Τι είναι η Δύση; Πάντως όχι ο δικαιωματισμός.

Κωνσταντίνος Χολέβας, Πολιτικός Επιστήμων – Αρθρογράφος

   Η πρόσφατη ψήφιση του νόμου για μία νέα ερμηνεία στην έννοια του γάμου  προκάλεσε  εύλογα ερωτήματα. Δηλώνω εξ αρχής ότι είμαι αντίθετος με τις προβλέψεις του νέου νόμου και καταθέτω τον προβληματισμό μου.

    Ακούσαμε το επιχείρημα ότι η ικανοποίηση των αιτημάτων της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας μάς φέρνει πιο κοντά στους φιλελεύθερους θεσμούς και στα φιλελεύθερα κόμματα της Ευρώπης. Υπάρχει και αντίλογος: Παρατηρώ ότι η συναρχηγός του σκληρού ακροδεξιού κόμματος AfD της Γερμανίας, η Άλις Βάιντελ, είναι δυναμικό μέλος της κοινότητας ΛΟΑΤΚΙ και έχει επιλέξει μία μορφή συμβίωσης με γυναίκα. Το κόμμα της προσφάτως υποστήριξε τον Πούτιν για την υπόθεση Ναβάλνι και κατηγόρησε τη χήρα του Ρώσου ηγέτη της αντιπολίτευσης.

    Ακούσαμε το επιχείρημα ότι η ψήφιση του νόμου μάς φέρνει πιο κοντά στους θεσμούς της Δύσης. Εξαρτάται τι εννοούμε με τον όρο Δύση. Πάντως οι σοβαρότεροι μελετητές του Ευρωπαϊκού και γενικότερα του Δυτικού Πολιτισμού, όπως ο Τόμας Έλλιοτ, ο Πώλ Βαλερύ, ο Φιλίπ Νεμό, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος κ.ά.  κατέδειξαν ότι αυτός ο πολιτισμός βασίζεται στην Αρχαία Ελληνική Γραμματεία, στο Ρωμαϊκό Δίκαιο και στη Χριστιανική διδασκαλία. Είναι προφανές ότι ο νόμος που ψηφίσθηκε προσφάτως δεν έχει έρεισμα σε αυτά τα τρία θεμέλια της Δύσης.

    Μήπως είναι δυτικού τύπου δημοκρατία ο άκρατος δικαιωματισμός; Προφανώς όχι. Η καταχρηστική άσκηση του δικαιώματος καταδικάζεται από το άρθρο 25, παρ. 3, του ισχύοντος Συντάγματος. Δεν είναι λογικό το άτομο διαρκώς να τίθεται υπεράνω του κοινωνικού συνόλου. Το είχε προβλέψει σοφά ο Στρατηγός Μακρυγιάννης, όταν έλεγε να μείνουμε στο εμείς και όχι στο εγώ.

    Πού μπορεί να οδηγήσει ο άκρατος δικαιωματισμός; Πιθανότατα στην υπερβολή της πολιτικής ορθότητας, η οποία ταλαιπωρεί και διχάζει την κοινωνία των ΗΠΑ. Ιδού τί έγραψε στην Καθημερινή της 18.2.2024 ο δημοσιογράφος Αλέξης Παπαχελάς μετά από μία επίσκεψη στις ΗΠΑ:

    «… Μέσα σ’ αυτό το σκηνικό διακρίνεις και κάτι άλλο. Τη μεγάλη ζημιά που έχει γίνει με την υπερβολική πολιτική ορθότητα, που έχει ισοπεδώσει κάθε λογική. Συναντάς μετριοπαθείς ανθρώπους, που είχαν ψηφίσει και τα δύο κόμματα, οι οποίοι είναι κυριολεκτικά «στα κάγκελα» με τις υπερβολές και την ημι-φασιστική νοοτροπία των Ταλιμπάν της woke κουλτούρας»! Το μήνυμα είναι σαφές: Ημι-φασιστική νοοτροπία. Είναι γνωστό ότι η κουλτούρα αυτή, γνωστή και ως κουλτούρα της ακύρωσης, επιδιώκει να καταργήσει τα κείμενα των Αρχαίων Ελλήνων και του Σαίξπηρ από τα αμερικανικά πανεπιστήμια, ως δήθεν ρατσιστικά κείμενα.

    Αναζητούνται ισορροπίες για να μην καταλήξουμε σε ακρότητες. Ναι στα Ανθρώπινα Δικαιώματα, όχι στον ακραίο δικαιωματισμό. Στη νεώτερη Ελληνική Ιστορία έχουμε κείμενα αναφοράς που αποδεικνύουν ότι μπορούμε να συνδυάσουμε τις παραδοσιακές αξίες με τον σεβασμό στη δημοκρατία και στα πραγματικά δικαιώματα. Αναφέρομαι στα Συντάγματα των τριών Εθνικών Συνελεύσεων του Αγώνος του 1821. Ο Ελληνισμός ήδη από τον 19ο αιώνα είχε επιτύχει συνθέσεις δημιουργικές. Με σεβασμό στην Ορθοδοξία και στην Αρχαία Ελλάδα, αλλά και με επιλεκτική πρόσληψη πολιτικών και κοινωνικών ιδεών από τα ισχυρά τότε φιλελεύθερα κινήματα της Ευρώπης.

Ας προβάλλουμε την ελληνική απάντηση στα σύγχρονα  διλήμματα. Ας ξαναδιαβάσουμε τα ιδρυτικά κείμενα της Ελεύθερης Ελλάδας.

Άρθρο στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ, 24.2.2024

Πρέπει νὰ τὰ δοκιμάζεις ὅλα;

Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος

 «Πρέπει νὰ πηγαίνεις παντοῦ. Νὰ τὰ διαβάζεις ὅλα. Καὶ νὰ τὰ γεύεσαι ὅλα! Νὰ σκέπτεσαι καὶ νὰ κινεῖσαι ἐλεύθερα. Χωρὶς κανόνες καὶ περιορισμούς. Νὰ μὴ βάζεις παρωπίδες. Μὲ λίγα λόγια: Νὰ τὰ δοκιμάζεις ὅλα. Ὅλα ἀνεξαιρέτως…».

  Αὐτὲς οἱ «συμβουλὲς» δὲν εἶναι σπάνιες, καλοί μου φίλοι. Εἶναι χιλιοειπωμένες. Εἶσαι πιστὸς στὶς ἀρχές σου; Ἀκτινοβολεῖ ἡ συμπεριφορά σου; Εἶσαι παράδειγμα στὸ σχολεῖο, στὴ γειτονιά, στὴ συντροφιά; Θὰ τὶς ἀκούσεις ὁπωσδήποτε! Δὲν ὑπάρχει περίπτωση νὰ μὴ στὶς ποῦν!

  Κατ’ ἀρχάς, γιατί μᾶς δίνουν, καὶ μὲ ἁπλοχεριὰ μάλιστα, αὐτὲς τὶς «συμβουλές»; Μᾶς ἀγαπᾶνε; Ἐνδιαφέρονται γιά μᾶς; Πονοῦν γιὰ τὴν πρόοδό μας; Θὰ εἴμαστε ἀφελεῖς νὰ πιστέψουμε κάτι τέτοιο! Ἑπομένως, θέλουν νὰ ἐγκαταλείψουμε τὸ πιστεύω μας καὶ τὶς ἀνώτερες ἀρχές μας καὶ νὰ ἀσπαστοῦμε τὶς δικές τους. Ἤ, τὸ χειρότερο, θέλουν νὰ ἐγκαταλείψουν τὸν εὐλογημένο δρόμο ποὺ τυχὸν ἔχουμε πάρει, γιὰ νὰ ἀκολουθήσουμε ὅ,τι προδομένο καὶ καταστροφικό!

  Ἀλήθεια, δοκιμάσατε ποτὲ νὰ τοὺς κάνετε τὴν ἴδια ἀκριβῶς ἐρώτηση; Δηλαδή…

• Ὅταν λένε «νὰ τὰ διαβάζεις ὅλα», πέστε τους: Μάλιστα, συμφωνῶ. Πάρε τώρα τὴν Καινὴ Διαθήκη ἢ αὐτὸ τὸ Χριστιανικὸ βιβλίο…

• Ὅταν λένε «νὰ πηγαίνεις παντοῦ», πέστε τους: Ὡραῖα, πάρα πολὺ καλὰ τὰ λές. Φαίνεσαι ἐλεύθερος ἄνθρωπος. Δὲν ἔχεις παρωπίδες. Ἔλα, λοιπόν, στὴν Ἐκκλησία, πᾶμε τὴν Κυριακὴ στὸ Κατηχητικό…

  Τότε ἢ ἀλλάζουν συζήτηση ἢ σιωποῦν! Βέβαια… Ἔτσι δὲν κάνουν οἱ … ἐλεύθεροι;

  Ἄρα τὸ συμπέρασμα βγαίνει ἀπὸ μόνο του καὶ ἐπιβεβαιώνει τὰ πιὸ πάνω. Οἱ γνωστοί μας αὐτοὶ εἶναι κυριολεκτικὰ σκλαβωμένοι σὲ ἀνθρώπινες θεωρίες καὶ κατασκευάσματα, δοῦλοι σὲ ἁμαρτωλὲς συνήθειες. Κι αὐτὰ ποὺ λένε περὶ ἐλευθερίας, παρωπίδων κ.λπ.; Εἶναι, ἁπλούστατα, τὸ δόλωμα γιὰ νὰ μᾶς προσελκύσουν στὰ δικά τους πιστεύω. Μὲ τὸ ἴδιο τρόπο ἐνδεχομένως ποὺ παρασύρθηκαν κι ἐκεῖνοι…

  Πέραν ὅμως ἀπ’ αὐτό… Ἄραγε πρέπει νὰ τὰ δοκιμάζουμε καὶ νὰ τὰ γευόμαστε ὅλα; Ἡ ἀπάντηση χρειάζεται πρῶτα κάποια σκέψη.

  Ἔστω ὅτι ἔχουμε ἕνα μικρὸ παιδὶ καὶ τὸ ἀφήνουμε νὰ κινεῖται ἐλεύθερα, ὅπου θέλει. Αὐτὸ σὰν ἄπειρο ποὺ εἶναι δὲν κινδυνεύει, ἔτσι, πολύ; Πλησιάζει π.χ. τὴ φωτιά. Δὲν ξέρει ὅτι καίει. Ἑπομένως θὰ ἔρθει κοντά της, θὰ τὴν ψηλαφήσει, κινδυνεύοντας νὰ καεῖ.

  Τί λέτε, δὲν πρέπει νὰ μποῦμε στὴ μέση νὰ τὸ ἐμποδίσουμε, γιὰ νὰ μὴ καεῖ; Τὸ κάνουμε ἄλλωστε. Πότε μένουμε ἥσυχοι ἐδῶ; Ὅταν μάθουμε αὐτὸ τὸ παιδὶ πολὺ καλὰ ὅτι ἡ φωτιὰ καίει κι ἑπομένως ὑπάρχει κίνδυνος. Τότε εἶναι ἀδύνατο νὰ κάνει, ἄθελά του, κακὸ στὸν ἑαυτό του.

  Ἔτσι συμβαίνει καὶ μέ μᾶς. Πῶς μποροῦμε νὰ τὰ δοκιμάζουμε ὅλα, ἀφοῦ δὲν ξέρουμε ἂν ἀξίζουν ἢ ὄχι; Ἂν μᾶς οἰκοδομοῦν ἢ ἂν μᾶς καταστρέφουν; Πῶς μποροῦμε νὰ γίνουμε ξέφραγο ἀμπέλι στοῦ καθενὸς τὶς θεωρίες καὶ τὶς θελήσεις; Πῶς νὰ διώξουμε ἀπ’ τὴν ὕπαρξή μας τὸν γερὸ ἐκεῖνο πάσσαλο ποὺ τὴν στηρίζει, σαφέστατα ἐκτεθειμένοι στὶς θύελλες καὶ τὶς καταιγίδες;

  Ἀλλὰ δὲν εἶναι λάθος, καὶ μάλιστα τραγικό, νὰ θέλουμε διὰ τῶν ἐμπειριῶν νὰ μάθουμε τὴν ἀλήθεια τῶν πραγμάτων; Αὐτὸ δὲν δείχνει τίποτ’ ἄλλο, παρὰ ἀνωριμότητα τελικά, ὅπως τοῦ παιδιοῦ ποὺ ἀναφέραμε.

  Στ’ ἀλήθεια, δὲν μᾶς ἀρκοῦν τὰ ὅσα ἀκοῦμε, βλέπουμε καὶ διαβάζουμε γιὰ τὸ τσιγάρο, δὲν μᾶς λένε τίποτα τὰ παθήματα τῶν καπνιστῶν, πρέπει νὰ τὸ δοκιμάσουμε κιόλας γιὰ νὰ διαπιστώσουμε τί πραγματικὰ συμβαίνει μ’ αὐτό; Τότε θὰ πρέπει νὰ κάνουμε τὸ ἴδιο καὶ μὲ τὸ ἀλκοὸλ καὶ μὲ τὰ ναρκωτικά. Καὶ μὲ κάθε κακὸ καὶ μὲ κάθε πάθος. Γιατί ὄχι;

  Καὶ τί φοβερὸ ἀπ’ τὴ μία νὰ θέλουμε τὴν ἐμπειρία τῶν κακῶν καὶ τῆς ἁμαρτίας καὶ ἀπ’ τὴν ἄλλη νὰ μὴ θέλουμε τὸ ἴδιο μὲ τὰ ἅγια καὶ ἐνάρετα πράγματα! Πῶς φαίνεται ὅτι ὅλα τοῦ πειρασμοῦ εἶναι…

  Ὅπως καὶ τοῦ πειρασμοῦ εἶναι, ὅτι δῆθεν μποροῦμε νὰ τὰ ἀντιπαρέλθουμε ὅλα, ὅτι τάχα εἴμαστε πράγματι ὥριμοι καὶ ἱκανοὶ γιὰ ὁ,τιδήποτε…

  Τί πρέπει νὰ γίνει λοιπόν;

  Νὰ μένουμε σταθεροὶ καὶ ἀταλάντευτοι στὶς ἀρχὲς καὶ στὴν Πίστη μας!

Νὰ μὴ ἀπομακρυνόμαστε ποτὲ καὶ γιὰ κανένα λόγο, οὔτε καὶ γιὰ λίγο, ἀπὸ τὸν Χριστό μας!

Νὰ βάζουμε γερὲς βάσεις στὴν οἰκοδομὴ τῆς ζωῆς μας, ποὺ τώρα κτίζεται!

Νὰ ζοῦμε, ὅπως θέλει ὁ Θεός…

  Κι ὅσο ὥριμοι εἴμαστε, ὅσο ὥριμοι γινόμαστε, τόσο θὰ κατανοοῦμε πὼς δὲν μᾶς χρειάζονται πλέον «ὅλα». Πὼς δὲν μᾶς εἶναι ἀπαραίτητες οἱ κοσμικὲς καὶ οἱ ὅποιες ἄλλες ἁμαρτωλὲς ἐμπειρίες. Ὅσο θὰ ζοῦμε τὶς πνευματικές, τὶς ἐνάρετες, τὶς ὑψηλὲς καὶ τὶς μεγάλες, τόσο θὰ ἀντιλαμβανόμαστε πόσο ἀνούσιες εἶναι οἱ ἄλλες. Ὅλες τους!

  Οἱ μέλισσες, λέγει ὁ Μ. Βασίλειος, δὲν πηγαίνουν σὲ ὅλα τὰ λουλούδια, ἀλλὰ μονάχα στὰ καλύτερα. Καὶ σ’ αὐτὰ τὰ καλύτερα ποὺ πηγαίνουν δὲν παίρνουν ὁ,τιδήποτε, ἀλλὰ τὸ καλύτερο ποὺ βρίσκουν σ’ αὐτά. Μὲ ἄλλα λόγια εἶναι ἐπιλεκτικές. Τί σοφὴ τακτική! Πηγαίνουν στὰ καλύτερα, γιὰ νὰ πάρουν τὸ καλύτερο! Νὰ γιατί κανένα ἄλλο ἔντομο, δὲν κατορθώνει νὰ ἔχει τὰ δικά τους ἀποτελέσματα. Νὰ παράγουν, δηλαδή, ἕνα κορυφαῖο καὶ μοναδικὸ προϊὸν στὴ φύση, ὅπως εἶναι ἀσφαλῶς τὸ μέλι. Ἂν πήγαιναν σὲ ὅλα τὰ λουλούδια, ἔτσι καὶ γιὰ νὰ δοῦν πῶς εἶναι, στὸ τέλος τίποτα δὲν θὰ πετύχαιναν. Οὔτε λόγος νὰ γίνεται γιὰ τὸ μέλι…

Εφημερίδα Ορθόδοξος Τύπος

Μία σατανικὴ μέθοδος…

Μᾶς ἦρθε ἀπ’ ἔξω ὅπως καὶ τόσα ἄλλα φροῦτα εἰσαγόμενα, ποὺ ἐπηρεάζουν τὸν τρόπο ζωῆς τοῦ λαοῦ μας. Ἐφαρμόζεται συστηματικὰ ἀπὸ τότε ποὺ τὰ Μ.Μ.Ε. καὶ τὰ SΜS ἀργότερα, εἰσέβαλαν στὴ ζωή μας ὡς ἀνεξέλεγκτη ἐξουσία. Μανιωδῶς συναγωνίζονται οἱ ὑπεύθυνοι νὰ μᾶς πουλήσουν τὰ προϊόντα τους, ὡς σύγχρονος ἐξελιγμένος τρόπος ζωῆς. Οἰκονομικούς, πολιτικοὺς γάμους, πολιτισμένα διαζύγια, ἀναγκαστικοὺς μικτοὺς γάμους, εὔκολα σύμφωνα συμβίωσης, ἐλευθερία στὴν σεξουαλικὴ ἀπελευθέρωση, ἀπαραίτητες οἱ προγαμιαῖες σχέσεις καὶ ἡ συμβίωση, ἡ κοινωνικὴ ἐπιταγὴ τῶν ὁμοφυλόφιλων οἰκογενειῶν καὶ οἱ περίφημοι σύντροφοι ἡ πιὸ συνηθισμένη λέξη… Ξεγύμνωμα κάθε εἴδους! Πολιτισμένο ὅμως, κατὰ τὰ λεγόμενά τους! Καὶ γύρω ἐρείπια ἐπὶ ἐρειπίων καὶ γλέντια πανηγυρικὰ ἐπάνω τους!

Πῶς κατάφεραν τόσο εὔκολα καὶ γρήγορα τὴν ἠθικὴ ἀλλοίωση τῶν πατροπαράδοτων; Πῶς κατάφεραν νὰ περάσουν τὸ ἀφύσικο ὡς φυσικό, τὸ ἄνομο ὡς νόμιμο, τὸ ἄδικο ὡς δίκαιο, τὸ ἀνήθικο ὡς ἠθικό, τὸ ἄσχημο ὡς ὄμορφο, τὸ ἀρνητικὸ ὡς θετικό, τὴν ἰδιαιτερότητα τῆς μειονότητας ὡς κοινωνικὴ ἐπιταγὴ καὶ πρόοδο, τὴν σαρκικὴ ἁμαρτία ὡς θεμελιώδη ἀρχή;….

Πῶς γκρεμίζουν μὲ τόση πειστικότητα τὰ αἰώνια μὲ τὰ ἐφήμερα, τὰ ἄφθαρτα μὲ τὰ φθαρτά, τὰ θεϊκὰ μὲ τὰ ἀνθρώπινα καὶ παρέσυραν στὸ διάβα τοὺς τὰ ἄτομα καὶ τὴν κοινωνία νὰ τὰ υἱοθετήσουν ; Πῶς; Ποιὸ εἶναι τὸ μυστικό τους;

Μὲ μία σατανική, παμπόνηρη μέθοδο, ποὺ κινεῖται κλιμακωτὰ στὰ ἑξῆς στάδια:

α) Στὴν ἀνοχή,
β) στὴν παραδοχή,
γ) στὴ συμφιλίωση
καὶ δ) στὴν οἰκειοποίηση.

Δημιούργησαν γι’ αὐτὰ ψυχολογικὴ βάση καὶ ἐκπαίδευση στὴν πρόσβαση καὶ δεκτικότητα τῶν ψυχῶν μας. Ὀργανωμένο χρόνια τὸ σχέδιο. Πασχίζουν μὲ καταιγισμὸ λόγου καὶ εἰκόνας, χρώματος καὶ ὀμορφιᾶς, ἐκπομπῶν ἐπὶ ἐκπομπῶν, συζητήσεων ἐπὶ συζητήσεων, μὲ τὴν πλημμύρα τραγουδιῶν καὶ θεαμάτων, μὲ ἀθέμιτο ἀνταγωνισμὸ παρουσιαστῶν μέχρι γελοιοποιήσεώς τους, νὰ βομβαρδίζουν, νὰ γράφουν μέσα μας καὶ «νὰ πουλοῦν» ἀσύστολα ὅ,τι ἐφάμαρτο καὶ βδελυρὸ ὡς πολιτισμὸ καὶ σύγχρονη τάση…

Παραδείγματος χάριν:

1) Κάποτε ντρεπόμαστε νὰ φορέσουμε μίνι φούστα ἢ παντελόνι. Ἦταν ἀδιανόητο. Κάποτε ντρεπόμαστε νὰ βαφτοῦμε. Τώρα ἦρθε ἡ μόδα…
2) Παλαιὰ μιλούσαμε μὲ καμάρι γιὰ τὶς ἀρχές, τὶς ἀξίες, τὰ ἰδανικά μας. Ἀργότερα δὲν τολμούσαμε νὰ ἀναφερθοῦμε σ’ αὐτὰ μήπως θεωρηθοῦμε χουντικοί.
3) Κάποτε ντρεπόμαστε νὰ πᾶμε σὲ πολιτικὸ γάμο στὸ Δημαρχεῖο. Τώρα μοιράζουμε προσκλήσεις σ’ αὐτὸ καὶ κερνᾶμε γλυκά, γιὰ τὴν χαρὰ τοῦ παιδιοῦ μὲ κάθε ἄνεση…
4) Κάποτε ντρεπόμαστε νὰ χρησιμοποιήσουμε ἀκόμη καὶ τὴ λέξη ὁμοφυλόφιλος. Τώρα τὴν κάναμε καὶ νόμο τῆς πολιτείας σὲ βάρος τῆς Οἰκογένειας καὶ τῶν παιδιῶν. Πῶς μᾶς ἀλλάζουν τὰ φῶτα, ἀλλάζουν οἱ καιροί! Πὼς μᾶς χειραγωγοῦν καὶ μᾶς χειρίζονται! Πὼς ἡ σατανική τους μέθοδος δουλεύει μὲ μαθηματικὴ ἀκρίβεια στὴν ψυχή μας. Στὴν ἀρχὴ διαμαρτυρόμαστε. Χαμός. Μετὰ περνοῦμε στὴν ἀνοχή, παραδοχή, συμφιλίωση, οἰκειοποίηση κάθε τρέλας καὶ ἁμαρτίας. Παθαίνουμε ἀφασία; Γιατί μᾶς συμβαίνει αὐτό; Γιατί ἐπικρατεῖ τὸ κακό; Γιατί ἀδυνατοῦμε νὰ τὸ ἐμποδίσουμε; Πόση εὐθύνη ἔχουμε; Μόνο ὁ Κύριός μας, ὁ καρδιογνώστης τὰ γνωρίζει ὅλα. Ἂς μᾶς ἐλεήσει!

Πάντως μέσα στὰ λάθη μας καὶ τὴν ἠθική μας φθορά, πιστεύουμε βαθιὰ πὼς οἱ ἄνθρωποι κανονίζουν χωρὶς τὸν ξενοδόχο. Χθὲς καὶ σήμερον ὁ Θεός, ὁ Κύριος, ὁ Παντοκράτωρ καὶ εἰς τοὺς αἰώνας. Αὐτὸς ἔχει τὸν πρῶτο καὶ τελευταῖο λόγο γιὰ ὅλα. «Ἐξῆλθε νικῶν καὶ ἴνα νικήση». Ἡ βαθιὰ πίστη μας σὲ Ἐκεῖνον μᾶς δίνει δύναμη νὰ ὑπομένουμε ὅλες τὶς σατανικὲς μεθόδους καὶ ἀλλαγὲς καὶ περιμένουμε τὴ λυτρωτική του ἐπέμβαση καὶ Ἀνάσταση! Ἀμήν.

«Κ.Π.»

https://anastasiosk.blogspot.com/2024/02/blog-post_865.html#more

Τίμα τον πατέρα σου …

«Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου. Ινα ευ σοι γένηται και ίνα μακροχρόνιος γένη επι της γης» (Εξοδ. κ´, 12)

Αυτή είναι μία βραβευμένη φωτογραφία που δείχνει ένα νεαρό που πήρε το πτυχίο του, που χωρίς να ξεχάσει την καταγωγή του, επέστρεψε στο σπίτι του, για να το αφιερώσει στον πατέρα του που μπόρεσε να τον σπουδάσει μ’ αυτές τις συνθήκες. Μία φωτογραφία αξίζει όσο χίλιες λέξεις. (από Georgia Belesi).

Μια βαθιά υπόκλιση στον πατέρα και μπράβο στο γιο του που πρόβαλε την φωτογραφία αυτή, όχι για λάικ και κοινοποιήσεις αλλά, για να τιμήσει τον πατέρα του, που προφανώς ζει κάτω από άθλιες τριτοκοσμικές συνθήκες, άσχετα με το «κοινωνικό» κόστος που, μάλλον, θα έχει στα λόμπι των τεχνοκρατών.

«Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου, για να ευτυχήσεις και να ζήσεις πολλά χρόνια στη γη».

Αξίζουν τιμή οι γονείς, γιατί πέρασαν πίκρες, κινδύνους, μόχθο για την ανατροφή των παιδιών. Ο δρόμος τους είναι ποτισμένος με δάκρυα της μάνας και τον ιδρώτα του πατέρα.

Υιέ μου μην υπερηφανεύεσαι για την γνώση σου μπροστά στον αγράμματο πατέρα σου και συ θυγατέρα μην επαινείς την ομορφιά μπροστά στην καμπουριασμένη μάνα σου.

https://anastasiosk.blogspot.com/2024/02/blog-post_398.html#more

Ἂν δὲν κινῆται ἔτσι ὁ ἄνθρωπος, πῶς νὰ συντονισθῆ μὲ τὸν Θεό;

Ἂγιος Παΐσιος Αγιορείτης

Παλιὰ στὴν πατρίδα μου, στὰ Φάρασα, ἔλεγαν: «Ἂν ἔχης καμμιὰ δουλειά, μὴν τὴν ἀφήνης γιὰ αὔριο. Ἂν ἔχης καλὸ φαγητό, ἄσ’ το γιὰ αὔριο, μήπως ἔρθη κανένας μουσαφίρης». Τώρα σκέφτονται: «Νὰ ἀφήσουμε τὴν δουλειά, μήπως ἔρθη κανεὶς αὔριο καὶ μᾶς βοηθήση. Τὸ καλὸ φαγητό, ἂς τὸ φᾶμε ἐμεῖς ἀπόψε!». Οἱ περισσότεροι σήμερα γυρίζουν γύρω ἀπὸ τὸν ἑαυτό τους. Μόνον τὸν ἑαυτό τους σκέφτονται. Ἂς ὑποθέσουμε ὅτι βρέχει, γίνεται κατακλυσμός. Θὰ δῆτε, οἱ περισσότερες ἀπὸ σᾶς θὰ σκεφθοῦν μήπως ἔχουν ροῦχα ἁπλωμένα, νὰ πᾶνε νὰ τὰ μαζέψουν. Κακὸ δὲν εἶναι αὐτό, ἀλλὰ δὲν θὰ πᾶνε πιὸ πέρα. Τὰ ροῦχα καὶ νὰ βραχοῦν, πάλι θὰ στεγνώσουν. Αὐτοὶ ὅμως ποὺ ἁλωνίζουν τί θὰ γίνουν; Πονᾶτε γι’ αὐτούς, γιὰ νὰ κάνετε καμμιὰ εὐχή; Ἢ πέφτουν κεραυνοί· ζήτημα πέντε-ἕξι ψυχὲς νὰ θυμηθοῦν τοὺς καημένους τοὺς γεωργοὺς ἢ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν θερμοκήπια. Δὲν σκέφτεται δηλαδὴ τὸν ἄλλον ὁ ἄνθρωπος, δὲν βγαίνει ἀπὸ τὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ γυρίζει συνέχεια γύρω ἀπὸ τὸν ἑαυτό του.

Ὅταν ὅμως γυρίζη γύρω ἀπὸ τὸν ἑαυτό του, κέντρο ἔχει τὸν ἑαυτό του· δὲν ἔχει τὸν Χριστό. Εἶναι ἔξω ἀπὸ τὸν ἄξονα ποὺ εἶναι ὁ Χριστός. Γιὰ νὰ φθάση νὰ σκέφτεται τὸν ἄλλον, πρέπει ὁ νοῦς του πρῶτα νὰ εἶναι στὸν Χριστό. Τότε σκέφτεται καὶ τὸν πλησίον καὶ μετὰ σκέφτεται καὶ τὰ ζῶα καὶ ὅλη τὴν φύση. Ἔχει τὸν σταθμό του ἀνοιχτὸ καί, μόλις πάρη τὸ μήνυμα, τρέχει νὰ βοηθήση. Ἂν ὁ νοῦς του δὲν εἶναι στὸν Χριστό, δὲν δουλεύει ἡ καρδιά του, γι᾿ αὐτὸ δὲν ἀγαπάει οὔτε τὸν Χριστὸ οὔτε τὸν συνάνθρωπό του, πόσο μᾶλλον τὴν φύση, τὰ ζῶα, τὰ δένδρα, τὰ φυτά. Ἔτσι ὅπως κινεῖσθε, ποῦ νὰ φθάσετε στὸ σημεῖο νὰ ἔχετε ἐπικοινωνία μὲ τὰ ζῶα, μὲ τὰ πουλιά! Ἂν πέση κανένα πουλὶ ἀπὸ τὴν σκεπή, θὰ τὸ ταΐσετε. Ἂν δὲν πέση ἀπὸ τὴν σκεπή, δὲν σκέφτεσθε νὰ τὸ ταΐσετε. Ἐγὼ βλέπω τὰ πουλιά· λέω «θέλουν τάισμα, τὰ καημένα»· ρίχνω ψίχουλα κ.λπ., βάζω καὶ νεράκι νὰ πιοῦν. Βλέπω ἄρρωστα κλαδιὰ στὰ δένδρα· ἀμέσως σκέφτομαι νὰ τὰ κόψω, γιὰ νὰ μὴν κολλήσουν καὶ τὰ ἄλλα. Ἢ χτυπάει μιὰ πόρτα, ἕνα παράθυρο, πάει ἐκεῖ ὁ νοῦς μου. Θὰ ξεχάσω τὸν ἑαυτό μου, ἂν μοῦ χρειάζεται κάτι, ἀλλὰ θὰ κοιτάξω τὴν πόρτα, τὸ παράθυρο, νὰ μὴ σπάση, νὰ μὴ γίνη καμμιὰ ζημιά. Παρεμπιπτόντως σκέφτομαι γιὰ μένα. Καὶ ἂν κανεὶς σκέφτεται καὶ πονάη γιὰ τὰ δημιουργήματα, πόσο μᾶλλον θὰ σκέφτεται τὸν Δημιουργό τους! Ἂν δὲν κινῆται ἔτσι ὁ ἄνθρωπος, πῶς νὰ συντονισθῆ μὲ τὸν Θεό;