Θ. ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ΠΡΟΓΑΜΙΑΙΕΣ «ΣΧΕΣΕΙΣ»

Ἕνας, λοιπόν, νεαρός ἔχει προγαμιαῖες «σχέσεις».  Κάνει μερικές μέρες ἀποχή, νηστεύει, ἐξομολογεῖται, καί ζητεῖ νά κοινωνήσει. Καί μετά;  Ἔχοντας  ὡς «ἐφόδιο» τήν Θ. Κοινωνία (!)  θά  συνεχίσει τό «ἔργο» του.  Μπορεῖ, λοιπόν, ὁ Ἱερέας νά τοῦ ἐπιτρέψει τήν Θ. Κοινωνία; 

Ὁ συγκεκριμένος νεαρός δέν πῆγε ἐν μετανοίᾳ στήν Ἐξομολόγηση, ἀλλά πῆγε ἁπλά νά πάρει τήν ἄδεια γιά νά κοινωνήσει. Ὅμως, ἡ Ἐξομολόγηση προϋποθέτει μετάνοια, καί μετάνοια σημαίνει ἀποκοπή ἀπό τήν ἁμαρτία, διαφορετικά δέν ὑπάρχει  μετάνοια. Ἀλλά, καί  χωρίς μετάνοια δέν δίδεται ἄφεση ἁμαρτιῶν,  ἄρα δέν ὑπάρχει Ἐξομολόγηση! Πῶς, λοιπόν νά  κοινωνήσει αὐτός ὁ νεαρός, τή στιγμή πού δέν ἔχει συγχωρηθεῖ ἡ ἁμαρτία του;!   

Ἄν κοινωνήσει, μιμεῖται τόν προδότη Ἰούδα…! Εἶχε (ὁ Ἰούδας) στό μυαλό του στήν ἁμαρτία, στήν προδοσία τοῦ Χριστοῦ,  κοινώνησε,  στή συνέχεια ἔκανε πράξη αὐτό  πού εἶχε στό μυαλό του. «Οὐ φίλημά σοι δώσω καθάπερ ὁ Ἰούδας», ὑποσχόμαστε στόν Χριστό ἐν ὥρᾳ Θ.  Κοινωνίας.  

Οἱ  νεοφώτιστοι χριστιανοί τῆς Κορίνθου κοινωνοῦσαν, ὅπως, ὅπως, μέ ἀποτέλεσμα νά τό «πληρώνουν» ἀκριβά.  Ὁ  Παῦλος τούς ἔγραψε:  «Ὅποιος τρώει τόν  Ἄρτο καί πίνει τό Ποτήριο τοῦ Κυρίου μέ τρόπο ἀνάξιο γίνεται ἔνοχος ἁμαρτήματος ἀπέναντι στό Σῶμα καί στό Αἶμα τοῦ Κυρίου. Γι’ αὐτό πρέπει νά ἐξετάζει κανείς προσεκτικά τόν ἑαυτό του, καί τότε νά τρώει ἀπό τόν Ἄρτο, καί  νά πίνει ἀπό τό Ποτήριο. Γιατί ὅποιος τρώει τόν Ἄρτο καί πίνει τόν Οἶνο μέ τρόπο ἀνάξιο, χωρίς νά ἀναγνωρίζει  σ’ αὐτά τό Σῶμα τοῦ Κυρίου, αὐτό πού τρώει κι αὐτό πού πίνει φέρνουν πάνω του καταδίκη. Ἔτσι ἐξηγεῖται, γιατί ἔχετε ἀνάμεσά σας πολλούς ἐλαφρά καί βαριά ἀρρώστους, καθώς καί ἀρκετούς θανάτους» (Α΄Κορ. 11:27-30).

Αὐτό πού θά πρέπει  ἐδῶ ἰδιαιτέρως νά μᾶς προβληματίσει, εἶναι,  πώς ὁ Παῦλος  αὐτά τά τόσο σοβαρά, δέν τά εἶπε  σέ χριστιανούς πού ἔπεφταν σέ σαρκικά ἁμαρτήματα ἤ σέ ἄλλα μεγάλα ἁμαρτήματα,  πού δέν χρειάζεται αὐτοεξέταση γιά νά τά «ἀνακαλύψεις» («προδίδονται» ἀπό μόνα τους, τύπτοντας τή συνείδηση), ἀλλά τά εἶπε σέ αὐτούς πού ἔπεφταν σέ  ἐλαφρά ἁμαρτήματα· θυμό, ὀργή, καταλαλιά καί τά σχετικά, πού γιά νά ἀνακαλυφθοῦν, «πρέπει νά ἐξετάζει κανείς προσεκτικά τόν ἑαυτό του» (Α΄Κορ.11:28).

Καί πολλοί Κορίνθιοι  χριστιανοί μεταλάμβαναν χωρίς νά κάνουν αὐτή τήν αὐστηρή αὐτοεξέταση, μέ ἀποτέλεσμα νά ἀρρωσταίνουν βαριά  καί νά πεθαίνουν…! «Τί συμβάνει καί μᾶς τυχαίνουν τέτοιες βαριές ἀρρώστιες, καί τόσοι πρόωροι θάνατοι!», ἔλεγαν ἐν ἀγωνίᾳ μεταξύ τους. «Ἐπειδή γάρ πολλοί πρός ἀλλήλους ἀποροῦσι, πόθεν οἱ ἄωροι θάνατοι, πόθεν αἱ μακραί νόσοι, λέγει ὅτι ἐξ ἁμαρτημάτων πολλλά τούτων τῶν ἀδοκήτων τήν ὑπόθεσιν ἔχει». (Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὁμιλία ΚΗ, εἰς Α΄Κορινθίους, P.G.61:234). Ἔρχεται, λοιπόν,  ὁ Παῦλος καί τούς ἐξηγεῖ,  ὅτι ὅλα αὐτά συμβαίνουν, ἐπειδή κοινωνεῖτε ὅπως, ὅπως. «Ἔτσι ἐξηγεῖται, γιατί ἔχετε ἀνάμεσά σας πολλούς ἐλαφρά καί βαριά ἀρρώστους, καθώς καί ἀρκετούς θανάτους!» (Α΄Κορ.11:30). Καί ταῦτα ἐπί «συγγνωστῶν», ἐλαφρῶν ἁμαρτημάτων. Οἱ δέ προγαμιαῖες «σχέσεις» δέν ὑπάγονται  στήν κατηγορία τῶν «συγγνωστῶν»,  ἐλαφρῶν ἁμαρτημάτων.  

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ  Χρυσόστομος ἔχοντας ὑπό ὄψη του αὐτόν  τόν «τρομακτικό» λόγο τοῦ ἀποστόλου Παύλου, (ἀρρωσταίνετε καί πεθαίνετε, ἐπειδή κοινωνεῖτε ἀνάξια),  σχολιάζει: «Ὁ Θεός, πολλές φορές παραχωρεῖ, αὐτούς πού κοινωνοῦν ἀνάξια, νά πέσουν στά χέρια τοῦ σατανᾶ (!) ,  γιά νά τούς βασανίσει! Ὅταν λοιπόν ἀκούσεις ὅτι τυχαίνουν ἀρρώστιες,  ἐπιβουλές, συμφορές, πένθη, θάνατοι, γίνονται ἀκριβῶς γι’ αὐτόν τόν λόγο..!». (Ὁμιλία Ε΄, εἰς  Α΄πρός Τιμόθεον P.G.62:529).  Καί ἀπευθυνόμενος στούς Ἱερεῖς, εἶπε:  «Δέν εἶναι μικρή σας ἡ τιμωρία, ἄν ἐπιτρέψετε σέ κάποιον νά κοινωνήσει, ἐνῶ γνωρίζετε ὅτι ἔχει κάνει κάποιο ἁμάρτημα. Τό Αἷμα Αὐτοῦ θά ζητη­θεῖ ἀπό τά δικά σας χέρια! Προτιμῶ νά πεθάνω, παρά νά μεταδώσω τό Αἷμα τοῦ Δεσπότη ἀναξί­ως! Προτιμῶ νά ματώσω, παρά νά μεταδώσω τό φρικτόν Αἷμα τοῦ Χριστοῦ σέ ἀναξίους!». (Ὁμιλία ΠΒ΄, Εἰς τό κατά Ματθαῖον P.G. 58:744-5). 

Πρᾶγμα πού σημαίνει, πώς  μία ἀπό τίς μεγαλύτερες ἁμαρτίες πού διαπράττουμε  ὡς Ἱερεῖς, εἶναι ἡ «ἀπερίσκεπτη» μετάδοση τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ στά πνευματικά μας τέκνα, μέ ἀποτέλεσμα νά τά «ἀποτελειώνουμε»  πνευματικά. Καί ἔρχονται  σέ μᾶς, τούς Ἱερεῖς, γιά  νά σώσουν τήν ψυχή τους…! 

Αρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

Απο Αναστάσιος 28/01/2019

ΠΕΡΙ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ…

Πολλά γράφθηκαν γύρω ἀπό τό ζήτημα τῆς Οὐκρανικῆς Ἐκκλησίας. Ὅμως, ὑπάρχει καί ἄλλη, ἡ σωτηριολογική ἀντιμετώπιση τοῦ θέματος, ἡ ὁποία εἶναι ὑπεράνω ὅλων· πάνω ἀπ’ ὅλα εἶναι ἡ σωτηρία τοῦ λαοῦ, καί τίποτε ἄλλο.

Καί στήν περίπτωσή μας, πάνω ἀπ’ ὅλα εἶναι ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, χάρη τῆς σωτηρίας τοῦ λαοῦ. Χωρίς αὐτό τό «κίνητρο», «τό γράμμα» ἀποκτείνει…! (Β΄Κορ. 3:6). Γιατί, καί οἱ Ἰουδαῖοι τηροῦσαν τό «γράμμα τοῦ νόμου», προσφέροντας τίς θυσίες, πού ὑπαγόρευε ὁ θεῖος νόμος, ἀλλά ὁ Κύριος τούς εἶπε, «ἔλεον θέλω, καί οὐ θυσίαν» (Ὠσηέ 6:6),ἐννοώντας: Γιά Μένα πρωτεύει ἡ εὐσπλαγχνία, ἡ συμπόνοια πρός τόν πλησίον.

Καί εἶμαι σίγουρος, πώς ὁ Κύριος στήν περίπτωση τῆς Οὐκρανίας, θά βροντοφωνοῦσε: «Ποθῶ τή σωτηρία τοῦ λαοῦ Μου!», καί, «ὄχι ποιός ἔχει τό δίκιο μέ τό μέρος του…!». Ἴσως νά ἔπαιρνε καί τό φραγγέλιο…!

Ὅταν ὁ Χριστός, μέρα Σάββατο, θεράπευσε τόν παραλυτικό, καί τοῦ εἶπε νά πάρει τό κρεβάτι του καί νά περπατήσει, οἱ φαρισαῖοι πού τόν εἶδαν νά μεταφέρει τό κρεβάτι του, τόν ρώτησαν ἐν ἀγανακτήσει, «ποιός σοῦ εἶπε πάρε τό κρεβάτι σου, καί περπάτα;» (Ἰω.5:12).

Δέν «κόλλησαν» στήν οὐσία, στό θαῦμα, στή θεραπεία αὐτοῦ τοῦ δυστυχισμένου ἀνθρώπου, ἀλλά «κόλλησαν» στόν «τύπο» στήν παραβίαση, πού ἔκανε, μέρα Σάββατο, αὐτός ὁ ἄνθρωπος.

Ἄς προβληματισθοῦμε, μήπως καί ἐμεῖς στή μεγάλη πληγή-διαίρεση, πού μαστίζει τήν Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας, δέν «κολλᾶμε» στήν «οὐσία», δηλ. στή θεραπεία τῆς πληγῆς, στήν ἕνωση, πού ἐπιχείρησε νά κάνει τό Φανάρι, ἀλλά στόν «τύπο», στήν τάχα παράβαση πού ἔκανε τό Φανάρι.

Καί ἀπό τήν ἄλλη εὐχόμαστε πάλιν καί πολλάκις ««ὑπέρ εὐσταθείας τῶν ἁγίων τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν, καί τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως!».

Ὁ «Πρῶτος», ἀκόμα καί στήν Ἁγία Τριάδα, ἔχει τόν «πρῶτο» λόγο. «Ὁ Πατήρ μου μείζων ἐστίν» (Ἰω. 14:28), εἶπε ὁ Ἰησοῦς γιά τόν Θεό Πατέρα Του, (μέ τήν ἔννοια ὅτι ἀπ΄ Αὐτόν «γεννᾶται ἀϊδίως»). Ἁναγνώρισε δηλαδή τήν «ἀνωτερότητά» Του! Καί δέν ἔμεινε σ’ αὐτό. Κατά τόν ἐπίγειο βίο Του, ὄντας Θεός, Τοῦ ἀπέδιδε τιμή καί σεβασμό! 

Ὅταν λ.χ. πῆρε στά χέρια Του τούς πέντε ἄρτους καί τά δύο ψάρια, κοίταξε πρός τόν οὐρανό (Μτ. 14:19), πρός τόν Πατέρα Του, τόν Γεννήτορά Του, «τιμῶν τόν γεγεννηκότα οὕτω ποιεῖ». (Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος , εἰς τό κατά Ματθαῖον ΜΘ΄P.G. 58:498). «Καί τά εὐκόλως ἐννοούμενα, παραλείπονται…!».

Μπορεῖ, λοιπόν, ὁ Πατριάρχης μας ώς Ἀρχιερέας νά εἶναι «ἴσος μεταξύ ἴσων», δέν παύει ὅμως νά εἶναι ὁ πρῶτος μεταξύ τῶν ἴσων, καί ἄρα δέν εἶναι ἰσάξιος οὔτε μέ τόν δεύτερο, πολύ δέ περισσότερο, οὔτε μέ τόν τρίτο κ.λ.π.

Καί ὡς πρῶτος, τουτέστιν ὡς ἀνωτάτη ἐξουσία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στό «καυτό» θέμα τῆς Οὐκρανίας, ἔπρεπε νά ἐπέμβει καί νά θεραπεύσει τή θανατηφόρα πληγή στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Διαφορετικά, γιατί νά εἶναι πρῶτος; «Τόν Δεσπότη σου κατασπαράζεις καί δέν φρίττεις; Ξεσκίζονται μέλη δεσποτικά, καί δέν τρέμεις;», λέει ὠρυόμενος ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὀ Χρυσόστομος (Εἰς Ἐφεσσίους ΙΑ΄ P.G. 62:87).

Καί πάλι: «Ὅποιος σφάζει τόν Χριστό καί Τόν διαμελίζει (μέ τό σχῖσμα), εἶναι ἄξιος πάσης κολάσεως!» (Αὐτόθι). Τό ἴδιο ἰσχύει καί γι’ αὐτόν, πού ἐνῶ βλέπει τόν Χριστό νά σφαγιάζεται καί νά διαμελίζεται, ἀδιαφορεῖ…!

Καί διατάξεις νά ὑπῆρχαν, πού νά ἀπαγόρευαν ρητά στόν Οἰκουμενικό μας Πατριάρχη τήν ἐπέμβασή του στό θέμα τῆς Οὐκρανίας, θά ἔπρεπε νά καταργηθοῦν!

Γιατί, ὅ,τι δέν συμβάλλει στήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, καί στή σωτηρία τοῦ λαοῦ, δέν ἔχει λόγο ὑπάρξεως μέσα στήν Ἐκκλησία. Ἄλλωστε, «τό Σάββατο ἔγινε γιά τόν ἄνθρωπο, καί ὄχι ὁ ἄνθρωπος γιά τόν Σάββατο» (Μκ. 2: 27).

Ἀλήθεια. Ἄν μετά ἀπ’αὐτή τή σωτήρια κίνηση πού ἔκανε τό Οἰκουμενικό μας Πατριαρχεῖο, ἐπέλθει σχῖσμα στήν Ἐκκλησία, ποιός θά εἶναι ὑπόλογος ἐνώπιον Κυρίου; Αὐτός πού προσπάθησε νά θεραπεύσει τήν πληγή ἤ αὐτός πού δέν συνέβαλε στή θεραπεία της;

Ἄν ὑπάρχει φόβος Θεοῦ, ταπείνωση, μνήμη θανάτου, συναίσθηση τῶν εὐθυνῶν ἐνώπιον τοῦ Ἀδέκαστου Κριτοῦ, σχῖσμα δέν θά γίνει! Διαφορετικά, τά πάντα εἶναι πιθανά. Καί ἄς ἔχουμε πάντα ὑπόψη μας, πώς «τό μόνο πρᾶγμα πού μπορεῖ νά διαρέσει τήν Ἐκκλησία, εἶναι ἡ φιλαρχία.

Καί κανένα ἄλλο πρᾶγμα δέν ἐξοργίζει τόν Θεό τόσο πολύ, ὅσο τό σχῖσμα στήν Ἐκκλησία!». (Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Εἰς Ἐφεσσίους ΙΑ΄P.G.62:87). «Εἰρήνην Ἐκκλησίᾳ, λαῷ σου σωτηρίαν, δώρησαι σῇ ἐγέρσει» (Γ’ Στάση Ἐγκωμίων Μ. Παρασκευῆς). ΑΜΗΝ.

Αρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

Romfea.gr (11-01-2019)

Περί τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ

Ὁ Μ. Ἁγιασμός προῆλθε ἀπό τό νερό τῆς Βαπτίσεως.   Βλέποντας  οἱ χριστιανοί ὅτι τό νερό αὐτό θεράπευε ἀρρώστιες, τό ἔπαιρναν στά σπίτια τους· τό κρατοῦσαν σάν «φυλακτό»·  ράντιζαν τά χωράφια τους, τά δένδρα τους, τά ἀμπέλια τους. (Παν. Τρεμπέλα, Μικρόν Εὐχολόγιον, σελ. 53-57). Ἀπό τή μιά μεριά   εἴχαμε τούς Κατηχουμένους, πού περίμεναν νά βαπτισθοῦν, καί ἀπό τήν ἄλλη,  τούς χριστιανούς, πού περίμεναν μέ δοχεῖα στή σειρά γιά νά πάρουν ἀπό τό νερό τῆς Βαπτίσεως. Καί πρός ἐξυπηρέτηση τῶν πιστῶν, ὁ Πατριάρχης Ἀντιοχείας,  Πέτρος ὁ Κναφεύς  καθιέρωσε ὥστε τό ἀπόγευμα τῆς παραμονῆς νά γίνεται ὁ καθαγιασμός τῶν ὑδάτων,  «τήν ἐπί τῶν ὑδάτων ἐν τοῖς Θεοφανίοις ἐπίκλησιν ἐν τῇ ἑσπέρᾳ γίνεσθαι» (P.G. 86:209), καί ἀνήμερα τῆς γιορτῆς  οἱ Βαπτίσεις τῶν Κατηχουμένων.

Ἦρθε ἐποχή   (6^ος αἰ.) πού ἐπικράτησε ὁ νηπιοβαπτισμός, καί ἐξέλιπεν ὁ θεσμός τῶν Κατηχουμένων, ὁπότε  ἀνήμερα τῶν Θεοφανείων δέν γίνονταν  Βαπτίσεις. Ὅμως, οἱ χριστιανοί εἶχαν ἤδη συνηθίσει νά παίρνουν «ἁγιασμένο νερό». Γιά τόν λόγο αὐτό, ἡ Ἐκκλησία συνέχισε  νά ἁγιάζει τό νερό, καί ἀνήμερα τῶν Θεοφανείων. Ἤδη ὁ ποητής  Παῦλος  Σιλεντάριος (συνεργάτης τοῦ Ἰουστιανιανοῦ),  μᾶς πληροφορεῖ μέσα ἀπό ἕνα ποίημά του, ὅτι  στήν ἐποχή του (6^ος αἰ.)  στό Ναό τῆς Ἁγίας Σοφίας (Κων/πολη), ἡ ἀκολουθία τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ γινόταν ἔξω ἀπό τό Ναό, σέ εἰδική καί εὐρύχωρη φιάλη (P.G. 86b:  2142). Σύν τῷ χρόνῳ, ἡ ἑσπερινή Θ. Λειτουργία καί ὁ Μεγάλος Ἁγιασμός, ἀπό τό ἑσπέρας τῆς παραμονῆς, «μεταφέρθηκαν» τό πρωί τῆς παραμονῆς. Παρόλο αὐτό, ἡ νηστεία τῆς παραμονῆς παρέμενε. Ὅμως, τότε, παραμονή,  σταματᾶ  καί ἡ κατάλυση εἰς πάντα, ἡ ὁποία ἀρχίζει  ἀπό τή μέρα τῶν Χριστουγέννων! Καί γιατί σταματᾶ τήν παραμονή; Μέ ἄλλα λόγια, γιατί νά νηστεύουμε παραμονή τῶν Φώτων;  

Λένε, πώς νηστεύουμε γιά τή γιορτή τῶν Φώτων. Δηλαδή; Σαράντα μέρες νηστεία   γιά τά Χριστούγεννα,  καί μόνο μία γιά τά Θεοφάνεια;! Καί καμία γιά τήν Ἀνάληψη ἤ τήν Πεντηκοστή;! Ἄν εἶναι δυνατόν!

Οἱ Κατηχούμενοι  νήστευαν  παραμονή τῶν Φώτων, ὄχι ἐπειδή  ἦταν χονδροί (!) καί ἔπρεπε νά ἀδυνατίσουν (!), ὥστε νά «χωρέσουν» (!),  στά Βαπτιστήρια, ἀλλά  γιά νά δεχθοῦν τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γιά τόν ἴδιο, λοιπόν, λόγο νηστεύουμε καί ἐμεῖς:  Ἐπειδή   θά   λάβουμε   τή  θεία   χάρη πού εἶναι «κρυμμένη» μέσα στόν Μεγάλο Ἁγιασμό,   «ἡ γάρ χάρις τοῦ Πνεύματος, τοῖς πιστῶς ἀντλοῦσιν, ἀοράτως ἐπιδίδοται, παρά Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ» (Τροπάριον Μεγάλου Ἁγιασμοῦ).

Αὐτό, ὅτι δηλαδή ἡ νηστεία τῆς παραμονῆς ἦταν ἀποκλειστικά γιά τή μετάληψη τοῦ Μ. Ἁγιασμοῦ,  ἦταν κοινή πίστη τῶν πατέρων μας. Νήστευαν τήν παραμονή, «ἐπειδή μέλλει τῇ ἐπαύριον νά γίνῃ ἐκ τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ μετάληψις», ἔγραφε ἐν ἔτει 1972 ὁ θεολόγος Χρῆστος Ἐνισλείδης (Ὁ θεσμός τῆς νηστείας». «Ρηγόπουλος». 1972, σελ. 228).   «Τήν παραμονή ὅλοι νήστευαν, γιά νά  πιοῦν ἁγιασμό τό πρωί τῆς γιορτῆς», μᾶς πληροφορεῖ  Μικρασιάτισσα Φιλιώ Χαϊδεμένου. (Φιλιώ Χαϊδεμένου, «Τρεις αιώνες, μια ζωή», εκδόσεις «Λιβάνη» σελ.64).

Καί αὐτό ἴσχυε μέχρι περίπου τή δεκαετία τοῦ  1980.  Μετά ἄρχισε νά ἀλλάζει,  ὅπως ἔχουν ἀλλάξει (πρός τό χειρότερο)  καί ἄλλα πράγματα. Καί ἔχει  σχεδόν γενικευθεῖ, νά πίνουν Μ. Ἁγιασμό καί τήν παραμονή, χωρίς δηλαδή νά ἔχει προηγηθεῖ  ἡ σχετική νηστεία, πρᾶγμα ἀντίθετο μέ τή μακροχρόνια ἐκκλησιαστική, ὀρθόδοξη  παράδοση.

Εἶναι καί αὐτό  ἕνα «προϊόν» τῆς νέας ἐποχῆς.

Αρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

Απο Αναστάσιος 03/01/2019