«ΠΕΡΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ»
Αββά Ισαάκ του Σύρου: Ασκητικά (Λόγος ξ΄)
Γίνε κήρυκας της αγαθότητας του Θεού διότι, ενώ υπάρχεις ανάξιος σε κυβερνά, και ενώ χρωστάς σε Αυτόν άπειρο χρέος, δεν σε εκδικείται, αλλά για τα λίγα καλά έργα, τα οποία πράττεις, σου ανταποδίδει μεγάλες ευεργεσίες. Μην ονομάζεις τον Θεό δίκαιο, καθότι η δικαιοσύνη του Θεού δεν αναγνωρίζεται από τα έργα σου, και εάν ο Δαυίδ ονομάζει Αυτόν δίκαιο και ευθύ∙ (Ψαλ.24:8) όμως ο Υιός Αυτού, ο Ιησούς Χριστός και Σωτήρας μας, φανέρωσε σε εμάς, ότι είναι μάλλον αγαθός και ευεργετικός, καθώς λέγει, ότι είναι αγαθός εις τους πονηρούς και ασεβείς ανθρώπους. (Ματ.5:45) Πως θέλεις να ονομάσεις δίκαιο τον Θεό, όταν διαβάζεις στο Ευαγγέλιο περί του μισθού των εργατών; Φίλε λέγει, δεν σε αδικώ, θέλω να δώσω και σε τούτο τον έσχατο (εργάτη), όσα έδωσα και σε σένα (τον πρώτο -που δούλεψες απ΄αρχής!). Είναι λοιπόν ο οφθαλμός σου πονηρός, επειδή εγώ είμαι αγαθός; (Ματ.20:1-16)
Πώς πάλι καλεί ο άνθρωπος τον Θεό δίκαιο, όταν αναγινώσκει στο Ευαγγέλιο τα περί του ασώτου υιού, ο οποίος εσκόρπισε τον πατρικό πλούτο σε ασωτίες, και όταν έδειξε κατάνυξη μόνο (δηλ. συντριβή ψυχής εν μετανοία), πώς έτρεξε ο πατέρας του και έπεσε πάνω στον τράχηλό του και του έδωσε εξουσία πάνω σε όλο τον πλούτο Του; Λοιπόν δεν είπε κανείς άλλος όλα αυτά, ώστε να διστάσουμε να πιστεύσουμε σ΄ αυτόν, αλλά (τα είπε) ο Υιός αυτού του Πατρός, αυτός μαρτύρησε όλα αυτά για τον εαυτό Του. Πού είναι λοιπόν η δικαιοσύνη του Θεού; Γιατί ενώ είμαστε αμαρτωλοί ο Χριστός πέθανε αντί για εμάς; Και εάν στην παρούσα ζωή μόνο μας φαίνεται ελεήμων ο Θεός, ας πεισθούμε και να πιστεύσουμε, ότι ο Θεός ουδέποτε δέχεται αλλοίωση.
Ας μην γίνει ποτέ να σκεφτούμε τέτοιο ανόμημα και να ειπούμε τον Θεό ανελεήμονα, επειδή δεν αλλοιώνετε το ιδίωμα (της αγάπης) του Θεού, όπως αλλοιώνονται οι νεκροί! Και δεν αποκτά ο Θεός ποτέ κάτι, το οποίο δεν έχει, ή να χάνει κάτι, το οποίο έχει, ή να λαμβάνει προσθήκη σε κάτι, σαν τα κτίσματα! Αλλά οτιδήποτε έχει ο άναρχος Θεός εξ αρχής, θα το έχει παντοτινά έως το ατελεύτητο τέλος, και το έχει, καθώς είπε ο μακάριος Κύριλλος στην ερμηνεία της Γενέσεως: Να φοβάσαι -λέγει- τον Θεό από αγάπη και όχι από το σκληρό όνομα της δικαιοσύνης, το οποίο ετέθη σε Αυτόν. Αγάπησε Αυτόν, όπως οφείλεις να Τον αγαπάς και όχι για τα μέλλοντα αγαθά, τα οποία μέλλει να σου δώσει, αλλά για όσα λάβαμε απ΄ Αυτόν. Διότι ποιός δύναται να Τον ανταμείψει; Πού είναι η ανταπόδοση Αυτού για τα (πονηρά) έργα μας; Ποιός έπεισε Αυτόν απ΄ αρχής να μας δημιουργήσει μέσα στην κτίση; Ποιός τον παρακαλεί για χάρη μας, όταν γινόμαστε αχάριστοι; Ποιός ξύπνησε εκείνο το χωρίς πνοή σώμα μας και του έδωσε ζωή, όταν δεν υπήρχαμε τότε; Και πάλι, από πού έπεσε η έννοια της γνώσεως πάνω στο χωμάτινο σώμα μας; Ω! πόσο θαυμαστή είναι η ελεημοσύνη του Θεού!
«ΠΕΡΙ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ»
Αββά Ισαάκ του Σύρου: Ασκητικά (Λόγος ογ΄)
Όποιος παιδεύει τον άλλο για την ψυχική του υγεία, αυτός τον παιδεύει με αγάπη. Όποιος όμως ζητά εκδίκηση, υπάρχει κενός από αγάπη. Ο Θεός παιδεύει τον άνθρωπο πάντοτε με αγάπη, για να ιατρεύσει την εικόνα αυτού, χωρίς να φυλάει την οργή Αυτού επί πολύ καιρό. Αυτός ο τρόπος της αγάπης είναι ευθύς και δεν παρεκκλίνει εμπαθώς για εκδίκηση, επειδή θέλει να αμυνθεί ο Θεός! Ο σοφός δίκαιος, είναι όμοιος με τον Θεό, διότι δεν παιδεύει ποτέ κανέναν άνθρωπο για να τον εκδικηθεί για την κακία του, αλλά ή για να διορθωθεί, ή να φοβηθούν άλλοι (κακόβουλοι), εάν όμως δεν έχει αυτή την αγάπη, η παιδαγωγία του πλέον δεν είναι παιδεία αλλά γίνεται προς εκδίκηση.
«ΠΕΡΙ ΑΙΩΝΙΟΥ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΑΙΩΝΙΟΥ ΚΟΛΑΣΕΩΣ»
Αββά Ισαάκ Σύρου: Ασκητικά (Λόγος πδ΄)
Εγώ δε λέγω, ότι οι κολαζόμενοι εις την γέεννα (του πυρός), με το μαστίγιο της αγάπης του Θεού τιμωρούνται. Ω, πόσο πικρή υπάρχει η τιμωρία της αγάπης του Θεού! Με άλλα λόγια εκείνοι οι οποίοι αισθάνονται, ότι έφταιξαν εις την αγάπη του Θεού, έχουν την μεγαλύτερη κόλαση, διότι η λύπη που τους πληγώνει την καρδιά για την αμαρτία, που έγινε εις την αγάπη του Θεού, είναι πιο έντονη και καυστική από κάθε άλλη κόλαση! Άτοπο είναι να νομίζει κάποιος, ότι οι αμαρτωλοί στην κόλαση στερούνται της αγάπης του Θεού∙ διότι η αγάπη του Θεού, επειδή υπάρχει ως απόγονος της γνώσεως αυτού, δίνεται από κοινού σε όλους, ενεργεί όμως δια της δυνάμεως της φύσεώς της κατά δύο τρόπους, τους μεν αμαρτωλούς κολάζει τους δε δικαίους ευφραίνει∙ και αυτή είναι κατά τη δική μου γνώμη η κόλαση∙ ενώ οι ψυχές των ανωτέρων υιών του Θεού μεθούν απ΄ την τρυφή (δηλ. την απόλαυση) αυτής (της αγάπης).
Ιερός Ναός Αγίου Βασιλείου Πάτρας 