+ Μητροπολίτη Σιατίστης κ. Παύλου
ΧΑΝΕΤΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΚΥΛΑΕΙ…
Category Λόγια Σοφά
Εξ αἰτίας τῶν ἀνομιῶν μας
Άγιος Αναστάσιος Σιναΐτης
Άν ποτὲ δῆς κάποιον ἀνάξιο καὶ πονηρὸ βασιλέα ἢ ἄρχοντα ἢ ἐπίσκοπο, μὴν ἀπορήσης, μήτε νὰ κατηγορήσης τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Ἀλλὰ μᾶλλον μάθε ἀπ᾽ αὐτὸ καὶ πίστευε ὅτι παραδιδόμεθα σὲ τέτοιους τυράννους ἐξ αἰτίας τῶν ἀνομιῶν μας, κι ὅμως πάλι δὲν ἀφήνουμε τὰ κακά μας ἔργα.
Η καλοσύνη είναι κρυμμένη
Η καλοσύνη είναι κρυμμένη, σιωπηλή· απαιτεί αργή και συνεχή ανασκαφή. Γιατί το ύφος του Θεού είναι διακριτικό. Δεν επιβάλλει τον εαυτό του. Είναι σαν τον αέρα που αναπνέουμε – δεν τον βλέπουμε αλλά μας επιτρέπει να ζούμε, και το συνειδητοποιούμε μόνο όταν λείπει.
Χ. Μ.
ΤΙ ΦΤΙΑΧΝΟΜΕ: ΖΩΗ ή ΧΩΜΑΤΕΡΗ;
ΦΤΑΣΑΜΕ ΣΤΟ ΠΑΣΧΑ. Για άλλη μια φορά θα γιορτάσουμε ένα τόσο μεγάλο γεγονός, που όμως μας διαφεύγει.
Εμείς θέλουμε τα μικρά. Και το λέμε! Είμαστε για τα μικρά! Το λέμε όχι από επίγνωση των μέτρων μας Και αυτογνωσία, αλλά από υπεκφυγή. Για να μην μπούμε σε κόπο. Για να μη χρειαστεί να προσπαθήσουμε!
Ο Χριστός έγινε άνθρωπος από αγάπη για μας. Σταυρώθηκε για μας. Για να μας δείξει ότι πρέπει να αγαπάμε, με θυσία, με κόπο, με σταύρωμα του κάκου μας εαυτού. Αναστήθηκε για μας. Να δώσει ποιότητα Και προοπτική στην ζωή μας. Χωρίς την Ανάσταση, τί είναι η ζωή; Παραλογισμός και αδιέξοδο. Ο Χριστός μας λέει: Δεν είσαι ληξιπρόθεσμος. Δεν υπάρχεις, για να πεθάνεις. Υπάρχεις για πάντα. Σ’ αγαπώ, Και δεν θα σε αφήσω στους νεκρούς και στην ανυπαρξία. Η ζωή σου είναι μικρογραφία της Ζωής Μου. Και γίνεται τόσο πιο μόνιμη και πιο μεγάλη, όσο πιο πολύ μετέχει στην ζωή την δική Μου. Ο κόσμος σήμερα δεν μετέχει στην ζωή του Χριστού. Και μ’ αυτό πεθαίνει, πριν πεθάνει. Οι έξυπνοι νεαροί γράφουν στους τοίχους: «Πεθαίνετε στα δεκαεπτά, Και σας θάβουν στα εβδομήντα». Πόσο τραγικά έχουν δίκιο! Η πτωμαΐνη που αναδίδει η ζωή μας, το κάνει φανερό. Χωρίς αγάπη και με την παγωνιά του ατομισμού, «ενοχλούμε» τα μυαλά των νεαρών, που ακόμη δεν έχουν μπει στο λούκι μας. Βέβαια η διαπίστωση τους δεν φτάνει για θεραπεία. Οι σημερινοί αντιρρησίες νεαροί γίνονται αύριο οι ίδιοι πτώματα. Γιατί; Γιατί δεν αρκεί η διάγνωση! Τί χρειάζεται; Χρειάζεται και φάρμακο, και δύναμη ζωής!
Ας το συνειδητοποιήσουμε. Ένα πρόβλημα υπάρχει στην ανθρώπινη ζωή: ο θάνατος Όλα τα άλλα είναι μικροθέματα αγωνίες αβάσιμες. Υπερβολές, από το άγχος των λανθασμένων αξιολογήσεων μας. Είμαστε ανάστατοι, γιατί δεν πιστεύουμε στην Ανάσταση. Αφελείς- κοντόθωροι τυφλοπόντικες επειδή δεν εμπιστευόμαστε την αγάπη του Χριστού Και την μαρτυρία των αγίων Του και προτιμούμε να σκάβουμε τούνελ στον «υπόγειο» μικρόκοσμο μας. Γιατί; Γιατί το φως Του μας ενοχλεί- γιατί ενοχλεί τις επιλογές μας- και απαιτεί να τις αλλάξουμε. Αλλά εμείς αυτό δεν το θέλουμε-γιατί τις αγαπάμε, γιατί αφήσαμε τα πάθη μας και έγιναν ο εαυτός μας. Το Φως του Χριστού δεν το θέλομε, γιατί ξεγυμνώνει τις τιποτένιες «φιλοτιμίες» μας. Οι φιλοτιμίες μας για φαγητό, ρούχα, sex, «μεγάλη ζωή», άνεση, νάρκωσαν την ψυχή μας. Και τώρα πια φοβάται την κίνηση. Φοβάται να βγη από το κλουβί της για να πάει να συναντήσει την ζωή. Και μένει, να θεωρεί ζωή την κατανάλωση. Και έτσι αλλοτριώνεται πλήρως. Και ο θάνατος της γίνεται φοβερός. Επειδή διακόπτει και εξαφανίζει την αυταπάτη πού έχουμε. Γιατί όπως λέει ο άγιος Ίω. ο Χρυσόστομος: «Όποιος φοβάται τον θάνατο, είναι δούλος. Και είναι πρόθυμος να υποστεί τα πάντα, προκειμένου να μην πεθάνει… Και αντίθετα, εκείνος πού δεν φοβάται τον θάνατο (αφού πιστεύει στον Χριστό, πού είναι ο νικητής του θανάτου), δεν φοβάται κανέναν δεν τρέμει κανέναν είναι επάνω από όλους, και πιο ελεύθερος από όλους…».
Σ’ αυτήν την ελευθερία μας καλεί ο Χριστός. Ας τον αγαπήσουμε με όλη μας την καρδιά. Θα μας βγάλει από το τέλμα μας. Και θα μας αναστήσει από τον τάφο μας, τότε, κατά την ένδοξη ημέρα της Κοινής Ανάστασης, της Ανάστασης όλων των νεκρών.
Ας εκμεταλλευθούμε αυτές τις ημέρες. Ας Τον γνωρίσουμε σωστά και ειλικρινά. Ας γίνει Καρδιά και Ζωή μας. Οι ακολουθίες των ημερών μας δίδουν πολλές ευκαιρίες και αφορμές. Ας Τον γιορτάσουμε ουσιαστικά, και όχι απλά φολκλορικά. Η Εκκλησία μας μιλάει για τον Χριστό-Ζωή, όχι για έναν Χριστό-διακόσμηση.
Δεν πρέπει να το ξεχνάμε, ούτε στιγμή. Θα υπάρξουμε Και θα ζήσουμε, στον βαθμό πού θα ενσωματωθούμε στο σώμα της Εκκλησίας, στο Σώμα του Χριστού. Διαφορετικά, αν δεν το φροντίσωμε αυτό, η ζωή μας θά είναι μια αναμονή… χωματερής.
Ας κάμουμε, είναι στο χέρι μας, να αναστηθεί και στις δικές μας καρδιές ο Χριστός. Για να ζήσουμε μια ζωή χωρίς λήξη. Αλλιώς, θα αγωνιζόμαστε για μια αναβολή λήξης, για μια θλιβερή αθλιότητα.
Αρχιμ. Θ. Μ.
Πηγή: Μηνιαίο Περιοδικό Ι. Μ. Νικοπόλεως & Πρεβέζης «Λυχνία» Αρ. Φύλλου 213, Απρίλιος 2001
ΘΑΒΕΤΑΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ;
Το 1789 έγινε η «μεγάλη» Γαλλική Επανάσταση. Οι επαναστάτες κατάφεραν και ανέτρεψαν τον βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκο ΙΣΤ’. Και τον έπιασαν αιχμάλωτο. Αλλά έχοντας τον «στα χέρια» έτρεμαν! Με την σκέψη:
– Και αν ξαναγυρίσει; Και αν ξαναπάρει τον θρόνο του; Τί γίνεται τότε;
Και τότε ένας ακραίος, ο Ροβεσπιέρος, είπε:
– Για να μην υπάρχει τέτοιος κίνδυνος, να τον σκοτώσουμε! Οι πεθαμένοι δεν ξαναγυρίζουν. Οι πεθαμένοι σβήνουν!
Και τον εκτέλεσαν.
Την ίδια σκέψη είχαν κάμει δέκα οχτώ αιώνες παλαιοτέρα και οι άρχοντες των Ιουδαίων: οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι.
Διαπίστωναν κάθε ημέρα, όλο και πιο πολύ, ότι ο Χριστός τους ήταν επιζήμιος, και έπρεπε γι’ αυτό να λείψει, και να σβήσει. Και επήραν την απόφαση. Να τον βγάλουν από την μέση. «Έβουλεύσαντο, ίνα Αυτόν απολέσωσι» (Ίω. 11, 52).
Και μετήλθαν τα πάντα. Έκαμαν συνωμοτικές διαβουλεύσεις. Έψαξαν για καταδότες. Πλήρωσαν ανθρώπους να σφίξουν την συνείδηση τους. Ενέργησαν δόλια και παλιανθρωπίστικα. Και όταν ο Νικόδημος τους θύμισε, ότι αυτά πού έκαναν ήταν αμαρτία, το είπαν ξεκάθαρα, ότι δεν ενεργούσαν με βάση το Νόμο του Θεού, αλλά με ανθρώπινους υπολογισμούς! Του είπαν: Μας συμφέρει, να πεθάνει! Και με κριτήριο την εθνική τους επιβίωση, Τον καταδίκασαν. Σε θάνατο. Και τον εσταύρωσαν. Και άρχοντες και λαός, σαν ντοπαρισμένοι από εθνικό φανατισμό, Τον έβριζαν Τον έφτυναν Τον εξευτέλιζαν Του φώναζαν: «Αν είσαι ο Υιός του Θεού, κατέβα από τον Σταυρό. Και θα Σε πιστεύσωμε!»
Επίστευαν, ότι με τα λόγια τους αυτά Τον πικάριζαν!
Αλλά ο Κύριος δεν επηρεάστηκε! Δεν τους άκουσε. Αντί να κατέβη από τον Σταυρό, προτίμησε να κάμει κάτι άλλο, πιο μεγάλο, πιο δυνατό. Προτίμησε να βγη από τον τάφο.
Προτίμησε να αναστηθή εκ νεκρών. Και αναστήθηκε! Αλλά όχι προκλητικά. Σαν να το είχε ο ίδιος πρόβλημα, μη και θιγή η τιμή Του ή το κυρός Του! Αναστήθηκε ήρεμα και αθόρυβα. Για να μας αφήσει, να συνειδητοποιήσωμε μόνοι μας την αλήθεια, να κάνωμε εμείς μόνοι μας πρόβλημα μας:
•Και την ανάσταση του Χριστού!
•Και τη δική μας ανάσταση!
Αθόρυβα γεννήθηκε! Σε σπήλαιο! Αθόρυβα έζησε! Σαν φτωχός και ταπεινός! Αθόρυβα πέθανε! Καταφρονεμένος! Σαν ληστής Και κακούργος! Στον Σταυρό! Και τον έβαλαν σε τάφο υπό επιτήρηση!
Άλλα να. Εκείνος βγήκε από τον τάφο. Αθόρυβα!
«Ουκ έγνωσαν, πώς εσαρκώθης, οι ασώματοι σου άγγελοι, ουκ ήσθοντο, πότε ανέστης, οι φυλάσσοντές Σε στρατιώται!…»
Και αν καταλάβαιναν, τί πια;
Σημασία δεν έχει, ΠΩΣ και ΠΟΤΕ : αναστήθηκε.
Σημασία έχει, ΌΤΙ αναστήθηκε.
Οι πεθαμένοι δεν ξαναγυρίζουν στην ζωή! Αλλά ο Χριστός ξαναγύρισε! Χριστός ανέστη εκ νεκρών. Θανάτω θάνατον πάτησας!… Και σαράντα ολόκληρες ημέρες παρουσιαζόταν στους μαθητές Του.
Πότε δύο. Πότε πέντε, Πότε δέκα. Πότε πεντακόσιοι μαζί! Τον έβλεπαν. Τον αγκάλιαζαν. Τον φιλούσαν. Ζούσαν μαζί. Τρώγανε μαζί. Πίνανε μαζί. Όπως Και πρώτα!… Η ανάσταση δεν ήταν ιδέα.
Ήταν πραγματικότητα.
Ήταν ιστορία.
Ήταν αλήθεια.
Υπάρχει μεγαλύτερη χαρά, από το «προσδοκώ Ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος»;
Ας παρακαλέσωμε, λοιπόν, το Φως του κόσμου, τον Χριστό, να μας φωτίσει με το φως της Αναστάσεως Του, και να μας γεμίσει με τη χαρά και την ειρήνη της Αναστάσεως Του.
+ Ο Ν. Μ.
Πηγή: Μηνιαίο Περιοδικό Ι. Μ. Νικοπόλεως & Πρεβέζης «Λυχνία» Αρ. Φύλλου 213, Απρίλιος 2001
Ιερός Ναός Αγίου Βασιλείου Πάτρας 