Ἡ Ταφή τοῦ Χριστοῦ

Ὑπό Ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη
Ὑπῆρχαν δύο τυπικά σχετικῶς μέ τήν ταφή τῶν ἐσταυρωμένων· τό ἰουδαϊκό καί τό ρωμαϊκό.

Τό ρωμαϊκό: Ὁ ἐσταυρωμένος ἔπρεπε νά μείνει ἐπί μέρες στό σταυρό· γιά νά φαγωθεῖ ἀπό τά σκυλιά· καί τόν σταύρωναν κάπου πενῆντα ἑκατοστά πάνω ἀπό τή γῆ, γιά νά τόν φθάνουν τά σκυλιά!

Τό ἰουδαϊκό: Ἐπειδή ὁ σταυρωμένος θεωρεῖτο καταραμένος, καί ὅσο ἔμενε στό σταυρό μόλυνε τή γῆ, ἔπρεπε αὐθημερόν νά τόν κατεβάσουν ἀπό τό σταυρό. (Δευτ.21: 23). Ἄν δέν εἶχε ξεψυχήσει, μέ ἕναν κόπανο, εἰδικοί στρατιῶτες, τοῦ τσάκιζαν (!) τά γόνατα, καί τόν ἀποτελείωναν μέσα σέ φρικτούς πόνους. Στή συνέχεια πετοῦσαν τό σῶμα του στόν σκουπιδότοπο· καί τό ἔκαιγαν.

Οἱ Ἰουδαῖοι στήν περίπτωση τοῦ Χριστοῦ ἐπέμεναν νά τηρηθεῖ τό δικό τους τυπικό. Ζήτησαν τήν ἄδεια ἀπό τόν Πιλάτο, καί τήν ἔλαβαν (Ἰω. 19:31). Οἱ στρατιῶτες πῆγαν νά σπάσουν τά σκέλη τῶν ἐσταυρωμένων, ἀλλά ὁ Ἰησοῦς εἶχε ἤδη ἀποθάνει, καί δέν Τοῦ ἔσπασαν τά σκέλη (Ἰω. 19:33).

Ἐνῶ οἱ Ἰουδαῖοι ἦταν ἕτοιμοι νά πάρουν τό Σῶμα τοῦ Ἰησοῦ, καί νά τό πετάξουν στόν σκουπιδότοπο, (στή γέεννα τοῦ πυρός, (Μτ. 5:22), πετοῦσαν ὅ,τι ψόφιο ὑπῆρχε, καί τό ἔκαιγαν), παρενέβη ὁ Ἰωσήφ ἀπό τήν Ἀριμαθαία, πῆγε στόν Πιλᾶτο, συζήτησε, τόν ἔπεισε, καί τοῦ ἐπέτρεψε νά πάρει τό Σῶμα τοῦ Ἰησοῦ καί νά τό ἐνταφιάσει· καί ἐνταφιάσε στό δικό του τάφο (Ἰω. 19:38, 41).

Καί ὁ Κύριος τήν τρίτη μέρα ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, «ζωήν χαρισάμενος». Καλή Ἀνάσταση!

https://anastasiosk.blogspot.com (03/05/2024)

Ἕνας Ἱερέας δύο Λειτουργίες;

Ὑπό Ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη
Ὁ Ἱερέας, σύμφωνα μέ τήν ἐπικρατοῦσα τάξη, μπορεῖ νά τελέσει τή μέρα μία Λειτουργία.Ὅμως, τά πράγματα δέν ἦταν ἔτσι ἐξ ἀρχῆς.

Ἀπό τούς πρώτους αἰῶνες στή Δυτική Ἐκκλησία ὑπῆρχε συνήθεια νά γίνεται καί δεύτερη Λειτουργία, τήν ἴδια μέρα, στήν ἴδια Ἁγία Τράπεζα, καί ἀπό τόν ἴδιο Ἱερέα.¹ Ὅταν ὑπάρχει πολύς κόσμος (ἔγραφε 5ο αἰ., ὁ Ἅγιος Λέων Α΄ Ἐπίσκοπος Ρώμης, στόν Ἀλεξανδρείας Διόσκουρο), κάνουμε χωρίς δισταγμό καί δεύτερη Λειτουργία, ἐννοώντας ἀπό τόν ἴδιο Ἱερέα καί στό ἴδιο Θυσιαστήριο.² Ἡ «Concilium Autissiodorenese» (6ο αἰ.) ἔκανε ἀλλαγή στό τυπικό: Στήν Ἁγία Τράπεζα ὅπου λειτούργησε Ἐπίσκοπος, ὁ Ἱερέας δέν ἐπιτρέπεται νά ἐπιτελέσει δεύτερη Λειτουργία.³ 

Καί στήν Ἀνατολική Ἐκκλησία στίς μεγάλες γιορτές γίνονταν δύο συνεχόμενες Θ. Λειτουργίες ἀπό τόν ἴδιο Ἱερέα καί στό ἴδιο Θυσιαστήριο. Π.χ, Μ. Σάββατο ἑσπέρας βαπτίζονταν οἱ Κατηχούμενοι, καί ἐπιτελεῖτο ἡ Θ. Λειτουργία τοῦ Μ. Σαββάτου· στή συνέχεια ἡ Λειτουργία γιά τό Πάσχα, ἀπό τόν ἴδιο Ἐπίσκοπο καί στό ἴδιο Θυσιαστήριο.⁴ Τό ἴδιο γινόταν καί παραμονή τῶν Φώτων, ὅπως φαίνεται ἀπό τόν Α΄Κανόνα τοῦ Ἁγίου Θεοφίλου· καθώς ἐπίσης καί παραμονή Χριστουγέννων. Μέχρι στίς ἀρχές τοῦ 19ου αἰώνα, ὑπῆρχαν στήν πατρίδα μας Ἱερεῖς, πού ἐπιτελοῦσαν τήν ἡμέρα δύο Λειτουργίες!⁵  Ὁ πρωτοπρεσβύτερος Ἰωάννης Νάσσης καί ἀναπληρωτής καθηγητής τοῦ Πανεπιστημίου Θεσ/νίκης στήν ἐμπεριστατωμένη διδακτορική του διατριβή, ἐπισημαίνει: «Συμπερασματικῶς λοιπόν βλέπουμε ὅτι ἡ Ἐκκλησία γνώριζε μιά πράξη τελέσεως καί δευτέρας Θ. Λειτουργίας κατά τήν ἴδια μέρα καί μάλιστα στό ἴδιο θυσιαστήριο».⁶

Δέν  ὑπάρχει Κανόνας πού νά ἀπαγορεύει στόν Ἱερέα νά ἐπιτελεῖ δεύτερη Λειτουργία. Τουναντίον, ὑπάρχει Κανόνας πού ἐμμέσως τό ἐπιτρέπει. Π.χ, ὑπῆρχε συνήθεια, ὅταν κάποιος πέθαινε τό ἀπόγευμα, νά ἐπιτελεῖται εὐθύς Θ. Λειτουργία. Ὅμως, τό μεσημέρι Ἱερεῖς εἶχαν ἤδη γευματίσει, παρόλο αὐτό, λειτουργοῦσαν. Μέ ἀφορμή αὐτό, ἡ Ἁγία Σύνοδος τῆς Καρθαγένης, μέ τόν ΜΘ΄ Κανόνα, θέσπισε: ὅταν οἱ Ἱερεῖς ἔχουν φάει, νά μήν λειτουργοῦν (τό ἀπόγευμα), ἀλλά νά διαβάζουν τίς σχετικές εὐχές γιά τούς κεκοιμημένους. Πρᾶγμα πού σημαίνει, πώς ἄν κάποιος πέθαινε Κυριακή μεσημέρι, καί ἄν ὁ Ἱερέας ἦταν νηστικός, στή συνέχεια ἐπιτελοῦσε δεύτερη Λειτουργία γιά τό νεκρό.

Τό ἐπιχείρημα «δυό λειτουργίες ἀπό τόν ἴδιο Ἱερέα, στήν ἴδια Ἁγία Τράπεζα, τήν ἴδια μέρα, διπλασιάζει τό μοναδικό, σταυρικό θάνατο τοῦ Χριστοῦ», δέν στέκεται θεολογικῶς. Οὐσία τῆς Θ. Λειτουργίας δέν εἶναι ἡ αἱματηρή θυσία τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά ἡ μετουσίωση τῶν Τιμίων Δώρων σέ Σῶμα Του καί Αἷμα Του.⁷

                Δηλαδή; Μπορεῖ ἕνας Ἱερέας νά κάνει καί δεύτερη Λειτουργία;

Ἡ ἐπικρατοῦσα τάξη τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὄχι. Ὅμως, ἐλλείψει Ἱερέων, ἡ Σύνοδος Ἀρχιερέων, ὡς ὑπερτάτη ἐξουσία, καί ἐπειδή συντρέχει λόγος σοβαρός, μπορεῖ, νά ἀλλάξει τήν τάξη.

Σκάνδαλο; Ἄν αὐτό εἶναι σκάνδαλο, τότε, ὅταν κλείνεται τό Ἱερό, καί ἐπιτελεῖται τό Μυστήριο ἔξω ἀπό τό Ἱερό, αὐτό τί εἶναι;! Ἕνα ἀπό τά ἐπιζήμια μηνύματα πού στέλνεται στόν κόσμο, εἶναι ὅτι δέν μᾶς χρειάζεται Ἱερό· λειτουργοῦμε καί στό σολέα…

---

1. Duplications of the Eucharist», by rev. A. Benton. Magazine «The Church Eclectic», Vol. 24, 1897, pg. 119 . ↩︎
2. Leo I Magnus. Letter IX to Dioscorus, Bishop of Alexandria. III, The repetition of the Holy Eucharist on the great feasts is noy underisable. P.L.54: 624-627. ↩︎
3. Canon X. «Duplications of the Eucharist», by rev. A. Benton. Magazine «The Church Eclectic», Vol. 24, 1897, pg. 119. ↩︎
4. ¨Οδοιπορικόν Αἰθερίας, κεφ.38. Κωνσταντίνου Καλοκύρη. Πηγαί τῆς χριστιανικῆς Ἀρχαιολογίας. Θεσ/νίκη 1967, σελ. 461, ὑποσημ. 1 ↩︎
5. Ὅσιος Νικόδημος ὀ Ἁγιορείτης. Σχόλιο στόν ΞΗ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. «Πηδάλιον», Ἀστήρ, 1982, σελ. ὑποσημ. 2. ↩︎
6. Ἰωάννου Χρυσοστόμου Νάσση. Διακόνου. Κανονική Διδασκαλία καί Πράξη. Διδακτορική Διατριβή. Θεσσαλονίκη 2006. σελ. 209. ↩︎
7. Ἅγιος Νικόλαος ὁ Καβάσιλας,  Ἐρμηνεία τῆς Θ. Λειτουτργίας. ΛΒ, περί τῆς θυσίας αὐτῆς καί τί ἐστί τό δεχόμενον τήν θυσἰαν P.G. 150: 440-441 ↩︎

https://anastasiosk.blogspot.com (29/04/2024)

Πρῶτα ὁ ἀγῶνας!

Ὑπό Ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

Σέ διάφορες ὁμιλίες πού ἀναρτῶνται στό διαδίκτυο, ἐπισημαίνεται ἡ συμμετοχή τῶν πιστῶν στή συχνή Θ. Κοινωνία. Βεβαίως, αὐτό δέν εἶναι μεμπτό· γιατί ἡ συμμετοχή στή Θ. Κοινωνία εἶναι ἀπό τίς κορυφαῖες στιγμές τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Ὅμως, τό θέμα εἶναι νά λέγεται ὅλη ἡ ἀλήθεια καί ὄχι ἡ μισή· γιατί τό θέμα δέν εἶναι ἁπλῶς νά ἀνοίγουμε τό στόμα καί νά κοινωνοῦμε, αὐτό εἶναι τό «τελευταῖο»· εἶναι ὁ «ἐπίλογος». Καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυόστομος μιλοῦσε πάλιν καί πολλάκις γιά τό θέμα· δέν ἔχανε εὐκαιρία· ἀλλά δέν πήγαινε κατ’εὐθεῖα στόν «ἐπίλογο». Τόνιζε, παρά-τόνιζε τόν ἀγῶνα, πού πρέπει νά κάνει ὁ χριστιανός πρό τῆς Θ. Κοινωνίας.

Ἡ Κυριακή Δ΄Νηστειῶν εἶναι ἀφιερωμένη στή μνήμη τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου τῆς Κλίμακος. Καί τό ἀξιοσημείωτο εἶναι, ὅτι στό βιβλίο του «Κλίμακα», ἐνῶ ἀναλύει λεπτομερῶς τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ὁ ἄνθρωπος φθάνει στήν «τελειότητα», δέν ἀναφέρει «λέξη» γιά τή συμμετοχή στή Θ. Κοινωνία. Τό μόνο πού ἀναφέρει, εἶναι: ὅσοι κοινωνοῦν καί νιώθουν ὅτι γεύονται κρασί καί ψωμί, διακατέχονται ἀπό ἀναισθησία (…)· ὅταν τούς  βλέπω, νά κατανύσσονται, τούς καταγελῶ» (Λόγος ΙΖ΄, περί ἀναισθησίας, 5). Ἤξερε ἐκ πεῖρας, πώς γιά νά «ἐνεργοποιηθεῖ» ἐντός μας ἡ Θ. Κοινωνία χρειάζεται ἀγῶνας· καθαρότητα. «Διόρθου τά πλημμελήματα, καί οὕτω μετά καθαροῦ τοῦ συνειδότος τῆς ἱερᾶς ἅπτου τραπέζης καί τῆς ἁγίας μέτεχε θυσίας». (Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυστόστομος P.G. 49:322).

Αὐτό εἶχαν κατά νοῦ οἱ  Ἀπόστολοι Παῦλος, Πέτρος, Ἰωάννης, Ἰάκωβος, κ.λ.π., καί γι’αὐτό στίς ἐπιστολές τους (Κ. Διαθήκη) δέν κάνουν λόγο γιά συμμετοχή στή Θ. Κοινωνία, ἀλλά γιά πνευματικό ἀγῶνα. Χωρίς ἀγῶνα-καθαρότητα, ἡ Θ. Κοινωνία, ὄχι μόνο δέν φωτίζει τήν ψυχή, ἀλλά μπορεῖ καί νά τήν σκοτίσει. «Ὥστε γενέσθαι τοῖς μεταλαμβάνουσιν εἰς νῆψιν ψυχῆς». «Ποῦ εἶναι, πάτερ μου, ἡ νήψη μας;», διερωτᾶτο ἕνας σεβάσμιος κληρικός.

Οἱ Κορίνθιοι χριστιανοί εἶχαν φτιάξει φατρίες (Α΄Κορ. 1:10) καί στά κυριακά δεῖπνα κοιτοῦσαν μόνο τόν ἑαυτό τους (Α΄Κορ. 11:20). Καί κοινωνοῦσαν χωρίς μετάνοια. Ἀποτέλεσμα; Πολλοί (!) ἀρρώσταιναν βαριά, καί πολλοί (!) πέθαιναν…! (Α’Κορ. 11:30). Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: «ὁ Θεός πολλές φορές, ὅσους κοινωνοῦν ἀναξίως, τούς παραδίδει(!) στό σατανᾶ! Ὅταν λοιπόν ἀκούσεις ὅτι τυχαίνουν ἀρρώστιες, ἐπιβουλές, συμφορές, πένθη, θάνατοι, νά ξέρεις ὅτι γίνονται ἐπειδή κοινωνοῦν ἀναξίως!» (P.G. 62:529). Καί συμβουλεύει: «ὅταν πρόκειται νά κοινωνήσετε νά καθαρίζετε πρῶτα καλά τόν ἑαυτόν σας ἐπί πολλές ἡμέρες» (P.G. 48:755).

Αὐτό ἔκαναν οἱ πατέρες μας πού εἶχαν εὐλάβεια· «ὁ παπποῦς μου, πρίν κοινωνήσει ἔμενε τρεῖς μέρες νηστικός, οὔτε νερό δέν ἔπινε», μοῦ ἔλεγε ἕνας νῦν Ἁγιορείτης Μοναχός. «Πρῶτον καταλλήγηθι τοῖς σέ λυποῦσιν»· ὄχι μέ αὐτούς πού σύ λύπησες, ἀλλά μέ αὐτούς πού σένα λυποῦν (Μτ. 5:23-2) «Γυρίζαμε ὅλο τό χωριό, γονατίζαμε σ’ὅλες τίς οἰκογένεις, καί τούς ζητούσαμε συγγνώμη, φταίγαμε δέν φταίγαμε», ἔλεγε ἕνας παπποῦς. Κοινωνοῦσαν, πρίν κοινωνήσουν!

Οἱ Προηγιασμένες δέν θεσπίσθηκαν μέ τό σκεπτικό νά κοινωνοῦν συχνότερα κατά τή Μ. Τεσσαρασκοστή, ἀλλά  ἐπειδή ἡ Μ. Τεσσαρακοστή ἦταν περίοδος ἀγῶνα, ἔπρεπε νά κοινωνοῦν συχνότερα. «Ἄλλοι ξηροφαγοῦσαν κάθε ἀπόγευμα, ἄλλοι ἀνά δύο ἀπογεύματα» (Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. P.G. 49:68). Aὐτοί ἦταν οἱ νηστεύσαντες· οἱ μή νηστεύσαντες, ἦταν ὅσοι δέν μπόρεσαν νά νηστεύσουν μέ αὐτό τόν τρόπο· π.χ., ὅσοι ἀντί νά ξηροφαγήσουν τό ἀπόγευμα, ξηροφαγοῦσαν τό πρωί…

Ἦταν τότε ἀδιανόητο νά πάει ὁ χριστιανός νά κοινωνήσει, χωρίς τήν ἀπαραίτητη νηστεία. Σκεφθεῖτε: Ἄν, κατά τή Μ. Τεσσαρακοστή, ξηροφαγοῦσαν τό πρωί, τό ἀπόγευμα δέν πήγαιναν κἄν στήν ἐκκλησία· οὔτε νά ἀκούσουν κήρυγμα. Ἀπό ντροπή…! (Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. P.G. 49:104,111.  P.G. 53:81-82)

Μερικοί στήν Ὀρθόδοξη πατρίδα μας κατάφεραν καί ἄλλαξαν τό στύλ τῆς ὀρθοδόξου πνευματικότητος· ἀποσύνδεσαν τή Θ. Κοινωνία ἀπό τόν πνευματικό ἀγῶνα, κατά μίμηση τῶν Καθολικῶν καί τῶν Προτεσταντῶν. Ἔτσι, λοιπόν, ἀντί ὡς Ποιμένες νά λέμε στόν κόσμο, «κόψτε τά πάθη, τήν κατάκριση, τό θυμό, τή λοιδορία πού, ὁδηγοῦν στή γέεννα τοῦ πυρός (Μτ. 5:22), καί μετά ἐλᾶτε νά κοινωνήσετε», ἐμεῖς τούς λέμε, «νά κοινωνᾶτε, νά κοινωνᾶτε, νά παίρνετε δύναμη», λές καί ἀπευθυνόμαστε σέ ἐπιγείους, ἀναμάρτητους ἀγγέλους…

https://anastasiosk.blogspot.com (11/4/2024)

ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (2ο)

Ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

Ψάχνοντας γιά τό Μεσσία

«Τρέχει ὁ Φίλιππος καί εὑρίσκει τόν Ναθαναήλ, καί τοῦ λέγει: «Αὐτόν, γιά τόν ὁποῖο γράφει ὁ Μωυσῆς στόν Νόμο καί οἱ Προφῆτες, Τόν εὑρήκαμε! Εἶναι ὁ Ἰησοῦς, ὁ Υἱός τοῦ Ἰωσήφ ἀπό τήν Ναζαρέτ» (Ἰω. 1:45). Τόν βρῆκαν, γιατί Τόν ἀναζητοῦσαν. Ὅσοι δέν Τόν βρῆκαν, ἀκόμα Τόν ψάχνουν. Γιατί ὅλοι θέλουν ἕναν Μεσσία, ἕναν Θεό ἀκόμα καί αὐτοί πού λένε ὅτι δέν θέλουν!

Καί τοῦτο, γιατί ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος «κατ’ εἰκόνα Θεοῦ», (Γεν.1:27). Πρᾶγμα πού σημαίνει ὅτι καί νά θέλει, δέν μπορεῖ νά ἀρνηθεῖ τόν δημιουργό του, γιατί ἀκριβῶς εἶναι «χαραγμένος» μέσα του! Ἡ Πίστη εἶναι μέσα στό D.N.A. μας, λέει ὁ Francis S. Collins. Ἀκόμα καί αὐτός πού λέει ὅτι δέν πιστεύει στό Θεό, θέλοντας καί μή,  πιστεύει στά κρυφά, ὑποσυνείδητα ἤ τουλάχιστον τόν ἀπασχολεῖ τό πρόβλημα «Θεός» (καί ἄρα δέν ὑπάρχουν ἄθεοι!).

Κρατῶ σάν «θησαυρό» ἕνα ἰδιόχειρο, χειρόγραφο κείμενο πού μοῦ ἔφερε ἡ πεθερά ἑνός νεαροῦ, ἀθηναίου   δεδηλωμένου ἀθέου, ὅπου φαίνεται καθαρά ἡ κραυγή του πρός τό Θεό, πού δέν πίστευε ὅτι ὑπάρχει….!  Ἔγραφε: «Θεέ μου! Ἄν ὑπάρχεις κάπου ἐκεῖ ψηλά, ἄν ὑπάρχει κάτι πού θά μέ κρίνει, ἄς ἀκούσει κάποια λόγια ἀπό ἕναν ἴσκιο σάν κι΄ἐμένα, πού ξυπνᾶ καί κοιμᾶται μέσα στούς ἐφιάλτες…! Θεέ μου, ἄν ὑπάρχεις, κοίταξε γρήγορα νά μέ στείλεις κάτω ἀπό τό χῶμα, κοίταξε νά σταματήσεις αὐτήν τήν ἀνοησία, πού εἶμαι ἐγώ!  Ἀναρωτιέμαι, γιατί γεννήθηκα, γιατί ὑπάρχω, γιατί;». (Ὑπογραφή· ἡμερομηνία 2.11.2002). Βλέπετε, ὅτι πρόβλημα μέ τό Θεό ἔχουν ὅσοι δέν Τόν πιστεύουν, γιατί ἀκριβῶς πᾶνε ἀντίθετα μέ τήν φύση τους, μέ τό D.N.A. τους. Ἔχουν ἐπίσης πρόβλημα καί μέ τή ζωή! «Ἀναρωτιέμαι, γιατί γεννήθηκα, γιατί ὑπάρχω, γιατί;», κραύγαζε ὁ συγκεκριμένος ἄθεος νεαρός. Μετά ἀπό τρία χρόνια (2005) πέθανε ἀπό ἀνακοπή. Καί ἔτσι (ἀναζητώντας τό Θεό) ἔκλεισε ἡ ἐπίγεια ζωή του.

Ὁ ἄνθρωπος δέν ἀναζητεῖ ἕναν ἄγνωστο, ἀφηρημένο Μεσσία, ἀλλά αὐτόν τόν συγκεκριμένο Μεσσία, πού ἀναζητοῦσαν οἱ Φίλιππος καί Ναθαναήλ, γιατί αὐτός ὁ συγκεκριμένος Μεσσίας ἔπλασε τόν ἄνθρωπο κατ’εἰκόνα Του. (Γεν.1:27). «Ὅποιος ψάχνει γιά τήν ἀλήθεια, ψάχνει χωρίς νά τό καταλαβαίνει γιά σένα πού εἶσαι ἡ μόνη ἀλήθεια πού ἀξίζει νά μάθει κανείς.Ὅλοι σέ φωνάζουμε χωρίς νά τό ξέ­ρουμε». (Τζοβάνι Παπίνι).  Ὅταν ὁ Ρωσσικός στρατός εἰσῆλθε (1956) στήν Οὐγγαρία γιά νά καταστείλει τή λαϊκή ἐξέργεση, ἕνας λοχαγός (τοῦ Ρωσσικοῦ στρατοῦ) πῆγε σέ μιά ἐκκλησιά καί ζήτησε νά ἰδεῖ κατ΄ ἰδίαν τόν παπᾶ. Μπῆκαν στό γραφεῖο, ἔκλεισαν τήν πόρτα καί ὁ λοχαγός (πού ὑπέστη παιδιόθεν πλύση ἐγκεφάλου) εἶπε στόν παπᾶ: «Ἡ πίστη σας εἶναι ἕνα σκέτο ψέμα! Τήν φτιάξατε σεῖς οἱ παπάδες γιά νά παραπλανᾶτε τό λαό! Ναί ἤ ὄχι; Ἄν δέν μοῦ δηλώσεις ὅτι ἡ πίστη σου εἶναι ἕνα ψέμα, θά σέ ἐκτελέσω ἐπί τόπου!». Ἔβγαλε τό πιστόλι, τό ἀκούμπησε στόν κρόταφο τοῦ παπᾶ καί τοῦ εἶπε: «Πές μου; Πίστεψες ποτέ ὅτι ὁ Χριστός ἦταν Υἱός Θεοῦ; Πίστεψες ποτέ στή διδασκαλία Του, περί Παραδείσου καί Κολάσεως;». Ὁ παπᾶς σκέφθηκε: Ἄν ἀπαντήσω «ὄχι», κερδίζω μέν τήν παροῦσα ζωή, ἀλλά γίνομαι ἀρνητής τοῦ Χριστοῦ. Ἄν τοῦ εἰπῶ «ναί», χάνω τήν παροῦσα ζωή, ἀλλά κερδίζω τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Καί τοῦ ἀπάντησε: «Ναί! Πιστεύω καί ὁμολογῶ ὅτι ὁ Χριστός εἶναι Θεός! Ναί! Πιστεύω ὅτι ὑπάρχει Παράδεισος καί Κόλαση! Καί σκότωσέ με!». Ὁ λοχαγός πέταξε τό πιστόλι, ἀγκάλιασε τόν παπᾶ καί τοῦ εἶπε, κλαίγοντας: «Αὐτό μέ βασάνιζε! Ἤθελα νά ἐξακριβώσω, ἄν ἡ πίστη σας εἶναι ἀληθινή! Σέ εὐχαριστῶ! Μέ ἔκανες τώρα καί μένα νά πιστέψω!».

«Ὅσοι εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε, Χριστόν ἐνεδύσασθε». Δηλαδή αὐτός πού εἴτε μικρός εἴτε μεγάλος, ἔχει βαπτισθεῖ στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ἔχει «φορέσει» τόν Χριστό. Ἄν στή συνέχεια γίνει ἄθεος, τό πρόβλημά του δέν θά εἶναι ἕνας ἄγνωστος Θεός, ἀλλά ὁ συγκεκριμένος Θεός, Ἰησοῦς Χριστός, γιατί Αὐτόν «φόρεσε» κατά τήν Βάπτισή του (καί τό Βάπτισμα παραμένει ἀνεξάλειπτο!).

Ἡ ἀποκοπή του ἀπό τόν Χριστό, τόν κάνει νά νιώθει ὄχι ἁπλά ἕνα ψυχικό κενό (πού τό νιώθει καί ὁ ἄθεος πού δέν ἔχει βαπτισθεῖ) ἀλλά καί ἐνοχές! Ἔτσι, ἀλλιῶς νιώθει ὅταν βλέπει τή φωτογραφία τοῦ Μάρξ ἤ τοῦ Λένιν ἤ τοῦ Τσεκαβάρα καί ἀλλιῶς (ἀνεπιθύμητα συναισθήματα) ὅταν βλέπει τήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, ἄν βέβαια ἔχει τό κουράγιο νά τήν ἀτενίσει! Καί τό «κακό» δέν σταματάει ἐδῶ: Θά προτιμοῦσε πρωί-πρωί νά ἰδεῖ μπροστά του τόν τρομοκράτη Μπίν Λάντεν, παρά ἕναν τυχόντα ἱερέα, «ἀντιπρόσωπο» τοῦ Χριστοῦ. Θά προτιμοῦσε νά ἐπισκεφθεῖ τίς φυλακές ἤ τά νοσοκομεῖα παρά τίς ἐκκλησιές…! «Ὅταν περνοῦσα ἀπέξω ἀπό τήν ἐκκλησία, κόβονταν τά πόδια μου!», μοῦ εἶπε ἕνας πρώην ἄθεος λίγο πρίν πεθάνει.

Ὅμως, ὑπάρχει πιθανότητα σέ αὐτή τήν ἄσχημη ψυχολογική κατάσταση πού βιώνει ἕνας τέτοιος ἄθεος, νά «διεισδύσει» καί τό μῖσος κατά τοῦ Χριστοῦ! (Καί νά γίνει φανατικός πολέμιος τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του!). Ἐκλήθην (1999) νά ἐξομολογήσω ἕναν ἀσθενῆ στό Πανεπιστημιακό Νοσοκομεῖο τοῦ Ρίου. Ἀφοῦ τόν ἐξομολόγησα, εἶπα νά εἰπῶ μιά «καλημέρα» καί στόν ἀσθενῆ, πού ἦταν στό διπλανό κρεβάτι. Θυμᾶμαι ἀκόμα τό σκηνικό: Ἀναστατώθηκε, μέ ἀγριοκοίταξε, κατακιτρίνιασε ἀπό τόν θυμό του, καί μοῦ εἶπε: «Εἶμαι ἄθεος! Φύγε!». «Φεύγω· καί ὅποιος χάσει….!», τοῦ εἶπα. Ἦταν, δυστυχῶς, «παιδί» τῶν ἀρχιερέων, γραμματέων καί φαρισαίων, πού σταύρωσαν τόν Ἰησοῦ.

Ὅμως, ὁ Ἰησοῦς πάνω στό Σταυρό ἔχει πάντα τά χέρια Του ἁπλωμένα! Ἕτοιμα νά ἀγκαλιάσουν αὐτούς πού Τόν ἀρνοῦνται καί Τόν σταυρώνουν καθημερινά! Τούς περιμένει· τούς παρακαλεῖ: «Ἐλᾶτε, ὅλοι οἱ κουρασμένοι καί ψυχικά φορτισμένοι σέ Μένα. Καί ἐγώ θά σᾶς ἀναπαύσω!» (Μτ. 11:28).

Μακάρι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νά ἀποκτήσουν τήν ἄδολη καρδιά τοῦ Ναθαναήλ, γιά νά μπορέσουν νά πλησιάσουν τόν Σωτῆρα τοῦ κόσμου, Ἰησοῦ Χριστό. Καί νά σώσουν ἔτσι τή ζωή τους, πού εἶναι τό πιό μεγάλο πρᾶγμα πάνω στή γῆ.

«Εὐνουχισμένοι…!»

Ὑπό Ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

Ἕνας ἀντίλογος στό  ἐμπεριστατωμένο  ἐπιστημονικῶς  ἄρθρο, τοῦ ἀγαπητοῦ,  ἀδελφοῦ καί συλλειτουργοῦ πρωτοπρεσβεστέρου π. Βασιλείου  Θερμοῦ: «ὅταν συγκρούονται ἰδεολογίες τήν  πληρώνουν  οἱ ἄνθρωποι» (anastasios 28.2.24).

Ὁμοφυλοφιλία ἔχει παρατηρηθεῖ καί στό ζῶο. Δέν μπορεῖ νά ἀντισταθεῖ, καί νά κάνει τήν ὑπέρβαση. Καί ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ, νά ἔχει τέτοια γονίδια, (ὁμοφυλοφιλίας)  ἀλλά, μπορεῖ νά ἀντισταθεῖ, καί νά κάνει τήν ὑπέρβαση, γιατί δέν ἔχει μόνο γονίδια, ἔχει καί νοῦ καί δύναμη καί θέληση, καί τά γονίδια βρίσκονται ὑπό τόν ἔλεγχό του.

Καί οἱ ἑτεροφιλόφυλοι ἔχουν γονίδια πρός τό ἕτερο φύλο, ἀλλά, ὅταν θέλουν, ἐγκρατεύονται, ἀκόμα καί ἰσοβίως. Ὡς ἄνθρωποι, λοιπόν, δέν εἴμαστε θύματα, ἕρμαια τῶν γονιδίων μας. Ὁ καθηγητής βιοχημείας τοῦ ΕΚΠ Θανάσης Γ. Παπαβασιλείου γράφει: «Διατρέχουμε τον κίνδυνο να δίνουμε υπερβολική έμφαση στις γενετικές ερμηνείες για τα ατομικά χαρακτηριστικά, τη συμπεριφορά ή την προδιάθεση σε νοσήματα σε τέτοιον βαθμό, ώστε να αρχίσουμε να βλέπουμε τον εαυτό μας και τους άλλους απλώς σαν το άθροισμα των γονιδίων μας» (Τα γονίδια δεν φταίνε για όλα. Βῆμα. 24.11.2008).

Ὁ μακαριστός ἀρχιμ. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, προσπαθώντας νά πείσει  κάποιον σαρκολάτρη, ὅτι τό σέξ στόν ἄνθρωπο εἶναι θέμα προαιρέσεως, θελήσεως, ἐπιλογῆς, τοῦ εἶπε ὡς παράδειγμα: «Ἄν πᾶς στό Νοσοκομεῖο, καί χρειασθεῖ νά νοσηλευθεῖς γιά μῆνες, τί θά κάνεις; Θά σοῦ βάζουν παραβάν, γιά νά συνέρχεσαι;!».

Ὁ Κύριος: «Μερικοί εὐνούχησαν τούς ἑαυτούς τους γιά τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ (Ματ. 19:11). Καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἑρμηνεύει: Δέν ἔκοψαν τά μέλη τοῦ σώματος, ἄν εἶνα δυνατόν, τους πονηρούς λογισμούς, πού προκαλοῦν τήν ἁμαρτία. (P.G. 58:599). «Αὐτοκράτωρ ἐστί τῶν παθῶν ὁ εὐσεβής λογισμός» (Δ΄ Μακ. 1:7). Ἄν, λοιπόν, σέ ἀφορᾶ τό «μεταφυσικό», τό αἰώνιο, ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἡ σωτηρία σου, ὁ «Αὐτοκράτορας» θά δώσει ἐντολή νά ἐκκοποῦν οἱ ἐφάμαρτες ἐπιθυμίες τοῦ σώματος, ὡς ἀντίθετες στό θεῖο θέλημα, ἀλλά ἐνήδονες στό σῶμα, πρᾶγμα δύσκολο. «Εἶναι στενή ἡ πύλη, καί τεθλιμμένη ἡ ὁδός πού ὁδηγεῖ στή Ζωή, γι’αὐτό καί λίγοι τήν βρίσκουν» (Ματ. 7:14).

«Ἐσύ, Βασιλιᾶ μου, κάνεις πιό μεγάλη θυσία ἀπό μένα· ἐσύ ἀπαρνιέσαι τόν αἰώνιο κόσμο, χάρη τοῦ ἐφημέρου, ἐγώ ἀπαρνιέμαι τόν ἐφήμερο κόσμο, χάρη τοῦ αἰώνιου», εἶπε ἕνας ἀσκητής σέ Βασιλιά πού ἔκανε χαρέμι τό παλάτι του. (Ν. Καζαντζάκη. Ἀναφορά στόν Γκρέκο, σελ. 199).

Στίς ἡμέρες μας θεωρεῖται «μεσσαιωνισμός» νά μιλήσει κάποιος γιά τήν ….Κόλαση! Καί ἄν κάποιος τό τολμήσει, θά τήν παρουσιάσει μέ τρόπο ἀνώδυνο. Ὅμως, ὁ Χριστός ξέροντας ὅτι ὁ ἄνθρωπος τῶν παθῶν καί τῆς ἁμαρτίας, ξυπνᾶ μόνο μέ ἀπειλές, «ζωγράφισε» τήν Κόλαση μέ τά μελανώτερα χρώματα: βαθύ σκοτάδι, ἄσβεστη, αἰώνια φωτιά, κλάμα, τρυγμό καί βρυγμό ὀδόντων! Καί δέν ἔλεγε ὑπερβολές· τήν ὠμή ἀλήθεια ἔλεγε.

Εἶπα κάποτε στόν ἀοίδιμο Μητροπολίτη Νικοπόλεως Μελέτιο: «Ὑπάρχουν κάποιοι πού ὅταν μιλᾶνε γιά τήν Κόλαση, δέν χρησιμοποιοῦν τά λόγια καί τίς παραστάσεις πού χρησιμοποίησε ὁ Χριστός· γιά νά μήν τρομάξουν τόν κόσμο». Καί μέ βλέμμα αὐστηρό καί διαπεραστικό ἀπάντησε: «Εἶναι διαστροφή (!) νά μήν θέλουμε νά χρησιμοποιήσουμε τά λόγια τοῦ Χριστοῦ!».

Ἡ ἀποστολή μας ὡς ποιμένες δέν εἶναι νά ἀποκοιμίζουμε πνευματικῶς τόν κόσμο, ἀλλά νά τοῦ προκαλοῦμε  τήν «καλή ἀνησυχία»· νά τόν «ἀπειλοῦμε», νά τόν «τρομοκρατοῦμε», ἀλλά πάντα μέ τήν ἐλπίδα ὅτι ὅσο ζεῖ ὑπάρχει σωτηρία! Ἀξιολύπητοι, ἀπελπισμένοι εἶναι οἱ κολασμένοι· καί «ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν, ἀκουέτω».

https://anastasiosk.blogspot.com (04/03/2024)