασε ο ήχος τους και ως τα πέρατα της κατοικημένης γης το άγγελμά τους»].
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ Ν. ΒΑΜΒΑ : «Λέγω ὅμως, Μή δὲν ἤκουσαν; Μάλιστα εἰς πᾶσαν τὴν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος αὐτῶν, Καὶ εἰς τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης οἱ λόγοι αὐτῶν».
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΣΠ. ΦΙΛΟΥ : [Λέω, όμως: Mήπως δεν άκουσαν; Mάλιστα, «σε ολόκληρη τη γη αντήχησε η φωνή τους, και στα πέρατα της οικουμένης τα λόγια τους»].
Η λάθος απόδοση του «μενοῦνγε» στο εδάφιο Λουκάς 11:27 από τις Προτεσταντίζουσες μεταφράσεις, εξυπηρετεί την δογματική στάση της Διαμαρτύρησης ενάντια στην τιμή της Θεοτόκου. Γιαυτό πολύ προσοχή στο τί είδους μεταφράσεις διαβάζουμε!
Πηγή: http://aktines.blogspot.com
Ο άνδρας, η γυναίκα και η πλευρά
Λογοπαίγνια στη Γένεση
Γιατί ο Βάμβας μεταφράζει τη γυναίκα ως «ανδρίς»;
Πηγή: Χρησιμοποιήθηκαν πληροφορίες από το σχολιολόγιο τής Γενέσεως, τού σεβ. Ιερεμία Φούντα.
«Και επέβαλεν ο Θεός έκστασιν επί τον Αδάμ, και ύπνωσε· και έλαβε μίαν των πλευρών αυτού και ανεπλήρωσε σάρκα αντ’ αυτής. 22 και ωκοδόμησεν ο Θεός την πλευράν, ην έλαβεν από του Αδάμ, εις γυναίκα και ήγαγεν αυτήν προς τον Αδάμ. 23 και είπεν Αδάμ· τούτο νυν οστούν εκ των οστέων μου και σαρξ εκ της σαρκός μου· αύτη κληθήσεται γυνή, («ανδρίς» σύμφωνα με τον Βάμβα), ότι εκ του ανδρός αυτής ελήφθη αύτη». (Γένεση 2: 21-23).
Το παραπάνω είναι ένα πασίγνωστο χωρίο τής Γενέσεως, που προκαλεί απορίες. Τι σχέση έχει άραγε η λέξη: «γυναίκα» με τη λέξη: «άνδρας», ώστε να λέει η Γένεση «αυτή θα ονομασθεί γυναίκα, επειδή λήφθηκε από τον άνδρα»; Και μήπως η λέξη: «πλευρά» έχει κάποια σχέση με τη λέξη: «ζωή«, όπως αναφέρεται στη Γένεση 3: 20; «και εκάλεσεν Αδάμ το όνομα της γυναικός αυτού Ζωή, ότι αύτη μήτηρ πάντων των ζώντων «.
Ο μακαριστός Γόρτυνος Ιερεμίας στο σχολιολόγιό του για τη Γένεση, μας δίνει επ’ αυτών, κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες.
Ο «ανήρ» και η «γυνή» στο Εβραϊκό λέγονται אישָּׁ֔ («ις») και אִשָּׁ֔ה («ισσά»). Έχουμε καθαρά ένα λογοπαίγνιο και η Γένεση αγαπά το λογοπαίγνιο αυτό, γιατί εκφράζεται έτσι η ομοιότητα τού ανδρός και τής γυναικός. Οι Αιγύπτιοι είχαν ήδη χρησιμοποιήσει αυτή την φιλολογική μέθοδο.
Η λέξη: «πλευρά» που αναφέρεται στο παραπάνω χωρίο, συνδέεται με σουμεριακή λέξη που σημαίνει «πλευρά» και «ζωή«. Ας μην ξεχνάμε ότι εκείνη την εποχή, στην περιοχή τής Μεσοποταμίας ζούσαν μαζί δύο λαοί, οι Ακκάδιοι και οι Σουμέριοι.
Η έκφραση «οστούν εκ τών οστέων μου και σαρξ εκ τής σαρκός μου«, υποδηλώνει την ενότητα τής φύσεως άνδρα και γυναίκας.
Παρόμοιες εκφράσεις μπορούμε να δούμε και στα εξής εδάφια:
«Και είπε προς αυτόν ο Λάβαν, Βέβαια οστούν μου και σαρξ μου είσαι» (Γένεσις 29: 14.
«Σεις είσθε αδελφοί μου, σεις οστά μου και σαρξ μου» [Β΄ Βασιλέων (ή Β΄ Σαμουήλ κατά το Μασοριτικό) 19: 12,13].
Όλες οι εκφράσεις λοιπόν, εδώ στην ενότητα τών στίχων 21-23 υποδηλώνουν την ενότητα τής φύσεως ανδρός και γυναικός. [Δες L. Arnaldich, στο J. Coppens et al., eds., Sacra pagina (2 vols· Cemdloux, 1959) 1,346-357].
Η τριπλή επανάληψη τού «αύτη» (zo’ t στο Εβραϊκό) σημειώνει την αντίθεση με το ημιστίχιο 2: 20 β: «στον Αδάμ, όμως, δεν βρισκόταν βοηθός όμοιος μ’ αυτόν»· η γυναίκα, αντιθέτως προς τα ζώα, είναι «βοηθός όμοιος αυτώ«.
Η δε λήψη τής γυναίκας από την πλευρά (πλάι) στον άνδρα, υποδηλώνει την ισότητα τών δύο φύλων.
Πηγή: https://www.oodegr.com
Παρανοήσεις για τη σημασία τών Δημιουργικών Ημερών
Όχι! Δεν είναι 24άωρες!
Πολλοί παρεξηγούν τη λέξη: «ημέρα» τής Γενέσεως, όσον αφορά τις 6 Δημιουργικές Ημέρες, και νομίζουν ότι είναι 24άωρες. Και οι μεν πιστοί που την παρεξηγούν, γίνονται αιτία σκανδαλισμού πληροφορημένων επιστημονικά ανθρώπων, οι δε άπιστοι, κατηγορούν την Αγία Γραφή για μυθοπλασίες. Όμως μια προσεκτική ματιά τού θέματος, βάζει τα πράγματα στη θέση τους.
Οι Δημιουργικές ημέρες είναι μεταβλητής διάρκειας περίοδοι
Το πρώτο σημείο στο οποίο θα αναφερθούμε, είναι η άρνηση κάποιων για το ότι οι Δημιουργικές ημέρες είναι «ακαθόριστης διάρκειας» μακρές περίοδοι, και όχι 24άωρες. Θέλουν σώνει και καλά, να πουν ότι η Γένεση μιλάει για 24άωρες ημέρες, όπως τις γνωρίζουμε στην καθημερινότητα. Ας δούμε λοιπόν, αν κάτι τέτοιο είναι σωστό:
Δεν χρειάζεται εδώ να αναλύσουμε, το ότι στη Γένεση αναφέρονται 6 Δημιουργικές ημέρες κατά τις οποίες διαμορφώθηκε ο κόσμος, και μια 7η, κατά την οποία ο Θεός κατέπαυσε μαζί με τα ΑΓΙΑ δημιουργήματα της ημέρας κατάπαυσης. Άλλωστε αυτά έχουν ήδη αναλυθεί σε άλλο άρθρο. Εδώ απλώς θα υπενθυμίσουμε, ότι ενώ ο ουρανός και η γη κατά το πρώτο κεφάλαιο της Γένεσης, έγιναν σε 6 Δημιουργικές Ημέρες, στο εδάφιο Γένεσις 2: 1-4 λέει το εξής σημαντικό:
«Και συνετελέσθησαν ο ουρανός και η γη και πας ο κόσμος αυτών. Και συνετέλεσεν ο Θεός εν τη ημέρα τη έκτη τα έργα αυτού, ά εποίησε… Αύτη η βίβλος γενέσεως ουρανού και γης, ότε εγένετο· ή ημέρα εποίησε Κύριος ο Θεός τον ουρανόν και την γην«.
Προσέξτε! ενώ στο προηγούμενο κεφάλαιο, και στο 2 εδάφιο, γράφει ξεκάθαρα ότι ο ουρανός και η γη έγιναν σε 6 ημέρες, στο εδάφιο 4 λέει ότι αυτά έγιναν «κατά την ημέρα» («ή ημέρα»), που ο Θεός εποίησε τον ουρανό και τη γη. Ξαφνικά, μέσα σε μία παράγραφο της Γένεσης, η λέξη «ημέρα», χρησιμοποιείται με ΜΕΤΑΒΛΗΤΗ διάρκεια, τόσο σε 6 διακριτές μεταξύ τους περιόδους, όσο και σε ΜΙΑ ΜΟΝΟ περίοδο, που διαρκεί όσο και οι 6 μαζί! Οι 6 Δημιουργικές ημέρες δηλαδή, ξαφνικά αναφέρονται ως ΜΙΑ!
Αν αυτό δεν είναι απόδειξη, για τη χρήση της λέξεως «ημέρα», με μεταβλητή και σχετική διάρκεια, δηλαδή ως «περίοδος», τότε η λέξη: «απόδειξη» χάνει τη σημασία της!
Μάλιστα, αυτή δεν είναι η μοναδική περίπτωση, που η λέξη «ημέρα» στην Αγία Γραφή έχει μεταβλητή, ακαθόριστη και συμβολική διάρκεια! Ας δούμε μερικές ακόμα:
Ο απόστολος Πέτρος στη Β΄ Πέτρου 3: 8, λέει πως μία περίοδος τόσο μεγάλη για εμάς όσο τα 1000 έτη, για το Θεό είναι τόσο ασήμαντη, όσο για εμάς μια μικρή περίοδος μίας ανθρώπινης ημέρας. Ο Θεός δεν μετράει το χρόνο σε ημέρες! Και φυσικά ούτε σε έτη! Γιατί είναι άχρονος!
Και στο συμφραζόμενο όμως αυτού τού εδαφίου, ο απόστολος Πέτρος μας δείχνει ακριβώς το ίδιο πράγμα. Από το χωρίο Β΄ Πέτρου 3: 3, μας λέει πως στις έσχατες ημέρες (που άρχισαν στον καιρό τού Χριστού), θα υπήρχαν άνθρωποι που θα κορόϊδευαν τη Χριστιανική ελπίδα τής 2ης Παρουσίας τού Χριστού, και θα έλεγαν: «Πού είναι η υπόσχεση τής Παρουσίας του τόσα χρόνια;» Και συνεχίζει στο εδάφιο 5: «Επειδή εκουσίως αγνοούσι τούτο…»
(Ο απόστολος Πέτρος εδώ, χρησιμοποιεί Ενεστώτα χρόνο, πράγμα που δείχνει πως μιλούσε για εμπαίκτες τής εποχής του, και συνεπώς την εποχή του ονομάζει εδώ: «έσχατες ημέρες». Αυτό το λέμε επειδή αν υπήρχε μία άλλη τελευταία μελλοντική περίοδος αργότερα από την παρούσα περίοδο, δεν θα ονομαζόταν η Χριστιανική περίοδος «έσχατες ημέρες«).
«Γι’ αυτό», (λέει ο απόστολος στα εδάφια 8 και 9), «επειδή για το Θεό ακόμα και μια περίοδος 1000 ετών είναι ασήμαντη σαν μια ημέρα, μη νομίζετε ότι ο Θεός αργεί να εκπληρώσει την υπόσχεση τής Παρουσίας Του».
Ο απόστολος Πέτρος λοιπόν, χρησιμοποιεί εδώ τη λέξη ημέρα, ως σύμβολο μιας μακράς ΚΑΙ ΑΟΡΙΣΤΗΣ περιόδου από την εποχή του, ως την Παρουσία τού Χριστού, και μάλιστα τη συμβολίζει με μια περίοδο 1000 ετών! Μιλάει δηλαδή για ένα χρονικό διάστημα τόσο μεταβλητό, που στην πραγματικότητα είναι ως τώρα 2000 έτη και όχι 1000, που ανέφερε στο παράδειγμά του.
Ένα ακόμα παράδειγμα ότι η λέξη: «ημέρα», χρησιμοποιείται συμβολικά, και όχι ως συγκεκριμμένο μέτρο χρόνου, μπορούμε να δούμε στο χωρίο Ψαλμός κεφάλαιο 90 και εδάφιο 4: «Διότι 1000 έτη ενώπιόν σου, είναι ως ημέρα η εχθές, ήτις παρήλθε, και ως φυλακή νυκτός».
Ο Ψαλμωδός εδώ, μας δίνει δύο διαφορετικά μέτρα για τα 1000 έτη. Μας λέει μεν ότι είναι «ως μία ημέρα», αλλά επίσης και «ως φυλακή νυκτός», που είναι χρονικό διάστημα τής αρχαιότητας μικρότερο από ολόκληρη νύχτα (Ματθαίος 24: 43, Λουκάς 12: 38). Αν θελήσουμε να πούμε ότι αυτή η σύγκριση έχει μια παγιωμένη, σταθερή μορφή, δεν είναι δυνατόν για τον άχρονο Θεό τα 1000 χρόνια να είναι μια ημέρα, και ταυτόχρονα να είναι μια 4ωρη περίοδος όπως μια «φυλακή νυκτός». Όταν λοιπόν μιλάει για «ημέρες», δεν μιλάει για κάποιο σταθερό χρονικό διάστημα, αλλά για μια συμβολικά μακρά περίοδο, μεταβλητής διάρκειας!
Θα μπορούσαν να αναφερθούν και άλλα τέτοια παραδείγματα, αλλά αυτά αρκούν για κάθε λογικό αναγνώστη, ώστε να καταλάβει ότι δεν είναι λογικό να αρνείται ως «άτοπη» τη χρήση της λέξεως: «Δημιουργική ημέρα», με την έννοια του ακαθόριστου και μακρού χρονικού διαστήματος.
Υπάρχει αντιστοιχία Δημιουργικών ημερών και Γεωλογικών αιώνων;
Ένα επόμενο σημείο για το οποίο θέλουμε να μιλήσουμε εδώ, είναι το θέμα της «ακριβούς αντιστοιχίας» των επιστημονικών γεωλογικών περιόδων, και των Δημιουργικών ημερών. Λένε οι αρνητές της επιστημονικότητας της Γενέσεως: «Αν οι Δημιουργικές ημέρες είναι πράγματι μεγάλες χρονικές περίοδοι, τότε πρέπει να μας πείτε σε ποιες ακριβώς γεωλογικές περιόδους αντιστοιχούν!«
Μια τέτοια ερώτηση, όσο «προκλητική» (με την καλή δημιουργική έννοια) είναι για τον γράφοντα, τόσο «ρηχή» είναι ως σύλληψη! Για τους εξής λόγους:
α. Στην περίπτωση της επιστημονικής θεώρησης της Δημιουργίας, έχουμε τον διαχωρισμό των ημερών, με βάση τα γεωλογικά ή βιολογικά γεγονότα που συνέβησαν στον πλανήτη. Όμως στη Γένεση, ο διαχωρισμός γίνεται με ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ κριτήρια! Γι’ αυτό και τονίζονται γεγονότα, που δεν είναι όλα τόσο ενδιαφέρονται από πλευράς επιστήμης, ενώ άλλα σημαντικά γεγονότα αποσιωπούνται εντελώς, όπως είναι η δημιουργία των εντόμων, ή των ψαριών.
Δηλαδή, δεν σκοπεύει η Γένεση να μας κάνει μια επιστημονική πραγματεία, για τη δημιουργία της γης και της ζωής. Θέλει να μας δώσει αφ’ ενός μια ιδέα για το πώς Ο ΘΕΟΣ έπλασε «τον ουρανό και τη γη» (δηλαδή το περιβάλλον του ανθρώπου), αφ’ ετέρου μέσα σε όλα αυτά που γράφει, μας δίνει ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ και συγκεκαλυμμένες θεολογικές αναφορές, που γίνονται κατανοητά μόνο από όποιον τα θεωρήσει με το μάτι του πιστού, και έχει γνώση όλης της Αγίας Γραφής, και της Εκκλησιαστικής παραδόσεως. Για παράδειγμα, η αναφορά σε ζώα της γης και ζώα της θάλασσας, είναι «πρόγευση» της προφητείας της Αποκάλυψης για τον Αντίχριστο και τον Ψευδοπροφήτη! (Δείτε το σχετικό μας άρθρο). Και οι αναφορές «ποιήσωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα…» είναι Θεολογική αναφορά στην Αγία Τριάδα και στην ενανθρώπιση του Χριστού ως «εικών Θεού», όπως μπορείτε να δείτε στο σχετικό μας άρθρο. Ομοίως και στα πρώτα εδάφια της Γενέσεως, οι αναφορές στον «Θεό«, στο «Πνεύμα Θεού» και στο: «και είπεν ο Θεός«, είναι Θεολογικές αναφορές στον Πατέρα, στον Υιό-Λόγο και στο Άγιο Πνεύμα!
Το να στηρίζονται λοιπόν οι Δημιουργιστές στη Γένεση, για να πολεμήσουν μια επιστημονική θεωρία, ή το να ζητούν οι άθεοι Εξελικτές, έναν πλήρη «δημιουργικό οδηγό» στη Γένεση, ώστε να πεισθούν ότι είναι πραγματικές οι αντιστοιχίες, μοιάζει με το να ζητάει κάποιος σε έναν τσελεμεντέ με ψητά, έναν πλήρη οδηγό για την ανατομία του κάθε ζώου! Επειδή αν και ένας τσελεμεντές, αναφέρει αρκετά στοιχεία από την ανατομία του ζώου με το οποίο ασχολείται, απέχει πολύ, από μια επιστημονική πραγματεία ανατομίας! Και αναφέρεται μεν σε αληθινά και υπαρκτά μέρη του σώματος του ζώου, αλλά ο σκοπός του δεν είναι να μας πληροφορήσει για τα ανατομικά χαρακτηριστικά. Ομοίως και η Γένεση, αναφέρεται μεν σε εξελικτικά γεγονότα και σε επιστημονικά «στιγμιότυπα» της δημιουργίας, όμως αυτό έχει ευκαιριακό χαρακτήρα. Ο σκοπός της δεν είναι να μας δώσει ένα επιστημονικό εγχειρίδιο για τις λεπτομέρειες της δημιουργίας. Ο σκοπός της είναι, μέσα από μια σύντομη πληροφόρηση ότι όλα αυτά πλάσθηκαν από τον Θεό, να μας δώσει ορισμένα στοιχεία που θα μας οδηγήσουν στην εν Χριστώ σωτηρία. Άρα, δεν μπορεί κάποιος να έχει από τη Γένεση απαιτήσεις, να γράφει κάτι για το οποίο δεν είχε σκοπό να γράψει!
β. Πέραν αυτού, οι ίδιοι οι επιστήμονες, που καταρτίζουν τις γεωλογικές περιόδους, το κάνουν έχοντας κατά νουν, διαφορετικά κριτήρια διαχωρισμού, από τα κριτήρια της Γενέσεως. Η Γένεση έχει ως επιπρόσθετα κριτήρια των αναφορών της, τους συμβολισμούς, την προφητεία, τη διαχρονική κατανόηση των αναγνωστών, και το τότε πολιτισμικό επίπεδο των πρώτων παραληπτών της. Η γεωλογία όμως, έχει ως κριτήριο τα γεωλογικά γεγονότα!
Δεν θα μπορούσαν λοιπόν να συμπίπτουν οι διαχωρισμοί αυτοί σε πλήρη αντιστοιχία, και είναι παράλογο κάποιος να ζητάει πλήρη αντιστοιχία σε δύο «καταλόγους», που διαχωρίσθηκαν με διαφορετικά κριτήρια, από πολιτισμούς με διαφορετικά ενδιαφέροντα και μεθόδους.
γ. Ακόμα όμως και αν υποθέσουμε ότι μπορούσαμε να κάνουμε μια τέτοια αντιστοιχία, και πάλι, τίθεται θέμα ΜΕΤΑΒΛΗΤΟΤΗΤΑΣ του σύγχρονου καταλόγου. Κάθε τόσο, όσο η επιστήμη ερευνάει ακριβέστερα τα γεωλογικά στρώματα και εντοπίζει πράγματα που δεν γνώριζε, είτε αλλάζει τα όρια των γεωλογικών περιόδων, για μεγαλύτερη ακρίβεια, είτε προσθέτει γεωλογικές περιόδους, για να επιτύχει μεγαλύτερη ακρίβεια στην αφήγηση της ιστορίας της γης.
Για παράδειγμα, αν διαβάσετε επιστημονικά περιοδικά της δεκαετίας του 1980, θα δείτε να τοποθετούν τα όρια του Κητιδικού, που εξαφανίσθηκαν οι δεινόσαυροι, στα 64 εκατομμύρια έτη πριν. 15 χρόνια αργότερα, θα δείτε τα επιστημονικά περιοδικά να έχουν διορθώσει το νούμερο αυτό, στα 65 εκατομμύρια έτη. Και τα περιοδικά των πρώτων ετών του 21ου αιώνα, την τοποθετούν με ακόμα μεγαλύτερη ακρίβεια, στα 65,5 – 66 εκατομμύρια έτη πριν. Και (ένα παράδειγμα ακόμα), ενωρίς το 2007, έγινε συμφωνία από τους επιστήμονες, να ΠΡΟΣΤΕΘΕΙ μία ακόμα γεωλογική περίοδος, κάνοντας ακριβέστερο το διαχωρισμό των γεωλογικών αυτών περιόδων, με βάση τα νεότερα στοιχεία. Το να ζητάει λοιπόν κάποιος «ΑΚΡΙΒΗ» αντιστοιχία της Γενέσεως και «απασών» των Γεωλογικών περιόδων «χωρίς κενά» είναι ΠΑΡΑΛΟΓΟ, με δεδομένη τη διαρκή μεταβολή που υφίστανται οι σύγχρονοι κατάλογοι περιόδων, οι οποίοι γίνονται όλο και ακριβέστεροι, και οι περίοδοι στις οποίες χωρίζονται, όλο και αυξάνουν, για να αντιστοιχίσουν περισσότερα γεγονότα της ιστορίας της γης.
Ο στόχος της Γένεσης δεν ήταν να επιτευχθεί ακρίβεια, ούτε πληρότητα, ούτε να διαμορφώνεται και να μεταβάλλεται κατά καιρούς, σύμφωνα με τις ακριβέστερες μετρήσεις! Γράφτηκε μία φορά για πάντα, και εκεί υπάρχουν όλα όσα ήθελε ο Θεός να μας πει ως αρχή της Αγίας Γραφής.
Για όσους όμως διψούν για την αλήθεια, και θέλουν να δοξάζουν τον Θεό για τα μεγαλεία του χωρίς παρωπίδες και χωρίς προκαταλήψεις, η Γένεση είναι ένας πολύτιμος θησαυρός, με ανεκτίμητη αξία και προσφορά στο κάθε τι που επηρεάζει τη σωτηρία μας.
Ν. Μ.
Πηγή: https://www.oodegr.com
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΘΩΜΑΣ: Ο ΔΥΣΠΙΣΤΟΣ ΜΑΘΗΤΗΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ
ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού
Την πρώτη Κυριακή μετά την Ανάσταση η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του αγίου ενδόξου αποστόλου Θωμά και διαβάζεται στις εκκλησίες η σχετική περικοπή της ψηλάφησης του Κυρίου από αυτόν. Δεν είναι τυχαία αυτή η επιλογή. Έρχεται να επιβεβαιώσει, μαζί με τις τόσες άλλες μαρτυρίες, ότι ο Κύριος αναστήθηκε όντως από τους νεκρούς. Ο Θωμάς κατά θεία παραχώρηση ζήτησε να έχει απτή εμπειρία της Ανάστασης του Χριστού. Να βάλλει τα χέρια του «επί των τύπων των ήλων» και να πιστέψει στο υπέρτατο γεγονός.
Το όνομά του στην αραμαϊκή γλώσσα «Τέομα» σημαίνει δίδυμος. Στο ιερό Ευαγγέλιο του δίδεται όντως η προσωνυμία «Δίδυμος» (Ιωάν.11,16). Οι αγιογραφικές πληροφορίες για το Θωμά είναι σχετικά λίγες και γι’ αυτό έχουν εγερθεί κατά καιρούς αυθαίρετες ερμηνείες για το πρόσωπό του. Προσπάθησαν να εντοπίσουν τίνος δίδυμος αδελφός ή αδελφής υπήρξε. Κάποιοι τον ταυτίζουν με τον αναφερόμενο από τον Ματθαίο (13,55) αδελφόθεο Ιούδα. Μάλιστα οι πολέμιοι του Χριστού συγγραφείς υποστηρίζουν ότι αυτός υπήρξε δίδυμος αδελφός του Κυρίου, παρά τις αντίθετες μαρτυρίες των Ευαγγελίων, θέλοντας να πλήξουν την υπερφυσική ενανθρώπηση του Θεού Λόγου! Αρχαία παράδοση, την οποία αποδέχεται η Εκκλησία μας ο Θωμάς ήταν δίδυμος αδελφός κάποιας Λυδίας ή Λυσίας. Κάποιοι άλλη παράδοση αναφέρει ότι ήταν δίδυμος αδελφός κάποιου Ελεάζαρ.
Ο Θωμάς καταγόταν από την Αντιόχεια, σε αντίθεση με την πλειοψηφία των μαθητών, που ήταν Γαλιλαίοι (Ιωάν.21,2). Κλήθηκε από τον Κύριο να τον ακολουθήσει και αυτός υπάκουσε (Ματθ.10,3.Μάρκ.3,18.Λουκ.6,15). Γενικά υπήρξε από τους πιο αφοσιωμένους μαθητές, τον οποίο διέκρινε το θάρρος. Όταν οι άλλοι μαθητές προσπαθούσαν να αποτρέψουν το Χριστό να μεταβεί στη Βηθανία να αναστήσει το Λάζαρο, για το φόβο κακοποιήσεώς τους από τους φανατικούς Ιουδαίους, ο Θωμάς αψηφώντας τον κίνδυνο τους είπε: «άγωμεν και ημείς ίνα αποθάνωμεν μετ’ αυτού» (Ιωάν.11,16). Είναι η πρώτη φορά που ακούστηκε από μαθητή του Χριστού να ζητά να πεθάνει μαζί με τον Κύριο! Ταυτόχρονα υπήρξε και σχετικά ορθολογιστής. Στο Μυστικό Δείπνο δε δίστασε να ρωτήσει τον Κύριο: «Κύριε, ουκ οίδαμεν που υπάγεις και πως δυνάμεθα την οδόν ειδέναι;» (Ιωάν.14,5). Επίσης ήταν και σκεπτικιστής και δύσπιστος. Για να πιστέψει στην Ανάσταση του Κυρίου ζήτησε να έχει απτή βεβαίωση, να ψηλαφίσει με τα ίδια του τα χέρια τις πληγές του διδασκάλου του. Μετά την ψηλάφηση ομολόγησε με ενθουσιασμό και αυθορμητισμό: «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου» (Ιωάν.20,28).
Αρχαία παράδοση αναφέρει ότι κήρυξε το Ευαγγέλιο στην Περσία και την αχανή χώρα των Ινδιών. Ως τα σήμερα θεωρείται ο φωτιστής των χωρών αυτών. Το τέλος της ζωής του υπήρξε μαρτυρικό. Οι φανατικοί ειδωλολάτρες τον θανάτωσαν δια λογχισμού. Η μνήμη του εορτάζεται στις 6 Οκτωβρίου.
Στο όνομα του Θωμά έχουν διασωθεί τρία απόκρυφα κείμενα του 2ου μ. Χ. αιώνα. Πρόκειται αναμφίβολα για ψευδεπίγραφα κείμενα αρχαίων αιρετικών γνωστικών, οι οποίοι θέλοντας να δώσουν κύρος στις αιρετικές τους δοξασίες, τις απέδωσαν στον απόστολο Θωμά. Αυτά τα κείμενα περιέχουν σοβαρές πλάνες και κακοδοξίες και γι’ αυτό δε θα πρέπει να τα εμπιστεύονται οι πιστοί, διότι τα χρησιμοποιούν οι χριστιανομάχοι για να πλήξουν την αξιοπιστία της χριστιανικής διδασκαλίας και ιδιαίτερα το Θείο Πρόσωπο του Λυτρωτή μας Χριστού.
Πολλοί αποκαλούν τον απόστολο Θωμά άπιστο. Δεν είναι σωστός αυτός ο χαρακτηρισμός του. Ο Θωμάς δεν υπήρξε άπιστος, αλλά δύσπιστος. Ζητούσε αποδείξεις για να βεβαιωθεί και να πιστέψει, όπως και έγινε. Ο Κύριος δεν του αρνήθηκε αυτή του την επιθυμία, γεγονός που σημαίνει ότι η πίστη μας στα διδάγματα της Εκκλησίας μας, δεν είναι, και δεν πρέπει να είναι, παθητική και απόλυτα άκριτη κατάσταση, αλλά προϊόν ελεύθερης επιλογής. Ο απόστολος Φίλιππος, όταν μίλησε στον φίλο του Ναθαναήλ για το Χριστό του είπε εκείνο το περίφημο: «έρχου και ίδε» (Ιωάν.1,47), «έλα φίλε μου να διαπιστώσεις με τα ίδια σου τα μάτια αυτά που σου λέω για Εκείνον». Άρα δεν είναι κακό να ερευνούμε καλόπιστα. Κακό είναι να κρατάμε στάση κακόπιστη, η οποία και θα μας κρατήσει τελικά μακριά από την αλήθεια. Ο απόστολος Θωμάς ήταν καλόπιστος και γι’ αυτό, αφού ικανοποίησε τις αισθήσεις του, ομολόγησε ευθαρσώς: «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου» (Ιωάν.20,28)! Πόσοι και πόσοι μεγάλοι άνδρες και γυναίκες στην ιστορία δεν έγιναν πιστοί από την έρευνα! Μυριάδες πραγματικοί επιστήμονες ανακάλυψαν την πίστη τους μέσα από την επιστημονική έρευνα, διότι στα θαυμαστά τους πορίσματα είδαν τις άκτιστες ενέργειες του Θεού να είναι παρούσες, δημιουργικές και συνεκτικές δυνάμεις του κόσμου! Αντίθετα υπάρχουν άλλοι επιστήμονες, τους οποίους δεν αγγίζει το γεγονός της πανταχού παρουσίας του Θεού, διότι ορμώνται εξ’ αρχής με οδηγό την τυφλή απιστία. Αυτοί δε θα βρουν ποτέ την αλήθεια και δε θα συναντήσουν το Θεό!
Το σκοτεινό μεσαίωνα κυκλοφόρησε στη Δύση ένα σλόγκαν, το οποίο δεν έχει το παραμικρό έρεισμα στην αγία Γραφή και την Παράδοση της Εκκλησίας μας. Πρόκειται για το «πίστευε και μη ερεύνα», το οποίο και έγινε παντιέρα των χριστιανομάχων τους τελευταίους αιώνες. Αντίθετα, η αγία Γραφή και οι Πατέρες της Εκκλησίας μας, μας παροτρύνουν: «ερευνάτε τας Γραφάς» (Ιωάν.5,39), και «δράξασθε παιδείας» (Ψαλμ.2,12). Κριτήριό μας θα πρέπει να είναι το γεγονός της ελευθερίας, ως προϋπόθεση καθορισμού του προσώπου. Ο ελεύθερος άνθρωπος είναι η γνήσια εικόνα του Θεού, σύμμορφος της εικόνος του Θεού, δια του Χριστού (Φιλιπ.3,23). Αυτό έκανε και ο απόστολος Θωμάς!
Πηγή: http://aktines.blogspot.com
Καθολική Επιστολή Ιακώβου
Ένα κόσμημα της Καινής Διαθήκη
Μαρία Σκαμπαρδώνη. Φοιτήτρια Θεολογίας και Δημοσιογράφος
Ανέκαθεν, θεωρούσα την Επιστολή του Ιακώβου ένα κόσμημα της Καινής Διαθήκης, μία από τις πιο γεμάτες ριζοσπαστικά μηνύματα επιστολές της Καινής Διαθήκης. Και ένα από τα ομορφότερα κείμενα που έχω διαβάσει γενικότερα σε ολόκληρη τη ζωή μου.
Ο συγγραφέας τής Επιστολής αυτής Ιάκωβος ο Αδελφόθεος, φαίνεται να συνέγραψε την επιστολή Ιακώβου στο χρονικό διάστημα μεταξύ του 45 και του 48 μ. Χ. Ο ίδιος φαίνεται και να την απηύθυνε εξ Ιεροσολύμων προς τους ανά τα έθνη εξ Ιουδαίων Χριστιανούς, πριν την Αποστολική Σύνοδο (50 μ. Χ). Μπορούμε να διακρίνουμε το παραινετικό και συμβουλευτικό του ύφος, το οποίο αναδεικνύει την ηγετική και αξιοσέβαστη θέση του ίδιου στον Χριστιανικό κόσμο της εποχής εκείνης.
Η αξία της επιστολής τού Ιακώβου
Η αγάπη μου για τη συγκεκριμένη επιστολή, έγκειται στο γεγονός πως βλέπω σε εκείνην την περιγραφή των γνωρισμάτων που καθιστούν έναν άνθρωπο ουσιαστικά πιστό: Την αγάπη προς τον άνθρωπο, την απουσία της κατάκρισης και της κριτικής, η οποία είναι δημιουργημένη από κοινωνικές πεποιθήσεις, την αποφυγή της προσωποληψίας και την έμπρακτη βοήθεια σε εκείνον που έχει ανάγκη ουσιαστική.
Πρόκειται για μία Επιστολή μεστή κοινωνικών μηνυμάτων και ριζοσπαστικών αντιλήψεων που εισάγουν την κοινωνική πραγματικότητα της εποχής εκείνης σε μία καινούργια κοσμοθεωρία.
Ένα από τα κυριότερα μηνύματα της επιστολής αυτής είναι η στάση μας απέναντι στον πλούτο και η καταπολέμηση της κοινωνικής ανισότητας που δημιουργεί η φτώχεια ανάμεσα στους ανθρώπους. Και η ανισότητα δεν εκφράζεται μονάχα στο γεγονός ότι ο φτωχός αδυνατεί να καλύψει τις ανάγκες για την επιβίωσή του· περιλαμβάνει και τις διακρίσεις που βιώνει από τους ανθρώπους γύρω του, οι οποίοι τείνουν να θαυμάζουν και να προτιμούν περισσότερο τους οικονομικά πιο εύρωστους και ευκατάστατους συνανθρώπους τους.
Ο «δούλος του Θεού και του Κυρίου Ιησού Χριστού» Ιάκωβος, ψέγει την μεροληπτική στάση ορισμένων διδασκάλων απέναντι στους φτωχούς πιστούς και διδάσκει τους παραλήπτες να αποφεύγουν την προσωποληψία η οποία στηρίζεται στη λαμπερή και πλούσια εμφάνιση και την κοινωνική καταξίωση εις βάρος των φτωχών και άσημων πιστών της Εκκλησίας.
Ο αδελφόθεος Ιάκωβος προτρέπει τους πιστούς να δείχνουν τον ίδιο σεβασμό σε κάθε άνθρωπο και να μην κάνουν διακρίσεις, εμπνεόμενοι από τις κοινωνικές πεποιθήσεις περί επιτυχίας και οικονομικής ευρωστίας. Οι οποίες όμως, δεν εμπνέονται από την Ευαγγελική παραίνεση και προτροπή «αγαπήσεις τον πλησίον σου ως εαυτόν».
Στο κεφάλαιο 5 της ίδιας επιστολής, βλέπουμε ξανά τον Απόστολο να προτρέπει τους σκληρούς πλουσίους να μη στηρίζονται στον πλούτο τους και να μη φέρονται σκληρά σε εκείνους που εργάζονται για αυτούς, γνωρίζοντας πως υπάρχει και θεία δικαιοσύνη. Μία υπενθύμιση σε κάθε άνθρωπο ο οποίος αδικεί και είναι σκληρός σε εργαζόμενους για εκείνον, μη αποδίδοντας αυτά που οφείλει. Ιακ. 5: 4: «ιδού ο μισθός των εργατών των αμησάντων τας χώρας υμών ο απεστερημένος αφ’ υμών κράζει, και αι βοαί των θερισάντων εις τα ώτα Κυρίου Σαβαώθ εισεληλύθασιν».
Σε μία εποχή όπως η δική μας, όπου η οικονομική και κοινωνική ανισότητα αποτελούν την κυριότερη αιτία διακρίσεων των ανθρώπων, πόσο επαναστατική είναι η θεώρηση η οποία σε καλεί να βλέπεις τον Άλλον πάντοτε ως πλησίον! Να μην κρίνεις με τα ανθρώπινα κριτήρια της «επιτυχίας» αλλά να τον αγκαλιάζεις το ίδιο. Να βάζεις το ίδιο ψηλά στην κρίση σου εκείνον που είναι ντυμένος με ακριβά ρούχα, με εκείνον που μπορεί να είναι ενδεδυμένος φτωχά.
Ο αδελφόθεος Ιάκωβος μας τονίζει ότι αυτό που καθιστά την πίστη ζωντανή, δεν είναι τα λόγια, αλλά τα έργα. Και τονίζει, μάλιστα, πως δείγμα αληθινής πίστης είναι η συμπόνια και η επίσκεψη στους φτωχούς και παραμελημένους του κόσμου αυτού.
Ένα επαναστατικό κοινωνικό μήνυμα της συγκεκριμένης επιστολής, είναι η αλλαγή της αντίληψής μας απέναντι στους ανθρώπους και η διαφορετική τους αντιμετώπιση, γεγονός που έρχεται σε αντίθεση με τα υπάρχοντα κοινωνικά στερεότυπα που μας διαχωρίζουν.
Για τον Απόστολο Ιάκωβο, η πίστη είναι πράξη και ουσιαστική αγάπη, όχι μόνο μία τυπική κατάσταση. Στο κεφάλαιο 3, γίνεται μία εκτενή αναφορά στο πόσο βλαπτική μπορεί να γίνει η χρήση της γλώσσας όταν στρέφεται εναντίον των συνανθρώπων μας με λόγια μίσους και κακίας. Η γλώσσα είναι το πιο αδάμαστο μέλος του σώματος, χειρότερο και από τα πιο άγρια θηρία, η οποία μπορεί να πληγώσει και να σκοτώσει ψυχικά τον άλλον με λόγια που στάζουν ειρωνεία και κακία.
Ο άνθρωπος που πιστεύει ουσιαστικά, προσπαθεί να αποφεύγει τα λάθη που δημιουργεί η σκληρή χρήση της γλώσσας και μαθαίνει να βλέπει τους Άλλους ως εικόνες Θεού, δίχως να εξετάζει την κοινωνική τους διαφοροποίηση ή την οικονομική τους κατάσταση.
«Αδελφοί, μη καταλαλείτε ο ένας τον άλλον· όποιος καταλαλεί αδελφό, και κρίνει τον αδελφό του, καταλαλεί τον νόμο, και κρίνει τον νόμο· και αν κρίνεις τον νόμο, δεν είσαι εκτελεστής τού νόμου, αλλά κριτής» (Ιακ. 4: 11). Αναμφίβολα, η Επιστολή του Ιακώβου είναι επαναστατική, εγκαινιάζει μία διαφορετική θεώρηση της έννοιας του ανθρώπου και απελευθερώνει το άτομο από τα δεσμά των κυρίαρχων κοινωνικών προτύπων που είναι εσωτερικευμένα μέσα του.
Πηγή: https://www.oodegr.com
Τα ΠΡΟ τού Χριστού πρόβατα τής μάνδρας
Η εταιρία Σκοπιά «διορθώνει» την Αγία Γραφή
Τού Γεωργίου Τσιμπιρίδη
Σε προηγούμενες μελέτες, έχουμε ασχοληθεί με τις παρερμηνείες τής εταιρίας Σκοπιά, επί τής παραβολής τών προβάτων, που υπάρχει στο ευαγγέλιο τού Ιωάννη στο 10ο κεφάλαιο. Την παραβολή αυτή, οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά, (λόγω τού συμβολικού της χαρακτήρα), τη μεταχειρίζονται ως αντικείμενο εκμετάλλευσης, ώστε παρερμηνεύοντάς την, να στηρίξουν πάνω της το αντιχριστιανικό τους «ευαγγέλιο» τών δύο κλήσεων.
Επειδή όμως η παραβολή αυτή, ούτε έτσι δεν χωράει στα διαστρεβλωμένα καλούπια τής δογματικής τους, η εταιρία Σκοπιά προβαίνει σε μια ακόμα βεβήλωση τής Αγίας Γραφής, αλλοιώνοντας φράσεις και λέξεις του. Και μία από αυτές τις διαστρεβλώσεις, θα εκθέσουμε στο παρόν άρθρο.
Ας δούμε όμως πρώτα την επίμαχη λέξη που διαστρεβλώνει η Σκοπιά, μέσα από το εδάφιο τής Αγίας Γραφής:
Ιωάννης 10/ι: 8:
Δική μας Δημοτική μετάφραση | Αρχαίο Ελληνικό Κείμενο | Ελληνική ΜΝΚ τής Σκοπιάς |
| Όλοι όσοι ήλθαν πριν από εμένα, κλέφτες είναι και ληστές· αλλά δεν τους άκουσαν τα πρόβατα. | Πάντες όσοι ήλθον προ εμού, κλέπται εισί και λησταί· αλλ’ ουκ ήκουσαν αυτών τα πρόβατα | Όλοι όσοι ήρθαν αντί για εμένα είναι κλέφτες και λεηλατητές· αλλά τα πρόβατα δεν τούς άκουσαν |
Τα λόγια αυτά τα λέει ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Με έντονα γράμματα, μπορείτε να δείτε την παραχαραγμένη λέξη. Ο Κύριος τα λέει αυτά, μιλώντας για τους ψευδοχρίστους που εμφανίσθηκαν στον λαό Ισραήλ πριν τη δική του φανέρωση, ως του αναμενόμενου Μεσσία. Μιλάει για μια αυλή, στην οποία υπήρχαν πρόβατα πολλών ποιμένων, κάποια από τα οποία ήταν τού Χριστού. Και λέει, ότι πριν από Αυτόν, εμφανίσθηκαν άλλοι ψευδοποιμένες, για να πλανήσουν τα πρόβατά Του, δήθεν ως ποιμένες τους.
Το ότι με την δεικτική αντωνυμία ‘ταύτης’ γίνεται λόγος περί τής ίδιας αυλής με αυτήν τού στίχ.1, (τού ιδίου κεφαλαίου), και μάλιστα όχι περί ΜΕΤΑ Χριστόν αυλής, αλλά περί ΠΡΟ Χριστού αυλής, αυτό γίνεται εμφανές από τον στίχ.8 που αναφέρει τα εξής:
«Πάντες όσοι ήλθον προ εμού, κλέπται εισί και λησταί· αλλ’ ουκ ήκουσαν αυτών τα πρόβατα» (Ιωάν. 10:8 – Αρχαίο Κείμενο)
«Όλοι όσοι ήρθαν αντί για εμένα είναι κλέφτες και λεηλατητές·αλλά τα πρόβατα δεν τούς άκουσαν» (Ιωάν. 10:8 – Μ.Ν.Κ.)
Εδώ παρατηρούμε τα εξής όσον αφορά εις την Μ.Ν.Κ.: Ενώ το πρωτότυπο αρχαίο κείμενο έχει την πρόθεση ‘προ’ (η οποία έχει την έννοια τού ‘πριν από’), εις την Μ.Ν.Κ. η συγκεκριμένη πρόθεση δείχνει να έχει ΕΣΚΕΜΜΕΝΩΣ αντικατασταθεί από άλλη πρόθεση, την ‘αντί’, η οποία όμως δεν έχει την χρονική έννοια τού ‘πριν από’, αλλά την έννοια τής ‘αντικατάστασης’!
Αυτό δηλαδή που ήθελαν να επιτύχουν οι μεταφραστές τής Σκοπιάς δια τής συγκεκριμένης αλλοιώσεως, είναι να μην καταλάβουν οι αναγνώστες, ότι εδώ γίνεται λόγος περί ΠΡΟ Χριστού ποιμένων, άρα ΚΑΙ ΑΥΛΗΣ, αλλά να παροδηγηθούν και να εννοήσουν ότι γίνεται λόγος απλώς περί ανθρώπων ΑΝΤΙ τού Χριστού, δηλαδή ‘Αντιχρίστων’, ‘Ψευδοπροφητών’ κ.ά., όπως εμφανώς αναγράφεται στη Σκοπιά, 15.06.1984, σελ.12, παρ.12: «Εκείνους τους Ισραηλίτες που ήρθαν και αξίωσαν ότι είναι ο υποσχεμένος Μεσσίας ή Χριστός, ο Ιησούς τους αποκάλεσε ξένους».
Ο απώτερος δηλαδή σκοπός τής συγκεκριμένης παραποίησης τού κειμένου, φαίνεται να είναι να μην εννοήσουν οι αναγνώστες, ότι εφόσον εδώ γίνεται λόγος περί ΠΡΟ Χριστού ποιμένων, άρα εννοείται ότι ταυτοχρόνως γίνεται λόγος και περί ΠΟΙΜΝΙΟΥ, άρα περί ΠΡΟΒΑΤΩΝ και άρα περί ΑΥΛΗΣ, στην οποία η παραβολή ανέφερε εξ αρχής, ότι βρίσκονταν αυτά τα πρόβατα. Εφ’ όσον όμως η αυλή και τα πρόβατα αυτά υπήρχαν ήδη πριν από τον Κύριο Ιησού Χριστό, δεν θα μπορούσαν να είναι οι 144.000 άγιοι τής Σκοπιάς, οι οποίοι εμφανίζονται ΜΕΤΑ από τον Χριστό! Κάτι τέτοιο, χαλάει εντελώς την αλχημεία τής Σκοπιάς και τα ψευδή της δόγματα!
Η συγκεκριμένη αυλή ή στάνη, εφόσον ευρίσκεται εις την Παλαιά Διαθήκη, [διότι γίνεται λόγος περί ΠΡΟ Χριστού ποιμένων («Πάντες όσοι ήλθον ΠΡΟ εμού»)], άρα ΚΑΙ η αυλή τού στίχ.16, δια τής δεικτικής αντωνυμίας ‘ταύτης’, είναι η ίδια αυλή που ΗΔΗ προαναφέρθηκε, αυτή τού στίχ.1, δηλαδή η αυλή τής Παλαιάς Διαθήκης, εφόσον έχει ΠΡΟ Χριστού ποιμένες! Αλλά ακόμη κι αν δεν υπονοείτο η αυλή τού στίχ.1, πάλι ο Χριστός την Ιουδαϊκή μάνδρα θα εννοούσε, δηλαδή το Ισραηλιτικό έθνος, εφόσον εις αυτό απευθύνεται και αυτό έχει ως ακροατήριό Του, και σε αυτό το έθνος ήλθε και κήρυξε και κάλεσε πρόβατα!
Εφόσον λοιπόν εδώ γίνεται λόγος περί προϋπάρχουσας αυλής με πρόβατα, ΠΡΟ δηλαδή τής ελεύσεως τού Καλού Ποιμένος, άρα δεν εννοεί το κείμενο την Χριστιανική Εκκλησία τού 33 μ.Χ., με τους 144.000, όπως θέλουν να διδάσκουν οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά, αλλά την Ιουδαϊκή ή κατά την ορολογία τής Σκοπιάς την ‘Ιουδαϊκή στάνη’! Συνεπώς, στην παραβολή αυτή δεν γίνεται λόγος περί δύο διαφορετικών αυλών Παλαιάς και Καινής Διαθήκης, αλλά περί ΜΙΑΣ Παλαιοδιαθηκικής αυλής, με ΠΡΟ Χριστού ποιμένες (στίχ.8)!
Άρα τα ‘άλλα πρόβατα’, δεν διαχωρίζονται από τούς δήθεν χρισμένους τής Καινής Διαθήκης, αλλά από την Ιουδαϊκή Εκκλησία τής Παλαιάς Διαθήκης! Τα ‘άλλα πρόβατα’, δηλαδή, είναι οι πιστοί τής Καινής Διαθήκης, (ιδιαίτερα οι Εθνικοί), που αντιπαραβάλλονται ως ξεχωριστό ποίμνιο από τούς Ιουδαίους πιστούς τής Παλαιάς Διαθήκης!
Αυτή την αλήθεια τής παραβολής όμως, η εταιρία Σκοπιά αποπειράθηκε να την αλλοιώσει και να την αποκρύψει από τους οπαδούς της, αλλάζοντας την επίμαχη λέξη, για να τους εξαπατήσει για μια φορά ακόμα, και σε αυτό το σημείο, και να συνεχίσει να κηρύττει το ψευδές ευαγγέλιο τών δύο κλίσεων!
Πηγή: https://www.oodegr.com
Είναι ο Θεός… «θρόνος»;
Μια πονηρή διαστρέβλωση τής Σκοπιάς
Για να μη φανεί ότι ο Χριστός είναι ο Θεός τού θρόνου
Μία σημαντική και πολύ πονηρή διαστρέβλωση της ΜΝΚ της Σκοπιάς, είναι ένα εδάφιο, το οποίο διαστρεβλώνει, με το να το… διατηρεί ακριβώς όπως είναι στην αρχαία του μορφή!!!
Η ομοιότητα Κλητικής και Ονομαστικής
Πρόκειται για το εδάφιο Εβραίους 1/α: 8. Το εδάφιο αυτό, λέει περί του Ιησού Χριστού: «ο θρόνος σου, ο Θεός, εις τον αιώνα του αιώνος». Έτσι, η Σκοπιά, το μεταφράζει: «Ο Θεός είναι ο θρόνος σου«.
–«Και λοιπόν; Σωστά δεν το μεταφράζει;» θα ρωτήσει κάποιος ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ. Γιατί εδώ, η Σκοπιά ΠΟΥ ΞΕΡΕΙ, έχει κάνει μεγάλη παγαποντιά!
Με μια πρώτη ματιά, η μετάφραση φαίνεται σωστή. Μόνο που υπάρχει ένα ερώτημα: Η φράση: «ο Θεός», είναι στην Ονομαστική ή στην Κλητική; Γιατί η Αγία Γραφή γράφτηκε στα αρχαία Ελληνικά, και στα αρχαία Ελληνικά, και η ονομαστική, και η Κλητική ενός Ουσιαστικού, είναι: «ο Θεός»! Αν λοιπόν θέλαμε να μεταφράσουμε στην Κλητική, τη φράση αυτή, στη σύγχρονη απλή γλώσσα που μιλάμε σήμερα, τι θα λέγαμε; Θα λέγαμε: «Αλλά προς τον γιο: Ο θρόνος σου Θεέ«. Γιατί η Κλητική στην αρχαία Ελληνική, δεν ήταν όπως είναι σήμερα: «ω Θεέ», αλλά ήταν: «ο Θεός». Όμοια ακριβώς με την Ονομαστική. (π.χ. Ιωάννης 20/κ: 28). Και αυτό ακριβώς θέλησε να εκμεταλλευθεί η Σκοπιά, μεταφράζοντας όπως τη βόλευε το εδάφιο, χωρίς να φαίνεται η διαστροφή του, για κάποιον που δεν ξέρει.
Όπως αντιλαμβάνεστε, μια τέτοια μετάφραση, (ω Θεέ), θα ήταν μεγάλος μπελάς για την Εταιρία Σκοπιά, καθώς έτσι, θα έβλεπαν οι οπαδοί της, σε άλλο ένα χωρίο, ότι ο Χριστός είναι Θεός, κάτι που δεν θέλουν να φαίνεται, μια και τον υποβιβάζουν βλάσφημα σε «κτίσμα». Και ειδικά το σημείο αυτό της προς Εβραίους επιστολής κεφάλαιο 1/α΄, θα τους έφερνε σε πολύ δύσκολη θέση, αν ο αναγνώστης συνδύαζε αυτά τα λόγια περί Θεότητας του Χριστού, με τα συμφραζόμενα, που δείχνουν την ανωτερότητα του Χριστού από τους Αγγέλους, και την ομοιότητά του με τον Θεό Πατέρα. Για τον λόγο αυτό, στη δική τους μετάφραση της Αγίας Γραφής, έβαλαν τη φράση: «ο Θεός είναι ο θρόνος σου«, μεταφράζοντας τη λέξη σε Ονομαστική, και όχι σε Κλητική, που είναι στην πραγματικότητα.
Δείτε στη συνέχεια τις παράλληλες στήλες, όπου φαίνεται το αρχαίο Ελληνικό κείμενο, η μετάφραση της Σκοπιάς (ΜΝΚ), και μια δική μας μετάφραση, με το κείμενο στην Κλητική. Και κάτω από τους πίνακες, θα εξηγήσουμε, το λόγο που μεταφράσαμε τη φράση αυτή σε Κλητική, και όχι σε Ονομαστική, όπως έκανε η Σκοπιά:
Εβραίους 1/α: 8:
| Δική μας Δημοτική μετάφραση | Αρχαίο Ελληνικό Κείμενο | Ελληνική ΜΝΚ τής Σκοπιάς |
| Αλλά προς τον γιο: «Ο θρόνος σου, Θεέ, (είναι) στον αιώνα του αιώνος. Ραβδί ευθύτητας (είναι) το ραβδί της βασιλείας σου. | 8 προς δε τον υιόν· ο θρόνος σου, ο Θεός, εις τον αιώνα του αιώνος· ράβδος ευθύτητος η ράβδος της βασιλείας σου. | Αλλά αναφορικά με τον Γιο: «Ο Θεός είναι ο θρόνος σου στους αιώνες των αιώνων, και το σκήπτρο της βασιλείας σου είναι το σκήπτρο της ευθύτητας…» |
Γιατί όμως Κλητική και όχι Ονομαστική;
Ίσως κάποιος εύλογα ρωτήσει: «-Και γιατί θα έπρεπε να μεταφράσει κάποιος τη φράση σε Κλητική, και όχι σε Ονομαστική, όπως έκανε η Σκοπιά;«
Ας απαντήσουμε λοιπόν σε αυτό το σημαντικό ερώτημα. Και δεν θα αναλύσουμε τον παραλογισμό, να γίνεται ο Θεός… «θρόνος», δεχόμενοι καλόπιστα, ότι θα μπορούσε να είναι μια μεταφορική έκφραση, για να δείξει τον υπόβαθρο της εξουσίας του Χριστού, όπως το ερμηνεύει η Σκοπιά. Δεν θα μιλήσουμε λοιπόν για το θέμα αυτό. Θα πούμε κάτι πιο ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ, και πιο ΞΕΚΑΘΑΡΟ, που δείχνει, ότι στο εδάφιο αυτό, έπρεπε να μεταφραστεί η λέξη «Θεός» σε Κλητική.
Το εδάφιο αυτό, είναι παρμένο ολοκληρο από τον Ψαλμό 45/με: 6,7. Εκεί, στα Εβραϊκά, λέει: «ο θρόνος σου ΘΕΕ». Εκεί το εδάφιο πρέπει να τεθεί σε Κλητική. Δεν είναι Ονομαστική, όπως θέλει να το παρουσιάζει η Σκοπιά.
Πώς το ξέρουμε αυτό; Ας δούμε την απόδειξη, στην πιο κάτω ανάλυση του Εβραϊκού κειμένου, και θα καταλάβουμε:
Το κείμενο του Ψαλμού στα Εβραϊκά
Ας δούμε λοιπόν, γιατί πρέπει να θεωρήσουμε το Εβραϊκό κείμενο στην Κλητική.
Το Ψαλμοί 45:7 στα Εβραϊκά λέει: כִּסְאֲךָ אֱלֹהִים עוֹלָם וָעֶד Προφέρεται: «κισ-αχά ελοχίμ ολάμ βαέντ», και όπως είπαμε, η μετάφρασή του, όπως γίνεται στους Εβδομήκοντα και στην προς Εβραίους επιστολή, είναι: «ο θρόνος σου, ο Θεός, εις τον αιώνα του αιώνος».
Ας δούμε λοιπόν τις λέξεις του Εβραϊκού αυτού κειμένου:
כִּסְאֲךָ = (κισ-αχά) : από το «κισά» = θρόνος με κτητικό 2ου ενικού (χα)
אֱלֹהִים = (ελοχίμ) : Θεός
עוֹלָם וָעֶד= (ολάμ βαέντ) : η φράση χρησιμοποιτείται ως έμφαση στο ολάμ = αιώνιος, αιωνιότητα (μεταφράζεται συνήθως με το: «εις τον αιώνα του αιώνος»)Και στα Εβραϊκά δεν υπάρχει γραμματική διαφορά μεταξύ της Ονομαστικής και της Κλητικής στην ίδια τη λέξη. Όμως η Κλητική φαίνεται από ΤΗ ΣΥΝΤΑΞΗ. Η σύνταξη που λέει η Σκοπιά ότι δήθεν χρησιμοποιεί το εδάφιο, ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΑΤΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ στην Εβραϊκή γλώσσα.
Αν ο ψαλμωδός ήθελε να ταυτίσει το θρόνο με το Θεό τότε θα χρησιμοποιούσε την αναφορική αντωνυμία «ασέρ» (ο οποίος) λέγοντας: «κισ-αχα, ασέρ ελοχιμ, ολάμ βαέντ» («ο θρόνος σου, ο οποίος είναι ο Θεός, εις τον αιώνα του αιώνος»). Αντίθετα, η θεώρηση του «ελοχίμ» ως κλητική έχει βάση και στον πασίγνωστο 50ο Ψαλμό (51ο στο Εβραϊκό κείμενο):
«Ελέησόν με, ο Θεός, κατά το μέγα έλεός σου και κατά το πλήθος των οικτιρμών σου εξάλειψον…» («חָנֵּנִי אֱלֹהִים כְּחַסְדֶּךָ כְּרֹב רַחֲמֶיךָ מְחֵה פְשָׁעָי»). Δηλαδή, εκεί ο Θεός είναι το: «ελέησόν με»;;;; Βλέπετε τον ίδιο ακριβώς τύπο, με το εδάφιο που εξετάζουμε, για τη λέξη: «ο Θεός»; Είναι σαφέστατα ΚΛΗΤΙΚΗ. Λέει εδώ: «ελέησέ με Θεέ», όπως εκεί λέει: «ο θρόνος σου Θεέ».
Είναι βέβαια προφανές, ότι η Σκοπιά αντιμετώπισε αυτή την αντίφαση, όταν μετέφραζε την Παλαιά Διαθήκη στη ΜΝΚ (Μετάφραση Νέου Κόσμου), μια και αν το μετέφραζε σωστά, θα έμενε εκτεθειμένη, για τη νοθεία που έκανε στη μετάφραση της προς Εβραίους επιστολής. Γι’ αυτό, όταν μετέφρασε τον Ψαλμό 45: 7, άλλαξε ΚΑΙ ΕΚΕΙ τη διατύπωση.
Η Σκοπιά στη ΜΝΚ, αποδίδει το εδάφιο ως εξής, και στους Ψαλμούς: «Ο Θεός είναι ο θρόνος σου στον αιώνα, και μάλιστα για πάντα«. Δηλαδή, για να μπορέσει να περάσει τη δική της παρερμηνεία, έκανε μια εντελώς ασύνταχτη μετάφραση από τα Εβραϊκά, γνωρίζοντας ότι ελάχιστοι οπαδοί της γνωρίζουν Εβραϊκά, ώστε να την αντιληφθούν.
Πράγματι, μια πονηρή και αόρατη ΔΙΠΛΗ νοθεία από τη Σκοπιά. Και στα Ελληνικά, και στα Εβραϊκά. Όμως ατύχησε, γιατί η Αγία Γραφή δεν επιδέχεται απάτες. Η ίδια δείχνει πάντοτε τη σωστή ερμηνεία, προς μεγάλη ντροπή των απανταχού αιρετικών που εκτίθενται όταν τη νοθεύουν! Και οι Χριστιανοί δεν είμαστε διατεθειμένοι να αφήσουμε τέτοιες νοθείες χωρίς να τις εκθέτουμε.
Κείμενο – Έρευνα: Ν. Μ. και Δ. Α.
Πηγή: https://www.oodegr.com
Είδαν κάποιοι Απόστολοι τον Χριστό
να έρχεται στη Βασιλεία Του πριν πεθάνουν;
Αγιογραφική τεκμηρίωση τής αληθινής έννοιας τών λόγων Του
Κάποιοι, παρεξηγώντας τα λόγια τού Κυρίου Ιησού Χριστού, νομίζουν ότι ο Χριστός απέτυχε να προβλέψει τη Βασιλεία Του, και… ψευδοπροφήτευσε! Το λάθος όμως βρίσκεται στη δική τους παρερμηνεία τών λόγων Του.
Ας δούμε λοιπόν τι ισχυρίζονται αυτοί οι άνθρωποι, και ποια ήταν στην πραγματικότητα η έννοια τών λόγων του Κυρίου Ιησού Χριστού.
Το χωρίο που παρεξηγείται είναι το Ματθαίος 16:28: «Σας διαβεβαιώνω, υπάρχουν μερικοί απ’ αυτούς που στέκονται εδώ, οι οποίοι δεν θα γευτούν θάνατο, μέχρις ότου δουν τον Υιό τού ανθρώπου να έρχεται μέσα στη βασιλεία του«
«Να λοιπόν που ο Χριστός απέτυχε! Πού είναι η Βασιλεία του; Οι μαθητές του πέθαναν όλοι, αλλά η Βασιλεία του δεν ήρθε!» λένε.
Αυτό βέβαια το λένε επειδή δεν κατάλαβαν τίποτα ούτε από τα λόγια τού Χριστού, ούτε από τη σημασία τής Βασιλείας Του. Οι άνθρωποι αυτοί μπερδεύουν το τέλος τού παρόντος κόσμου, με τη Βασιλεία τού Χριστού! Επειδή αντιλαμβάνονται τη Βασιλεία Του, ως κατ’ ανάγκην επίγεια επέμβαση, και όχι μία κατάσταση που ΗΔΗ υπήρχε από τότε!
Ο Χριστός: «όταν ρωτήθηκε από τους Φαρισαίους, πότε έρχεται η βασιλεία τού Θεού, τους απάντησε, και είπε: Δεν έρχεται η βασιλεία τού Θεού έτσι, ώστε να παρατηρείται· ούτε θα πουν: Να! εδώ είναι, ή: Να! εκεί· επειδή, προσέξτε, η βασιλεία τού Θεού είναι μέσα σας» (Λουκάς 17:20-21). Και με τα λόγια αυτά έδειξε ότι η Βασιλεία δεν ταυτίζεται με το «τέλος», αλλά είναι μία εσωτερική πραγματικότητα ήδη από τότε. «είναι μέσα σας» είχε πει!
Άλλωστε, είχε δηλώσει και άλλες φορές, ότι η Βασιλεία Του ήδη ήταν εκεί:
«Ο Ιησούς ήρθε στη Γαλιλαία, κηρύττοντας το ευαγγέλιο της βασιλείας τού Θεού, και λέγοντας, ότι: Ο καιρός συμπληρώθηκε και η βασιλεία τού Θεού πλησίασε· μετανοείτε και πιστεύετε στο ευαγγέλιο.» (Μάρκος 1: 14,15).
Το ότι «η Βασιλεία τού Θεού πλησίασε«, ΔΕΝ σημαίνει κάτι μακρινό βέβαια! Σαφώς λέει ο Χριστός, ότι «ο καιρός συμπληρώθηκε«. Αφού λοιπόν ΤΟΤΕ συμπληρώθηκε ο καιρός, ΤΟΤΕ πλησίασε και η Βασιλεία τού Θεού! Και τι σημαίνει: «πλησίασε«; Σημαίνει ότι ο καθένας πλέον μπορούσε να την αγγίξει, αφού ήταν κοντά! Όπως είδαμε στο προηγούμενο χωρίο, ήταν ήδη «μέσα τους«!
Δεν ήταν η Βασιλεία κάτι που «παρατηρείται», ούτε το τέλος τού κόσμου! Ήταν κάτι διαφορετικό, απαρατήρητο, αλλά εφικτό!
Όμως το εδάφιο που εξετάζουμε και που παρεξηγείται, λέει και κάτι ακόμα. Λέει: «μερικοί απ’ αυτούς που στέκονται εδώ… δεν θα γευτούν θάνατο, μέχρις ότου δουν τον Υιό τού ανθρώπου να έρχεται μέσα στη βασιλεία του«. Συνεπώς, το εδάφιο, ΔΕΝ μιλούσε απλώς για την ύπαρξη τής Βασιλείας, αλλά για ΦΑΝΕΡΩΣΗ τού Χριστού ως Βασιλιά αυτής τής Βασιλείας!
Στο σημείο αυτό, εκείνοι που παρεξηγούν το εδάφιο, τονίζουν ότι στο αμέσως προηγούμενο εδάφιο απ’ αυτό, ο Χριστός φαίνεται να μιλάει για τη 2η Παρουσία Του, «άρα, για τη 2η Παρουσία μιλούσε, βάσει τού συμφραζομενου!» επιμένουν.
Το εδάφιο στο οποίο αναφέρονται, είναι το αμέσως προηγούμενο απ’ αυτό που εξετάζουμε, και λέει το εξής: «ο Υιός τού ανθρώπου πρόκειται νάρθει μέσα στη δόξα τού Πατέρα του μαζί με τους αγγέλους του· και τότε θα αποδώσει στον καθέναν σύμφωνα με την πράξη του» (Ματθαίος 16: 27)
Το προηγούμενο εδάφιο το είδαν. Το αμέσως επόμενο εδάφιο όμως, ΔΕΝ το είδαν! Και δεν το είδαν, επειδή με το επόμενο εδάφιο ξεκινάει το αμέσως επόμενο κεφάλαιο, το 17ο!
Όταν γράφτηκαν τα Ευαγγέλια, ΔΕΝ ήταν χωρισμένα σε κεφάλαια. Αυτό έγινε πολύ αργότερα, από τους μετέπειτα αντιγραφείς. Το ότι το κεφάλαιο λοιπόν τελειώνει με το εδάφιο 28, ΔΕΝ σημαίνει, ότι εκεί τελειώνει η θεματική ενότητα, αλλά πρέπει να συνεχίσουμε την ανάγνωση, για να καταλάβουμε και τη συνέχεια τών λόγων τού Ματθαίου!
Ο Ματθαίος λοιπόν, συνεχίζει στο επόμενο κεφάλαιο, για να δείξει ποιο ακριβώς ήταν το νόημα τών λόγων του Χριστού, και πότε ακριβώς φανερώθηκε σε κάποιους Αποστόλους με τη Βασιλική Του εξουσία, ΠΡΙΝ αυτοί «δουν θάνατο», όπως ακριβώς τους είχε πει:
«Και ύστερα από έξι ημέρες, ο Ιησούς παίρνει τον Πέτρο, και τον Ιάκωβο, και τον αδελφό του, τον Ιωάννη, και τους ανεβάζει σε ένα ψηλό βουνό, κατ’ ιδίαν. Και μεταμορφώθηκε μπροστά τους· και το πρόσωπό του έλαμψε σαν τον ήλιο, και τα ιμάτιά του έγιναν άσπρα σαν το φως.» (Ματθαίος 17: 1, 2).
Να λοιπόν τι σήμαιναν τα λόγια του ότι «θα έβλεπαν τον Χριστό στη Βασιλεία Του«. Θα τον έβλεπαν, όχι σαν απλό άνθρωπο, αλλά με τη ΘΕΪΚΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΛΑΜΠΡΟΤΗΤΑ! Επειδή αν και η Βασιλεία στον παρόντα κόσμο, κατά κανόνα είναι κάτι εσωτερικό και ΔΕΝ παρατηρείται, (όπως τους είχε πει), Εκείνος φρόντισε να τους τη φανερώσει και με ορατό τρόπο! Και πράγματι, 6 μόνο μέρες αργότερα, κάποιοι απ’ αυτούς τον είδαν έτσι ακριβώς. Σαν λαμπρό Βασιλιά αυτής τής Βασιλείας!
Η Βασιλεία τού Θεού λοιπόν, δεν ταυτίζεται με τη 2η Παρουσία και την έλευσή της «στη γη, όπως στον ουρανό», (κατά την Κυριακή προσευχή). Είναι κάτι πολύ ευρύτερο και εκτενέστερο. Η 2η Παρουσία, είναι μόνο ένα «επεισόδιο» στα πλαίσια τής Βασιλείας τού Θεού! Και κακώς την ταυτίζουν, αυτοί που δεν κατανοούν τι διαβάζουν.
Και ακριβώς έτσι κατανόησαν το εδάφιο αυτό οι Χριστιανοί σε όλους τους αιώνες, γνωρίζοντας εκ πείρας, την έννοια τής Βασιλείας τού Θεού. Γι’ αυτό λέει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς:
«Ο Κύριος, διδάσκοντας τους μαθητές του, έλεγε ότι πρόκειται να έλθει ο Υιός τού ανθρώπου μέσα στη δόξα του Πατρός Του, και προσέθετε, «ότι υπάρχουν μερικοί από αυτούς που στέκονται εδώ, οι οποίοι δεν θα γευθούν θάνατο, έως ότου δουν τον Υιό του ανθρώπου να έρχεται στη βασιλεία Του» “Δόξα του Πατρός” και “βασιλεία Του” καλεί εδώ το φως τής μεταμορφώσεώς Του«. (Ομιλία στην σεπτή Μεταμόρφωση τού Κυρίου και Θεού και Σωτήρος μας Ιησού Χριστού).
Δ΄ Βιβλικός
Πηγή: https://www.oodegr.com
Συμβολισμοί τών Θεοφανείων
Ο Ιορδάνης εστράφη εις τα οπίσω
Παντελής Πάσχος
Κ’ είδεν ευθύς ο Ιωάννης τη στιγμή εκείνη, ν’ ανοίγωνται οι ουρανοί να κατεβαίνει «το Πνεύμα το Άγιον σωματικώ είδει, ωσεί περιστερά επ’ αυτόν». Κι άκουσε νάρχεται φωνή εξ ουρανού, που έλεγε: «Ούτός εστίν ο Υιός μου ο αγαπητός, εν ω ηυδόκησα»!
Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός αναφέρει εφτά λόγους, για τους οποίους ο Χριστός βαπτίσθηκε: α) «βαπτίζεται δε ο Χριστός, ουχ ως αυτός χρήζων καθάρσεως, αλλά την εμήν οικειούμενος κάθαρσιν» β) να συντρίψει τα κεφάλια των δρακόντων πάνω στο νερό, γ) να πνίξει την αμαρτία κι όλο τον παλαιό Αδάμ να τον παραχώσει μες στο νερό, δ) ν’ αγιάσει τον Ιωάννη Πρόδρομο, τον Βαπτιστή, ε) να «πλήρωση» το νόμο, στ) ν’ αποκαλύψει στους ανθρώπους το μυστήριο της Αγίας Τριάδος, ζ) να γίνει για μας τύπος και υπογραμμός και στο βάπτισμα. Σ’ αυτούς τους λόγους, ο νέος άγιος της Ορθοδοξίας, ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης προσθέτει κ’ έναν η) ν’ αγιάσει την φύση των υδάτων· «όθεν και το νερόν όπου λάβη τινάς από πηγήν ή ποταμόν κατά την ημέραν των Θεοφανείων, μένει άσηπτον». [. . .]
Ο Χριστός έλαβε το βάπτισμα τού Ιωάννου. Κι αυτό θα πει, πως δεν έλαβε ούτε το Ιουδαϊκό βάπτισμα που αφορούσε την καθαρότητα σώματος και ενδυμάτων, αλλά ούτε το δικό μας, με την τριπλή κατάδυση και ανάδυση και την άφεση τών αμαρτημάτων. Το βάπτισμα τού Ιωάννου είχε μια κατάδυση και μια ανάδυση τού βαπτιζομένου. Και λέγονταν βάπτισμα «μετανοίας», γιατί ο Ιωάννης, τους ανθρώπους που ερχότανε να βαπτισθούνε σ’ αυτόν, τους βαστούσε μέσα στον Ιορδάνη, ώσπου να εξομολογηθούνε όλες τις αμαρτίες τους, κ’ ύστερα τους έβγαζε έξω. Ο Ιωάννης δεν είχε εξουσία να παρέχει άφεση τών αμαρτημάτων. Τους δίδασκε και τους οδηγούσε στη μετάνοια, που είχε επιστέγασμά της το βάπτισμα: «μετανοείτε, ήγγικε γαρ η βασιλεία τών Ουρανών» και «ποιήσατε καρπούς αξίους τής μετανοίας». Όμως, καθώς μάς αναφέρουν οι Ευαγγελισταί Ματθαίος και Μάρκος, ο Χριστός την ώρα τής βαπτίσεώς του «ανέβη ευθύς από τού ύδατος». Γιατί; Ιδού η απάντηση, που δίνει ο ιερός Χρυσόστομος: «Ότι, οι μεν άλλοι άνθρωποι, βαπτιζόμενοι, επειδή ήτον αμαρτωλοί, εστέκοντο μέσα εις το νερόν βουτημένοι, έως οπού ήθελαν ομολογήσουν όλας τας αμαρτίας των, και τότε έβγαινον από το νερόν. Όθεν, επέρνα αναμεταξύ διάστημα καιρού. Ο δε Κύριος, επειδή ήτον αναμάρτητος, και αμαρτίας δεν είχε να εξομολογηθή, δια τούτο, ευθύς οπού εμβήκεν εις το νερόν, ευθύς και εβγήκεν έξω». Κ’ έτσι ο Χριστός έκαμε το βάπτισμα τού Ιωάννου σαν ένα είδος γέφυρας, που μάς πέρασε απ’ το ιουδαϊκό-σωματικό, στο χριστιανικό-πνευματικό βάπτισμα, το οποίο μάς καθαρίζει από την προπατορική κι από κάθε άλλη αμαρτία και μάς χαρίζει μίαν άσπιλη κι αμόλυντη πνευματική καθαρότητα.
Απ’ όλο τον υμνογραφικό πλούτο της εορτής των Φώτων, που υπομνηματίζει με τον πνευματικώτερο και τον ποιητικώτερο τρόπο το περιεχόμενο της Βαπτίσεως, μεταφέρουμε εδώ το τελευταίο τροπάριο της η’ ωδής του ιαμβικού κανόνος, ποίημα του Αγίου Ιωάννου τού Δαμασκηνού: Λευχειμονείτω πάσα γήινος φύσις, εκπτώσεως νυν ουρανών επηρμένη· Ω γαρ τα πάντα συντετήρηται Λόγω, Νάουσι ρείθροις εκπλυθείσα πταισμάτων, Των πριν πέφευγε παμφαώς λελουμένη.
Ήδη με την έκφραση «λευχειμονείτω πάσα γήινος φύσις», ο ιερός μελωδός μας μεταδίδει το ιερό δέος και την ένθεη συγκίνηση, εισάγοντάς μας σε μια πανηγυρική ατμόσφαιρα. Ας ασπροφορέσει, λέγει, κάθε ανθρώπινη, κάθε γήινη φύση, γιατί μετά την έκπτωση της από τους Ουρανούς, σήμερα μπορεί πάλι να ανεβεί στο προτερινό ύψος της. Κι όχι μόνο γι’ αυτό, μα ακόμη, πρέπει ν’ ασπροφορεί και να χαίρεται κάθε πλάση ανθρώπινη, γιατί ο θείος Λόγος την ανθρώπινη φύση την ξέπλυνε μέσα στα τρέχοντα νερά του Ιορδανού και την καθάρισε απ’ όλα τα προηγούμενα πταίσματα της, την έκανε να ξεφύγει από κάθε σκοτεινή σκιά αμαρτίας και την εκατάστησε πάμφωτη και πεντακάθαρη –«των πριν πέφευγε παμφαώς λελουμένη».
Ο τίτλος αυτού εδώ του κειμένου είναι: «ο Ιορδάνης εστράφη εις τα οπίσω». Και υπάρχει ένας σοβαρός λόγος, που είναι αυτός ο τίτλος κι όχι ένας άλλος, πιο κατανοητός ίσως στο λογικό τού ανθρώπου. Η ποιητικώτατη προφητική αυτή φράση των Ψαλμών είναι πλουτισμένη μ’ ένα ασυνήθιστο και ανυποψίαστο, ακόμα και στους πιο φιλακόλουθους, πνευματικό βάθος. Ας προχωρήσουμε στο βαθύ αυτό νόημα, με οδηγό και συνέκδημο τον ιερό Χρυσόστομο που πρέπει κάποτε να πιάσει στις Θεολογικές Σχολές μας μίαν ολόκληρη έδρα, για να μπορέσει ν’ αξιοποιήσει τους θησαυρούς της Αγίας κηρυγματικής πείρας του η Εκκλησία κ’ η θεολογική επιστήμη. Λέγει, λοιπόν, ο ιερός Χρυσόστομος, με τη γνωστή μέθοδο του, πως ο ποταμός Ιορδάνης –που ήταν πολυφημισμένος στην αγία Γραφή και για πολλά άλλα θαύματα, αλλά και για τη βάπτιση τού Χριστού σ’ αυτόν– πηγάζει από δύο πηγές: η μία λέγεται Ιόρ κ’ η άλλη Δαν. Καθώς προχωρούν τα δύο αυτά ποτάμια, ενώνονται και γίνονται ένα ποτάμι που ονομάζεται (απ’ τις πηγές τού Ιόρ και Δαν) Ιορδάνης και χύνεται στη Νεκρά Θάλασσα. Η αλληγορία εδώ είναι βαθειά και θεολογικώτατη, όπως την φανερώνει ο ιερός Χρυσόστομος. Ο ποταμός Ιορδάνης είναι ο τύπος τού ανθρωπίνου γένους. Οι δύο πηγές του συμβολίζουν τον Αδάμ και την Εύα, τους δύο προπάτορες, απ’ τους οποίους ανέβλυσε –σαν άλλος Ιορδάνης– όλο το ανθρώπινο γένος. Κι όλο τούτο το ανθρώπινο γένος, προς τα πού πήγαινε; Στη νέκρωση και στο θάνατο –όπως ο Ιορδάνης στη Νεκρά Θάλασσα. Ήρθε όμως ο Υιός τού Θεού, που πόνεσε για την αθλιότητα τού ανθρωπίνου γένους, κ’ έγινε άνθρωπος, και έπαθε απάνω στο σταυρό, και κατήργησε, με τον θάνατο του, τον θάνατο. Έτσι εχάρισε στους ανθρώπους τη ζωή και τους έστρεψε προς τα πίσω, τους έκαμε να μην τρέχουν πια προς τη νέκρωση και το θάνατο, αλλά προς τη ζωή και την αφθαρσία. Αυτός είναι ο λόγος, που ο Απόστολος Παύλος λέγει, ότι «όσοι εις Χριστόν Ιησούν εβαπτίσθημεν, εις τον θάνατον αυτού εβαπτίσθημεν» (Ρωμαίους ζ’ 3).
Θα τελειώσουμε μ’ ένα σύντομο απόσπασμα του Μελετίου Πηγά, που η έκδοση των λόγων του –αγνώστων σχεδόν ως τα τώρα– τιμά την «Πηγή του Ορθοδόξου Βιβλίου», που έβαλε τη δαπάνη και τη φροντίδα για να τυπωθούν, και μάλιστα με πολλή επιμέλεια. «Αλλ’ εκείνο το ύστερον, λέγει ο μεγάλος Πατριάρχης της Τουρκοκρατίας, με αναπτερώνει, δια το οποίον γίνεται το βάπτισμα. Είναι τούτο, οι ανοιγόμενοι Ουρανοί. Ω βάπτισμα, θύρα τού Παραδείσου! Ω βάπτισμα, η κλείς της βασιλείας του Θεού! Ω βάπτισμα, η κλίμαξ των Ουρανών, Ω βάπτισμα, η κολυμβήθρα της αναγεννήσεως! Ω βάπτισμα, το λουτρόν της παλιγγενεσίας! Ω βάπτισμα, της υιοθεσίας μυστήριον! Ω βάπτισμα, η ταφή της ταφής, ο θάνατος τού θανάτου, η ανάστασις της αναστάσεως, δια του οποίου «συνθάπτομαι Χριστώ και συνανίσταμαι Χριστώ»… Δια τ’ εμάς είναι ανοιμένες οι θεόδμητες εκείνες πύλες τού ουρανού. Και εμείς κατακυλιούμεστάνε χάμετες στην γην. Για τ’ εμάς καθαρίζεται ο καθαρός, δια τ’ εμάς λούεται εις Ιορδάνη, δια τ’ εμάς χύνεται τόσον και τηλικούτον φως και καθαρίζει μας και λούει μας, και αφαιρεί τες πονηρίες ημών «απέναντι των οφθαλμών τού Θεού ημών» και φωτίζει μας». Δικαιολογημένη, λοιπόν, η χαρά των Χριστιανών. «Τα σύμπαντα σήμερον αγαλλιάσθω». «Χριστός εφάνη εν Ιορδάνη αγιάσαι τα ύδατα» και «σώσαι τον άνθρωπον»!
Πηγή: https://www.oodegr.com
ΟΙ ΕΠΤΑ ΔΙΑΚΟΝΟΙ ΚΑΙ Ο ΚΟΙΝΩΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ
ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού
Η Κυριακή των Μυροφόρων είναι αφιερωμένη, εκτός από τους αγίους και τις αγίες Μυροφόρους, οι οποίοι επιμελήθηκαν για την θεόσωμη αποκαθήλωση και ταφή του Κυρίου μας, και στους επτά Διακόνους της πρώτης Εκκλησίας.
Σύμφωνα με το Βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων, η νεαρά Εκκλησία των Ιεροσολύμων αύξανε αλματωδώς. Πλήθος ανθρώπων, Ιουδαίων, αλλά και Ελληνιστών, δηλαδή Ιουδαίων, οι οποίοι είχαν υιοθετήσει την ελληνική γλώσσα και τον ελληνικό τρόπο ζωής, ή πρώην εθνικών, οι οποίοι είχαν προσηλυτισθεί στον Ιουδαϊσμό, πίστευαν στο κήρυγμα των αποστόλων, βαπτίζονταν και εντάσσονταν στην Εκκλησία. Μέσα στην Εκκλησία άλλαζε η ζωή τους, διότι εντάσσονταν στη χριστιανική αδελφότητα, όπου όλα τα μέλη θεωρούσαν όλους τους άλλους αδελφούς εν Χριστώ, υιοθετημένους από το Θεό εν τω Χριστώ (Γαλ.4,7). Δεν ήταν η Εκκλησία μια άλλη διαφορετική θρησκεία από τον Ιουδαϊσμό ή τον παγανιστικό εθνισμό, αλλά κάτι ασύγκριτα ανώτερο από την έννοια της θρησκείας. Η Εκκλησία είναι η «καινή κτίση» (Β΄Κορ.5,17), ο καινούριος κόσμος του Θεού, η βασιλεία Του επί της γης, η οποία ήρθε να αντικαταστήσει τον παλιό πτωτικό και γερασμένο από την αμαρτία και τη φθορά κόσμο.
Έτσι και στην αρχαία Εκκλησία δεν εξαντλούνταν οι δραστηριότητες των μελών της μόνο στη λατρεία, αλλά επεκτείνονταν σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής τους. Το ιερό κείμενο αναφέρει πως «του δε πλήθους των πιστευσάντων ην η καρδία και η ψυχή μια, και ουδὲ εις τι των υπαρχόντων αυτώ έλεγεν ίδιον είναι, αλλ᾿ ην αυτοίς άπαντα κοινά… ουδὲ γαρ ενδεής τις υπηρχεν εν αυτοίς· όσοι γαρ κτήτορες χωρίων ή οικιών υπήρχον, πωλούντες έφερον τὰς τιμὰς των πιπρασκομένων και ετίθουν παρὰ τοὺς πόδας των αποστόλων· διεδίδετο δὲ εκάστῳ καθότι αν τις χρείαν είχεν» (Πραξ. 4,32-35). Εφαρμόστηκε για πρώτη φορά η περιπόθητη κοινοκτημοσύνη των αγαθών. Ορατό δε σημείο της συναδελφώσεως των μελών της Εκκλησίας ήταν οι περίφημες «αγάπες», δηλαδή τα καθημερινά κοινά δείπνα, όπου έτρωγαν αδελφωμένοι, χωρίς διακρίσεις.
Κάποιοι χριστιανοί, οι οποίοι προέρχονταν από την αίρεση των φαρισαίων, οι οποίοι συνέχιζαν να αποστρέφονται τους εθνικούς ως ακάθαρτους, όπως τους θεωρούσαν οι Ιουδαίοι, έκαναν κάποιες διακρίσεις στις «αγάπες» σε όσους χριστιανούς προέρχονταν από τους εθνικούς, κυρίως στις χήρες και τα ορφανά. Αυτό βεβαίως θεωρήθηκε απαράδεκτο, διότι όλοι τους με το άγιο Βάπτισμα είχαν αποβάλλει τον παλαιό άνθρωπο, μαζί με τις πράξεις, τις επιθυμίες και τις καταβολές του, και ενδύθηκαν το Χριστό (Γαλ.3,27). Ουδεμία διάκριση επιτρέπονταν μέσα στην ευχαριστιακή σύναξη της Εκκλησίας. Γι’ αυτό επενέβηκαν οι απόστολοι και αποκατέστησαν την αταξία αυτή με την προσωπική τους εργασία.
Η απασχόληση των αποστόλων να τηρούν την τάξη, να μοιράζουν, χωρίς διακρίσεις, τις τροφές και να εφαρμόζουν την ισότητα των μελών, τους αποσπούσε από το κυρίως έργο τους, το κήρυγμα του Ευαγγελίου. Γι’ αυτό λοιπόν «προσκαλεσάμενοι οι δώδεκα το πλήθος των μαθητών είπον· ουκ αρεστόν εστιν ημάς καταλείψαντας τον λόγον του Θεού διακονείν τραπέζαις. Επισκέψασθε ουν, αδελφοί, άνδρας εξ υμών μαρτυρουμένους επτά, πλήρεις Πνεύματος Αγίου και σοφίας, ους καταστήσομεν επὶ της χρείας ταύτης· ημείς δε τη προσευχή και τη διακονίᾳ του λόγου προσκαρτερήσομεν. και ήρεσεν ο λόγος ενώπιον παντός του πλήθους· και εξελέξαντο Στέφανον, άνδρα πλήρη πίστεως και Πνεύματος Αγίου, και Φίλιππον και Πρόχορον και Νικάνορα και Τίμωνα και Παρμενάν και Νικόλαον προσήλυτον Αντιοχέα, ους έστησαν ενώπιον των αποστόλων, και προσευξάμενοι επέθηκαν αυτοίς τας χείρας» (Πραξ.6,2-7).
Η εκλογή, και ο τρόπος εκλογής των Επτά Διακόνων έχει πολλή μεγάλη σημασία για την Εκκλησία μας. Ο θεσμός των διακόνων έρχεται να υλοποιήσει την εντολή του Χριστού για την αλληλοδιακονία των ανθρώπων: «ος εὰν θέλῃ γενέσθαι μέγας εν υμίν, έσται υμών διάκονος, και ος εὰν θέλῃ υμών γενέσθαι πρώτος, έσται πάντων δούλος· και γαρ ο υιὸς του ανθρώπου ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλὰ διακονήσαι, καὶ δούναι την ψυχὴν αυτού λύτρον αντὶ πολλών» (Μαρκ.10,43-45). Όπως ο Χριστός ήρθε να διακονήσει τον άνθρωπο, έτσι και όσοι θέλουν να είναι γνήσιοι μαθητές Του, οφείλουν να διακονούν αλλήλους. Η όποια διακονία στον άνθρωπο που την έχει ανάγκη, είναι σαν να γίνεται στον Ίδιο το Χριστό, «αμὴν λέγω υμίν, εφ᾿ όσον εποιήσατε ενὶ τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοὶ εποιήσατε» (Ματθ.25,39).
Αλλά και ο τρόπος της εκλογής είναι σημαντικός. Δεν τους όρισαν οι απόστολοι, αλλά σύστησαν στους πιστούς να εκλέξουν αυτούς που θέλουν να τους υπηρετούν, χωρίς καμιά διάκριση αριστοκρατών ή άσημων, πλουσίων ή φτωχών, ανδρών ή γυναικών. Ιδού η καθολική δημοκρατία της Εκκλησίας μας, η οποία εφαρμόστηκε δύο χιλιάδες χρόνια πριν εφαρμοστεί στην πολιτική!
Οι Επτά Διάκονοι είχαν σαφώς κοινωνικό ρόλο στην αρχαία Εκκλησία. Την ίδια εποχή είχε καθιερωθεί και ο θεσμός των διακονισσών, με ύψιστες κοινωνικές αρμοδιότητες. Αλλά με τον καιρό ατόνησε ο θεσμός των διακόνων, όταν σταμάτησαν οι «αγάπες». Ο θεσμός των διακονισσών εξέλειπε εντελώς και ο θεσμός των ανδρών διακόνων περιορίστηκε στη διακονία της λατρείας και αποτέλεσε τον πρώτο βαθμό της ιεροσύνης.
Ευχής μας είναι να δοθούν στους σύγχρονους διακόνους, πέρα από τη διακονία τους στη λατρεία, τα καθήκοντα που είχαν στην αρχαία Εκκλησία, να διακονούν ουσιαστικά το σημερινό κουρασμένο και ταλαιπωρημένο άνθρωπο. Είναι επίσης ανάγκη να δει η Εκκλησία μας και την ανασύσταση του θεσμού των διακονισσών, προκειμένου να έχει και η γυναίκα ουσιαστική συμμετοχή στην εκκλησιαστική ζωή.
Πηγή: http://aktines.blogspot.com
Ιησούς και Φαρισαίοι
Γιατί ο Χριστός επέπληττε κυρίως τους Φαρισαίους;
Ποιος δεν έχει ακούσει τις επιπλήξεις του Κυρίου Ιησού στους Φαρισαίους της εποχής Του; Λες και δεν τα είχε με κανέναν άλλον, παρά μόνο με αυτούς! Γιατί όμως τους επέπληττε; Μήπως ήταν αιρετικοί; Μήπως δεν τηρούσαν τον Νόμο; Μήπως δεν πίστευαν στον Θεό; Μήπως δεν ήταν το Ορθόδοξο δόγμα του Ιουδαϊσμού; Μήπως τελικά το μόνο που έφταιγε ήταν η υποκρισία τους;
1. Σκληρές εκφράσεις και ενδιαφέρον
Μέσα στις σκληρές εκφράσεις του Ιησού προς τους Φαρισαίους, ο προσεκτικός μελετητής της Αγίας Γραφής, διακρίνει το ενδιαφέρον και όχι απλώς την κατάκριση. Την προειδοποίηση, και όχι την απειλή. Τον πόνο, και όχι τον φθόνο. Γιατί δεν μιλάει σε άλλους εναντίον των Φαρισαίων, ώστε να τους συκοφαντήσει ή να τους μειώσει. ΣΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ μιλάει, άμεσα και κατάμουτρα. Τους ίδιους είναι που ταρακουνάει, με έντονο τρόπο, για να τους ξυπνήσει από τον μακάριο ύπνο της υποκρισίας τους. Τους ίδιους προειδοποιεί, για να φροντίσουν να ξεφύγουν τα μελλούμενα. Και τους λέει από πριν τα όσα θα κάνουν στο μέλλον, ώστε να τους προφυλάξει. Και τους προϊδεάζει, ότι το ενδιαφέρον Του προς αυτούς είναι τόσο, που θα τους στείλει προφήτες και δασκάλους, για να τους βοηθήσουν, όμως εκείνοι θα τους δολοφονήσουν. Και τους στέλνει γνωρίζοντας ότι θα πεθάνουν, για χάρη εκείνων των λίγων Φαρισαίων που θα πιστέψουν και θα σωθούν! Δείτε πόσο σκληρά τους μιλάει:
«13. Αλλοίμονο σε σας, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριτές· για τον λόγο ότι, κλείνετε τη βασιλεία των ουρανών μπροστά από τους ανθρώπους· επειδή, εσείς δεν μπαίνετε, αλλ’ ούτε τους εισερχόμενους αφήνετε να μπουν.
14. Αλλοίμονο σε σας, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριτές· επειδή, κατατρώτε τα σπίτια των χηρών, κι αυτό με την πρόφαση ότι κάνετε μεγάλες προσευχές· γι’ αυτό θα λάβετε μεγαλύτερη καταδίκη.
15. Αλλοίμονο σε σας, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριτές· επειδή, περιτριγυρνάτε τη θάλασσα και την ξηρά, για να κάνετε έναν προσήλυτο· και όταν γίνει, τον κάνετε γιο τής γέεννας δυο φορές περισσότερο από σας.
16. Αλλοίμονο σε σας, τυφλοί οδηγοί, που λέτε: Όποιος ορκιστεί στον ναό, δεν είναι τίποτε· όποιος, όμως, ορκιστεί στο χρυσάφι τού ναού, έχει υποχρέωση. 17. Μωροί και τυφλοί, επειδή, ποιος είναι μεγαλύτερος, το χρυσάφι ή ο ναός, που αγιάζει το χρυσάφι; 18. Και: Όποιος ορκιστεί στο θυσιαστήριο, δεν είναι τίποτε· όποιος, όμως, ορκιστεί στο δώρο, που είναι επάνω σ’ αυτό, έχει υποχρέωση. 19. Μωροί και τυφλοί, επειδή, τι είναι μεγαλύτερο, το δώρο ή το θυσιαστήριο, που αγιάζει το δώρο; 20. Εκείνος, λοιπόν, που ορκίστηκε στο θυσιαστήριο ορκίζεται και σ’ αυτό και σε όλα που είναι επάνω σ’ αυτό. 21. Και εκείνος που ορκίστηκε στον ναό ορκίζεται σ’ αυτόν, και σ’ εκείνον που κατοικεί μέσα σ’ αυτόν· 22. και εκείνος που ορκίστηκε στον ουρανό, ορκίζεται στον θρόνο τού Θεού, και σ’ εκείνον που κάθεται επάνω σ’ αυτόν.
23. Αλλοίμονο σε σας, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριτές· επειδή, αποδεκατίζετε τον δυόσμο, και τον άνηθο και το κύμινο· αφήσατε, όμως, τα βαρύτερα του νόμου: Την κρίση και το έλεος και την πίστη· αυτά έπρεπε να κάνετε, και εκείνα να μη τα αφήνετε. 24. Τυφλοί οδηγοί, που στραγγίζετε το κουνούπι, καταπίνετε όμως την καμήλα. 25. Αλλοίμονο σε σας, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριτές· επειδή, καθαρίζετε το απέξω μέρος τού ποτηριού και του πιάτου, από μέσα όμως είναι γεμάτα από αρπαγή και ακράτεια. 26. Φαρισαίε τυφλέ, καθάρισε πρώτα το εσωτερικό τού ποτηριού και του πιάτου, για να γίνει και το εξωτερικό τους καθαρό.
27. Αλλοίμονο σε σας, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριτές· επειδή, μοιάζετε με ασβεστωμένους τάφους, που απέξω μεν φαίνονται ωραίοι, από μέσα όμως είναι γεμάτοι από νεκρά κόκαλα, και από κάθε ακαθαρσία. 28. Έτσι κι εσείς: Απέξω μεν φαίνεστε στους ανθρώπους δίκαιοι, από μέσα όμως είστε γεμάτοι από υποκρισία και ανομία.
29. Αλλοίμονο σε σας, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριτές· επειδή, κτίζετε τους τάφους των προφητών, και στολίζετε τα μνημεία των δικαίων· 30. και λέτε: Αν ήμασταν στις ημέρες των πατέρων μας, δεν θα είχαμε συμμετοχή μαζί τους στο αίμα των προφητών. 31. Ώστε, μαρτυρείτε για τον εαυτό σας ότι είστε γιοι εκείνων που φόνευσαν τους προφήτες. 32. Συμπληρώσατε κι εσείς το μέτρο των πατέρων σας.
33. Φίδια, γεννήματα από οχιές, πώς θα ξεφύγετε από την καταδίκη τής γέεννας; 34. Γι’ αυτό, δέστε, εγώ στέλνω σε σας προφήτες και σοφούς και γραμματείς· και απ’ αυτούς θα θανατώσετε και θα σταυρώσετε, και απ’ αυτούς θα μαστιγώσετε στις συναγωγές σας, και θα καταδιώξετε από πόλη σε πόλη· 35. για νάρθει επάνω σας κάθε δίκαιο αίμα, που χύνεται επάνω στη γη, από το αίμα τού δικαίου Άβελ, μέχρι το αίμα τού Ζαχαρία, του γιου τού Βαραχία, που τον φονεύσατε ανάμεσα στον ναό και στο θυσιαστήριο. 36. Σας διαβεβαιώνω: Όλα αυτά θάρθουν επάνω σ’ αυτή τη γενεά.
37. Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, εσύ που φονεύεις τούς προφήτες, κι εσύ που λιθοβολείς τούς απεσταλμένους σε σένα, πόσες φορές θέλησα να συγκεντρώσω τα παιδιά σου, με τον ίδιο τρόπο που η κότα συγκεντρώνει τα μικρά της κάτω από τις φτερούγες της, αλλά δεν θελήσατε; 38. Δέστε, ο οίκος σας αφήνεται σε σας έρημος. 39. Επειδή, σας λέω: Στο εξής, δεν θα με δείτε, μέχρις ότου πείτε: Ευλογημένος ο ερχόμενος στο όνομα του Κυρίου» (Ματθαίος 23/κγ: 13-39).
2. Η περιορισμένη αποστολή του Ιησού
Υπήρχαν τόσοι αιρετικοί, αλλόθρησκοι και άπιστοι στον Ισραήλ. Κι όμως, ο Ιησούς σχεδόν καθόλου δεν ασχολήθηκε μαζί τους. Αλλά τα βάζει διαρκώς με τους Φαρισαίους, τους πιστούς και Ορθοδόξους της εποχής του. Γιατί άραγε;
Ο Ιησούς ξεκαθάρισε ότι το έργο του κατά την πρώτη Παρουσία Του, δεν απευθυνόταν προς όλους. Αλλά είχε συγκεκριμένους αποδέκτες. Το έργο του, απευθυνόταν αρχικά, μόνο προς την Εκκλησία του Ισραήλ:
«Τούτους τους δώδεκα απέστειλεν ο Ιησούς παραγγείλας αυτοίς λέγων· εις οδόν εθνών μη απέλθητε και εις πόλιν Σαμαρειτών μη εισέλθητε· 6 πορεύεσθε δε μάλλον προς τα πρόβατα τα απολωλότα οίκου Ισραήλ» (Ματθαίος 10/ι: 5,6).
«Ο δε αποκριθείς είπεν: ουκ απεστάλην ει μη εις τα πρόβατα τα απολωλότα οίκου Ισραήλ» (Ματθαίος 15/ιε: 24).
Αυτός είναι ο λόγος που ο Ιησούς διαρκώς με τους Φαρισσαίους τα είχε. Γιατί ΑΥΤΟΙ ήταν οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας του Ισραήλ. Αυτοί ήταν η ραχοκοκαλιά της Εκκλησίας Του! Γι’ αυτούς ενδιαφερόταν, και γι’ αυτούς πονούσε. Και όσοι από αυτούς πίστεψαν, τους αναλάμβανε ιδιαιτέρως, και τους δίδασκε ακόμα και τη νύχτα! «Ην δε άνθρωπος εκ των Φαρισαίων, Νικόδημος όνομα αυτώ, άρχων των Ιουδαίων. Ούτος ήλθε προς αυτόν νυκτός» (Ιωάνης 3/γ: 1,2). «Όμως μέντοι και εκ των αρχόντων πολλοί επίστευσαν εις αυτόν, αλλά δια τους Φαρισαίους ουχ ωμολόγουν, ίνα μη αποσυνάγωγοι γένωνται» (Ιωάννης 12/ιβ: 42).
3. Αιρετικές παρερμηνείες για τους Φαρισαίους
Γιατί όμως τα γράφουμε όλα αυτά για τους Φαρισαίους; Σε τι ενδιαφέρουν μια απολογητική ιστοσελίδα;
Υπάρχουν κάποιες Προτεσταντικές αιρέσεις, που έχουν λόγους να παρουσιάσουν τους Φαρισαίους ως «αιρετικούς», και όχι ως τους Ορθοδόξους της εποχής τους. Και αυτούς τους λόγους θέλουμε να ακυρώσουμε. Λένε λοιπόν οι αιρέσεις αυτές:
«Ο Θεός απέρριψε διαπαντός τους Φαρισαίους και τους Ιουδαίους γενικότερα, επειδή ήταν αιρετικοί και υποκριτές«. Αυτό το υποστηρίζουν οι αιρέσεις αυτές, με σκοπό να το παρουσιάσουν ως Αγιογραφικό δήθεν προηγούμενο, και να πουν ότι κατά τον ίδιο τρόπο ο Θεός απέρριψε και τη Χριστιανική Εκκλησία του 2ου – 4ου αιώνα (ο αιώνας χρησιμοποιείται ανάλογα με τα συμφέροντα της κάθε αίρεσης), επειδή δήθεν η Εκκλησία αποστάτησε όπως οι Φαρισαίοι.
Λένε επίσης: «Οι Φαρισαίοι ήταν αιρετικοί, επειδή είχαν νοθεύσει την Ιουδαϊκή πίστη με ανθρώπινες παραδόσεις«. Αυτό το λένε για να το χρησιμοποιήσουν επίσης ως παράλληλο, και να συκοφαντήσουν την Χριστιανική Ιερά Παράδοση, ως δήθεν αιρετικό κατασκεύασμα, αλλά και τους Χριστιανούς που την αποδέχονται ως αιρετικούς.
Με τους ανωτέρω ισχυρισμούς, επιχειρούν να εμφανισθούν εκείνοι πως δήθεν αντικατέστησαν μια απορριμένη και αποστάτιδα Εκκλησία, και να παρουσιασθούν ως οι αληθινοί δήθεν Χριστιανοί. Και να πουν ότι είναι δήθεν «καθαροί» και χωρίς κακές προσμίξεις στη θρησκεία τους, γιατί όσες θρησκείες έχουν κακούς και υποκριτές σαν τους Φαρισαίους, ο Θεός τις απορρίπτει. Ευσεβιστική δηλαδή θεώρηση των πραγμάτων.
Και επίσης κάποιοι από αυτούς, επιχειρούν με τα ανωτέρω, να βγάλουν τον Ισραήλ ως έθνος έξω από τη σωτηρία, επειδή η εσχατολογική δογματική τους είναι διαφορετική στο σημείο αυτό.
Για τους ανωτέρω λόγους λοιπόν, στη συνέχεια θα δείξουμε πόσο λάθος είναι οι θεωρίες αυτές, και πόσο λάθος η θεώρηση που έχουν οι άνθρωποι αυτοί για τους Φαρισαίους, και κατά συνέπειαν για τα ζητήματα που προσπαθούν να στηρίξουν στη λάθος αυτή θεώρηση.
4. Η δήθεν απόρριψη του Ισραήλ
Η Αγία Γραφή όμως, δεν επιτρέπει παρερμηνείες. Ξεκαθαρίζει, ότι ο Ισραήλ δεν απορρίφθηκε ως έθνος, αλλά μόνο κάποια πρόσωπα απορρίφθηκαν, επειδή απέτυχαν να δεχθούν τον Χριστό.
Και πρώτα απ’ όλα, οι Φαρισαίοι δεν ήταν θρησκεία. Ήταν ομάδα ΕΝΤΟΣ της Ιουδαϊκής πίστης. Και το όνομά τους σήμαινε: «κεχωρισμένοι». Δηλαδή ήταν αυτοί που το έπαιζαν «καθαροί«, και ξεχωρισμένοι από τον «αμαρτωλό κόσμο», όπως ακριβώς οι αιρέσεις που προαναφέραμε. Και αυτή ακριβώς την υποκρισία τους καταδίκαζε ο Χριστός, και όχι το δόγμα τους.
Περί δε του ότι δήθεν ο Θεός απέρριψε τους Ισραηλίτες ως έθνος, ο απόστολος Παύλος διαψεύδει ευθέως τους αιρετικούς αυτούς, λέγοντας ότι ο Θεός ΔΕΝ ΑΠΕΡΡΙΨΕ την Ιουδαϊκή θρησκεία: «Λέγω ουν, μη απώσατο ο Θεός τον λαόν αυτού; μη γένοιτο· και γαρ εγώ Ισραηλίτης ειμί, εκ σπέρματος Αβραάμ, φυλής Βενιαμίν. 2 ουκ απώσατο ο Θεός τον λαόν αυτού ον προέγνω. ή ουκ οίδατε εν Ηλία τι λέγει η γραφή, ως εντυγχάνει τω Θεω κατά του Ισραήλ λέγων; 3 Κύριε, τους προφήτας σου απέκτειναν και τα θυσιαστήριά σου κατέσκαψαν, καγώ υπελείφθην μόνος, και ζητούσι την ψυχήν μου. 4 αλλά τι λέγει αυτώ ο χρηματισμός; κατέλιπον εμαυτω επτακισχιλίους άνδρας, οίτινες ουκ έκαμψαν γόνυ τω Βάαλ. 5 ούτως ουν και εν τω νυν καιρω λείμμα κατ’ εκλογήν χάριτος γέγονεν» (Ρωμαίους 11/ια: 1-5).
Στο χωρίο αυτό, ο Παύλος μιλάει και για τα «ποσοστά» που χρησιμοποιούν οι ευσεβιστικές θρησκείες, καθώς λένε ότι όταν υπάρχει μεγάλο ποσοστό αμαρτωλών σε μια πίστη, αυτή ο Θεός δήθεν την απορρίπτει. Ο Παύλος στο εδάφιο που προαναφέραμε, ξεκαθαρίζει, ότι ο Θεός δεν απέρριψε τον Ισραήλ ούτε τότε, που είχαν μείνει μόνο 7.000 πιστοί, σε ένα σύνολο εκατομμυρίων! Μάλιστα πιο κάτω, μας ξεκαθαρίζει ότι οι Ισραηλίτες θα σωθούν και αυτοί και πάλι ως έθνος, όταν θα δεχθούν τον Χριστό:
«25 Ου γαρ θέλω υμάς αγνοείν, αδελφοί, το μυστήριον τούτο, ίνα μη ήτε παρ’ εαυτοίς φρόνιμοι, ότι πώρωσις από μέρους τω Ισραήλ γέγονεν άχρις ου το πλήρωμα των εθνών εισέλθη, 26 και ούτω πας Ισραήλ σωθήσεται, καθώς γέγραπται· ήξει εκ Σιών ο ρυόμενος και αποστρέψει ασεβείας από Ιακώβ» (Ρωμαίους 11/ια: 25,26).
Το δόγμα του Ιουδαϊσμού δεν ήταν αιρετικό. Δεν άλλαξε για να αντικατασταθεί από κάποιο δήθεν άλλο και σωστό Χριστιανικό δόγμα. Το Ιουδαϊκό δόγμα παρέμεινε ΙΔΙΟ. Αλλά ΣΥΜΠΛΗΡΩΘΗΚΕ ΚΑΙ ΕΚΠΛΗΡΩΘΗΚΕ με τον Χριστό. Και αυτοί που εξέπεσαν, δεν ήταν οι Ισραηλίτες ως έθνος. Ήταν οι ΑΠΙΣΤΟΙ προς τον Χριστό Ισραηλίτες. Άρα για δογματικούς λόγους αποδοχής του Χριστού εξέπεσαν κάποια ΠΡΟΣΩΠΑ από το έθνος του Θεού, και όχι ως έθνος ή ως θρησκεία. Μάλιστα πολύ χαρακτηριστικά ο Παύλος παρομοιάζει την προχριστιανική Εκκλησία του Θεού ως μία ήμερη ελιά, από όπου αποκόπηκαν κάποια κλαδιά, (οι Ισραηλίτες που δεν πίστεψαν στον Χριστό), και στη θέση τους μπολιάστηκαν κλαδιά από μια άγρια ελιά, (οι Εθνικοί που πίστεψαν). ΠΡΟΣΩΠΑ αποκόπηκαν, και όχι ολόκληρη η ελιά. Και μάλιστα μας ξεκαθαρίζει όπως είδαμε, ότι κάποια στιγμή θα μπολιαστούν και πάλι Ισραηλιτικά κλαδιά στην ελιά της Εκκλησίας, όταν θα πιστέψουν στον Χριστό:
«16. Και αν η ζύμη είναι άγια, είναι και το φύραμα· και αν η ρίζα είναι άγια, είναι και τα κλαδιά·
17. αλλά, αν μερικά από τα κλαδιά αποκόπηκαν, εσύ μάλιστα, ενώ ήσουν αγριελιά, μπολιάστηκες ανάμεσα σ’ αυτά, και έγινες ενεργά συμμέτοχη με τη ρίζα και με το πάχος τού ήμερου ελιόδεντρου, 18. μη καυχάσαι σε βάρος των κλαδιών· αν, όμως, καυχάσαι σε βάρος τους, εσύ δεν βαστάζεις τη ρίζα, αλλά η ρίζα εσένα.
19. Θα πεις, λοιπόν: Αποκόπηκαν τα κλαδιά, για να μπολιαστώ εγώ.
20. Καλώς· εξαιτίας τής απιστίας αποκόπηκαν, εσύ όμως στέκεσαι εξαιτίας τής πίστης. Μη υψηλοφρονείς, αλλά να φοβάσαι· 21. επειδή, αν ο Θεός δεν λυπήθηκε τα φυσικά κλαδιά, πρόσεχε μήπως δεν λυπηθεί ούτε εσένα
22. Δες, λοιπόν, την αγαθότητα και την αυστηρότητα του Θεού· επάνω μεν σ’ εκείνους που έπεσαν, την αυστηρότητα· επάνω δε σε σένα, την αγαθότητα, αν επιμείνεις στην αγαθότητα· επειδή, διαφορετικά, κι εσύ θα αποκοπείς.
23. Και εκείνοι, μάλιστα, αν δεν επιμείνουν στην απιστία, θα μπολιαστούν· δεδομένου ότι, ο Θεός είναι δυνατός κι αυτούς, επίσης, να μπολιάσει. 24. Επειδή, αν εσύ αποκόπηκες από τη φυσική αγριελιά και μπολιάστηκες, παρά φύση, σε ήμερο ελιόδεντρο, πόσο μάλλον αυτοί, τα φυσικά κλαδιά, θα μπολιαστούν στο ίδιο τους το ελιόδεντρο; 25. Επειδή, δεν θέλω να αγνοείτε, αδελφοί, το μυστήριο τούτο (για να μη υψηλοφρονείτε), ότι στον Ισραήλ έγινε τύφλωση κατά ένα μέρος, μέχρις ότου μπουν μέσα όλα τα έθνη· 26. και έτσι, ολόκληρος ο Ισραήλ θα σωθεί, όπως είναι γραμμένο: «Από τη Σιών θάρθει ο Λυτρωτής, και θα αποδιώξει τις ασέβειες από τον Ιακώβ. 27. Κι αυτή είναι από μένα η διαθήκη σ’ αυτούς, όταν αφαιρέσω τις αμαρτίες τους»» (Ρωμαίους 11/ια).
Όπως δείχνει τόσο καθαρά το χωρίο αυτό, τα επιχειρήματα των αιρέσεων αυτών για δήθεν απόρριψη του Ισραήλ κονιορτοποιούνται, και οι ισχυρισμοί τους μένουν μετέωροι.
5. Ήταν οι Φαρισαίοι αιρετικοί;
Ας δείξουμε τώρα πόσο λάθος είναι η άποψη των αιρέσεων αυτών, ότι δήθεν οι Φαρισαίοι ήταν αίρεση. Και πρώτα θα πούμε, ότι οι παραδόσεις των Φαρισαίων, δεν θεωρούντο αίρεση, αλλά ήταν κανόνες που με έμμεσο τρόπο αντιστρατεύονταν τον Νόμο. Άλλο λοιπόν οι κανόνες, και άλλο τα δόγματα. Στους κανόνες είχαν πολλά λάθη, επειδή εισήγαγαν δικούς τους ανθρωποποίητους κανόνες, που τιμούσαν ως θεϊκούς. Στο δόγμα όμως, δεν είχαν κανένα λάθος οι Φαρισαίοι. Και είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζουμε ότι άλλο είναι κανόνας και άλλο δόγμα.
Θα συμφωνήσουμε επίσης ότι στην Καινή Διαθήκη υπάρχει εδάφιο που τους αποκαλεί «αίρεση». Όμως πρέπει να έχουμε υπ’ όψιν μας, ότι τότε η λέξη: «αίρεση», σήμαινε «σχολή σκέψης» και όχι αυτό που σημαίνει σήμερα. Δεν είχε ακόμα κατ’ ανάγκην κακή χροιά, καθώς κάθε σχολή σκέψης θεωρείτο από φιλοσόφους της εποχής, ως δρόμος προς την αλήθεια και τον Θεό. Και με αυτή την έννοια χρησιμοποιείται η λέξη για τους Φαρισαίους στο εδάφιο που θα δούμε παρακάτω.
Πρώτα απ’ όλα, ο απόστολος Παύλος ξεκαθαρίζει ότι οι Φαρισαίοι είχαν την ακρίβεια της αληθείας, της αποκάλυψης του Θεού στους Ιουδαίους. Λέει τα εξής:
«κατά την ακριβεστάτην αίρεσιν της ημετέρας θρησκείας έζησα Φαρισαίος» (Πράξεις 26/κς: 5).
Ο Παύλος εδώ, με τη φράση: «ακριβέστατη», δείχνει ότι οι Φαρισαίοι είχαν το ορθό δόγμα ως προς τη θρησκεία του Ιουδαϊσμού.
Στο σημείο αυτό, κάποιοι αιρετικοί, (όπως οι Μάρτυρες της Σκοπιάς), υποστηρίζουν, ότι η λέξη: «ακριβέστατος», μπορεί να μεταφρασθεί και «αυστηρότατος» ή «προσεκτικότατος». Γι’ αυτό προτιμούν αυτή τη μετάφραση, διαστρεβλώνοντάς το, ώστε να μπορούν να υποστηρίξουν ότι οι Φαρισαίοι ήταν και στο δόγμα αιρετικοί. Η εταιρία Σκοπιά λοιπόν, κατά τη συνήθειά της, διαστρέβλωσε και αυτό το εδάφιο στη ΜΝΚ (Μετάφραση Νέου Κόσμου) της. Μάλιστα οι οπαδοί της χρησιμοποιούν και μεταφράσεις άλλων, ακόμα και Ορθοδόξων, που κάνουν το ίδιο μεταφραστικό λάθος, λέγοντας ότι δήθεν αυτές οι μεταφράσεις είναι έγκυρες, επειδή περιέχουν έγκριση της Ιεράς Συνόδου. Δεν θέλουν όμως να γνωρίζουν οι αιρετικοί αυτοί, ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία, δεν αναγνωρίζει ως επίσημη καμία μετάφραση, αλλά δέχεται μόνο το αυθεντικό αρχαίο κείμενο. Δεν θέλουν να γνωρίζουν ότι οι εγκρίσεις αυτών των μεταφράσεων από την Ιερά Σύνοδο, δεν είναι παρά εθιμοτυπικές εγκρίσεις κυκλοφορίας τους, χωρίς όμως την παραμικρή αποδοχή των μεταφραστικών τους λαθών.
Και επειδή επικαλούνται δήθεν τα λεξικά, πως αναφέρουν αυτή τη λέξη ως πιθανή έννοια, θα επικαλεσθούμε κι εμείς το λεξικό του Δημητράκου, όπου το «ακριβέστατος» το ερμηνεύει ως: «αυστηρότατος» ΜΟΝΟ όταν αναφέρεται σε πρόσωπα. Εδώ όμως αναφέρεται σε πίστη, άρα δεν μπορεί να χρησιμοποιείται ως «αυστηρότατος». Πολύ δε περισσότερο όταν δεν υπάρχει η παραμικρή αιτία για κάτι τέτοιο.
Για να το ερμηνεύουν έτσι, θα έπρεπε να έχουν κάποια αιτία. Όμως οι αιρετικοί αυτοί, αδυνατούν να μας υποδείξουν έστω και ένα δόγμα των Φαρισαίων, που να αποδεικνύει την αιρετικότητά τους. Αλλά συγχέουν τις διαρκείς επικρίσεις του Χριστού εναντίον τους, λόγω υποκρισίας και ανθρώπινης Ιουδαϊκής παράδοσης, με το θέμα των δογμάτων. Γιατί χωρίς να μας υποδείξουν κάποιο αιρετικό δόγμα των Φαρισαίων, δεν υπάρχει κανένας λόγος να μεταφράσουμε τη λέξη: «ακριβέστατος» ως «αυστηρότατος», ακόμα και αν ήταν λεξικογραφικά δυνατό.
Πέραν όμως των ανωτέρω, φυσικά και πάλι η Αγία Γραφή διαψεύδει την παρερμηνεία της λέξης: «ακριβέστατος», ως δήθεν: «αυστηρότατος». Και αυτό θα το δούμε στη συνέχεια με βεβαιότητα:
Για να μη μείνει οποιαδήποτε αμφιβολία, ο ίδιος ο απόστολος Παύλος λέει κάτι παρόμοιο αλλού. Στον παρακάτω πίνακα, μπορεί ο καθένας να συγκρίνει το εξεταζόμενο εδάφιο του Παύλου, με άλλο ένα εδάφιό του, ΠΑΡΑΛΛΗΛΟ, όπου φαίνεται σαφώς ότι ο Παύλος δεν εννοούσε «αυστηρότατη», αλλά «ΟΡΘΟΤΑΤΗ» όπως το αντιλαμβάνεται κάθε απροκατάληπτος αναγνώστης αβίαστα:
| Πράξεις 26/κς 5 | Πράξεις 22/κβ: 3 |
| κατά την ακριβεστάτην αίρεσιν της ημετέρας θρησκείας έζησα Φαρισαίος. | εγώ μεν ειμι ανήρ Ιουδαίος, γεγεννημένος εν Ταρσω της Κιλικίας, ανατεθραμμένος δε εν τη πόλει ταύτη παρά τους πόδας Γαμαλιήλ, πεπαιδευμένος κατά ακρίβειαν του πατρώου νόμου, |
Εδώ ο Παύλος λέει τα ίδια πράγματα με άλλα λόγια! Και εδώ είναι σαφέστατο ότι η λέξη: «ακριβεστάτη», εννοεί την ΟΡΘΟΤΑΤΗ. Γιατί εδώ χρησιμοποιεί την ίδια λέξη, για το ίδιο θέμα, μόνο που αντί να μιλήσει για Φαρισαίους, μιλάει για τον ΠΑΤΡΩΟ ΝΟΜΟ. Μιλάει λοιπόν εδώ για τον Μωσαϊκό Νόμο σαφέστατα ο Παύλος, και ξεκαθαρίζει, ότι ο Γαμαλιήλ Ο ΦΑΡΙΣΑΙΟΣ, τον δίδαξε σύμφωνα με τον ΠΑΤΡΩΟ ΝΟΜΟ. Δεν νομίζουμε ότι θα φθάσουν οι αιρετικοί αυτοί στο σημείο να πουν ότι και ο Μωσαϊκός Νόμος ήταν δογματικά διεστραμμένος! Αν λοιπόν ο Παύλος ανατράφηκε ως Φαρισαίος «κατά ακρίβειαν του πατρώου νόμου», (έστω και ως «αυστηρότατα» αν το ερμηνεύαμε), σημαίνει ότι οι Φαρισσαίοι ενέμεναν με αυστηρότητα στον Μωσαϊκό Νόμο, και τον ακολουθούσαν ΟΡΘΑ κατά το δόγμα.
Όμως έχουμε και άλλο ένα εδάφιο, που είναι επίσης ΚΑΤΑΠΕΛΤΗΣ εναντίον της διαστρέβλωσης αιρετικών ομάδων τύπου Σκοπιάς:
Πράξεις 23/κγ: 6: «6 γνούς δε ο Παύλος ότι το εν μέρος εστί Σαδδουκαίων, το δε έτερον Φαρισαίων, έκραξεν εν τω συνεδρίω· άνδρες αδελφοί, εγώ Φαρισαίός ειμι, υιος Φαρισαίου».
Τι λέει ο Παύλος εδώ; Λέει: «ΕΙΜΑΙ» Φαρισαίος! Την ώρα που μιλούσε! Αν λοιπόν το δόγμα των Φαρισσαίων δεν ήταν το ΟΡΘΟΤΑΤΟ, αλλά ήταν (όπως ισχυρίζονται οι αιρετικοί) διαστρεβλωμένο, ο Παύλος ήταν ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ (ή έλεγε ΨΕΜΑΤΑ).
Ξεκάθαρα λοιπόν, ο Παύλος θεωρούσε τον εαυτό του Φαρισαίο κατά το δόγμα, και θεωρούσε τους Φαρισαίους ακριβέστατους ως προς τον Πατρώο Μωσαϊκό Νόμο. Και μετά από την αποστολική αυτή μαρτυρία, όλες οι δικαιολογίες των αιρετικών, μαζί με όλα όσα προσπαθούν να στηρίξουν πάνω σε αυτές, όχι μόνο καταρρίπτονται, αλλά και αντιστρέφονται, εκθέτοντάς τους σε κάθε τομέα.
Γ. Κ.
Πηγή: https://www.oodegr.com
Οι δαίμονες ως αποστάτες άγγελοι και ο πόλεμος του κακού
Θ. Ι. Ρηγινιώτης
Είναι βασική χριστιανική διδασκαλία ότι ο Θεός δεν δημιούργησε τους δαίμονες ως δαίμονες, αλλά ως αγγέλους, και εκείνοι στη συνέχεια αποστάτησαν από Εκείνον, έχασαν το φως τους και πέρασαν στη «σκοτεινή πλευρά».
Τρία χωρία της Αγίας Γραφής, που θεωρούνται αναφερόμενα στην πτώση του διαβόλου και των δαιμόνων, είναι τα εξής:
Α) Ησαΐας, κεφ. 14, στίχοι 12-15 (και ευρύτερα):
«Πώς εξέπεσεν εκ του ουρανού ο εωσφόρος ο πρωί ανατέλλων; συνετρίβη εις την γην ο αποστέλλων προς πάντα τα έθνη. Συ δε είπας εν τη διανοία σου: εις τον ουρανόν αναβήσομαι, επάνω των αστέρων του ουρανού θήσω τον θρόνον μου, καθιώ εν όρει υψηλω, επί τα όρη τα υψηλά τα προς Βορράν, αναβήσομαι επάνω των νεφών, έσομαι όμοιος τω Υψίστω. νυν δε εις άδην καταβήση και εις τα θεμέλια της γης».
Τα λόγια αυτά του προφήτη σε πρώτο επίπεδο αναφέρονται στην πτώση του βασιλιά της Βαβυλώνας. Όμως, όπως συμβαίνει σε πολλές προφητείες, δίδεται και δεύτερη, πνευματική ερμηνεία, που αφορά στην αλαζονεία ενός λαμπρού αρχαγγέλου, ο οποίος κατέληξε αποστάτης και εκπεσών μακριά από το Θεό.
Από αυτό το σημείο έχει επικρατήσει να ονομάζεται ο αρχηγός των δαιμόνων «Εωσφόρος». Η λέξη αυτή είναι αρχαία ελληνική και σημαίνει αυτόν που φέρνει την αυγή, από τις λέξεις «έως» (αυγή) και «φέρω». Οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν έτσι το άστρο Αυγερινός, ενώ στην Εκκλησία η λέξη πολλές φορές έχει θετική σημασία και χρησιμοποιείται, όχι για το διάβολο, αλλά ως χαρακτηρισμός αγίων που με τη διδασκαλία τους φώτισαν την οικουμένη, όπως οι Τρεις Ιεράρχες, που χαρακτηρίζονται «εωσφόροι» (φέροντες το φως).
Στα λατινικά η αντίστοιχη λέξη είναι Lucifer, επειδή lux (γενική: lucis) είναι το φως και ferre το φέρω. Η ρίζα της λέξης lux – lucis υπάρχει και στα ελληνικά ως λυκ- με την έννοια του φωτός, γι’ αυτό και οι λέξεις λυκόφως, λυκαυγές, Λύκειος Απόλλων, λύκειο, αλλά και ο λύκος.
Β) Το δεύτερο χωρίο είναι το κατά Λουκάν, κεφ. 10, στίχος 18. Παραθέτουμε όλη τη συνάφεια (στίχους 17-20):
«Υπέστρεψαν δε οι εβδομήκοντα μετά χαράς λέγοντες: Κύριε, και τα δαιμόνια υποτάσσεται ημίν εν τω ονόματί σου. Είπε δε αυτοίς: εθεώρουν τον σατανάν ως αστραπήν εκ του ουρανού πεσόντα. Ιδού δίδωμι υμίν την εξουσίαν του πατείν επάνω όφεων και σκορπίων και επί πάσαν την δύναμιν του εχθρού, και ουδέν υμάς ου μη αδικήση. Πλην εν τούτω μη χαίρετε, ότι τα πνεύματα υμίν υποτάσσεται· χαίρετε δε ότι τα ονόματα υμών εγράφη εν τοις ουρανοίς».
Ο στίχος 18, «Είπε δε αυτοίς: εθεώρουν (= έβλεπα) τον σατανάν ως αστραπήν εκ του ουρανού πεσόντα», ερμηνεύεται ως αναφερόμενος στην αρχική πτώση του σατανά, όταν εξέπεσε από τη θέση του ως αρχαγγέλου.
Γ) Το τρίτο χωρίο είναι το Αποκάλυψις, κεφ. 12, στίχοι 3-4 και 7-9:
«Και ώφθη άλλο σημείον εν τω ουρανώ, και ιδού δράκων πυρρός μέγας, έχων κεφαλάς επτά και κέρατα δέκα, και επί τας κεφαλάς αυτού επτά διαδήματα, και η ουρά αυτού σύρει το τρίτον των αστέρων του ουρανού, και έβαλεν αυτούς εις την γην. Και ο δράκων έστηκεν ενώπιον της γυναικός της μελλούσης τεκείν, ίνα, όταν τέκη, το τέκνον αυτής καταφάγη. (…)
Και εγένετο πόλεμος εν τω ουρανώ· ο Μιχαήλ και οι άγγελοι αυτού -του πολεμήσαι μετά του δράκοντος· και ο δράκων επολέμησε και οι άγγελοι αυτού, και ουκ ίσχυσεν, ουδέ τόπος ευρέθη αυτω έτι εν τω ουρανώ. Και εβλήθη ο δράκων, -ο όφις ο μέγας ο αρχαίος, ο καλούμενος Διάβολος και ο Σατανάς, ο πλανών την οικουμένην όλην, εβλήθη εις την γην, και οι άγγελοι αυτού μετ’ αυτού εβλήθησαν».
Εδώ προφανώς αναφερόμαστε στην πτώση του Εωσφόρου και των «αγγέλων» του.
Η σημασία της χριστιανικής διδασκαλίας για τους έκπτωτους αγγέλους
Η διδασκαλία της Εκκλησίας ότι οι δαίμονες είναι αποστάτες άγγελοι έχει τεράστια σημασία για την αντιμετώπιση του κακού από τους ανθρώπους.
Όλες οι θρησκείες, ανεξαιρέτως, αποδέχονται ότι υπάρχουν πονηρά πνεύματα. Όμως οι πολυθεϊστικές θρησκείες, που είναι σχεδόν όλες οι θρησκείες της ιστορίας, τις οντότητες αυτές τις θεωρούν θεούς, γι’ αυτό και τις λατρεύουν. Γι’ αυτό βλέπουμε στις διάφορες θρησκείες να λατρεύονται θεοί σκοτεινοί, μοχθηροί, τερατώδεις και επιθετικοί προς τους ανθρώπους, που συχνά λατρεύονται με ανθρωποθυσίες ή μαύρη μαγεία. Και η αρχαία ελληνική θρησκεία δεν ήταν απαλλαγμένη από το πρόβλημα αυτό – οι θεοί που λάτρευε δεν ήταν καλά παιδιά και δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που οι πρόγονοί μας τελούσαν ανθρωποθυσίες, αν και όχι τόσο μεγάλη κλίμακας όσο οι τρομακτικών διαστάσεων ανθρωποθυσίες που τελούσαν οι Βαβυλώνιοι π.χ. ή οι Αζτέκοι… (Δείτε μεγάλο αφιέρωμα στο θέμα εδώ http://www.apologitis.com).
Διδάσκοντας ο χριστιανισμός ότι οι δαίμονες δεν είναι θεοί, αλλά άγγελοι (εκπεσόντες), αυτόματα διακηρύσσει ότι δεν αξίζει να τους λατρεύουμε και ότι δε χρειάζεται να τους φοβόμαστε. Δεν είναι ύβρις να μην τους λατρεύουμε. Αντίθετα, μόνο ένας Θεός υπάρχει και είναι ο Θεός της αγάπης – Αυτόν αξίζει να λατρεύουμε, όχι τα πονηρά πνεύματα. Συνεπώς, αυτό είναι το ένα σημείο, στο οποίο η διδασκαλία της Εκκλησίας άλλαξε εντελώς τον τρόπο με τον οποίο ο άνθρωπος βλέπει το κακό.
Το άλλο σημείο είναι ακριβώς η διδασκαλία ότι οι δαίμονες δεν δημιουργήθηκαν κακοί, αλλά καλοί, απλώς αυτεξούσιοι και ηθικά ελεύθεροι, όπως και οι άνθρωποι.
Αν τα πονηρά πνεύματα είχαν δημιουργηθεί πονηρά, αυτό θα σήμαινε ότι το κακό είναι κι αυτό δημιούργημα του Θεού, όπως και το καλό. Αφού όμως κάθε τι που δημιουργεί ο Θεός είναι καλό, τότε και το κακό θα ήταν καλό! Θα ήταν θεϊκής προέλευσης, άξιο σεβασμού και απαραίτητο για την ισορροπία του κόσμου, όπως διδάσκουν κατά βάσιν οι θρησκείες της Άπω Ανατολής.
Αφού όμως ο Θεός δεν δημιούργησε το κακό (και βασικά το κακό δεν «υπάρχει», δεν είναι «κάτι», απλώς αποτελεί την απουσία του καλού), τότε το κακό δεν αξίζει το σεβασμό μας, είναι ο εχθρός, τον οποίο καλούμαστε να πολεμήσουμε, μέχρι την οριστική επικράτηση του καλού, μέχρι την εκπλήρωση του «ελθέτω η βασιλεία Σου», κατά τη δευτέρα παρουσία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.
Πώς πολεμάμε αυτό το κακό;
Όπως τονίζουν με έμφαση οι άγιοι διδάσκαλοι της Ορθοδοξίας (λόγω της εμπειρίας τους), σε σύγκριση με τους ανθρώπους οι δαίμονες είναι πάρα πολύ ισχυροί. Όμως, σε σύγκριση με το Θεό, είναι εντελώς ανίσχυροι. Γι’ αυτό, ο άνθρωπος μπορεί να τους αντιμετωπίσει ευρισκόμενος σε στενή σύνδεση με το Θεό. Και η σύνδεση αυτή συντελείται εν Χριστώ, μέσα στην Εκκλησία.
«Εκκλησία» δεν εννοούμε το κτήριο του ναού, αλλά κυρίως τη χριστιανική ζωή – με τη συμμετοχή στα άγια μυστήρια, που ο ίδιος ο Χριστός παρέδωσε σ’ εμάς, και με τον αγώνα κατά των παθών μας (των εξαρτήσεων, των αδυναμιών και των ελαττωμάτων μας) και την καλλιέργεια των αρετών που μας δίδαξαν και μας διδάσκουν ο Ιησούς Χριστός και οι άγιοί μας, τόσο με τη διδασκαλία, όσο και με το παράδειγμά τους.
Φυσικά, κάθε στιγμή δεχόμαστε επίθεση: επίθεση, βασικά, μέσω της υποβολής αμαρτωλών σκέψεων, δηλαδή «πειρασμών», πειρασμικών λογισμών. Και πάρα πολλές φορές νικιόμαστε και πέφτουμε στην αμαρτία. Κι εγώ, που γράφω αυτές τις γραμμές, εξομολογούμαι ότι δυστυχώς έχω πολλές πτώσεις.
Όμως πάντα υπάρχει επιστροφή, η επιστροφή του ασώτου. Όμως πρέπει να σηκωνόμαστε και να συνεχίζουμε τον αγώνα. Όχι μόνοι, αλλά με τη βοήθεια του Θεού, μέσω της προσευχής, της νηστείας, της εξομολόγησης, του εκκλησιασμού, της θείας κοινωνίας, της φιλανθρωπίας, της καλλιέργειας της αγάπης, της ταπείνωσης και της συγχώρησης. Και πρέπει να γνωρίζουμε ότι ο Ιησούς Χριστός (ο Κύριος και Θεός μας και βασιλέας των πάντων), η Παναγία μας (η βασίλισσα των ουρανών), οι άγιοι άγγελοι και οι άγιοί μας είναι πάντα έτοιμοι να μας βοηθήσουν – όχι όμως οι δήθεν «άγγελοι» που διακηρύσσει σήμερα η νέα εποχή, εκτός της Εκκλησίας, ούτε οι άγιοι θα πάρουν από εμάς κάθε αγώνα, γιατί τότε δεν θα είχαμε να επιτύχουμε καμιά νίκη. Όμως θα μας συμπαρασταθούν, θα πολεμήσουν μαζί μας, όχι «αντί» για μας, αρκεί όμως να το ζητήσουμε και κάθε φορά να το ζητάμε.
Και σίγουρα δεν πρέπει να ασχολούμαστε με τους δαίμονες, ούτε να ενδιαφερόμαστε και να «ερευνούμε» γι’ αυτούς (πράγμα που είναι της μόδας, αλλά καθόλου αθώο, ούτε ωφέλιμο, αλλά επιζήμιο), αλλά να ασχολούμαστε και να ζητούμε να μάθουμε για το Χριστό, την Παναγία και τους αγίους μας, τους συμμάχους μας, που η ενασχόληση με αυτούς θα μας φέρει ηρεμία και πνευματική πρόοδο.
Το να κάνουμε το σταυρό μας είναι το πνευματικό «πιστόλι» μας. Όμως απέναντι ο εχθρός έχει τανκς. Ένα πιστόλι δεν είναι αρκετό. Έχουμε όμως κι εμείς τανκς, κάστρα, πανοπλίες: την εκκλησία, τα άγια μυστήρια, τη χριστιανική πνευματική ζωή, την εν Χριστώ αγάπη. Τα «όπλα του φωτός», όπως αναφέρει ο απόστολος Παύλος (προς Ρωμαίους, κεφ. 13, στίχ. 12):
«Το λοιπόν, αδελφοί μου, ενδυναμούσθε εν Κυρίω και εν τω κράτει της ισχύος αυτού. ενδύσασθε την πανοπλίαν του Θεού προς το δύνασθαι υμάς στήναι προς τας μεθοδείας του διαβόλου· ότι ουκ έστιν ημίν η πάλη προς αίμα και σάρκα, αλλά προς τας αρχάς, προς τας εξουσίας, προς τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, προς τα πνευματικά της πονηρίας εν τοις επουρανίοις. διά τούτο αναλάβετε την πανοπλίαν του Θεού, ίνα δυνηθήτε αντιστήναι εν τη ημέρα τη πονηρά και άπαντα κατεργασάμενοι στήναι. Στήτε ουν περιζωσάμενοι την οσφύν υμών εν αληθεία, και ενδυσάμενοι τον θώρακα της δικαιοσύνης, και υποδησάμενοι τους πόδας εν ετοιμασία του ευαγγελίου της ειρήνης, επί πάσιν αναλαβόντες τον θυρεόν της πίστεως, εν ω δυνήσεσθε πάντα τα βέλη του πονηρού τα πεπυρωμένα σβέσαι· και την περικεφαλαίαν του σωτηρίου δέξασθε, και την μάχαιραν του Πνεύματος, ό εστι ρήμα Θεού, – διά πάσης προσευχής και δεήσεως, προσευχόμενοι εν παντί καιρω εν Πνεύματι, και εις αυτό τούτο αγρυπνούντες εν πάση προσκαρτερήσει και δεήσει περί πάντων των αγίων, και υπέρ εμού, ίνα μοι δοθή λόγος εν ανοίξει του στόματός μου, εν παρρησία γνωρίσαι το μυστήριον του ευαγγελίου, υπέρ ου πρεσβεύω εν αλύσει, ίνα εν αυτω παρρησιάσωμαι ως δεί με λαλήσαι» (προς Εφεσίους, κεφ. 6, στ. 10-20).
Γι’ αυτό και στις ορθόδοξες αγιογραφίες, δηλ. τις ιερές εικόνες του Χριστού, της Παναγίας και των αγίων μας, όταν σε σπάνιες περιπτώσεις ζωγραφίζονται δαίμονες, απεικονίζονται μικροσκοπικοί, ώστε να φανεί ότι μπροστά στο Χριστό και στους αγίους γίνονται μικροί και αδύναμοι.
Αυτή είναι όμως η πανοπλία μας και ο άνθρωπος δεν μπορεί να μπει στη μάχη χωρίς πανοπλία. Η ήττα είναι η απώλεια της (κατά χάριν) αθάνατης ψυχής μας, ενώ η νίκη είναι η είσοδος ως κληρονόμων στη βασιλεία των ουρανών, ως υιών και κληρονόμων του Θεού, συγκληρονόμων και συμβασιλέων του Χριστού: «αυτό το (Άγιο) Πνεύμα συμμαρτυρεί τω πνεύματι ημών ότι εσμέν τέκνα Θεού. ει δε τέκνα, και κληρονόμοι, κληρονόμοι μεν Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού, είπερ συμπάσχομεν ίνα και συνδοξασθώμεν» (προς Ρωμαίους, 8, 16-17).
Πηγή: https://www.oodegr.com
Ο πλούτος δεν είναι καταδικαστέος
Καταδικάζεται η προσκόλληση σε αυτόν
Μαρία Σκαμπαρδώνη. Φοιτήτρια Θεολογίας και Δημοσιογράφος
Ο Χριστός στη διάρκεια της επίγειας διδασκαλίας Του, καταφέρθηκε συχνά με σκληρά λόγια εναντίον των πλουσίων. «Είναι ευκολότερο μία καμήλα να περάσει από μία τρύπα βελόνας, παρά πλούσιος να μπει μέσα στη βασιλεία τού Θεού», είναι τα λόγια του Ίδιου στο Κατά Λουκάν Ευαγγέλιο στο κεφάλαιο 18 και τον στίχο 25.
Σκληρή η συγκεκριμένη φράση, όπως και η παραβολή του άφρονος πλουσίου στο Κατά Λουκάν (Λουκ. 12,13-21), στο οποίο κατακρίνει την πλεονεξία και το πόσο εκείνη βλάπτει την ψυχή και εμποδίζει τη σωτηρία της. Ένας πλούσιος που αγωνιά μονάχα για την απόκτηση ολοένα και περισσότερων υλικών αγαθών, δίχως να σκεφτεί πως την ίδια ημέρα θα ζητούσαν την ψυχή του και ο ίδιος θα έφευγε από τον μάταιο αυτό κόσμο..
Ωστόσο, οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε κάτι: πως ο Χριστός δεν καταδικάζει τον ίδιο τον πλούτο αυτόν καθεαυτόν. Καταδικάζει το στήριγμα της ελπίδας σε αυτόν, τη θεοποίηση του ίδιου από εκείνον που τον κατέχει, την προσκόλληση του ανθρώπου σε αυτόν.
Οι άνθρωποι για τους οποίους ανέφερε αυτά τα λόγια ο Χριστός, δεν αξιοποιούσαν τον πλούτο ως ένα δώρο του Θεού στον άνθρωπο. Δε χρησιμοποίησαν τον ίδιο με σκοπό να βοηθήσουν άλλους συνανθρώπους που στερούνται, δε μνημόνευσαν το Θεό που τους ευνόησε να τον αποκτήσουν, δεν εμβάθυναν στην πραγματική σημασία της υλικής ευμάρειας. Αντιθέτως, θέριεψε ακόμα περισσότερο μέσα τους το σαράκι της πλεονεξίας. Αυτό ψέγει ο Χριστός. Το να θεοποιήσεις τον πλούτο και να χάσεις το Θεό, την ανθρωπιά σου, την ψυχή σου εξαιτίας αυτού. Το να στηρίζεις την ελπίδα σου σε αυτόν, ο οποίος σήμερα υπάρχει και αύριο όχι. Όχι το να έχει οικονομική άνεση ένας άνθρωπος.
Γνωρίζουμε μέσα από την Αγία Γραφή ανθρώπους που έγιναν ήρωες της Πίστεως και ήταν πλούσιοι.
Ο πατριάρχης Αβραάμ είναι ένα παράδειγμα. Η ίδια η Γένεση αναφέρει: «και ο Άβραμ ήταν πλούσιος σφόδρα εις κτήνη, εις αργύριον και εις χρυσίον.» (κεφάλαιο γ και στίχος 2)
Και όμως, θεωρήθηκε Πατριάρχης της Πίστεως και πολλές φορές φάνηκε η γενναιοδωρία του, όπως όταν έδωσε στον ανιψιό του Λωτ το πιο γόνιμο κομμάτι γης (κεφάλαιο ιγ στίχοι 10, 11).
Ο Αβραάμ, λοιπόν, τιμήθηκε από το Θεό, επειδή δε θεοποίησε τον πλούτο που είχε, αλλά τον αξιοποίησε για έργα καλά. Όπως υπάρχουν και άλλα παραδείγματα ανθρώπων πλούσιων οι οποίοι διακρίθηκαν για την ευσέβειά τους και θεωρήθηκαν υποδείγματα πίστης.
Ο πλούτος δεν είναι απαραίτητα κακός. Μπορεί να γίνει, όταν ο κάτοχός του κυριευτεί από αυτόν και τον μετατρέψει σε Θεό του. Αυτοί οι άνθρωποι δε θα μπορέσουν να εμβαθύνουν σε πνευματικά ζητήματα, διότι έχουν προσκολληθεί στη γήινη ζωή και την υλική απόλαυση. Χρησιμοποιούν τον πλούτο εγωιστικά, όχι για να ευχαριστήσουν το Θεό και να βοηθήσουν άλλους ανθρώπους που έχουν ανάγκη.
«Τοις πλουσίοις εν τω νυν αιώνι παράγγελλε μη υψηλοφρονείν, μηδέ ηλπικέναι επί πλούτου αδηλότητι, αλλ’ εν τω Θεώ τω ζώντι, τω παρέχοντι ημίν πάντα πλουσίως», γράφει ο Απόστολος Παύλος στην προς Τιμόθεον Α Επιστολή 6:17 – 19.
Και ο πλούτος όταν αξιοποιείται με σοφία Θεού, με αγάπη προς τον πλησίον και με διάθεση για καλά έργα, μπορεί να ευεργετήσει κιόλας την ψυχή εκείνου που τον κατέχει. Ομοίως και το αντίθετο, όταν ο άνθρωπος προσκολληθεί σε αυτόν.
Πηγή: https://www.oodegr.com
«τὸ δὲ ἀνίπτοις χερσὶ φαγεῖν οὐ κοινοῖ τὸν ἄνθρωπον» Ματθαίος 15:20.
Χρήστος Σαλταούρας
«τὸ δὲ ἀνίπτοις χερσὶ φαγεῖν οὐ κοινοῖ τὸν ἄνθρωπον». Την φράση αυτή που είπε ο Ιησούς Χριστός παραθέτουν ορισμένοι Άθεοι ή αλλόθρησκοι και ερωτούν ειρωνικά : Δεν γνώριζε ο Ιησούς ως Θεός την ύπαρξη μικροβίων και λέγει ότι δεν μολύνεται ο άνθρωπος με το να τρώγει με άπλυτα χέρια ;;;
Την φράση αυτή την παραθέτουν αποκομμένη από την συνάφεια της συζήτησης στην οποία ελέχθη για να σπιλώσουν το πρόσωπο του Ιησού. Να θίξουν την θεότητα αυτού! Ο Ιησούς Χριστός ως Παντογνώστης Θεός γνωρίζει την ύπαρξη των μικροβίων αλλά το θέμα για το οποίο γίνεται λόγος είναι άλλο και όχι αυτό που θέλουν οι Άθεοι να παρουσιάσουν. Ας δούμε το περιστατικό όπως περιγράφεται στο Κατά Μάρκον Ευαγγέλιον:
«ΚΑΙ συνάγονται πρὸς αὐτὸν οἱ Φαρισαῖοι καί τινες τῶν γραμματέων ἐλθόντες ἀπὸ ῾Ιεροσολύμων· καὶ ἰδόντες τινὰς τῶν μαθητῶν αὐτοῦ κοιναῖς χερσί, τοῦτ᾿ ἔστιν ἀνίπτοις, ἐσθίοντας ἄρτους, ἐμέμψαντο· οἱ γὰρ Φαρισαῖοι καὶ πάντες οἱ ᾿Ιουδαῖοι, ἐὰν μὴ πυγμῇ νίψωνται τὰς χεῖρας, οὐκ ἐσθίουσι, κρατοῦντες τὴν παράδοσιν τῶν πρεσβυτέρων· καὶ ἀπὸ ἀγορᾶς, ἐὰν μὴ βαπτίσωνται, οὐκ ἐσθίουσι· καὶ ἄλλα πολλά ἐστιν ἃ παρέλαβον κρατεῖν, βαπτισμοὺς ποτηρίων καὶ ξεστῶν καὶ χαλκίων καὶ κλινῶν· ἔπειτα ἐπερωτῶσιν αὐτὸν οἱ Φαρισαῖοι καὶ οἱ γραμματεῖς· διατί οὐ περιπατοῦσιν οἱ μαθηταί σου κατὰ τὴν παράδοσιν τῶν πρεσβυτέρων, ἀλλ᾿ ἀνίπτοις χερσὶν ἐσθίουσι τὸν ἄρτον; ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν αὐτοῖς ὅτι καλῶς προεφήτευσεν ῾Ησαΐας περὶ ὑμῶν τῶν ὑποκριτῶν, ὡς γέγραπται· οὗτος ὁ λαὸς τοῖς χείλεσί με τιμᾷ, ἡ δὲ καρδία αὐτῶν πόρρω ἀπέχει ἀπ᾿ ἐμοῦ· μάτην δὲ σέβονταί με, διδάσκοντες διδασκαλίας ἐντάλματα ἀνθρώπων. ἀφέντες γὰρ τὴν ἐντολὴν τοῦ Θεοῦ κρατεῖτε τὴν παράδοσιν τῶν ἀνθρώπων, βαπτισμοὺς ξεστῶν καὶ ποτηρίων, καὶ ἄλλα παρόμοια τοιαῦτα πολλὰ ποιεῖτε. καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς· καλῶς ἀθετεῖτε τὴν ἐντολὴν τοῦ Θεοῦ ἵνα τὴν παράδοσιν ὑμῶν τηρήσητε. Μωϋσῆς γὰρ εἶπε· τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου· καί· ὁ κακολογῶν πατέρα ἢ μητέρα θανάτῳ τελευτάτω· ὑμεῖς δὲ λέγετε· ἐὰν εἴπῃ ἄνθρωπος τῷ πατρὶ ἢ τῇ μητρί, κορβᾶν, ὅ ἐστι δῶρον, ὃ ἐὰν ἐξ ἐμοῦ ὠφεληθῇς, καὶ οὐκέτι ἀφίετε αὐτὸν οὐδὲν ποιῆσαι τῷ πατρὶ αὐτοῦ ἢ τῇ μητρὶ αὐτοῦ, ἀκυροῦντες τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ τῇ παραδόσει ὑμῶν ᾗ παρεδώκατε. καὶ παρόμοια τοιαῦτα πολλὰ ποιεῖτε. Καὶ προσκαλεσάμενος πάντα τὸν ὄχλον ἔλεγεν αὐτοῖς· ἀκούετέ μου πάντες καὶ συνίετε. οὐδέν ἐστιν ἔξωθεν τοῦ ἀνθρώπου εἰσπορευόμενον εἰς αὐτὸν ὃ δύναται αὐτὸν κοινῶσαι, ἀλλὰ τὰ ἐκπορευόμενά ἐστι τὰ κοινοῦντα τὸν ἄνθρωπον. [εἴ τις ἔχει ὦτα ἀκούειν, ἀκουέτω]. Καὶ ὅτε εἰσῆλθεν εἰς οἶκον ἀπὸ τοῦ ὄχλου, ἐπηρώτων αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ περὶ τῆς παραβολῆς. καὶ λέγει αὐτοῖς· οὕτω καὶ ὑμεῖς ἀσύνετοί ἐστε; οὔπω νοεῖτε ὅτι πᾶν τὸ ἔξωθεν εἰσπορευόμενον εἰς τὸν ἄνθρωπον οὐ δύναται αὐτὸν κοινῶσαι; ὅτι οὐκ εἰσπορεύεται αὐτοῦ εἰς τὴν καρδίαν, ἀλλὰ εἰς τὴν κοιλίαν, καὶ εἰς τὸν ἀφεδρῶνα ἐκπορεύεται, καθαρίζον πάντα τὰ βρώματα. ἔλεγε δὲ ὅτι τὸ ἐκ τοῦ ἀνθρώπου ἐκπορευόμενον, ἐκεῖνο κοινοῖ τὸν ἄνθρωπον. ἔσωθεν γὰρ ἐκ τῆς καρδίας τῶν ἀνθρώπων οἱ διαλογισμοὶ οἱ κακοὶ ἐκπορεύονται, μοιχεῖαι, πορνεῖαι, φόνοι, κλοπαί, πλεονεξίαι, πονηρίαι, δόλος, ἀσέλγεια, ὀφθαλμὸς πονηρός, βλασφημία, ὑπερηφανία, ἀφροσύνη· πάντα ταῦτα τὰ πονηρὰ ἔσωθεν ἐκπορεύεται καὶ κοινοῖ τὸν ἄνθρωπον» Μάρκος 7: 1-23.
Η αιτίαση των αθέων είναι πλήρως αβάσιμη. Δεν κατανοούν ή δεν θέλουν να κατανοήσουν για ποίο θέμα ομιλεί ο Ιησούς. Χρησιμοποιούν σοφιστική μέθοδο για να παραπλανήσουν τους ακροατές ή τους αναγνώστες τους. Προσεκτική ανάγνωση της Ευαγγελικής περικοπής αποκαλύπτει το θέμα για το οποίο ομιλεί ο Ιησούς Χριστός. Δεν ομιλεί για σωματική υγιεινή και για μικρόβια αλλά για ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΜΟΛΥΣΜΟ.
Ο Μωσαϊκός Νόμος περιελάμβανε την διάκριση καθαρών και μή καθαρών τροφών. Καθώς και ορισμένους καθαρμούς. Οι μή ακολουθούντες τις διατάξεις του Νόμου καθίσταντο τελετουργικά ακάθαρτοι – έχοντες πνευματικό μολυσμό. Οι Φαρισαίοι δημιούργησαν μία δική τους τελετουργική παράδοση που περιελάμβανε ορισμένους καθαρμούς και διατάξεις μη προβλεπόμενες από τον Νόμο του Μωϋσή και σε ορισμένες περιπτώσεις ερχόμενες σε αντίθεση με τον ίδιο τον Μωσαϊκό Νόμο ! Ο Ιησούς δίδει το παράδειγμα ότι ενώ ο Μωσαϊκός Νόμος λέγει « τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου· καί· ὁ κακολογῶν πατέρα ἢ μητέρα θανάτῳ τελευτάτω» ,που σημαίνει ότι τα παιδιά πρέπει να φροντίζουν τους γονείς τους, η Παράδοση των Φαρισαίων προέβλεπε ότι ένα παιδί προκειμένου να μην βοηθήσει τους γονείς του θα μπορούσε χωρίς πρόβλημα, την βοήθεια προς τους γονείς (χρήματα ή αντικείμενο ή τροφή), να το ονομάσει ΚΟΡΒΑΝ δηλαδή αφιερωμένο στον Θεό δώρο και να αποφύγει την βοήθεια προς τους γονείς του !!! Τέτοιου είδους παραδόσεις έχουν οι Ιουδαίοι μέχρι σήμερα και περιλαμβάνονται μέσα στο αντιχριστιανικό Ταλμούδ !
Ο Χριστός λέγει «οὔπω νοεῖτε ὅτι πᾶν τὸ ἔξωθεν εἰσπορευόμενον εἰς τὸν ἄνθρωπον οὐ δύναται αὐτὸν κοινῶσαι; ὅτι οὐκ εἰσπορεύεται αὐτοῦ εἰς τὴν καρδίαν, ἀλλὰ εἰς τὴν κοιλίαν». Ο Ιησούς αναφέρεται στην ΚΑΡΔΙΑ με την Εβραϊκή έννοια του όρου. Το κέντρο το διανοητικό του ανθρώπου και την έδρα των συναισθημάτων. Δεν εννοεί δηλαδή τον μυ που πάλλεται και στέλνει το αίμα στο σώμα. Διότι από τον μυ δεν γίνεται να εξέρχονται «μοιχεῖαι, πορνεῖαι, φόνοι, κλοπαί, πλεονεξίαι, πονηρίαι, δόλος, ἀσέλγεια, ὀφθαλμὸς πονηρός, βλασφημία, ὑπερηφανία, ἀφροσύνη». Το ΘΕΜΑ λοιπόν που πραγματεύεται ο Ιησούς είναι ο Πνευματικός Μολυσμός και όχι κανόνες υγιεινής ! Το να τρώει κανείς «ἀνίπτοις χερσὶν» δεν δύναται να τον μολύνει πνευματικά.
Οι μαθητές του Ιησού έχοντας γαλουχηθεί με τις διατάξεις του Νόμου περί διακρίσεως καθαρών και μή καθαρών τροφών δεν μπορούσαν να καταλάβουν τον λόγο του Ιησού «οὐδέν ἐστιν ἔξωθεν τοῦ ἀνθρώπου εἰσπορευόμενον εἰς αὐτὸν ὃ δύναται αὐτὸν κοινῶσαι». Σκέφτονταν δηλαδή, πως γίνεται να μην μπορεί να προκαλέσει πνευματικό μολυσμό οτιδήποτε εισέλθει στον άνθρωπο αφού ο Μωυσής έγραψε ότι οι τροφές χωρίζονται σε καθαρές και σε ακάθαρτες που επιφέρουν (οι ακάθαρτες) πνευματικό μολυσμό;
Ο Ιησούς όμως επειδή είναι ο σαρκωμένος Γιαχβέ (ο Νομοθέτης της Παλαιάς Διαθήκης), έρχεται τώρα και καταργεί την διάκριση αυτή των τελετουργικά καθαρών και ακάθαρτων τροφών και λέγει ότι «οὐδέν ἐστιν ἔξωθεν τοῦ ἀνθρώπου εἰσπορευόμενον εἰς αὐτὸν ὃ δύναται αὐτὸν κοινῶσαι». Οι τροφές εισερχόμενες στο στομάχι διαχωρίζονται. Ο Οργανισμός κρατάει αυτά που χρειάζεται και τα υπόλοιπα τα αποβάλει. Κανένας πνευματικός μολυσμός δεν επέρχεται.
Συνοψίζοντας λοιπόν έχουμε τα εξής :
1) Το θέμα που συζητάμε το θέτουν οι Φαρισαίοι οι οποίοι δεν γνώριζαν τίποτα περί μικροβίων και τους ενδιέφερε ο πνευματικός μολυσμός.
2) Ο Ιησούς απαντά σε αυτό ακριβώς το θέμα που θίγεται δηλαδή στον πνευματικό μολυσμό.
3) Ο Ιησούς αναφέρεται στην Καρδιά με την Εβραϊκή σημασία του όρου.
4) Οι άθεοι και λοιποί αντιτιθέμενοι στον Χριστιανισμό κακώς μετατοπίζουν το θέμα της συζήτησης από τον Πνευματικό μολυσμό στον Σωματικό μολυσμό και ομιλούν για ….μικρόβια !!!
Μερικοί «Χριστιανοί» επίσης παρερμηνεύουν την φράση του Χριστού «οὐδέν ἐστιν ἔξωθεν τοῦ ἀνθρώπου εἰσπορευόμενον εἰς αὐτὸν ὃ δύναται αὐτὸν κοινῶσαι» και την χρησιμοποιούν κατά της Νηστείας !!! Δεν θέλουν να νηστεύσουν και ψάχνουν δικαιολογίες για την ραθυμία τους , για την κοιλιοδουλεία τους !
Όμως ο Χριστός δεν είναι κατά της Νηστείας .
« Τότε προσέρχονται αὐτῷ οἱ μαθηταὶ ᾿Ιωάννου λέγοντες· διατί ἡμεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι νηστεύομεν πολλά, οἱ δὲ μαθηταί σου οὐ νηστεύουσι; καὶ εἶπεν αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς· μὴ δύνανται οἱ υἱοὶ τοῦ νυμφῶνος πενθεῖν ἐφ᾿ ὅσον χρόνον μετ᾿ αὐτῶν ἐστιν ὁ νυμφίος; ἐλεύσονται δὲ ἡμέραι ὅταν ἀπαρθῇ ἀπ᾿ αὐτῶν ὁ νυμφίος, καὶ τότε νηστεύσουσιν» Ματθαίος 9: 14-15.
«Τότε ὁ ᾿Ιησοῦς ἀνήχθη εἰς τὴν ἔρημον ὑπὸ τοῦ Πνεύματος πειρασθῆναι ὑπὸ τοῦ διαβόλου, καὶ νηστεύσας ἡμέρας τεσσαράκοντα καὶ νύκτας τεσσαράκοντα ὕστερον ἐπείνασε. καὶ προσελθὼν αὐτῷ ὁ πειράζων εἶπεν· εἰ υἱὸς εἶ τοῦ Θεοῦ, εἰπὲ ἵνα οἱ λίθοι οὗτοι ἄρτοι γένωνται. ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπε· γέγραπται, οὐκ ἐπ᾿ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος, ἀλλ᾿ ἐπὶ παντὶ ρήματι ἐκπορευομένῳ διὰ στόματος Θεοῦ» Ματθαίος 4:1-4.
Οι Χριστιανοί δεν είναι κατά της Νηστείας, όταν δεν υπάρχουν λόγοι υγείας νηστεύουν.
«λειτουργούντων δὲ αὐτῶν τῷ Κυρίῳ καὶ νηστευόντων εἶπε τὸ Πνεῦμα τὸ ῞Αγιον· ἀφορίσατε δή μοι τὸν Βαρνάβαν καὶ τὸν Σαῦλον εἰς τὸ ἔργον ὃ προσκέκλημαι αὐτούς. τότε νηστεύσαντες καὶ προσευξάμενοι καὶ ἐπιθέντες αὐτοῖς τὰς χεῖρας ἀπέλυσαν» Πράξεις 13:2-3.
Πηγή: http://aktines.blogspot.com
«ο αποθανών δεδικαίωται…»
Μητροπολίτη Χονκ Κονγκ Νεκτάριου
Βλέπω σε σχόλια που αφορούν το θάνατο της Βασίλισσας Ελισάβετ την φράση «ο αποθανών δεδικαίωται…». Είναι από τις φράσεις οι οποίες προέρχονται από την Αγία Γραφή, έχουν καταστεί παροιμιώδεις και συνήθως κακοποιούνται βάναυσα.
Η φράση προέρχεται από την προς Ρωμαίους Επιστολή του Αποστόλου Παύλου. Συγκεκριμένα στο 6,7 διαβάζουμε: «ὁ ἀποθανών δεδικαίωται ἀπό τῆς ἁμαρτίας».
Η έννοια της φράσης αυτής είναι: Ο νεκρός έχει διακόψει κάθε σχέση με την αμαρτία. Ο αποθανών έχει παύσει από του να αμαρτάνει.
Ο Απόστολος Παύλος στο συγκεκριμένο απόσπασμα ομιλεί για το Βάπτισμα. Λέγει λοιπόν ότι εφόσον οι χριστιανοί έχουν βαπτισθεί τότε έχουν σταυρωθεί μαζί με τον Χριστό και έχουν αποθάνει κατά τον παλαιό άνθρωπο. Εφόσον έχουν αποθάνει, δεν μπορούν να δουλεύουν στην αμαρτία, διότι ο αποθανών έχει παύσει από του να αμαρτάνει.
Ο Απόστολος τονίζει ότι δεν μπορεί να εννοηθεί χριστιανός που αμαρτάνει. Ο άνθρωπος ο οποίος βαπτίσθηκε απέθανε και αναστήθηκε νέος άνθρωπος, καθαρός και λαμπρός, με προορισμό να ζει για τον Θεό και να πράττει τα έργα του Θεού.
Ο ιερός Χρυσόστομος ερμηνεύει την φράση και λέγει: «Ὥσπερ ὁ ἀποθανών ἀπήλλακται τό λοιπόν τοῦ ἁμαρτάνειν νεκρός κείμενος, οὕτω καί ὁ ἀναβάς ἀπό τοῦ βαπτίσματος· ἐπειδή γάρ ἅπαξ ἀπέθανεν ἐκεῖ νεκρόν δεῖ μένειν διά παντός τῇ ἁμαρτίᾳ».
Μητροπολίτης Χονκ Κονγκ Νεκτάριος
Πηγή: https://anastasiosk.blogspot.com/2022/09/blog-post_30.html#more
Ιερός Ναός Αγίου Βασιλείου Πάτρας 