Οι Τρεις Ιεράρχες, η συνάντηση του Ελληνισμού με την Ορθοδοξία.

Θεόκλητος Ρουσάκης Αντιστράτηγος (εα) Επίτιμος Διοικητής Β΄ Σώματος Στρατού

Τιμούμε στις 30 Ιανουαρίου κάθε χρόνο, τους Τρείς Μεγίστους Φωστήρες της τρισηλίου Θεότητος και παράλληλα τελούμε τη μεγάλη γιορτή της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού, τη Γιορτή των Γραμμάτων. Τον Άγιο Βασίλειο, τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο και τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο.

Οι Τρείς Ιεράρχες καθιερώθηκαν ως προστάτες της Παιδείας διότι διεφύλαξαν μέσω της διδασκαλίας τους την ουσία, το μέγεθος και την ωραιότητα της παιδείας και του ανθρώπου που παιδαγωγείται μέσα από μια γνήσια ελληνική παιδεία βαπτισμένη στη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Είναι σύμβολα της Παιδείας οι Τρείς Ιεράρχες διότι οι ίδιοι έγιναν πρότυπα παιδαγωγημένου ανθρώπου, δηλαδή ανθρώπου που δεν είναι  μόνο ΄΄ εικόνα΄΄ αλλά και ΄΄ ομοίωση ΄΄του Θεού, που είναι και το ζητούμενο για κάθε άνθρωπο μέσα στην Ορθοδοξία.

 ΄΄ ……………………………………………………………………………………………………………………………………           Στη σύζευξη Ελληνισμού και Χριστιανισμού οι Άγιοι Πατέρες δίνουν την προτεραιότητα στην Ορθοδοξία με όλο το λυτρωτικό περιεχόμενό της, ώστε να αποφεύγεται κάθε νόθη συζυγία, όπως είναι η αίρεση. Η Ορθοδοξία διά των αγίων Πατέρων προσέλαβε τον Ελληνισμό χωρίς να υποδουλωθεί στο πρόσλημμα, αφελληνίζοντας μόνο τα στοιχεία εκείνα, που ήταν ανάγκη να αφελληνισθούν και να απομυθευθούν, ως μη προσλήψιμα. Έξω από την Ορθοδοξία έμεινε ο παγανιστικός (νόθος) ελληνισμός, ως πτώση-αμαρτία. Ο ελληνισμός, ως παιδεία, δεν απορρίπτεται. Αποκρούεται μόνον η εκφιλοσόφηση της πίστεως και απολυτοποίηση της ανθρώπινης γνώσεως, διακηρύσσεται δε, η αδυναμία της ανθρώπινης γνώσεως να οδηγήσει στην θεογνωσία, ως σωτηρία.

Ο Χριστιανισμός των Πατέρων έδωσε οριστική απάντηση στη λυτρωτική ζήτηση του Ελληνισμού, ανανοηματοδοτώντας την ιστορική πορεία του και καταξιώνοντάς τον σε ιστορική του σάρκα. Κατά τον πατερικότατο π. Γεώργιο Φλωρόφσκυ, «ο Ελληνισμός… διαμελίσθηκε από την μάχαιρα του Πνεύματος, πολώθηκε και διαιρέθηκε κι ένας «χριστιανικός ελληνισμός» δημιουργήθηκε». Ο ελληνισμός «ολοκληρώθηκε μέσα στην Εκκλησία» και με τη νέα ταυτότητά του ως Ελληνορθοδοξία -ή καλύτερα Ορθοδοξία- δοξάσθηκε και μεγαλούργησε στην κατοπινή του πορεία, ως αιώνια κατηγορία της χριστιανικής υπάρξεως.[…]  (π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού), «Στα μονοπάτια της Ρωμηοσύνης», εκδ. Αρμός )

Αυτός ο αγώνας των Τριών Ιεραρχών για την ομοίωσή τους με τον Θεό είναι ο αγώνας τους για την Παιδεία. Μια Παιδεία Θεανθρώπινη βασισμένη στη Ρωμιοσύνη δηλαδή στην Ελληνορθόδοξη Παράδοση .

Σήμερα, παρά την πρόοδο που έχουμε στην γνώση και στην πληροφορία και απολαμβάνουμε τον πλούτο της δημιουργίας του Θεού, τα προβλήματα είναι δυσεπίλυτα και η Πατρίδα μας διέρχεται κρίσιμες ώρες και άκρως επικίνδυνες καταστάσεις. Είναι καιρός έστω και τώρα οι πολιτικές και πνευματικές ηγεσίες μας να καταλάβουν ότι για την αντιμετώπιση αυτής της κρίσης, το μόνο αποτελεσματικό εργαλείο που έχουμε σαν Έθνος είναι η ακαταμάχητη δύναμη της παιδαγωγίας της ελληνορθόδοξης παιδείας μας  .

Τούτο διότι μόνο μέσα από αυτή την  Παιδεία θα αναγεννηθούμε σαν λαός και θα γίνουμε  άνθρωποι ελεύθεροι, ολοκληρωμένοι και πνευματικοί.

Στην Ενωμένη Ευρώπη βεβαίως και πήγαμε ως απόγονοι του Σωκράτη και του Πλάτωνα, δεν πήγαμε  όμως μόνο ως απόγονοι του  Σωκράτη και του Πλάτωνα . Όταν μπήκαμε στην τότε ΕΟΚ το 1979 η γαλλική εφ. “ΛΕ ΜΟΝΤ” έγραψε “καλωσορίζουμε την χώρα της Φιλοκαλίας, την χώρα του Βασιλείου, του Γρηγορίου, του Χρυσοστόμου”.

Αυτό περιμένει η Ευρώπη από εμάς, τον φιλόκαλο άνθρωπο, τον φίλο του καλού, τον άγιο, τον άνθρωπο που όπως έλεγε ο Χρυσόστομος είναι πλούσιος όχι γιατί έχει πολλά, αλλά γιατί δεν έχει ανάγκη από τίποτε.

Πηγή: http://aktines.blogspot.com/2023/01/blog-post_247.html#more

Advertisement

Πώς να περάσουμε μια μέρα χωρίς αμαρτία, δηλαδή άγια;

Άγιος Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ

Πώς να περάσουμε μια μέρα χωρίς αμαρτία, δηλαδή άγια; Να το καθημερινό πρόβλημα μας. Πώς να μεταμορφώσουμε το είναι μας, το φρόνημα, τα αισθήματα, τις ίδιες τις φυσικές αντιδράσεις μας, ώστε να μην αμαρτήσουμε ενάντια στον Ουράνιο Πατέρα μας, στον Χριστό, στο Άγιο Πνεύμα, στην ανθρώπινη υπόσταση, στον αδελφό μας και σε κάθε πράγμα σ’ αυτή τη ζωή;

Οι άνθρωποι μόνοι τους δεν μπορούν να καταλάβουν αν αμαρτάνουν ή όχι. Μόνο ο Κύριος και το Άγιο Πνεύμα το αποκαλύπτουν. Στον παράδεισο, όταν ο Ιησούς Χριστός μίλησε με τον Αδάμ, αυτός αρνήθηκε να κατηγορήσει τον εαυτό του: «Εσύ μου έδωσες αυτή τη γυναίκα, και αυτή μου έδωσε να φάω αυτόν τον καρπό». Ας προσπαθήσουμε να μη κατηγορούμε τον Θεό.

Πώς να εργαστούμε τη σωτηρία μας; Πώς να αφθαρτοποιήσουμε το σώμα μας, να ελευθερωθούμε από το κράτος της αμαρτίας και την εξουσία του θανάτου; Αυτή πρέπει να είναι η μέριμνα μας κάθε στιγμή· διαρκώς πιο δυνατή, πιο έντονη. Η ζωή είναι τόσο σύντομη και ο σκοπός τόσο υψηλός, αλλά και τόσο απομακρυσμένος.

Οι εξωτερικές εκδηλώσεις της ασκήσεως όπως είναι η τήρηση των νηστειών δεν αρκούν. Οφείλουμε να αναγεννηθούμε εκ θεμελίων.

Πώς να μη φοβούμαστε τη Μεγάλη Τεσσαροκοστή; Στην αρχή της διαμονής μου στο Άγιον Όρος η Μεγάλη Τεσσαρακοστή ήταν για μένα μια μεγάλη γιορτή: Να ετοιμασθώ, για να δεχθώ την αποκάλυψη της αναστάσεώς μας. Αν δεχθούμε αυτήν την αποχή από την τροφή με εμπνευσμένη προσευχή, όχι μόνο ο οργανισμός μας θα την αντέξει εύκολα, αλλά και πολλές αρρώστιες θα θεραπευθούν.

Όσοι έχουν την ευλογία να έχουν καλή υγεία και μπορούν να απέχουν από την τροφή για μερικές εβδομάδες, φθάνουν σε κατάσταση μακαριότητος. Τα πάθη γαληνεύουν. Ζωντανό αίσθημα ειρήνης και παρουσίας του Θεού συνοδεύει την προσευχή. Είναι κρίμα που σήμερα δεν έχουμε συχνά αύτη την αντοχή.

Σήμερα είναι αδύνατο να επιβάλλουμε πλήρως τους κανόνες της Εκκλησίας. Εφόσον είστε όλοι διαφορετικοί ο ένας από τον άλλο, καθορίστε μόνοι τη νηστεία σας. [1].

Το μειονέκτημα των σαφώς καθορισμένων κανόνων είναι ότι καθησυχάζουν τη συνείδηση εκείνων που μπορούν να τους τηρούν, και τους δίνουν την αίσθηση ότι είναι σωσμένοι. Αυτό είναι πολύ αφελές. Οι Φαρισαίοι, οι ασκητές και θεολόγοι της Παλαιάς Διαθήκης εγκρατεύονταν επίσης, αλλ’ αυτό δεν ήταν αρκετό. Ο Χριστός είπε: «Εάν μη περισσεύση η δικαιοσύνη υμών πλείον (των αρετών) των Γραμματέων και των Φαρισαίων, ου μη εισέλθητε εις την Βασιλείαν των Ουρανών» (Ματθ. 5,20).

Ο Απόστολος Παύλος, το μεγάλο αυτό πνεύμα που μας έδωσε η Πρόνοια του Θεού, βεβαιώνει ότι ο νόμος δεν οδήγησε ποτέ κανένα στην τελειότητα. Αυτό σημαίνει ότι οι κανόνες της Εκκλησίας μπορούν να μας βοηθήσουν στην αρχή. Πράγματι, αν από την αρχή αφεθούμε στον εαυτό μας, στο αυτεξούσιο μας, μπορεί να αισθανθούμε λίγο χαμένοι.

Ο άνθρωπος που κατόρθωσε να υψωθεί πάνω από κάθε νόμο, έφθασε στην κατάσταση της θεώσεως, δηλαδή στη σωτηρία. Σημαντικότερο είναι να έχουμε συνείδηση και υπευθυνότητα για την κάθε κίνηση της καρδιάς και του νου μας, παρά να έχουμε κάποιον κανόνα.

Είναι δυσκολότερο να αναπτύσσουμε κάποια ικανότητα διακρίσεως, παρά να ορίζουμε στον εαυτό μας κανόνες.

Δεν μπορούμε να θεωθούμε με την άσκησή μας. Η θέωση ενεργείται με την ενοίκηση του Θεού μέσα μας και όχι με τις δικές μας ικανότητες.

Η σκέψη μας ας είναι εκεί όπου είναι ο Χριστός. Τότε η προσευχή μας θα είναι μαζί Του και δε θα μένει πολύς χώρος για τα πάθη. Θα συνηθίσουμε να ζούμε με αυτόν τον τρόπο, και με αυτή την ειρηνική ζωή θα ανοικοδομήσουμε όλο το είναι μας.

Φυλάξτε όλα αυτά στη συνείδησή σας, και η ζωή σας θα είναι γεμάτη έμπνευση, όχι μόνο κάθε μέρα αλλά κάθε στιγμή.

[1] Εδώ ο Γέροντας αναφέρεται κυρίως στην πλήρη αποχή τροφής των τριών πρώτων ημερών της Μ. Τεσσαρακοστής

Πηγή: Αρχιμανδρίτου Σοφρωνίου: «Περί Πνεύματος και ζωής πνευματικά κεφάλαια»έκδ. Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας 1992. 

Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού του Ζώντος, ο διανοίξας τους οφθαλμούς του εκ γενετής τυφλού, Αυτός διάνοιξον και των καρδιών ημών τους νοερούς οφθαλμούς, ίνα αναβλέψωμεν και ίδωμεν Σε, τον Κτίστην και Θεόν ημών. Παρακαλούμεν και δεόμεθα Σου: Μή απορρίψης ημάς από του Προσώπου Σου, και παριδών πάσαν την αθλιότητα και βδελυρότητα ημών, επίφανον ημίν το Φως Σου, ώ Φως του Κόσμου, ίνα γενώμεθα υιοί και θυγατέρες του Σου αθανάτου Φωτός. Ναι, ο αγαπών ημάς Χριστός, ο εκ του Πατρός καταπέμψας τον Άγιον Παράκλητον επί τους αγίους Σου μαθητάς και Αποστόλους, δώρησαι και ημίν τοις αναξίοις την δωρεάν του Πνεύματος Σου του Αγίου, ίνα διδάξη ημάς την Σην γνώσιν και αποκαλύψη ημίν τας μυστικάς οδούς της σωτηρίας Σου.
Όπως, υπό του κράτους Σου πάντοτε φυλαττόμενοι, Σοι δόξαν αναπέμπωμεν, τω Πατρί και τω Υιώ και τω Αγίω Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων.

http://trelogiannis.blogspot.com/

ΣΥΝΤΑΓΕΣ

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Στην εποχή του life coaching και της θετικής σκέψης οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από συνταγές, από πρακτικές λύσεις. Όσο λιγότερο σκεφτόμαστε, τόσο το καλύτερο! Αν, μάλιστα, πετύχουμε κάποιον ξεχωριστό «συνταγολόγο», τότε είμαστε πολύ ευχαριστημένοι. Συρρέουμε, διαβάζουμε, είμαστε έτοιμοι να υιοθετήσουμε «μαγικές λύσεις». Δεν νιώθουμε ότι η ζωή θέλει κόπο. Ότι αν δεν έχεις έναν οραματισμό, αν δηλαδή δεν έχεις σκοπό κάπου να οδηγηθείς, να έχεις μία στάση ζωής η οποία θα σε βοηθήσει στις δυσκολίες σου, αλλά και θα σου δώσει ένα διαφορετικό μέτρο στην όποια χαρά, ώστε να μπορέσεις να την διακρίνεις από την  ευχαρίστηση που κρατά λίγο και μαραίνεται ως άνθος, τότε, στην πραγματικότητα, όσες συνταγές και να ακολουθήσεις, δεν θα μπορέσεις να πατήσεις στα πόδια σου, να βρεις αληθινή πορεία.

                Για να γίνει κάτι τέτοιο προφανώς και χρειάζεται κάποιος ή κάποια να σου σταθεί, να σε ακούσει, να σε συμβουλέψει. Εντός μας όμως χρειάζεται να νιώσουμε πως ό,τι κι αν λάβουμε, αν δεν το υιοθετήσουμε και δεν το παλέψουμε, δεν θα πετύχουμε κάτι. Παράλληλα, οφείλουμε να σκεπτόμαστε πως ό,τι κι αν έχουμε στον νου μας, όποια συνταγή κι αν μας δοθεί, η ελευθερία του συνανθρώπου μας είναι το κλειδί.

Οι γονείς μπορεί να ακούσουν από ειδικούς τις πιο εξαιρετικές προτάσεις, όμως το παιδί τους να μη θέλει τίποτε να εφαρμόσει. Από την άλλη, πόσες φορές οι γονείς νιώθουμε ότι είμαστε ανήμποροι να βάλουμε και τα ελάχιστα όρια στα παιδιά μας; Είμαστε έτοιμοι πάντοτε, επειδή τα αγαπούμε, να τα δικαιολογήσουμε, να μην επισημάνουμε τα σφάλματά τους, να μην επιδιώξουμε αυτά να έχουν συνέπειες, ώστε  τα παιδιά να γίνουν πιο υπεύθυνα και να γνωρίζουν πως τίποτα στην ζωή δεν μας χαρίζεται, όσο κι αν το απαιτούμε, όσο κι αν πιστεύουμε ότι το δικαιούμαστε, όσο κι αν όντως το αξίζουμε. Η οδός της ζωής θέλει ένα όραμα. Θέλει ένα πλαίσιο που θα απαντά στο ερώτημα «πού πηγαίνουμε;». Κι αυτό δεν έρχεται με συνταγές, επειδή ακριβώς δεν είμαστε μόνοι μας και η πραγματικότητα απαρτίζεται από την συνάντησή μας με τους άλλους.

                Τότε ας μην υπάρξει καμία πρόταση, αφού οι λύσεις θέλουν αγώνα και προοπτική, θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί. Ούτε αυτό είναι σωστό. Απλώς, ας μην επαναπαυόμαστε σε συνταγές και μάλιστα σε εκείνες που κανακεύουν το εγώ μας, αντί να προτείνουν οδούς που μοιάζουν και είναι σταυρικές.  Ο σταυρός μοιάζει με ήττα. Όμως μαζί του έρχεται και η ανάσταση. Χρειαζόμαστε προφανώς προτάσεις. Χρειαζόμαστε όμως και υπομονή, για να καρποφορήσουν. Διότι απτά αποτελέσματα δεν μπορούν να έρθουν αμέσως. Ακόμη κι αν υπάρχει αυτή η αίσθηση, ο επόμενος γύρος θα μας πείσει ότι ο χρόνος είναι μπροστά μας και δεν έρχονται οι μόνιμες λύσεις όπως τις θέλουμε.

                Οι νέοι έχουν στην ψυχοσύνθεσή τους το «εδώ και τώρα». Γι’ αυτό και οι πολιτικοί, οι επικοινωνιολόγοι, οι διαφημιστές, οι προαγωγοί του καταναλωτικού πολιτισμού στηρίζονται στην άμεση ικανοποίηση της επιθυμίας. Έτσι, από την νεανική ψυχοσύνθεση περνούμε στην ψυχοσύνθεση όλων, με αποτέλεσμα η υπομονή να χάνεται. Φτάνουμε σε έναν κόσμο εντυπώσεων, όπου κυριαρχεί όποιος κάνει περισσότερο θόρυβο ή έχει περισσότερη λάμψη και υπόσχεται ευκολία. Η πίστη μάς δείχνει ότι το να συναντήσεις τον Χριστό, πέρα από το «έρχου και ίδε», προϋποθέτει την στενή πύλη. Για να κρατηθεί η αγάπη. Για να κρατηθεί ο Χριστός στην καρδιά μας.

Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»
στο φύλλο της Τετάρτης 25 Ιανουαρίου 2023
Πηγή: Βήματα

Αμηχανία

Επίσκοπος Τολιάρας Νοτίου Μαδαγασκάρης Πρόδρομος

Πρωινή εξόρμηση στο κέντρο της χώρας. Φορτηγό γεμάτο σακιά ρύζι. Κούραση, ζεστή, λακκούβες, ζαλάδα και οι παράγκες ξεπροβάλουν. Κόσμος τρέχει κατά πάνω μας. Γνώριμη αίσθηση. Αγωνία για να μοιράσουμε δίκαια, μη φύγει κανείς δίχως να πάρει μην υπάρξουν εντάσεις για ένα κιλό ρύζι. Η πείνα κάνει τον άνθρωπο να σβήνει πολλά από αυτά που μυρίζουν ευγένεια. Κατεβήκαμε από το όχημα, ανοίξαμε την πόρτα και εμφανίστηκε το φορτίο. Παγωμένη ατμόσφαιρα. Ούτε φωνές, ούτε σπρώξιμο, ούτε τίποτα. Σάστισα. Ρωτώ τον πρόεδρο τι συμβαίνει. «Τίποτα!», απάντησε. «Και τότε γιατί δεν πλησιάζει κανείς;», Συνεχίζω εγώ. «Διότι, εδώ και μήνες το ρύζι είναι άχρηστο τρόφιμο, δεν υπάρχει νερό για να βράσει!». Αμήχανη σιωπή. Τηλεφώνημα στην υδροφόρα να σπεύσει στην περιοχή.

Το άχρηστο φορτίο μπήκε στην αποθήκη. Ζήτησα από όλους συγγνώμη. Δεν περίμενα στη ζωή μου ότι για κάποιους αδελφούς υπάρχει χειρότερο βιοτικό πρόβλημα από την έλλειψη φαγητού.

ΚΑΓΩ ΕΙΣΔΕΞΟΜΑΙ ΥΜΑΣ

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

«Διὸ ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε, κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς, καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα, καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας, λέγει Κύριος παντοκράτωρ» (Β’ Κορ. 6, 17-18)
«Γι’ αὐτὸ λέει ὁ Κύριος· Φύγετε μακριὰ ἀπ’ αὐτοὺς καὶ ξεχωρίστε. Μὴν ἀγγίζετε ἀκάθαρτο πράγμα, κι ἐγὼ θὰ σᾶς δεχτῶ. Θὰ εἶμαι γιὰ σᾶς ὁ Πατέρας, κι ἐσεῖς θὰ εἶστε γιοὶ καὶ θυγατέρες μου, λέει ἀκόμα ὁ παντοκράτορας Κύριος»
Ο άνθρωπος, ο οποίος αναζητεί τον Θεό, νιώθει επιτακτική ανάγκη στην ψυχή του να αισθανθεί ότι ο Θεός τον δέχεται ό,τι κι αν έχει κάνει, όσο κι αν βρίσκεται σε πάθη και λάθη, όσο κι αν ο τρόπος ζωής δεν συμβαδίζει με τον έρωτα που ο Θεός ζητά από τον καθέναν μας. Είναι ανακουφιστική η αναφορά του αποστόλου Παύλου, σε συνέχεια ενός λόγου της Παλαιάς Διαθήκης, ότι ο Θεός θα πει σε όλους μας: «καγώ εισδέξομαι υμάς». Αυτός ο λόγος δείχνει πατρότητα, δείχνει συγχωρητικότητα, δείχνει στοργή, δείχνει υπέρβαση που έχουμε όσο τίποτε άλλο ανάγκη, παραδομένοι, καθώς είμαστε, στην δική μας κλειστή καρδιά, στην δική μας θέληση να δεχόμαστε μόνο όσους συμφωνούν μαζί μας και φέρονται, όπως θέλουμε εμείς να φέρονται.
«Καγώ εισδέξομαι υμάς». Τρεις προϋποθέσεις θέτει ο Θεός για να γίνει αυτό. Να φύγουμε μακριά από την ειδωλολατρική νοοτροπία, να αισθανόμαστε δυνατή στην καρδιά μας την χριστιανική ιδιότητα, να μην πειραματιζόμαστε με το κακό και την αμαρτία. Το πρώτο δείχνει ότι ζούμε μεν μέσα στον κόσμο, όμως η ελπίδα μας είναι ο ουρανός. Χρησιμοποιούμε τα ανθρώπινα, δεν τα καθιστούμε όμως κέντρο της ζωής μας. Πάντοτε στην καρδιά μας δεσπόζει η αγάπη προς τον Θεό. Εκείνος είναι η ελπίδα μας. Και εξετάζουμε τα της ζωής μας μέσα από το πρίσμα των εντολών Του, μέσα από το πρίσμα του Ευαγγελίου, που μας δείχνει τι είναι αληθινό, γνήσιο και διαρκές, και τι παραμένει πρόσκαιρο και μάταιο. Το δεύτερο δείχνει ότι η χριστιανική μας ιδιότητα είναι αυτή που μας δίνει την ταυτότητά μας. Είμαστε πρώτα από όλα χριστιανοί. Κι στα σωστά και στα λάθη μας και στις χαρές και στις λύπες μας, και στις σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους και στον τρόπο με τον οποίο διαχειριζόμαστε τις κρίσεις της ζωής μας, δεσπόζει η πίστη μας στον Χριστό και Εκείνος είναι που καταδεικνύεται μέσα από τις σκέψεις και τα έργα μας και όχι το εγώ μας. Το τρίτο είναι πως δεν αφήνουμε το κακό και την αμαρτία να είναι κυρίαρχα στην ζωή μας, δεν πειραματιζόμαστε με αυτά στην λογική του «δεν πειράζει», αλλά αντιστεκόμαστε στην φαινομενική αρχική γλυκύτητα του κακού, το οποίο μάς δίνει την αίσθηση ότι δικαιωνόμαστε μέσω αυτού, όμως στην πραγματικότητα μάς σκλαβώνει σε έναν κόσμο χωρίς νόημα, εφόσον το κλειδί για ζωή που αξίζει είναι η αγάπη. 
«Καγώ εισδέξομαι υμάς». Κι ενώ θα περίμενε κάποιος ότι ο Θεός θα είχε όρια σ’  αυτή την αποδοχή μας, εντούτοις διαπιστώνουμε πως ούτε τα προηγούμενα μπορούν να μας χωρίσουν από αυτή την ανοιχτή αγκαλιά που ο Θεός έχει για μας, αρκεί για όσα δεν καταφέρνουμε, να νιώθουμε την ανάγκη της μετανοίας. Διότι εκεί τελικά είναι το κλειδί. Πάλη για όσα μπορούμε, μετάνοια για όσα δεν αντέχουμε να πράξουμε ή για όσα πράττουμε αντίθετα με το θέλημα του Θεού. Κι εδώ έγκειται η πατρότητα. Διότι ο πατέρας γνωρίζει να συγχωρεί. Να ανοίγει την αγκαλιά Του και στο πεπτωκός παιδί του. Ιδίως σ’  αυτό. Σε αντίθεση με μας, που αναζητούμε την δικαίωση, μισούμε και απορρίπτουμε όποιον ή όποια δεν φέρεται όπως θέλουμε. » Καγώ εισδέξομαι υμάς». Σε μία εποχή στην οποία ομνύουμε στην διαφορετικότητα, απορρίπτοντας συνήθως ως μισαλλόδοξο και απορριπτικό αυτό που είμαστε, δηλαδή χριστιανοί, δεν μπορούμε να κατανοήσουμε ότι η μόνη λύση για την αποδοχή των συνανθρώπων μας περνά από το να γίνουμε περισσότερο και καλύτεροι χριστιανοί. Περνά από το γεγονός ότι χριστιανός δεν γίνεσαι αν δεν αγαπάς τον Θεό και δεν παλεύεις στην ζωή σου να νικήσεις τα πάθη και τα λάθη σου, να μην ταυτιστείς με τις νοοτροπίες που μας κρατάνε εξαρτημένους από τον κόσμο τούτο και που μας υπόσχονται την ευτυχία του «κάνε ό,τι σου αρέσει» και «να είσαι ο εαυτός σου και σε όποιον αρέσεις». Έτσι όμως ο άνθρωπος παραμένει κλεισμένος στις δικές του επιθυμίες και δεν βλέπει τον πλησίον. Δεν βλέπει το θέλημα του Θεού, δεν νιώθει ότι κλήθηκε να παλέψει να βγει από την αυτάρκεια του εγώ του και, αφού κατανοήσει την απόσταση από τον Θεό και τον συνάνθρωπο, να κάνει το βήμα που του αναλογεί για να έρθει πιο κοντά. Η αγκαλιά του Θεού είναι ανοιχτή. Θέλει όμως να αφεθούμε σ’  αυτήν, για να νιώσουμε και να ζήσουμε την ασφάλεια της αγάπης Του που χωρά όλους.
Αυτός είναι ο δρόμος και ο τρόπος της Εκκλησίας.

29 Ιανουαρίου 2023 Της Χαναναίας

Πηγή: Βήματα