Μνήμη του Μεγάλου Βασιλείου, Μητροπολίτου Καισαρείας της Καππαδοκίας (1 Ιανουαρίου)

Επισκόπου Μεσαορίας Γρηγορίου

Σήμερα, 1^η Ιανουαρίου του νέου έτους 2023, η Ορθόδοξος Εκκλησία τιμά τη μνήμη του Μεγάλου Βασιλείου, Αρχιεπισκόπου Καισαρείας της Καππαδοκίας, και επιτελεί ανάμνηση της περιτομής που καταδέχθηκε ως Άνθρωπος ο Σωτήρας Χριστός.
Η περιτομή των αρσενικών παιδιών, κατά την όγδοη ημέρα από τη γέννηση, ημέρα ονοματοδοσίας, είναι στις πρόνοιες του Μωσαϊκού Νόμου. Η περιτομή των Ιουδαίων σήμαινε πίστη και αφοσίωση στον αληθινό Θεό.
Ο  Θεάνθρωπος, με την εφαρμογή της περιτομής και άλλων τυπικών διατάξεων, τελειοποιεί τον Παλαιό Νόμο.  Σύμφωνα με τον Απ. Παύλο, με τον ερχομό του Χριστού στη γη, ούτε περιτομή ισχύει ούτε το αντίθετό της, η ακροβυστία, αλλά καινή κτίση, αφού με την Ενανθρώπησή Του τα πάντα ανακαινίζονται.
Η εορτή της Περιτομής του Ιησού θεωρείται Δεσποτική Εορτή, εντούτοις έχει επισκιαστεί από την εορτή του Μεγάλου Πατέρα και Διδασκάλου της Εκκλησίας, ο οποίος γεννήθηκε  το 330 μ.Χ. στην Καισάρεια της Καππαδοκίας. Ως παιδάκι έζησε στο χωριό Άννησα και μεγάλωσε στη Νεοκαισάρεια του Πόντου και έπειτα στην Καισάρεια της Καππαδοκίας. Οι γονείς του, ο Βασίλειος και η αγία Εμμέλεια, αν και ευγενείς και πλούσιοι, εντούτοις είχαν ταπείνωση και ακμαιότατο φρόνημα. Έθεσαν τις πρώτες πνευματικές βάσεις σε όλα τα παιδιά τους.
Με εφόδιο τη χριστιανική παράδοση και ανατροφή, ο Βασίλειος ξεκίνησε μια θαυμάσια πορεία. Γνώρισε τις επιστήμες της εποχής του, το ευρύτερο φιλοσοφικό περιβάλλον και προπάντων κατέκτησε τη θεωρία του κάλλους του Ευαγγελίου. Βίωσε τη θεωρία του ακτίστου φωτός μέσα από την ασκητική του πορεία.
Σπούδασε στην Καισάρεια, την Κωνσταντινούπολη και την Αθήνα, φιλοσοφία, ρητορική, γραμματική, αστρονομία και ιατρική, έχοντας συμφοιτητές του το Γρηγόριο το Ναζιανζηνό (το Θεολόγο) και τον Ιουλιανό τον Παραβάτη.
Επιστρέφοντας από την Αθήνα στην Καισάρεια, δίδασκε τη ρητορική τέχνη. Αποφάσισε όμως να ακολουθήσει τη μοναστική ζωή και γι’ αυτό πήγε στα σπουδαία μοναστηριακά κέντρα της εποχής, για να διδαχθεί το Μοναχισμό. Έτσι όταν επέστρεψε, αποσύρθηκε σε Ασκητήριο πλησίον του Ίρη ποταμού στον Πόντο. Χειροτονήθηκε διάκονος, πρεσβύτερος και αναδείχθηκε σε επίσκοπο Καισαρείας, υπερασπιζόμενος την Ορθοδοξία εναντίον του Αρειανισμού, των Ευνομιανών και των Πνευματομάχων.
Ο Μ. Βασίλειος οικοδομώντας το μεγαλειώδες και πολύπλευρο κοινωνικό έργο, τη «Βασιλειάδα», καταξιώθηκε ως θεμελιωτής και της εφαρμοσμένης βιωματικά θεολογίας. Το σπουδαίο αυτό φιλανθρωπικό δημιούργημα είναι εφάμιλλο των πιο σύγxρονων τρόπων κοινωνικής πρόνοιας. Αποτελείτο από διάφορα συγκροτήματα με ευαγή ιδρύματα, νοσοκομεία, ορφανοτροφεία, γηροκομεία και φτωχοκομεία. Ακόμη προνοούσε και κατοικίες διαμονής για τους εργαζόμενους στα διάφορα επιμέρους τμήματα της «Βασιλειάδας».
Με πλούσιο συγγραφικό έργο, ο Ιεράρχης Βασίλειος δικαίως θεωρείται Μέγας Θεολόγος, γιατί θεμελίωσε την Ορθοδοξία, σύμφωνα με τις αποφάσεις της Α΄ Οικ. Συνόδου, στη Νίκαια το 325, και προετοίμασε τη σύγκληση της Β΄ Οικ. Συνόδου στην Κωνσταντινούπολη το 381. Τόσο με το λόγο, όσο και με τα έργα του άφησε για τους επόμενους κληρικούς και επισκόπους παράδειγμα του αυθεντικού ορθόδοξου φρονήματος.
Εκοιμήθη, μετά από πολλές δοκιμασίες και ασθένειες την 31^η Δεκεμβρίου του 378 και κηδεύθηκε στην Καισάρεια την 1^η Ιανουαρίου του 379, μόλις 48 ετών.
Αγαπητοί, σήμερα Πρωτοχρονιά! Μας δίδεται μια νέα ευκαιρία αποτίμησης και ανασυγκρότησης των πνευματικών μας δυνάμεων, με αγάπη, υγεία, τιμιότητα, εργατικότητα, αλληλεγγύη και αγωνιστικότητα για την ελευθερία από τα πάθη και επικράτηση της ειρήνης και ελευθερίας στην πατρίδα μας και σε όλη την ανθρωπότητα, εμβαθύνοντας στον πλούτο της παράδοσης και του πολιτισμού της Χριστιανικής και Ελληνικής μας ταυτότητας που αντέχει ως μαγιά μέσα στους αιώνες σκλαβιάς και δοκιμασιών.
Σήμερα πανηγυρίζουν Ναοί επ’ ονόματι του Αγίου Βασιλείου στο Στρόβολο, το Ησυχαστήριο του Αγίου Βασιλείου στην Ιερά Μονή Κύκκου, στην Κυθρέα και την ομώνυμη κοινότητα του Αγίου Βασιλείου, της επαρχίας Λευκωσίας.
Καλή και δημιουργική η νέα χρονιά 2023!

Πηγή: https://anastasiosk.blogspot.com/2023/01/1.html#more

Advertisement

Ο Πρωτομάρτυρας Στέφανος: Η απαρχή των μαρτύρων της Εκκλησίας μας

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

           Η αγία μας Εκκλησία είναι συνυφασμένη με το διωγμό και το μαρτύριο. Είναι δομημένη με το αίμα εκατομμυρίων καλλίμαχων μαρτύρων, οι οποίοι αποτελούν και το μόνιμο καύχημά Της. Το χρώμα της είναι το κόκκινο από τους ποταμούς των αιμάτων κατά των διαχρονικών πιστών. Οι ειδικοί υπολογίζουν πως με τους μετριότερους υπολογισμούς περισσότεροι από ένδεκα εκατομμύρια Χριστιανοί έχυσαν το τίμιο αίμα τους για τη νέα πίστη. Είναι ευνόητο πως τα νήματα του πολέμου κατά της Εκκλησίας κινεί ο θεομάχος και ανθρωποκτόνος διάβολος, ο οποίος μισεί θανάσιμα το ανθρώπινο γένος και επιδιώκει τη ματαίωση της εν Χριστώ σωτηρίας του.

     Πρώτο θύμα του λυσσαλέου πολέμου ο αρχιδιάκονος της πρώτης Εκκλησίας Στέφανος, άνδρας πλήρης «πλήρεις Πνεύματος Ἁγίου καὶ σοφίας» (Πραξ.6,3). Ήταν ένας από τους επτά διακόνους, τους οποίους εξέλεξε η χριστιανική κοινότητα των Ιεροσολύμων για να διακονούν τους πιστούς στις «αγάπες», δηλαδή στα κοινά τραπέζια, ώστε να εκλείψουν τα παράπονα από τους ελληνιστές πιστούς, οι οποίοι παραθεωρούνταν σ’ αυτά. Το όνομά του είναι ελληνικό που σημαίνει τον άνθρωπο που φορά στεφάνι, στέμμα, δηλαδή τον διαλεχτό και αξιόλογο άνθρωπο. Ήταν πιθανότητα ελληνικής καταγωγής και είχε μόρφωση και ήθος, τα οποία τον καθιστούσαν ξεχωριστό στην Ιερουσαλήμ. Ασκούσε τη διακονία που του ανέθεσε η Εκκλησία με ιδιαίτερο ζήλο, υπηρετώντας τις χήρες, τα ορφανά, τους ασθενείς, τους φτωχούς και όλους τους καταφρονεμένους. Θεωρούσε με θέρμη ότι υπηρετούσε στα πρόσωπα των ενδεών αδελφών του τον ίδιο το Χριστό.

     Αλλά δεν εξαντλούνταν η δραστηριότητά του μόνο στον τομέα της κοινωνικής διακονίας. Αξιοποιώντας τα φυσικά του χαρίσματα, δίδασκε το λόγο του Θεού με ιδιαίτερη θέρμη. Μάλιστα αξιώθηκε από το Θεό να κάνει «τέρατα καὶ σημεῖα μεγάλα ἐν τῷ λαῷ» (Πραξ.6,8), ώστε να μέσω αυτών να δοξάζεται ο αληθινός Τριαδικός Θεός και να τελεσφορεί το σωτήριο κήρυγμα της νεαρής Εκκλησίας.

      Αυτό όμως εξόργισε τους φανατικούς Ιουδαίους, οι οποίοι είχαν αρχίσει σκληρό διωγμό εναντίον της νέας πίστεως, η οποία ήδη είχε διαφοροποιηθεί από τον ιουδαϊσμό. Ορισμένα από τα μέλη της συναγωγής των λεγομένων Λιβερτίνων, των Κυνηναίων και Αλεξανδρέων, καθώς και κάποιοι από των Ιουδαίων που κατάγονταν από την Κιλικία και την Ασία κάλεσαν τον Στέφανο να συζητήσουν μαζί τους για τη νεοφανή πίστη. Αλλά δε μπόρεσαν να τον αντικρούσουν, «οὐκ ἴσχυον ἀντιστῆναι τῇ σοφίᾳ καὶ τῷ πνεύματι ᾧ ἐλάλει» (Πραξ.6,10). Τότε σκέφτηκαν να τον συκοφαντήσουν ότι δήθεν άκουσαν «αυτού λαλούντος ρήματα βλάσφημα εις Μωυσήν και τον Θεόν» (Πραξ.6,11). Τον παρέδωσαν στον φανατισμένο όχλο και στους άτεγκτους πρεσβυτέρους και γραμματείς για παραδειγματική τιμωρία. Επίσης τον παρέπεμψαν στο συνέδριο να δικαστεί και επιστράτευσαν ψευδομάρτυρες, οι οποίοι υποστήριζαν πως «ὁ ἄνθρωπος οὗτος οὐ παύεται ῥήματα βλάσφημα λαλῶν κατὰ τοῦ τόπου τοῦ ἁγίου καὶ τοῦ νόμου· ἀκηκόαμεν γὰρ αὐτοῦ λέγοντος ὅτι Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος οὗτος καταλύσει τὸν τόπον τοῦτον καὶ ἀλλάξει τὰ ἔθη ἃ παρέδωκεν ἡμῖν Μωϋσῆς» (Πραξ.6,14). Αλλά την ώρα που ξεστόμιζαν εναντίον του τις ψευδομαρτυρίες είδαν να λάμπει το πρόσωπό του και να μοιάζει με άγγελος του Θεού.   

      Ο Στέφανος πήρε θάρρος και έκανε μια καταπληκτική απολογία, εξιστορώντας τις δωρεές του Θεού προς τον ιουδαϊκό λαό, και στηλιτεύοντας με έμφαση τις αποστασίες των προγόνων του. Αλλά και τους συγχρόνους του, καταλήγοντας ως εξής: «Σκληροτράχηλοι καὶ ἀπερίτμητοι τῇ καρδίᾳ καὶ τοῖς ὠσίν, ὑμεῖς ἀεὶ τῷ Πνεύματι τῷ Ἁγίῳ ἀντιπίπτετε, ὡς οἱ πατέρες ὑμῶν καὶ ὑμεῖς. Τίνα τῶν προφητῶν οὐκ ἐδίωξαν οἱ πατέρες ὑμῶν; καὶ ἀπέκτειναν τοὺς προκαταγγείλαντας περὶ τῆς ἐλεύσεως τοῦ δικαίου, οὗ νῦν ὑμεῖς προδόται καὶ φονεῖς γεγένησθε· οἵτινες ἐλάβετε τὸν νόμον εἰς διαταγὰς ἀγγέλων, καὶ οὐκ ἐφυλάξατε.» (Πραξ.7,51-53).

      Οι δικαστές του όταν άκουσαν την θαρραλέα απολογία του Στεφάνου άρχισαν να τρίζουν τα δόντια τους από θυμό και αγανάκτηση. Εκείνος σηκώνοντας τα μάτια του στον ουρανό είδε την δόξα του Θεού και τον Κύριο Ιησού Χριστό να στέκεται δίπλα στο θρόνο της Θεότητας και είπε «ἰδοὺ θεωρῶ τοὺς οὐρανοὺς ἀνεῳγμένους καὶ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ ἑστῶτα» (Πραξ.7,56). Όταν άκουσαν αυτά έφριξαν, κλείνοντας τα αφτιά τους, να μην ακούν τις δήθεν βλασφημίες του αγίου άνδρα. Αμέσως τον άρπαξαν και τον οδήγησαν έξω της πόλεως να τον σκοτώσουν με λιθοβολισμό. Μαζί τους ήταν και κάποιος νεαρός ονόματι Σαούλ, ο οποίος φύλαγε τα ρούχα των δημίων, που λιθοβολούσαν τον Στέφανο. Πρόκειται για τον απόστολο Παύλο, ο οποίος αργότερα θα μεταστρέφονταν και θα γινόταν ο θερμότερος απόστολος του Χριστού. Τη στιγμή του μαρτυρίου του ο Στέφανος προσεύχονταν «Κύριε Ἰησοῦ, δέξαι τὸ πνεῦμά μου. θεὶς δὲ τὰ γόνατα ἔκραξε φωνῇ μεγάλῃ· Κύριε, μὴ στήσῃς αὐτοῖς τὴν ἁμαρτίαν ταύτην. καὶ τοῦτο εἰπὼν ἐκοιμήθη» (Πραξ.7,60).

      Αυτός ήταν ο πρωτομάρτυρας Στέφανος, αληθινός αναγεννημένος εν Χριστώ άνθρωπος, γνήσιος τύπος του Σωτήρος Χριστού. Το ηρωικό του παράδειγμα θα συνεχίσουν εκατομμύρια ομολογητές της αληθινής πίστεως, οι οποίοι θα σμίξουν το δικό τους αίμα με το τίμιο αίμα του Στεφάνου, για να ποτίζει εσαεί το δένδρο της σωτηρίας του κόσμου. Η δύστηνη εποχή μας έχει απόλυτη ανάγκη από ηρωικά πρότυπα σαν αυτό του αγίου Στεφάνου, προκειμένου να πορευτεί η ανθρωπότητα το δρόμο της εν μέσω «σκιάς θανάτου» (Ματθ.4,16).      

Πηγή:  http://aktines.blogspot.com 

Άγιος Αχμέτ ο εξ Αγαρηνών

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

Η χάρις του Θεού επισκιάζει συχνά και ανθρώπους καλής θελήσεως, οι οποίοι ανήκουν σε άλλες θρησκείες, να δουν την αλήθεια, με σκοπό πάντα τη σωτηρία τους. Μέσα στο αγιολόγιο της Εκκλησίας μας υπάρχουν πολλοί άγιοι, οι οποίοι έλαμψε στην ψυχή τους το φως του Αγίου Πνεύματος και οδηγήθηκαν στη σωτηρία και στη θέωση, με την ένταξή τους στην Εκκλησία του Χριστού. Πολλοί από αυτούς ήταν μουσουλμάνοι. Κλασσική περίπτωση είναι αυτή του αγίου Αχμέτ του εξ Αγαρηνών, ο οποίος μεταστράφηκε θαυματουργικά στο Χριστό και μαρτύρησε για τη μεταστροφή του, κατατασσόμενος στη χορεία των Νεομαρτύρων.

     Ο Αχμέτ έζησε τον 17^ο αιώνα στην Κωνσταντινούπολη και κατείχε υψηλό κρατικό αξίωμα. Υπηρετούσε ως δεύτερος καλλιγράφος στη γραμματεία του σουλτάνου. Η θέση του του εξασφάλισε μια άκρως προνομιακή θέση, η οποία τον κατέτασσε στους ευγενείς και σπουδαίους κατοίκους της πρωτεύουσας του οθωμανικού κράτους. Απολάμβανε τιμές και πλούτη και έχαιρε σεβασμού και υπολήψεως. Ήταν δε πιστός μουσουλμάνος, ο οποίος τηρούσε όλες τις θρησκευτικές επιταγές του Ισλάμ.

      Ήταν άγαμος, αλλά συζούσε με μια όμορφη και πιστή ρωσίδα χριστιανή ορθόδοξη παλλακίδα, μια από τις πολλές δούλες του, οι οποίες είχαν συλληφθεί σκλάβες κατά τον Α΄ ρωσοτουρκικό πόλεμο (1682-1725) και μοιράστηκαν στους αξιωματούχους Οθωμανούς. Αυτό το επιτρέπει ο μουσουλμανικός νόμος, διότι προβλέπεται από το Κοράνιο, να σκλαβώνονται οι γυναίκες των εχθρών και να  κλείνονται, ως ερωτικές, και άλλου είδους, σκλάβες, στα χαρέμια των νικητών μουσουλμάνων.

 Θεωρείται κάτι σαν δώρο από τον Αλλάχ σ’ αυτούς, για τη συμμετοχή τους στον πόλεμο κατά των «απίστων». Μια γραία, από τις σκλάβες του, επίσης ρωσίδα, συνήθιζε να πηγαίνει τις μεγάλες γιορτές στην εκκλησία. Προφανώς λόγω της ηλικίας της δεν της αρνιόταν αυτή της την επιθυμία. Η παλλακίδα γυναίκα του δεν εκδήλωνε, λόγω φόβου, την πίστη της και γι’ αυτό δεν ζητούσε να της επιτρέψει να εκκλησιάζεται και να εκδηλώνει δημόσια την χριστιανική της ιδιότητα. Παρ’ όλα αυτά όμως συμπεριφέρονταν στις σκλάβες του και στην παλλακίδα του σχετικά καλά.

      Η χριστιανή γραία σκλάβα έφερνε από την εκκλησία κρυφά αντίδωρο στην χριστιανική παλλακίδα, η οποία το έπαιρνε στα χέρια της και το έτρωγε με μεγάλη  ευλάβεια. Επίσης συχνά της έφερνε και αγιασμό. Κάποια, από αυτές τις μέρες, ο Αχμέτ πλησίασε την παλλακίδα και αισθάνθηκε μια υπέροχη γλυκιά ευωδία να βγαίνει από το στόμα της. Γεμάτος απορία τη ρώτησε τι αρωματικό φαγητό είχε φάει και μοσχοβολούσε το στόμα της. Εκείνη φοβούμενη, αρνιόταν να του φανερώσει ότι τρώει κρυφά το αντίδωρο, που της φέρνει η γραία από την εκκλησία. Εκείνος, γεμάτος περιέργεια επέμεινε και εκείνη αναγκάστηκε να του ομολογήσει ότι το μόνο που είχε φάει ήταν το αγιασμένο ψωμί, που της έδωσε η ηλικιωμένη χριστιανή σκλάβα.  

      Ο Αχμέτ απόρησε και ταυτόχρονα άρχισαν να στριφογυρίζουν στο μυαλό του διάφορα ερωτήματα. Πως είναι δυνατόν πιστοί μιας ψεύτικης θρησκείας, ειδωλολατρικής, όπως θεωρούν τον Χριστιανισμό οι μουσουλμάνοι, να προκαλεί αυτό το θαυμαστό και ανεξήγητο φαινόμενο. Ζήτησε από τη γραία να του εξηγήσει τι είναι αυτό το αγιασμένο ψωμί.

      Η γριά του έδωσε κάποιες διευκρινήσεις, αλλά ο ίδιος ήθελε να πάει να δει με τα μάτια του την τελετουργία στην εκκλησία. Εδώ προφανώς άρχισε να τον επισκέπτεται η θεία χάρις, η οποία τον οδηγούσε στη μεταστροφή του. Αποφάσισε κάποια Κυριακή να μεταβεί σε μια από τις εκκλησίες της Πόλης. Πέταξε τα τουρκικά

ενδύματα, ντύθηκε σαν ρωμηός και πήγε στο ναό του Πατριαρχείου να παρακολουθήσει κρυφά τη Θεία Λειτουργία.

      Μόλις εισήλθε στο ναό ένοιωσε μια ανεξήγητη χαρά. Παρακολουθούσε με προσοχή κάθε στιγμή της θείας ιερουργίας. Αλλά την ώρα της Μεγάλης Εισόδου συνέβη ένα απροσδόκητο και θαυμαστό φαινόμενο. Έβλεπε τον ιερέα, ο οποίος μετέφερε τα Τίμα Δώρα, να μην πατά στη γη και να λάμπει ολόκληρος! Στη συνέχεια όταν ο Πατριάρχης ευλογούσε το λαό, διέκρινε να ξεπετάγονται από τα χέρα του φωτεινές ακτίνες, οι οποίες κατευθύνονταν στα κεφάλια των πιστών. Όμως καμιά αχτίδα δεν ερχόταν στο κεφάλι το δικό του! Κατάλαβε πως αυτό το φως ήταν θεϊκό και πως ο ίδιος το στερούταν, προφανώς εξαιτίας τη πίστης του.

       Αυτή η εμπειρία τον συντάραξε. Κατάλαβε την ίδια στιγμή ότι η πίστη των Χριστιανών ήταν αληθινή πίστη και πως ο ίδιος βρισκόταν στην πλάνη. Αμέσως αναλύθηκε σε δάκρυα και πήρε τη μεγάλη απόφαση να γίνει χριστιανός. Γύρισε στο σπίτι του αλλαγμένος. Έλαμπε από χαρά και αγαλλίαση. Το ίδιο και στο χώρο της εργασίας του στο Σαράι. Άρχισε να μιλάει ανοικτά, μπροστά στους συναδέλφους του, με κολακευτικά λόγια για τους χριστιανούς και να εξυψώνει την  πίστη τους. Συχνά έκανε συγκρίσεις με το Ισλάμ, εξαίροντας τον Χριστιανισμό και στηλιτεύοντας τις αδυναμίες του μουσουλμανισμού.

      Οι συνάδελφοί του παραξενεύτηκαν για τα όσα περίεργα άκουγαν από το στόμα του Αχμέτ και άρχισαν να τον υποψιάζονται για εξωμότη. Ο τρίτος καλλιγράφος, ο οποίος εποφθαλμιούσε τη θέση του έτρεξε και τον ανάφερε στον αρχιγραμματέα, ότι βλασφημεί το Ισλάμ. Αμέσως εκείνος τον κατάγγειλε στις ανακριτικές αρχές, οι οποίες και έδωσαν εντολή να συλληφθεί και να οδηγηθεί στο δικαστήριο. Δέσμιος οδηγήθηκε στον τούρκο δικαστή, όπου ομολόγησε την μεταστροφή του στην χριστιανική πίστη. Μάλιστα ομολόγησε και τον θαυματουργικό τρόπο της μεταστροφής του, ευχόμενος στους δικαστές και στο ακροατήριο να αξιωθούν και αυτοί μιας τέτοιας θαυματουργικής μεταστροφής στη αληθινή πίστη. Να αρνηθούν την απατηλή μουσουλμανική θρησκεία και να πιστέψουν στο Χριστό, τον αληθινό Θεό και σωτήρα του κόσμου.

      Όπως ήταν φυσικό η θαρραλέα αυτή ομολογία του προκάλεσε την οργή του δικαστή. Διέταξε να τον κλείσουν στη φυλακή, μαζί με τους ποινικούς κρατούμενους και να τον αφήσουν νηστικό και διψασμένο για μια εβδομάδα. Ο Αχμέτ δέχτηκε τη φυλάκισή του και το μαρτύριο της πείνας και της δίψας με ευχαρίστηση. Στη φυλακή μέρα και νύχτα προσευχόταν στο Χριστό να τον φωτίσει και να τον στηρίξει στα μελλοντικά δεινά που τον περίμεναν.

      Κατόπιν τον παρουσίασαν και πάλι στο δικαστήριο, όπου ο δικαστής περίμενε να έχει μετανιώσει και να επιστρέψει στο Ισλάμ. Εκείνος άρχισε ξανά να ομολογεί και πάλι με όλη τη δύναμη της ψυχής του την πίστη του στο Χριστό. Όταν ο δικαστής τον ρώτησε, αν η πείνα και δίψα τον συνέτισαν, εκείνος απάντησε πως η νηστεία στη φυλακή τον βοήθησε να εξαγνιστεί και να του αποκαλυφθούν τα μυστήρια της χριστιανικής πίστεως. Πως, αυτή η κακοπάθεια του στερέωσε περισσότερο την πίστη του στο Χριστό. Πως, ευκολότερο θα ήταν γι’ αυτόν να ζυμώσει πέτρες και σίδερα με τα χέρια του, παρά να του αλλάξει τη νέα του πίστη!

       Ο δικαστής, γεμάτος θυμό και οργή, τον έστειλε στο σουλτάνο να αποφανθεί γι’ αυτόν. Αλλά και εκεί ο Μάρτυρας την ίδια στάση κράτησε. Ομολόγησε το Χριστό, παρά τις απειλές του μεγάλου και φοβερού ηγεμόνα. Τότε εκείνος διέταξε να θανατωθεί δια αποκεφαλισμού. Ο ηρωικός αθλητής του Χριστού άκουσε με πρωτοφανή ηρεμία την απόφαση και χωρίς την παραμικρή ταραχή. Μια γλυκιά ιλαρότητα ζωγραφίστηκε στο ταλαιπωρημένο πρόσωπό του. Οι δήμιοι τον οδήγησαν στον τόπο της εκτελέσεως. Εκείνος, τους ακλουθούσε, γεμάτος χαρά και αγαλλίαση,

φωνάζοντας με όλη του τη δύναμη, ότι βαδίζει στη βάπτισή του στο αίμα του, που θα χυθεί για το Χριστό και πως ονομάζεται πλέον Χριστόδουλος και όχι Αχμέτ! Ότι πια αξιώνεται να γίνει ταπεινός δούλος του Δεσπότη Χριστού. Αποκεφαλίστηκε στις 3 Μαΐου 1682, εν μέσω αγρίων κραυγών, αναθεματισμών και καταρών από το πλήθος των φανατικών μουσουλμάνων, οι οποίοι πήγαν να δουν την εκτέλεση του «εξωμότη». Οι δήμιοι πέταξαν το σώμα του στη ακτή και έδωσαν διαταγή να μην το θάψουν. Ένα υπερκόσμιο φως το έλουζε για πολλές ημέρες!            

Εορτάζει στις 24 Δεκεμβρίου εκάστου έτους.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ (3ο) (Ματ. 1:1-15)

Ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

Ὁ Χριστός τιμᾶ τούς ταπεινούς

Ἡ ταπείνωση τοῦ Υἱοῦ του Θεοῦ δέν ἔγκειται στό ὅτι ἁπλά ἔγινε ἄνθρωπος ὅμοιος μέ ἐμᾶς (ἐκτός ἀπό τήν ἁμαρτία), ἀλλά  ὅτι γεννήθηκε μέσα σέ σταῦλο καί ἔμεινε μέσα στό παχνί, ἐκεῖ ποῦ ἔτρωγαν τήν τροφή τους τά βόδια καί τά γαϊδούρια! (Ἀπό ταπείνωση σέ ταπείνωση· καί αὐτό ἦταν ἁπλά ἡ ἀρχή!). Γι’αὐτό ὅπου βλέπει ταπεινές ψυχές, «κινεῖ γῆ καί οὐρανό», γιά νά τίς συναντήσει καί νά τίς κάνει δικές Του! Τό εἴδαμε ἀπό τήν πρώτη κιόλας μέρα πού ἦρθε στή γῆ.

Οἱ πρῶτοι πού Τόν προσκύνησαν μέσα στή φάτνη δέν ἦταν οὔτε ἱερεῖς, οὔτε ἀρχιερεῖς, ἀλλά οἱ ταπεινοί ποιμένες! Στήθηκε μάλιστα ὁλόκληρη «ἐπιχείρηση» ἀπό ἀγγέλους (!) γιά νά τούς ἀναγγείλουν, ὅτι γεννήθηκε ὁ Χριστός! Καί τούς ἔδωσαν μάλιστα καί τίς σχετικές ὁδηγίες ποῦ καί πῶς θά Τόν βροῦν, ὥστε νά Τόν προσκυνήσουν! «Καί γιά νά Τόν ἀναγνωρίσετε, τοῦτο εἶναι τό σημάδι: Θά βρεῖτε ἕνα βρέφος ἐσπαργανωμένο καί ξαπλωμένο μέσα στό παχνί» (Λουκ. 2:12). Εἶναι ὄντως ἐκπληκτικό! Ἄς διαβάσουμε μέ ἀπόλυτη προσοχή τή σχετική εὐαγγελική περικοπή:

«Στήν περιοχή ἐκείνη βρίσκονταν βοσκοί πού ἔμειναν στήν ὕπαιθρο φυλάγοντας βάρδιες τή νύχτα γιά τό κοπάδι τους. Καί ἰδού ἄγγελος Κυρίου παρουσιάσθηκε σ’αὐτούς καί λάμψη Κυρίου ἔλαμψε γύρω τους και κατατρόμαξαν! Ὁ ἄγγελος τούς εἶπε: «Μήν τρομάζετε! Σᾶς ἀναγγέλω χαρά μεγάλη ἡ ὁποία θά εἶναι γιά ὅλο τό λαό: «Σήμερα, στήν πόλη Δαβίδ γεννήθηκε γιά χάρη σας σωτῆρας, κι αὐτός εἶναι ὁ Χριστός, ὁ Κύριος. Καί αὐτό εἶναι τό σημάδι γιά νά Τόν ἀναγνωρίσετε: Θά βρεῖτε ἕνα βρέφος σπαργανωμένο καί ξαπλωμένο μέσα σέ ἕνα παχνί». Καί ξαφνικά, μαζί μέ τόν ἄγγελο παρουσιάσθηκε ἕνα πλῆθος ἀπό οὐράνιο στράτευμα ἀγγέλων, πού δοξολογοῦσαν τό Θεό καί ἔλεγαν: «Δόξα στόν ὕψιστο Θεό, καί στή γῆ εἰρήνη καί στούς ἀνθρώπους εὐτυχία». Ὅταν δέ οἱ ἄγγελοι ἔφυγαν ἀπό αὐτούς στόν οὐρανό, τότε οἱ ποιμένες εἶπαν μεταξύ τους: «Ἄς πᾶμε, λοιπόν, ὡς τή Βηθλεέμ, καί ἄς δοῦμε αὐτό τό πρᾶγμα, πού ἔγινε, καί ὁ Κύριος μᾶς γνωστοποίησε. Καί πῆγαν γρήγορα, καί βρῆκαν τήν Μαριάμ καί τόν Ἰωσήφ καί τό βρέφος ξαπλωμένο στό παχνί. Ὅταν εἶδαν (τήν Μαριάμ καί τόν Ἰωσήφ) τούς εἶπαν τί τούς εἶπε ὁ ἄγγελος γι’αὐτό τό παιδί. Ἡ Μαριάμ «κρατοῦσε» ὅλα αὐτά τά λόγια μέσα στήν ψυχή της, καί τά σκεφτόταν συνεχῶς. Καί οἱ ποιμένες γύρισαν πίσω, δοξάζοντας τό Θεό, γιά ὅλα ὅσα ἄκουσαν καί εἶδαν, ὅπως τούς εἶχαν εἰπωθεῖ ἀπό τούς ἀγγέλους (Λουκ. 2:8-20).

Μεγάλη τιμή γιά τούς ποιμένες. Τήν ἄξιζαν (διαφορετικά ὁ Κύριος δέν θά τούς τιμοῦσε). Καί τήν ἄξιζαν, γιατί εἶχαν ἁπλότητα, ταπείνωση. Γι’αὐτό μόλις ἔλαβαν τό μήνυμα, παρόλο πού φύλαγαν βάρδιες γιά τά πρόβατά τους, ἄφησαν τά πρόβατά τους καί ἔτρεξαν σάν παιδάκια, μέσα στή νύχτα στή Βηθλεέμ καί προσκύνησαν τό Χριστό. Κι ἔνιωσαν χαρά μεγάλη! Γι’αὐτό καί δόξαζαν τό Θεό μέσα ἀπό τήν καρδιά τους! (Χαρά μεγάλη, ἀγαλλίαμα καρδίας εἶναι τά Χριστούγεννα!). Γιά τέτοιους ἀνθρώπους ἦρθε ὁ Χριστός στή γῆ· καί ὄχι  γιά τούς ὑπερηφάνους, πού δέν καταδέχονται νά ὑπακούσουν, καί νά σκύψουν καί νά προσκυνήσουν.

Ὁ δημοσιογράφος Ἀντώνης Καρκαγιάννης (+2010) παραμονές Χριστουγέννων 2007 ἔγραφε: «Γνωστός τηλεπαρουσιαστής ρωτάει νεαρό μαθητή, περίπου δεκαέξι ἐτῶν, ἔξω ἀπό σχολεῖο του. «Θέλω νά σοῦ κάνω ἕνα καλό δῶρο γιά τά Χριστούγεννα. Τί δῶρο θά ἤθελες νά σοῦ κάνω;»  Χωρίς ἑνός δευτερολέπτου σκέψης ἤ δισταγμοῦ ὁ νεαρός ἀπάντησε, ὅτι δέν τοῦ ἀρέσουν τά Χριστούγεννα καί δέν θέλει δῶρα! Ὁ τηλεπαρουσιαστής ἔμεινε ἐμβρόντητος!» Καί ὁ δημοσιογράφος σχολιάζει: «Ἀπό τά Χριστούγεννα μᾶς μένει τό πλαστικό χριστουγεννιάτικο δέντρο, τά πολύχρωμα φωτάκια, ἡ ἀποκρουστική ἠλεκτρονική «ἅγια νύχτα» τό χριστουγεννιάτικο τραπέζι καί ἡ προκλητική ἀφθονία του». (Καθημερινή 16/12/2007).

Μά αὐτά εἶναι τά Χριστούγεννα; Ὅποιος δηλαδή δέν ἔχει σπίτι του χριστουγεννιάτικο δένδρο μέ πολύχρωμα φωτάκια, ὅποιος δέν θά φάει γαλοπούλα, ἤ ὅποιος φάει καί νιώσει στομαχικές διαταραχές καί πάει στό Νοσοκομεῖο, δέν θά νιώσει Χριστούγεννα; Γι’ αὐτά τά πράγματα, (γιά τή γαλοπούλα, γιά τό χριστουγεννιάτικο δένδρο, γιά νά ἀκούσουμε το «ἅγια νύχτα»), ὁ Χριστός ἔγινε ἄνθρωπος;! Τότε ὁ νεαρός εἶχε δίκιο, πού εἶπε ὅτι δέν τοῦ ἀρέσουν τά Χριστούγεννα, γιατί αὐτά τά πράγματα, (σύν τά δῶρα), τά εἶχε χορτάσει! Ἄν ἦταν μάλιστα καί πλουσιόπαιδο, θά τά εἶχε χορτάσει ἀκόμα πιό πολύ! Καί ἑπομένως, τί παραπάνω νά περίμενε ἀπό τέτοια Χριστούγεννα;!

Καί ὁ δημοσιογράφος κάνει μιά βαρυσήμαντη ἐπισήμανση: «Γιά νά εἴμαστε εἰλικρινεῖς, τό θρησκευτικό μέρος, τήν ἐνσάρκωση τοῦ ἐν ὑψίστοις Θεοῦ, τήν εἰσβολή του στήν Ἱστορία, αὐτό τό μέρος της ἑορτῆς, ποτέ δέν τό σκεφτόμαστε στά σοβαρά..!». Ποτέ (λέει) δέν τό σκεπτόμαστε σοβαρά· οὔτε καί ἀνήμερα τῶν Χριστουγέννων! Γιατί, ἄν τό σκεπτόμασταν στά σοβαρά, θά φεύγαμε καί ἐμεῖς ἀπό τήν ἐκκλησία μέ τήν ἴδια ἀγαλλίαση  πού ἔφυγαν καί οἱ ποιμένες ἀπό τή φάτνη· θά δοξάζαμε καί ἐμεῖς τόν Κύριο ὅπως καί πάλι ἔκαναν οἱ ποιμένες, «γύρισαν πίσω, δοξάζοντας τό Θεό» (Λουκ. 2:20).

Μακάρι νά ἀποκτήσουμε καί ἐμεῖς τήν ἁπλότητα, τήν ταπείνωση τῶν ποιμένων· γιά νά νιώσουμε καί ἐμεῖς τήν ἴδια χαρά, πού ἔνιωσαν καί αὐτοί γιορτάζοντας τά Χριστούγεννα.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ ΛΟΥΚΑ (2ο). Παραβολή τοῦ Μεγάλου Δείπνου

Ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

Ἡ ὀργή τοῦ οἰκοδεσπότη

Βρισκόμαστε δέκα πέντε μέρες πρίν ἀπό τά Χριστούγεννα. Καί θέλοντας ἡ Ἐκκλησία μας νά μᾶς προετοιμάσει, γιά νά γιορτάσουμε ὅσο τό δυνατό πιό πνευματικά τή μεγάλη αὐτή γιορτή, μᾶς «πρόβαλε» την γνωστή παραβολή τοῦ Μεγάλου Δείπνου (Λκ.14:15-24). Περιληπτικά: Ὁ οἰκοδεσπότης τῆς παραβολῆς εἶναι ὁ Κύριος. «Δεῖπνο» εἶναι ἡ χαρά τῆς Βασιλείας Του, τῆς νέας Ζωῆς Του, πού ἐγκαινίασε μέ τήν ἐνσάρκωσή Του. Καί καλεσμένοι εἶναι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τῆς γῆς (μέ πρώτους τούς Ἰουδαίους, γιατί ἐκεῖ, στήν Ἰουδαία γεννήθηκε καί ἐργάσθηκε ὁ Χριστός γιά τή σωτηρία μας). Ἄλλοι καλεσμένοι δέχονται τήν πρόσκληση, ἄλλοι ὄχι.

Ὅταν ἦρθε ἡ ὥρα τοῦ φαγητοῦ, ὁ οἰκοδεσπότης ἔστειλε τόν ὑπάλληλο του νά εἰπεῖ στούς καλεσμένους «ἐλᾶτε, ὅλα εἶναι ἕτοιμα» (Λκ.14:17). Ὅμως οἱ καλεσμένοι ὁ ἕνας μετά τόν ἄλλο ἀρνήθηκαν νά πᾶνε στό «τραπέζι». Ὁ πρῶτος δικαιολογήθηκε ὅτι ἀγόρασε ἕνα χωράφι καί ἔπρεπε νά τό ἰδεῖ (Λκ.14:18). Ὁ δεύτερος δικαιολογήθηκε ὅτι ἀγόρασε πέντε ζευγάρια βόδια (10 βόδια) καί ἔπρεπε καί αὐτός νά τά δοκιμάσει (Λκ.14:19). Ὁ τρίτος ἦταν νιόπαντρος καί δικαιολογήθηκε ὅτι δέν μποροῦσε νά ἀφήσει τή γυναίκα του καί νά πάει στό τραπέζι (Λκ.14:20). Καί ὅλοι αὐτοί ἦταν ἄνθρωποι τοῦ χωριοῦ· ἀγρότες. Μπορεῖ καί νά πεινοῦσαν κιόλας. Ὁ δέ οἰκοδεσπότης δέν τούς κάλεσε γιά δουλειά, οὔτε πάλι τούς κάλεσε γιά νά πληρώσουν «φόρους», ἀλλά τούς κάλεσε γιά νά τούς τιμήσει, παραθέτοντάς τους μάλιστα ἕνα πλούσιο δεῖπνο! «Ἑτοίμασε ἕνα μεγάλο τραπέζι» σημειώνει μέ νόημα ὁ Λουκᾶς (Λκ.14:16). Καί ὅμως καταφρόνησαν τήν πρόσκληση.

Ὁ πρῶτος ἐπικαλέσθηκε σάν δικαιολογία ὅτι ἀγόρασε χωράφι. Προσέξτε: Δέν εἶπε ὅτι  θά πάει νά τό ἀγοράσει, ἀλλά εἶπε ὅτι τό εἶχε ἤδη ἀγοράσει. Φυσικά πρίν τό ἀγοράσει, τό εἶχε ἤδη ἰδεῖ καί μάλιστα μέ μεγάλη προσοχή (ἀλλιῶς δέν θά ἔδινε χρήματα γιά νά τό ἀγοράσει). Καί ἄν ἔστω ἔπρεπε νά τό ἰδεῖ ξανά, μποροῦσε νά τό κάνει τήν ἄλλη μέρα (τό χωράφι δέν ἔφευγε, οὔτε καί θά τό ἔκλεβαν!). Καί ὅμως ἐπικαλέσθηκε σάν δικαιολογία ὅτι «ἀγόρασα ἕνα χωράφι καί πρέπει νά πάω νά τό δῶ. Σέ παρακαλῶ, θέωρησέ με δικαιολογημένον!» (Λκ.14:18).

Τό σκανδαλιστικό δηλαδή δέν εἶναι ὅτι δέν δέχθηκε νά πάει στό «τραπέζι», ἀλλά εἶναι ἡ ἀνόητη δικαιολογία πού ἐπικαλέσθηκε γιά νά μήν πάει, γιατί ἁπλά δέν ἤθελε νά πάει. Τήν ἴδια δικαιολογία ἐπικαλέσθηκε καί ὁ δεύτερος καλεσμένος: «Ἀγόρασα πέντε ζευγάρια βόδια καί πάω νά τά δοκιμάσω· σέ παρακαλῶ, δικαιολόγησέ με» (Λκ.14:19). Ἴδια ἐξήγηση: Μέ τό νά ἔχει ἀγοράσει τά βόδια, σημαίνει ὅτι τά εἶχε ἤδη  δοκιμάσει, ἀλλιῶς δέν θά τά ἀγόραζε. Ἤ καί ἄν ἔστω ἔπρεπε νά τά δοκιμάσει καί πάλι, μποροῦσε νά τό κάνει τήν ἄλλη μέρα, (δέν θά ψοφοῦσαν τά βόδια, ἄν τά δοκίμαζε τήν ἄλλη μέρα). Ἁπλά δέν ἤθελε νά πάει στό «τραπέζι!». Τέλος, ὁ τρίτος καλεσμένος ἐπικαλέσθηκε σάν δικαιολογία ὅτι «εἶναι νιόπαντρος!». (Λκ.14:20). Καί ἔτσι κανένας τους δέν δέχθηκε νά πάει στό «Μεγάλο Δεῖπνο» (Λκ.14:16).

Ἄν ἦταν πλούσιοι, ὑψηλά στελέχη τῆς κοινωνίας, καί ἔτρωγαν κάθε μέρα τά καλύτερα φαγητά, εἶχαν ἔστω ἕνα ἐλαφρυντικό γιά νά μήν πᾶνε! Ὅμως αὐτοί ἦταν ἀγρότες, πτωχοί, πού ἔβγαζαν τό ψωμί τους μέ ἱδρῶτα, καί τώρα τούς τό προσέφεραν ἕτοιμο καί πλούσια! Καί οἱ ἴδιοι καταλάβαιναν ὅτι ἔπρεπε νά πᾶνε στό τραπέζι. Ἔνιωθαν, ὅτι οἱ δικαιολογίες δέν ἦταν πειστικές· ὅτι κορόϊδευαν ἐν ψυχρῷ τόν οἰκοδεσπότη! Καί ἤξεραν ὅτι αὐτό, θά τό καταλάβαινε ὁ οἰκοδεσπότης! Παρόλο αὐτό ἐπέμειναν συνειδητά στήν λανθασμένη τους ἐπιλογή!

Ὁ οἰκοδεσπότης, ὅταν ἄκουσε τίς δικαιολογίες τους «ὀργίσθηκε» (Λκ.14:21). Ὄχι γιατί τόν περιφρόνησαν, ἀλλά γιά τό ἐλεεινό κατάντημά τους, γιά τήν συνειδητή ἐπιλογή πού ἔκαναν! «Κανένας ἀπό αὐτούς πού κάλεσα, δέν θά γευτεῖ τό δεῖπνο μου», εἶπε (Λκ.14:24). Ἐννοώντας, ὅτι μέ τέτοιο σκεπτικό πού ἔχουν, δέν θά μπορέσουν ποτέ νά κατανοήσουν, γιατί πρέπει νά καθίσουν σέ ἕνα τέτοιο Δεῖπνο. Θά σκέπτονται πάντα στραβά, κατά τό λόγο Γραφῆς:  «Διεστραμμένη καρδία τεκταίνεται κακά ἐν παντί καιρῷ» (Παρ.6:14). Βλέπετε, ὅτι δέν  τούς ἀπέκλεισε ὁ καλός οἰκοδεσπότης ἀπό τό Μεγάλο Δεῖπνο, ἀλλά αὐτοί, ἀπό μόνοι τους ἀπέκλεισαν τόν ἑαυτό τους. Πρᾶγμα πού σημαίνει, ὅτι ἄν ἄλλαζαν γνώμη ὁ καλός οἰκοδεσπότης θά τούς δέχονταν στό μεγάλο του τραπέζι. Μπορεῖ νά τούς ἔβαζε καί στήν καλύτερη θέση τοῦ «τραπεζιοῦ».

Ἄς σκεφθοῦμε,  μήπως καί ἐμεῖς ἐξοργίζουμε τόν Κύριο μέ τίς κακές μας ἐπιλογές, μέ ἀποτέλεσμα νά μένουμε ἔξω καί μακρυά ἀπό τή μεγάλη χαρά τῆς οὐρανίου Βασιλείας Του! Ἄς σκεφθοῦμε, μήπως καί οἱ δικές μας δικαιολογίες εἶναι ἐξίσου γελοῖες καί ἀνόητες! Καί βέβαια, ὅταν μεταξύ αἰωνίου καί ἐπιγείου, ἐπιλέγουμε τό ἐπίγειο, ὅσο σοφό καί ἄν εἶναι τό σκεπτικό μας, πού μᾶς ὁδήγησε σέ αὐτή τήν ἐπιλογή, ἐνώπιον τοῦ Κυρίου καταντᾶ πάντοτε γελοῖο καί ἀνόητο!