ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ΝΗΣΤΕΙΩΝ (2ο)

Σταυροπροσκυνήσεως.[1]

(Μαρ. 8:34-38, 9:1)

Συνειδητοί χριστιανοί

Πολλές συνειδητές ἐνέργειές μας ἔχουν σάν κίνητρο σκοτεινά (ἄγνωστα) κίνητρα. (Σ. Φρόϋντ). Ἔτσι σύμφωνα μέ τόν ψυχίατρο πρωτοπρεσβύτερο π. Βασίλειο Θερμό, οἱ χριστιανοί πού ἐκκλησιάζονται, χωρίζονται σέ τρεῖς κατηγορίες (ἀνάλογα μέ τά «κίνητρα» τους).

Ἡ πρώτη κατηγορία εἶναι ὅσοι ἐκκλησιάζονται ἀπό ψυχολογικά αἴτια· εἴτε ἀπό κατάθλιψη, εἴτε ἀπό μοναξιά, εἶτε ἀπό κάποια ἄλλη ψυχική αἰτία. Προσπαθοῦν λοιπόν νά καλύψουν αὐτό τό ψυχολογικό κενό, πηγαίνοντας στήν ἐκκλησία. Μήπως εἶναι αὐτό κακό; Ὄχι βέβαια! Ἀλίμονο! Γιατί οἱ ἄνθρωποι αὐτοί δέν πᾶνε σέ στέκια ἁμαρτωλά, ἀλλά πᾶνε στήν ἐκκλησία· στή σωτηρία! Ἀνάγεται στήν δική μας (τῶν ἱερέων) ποιμαντική εὐαισθησία γιά νά τούς καλλιεργήσουμε σωστά.

Ἡ δεύτερη, ὅσοι ἐκκλησιάζονται ἀπό συνήθεια. «Ὅπως ἔχω συνηθίσει νά πηγαίνω στό καφενεῖο, ἔτσι ἔχω συνηθίσει νά πηγαίνω καί στήν ἐκκλησία», μοῦ ἔλεγε ἕνας ἡλικιωμένος χριστιανός. Φυσικά οὔτε καί αὐτό εἶναι κακό. Μακάρι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νά εἶχαν τέτοιες καλές συνήθειες! Θά γέμιζαν τά «Ἅγια Σπίτια» (Ναοί). Καί αὐτοί λοιπόν οἱ χριστιανοί εἶναι καλοδεχούμενοι! Καί πάλι: Ἀνάγεται στήν δική μας (τῶν ἱερέων) ποιμαντική εὐαισθησία νά καλλιεργήσουμε καί αὐτούς σωστά. (Ἀλλά καί ὅσοι δέν πᾶνε στήν ἐκκλησία καί αὐτοί ἀπό συνήθεια δέν πᾶνε· συνήθεια δευτέρα φύση, πού σημαίνει ὅτι εἶναι δύσκολο νά ὑπερβοῦν αὐτή τή δευτέρα φύση).

Ἡ τρίτη κατηγορία εἶναι ἡ ἀνώτερη ὅλων· εἶναι ὅσοι χριστιανοί πηγαίνουν στήν ἐκκλησία συνειδητά· μέ ταπείνωση, μέ εὐλάβεια, μέ γνώση καί συναίσθηση, ὅτι πηγαίνουν στό Ἅγιο Σπίτι τοῦ Κυρίου. Ὅπως ἀκριβῶς ἔνιωθε καί ἔκανε ὁ ἅγιος Προφήτης Δαβίδ. Ἔλεγε: «Κύριε μου καί Θεέ μου, προσεύχομαι ἀπό τά χαράματα! Σέ διψᾶ, Σέ ποθεῖ ἡ ψυχή μου! Πόσες φορές ἀκόμα καί αὐτό τό σῶμα μου, σέ αὐτή τήν ἄνυδρο καί δύσβατο χώρα, πόθησε νά ἰδεῖ τόν Ναό Σου! Μέ αὐτή τήν δίψαν ἐμφανιζόμουν (νοερῶς) στόν Ναό Σου γιά νά τόν ἰδῶ, καί νά δῶ τή δύναμή Σου καί τή δόξα Σου» (Ψαλ. 62:2-3).

Αὐτοί οἱ χριστιανοί εἶναι τά παλικάρια τοῦ Χριστοῦ! Μέ τά καρφιά τῆς νηστείας καί τῆς προσευχῆς «ἔχουν σταυρώσει τήν σάρκα τους μαζί μέ τίς ἐπιθυμίες της» (Γαλ.5:24)· ἔκαναν τήν σάρκα τους ὅμοια μέ τήν σάρκα ἑνός νεκροῦ ἀνθρώπου, πού δέν σαγηνεύεται ἀπό τίποτε τό κοσμικό, ὅσο ὡραῖο καί ἄν εἶναι αὐτό! Καί τό μόνο πού τούς νοιάζει, εἶναι «αὐτό» πού φέρουν στόν καρδιά τους: Τόν Ἰησοῦ Χριστό! Τό βλέπουμε καθαρά στόν Ἅγιο Ἰγνάτιο τό Θεοφόρο ἐπίσκοπο Ἀντιοχείας (+117).

Ὅταν ὁ αὐτοκράτορας Τραϊανός πῆγε στήν Ἀντιόχεια ἔδωσε ἐντολή στούς στρατιῶτες του, νά τόν ὁδηγήσουν δέσμιο στή Ρώμη «πρός τέρψιν τοῦ δήμου» (νά τόν φᾶνε τά λιοντάρια, καί νά διασκεδάζει ὁ κόσμος μέ τό θέαμα!), ἐπειδή ἀκριβῶς δέν ἀρνεῖτο τό Χριστό. Πηγαίνοντας, λοιπόν, γιά τή Ρώμη, μέ τή συνοδεία στρατιωτῶν, εἶχε μάθει ὅτι οἱ χριστιανοί στή Ρώμη, ἔβαζαν «μέσο» γιά νά τόν γλυτώσουν ἀπό τό μαρτύριο. Καί τούς ἔγραψε: «Χίλια καλά νά ἔχουν τά θηρία πού εἶναι ἑτοιμασμένα (νηστικά) γιά μένα. Θά τά κολακεύω γιά νά μέ καταφάγουν συντόμως! Νά μήν συμβεῖ αὐτό πού ἔγινε σέ μερικούς, πού τά θηρία δείλιασαν καί δέν τούς ἄγγιξαν! Ἔτσι, λοιπόν, ἄν τά θηρία δέν θελήσουν νά μέ φᾶνε, ἐγώ θά τά ἀναγκάσω. Φωτιά καί σταυρός, θηρία, τομές, μαχαιριές, διασκορπισμός ὀστέων, διαμελισμός τοῦ σώματος, ἄλεσμα ὁλοκλήρου τοῦ σώματος καί κόλαση τοῦ διαβόλου, ἄς ἔρθουν ὅλα ἐπάνω μου. Μόνο νά πάω κοντά στόν Χριστό! Τί καλό γιά μένα νά πεθάνω γιά τόν Χριστό! Ἐκεῖνον ζητῶ, πού πεθανε καί ἀναστήθηκε γιά μένα. Μή μέ ἐμποδίσετε νά φθάσω στή Ζωή! Μή θελήσετε νά πεθάνω, γιατί γιά μένα θάνατος εἶναι ζωή χωρίς τόν Χριστό. Σᾶς τό γράφω: Ποθῶ τόν ὑπέρ Χριστοῦ θάνατον» ( Ἐπιστολή πρός Ρωμαίους P.G. 5:801- 813).

Καί πράγματι τά θηρία τοῦ ἔκαναν τή χάρη: Τόν κατεσπάραξαν! Τοῦ ἔφαγαν ὅλα τά μέλη τοῦ σώματος, ἐκτός ἀπό τήν καρδιά του. Αὐτή τήν ἄφησαν ἄθικτη. «ΧΡΙΣΤΟΣ!» ἔγραφε ἐπάνω της! Καί τί ἄλλο νά ἔγραφε; Ἐπί τῇ εὐκαιρίᾳ, ἡ δική μας καρδιά τί ἐπιγραφή φέρνει ἐπάνω της; «Χριστός»; «Κόσμος»; «Ἁμαρτία»; Σίγουρα σάν χριστιανοί θά θέλαμε νά φέρνει τήν ἐπιγραφή «Χριστός».

Ἄς ἀρχίσουμε ἀπό τώρα νά χαράζουμε στήν ψυχή μας τό σωτήριο ὄνομα «Χριστός», ἐφαρμόζοντας τόν σωτήριο λόγο Του: «Ὅποιος θέλει νά Μέ ἀκολουθήσει, ἄς ἀπαρνηθεῖ τόν ἑαυτό του· ἄς σηκώσει τό σταυρό του, κι ἄς Μέ ἀκολουθεῖ. Γιατί ὅποιος θέλει νά σώσει τή ζωή του, θά τή χάσει· ὅποιος ὅμως χάσει τή ζωή του ἐξαιτίας Μου καί ἐξαιτίας τοῦ Εὐαγγελίου, αὐτός θά τή σώσει» (Μαρ. 8:35).

ὑπό ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

[1] Τέτοιες περίπου μέρες ἡ Ἁγία Ἑλένη βρῆκε τόν Τ. Σταυρό (συναξάριον 6^ης Μαρτίου), καί γι’αὐτό προβάλλεται σήμερα πρός προσκύνηση ὁ Τ. Σταυρός. Στή συνέχεια ἡ Ἁγία Ἑλένη ἔκτισε στόν Γολγοθᾶ τόν Ναό τῆς Ἀναστάσεως. Στίς 13 Σεπτεμβρίου 335 ἔγιναν τά Ἐγκαίνια, ὅπου γιορτάζονταν κάθε χρόνο. Ὅμως οἱ πιστοί πού ἐρχόνταν γιά τήν γιορτή τῶν Ἐγκαινίων, παρέμεναν καί τήν ἑπομένη, 14 Σεπτεμβρίου γιά νά προσκυνήσουν τόν Τ. Σταυρό. Ἀπό τότε (335) ἡ 14 Σεπτεμβρίου καθιερώθηκε σάν μέρα προσκυνήσεως τοῦ Τ. Σταυροῦ. Οἱ Πέρσες μπαίνουν στά Ἱεροσόλυμα (615) καί ἁρπάζουν τόν Τ. Σταυρό. Ὁ Βασιλιάς Ἡράκλειος (610-636) ἐκστρατεύει κατά τῶν Περσῶν καί φέρνει τόν Τ. Σταυρό στά Ἱεροσόλυμα (14 Σεπτεμβρίου 629). Καθώς ὁ Βασιλιάς Τόν παρουσίαζε στά πλήθη, σηκώνοντάς Τον ψηλά (ἐξ οὗ καί Ὕψωση τοῦ Σταυροῦ), τά πλήθη τόν χειροκροτοῦσαν, ψέλνοντας ταυτόχονα τό «Σῶσον Κύριε τόν λαόν Σου», πού ἦταν καί ὁ Ἐθνικός Ὕμνος τοῦ «Βυζαντίου». Τό γεγονός αὐτό γιορτάζεται στήν Ἐκκλησία μας στίς 14 Σεπτεμβρίου.

Advertisement