Η ΜΕΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΑΡΗ ΣΕΡΒΕΤΑΛΗ

«Τα παιδικά μου χρόνια χωρίς ιδιαίτερα βιώματα από εκκλησιαστική ζωή. Στη διάρκεια των σπουδών μου, ένταξη στο χώρο της δογματικής αριστεράς, η οποία – τουλάχιστον τότε – περιλάμβανε στο ¨πακέτο¨ και τη μαχητική αθεΐα. Με κλονισμένη την πίστη, γνωρίζω έναν ομοϊδεάτη συνάδελφο και παντρεύομαι….

Γεννιέται η κόρη μας με σπάνιο-σοβαρότατο καρδιολογικό πρόβλημα. Μεγάλος πόνος, που δίνει & τη χαριστική βολή στα τελευταία ψίχουλα της πίστης μου. Πώς να χωρέσει το μυαλό μου ότι αυτό το πανέμορφο λεπτεπίλεπτο πλάσμα έχει μόνο μερικούς μήνες ζωής;

Στο κόμμα μου λένε: Τα βλέπεις; Πού είναι ο Θεός; Φυσικά το παιδί μας δεν το βαφτίσαμε & ήμασταν περήφανοι με τον πατέρα του ότι σταθήκαμε συνεπείς στις αρχές μας. Του δώσαμε το όνομα Μαρία, όταν το δηλώσαμε στο ληξιαρχείο.

Παρά τις προβλέψεις η Μαρία δε «φεύγει» στους πρώτους μήνες. Μεγαλώνει με το πρόβλημα της καρδούλας της, με μαρτυρικές κρίσεις άπνοιας, με επιπλοκές. Συμβαίνει όμως κάτι το θαυμαστό. Παρόλο που ζούσε σε μαχητικά αθεϊστικό περιβάλλον, είχε μια ανεξήγητη πίστη στο Θεό, μια ηρεμία, μια καρτερικότητα.

Αντί να τη στηρίζουμε εμείς, μας στήριζε εκείνη!

Οκτώ ετών η Μαρία & σε μια απέλπιδα προσπάθεια θεραπείας την πάμε στην Αμερική. Εκεί απλώς επιβεβαιώνεται ότι η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη. Γυρίζουμε πίσω χωρίς καμιά πλέον ελπίδα. Όμως το ταξίδι δεν πήγε τελείως χαμένο, γιατί εκεί γνωρίσαμε μια ομάδα Ελλήνων μεταπτυχιακών φοιτητών, που ήταν συνειδητοί χριστιανοί. Ήταν εθελοντές στον νοσοκομείο.

Μας συμπαραστάθηκαν & το κυριότερο, ανάπτυξαν μια πολύ δυνατή φιλία με τη Μαρία μας. Εγώ κι ο άντρας μου τους βλέπαμε με συμπάθεια & κατανόηση.

Δεν μας φαινόταν «φυσιολογικό», άνθρωποι με τέτοια μόρφωση να θρησκεύουν. Γυρίζοντας στην Ελλάδα η Μαρία συνεχίζει να προσεύχεται & να χαίρεται, όταν η γιαγιά της την πηγαίνει στην Εκκλησία.

Πάει στο γυμνάσιο, Άριστη μαθήτρια. Γλυκύτατο πλάσμα.

Εγώ, μ΄ ένα μόνιμο μαχαίρι στην καρδιά! Κάποια μέρα στο σχολείο, σε μια ελεύθερη συζήτηση στο μάθημα των θρησκευτικών, μπροστά σε όλα τα παιδιά, λέει στο θεολόγο:

-Κύριε, δεν είμαι βαφτισμένη, & θέλω τόσο πολύ να βαπτιστώ! Μπορείτε να με βοηθήσετε;

Άφωνος ο καθηγητής.

Τα παιδιά την πειράζουν:

Καλά εσένα σου δώσανε το όνομα όπως στα σκυλάκια!

Όχι τους είπε.

Οι γονείς μου με σεβάστηκαν & μου είπαν να επιλέξω εγώ πότε θα βαπτιστώ.

Και τώρα το θέλω πάρα πολύ!

Ο θεολόγος με καλεί στο σχολείο & δειλά με ρωτάει, αν έχω αντίρρηση για τη βάφτιση.

Σκίζεται η καρδιά μου στα δύο. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ήμουν η αιτία να είναι πικραμένο το κοριτσάκι μου, που ποτέ δεν μου είχε ζητήσει τίποτε.

Και τώρα – μέσω του καθηγητή της – μου ζητούσε μόνο να βαφτιστεί!

Πώς μπορούσα να είμαι τόσο εγωίστρια & εγκλωβισμένη σε ιδεολογίες;

Γυρνάω σπίτι, την αγκαλιάζω κλαίγοντας & της υπόσχομαι ότι θα βαπτιστεί όσο πιο γρήγορα γίνεται. Παρακάμπτοντας θαυματουργικά τη λυσσαλέα αντίρρηση του πατέρα της, βαφτίζεται, σ΄ ένα μυστήριο που συγκλόνισε τους λίγους παριστάμενους. Έφτιαξε μόνη της τη λιτή λαμπάδα της,

απάγγειλε το «Πιστεύω», συμμετείχε…

Δύο χρόνια μετά η Μαρία είναι στα 14 & η υγεία της επιδεινώνεται ραγδαία.

Λόγω πνευμονικής υπέρτασης παθαίνει κρίσεις με συνεχείς αιμοπτύσεις.

Ένας μαρτυρικός μήνας στο Ωνάσσειο με εξανεμισμένες όλες πια τις ελπίδες.

Το παιδί γαλήνιο, καρτερικό, προσευχόμενο.

Κι εγώ απογοητευμένη απ΄ όλες τις ιδεολογίες και τα πολιτικά σχήματα, απλώς είμαι δίπλα της, χωρίς να μπορώ να κατανοήσω, από πού αντλεί δύναμη.

Οι γιατροί σηκώνουν τα χέρια ψηλά.

Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει. Την παίρνω σπίτι.

Το ήθελε και η ίδια.

 Οι αιμοπτύσεις συνεχίζονται.

Εγώ δίπλα της, μόνο να κλαίω μπορούσα, όταν κοιμόταν.

Σε μια έντονη αιμόπτυση μου λέει:

-Μανούλα, όταν γίνεται κάτι πολύ κακό, ο Θεός δίνει κάτι πολύ μεγάλο. Κι εγώ τώρα περνάω κάτι πολύ κακό, αλλά ο Θεός μου ετοιμάζει κάτι πολύ μεγάλο!

Δεν καταλάβαινα τι μου έλεγε! Η ώρα 11 το βράδυ, 12 Νοεμβρίου 1995.

Μια νέα αιμόπτυση την εξάντλησε.

Δύσπνοια και δυσφορία. Η Μαρία μου σταυροκοπιόταν.

Εγώ παρακαλούσα (δεν ξέρω ποιόν) να μην βασανίζεται άλλο.

Στις δύο τα ξημερώματα παθαίνει εγκεφαλικό. Γέρνει το κεφαλάκι της και αλλοιώνονται τα χαρακτηριστικά της. Βλέποντάς την να έχει χάσει κάθε επαφή με το περιβάλλον, ουρλιάζω: – «Δεν υπάρχει Θεός; Πού είναι ο Θεός;»

Και τότε ανοίγει τα μάτια της, μου ρίχνει ένα κουρασμένο, γαλήνιο βλέμμα και ψιθυρίζει: – Μαμά υπάρχει Θεός!

Και ξανακλείνει τα μάτια της για πάντα, στην αγκαλιά μου.

Στην αγκαλιά του Θεού, ξεκούραστη πια, βαφτισμένη!

Δεν θα περιγράψω την πορεία μου μετά.

Η Μαρία μου έγινε η πνευματική μου μητέρα, ο άγγελος που μεταμόρφωσε την οικογένειά μου, η μεσίτριά μου στον Ουρανό.

Αυτή με βοήθησε να αναστηθώ από τον πνευματικό μου θάνατο. Από τότε η ζωή μου, μόνο με θαύμα μπορεί να παρομοιαστεί.

Οι δωρεές του Θεού τόσο πλούσιες, που δεν τις αντέχω….»

Ξανθίππη και Άρης Σερβετάλης.

Advertisement

Λύση εἶναι ἡ μετάνοια καὶ ὄχι ἡ… ὑπερηφάνεια!

Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος

Μία δημοσκόπηση στὶς Η.Π.Α.[1], καλοί μου φίλοι, ἀνατρέπει τὴν «ὑπερηφάνεια» τῶν ΛΟΑΤΚΙ (= λεσβίες, ὁμοφυλόφιλοι, ἀμφιφυλόφιλοι, τράνς, κουίρ, ἴντερσεξ)!!! Σύμφωνα μὲ αὐτήν, οἱ μισοὶ νέοι ποὺ ἀνήκουν καὶ μάλιστα τόσο ὑπερήφανα στὴν κατηγορία αὐτή, ἀποπειράθηκαν νὰ αὐτοκτονήσουν τὸ ἔτος 2021! Δηλαδή; Ἂς πάρουμε τὰ πράγματα μὲ τὴ σειρά τους…

Ἡ δημοσκόπηση ἔγινε σὲ μεγάλο ἀριθμὸ νέων καὶ συγκεκριμένα σὲ 34.000 στὶς ΗΠΑ, ἡλικίας 13-24 ἐτῶν, ἔδειξε δὲ τὰ ἑξῆς:

1. Τὸ 41% σκέφθηκε σοβαρὰ νὰ κάνει ἀπόπειρα αὐτοκτονίας τὸ ἔτος 2021, τὸ δὲ 14% ἔκανε ἤδη ἀπόπειρα αὐτοκτονίας! Μάλιστα στὶς ἡλικίες 13-17 ἐτῶν, τὸ ποσοστὸ αὐτὸ φθάνει ὥς καὶ τὸ 50%!!!

2. Τὸ 73% τῶν νέων αὐτῶν εἶπαν ὅτι αἰσθάνονται ἄγχος καὶ τὸ 58% αὐτῶν ἔκανε λόγο γιὰ συμπτώματα κατάθλιψης!!!

3. Τὸ ποσοστὸ τοῦ ἀποκαλούμενου «αὐτοκτονικοῦ ἰδεασμοῦ» αὐξάνεται τὰ τρία τελευταῖα χρόνια!!!

Ἀλλὰ καὶ πέραν τῆς ἔρευνας αὐτῆς, καὶ ἄλλες ἔρευνες ποὺ ἔχουν γίνει, ὅπως αὐτὴ τοῦ Ἐθνικοῦ Συστήματος Ἐρευνῶν τοῦ Μεξικοῦ, ἔχουν δείξει ὅτι ἡ λεγόμενη «ΛΟΑΤΚΙ νεολαία» παρουσιάζει 2 φορὲς περισσότερο καταθλιπτικὰ συμπτώματα καὶ αἴσθημα ἀπελπισίας σὲ σχέση μὲ τοὺς ἄλλους νέους, 3 φορὲς περισσότερο αὐτοκτονικὸ ἰδεασμό, 4 φορὲς περισσότερες ἀπόπειρες αὐτοκτονίας καὶ 5 φορὲς περισσότερους τραυματισμοὺς μετὰ ἀπὸ τὴν ἀπόπειρα αὐτοκτονίας!

Ἐπιπλέον σύμφωνα μὲ τὰ δεδομένα τοῦ «Κέντρου Ἐλέγχου καὶ Πρόληψης Ἀσθενειῶν» τῶν ΗΠΑ, οἱ νέοι αὐτοὶ κάνουν μεγαλύτερη (κατὰ 25%) κατάχρηση ψυχοτρόπων οὐσιῶν ἀπὸ τοὺς ἑτεροφυλόφιλους συνομήλικούς τους. Μάλιστα στὶς ΗΠΑ ὑπάρχει ἀκόμη καὶ Ἕνωση Πρόληψης Αὐτοκτονίας εἰδικὰ γιὰ τοὺς νέους ΛΟΑΤΚΙ!!!

Τέλος, ἄλλες ἔρευνες δείχνουν ὅτι τὸ ὅλο πρόβλημα ἔχει αὐξηθεῖ σημαντικὰ τὶς δύο τελευταῖες 10ετίες !!!

Ἀπ’ ὅλα αὐτὰ μποροῦμε νὰ συμπεράνουμε τὰ ἑξῆς:

1. Τὸ ὅλο πρόβλημα εἶναι αὐξανόμενο τὰ τελευταῖα χρόνια, παρὰ τὴν τόση προπαγάνδα ποὺ γίνεται ὑπὲρ τῶν ΛΟΑΤΚΙ, συμπεριλαμβανομένων καὶ τῶν σχολείων ἀκόμη καὶ τοῦ Δημοτικοῦ! Ἔτσι οὔτε οἱ νόμοι, οὔτε οἱ διακηρύξεις, οὔτε τὰ σήριαλ, οὔτε δὲ καὶ τὰ μαθήματα στὶς τάξεις, φάνηκαν ἱκανὰ νὰ ἀνατρέψουν τὴν κατάσταση. Ἀπεναντίας αὐτὰ εἶναι ἐκεῖνα ποὺ ἐπιδεινώνουν τὸ ὅλο πρόβλημα. Ναί! Ἐξάλλου πῶς μπορεῖ νὰ ἑρμηνευθεῖ αὐτὴ ἡ αὔξηση τῶν προβλημάτων ποὺ παρατηροῦνται τὴν τελευταία 20ετία, ὅπως εἴπαμε;

2. Πολλοὶ μελετητὲς ὑποστηρίζουν ὅτι τὸ πρόβλημα αὐτὸ στοὺς νέους ΛΟΑΤΚΙ προέρχεται καὶ ἀπ’ τὸ γεγονὸς ὅτι δέχονται 92% λεκτικὴ βία, 45% σωματικὴ βία, 89% διαδικτυακὴ καὶ κοινωνικὴ βία κ.λπ., λόγῳ τῆς ἰδιαιτερότητάς τους.

Μάλιστα στὴν ἀναφερθεῖσα ἔρευνα τοῦ Ἐθνικοῦ Συστήματος Ἐρευνῶν τοῦ Μεξικοῦ παρ’ ὅλο ποὺ αὐτοὶ ἀντιπροσωπεύουν μόλις τὸ 10% τοῦ δείγματος τῆς ἔρευνας ποὺ ἔγινε, προέκυψε ὅτι 35% ἀποτέλεσαν θύματα σχολικοῦ ἐκφοβισμοῦ, ἐνῷ οἱ ἑτεροφυλόφιλοι συνομήλικοί τους ἦταν 17% καὶ πὼς τὸ 17,3% τῶν πρώτων ἐγκατέλειψε τὸ σχολεῖο, ἐνῷ γιὰ τοὺς δεύτερους ἦταν 5,6%.

Ὅμως ὅλα αὐτὰ ἀφ’ ἑνὸς δείχνουν τὸ τραγικὸ ἀδιέξοδο, στὸ ὁποῖο βρίσκονται τὰ παιδιὰ αὐτὰ καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ὅτι, εἰδικὰ σήμερα μὲ τὴν τόση προπαγάνδα ποὺ γίνεται ὑπὲρ τῆς ὁμοφυλοφιλίας, αὐτὸ δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ συμβαίνει. Ἄρα ἄλλες εἶναι οἱ αἰτίες.

3. Ἡ ἴδια ἡ πρώτη δημοσκόπηση ποὺ ἔγινε στὶς ΗΠΑ, ἀποδίδει τὸ πρόβλημα κυρίως στὸν Covid-19. Ὅμως γιατί αὐτὸ δὲν συνέβη, ἢ ἔστω συνέβη ἀρκετὰ λιγότερο στοὺς ἄλλους νέους; Γιατί ἐκεῖνοι δὲν ἐπηρεάστηκαν στὸν ἴδιο βαθμὸ ἀπ’ τὴν ἐν λόγῳ πανδημία; Πέραν τοῦ ὅτι, ὅπως ἤδη ἀναφέραμε ἡ ἴδια αὐτὴ ἔρευνα ἀναφέρει ὅτι τὸ πρόβλημα τοῦ αὐτοκτονικοῦ ἰδεασμοῦ αὐξάνεται τὰ τρία τελευταῖα χρόνια, δηλαδὴ ἀπὸ τὸ 2018 ποὺ δὲν εἴχαμε τὴν πανδημία.

4. Ἀλλὰ τὸ ὅλο ψυχολογικὸ πρόβλημα τῶν ΛΟΑΤΚΙ δὲν τὸ ἔλυσε οὔτε καὶ ἡ διακήρυξη τῆς ὑπερηφάνειάς τους γιὰ τὴν ἰδιαιτερότητά τους αὐτή, ἢ καλύτερα γιὰ τὴν τόσο φοβερὴ καὶ ἀπαίσια αὐτὴ ἁμαρτία τους. Δὲν τὸ ἔλυσαν οὔτε καὶ ἐκεῖνες οἱ «ἐκκλησίες» ποὺ τὸ … εὐλογοῦν!!!

Ἀσφαλῶς ὅλοι εἴμαστε ἁμαρτωλοὶ καὶ ὅλοι ὑποφέρουμε ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες καὶ τὰ πάθη μας. Καὶ πῶς γίνεται νὰ μὴν ὑποφέρει πολὺ περισσότερο ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος εἶναι ἐπιπλέον καὶ ὑπερήφανος γι’ αὐτά, τὰ διακηρύττει χωρὶς ἀπολύτως κανένα ἐνδοιασμό, ἀλλὰ καὶ φόβο Θεοῦ; Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ δὲν ὑπάρχει περίπτωση νὰ ἀπαλλαγεῖ ποτέ του ἀπ’ αὐτὰ καὶ ἑπομένως νὰ μὴν ὑποφέρει ἀκόμη περισσότερο ἐξ αἰτίας τους.

Κι ὅπως ὁ Θεὸς μᾶς ἀμείβει, ὅταν ἐκτελοῦμε τὶς ἐντολές Του καὶ ἐφαρμόζουμε στὴ ζωή μας τὸ θέλημά Του, κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο μᾶς τιμωρεῖ, ὅταν παρεκκλίνουμε.

Καὶ κάτι σημαντικὸ ἐπ’ αὐτοῦ. Οἱ Βυζαντινοὶ ἀποκαλοῦσαν τὴν ἐν λόγῳ ἰδιαιτερότητα «σοδομισμό»! Γιὰ νὰ θυμίζει καὶ τὴν φοβερὴ ἐκείνη τιμωρία τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἔγινε στὰ Σόδομα καὶ τὰ Γόμορρα.

Κι ἐνῷ στὴν ἐποχὴ τοῦ Νῶε ὁ Θεὸς γιὰ τὰ «κατὰ φύσιν» ἁμαρτήματα ἔστειλε τὴν «κατὰ φύσιν» τιμωρία μὲ τὸν κατακλυσμὸ τῆς βροχῆς νεροῦ (φυσικὸ φαινόμενο), γιὰ τὰ «παρὰ φύσιν» σαρκικὰ ἁμαρτήματα τῶν πόλεων αὐτῶν ἔστειλε τὴν «παρὰ φύσιν» τιμωρία μὲ τὴν βροχὴ φωτιᾶς ἀπ’ τὸν οὐρανό. Δηλαδή, ὅπως ἐκεῖνοι ἀνέτρεψαν ἁμαρτάνοντας τοὺς ὅρους τῆς φύσης, ἔτσι καὶ ὁ Θεὸς ἀνέτρεψε τὸν τρόπο τῆς τιμωρίας!

Ἑπομένως τί μένει; Μὰ τί ἄλλο ἀπὸ τὴν μετάνοια, ποὺ ὅλοι βεβαίως τὴν ἔχουμε τόσο πολὺ μεγάλη ἀνάγκη; Ἡ μετάνοια καὶ ὄχι ἡ ὑπερηφάνεια σῴζει. Ἡ μετάνοια ἔβαλε τόσους πολλοὺς στὸν Παράδεισο, ὅπως λῃστές, τελῶνες, πόρνες κ.λπ., ἡ δὲ ὑπερηφάνεια ὅλους τοὺς πῆγε στὴν καταστροφή, ὅπως καὶ αὐτοὺς ἀκόμη τοὺς ἀγγέλους. Μὲ τὴν μετάνοια θὰ αἰσθανθοῦμε καλύτερα, θὰ ζήσουμε πιὸ ὄμορφα, χαρούμενα, ἀνώτερα καὶ ἅγια. Μὲ τὴν ὑπερηφάνεια πάντοτε θὰ ὑποφέρουμε ὅ,τι καὶ νὰ κάνουμε κι ὅ,τι καὶ νὰ λέμε ὡς πρόφαση καὶ δικαιολογία, πάντοτε θὰ χανόμαστε, πάντοτε θὰ καταποντιζόμαστε. Λύσεις μετανοίας χρειάζονται σὲ ὅλους μας καὶ τίποτε ἄλλο…

Σημείωσις:

[1] Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Ορθόδοξος Τύπος

Ας είμαστε επιφυλακτικοί με τη διπλωματία των σεισμών

Κωνσταντίνος Χολέβας, Πολιτικός Επιστήμων – Αρθρογράφος

Είμαστε ανθρωπιστές, αλλά δεν είμαστε αφελείς. Βοηθούμε κάθε λαό που πλήττεται από σεισμούς και άλλες φυσικές καταστροφές. Δεν προσδοκούμε, όμως, απότομη αλλαγή των πολιτικών και διπλωματικών δεδομένων στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Μακάρι να σταματήσουν οι τουρκικές απειλές και στα λόγια και στα έργα. Αλλά καλό είναι να έχουμε κατά νου ορισμένες κρίσιμες παραμέτρους που δίνουν μία διαφορετική εικόνα της “διπλωματίας των σεισμών”.

1. Το ιστορικό παρελθόν της διπλωματίας των σεισμών δεν πρέπει να αγνοηθεί. Το 1939, μετά τον καταστροφικό σεισμό στην Τουρκία, η ελληνική κοινωνία ανταποκρίθηκε με εράνους και με αποστολή βοηθείας. Η αγνωμοσύνη του τουρκικού καθεστώτος φάνηκε γρήγορα: Στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου η Άγκυρα ως Επιτήδειος Ουδέτερος συζητούσε και με τον Χίτλερ και με τους Άγγλους για να μπει στον πόλεμο με αντάλλαγμα τα ελληνικά νησιά ακόμη και τη Θράκη. Την ίδια περίοδο άρχισε ο διωγμός της ελληνικής μειονότητας στην Κωνσταντινούπολη με μοχλό τον βαρύτατο φόρο (varlik vergisi). Τρία χρόνια μετά τον καταστροφικό σεισμό και την ελληνική εκδήλωση συμπαράστασης!

2. Το 1999 η προσέγγιση μετά τον σεισμό στην Κωνσταντινούπολη είχε μία διάσταση που σήμερα δεν υπάρχει. Τότε η Τουρκία ενδιαφερόταν να ενταχθεί στην Ευρ. Ένωση. Ήλπιζε η ελληνική πλευρά ότι η ευρωπαϊκή προοπτική θα βελτίωνε το κλίμα. Το αποτέλεσμα ήταν απογοητευτικό. Η Τουρκία έγινε πιο διεκδικητική. Σύμπτωση: Και το 1999 και σήμερα στην κυβέρνηση συμμετέχει το ακραίο εθνικιστικό κόμμα του Μπαχτσελί. Τότε με Πρωθυπουργό τον Ετσεβίτ και συμμέτοχο τον Γιλμάζ. Τώρα συνεργάζονται με το κόμμα ΑΚΡ του Ερντογάν. Φιλική προσέγγιση με συγκυβερνώντες τους Γκρίζους Λύκους γίνεται;

3. Πιστεύουν ορισμένοι ότι λόγω της ελλιπέστατης ανταπόκρισης του κρατικού μηχανισμού στον πρόσφατο σεισμό ο Ερντογάν θα χάσει τις εκλογές. Πιθανόν, αλλά όχι βέβαιο. Εάν αναλάβει η σημερινή αντιπολίτευση την διακυβέρνηση μήπως η Τουρκία παραμείνει σταθερά διεκδικητική; Το πρόγραμμα των έξι συνεργαζομένων κομμάτων δεν αφήνει περιθώριο αισιοδοξίας. Ο Κιλιτσντάρογλου και η Ακσενέρ έχουν καταγγείλει τον Ερντογάν για υποχωρήσεις απέναντι στην Ελλάδα.

4. Ο φονικός σεισμός θα δώσει τη δικαιολογία στην Τουρκία να στείλει πολυεθνικές και πολυάριθμες ομάδες παρατύπων μεταναστών προς την Ελλάδα και προς το κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου. Ουσιαστικά θα συνεχίζεται ο εποικισμός της Κύπρου με την εργαλειοποίηση ταλαιπώρων ανθρώπων.

5. Θύματα από τον σεισμό έχει και η Συρία. Μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχει αρθεί το καθεστώς των κυρώσεων κατά της κυβερνήσεως Άσσαντ από την Ευρ. Ένωση. Ο Έλληνας Πρωθυπουργός ζήτησε να χαλαρώσουν οι κυρώσεις για ανθρωπιστικούς λόγους. Ελπίζω να εισακουσθεί. Η Ελλάς πρέπει να βοηθήσει τον συριακό λαό είτε τα θύματα είναι Μουσουλμάνοι είτε είναι Ορθόδοξοι Χριστιανοί του Πατριαρχείου Αντιοχείας.

6. Όντως είναι συγκινητικές οι εκδηλώσεις απλών πολιτών και εφημερίδων της Τουρκίας που ευχαριστούν την Ελλάδα. Η ανθρωπιά δεν πρέπει ποτέ να χαθεί. Αλλά ο λαός της Τουρκίας έχει ελάχιστη συμμετοχή στη διαμόρφωση των παγίων γραμμών της Εξωτερικής Πολιτικής. Και ας γίνει κάτι σαφές: Την βοήθεια δεν την δίνουμε για να πάρουμε διπλωματικά ανταλλάγματα. Την δίνουμε διότι αυτό διδάσκουν οι Χριστιανικές και δημοκρατικές παραδόσεις μας. Υπό αυτή την έννοια ακόμη και ο όρος “διπλωματία των σεισμών” είναι λανθασμένος.

Άρθρο στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ, 24-25.2.2023

Εκ των γραμμάτων γεννάται η προκοπή

Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος – Κιλκίς

«Τρία πράγματα εχάλασαν την Ρωμανίαν όλην, ο φθόνος, η φιλαργυρία και η κενή ελπίδα», έλεγε ένας παροιμιακός λόγος των χρόνων της Άλωσης της Πόλης. Ας προσέξουμε την «κενή ελπίδα», τα «λόγια τα παχιά», τα «λιθάρια στον τουρβά», όπως έλεγε ο Μακρυγιάννης. Το ζητούμενο σήμερα είναι ο απεγκλωβισμός, η απελευθέρωσή μας από το καταδιεφθαρμένο κομματικό κράτος, η καινή, και όχι η κενή, ελπίδα. Ελπίδα που δεν μπορεί να προσφέρει το χρεωκοπημένο καθεστώς της κομματοκρατίας, που νοσεί βαθύτατα από την νόσο της «ψευδοφάνειας».

Έτσι ονομάζει ο Οδυσσέας Ελύτης την έλλειψη γνησιότητας, μια συνεχής και αδιάκοπη πλαστογραφία σε καθετί ελληνικό. Και συνεχίζει ο τροπαιούχος νομπελίστας ποιητής σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις που έδωσε στον κορυφαίο φιλόλογο Ρένο Αποστολίδη (εφ. Ελευθερία, 15-06-1958), πως μόνο η γνήσια ελληνική παιδεία μπορεί να προικίσει τις ηγεσίες να ενστερνιστούν και να αποδώσουν το ήθος του λαού. Και τούτο είναι σημαντικό, διότι, όπως τονίζει, «ο λαός στις ώρες του κινδύνου και στο πείσμα της συστηματικής ηττοπάθειας των αρχηγών του, αίρεται, χάρη σ΄ έναν αόρατο, ευλογημένο μηχανισμό, στα ύψη που απαιτεί το θαύμα»! Και το θαύμα δεν προέρχεται ούτε από συμμαχίες ούτε από πανάκριβους εξοπλισμούς ούτε από τις επικλήσεις του Διεθνούς Δικαίου. (Παραπέμπω σε εξαιρετικό άρθρο του κ. Γ. Μούρτου, με τίτλο «Εόρτιες σκέψεις-28η Οκτ 2021»).

Το θαύμα πάντοτε σε τούτο το ένδοξο αλωνάκι έρχεται από τον ουρανό.

Κάθε πρωί μπαίνω στην τάξη για παράδοση και έχω ενώπιόν μου παιδιά. Πρόσωπα φωτεινά, δροσερές ελπίδες, γέλια τραγανιστά, όλο φως η αίθουσα. (Μα και η λέξη αίθουσα, φως σημαίνει. Εκπληκτικά τα παιχνιδίσματα της γλώσσας μας. Το αρχαίο ρήμα αίθω, σημαίνω καίω, φωτίζω, ανάβω. Από το ρήμα αυτό παράγεται η αίθουσα).

Σκέφτομαι, μες στην τάξη, έχοντας μπροστά μου την αθωότητα του παραδείσου, τα παιδιά, ότι από εδώ, την τάξη, πρέπει να αρχίσει το ανέβασμα. Απαραίτητη προϋπόθεση η αίσθηση του Χρέους. Στην πατρίδα ανήκουμε, δεν μας ανήκει. Η ιθαγένεια είναι δάνειο, που όσο το υπηρετείς και το αποπληρώνεις, κάθε στιγμή της ζωή σου, συμβάλλεις στην «τεκνογονία της αρετής». Είναι «ζυγός χρηστός και φορτίον ελαφρόν» η διακονία της πατρίδας.

Έχω πάντα κατά νου ότι ζούμε, έχει ειπωθεί από τον Χατζηδάκι, μια νέα Τουρκοκρατία, ύπουλη και δολερή. Ο εξευρωπαϊσμός μας ήταν το καλλιτεχνικό όνομα της νέας δουλείας. Η παιδεία, η διδαχή ημών των δασκάλων, να λάβει την μορφή του «Κρυφού Σχολειού». Δεν είναι ώρα για πολλές γραμματικές, φλυαρίες των άχρηστων βιβλίων, ανούσιες παπαγαλίες. Ας πεταχτούν στην άκρη τα βιβλία και ας μιλήσει η καρδιά. Παλιά υπήρχε ένα μάθημα, που το έλεγαν «πατριδογνωσία». Αυτό δεν θέλουν σήμερα οι μαθητές μας; Να γνωρίσουν την πατρίδα τους. Αυτό που βλέπουμε και βλέπουν τα άγουρα μάτια σήμερα δεν είναι ο τόπος μας, «αλλά ένας εφιάλτης με ελάχιστα φωτεινά διαλείμματα, γεμάτα με μια πολύ βαριά νοσταλγία. Να νοσταλγείς τον τόπο σου, ζώντας στον τόπο σου τίποτε δεν είναι πιο πικρό», γράφει με πίκρα ανείπωτη ο Σεφέρης. Το μάθημα της «Πατριδογνωσίας», η νοσταλγία του τόπου, να γίνει νόστος («νόστιμο ήμαρ»), να γυρίσουμε πίσω, να επιστρέψουμε, «ελθόντες εις εαυτόν», στο ένδοξο καλυβάκι μας και να πιάσουμε το νήμα από την αρχή. Στο Δημοτικό σχολείο μπορεί να γίνει αυτό. Προλαβαίνουμε. Οι ψυχές των μικρών παιδιών δεν έχουν σακατευτεί από τα δηλητήρια του «λατινικού δόλου». Αφήσαμε τόσα χρόνια την παιδεία, την μόρφωση των Ελλήνων στα χέρια της ψευτοπροοδευτικής λέπρας, στους ποικιλώνυμους «διαφορετικούς» που αισθάνονται «δυσφορία», γιατί δεν ανήκουν στα δύο θεόσδοτα ανθρώπινα φύλα και έχασε η νεότητα το νεύρο της ψυχής της. Η λεγόμενη κρίση είναι συνέπεια μιας ορισμένης παιδείας. Εφ’ όσον αυτή η Παιδεία του χαβαλέ, της κατάληψης, του ασύλου, της μετριοκρατίας, του γραικυλισμού ευθύνεται για την φρίκη, οφείλουμε να την πετάξουμε εκεί που ανήκει: στον υπόνομο της ιστορίας.

Ξέρω, εκ πείρας, ότι το να διδάσκεις σήμερα, «ψυχή και Χριστό», εν μέσω της ιδεολογικής τρομοκρατίας, που ασκεί ο αριστερόστροφος φασισμός, είναι δύσκολο. Στοχοποιείσαι. Η συνταγή γνωστή: «Εξόντωση διά της γραφικότητας». Μα θέλει αρετή και τόλμη η ελεύθερη διδασκαλία. «Ουδείς καθεύδων έστησεν τρόπαιον» (Μ.Βασίλειος) Ας τσιρίζουν οι… παιδοκτόνοι. Παιδοκτόνους ονομάζει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος τους γονείς και διδασκάλους, που αμελούν την σωστή αγωγή των παιδιών. «Τούτους εγώ… και αυτών των παιδοκτόνων χείρους είναι φαίην αν». Και από παιδοκτόνους χειρότεροι… (ΕΠΕ 24, 468 «προς πιστόν πατέρα»).

Αυτή η παιδοκτονία, η μη ανατροφή και μόρφωση των παιδιών με τα «παλιά, δικά μας πλούτη» (Παλαμάς), πρέπει, εσχάτη ώρα εστί, πρέπει να σταματήσει. Η γνώμη του αγίου Χρυσοστόμου έχει μεγαλύτερη βαρύτητα από της κάθε ανθυπομετριότητας που τάχα και υπουργεί την εκπαίδευση.

Όσοι πιστοί, όσοι φιλότιμοι δάσκαλοι, να αφήσουν τα νερουλιαστά σχολικά βιβλία για μία ώρα την ημέρα στην άκρη. Διδάσκουμε στα παιδιά τι χάσαμε, τι έχουμε, τι μας πρέπει. Δεν φοβόμαστε !! «Ουκ έδωκεν ημίν ο Θεός πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως». (Τιμ. 1,7). Να πιάσουμε πάλι την διήγηση από την αρχή, να τους διδάξουμε, να παραδώσουμε στα παιδιά μας τα δύο ταυτόσημα ονόματα: Ελλάς και Ελευθερία. ». Οι δύο φτερούγες με τις οποίες θα πετάξουν ψηλά σαν θαλασσοπούλια, πάνω από την γαλανόλευκη Ρωμιοσύνη, είναι η πίστη στον Σωτήρα Χριστό και η φιλοπατρία.

Να αποστηθίσουν, ή καλύτερα, «να εσωστηθίσουν», όπως έλεγε ο άγιος Γέροντας Παϊσιος ο Αγιορείτης, αυτά τα δύο εθνικά «μαθήματα». Έτσι μόνο θα αντισταθούμε στην τουρκική βία…

*«Εκ των γραμμάτων γεννάται η προκοπή και λάμπουν τα ελεύθερα έθνη» Ρήγας Φεραίος

Πηγή: http://aktines.blogspot.com/2023/01/blog-post_23.html#more

Ο Μέγας Βασίλειος, ως κανονολόγος και ποινικολόγος

κ. Πέτρου Ρηγάτου,

Δικηγόρου παρ΄Αρείω Πάγω, Μ.Δ.Ε.

 Μεταξύ των πολλών ταλάντων με τα οποία ήταν προικισμένος άνωθεν εκ του πατρός των Φώτων ο Μέγας Πατήρ της Εκκλησίας μας ο Ιεράρχης Βασίλειος, συγκαταλέγεται η εις βάθος νομική κατάρτισις, η συμβολή του εις την διαμόρφωσιν του Κανονικού Δικαίου, αλλά και η σχετική προς τούτο αποδοχή του έργου Του, υπό της Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου.

  Όπως είναι γνωστόν η Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδος, η οποία συνήλθεν το 691 μ.Χ. επί Ιουστινιανού Β’  του Ρινοτμήτου “εν τω κατά Κωνσταντινούπολιν Βασιλικώ και περιφανεί παλατίω τω λεγομένω Τρούλλω” αποτελεί τον Νομοθέτην της Εκκλησίας μας.Η Σύνοδος αυτή με τον Β΄ Κανόνα της καθώρισε τους τηρουμένους υπό της Εκκλησίας Κανόνες.Μεταξύ αυτών επεσφράγισεν, ενέκρινεν και εθεσμοθέτησεν ως Νομοθετικόν Όργανον της Εκκλησίας μας ενενήντα δύο (92) Κανόνες του Βασιλείου Αρχιεπισκόπου Καισαρείας της Καππαδοκίας.

  Ο Βασίλειος διετέλεσε δικηγόρος στην Καισάρεια και εδίδαξε την ρητορικήν.Ως εκ τούτου είχε μεγάλην εξοικείωσιν με την νομικήν επιστήμην.Εις το άρθρον μας αυτό ενδεικτικώς και μόνον αναφέρωμεν επιγραμματικώς ορισμένους Κανόνες Του.

  Εις τον Α΄ κανόνα Του με εξαίρετον λιτόν και περιεκτικόν ύφος δίνει τους ορισμούς των μεγάλων εκκλησιαστικών αδικημάτων των αιρέσεων, των σχισμάτων και των παρασυναγωγών.

  “Αιρέσεις μεν τους παντελώς απερρηγμένους και κατ΄αυτήν την πίστιν απηλλοτριωμένους.Σχίσματα δε τους δι΄ αιτίας τινάς εκκλησιαστικάς και ζητήματα ιάσιμα προς αλλήλους διενεχθέντας, Παρασυναγωγάς δε τας συνάξεις, τας παρά των ανυποτάκτων Πρεσβυτέρων ή Επισκόπων και παρά των απαιδεύτων λαών γινομένας”.Περαιτέρω ο Μέγας Πατήρ μετά τους ορισμούς των αδικημάτων ορίζει και τις συνέπειες.Κατ΄αυτόν τον τρόπον “το μεν των αιρετικών παντελώς αθετήσαι, το δε των αποσχισθέντων, ως έτι εκ της Εκκλησίας όντων, παραδέξασθαι, τους δε εν ταις παρασυναγωγαίς, μετανοία αξιολόγω και επιστροφή βελτιωθέντας, συνάπτεσθαι πάλιν τη Εκκλησία”.

  Εις τον 8ον κανόνα του προβαίνει εις επιστημονικήν διάκρισιν μεταξύ ακουσίου φόνου (δηλ. περί ανθρωποκτονίας εξ αμελείας) με την περαιτέρω ειδικωτέραν διάκρισιν του σημερινού εγκλήματος εκ του αποτελέσματος (άρθρον 29 Π.Κ.) και μάλιστα της θανατηφόρου σωματικής βλάβης (άρθρον 311 Π.Κ.) και εκουσίου φόνου (εκ προθέσεως, άμεσος δόλος α΄ βαθμού) με την ειδικωτέραν διάκρισιν του ενδεχομένου δόλου, ο οποίος τιμωρείται όπως και ο εκ προθέσεως.Παρατηρούμεν συνεπώς ότι ο Οικουμενικός Διδάσκαλος έχει θετικήν επίδρασιν και εις την διαμόρφωσιν του σύγχρονου Ποινικού Δικαίου.

   Εις τον Δ΄ κανόνα Του ο Μέγας Βασίλειος ασχολείται με τους διγάμους και τριγάμους.

  Εις τον Ζ΄ κανόνα αναφέρεται εις τις ακόλαστες και ασελγείς πράξεις (εγκλήματα κατά των ηθών).

  Εις τον Θ΄ κανόνα αναφέρει τους επιτρεπομένους λόγους διαζυγίου “περί του μη εξείναι γάμον εξίστασθαι παρεκτός λόγου πορνείας ή μοιχείας”.

 Εις τον ΙΔ΄ κανόνα αναφέρεται εις την αξιόποινον πράξιν της τοκογλυφίας όπου προβλέπει και λόγον εξαλείψεως του αξιοποίνου (άρθρον 404 & 6 Π.Κ.) “ο τοκογλύφος εάν μοιράσει το άδικον κέρδος εις τους πτωχούς και απαλλαγεί οριστικώς του νοσήματος της φιλοχρηματίας, γίνεται δεκτός εις την ιερωσύνην”.

  Ο Μέγας Βασίλειος, παρά το γεγονός ότι προσδιόρισε τις ποινές (επιτίμια) των αδικημάτων, προβλέπει ότι εναποτίθεται η περαιτέρω πλήρης ή μη εφαρμογή των ποινών αυτών εις τον Αρχιερέα (εις τον δικαστήν εν προκειμένω) ορίζοντα ότι εάν αυτός διαπιστώσει ότι οι τελέσαντες τα αμαρτήματα μετανοούν με μεγάλην προθυμίαν (το υπερβάλλον της εξομολογήσεως ορών του ημαρτηκότος) δεν θα είναι αξιοκατάκριτος εάν προβεί εις ελάττωσιν της ποινής (ΠΔ΄ κανόνας).Πρόκειται δηλαδή περί της σημερινής επιμετρήσεως της ποινής του άρθρου  84 Π.Κ.

  Μεγάλην σπουδαιότητα, ισόκυρον προς τα Ιερά Δόγματα και την έγγραφον διδασκαλίαν της Εκκλησίας, αποδίδει ο Οικουμενικός Διδάσκαλος εις την Ιεράν Παράδοσιν “Αποστολικόν δε οίμαι και το ταις αγράφοις παραδόσεσι παραμένειν” (Κανών ΥΒ΄) και κανών ΥΑ΄ “των εν τη Εκκλησία πεφυλαγμένων δογμάτων και  κηρυγμάτων, τα μεν εκ της εγγράφου διδασκαλίας έχομεν, τα δε εκ της των Αποστόλων παραδόσεως διαδοθέντα ημών, άπερ αμφότερα την αυτήν ισχύν έχειν και τούτοις ουδείς αντερεί”.

  Η δε κανονική συμβολή του Μ. Βασιλείου εις την οργάνωσιν του μοναχικού βίου απετέλεσε την βάσιν των τυπικών της μοναστικής πολιτείας.

 Από την ανωτέρω συνοπτικήν και επιδερμικήν αναφοράν μας, συνάγωμεν το αδιαμφισβήτητον συμπέρασμα ότι ο Μ. Βασίλειος υπήρξεν μέγας κανονολόγος της Εκκλησίας μας, αλλά παραλλήλως και έγκριτος νομοδιδάσκαλος και πρόδρομος των μεταγενεστέρων του μεγάλων ποινικολόγων, αφού υπήρξεν επιφανής Νομικός.Οι δε λύσεις Του, αποτελούν σύγχρονον Ποινικόν Δίκαιον.

  Εν κατακλείδι επισημαίνωμεν ότι οι 92 κανόνες του Μ. Βασιλείου έχουν συνταγματικήν ισχύν, αφού αυτοί ρητώς αναφέρονται εις τον Β΄κανόνα της Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου, το δε ισχύον Σύνταγμά μας εις το άρθρον 3 & 1 εδ. 2 ορίζει ότι “η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος κεφαλήν γνωρίζουσα τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν υπάρχει αναποσπάστως ηνωμένη δογματικώς μετά της εν Κωνσταντινουπόλει Μεγάλης και πάσης άλλης ομοδόξου του Χριστού Εκκλησίας, τηρούσα απαρασαλεύτως τους ιερούς αποστολικούς και  συνοδικούς κανόνες και τις ιερές  παραδόσεις.

Πηγή: https://anastasiosk.blogspot.com/2023/01/blog-post_416.html#more