«Ἄν εἶχε ἡ ζούρλια (=τρέλα) κέρατα, θά φαίνονταν εἰς ὅλους». Ἔτσι λέει μιά σοφή μας παροιμία. Ἐννοώντας πώς δέν ὑπάρχει ἄνθρωπος, πού νά μήν ἔχει μέσα του μιά δόση τρέλας…!
Σωστό; Ναί, ἀλλά μόνο γιά ἄνθρωπο ἐγωκεντρικό. «Μωρούς» ἀποκάλεσε ὁ Χριστός τούς φαρισαίους (Μτ. 23: 17).
«Ἀφρονα» ἀποκάλεσε τόν πλούσιο τῆς παραβολῆς ( Λκ. 12: 20). Καί τοῦτο, γιατί στόν ἐγωκεντρισμό δέν ὑπάρχει λογική.
Ὁ Μισέλ Φουκώ στό βιβλίο του «Ἡ ἱστορία τῆς τρέλας», ἔκδ. Ἡριδανός), θεωρεῖ τήν «ἐγωπάθεια» σύμπτωμα τῆς τρέλας.
Γράφει: Ἡ ἐγωπάθεια εἶναι τό πρῶτο σημάδι τῆς τρέλας, κι’ ἀκριβῶς ἐπειδή ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἐγωπαθής, θεωρεῖ τό λάθος του σάν ἀλήθεια» (σελ. 29).
Πρᾶγμα πού σημαίνει, πώς ὁ ἐγωκεντρικός εἶναι ἀδύνατο νά παραδεχθεῖ τό λάθος του· (πῶς νά τό παραδεχθεῖ, ὅταν τό θεωρεῖ σωστό;).
Ἔτσι, σέ ἕναν «τσακωμό», θά ρίξει ὅλο τό φταίξιμο στόν ἀντίδικό του, καί ἄς λέει ἡ παροιμία «μονός καυγᾶς δέν γίνεται».
Ἄντε τώρα νά συνυπάρξεις μέ ἕναν τέτοιο ἄνθρωπο. Μᾶς θυμίζει τόν ἐλέφαντα πού περνοῦσε μιά γέφυρα. «Νά ἀνέβω πάνω σου», τοῦ εἶπε «καθ’ ὁδόν» ἕνα μυρμηγκάκι. «Ἔλα», τοῦ ἀπάντησε.
Καθώς ὁ ἐλέφαντας «διέσχιζε» τή γέφυρα, ἡ γέφυρα κόπηκε στή μέση, καί ἔπεσε (ὁ ἐλέφαντας) στά νερά τοῦ ποταμοῦ. «Ἄντε νά χαθεῖς. Μέ πῆρες στό λαιμό σου», εἶπε στό μυρμηγκάκι, πέφτοντας στόν ποταμό. Συνέχεια
Ιερός Ναός Αγίου Βασιλείου Πάτρας 