Θαύματα για Πιστούς & Απίστους

(Νεότερες αναρτήσεις στο κάτω μέρος της σελίδας)

ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΑΛΗΘΙΝΟ. ΤΟ ΝΕΡΟ…

Παρόλο που το νερό είναι βαρύτερο από τον αέρα όταν εξατμίζεται από την θερμότητα του ήλιου γίνεται ελαφρότερο από τον αέρα με αποτέλεσμα να ανεβαίνει ψηλά στον ουρανό και να δημιουργεί σύννεφα που προσφέρουν προστασία από την ζέστη του ήλιου και βροχή για την διψασμένη γη.

Ο θαυμαστός αυτός κύκλος που κάνει το νερό και που η επιστήμη πρόσφατα μπόρεσε να εξηγήσει περιγράφεται εκατοντάδες χρόνια ενωρίτερα μέσα στον λόγο του Θεού στο βιβλίο του εκκλησιαστή (1:6-7).

Είναι αλήθεια πως το νερό είναι πηγή ζωής. Γνωρίζετε όμως πως αν το νερό ακολουθούσε τους νόμους της φυσικής όπως τα άλλα υγρά τότε η γη δεν θα είχε ζωή. Απίστευτο δεν είναι; Το νερό όλος παραδόξως διαφέρει από κάθε άλλη ουσία αφού είναι βαρύτερο σε θερμοκρασία 4 βαθμούς Κελσίου- ελάχιστα πιο πάνω από την θερμοκρασία που παγώνει. Σε υγρή μορφή συνεπώς το νερό είναι βαρύτερο από τον πάγο με αποτέλεσμα ο πάγος να επιπλέει. Σε διαφορετική περίπτωση τα νερά στις θάλασσες τις λίμνες και τους ποταμούς θα πάγωναν από τον πυθμένα στην επιφάνεια με αποτέλεσμα να παγώνουν ολοσχερώς σκοτώνοντας κάθε μορφή ζωής που φιλοξενούν. Απίστευτο επίσης είναι το γεγονός ότι το νερό λειτουργεί και σαν το κλιματιστικό του πλανήτη αφού έχει την ιδιότητα να μπορεί να αποθηκεύει τεράστιες ποσότητες θερμότητας. Συνεπώς οι ωκεανοί απορροφούν αρκετή θερμότητα από τον ήλιο τους καλοκαιρινούς μήνες δροσίζοντας τον αέρα της γης ενώ τον χειμώνα ελευθερώνουν την θερμότητα αυτή απαλύνοντας το ψυχρό κλίμα.

Πηγή: https://imarton.gr/apisteyta

ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΣΤΟ ΣΥΜΠΑΝ

Σε μια νύχτα χωρίς φεγγάρι με γυμνό μάτι μπορεί κανείς να διακρίνει περίπου 3000 αστέρια. Με την βοήθεια ενός μικρού τηλεσκοπίου αυτός ο αριθμός ανεβαίνει στα 100000 αστέρια. Αυτοί οι αριθμοί όμως είναι γελοίοι μπροστά στον πραγματικό αριθμό των αστεριών που υπάρχουν στο σύμπαν. Ο γαλαξίας στον οποίο ανήκει η γη απαριθμεί περίπου 100 δισεκατομμύρια αστέρια. Με την βοήθεια της σύγχρονης επιστήμης ο άνθρωπος ανακάλυψε περίπου 100 δισεκατομμύρια γαλαξίες διαφορετικών διαστάσεων. Μέσο όρο λοιπόν υπολογίζεται ότι υπάρχουν στους γνωστούς γαλαξίες 10 δισεκατομμύρια τρισεκατομμύρια αστέρια. Αναλογούν λοιπόν περισσότερα από ένα τρισεκατομμύριο αστέρια σε κάθε ένα άνθρωπο που ζει επάνω στην γη (συνολικός πληθυσμός 6 δισεκατομμύρια ανθρώπους). Και αυτά δεν αποκλείεται να αποτελούν μόνο μια σελίδα από το βιβλίο της δημιουργίας του Θεού αφού μοντέρνα επιστημονικά όργανα συνεχίζουν να εμβαθύνουν στο απύθμενο σύμπαν. Ψαλμός 147:4, Ησαΐας 40:26. Δεν φτάνει όμως αυτή η γνώση για να μείνει εκστατικός κανείς μπροστά στην δημιουργία του Θεού; Μετά από διεξοδικές έρευνες επιστημόνων διαπιστώθηκε πως σε αυτό τον ατέλειωτο αριθμό αστεριών δεν μπορεί να υπάρχουν δύο αστέρια που να είναι τα ίδια. Παρομοίως κάθε νιφάδα χιονιού ή κάθε κόκκος άμμου μπορεί να μοιάζουν μεταξύ τους αλλά είναι ξεχωριστά αφού σε επίπεδο μικροσκοπίου ανακαλύπτει κανείς πως υπάρχουν ατέλειωτοι σχηματισμοί ατόμων που τα αποτελούν.

Πηγή: https://imarton.gr/apisteyta

ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΣΩΜΑ

Η ανθρώπινη γλώσσα. Η γλώσσα του κάθε ανθρώπου έχει 400 γευστικά αισθητήρια, το καθ’ ένα με την ικανότητα να διακρίνει την διαφορά στην γεύση μεταξύ των διάφορων τροφών.

Η ανθρώπινη μύτη. Η μύτη σου μπορεί να θυμάται 500 χιλιάδες διαφορετικές μυρωδιές.

Τα ανθρώπινα μάτια. Τα μάτια σου μπορούν να ξεχωρίζουν 10 εκατομμύρια διαφορετικά χρώματα.

Η ανθρώπινη καρδιά. Η καρδιά σου κτυπά 70 κτύπους το λεπτό χωρίς διάλειμμα. Σε μια ολόκληρη ζωή η καρδιά σου θα έχει κτυπήσει 2700 εκατομμύρια φορές.

Το ανθρώπινο σώμα. Το σώμα σου έχει 650 μύες. Χρειάζονται μόνο 17 μύες για να χαμογελάσεις ενώ για να κατσουφιάσες χρειάζονται 43

Οι ανθρώπινες αρτηρίες. Αν δέσεις όλες τις αρτηρίες σου μαζί κάνοντας ένα μεγάλο σχοινί σε κύκλο, αυτό θα έχει περίμετρο ίση με τον ισημερινό 

Ο ανθρώπινος πνεύμονας. Κάθε σου πνεύμονας αποτελείται από 300 εκατομμύρια μικρές κυψελίδες τις οποίες αν βάλεις τη μια δίπλα στην άλλη, θα έχουν έκταση ίση με ένα γήπεδο ποδοσφαίρου.

Τα ανθρώπινα έντερα. Τα έντερα σου αποτελούνται από 20 εκατομμύρια μικρά στοματάκια ικανά να χωνεύουν σχεδόν τα πάντα.

Το ανθρώπινο σώμα. Το σύστημα ελέγχου θερμοκρασίας του σώματος σου θα το ζήλευε ακόμα και η μεγαλύτερη εταιρεία κατασκευής ψυγείων στον κόσμο: 350 χιλιάδες αδένες σε κάθε τετραγωνική ίντσα του σώματος σου παράγουν ιδρώτα.

Τα ανθρώπινα αισθητήρια όργανα. Το σύστημα των αισθητήριων οργάνων είναι ένα δίκτυο από 10 εκατομμύρια νεύρα των οποίων τα παρακλάδια στέλνουν και μεταφράζουν μηνύματα, περιγράφοντας μια συγκεκριμένη ανταπόκριση για το κάθε ένα. Είσαι ένας στα 6 δισεκατομμύρια ανθρώπους πάνω στην γη αλλά είσαι μοναδικός γιατί δεν έχει κανείς άλλος τα δακτυλικά σου αποτυπώματα τον χρωματισμό της φωνής σου ή το DNA σου.

Πηγή: https://imarton.gr/apisteyta

Ποια είναι η αληθινή ιστορία πίσω από το θαύμα με τα φιδάκια της Παναγίας;

Στο Ναό της κοιμήσεως της Θεοτόκου στο χωριό Μαρκόπουλο της νότιας Κεφαλονιάς, 25 χλμ από το Αργοστόλι, συμβαίνει κάθε χρόνο, από τις 6 έως τις 15 του μήνα Αυγούστου, ένα θαυμαστό γεγονός που οι κάτοικοι έχουν συνδέσει με την εικόνα της Παναγίας.

Στην κατάφυτη πλαγιά όπου είναι κτισμένο το χωριό συνέβη πριν πολλά χρόνια το θαύμα που σχετίζεται με την εικόνα της Παναγίας. Φαίνεται πως ένα δέντρο που είχε τυλιχτεί στις φλόγες έκανε τους κατοίκους να πιστέψουν πως είχε ξεσπάσει πυρκαγιά στο δάσος.

Όταν όμως έφτασαν στο σημείο αντίκρισαν το θαυμαστό γεγονός. Ενώ το δέντρο είχε κατακαεί ως τη ρίζα του, πάνω του ήταν ακουμπισμένη η εικόνα της Παναγίας, που η φωτιά δεν είχε καν αγγίξει.

Οι κάτοικοι γεμάτοι συγκίνηση, αφού προσκύνησαν την εικόνα, τη μετέφεραν στην εκκλησία του χωριού, όπου και οι υπόλοιποι είχαν την ευκαιρία να την προσκυνήσουν. Το επόμενο πρωί όμως και ενώ οι επισκέπτες πλήθαιναν, διαπιστώθηκε ότι η εικόνα έλειπε. Τελικά, μετά την κινητοποίηση των πιστών η εικόνα βρέθηκε στην αρχική της θέση. Ήταν και πάλι τοποθετημένη στη ρίζα του καμένου δέντρου.

Η εικόνα της Παναγίας επανήλθε στην εκκλησία, όπου και κλειδώθηκε. Το ίδιο όμως συνέβη τρείς φορές ακόμη. Η εικόνα εξαφανιζόταν και βρισκόταν και πάλι στο καμένο δέντρο. Αυτό το γεγονός έκανε τους κατοίκους να πιστέψουν πως ήταν θέλημα της Παναγίας να βρίσκεται εκεί και γι’ αυτό έκτισαν εκκλησία στο σημείο και τοποθέτησαν εκεί την εικόνα Της.

Τα φιδάκια

Αργότερα στη περιοχή κτίστηκε γυναικεία Μονή, οι μοναχές της οποίας φρόντιζαν την εικόνα. Κάποια μέρα καθώς πλησίαζαν πειρατικά πλοία και οι πειρατές κατευθύνονταν προς τη Μονή προκειμένου να την λεηλατήσουν, οι μοναχές προσευχήθηκαν στην Παναγία για να προστατέψει τις ίδιες και το μοναστήρι.

Τότε συνέβη το θαύμα. Το μοναστήρι κυκλώθηκε από φίδια που έτρεψαν τους πειρατές σε φυγή. Αυτό θεωρήθηκε σημάδι από την Παναγία. Έτσι οι μοναχές και η Μονή σώθηκαν.

Από τότε κάθε χρόνο εμφανίζονται φίδια, ακόμα και στο εσωτερικό της εκκλησίας (κρέμονται ακόμα και από τις εικόνες, τις καντήλες ή τα στασίδια ), τα οποία αναχωρούν στις 15 Αυγούστου.

Αν κάποια χρονιά δεν εμφανιστούν τα φιδάκια προμηνύεται κάτι κακό για το νησί, όπως το 1940 και το 1953, οπότε το νησί επλήγη από σεισμούς.

Κανείς από τους ειδικούς που έχουν εξετάσει τα φιδάκια δεν μπορεί να τα κατατάξει σε κάποιο από τα γνωστά είδη. Αυτά είναι γκρίζα, λεπτά και το μήκος τους δεν ξεπερνά το ένα μέτρο. Το δέρμα τους είναι βελούδινο και στο κεφάλι, όπως και την άκρη της γλώσσας τους, σχηματίζεται ένας μικρός σταυρός. Όπως είναι ευρύτερα γνωστό τα φιδάκια θεωρούνται θαυματουργά και ακίνδυνα, γι’ αυτό και οι πιστοί τα αγγίζουν χωρίς φόβο. Άλλωστε αποτελούν και έναν από τους κυριότερους λόγους που κάποιος επισκέπτεται το Δεκαπενταύγουστο το νησί.

Πηγή: dogma.gr

Παναγία η Μελικιώτισσα: 55 σφαίρες σε μια εικόνα

Το θαύμα που συγκλονίζει το πανελλήνιο και την περιοχή της Ημαθίας-Δείτε τη σπάνια απεικόνιση της Παναγίας

Μισό αιώνα μετά, οι κάτοικοι της Μελίκης, στην Ημαθία ξαναζούν το θαύμα…

Το θαύμα της δικής τους Παναγίας, που έσωσε το χωριό και εκατοντάδες ψυχές από τον θάνατο την περίοδο του Εμφυλίου.

Όπως αποκαλύπτει η εφημερίδα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ η εικόνα της Παναγιάς της Μελικιώτισσας, που ήταν «κρυμμένη» για περισσότερο από 50 χρόνια, «εμφανίστηκε» και πάλι.

Αυτή τη φορά στα χέρια του νέου εφημέριου του Ναού της Αγίας Παρασκευής, του πατέρα Γεωργίου. Οι κάτοικοι της περιοχής αντιμετωπίζουν την επανεμφάνιση της ως σημάδι από τον Θεό ότι δεν τους έχει εγκαταλείψει.

Όπως λένε, η εικόνα παραμένει και σήμερα θαυματουργή. Ο λαογράφος και δημοσιογράφος Γιώργος Μελίκης σε ανύποπτο χρόνο είχε καταγράψει το ιστορικό συμβάν και το έχει συμπεριλάβει στην έρευνα του ως το ανεξήγητο περιστατικό το οποίο κανείς από τους πρωταγωνιστές που το έζησαν δεν ξέχασε ποτέ. Το θαύμα

Η σπάνια μορφή της Παναγίας, που μαγνητίζει όποιον την αντικρίζει για πρώτη φορά, είναι το δεύτερο χαρακτηριστικό που κάνει την εικόνα ξεχωριστή. Το πρώτο που θα δει κανείς κι αυτό που οι Μελικιώτες αποκαλούν θαύμα είναι οι 55 σφαίρες που φέρει παντού η εικόνα, εκτός από το πρόσωπό της, που παρέμεινε αλώβητο.

Ήταν 17 Μαρτίου του 1947. Ο εμφύλιος είχε αιματοκυλίσει την περιοχή. Στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου, μερικές δεκάδες στρατιώτες-ορισμένοι μιλούν για 55 ψυχές μαζί με παιδιά και γυναίκες αναζήτησαν καταφύγιο για να προστατευτούν από τη μανία του πολέμου. Κάποιος τους πρόδωσε. Πριν φτάσει το χάραμα, ακούστηκαν οι πρώτοι πυροβολισμοί. Είχε προηγηθεί η προσπάθεια των ανταρτών να σπάσουν την ξύλινη πόρτα της παλιάς εκκλησίας. Στάθηκε αδύνατο. Τότε άρχισαν να πυροβολούν κατά ριπάς. Όταν άδειασαν τα όπλα τους, μπήκαν στον ρημαγμένο ναό και έμειναν … άφωνοι με όσα αντίκρισαν. Κανείς από τους στρατιώτες και όσους βρίσκονταν μέσα δεν έπαθε το παραμικρό. Όλες οι σφαίρες βρίσκονταν πάνω στην εικόνα της Παναγίας, που στόλιζε το τέμπλο. Μοναδικό σημείο όπου δεν υπήρχε ούτε μια σφαίρα ήταν το πρόσωπο της Θεοτόκου που εξακολούθησε να κοιτάζει τους πάντες με αγάπη.

Πηγή: https://www.athensmagazine.gr

Μαρτυρία Ιατρού: Η επιστήμη λέει ότι πέθανε, αλλά…

Παρέμβαση (προσωπική εμπειρία) του κ. Δημητρίου Τσαντήλα, καθηγητή της Χειρουργικής του Α.Π.Θ., στην εκδήλωση για την Ενημέρωση για τις Μεταμοσχεύσεις. (Η εκδήλωση έγινε στο αρχονταρίκι της Ιεράς Μονής Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου στις 10/3/2013)

Πριν από δεκαπενταετία, εφημερεύων επιμελητής στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο, είχαμε μια κοπέλα 19 χρονών, μετά από ατύχημα και ήταν εγκεφαλικά νεκρή. Την κρατήσαμε ένα μήνα, σαράντα μέρες στον αναπνευστήρα και μετά, λοιπόν, κινητοποιήθηκε η ομάδα των μεταμοσχεύσεων για να πάρουν τα όργανα. Όπως είπε κι ο κ. Καρακατσάνης πρέπει να… υπογράψει αναισθησιολόγος, ένας νευρολόγος και ο θεράπων ιατρός. Οι δύο τα είχαν κανονίσει τα πάντα, πήραν υπογραφές, ετοιμαστήκαν τα χαρτιά όλα για τη μεταμόσχευση και περιμέναν, όμως, να πάρουν και τη δική μου υπογραφή, του θεράποντος χειρουργού.

Με ειδοποιούν λοιπόν αμέσως και πηγαίνω στο Ιπποκράτειο και μου λένε «έλα, υπέγραψε, για ν’ αρχίσει η μεταμόσχευση». Λοιπόν, βέβαια το σπίτι μου από το Ιπποκράτειο είναι πέντε λεπτά με το αυτοκίνητο· εμένα μου φάνηκε χρόνος ολόκληρος μέχρι να φτάσω στο Ιπποκράτειο και προσευχήθηκα, να δω… λέω «Θεέ μου, φώτισέ με να μη γίνει αυτό που δεν πιστεύω».

Λοιπόν πράγματι πήγα στο Ιπποκράτειο, εκεί μπήκαμε στο γραφείο μου, μου φέρανε τα χαρτιά οι συνάδελφοι, να υπογράψω κι εγώ και να τελειώνει. Τους λέω, «δώστε μου, ευχαριστώ πολύ, περάστε έξω, φωνάξτε μου τη μητέρα μέσα». Λοιπόν, φωνάζουνε τη μητέρα μέσα και άρχισα να της κάνω μια ενημέρωση. Λέω ότι, η επιστήμη λέει ότι πέθανε. Εγώ σαν χειρουργός που πιστεύω, που είμαι Χριστιανός, δεν πιστεύω σ’ αυτά τα πράγματα. Και κάτι άλλο επιπλέον, ότι ο Θεός είναι ικανός. Μπορεί! Είναι Παντοδύναμος, μπορεί να κάνει και κάποιο θαύμα! Επομένως λέω, αν θέλεις να πεθάνει η κόρη σου, υπέγραψε. Εγώ διαφωνώ σαν γιατρός προσωπικά. Εγώ δεν θα υπέγραφα.

Οπότε, ξεσηκώθηκε λοιπόν η μητέρα, όχι γιατρέ, λέει, προς Θεού, λέει, τι λες τώρα, λέει, και μόνο που αυτό μου είπες, λέει, μου φτάνει. Λοιπόν, οπότε, λέω, θα υπογράψεις; Όχι, πώς, τι, λέει, θα υπογράψω; Όταν υπάρχει και μία ελπίδα! Κι εγώ πιστεύω στον Θεό, ότι μπορεί να κάνει και το θαύμα του.

Οπότε βγαίνω, λοιπόν, έξω, με πιάνουν οι συνάδελφοι, τι έγινε; Λέω, δεν θέλει η μαμά να υπογράψει. (πρέπει να υπογράψει η μητέρα ότι δέχεται) Μα, λένε, αυτό…. Όχι, γιατρέ, λέει, εγώ δεν υπογράφω!

Λοιπόν, το αποτέλεσμα. Λοιπόν, σε μια εβδομάδα η κοπέλα ανένηψε, έγινε καλά· είχα μάλιστα κι έναν βοηθό, είναι τώρα παιδοχειρουργός, λοιπόν ο οποίος το θυμάται το περιστατικό και είναι ανεξίτηλα μέσα στην καρδιά του τυπωμένο. Λοιπόν, η κοπέλα αυτή βγήκε από το νοσοκομείο μας, μάλιστα την κρατήσαμε κανένα μήνα μετά και τη γυρίζαν στους διαδρόμους που περπατούσε, και είναι σ’ ένα χωριό της Αριδαίας, παντρεύτηκε κι έχει παιδάκια! Αν μου επιτρέπεται, για να μη σας φάω το χρόνο, να κάνω μόνο δυο σχόλια μικρούλια. Λοιπόν, εφόσον η διάγνωση του εγκεφαλικού θανάτου μπαίνει καθαρά με ανθρώπινα κριτήρια, τα οποία ανθρώπινα κριτήρια ουδέποτε είναι αλάθητα, ας το σκεφτούμε. Τι θα μας πούνε αυτοί για τους μοναχούς, στους οποίους είναι γνωστό ότι δεν υπάρχει πτωματική ακαμψία. Θα μας πουν ότι ζούνε; Ε, ας μας εξηγήσουν! Ζουν ή δεν ζούνε;
Και δεύτερον και τρίτον και τελευταίο. Αυτή η υπερευαισθησία μας για να σώσουμε δέκα, είκοσι, τριάντα, εκατό ανθρώπους… γιατί να μην υπάρχει, να υπάρχει και μια ανάλογη ευαισθησία, που σκοτώνουμε τριακόσιες χιλιάδες μωρά, πριν γεννηθούν; Τα σκοτώνουμε και προσπαθούμε να δημιουργήσουμε κλωνοποιημένα ανθρωπόμορφα τέρατα για να τους πάρουμε τα όργανά τους. Μήπως αυτό είναι ύποπτο;

Πηγή: http://adontes.blogspot.com

Mοναχός βρέθηκε άφθαρτος στο κελί του!

Γράφει ο Αιμίλιος Πολυγένης

Μάρτυρες ενός θαυμαστού γεγονότος έγιναν οι Πατέρες της Σκήτης των Καυσοκαλυβίων του Αγίου Όρους, με μοναχό που βρέθηκε νεκρός ένα μήνα μετά την κοίμησή του.

Αποκλειστικές πληροφορίες της Romfea.gr αναφέρουν ότι πρόκειται για τον 74χρονο Μοναχό Στέφανο που ζούσε στο Κελλί των Τριών Ιεραρχών στα Καυσοκαλύβια για περίπου 40 χρόνια.

Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι ο μοναχός δεν είχε κοινωνία με τους πατέρες της Σκήτης, ενώ πολλοί λέγανε ότι ήταν σε πλάνη και δεν είχε κανείς επαφή μαζί του.

Τον τελευταίο καιρό ο μοναχός Στέφανος δεν είχε δώσει κανένα σημείο ζωής, που είχε ως αποτέλεσμα να κοιμηθεί και να παραμείνει νεκρός στο κελί του 1 με 1,5 μήνα.

Αυτόπτες μάρτυρες ανέφεραν στην Romfea.gr ότι οι πατέρες που τον βρήκαν νεκρό έκαναν λόγω για μεγάλο θαύμα, αφού μετά από ένα μήνα ο μοναχός ήταν σχεδόν άφθαρτος, εύκαμπτος και δεν είχε την παραμικρή μυρωδιά.

Οι πατέρες που βρήκαν τον μοναχό Στέφανο προβληματίστηκαν στο πως κρίνει τελικά ο Θεός τον κόσμο.

Να αναφερθεί ότι η Ιερά Μεγίστη Λαύρα παρόλο που ο μοναχός Στέφανος δεν είχε κοινωνία με την Σκήτη, έδωσε εντολή να γίνει η κηδεία του και να ταφεί ως κανονικός μοναχός της Σκήτης.

Καυσοκαλυβίτης Μοναχός μιλώντας στην Romfea.gr μεταξύ άλλων ανέφερε: «Ο μοναχός Στέφανος ζούσε την απόλυτη πτωχεία αφού δεν είχε κρεβάτι στο κελλί του, κοιμόταν πάνω σε ένα ξύλο, ενώ δεν είχε ούτε σεντόνια και κουβέρτες.» Τελικά όπως είπε και ο Κύριος «Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε»…

Πηγή: https://agiosioannisotheologoskavalas.blogspot.com

Παναγία: Θαυμαστές εμφανίσεις στο Μέτωπο το 1940

Στο μέτωπο, σ’ όλη τη γραμμή από τη γαλανή θάλασσα του Ιονίου μέχρι ψηλά τις παγωμένες Πρέσπες, ο Ελληνικός στρατός άρχιζε να βλέπει παντού το ίδιο όραμα. Το κοινό στα όραμα όλων ήταν η Παναγία. Τρεις ξεχωριστές συγκλονιστικές αφηγήσεις.

Στο μέτωπο ο ελληνικός στρατός έβλεπε το εξής όραμα με την Παναγία: «Έβλεπε τις νύχτες μια γυναικεία μορφή να προβαδίζει ψηλόλιγνη, αλαφροπερπάτητη, με την καλύπτρα της αναριγμένη από το κεφάλι στους ώμους. Την αναγνώριζε, την ήξερε από παλιά, του την είχαν τραγουδήσει όταν ήταν μωρό κι ονειρευόταν στην κούνια. Ήταν η μάνα η μεγαλόψυχη στον πόνο και στη δόξα, η λαβωμένη της Τήνου, η υπερμάχος Στρατηγός».

Γράμμα από τη Μόροβα

Ὁ Τάσος Ῥηγόπουλος, στρατευμένος στήν Ἀλβανία το 1940, ἔστειλε ἀπό το μέτωπο το παρακάτω γράμμα στόν αδελφό του.

«Ἀδελφέ μου Νίκο.

Σοῦ γράφω ἀπὸ μιά ἀετοφωλιά, τετρακόσια μέτρα ψηλότερη από την κορυφή της Πάρνηθας. Ἡ φύσῃ τριγύρω εἶναι πάλλευκη. Σκοπός μου ὅμως δέν εἶναι νά σοῦ περιγράψω τα θέλγητρα μιᾶς χιονισμένης Μόροβας με όλο το άγιο μεγαλεῖο της. Σκοπός μου εἶναι νά σοῦ μεταδώσω αὐτό πού ἔζησα, που το ειδα με τα μάτια μου καί πού φοβᾶμαι μήπως, ἀκούγοντας το από άλλους δεν το πιστέψεις.

Λίγες στιγμές πριν ορμήσουμε για τα οχυρά της Μόροβας σε απόσταση καμιά δεκαριά μέτρων, μια μηλή μαυροφόρα έστεκε ἀκινήτη.

– Τις εἶ; Μίλα…

Ὁ σκοπὸς θυμωμένος ξαναφώναξε:

– Τις εἶ;

Τότε, σὰν νά μᾶς πέρασε ὅλους ἠλεκτρικὸ ῥεῦμα, ψιθυρίσαμε: Η ΠΑΝΑΓΙΑ!

Ἐκείνη ὄρμησε ἐμπρὸς σὰν νά εἶχε φτερὰ ἀετοῦ. Ἐ­μεῖς ἀπὸ πίσω της. Συνεχῶς τὴν αἰσθανόμασταν νά μᾶς μεταγγίζει ἀντρειοσύνη. Ὁλοκλήρη ἑβδομάδα παλαίψαμε σκληρά, γιά νά καταλάβουμε τὰ ὀχυρὰ Ἰβάν-Μόροβας.

Ὑπογραμμίζω πώς ἡ ἐπίθεση μας πέτυχε τοὺς Ἰτα­λοὺς στήν ἀλλαγή τῶν μονάδων τους. Τὰ παλιὰ τμημα­τα εἶχαν τραβηχθεῖ πίσῳ καὶ τὰ καινουργία… κοιμόνταν! Τό τί ἔπαθαν δέν περιγράφεται. Ἐκείνη ὀρμοῦσε πάντα μπροστά. Κι ὅταν πιὰ νικητὲς ῥοβολούσαμε πρὸς τὴν ἀνυπεράσπιστη Κορυτσά, τότε ἠ Υπέρμαχος ἔγινε ἀτμός, νέφος ἁπαλὸ καὶ χάθηκε».

Θαῦμα στό Μπούμπεση

Ἕνα ζωντανό θαῦμα τῆς Παναγίας ἔζησαν στόν Ἑλληνοϊταλικό πόλεμο οἱ στρατιῶτες τοῦ 51ου ανεξαρτήτου τάγματος, με διοικητή τον ταγματάρχῃ Πετράκη, στήν κορυφογραμή τοῦ Ῥοντένη, δεξιὰ τῆς θρυλικῆς Κλει­σούρας.

Κάθε βραδύ, ἀπό τίς 22-1-41 και ἔπειτα, στίς 9.20 ἀκριβῶς, το Βαρύ Ἰταλιό πυροβολικό ἄρχιζε βολή ἐ­ναντίον τοῦ τάγματος Πετράκη καὶ τοῦ δρόμου, ἂπ’ ὄ­που περνοῦσαν τὰ μεταγωγικά. Πέρασαν ἡμέρες καὶ τὸ κακὸ συνεχιζόταν, δημιουργώντας ἐκνευρισμὸ καὶ ἀ­πώλειες. Τολμηροὶ ἀνιχνευτὲς τῶν ἐμπροσθοφυλακῶν καὶ ἀεροπόροι ἐξαπολύθηκαν μέχρι βαθιὰ στίς Ἰταλικὲς γραμμές, ἀλλὰ ἐπέστρεψαν ἄπρακτοι. Δέν μποροῦσαν νά ἐντοπίσουν τὰ Ἰταλικὰ πυροβόλα, ἴσως γιατὶ οἱ Ἰτα­λοὶ κάθε βραδὺ τὰ μετακινοῦσαν.

Ἦταν ὅμως ἀπολύτη ἀνάγκη νά ἐντοπισθοῦν οἱ ἐχ­θρικὲς θέσεις. Ἕνα βράδυ τοῦ Φεβρουαρίου ἀκούστη­καν πάλι οἱ ὁμοβροντίες τῶν Ἰταλικῶν κανονιῶν.

— Παναγία μου, φώναξε τότε ὁ ταγματάρχης ἐντε­λῶς αὐθόρμητα, βοήθησέ μας! Σῶσε μας ἂπ’ αὐτοὺς τοὺς δαίμονες.

Ἀμέσως στό βάθος πρόβαλε ἕνα φωτεινὸ σύννεφο.

Σιγά-σιγά σχηματισε κάτι σὰν φωτοστέφανο. Καὶ κάτω ἂπ’ αὐτὸ μερικὰ ἀσημένια συννεφάκια σχημάτισαν τή μορφὴ τῆς Παναγίας, ἡ ὁποία ἄρχισε νά γέρνει πρὸς τή γή καὶ στάθηκε σ’ ἕνα φάραγγι, ἀνάμεσα σὲ δύο ὑ­ψώματα τοῦ Μπούμπεση. Τὸ ὅραμα τὸ εἶδαν ὅλοι στό τάγμα καὶ ῥίγησαν.

— Θαῦμα! βροντοφώναξε ὁ ταγματάρχης.

— Θαῦμα! Θαῦμα! ἐπανέλαβαν οἱ στρατιῶτες καὶ σταυροκοπήθηκαν.

Ἀμέσως ἔφυγε ἕνας σύνδεσμος μὲ σημείωμα τοῦ Πετράκη γιά τὴν πυροβολαρχία τοῦ Τζήμα. Σὲ δέκα λε­πτὰ βρόντησαν τὰ ἑλληνικὰ κανόνια καὶ σὲ εἴκοσι ἐσίγησαν τὰ ἰταλικά. Οἱ ὀβίδες μας εἶχαν πετύχει ἀπόλυτα τὸν στόχο.

Ὁ βλάσφημος ἀνθυπασπιστής 

Ὁ Χρῆστος Βέργος, ἐπιστρατευμένος στόν πόλεμο τῆς Κορέας, διηγεῖται:

«Ἤμουν ἀνθυπασπιστὴς στό τάγμα τῆς Κορέας. Δέν πίστευα πουθενά, παρὰ μόνο στή δύναμη τῶν βαρέων ὅπλων πού κατεύθυνα. Ἐπὶ πλέον ἤμουν ἀδιόρθωτα βλάσφημος. Ὅλες οἱ βλασφημίες μου συγκεντρωνον­ταν στήν Παναγία. Ὅσοι μὲ ἄκουγαν ἀνατρίχιαζαν. Οἱ φαντάροι μου ἔκαναν τὸν σταυρὸ τους, γιά νά μὴν τοὺς βρεῖ κακό. Οἱ ἀνώτεροί μου διαρκῶς μὲ παρατηροῦ­σαν καὶ μὲ τιμωροῦσαν. Ὥσπου μιά νύχτα ἔζησα ἕνα ὁλοφάνερο θαῦμα.

Ξημέρωνε ἡ 7η Ἀπριλίου 1951. Μὲ τήν διμοιρίᾳ μου εἶχα καταλάβει μιά πλαγιά σὲ ὕψωμα κοντὰ στόν 38ο παράλληλο. Μέχρι τὰ ξημερώματα ἔμεινα ἄγρυπνος στό ὄρυγμά μου μαζὶ μὲ τὸν στρατιώτῃ Σταῦρο Ἀδαμάκο. Ὅταν ῥόδιζε ἡ αὐγή, ὁπότε δέν ὑπῆρχε φόβος αἰφνιδιασμοῦ, ἀποκοιμήθηκα. Εἶδα τότε ἕνα ὄνειρο πού μὲ συνετάραξε:

Μία γυναῖκα στά μαῦρα ντυμένη, μὲ ἁγνὴ ὀμορφιὰ καὶ γλυκύτατη φωνή, μὲ πλησιάζει καὶ μὲ ῥωτᾶ ἀκουμ­πώντας τὸ χέρι στον ὦμο μου:

– Θέλεις νά βρίσκομαι κοντὰ σου Χρῆστο; Ἔνοιωσα τότε μια βαθειά ἀγαλλίαση.

– Καὶ ποία εἶσαι σύ; τήν ῥώτησα.

Τότε ἐκείνη ἄλλαξε ἔκφραση καὶ μὲ παρατήρησε αὐστηρά:

– Γιατί, Χρῆστο, διαρκῶς μὲ βρίζεις;

– Πρώτη φορὰ σὲ βλέπω! διαμαρτυρήθηκα. Πῶς εἶναι δυνατὸ νά βρίζω μιά ἄγνωστή μου;

– Ναί, Χρῆστο, ἐπέμεινε ἐκείνη πιὸ αὐστηρά. Μὲ βρίζεις. Ἐγὼ ὅμως εἶμαι πάντα κοντὰ σὲ σένα καὶ σ’ ὄ­λους τοὺς στρατιῶτες τοῦ τάγματος. Γιατὶ δέν πηγαίνετε στό Πουσάν, ν’ ἀνάψετε κεριὰ στ’ ἀδέλφια σας ποῦ ἔ­χουν ταφεῖ ἐκεῖ;

Μ’ αὐτὴ τή φράσῃ ξύπνησα τρομαγμένος. Ὁ Σταῦ­ρος δίπλα μου μὲ κοίταζε σαστισμένος.

– Κύριε ἀνθυπασπιστά, κάτι ἔχεις, μοῦ εἶπε. Βογγοῦσες καὶ παραμιλοῦσες στόν ὕπνο σου.

Τοῦ διηγήθηκα τὸ ὄνειρό μου καὶ καταλήξαμε πώς ἦταν ἀποτέλεσμα κοπώσεως καὶ συζητήσεων γύρω ἀπὸ τοὺς νεκροὺς τοῦ Πουσάν.

Ἐνῶ ὅμως λέγαμε αὐτά. ξαναβλέπω τή γυναῖκα τοῦ ὀνείρου μου μπροστά μου.

— Ἀδαμάκο! βάζω μιά φωνή. Ἡ γυναῖκα… Αὐτή… Νά… τή βλέπεις;

Ἐκεῖνος προσπαθοῦσε νά μὲ καθησυχάσει, ἀλλά πού ἐγώ! Ἡ μαυροφορεμένη γυναῖκα μὲ τὴν ἁγνὴ ὀ­μορφιὰ καὶ τή γλυκύτατη φωνή στάθηκε κοντά μου καί μοῦ εἶπε:

– Μὴ φοβᾶσαι… Μὴ φοβᾶσαι, παιδί μου. Εἶμαι ἡ Παναγία. Σᾶς προστατεύω ὅλους παντοῦ καὶ πάντοτε. Ἀλλά θέλω ἀπὸ σένα νά μὴ μὲ βρίσεις οὔτε στίς δυ­σκολότερες στιγμὲς τῆς ζωῆς σου.

Πέφτω ἀμέσως ταραγμένος νά φιλήσω τὰ πόδια της. Ἐκείνη ὅμως εἶχε γίνει ἀφάντη. Ἔκλαψα τότε ἂπ’ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μου ἕνα κλάμα ἀνακουφίσεως καὶ χαρᾶς, ἐγώ πού δέν εἶχα κλάψει ποτὲ στή ζωή μου».

Ὁ Ν. Ντραμουντανὸς διηγεῖται μιά θαυμαστὴ ἐμπει­ρία του ἀπὸ τὸν πόλεμο τοῦ ’40:

«Ὁ λόχος μας πῆρε διαταγὴ νά καταλάβει ἕνα προ­χωρημένο ὕψωμα γιά προγεφύρωμα. Στήσαμε ταμ­πούρι μέσα στά βράχια. Μόλις τακτοποιηθήκαμε, ἄρχι­σε νά πέφτει πυκνὸ χιόνι. Ἔπεφτε ἀδιάκοπα δύο μερόνυχτα κι ἔφτασε σὲ πολλὰ μέρη τὰ δύο μέτρα. Ἀπο­κλειστήκαμε ἀπὸ τὴν ἐπιμελητεία. Καθένας εἶχε τροφὲς στό σακκίδιό του γιά μία ἡμέρα. Ἀπὸ τὴν πεῖνα καὶ τὸ κρύο δέν λάβαμε πρόνοια «διὰ τὴν αὔριον» καί τίς κα­ταβροχθίσαμε.

Ἀπὸ κεῖ καὶ πέρα ἄρχισε τὸ μαρτύριο. Τή δίψα μας τή σβήναμε μὲ τὸ χιόνι, ἀλλὰ ἡ πεῖνα μᾶς θέριζε. Πε­ράσαμε ἔτσι πέντε μερόνυχτα. Σκελετωθήκαμε. Τὸ ἠθι­κὸ μας τὸ διατηρούσαμε ἀκμαῖο, ἀλλὰ ἡ φύσῃ ἔχει καὶ τὰ ὅριά της. Μερικοὶ ὑπέκυψαν. Τὸ ἴδιο τέλος περιμέ­ναμε ὅλοι «ὑπὲρ πίστεως καὶ πατρίδος».

Τότε μία ἔμπνευση τοῦ λοχαγοῦ μας ἔκανε τὸ θαῦμα! Ἔβγαλε ἂπ’ τὸν κόρφο του μία χάρτινη εἰκόνα τῆς Παναγίας, τὴν ἔστησε στό ψήλωμα καὶ μᾶς κάλεσε γύ­ρω του:

— Παλληκάρια μου! εἶπε. Στήν κρίσιμη αὐτὴ περίσταση ἕνα θαῦμα μόνο μπορεῖ νά μᾶς σώσει. Γονατίστε, παρακαλέστε τὴν Παναγία, τή μητέρα τοῦ Θεαν­θρώπου, νά μᾶς βοηθήσει!

Πέσαμε στά γόνατα, ὑψώσαμε τὰ χέρια, παρακαλε­σαμε θερμά. Δέν προλάβαμε νά σηκωθοῦμε κι ἀκουύσαμε κουδούνια. Παραξενευτήκαμε καὶ πιάσαμε τὰ ὄ­πλα. Πήραμε θέση «ἐπὶ σκοπόν».

Δέν πέρασε ἕνα λεπτὸ καὶ βλέπουμε ἕνα πελώριο μουλάρι νά πλησιάζει κατάφορτο. Ἀνασκιρτήσαμε! Ζῶο χωρὶς ὁδηγὸ νά περνᾶ τὸ βουνό, μ’ ἕνα μέτρο χιόνι — τὸ λιγώτερο — ἦταν ἐντελῶς ἀφύσικο. Καταλα­βαμε: Τὸ ὁδηγοῦσε ἡ Κυρία Θεοτόκος. Τὴν εὐχαρι­στήσαμε ὅλοι μαζὶ ψάλλοντας σιγανά, μὰ ὁλόκαρδα, τὸ «Τῇ ὑπερμάχῳ» καὶ ἄλλους ὕμνους της. Τὸ ζῶο εἶχε πάνω του μία ὁλοκλήρη ἐπιμελητεία ἀπὸ τρόφιμα: κου­ραμάνες, τυριά, κονσέρβες, κονιὰκ καὶ ἄλλα.

Πολλὲς κι ἀπίστευτες κακουχίες πέρασα στόν πολε­μο. Ἀλλ’ αὐτή μοῦ μένει ἀξέχαστη, γιατὶ δέν εἶχε διε­ξοδο. Τὴν ἔδωσε ὅμως ἡ Παναγία».

Πηγή: «ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ» -ΕΚΔΟΣΗ 33η ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ- ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 2011.

Ἡ Σωτήριος Παρέμβαση*

Ἕνα σύγχρονο θαῦμα τῆς Παναγίας τῆς Ὁδηγήτριας στὸ Λονδίνο τὸν Ἰούλιο τοῦ 2005. Ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα παρακολούθησε συγκλονισμένη τὴν τρομοκρατικὴ ἐνέργεια τῶν φανατικῶν ἰσλαμιστῶν στὸ Λονδίνο, ποὺ ἔσπειρε τὸν θάνατο καὶ τὸν ὄλεθρο σὲ ἀνυποψίαστους πολίτες ἐκεῖνο τὸ πρωϊνὸ τοῦ Ἰουλίου. Μέσα ἀπὸ τὶς στάχτες καὶ τὰ δάκρυα, μία φωνὴ μᾶς ἔκανε ἰδιαίτερη ἐντύπωση. Ἐκείνη τοῦ Ἕλληνα ὁδηγοῦ τοῦ μοιραίου λεωφορείου, τοῦ Γιώργου Ψαραδάκη. Ἦταν ἐπαγγελματίας ὁδηγὸς στὶς ἀστικὲς συγκοινωνίες τοῦ Λονδίνου. Ἐκεῖνο τὸ πρωῒ παρέλαβε τὸ λεωφορεῖο τῆς γραμμῆς 30 καὶ ξεκίνησε γιὰ τὴν συνηθισμένη διαδρομή, ὅπως κάνει τόσα χρόνια. Μέχρι ποὺ ἄκουσε μία ἔκρηξη!… Ὅταν κοίταξε πίσω συνειδητοποίησε ὅτι ἦταν ὁ μόνος ἀπὸ ὅλο τὸ λεωφορεῖο ποὺ δὲν εἶχε πάθει τίποτε. Οἱ ἐπιβάτες του εἶχαν σκοτωθεῖ ἢ εἶχαν βαρύτατα τραυματισθεῖ… Τὸ θέαμα ἦταν φρικτὸ καὶ ἀπερίγραπτο. Ἐκεῖνος, ὅμως, ἐξῆλθε σῶος καὶ ἀβλαβής.

Μόλις συνῆλθε ἀπὸ τὸν ψυχικὸ κλονισμό, μίλησε στοὺς δημοσιογράφους… Ἐκεῖ ἀποκάλυψε τὸ «μυστικό» του: «Σώθηκα ἀπὸ θαῦμα!… Πάντα ἔχω μαζί μου ἕνα εἰκόνισμα τῆς Παναγίας τῆς Ὁδηγήτριας… Τὸ εἶχα μαζί μου καὶ τὸ πρωῒ τῆς Πέμπτης… Ἡ Παναγία μὲ ἔσωσε… Τὴν εὐχαριστῶ». Αὐτὴ ἦταν ἡ δημόσια ἐξομολόγηση τοῦ Ἕλληνα ὁδηγοῦ ποὺ βρέθηκε στὸ ἐπίκεντρο τοῦ θρήνου καὶ τῆς καταστροφῆς… Ὅμως ἐκεῖνος δὲν ἔπαθε τὴν παραμικρὴ γρατζουνιά… Γύρω του αἵματα, φρίκη, ἀποτροπιασμός. Ὁ φανατισμὸς εἶχε μετατρέψει τὸν νεαρὸ μουσουλμάνο σὲ «καμικάζι», σὲ αὐτόχειρα βομβιστή… Πῆρε μαζί του στὸν θάνατο τόσες ψυχές. Ἀλλὰ ἡ Παναγιὰ ἔκανε τὸ θαῦμα της… Ὁ πιστὸς Ὀρθόδοξος, ὁ Γιῶργος Ψαραδάκης, σώθηκε. «Ἡ πίστις σου σέσωκέ σε»… Ἡ Ὁδηγήτρια βοήθησε τὸν Ἕλληνα ὁδηγὸ ποὺ προσπαθεῖ σὲ ξένα μέρη νὰ βγάλει τὸ ψωμί του.

(*) Πρωτοπρεσβ. Δημητρίου Ἀθανασίου καὶ Πρεσβυτ. Χαρούλας Τσουλιάη, Πάντων Ἄνασσα, σελ. 112, ἐκδ. «Ἄθως», Ἀθήνα 2009.

Πηγή: https://www.imoph.org

Επιστήμονες Διαλαλούν: «Ευφυής Σχεδιασμός» στη Φύση

Άγγελος Αντωνέλλης

Αγαπητοί Επισκέπτες

Α) Στη παρούσα ανάρτηση, παραθέτω αρχικά, το video 1, άνευ εισαγωγικού σχολίου, με θέμα το τίτλο της ανάρτησης:

’’Επιστήμονες διαλαλούν : Ευφυής Σχεδιασμός στη Φύση.‘’

Σε αυτό, 30 και πλέον Πανεπιστημιακοί και μεταδιδακτορικοί Ερευνητές, από το πεδίο των Θετικών Επιστημών, τεκμηριώνουν πειστικά την άποψή τους.

Β) Η φωτογραφία της ανάρτησης αφορά κατακόρυφη εγκάρσια διατομή από το κέλυφος ενός ζωντανού απολιθώματος 500 εκατομμυρίων ετών, του Ναυτίλου. (Nautilus)
Η ονομασία του προέρχεται από την Αρχαία Ελληνική λέξη: Ναύς – Ναύτης.
Ο Ναυτίλος είναι, ένας πελαγικός θαλάσσιος οργανισμός, που απαντιέται στον Ινδο-Ειρηνικό Ωκεανό, σε βαθιές υποθαλάσσιες πλαγιές κοραλλιογενών υφάλων, σε βάθη από 100 μέχρι 650 μέτρων.

Μορφολογία Ναυτίλου 

Α) Κέλυφος

Για τον Ναυτίλο το κέλυφός του είναι, κατά κύριο λόγο, αυτό που του εξασφαλίζει:

1) προστασία από τους θηρευτές του, αλλά και, ανθεκτικότητα στην υψηλή υδροστατική πίεση που δέχεται, στα βάθη των 600-650 μέτρων, που είναι 60-65 ατμόσφαιρες!!!

2) καμουφλάζ, με την εναλλαγή στο άνω τμήμα του, σκούρων και ανοικτόχρωμων περιοχών του, που μιμούνται το περιβάλλον του, ενώ αντίθετα, στο κάτω μέρος του, ο χρωματισμός του είναι ανοικτόχρωμος, αντίστοιχος, με το φως που έρχεται από άνω. (αντισκίαση).
Ο Ναυτίλος μετά την εκκόλαψή του αναπτύσσεται αργά, ολοκληρώνοντας το μέγεθός του σε 10 περίπου χρόνια. Η διάρκεια της ζωής του φθάνει και τα 20 έτη.

Η αύξηση του κελύφους του γίνεται ανά 120-150 ημέρες, με τη δημιουργία νέου ευρύτερου θαλάμου, όπου και μετακινείται, δημιουργώντας ένα διάφραγμα, με το προηγούμενό.

Έτσι το σώμα του Ναυτίλου βρίσκεται στον μεγαλύτερο πάντα θάλαμό του, ενώ οι προηγούμενοί του, έχοντας νερό και αέρα, του χρησιμεύουν για τον έλεγχο των κατακόρυφων ανά 24- ώρο μετακινήσεων του. Από τη μέση κάθε διαφράγματος περνά ένας αγωγός, ο σίφωνας.

Ο Ναυτίλος χρησιμοποιεί αυτόν τον σίφωνα, για τον έλεγχο του όγκου του νερού σε κάθε θάλαμο στις κατακόρυφες μετακινήσεις του.

Είναι αξιοπαρατήρητο ότι ο σχεδιασμός των θαλάμων του, παρουσιάζει μια αυξανόμενη σπειροειδή ακρίβεια που αποτελεί ένα από τα τελειότερα παραδείγματα μιας λογαριθμικής σπείρας.

Β) Ικανότητα ρύθμισης της πλευστότητας

Ο Ναυτίλος τις κατακόρυφες ανά 24ωρο αμφίδρομες υποθαλάσσιες μετακινήσεις του, από τα 100 έως τα 650 m βάθος, τις επιτυγχάνει χάρις:

Α) στην δομή, την μορφολογία, τον συνολικό του όγκο, με τους 30 και πλέον θαλάμους του κελύφους του, έχοντας και το κατάλληλο συνολικό βάρος, αλλά και διαθέτοντας εκπληκτικούς μηχανισμούς αντλίας των ιόντων Na+, Cl- από το θαλασσινό νερό των θαλάμων του, ώστε να

α) απομακρύνει νερό, από τους θαλάμους του, και να προσλαμβάνει αέρα, από τον διαλυμένο στο νερό των θαλάμων του. Έτσι μπορεί και μειώνει το βάρος του σε τέτοιο βαθμό, που η άνωση που δέχεται, να υπερβαίνει το βάρος του, και έτσι, να κινείται ανοδικά,!!! , και αντίθετα,

β) προσλαμβάνοντας νερό, στους θαλάμους του, να αυξάνει το βάρος του, και όταν αυτό, υπερβαίνει την άνωσή του, τότε κινείται καθοδικά μόνο μέχρι το επιτρεπτό, για αυτόν βάθος των 650 μέτρων, γιατί σε μεγαλύτερο βάθος (πχ 700 μέτρων) η υδροστατική εκεί πίεση των 70 atm θα του κατέστρεφε το κέλυφος .!!!

Γ) Ικανότητα Επιβίωσης στο Υποξικό υποθαλάσσιο περιβάλλον.

Ο Ναυτίλος κάθε 24ώρο, εκτελεί ημερήσιες κατακόρυφες μετακινήσεις, που περιλαμβάνουν διαφορές βάθους 500-600 μέτρων. Σε τέτοια βάθη αντιμετωπίζει πολύ χαμηλές συγκεντρώσεις του διαλελυμένου οξυγόνου, σε ποσοστό 30% εκείνου των επιφανειακών υδάτων. Ωστόσο σε ένα τέτοιο υποξικό περιβάλλον κατορθώνει και επιβιώνει χάρις στο ότι,

α) μπορεί να χρησιμοποιεί οξυγόνο από εκείνο, των θαλάμων του κελύφους του,

β) η αιμοκυανίνή του έχει υψηλή συγγένεια με το Οξυγόνο, αλλά εκ του ότι,

γ) η αιμολέμφος του έχει υψηλή ικανότητα αποθήκευσης οξυγόνου.

Δ ) Αρχιτεκτονική – Γεωμετρία, Ναυτίλου Video 2

Το κέλυφος του Ναυτίλου παρουσιάζει , σε μια κατακόρυφη εγκάρσια διατομή του, ένα από τα τελειότερα παραδείγματα μιας λογαριθμικής σπείρας, που πλησιάζει τη χρυσή αναλογία Fibonacci.

Σε αυτή (0,1,1,2,3,5,8,13,21,34,55,89,144….), ο κάθε αριθμός της, είναι το άθροισμα των αμέσως δυό προηγούμενών του, ενώ ο λόγος καθενός αριθμού με τον προηγούμενό του συγκλίνει στον άρρητο αριθμό 1,618……

Το σώμα του βρίσκεται στο τελευταίο δεξιά μεγαλύτερο θάλαμό του. Η κόκκινη περιφερειακή καμπύλη αντιστοιχεί στη χρυσή αναλογία, Fibonacci. Όπως βλέπουμε, οι τρεις πρώτες πλήρεις περιστροφές, από το κεντρικό σημείο, συμπίπτουν με τη προβλεπόμενη χρυσή αναλογία. Πέρα από αυτές, το κέλυφος του ναυτίλου παρουσιάζει βαθμιαία, μια ελαφρώς ανοικτή καμπύλη, από αυτή, της χρυσής σπείρας.

Συνολικά ωστόσο, η σχέση του, με σπείρα χρυσής αναλογίας, είναι εμφανής. 
Ολοκληρώνοντας τη παρούσα ανάρτηση, παραθέτω και το ακόλουθο εξαιρετικό Video 3 με τίτλο: Τα Μαθηματικά των Οστρακοειδών, που παρουσιάζει, το σχηματισμό, των όμορφων σχημάτων από κελύφη διαφόρων οστρακοειδών, με φόντο τις τριγωνομετρικές εξισώσεις, στις τρεις διαστάσεις που ισχύουν για το σχηματισμό τους, συνοδευόμενο με εξαίρετη μουσική χωρίς υπότιτλους.

Παράλληλα φαίνεται και, πως προκύπτουν στο χώρο, τα διαφορετικά σχήματα στα κελύφη, όταν αλλάζουν οι τιμές των παραμέτρων στις εξισώσεις.

Φίλοι Επισκέπτες,

Ο Ναυτίλος, χάρις στη ταυτόχρονη συνύπαρξη όλων των προαναφερθέντων δομικών – βιοχημικών – λειτουργικών χαρακτηριστικών του, κατορθώνει και επιβιώνει στα βάθη των 100-650m των θαλασσών, εδώ και 500 εκατομύρια χρόνια!!! (Ζωντανό απολίθωμα)

Ο Ευφυής Άνθρωπος, κατόρθωσε να κατασκευάσει Υποβρύχιο στις αρχές του 18ου αιώνα, αργότερα δε ένα Υποβρύχιο του, το ονόμασε Ναυτίλο.!!!

Αναρωτηθείτε έτσι, αν είναι δυνατό, ο βιολογικός Ναυτίλος με το σύνολο των Δομικών και λειτουργικών του χαρακτηριστικών, αλλά και της ικανότητας, της Αναπαραγωγής του, να είναι προϊόν της τυφλής τύχης…!!!!

Αγαπητοί Επισκέπτες,

Το κέλυφος μόνο, του Ναυτίλου

Είναι αυτό, που του εξασφαλίζει, τη προστασία και τη πλευστότητά του.

Για έναν ψαρά, είναι αντικείμενο ομορφιάς, ή και εμπορευσιμότητας.

Για έναν Μηχανικό, Μαθηματικό, ή Αρχιτέκτονα είναι και αντικείμενο Έμπνευσης, Για κάθε δε Πιστό είναι και αιτία πηγαίας -συνειδητής Δοξολογίας στο Παντεχνήμονα Δημιουργό.

Πηγή: Αναστάσιος

Ο αγιασμός είναι ένα θαύμα…

αρχιμ. Βασιλείου Π. Μπακογιάννη

Παίρνεις από την ίδια βρύση και την ίδια ώρα και ημέρα δυο ποτήρια νερό. Το ένα το «διαβάζει» ο ιερέας, κάνοντας το νερό «Αγιασμό». Αφήνεις και τα δυο ποτήρια εκτεθειμένα στον αέρα. Αποτέλεσμα; Το νερό που δεν έγινε Αγιασμός βγάζει φυσαλίδες, φθείρεται, και αλλοιώνεται.

Αντίστροφα, το νερό που έγινε Αγιασμός, παρόλο που είναι κι αυτό εκτεθειμένο, παρόλο που πάρθηκε από την ίδια πηγή, και την ίδια στιγμή, παραμένει πάντα καθαρό και φρέσκο, λες και μόλις βγήκε από την πηγή.

Ο 70χρονος ηπειρώτης κληρικός Γ. Π., έλεγε το 1980: «Πρόσφατα γκρεμίσαμε το σπίτι, που έχτισε ο πάππους μου, τον περασμένο αιώνα. Και βρήκαμε στα Θεμέλια τον σπιτιού, και στις τέσσερις γωνίες, τέσσερα εσφραγισμένα μπουαλάκια, που μέσα είχαν Αγιασμό. Και ήταν το νερό πεντακάθαρο».

■ Ήταν (το νερό) κλεισμένο στο μπουκάλι.

■ Ήταν θαμμένο στη γη εκατό περίπου χρόνια.

Και «συντηρητικά» να είχε, θα χαλούσε. Δε θα άντεχε σ’ αυτές τις δυσμενέστατες συνθήκες [1]

Σίγουρα, σιγουρότατα το νερό του Αγιασμοί δε χαλά από μόνο του. Έχει μέσα του μία «ουσία», που το κάνει να μη χαλά. Έχει ένα ισχυρό και αναλλοίωτο «συντηρητικό»: την αόρατη Θεία Χάρη, που κάνει τα φυσικά υπερφυσικά, τα φθαρτά άφθαρτα.

Αυτή η Θεία Χάρη κάνει και κάτι άλλο: Εκπέμπει μια ουράνια και καταπληκτική θεία ευωδιά. Μ’ άλλα λόγια, η Θεία Χάρη, ανάμεσα στ’ άλλα κάνει το νερό του Αγιασμού να ευωδιάζει.

Ο Σεβασμιώτατος Επίσκοπος Ερζεγοβίνης Αθανάσιος Γιέβτιτς διηγείται:

«Σε ένα σπίτι ζούσε μια μάνα με το γυιό της.

Μια ημέρα η μάνα κάλεσε τον ιερέα της ενορίας τους στο σπίτι να τους κάνει Αγιασμό. Έκαμε τον Αγιασμό και έφυγε.

Το μεσημέρι γύρισε ο νεαρός γιος (είκοσι χρονών), κατάκοπος από τη δουλειά του, στο σπίτι.

— Μάνα, γιατί μοσχοβολάει το σπίτι; Τι έγινε;

— Ήλθε ο παπάς, παιδί μου, και μας έκαμε Αγιασμό! Έλα να φας, παιδί μου! Θα πεινάς!

— Άσε, μανούλα μου, να χορτάσω πρώτα την ευωδιά από τον Αγιασμό!

Ζούσε σεμνά· και η ψυχή του αισθανόταν την ευωδιά από την αγιαστική χάρη του Αγιασμού». (βλ. «Λυχνία» Ιεράς Μητροπόλεως Νικοπόλεως).

«Αγιασμό» κάνουν και οι ιερείς των Καθολικών χριστιανών. Όμως το νεράκι, που αγιάζουν οι ιερείς τους, δε διαφέρει από το κοινό νερό. Φθείρεται και αλλοιώνεται.

Κατά τον 18ο περίπου αιώνα, συνέβη στη Ρουμανία ένα γεγονός, που τάραξε τους εκεί χριστιανούς. Οι Καθολικοί έλεγαν στους Ορθοδόξους: «εμείς έχομε την αλήθεια, εσείς την πλάνη».

Το ίδιο έλεγαν και οι Ορθόδοξοι στους Καθολικούς.

Ξέσπασαν μεγάλες έριδες.

Συναντήθηκαν οι δυο αρχηγοί των ‘Εκκλησιών (ο Ορθόδοξος Αρχιεπίσκοπος και ο Καρδινάλιος) και είπαν: «Κάτι πρέπει να κάνουμε για να ηρεμήσουν τα πνεύματα». Αποφάσισαν και οι μεν και οι δε, να κάνουν την ακολουθία του Αγιασμού.

Έκαναν (ο καθένας ξεχωριστά) την ακολουθία. Σφράγισαν τις δυο κολυμβήθρες με τους «Αγιασμούς».

Ο Ορθόδοξος είπε στον Καθολικό: Αν χαλάσει ο δικός μας Αγιασμός και δε χαλάσει ο δικός σας, τότε εμείς είμαστε σε πλάνη και εσείς στην Αλήθεια. Αν όμως χαλάσει ο δικός σας, τότε εσείς είσθε σε πλάνη».

Ο Καθολικός το δέχθηκε.

Συμφώνησαν ν’ ανοίξουν τις «κολυμβήθρες» μετά από σαράντα ημέρες.

Δεν πέρασαν δέκα ημέρες και φανερώνεται η Παναγία στον Ορθόδοξο Αρχιεπίσκοπο, και του λέει: «Τρέξε! Πάρε και τον Καρδινάλιο, πηγαίνετε στην εκκλησία να ελέγξετε τον Αγιασμό».

Πήγαν. Και τι είδαν; Ο Αγιασμός των Καθολικών μύριζε ανυπόφορα. Των ‘Ορθοδόξων ήταν πεντακάθαρος [2].

Το μεγάλο αυτό γεγονός παριστάνεται σε τοιχογραφία στο Πατριαρχείο Ρουμανίας, στο Βουκουρέστι.

Σημειώσεις:

1. Λένε μερικοί: «Εγώ αν δε δω Θαύμα, δεν πι­στεύω στο Θεό». Τους λες: «Ό Αγιασμός δεν είναι Θαύμα; Γιατί δε χαλά»; Απαντούν: «Φταίει ο βασιλι­κός, πού έβαλε μέσα ο παπάς». Τους λες: «Βάλε και συ βασιλικό». Δε βάζουν. Τους λες ξανά: Εξέτασε τον Αγιασμό στο χη­μείο». Δεν πάνε! Και συνεχίζουν και λένε: «Εγώ, αν δε δω θαύμα, δεν πιστεύω στο Θεό»! Λέει η παροιμία μας: «Όποιος βαριέται να ζυ­μώσει, πέντε ημέρας κοσκινά». Και όποιος δε Θέλει να πιστέψει, προσπαθεί (αγωνίζεται!) να μην πιστέψει…

2. Ο Αγιασμός δεν είναι απλώς από μόνο του ένα θαύμα, άλλα κάνει και θαύματα. Το θαύμα κάνει θαύμα. Ταξίδευε κάποιος οικογενειακώς με το αυτοκίνητο του. Ξαφνικά, η μηχανή του αυτοκινήτου έπιασε φωτιά. Φούντωνε η φωτιά! Τα ‘χασε η οικογένεια. Ο κίνδυνος εγγύς! Κατά θεία οικονομία είχαν στο αυτοκίνητο τους ένα μπουκαλάκι από «Αγιασμό». ‘Έρριξαν μερικές σταγόνες στη φωτιά, κι αμέσως υποχώρησε. Χάρις στον Αγιασμό!

Πηγή: https://www.pemptousia.gr

Ιερός Ναός Αγίας Θεοδώρας Βάστας (Αρκαδίας) και η θαυμαστή εκκλησία της με τα 17 δέντρα στη στέγη

Η νεαρή Θεοδώρα ήταν το μεγαλύτερο κορίτσι μιας φτωχής και πολύ θρήσκας οικογένειας με πατέρα ηλικιωμένο και άρρωστο και ζούσε σε ένα χωριό της Πελοποννήσου, τη Βάστα, λίγο έξω από τη Μεγαλόπολη. Το χρηματικό ποσό που απαιτείτο για την πληρωμή μισθοφόρου ήταν πολύ μεγάλο για τις δυνατότητες της οικογένειάς της και ο πατέρας της ανήμπορος να πάρει μέρος σε μάχη. Έτσι η Θεοδώρα σε ηλικία 17 ετών αποφάσισε να υποδυθεί τον άντρα και να συμμετέχει η ίδια στο στρατό του χωριού της.

Μια νεαρή κοπέλα δεν μπόρεσε να αντισταθεί στη γοητεία του νεαρού στρατιώτη κι έτσι τον ερωτεύθηκε. Η Θεοδώρα δεν ήθελε να προδώσει το μυστικό της γιατί αυτό θα εξέθετε όλη την οικογένειά της.

Η συνεχής άρνηση της Θεοδώρας οδήγησε τη νεαρή κοπέλα να δηλώσει ότι η Θεοδώρα ήταν εκείνος που την άφησε έγκυο και θα έπρεπε να την παντρευτεί. Η άρνηση της Θεοδώρας, η οποία δεν ήθελε να αποκαλύψει το μυστικό της, στο συγκεκριμένο γάμο, δεν επέτρεπε παρά την καταδίκη της σε θάνατο λόγω ατίμωσης της νεαρής κοπέλας. Έτσι κι έγινε. Οδηγήθηκε έξω από το χωριό και εκτελέστηκε.

Καθώς ξεψυχούσε, είπε: «Κάνε, Κύριε, τα χρόνια μου να γίνουν δέντρα και το αίμα μου νερό να τα ποτίζει». και ξαφνικά, ένα ρυάκι σχηματίστηκε με ορμητικό νερό…

Μερικούς αιώνες αργότερα, γύρω στον 12ο αιώνα, στο σημείο αυτό φτιάχτηκε ένα εκκλησάκι εις μνήμη της Αγίας Θεοδώρας όπου μεταφέρθηκαν και θάφτηκαν τα λείψανά της. Με την ολοκλήρωση του ναϊδρίου αυτού, φύτρωσαν 17 δέντρα στη στέγη του όσα και τα χρόνια της Θεοδώρας όταν θανατώθηκε και έτσι ολοκληρώθηκε ο θρύλος της Αγίας Θεοδώρας. Ο ναός της Αγίας Θεοδώρας αποτελεί μοναδικό φαινόμενο και είναι από τα πιο δημοφιλή και αξιόλογα αξιοθέατα της Αρκαδίας. Η εκκλησία κτίστηκε μεταξύ του 1050-1100 προς τιμήν της οσιομάρτυρος Θεοδώρας. Βρίσκεται κοντά στο χωριό Βάστα της Μεγαλόπολης σε μια κατάφυτη ειδυλλιακή ρεματιά με πυκνό δάσος από θεόρατες βελανιδιές. Η οδική πρόσβαση γίνεται από το Ίσαρι μετά από μια πανέμορφη κατηφορική διαδρομή. Η μνήμη της Οσιοπαρθενομάρτυρος Θεοδώρας από αμνημονεύτων ετών και μέχρι του έτους 1952 εορταζόταν κάθε Λαμπροτρίτη για λόγους που δεν διέσωσε η παράδοση ως τοπική Αγία και πανηγύριζε ο φερώνυμος ιερός ναΐσκος της. Έκτοτε καθιερώθηκε να εορτάζεται την ίδια μέρα, που η εκκλησία μας τιμά και την μνήμη της Οσίας Θεοδώρας της εξ Αλεξάνδρειας.

Πηγή: http://www.diakonima.gr

Ιερά Μονή Παναγίας Κρεμαστής – Πύργος Ηλείας Ένα μεγάλο θαύμα της Παναγίας

Ἀναρίθμητα εἶναι τά θαύματα πού ἔχει κάνει ἡ Παναγία. Τό πιό ἐντυπωσιακό, ἦταν αὐτό πού ἔκανε ἐπί χρόνια (χάρη στήν πίστη τῶν ἀγράμματων γιαγιάδων μας), λίγο ἔξω ἀπὸ τὸν Πύργο Ν. Ἠλείας, καί συγκεκριμένα στό Μοναστήρι «Παναγία ἡ Κρεμαστή».

Λοιπόν, στό Μοναστήρι αὐτό, ὑπάρχει ἕνας γκρεμὸς, πενῆντα περίπου μέτρων. Μέχρι περίπου στή δεκαετία τοῦ 1980, οἱ μανάδες πού εἶχαν ἄρρωστα παιδιά, καί δέν γίνονταν καλά, τά ἔφερναν στό Μοναστήρι, καί τά ἔριχναν στόν γκρεμό, μέ τό σκεπτικό, πώς «τά ρίχνουν στήν ἀγκαλιά τῆς Παναγίας!». Καί τά παιδιά γίνονταν καλά!

Ο π. Παναγιώτης Γκ., ἐφημέριος τοῦ Μοναστηριοῦ μοῦ ἀνέφερε: «Ἐφέτος, (1999) ἀρχές Αὐγούστου, εἶχα ξεναγήσει ἕνα «γκρούπ» προσκυνητῶν. Τούς ὁδήγησα καί στό σημεῖο ἀπό ὅπου οἱ γονεῖς ἔριχναν τά παιδιά στόν γκρεμό. Εὐθὺς μιὰ γυναίκα μέσα ἀπὸ τὸ πλῆθος «πετάχθηκε» καὶ μοῦ εἶπε: «Πάτερ! Αὐτὸ τὸ ἔκανα καὶ ἐγώ! Πρίν ἀπό σαράντα χρόνια (1959). Εἶχα τὸν γυιό μου βαριὰ ἄρρωστο. Τὸν ἔφερα ᾿δῶ, τὸν πέταξα στὸν γκρεμό, καὶ σήμερα (1999) εἶναι ὑγιέστατος!»

Τελευταία φορὰ ποὺ ἔγινε ἕνα τέτοιο πρᾶγμα (θαῦμα), ἦταν στὶς 24 Αὐγούστου 1982. Αὐτόπτες μάρτυρες ἦταν οἱ μοναχές, ἡ καθηγουμένη ὁσιωτάτη μοναχὴ Νυμφοδώρα (ἡ ὁποία καί μοῦ διηγήθηκε τὸ γεγονός) καί οἱ ἐργάτες τῆς Μονῆς. Συγκεκριμένα: Ἡ Εὐθυμία Κ. εἶχε παντρευθεῖ, καί δέν εἶχε ἀποκτήσει παιδί. (Κατάγεται ἀπό τόν Πύργο Ἠλείας, καί μένει στή Ν. Φιλαδέλφεια. Ἀθήνα). Παρακαλοῦσε τὴν «Παναγία τὴν Κρεμαστὴ» νὰ τῆς χαρίσει παιδί, τάζοντας ταυτόχρονα, πὼς ἂν τῆς χαρίσει παιδί, θὰ τό ρίξει στό γκρεμό! Πράγματι.῾Η Παναγία τῆς χάρισε παιδί.

Καί ξεκίνησε ἀπό τήν Ἀθήνα, μέ τό παιδί στήν ἀγκαλιά, γιά νά τό ρίξει στόν γκρεμό! Τό πρωί 24^ης Αὐγούστου ἐπισκέφθηκε τό Μοναστήρι, ἀνέβηκε στόν γκρεμό, καί πέταξε τό παιδί της στόν γκρεμό. Καί τό παιδί στάθηκε ὄρθιο, κάτω στήν ἄκρη τοῦ γκρεμοῦ, χωρίς νά πάθει τήν παραμικρή γραντζουνιά! (Ἄν αὐτή ἡ ἁπλῆ γυναίκα δέν εἶχε πίστη πρός τήν Παναγία, θά ἔκανε τά πάντα, ὥστε νά μήν ἐκπληρώσει τό τάμα της, καί νά ρίξει τό παιδί της στόν γκρεμό).

Καί τό «οὐκ ἐκπειράσεις Κύριον τόν Θεόν σου» (Δευτ.6:16), δέν ἰσχύει; Ὅμως, τί σημαίνει αὐτός ὁ λόγος; Σημαίνει: Μή ζητεῖς ἀποδείξεις ἀπό τό Θεό, νά σοῦ δείξει τή δύναμή Του, γιατί αὐτό εἶναι δεῖγμα ἀπιστίας. Κάτι τέτοιο ἔκαναν οἱ Ἰσραηλῖτες (Ἀριθμ. 14: 22, 20:1-2). Γι’αὐτό, λέγοντας ὁ Κύριος στούς Ἰσραηλῖτες «οὐκ ἐκπειράσεις Κύριον τόν Θεόν σου», διασαφήνισε: «ὃν τρόπον ἐξεπειράσατε ἐν τῷ Πειρασμῷ» (Δευτ.6:16). Ὅμως, μέ αὐτό πού ἔκαναν οἱ ἀγράμματες γιαγιάδες μας (πετώντας τά ἄρρωστα παιδιά τους στόν γκρεμό) δέν ἐκπείραζαν τόν Κύριο. Τουναντίον, ἔδειχναν, ἐπιβεβαίωναν τή μεγάλη τους πίστη πρός τή Μητέρα Του. Τέλος, κατά τό 1990 ἔκλεισαν μέ σιδηρένια κάγκελα τὴν ἔξοδο, ποὺ ὁδηγεῖ στὸν ἱστορικό καί ἱερό αὐτόν γκρεμό. ῎Οχι γιατί ἄλλαξε ἡ Παναγία, ἀλλὰ, γιατί ἄλλαξαν οἱ ἄνθρωποι…

Αρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

Το περίεργο φυτό που δεν θέλει να το αγγίζουν

Λέγεται «Ντροπαλή Μιμόζα» και αντιδρά αμέσως στο άγγιγμα. Πολλοί δεν γνωρίζουν για αυτό το περίεργο φυτό που λέγεται «Ντροπαλή Μιμόζα» ή «Μη μου άπτου» (Mimosa Pudica) και αντιδρά αμέσως στο άγγιγμα, κλείνοντας στιγμιαία τα φύλλα του.

Αναλυτικότερα, η μιμόζα (Mimosa) είναι γένος που αποτελείται 400 με 500 είδη ποών και θάμνων και ανήκει στη τάξη των ψυχανθών. Το όνομα μιμόζα προέρχεται από την ελληνική λέξη «μίμος».

Τα πιο γνωστά είδη του γένους είναι η Μιμόζα η αισχυντηλή, γνωστή και ως μη μου άπτου, και το είδος Mimosa tenuiflora, από τη ρίζα του οποίου προέρχεται το αγιαχουάσκα, το οποίο περιέχει τη ψυχοτρόπο ουσία διμεθυλοτρυπταμίνη.

Το γένος έχει περίπλοκη ιστορία ταξινόμησης και πολλά είδη έχουν ταξινομηθεί ή αφαιρεθεί σε αυτό, με αποτέλεσμα να υπάρχουν 3.000 διωνυμικά ονόματα στο γένος Μιμόζα, πολλά από τα οποία είτε είναι συνώνυμα άλλων ειδών ή έχουν μεταφερθεί σε άλλα γένη. Σε αυτό το λόγο οφείλεται εν μέρη ότι την ονομασία «Μιμόζα» φέρουν και φυτά που δεν ανήκουν στο γένος αλλά έχουν παρόμοια πτεροειδή ή διπτεροειδή φύλλα, όπως η ακακία Κωνσταντινουπόλεως (Albizia julibrissin) και η Ακακία λευκάζουσα. Το ITIS αναγνωρίζει στο γένος Μιμόζα 26 είδη.

Η Mimosa pudica που ονομάζεται και «φυτό-καλός μαθητής», κατάγεται από τη Βραζιλία, την Ινδία και το Εκουαδόρ και τα άνθη του σχηματίζουν μικρές χνουδωτές μπάλες με χρώμα συνήθως ροζ ή μοβ. Όσο για την ευαισθησία του, αυτή έγκειται στο ότι τα φύλλα του διπλώνονται σε κάθε άγγιγμα και αν μάλιστα κάποιος τα αγγίξει με λίγο περισσότερη δύναμη, οι μίσχοι λυγίζουν και αυτά πέφτουν. Οι κινήσεις αυτές ονομάζονται σεισμογενείς μετακινήσεις (αφορούν αντίδραση στον φυσικό κραδασμό). Παράλληλα τα φύλλα του Mimosa pudica κλείνουν τη νύχτα και ξανανοίγουν με το φως του ήλιου, υποτασσόμενα σε κινήσεις γνωστές ως νυκτογενείς μετακινήσεις.

Αυτές οι κινήσεις προκαλούνται όταν συγκεκριμένες περιοχές των φυτικών κυττάρων χάνουν την ωσμωτική πίεση – πρόκειται για τη δύναμη που ασκείται στα κυτταρικά τοιχώματα από το νερό εντός των κυττάρων. Οταν το φυτό… ενοχλείται, περιοχές του μίσχου του εκλύουν χημικά όπως ιόντα καλίου, τα οποία και ωθούν το νερό έξω από τα κύτταρα. Ετσι προκαλείται απώλεια της πίεσης και τελικώς κατάρρευση των φυτικών κυττάρων.

Ειδικοί από το Πανεπιστήμιο της Δυτικής Αυστραλίας σε συνεργασία με τον καθηγητή Στέφανο Μανκούζο του Πανεπιστημίου της Φλωρεντίας ανακάλυψαν ότι αυτές οι κινήσεις του φυτού δεν είναι απλώς ανακλαστικές.

Οι ερευνητές εξέτασαν τη βραχυπρόθεσμη και τη μακροπρόθεσμη «μνήμη» του Mimosa pudica σε περιβάλλοντα με πολύ καθώς και με λίγο φως ρίχνοντας επανειλημμένως νερό σε φυτά του συγκεκριμένου είδους μέσω μιας ειδικής συσκευής προκειμένου να διερευνήσουν την απόκρισή τους.

Όπως είδαν, τα φυτά σταμάτησαν να μαζεύουν τα φύλλα τους μόλις έμαθαν ότι το νερό δεν αποτελούσε απειλή για την επιβίωσή τους. Μάλιστα, σύμφωνα με δημοσίευση στο επιστημονικό έντυπο «Oecologia», τα Mimosa pudica αποκτούσαν αυτή την επίκτητη συμπεριφορά μέσα σε δευτερόλεπτα και, όπως συμβαίνει και με τα ζώα, η μάθηση ήταν ταχύτερη σε συνθήκες λίγου φωτός.

Σύμφωνα με τα νέα ευρήματα, τα «ευαίσθητα φυτά» είναι σε θέση να μάθουν και να θυμηθούν όπως και τα ζώα, χωρίς όμως να διαθέτουν εγκέφαλο. Παρ’ ότι οι επιστήμονες δεν είναι σίγουροι ποιος μηχανισμός κάνει το Mimosa pudica να μαθαίνει και να θυμάται, εκτιμούν ότι αφορά ένα δίκτυο σηματοδότησης που βασίζεται στο ασβέστιο εντός των κυττάρων του φυτού – πρόκειται για ένα δίκτυο του οποίου η λειτουργία προσομοιάζει με εκείνη που εμπλέκεται στη διαδικασία μνήμης των ζώων.

Πηγή: https://www.parapolitika.gr

Το Άγιο Πνεύμα εμφανίζεται σε βάπτιση!!!

Ένας Σέρβος σπουδαστής, ονόματι Πέτρος Ρέστοβιτς από το Βελιγράδι, άθεος και αβάπτιστος μέχρι τα 19 του χρόνια, βρήκε την πίστη και ζήτησε να βαπτιστεί στο μοναστήρι του Χιλανδαρίου. Καθώς γινόταν το μυστήριο του βαπτίσματος, κάποιος φίλος του τράβηξε μια φωτογραφία. Την ώρα που φωτογράφιζε, επέτρεψε ο Θεός να φανεί κάτι από την αόρατη χάρη του μυστηρίου του βαπτίσματος. Αυτό φάνηκε όταν εκτυπώθηκαν οι φωτογραφίες. Ολοι παρετήρησαν με κατάπληξη και ιερό δέος ότι στο κεφάλι του νεοφωτίστου καθόταν ένα λευκό περιστέρι!!! Η συγκίνηση του ίδιου μόλις είδε τη φωτογραφία ήταν απερίγραπτη. Το γεγονός αυτό συνέβη το 1980 στην Ιερά Μονή Χιλανδαρίου, του Αγίου Ορους.

Πηγή: http://www.diakonima.gr

Θαύμα εν ώρα βαπτίσεως, εμφάνιση αγγέλου

Στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, στο New Mexico, πήγαν δυο Καθολικοί να γίνουν Ορθόδοξοι, ένας άντρας και μία γυναίκα.. Οι ιερείς τούς είπαν, ότι μπορεί να γίνει κανονικά η βάπτιση με κολυμπήθρα ή να τους διαβαστεί μία ευχή. Η γυναίκα διάλεξε την κολυμπήθρα και βαπτίστηκε πρώτη. Ο άνδρας διάλεξε να του διαβαστεί η ευχή και όχι να βαπτιστεί κανονικά. Κάποιος έβγαλε φωτογραφίες το «βάπτισμα» του ανδρός και να τί είδε, όταν τυπώθηκαν οι φωτογραφίες… Στη συνέχεια καταθέτουμε δυο σχόλια από ανθρώπους που θέλησαν να επαληθεύσουν το θέμα-θαύμα.

1^ο Σχόλιο από http://www.filoumenos.com Επικοινώνησα με τον Πάτερ Ιωάννη Bethancourt στην Holy Trinity (Antiochian) Orthodox Church in Santa Fe, New Mexico, όπου βγήκαν οι φωτογραφίες με την κοπέλα, και είπε τα εξής: «Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν πριν από πολλά χρόνια στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Αγίας Τριάδας (Αντιοχείας) στη Σάντα Φε του Νέου Μεξικού. Είμαι ο παπάς στο κέντρο της εικόνας και μόλις είχα ολοκληρώσει τρεις βαπτίσεις και τελείωνα τα χρίσματα. Η πιο κοντή νεαρή γυναίκα στην αριστερή πλευρά της εικόνας (όχι αυτή με έντονο φως) ήταν προσήλυτη από τον Ιουδαϊσμό και ο πατέρας της — που είναι ραβίνος — τράβηξε τις φωτογραφίες. Ξέρω λοιπόν ότι δεν έθιξαν με κανέναν τρόπο.»

2^ο Από σχόλιο ειδικού: Δεν είναι φωτομοντάζ και αυτό αποδεικνύεται περισσότερο από τις λάμψεις που αντανακλούν στα πρόσωπα, αλλά και στα σώματα των παρευρισκομένων στην βάπτιση αυτή. Με την ίδια λογική τότε όλες οι φωτογραφίες είναι ψεύτικες και πλάστες! Το λέω επίσης γιατί είμαι και γνώστης του προγράμματος adobe photoshop CS5 το καλύτερο πρόγραμμα επεξεργασίας φωτογραφιών και είναι αδύνατον να φτιάξει κανείς τέτοιες φωτογραφίες!!!

Πηγή: http://yiorgosthalassis.blogspot.com

Ο θαυματουργός Πανορμίτης της Σύμης

Βορειοδυτικά της Ρόδου, δεκαέξι μίλλια μακρυά, δυόμιση περίπου ώρες με το καράβι, βρίσκεται ένας μικρός παράδεισος τού Αιγαίου, το όμορφο δηλαδή νησί της Σύμης με τους πολλούς κόλπους και όρμους και λιμάνια και ακρωτήρια. Κλίμα υγιεινό. Ζωή γεμάτη ηρεμία, γαλήνη και απλότητα ανάμεσα σε καλόκαρδους ψαράδες και σφουγγαράδες. Και παντού μία ατμόσφαιρα πατροπαράδοτης ευσέβειας. Στα νότια τού νησιού, στον μυχό ενός γραφικού λιμανιού προβάλλει χτισμένο επάνω σε βράχους το ιστορικό Μοναστήρι τού Πανορμίτη, δηλαδή τού Αρχαγγέλου Μιχαήλ. Εκεί φυλάσσεται η θαυματουργή εικόνα τού Αρχαγγέλου.

Ο Ταξιάρχης Μιχαήλ θεωρείται πατέρας, οδηγός, φρουρός και προστάτης τού Συμιακού λαού. Είναι το καμάρι τους, η δόξα τους, η κορώνα τους. Το καταφύγιο τους σ’ όλες τις θλίψεις που τους προξενεί η θάλασσα και η κάθε δυσκολία της ζωής. Τον ευλαβούνται στο έπακρο. Τού έχουν αφιερώσει πολυάριθμους Ναούς και Μοναστήρια. Παίρνουν το όνομά του: Μιχάλης, Ταξιάρχης, Πανορμίτης, Παερμιώτης, Μιχαλία, Μιχαλάκενα. Μάλιστα τα παιδιά που γεννήθηκαν ύστερα από θαύμα του, οπωσδήποτε — σύμφωνα και με το τάμα των γονέων τους— παίρνουν το όνομά του.

Το Μοναστήρι τού Πανορμίτη δεν είναι μόνο Συμιακό προσκύνημα, αλλά πανδωδεκανησιακό, για να μη πούμε πανελλήνιο. Κυρίως προσκύνημα των ναυτικών. Όλο τον χρόνο καταφθάνουν εκεί χιλιάδες προσκυνητές, προβαίνουν στην εξής παράδοξη ενέργεια. Βάζουν σ’ ένα ξύλινο κιβώτιο κερί, λιβάνι, λάδι, χρήματα, χαρτί με ονόματα, τάματα, το κλείνουν καλά, πλησιάζουν στην άκρη τού πλοίου και με προσευχές, με ψαλμωδίες – «Των ουρανίων στρατιών Αρχιστράτηγε…» – και θρησκευτική κατάνυξι το πετούν στην θάλασσα, για να το παραλαβή αυτή και να το οδηγήση στο Μοναστήρι τού Πανορμίτη.

Μετά από λίγες ημέρες ή εβδομάδες παίρνουν την απάντησι: «Ελάβαμε τα αφιερώματά σας. Προσευχηθήκαμε για σας. Η ευχή τού Αρχαγγέλου να είναι πάντοτε μαζί σας». Ή «Ελάβαμε το αφιέρωμα σας, ήτοι τους τρεις μύλους, το κερί, τον ξυλαλά (=μοσχολίβανο), το λιβάνι, το λάδι και τ’ ασημένια μάτια. Η ευχή τού Αρχαγγέλου μαζί σας».

Συζητώντας κανείς με ναυτικούς μαθαίνει πολλά για τον περίεργο πλουν προς τον Πανορμίτη.

Πρόσφατα γνωρισθήκαμε με κάποιον συνταξιούχο πλοίαρχο και γενομένης συζητήσεως μας διηγήθηκε τα επόμενα: «Το 1947 ως υποπλοίαρχος ταξείδευα με το φορτηγό «Αργολικός» τού Εμπειρίκου. Αφήσαμε πίσω μας την Αλεξάνδρεια και κατευθυνόμασταν για την Κωνσταντινούπολη όπου θα παίρναμε μετάλλευμα για την Αμερική. Προσπερνώντας την Ρόδο ο Συμιακός τιμονιέρης τού πλοίου μου λέει:

«Καπετάνιε, εκεί μακρυά στο βάθος βρίσκεται η Σύμη με τον Πανορμίτη.

Αν πετάξουμε ένα μπουκάλι στην θάλασσα, πηγαίνει μόνο του». Υιοθέτησα την πρότασί του, και μαζί με τον πλοίαρχο βάλαμε μέσα ονόματα, διευθύνσεις, ένα γράμμα, δέκα δολλάρια, το κλείσαμε καλά και το ρίξαμε στα νερά. Μετά από δύο εβδομάδες η σύζυγος μου στην Αθήνα έλαβε επιστολή από το Μοναστήρι. Σχετικά με το πως έφθασε το αποσταλέν στον προορισμό του ήταν γραμμένα τα εξής: «Ένας βαρκάρης έπλεε σε μικρή απόστασι από το Μοναστήρι. Είδε το μπουκάλι να κατευθύνεται προς τα εδώ. Σκέφθηκε πως κάποιοι ευσεβείς το έρριξαν από μακρυά. Σκύβει, το παίρνει και μας το παραδίδει».

Αν δεν βρισκόταν μία Συμιακή γειτόνισσά της δεν μπορούσε να καταλάβη τίποτε από την υπόθεσι. «Αφού πρόκειται ο σύζυγός σας — έγραφαν μεταξύ των άλλων οι Επίτροποι της Μονής — να πάη στην Αμερική, τον παρακαλούμε να μας στείλη μία γραφομηχανή, γιατί την έχουμε ανάγκη». Πληροφορήθηκα το καθέκαστα γεμάτος συγκίνησι. Ανταποκρίθηκα πρόθυμα και στο αίτημα τους. Από τότε κάθε χρόνο πηγαίνω στην χάρι του. Ο Ηγούμενος μου λέει χαμογελώντας πως η γραφομηχανή υπάρχει ακόμη και μου την δείχνει. Κάποτε που αρρώστησα βαρεία και επρόκειτο να υποβληθώ και σε εγχείρησι είδα στον ύπνο μου τον Αρχάγγελο. Με επεσκέφθηκε για να μου προαναγγείλη την επιτυχία της εγχειρήσεως». Δηλαδή εκείνο που θα πέση στην θάλασσα, κατά τρόπο ανεξιχνίαστο, μυστηριώδη, θαυματουργικό αράζει στο λιμάνι τού Πανορμίτη. Είναι συνηθισμένο το φαινόμενο να βλέπη κανείς σ’ αυτό το λιμάνι να επιπλέουν κουτιά, μικρά καραβάκια με λιβάνι, ξύλινα μπαούλα, μπουκάλια με λάδι κλπ. που εστάλησαν όχι μόνο από το Κρητικό πέλαγος ή το Αιγαίο ή το Ιόνιο ή την Δυτική Μεσόγειο, αλλά ακόμη και από τον Ατλαντικό ωκεανό. Αυτός είναι ο Μεγαλόχαρος της Σύμης! Αιώνες τώρα επιτελείται η παράδοξη αυτή θαυματουργία. Κάποτε μάλιστα που η Μονή είχε οικοδομικές ανάγκες, στο λιμάνι τού Πανορμίτη, ήρθαν – ποιος ξέρει από πόσο μακρυά; – όσες σανίδες χρειάζονταν. Αυτή είναι η πίστις η Χριστιανική. Κι’ όποιος θέλει να την ενισχύση περισσότερο, ας επιχείρηση ένα ταξίδι στην Σύμη. Έτσι θα βεβαίωση αυτοπροσώπως «τού λόγου το ασφαλές».

Πηγή: Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον http://www.egolpion.com. Απο το βιβλίο «ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ»

Η νυχτερίδα και το ραντάρ

Τις τελευταίες δεκαετίες οι ειδικοί στον τομέα της υποβρυχίου ακουστικής χρησιμοποιούν το λεγόμενο σύστημα «σονάρ ή ηχοβόλιση», για να προσδιοριστεί η θέση αντικειμένων και η διαμόρφωση της επιφάνειας των βυθών της θάλασσας. Αυτό το σύστημα βασίζεται στα υπερηχητικά κύματα, δηλαδή στα κύματα που παράγουν οι υπέρηχοι.

Πιο συγκεκριμένα: Όταν ένα σώμα υποστεί παλμική δόνηση, παράγει ήχο. Ο αριθμός των δονήσεων σ’ ένα δευτερόλεπτο ονομάζεται συχνότητα. Και όταν η συχνότητα είναι υψηλή, τότε μιλάμε για υπερήχους, οι οποίοι δεν ακούγονται από το ανθρώπινο αυτί, όταν ξεπερνούν τις 20.000(!) δονήσεις στο δευτερόλεπτο. Οι επιστήμονες λοιπόν χρησιμοποιώντας τη μέθοδο εκπομπής υπερηχητικών κυμάτων και μελετώντας το χρόνο και το είδος της ανακλάσεώς τους, ανιχνεύουν στους βυθούς τα υπάρχοντα υποβρύχια, ναυάγια, ψάρια, κοράλλια, υφάλους κλπ.

Αλλά στην περίπτωση αυτή πάλι την προτεραιότητα έχει η φύση. Έτσι βλέπουμε τα χαριτωμένα δελφίνια να χρησιμοποιούν την ίδια μέθοδο των υπερηχητικών κυμάτων. Εκπέμπουν μια σειρά από πολύ ψηλές κραυγές, που είναι υπερηχητικά κύματα με συχνότητα 200.000! δονήσεις το δευτερόλεπτο για σκοπό ανιχνεύσεως και προσανατολισμού. Οι κραυγές αυτές είναι άπιαστες από το ανθρώπινο αυτί, καταγράφονται όμως από ειδικές ανιχνευτικές συσκευές, οι οποίες μετατρέπουν τους υπερήχους σε ήχους.

Αυτό που θαυμάζουμε στο δελφίνι, το συναντούμε και στη νυχτερίδα, η οποία παρ’ όλη την ασθενική της όραση πετάει άνετα στη βαθιά νύχτα και πιάνει πολυάριθμα έντομα, χωρίς ποτέ να σκοντάψει σε κολώνες, σύρματα, κλαδιά ή τοίχους. Η νυχτερίδα έχει εφοδιασθεί με συσκευή, που λειτουργεί όπως το ραντάρ. Εκπέμπονται δηλαδή υπερηχητικά κύματα από το λάρυγγά της, διοχετεύονται προς τα έξω, ανακλώνται, συλλαμβάνονται από τα αυτιά της και φυσικά από τον εγκέφαλο. Τέλειο ραντάρ κατασκευασμένο σε τόσο ασύλληπτα μικροσκοπική διάσταση!

Το πιο συγκλονιστικό: «Ο μηχανισμός τους, αναφέρει ο Γάλλος επιστήμονας Ζαν Μοντορσιέ, είναι πολύ τελειότερος από τα καλύτερα ραντάρ μας. Τα σήματα της νυχτερίδας διανύουν 30 χιλιόμετρα, ενώ τα δικά μας μόλις τα προσεγγίζουν στο ίδιο χρονικό διάστημα (1975).

Η νυχτερίδα χρησιμοποιεί τη γλώσσα της, για να διαμορφώνει ήχους. Μερικές νυχτερίδες παράγουν ήχους με ρυθμό 800, 1000 ή 1200 κλικ (συχνότητα) το δευτερόλεπτο!

Από την 5^η κιόλας μέρα της Δημιουργίας- όταν δημιουργήθηκαν τα πτηνά και τα άλλα ζώα- οι νυχτερίδες χρησιμοποιούν υπερήχους για να «βλέπουν» στο σκοτάδι. Μπορούν να αποφύγουν και τον ιστό μιας αράχνης, ακόμα και αν τους κλείσει κανείς τα μάτια. Αν όμως τους κλείσει τα αυτιά, οι νυχτερίδες θα αρχίσουν να προσκρούουν ακόμα και σε ογκώδη αντικείμενα που θα τύχουν στο δρόμο τους.

Η νυχτερίδα εκπέμπει μια λεπτή δέσμη υπερήχων που, όταν κτυπάνε σε διάφορα σώματα, αντανακλώνται και συλλέγονται από το αυτί της.

Από τον περασμένο αιώνα, οι φυσικοί άρχισαν να ασχολούνται με τους ήχους και τους υπερήχους. Στην αρχή του αιώνα μας, οι υπέρηχοι χρησιμοποιήθηκαν για πρακτικούς σκοπούς. Για τι άλλο; Για να σκοτώνουμε τον συνάνθρωπό μας με λίγο πιο επιστημονικό τρόπο. Με το όνομα «Σόναρ» χρησιμοποιήθηκαν κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο μηχανήματα υπερηχοβολιστικής για την ανίχνευση υποβρυχίων. Σήμερα οι υπέρηχοι χρησιμοποιούνται στην Ιατρική ως διαγνωστικό μέσο μεγάλης ακριβείας…

Πηγή: https://epistoligr.blogspot.com

Τύχη ή Δημιουργός;

Ένας άνθρωπος αποτελείται από 10²⁸ άτομα. Δηλαδή το σώμα του απαρτίζεται από 10 οκτάκις εκατομμύρια άτομα (10²⁸=10.000.000.000.000.000.000.000.000.000).

Έχει στο δέρμα τρία εκατομμύρια ιδρωτοποιούς αδένες δια των οποίων ρυθμίζεται αυτομάτως η θερμοκρασία του σώματος ενώ συγχρόνως απομακρύνονται άχρηστες ουσίες.

Το σώμα του ανθρώπου μέσα σε μια ημέρα παράγει 1.700.000 θερμίδες! Απίστευτο, όμως αληθινό. Ο οργανισμός μας εφόσον παίρνει τροφές οι οποίες περιέχουν άνθρακα με διάφορες μορφές παράγει διαρκώς θερμότητα, όπως ακριβώς συμβαίνει στη σόμπα όταν τροφοδοτείται με ξύλα ή κάρβουνα. Η καύση μέσα στη θερμάστρα γίνεται με τη βοήθεια του οξυγόνου της ατμόσφαιρας, εις δε τον οργανισμό γίνεται κατά την ένωση των τροφών με το οξυγόνο που εισάγεται στους πνεύμονες. Μ’ αυτές τις 1.700.000 θερμίδες έπειτα από μερικές ώρες η θερμοκρασία του σώματός μας θα ανέβαινε τόσο, ώστε θα καιγόμαστε από μεγάλο πυρετό.

Και όμως ούτε καιγόμαστε ούτε καταστρεφόμαστε, γιατί υπάρχει αυτός ο σκόπιμος μηχανισμός: η εξάτμιση χάρις στην οποία η θερμότητα που πλεονάζει μέσα μας να φεύγει και να διατηρείται η κανονική θερμοκρασία του σώματος. Με τον αέρα που εκπνέουμε, με την ακτινοβολία που βγαίνει διαρκώς από ολόκληρο το σώμα.

Για δείτε, όταν σπάσει ένα κόκαλο το μόνο που μπορεί να κάνει ο ιατρός είναι να το βάλει στη θέση του και τίποτα άλλο.

Τη συγκόλληση, την επούλωση, θα την κάνει το σώμα εκ των έσω, από μοναχό του. Το ίδιο συμβαίνει και στην περίπτωση τραύματος. Το μόνο που θα κάνει ο ιατρός είναι να καθαρίσει το τραύμα και να φέρει μαζί τα χείλη του με ραφή ή χωρίς ραφή. Την επούλωση θα την κάνει το σώμα εκ των έσω και μόνον το σώμα από μοναχό του. Δεν βλέπετε την έμφυτη «σοφία»; Παίρνει τροφή νεκρή, που τρώμε και την κάνει ζωντανή: αίμα, και με το αίμα φτιάχνει σάρκα, κόκαλα, όργανα, χωρίς εμείς να έχουμε διόλου είδηση και συνείδηση του τι γίνεται μέσα στον οργανισμό μας, χωρίς την εντολή μας, χωρίς την έγκρισή μας, χωρίς να μας ρωτήσουν, ακόμα και εναντίον της γνώμης μας και της θελήσεώς μας. Αν οι θαυμαστές λειτουργίες του Αυτόνομου Νευρικού Συστήματος αφήνονταν στη δική μας διάθεση και διάκριση, στο δικό μας έλεγχο, στη διάκριση του μυαλού μας δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε ίσως περισσότερο από μερικά λεπτά της ώρας.

Έργο αποκλειστικό της «σοφίας» αυτής που βρίσκεται πίσω από κάθε όργανο μικροσκοπικό κύτταρο, έργο των έμφυτων δυνάμεων του οργανισμού για να συντηρείται η ζωή του.

ΕΝΑ ΜΗΧΑΝΟΛΟΓΙΚΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ…

Εάν ένας μηχανικός μπορούσε μέσα σ’ ένα χώρο 16 περίπου κυβικών εκατοστών (είναι ο χώρος που καταλαμβάνουν 16 γραμμάρια νερού) να κατασκευάσει ένα ηχητικό σύστημα που θα περιλάμβανε:

·      ένα συντονιστή σύνθετης αντίστασης

·      ένα μηχανικό αναλυτή μεγάλης κλίμακας

·      μία κινητή μονάδα αυτόματης ρύθμισης και ενίσχυσης

·    ένα πολυαγωγικό μεταβιβαστή για τη μετατροπή μηχανικής ενέργειας σε ηλεκτρική

·      ένα σύστημα για να διατηρεί μία λεπτή υδραυλική ισορροπία

·      και ένα εσωτερικό αμφίδρομο σύστημα επικοινωνιών

·      και αν ακόμα κατόρθωνε να επιτελέσει αυτό το θαύμα της σμίκρυνσης, ίσως και πάλι, δεν θα έφθανε στην απόδοση και αντιγραφή της λειτουργίας του ανθρώπινου αυτιού.

Το αυτί μας βομβαρδίζεται από ερεθίσματα, που έρχονται απ’ όλες τις κατευθύνσεις, ακούει ήχους που ένα παλλόμενο αντικείμενο ωθεί μόρια αέρος με συχνότητα ανάμεσα στις 15-15000 δονήσεις ανά δευτερόλεπτο. Το αυτί μπορεί να κάνει το λεπτό διαχωρισμό μεταξύ της μουσικής που παίζουν τα βιολιά και οι βιόλες μιας συγκεντρωμένης ορχήστρας. Μπορεί να αγνοήσει τη βουή μιας κοσμοπλημμύρας και να ξεχωρίσει μια μοναχική γνώριμη φωνή. Ακόμα κατά τη διάρκεια του ύπνου λειτουργεί. Έτσι ενώ στο θόρυβο μεγάλης κυκλοφορίας μπορεί να κοιμάται ο άνθρωπος, όμως μπορεί να ξυπνήσει απότομα με την απαλή μελωδία ενός μουσικού ξυπνητηριού.

Τα ηχητικά κύματα μπαίνουν στον ακουστικό πόρο και πλήττουν το τύμπανο. Οι δονήσεις του τύμπανου μεταδίδονται στο μέσον ους κατά μήκος ενός μοχλού από τρία οστάρια, ο οποίος πολλαπλασιάζει την ισχύ τους κατά 10-15 φορές. Τα οστάρια τις μεταβιβάζουν σε μία μεμβράνη, την ωοειδή θυρίδα, πίσω από το τρίτο οστάριο. Η θυρίδα τις στέλνει δια μέσου του υγρού κοχλία που έχει σχήμα σαλιγκαριού τα κύματα αυτά ερεθίζουν παλλόμενες τρίχες που μεταδίδουν σήματα στον εγκέφαλο μέσω του ακουστικού νεύρου. Στο σημείο αυτό, το ερέθισμα στο άκρο της αλυσίδας ακούγεται σαν ήχος ορισμένου ύψους. ΛΟΙΠΟΝ: Το πολυπλοκώτατο αυτό μηχανολογικό αριστούργημα έγινε μόνο του;

Πηγή: https://epistoligr.blogspot.com

Αυτόματος ψυκτικός μηχανισμός

Απ’ τις τόσες εκπληκτικές λειτουργίες που συνθέτουν τη βιολογική μας ύπαρξη, παίρνουμε μία, τη λειτουργία του ιδρώτα.

Αποκρουστικό θέμα, θα μου πείτε κι αν μας έλειπε θα’ ταν καλύτερα. Όμως, δεν είναι έτσι. Ο ιδρώτας στα φυσιολογικά του όρια, αποτελεί μέρος της υγείας μας, της ζωής μας, αν θέλετε. Ναι, βέβαια, αν δεν ιδρώναμε καθόλου, θα κινδυνεύαμε να… «καούμε».

Έτσι, ακριβώς, είναι. Το σώμα μας είναι μια μηχανή, που συνέχεια υπερθερμαίνεται. 

Οι τροφές, που τρώμε, δεν είναι άλλο παρά «καύσιμα», που ο οργανισμός μας τα «καίει».

Έτσι, ο ανθρώπινος οργανισμός παράγει συνέχεια θερμότητα και ταυτόχρονα, με την άδηλη αναπνοή, αποβάλλει θερμότητα. Μ’ αυτό τον τρόπο, η εσωτερική μας θερμότητα διατηρείται σε φυσιολογικά επίπεδα, δηλ. 36⁰ -37⁰ C.

Η εσωτερική αυτή θερμοκρασία, όμως, όταν βρεθούμε σε ειδικές συνθήκες, ανεβαίνει απότομα. Κυριολεκτικά ανάβουμε, όταν η εξωτερική θερμοκρασία ανεβαίνει το καλοκαίρι, όταν κάνουμε κάποια σωματική άσκηση, γυμναστική, κάποια κουραστική εργασία, περπατάμε γρήγορα ή τρέχουμε. Τότε, στην κυριολεξία, μας σώζει… ο ιδρώτας.

Σ’ ένα τμήμα του εγκεφάλου μας υπάρχει ένα είδος «θερμοστάτη», θα λέγαμε, το «θερμορυθμιστικό κέντρο». Είναι το ειδικό για τη ρύθμιση της θερμοκρασίας του σώματος. Μόλις, λοιπόν, η παραγωγή θερμότητας ξεπερνάει τα φυσιολογικά όρια, το θερμορυθμιστικό κέντρο ξυπνάει αμέσως τους ιδρωτοποιούς αδένες. Αυτοί είναι 3.000.000 περίπου, σπαρμένοι σ’ όλο μας το σώμα, κάτω απ’ το δέρμα μας και καταλήγουν στην επιφάνειά του.

Αμέσως οι ιδρωτοποιοί κηρύττουν συναγερμό και κινητοποιούν ολόκληρο σύστημα. «Βάζουν μπρος» ένα ψυκτικό μηχανισμό. Εκκρίνουν άφθονο νερό και κάνουν ένα δροσερό «ντους» στο υπερθερμασμένο σώμα μας. Το πλένουν, το δροσίζουν και δεν το αφήνουν να… ψηθεί από την υπερβολική θερμότητα.

Το νερό αυτό μαζί με άλλες άχρηστες ουσίες του οργανισμού, το νιώθουμε να ξεχειλίζει και να βγαίνει απ’ τα εκατομμύρια πόρους του δέρματός μας. Τότε, λέμε, ότι είμαστε καταϊδρωμένοι. Αυτός ο ιδρώτας μας, όμως, έκανε το … θαύμα του. Καθώς εξατμίζεται απ’ το σώμα μας, αφαιρεί μαζί και την περίσσεια θερμότητα και νιώθουμε να μας διαπερνά η ευχαρίστηση της δροσιάς. Μόνο, που χρειάζεται προσοχή, να μη στεγνώσουμε απότομα και κρυολογήσουμε.

Ο ιδρώτας, λοιπόν, είναι απαραίτητος στον οργανισμό μας. Οι γιατροί μας λένε ακόμα, ότι είναι ευεργετικός και γι’ άλλους λόγους. Βοηθάει, τα νεφρά, γιατί ελαττώνει την εργασία τους. Κι’ επίσης βοηθάει στην καλή λειτουργία του αίματος κι επομένως στην ομαλή λειτουργία της καρδιάς. Και αυτά όλα γίνονται από την τύχη ;;;

Πηγή: https://epistoligr.blogspot.com

Μεγάλοι επιστήμονες απορρίπτουν την τύχη

Στην εποχή μας, η ημιμάθεια και η ανευθυνότητα έχουν γίνει της μόδας. Ο καθένας κάνει τον παντογνώστη. Κι αν έτυχε να βγάλει το Πανεπιστήμιο, τότε είναι που δεν τον πιάνεις πουθενά. Χρησιμοποιώντας πολλές φορές ένα λεξιλόγιο ακαταλαβίστικο και μισό-επιστημονικό, εκφράζει γνώμες λαθεμένες και καταλήγει σε συμπεράσματα αντιεπιστημονικά. 

Έτσι αποφαίνεται χωρίς να δέχεται αντίρρηση, ότι ο άνθρωπος προέρχεται από… τον πίθηκο και ότι τον Θεό τον έφτιαξαν… οι παπάδες! Απόδειξη την αμάθειάς του είναι ότι ταυτίζει τον εαυτό του με τα ζώα και το Ευαγγέλιο με τους παπάδες! Αλλά, όσο δε μπορεί να ξεχωρίσει αυτά τα απλά πράγματα είναι αδύνατο να βγει από το βάλτο της σύγχυσης και να πατήσει στο στέρεο έδαφος της αλήθειας. 

Εάν όμως εσύ ενδιαφέρεσαι ειλικρινά να γνωρίσεις την αλήθεια, αυτά που γράφονται εδώ θα σε βοηθήσουν στην έρευνά σου και η ώρα που θα διαθέσεις να τα διαβάσεις, δεν θα πάει χαμένη.

Το ερώτημα, ποιος έκανε τούτο ή εκείνο είναι ένα ερώτημα με το οποίο μας έχει διαπαιδαγωγήσει το περιβάλλον της Φύσης. Πράγματι, το κάθε ον που ζει και κινείται στον κόσμο, έχει προηγούμενο ένα άλλο ον στο οποίο χρωστάει την ύπαρξή του και δίχως το οποίο δεν θα υπήρχε. Τούτο το προηγούμενο γεγονός ονομάζουμε αιτία. Π.χ. Εγώ υπάρχω επειδή προηγουμένως υπήρξε ο πατέρας μου και η μητέρα μου. Ο πατέρας μου υπήρξε επειδή πριν απ’ αυτόν υπήρξαν δύο άλλοι άνθρωποι, οι γονείς του. Ή ακόμα, υπάρχει ένα τραπέζι επειδή υπήρξαν δένδρα και υλοτόμοι και ξυλουργοί κ.ο.κ.

Έχουμε παιδαγωγηθεί από το περιβάλλον μας να ζητάμε για κάθε τι την αιτία του, που βρίσκουμε έξω απ’ αυτό. Στην απέραντη λοιπόν, αλυσίδα των όντων – αιτιατών και αιτίων – φθάνουμε στο Θεό, την πρώτη αιτία και παιδαγωγημένοι καθώς είμαστε από το περιβάλλον, ρωτάμε και για το πρώτο αυτό αίτιο. «Ποιος το έκανε;».

Η απάντηση είναι ότι το πρώτο αίτιο – ο Θεός – έχει την αιτία της ύπαρξής Του μέσα στον Εαυτό Του, είναι CAUSA SUI, (κάουζα σούι) δηλαδή: Αυτός αιτία Εαυτού. Αυτοαίτιος.

Στην απάντηση αυτή οι αθεϊστές φιλόσοφοι χαμογελούν ειρωνικά για τούτη την αλλόκοτη έννοια του αυτοαίτιου που προβάλλουμε. Όμως η ειρωνεία αυτή στρέφεται σε βάρος τους, επειδή ενώ από τη μία αρνούνται το αυτοαίτιο για τον Θεό, από την άλλη παραδέχονται αυτό, για την υλοενέργεια. Επειδή τι άλλο είναι, παρά αυτοαίτιο, η υλοενέργεια που δέχονται σαν αιώνια και μοναδική πηγή του παντός; Παραδέχονται ασυνείδητα το αυτοαίτιο για την υλοενέργεια, ενώ χλευάζουν την ίδια έννοια όταν αναφέρεται στην πίστη σε Δημιουργό Θεό.

Οπουδήποτε, λοιπόν και να φύγει ο άνθρωπος έξω από τον Θεό, δεν θα μπορέσει ν’ απαλλαγεί από το αυτοαίτιο, είτε το ομολογήσει είτε όχι! Και στους δύο δίσκους της πλάστιγγας, είτε στον Θεό, είτε στην υλοενέργεια, βρίσκουμε κατ’ ανάγκη το αυτοαίτιο.

Εκείνοι που πιστεύουν στον Θεό έχουν το πλεονέκτημα ότι στηρίζονται σε αυθύπαρκτο πνεύμα, σαν αιτία του παντός, γι’ αυτό και μπορούν να εξηγήσουν λογικά και αβίαστα την αυστηρή μονοκρατία της σκέψης που επικρατεί στο Σύμπαν, με τη μορφή ενιαίων και σοφών νόμων, ενώ οι υλιστές, αρνούμενοι το Δημιουργό, αναγκάζονται να καταπίνουν ογκόλιθους παραλογισμών και εναντιώσεων προς τα πράγματα. 

Λένε δηλαδή, ότι το Σύμπαν έγινε στην τύχη. Επίσης, λένε ότι η ύλη γέννησε τον άνθρωπο, μολονότι ο άνθρωπος την υποτάσσει καθημερινά για την εξυπηρέτησή του. Λένε ότι η ύλη έδωσε στον άνθρωπο συνείδηση και ελευθερία, μολονότι αυτή η ίδια δεν έχει, ούτε το ένα ούτε το άλλο. 

Επίσης ότι παρατηρήθηκε μεταμορφισμός από το ένα ζωικό είδος στο άλλο, μολονότι το πείραμα διαψεύδει αυτή τη θεωρία.

Αυτό το νόημα εκφράζει η αλήθεια της Βίβλου, ότι ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο «εξ εαυτού»: δηλαδή όχι από δημιουργία που προϋπήρχε. Ο κόσμος βγήκε από τον Θεό, δεν είναι ο Θεός αλλά είναι έργο του Θεού. Ο Θεός δημιούργησε το Σύμπαν.

Έλα λίγο να φανταστούμε πώς έγινε ένα σπίτι, ας πούμε, μικρό και ταπεινό, στην τύχη.

Φύσηξε ο αγέρας, λέει, μια μπουλντόζα απ’ το γκαράζ και την πήγε στο οικόπεδο. Μια μπουλντόζα- ένα εκσκαφέα που έγινε στην τύχη… Και πήρε μπρος στην τύχη η μπουλντόζα, κι έσκαψε, έσκαψε στην τύχη και, δες, άνοιξε τα θεμέλια σ’ ένα ωραίο σχέδιο.

Ύστερα, λεει, φύσηξε άλλος αγέρας κι άρπαξε απ’ τη Χαλκίδα σακιά με τσιμέντο (έτοιμα) και μια μπετονιέρα (έτοιμη κι αυτή) κι ήρθε κι έριχνε, τα «μπετά» στις σιδερένιες κολώνες, που είχαν στο μεταξύ φυτρώσει, εκεί που έπρεπε, στην τύχη…

Έτσι, ρίχτηκαν όλα τα τσιμέντα… Κι ύστερα άλλος αγέρας άρπαξε τούβλα (έτοιμα και τούτα) απ’ τη Ραφήνα και τα’ φερε και άρχισε να τα βάζει στη θέση τους το ένα επάνω στο άλλο. Μετά είπαν οι λάσπες: δεν πάμε να σοβατίσουμε τα τούβλα; Και πήγαν, και ανέβαιναν και απλώνονταν και κολλούσαν στα τούβλα; Και πήγαν, και ανέβαιναν και απλώνονταν και κολλούσαν στα τούβλα.  Με τον ίδιο τρόπο, μη σε κουράζω περισσότερο, ζαλισμένο άνθρωπο, κινήθηκαν έτσι από μόνα τους και πήγαν στο γιαπί τα πατώματα, τα παράθυρα, οι πόρτες, τα μάρμαρα, τα ηλεκτρικά, τα υδραυλικά, τα έπιπλα, τα…, τα,…. και έγινε το σπίτι!! Δηλαδή ούτε ο μεγαλύτερος παραμυθάς και ψεύταρος, ο μακαρίτης ο Μινχάουζεν, ας πούμε.

Πηγή: https://epistoligr.blogspot.com

Ο εκπληκτικός τρόπος που τα δέντρα βοηθούν το ένα το άλλο για να επιβιώσουν στο δάσος

Όταν περπατάμε σε ένα δάσος και βλέπουμε έναν κομμένο κορμό δέντρου, σκεφτόμαστε ότι μοιάζει σαν ένας νεκρός οργανισμός. Αλλά οι ερευνητές έχουν λόγο να πιστεύουν ότι κρύβεται ένας εκπληκτικός μηχανισμός πίσω από αυτόν. Για την ακρίβεια, χάρη στη βοήθεια των άλλων δέντρων στο δάσος, αυτοί οι κομμένοι κορμοί είναι ακόμα ζωντανοί.

Ερευνητές στη Νέα Ζηλανδία πρόσφατα δημοσίευσαν μια έρευνα πάνω στο φαινόμενο που εκείνοι ονομάζουν υδραυλική σύζευξη. Τοποθετώντας ανιχνευτές σε έναν κομμένο κορμό δέντρου από τον οποίο αναδυόταν ζωντανός ιστός, αλλά και στα δέντρα που βρίσκονταν τριγύρω, παρατήρησαν κάτι ενδιαφέρον.

Τα δέντρα τυπικά χρειάζονται το πράσινο φύλλωμά τους για παραμείνουν ζωντανά και να μεγαλώσουν, αλλά εδώ δεν συμβαίνει το ίδιο. Οι επιστήμονες βρήκαν ότι ο ζωντανός κορμός είχε ένα εκτεταμένο σύστημα ριζών που έφταναν μέχρι τις ρίζες ενός κοντινού δέντρου. Εκμεταλλευόμενος το μεγαλύτερο σύστημα ριζών, ο κομμένος κορμός μπορούσε να αποκτήσει πρόσβαση σε νερό και θρεπτικά συστατικά, καταφέρνοντας να μείνει στη ζωή. Πρόκειται για ένα εκπληκτικό φαινόμενο που επιβεβαιώνει τη δυνατή σύνδεση ανάμεσα στα δέντρα και στην ικανότητά τους να βοηθούν τα «μέλη της κοινότητας» που το χρειάζονται. Το γεγονός ότι μοιράζονται τους πόρους τους είναι μια συναρπαστική λεπτομέρεια για τους επιστήμονες.

Με αυτό τον τρόπο, μπορούν να παρομοιαστούν με «οικογένειες», οι οποίες έχουν ένα ανεπτυγμένο κοινωνικό δίκτυο. Βλέποντάς το δάσος με αυτό τον τρόπο, δεν είναι περίεργο που τα υγιή δέντρα επεκτείνουν τις ρίζες τους για να βρουν ένα κομμένο κορμό δέντρου και να το βοηθήσουν να επιβιώσει.

Η μελέτη της Νέας Ζηλανδίας βρήκε επίσης ότι το υγιές δέντρο δεν προσφέρει ακριβώς ελεύθερα τους πόρους του. Κατά τη διάρκεια της ημέρα, όσο το δέντρο απορροφούσε νερό μέσω των φύλλων του, οι προμήθειες που έδινε στον κομμένο κορμό ήταν εξαιρετικά λίγες.

Εντούτοις, μόλις ερχόταν το βράδυ, ο κορμός μπορούσε να λάβει περισσότερο νερό και θρεπτικά στοιχεία από τον υγιή βοηθό του. Το ίδιο ίσχυε και με τις βροχερές μέρες, όπου η διαδικασία φωτοσύνθεσης ήταν δυσκολότερη.

Οπότε την επόμενη φορά που περπατάτε μέσα σε ένα δάσος, κοιτάξτε γύρω σας και σκεφτείτε ότι οι οργανισμοί αυτοί που βλέπετε είναι πιο περίπλοκοι απ’ ό,τι νομίζετε και ότι κάτω από τα πόδια σας υπάρχουν οι αποδείξεις ότι πρόκειται για μια λειτουργική κοινότητα. Ερώτηση: Είναι άραγε τυχαία αυτή η αλληλεγγύη μεταξύ των δένδρων;

Πηγή: https://www.dinfo.gr

Συγκλονιστικό! Η Αγία Μαρίνα υπέγραψε: «Marina from Andros»

Θαύμα Αγίας Μαρίνας: Πολλές φορές στην ζωή μας, σαν συνειδητοί Χριστιανοί, επικαλούμαστε τον Θεό και τούς Αγίους Του.

Αυτό λοιπόν έκανε και μια οικογένεια από την Κύπρο, γνωστή από τις τηλεοπτικές εκκλήσεις της πριν δύο χρόνια, για την εξεύρεση δότη προκειμένου να βρεθεί μόσχευμα για εγχείρηση στο μικρό παιδί τους, τον Ανδρέα που έπασχε από λευχαιμία.

Μόσχευμα βρέθηκε και οι γονείς ετοιμάστηκαν για να ταξιδεύσουν στις ΗΠΑ, όπου θα γινόταν η λεπτή χειρουργική επέμβαση μεταμόσχευσης μυελού.

Όλοι θυμόμαστε τότε την αγωνία της οικογένειας του Βάσου Βασιλείου από τη Λεμεσό και τις καθημερινές εκκλήσεις τους στον Χριστό μας για να σώσει το παιδί τους.

Πριν λοιπόν ξεκινήσουν για την εγχείρηση οι γονείς άκουσαν για τα θαύματα της Αγίας Μαρίνας και πήραν την πρωτοβουλία να τηλεφωνήσουν στο μοναστήρι τής Αγίας Μαρίνας στην Άνδρο και να ζητήσουν την ευλογία Της.

Στο τηλέφωνο ο ηγούμενος της Μονής αρχιμανδρίτης Κυπριανός υποσχέθηκε πως θα προσευχηθεί στην Αγία και ευχήθηκε στους γονείς να έχει το παιδί την Αγία Μαρίνα στο χειρουργείο για βοήθεια.

Πράγματι με την ευχή του ηγουμένου Κυπριανού στις αποσκευές τους και με ακράδαντη την πίστη για τη βοήθεια της Αγίας Μαρίνας οι δύο γονείς και ο μικρός Ανδρέας μετέβησαν στις ΗΠΑ.

Μετά τις καθιερωμένες προκαταρκτικές εξετάσεις προετοιμασίας ο μικρός Ανδρέας εισήλθε για την πραγματικά πολύ σοβαρή και λεπτή εγχείρηση.

Λίγη ώρα πριν το χειρουργείο παρουσιάστηκε στον ιατρό που θα χειρουργούσε τον μικρό Ανδρέα μία γυναίκα. Είπε πως είναι γιατρός και παρακάλεσε να παρακολουθήσει την εγχείρηση, επειδή ήταν προσωπική ιατρός του μικρού Ανδρέα.

Η συζήτηση της γυναίκας με τον χειρούργο έδειχνε πως κατείχε την ιατρική επιστήμη και δεν άφηνε καμιά αμφιβολία στο χειρούργο να σκεφτεί πως δεν είναι ιατρός.

Εκείνος πάντως της είπε πως δεν επιτρέπεται να βρίσκεται στο χειρουργείο ξένος ιατρός και πως αποτελούσε πρακτική της ιατρικής του ομάδας να μην μετέχουν άλλοι στις λεπτές αυτές εγχειρήσεις. Η επιμονή όμως της γυναίκας έκαμψε την αρχική αδιαλλαξία του χειρούργου.

Της ζήτησε να αφήσει τα στοιχεία της στη γραμματεία και να εισέλθει στη συνέχεια στο χειρουργείο μαζί του. Έτσι και έγινε. Η άγνωστη ιατρός εισήλθε στο χειρουργείο και όχι απλώς παρακολουθούσε αλλά συμμετείχε ενεργά στην εγχείρηση του μικρού Ανδρέα.

Αρκετές φορές μάλιστα έδωσε τις κατευθύνσεις για το πώς έπρεπε να προχωρήσει η επέμβαση.

Όλα πήγαν καλά και ο γιατρός αφού την ευχαρίστησε εξήλθε του χειρουργείου. Το ζεύγος Βασιλείου έτρεξε να πληροφορηθεί για το πώς πήγε η εγχείρηση. «Όλα πήγαν πολύ καλά» τους είπε.

Και πρόσθεσε: «Δεν μπορώ όμως να καταλάβω πως είχατε μια τέτοια γιατρό για το παιδί σας και ήλθατε σε μένα;» Οι γονείς έκπληκτοι του απάντησαν ότι δεν είχαν φέρει κάποια γιατρό και δεν γνωρίζουν κάτι σχετικό.

Ο χειρούργος όμως επέμενε και τους είπε πως όταν εξήλθε από το χειρουργείο η γιατρός του μικρού Ανδρέα, παρέμεινε για λίγο μέσα με την υπόλοιπη ιατρική ομάδα.

Ως εκ τούτου κάπου εκεί γύρω έπρεπε να είναι και τους προέτρεψε να τη συναντήσουν. Μάταια όμως έψαχναν να τη βρουν.

Η γιατρός είχε εξαφανισθεί… Σκέφθηκαν πως θα έφυγε και πήγαν μετά την προτροπή του χειρούργου στη γραμματεία να ζητήσουν τα στοιχεία της προκειμένου να την ευχαριστήσουν.

Πίστευαν πως ίσως κάποια γιατρός από την Ελλάδα, ή την Κύπρο ευαισθητοποιήθηκε και ταξίδευσε στις ΗΠΑ για να συμβάλλει στην λεπτή χειρουργική επέμβαση.

Με έκπληξη διαπίστωσαν πως η άγνωστη γυναίκα ιατρός είχε υπογράψει με το όνομα Μαρίνα από την Άνδρο (Marina from Andros). Δεν πίστευαν αυτό που έβλεπαν. Στέκονταν επί αρκετή ώρα αμήχανοι μπροστά στο θαύμα της Αγίας Μαρίνας.

Τα δάκρυα ευγνωμοσύνης και χαράς πλημμύρισαν τα μάτια τους. Θυμήθηκαν αυτό που τους είχε πει ο σεβαστός γέροντας και ηγούμενος της ομώνυμης Ιεράς Μονής. »

Πηγαίνετε στην Αμερική και εύχομαι η Αγία Μαρίνα να είναι μέσα στο χειρουργείο » Την απερίγραπτη χαρά τους για την επιτυχή έκβαση της εγχείρησης και την επαναφορά της υγείας του μικρού Ανδρέα τη μετέφεραν στα ΜΜΕ μιλώντας για το αληθινό θαύμα.

Από τότε έβαλαν ως τάμα να βρίσκονται πάντοτε οικογενειακώς στην Άνδρο την ημέρα της μνήμης της Αγίας Μαρίνας.

Έτσι και πράττουν, ενώ όπως ανέφερε μοναχός της Μονής με τον οποίο συνομιλήσαμε δύο φορές, στα χρόνια που μεσολάβησαν από τότε, η οικογένεια Βασιλείου μεταβαίνει τακτικά από τη Λεμεσό κάθε καλοκαίρι στην Άνδρο για να ευχαριστήσει την Αγία Μαρίνα, που έσωσε τον μικρό Ανδρέα.

Ουδέποτε λοιπόν απουσίασαν τα θαύματα των Αγίων από τη ζωή τής Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, και είθε ο Πανάγαθος Θεός, ό Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός, να μας ενισχύει την πίστη μας με τα θαύματα των Αγίων μας. Ευχαριστούμε θερμώς την κ. Κυριακοπούλου Σπυριδούλα, συνταξιούχο ιατρό, που είχε την ευγενή καλοσύνη να μας ενημερώσει για το ανωτέρω θαύμα. Θερμές ευχαριστίες στον ηγούμενο της Ιεράς Μονής και στην αδελφότητα για τις διευκρινίσεις και τις απαντήσεις στα ερωτήματα που τους θέσαμε.

Πηγή: https://www.ekklisiaonline.gr

Η θαυμαστή αφθαρσία του αυτιού και της χείρας του Αγίου Ιωάννη Χρυσοστόμου

Η σχετική διήγηση που συνοδεύει την αφθαρσία του αυτιού και του χεριού του Αγίου και είναι η εξής: Κάποτε στην Κωνσταντινούπολή ένας άνδρας είχε κανονίσει μια συνάντηση με τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο. Ο γραμματέας του αγίου, όταν πήγε να αναγγείλει την άφιξη του, τον βρήκε απασχολημένο με κάποιον άλλον άνδρα, ο οποίο ήταν σκυμμένος κοντά στο αυτί του αγίου και του υπαγόρευε κάτι, ενώ ο άγιος έγραφε σε χαρτί αυτά που άκουγε. Ο γραμματέας δεν θέλησε να τους ενοχλήσει και είπε στον επισκέπτη να περιμένει.
Κάθε φορά που πήγαινε, τους έβλεπε σε αυτή την εργασία. Στο τέλος ο επισκέπτης αγανάκτησε και έφυγε. Όταν βρήκε τον άγιο μόνο, του ανέφερε για τον επισκέπτη που έφυγε. Ο Άγιος Ιωάννης τότε τον ρώτησε γιατί δεν τον πέρασε αμέσως στο γραφείο και αυτός δικαιολογήθηκε ότι δεν ήθελε να τον ενοχλήσει στην εργασία που είχε με τον άλλον άνδρα. Ο Χρυσόστομος του αποκρίθηκε ότι δεν υπήρχε κανένας άλλος μέσα στο γραφείο του όλη αυτή την ώρα και ότι ήταν μόνος.
Λέγεται ότι ο άνδρας αυτός ήταν ο Απόστολος Παύλος που εκείνη των ώρα υπαγόρευε στο άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο την ερμηνεία των επιστολών του. Γι’ αυτό το λόγο, σε ένδειξη σημείου και θαύματος αυτού του γεγονότος, το αυτί του αγίου Ιωάννου είναι μέχρι σήμερα άφθαρτο.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος εκοιμήθη στις 14 Σεπτεμβρίου του 407 μ.Χ στα Κόμανα του Πόντου καθώς ταξίδευε προς την Πιτυούντα νέο τόπο εξορίας του.

Όταν το 434 μ.Χ. πατριάρχης εξελέγη ο μαθητής του Άγιος Πρόκλος, παρεκάλεσε τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο να ενεργήσει τα δέοντα, ώστε το λείψανο του μεγάλου αυτού πατέρα της Εκκλησίας να επιστρέψει στην Κωνσταντινούπολη. Πράγματι, τέσσερα χρόνια αργότερα, στις 27 Ιανουαρίου του 438 μ.Χ. έγινε η Ανακομιδή των Ιερών Λειψάνων του Αγίου. Όταν όμως προσπάθησαν να σηκώσουν το σκήνωμα του Άγιου αυτό κατέστη αδύνατον γιατί μια δύναμη τους εμπόδιζε. Αυτό έγινε γνωστό στον αυτοκράτορα ο όποιος αφού θαύμασε για το γεγονός κάθισε και έγραψε μια επιστολή στην οποία ζητούσε συγχώρεση από τον άγιο για την αδικία που του είχε γίνει.

Αυτή την επιστολή του αυτοκράτορα την πήγαν στον Άγιο και την τοποθέτησαν πάνω στην λάρνακά του. Τότε ο Άγιος έδωσε τον εαυτό του στους απεσταλμένους του αυτοκράτορα και έτσι αυτοί μετέφεραν την λάρνακα που περιείχε το άγιο λείψανο στην Κωνσταντινούπολη, χωρίς να κοπιάσουν καθόλου. Η υποδοχή των ιερών λειψάνων του Αγίου υπήρξε παλλαϊκή. Σύσσωμος λαός, κλήρος και μοναχοί, με επικεφαλής τον αυτοκράτορα, τους αυλικούς, τη σύγκλητο και όλους τους άρχοντες, υποδέχθηκαν και προσκύνησαν με σεβασμό τα λείψανά του.

Με πολύ ευλάβεια μετέφεραν αρχικά τη λάρνακα στο ναό του Αποστόλου Θωμά, στα Αμαντίου, έπειτα δε στο ναό της Αγίας Ειρήνης. Εκεί έβαλαν το άγιο λείψανο πάνω στο σύνθρονο και άπαντες εβόησαν: «Ἀπόλαβε τὸν θρόνον σου, Ἅγιε». Στη συνέχεια η λάρνακα τοποθετήθηκε σε αυτοκρατορική άμαξα και μεταφέρθηκε στο περιώνυμο ναό των Αγίων Αποστόλων. Εκεί έβαλαν το άγιο λείψανο πάνω στην ιερή καθέδρα και έγινε το θαύμα: ο Άγιος επεφώνησε προς τον λαό το «Εἰρήνη πάσι». Έπειτα το εναπέθεσαν μέσα στο Άγιο Βήμα, κάτω από την Αγία Τράπεζα. (Αποσπάσματα κειμένων, από την κάτωθι πηγή)

Πηγή: https://www.vimaorthodoxias.gr

To άφθαρτο και θαυματουργό ιερό λείψανο του Οσίου Ιωάννου του Ρώσου

Το 1733 η Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού στην Καισάρεια της Καππαδοκίας της Μικράς Ασίας και απ’ αυτήν η παγκόσμια χριστιανική κοινότητα δέχθηκε ένα ανεκτίμητο θείο δώρο. Το Λείψανο του Οσίου Ιωάννου του Ρώσου. Ένα δώρο, που το κήρυξε σε όλους ο ουρανός, μετά την παρέλευση τριετίας από την κοίμηση του οσίου, φωτίζοντας κάθε βράδυ τον τάφο του, «ώσπερ στόμα τον αστέρα προβαλλόμενος». Αυτό το γεγονός βρίσκεται καταχωρημένο και στις προφορικές παραδόσεις προσφύγων του Προκοπίου, στο Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών, αναφέρεται όμως και στην ακολουθία του Αγίου: «Φρικτόν ιδόντες θέαμα εξέστησαν οι άφρονες· φως γαρ ην λάμπον άγιον, τω του Οσίου μνήματι, διό πιστοίς εμήνυον, θαύμα το υπερθαύμαστον, οι δε και ανασκάψαντες, εύρον ασύλητον όλβον, το του Ιωάννου σκήνος». Το ακέραιο και πλήρες ευωδίας ιερό λείψανο, με ευλάβεια πολλή, μεταφέρθηκε, μετά την εκταφή του, αρχικά στη λατομημένη σε βράχο Εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, αργότερα στο νεόδμητο Ιερό Ναό του Μεγάλου Βασιλείου και τέλος στον προς τιμήν του ανεγερθέντα, μοναδικό στο κάλλος του σ’ όλη την Ανατολή, ομώνυμο του αγίου Ι. Ναό. Τοποθετήθηκε σε λάρνακα στο δεξιό μέρος της Εκκλησίας. Εκεί κατέφθαναν αναρίθμητοι προσκυνητές και πάσχοντες από διάφορα νοσήματα εύρισκαν τη θεραπεία τους.

Ο Άγιος Ιωάννης είναι γνωστός σ’ όλη την Καππαδοκία, στο Ικόνιο, την Άγκυρα, όχι μόνον μεταξύ των χριστιανών, αλλά και μεταξύ των Οθωμανών, με το «κουλέ Γιουβάν», δηλαδή ο αιχμάλωτος Ιωάννης. Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος με τον οποίο ο αείμνηστος ιερομόναχος Διονύσιος Χ. ο Προκοπιεύς περιγράφει την προσέλευση των πιστών: «…οι κάτοικοι (Καισαρείας, Ικονίου, Αγκύρας) λίαν θεοσεβείς και φιλόθρησκοι έχοντες σέβας εξαίρετον προς τον Οσιον Ιωάννην, φύλακα της ημετέρας πατρίδος, ου εις προσκύνησιν σωρηδόν έρχονται και αιτούσι την θείαν αντίληψιν».

Ο ίδιος, στην ακολουθία που εκδόθηκε το 1897, αναφέρει: «…πολλοί δε δαιμονισμένοι θεραπεύονται απέναντι των Λειψάνων του Αγίου, εν οις και κράζουσιν «κουλέ γιάκμα μπηζί», ήτοι «αιχμάλωτε μη καίης ημάς». Κατά δε την ημέραν της εαυτού μνήμης, ως και κατά την εβδομάδα της Διακαινησίμου και εν καιρώ γενικής τινος δυστυχίας, λαμβάνοντες οι Ιερεις το Ιερόν Λείψανον του Αγίου, περιερχόμεθα ανά την κωμόπολιν ημών, λιτανεύοντες μεθ’ απάντων των χριστιανών· και οι μεν ψάλλουν τα ανήκοντα προς τούτο τροπάρια, οι δε Ιερείς ραντίζουσι τον λαόν και τας οδούς δι’ αγιασμού, προς παύσιν παντός ανιαρού και πάσης ασθενείας». Αυτό αποτελούσε γενική πεποίθηση και τακτική. “Όταν π.χ. το 1912 το Προκόπιο μαστιζόταν από θανατηφόρο επιδημία, ο Κυριακός Κηνδάπογλου έγραφε σε επιστολή του προς το Διονύσιο: «Πέποιθα τω θαυματουργώ οσίω πολιούχω. Ή τελευταία Ιερά Λιτανεία θα σώση την πόλιν». Οι Χριστιανοί, μα και οι Τούρκοι ακόμη, έπαιρναν ως ευλογία λάδι άπο το καντήλι του αγίου, αγιασμό, βαμβάκι από το ιερό του λείψανο, ακόμη φορούσαν το σκούφο και τη ζώνη του και με την πίστη τους έβλεπαν θαύματα. Αξιοσημείωτες είναι οι μαρτυρίες αρκετών προσφύγων, που βρίσκονται καταχωρημένες στο Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών. ‘Αναφέρουμε κάποιες απ’ αυτές: Ή ‘Ελισ. ‘Ισαακίδου καταθέτει· περί αγιασμάτων: «…Στην Εκκλησία τ’ Όσίου οι γούρνες με τον αγιασμό ήτανε χωστές στο πάτωμα, κάτω από το λείψανο τ’ Αγίου. Θαυματουργός ήτανε ο Μ. αγιασμός. Στις αρρώστιες, στο μάτι, ήτανε φάρμακο μοναδικό. Ράντιζες τ’ αμπέλια, τους καρπούς, το σπίτι και τις αποθήκες». Ο Ευστάθιος Χατζηευθυμιάδης μας πληροφορεί ότι: «…Οι Τούρκοι πίστευαν στη θεραπευτική ιδιότητα του αγιάσματος, που ήταν στην Εκκλησία του Οσίου Ιωάννου του Ρώσου. “Έφερναν τους αρρώστους τους να νιφτούν εκεί, καθώς και τα παιδιά τους που είχαν πυρετό, κεφαλόπονο, ματόπονο κ.λ.π.

Το νερό του αγιάσματος το έλεγαν «σιφά σουγιού» (ιαματικό νερό)». Η Έλισ. Ισαακίδου, προσθέτει: «Το σκουφί, το μαξιλάρι και η ζώνη του Οσίου γιάτρευαν κάθε πόνο. Τούτα τα κτήματα του θεραπευτή τα κουβαλούσαν στους διάφορους αρρώστους και όλοι γινόντουσαν καλά. Και το βαμβάκι του Λειψάνου του έγειανε. Ήταν φορές που χάριζαν τον άρρωστο στον Όσιο. Σαν γινότανε καλά τον ξαγόραζαν με Λειτουργία. Μπρος στο κατώφλι του Ίερού στέκουνταν μ’ ένα χαλκά περασμένο στο λαιμό, ο άρρωστος που έγειανε. Στο τέλος της Λειτουργίας μπρος στο Λείψανο του Οσίου του’βγαζε ο παπάς το χαλκά και οι συγγενείς δίνανε άφθονα τα δώρα του θεραπευτή αγίου».
Ο Ευστάθιος Χατζηευθυμιάδης ακόμη μαρτυρεί: «Οι Τούρκοι έτρεφαν πίστη και σέβας στον “Όσιο Ιωάννη το Ρώσο, τον άγιο του χωριού μας. “Όταν αρρώσταινε κανένα πρόβατο ή καμμιά αγελάδα τους, παρακαλούσαν τον “Όσιο να τα θεραπεύσει. Γι’ αυτό το σκοπό του έταζαν καϊμάκι και μελισσοκέρι.

Τον “Όσιο Ιωάννη τον αποκαλούσαν οι Τούρκοι «κιολέ Γιουβάν», δηλ. ο αιχμάλωτος, ο δούλος Ιωάννης. Το έλεγαν αυτό, γιατί ο “Όσιος ήταν Ρώσος αιχμάλωτος στο Ρωσοτουρκικό πόλεμο, την εποχή του αυτοκράτορα Πέτρου του Μεγάλου. Οι Τούρκοι έπαιρναν από το βαμπάκι που ήταν επάνω στο Λείψανο του Οσίου κι έτριβαν μ’ αυτό πονεμένα σημεία του κορμιού τους για να γίνουν καλά».
Πολύ συγκινητική είναι όμως και η τελευταία μαρτυρία, που ο ίδιος ο Χατζηευθυμιάδης διηγείται και στην οποία φαίνεται ο σεβασμός, τον οποίο ακόμη και τώρα διατηρούν προς τον “Άγιο οι Τούρκοι κάτοικοι του Προκοπίου: «Πέρσι το καλοκαίρι (1959) είχα πάει εκδρομή μαζί με άλλους πατριώτες μου και με τους δικούς μου στο Προκόπι, στην Τουρκία. Εκεί μας φιλοξένησε και μας περιποιήθηκε η οικογένεια του Μεχμέτ Τικέρ. Είναι ένας πολύ καλός Τούρκος ως 60 χρονών. Η γυναίκα του ονομάζεται Τουρκέν και είναι κάπου 38 χρονών. Είναι εγγονή του μουφτή του Προκοπίου, δηλαδή του δεσπότη των Τούρκων. Με τον πατέρα της Τουρκέν είχαμε καλές σχέσεις. “Ύστερα από πρόσκλησή μας ήρθε το αντρόγυνο αυτό φέτος τη Μ. Εβδομάδα στην Ελλάδα. Η Τουρκέν εξέφρασε την επιθυμία να δει την περιφορά του επιταφίου της Μητρόπολης. Κάναμε μαζί Πάσχα, τσουγκρίσαμε κόκκινα αυγά. Της Ζωοδόχου Πηγής πήγαμε στη Μονή Πεντέλης. Θέλησαν να πάνε στο Αχμέτ Αγά της Ευβοίας, όπου είναι το καινούριο Προκόπι. Πήρε μια λαμπάδα, την άναψε μπροστά στη λάρνακα του Οσίου και με ανοιχτά τα χέρια προσευχόταν κλαίγοντας μπροστά στο Λείψανό του. Θαύμαζαν την πρόοδο και εξέλιξη των εδώ Προκοπιανών. Μας είπαν χαρακτηριστικά: «Φύγατε εσείς έφυγε κι η ομορφιά του χωριού μας».
Πολύ εμπνευσμένα υμνείται αυτός ο σεβασμός από τον αείμνηστο Υμνογράφο Μοναχό Γεράσιμο: «Ιδόντες σου την βιοτήν, και την πτωχείαν την πολλήν, οι Αγαρηνοί Ιωάννη, σφόδρα ηυλαβήθησαν, ηθών σου την σεμνότητα, και δούλον σε του Θεού και οικείον, διαπρυσίως κηρύττοντες εδόξαζον».

Διάσωση του ιερού λειψάνου από τη φωτιά
Ένα από τα άπειρα θαύματα του αγίου αφορά τη διάσωση του ίδιου του ιερού λειψάνου από τη φωτιά. Σύμφωνα με την εξιστόρηση, την οποία παρέχουν όλες οι βιογραφίες του αγίου, «όταν κατά τό 1832 μ.Χ., στον καιρό του σουλτάνου Μαχμούτ Β’, επανεστάτησε εναντίον αυτού ο αντιβασιλέας της Αιγύπτου Ιμπραχίμ πασάς, ο σουλτάνος έστειλε έναντίον του και τον Χαζνετάρ Ογλού Όσμάν πασάν. Ο Οσμάν πασάς έχοντας μαζί του 1800 στρατιώτες, αφού πέρασε την Καισάρεια της Καππαδοκίας, έφθασε κοντά στο Προκόπιο, όπου σκεπτόταν ν’ αναπαυθή μία νύκτα και να αναχωρήση την άλλη μέρα στη Νεάπολη, να διευθυνθή προς το στενό της Κιλικίας, όπου ήταν στρατοπεδευμένος ο Ιμπραχίμ πασάς. Επειδή όμως οι πλειότεροι των μουσουλμάνων του Προκοπίου, σαν γενίτσαροι που ήσαν, μισούσαν τον σουλτάνο, συμφώνησαν όλοι να μην δεχθούν τον Οσμάν πασάν στο Προκόπι, ούτε και στα σύνορα. Οί Χριστιανοί, που ήσαν πιστοί στον σουλτάνο, προσεπάθησαν να πείσουν τους συμπατριώτες τους, τους μουσουλμάνους, να πειθαρχήσουν στον σουλτάνο και να δεχθούν τον στρατό, που ερχόταν από μέρους εκείνου, υποδεικνύοντας μάλιστα σ’ αυτούς, ότι μπορεί ο Οσμάν πασάς να αγανακτήση, να παραφερθή και να κάμη καταστροφές στην κωμόπολη. Εκείνοι όμως δεν άλλαζαν γνώμη. Τότε οι Χριστιανοί πήραν τις γυναίκες και τα παιδιά τους και φύγανε στα γύρω χωριά και στις σπηλιές, για να μην πέσουν θύματα της ανόητης αντιστάσεως των γενιτσάρων. Στο Προκόπι μείνανε μόνο οι γέροι και οι γριές.
Πράγματι την άλλη μέρα, όταν ο Οσμάν πασάς μπήκε κατ’ ανάγκην με έφοδο στο Προκόπι, ο στρατός του έκαμε λεηλασίες και βιαιοπραγίες. Κάμποσοι από τους στρατιώτες, αφού άρπαξαν απ’ εδώ και άπ’ έκεί διάφορα πράγματα, μπήκαν και στην Εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Πήρανε κάμποσα ασημικά, κανδήλες και άλλα ιερά σκεύη.
Άνοιξαν και την λάρνακα του Οσίου, ελπίζοντας να βρουν εκεί χρυσαφικά και ασημικά. Από το κακό τους, που βγήκαν γελασμένοι και για να κοροϊδέψουν την χριστιανική θρησκεία αποφάσισαν να κάψουν το Ιερό Σώμα.
Το έβαλαν στο προαύλιον, μάζεψαν πολλά φρύγανα, βάλανε φωτιά και ρίξανε ασεβέστατα το Ιερό Σώμα πάνω στην πυρά μέσα στις φλόγες. To Ιερό Σώμα, με την δύναμη της θείας χάριτος, που υπήρχε σ’ αυτό, όχι μόνο άφλεκτο και απείραχτο έμεινε, αλλά και φάνηκε στους ασεβείς ότι ζούσε και ότι τους φοβέριζε και τους έδιωχνε από τον περίβολο της Εκκλησίας. Οι ασεβείς, κατατρομαγμένοι έφυγαν- αυτά διηγόνταν οι ίδιοι οι στρατιώτες στους ομοθρήσκους τους, τους Τούρκους.
Την άλλη μέρα πήγαν γέροντες χριστιανοί, βρήκαν τα ασημικά που είχαν αφήσει οι στρατιώτες φεύγοντας, μισοπεθαμένοι άπ’ τόν φόβο τους, και το Ιερό Λείψανο του Αγίου, που το έβαλαν πάλι στην λάρνακα».

Πηγή: https://oir.gr

Το άφθαρτο λείψανο του Αγίου Διονυσίου Αιγίνης

Ο Άγιος Διονύσιος γεννήθηκε το 1547 στον Αιγιαλό, δηλαδή στην παραλιακή ζώνη, της πόλης της Ζακύνθου. Το κατά κόσμον όνομά του ήταν Γραδενίγος (συχνά αναφέρεται -λανθασμένα- και ως Δραγανίγος) Σιγούρος. Η οικογένειά του ήταν εύπορη και κατείχε μεγάλη έκταση γης. Ο πατέρας του λεγόταν Μούκιος και η μητέρα του Παυλίνα, ενώ είχε άλλα δύο αδέλφια τον Κωνσταντίνο και τη Σιγούρα.

Από μικρή ηλικία, η οικογένειά του τού παρείχε χριστιανική ανατροφή ενώ είχε προσλάβει και ένα δάσκαλο ονόματι Καιροφυλά ώστε να μεταδώσει στον μικρό Γραδενίγο τόσο γνώσεις για τη θύραθεν παιδεία, όσο και για τα «εκκλησιαστικά γράμματα». Απέκτησε έτσι σημαντική μόρφωση, τουλάχιστον με τα δεδομένα της εποχής, είχε εξαιρετικό χειρισμό της αρχαίας ελληνικής και λατινικής γλώσσας, ενώ μια διασωθείσα επιστολή με υπομνηματισμούς πάνω στον Γρηγόριο το Θεολόγο, αναδεικνύει την ευρεία θεολογική μόρφωση που είχε ήδη αποκτήσει.

Μετά το τέλος της ζωής των γονιών του, σε ηλικία 20 ετών, αποφασίζει να πάρει το μοναχικό σχήμα. Αυτό προκύπτει από τη δωρεά όλης της περιουσίας στον αδελφό του με ιδιαίτερη μνεία για την αποκατάσταση της αδελφής του. Η κλίση ήδη είχε φανεί από μικρή ηλικία καθότι ακολουθούσε ασκητικό βίο βασισμένο πάνω στην Ορθόδοξη πατερική θεολογία. Παρότι πλούσιος αποφάσισε να γίνει μοναχός και εκάρη στη μονή Στροφάδων, νησί νότια της Ζακύνθου, παίρνοντας το όνομα Δανιήλ. Έτσι αφιερώθηκε στην προσευχή, την μελέτη των γραφών και διήγαγε ασκητικό βίο, που τόσο ποθούσε. Σύντομα μάλιστα φάνηκε και η πνευματική πρόοδός του, με αποτέλεσμα 2 έτη αργότερα να γίνει ηγούμενος της μονής.

Ένα έτος αργότερα ο σπουδαίος αυτός Άγιος, ο Διονύσιος, θα χριστεί ιερέας, παρά τις αρχικές του επιφυλάξεις λόγω της βαριάς ευθύνης της ιεροσύνης, από τον επίσκοπο Κεφαλληνίας και Ζακύνθου, Θεόφιλο. Το 1577 όμως θέλησε να πάει στους Αγίους Τόπους. Περνώντας από την Αθήνα θέλησε να πάρει την ευλογία του επισκόπου Νικάνορα. Ο Νικάνωρ όμως εντυπωσιάστηκε από την παιδεία, την μόρφωση και τη στωικότητα του Αγίου και θέλησε να τον προάγει σε επίσκοπο Αιγίνης, καθώς η επισκοπή βρισκόταν σε χηρεία. Έτσι έγραψε στον Πατριάρχη Ιερεμία υπέρ της υποψηφιότητας του Δανιήλ. Ο Ιερεμίας συναίνεσε τελικά και ο Άγιος εχρίσθη επίσκοπος Αιγίνης, λαμβάνοντας το όνομα Διονύσιος. Το έργο που επιτέλεσε στο νησί της Αίγινας ήταν σημαντικό τόσο από πνευματικής απόψεως, όσο και στην ανακούφιση των καταπονημένων και φτωχών.

Το 1579 όμως υποχρεώθηκε σε παραίτηση. Ο ασκητικός βίος σε συνδυασμό με το διαρκές, ακατάπαυστο έργο, κατεπόνησαν την υγεία του, με αποτέλεσμα να ζητήσει την παραίτησή του και ταυτόχρονα να εκφράσει την βούλησή του να επιστρέψει στην Ζάκυνθο. Έκριναν σκόπιμο να τον χρίσουν χωρεπίσκοπο Ζακύνθου. Η έντονη δραστηριότητα όμως στην Ζάκυνθο, προκάλεσε την επιβουλή του επισκοπικού περιβάλλοντος, ίσως δε και του ίδιου του επισκόπου, με αποτέλεσμα να καταγγελθεί για υπέρβαση εξουσίας, στον ηγεμόνα του νησιού Νικόλαο Δαπόντε. Ο Δαπόντες ζήτησε την παραίτηση του Διονυσίου, κάτι που ο ίδιος δέχτηκε, ώστε να μην προκληθούν εντάσεις.

Οι οικογένειες Σιγούρου και Μονδίνου από διασωθέντα έγγραφα που ανάγονται στα αρχεία της Βενετίας, φαίνεται να είχαν θανάσιμο μίσος. Συμπλοκές μεταξύ των δυο οικογενειών συνέβαιναν διαρκώς. Σε μια από αυτές ο αδελφός του Αγίου, Κωνσταντίνος, δολοφονήθηκε. Στην προσπάθεια όμως να διαφύγει ο (αγνώστου ονόματος) δολοφόνος του Κωνσταντίνου, αναζήτησε καταφύγιο στο μοναστήρι που βρισκόταν ο Άγιος, χωρίς όμως να γνωρίζει τη συγγένεια. Όταν ο δολοφόνος έφτασε στη Μονή, ερωτήθη από τον Διονύσιο, ο οποίος ήταν ο ηγούμενος της Μονής, γιατί ζητεί καταφύγιο, αφού κανονικά δεν επιτρέπετο να εισέλθει. Ο ίδιος απάντησε πως τον κυνηγούσαν οι Σιγούροι, ενώ μετά από διαρκείς ερωτήσεις ομολόγησε, πως δολοφόνησε τον Κωνσταντίνο Σιγούρο. Ο Διονύσιος παρά τη θλίψη του, όχι μόνο έκρυψε τον δολοφόνο, αλλά και τον φυγάδευσε. Έτσι με αυτόν τρόπο κατάφερε να αποτρέψει ένα ακόμη έγκλημα και ταυτόχρονα να δώσει τη δυνατότητα μετανοίας στον δολοφόνο, παρά την πικρία για το χαμό του αδελφού του, δίνοντας ένα παράδειγμα συγχώρησης και υψηλής εφαρμογής της Χριστιανικής αγάπης.

Ο Άγιος Διονύσιος κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του είχε αποσυρθεί στο μοναστήρι της Θεοτόκου της Αναφωνήτριας. Πολύς κόσμος τον επισκέπτετο για να λάβει συμβουλές, αλλά και να εξομολογηθεί. Τελικά πέθανε σε ηλικία 75 ετών, στις 17 Δεκεμβρίου του 1622, με τελευταία του επιθυμία να ταφεί στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου Στροφάδων και συγκεκριμένα στο νησί Σταμφάνη, όπου και χειροτονήθηκε ιερέας. Τρία έτη μετά εξετάφη και το λείψανό του στην ανακομιδή ευρέθη άφθαρτο. Μετά την Τουρκική επίθεση στα Στροφάδια τον 18ο αιώνα και την αποκοπή των χεριών του λειψάνου από τους επιτιθέμενους, το σώμα του Αγίου παρεδόθη όπου και παραμένει μέχρι και σήμερα, εκτιθέμενο στον ναό του Αγίου στην Ζάκυνθο. Η αγιότητά του αναγνωρίσθηκε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο το 1703, αλλά στο νησί, ένεκα του βίου του αλλά και του λειψάνου του, ετιμάτο ως άγιος αρκετά νωρίτερα.

Πηγή πληροφοριών: https://el.wikipedia.org

Σημαντικές παράμετροι για τη διατήρηση της ζωής

Ερχόμαστε τώρα σε μια σημαντική ένωση του άνθρακα. Ο άνθρακας ενώνεται με το οξυγόνο και δίνει δύο ενώσεις που είναι και τα δύο αέρια. Το ένα είναι μονοξείδιο του άνθρακα (CO) και το άλλο διοξείδιο του άνθρακα (CO₂).

Το μονοξείδιο του άνθρακα είναι δηλητηριώδες. Όταν το αναπνέουμε εισέρχεται στους πνεύμονες, δεσμεύει την αιμοσφαιρίνη του αίματος, έτσι ώστε να μη μπορεί να προσλάβει το οξυγόνο, που έχει ανάγκη ο οργανισμός να ζήσει. Ο θάνατος επέρχεται γρήγορα. Το μονοξείδιο του άνθρακα παράγεται όταν ο άνθρακας καίγεται ατελώς, δηλ. μέσα σε ατμόσφαιρα που περιέχει λίγο οξυγόνο. Παράγεται επίσης μαζί με άλλα αέρια, από τη λειτουργία μηχανών εσωτερικής καύσης, από τα αυτοκίνητα, από τις καπνοδόχους εργοστασίων, πλοίων, σπιτιών κ.ά. Αυτή όμως η συσσώρευση του μονοξειδίου είναι επικίνδυνη να δηλητηριάσει ανθρώπους και ζώα.

Η Πρόνοια όμως προκαθόρισε έτσι ώστε το CO να μη μπορεί να παραμένει ελεύθερο για πολύ. Του έδωσε την τάση να ενώνεται με το οξυγόνο και να παράγει το διοξείδιο του άνθρακα, το οποίο όχι μόνο δεν είναι βλαβερό με την αναλογία που βρίσκεται στην ατμόσφαιρα, αλλά είναι απαραίτητο- όπως θα δούμε πιο κάτω- για να διατηρηθεί η ζωή στον πλανήτη μας.

Το διοξείδιο του άνθρακα, αέριο και αυτό, παράγεται όταν καίγεται ο άνθρακας μέσα σε ατμόσφαιρα με άφθονο οξυγόνο. Δεν είναι δηλητηριώδες, αλλά όταν υπάρχει στον αέρα σε περιεκτικότητα άνω του 3% επιφέρει δύσπνοια, λιποθυμία και τελικά το θάνατο. Τι γίνεται λοιπόν τώρα και μ’ αυτό το πρόβλημα; αν δηλαδή σκεφθούμε ότι παράγονται τεράστιες ποσότητες CO₂ από την αναπνοή των αναρίθμητων οργανισμών που ζουν στη γη, από τη σήψη των διαφόρων ζωικών και φυτικών οργανισμών, από την καύση του άνθρακα τον οποίο χρησιμοποιούν οι βιομηχανίες, τα τραίνα, τα εργοστάσια κλπ. Νέος θανάσιμος κίνδυνος για τη συνέχιση της ζωής των έμβιων όντων. Παρά ταύτα η καταστροφή δεν επέρχεται! Αλλά και κάτι άλλο, το βλαβερό διοξείδιο του άνθρακα πρέπει να βρίσκεται στον αέρα σε μια ελάχιστη και ορισμένη ποσότητα (όπως λένε οι ειδικοί) γιατί αλλιώς θα κινδυνεύαμε να πεθάνουμε από ένα είδος ασφυξίας που λέγεται «ακαπνία».

Η ανάλυση του αέρα δείχνει, ότι το CO₂ παραμένει σε μια σταθερή αναλογία 0,0003%. Μα πώς διατηρείται επί χιλιετίες σταθερή αυτή η αναλογία; (Εγκυκλοπαίδεια Δρανδάκη)

Ένας καινούργιος παράγοντας αναφαίνεται επί σκηνής για να δώσει μια σοφή λύση. Ο παράγοντας αυτός είναι η χλωροφύλλη που βρίσκεται στα πράσινα μέρη των φυτών που για το ρόλο της γράψαμε σε άλλο μέρος του βιβλίου.

Αν η δύναμη της βαρύτητας ήταν 2% πιο μικρή από ότι είναι, η Γη θα ήταν σκεπασμένη από αιώνιους πάγους. Αν πάλι ήταν 2% πιο μεγάλη, η Γη θα ήταν τόσο κοντά στον ήλιο, που όλη της η επιφάνεια θα ήταν μια υπερθερμαινόμενη έρημος.

Ποιος τακτοποίησε τα πράγματα με τόση ακρίβεια, ώστε η έλξη (βαρύτητα) να είναι τόση όση χρειάζεται για την ύπαρξη, διατήρηση, και αύξηση της ζωής επάνω στον πλανήτη μας;

Ο ΗΛΙΟΣ που μας δίνει ζωή, έχει στην επιφάνειά του θερμοκρασία 6000 βαθμούς Κελσίου περίπου (στο εσωτερικό του έχει 15 εκατομμύρια βαθμούς!) αλλά η γη μας βρίσκεται ακριβώς όσο χρειάζεται και όχι παραπάνω.

Εάν ο ήλιος μας έστελνε λιγότερη θερμότητα θα ξεπαγιάζαμε.

Και εάν μας έδινε κάπως παραπάνω, θα ψηνόμασταν. «Σύμπτωση ή σκοπιμότητα;». Μα είναι ολοφάνερο ότι και στην περίπτωση αυτή «οι δεκάρες είναι φτιαχτές».

Από ποιόν;

Πώς;

Ποιος πρόλαβε μια τέτοια εύτακτη διακόσμηση, τάξη και ρυθμό;

Η ΚΛΙΣΗ της γης με τη γωνία των 23^ο μας δίνει τις 4 εποχές του έτους.

Εάν δεν είχε αυτή την κλίση, ατμοί από τους ωκεανούς θα μετακινούντο προς βορρά και προς νότο, στοιβάζοντας έτσι παγόβουνα, που θα είχαν την έκταση ολόκληρων ηπείρων, τα οποία δεν θα έλιωναν ποτέ.

Εάν η σελήνη βρισκόταν λίγο μακρύτερα από όσο είναι σήμερα, οι παλίρροιες θα ήταν τόσο μεγάλες, ώστε δυο φορές τη μέρα κάθε ήπειρος θα κατακλυζόταν από τα νερά, και τότε τα βουνά γρήγορα θα είχαν εξαφανισθεί και ζωή δεν θα υπήρχε.

Εάν η ατμόσφαιρα ήταν ακόμα αραιότερη, μερικοί από τους διάττοντες αστέρες, που τώρα κατά εκατομμύρια εξαερώνονται (καίγονται) κάθε μέρα μακριά μας, θα έπεφταν πάνω στη γη δημιουργώντας παντού πυρκαγιές. Οι διάττοντες αστέρες είναι συνήθως μερικά γραμμάρια ύλης (που προέρχονται από κομήτες), προστρίβονται στην ατμόσφαιρα και τη νύκτα στον ουρανό φαίνονται σαν φωτεινή γραμμή που λάμπει για λίγο. Σε μια νύχτα πέφτουν δεκάδες χιλιάδες διάττοντες κατά τους αστρονόμους και σ’ ένα χρόνο κάπου εκατό δισεκατομμύρια!

Σε ύψος 40 χιλιομέτρων πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, υπάρχει ένα λεπτό στρώμα από όζον (το όζον Ο3 είναι – ας πούμε- συμπυκνωμένο οξυγόνο). Τα 2/3 της ακτινοβολίας του ήλιου απορροφώνται από το προστατευτικό στρώμα του όζοντος.

Εάν δεν συνέβαινε τούτο, τότε οι υπεριώδεις- κοσμικές ακτινοβολίες θα μας καψάλιζαν. Το ανθρώπινο γένος θα εξέλιπε και ένα απέραντο νεκροταφείο θα σκέπαζε όλους εκείνους τους τόπους, στους οποίους σήμερα αναπτύσσεται και ανθεί η ζωή.

Είναι άραγε μεγάλο το ποσοστό του όζοντος; Απλούστατα 0,03%! Αξίζει να προσέξουμε το γεγονός, ότι η μικρή αυτή ποσότητα διατηρείται σταθερή χάρη σε μια ρυθμιστική ισορρόπηση, που υπάρχει μέσα στη φύση, ώστε να διατηρείται η αναλογία 0,03%. Αν αυτή η αναλογία του όζοντος μεταβαλλόταν τότε -λένε οι ειδικοί- θα εξαφανιζόταν κάθε μορφή ζωής στη γη.

Πηγή: https://epistoligr.blogspot.com

Απλές συμπτώσεις;

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΜΕΡΙΚΑ ΕΑΝ…ΑΝ… από το αμέτρητο πλήθος τους!

Εάν μας έλεγε κάποιος, ότι πάνω στο κεφάλι μας υπάρχει βάρος που ζυγίζει 280 κιλά, θα το θεωρούσαμε αστείο. Και όμως είναι αλήθεια. Η επιστήμη της Μετεωρολογίας που εξετάζει τα σύννεφα, το χιόνι, τη δροσιά, την ομίχλη, τους ανέμους, την βροχή κλπ., έχει να μας παρουσιάσει πάμπολλα θαυμάσια της δημιουργίας, για τα οποία δεν επιτρέπει ο χώρος να τα αναφέρουμε.

Στη συνέχεια θ’ αναφερθούμε μόνο στην ατμοσφαιρική πίεση. Όπως εκατομμύρια ζώα και φυτά ζουν μέσα σε λίμνες και ωκεανούς, έτσι κι εμείς οι άνθρωποι ζούμε σ’ ένα απέραντο ωκεανό, όχι από νερό, αλλά από αέρα που λέγεται ατμόσφαιρα και περιβάλλει ολόκληρο τον πλανήτη μας.

Αυτός ο αέρινος ωκεανός στον πυθμένα του οποίου κατοικούμε, έχει ύψος 800-1000 χιλιόμετρα. Ο αέρας όμως είναι ύλη που έχει βάρος. Έτσι ένα κυβικό μέτρο αέρα ζυγίζει 1293 γραμμάρια και όλα όσα βρίσκονται πάνω στη γη πιέζονται από τον υπάρχοντα αέρα. Αυτή η πίεση ονομάζεται από την επιστήμη ατμοσφαιρική πίεση.

Βρήκαν λοιπόν, ότι ο αέρας αυτός που πιέζει όχι μόνο το κεφάλι αλλά και όλο το σώμα έχει βάρος 280 κιλών χωρίς φυσικά να το καταλαβαίνουμε. Κι εδώ είναι κάτι άλλο θαυμαστό: μέσα στον οργανισμό των ζώων των φυτών και του ανθρώπου, δημιουργούνται εσωτερικές πιέσεις οι οποίες καταλήγουν στην επιφάνεια του δέρματος, ισοφαρίζοντας την εξωτερική ατμοσφαιρική πίεση, ώστε όλες οι λειτουργίες να γίνονται κανονικά.

Εάν δεν υπήρχε η πίεση του αέρα, τότε οι εσωτερικές πιέσεις θα έσπαζαν τις αρτηρίες και φλέβες και ακόμα δεν θα έμπαινε ο αέρας στους πνεύμονες με συνέπεια το θάνατο. Και η πίεση του αέρα εάν ήταν μικρότερη ή μεγαλύτερη από ό,τι είναι τώρα: στη μεν πρώτη περίπτωση θα έσπαζαν τα τριχοειδή αγγεία και θα είχαμε αιμορραγία – θάνατο. Τον κίνδυνο αυτό διατρέχουν οι αεροπόροι, που ανεβαίνουν ψηλά, όπου η πίεση μικραίνει και γι’ αυτό παίρνουν διάφορα προφυλακτικά μέτρα.

Στη δεύτερη περίπτωση (της μεγαλύτερης πίεσης από την κανονική) ο οργανισμός θα πιεζόταν πολύ, οπότε θα σταματούσαν ορισμένες λειτουργίες και ο άνθρωπος θα πέθαινε. Κάτι τέτοιο συμβαίνει μ’ κείνους, που κατεβαίνουν βαθιά στη θάλασσα. Πιέζονται από παντού από το πολύ νερό, που τους περιβάλλει και παθαίνουν αιμορραγία στον εγκέφαλο.

Εάν δεν υπήρχε η ατμόσφαιρα, τη νύχτα η θερμοκρασία στη γη θα έπεφτε πολύ κάτω από το μηδέν, οι περισσότεροι ζωντανοί οργανισμοί θα καταστρέφονταν από το κρύο και ο πλανήτης μας θα παρουσίαζε τη νεκρή όψη που δείχνει η σελήνη. Γιατί επάνω στη σελήνη επειδή δεν υπάρχει ατμόσφαιρα, η θερμοκρασία την ημέρα ανεβαίνει 135^ο και το βράδυ πέφτει στους 150 βαθμούς κάτω από το μηδέν! Η ατμόσφαιρα λοιπόν σαν ένα μάλλινο ρούχο συγκρατεί τη θερμότητα και δεν την αφήνει να φύγει προς τα έξω, οπότε δεν ψύχεται η γη μας.

Μα δεν θα τελειώσουμε ποτέ με αυτά τα εάν και αν… γιατί όσο ερευνούμε βαθύτερα τα θαυμάσια και τα μυστικά της φύσης τόσο καθαρότερα διακρίνουμε αλυσιδωτή, πολύπλευρη, πολύεδρη τη σκοπιμότητα, την πρόνοια, τη σοφία. Εάν εμπρός στα τόσα θαυμάσια που παρουσιάζει η υλική δημιουργία, μένει κανείς αδιάφορος, απροβλημάτιστος, δεν είναι άξιος συμπάθειας;

Έχουμε ακούσει, ότι όταν πολλοί υδρατμοί παραμένουν στην ατμόσφαιρα δημιουργείται υγρασία η οποία βλάπτει τον οργανισμό μας.

Παρ’ όλα αυτά η υγρασία και οι υδρατμοί χρειάζονται πάρα πολύ. Θα αναφερθούν μερικοί από τους γνωστούς σκοπούς που εκπληρώνει η υγρασία, γιατί θα υπάρχουν και άλλοι τους οποίους δεν τους ανακάλυψε ακόμα η επιστήμη.

Εάν δεν υπήρχαν οι υδρατμοί στην ατμόσφαιρα, η περισσότερη θερμότητα θα έφευγε προς το διάστημα, η γη θα εψύχετο και κάθε ζωή θα καταστρεφόταν.

Εάν η ατμόσφαιρα ήταν τελείως ξηρή, η εξάτμιση του σώματός μας θα ήταν μεγαλύτερη (δηλ. ο ιδρώτας), η θερμοκρασία μας θα έπεφτε πάρα πολύ, η αναπνοή μας θα γινόταν γρηγορότερη, το δέρμα μας θα ξεραινόταν, οι αϋπνίες θα ήταν επίμονες, οι νευρικές εκδηλώσεις πολύ δυνατές και τέλος θα ερχόταν ο θάνατος. Αν… θα σταματούσε η δρόσος που είναι τόσο ευεργετική στα χωράφια, στο φυτικό κόσμο,

Εάν σταματούσε η εξάτμιση και επομένως εάν η ατμόσφαιρα δεν είχε υδρατμούς, θα σταματούσαν οι βροχές, γιατί δεν θα υπήρχαν σύννεφα. Θα σταματούσαν τα χιόνια και επομένως δεν θα υπήρχαν ποτάμια και λίμνες και άρα θα έπαυε η θαυμαστή κυκλοφορία του νερού.

Έτσι λοιπόν χωρίς εξάτμιση και υγρασία θα ξεραίνονταν τα δάση, θα έπαυαν να καλλιεργούνται αγροί και χωράφια. Αλλά αφού θα έπαυαν να υπάρχουν φυτά, δεν θα ζούσαν τα πολυάριθμα ζώα και κατά συνέπεια δεν θα ζούσε ο άνθρωπος.

Η εξάτμιση λοιπόν και η υγρασία έχουν σπουδαιότατο προορισμό.

Πηγή: https://epistoligr.blogspot.com

Το ιδιότροπο και ατίθασο στοιχείο της Φύσης… που αψηφά το Φυσικό Νόμο!

Όλα τα φυσικά σώματα στερεά, υγρά, αέρια αντικείμενα όταν θερμαίνονται, διαστέλλονται και όταν ψύχονται συστέλλονται. Εν τούτοις στο νερό συμβαίνει το αντίθετο σε ορισμένη θερμοκρασία και τούτο ενέχει σπουδαία σκοπιμότητα.

Το νερό γίνεται πυκνότερο – βαρύτερο (όχι στους 0 βαθμούς Κελσίου) αλλά στους 4⁰ C άνω του μηδενός. Οπότε σαν βαρύτερο πέφτει κάτω στον πυθμένα των ποταμών και θαλασσών. Έτσι όταν κατέρχεται η θερμοκρασία της ατμόσφαιρας στους μηδέν βαθμούς παγώνει μόνο η επιφάνεια του νερού και ο πάγος που έχει ειδικό βάρος 0,92 (δηλαδή είναι ελαφρότερος από το νερό) επιπλέει.

Όταν παγώσουν οι ποταμοί, οι λίμνες και οι θάλασσες, σχηματίζεται μια κρούστα πάγου που επιπλέει στην επιφάνεια χωρίς να βυθίζεται.

Εάν δεν συνέβαινε αυτό, τότε αλληλοδιαδοχικά οι κρούστες του πάγου θα βυθίζονταν και θα σκέπαζαν από τον πυθμένα μέχρι την πάνω επιφάνεια τα νερά. Θα έμεναν όλα παγωμένα. Οι ηλιακές ακτίνες δεν θα εισχωρούσαν ως το βάθος, για να λιώσουν αυτά τα στρώματα του πάγου.

Έτσι τα ψάρια δεν θα μπορούσαν να ζήσουν, θα καταστρέφονταν. Λίμνες, θάλασσες, ποταμοί όλα παγωμένα. Οι παγετώνες των πόλων θα επεκτείνονταν μέχρι τη διακεκαυμένη ζώνη την οποία θα σκέπαζαν εξ ολοκλήρου. Τα δένδρα θα καίγονταν από τον πάγο, τα ζώα θα εύρισκαν οικτρό θάνατο, ο δε άνθρωπος ύστερα απ’ αυτά παρ’ όλη την τεχνολογία του δεν θα μπορούσε να λιώσει το στρώμα των πάγων και συνεπώς δεν θα μπορούσε να επιζήσει.

Αυτή η ευεργετική επανάσταση του νερού στο Φυσικό Νόμο, είναι δυνατόν να είναι έργο τυχαίας σύμπτωσης;

Τέλος για ποια πράγματα του κόσμου να μιλήσουμε, που περικλείουν τόσες σκοπιμότητες και υποκρύπτουν άλλες τόσες ωφέλειες και ομορφιές φανερές και αφανείς, γνωστές και άγνωστες; Για την ποικιλία των ανέμων; Για τη θαλάσσια αύρα ή την απόγεια (κατεβατό) από την ξηρά προς την παραλία; Για την υγρασία, τα σύννεφα, τη βροχή, τις αστραπές, τις βροντές, τον ατμοσφαιρικό ηλεκτρισμό, για το καλλιτέχνημα ιδιαίτερα του ουράνιου τόξου…; κ.ά. Ξεφυλλίστε ένα βιβλίο φυσικής του Γυμνασίου, μελετήστε το… και θα θαυμάσετε.

Πηγή: https://epistoligr.blogspot.com

Η Παναγία έδιωξε τη θανατηφόρο γρίππη (Μεσολόγγι 1918)

Διηγήθηκε η Μεσολογγίτισσα Γεωργία Μωραΐτου: «Το έτος 1918 έπεσε θανατηφόρα γρίππη στο Μεσολόγγι. Παρ’ όλες τις φιλότιμες προσπάθειες των γιατρών, ο ένας μετά τον άλλον κολλούσαν γρίππη και μετά από λίγες μέρες πέθαιναν εξαντλημένοι. Καθημερινώς πέθαιναν 25-30 άτομα, τα οποία μετέφεραν με κάρα και τα έθαπταν χωρίς συνοδεία ιερέως. Είχε γίνει επιδημία φοβερή. Το ίδιο συνέβαινε στο Αγρίνιο, όπου πέθαιναν κάθε μέρα 40-50 άτομα, στο Αιτωλικό και στα γύρω χωριά. Όταν είδαν οι ιθύνοντες της πόλεως τα πολλά θύματα και την γρήγορη εξάπλωση της νόσου συνεννοήθηκαν με τον Επίσκοπο και έστειλαν ανθρώπους στο μοναστήρι της Παναγίας της Προυσσιώτισσας. Παρεκάλεσαν τον Ηγούμενο να κατεβάσει την θαυματουργή Εικόνα στο Μεσολόγγι για να σταματήσει το θανατικό. Η εικόνα πέρασε πρώτα από το Αγρίνιο, όπου από τις πρώτες ώρες της αφίξεώς της σταμάτησαν να πεθαίνουν οι άνθρωποι και οι άρρωστοι έγιναν υγιείς. Ήθελαν την εικόνα να την κρατήσουν μέρες στο Αγρίνιο, αλλά ήρθαν επιτροπές από τα γύρω χωριά και την ζητούσαν γιατί πέθαιναν και εκεί οι άνθρωποι.

»Πράγματι, την 1η Νοεμβρίου 1918 έφθασε η εικόνα διά του σιδηροδρόμου, ενώ οι Μεσολογγίτες ανέμεναν από τη νύχτα στην θέση Φοινίκια. Έβρεχε όμως καταρρακτωδώς και οι γιατροί συνέστησαν να μην πάει κανείς στην υποδοχή. Υπήρχε ο κίνδυνος με τον συνωστισμό να κολλήσουν εύκολα γρίππη ο ένας από τον άλλο, η βροχή δε θα επιδείνωνε την κατάσταση και θα είχαν γι’ αυτό πολλά θύματα. Αλλά οι απλοί και πιστοί άνθρωποι έδειξαν πιο πολύ εμπιστοσύνη στην Παναγία απ’ ότι στους γιατρούς και δεν διαψεύστηκαν.

»Υποδέχθηκαν λοιπόν την Παναγία, την έφεραν με τα πόδια μέσα στο Μεσολόγγι και την λιτάνευσαν στους δρόμους της πόλεως ψάλλοντας και κάνοντας αιτήσεις για την σωτηρία τους. Το αποτέλεσμα ήταν να μην κολλήσει κανείς γρίππη αλλά και όσοι ήταν άρρωστοι έγιναν καλά. Από την ημέρα που ήρθε η Παναγία στο Μεσολόγγι κανείς πλέον δεν πέθανε από γρίππη.

Εις ανάμνησιν του θαύματος και εις ένδειξιν ευγνωμοσύνης έκαναν έρανο, έφτιαξαν μια επτάφωτη λυχνία, θαυμασίας τέχνης, και την αφιέρωσαν στην Μονή Προυσσού. Έκαναν και ένα αντίγραφο της Παναγίας της Προυσσιώτισσας, το οποίο μέχρι σήμερα φυλάσσεται στην Εκκλησία της αγίας Παρασκευής».

Από το βιβλίο
«Ασκητές μέσα στον κόσμο Α’»
Ιερόν Ησυχαστήριον Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, Μεταμόρφωση Χαλκιδικής

Πηγή: https://www.impantokratoros.gr

Επιβάτης σε αεροπλάνο που πέφτει!

Προσκυνήτρια, Α.Π.

ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΚΑΙ ΑΓΝΩΣΤΟ ΘΑΥΜΑ

Ένα πραγματικό γεγονός που το διηγείται  επιβάτης σε αεροπλάνο που επέστρεφε από τους Αγίους Τόπους στις 29 Αυ­γούστου του 2003.

Ήταν χαράματα Παρασκευής, 29 Αυ­γούστου του 2003. Φεύγαμε με βαριά καρδιά από την Ιερουσαλήμ, με κατεύ­θυνση προς Τελ Αβίβ και από εκεί για Αθήνα.

Είχαμε περάσει υπέροχα. Την προηγούμενη, είχαμε γιορτάσει Πανηγυρικά την Κοίμηση της Παναγίας μας στον Τάφο Της, αφού στα Ιεροσόλυμα η Κοίμη­ση εορτάζεται 13 ημέρες μετά, στις 28 Αυγούστου.

Ζήσαμε μία πρωτόγνωρη, μοναδι­κή εμπειρία. Το πανηγύρι ήταν μεγα­λοπρεπές, πλούσιο, γενναιόδωρο προς πάντας. Αργά το απόγευμα ετοιμάσαμε τις βαλίτσες μας, το βράδυ λάβαμε μέ­ρος στην αγρυπνία στον Πανάγιο Τάφο και αμέσως μετά, γρήγορα στο πούλμαν που μας περίμενε ακριβώς έξω από την παλαιά Πόλη. O καιρός ήταν καλός. O ουρανός έναστρος και μέσα σε μία γλυ­κιά ησυχία απολαμβάναμε την Πόλη φωτισμένη. Είχαμε στυλώσει τα μάτια μας στα τείχη της, αγκαλιάζοντας νοερά όλα τα Πανάγια Προσκυνήματα, κλείνο­ντας τα ερμητικά μέσα στην καρδιά μας. Ένα σχεδόν αδιόρατο ελαφρύ χαμόγελο πρόδιδε την κούραση των ημερών, αλλά και την βαθιά ευγνωμοσύνη μας προς τον Θεό για όσα ζήσαμε. Η ευχαρίστηση μας ήταν τόση, που δεν κλονίστηκε κα­θόλου από την παρατεταμένη αναμονή, ούτε από τον εξαντλητικό έλεγχο των Ισραηλινών στο αεροδρόμιο.

Όταν επιτέλους επιβιβάστηκα στο αεροπλάνο – εάν θυμάμαι καλά ήταν ένα δικινητήριο Airbus – πρόσεξα ότι τα φώτα του τρεμόπαιζαν συνεχώς και δεν σταθεροποιούνταν σε μία συγκεκριμέ­νη φωτεινότητα. Σκέφθηκα ότι κάποιο καλώδιο δεν κάνει καλή επαφή και βυ­θίστηκα στο κάθισμα μου. Όταν ξεκί­νησε η τροχοδρόμηση, τα πρόβλημα στα ηλεκτρικά έγινε πιο έντονο, ενώ παράλ­ληλα ακούγονταν και ο χαρακτηριστι­κός ήχος μικρών, πολλαπλών βραχυκυ­κλωμάτων. Δεν έδωσα σημασία· τα φώτα έσβησαν, απογειωθήκαμε και, όταν ξανά­ναψαν το πρόβλημα υφίστατο σε μικρό­τερο βαθμό. Καθόμουν με τη μητέρα μου στην αριστερή πλευρά του αεροσκάφους, μπροστά από το φτερό, ενώ φίλοι και γνωστοί κάθονταν σε κοντινές θέσεις.

Μετά από περίπου 20 λεπτά ακούσαμε έναν δυνατό θόρυβο και το αεροπλάνο άρχιζε να τρέμει και να κινείται δεξιά και αριστερά, σαν να «κοσκινίζει», όπως εύστοχα παρατήρησε κάποιος φίλος. O πιλότος είπε πρώτα στα εβραϊκά και με­τά στα αγγλικά να παραμείνουμε με τις ζώνες μας δεμένες, το ίδιο έκαναν αμέσως και οι αεροσυνοδοί Αρχικά δεν δώσαμε σημασία, ώσπου κοίταξα το φτερό και είδα την τουρμπίνα να φλέγεται και να εκσφενδονίζει κομμάτια από πυρωμένο σίδερο! Μετά από ένα καθησυχαστικό πρόλογο, την έδειξα στη μητέρα μου και στους γύρω φίλους. Όλοι μας είχαμε ταξιδέψει πολλές φορές με αεροπλάνο, αλλά ήταν η πρώτη φορά που βλέπαμε φλεγόμενο κινητήρα. Σφιχθήκαμε κάπως αλλά κρύψαμε επιμελώς την ανησυχία μας, σιωπώντας. Κάποιοι από εμάς όπως έμαθα αργότερα, λέγαμε νοερά την Ευχή. Μετά από αρκετά λεπτά έγινε νέα ανακοίνωση που μας πληροφορούσε για την απώλεια του αριστερού κινητήρα και ότι θα προσπαθήσουμε να φθάσουμε στα Ελευθέριος Βενιζέλος με τον άλλον.

Δεν πέρασαν άλλα είκοσι λεπτά όταν ακούστηκε ένας λιγότερος δυνα­τός θόρυβος από τη δεξιά πλευρά και νοιώσαμε όλοι τις ίδιες έντονες δονήσεις του αεροσκάφους, αναμεμιγμένες με αναταράξεις. Κάποιοι που κάθονταν μπροστά από το δεξί φτερό φώναξαν «πήρε φωτιά η τουρμπίνα»! Το μέχρι τότε ήπιο και, μάλλον ευχάριστο κλίμα, του θαλάμου αντικαταστάθηκε σύντομα από πανικό. Το αεροσκάφος έχανε διαρκώς και απότομα ύψος και ακουγόταν ένας θόρυβος σαν σφύριγμα, που μετά θυμήθηκα ότι τον άκουγα στις ταινίες, όταν έπεφταν οι βόμβες των αεροπλάνων. Οι αεροσυνοδοί, που μόλις είχαν ξεκίνησε να προσφέρουν αναψυκτικά, ασφάλισαν τρέχοντας τα καροτσάκια τους στις κατάλληλες θέσεις· κάθισαν γρήγορα κα προσδέθηκαν κρατώντας το κεφάλι τους κοντά στα γόνατα. Αρκετοί καρδιοπαθείς και ηλικιωμένοι έπαιρναν τα χάπια τους δύο-δύο. Μεταξύ συζύγων, γίνονται δημόσιες εξομολογήσεις για το πότε απάτησε ο ένας τον άλλον και με ποιόν και ζητούσαν συγχώρεση. Γιαγιάδες και παπούδες απεκάλυπταν στα παιδιά τους ότι τους αδίκησαν στη διαθήκη τους και ζητούσαν συγχώρεση και εκείνα την έδιναν, αλλά και τη ζητούσαν με τη σειρά τους για παλιές άπρεπες συμπεριφορές. Φίλοι ομολογούσαν ότι με αφορμή το τάδε περιστατικό είχαν πει ψέματα και συκοφαντήσει αλλήλους….

Όλα τα παραπάνω μαζί με τη συνεχή και απότομη απώλεια ύψους, τις ασυ­νήθιστες αναταράξεις και τη σιγή του πιλότου έκαναν βαριά την ατμόσφαιρα. Σαν να μην έφθανε αυτό, κάποιος από τήν παρέα φώναξε «είχε δίκιο ο τάδε», ενθυμούμενος τα λόγια ενός μοναχού, που του είχε πει, παρουσία τρίτων, πριν από λίγες ήμερες ότι η Ελλάδα θα θρηνή­σει μεγαλύτερο αριθμό νεκρών από ό,τι το Πάσχα – αναφερόμενος στο δυστύχη­μα λίγο πριν από τη Μεγάλη Εβδομάδα στα Τέμπη – μόνο που αυτή τη φορά θα είναι στη θάλασσα. Είχαμε αρχίσει να ανησυχούμε σοβαρά…

Το αεροπλάνο άρχισε να παίρνει κλίση καταλάβαμε ότι προσπαθεί να στρίψει και σκέφθηκα ότι θα επιστρέφαμε στο Τελ Αβίβ η ότι θα πηγαίναμε στην Κύ­προ. Σε λίγο σηκώθηκε μία αεροσυνοδός και πήγε βιαστικά να ασφαλίσει κάποια αντικείμενα που έπεφταν. Τη σταμάτησα και τη ρώτησα τι ακριβώς συνέβαινε. Η πρώην χαμογελαστή και γλυκομίλητη κοπέλα είχε γίνει κατάχλωμη και είχε χά­σει τη φωνή της. Ο φόβος κυριαρχούσε στην έκφραση του προσώπου της, στα σφιγμένα δόντια και κορυφώνονχαν στα ματιά της.

Τη ρώτησα εάν είχαμε χάσει και τους δυο κινητήρες και απάντησε με νεύμα καταφατικά. «Και τώρα τι θα γίνει; Πώς θα το αντιμετωπίσουμε;», ξανα­ρώτησα. Έπαψε να με κοιτάζει στα μάτια, το βλέμμα της έγινε μακρινό, σαν να κοιτούσε το κενό, κινούσε το κεφάλι της δεξιά και αριστερά, ανασήκωσε τους ώμους αδιάφορα, σαν όλα να είχαν τελει­ώσει και έκανε να φύγει. Τη συγκράτη­σα έντονα από το χέρι φωνάζοντας «Πέφτουμε;» και εκείνη μου έγνεψε πολλές φορές καταφατικά, χωρίς να μπορεί να αρθρώσει λέξη και έτρεξε να προσδεθεί πάλι στο κάθισμα της, κρατώντας σφιχτά το κεφάλι στα γόνατα. Πήραμε όλοι βα­θιά ανάσα και προσπαθούσαμε όσο το δυ­νατόν ψύχραιμα να συνειδητοποιήσουμε τα συμβαίνοντα.

Το πέπλο της μελαγχολίας έσκισε η δυνατή φωνή ενός ρασοφόρου: «Μην φοβάστε, αδελφοί μου, ας προσευχηθούμε, δεν θα αφήσει ο Θεός!». Οι ιερείς έβαλαν πετραχήλι και άρχισαν να διαβάζουν, κά­ποιοι λαϊκοί έλεγαν νοερά την Ευχή και οι υπόλοιποι χωρίστηκαν σε δυο ομάδες – τη δεξιά και την αριστερή πτέρυγα του θαλάμου των επιβατών – και άρχισαν δειλά να ψάλουν οι μεν την Παράκλη­ση της Παναγίας, οι δε τους Χαιρετι­σμούς. Αναθέσαμε την ελπίδα μας στον Θεό και αισθανθήκαμε πολύ καλύτερα ξελαφρώσαμε.

Οι αλλόθρησκοι επιβάτες, υπερβολικά φοβισμένοι σε σύγκριση μ’ εμάς, νόμι­ζαν ότι τραγουδούσαμε και μας κοίταζαν σαν να ήμασταν τρελοί. Η παρήγορη όμως αυτή ψυχική ανάταση διεκόπη λί­γο αργότερα, όταν έκανε ανακοίνωση με τρεμάμενη φωνή ο πιλότος: «όπως ήδη καταλάβατε, πριν από λίγη ώρα χάσαμε και το δεύτερο κινητήρα ανεφλέγη. Ρί­ξαμε τα καύσιμα και θα προσπαθήσουμε να επιστρέψουμε στο Μπεν Κουριόν (το αεροδρόμιο του Τελ Αβίβ), αλλά…» του ήρθε ένας κόμπος στον λαιμό και στα­μάτησε απότομα. Προς στιγμήν πάγωσε το αίμα μας. Όπως και να το κάνουμε, αλλιώς είναι να υποθέτεις βάσιμα πώς οδεύεις σε κάτι δυσάρεστο και αλλιώς είναι να σου το επιβεβαιώνουν επισήμως! Μετά τις πρώτες αμήχανες στιγμές, συνε­χίσαμε όλοι μαζί να προσευχόμαστε από το σημείο που είχαμε σταματήσει, άλλοι την Ευχή, άλλοι την Παράκληση, άλλοι τους Χαιρετισμούς. Μού έκανε εντύπωση ότι προσεύχονταν θερμά και όσοι έδειχναν στο παρελθόν να μην πιστεύουν…

Προσπάθησα να φερθώ ψύχραιμα σε σημείο που κατηγορήθηκα για αναισθησία. Εξήγησα ήρεμα, με την ελπίδα να δώσω κουράγιο και σε κάποιους που έκλαιγαν: «Κάποτε όλοι θα πεθάνουμε αυτό δεν αλλάζει. Τι μας μένει τότε; Το πόσα χρό­νια θα ζήσουμε και το πώς θα τα ζήσου­με. Όλοι μας θέλουμε να ζήσουμε πολλά χρόνια, εάν όμως ο Θεός αποφάσισε να πεθάνουμε σήμερα, ούτε αυτό αλλάζει· έξαλλου, δεν υπάρχει κάτι που να μπορούμε να κάνουμε ανθρωπίνως για να σωθούμε και δεν το κάνουμε. Άρα, εάν πάρουμε ως δεδομένο ότι σήμερα θα κληθούμε σε απολογία, τι πρέπει να μας ενδιαφέρει; Το σε ποιά κατάσταση βρίσκε­ται η ψυχή μας. Τώρα θα μού πείτε: «είμαι σε άσχημη κατάσταση, αλλά, εάν είχα και άλλα χρόνια, θα μετανοούσα!» Αυτή όμως η φιλοσοφική σκέψη δεν είναι της παρούσης, είναι μάλλον ένας ευσεβής πό­θος, γιατί είπαμε ότι παίρνουμε ως δεδομένο ότι παραδίδουμε σήμερα. Άρα τι μάς μένει να κάνουμε; Να προσευχηθούμε ειλικρινά και να ζητήσουμε με θερμή συγχώρεση των αμαρτιών μας. Όμως πρέπει να έχουμε την ελπίδα μας στο έλεος του Θεού, γιατί:

ο Θεός από την άπειρη αγάπη Του για εμάς, δεν θα επέτρεπε ποτέ να γίνει κάτι προς ζημία της ψυχής μας, δηλαδή, εάν μάς πάρει σήμερα, αυτό θα πει ότι θα μας πάρει στην καλύτερη στιγμή μας.

Οι περισσότεροι από εμάς εξομολογηθήκαμε και κοινωνήσαμε μόλις χθες στη εορτή της Παναγίας, άρα είμαστε κατά το δυνατόν έτοιμοι^. σκεφθείτε να φεύγαμε εντελώς απροετοίμαστοι; Όσοι ήρθαμε εδώ, δεν ήρθαμε για τουρισμό αλλά για προσκύνημα· λέτε ο Κύριος και η Παναγία, που ήρθαμε στην εορτή Της, να μάς αφήσουν έτσι;

Οι αναταράξεις συνεχίζονταν πάλι έντονες. Ήμασταν χαμηλά, άρχισαν να διακρίνονται τα νησιά με τα χαρακτηριστικά τους και μακριά η στεριά. Ξαφνικά σηκώθηκε όρθιος ο ίδιος ρασοφόρος, που καθόταν μπροστά δεξιά και μάς είχε παροτρύνει να προσευχηθούμε – δεν γνωρίζω εάν ήταν μοναχός η Ιερομόναχος (θυμάμαι μόνο την ψηλόλιγνη μορφή του το ιλαρό του προσώπου και τη μακριά του γενειάδα) και είπε με δυνατή και γεμάτι σιγουριά φωνή και δακρυσμένα μάτια «Παιδιά μου, σάς παρακαλώ, πιστέψτε με βλέπω την Παναγία μας μπροστά μου θεόρατη και κρατάει το αεροπλάνο από την κοιλιά- θα σωθούμε, θα σωθούμε!» και ξεσπώντας σε δάκρυα: «ας προσευχηθούμε να την ευχαριστήσουμε».

Όλοι οι επιβάτες πήραμε κουράγιο και αρχίσαμε να ψέλνουμε, δυνατά αυτή τι φορά, χαρμόσυνα την Παράκληση. Μέχρι και οι αεροσυνοδοί κατάλαβαν από τι γλώσσα του σώματος ότι κάτι ευχάριστο συμβαίνει και αναθάρρεψαν κοιτώντας απορημένες.

Σε λίγη ώρα φάνηκαν καθαρά τα κτήρια του Τελ Αβίβ- ήμασταν ήδη πολύ χαμηλά. Έμεναν λίγες μόλις στιγμές… Άρχισαν να μπαίνουν λογισμοί αμφιβολίας στο μυ­αλό μου: «Άραγε η πρόσκρουση θα γίνει στη στεριά η θα πέσουμε στη θάλασσα;», μα προσπαθούσα να τους διώξω με την προσευχή: «Πιστεύω Κύριε, βοήθει μου τη απιστία. Γεννηθήτω το θέλημα Σου. Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ήμας.»

Σε λίγο φάνηκε το αεροδρόμιο. Ο διά­δρομος ήταν στρωμένος με αφρό και κα­τά μήκος του ήταν παρατεταγμένα πολλά νοσοκομειακά. Άλλο αεροπλάνο δεν φαι­νόταν, προφανώς μάς είχαν δώσει προ­τεραιότητα. Μας φάνηκε ότι κατεβαίνα­με με μεγάλη ταχύτητα σε σχέση με τις άλλες φορές, μάς χώριζαν λίγα μόλις μέ­τρα από το έδαφος. Όταν έγινε η επαφή, το αεροπλάνο σταμάτησε κατά θαυμαστό τρόπο σε μόλις 50 μέτρα, χωρίς κανένας μας να κινηθεί από τη θέση του, έστω και κατ’ ελάχιστον. Τουρμπίνες δεν είχε, για να τις θέσει σε ανάστροφη λειτουρ­γία, ώστε να φρενάρει, και το φρένο στις ρόδες θα έπρεπε να είναι πολύ απότομο – πράγμα πολύ επικίνδυνο – για να στα­ματήσουμε μόλις σε 50 μέτρα, και ακόμα και τότε θα έπρεπε λόγω αδράνειας να πεταχτούμε όλοι προς τα μπροστά! (Εδώ φρενάρει κανείς λίγο με το αυτοκίνητο και με μικρές ταχύτητες και το σώμα του πηγαίνει μπροστά). Τίποτα όμως από όλα αυτά δεν έγινε. Το αεροπλάνο δεν σταμάτησε σύμφωνα με τους νόμους της φυσικής, αλλά σαν να εναποτέθηκε μα­λακά στο έδαφος!

Όλοι αρχίσαμε, γεμάτοι ανακούφιση,τα ευχαριστήρια: «Δόξα Σοι Κύριε», «Σε ευχαριστώ Παναγία μου», «Ας είναι ευλογημένο το Όνομα Σου, Κύριε».

Μόνο τις αεροσυνοδούς είχε πιάσει νευ­ρική κρίση. Για τουλάχιστον πέντε λεπτά η μία άνοιγε ένα γιαούρτι, έτρωγε μία κουταλιά, το πέταγε και έπαιρνε άλλο, η άλλη ανοιγόκλεινε συνεχώς κάποια μεταλλικά συρτάρια, η άλλη έτρεμε και χτυπούσαν τα δόντια της.

Μετά από λίγο αποβιβαστήκαμε και συνοδεία αστυνομικών, ιατρών και νο­σοκόμων πήγαμε σε ένα σαλόνι, όπου κάποιους προσπαθούσαν να τους συνε­φέρουν και στους υπόλοιπους πρόσφε­ραν ένα αναψυκτικό. Από την ένταση είχε στεγνώσει το στόμα μας, αλλά ποιος νοιαζόταν;

Ήμασταν ζωντανοί μόνο αυτό μετρούσε! Σε λίγο ήρθε άλλο αεροσκάφος να μάς πάει στην Αθήνα, όπου και φθάσα­με ασφαλώς. Βέβαια μάς περίμεναν δημο­σιογράφοι και κάμερες. Ένας φίλος μου τηλεφώνησε με αγωνία να δει εάν είμαι καλά, γιατί είδε ένα trailer στις πρωινές ειδήσεις μεγάλου καναλιού για την πτή­ση μας, αλλά μετά το θέμα αποσιωπήθηκε επιμελώς.

Από εκείνη τη στιγμή, όλοι μας χάσαμε το ενδιαφέρον μας για τις λεπτομέρειες. Δεν φώναζε κανείς, δεν διαμαρτύρονταν για την καθυστέρηση, για τις βαλίτσες, για τις δημοσίως εξομολογηθείσες βα­ριές αμαρτίες, για τίποτα. Βαδίζαμε στη γη, αλλά το μυαλό και η καρδιά μας ήταν γεμάτα ευγνωμοσύνη, κατά τη δύναμη του καθενός προσκολλημένα σε Εκείνον που μάς επιβεβαίωσε τόσο περίτρανα και πάλι την αγάπη Του. Ξέραμε ότι ζούσαμε μέσα στην πρόνοια του Θεού και αισθανόμασταν απέραντη χαρά και ανεκλάλητη ευγνωμοσύνη γι αυτό.

Και οι επόμενες ήμερες πέρασαν έτσι. Έβλεπα καθετί ως δημιούργημα του Θεού, το αγαπούσα και το θαύμαζα. Είχα πάψει να θυμώνω και να αναλώνομαι σε δευτερεύοντα πράγματα. Προσπαθούσα να ανταποκριθώ στην Αγάπη του Θεού με επιεική συμπεριφορά, μην κρίνοντας και, οπού μπορούσα, βοηθώντας τους άλλους. Δυστυχώς, μετά από μία περί­που εβδομάδα, ξαναμπήκα στή ρουτίνα τής καθημερινότητας. Ντρέπομαι που το αναφέρω, αλλά δεν κατάφερα να συγκρατήσω μέσα μου εκείνη την πρωτόγνωρη ειρήνη, την προσευχή, την ευγνωμοσύνη, την αγάπη.

Αυτά το πέρα για πέρα πραγματικό γε­γονός, με έκανε να βλέπω τα πράγματα λίγο διαφορετικά, να προσπαθώ να βγω από το καβούκι του εγωκεντρισμού μου και της παράλογης λογικής μας, που τα βάζει όλα σε κουτάκια και θέλει να τα εξηγεί με νόμους και κανόνες. Ο φόβος του τέλους επιχαχύνει τη συνειδητοποίηση των λαθών, ωθεί σε συναίσθηση…

Η ευγνωμοσύνη που νοιώθει κανείς την άπειρη αγάπη Του Θεού μαλακώνει την καρδιά του, τόν λιώνει, τόν κάνει να αγαπάει διά του Θεού τους αδελφούς του και την κτίση και παράλληλα φοβάται μήπως με κάποια πράξη του λυπήσει τον Θεό και χάσει αυτό που αρχίζει  να γεύεται η καρδιά του και σκιρτά, αυτό που φτιάχτηκε να αναζητά η ψυχή του την διά της αγάπης δωρεάν παρεχόμενης ένωσης της με τόν Θεό.

 (Αποφάσισα να γράψω αυτή τη μοναδική για μενα εμπειρία κατά παράκληση ενός αγαπητού αδελφού «προς δόξαν Θεού» και πνευματική τόνωση των αδελφών. Παρακαλώ, συγχωρέστε τον προσωπικό τόνο της διήγησης, αλλά ήθελα να αποδώσω τα γεγονότα και τα συναισθήματα ακριβώς, όπως τα ζήσαμε. Ευχαριστώ για την κατανόηση σας.)

Πηγή: https://www.impantokratoros.gr

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΟΥ ΧΑΡΟΥ ΣΤΗ ΛΕΙΨΩ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΥ

ΤΟ ΕΞΩΜΟΝΑΣΤΗΡΟ
ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΟΥ ΧΑΡΟΥ

Βρισκόμαστε στα 1600 μ.Χ. Μοναχοί από την Ιερή Μονή της Πάτμου φτάνουν στη Λειψώ της Δωδεκανήσου και χτίζουν σε απόσταση ενός χιλιομέτρου από το Χωριό το εξωμονάστηρο «ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΟΥ ΧΑΡΟΥ».

Τον Απρίλιο του 1943 η ευσέβεια μιας κοπέλας τοποθέτησε στην εικόνα άσπρους κρίνους. Αυτοί ξεράθηκαν, όπως ήταν φυσικό. Μα ξαφνικά τον Ιούλιο οι αποξηραμένοι κρίνοι άρχισαν παράδοξα να αποκτούν χυμούς και μάλιστα όσο πλησίαζε η γιορτή της 23ης Αυγούστου έφτασαν να βγάζουν μπουμπούκια μοσκομύριστα, ολοκληρωμένα την ημέρα του Πανηγυριού της.

Το θαύμα αυτό πραγματοποιείται από τότε μέχρι σήμερα. Και προσφέρεται ως ευλογία της Παναγίας του Χάρου σε κάθε προσκυνήτρια ψυχή, αλλά συγχρόνως και ως «σημείον αντιλεγόμενον» για τους άπιστους που, ενώ «θέτουν τον δάκτυλον επί των τύπων των …κρίνων», πασχίζουν να το εξηγήσουν με λογικοφανείς ερμηνείες, γεννημένες από τη θολοκουλτούρα τους.

Κι όμως η «Παναγία του Χάρου» είτε για χάρη των πιστών της είτε για προβληματισμό των απίστων συνεχίζει το θαύμα της. Και μας καλεί όλους να πυκνώσουμε με την παρουσία μας τη στρατιά των πανηγυριωτών και να οδεύσουμε σ’ αυτήν, για να αποθέσουμε τις ελπίδες μας και τους οραματισμούς μας.

Ο ΕΠΙΣΤΑΤΗΣ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΟΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΘΡΟΝΟΥ
ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΚΟΥΜΟΥΝΔΟΥΡΟΣ

Ο Ναός είναι τρισυπόστατος, χτισμένος σε ρυθμό βυζαντινό. Τον διακρίνει ο χαμηλός τρούλος, τα ακανόνιστα τόξα, που γι’ αυτό αισθητοποιούν μια ασυνήθιστη γοητεία, τα λιγοστά και στενόμακρα παράθυρα, που το φειδωλό φως τους υποβάλλει τον προσκυνητή.

Το διάβα των αιώνων άφησε ανέπαφη την εκκλησία, ενώ ερήμωσε τα γύρω κελιά των μοναχών. Μα σεβάστηκε το ιερό κειμήλιό τους, την πρωτότυπη και θαυματουργική εικόνα της «Παναγίας του Χάρου».

Πρωτοτυπία στην εικόνα δίνει το γεγονός ότι η Παναγία ιστορείται να κρατά το Χριστό όχι ως βρέφος, αλλά κρεμάμενο νεκρό στο Σταυρό του μαρτυρίου. Και επειδή οι έννοιες νεκρός και Χάρος σχετίζονται, η εικόνα, και γενικότερα η εκκλησία, ονομάστηκε «Παναγία του Χάρου».

Πλήθος προσκυνητών έρχονται στις 23 Αυγούστου, για να κλίνουν το γόνυ μπροστά στην εικόνα του θαύματος με το ακόλουθο ιστορικό:

Πηγή: https://www.impantokratoros.gr

Λειτουργική εμπειρία στο μέτωπο

(Αληθινό Περιστατικό)

Μέρες εἶχαν νά κοιμηθοῦν. Ἄν λογιζόταν γιά ὕπνος, ὁ λιγοστός χρόνος πού ξάπλωναν καταγῆς ντυμένοι ὅπως ἦταν, γιά νά ξυπνήσουν σέ λίγη ὥρα ἀπό τό φοβερό κρύο πού τούς πάγωνε τήν καρδιά καί νιώθαν πώς πεθαίναν. Δέν ἦταν πολλοί. Καμιά δεκαπενταριά ἄνδρες σ’ αὐτό τό ὕψωμα τοῦ Ἑφταχωρίου πού ὑποστήριζε, ὑποτίθεται, τά μετόπισθεν. Γιατί τίς τέσσερις τελευταῖες μέρες εἶχε ἑνοποιηθεῖ σχεδόν μέ τήν πρώτη γραμμή. Δέν ἦταν οὔτε εὔκολα τά πράγματα, οὔτε ἐλπιδοφόρα. Οἱ Ἰταλοί ἔρχονταν σωρηδόν. Εἶχαν ἀπίστευτη ὑπεροχή. Ἡ πρώτη γραμμή μέ πενιχρότατα μέσα, ἀρκετές ἀπώλειες καί περισσή αὐτοθυσία, κράτησε τόσες μέρες τήν ἐπιδρομή δύο Ἰταλικῶν μεραρχιῶν. Τῆς «Φεράρας» καί τοῦ «Κένταυρου». Τώρα μέ νύχια καί δόντια προσπαθοῦσε νά κρατήσει τίς θέσεις της ἀπέναντι στήν πανίσχυρη καί πάνοπλη περίφημη ᾽Ιταλική Μεραρχία Ἀλπινιστῶν «Τζούλια». Ἕντεκα χιλιάδες στρατιῶτες ἀπέναντι σέ δύο χιλιάδες δικούς μας κι αὐτούς ἐξαντλημένους, πεινασμένους καί σχεδόν ἀόπλους, εἶναι μεγέθη πού δέν συγκρίνονται. Κι εἶναι ἀλήθεια πώς τίς τελευταῖες μέρες, μαζί μέ τούς ἀγαπημένους καί πολύπαθους συντρόφους τους ’χάναν καί ἔδαφος. Κάποια ὑψώματα δῶθε-κεῖθε καί ἡ ἀμυντική γραμμή κάνοντας «κοιλιές», τραβιόταν ὅλο καί πιό πίσω. Γι’ αὐτό καί ἡ θέση τους, πού ἦταν θέση στά μετόπισθεν, εἶχε φθάσει νά ἀγγίζει τήν πρώτη γραμμή.

Δέν μιλοῦσε κανείς κεῖνο τό πρωινό. Βλέφαρα πού μέ δυσκολία κρατιόνταν ἀνοιχτά λόγῳ τῆς παρατεταμένης ἀγρυπνίας, ἄφηναν τή ματιά νά πλανηθεῖ μακριά στό πουθενά, ὅσο νά μπορέσει ἡ σκέψη, κρατώντας ἕνα ἀδιατάρακτο πλάνο, νά ταξιδέψει σέ μέρη δικά της, ἀγαπημένα.

Δέν ὑπῆρχε κουράγιο τώρα, ἀνθρώπινη περιέργεια ὅπως τίς πρῶτες μέρες, νά σπάσει αὐτήν τήν περίεργη σιωπή, νά στραφεῖ στό διπλανό της, νά ρωτήσει τί σκέφτεσαι;

Τόσες μέρες τά ᾽χαν πεῖ ὅλα ὁ ἕνας στόν ἄλλο. Γιά τίς δουλειές τους πού ἄφησαν στή μέση. Γιά τούς γονεῖς τους πού μέ ἐλπίδα, περηφάνεια καί φόβο τούς ξεπροβόδισαν. Γιά τά ἀγαπημένα τους πρόσωπα πού ξενυχτοῦσαν πλάι τους, μέ τό στημόνι τῆς ἀγωνίας νά ὑφαίνει σκουρόχρωμο τό ὑφαντό τῆς ψυχῆς τους. Γιά τά σχέδιά τους πού θά ξεκινοῦσαν μ’ ὄρεξη μόλις ὁ πόλεμος τελείωνε.

Στιγμές-στιγμές τ’ ἀργό ἀνοιγόκλειμα τῶν ματιῶν ἔπαιρνε τό βλέμμα ἀλλοῦ καί ἄλλαζε τήν εἰκόνα πού συνόδευε τίς νέες τους σκέψεις. Τίποτα δέν ἀκουγόταν. Οὔτε κι ὁ ἀσύρματος τοῦ Κώστα, πού ἀπό καιρό σέ καιρό ἔσπαγε τή νεκρική σιωπή γιά νά μεταδώσει ἕνα κρυπτογραφημένο μήνυμα πιό σπάνια καί πιό συχνά ἐκεῖνα τ’ ἀτέλειωτα παρατεταμένα ἤ μή «μπίπ» τοῦ κώδικα μόρς. Τώρα σιγοῦσε κι αὐτός. Ἦταν διαταγή. Ἀπό χθές τό βράδυ μέχρι νεοτέρας. Σιγή ἀσυρμάτων. Γιατί ἐπρόκειτο ἡ ἰταλική ἀεροπορία νά χτυπήσει γιά ἐκκαθάριση τή γραμμή ἀμύνης καί δέν ἔπρεπε νά στοχοποιηθοῦν οἱ θέσεις τῶν στρατιωτῶν ἀπ’ τόν ἐντοπισμό τῶν ἀσυρμάτων.

Μιά ἀπραξία λοιπόν πού ὅμως δέν σ’ ἄφηνε νά κοιμηθεῖς, νά χαλαρώσεις, νά ξεκουραστεῖς, γιατί φοβόσουν ὅτι ἀπό στιγμή σέ στιγμή κάποιο ἀεροπορικό βλῆμα μπορεῖ νά σέ περνοῦσε στήν αἰωνιότητα. Κι ὁ φόβος πάντα συμμαχοῦσε μέ τό κρύο τοῦτες τίς ὧρες, κάνοντας ἀδύνατο νά κοιμηθεῖ κανείς.

Σιωπή, ἐξάντληση, φόβος κι ἀγωνία.

–Κάτσε κάτω, μήν κουνιέσαι. Γίνεσαι στόχος. Ψιθύρισε ὁ Βαγγέλης ἀπ’ τήν Καρδίτσα στόν Ἀλέξανδρο πού σηκώθηκε ὄρθιος καί τράβηξε μπροστά.

Δέν ἔδωσε σημασία ἐκεῖνος. Σάν νά μήν ἄκουσε. Προχώρησε ἴσια ἐμπρός. Ἔφτασε τόν ἀσυρματιστή καί ἔκατσε δίπλα του.

–Κυριακή σήμερα, τοῦ ᾽πε.

Ὁ ἄλλος δέν μιλοῦσε. Οὔτε κάν τόν κοίταξε.

–Τέτοια ὥρα στήν Ἀθήνα, στόν Μητροπολιτικό Ναό τελεῖται ἡ θεία Λειτουργία.
Ἀνέκφραστος ὁ ἀσυρματιστής. Ἔδειχνε σάν νά μήν ἀκούει τίποτα ἀπ’ τόν μονόλογο τοῦ Ἀλέξανδρου. Ὡστόσο τόν ἄκουγε. Τό ’ξερε ὁ Ἀλέξανδρος, γι’ αὐτό καί συνέχισε.

–Δέν πιάνεις λίγο στόν ἀσύρματο τό Ἐθνικό πρόγραμμα ν’ ἀκούσουμε ὅλοι μας τή Λειτουργία; Τώρα γύρισε ἀπότομα. Τόν κοίταξε πιό φοβισμένος ἴσια στά μάτια.
–Εἶσαι καλά; Τρελάθηκες; τόν ρώτησε καί τά μάτια του ἔβγαζαν σπίθες. Ἀπό φόβο; Ἀπό ὀργή μπροστά στό παράλογο αἴτημα;

Ἦταν πιστός ὁ Ἀλέξανδρος. Τόν ἤξερε καλά. Ἦταν θεολόγος. Χαριτωμένο παιδί. Ἀλλά ὁ πόλεμος δέν ἀφήνει περιθώρια γιά συναισθηματισμούς καί συμπάθειες.
–Λίγο. Μόνο γιά λίγο, ἐπέμενε ὁ Ἀλέξανδρος, μέ ἕνα ὕφος τόσο παρακλητικό καί συνάμα τόσο πιεστικό. Θά φωνάξω καί τούς ὑπόλοιπους. Θά γονατίσουμε ὅλοι γύρω ἀπ’ τόν ἀσύρματο… Λίγο… Νά πάρουμε τήν εὐλογία τοῦ Χριστοῦ. Τή χάρη τῆς Λειτουργίας. Τό μόνο πού ’χουμε ἀνάγκη ἐδῶ πάνω…
–Εἶσαι καλά; ἐπέμενε πάλι ὁ ἄλλος, παρόλο πού ἐσωτερικά εἶχε ἤδη ἐξασθενήσει κάθε ἀντίδρασή του. Τό κατάλαβε ὁ Ἀλέξανδρος. Δέν χρειαζόταν νά ἐπιμείνει ἄλλο.

–Παιδιά, ἐλᾶτε ὅλοι ἐδῶ γύρω. Γύρω ἀπ’ τόν ἀσύρματο. Γονατίστε. Θά ἀκούσουμε γιά λίγο τή θεία Λειτουργία ἀπ’ τήν Ἀθήνα. Νά πάρουμε δύναμη. Νά μᾶς εὐλογήσει ὁ Χριστός καί ἡ Παναγία.

Παράξενο, ἀλλά σηκώθηκαν ὅλοι. Σιγά-σιγά ἦρθαν καί γονάτισαν γύρω ἀπ’ τόν ἀσύρματο. Ἀμίλητοι ὅπως πρίν, ἀλλά μ’ ἐμπιστοσύνη στήν «ἀποκοτιά» τοῦ Ἀλέξανδρου.

Δέν χρειαζόταν ἄλλη παρότρυνση ὁ Κώστας.

–Μόνο γιά μιά στιγμή, εἶπε σιγανά στόν Ἀλέξανδρο καί περίμενε νά τακτοποιηθεῖ γονατιστός καί ὁ τελευταῖος στρατιώτης.

Ἔγινε σιγή μερικῶν δευτερολέπτων καί κατόπιν ὁ ἀσυρματιστής ἄνοιξε τόν ἀσύρματο. Ἀκούστηκε ἕνα μικρό σύρσιμο στίς διάφορες συχνότητες τοῦ ἀσύρματου καί μετά πάλι μιά ἐλαχιστότατη σιγή, πού τή διέκοψε ἡ εὐκρινέστατη φωνή τοῦ ἱερέα.

–… «Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί Πατρός καί ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἴη μετά πάντων ἡμῶν».

Καί… ἀμέσως ὁ Κώστας ἔκλεισε τόν διακόπτη.

…………………………………………………………

Στά γέρικα μάτια τοῦ κυρ-’Αλέξανδρου, πού εἶχαν ἀσπρίσει ἀπ’ τόν καταρράκτη, διέκρινα καθαρά τή συγκίνησή του στήν ἐξιστόρηση τοῦ θαύματος κι ἀξέχαστου γι’ αὐτόν περιστατικοῦ.

–Ὅσα χρόνια κι ἄν περάσουν ποτέ δέν θά ξεχάσω αὐτή τή στιγμή… Ἔζησα ἀπό τότε ἀναρίθμητες Λειτουργίες, ὅμως αὐτό πού ἔνιωσα ἐκείνη τή στιγμή ποτέ δέν τό ξανάνιωσα.

Κι ὅποτε κάποιος ἤ ἐγώ ἀναρωτιέμαι τί εἶναι ἡ θεία χάρις, θυμᾶμαι ἐκείνη τήν ἐμπειρία καί λέω: ξέρω. Τήν ἔχω νιώσει.

Κανένας μας δέν σκοτώθηκε κατόπιν σ’ ὁλόκληρο τόν πόλεμο, ὅμως δέν εἶναι αὐτό. Πιό πολύ εἶναι, αὐτό πού νιώσαμε ἐκεῖνο τό Κυριακάτικο πρωινό σ’ ἐκεῖνο τό ὕψωμα στό Ἑφταχώρι.

ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ

Απόσπασμα από το Περιοδικό ”Η Δράση μας”,
Τεύχος Οκτωβρίου 2012

Πηγή: https://www.impantokratoros.gr

Το θαύμα του Τσέρνομπιλ

Η Παναγία άνω, και ο αρχάγγελος Μιχαήλ στο πλάϊ του Χριστού. Κάτω το δένδρο, τα θύματα στα λευκά, και οι εργαζόμενοι που με αυτοθυσία σταμάτησαν τη διαρροή. Το αστέρι που πέφτει υπενθυμίζει την αναφορά του γεγονότος στην Αποκάλυψη.

25 χρόνια μετά το δυστύχημα του Τσερνομπίλ στην Ουκρανία, ένα θαύμα μαρτυρείται εκεί, υπενθυμιζόμενο και από την εικόνα του Χριστού Σωτήρος του Τσερνομπίλ. Το Ρωσικό πρακτορείο ειδήσεων ιντερφάξ έγραψε στις 20 Απριλίου 2011, τα εξής:

Η μόνη ανοικτή Εκκλησία στη ζώνη του Τσερνομπίλ σημειώνει το ελάχιστο επίπεδο ακτινοβολίας!…

Κίεβο, 20 Απριλίου, Interfax – Κατά τη διάρκεια 25 ετών από την ημερομηνία του ατυχήματος του Τσερνομπίλ, το επίπεδο ακτινοβολίας στην περιοχή της Εκκλησίας του Αγίου (προφήτη) Ηλία, τη μόνη Εκκλησία που λειτουργεί στη ζώνη αποκλεισμού, ήταν αρκετά κάτω από το επίπεδο ολόκληρης της περιοχής, δηλώνουν εκκαθαριστές του δυστυχήματος του Τσερνομπίλ.

«Ακόμα και στις πιο δύσκολες ημέρες του 1986, η γύρω περιοχή της Εκκλησίας του Αγίου (προφήτη) Ηλία ήταν καθαρή (από την ακτινοβολία – IF), χωρίς να χρειάζεται να αναφέρω ότι η ίδια η Εκκλησία ήταν επίσης καθαρή», είπε ο πρόεδρος της Ουκρανικής Ένωσης Τσερνομπίλ, Γιούρι Ανδρέγεφ σε μια τηλεσυνδιάσκεψη Κιέβου – Μόσχας την Τετάρτη. Τώρα η περιοχή δίπλα στην Εκκλησία βρίσκεται στο βασικό επίπεδο των 6 μικρο-ραίντγκεν ανά ώρα (microroentgen/h) συγκριτικά με τα 18 στο Κίεβο.

O Andreyev είπε επίσης ότι πολλοί εκκαθαριστές της καταστροφής ήταν άθεοι. «Αρχίσαμε να πιστεύουμε αργότερα, μετά που παρατηρήθηκαν τέτοιου είδους εξελίξεις, οι οποίες μπορούν να εξηγηθούν μόνο σαν θέλημα Θεού», λέει.

Ειδικότερα, σύμφωνα με τον ίδιο, λίγα δευτερόλεπτα μετά την έκρηξη στην τέταρτη (4η) μονάδα του Τσερνομπίλ ΡΡ, το σύννεφο που περιείχε σωματίδια ουρανίου άρχισε να κινείται προς την κατεύθυνση της Pripyat, μιας πόλης που βρίσκεται περίπου 1.800 μέτρα από το εργοστάσιο. Υπήρχε ένα πεύκο στο δρόμο του (εμφανίζεται σε ένα πολύ γνωστό εικόνισμα του Σωτήρα του Τσερνομπίλ). «Το σύννεφο σταμάτησε κοντά σε αυτό το πεύκο, χωρίζεται σε δύο μέρη από κάποιον άγνωστο λόγο και συνέχισε να κινείται προς την αριστερή και δεξιά πλευρά της πόλης, αντί να καλύπτει τις κατοικημένες περιοχές της (που ήταν ίσια μπροστά). Το επίπεδο ακτινοβολίας σε περιοχές μόλυνσης ήταν τέσσερα ή πέντε roentgen ανά ώρα, και η πόλη παρουσίαζε μόνο μισό χιλιοστό του ραίντγκεν (0,5 milliroentgen)», δήλωσε ο Αντρέγιεφ.

Το πεύκο στο οποίο σταμάτησε το ραδιενεργό σύννεφο και χωρίστηκε, έχει τα χονδρά κλωνάρια του σε σχήμα σταυρού. Είναι γνωστό και από τη Γερμανική κατοχή της Ουκρανίας, γιατί εκεί είχαν κρεμάσει οι Γερμανοί πολλούς πατριώτες και έγινε μνημείο.

Η έκρηξη του Chernobyl είχε προφητευθεί από τον γέροντα Αριστοκλή (1838-1918) που ασκήθηκε στον ΑΘΩΝΑ. Σε πασχαλινή του επιστολή (1-5-2005) ο επίσκοπος Αλέξανδρος της Ρωσικής διασποράς (Buenos Aires and South America), γράφει: «Θυμάμαι καθαρά ένα ταξίδι στην Αγία Γη το 1973, με ρωσική νεολαία. Η τότε γερόντισσα του Μοναστηριού της Γεθσημανής, Μητέρα Βαρβάρα (Tsvetkova), σε μια μαζί μας συζήτηση, μας είπε την προφητεία του γέροντος Αριστοκλή, που τότε ζούσε στην Μόσχα. Ο γέροντας είπε στην γερόντισσα, μια νεαρή μαθήτρια τότε, ότι η αναγέννηση στη Ρωσία θα αρχίσει μετά μια πολύ ισχυρή έκρηξη στην όχθη ενός μεγάλου ποταμού. Ούτε η ηλικιωμένη γερόντισσα ούτε εγώ ξέραμε πως να καταλάβουμε αυτή την πρόβλεψη. Αλλά όταν στα 1986 η τρομερή ατομική καταστροφή συνέβη στο Τσέρνομπιλ, και η Περεστρόϊκα (ανακατασκευή) ξεκίνησε, θυμήθηκα αυτή την προφητεία του γ. Αριστοκλή και αναθάρρησα».

Πηγή: http://hristospanagia3.blogspot.com

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΤΑΙ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑΚΑ!

News Μόσχα, 17 Μαρτίου 2006, 14:40, ειδησεογραφικό πρακτορείο Interfax. Το σημείο του Σταυρού και της Ορθόδοξης (Χριστιανικής) προσευχής είναι ικανά να σκοτώσουν μικρόβια, και να μεταβάλουν της οπτικές ιδιότητες του νερού. Μία μελέτη.

Επιστήμονες έχουν αποδείξει πειραματικά τις θαυματουργικές ιδιότητες του σημείου του Σταυρού και της προσευχής.
«Είναι διαπιστωμένο ότι η παλιά συνήθεια να γίνεται το σημείο του Σταυρού πάνω από το φαγητό και το ποτό πριν το γεύμα, έχει ένα προφανές μυστικό νόημα. Πίσω από αυτό παραμένει η πρακτική χρησιμότητα:
Η τροφή κυριολεκτικά καθαρίζεται μέσα σε μια στιγμή. Αυτό είναι ένα μεγάλο θαύμα, που κυριολεκτικά συμβαίνει κάθε ημέρα», είπε η φυσικός Angelina Malakhovskaya που προσκλήθηκε από την εφημερίδα Zhizn την Παρασκευή.

Η Malakhovskaya έχει μελετήσει τη δύναμη του σημείου του Σταυρού με την ευλογία της Εκκλησίας, για 10 περίπου χρόνια τώρα. Έχει διεξάγει ένα μεγάλο αριθμό πειραμάτων που έχει επανειλημμένα επαληθευθεί, πριν τα αποτελέσματά τους έρθουν στη δημοσιότητα. Ειδικότερα έχει ανακαλύψει τις απαράμιλλες βακτηριοκτόνες ιδιότητες του νερού μετά την ευλογία του από μία Ορθόδοξη προσευχή και το σημείο του Σταυρού. Η μελέτη επίσης αποκάλυψε μία νέα, ενωρίτερα άγνωστη ιδιότητα του λόγου του Θεού να μετασχηματίζει τη δομή του ύδατος, αυξάνοντας αξιοσημείωτα την οπτική του πυκνότητα στην περιοχή του φάσματος της βραχείας υπεριώδους ακτινοβολίας, γράφει η εφημερίδα.
Οι επιστήμονες έχουν επαληθεύσει την δύναμη της δράσης της Κυριακής προσευχής (Πάτερ ημών) και του Ορθοδόξου σημείου του Σταυρού στα παθογενή βακτήρια. Δείγματα νερού από διάφορες δεξαμενές (πηγάδια, ποταμούς, λίμνες) πάρθηκαν για έρευνα. Όλα τα δείγματα είχαν goldish staphylococcus, ένα κολοβακτηρίδιο. Αποδείχθηκε εν τούτοις, ότι αν η Κυριακή προσευχή λεχθεί και το σημείο του Σταυρού γίνει επάνω τους, ο αριθμός των βλαβερών βακτηριδίων θα μειωθεί επτά, δέκα, εκατό ακόμη και πάνω από 1000 φορές.
Τα πειράματα έγιναν με τέτοιο τρόπο, ώστε να αποκλείουν και την ελάχιστη πιθανή νοητική επιρροή. Η προσευχή ειπώθηκε και από πιστούς και από απίστους, αλλά ο αριθμός των παθογόνων βακτηρίων σε διάφορα περιβάλλοντα με διαφορετικές ομάδες βακτηρίων ακόμη και τότε μειώθηκε, συγκρινόμενος με τα πρότυπα αναφοράς.Οι επιστήμονες απέδειξαν επίσης την ευεργετική επίδραση που η προσευχή και το σημείο του Σταυρού έχουν πάνω στους ανθρώπους. Όλοι οι συμμετέχοντες στα πειράματα είχαν την πίεση του αίματός τους να τείνει να σταθεροποιηθεί, και τους αιματικούς δείκτες βελτιωμένους. Κατά τρόπο εντυπωσιακό, οι δείκτες άλλαζαν προς την ίαση που χρειαζόταν: Στους υποτασικούς η αιματική τους πίεση ανέβηκε, ενώ στους υπερτασικούς κατέβηκε.
Επίσης παρατηρήθηκε ότι το σημείο του Σταυρού εάν γίνεται πρόχειρα, με τα τρία δάχτυλα βαλμένα μαζί απρόσεκτα ή τοποθετούμενα εκτός των απαραιτήτων σημείων (στο μέσο του κούτελου,το κέντρο του ηλιακού πλέγματος, και στα κοιλώματα κάτω από το δεξί και αριστερό ώμο), το θετικό αποτέλεσμα ήταν πολύ πιο αδύνατο, ή απουσίαζε εντελώς.

Πηγή: http://hristospanagia3.blogspot.com

Θαυμαστή εμφάνιση της Παναγίας στο Πόρτο Λάγος τον Αύγουστο 2005

ΠΗΓΗ. Εφημερίδα Χρόνος της Ξάνθης

Αφήγηση π. Νήφωνος, Ι. Μ. Βατοπεδίου Αγίου Όρους

Είμαστε συγκλονισμένοι γιατί αυτές τις ημέρες ψάλλαμε παρακλήσεις στην Παναγία μας, για την εορτή της Κοιμήσεώς της, ειδικά όμως για ένα εννιάχρονο κοριτσάκι από την Κύπρο, την μικρή Αναστασία, που έπασχε από καρκίνο του πνεύμονα.
Την Κυριακή η μικρή Αναστασία κοιμήθηκε εν Κυρίω, και την Δευτέρα έγινε η κηδεία της στην Κύπρο. Το απόγευμα στις 4 και μισή ένας προσκυνητής από την Καβάλα, άγνωστος σε εμάς και χωρίς να γνωρίζει τίποτε για το κοριτσάκι πήγε να προσκυνήσει την Παναγία στην εκκλησία μας. Βγαίνοντας από τον Ναό συναντήθηκε στην γέφυρα της εκκλησίας με μια μοναχή η οποία κρατούσε στο χέρι της ένα κοριτσάκι.
Η μοναχή του είπε ότι το κοριτσάκι δεν ήταν δικό της αλλά το παίρνει μαζί της και προχώρησε στην εκκλησία…

Ο νεαρός παραξενεύτηκε και νόμισε ότι η μοναχή θα πάρει το μικρό παιδί στην μονή για να μονάσει. Την ακολούθησε για να την ρωτήσει από ποιο μοναστήρι είναι. Περίμενε ένα τέταρτο να βγει και όταν έβλεπε ότι αργούσε μπήκε στην εκκλησία αλλά μοναχή και κοριτσάκι είχαν εξαφανιστεί. Έψαξε παντού ακόμη και στο ιερό και πάλι μάταια, κανείς δεν υπήρχε.
Τότε έτρεξε σε μένα, μου διηγήθηκε το γεγονός και μου ζήτησε να ψάξουμε ακόμη και σε κρυφές γωνιές του ιερού. Του ζήτησα να μου πει πως ήταν το κοριτσάκι και τι φορούσε. Του έδειξα φωτογραφίες που έχουμε εδώ από άλλες παρακλήσεις και μόλις έφτασε στην μικρή Αναστασία με βεβαιότητα μου είπε: αυτό είναι το κοριτσάκι.
Τον ρωτάω: -είσαι σίγουρος;- – ΝΑΙ- μου λέει μονολεκτικά. Του εξήγησα ότι το
κοριτσάκι αυτό σήμερα το πρωί το έθαψαν στην Κύπρο και του είπα όλη την ιστορία.
Μετά συγκλονισμένος έβαλα τα κλάματα, το ίδιο και ο νεαρός και με ρώτησε -και ποια ήταν η μοναχή; Μάλλον η Παναγία του είπα και τότε ήταν που ο νεαρός συγκλονισμένος άρχισε να κλαίει γοερά και συνέχεια. Ξέραμε ότι η Παναγία είναι πάντα παρούσα στο μέρος αυτό και είναι μοναδική παρηγοριά που έρχεται κοντά μας.

Πηγή: http://hristospanagia3.blogspot.com

Νικώνται της φύσεως οι όροι | Θαύμα Αγ. Ιωάννου Ρώσου

Αληθινό περιστατικό που έγινε χτες 15/6/22 απο εν Χριστώ αδερφο ιπτάμενο….

Πετούσαν 2 αεροπλάνα της μοίρας μου κοντά στην Καρδίτσα για άσκηση κ λίγο πριν γυρίσουν, ο μικρότερος απο τους 2 παθαίνει πολλαπλά ισχαιμικά εγκεφαλικά στην δεξιά παρεγκεφαλίδα.

Έχει τρομερό ίλιγγο, δεν μπορεί να εστιάσει το βλέμμα πουθενά, ούτε μέσα στα όργανα ούτε έξω κ έχει έντονο πονοκέφαλο…

Αυτός λέγεται Ιωάννης.

Στο άλλο αεροπλάνο είναι ο εκπαιδευτής, ο Γιώργος, ο οποίος αρχίζει να του μιλάει δίνοντας του οδηγίες κ προσπαθεί άμεσα να τον βοηθήσει να συνέλθει.

Ο Γιάννης το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να εκτελεί στα τυφλά ο,τι του λέει ο Γιώργος…

Ο Γιώργος αποφασίζει να γυρίσουν για προσγείωση κ του λέει

«Κάνε το σταυρό σου κ ζήτα απο τον Αγιο Ιωάννη τον Ρώσο να σε προσγειωσει»..

Ο Γιάννης αφήνει τα χειριστήρια, κάνει με μεγαλη δυσκολία το σταυρό του κ πιάνει ένα φυλαχτό που έχει στην τσέπη του…

10′ μετά ο Γιάννης προσγειώνεται κανονικά στον Βόλο χωρίς να βλέπει σχεδόν τίποτα, ακούγοντας μόνο τις οδηγίες του Γιώργου…

Σβήνει το αεροπλάνο στον διάδρομο κ λιποθυμάει…

Ο μοίραρχος μας που είναι κ αυτός πολύ πιστός άνθρωπος, τον έβγαλε κλαίγοντας απο το κόκπιτ αγκαλιά…

Ο Γιάννης αμέσως πήγε στο νοσοκομείο του Βόλου κ απο αύριο θα μεταφερθεί στο ΓΝΑ για παραπάνω εξετάσεις…

Είναι πολύ καλά απο χτες το βράδυ…

Για όσους γνωρίζουν οι τεχνικές λεπτομέρειες είναι ανθρωπίνως αδύνατο να προσπεραστούν…

Ο ίδιος ο Γιάννης δεν ξέρει πώς προσγειώθηκε….

Τον πήρε λέει ένα χέρι κ τον κατέβασε…

Ο Χριστός, η Παναγία κ οι άγιοι μας είναι ολοζώντανοι.. αυτό μπορεί να το λέμε συχνά με τα λόγια αλλά όταν το ζησεις συγκλονίζεσαι!!!!!!

Ευχαριστώ τον Θεό που μας μιλάει τόσο ζωντανά…..προς δόξαν Θεού……κ του Αγ Ιωάννη του Ρώσου!!

Δεν φοβόμαστε ΚΑΝΕΝΑΝ μόνο τον Θεό

Χαίρε Αγ Ιωάννη πανενδοξε

Πηγή: https://anastasiosk.blogspot.com

Η εντυπωσιακή  περίπτωση του σύκου

Εντυπωσιακή είναι η περίπτωση του σύκου. Μέσα στο σκληρό περίβλημά του βρίσκονται πολλοί σπόροι, οι αρσενικοί και χωριστά οι θηλυκοί. Τα άγρια σύκα περικλείουν τους θηλυκούς, ενώ στην κορυφή τους υπάρχουν οι αρσενικοί. Απεναντίας τα ήμερα σύκα – δηλαδή αυτά που τρώμε – έχουν μόνο θηλυκούς σπόρους. Πώς λοιπόν γίνεται η επικονίαση στα ήμερα σύκα, αφού από παντού είναι τα σύκα κλειστά; Ένα έντομο μικρό είναι προορισμένο, να μεταφέρει τη γύρη στα θηλυκά. Είναι ο Ψην της συκιάς. Εάν έλειπε από τη φύση αυτό, θα υπήρχαν μόνο άγρια σύκα τα οποία δεν τρώγονται. Γίνονται τόσοι περίπλοκοι συνδυασμοί – μηχανισμοί – σκοπιμότητες μεταξύ αυτού του εντόμου και των ανθέων των σύκων, ώστε και το έντομο να πολλαπλασιάζεται και τα άγρια σύκα μέσω μιας θαυμαστής και περίεργης επικονίασης να προσφέρονται στη μετατροπή σε ήμερα σύκα, έτσι που να μένει κατάπληκτος ο ερευνητής αυτής της διεργασίας.

Ο αναγνώστης που θα ήθελε να μάθει ας ρωτήσει ένα γεωπόνο, γιατί η έκθεση  αυτού του εξαίσιου γεγονότος εδώ, θα απασχολούσε αρκετό χώρο.

Ποιος λοιπόν μπορεί να πει ότι όλα αυτά γίνονται τυχαία, συνεχώς κι ότι δεν υπάρχει ένα σκόπιμο σχέδιο, που ρυθμίζει κάθε λεπτομέρεια της ζωής;!

Τα έντομα «οι μυστικοί μας φίλοι» και τα άνθη μιλούν με το δικό τους τρόπο, για τις μοναδικές ικανότητες και εμπνεύσεις του Μεγάλου Καλλιτέχνη του κόσμου.

Πηγή: https://epistoligr.blogspot.com

Το αίνιγμα της μεταμόρφωσης

Μεταμόρφωση είναι η επαναστατική και συνήθως απότομη αλλαγή μορφής που υφίστανται ιδίως τα έντομα, όταν φθάσουν στην ωριμότητα. Πώς εξηγείται το γεγονός, ότι το ίδιο ζώο παρουσιάζεται κατά την εξέλιξή του άλλοτε με τη μορφή μιας κάμπιας και άλλοτε με τη μορφή μιας χρυσαλλίδας; Ύστερα από πειράματα βρήκαν, ότι στην περιοχή του εγκεφάλου υπάρχουν κάτι περίεργα νευρικά κύτταρα τα οποία παράγουν μια ειδική ορμόνη, που είναι υπεύθυνη για τη μεταμόρφωση.

Παραδείγματα μεταμόρφωσης υπάρχουν σε πολλά έντομα. Οι μεταμορφώσεις του αυγού σε κάμπια, κατόπιν σε κουκούλι κι έπειτα σε χρυσαλλίδα, είναι οι ενδιάμεσες μορφές μεταξύ του γονιμοποιηθέντος ωαρίου και του τέλειου εντόμου. Έτσι ο γνωστός μεταξοσκώληκας ο οποίος μας δίνει το πολύτιμο μετάξι, περνάει από 4 μεταμορφώσεις και 4 αποδερματώσεις. Από το αυγό του, που ζυγίζει μόλις μισό έως ένα χιλιοστό του γραμμαρίου, προέρχεται η κάμπια, η οποία τρέφεται με φύλλα μουριάς και μεγαλώνοντας σχηματίζει το κουκούλι μέσα σε τρεις μέρες. Εκεί μέσα κλεισμένη μεταμορφώνεται σε χρυσαλλίδα, η οποία στη συνέχεια τρυπάει το κουκούλι και μετασχηματίζεται σε ψυχή δηλαδή τέλειο έντομο και προχωράει στη σύζευξη για τη διαιώνιση του είδους. Γεννά 400-500 αυγά, οπότε ξαναρχίζει ο βιολογικός κύκλος που προαναφέρθηκε.

Το μετάξινο νήμα εκκρίνεται από το μεταξοσκώληκα σε υγρή κατάσταση και στερεοποιείται αμέσως, όταν έρθει σε επαφή με τον αέρα. Με το νήμα αυτό ο μεταξοσκώληκας παρασκευάζει το κουκούλι (βομβύκιο) συμπαγές και συνεκτικό. Το νήμα του είναι συνεχές χωρίς διακοπές, μήκους από 200 μέχρι 1200 μέτρα σε μικρές αναδιπλώσεις, που έχουν το σχήμα 8 και κατά αλλεπάλληλα  στρώματα.

Με τη γνωστή μας μέλισσα θα ασχοληθούμε κάπως εκτενέστερα γιατί  το αξίζει. Σ’ αυτό το θαυμαστό έντομο βρίσκει κτυπητή επαλήθευση το λατινικό απόφθεγμα: «Μέγιστος στα ελάχιστα γίνεται ο Θεός!».

Η μέλισσα έγινε για τα λουλούδια, όπως ακριβώς το γάντι έγινε για το ανθρώπινο χέρι. Το ένα, είναι για το άλλο. Το κάθε είδος στο κατάλληλο γι’ αυτό περιβάλλον και το καθένα ανταποκρινόμενο στο σύνολο.

Μπορούν τυφλές δυνάμεις να φέρουν ένα τέτοιο σκόπιμο αποτέλεσμα; Με ποια θαυμάσια τύχη έφθασαν, ώστε φυτά και μέλισσες δια μιας να γίνουν το ένα για το άλλο;

Χωρίς να έχει διδαχτεί ανώτερα μαθηματικά, με το εξάγωνο σχήμα της κηρήθρας που κατασκευάζει, εξοικονομεί χώρο, που και περισσότερο μέλι χωράει και λιγότερο τόπο απαιτεί. Έτσι χωρίς λογάριθμους η μέλισσα αποφεύγει το λάθος, που ο σοφός Ρεωμήρος με όλη του τη μαθηματική κατάρτιση έκαμε, όταν υπολόγισε, ότι οι αμβλείες γωνίες των 109⁰ και 26 ( αντί 109⁰ και 28) και οξείες των 70⁰ και 34 (αντί 70⁰ και 32) δίνουν τον περισσότερο χώρο.

Όσα οι επιστήμονες ανακάλυψαν κατόπιν περίπλοκων υπολογισμών και μόχθων, οι μέλισσες τα εφαρμόζουν αυτόματα, πριν την εμφάνιση της επιστήμης και από την αρχή της ύπαρξής τους. Σπουδαίο επίσης είναι, πως δεν κάνουν το παραμικρό λάθος. Είναι «αλάθητες». Και δε συνέβη ποτέ μια μέλισσα να υστερεί ή να υπερέχει από τις άλλες σε ικανότητα «μάθησης».

Επί πλέον, η μέλισσα διαθέτει ένα καταπληκτικό σύστημα όρασης και όσφρησης. Έχει 5 μάτια, τρία απλά και δύο σύνθετα. Το καθένα από τα σύνθετα έχει 6.300 μικρότερα μάτια, μάλιστα του κηφήνα αποτελείται από 13.090 ματίδια και το καθένα απ’ αυτά έχει ξεχωριστό οπτικό νεύρο, που καταλήγει στον εγκέφαλο. Έτσι κατορθώνει να βλέπει παντού και γύρω, προς όλες τις κατευθύνσεις. Προορισμός του κηφήνα είναι μόνο η διαιώνιση του είδους, γι’ αυτό μετά το γαμήλιο ταξίδι στον αέρα του πιο δυνατού κηφήνα με τη βασίλισσα, οι εργάτριες μέλισσες σκοτώνουν όλους τους υπόλοιπους κηφήνες γιατί δεν χρειάζονται πλέον. Η μέλισσα για να συμπληρώσει το φορτίο της από νέκταρ, χρειάζεται να επισκεφθεί 200 έως 300 λουλούδια. Στη συνέχεια με άλλα ειδικά όργανα, που διαθέτει, μετατρέπει το νέκταρ μέσα στην κυψέλη στα δυο γνωστά θαυμάσια προϊόντα το μέλι και το κερί.

Απίστευτος είναι και ο αριθμός των οσφρητικών οργάνων σ’ αυτό το θαυμαστό έντομο. Στον κηφήνα π.χ. υπάρχουν 37.800 οσφρητικά σωματίδια!

Επίσης κατά μήκος του σώματος της μέλισσας, βρίσκονται δύο κεντρικοί χυμογόνοι αδένες που καθένας απ’ αυτούς περιέχει 500 αδενίσκους. Αυτοί έχουν προορισμό να μετατρέπουν το νέκταρ στην έξοχη θρεπτική τροφή για τη βασίλισσα, τον γνωστό βασιλικό πολτό. Έχουμε δηλαδή, ένα μοναδικής τελειότητας χημείο!

Όταν η μέλισσα τρυγά ένα άνθος διαποτίζεται με την οσμή του άνθους που επισκέπτεται. Μ’ αυτό τον τρόπο, η συλλέκτρια όταν επιστρέφει στην κυψέλη δίνει δύο σαφέστατα μηνύματα στους συντρόφους της για τη φύση του λαφύρου, αλλά και για την απόσταση με διαφόρους τρόπους κίνησης και «χορούς».

Ανάλογα με το φυτό που επισκέπτεται η μέλισσα, συλλέγει 10.000 έως 28.000 κόκκους γύρης. Μια μέλισσα πρωταθλήτρια… στη συλλογή γύρεως από αγριοκαστανιά έφερε, 51.025 κόκκους γύρεως στις τρίχες της. Μία και μόνη κυψέλη μελισσών καταναλώνει σ’ ένα χρόνο για τροφή των κατοίκων της και των προνυμφών περίπου 40 κιλά γύρη και 100 κιλά μέλι, που αντιστοιχεί προς 200 κιλά νέκταρος. Επί πλέον πρέπει να σκεφθούμε, ότι ο μελισσοτρόφος θα τρυγήσει ποσότητα δέκα κιλά μελιού κατά κυψέλη και κεριού όχι ευκαταφρόνητη. Για να υπολογίσουμε τον αριθμό των λουλουδιών που χρειάζεται να συγκεντρωθούν αυτές οι ποσότητες θα φθάσουμε σε δεκάδες εκατομμυρίων. Αλλά κατά τους ίδιους υπολογισμούς, ένας αγρός με σινάπι εκτάσεως δέκα στρεμμάτων περιέχει 40 έως 50 εκατομμύρια άνθη που μπορούν να δώσουν στα έντομα 40 έως 50 κιλά γύρη και τουλάχιστον 70 κιλά μέλι  σ’ ένα μήνα.

Οι διαφορετικοί χοροί αποτελούν για τις μέλισσες μια γλώσσα αλληλοσυνεννόησής τους και χρησιμεύουν στις εργάτριες να πληροφορούνται για την απόσταση, την κατεύθυνση, το είδος του άνθους, την οσμή μιας πηγής του νέκταρος.

Αλλά τα θαυμαστά χαρακτηριστικά γνωρίσματα συνεχίζονται. Η μέλισσα έχει δυο κεραίες και στην κάθε μια απ’ αυτές υπάρχουν 20.000 βαθουλώματα. Αυτά είναι τα αισθητήρια όργανα της ακοής, παρ’ ότι υπάρχουν ακόμα και άλλα αισθητήρια όργανα επάνω στο σώμα της, καθένα από τα οποία επικοινωνεί με τον εγκέφαλο ξεχωριστά! Και όλα αυτά τα λεπτεπίλεπτα όργανα, μαζί με την τεράστια διακλάδωση του νευρικού συστήματος, είναι τέλεια εντεταγμένα στο μικροσκοπικό σώμα της μέλισσας, που  ζυγίζει μόλις ένα τέταρτο του γραμμαρίου!! 

Πηγή: https://epistoligr.blogspot.com

«Λογική και σοφία» στη μέλισσα…

Η μέλισσα – βασίλισσα είναι αληθινά μια καταπληκτική σε γονιμότητα μητέρα – μηχανή. Γεννά σ’ όλη της τη ζωή 1.000.000 περίπου αυγά, που έχουν βάρος 165 γραμμάρια, δηλαδή 850-900 φορές από το βάρος της. Για να αντεπεξέλθει σ’ αυτή την αποστολή της, δηλαδή να παράγει στο 24^ωρο 500 έως 3.000 αυγά χωρίς διακοπή από τον Φεβρουάριο μέχρι το Νοέμβρη έχει δίπλα της 10-15 μέλισσες «παραμάνες». Αυτές την ταίζουν συνεχώς με βασιλικό πολτό και την ακολουθούν σε κάθε κηρήθρα αδειανή, στην οποία η βασίλισσα αποθέτει από ένα αυγό.

Μετά την εκκόλαψη του αυγού, οι εργάτριες μέλισσες φροντίζουν για τη διατροφή των εκκολαπτόμενων. Πρέπει να σημειωθεί, ότι μέσα σ’ αυτήν την κοινωνία των μελισσών, όλες οι εργασίες είναι άρτια οργανωμένες και κατανεμημένες σε ομάδες. Έτσι, υπάρχουν μέλισσες: ανιχνεύτριες τροφής, καθαρίστριες κελιών, παραμάνες ή σιτίστριες, αποθηκάριοι, φρουροί, αερίστριες, αγγελιοφόροι, συλλέκτριες του νέκταρος, της γύρεως και του μελιού, άλλες ασχολούνται στις εξωτερικές και άλλες στις εσωτερικές δουλειές, ώστε να νομίζει κανείς, ότι είναι προικισμένες με «λογική και σοφία».

Στα λεγόμενα κοινωνικά έντομα ανήκουν ιδιαίτερα οι μέλισσες τα μυρμήγκια, οι τερμίτες, οι σφήκες που σχηματίζουν τέτοια περίτεχνη πολιτεία, ώστε ο προσεκτικός παρατηρητής να στέκεται κατάπληκτος , όταν βλέπει την αυστηρή οργάνωση και αλύγιστη δραστηριότητά τους.

Σε τι διαφέρουν τα κοινωνικά έντομα από τα άλλα; Στο ότι συνεργάζονται για οικοδομικά έργα και έργα κοινής ωφέλειας. Οι μισές μέλισσες είναι συλλέκτριες. Οι υπόλοιπες εκτελούν ποικίλης μορφής εργασίες. Κάθε μια μέλισσα κάνει 2 έως 5 ταξίδια την ημέρα και κάθε φορά στην κυψέλη φέρνει μερικά χιλιοστά του γραμμαρίου φορτίο. Η κυψέλη έχει ανάγκη 200 κιλά νέκταρος και 40 κιλά γύρεως το χρόνο και όλο αυτό το υλικό συλλέγεται μόριο προς μόριο από τους νεκταρίους αδένες των ανθέων ή κόκκος προς κόκκο από τους ανθήρες που παράγουν τη γύρη. Οι τεράστιες αυτές προμήθειες είναι απαραίτητες για την κυψέλη, γιατί η βασίλισσα γεννά χιλιάδες αυγά το 24^ωρο όπως προαναφέραμε και μέρα- νύχτα εκκολάπτονται πολυάριθμες μέλισσες κατά λεπτό, ενόσω διαρκεί η μελισσοκομική περίοδος.

Το κάθε αυγό που γεννά η βασίλισσα μετασχηματίζεται σ’ ένα σκουληκάκι και στο μικρό διάστημα των 3 ημερών, που τρέφεται από τις «παραμάνες» με βασιλικό χυλό, παρατηρείται ένα σωστό θαύμα. Απ’ αυτό το αυγό που είναι ένα μικροσκοπικό κύτταρο, σχηματίζονται εκατομμύρια κύτταρα που ενώνονται μεταξύ τους. Το βάρος του αυγού προοδευτικά δεκαπλασιάζεται, εκατονταπλασιάζεται, χιλιοπλασιάζεται!

Στο μεταξύ, μέσα στο κάθε κελί με τις διαδοχικές μεταμορφώσεις (αυγό- σκουλήκι- ψυχή- τέλειο έντομο) επιτελείται μια θαυμαστή διαδικασία και μέσα σε 21 μέρες, μια νέα μέλισσα γίνεται μέλος της οικογένειας της κυψέλης.

Έρχεται όμως καιρός, που ο συνωστισμός μέσα στην κυψέλη είναι μεγάλος, γιατί ο πληθυσμός των μελισσών έχει σημαντικά αυξηθεί. Και τότε γίνεται κάτι εξ ίσου θαυμαστό!

Δέκα έως τριάντα χιλιάδες μέλισσες με την υπάρχουσα βασίλισσα αποχωρούν από την κυψέλη – είναι η λεγόμενη σμηνουργία – για να εγκατασταθούν κάπου αλλού, σε άλλη κατοικία. Προηγουμένως όμως έλαβαν πρόνοια για να ετοιμασθεί(!) και να υπάρχει νέα βασίλισσα στο σμήνος που άφησαν.

Αλλά πώς και ποιος κατευθύνει τις «λογικές» αυτές διαδικασίες για τις οποίες θα μπορούσαν να γραφούν βιβλία ολόκληρα;

Είναι γνωστό ότι οι μέλισσες διαθέτουν κάποιο μέσο για να επικοινωνούν μεταξύ τους. Μόλις μία απ’ αυτές ανακαλύψει, ότι υπάρχει κάπου νέκταρ και γύρης ύστερα από λίγο, εκατοντάδες από τους συντρόφους της ίδιας κυψέλης πέφτουν πάνω στο λάφυρο. Η πρώτη διεμήνυσε την ανακάλυψη στο σπίτι της.

Το δηλητήριο της μέλισσας από παλιά θεωρείται πολύτιμο θεραπευτικό μέσο της ρευματοειδούς αρθρίτιδας. Σε μερικά θεραπευτικά κέντρα χρησιμοποιείται αυτούσιο.

Τα συστατικά του είναι 88% νερό και το υπόλοιπο 12%είναι πάνω από 35 πολύπλοκες χημικές ουσίες!

Κάθε έντομο περικλείει μέσα του δηλητήριο περίπου ένα χιλιοστό του γραμμαρίου. Εν τούτοις σε μερικά άτομα αποβαίνει θανατηφόρο. Αναφέρθηκε περίπτωση ενός τριαντατετράχρονου άνδρα που δέχθηκε 2.243 τσιμπήματα μελισσών μέσα σε τεσσερισήμισι ώρες και … επέζησε.

Αλλά δεν είναι μόνο οι μέλισσες που φανερώνονται σαν «μαθηματικά κεφάλια». Και ο αετός έλυσε εξ ίσου δύσκολο, μα και ενδιαφέρον για τη ζωή του πρόβλημα. Το 1696 ο μεγάλος μαθηματικός Μπερνουγί πρότεινε στους σοφούς συναδέλφους του ένα δύσκολο πρόβλημα.: το πρόβλημα της βραχυστοχρονίου καμπύλης, που απασχόλησε και τον Γαλιλαίο. Δηλαδή το πρόβλημα ήταν, να ορισθεί η γραμμή την οποία θα έπρεπε να ακολουθήσει ένα σώμα, που θα έπεφτε στη γη, για να κατέβει το ταχύτερο. Επειδή θα έπρεπε να κατέβει στο μικρότερο χρονικό διάστημα, ονομάσθηκε βραχυστοχρόνιος η τροχιά αυτή. Όπως καθένας μας θα φανταζόταν, η γραμμή αυτή δεν είναι μία ευθεία, αλλά… μία καμπύλη την οποία ονόμασαν κυκλοειδή, γιατί καθώς κατέρχεται το σώμα στη γη θα πρέπει να διαγράφει κύκλους. Τρεις μεγάλοι μαθηματικοί, οι Νεύτων, Λεϊβνίτιος και Μπερνουγί με διαφορετική μέθοδο ο καθένας έλυσαν το πρόβλημα, όπως εκτίθεται πιο πάνω: Η γραμμή δεν θα είναι ευθεία! Αυτήν ακριβώς την καμπύλη επί αιώνες ακολουθεί ο αετός, όταν με ορμή και ταχύτητα αστραπής εφορμά από τους αιθέρες κατά των θυμάτων του.

Μα ποιος δίδαξε στη μέλισσα και τον αετό τη λύση τόσων δύσκολων προβλημάτων;

Μέλισσες και επιστημονικά προγράμματα…

Η μέλισσα έχει ακόμα μοναδικές ανιχνευτικές ικανότητες και θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την ανακάλυψη μεταλλευμάτων, την ανίχνευση της ρύπανσης του περιβάλλοντος και την καλλιεργητική αξιολόγηση της γης, σύμφωνα με έκθεση Βρετανών επιστημόνων.

Η έρευνα αυτή δείχνει, ότι η γύρης που κουβαλούν οι μέλισσες περιέχει ίχνη από ορυκτά, τα οποία μπορούν να φανερώσουν τη φύση τους εδάφους στο οποίο έχει μεγαλώσει το φυτό – δότης.

Ειδικές συσκευές μέσα στις κυψέλες παίρνουν από τις μέλισσες τη γύρη στην οποία ανιχνεύεται η παρουσία μιας μεγάλης ποικιλίας μετάλλων, στα οποία περιλαμβάνεται ο σίδηρος, ο ψευδάργυρος, ο χαλκός, το αλουμίνιο, το τιτάνιο, το κοβάλτιο, το ασβέστιο και το πυρίτιο ακόμα θα μπορούσε να καθορίζεται και η δυνατότητα της περιοχής σαν καλλιεργήσιμης γης.

Οι επιστήμονες πιστεύουν, ότι οι μέλισσες μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την επισκόπηση οποιασδήποτε περιοχής, ακόμα και σημείων όπου ο άνθρωπος δύσκολα μπορεί να φθάσει. Γι’ αυτό προτείνουν όπου δεν υπάρχουν δρόμοι οι κυψέλες να τοποθετούνται με ελικόπτερο.

Βλέπουμε τη μέλισσα και λέμε τι σοφό έντομο που είναι! «Η εξυπνάδα και νοημοσύνη» της μέλισσας δεν είναι δικά της «έλλογα» χαρίσματα. Παρατηρείστε, όταν μπει σε δωμάτιο μέσα από μισόκλειστο παράθυρο, πόσο βασανίζεται και πασχίζει να βγει από το διαφανές τζάμι! Ύστερα από πολλά φτερουγίσματα και κτυπήματα επάνω στο τζάμι, σκουντουφλώντας εδώ κι’ εκεί, ύστερα από αγωνιώδεις προσπάθειες, κατορθώνει να ξεφύγει τυχαία στον ελεύθερο αέρα από την ανοικτή ρωγμή του παραθύρου. Όμως η «σοφία» δεν είναι δική της. Ό,τι κάνει είναι αποτέλεσμα ενστίκτου. Είναι σαν την αριθμομηχανή, όπου η σοφία βρίσκεται έξω από τη μηχανή- δηλαδή στον άνθρωπο, που την ανακάλυψε και την έφτιαξε. Είναι σαν τους πυραύλους, που έχουν μέσα τους το μηχανισμό, που τους κατευθύνει. Είναι ακόμα σαν τις πλάκες του γραμμοφώνου, που μας δίνουν θαυμάσια μουσική χωρίς οι ίδιες να ξέρουν τι είναι. Ο νους μας πάει αυτόματα στον παραγωγό τους. Έτσι και η φύση, σαν μια μεγάλη πλάκα γραμμοφώνου, μας στέλνει στην Πάνσοφη Διάνοια.

Και ενώ μένουμε άφωνοι από θαυμασμό εμπρός στην υποδειγματική τάξη και οργάνωση της ζωής αυτού του μικρού εντόμου, έντονα αναπηδούν από μέσα μας ερωτήματα:

Πώς εξηγούνται όλα αυτά;

Ποιος και πώς οργάνωσε αυτές τις «λογικές» διαδικασίες που σφραγίζουν με τόση τελειότητα ένα ασήμαντο πλάσμα;

Πηγή: https://epistoligr.blogspot.com

Άκρως Εντυπωσιακό: Η Λαμινίνη – Μία Πρωτεΐνη Απαραίτητη Για Τον Οργανισμό Μας, Έχει Σχήμα Σταυρού Με Τρεις Μικρούς Και Ένα Μεγάλο Βραχίονα…!

Η λαμινίνη, λειτουργεί σαν ένα είδος κόλλας και συγκρατεί τα κύτταρα στη θέση τους και τους επιτρέπει να λειτουργήσουν σωστά. Δεν είναι εκπληκτικό;

Το υλικό που συγκρατεί το σώμα σου, το δέρμα πάνω σου, έχει το σχήμα του σταυρού…!

Ο σταυρός είναι η ζωή μας, είναι ζωγραφισμένος μέσα στα κύτταρα μας από το χέρι Του Θεού !
“Και Αυτός (Ο Χριστός) άναρχος και προαιώνιος υπάρχει πριν από όλα, και τα πάντα συγκρατόνται εις την υπάρξιν και κυβερνώνται από Αυτόν” — (Κολοσσαεις 1,17)

Πηγή: https://derkamerad.com