ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ. ΑΝΑΚΟΜΙΔΗ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΤΟΥ 27-01-2022

Ὁ ἀναμορφωτὴς

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, ἑορτάζει ὁ κορυφαῖος τῶν ἱεροκηρύκων ὅλων τῶν αἰώνων· ἑορτάζει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. Πολλὲς εἶνε πλευρές, ἀπὸ τὶς ὁποῖες μπορεῖ νὰ ἐξετασθῇ ἡ ζωὴ καὶ τὸ κήρυγμά του. Μία πλευρὰ θ᾿ ἀναπτύξω στὴν ἀγάπη σας. Καὶ αὐτὴ εἶνε· Χρυσόστομος ὁ ἀναμορφωτής.

Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ἤθελε τὴν κοινωνία ἰδεώδη. Μιὰ κοινωνία, στὴν ὁποία νὰ ἐπικρατῇ ἀπολύτως τὸ θέλημα τοῦ οὐρανίου πατρός, μιὰ κοινωνία βασιλεία τοῦ Χριστοῦ. Δὲν ἔλεγε ὅπως ἀκοῦς σήμερα· Ὤχ ἀδερφέ, ἐγὼ θὰ διορθώσω τὸ Ῥωμαίικο;… Πίστευε ὅτι, καὶ ἕνας ἀκόμη ἄνθρωπος, ὅταν μέσα του ἔχῃ φωτιά, μπορεῖ νὰ συντελέσῃ στὴν ἀνόρθωσι τῆς κοινωνίας. Καὶ ἀγωνιζόταν χωρὶς ὑποχωρήσεις καὶ συμβιβασμούς.

Ὅπλο του ἦταν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ἡ ῥομφαία τοῦ πνεύματος. Ἔκανε καλὴ διάγνωσι καὶ ἄρχισε θεραπεία. Ὄχι ἀπὸ τὰ φύλλα καὶ τὰ κλαδιά· βρῆκε τὶς ῥίζες τῆς κοινωνίας, καὶ ἐστράφη πρὸς αὐτές. Καὶ ποιές εἶνε οἱ ῥίζες; 

Εἶνε πρῶτον ἡ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ. Ἀπὸ ᾿κεῖ ἄρχισε ὁ Χρυσόστομος. Πίστευε, ὅτι ὁ γάμος εἶνε μυστήριο, ὅτι ἐκεῖνο ποὺ ἑνώνει ἄνδρα καὶ γυναῖκα δὲν εἶνε τὰ κούφια λόγια, τὸ σωματικὸ κάλλος, τὸ χρῆμα, ἀλλὰ ἡ ἀρετή. Οἱ περισσότεροι νέοι κοιτάζουν νὰ βροῦν πλούσια νύφη· ὄχι «εὔτροπον», λέει, ἀλλὰ «εὔφορον» γυναῖκα. Ἐκεῖνος ἦταν ἐναντίον τῆς προίκας, ἐναντίον τῶν προικοθηρῶν, ἐναντίον τῶν ἐθίμων ἐκείνων ποὺ μετατρέπουν τὸ μυστήριο τοῦ γάμου σὲ ἐμπορικὴ πρᾶξι. Ἦταν ἀκόμα ἐναντίον τῆς παρατεταμένης μνηστείας. Ἀποφάσισες, λέει, νὰ παντρέψῃς τὴν κόρη σου; Γρήγορο γάμο! Τὰ ἀρραβωνιάσματα ποὺ βαστᾶνε μῆνες καὶ χρόνια δὲν εἶνε καλά. Τὰ ἔμπα – ἔβγα εἶνε τοῦ διαβόλου. Ἔστρεψε ἐπίσης τὴν προσοχή του στὴν ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν. Δὲν θὰ σὲ ὀνομάσω μάνα, λέει, γιατὶ γεννᾷς. Γεννοῦν καὶ τὰ ζῷα. Θὰ σὲ ὀνομάσω μάνα, ἂν αὐτὸ ποὺ γέννησες τὸ κάνῃς ἄγγελο, ἂν τὸ παιδί σου τὸ μάθῃς νὰ κάνῃ τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ καὶ ἡ πρώτη λέξι ποὺ θὰ πῇ νὰ εἶνε «Θεός». Καὶ κάτι ἄλλο. Μέσα ἀπ᾽ τὸ σπίτι πολλὰ μποροῦν νὰ λείψουν. Ἐκεῖνο, λέει, ποὺ δὲν θέλω νὰ λείπῃ ἀπὸ κανένα σπίτι εἶνε τὸ Εὐαγγέλιο. Ὄχι ἁπλῶς χρυσοδεμένο στὶς εἰκόνες, ἀλλὰ κάθε βράδι ἀνοῖξτε καὶ διαβάστε μιὰ σελίδα καὶ προσπαθῆστε νὰ τὰ ἐφαρμόσετε. Ὅπου διαβάζεται καὶ ἐφαρμόζεται Εὐαγγέλιο, ἐκεῖ διάβολος δὲν μπορεῖ νὰ σταθῇ. 

Δὲν φτάνει ὅμως νὰ προσπαθοῦν μόνο ἡ μάνα καὶ ὁ πατέρας, πρέπει νὰ βοηθήσῃ καὶ ἡ ΚΟΙΝΩΝΙΑ. Ἀλλὰ ἡ κοινωνία διαφθείρεται. Καὶ τὸ πιὸ εὐαίσθητο μέρος τῆς κοινωνίας εἶνε τὰ παιδιά. Δυὸ πράγματα προσέξτε στὰ παιδιά· τὰ αὐτάκια τους καὶ τὰ ματάκια τους. Τὴν ἐποχὴ τοῦ Χρυσοστόμου ὑπῆρχαν θέατρα. Ἐκεῖ γύναια ἁμαρτωλὰ χόρευαν ἀνήθικους χορούς. Τί κηρύγματα ἔκανε κατὰ τῶν θεάτρων καὶ τῶν χορῶν! Θὰ μείνῃ ἱστορικὸς ἐκεῖνος ὁ λόγος ποὺ εἶπε· «Ὅπου χορός, ἐκεῖ διάβολος». Μιὰ ἄλλη πληγὴ τῆς κοινωνίας ἦτο ἡ πλεονεξία καὶ φιλαργυρία. Αὐτή, ὅπως λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, εἶνε «ῥίζα πάντων τῶν κακῶν» (Α΄ Τιμ. 6,10). Πόσο ἀγωνίστηκε ὁ Χρυσόστομος! Οἱ πλούσιοι ἀκόμα καὶ τὰ ἀγγεῖα τῆς νυκτὸς τὰ εἶχαν ἀπὸ χρυσάφι. Ὅταν τό ᾽μαθε αὐτό, μίλησε σκληρά. Προειδοποίησε, ὅτι θὰ γίνῃ σεισμὸς στὴν Ἀντιόχεια· καὶ ὄντως ἔγινε. Πάνω στὴν προσπάθειά του νὰ ξερριζώσῃ τὴ φιλαργυρία, λέει κάπου· Ξέρετε πότε θὰ πάψῃ τὸ κακὸ στὸν κόσμο; ὅταν ὅλοι πάψουμε νὰ λέμε τὸν κατηραμένο λόγο «Αὐτὸ εἶνε δικό μου, αὐτὸ εἶνε δικό σου». Τὰ πάντα κοινά!

Στράφηκε καὶ πρὸς τὸ ΚΡΑΤΟΣ. Ἦρθε σὲ σύγκρουσι. Ἀπ᾿ ἐδῶ ἀρχίζει τὸ δρᾶμα του. Πίστευε, ὅτι ὁ ἄρχοντας πρέπει νά ᾽νε φύλακας τοῦ δικαίου καὶ τῆς ὀρθοδόξου πίστεως. Μ᾿ αὐτὰ τὰ δύο σταθμὰ ζύγιζε τοὺς ἄρχοντες. Ἡ ζυγαριά του ἦταν δίκαιη, καὶ τὸ ἀπέδειξε. Λέει κάπου· Ἂν ὁ ἄρχοντας δὲν εἶνε φύλακας τοῦ δικαίου, τότε εἶνε χειρότερος ἀπὸ ἕνα λῃστή· γιατὶ ὁ λῃστὴς κάνει μικρὸ κακό, ἐνῷ αὐτὸς ποὺ ἔχει ἐξουσία κάνει μεγάλο κακό.

Στὴν Ἀντιόχεια μεσολάβησε ὑπὲρ τῶν ἀδυνάτων. Στοὺς δρόμους εἶχαν ἀγάλματα ποὺ παρίσταναν τὸ βασιλιᾶ καὶ τὴ βασίλισσα. Μιὰ μέρα ὁ λαὸς ξεσηκώθηκε, δὲν μποροῦσε ν᾿ ἀντέξῃ τὴ φορολογία· ἔσπασαν τὰ ἀγάλματα τοῦ αὐτοκράτορα. Τότε ὁ Θεοδόσιος διέταξε καὶ περικύκλωσαν τὴν πόλι. Συνέλαβαν χίλια περίπου φτωχαδάκια καὶ τά ᾽ρριξαν στὰ μπουντρούμια. Θρῆνος καὶ κοπετός· ἔκλαιγαν μανάδες, γυναῖκες, οἱ πάντες. Καὶ ἐνῷ ἦταν ἕτοιμοι νὰ τοὺς ἐκτελέσουν, στάθηκε μπροστὰ ὁ Χρυσόστομος μὲ τοὺς καλογήρους του καὶ εἶπε· Θὰ πατήσετε πάνω μας, μὰ δὲν θὰ σᾶς ἀφήσουμε νὰ ἐκτελέσετε τὰ φτωχαδάκια· ἐκτελέστε ἐμᾶς… Καὶ ζήτησε χάρι, ν᾿ ἀναβάλουν γιὰ ἕνα μῆνα τὴν ἐκτέλεσι. Μέσα στὸ μῆνα ὁ Χρυσόστομος κίνησε γῆ καὶ οὐρανό, καὶ τοὺς ἔσωσε. Τότε ἀνέβηκε στὸν ἄμβωνα καὶ ἔκανε εἰκοσιμία (21) ὁμιλίες, μία κάθε βράδι. Παρηγόρησε καὶ ἐμψύχωσε μέσα στὴ φοβερὴ ἐκείνη δοκιμασία.

Ἄλλη περίπτωσι ποὺ ἦρθε σὲ σύγκρουσι μὲ τὴν ἐξουσία ἦταν στὴν Κωνσταντινούπολι, ὅταν ἤλεγξε τὴν ἀσέβεια τῶν ἰσχυρῶν. Αὐτοκράτειρα ἦταν τότε ἡ Εὐδοξία. Μιὰ Κυριακὴ ὁ Χρυσόστομος, καθὼς πήγαινε στὴν ἐκκλησία, ὅταν πλησίασε στὸ ναὸ ἄκουσε «νταούλια». Πρωὶ – πρωὶ εἶχαν μαζευτῆ ὅλοι, ἄρχοντες, στρατηγός, ὕπατος. Τί γινόταν; Ἔκαναν τὰ ἀποκαλυπτήρια μιᾶς προτομῆς. Εἶχαν φτειάξει χρυσὸ ἄγαλμα στὴν Εὐδοξία, γιὰ νὰ τὴν κολακεύσουν. Ποῦ νὰ κάνῃ λειτουργία ὁ Χρυσόστομος! ἦταν ἀδύνατο. Ἀνέβηκε λοιπὸν στὸν ἄμβωνα καὶ ἤλεγξε δριμύτατα.

Γιὰ ὅλα αὐτὰ τὰ ζητήματα ἐνδιαφέρθηκε ὁ Χρυσόστομος· ἀλλὰ πολὺ περισσότερο ἐνδιαφέρθηκε γιὰ τὴν ἀναγέννησι τῆς ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ποὺ τότε ἦταν σὲ ἀθλία κατάστασι. Τὰ κακὰ τοῦ κλήρου τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἦταν δύο, φιλαργυρία καὶ ἀνηθικότης. Ἐπάνω σ᾿ αὐτὰ τὰ δύο ἔδωσε σκληρὸν ἀγῶνα.

Ὁ Χρυσόστομος ἤθελε, οἱ ποιμένες νὰ μπαίνουν στὸ μαντρὶ τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὴν θύρα. Ἡ δὲ θύρα εἶνε μία· «ψήφῳ κλήρου καὶ λαοῦ». Μ᾿ αὐτὸ τὸν τρόπο ἐξελέγησαν ὁ ἅγιος Νικόλαος, ὁ μέγας Ἀθανάσιος, ὁ ἅγιος Σπυρίδων, καὶ ὁ ἴδιος ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. Σήμερα ὁ δεσπότης ἐκλέγει τὸ διᾶκο, τὸν παπᾶ, τοὺς ἐπισκόπους, τὸν ἡγούμενο. Ὁ λαὸς ἀγνοεῖται. Ἐμεῖς πιστεύουμε σὲ μία ἀρχή· ἐκ τοῦ λαοῦ, διὰ τοῦ λαοῦ καὶ διὰ τὸν λαὸν οἱ ποιμένες. Κ᾿ ἐγὼ θ᾿ ἀγωνισθῶ μέχρι τελευταίας μου ἀναπνοῆς, καὶ θὰ χαρῇ ἡ ψυχή μου ὅταν δῶ μιὰ Ἐκκλησία ζῶσα καὶ ἐλευθέρα.

Ἀγαπητοί μου! Ἡ δρᾶσις –εἶνε νόμος– προκαλεῖ ἀντίδρασι. Ἅμα δὲν πειράζῃς κανένα, εἶσαι καλός. Ἀλλὰ τὸ Εὐαγγέλιο λέει «Οὐαὶ ὅταν καλῶς ὑμᾶς εἴπωσι πάντες οἱ ἄνθρωποι» (Λουκ. 6,26). Καὶ ἡ δρᾶσι τοῦ Χρυσοστόμου προκάλεσε ἀντίδρασι. Ποιοί ἀντέδρασαν; Πρῶτα – πρῶτα ὅσοι ἤθελαν τὰ θέατρα καὶ τοὺς χορούς. Δεύτερον οἱ πλούσιοι, ποὺ τὰ κηρύγματά του γι᾿ αὐτοὺς ἦταν φοβερά. Τρίτον οἱ γυναῖκες ποὺ ἀγαποῦσαν τὴν πολυτέλεια. Τέταρτον οἱ φαῦλοι κληρικοί. Πέμπτον οἱ γυναῖκες τῆς αὐτοκρατορικῆς αὐλῆς. Ἔκτον οἱ ἰσχυροὶ τῆς ἡμέρας, ὁ αὐτοκράτωρ Ἀρκάδιος καὶ ἡ αὐτοκράτειρα Εὐδοξία. Δὲν σᾶς εἶπα ὅμως τίποτε. Ὅλους αὐτοὺς θὰ τοὺς νικοῦσε. Ἀλλὰ δὲν ἔπεσε γιατὶ πολέμησε αὐτούς· ἔπεσε γιατὶ πολέμησε τοὺς ἐπισκόπους! Τὸ λέει ὁ ἴδιος· «Οὐδὲν δέδοικα ὡς ἐπισκόπους πλὴν ἐνίων», τίποτα δὲν φοβήθηκα ὅπως τοὺς ἐπισκόπους ἐκτὸς ἐλαχίστων.

Ἔτσι τὸν συνέλαβαν, τὸν πέρασαν ἀπέναντι στὴν Ἀσία, τὸν ὡδήγησαν μὲ τὰ πόδια πέρα ἀπ᾿ τὸ Σαγγάριο, ἔφτασε στὴν Κουκουσὸ τῆς Ἀρμενίας. Ἐκεῖ ἔδωσαν νέα διαταγή, νὰ βαδίσῃ πρὸς τὰ Κόμανα. Εἶχε καταπονηθῆ.

Ἦταν παραμονὴ τοῦ Σταυροῦ. Δὲν μποροῦσε πλέον νὰ βαδίσῃ. Σὰν τὸ ὥριμο μῆλο ἔπεσε. Τὸν πῆγαν σ᾽ ἕνα μικρὸ ἐκκλησάκι τοῦ Ἁγίου Βασιλίσκου. Τὴ νύχτα ποὺ κοιμήθηκε εἶδε ὅραμα τὸν ἅγιο Βασιλίσκο νὰ τοῦ λέῃ· «Ἀδελφὲ Ἰωάννη, θάρσει· αὔριο θὰ εἶσαι μαζί μας». Τὸ πρωὶ ξημέρωνε 14 Σεπτεμβρίου. Σηκώθηκε. Ὅ,τι εἶχε, τὰ μοίρασε στοὺς φτωχούς. Ἔκανε τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ. Καὶ μετά, ὁ ἅγιος αὐτὸς ἐπίσκοπος, τὸ ἀηδόνι τῆς Ἐκκλησίας, ὁ ἀθάνατος ἱεράρχης, ἔκλεισε ἐκεῖ τὰ μάτια του. Τὰ τελευταῖα του λόγια ἦταν· «Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν». Καὶ μ᾿ αὐτὰ ἡ ἁγία του ψυχὴ φτερούγισε στὰ οὐράνια, γιὰ νὰ εἶνε ἐκεῖ ἱεράρχης «ὅσιος, ἄκακος, ἀμίαντος» (Ἑβρ. 7,26), πρεσβεύων ὑπὲρ ἡμῶν· ἀμήν.

(†) ἐπισκόπου Φλωρίνης Αὐγουστῖνου Καντιώτου

Με τη λεπίδα του μαχαιριού σε απόσταση αναπνοής

Εύκολο είναι να λες ωραία λόγια για τους μετανάστες, αλλά εσύ να μένεις «κάπου πιο ήσυχα» και η μοναδική σχέση με αυτούς να είναι η … Φιλιππινέζα νταντά του πρίγκιπά σου.

Εύκολο είναι να κάνεις ανώδυνες αναρτήσεις κατά του ρατσισμού στα social media, αλλά στα μουλωχτά να φροντίζεις το παιδί σου να πάρει μεταγραφή σε σχολείο στο οποίο να φοιτούν -ει δυνατόν- μόνο Έλληνες.

Εύκολο είναι να δίνεις τα χρήματά σου (για την ακρίβεια κάτι ελάχιστο, ίσα – ίσα να ξεγελάσεις τη συνείδησή σου), τα ρούχα σου (για την ακρίβεια, όσα δεν σου κάνουν πια) στην τάδε οργάνωση  που δραστηριοποιείται για τους όπου γης πονεμένους, αλλά να παραπονιέσαι στην παρέα σου ότι «ήρθαν αυτοί και μας πήραν τις δουλειές».

Δύσκολο είναι να συμβιώνεις μαζί τους, στην ίδια γειτονιά, να βιώνεις τις «παρενέργειες» αυτής της συμβίωσης.

Κι όχι μόνο…

Και τώρα στα πιο δύσκολα.

Ερώτηση «κρίσεως».

Κρίσεως, για να καθρεφτιστούμε και να κριθούμε:

Τι κάνεις όταν δυο αλλοδαποί έχουν κλείσει με μηχανάκι την είσοδο του χώρου όπου δραστηριοποιείσαι, τους προτείνεις να το μετακινήσουν κι εκείνοι σου επιτίθενται, σου ρίχνουν μερικά «μπουκέτα» και στο καπάκι βγάζουν και μαχαίρι ;

Η εύκολη απάντηση είναι: αμύνεσαι!

Ακόμα κι ο νόμος είναι με το μέρος σου, όταν είσαι «εν αμύνη».

Πάμε τώρα στο γεγονός.

Δυο Σύριοι έχουν αφήσει το μηχανάκι τους μπροστά στο Πνευματικό Κέντρο ενός ιερού ναού κάπου στην Αθήνα.

Ο παπα Δημήτρης, ο εφημέριος, τους ζητά να το μετακινήσουν.

Κι εκείνοι του επιτίθενται, τον γρονθοκοπούν και στο τέλος τον απειλούν με μαχαίρι.

Ο παπα Δημήτρης δεν είναι τυχαίος.

Έχει βοηθήσει κατ’ επανάληψη χιλιάδες Σύριους που κατά καιρούς βρήκαν κατάλυμα έξω από το ναό.

Τι έκανε λοιπόν, ο παπα Δημήτρης όταν η λεπίδα του μαχαιριού ήταν σε απόσταση αναπνοής και μπορούσε να τον στείλει μέσα σε δευτερόλεπτα στον άλλο κόσμο; Ήδη ήταν τραυματισμένος στο χέρι και στο μάτι.

Δεν αμύνθηκε, δεν τους χτύπησε, δεν ανταπόδωσε, μόνο φώναξε «βοήθεια!» κι άρχισε να τρέχει.

Η Αστυνομία που έφτασε, γρήγορα εντόπισε και συνέλαβε τους δύο δράστες.

Όταν κάλεσαν τον παπα Δημήτρη για τα διαδικαστικά, έκπληκτοι τον άκουσαν να λέει πως δεν προτίθεται να κάνει τίποτα. Του αρκεί η συγγνώμη και τέλος!

Έτσι απλά.

Εφαρμόζοντας το «ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς ὑμῶν … καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισοῦσιν ὑμᾶς» …
Ή το «ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν» …
Ή το «μὴ ἑαυτοὺς ἐκδικοῦντες, ἀγαπητοί, ἀλλὰ δότε τόπον τῇ ὀργῇ» …
Ή το «γίνεσθε δὲ εἰς ἀλλήλους  … εὔσπλαγχνοι, χαριζόμενοι ἑαυτοῖς» …
Ή το «μὴ νικῶ ὑπὸ τοῦ κακοῦ, ἀλλὰ νίκα ἐν τῷ ἀγαθῷ τὸ κακόν» …
Ή το «μὴ ἀποδιδόντες κακὸν ἀντὶ κακοῦ» …
Ή όλα μαζί, σε compact έκδοση.  

***

Το περιστατικό -και συνακόλουθα το κείμενο- είναι μπαγιάτικο. Έγινε πριν από τρία χρόνια, το Γενάρη του 2019 στον Ι. Ναό Αγίου Νικολάου Πατησίων. Ποιος το θυμάται; Μάλλον κανείς!

Τι μου ’ρθε και μένα και το θυμήθηκα τέτοιες μέρες; Η αλήθεια είναι πως δεν το θυμήθηκα. Μου το θύμισε η τηλεόραση^. απ’ τα πρωινάδικα ως τα μαγκαζίνο κι από τα δελτία ειδήσεων ως τις σατυρικές εκπομπές που μας βομβαρδίζουν με γαργαλιστικές λεπτομέρειες και εξώφθαλμες μεγεθύνσεις γεγονότων και υποθέσεων από τη δράση ενός άλλου ιερέα, στην ίδια περιοχή (τα Πατήσια), αλλά σε άλλο ναό. Συμπτωματικά! Πιο πολύ όμως, μου το θύμισε ετούτο που γυροφέρνει στα social media τις τελευταίες μέρες:

«Τι δουλειά είχε στη σουίτα;»

«Τι δουλειά είχε στα Εξάρχεια;»

Τι δουλειά είχε στο Κατηχητικό δε θα ρωτήσετε!

Υπ.

ΥΓ. Το βραδάκι ας τον θυμηθούμε στην προσευχή μας.
Κι εκείνον …
και τα κορίτσια …
και την πρεσβυτέρα …
και τα τρία μικρά παιδιά του…

Πηγή: Αναστάσιος

Σύμβολα και συμβολισμοί

Μητροπολίτης Κισάμου και Σελίνου Αμφιλόχιος

Σε πρόσφατο υπηρεσιακό ταξίδι συνάντησα, στο αεροδρόμιο, γνωστό πρόσωπο το οποίο είχα καιρό να δω. Στην συζήτηση που ακολούθησε με ρώτησε εάν είχα υπ΄ όψιν μου την πρόσφατη καμπάνια του Υπουργείου Δικαιοσύνης «για θέματα ρατσισμού, μισαλλοδοξίας & εγκλημάτων μίσους». Δήλωσα άγνοια και υποσχέθηκα πως θα την αναζητήσω. Μοιράζομαι λοιπόν λίγες σκέψεις, ένα προβληματισμό, καθώς θεωρώ ότι αφορά όλους μας και, κυρίως, το μέλλον της «Πατρίδας», όπως αναφέρεται στην περί ου ο λόγος καμπάνια.

Τι αφορά η καμπάνια αυτή; Πρόκειται περί εκστρατείας-καμπάνιας του Υπουργείου Δικαιοσύνης, στο όνομα της «καταπολέμησης του ρατσισμού». Προφανώς στα πρότυπα πρόσφατης ανάλογης καμπάνιας με αφίσες του Συμβουλίου της Ευρώπης, η οποία (καμπάνια) προκάλεσε έντονες αντιδράσεις στην Γαλλία για τα λάθος μηνύματα που έδιδε και οι αφίσες αποσύρθηκαν από τους δημόσιους χώρους.Εις ό,τι αφορά τα καθ΄ ημάς η καμπάνια αυτή του Υπουργείου Δικαιοσύνης περιλαμβάνει σποτάκι και αφίσες, με κεντρικό πρόσωπο την «Σαχάρ», όπως ονομάζεται. Μια συμπαθητική και χαμογελαστή κοπέλα, η οποία στο κεφάλι της φορά μαντίλα (μαντίλα οφείλουν να φορέσουν οι γυναίκες λίγο πριν προχωρήσουν στο στάδιο της εφηβικής ηλικίας, σύμφωνα με τις ισλαμικές παραδόσεις)· με υψωμένο σε σχήμα γροθιάς το δεξί της χέρι και δίπλα το σύνθημα: «Κοινωνία χωρίς ρατσισμό, Κοινωνία με μέλλον», (με κεφαλαία γράμματα). Στο σχετικό δε σποτάκι η «Σαχάρ» μας πληροφορεί ότι είναι πολύ χαρούμενη που, πλέον, έχει μια «δεύτερη πατρίδα», όπως λέει. Η λέξη «Ελλάδα», με ό,τι κουβαλά μέσα της ως έννοια και συμβολισμό, απουσιάζει από την χαρά της «Σαχάρ», αρκείται στην «πατρίδα», σύμφωνα με την καμπάνια.

Εδώ λοιπόν αρχίζει ο κοινός, πιστεύω, προβληματισμός. Με δεδομένο τον απόλυτο σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και το Διεθνές Δίκαιο, διερωτώμαι αλήθεια: πόσο εύστοχη μπορεί να είναι η καμπάνια αυτή και τι είδους μηνύματα δίδει; Και τούτο γιατί θέλοντας να καταπολεμήσει τον ρατσισμό (κοινός στόχος όλων μας), ενώ αυτή είναι η στοχοθεσία, προβάλλει ένα σύμβολο συγκεκριμένης θρησκείας (την ισλαμική μαντίλα)· με υψωμένη την γροθιά, περνώντας στον αποδέκτη το μήνυμα ότι στην Ελλάδα, «πατρίδα» την ονομάζουν, αυτή είναι η «κοινωνία με μέλλον». Δεν επιθυμώ να σχολιάσω τι είδους σύμβολο είναι η μαντίλα: Σύμβολο ελευθερίας ή σύμβολο καταπίεσης εκατομμυρίων γυναικών ανά τον κόσμο; Η ιστορία (παλαιότερη και σύγχρονη) απαντά. Όμως, σε μια κοινωνία «χωρίς ρατσισμό» είναι προφανές ότι όλοι χωρούν: Και όσοι φορούν μαντίλα και όσοι δεν φορούν, και οι ανοιχτόχρωμοι και οι μελαμψοί, και όσοι θρησκεύουν και όσοι δεν θρησκεύουν. Δεν θα έπρεπε, συνεπώς, στην καμπάνια και την αφίσα αυτή να διδόταν το μήνυμα ότι σε μια κοινωνία «χωρίς ρατσισμό» όλοι χωρούν και όχι το λάθος μήνυμα ότι η κοινωνία αυτή χωρά όσους προέρχονται από την συγκεκριμένη θρησκεία; Οι υπόλοιποι δεν χωρούν; ή θα πρέπει να φορέσουν «μαντίλα» για να χωρέσουν;

Συνεχίζοντας τον προβληματισμό μου, διερωτώμαι επίσης: πως οραματιζόμαστε την «κοινωνία με μέλλον» στον τόπο και την Χώρα μας, την Ελλάδα; Ένα μέλλον φωτεινό, ευρύχωρο, ελπιδοφόρο και ανοικτό για όλους εκείνους που επιθυμούν να ενταχθούν, κρατώντας την ιδιοπροσωπεία τους, αλλά σεβόμενοι την «δεύτερη πατρίδα» που τους αγκαλιάζει (εξ΄ άλλου στην ιστορική της πορεία η Ελλάδα υπήρξε σταυροδρόμι και χωνευτήρι πολιτισμών), ή μήπως η «κοινωνία με μέλλον», στο όνομα του διακαιωματισμού, προϋποθέτει την απώλεια της ιδιοπροσωπείας και της ταυτότητας της Πατρίδας; Εορτάστηκαν δε πρόσφατα, με βαρύγδουπες εκδηλώσεις και λόγους εκκωφαντικούς και πομπώδεις, τα 200 χρόνια από την Εθνική παλιγγενεσία. Το Έθνος του μέλλοντος, διερωτώμαι ξανά, τι είδους σχέση επιθυμούμε να έχει με τον συμβολισμό των εορτασμών αυτών;                                   

Εάν απάντηση στα ερωτήματα αυτά δίδουν συμπεριφορές που πρόσφατα είδαν το φως της δημοσιότητας και, σιωπηλά, έγιναν αποδεκτές, τότε… η κοινωνία του μέλλοντος τρομάζει. Κορυφαίος αντιπρόσωπος της Κυβέρνησης σε διεθνείς οργανισμούς, με μια προκλητική, προσβλητική και καθ΄ όλα ρατσιστική ανάρτηση του λίγο πριν τα Χριστούγεννα, χλεύαζε και ύβριζε το πρόσωπο της Παναγίας, προσπαθώντας δήθεν να πείσει για την αναγκαιότητα των εμβολιασμών. Ανάρτηση, η οποία όχι μόνον έγινε αποδεκτή (εκτός της Εκκλησίας και ελαχίστων) αλλά χαρακτηρίστηκε και ως «χιουμοριστική νότα». Η τελετή αγιασμού, επ΄ ευκαιρία ελεύσεως των νέων μαχητικών αεροσκαφών στην Χώρα μας, χαρακτηρίστηκε ως: «αλυσοδέσιμο στην σκοταδιστική Ορθοδοξία», «μπουρτζοβλαχιά» και «φιέστα Μπαλκάν γενειοφόρων ρασοφόρων» (που τους εφευρίσκουν, αλήθεια, αυτούς τους χαρακτηρισμούς, όλοι αυτοί οι.. «αντιρατσιστές») ; (sic).

Συμπέρασμα: Βρισκόμαστε, μάλλον, στο σταυροδρόμι του μέλλοντος όπου θα πρέπει να επιλέξουμε «το μέλλον της κοινωνίας». Εάν το μέλλον το εξασφαλίζουν τα παιδιά της, τότε θα πρέπει η Πολιτεία να πολλαπλασιάσει την στήριξη της στην οικογένεια, να πριμοδοτήσει την πολύτεκνη οικογένεια, να δώσει κίνητρα για μετοίκιση νέων οικογενειών στην ενδοχώρα, την ύπαιθρο, που δεκαετίες τώρα παραπαίει και αιμορραγεί και όχι να μετεωρίζεται. Εάν, τελικώς, επικρατήσει η κίνηση-τάση, το ρεύμα προς ισοπέδωση των πάντων σ΄ ένα ομοιόμορφο, ή καλύτερα άμορφο «διεθνισμό» του συρμού, με παραγνώριση της εθνικής κληρονομιάς και ιδιοτυπίας, τότε όπως εύστοχα σημειώνει ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας κ. Αναστάσιος: «… αυτό θυμίζει συνωστισμό πλήθους στον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο σε ώρες αιχμής ή ακόμα και το ασφυκτικό αγκάλιασμα δύο σωμάτων σε ώρα πάλης». Ένα σύμφυρμα ιδεολογιών και ένα συμπίλημα χωρίς ιστορία. Συνεπώς η υπεράσπιση της εθνικής αλλά και της πνευματικής μας ταυτότητας, η μέριμνα για την διαφύλαξη της ιδιοπροσωπείας μας, δεν είναι ούτε αντιευρωπαϊσμός, ούτε εθνοκεντρισμός, ούτε συντηρητισμός, πολλώ δε μάλλον εθνοφυλετισμός ή μισαλλοδοξία, (τα οποία απερίφραστα είναι καταδικαστέα)· πρόκειται περί του μόνου τρόπου επιβίωσης ως Έθνους, καθώς εάν οδηγηθούμε στην πολτοποίηση, τότε ο αφανισμός μας είναι θέμα χρόνου. Ας αναλάβει λοιπόν η Πολιτεία μέριμνα και τις ευθύνες της, πριν είναι αργά, για όσους νιώθουν την Ελλάδα «πρώτη» Πατρίδα τους και για εκείνους που την θεωρούν «δεύτερη». Χρέος και ευθύνη της, φρονούμε, η διαφύλαξη της ιδιοπροσωπείας και της ταυτότητας μας, μέσα από την πολυμορφία. Σε αυτό το… σταυροδρόμι του μέλλοντος ο καθένας μας καλείται, τελικώς, να αναλάβει το μερίδιο της δικής του ευθύνης. Το «χρέος» που λέει ο μεγάλος Μακρυγιάννης, αλλά και ο νεώτερος Νίκος Καζαντζάκης.

Πηγή: Αναστάσιος