Θείες Λειτουργίες Και Ακολουθίες Μηνός Μαΐου 2024

Γιορτή χαρᾶς, ὄχι ἐπιταφίου θρήνου

Ἀρχιμ. Δανιήλ Ἀεράκη

 Ἡ γιορτή τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου (15 Αὐγούστου) εἶναι γιορτή χαρᾶς. Ψάλλουμε σύν τοῖς ἄλλοις: «Τῇ ἐνδόξῳ κοιμήσει Σου οὐρανοί ἐπαγάλλονται καί ἀνθρώπων γέγηθε τά στρατεύματα». Στήν ’Ανάστασι τοῦ Χριστοῦ δέν θρηνοῦμε. Σκιρτᾶμε ἀπό ἀγαλλίασι. Ἔτσι καί γιά τήν ἔνδοξη μετάστασι τῆς Μητέρας τοῆ Χριστοῦ χαιρόμαστε.

• Τήν ἡμέρα τοῦ Πάσχα δέν στήνουμε ἐπιτάφιους καί δέν ψάλλουμε ἐπιτάφιο θρῆνο. Καί στή γιορτή τῆς Κοιμήσεως δέν ἁρμόζει θρῆνος. Δέν ἁρμόζει ἐπιτάφιος. Δέν ἑρμόζει κουβούκλιο ἐπιτάφιο. Δέν ἁρμόζει ἀκολουθία ἐπιτάφιος.

’Επιτάφιος καθιερώθηκε στήν ’Εκκλησία μετά τήν ἀποκαθήλωσι καί τήν ταφή τού Χριστοῦ.

 • Οὐδέποτε ἡ ’Εκκλησία δέχτηκε τέτοια παραφωνία: Στήν ὑψίστη χαρά, ὅπως ή Κοίμησις τῆς Θεοτόκου, νά παρεμβάλλεται θρῆνος! Οὐδέποτε στήν παράδοσι τόσων αἰώνων εἴχαμε τή μέρα τῆς Θεομητορικῆς χαρᾶς πένθιμο θρῆνο. Οὐδέποτε κυκλοφοροῦσε εἰδική… φυλλάδα!

• Ἡ Ἱ. Σύνοδος στόν 19ο αιῶνα, ὅταν ἕνας ἱεροσολυμίτης κυκλοφόρησε φυλλάδα ἐπιταφίου στήν Θεοτόκο, ἀπαγόρευσε αὐστηρά τή χρῆσι της. Γιατί τώρα μερικοί ἐπίσκοποι καί πρεσβύτεροι ὀργανώνουν «ἐφέ» μέ ἐπιταφίους; Ἄς ἀνανεωθῆ ἡ Συνοδική ἐγκύκλιος, γιά νά μή μπλέκουμε θρῆνο καί χαρά.

https://anastasiosk.blogspot.com/2023/08/blog-post_23.html#more

Το Ευχέλαιο της Μ. Τετάρτης

ὑπό Ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

Στό ξεκίνημα τῆς Ἐκκλησίας, τό Εὐχέλαιο γινόταν εἴτε στό σπίτι τοῦ ἀρρώστου, εἴτε στό Ναό μέ Θ. Λειτουργία. Ὅταν γινόταν στό Ναό, ἔφερναν τόν ἄρρωστο σέ φορεῖο. Κατά τήν Ἀκολουθία τῆς Προσκομιδής ἐπιτελεῖτο τό Εὐχέλαιο· μετά ἡ Θ. Λειτουργία· στό τέλος, ἄλειφαν τόν ἄρρωστο καί τόν κοινωνοῦσαν· καί «σηκωτό» τόν ξαναπήγαιναν στό σπίτι του, ψάλλοντας καθ’ ὁδόν «τῇ Θεοτόκῳ ἐκτενῶς» καί τόν Ν΄ ψαλμό· οἱ Ἱερεῖς ἄλειφαν σταυροειδῶς τό κρεβάτι του ἀρρώστου, τούς τοίχους καί τίς πόρτες τοῦ σπιτιοῦ του. (Π. Τρεμπέλα. Μικρόν Εὐχολόγιον, τ΄ Α΄, ἔκδοση 2η σελ. 105-120,175-193).

Τό Εὐχέλαιο, λοιπόν, γινόταν πάντα σέ περίπτωση ἀσθενείας· ἦταν περιορισμένης, εἰδικῆς χρήσεως. Ὅμως, σύν τῷ χρόνῳ, ἡ χρήση του ἐπεκτάθηκε καί σ’ἄλλες σοβαρές περιπτώσεις. Γίνεται, λοιπόν, καί ὅταν συμβαίνουν ἀνεξήγητες ἀναποδιές, ἤ μάγια καί ἄλλα σοβαρά. «Μοῦ δένουν τά χέρια!», ὀρυόταν ἕνας μάγος, πού προσπαθοῦσε νά κάνει κακό σέ οἰκογένεια. Ὅμως, τήν ἴδια στιγμή ἡ οἰκογένεια ἔκανε Εὐχέλαιο.

Γίνεται καί ὡς προετοιμασία γιά τή Θ. Κοινωνία· ὡς προκαθάρσιο· «ἐξαλείφει τάς πληγάς τῆς ἁμαρτίας καί ἀποδιώκει τά ἀρρωστήματα καί μᾶς καθαίρει ἀπό τοῦ βορβόρου τῶν ἁμαρτιῶν καί μᾶς προξενεῖ ἔλεος παρά τοῦ Θεοῦ καί εὐμένειαν καί συγχώρισιν» (Ἅγιος Συμεών Θεσ/νίκης, Ἅπαντα, σελ. 232-3).

«Εἶμαι γιά Εὐχέλαιο», ἔλεγαν οἱ πατέρες μας, ὅταν ἁμάρταναν βαριά. «Ἀφ’ οὗ ἁμαρτήσωμεν προσερχόμεθα εἰς ἁγίους ἀνθρώπους (Ἱερεῖς) (…) διά προσταγῆς τῶν ὁποίων προσφέρομεν εἰς τόν Θεόν ἅγιον ἔλαιον» (Αὐτόθι, σελ. 81). Δηλαδή οἱ Ἱερεῖς, μεταξύ τῶν ἄλλων, ἔβαζαν ὡς «κανόνα» στούς ἐξομολογουμένους, νά κάνουν Εὐχέλαιο, πρό τῆς Θ. Κοινωνίας. Καί ἐπειδή οἱ περισσότεροι κοινωνοῦσαν τή Μ. Πέμπτη, ἐπικράτησε (κατά τήν Τουρκοκρατία), ὥστε Μ. Τετάρτη, παραμονή τῆς Θείας Μεταλήψεως, νά γίνεται στό Ναό ἕνα Εὐχέλαιο γιά ὅλους τούς πιστούς.

Αὐτό ἰσχύει μέχρι σήμερα στά Μοναστήρια, καί ὄχι μόνο· καί αὐτή εἶναι ἡ τάξη τῆς Ἐκκλησίας· δηλαδή, Εὐχέλαιο στίς ἐνορίες ἅπαξ τοῦ ἐνιαυτοῦ. Καί ποῦ τό μεμπτό, ἄν γίνεται πάλιν καί πολλάκις; Τό μεμπτό εἶναι, ὅτι δέν εἶναι αὐτή ἡ τάξη τῆς Ἐκκλησίας· καί «μή μέταιρε ὅρια αἰώνια, ἅ ἔθεντο οἱ πατέρες σου» (Παρ. 22:28).

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!

Πηγή: http://anastasiosk.blogspot.com

Θ. Λειτουργία & Θ. Κοινωνία

ὑπό Ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

Ὁ ἀρχικός σκοπός τῆς Θ. Λειτουργίας, ἦταν ἡ συμμετοχή τῶν πιστῶν στή Θ. Εὐχαριστία. Ὅσοι δέν κοινωνοῦσαν, μόλις τελείωνε ἡ Θ. Λειτουργία τῶν Κατηχουμένων, ἔφευγαν ἀπό τό Ναό. Ὅσοι ἔμεναν, ἔμεναν γιά νά κοινωνήσουν. Ὅμως, παρόλο αὐτό δέν κοινωνοῦσαν.

Αὐτός εἶναι ὁ λόγος πού οἱ Ἱεροί Κανόνες ἀφόριζαν τούς πιστούς, πού παρέμεναν στό Μυστήριο χωρίς νά κοινωνοῦν. «Πάντας τούς εἰσιόντας εἰς τήν ἐκκλησίαν… ἀποστρεφομένους τήν ἁγίαν μετάληψιν…,ἀποβλήτους γίνεσθαι τῆς ἐκκλησίας»[1]

Καί αὐτό εἶχε ὑπόψη του ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὅταν ἔλεγε: «Πές μου; Καλεῖσαι σέ τραπέζι, καί πᾶς, ἀλλά δέν τρῶς, σηκώνεσαι καί φεύγεις! Λοιπόν; Δέν θά ἦταν καλύτερα νά μήν πᾶς; Δέν προσβάλεις μέ αὐτό τόν οἰκοδεσπότη; Τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά σένα πού παραμένεις στη Λειτουργία (τῶν Πιστῶν) καί δέν κοινωνεῖς!».[2] Καί ὁ Ἅγιος συνεχίζει:

«Φίλε πῶς μπῆκες ἐδῶ, ἀφοῦ δέν ἔχεις ἔνδυμα γάμου;» (Μτ. 22:12), ρώτησε ὁ βασιλιάς τόν «καλεσμένο» πού πῆγε στό γάμο, χωρίς νά φοράει τήν εἰδική ἐνδυμασία, πού φοροῦσαν οἱ καλεσμένοι. Ὁ βασιλιάς δέν τοῦ εἶπε, γιατί δέν κάθισες νά φᾶς, ἀλλά γιατί ἦρθες στό γάμο, χωρίς νά φορᾶς τήν εἰδική στολή; Δηλαδή, πῶς ἦρθες στό Μυστήριο χωρίς νά ἔχεις προετοιμασθεῖ πρός Θ. Κοινωνία.[3]

Τά πράγματα ἄλλαξαν. Εἰσήχθη ἡ μυστική ἐξομολόγηση (4ος αἰ.). Ἔτσι, ὅσοι ἔπεφταν σέ βαριά ἁμαρτήματα ἤ ἦταν σέ ἐπιτίμιο, παρέμεναν μέν στή Λειτουργία (τῶν Πιστῶν) ἀλλά, δέν κοινωνοῦσαν. Εἰσήχθη καί ἡ νηστεία (4ος αἰ.) ὡς προϋπόθεση τῆς Θ. Κοινωνία.[4] Ὁπότε οἱ χριστιανοί γιά νά κοινωνήσουν, ἔπρεπε προηγουμένως νά νηστέψουν. Ὅσοι δέν νήστευαν, παρέμεναν στή Λειτουργία (τῶν Πιστῶν), χωρίς νά κοινωνοῦν. Καί ὁ ἀριθμός τῶν χριστιανῶν, πού παρέμενε στή Λειτουργία (τῶν Πιστῶν), χωρίς νά κοινωνεῖ, μεγάλωνε, καταλύοντας ἔτσι τὀν ἀρχικό σκοπό τῆς Θ. Λειτουργίας.

Δηλαδή, μέχρι τότε (4ος-5ος αἰ.) ἡ συμμετοχή στή Θ. Κοινωνία, ἦταν ὑποχρεωτική. Τώρα κατέστη προαιρετική ἡ συμμετοχή στή Θ. Κοινωνία καί ὑποχρεωτική ἡ παρακολούθηση τῆς Θ. Λειτουργίας. Τότε Κανόνες ἀφόριζαν τούς πιστούς, πού παρακολουθοῦσαν τή Θ. Λειτουργία, χωρίς νά κοινωνοῦν[5], τώρα τούς ἀφορίζουν, ὅταν χωρίς σοβαρό λόγο, ἐπί τρεῖς συνεχόμενες Κυριακές, μένουν ἀλειτούργητοι, καί ὄχι ἀκοινώνητοι..![6] Γιά νά κοινωνήσουν, ἔπρεπε προηγουμένως νά νηστέψουν.[7] Αὐτό ἦταν ἄγραφος νόμος γιά τήν Ἐκκλησία, καί γι’αὐτό οἱ περισσότεροι κοινωνοῦσαν σέ περιόδους νηστειῶν.

Κοινωνώντας ὁ πιστός σέ κάθε Λειτουργία, καί ἄνευ προετοιμασίας, ὑπάρχει κίνδυνος νά λαμβάνει τή Θ. Κοινωνία μέ τήν ἴδια εὐκολία, πού λαμβάνει τό ἀντίδωρο, καταφρονώντας τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, καί καταδικάζοντας (κολάζοντας!) τόν ἑαυτόν του!

Ἄν κοινωνώντας, λέει ὁ Ὅσιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος, νιώθουμε ὡς νά τρῶμε ψωμί καί ὡς νά πίνουμε κρασί, εἶναι ἀπόδειξη ἀναισθησίας![8] Ἄν ἔχουμε συναίσθηση, προπαντός ταπείνωση, αὐτό θά πρέπει νά μᾶς προβληματίσει.

[1] Κανόνας 2ος Ἀντιοχείας & 9ος Ἁγίων Ἀποστόλων

[2] Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Ὁμιλία 3η πρός Ἐφεσίους. P.G. 62: 29

[3] Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Ὁμιλία 3η πρός Ἐφεσίους. P.G. 62: 29

[4] Βλασίου Φειδᾶ. Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. Ἐκκλησιαστική Ἱστορία. Τόμος 1ος. Ἀθῆναι 1994, σελ. 910.

[5] Κανόνες 9ος Ἁγίων Ἀποστόλων καί 2ος τῆς Ἀντιοχείας.

[6] Κανόνας 80ος τῆς Πενθέκτης. Περισσότερα: Γ. Ράλλη-Μ. Πότλη, Σύνταγμα Θείων καί Ἰερῶν Κανόνων, τόμος Β΄, σελ. 489-490.

[7] Ἤδη ἀπό τόν 10ον αἰ. νήστευαν προηγουμένως μιά ἑβδομάδα πρό τῆς Θ. Κοινωνίας! (Βλασίου Φειδᾶ. Αὐτόθι, σελ. 963). Κάτι πού συνεχίσθηκε ἀνά τούς αἰῶνες! (Ἅγιος Συμεών ὁ Θεσ/νίκης. Ἅπαντα. Παράρτημα. Μέρος Δεύτερο. Κεφἀλαιο ΙΒ σελ. 479). Ἴσχυε καί στήν πατρίδα μας, μέχρι περίπου στή δεκαετία τοῦ 1980, τότε πού ἡ εὐσέβεια, σέ σχέση μέ τό σήμερα, ἦταν σέ ψηλά ἐπίπεδα.

[8] Ὅσιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος, λόγος 17, περί ἀναισθησίας, 5

Πηγή: Αναστασιος (24/05/2021)

 

Ι.Μ. Εδέσσης: Για τον χρόνο εορτασμού της Αναστάσεως

 

Μὲ ἀφορμὴ διάφορα δημοσιεύματα καὶ ἀνακοινώσεις καθὼς καὶ ἀπορίες πολλῶν πιστῶν γιὰ τὸ θέμα τοῦ χρόνου ἑορτασμοῦ τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως καὶ τῶν κανονικῶν– λειτουργικῶν προϋποθέσεων τῆς τέλεσης τῶν ἱερῶν ἀκολουθιῶν ποὺ συνδέονται μὲ αὐτήν, διευκρινίζουμε τὰ παρακάτω ἀπαντώντας σὲ ὁρισμένα ἀπὸ τὰ πιὸ συχνὰ ἑρωτήματα:

1. Ποιὸς ἦταν ὁ ἀκριβὴς χρόνος τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου;

• Οὐδεὶς γνωρίζει ἐπακριβῶς τὸν χρόνο τῆς Ἀναστάσεως, ὅπως προκύπτει ἀπὸ τὶς διηγήσεις τῶν ἱερῶν εὐαγγελίων καὶ τὴν πατερικὴ διδασκαλία. Τὸ μόνο βέβαιο εἶναι ὅτι αὐτὴ ἔγινε πρὶν τὴν πρώτη μαρτυρία γιὰ τὸν σεισμὸ καὶ τὴν μετακίνηση τοῦ λίθου ποὺ ἔκλεινε τὸν Πανάγιο Τάφο. Δηλαδὴ πρὶν τὴν ἐπίσκεψη τῶν γυναικῶν, ποὺ περιγράφει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος (Μθ. 28,1 κ.ἑ.) καὶ περιλαμβάνει τὰ πρόσωπα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου («ἄλλη Μαρία») καὶ τῆς ἁγίας Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς.

• Γιὰ τὴν εὐαγγελικὴ αὐτὴ περιγραφὴ οἱ ἅγιοι Γρηγόριος ὁ Νύσσης, Ἱερώνυμος, Κύριλλος Ἀλεξανδρείας καὶ Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς ἐξηγοῦν, ὅτι δηλώνει πὼς ἡ Ἀνάσταση συνέβη στὴν ἀρχὴ τῆς πρώτης ἡμέρας τῆς ἑβδομάδος, δηλαδὴ τῆς Κυριακῆς. Πιὸ συγκεκριμένα: α) Ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης ἑρμηνεύοντας τὸ χωρίο «ὀψὲ σαββάτων, τῇ ἐπιφωσκούσῃ εἰς μίαν σαββάτων» (Μθ. 28,1) τονίζει τὰ ἑξῆς: «ὁ μέγας Ματθαῖος μόνος τῶν εὐαγγελιστῶν πάντων τὸν καιρὸν δι’ ἀκριβείας παρεσημήνατο εἰπὼν τὴν ἑσπέραν εἶναι τοῦ σαββάτου ὥραν τῆς ἀναστάσεως.» (Περί τῆς τριημέρου προθεσμίας τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ) Δηλαδή: «ὁ μέγας Ματθαῖος, μόνος ἀπὸ ὅλους τοὺς εὐαγγελιστές, τὸ ἐπεσήμανε μὲ ἀκρίβεια, λέγοντας ὅτι μετὰ τὴν δύση τοῦ ἡλίου [τὴν ἑσπέρα] τοῦ Σαββάτου ἦταν ἡ ὥρα τῆς Ἀναστάσεως». β) Ὁ ἅγιος Ἱερώνυμος γράφει στὴν ἐπιστολή του πρὸς τὴν Ἐδιβία (407 μ.Χ.) : «Dominus surrexerit vespere sabbati» (PL 22.987), δηλαδή: «ὁ Κύριος ἀναστήθηκε τὴν ἑσπέρα τοῦ Σαββάτου» καὶ τὸν ἴδιο ὅρο (vespere sabbati) χρησιμοποιεῖ καὶ στὴν περίφημη Vulgata (δική του μετάφραση τῆς Καινῆς Διαθήκης στὰ λατινικά) γιὰ τὸ ἐν λόγῳ χωρίο (Μθ. 28,1). γ) Ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας συμφωνεῖ ἐπίσης, ὅτι εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος λέγει ὅτι ἡ Ἀνάσταση ἔγινε τὴν ὥρα ποὺ ἔπεσε τὸ βαθὺ σκοτάδι: «Ματθαῖος γεμὴν τὴν αὐτὴν ἡμῖν ποιούμενος δήλωσιν, ἑσπέρας ἔφη βαθείας οὔσης γενέσθαι τὴν ἀνάστασιν.»(Ἑρμηνεία εἰς τὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιον) καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς μὲ βάση αὐτὴ τὴν παραδοχή (βλ. Λόγος εἰς τὸ Ἅγιον Σάββατον) προσθέτει ὅτι ἀπὸ τὴν ὥρα αὐτὴ σταματοῦμε καὶ τὴν νηστεία: «τελέσαντες τὰς ἁγίας τοῦ Πάσχα ἡμέρας, ἑσπέρᾳ βαθείᾳ τοῦ ἁγίου Σαββάτου καταπαύσομεν τὴν νηστείαν». (Περὶ τῶν ἁγίων νηστειῶν, PG95,77) «Βαθεία ἑσπέρα» ὀνομάζεται ἡ ἀρχὴ τῆς νύχτας, ἡ ὥρα ποὺ πέφτει τὸ βαθὺ σκοτάδι. (Βλ. Χάρη Σκαρλακίδη, Ἅγιον Φῶς, ὅπου βρίσκουμε μία ἐξαίρετη καὶ πρωτότυπη θεολογικὴ–ἐπιστημονικὴ παρουσίαση καὶ ἀνάλυση ὅλων τῶν παραπάνω ἐννοιῶν καὶ πατερικῶν μαρτυριῶν ἑρμηνειῶν.)

2. Πότε ἀρχίζει ἡ ἡμέρα τῆς Κυριακῆς τοῦ Πάσχα σύμφωνα μὲ τὴν Ἐκκλησιαστικὴ παράδοση;

• Γιὰ τὸ σύστημα μέτρησης τῆς ὥρας τῆς ἐποχῆς, τὸ ὁποῖο ἦταν ἡλιακὸ καὶ διατηρήθηκε ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μέχρι σήμερα, ἡ ἔναρξη τῆς Κυριακῆς τοῦ Πάσχα τοποθετεῖται μετὰ τὴν δύση τοῦ ἡλίου (Μ. Σάββατο). Δηλαδὴ μὲ τὸ σύχρονο ὡρολόγιο σύστημα στὶς 20.00 περίπου τοῦ Μ. Σαββάτου. Πιὸ ἁπλά, ἀφοῦ δύσει ὁ ἥλιος τὸ Μ. Σάββατο, ἀρχίζει ἡ Κυριακὴ τοῦ Πάσχα. Αὐτὸ ἐννοεῖ καὶ ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος ὅταν γράφει: «ὀψὲ σαββάτων, τῇ ἐπιφωσκούσῃ εἰς μίαν σαββάτων». Ἐπίσης καὶ ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς ἀναφερόμενος στὴν ὥρα τῆς Ταφῆς τοῦ Χριστοῦ γράφει: «καὶ ἡμέρα ἦν παρασκευή, σάββατον ἐπέφωσκε» (Λκ. 23,54) ἐπιβεβαιώνοντας, ὅτι τὸ τέλος τῆς ἡμέρας καὶ ἡ ἀρχὴ τῆς ἑπομένης ταυτίζονται μὲ τὴν δύση τοῦ ἡλίου καὶ τὴν ἀρχὴ τῆς νύχτας. Αὐτὴ ἡ παράδοση θεσμοθετήθηκε ἤδη στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ἀπὸ τὸν Θεό: «ἀπὸ ἑσπέρας ἕως ἑσπέρας σαββατιεῖτε τὰ σάββατα ὑμῶν» (Λευιτ. 23,32). Συνεπῶς ἡ
Κυριακὴ τοῦ Πάσχα γιὰ τὴν Ἐκκλησία ἀρχίζει μόλις ἀρχίζει ἡ νύκτα τοῦ Μ. Σαββάτου καὶ ὄχι μετὰ τὶς 12 τὸ βράδυ (μὲ τὴν σύγχρονη ὥρα). Ἐπίσης, δὲν ὑπάρχει ἱερὸς κανόνας ποὺ ὁρίζει, ὅτι ἡ ἀλλαγὴ τῆς ἡμέρας γίνεται στὶς 12 τὰ μεσάνυχτα μὲ τὸ σημερινὸ ὡράριο. Ἡ σύγχρονη ὥρα ἀκολουθεῖ τὸν μεταγενέστερο τρόπο μέτρησης τοῦ εἰκοσιτετραώρου, ὁ ὁποῖος βασίζεται στὴν μέση ὥρα (ἢ μέσο χρόνο) Γκρήνουιτς ποὺ ἄρχισε νὰ καθιερώνεται στὶς διάφορες χῶρες τοῦ κόσμου ἀπὸ τὸν 19ο αἰῶνα (1884) καὶ διαφέρει ἀπὸ τὸν βιβλικὸ καὶ πατροπαράδοτο τρόπο ποὺ μετροῦσε καὶ μετρᾶ τὶς ὥρες καὶ τὶς ἡμέρες ἡ Ἐκκλησία. Ἡ προσαρμογὴ λοιπὸν τῆς τέλεσης τῶν ἱερῶν ἀκολουθιῶν στὸ νεώτερο ὡρολόγιο ἔγινε κατ᾿ οἰκονομίαν προκειμένου νὰ ἐξυπηρετήσει τοὺς πιστοὺς ποὺ ζοῦν καὶ ἐργάζονται στὸν κόσμο. Ὑπάρχουν βέβαια μοναστήρια, ὅπως αὐτὰ τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ποὺ μέχρι σήμερα τηροῦν τὸ ἡλιακὸ (ἢ βυζαντινὸ ὡρολόγιο) καὶ μὲ βάση αὐτὸ τελοῦν τὶς ἱερὲς ἀκολουθίες μὲ τὴν πατροπαράδοτη ἀκρίβεια. Ἔτσι ἡ προσωρινὴ μετάθεση τῆς τελετῆς τῆς Ἀναστάσεως στὶς 21.00 ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος δὲν ἔρχεται σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν ἀρχαία παράδοση τῆς Έκκλησίας μας.

3. Πῶς ἐξηγεῖται ἡ τριήμερη παραμονὴ τοῦ Χριστοῦ στὸν Ἄδη;

• Μόνον σύμφωνα μὲ ὅσα εἴπαμε παραπάνω ἐξηγεῖται, γιατὶ ὀνομάζουμε τριήμερη τὴν παραμονὴ τοῦ Χριστοῦ στὸν Ἄδη. Ὁ θάνατος τοῦ Χριστοῦ ἐπῆλθε τὸ μεσημέρι τῆς Μ. Παρασκευῆς κατὰ τὴν ἐνάτη βυζαντινὴ ὥρα, μὲ τὸ σύγχρονο ὡρολόγιο στὶς 15.00, (πρώτη ἡμέρα). Ὅταν νύκτωσε ἄρχισε τὸ Μ. Σάββατο (δεύτερη ἡμέρα), γι᾿ αὐτὸ καὶ ἔσπευσαν νὰ Τὸν ἐνταφιάσουν, ὥστε νὰ μὴν βρίσκονται στὸν Σταυρὸ τὰ σώματα τοῦ Κυρίου καὶ τῶν ληστῶν τὴν ἡμέρα τοῦ ἑβραϊκοῦ Πάσχα. Ὅταν νύκτωσε τὸ Μ. Σάββατο, ἄρχισε ἡ ἡμέρα τῆς Κυριακῆς (3η ἡμέρα). Λίγο ἀργότερα, ἀφοῦ νύκτωσε, σύμφωνα μὲ τὸ κατὰ Ματθαῖον εὐαγγέλιο, ἔχουμε καὶ τὴν πρώτη μαρτυρία γιὰ τὸν σεισμό, τὸ ἄνοιγμα τοῦ Τάφου καὶ τὴν πρώτη ἐμφάνιση τοῦ Ἀναστημένου Χριστοῦ στὴν Θεοτόκο.

4. Κάποιοι ὑποστηρίζουν ὅτι πρέπει νὰ συμπληρωθοῦν ὁπωσδήποτε 33 ὧρες ἀπὸ τὴν ὥρα τοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ στὸν Σταυρό, μέχρι τὴν ὥρα τῆς Ἀναστάσεώς Του, γιὰ νὰ ψαλεῖ τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη».

• Αὐτὴ ἡ ἄποψη ὑφίσταται μέν, ἀλλὰ δὲν ἀποτελεῖ ἱερὸ κανόνα ἢ κοινὴ παραδοχὴ στὴν πατερικὴ γραμματεία. Ἔχει συμβολικὸ χαρακτήρα, προκειμένου νὰ συνδεθεῖ μὲ τὰ 33ἔτη τῆς ἐπίγειας παρουσίας τοῦ Κυρίου. Μάλιστα ἕνας γνωστὸς ἱεροκήρυκας καὶ θεολόγος, ὁ μακαριστὸς Ἀρχιμανδρίτης Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος ὑπογραμμίζει, ὅτι ἡ ἄποψη αὐτὴ δὲν μπορεῖ νὰ τεκμηριωθεῖ, ἀλλὰ ἑρμηνευτικῇ ἀδείᾳ διατυπώθηκε. Διευκρινίζει ἀκόμη: «Σὲ ‘μᾶς ἡ ἀλλαγὴ τοῦ εἰκοσιτετραώρου γίνεται τὰ μεσάνυχτα. Κατὰ τὸ ἑβραϊκὸ ἡμερολόγιο ἐγίνετο ἀπὸ δύση σὲ δύση ἡλίου. Συνεπῶς, ὁ Χριστὸς ἔμεινε 3 ὧρες τὴν Παρασκευή, εἰκοσιτέσσερεις ὧρες τὸ Σάββατο, εἰκοσιεπτά, καὶ κάποιες ὧρες, ἄγνωστο πόσο, τὴν Κυριακή.» (Ἀπορία 32η, Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία)

5. Μπορεῖ ὅμως ἕνας ἱερέας νὰ τελέσει δύο Θεῖες Λειτουργίες τὸ Μ. Σάββατο; Δὲν τὸ ἀπαγορεύει αὐτὸ ὁ κανόνας τῆς ἐν Ἀντισιοδώρῳ τοπικῆς Ἱερᾶς Συνόδου;

• Στὴν περίπτωση αὐτὴ ἡ τέλεση τῆς Θ. Λειτουργίας τὸ πρωὶ καὶ τὸ βράδυ τοῦ Μ. Σαββάτου (περίπου στὶς 22.00), δὲν γίνεται κατὰ τὴν ἴδια ἡμέρα, ὅπως ἐξηγήσαμε παραπάνω, ἐπειδὴ πραγματοποιεῖται μετὰ τὸ ἑσπέρας τοῦ Μ. Σαββάτου, δηλαδὴ κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Κυριακῆς τοῦ Πάσχα, ποὺ ἔχει ἤδη ἀρχίσει μετὰ τὴν δύση τοῦ ἡλίου. Ἄρα δὲν ὑπάρχει καμία σύγκρουση μὲ τὸν ἐν λόγῳ κανόνα, ὁ ὁποῖος θεσπίσθηκε σὲ ἐποχὴ (613 μ.Χ.) ποὺ ὅλοι θεωροῦσαν δεδομένο, ὅτι ἡ ἔναρξη τῆς ἑπομένης ἡμέρας γίνεται μετὰ τὴν δύση τοῦ ἡλίου.

• Ἐπιπλέον, πρέπει νὰ σημειώσουμε ὅτι κατὰ τὴν παράδοση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τελοῦνται δύο Θεῖες Λειτουργίες κατὰ τὴν ἴδια Ἐκκλησιαστικὴ ἡμέρα καὶ σὲ λιγότερο ἀπὸ ἕνα εἰκοσιτετράωρο (σύμφωνα μὲ τὸ πολιτικὸ ὡράριο) τρεῖς φορὲς τὸν χρόνο: Χριστούγεννα, Θεοφάνεια καὶ Πάσχα. Τὴν παραμονὴ τῶν ἑορτῶν τελεῖται Ἑσπερινὸς καὶ Θ. Λειτουργία τοῦ Μ. Βασιλείου τὸ πρωί (κατ᾿ οἰκονομίαν, ὅπως γίνεται στὶς ἐνορίες) ἢ τὸ ἀπόγευμα (κανονικά, ὅπως γίνεται στὶς Ἱερὲς Μονές τοῦ Ἁγ. Ὄρους) καὶ τὸ πρωί τῆς ἑπομένης τελεῖται Ὄρθρος καὶ Θ. Λειτουργία τοῦ ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου. Στὴν περίπτωση τῶν Ἱερῶν Μονῶν ἡ τέλεση τῶν δύο λειτουργιῶν γίνεται σὲ λιγότερο ἀπὸ ἕνα εἰκοσιτετράωρο, ἐνῶ ἀκόμη καὶ στὶς ἐνορίες, τὸ Μ. Σάββατο καὶ τὴν Κυριακὴ τοῦ Πάσχα, παρεμβάλλονται μεταξὺ τῶν δύο λειτουργιῶν λιγότερες ἀπὸ 15 ὧρες.

Μάλιστα τὸ Τυπικὸν τῆς Ἱ. Μονῆς τοῦ Ἁγίου Σάββα ὁρίζει ἀκόμη μικρότερο χρονικὸ διάστημα μεταξὺ τῆς τελέσως τῶν δύο λειτουργιῶν κατὰ τὴν ἑορτὴ τῆς Ἀναστάσεως.

6. Μήπως ὅμως παραβιάζεται ὁ Ζ΄ Ἀποστολικὸς κανόνας, ποὺ ὁρίζει νὰ μὴν ἑορτάζουμε τὸ Πάσχα (τὸ «Νομικὸν Φάσκα») μαζὶ μὲ τὸ Ἑβραϊκό, ἀλλὰ πάντοτε μετὰ ἀπὸ αὐτό;

• Φέτος τὸ Ἑβραϊκὸ (Νομικὸ) Πάσχα ἑορτάσθηκε ἤδη στὶς 27 Μαρτίου – 4 Ἀπριλίου (βλ. σχετικὰ δημοσιεύματα στὰ ΜΜΕ). Δὲν θὰ ἑορτασθεῖ τὴν 1η Μαΐου. Ἡ ἡμερομηνία αὐτὴ ὑπάρχει βέβαια στὸ «Πασχάλιον» (βλ. Μ. Ὡρολόγιον), ἀλλὰ δὲν ἰσχύει, ἀφοῦ ἡ ἐπίσημη Ἰουδαϊκὴ θρησκεία δὲν ὑπολογίζει μὲ τὸν ἴδιο τρόπο τὸν ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα.

Οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι καὶ εὐαγγελιστὲς στὴν πλειοψηφία τους δὲν πολυπραγμονοῦν γιὰ τὸν ἀκριβῆ χρόνο τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου. Ἐπικεντρώνουν τὴν προσοχή τους στὸν ἴδιο τὸν Ἀναστάντα. Καλύτερα νὰ μιμηθοῦμε αὐτούς, γιὰ νὰ ἑορτάσουμε τὸ Πάσχα σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι «ἐν ζύμῃ» κακίας, ἀλληλοκατηγορίας ἢ καὶ φαρισαϊκῆς τυπολατρείας.

Γιὰ νὰ ἑορτάσουμε μὲ πνεῦμα ἀληθείας, ἀγάπης καὶ ἐλευθερίας, ποὺ ἐκπηγάζει ἀπὸ τὴν Τριήμερο Ἔγερση τοῦ Κυρίου μας.

Καλὴ Ἀνάσταση!

Πηγη: www.Romfea.gr (26-04-2021)