ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ (3ο)

ὑπό ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

Παράδεισος σημαίνει ἀγάπη

«Ἐλᾶτε, εὐλογημένοι τοῦ Πατέρα Μου! Κληρονομῆστε τήν βασιλεία, πού ἔχει ἑτοιμασθεῖ γιά σᾶς ἀπό τότε πού δημιουργήθηκε ὁ κόσμος», θά εἰπεῖ ὁ Χριστός στούς δικαίους ἀνήμερα τῆς Κρίσεως (Μτ.25:34). «Φύγετε ἀπό κοντά Μου, καταραμένοι! Πηγαίνετε στό πῦρ τό αἰώνιο, πού ἔχει ἑτοιμασθεῖ γιά τόν διάβολο καί τούς ἀγγέλους, πού Τόν ἀκολούθησαν», θά εἰπεῖ πάλι ὁ Κύριος ἀνήμερα τῆς Κρίσεως στούς ἁμαρτωλούς (Μτ.25:41). Οἱ πρῶτοι σώθηκαν, ἐπειδή εἶχαν μέσα τους ἀγάπη, οἱ δεύτεροι κολάσθηκαν, ἐπειδή εἶχαν σκληροκαρδία. Στόν Παράδεισο πᾶνε οἱ ἄνθρωποι πού ἔχουν μέσα τους ἀγάπη (καί «λογικό»: Πῶς θά σταθεῖς δίπλα στό Χριστό, ὅταν δέν ἔχεις ἀγάπη;). Ἐνῶ στήν Κόλαση πᾶνε, ὅσοι δέν ἔχουνε μέσα τους ἀγάπη. («Λογικό»: Πῶς θά σταθεῖς δίπλα στόν σκληρόκαρδο διάβολο, ὅταν δέν τοῦ μοιάζεις;).

«Γέροντα, πῶς εἶναι αὐτή ἡ Κόλαση; Καί πῶς εἶναι αὐτός ὁ Παράδεισος;», ρώτησε κάποιος τόν Ἁγιορείτη μοναχό Παϊσιο (+1994). Καί ὁ Γέροντας τοῦ ἀπάντησε: «Θά σοῦ εἰπῶ μιά ἱστορία: Ἕνα ἁπλός ἄνθρωπος παρακαλοῦσε τό Θεό γιά νά τοῦ δείξει πῶς εἶναι ὁ Παράδεισος καί ἡ Κόλαση. Ἕνα βράδυ καθώς κοιμόταν, ἄκουσε μιά φωνή ἀπό τόν Οὐρανό πού τοῦ ἔλεγε: «Ἔλα νά σοῦ δείξω τήν Κόλαση». Καί βρέθηκε σέ ἕνα δωμάτιο. Στή μέση ἦταν ἕνα τραπέζι, μέ μιά κατσαρόλα γεμάτη φαγητό. Γύρω ἀπό τό τραπέζι εἶχαν καθίσει πολλοί πεινασμένοι, ἀλλά δέν μποροῦσαν νά φᾶνε. Τά κουτάλια ἦταν πολύ μεγάλα (στό μῆκος) καί δέν μποροῦσαν νά βάλουν τό φαγητό στό στόμα τους! Καί ἡ πεῖνα τους μεγάλωνε…! Ἀπελπίσθηκαν! Ἄλλοι ὕβριζαν, ἄλλοι ἔκλαιγαν· …κόλαση! Ὁ ἁπλός ἄνθρωπος τρόμαξε! Ἔλα τώρα νά σοῦ δείξω τόν Παράδεισο, τοῦ εἶπε ἡ φωνή ἐξ Οὐρανοῦ. Καί βρέθηκε σέ ἕνα ἄλλο δωμάτιο μέ τό ἴδιο ἀκριβῶς σκηνικό μέ τή μόνη διαφορά, πώς ἐδῶ ὁ ἕνας τάϊζε τόν ἄλλον! Καί ἔτσι ἦταν ὅλοι χαρούμενοι!».

Ἡ ἀγάπη πρός τόν ἄλλο, τούς ὁδήγησε σέ αὐτή τή λύση. Ἀντίθετα, οἱ κολασμένοι δέν σκέφθηκαν αὐτή τή λύση, γιατί τό μόνο πού τούς ἀπασχολοῦσε ἦταν ὁ ἑαυτός τους, ὅπως ἔκανε καί ὁ πλούσιος τῆς παραβολῆς: Τό μόνο πού τόν ἀπασχολοῦσε ἦταν ὁ ἑαυτός του, καί γι’αὐτό δέν ἔδωσε σημασία  στόν φτωχό Λάζαρο, γι’αὐτό καί κολάσθηκε! (Λκ.16:19-31).

Καί ἀπό μόνη της ἡ σκληροκαρδία εἶναι ἱκανή νά μᾶς κολάσει, ὅσα ἄλλα καλά καί ἄν ἔχουμε κάνει στή ζωή μας, ἔστω ἀκόμα καί ἄν καταφέραμε νά κρατήσουμε τό σῶμα μας καθαρό ἀπό σαρκικά ἁμαρτήματα. Θυμηθεῖτε τήν παραβολή τῶν δέκα παρθένων (Μτ.25:1-13). Δέκα παρθένες ξεκίνησαν μέ τά φαναράκια τους γιά νά ὑποδεχθοῦν, κατά τό ἔθιμο, τόν Νυμφίο, πού θά ἐρχόταν στό χωριό τους γιά τή Νύμφη. Οἱ πέντε παρθένες ἐκτός ἀπό τό λάδι (=σύμβολο ἐλεημοσύνης), πού εἶχαν βάλει στά φαναράκια τους, εἶχαν βάλει λάδι καί στά ἀγγεῖα τους, ἐνῶ οἱ ἄλλες πέντε ἀρκέσθηκαν στό λάδι πού εἶχαν στά φαναράκια τους (Μτ.25:2-3). Ὅμως αὐτό τό λάδι τέλειωσε. Καί ὁ Νυμφίος ἦρθε! Καί ζήτησαν λάδι ἀπό τίς ἄλλες πέντε, φρόνιμες παρθένες. «Καλλίτερα νά πᾶτε ἐκεῖ πού πωλοῦν, (στούς φτωχούς) καί νά ἀγοράσετε», τούς ἀποκρίθηκαν (Μτ.25:9). (Εἶναι ἡ ὥρα τοῦ θανάτου μας πού θά ἀναζητοῦμε ἐναγωνίως λάδι, ἐλεημοσύνες στά φαναράκια μας. Ὅμως τότε (μετά θάνατο) κανένας δέν μπορεῖ νά μᾶς βοηθήσει). Ἔφυγαν γιά νά ἀγοράσουν, ἀλλά δέν πρόλαβαν, γιατί ὁ Νυμφίος εἶχε ἤδη ἔρθει. Καί ἡ πόρτα εἶχε κλείσει! «Κύριε, Κύριε ἄνοιξέ μας, φώναζαν ἀπ’ἔξω». «Σᾶς λέγω τήν ἀλήθεια! Δέν σᾶς ξέρω». (Μτ.25:10-12). Καί ἔφυγαν. Καί ποῦ πῆγαν; Στήν κόλαση μαζί μέ τούς πόρνους. Καί ἦταν παρθένες! Ἄν λοιπόν ἡ παρθενία δέν κοσμεῖται μέ τήν ἀρετή τῆς ἐλεημοσύνης, σέ τίποτε δέν μᾶς ὠφελεῖ! (Περισσότερα: Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ΟΗ ( 78^η) εἰς τό κατά Ματθαῖο P.G. 58 : 775-781).

Δέν εἶναι τυχαῖο πού ὁ Κύριος ἀπό τίς δέκα παρθένες, τίς πέντε, δηλαδή τίς μισές, τίς ἔβγαλε «ἄχρηστες», ἀκατάλληλες γιά τόν Παράδεισο! Τόσο μεγάλη σημασία ἔχει γιά τό Χριστό ἡ φιλεύσπλαγχνη καρδιά! Μέ ἄλλα λόγια, δέν ἀρκεῖ μόνο νά ἔχεις καθαρό τό σῶμα, ἀλλά θά πρέπει νά ἔχεις καί τήν ψυχή σου καθαρή (γεμάτη καλωσύνη) γιά νά εἰσέλθεις στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, γιατί δέν ἀποτελεῖσαι μόνο ἀπό σῶμα. Ὁ Ἰούδας μπορεῖ νά ἦταν καθαρός στό σῶμα, ἦταν ὅμως μαῦρος στήν ψυχή, γι’αὐτό καί κολάσθηκε.

Ἄς μήν λοιπόν στολίζουμε μόνο τό σῶμα μας μέ τήν ἀρετή τῆς παρθενίας καί τῆς ἐγκρατείας, ἀλλά ἄς στολίζουμε καί τήν ψυχή μας μέ τήν ἀρετή τῆς εὐσπλαγχνίας καί τῆς ἐλεημοσύνης. Διαφορετικά (ἄν στολίζουμε μόνο τό σῶμα), καί ἀφήνουμε τήν ψυχή μας, τότε στήν ψυχή μας θά φυτρώσει, θά ριζώσει, θά μεγαλώσει τό ἀγκάθι τῆς σκληροκαρδίας, πού  θά ἀχρηστέψει τό «ἄνθος, τήν ἀρετή τῆς παρθενίας! Μέ ἀποτέλεσμα νά μείνουμε «ἐκτός Νυμφῶνος», ὅπως ἔγινε μέ τίς πέντε μωρές παρθένες, γιατί ἀκριβῶς Παράδεισος σημαίνει ἀγάπη.

Advertisement