Ἀπάντηση σέ «μια εύλογη απορία»

ὑπό Ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

Στίς 24.6.23, ὁ φιλόξενος ἱστότοπος «anastasios» ἀνήρτησε τό ἄρθρο μας: «Μιά παρεξήγηση…!». Γράφθηκαν σχόλια. Ἕνα ἔλεγε: «Μιά εύλογη απορία: π. Βασίλειε, πριν τελέσετε τήν Θεία Ευχαριστία κάθε Κυριακή νηστεύετε τα Σάββατα; Σε οποιονδήποτε άλλη μέρα της εβδομάδος αν τελέσετε τη Θεία Ευχαριστία, νηστεύετε την προηγούμενη ημέρα;» (24 Ἰουνίου, 1:50 μ.μ). Εἶναι κάτι πού ρωτᾶνε πολλοί· δηλαδή, κατά πόσο οἱ Ἱερεῖς πρέπει νηστεύουν πρό τῆς Θ. Εὐχαριστίας.
Ἄλλο τυπικό ἰσχύει γιά τούς λαϊκούς, ἄλλο γιά τούς Ἱερεῖς. Περιληπτικῶς.
Οἱ Θ΄ Ἀποστόλων & Β΄ Ἀντιοχείας ὑποχρέωναν τούς πιστούς νά κοινωνοῦν σέ κάθε Θ. Λειτουργία, γιατί ἄλλα ἦταν τότε τά δεδομένα. Καί τά δεδομένα ἄλλαξαν. Τώρα οἱ πιστοί δέν ὑποχρεοῦνται νά κοινωνοῦν σέ κάθε Λειτουργία, ἀλλά νά ἐκκλησιάζονται κάθε Κυριακή (Π΄ τῆς Πενθέκτης). Ἐπί πλέον, ἡ νηστεία ἔγινε γιά τούς λαϊκούς προϋπόθεση συμμετοχῆς στή Θ. Κοινωνία. Καί ἀπό τόν 8ο περίπου αἰώνα καί μετά, ἔγινε ἑπταήμερη! Ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ὑπέρμαχος τῆς συχνῆς Θ. Κοινωνίας (στήν ἐποχή του κοινωνοῦσαν τρεῖς φορές τό χρόνο), ἐπικροτεῖ τή συγκεκριμένη νηστεία: «Οἱ δυνάμενοι δέ νηστεύειν πρό αὐτῆς καί ὁλόκληρον ἑβδομάδα, καλῶς ποιοῦσιν…!». (Σχόλιο στόν ΙΓ΄ τῆς Πενθέκτης). Σήμερα τήν καταδικάζουμε. Πρόοδος…!
Καί ἐδῶ εἶναι ἡ διαφορά λαϊκῶν καί Ἱερέων. Ἐκ τῶν πραγμάτων εἶναι ἀδύνατο γιά τούς  Ἱερεῖς νά νηστεύουν πρό τῆς Θ. Εὐχαριστίας, ὅπως νηστεύουν οἱ λαϊκοί, γιατί οἱ Ἱερεῖς ὑποχρεοῦνται νά κοινωνοῦν πάλιν καί πολλάκις, γιατί λειτουργοῦν πάλιν καί πολλάκις. Γι’αὐτό, τό τυπικό ὁρίζει γιά τούς Ἱερεῖς ἐλαφρά προετοιμασία πρό τῆς Θ. Εὐχαριστίας, «ἐγκρατεύεσθαι τε μικρόν ἀφ’ ἑσπέρας» (Εὐχολόγιον τό Μέγα, «Ἀστήρ» 1980, σελ. 34). «Ἐγκρατεῖς εἶναι ἐν πᾶσιν», σωματικῶς καί ψυχικῶς (ΙΓ΄ Πενθέκτης).
Καί ἐγκρατεύονται πρό τῆς Θ. Λειτουργίας, ὄχι  ἁπλῶς ἀπό σεβασμό στό Μυστήριο, ἀλλά καί γιά  ἄλλο βαρυσήμαντο λόγο: «ὅπως δυνηθῶσιν, ὁ παρά τοῦ Θεοῦ ἁπλῶς αἰτοῦσιν ἐπιτυχεῖν» (ΙΓ΄ τῆς Πενθέκτης). Δηλαδή, ὅταν οἱ Ἱερεῖς λειτουργοῦν ἐν ἐγκρατείᾳ, οἱ δεήσεις τους πρός τόν Κύριο, π.χ., ὑπέρ ὑγείας, ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν, κ.λ.π., κ.λ.π., γίνονται εὐπρόσδεκτες…! Τό ἀντιλαμβανόμαστε;!

Ἕνας ἱεραπόστολος καθώς βάδιζε στήν ἐρημιά, εἶδε ἕνα λιοντάρι. Φοβήθηκε! «Χριστέ μου (εἶπε) κάνε τό λιοντάρι νά σκεφθεῖ χριστιανικῶς». Καί τό λιοντάρι: «Κύριε, εὐλόγησον τήν βρῶσιν τοῦ δούλου Σου!». Μήπως καί τό δικό μας σκεπτικό, κινεῖται μέ βάση τήν κοιλιά μας;!

https://anastasiosk.blogspot.com (29/06/2023)

ΣΥΝΑΞΙΣ ΤΩΝ ΔΩΔΕΚΑ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ (3ο)

+ Επισκόπου Αυγουστίνου Καντιώτη

Εὐχαριστῶ τοὺς πιστοὺς

«Ἰδὼν ὁ Παῦλος εὐχαριστήσας τῷ Θεῷ ἔλαβεν θάρσος» (Πράξ. 28,15)

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἀγαπητοί μου, μετὰ ἀπὸ μεγάλη ταλαιπωρία σωματικὴ καὶ ψυχική, φτάνει στὰ πρόθυρα τῆς Ρώμης. Ἔρχεται κρατούμενος γιὰ νὰ δικαστῇ. Βγαίνουν τότε καὶ τὸν ὑποδέχονται Χριστιανοί. Καὶ ὁ συνοδός του εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς σημειώνει γιὰ τὴ συνάντησι αὐτή· «Ἰδὼν ὁ Παῦλος τοὺς ἀδελφοὺς εὐχαριστήσας τῷ Θεῷ ἔλαβε θάρσος» (Πράξ. 28,15), πῆρε δηλαδὴ θάρρος ἀπὸ τοὺς πιστούς.

Ἂν ὅμως ὁ Παῦλος πῆρε θάρρος ἀπὸ τοὺς ἀδελφοὺς τῆς Ρώμης, πόσο μᾶλλον ἐμεῖς ἔχουμε τὴν ἀνάγκη αὐτή; Ὁ Παῦλος εἶνε πρότυπο γιὰ τοὺς ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας· καὶ ἐπειδὴ κ᾽ἐγὼ κατὰ τὶς ἀνεξιχνίαστες βουλὲς τοῦ Θεοῦ εἶμαι ἕνας ποιμένας, ἔχω κ᾽ἐγὼ ἀνάγκη ἐνισχύσεως. Ὅπως σ᾽ ἐκεῖνον ἔτσι καὶ σ᾽ ἐμᾶς, ποὺ ἐργαζόμεθα στὸν ἀγρὸ τοῦ Κυρίου, ποιός θὰ μᾶς δώσῃ θάρρος; Πρῶτα ὁ Θεὸς βέβαια. Ὄχι ὅμως μόνο ὁ Θεός, ἀλλὰ καὶ οἱ πιστοὶ ἀδελφοί. Αὐτὸ ἔδωσε ὁ Κύριος νὰ τὸ δοκιμάσω κ᾽ ἐγώ. Ἐπιτρέψτε μου λοιπὸν τὴν ὥρα αὐτὴ νὰ σᾶς παρουσιάσω, πρὸς δόξαν τοῦ Θεοῦ, 4 – 5 στιγμιότυπα, κατὰ τὰ ὁποῖα οἱ Χριστιανοὶ μοῦ ἔδωσαν μεγάλο θάρρος, ὥστε νὰ συνεχίσω τὸν ἀγῶνα μου. Ἂν δὲν ἦταν αὐτοί, δὲν ξέρω ἂν τὴν ὥρα αὐτὴ θὰ βρισκόμουν ἐδῶ, ἢ θὰ εἶχα ἀποσυρθῆ στὸ Ἅγιο Ὄρος. Μὲ τὰ λόγια, τὴ στάσι καὶ τὴν στήριξί τους μὲ ἐνίσχυσαν νὰ κρατηθῶ. Γι᾽ αὐτὸ τὸ χωρίο αὐτό, ὅτι «ὁ Παῦλος ἰδὼν τοὺς ἀδελφοὺς εὐχαριστήσας τῷ Θεῷ ἔλαβε θάρσος», μὲ συγκινεῖ.

Ἂς θυμηθῶ κατ᾽ ἀρχὴν τὴν πρώτη πόλι ποὺ μ᾽ ἀξίωσε ὁ Θεὸς νὰ ὑπηρετήσω, τὸ Μεσολόγγι. Νέος ἐγὼ τότε, τὸ 1935, μόλις 28 ἐτῶν, ἀνέβηκα στὸν ἄμβωνα. Ἀπὸ τὶς πρῶτες προσπάθειές μου δὲν ἔβλεπα ἀποτελέσματα. Ἕνας νέος ξέρετε ζητάει νὰ δῇ ἄμεσα ἀποτελέσματα. Γι᾽ αὐτὸ ἤμουν κάπως ἀπογοητευμένος. Συνέχισα βέβαια τὴ διδασκαλία, εἶχα ὅμως ἀπορία· Καὶ τί ἔκανες, Αὐγουστῖνε, στὸ Μεσολόγγι; τόσα κηρύγματα, κατηχητικά, φυλλάδια, κόποι· τί βγῆκε ἀπ᾽ ὅλη αὐτὴ  τὴν  περιπέτεια, ποὺ κάθησες ἑφτὰ χρόνια (1935-1941) στὸ Μεσολόγγι;… Πάντοτε τὸ σκεπτόμουν.

Πέρασαν εἴκοσι χρόνια καὶ γύρω στὸ 1960 ταξίδευα μιὰ μέρα μὲ τὸ σιδηρόδρομο· καθόμουν σὲ μιὰ γωνιὰ καὶ διάβαζα τὸ Εὐαγγέλιο. Ἕνας ἐπιβάτης μὲ παρατηροῦσε ἀπὸ τὸν ἄκρο τοῦ συρμοῦ. Πλησίασε μὲ σεβασμὸ καὶ μοῦ λέει· –Εἶστε ὁ πάτερ Αὐγουστῖνος; –Ναί. –Ἐσεῖς δὲν κάνατε στὸ Μεσολόγγι; –Τί θέλετε;

–Θὰ σᾶς πῶ κάτι· ἐγὼ εἶμαι ἀπὸ τὸ Μεσολόγγι, ἐρχόμουν ἐκεῖ, στὴν Ἁγία Παρασκευή, καὶ ἄκουγα τὰ κηρύγματα. Μέχρι τότε ἤμουν ὁ πιὸ βλάστημος. Ἀλλ᾽ ὅταν ἄκουσα ἐκεῖ ἕνα κήρυγμά σου εναντίον τῆς βλαστήμιας ἀπὸ τότε τήν ἔκοψα. Λέω· -Δόξα σοι, ὁ Θεός.

Αὐτὸ ποὺ εἶπε, ὅτι ἀπὸ ἕνα κήρυγμα ἔκοψε τὴ βλαστήμια, μοῦ ᾽δωσε θάρρος. Σὰν νὰ μοῦ  ἔλεγε· Αὐγουστῖνε, βάδιζε! «ὁ κόπος ὑμῶν οὐκ ἔστι κενὸς ἐν Κυρίῳ» (Α΄ Κορ. 15,58).

Φεύγω ἀπὸ τὸ Μεσολόγγι, πάω στὰ Γιάννενα τὰ πρῶτα χρόνια τῆς Κατοχῆς (1942;). Ἀφήνω τὴν περιπέτεια· εἶνε μεγάλη ἱστορία αὐτή. Μὲ κατέβασαν κάτω ἀπὸ τὸν ἄμβωνα. Περπατοῦσα περίλυπος. Τί νὰ κάνω; Τυχαίως(;) βρίσκω στὸ δρόμο ἕναν εὐλαβέστατο γέροντα καὶ τοῦ λέω· –Τί νὰ κάνω, πάτερ; μὲ κατέβασαν κάτω οἱ Ἰταλοὶ συμφωνοῦντος τοῦ ἐπισκόπου· μοῦ ἔρχεται ν᾽ἀνεβῶ πάλι στὸν ἄμβωνα… –Ὄχι, παιδάκι μου, λέει, ὄχι – αὐτὸ μὲ ἔσωσε. Ἄκουσε κ᾽ ἐμένα ποὺ εἶμαι γέρος 60 χρονῶν. Εἶδες τί κάνουν τὰ σπουργιτάκια ὅταν φυσάῃ ἄνεμος σφοδρός; πᾶνε καὶ κρύβονται σὲ κάτι τρύπες μέσ᾽στὰ βράχια· μένουν ἐκεῖ καὶ περιμένουν πότε θὰ κοπάσῃ ἡ θύελλα, καὶ τότε βγαίνουν πάλι ἔξω. Δὲν τὸ λέω ἐγώ, τὸ λέει ὁ προφήτης Ἠσαΐας· «Ἀποκρύβηθι μικρὸν ὅσον ὅσον, ἕως ἂν παρέλθῃ ἡ ὀργὴ Κρίου» (Ἠσ. 26,20). Κρύψου, σπουργιτάκι μου, μέχρι νὰ περάσῃ ἡ μεγάλη θύελλα, καὶ τότε νὰ ξαναβγῇς. Κράτα· σὲ χρειάζεται ἡ ἐκκλησία καὶ ἡ πατρίδα, μὴν κάνῃς τέτοιο διάβημα, θὰ σὲ γραπώσουν καὶ θὰ σὲ ἀποτελειώσουν…

Τὸν ἄκουσα. Πέρασαν ἀπὸ τότε 25 χρόνια. Μετὰ τὸ 1967 ἦρθαν στὴ Φλώρινα ἐκδρομὴ μ᾽ ἕνα πούλμαν σπουδάστριες τῆς Ἀκαδημίας Ἰωαννίνων. Μία ἀπ᾽αὐτὲς πλησιάζει καὶ μοῦ λέει· –Μοῦ εἶπε ὁ παπποῦς μου νὰ ἔρθω νὰ σᾶς βρῶ. –Ποιός εἶνε ὁ παπποῦς σου; –Ὁ παπα-Γιώργης τοῦ Ἀρχιμανδρείου. –Εἶσαι ἐγγονή του; –Ναί. Μᾶς τὸ λέει πάντα, ὅτι σᾶς βρῆκε ἐκεῖνα τὰ χρόνια στὸ δρόμο καὶ σᾶς εἶπε τὰ λόγια «Ἀποκρύβηθι μικρὸν ὅσον ὅσον…». Ἀπὸ τὴ συμβουλὴ ἑνὸς πνευματικοῦ πατρὸς βοηθήθηκα καὶ συνέχισα τὴ διδασκαλία.

Ἀπ᾽ ὅσα ἔζησα στὴν Κοζάνη θὰ πῶ μόνο ἕνα στιγμιότυπο. Τὸ 1944 πρὶν τὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα εἶχα κατεβῆ στὴ Θεσσαλονίκη καὶ παίρνω ἕνα γράμμα· Μὴν πατήσῃς στὴν Κοζάνη, καίγεσαι! Τί νὰ κάνω; Καθὼς περπατοῦσα στὴν προκυμαία συναντῶ ἕναν ἁπλοϊκὸ ἄνθρωπο. –Σκέπτομαι, λέω, νὰ καθήσω ἐδῶ, νὰ μὴν πάω στὴν Κοζάνη. –Ἄ ὄχι, μοῦ λέει, θὰ πᾷς. –Μὰ κοίτα τί μοῦ γράφουν ἐδῶ. –Πρέπει νὰ πᾷς, λέει. Στὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιο γράφει, ὅτι ἡ ζωή μας εἶνε 12 ὧρες (βλ. Ἰω. 1 ,9)· μὴν προσθέσῃς ἐσὺ ἄλλη, δεκάτη τρίτη ὥρα στὴ ζωή σου προδίδοντας τὸ χρέος σου. Νὰ πᾷς στὸ καθῆκον, κι ὁ Θεὸς θά ᾽νε μαζί σου· καὶ ἂν θέ᾽ς διάβασε τὸ βιβλίο

«Ὁ Κύριος τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου» (βλ. π. Αὐγουστίνου Μύρου, Ἡ ἀντίστασι τῆς ἀγάπης, Κοζάνη 20143, σσ. 293-4).

Ὁ ταπεινὸς αὐτὸς ἄνθρωπος μοῦ ὑπέδειξε τὸ δρόμο καὶ μὲ ἐνίσχυσε νὰ τὸν βαδίσω.

Πάω κατόπιν στὰ Γρεβενά. Ἐκεῖ ἦταν ἡ μεγάλη ἀπογοήτευσι· ἄγνοια, δεισιδαιμονία, ἀδιαφορία· ἄνθρωπος δὲν πατοῦσε στὴν ἐκκλησία. Θεέ μου, δός μου θάρρος! Ἀρχίζω νὰ περιοδεύω ἀπὸ χωριὸ σὲ χωριό· ἡ ἴδια κατάστασι. Περπατώντας τότε ὁλομόναχος σ᾽ ἕναν ὀρεινὸ δρόμο, πρὸς τὰ ψηλὰ τῆς Πίνδου, συναντῶ ἕνα τσοπᾶνο. –Μοῦ δείχνεις, λέω, πῶς νὰ πάω στὸ τάδε χωριό; –Νὰ σοῦ δείξω, παππούλη· ἀπὸ ἐκεῖ πάω κ᾽ ἐγώ. Περπατούσαμε μιὰ ὥρα μέσ᾽ στὸ δάσος. Πάνω στὴν κουβέντα τοῦ λέω· –Διαβάζεις Εὐαγγέλιο; –Διαβάζω· ἀλλὰ προχθές, ἐκεῖ πού ᾽μουνα σ᾽ ἕνα χωριό, ἔπεσε στὰ χέρια μου ἕνα φυλλάδιο (Ἐμένα ἐννοεῖται δὲν μὲ ἤξερε, οὔτε τοῦ εἶπα ποιός εἶμαι). –Ποιό φυλλάδιο; λέω. –Μία «Σπίθα»· τὴ διάβαζα ὅλη νύχτα κ᾽ εὐχαριστήθηκα (Ἦταν ἡ ἐποχὴ ποὺ μέσα στὴν Ἀθήνα μοῦ σκίζανε τὶς «Σπίθες», βάζανε φωτιὰ καὶ τὶς καίγανε Δὲν τοῦ εἶπα βέβαια πὼς ἐγὼ γράφω τὴ «Σπίθα»). –Καταλαβαίνεις τίποτα ἀπ᾽ αὐτὰ ποὺ διαβάζεις; τὸ ρωτάω. Κι ἀρχίζει λοιπόν, ἐκεῖ μέσ᾽ στὸ δάσος, καὶ ἐπὶ μισὴ ὥρα μοῦ ἔλεγε ὁλόκληρη τὴ «Σπίθα» ἀπ᾽ ἔξω.

Τί μυστήρια, Θεέ μου, λέω· ἀξίζει κανεὶς νὰ γράφῃ! Δὲν τὸ περίμενα. «Ἰδὼν δὲ τὸν ἀδελφὸν αὐτὸν ἔλαβα θάρρος». Τράβα, Αὐγουστῖνε, τὸ δρόμο σου, εἶπα, μὴν ἀπογοητεύεσαι.

Κάποτε κατέληξα στὴν Ἀθήνα (τὸ 1951), ἄγνωστος ἐν μέσῳ τῶν ἀγνώστων. Ἀρκετὰ ἀργότερα λοιπόν, γύρω στὸ 1962, ὅταν τελειώνα- με τὴν αἴθουσα τῆς ὁδοῦ Ζωοδόχου Πηγῆς 44, περπατοῦσα μιὰ μέρα στενοχωρημένος κάπου πρὸς τὴν ὁδὸν Ἑρμοῦ. Μὲ πλησιάζει κάποιος ἐκεῖ καὶ μοῦ λέει· –Πάτερ, ἐγὼ εἶμαι οἰκοδόμος καὶ ἔρχομαι στὰ κηρύγματά σου. Βλέπω ὅτι σὲ λίγο ἡ αἴθουσα τελειώνει. Σὲ παρακαλῶ λοιπὸν νὰ γράψῃς ἐκεῖ ἕνα ῥητό. –Ποιό ρητό; λέω. Χτίστης τώρα αὐτός, μοῦ λέει· –Γράψε ἀπὸ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη τὰ λόγια «Ἕως τοῦ θανάτου ἀγώνισαι περὶ τῆς ἀληθείας, καὶ Κύριος ὁ Θεὸς πολεμήσει ὑπὲρ σοῦ» (Σοφ. Σειρ. 4,28).

Ὀφείλω, ἀγαπητοί μου, νὰ εὐχαριστήσω τὸ Θεό. Ἐργάζομαι 35 περίπου χρόνια στὴν πατρίδα μου. Ὁ Κύριος δὲν μὲ στέρησε τῆς θείας του βοηθείας. Τὸν δοξάζω ἐκ βάθους καρδίας. Εὐχαριστῶ ὅμως καὶ τοὺς Χριστιανοὺς ὅλων τῶν πόλεων καὶ τῶν Ἀθηνῶν, ποὺ μοῦ συμπαραστάθηκαν. Ἂν σήμερα ὑπάρχω ὡς ἱεροκήρυκας καὶ ἐπίσκοπος, τὸ ὀφείλω σ᾽ ἐσᾶς· τὸ πιστεύω ἀκραδάντως. Τὸ 1964 κινδύνευσα· μὲ εἶχαν διαγράψει, περίμεναν ν᾽ ἀποθάνω νὰ μὲ σαβανώσουν. Ἐὰν ἔζησα καὶ εἶμαι ἐπίσκοπος, τὸ ὀφείλω στὶς προσευχές σας· σεῖς μὲ κρατήσατε στὴ ζωή. Ἕνας σοφὸς ἔλεγε· Δός μου ἕναν κήρυκα ποὺ πίσω του νὰ προσεύχωνται ἑκατὸ ἄνθρωποι, κι αὐτὸς θὰ ἔχῃ εὐλογία. Ἐσεῖς εἶστε τὰ φτερά μου, ἐσεῖς μὲ βοηθήσατε. Γι᾽ αὐτὸ χίλια εὐχαριστῶ στὴν ἀγάπη καὶ στὴν σταθερὰ συμπαράστασί σας.

Κάποιος μοῦ φωνάζει· «Πάντα κοντά σου θὰ ᾽μαστε!». Μὴ τὸ λέτε αὐτό. Γιατὶ οἱ Χριστιανοί, ποὺ βγῆκαν ἀπὸ τὴ Ρώμη καὶ προϋπάντησαν τὸν ἁλυσόδετο ἀπόστολο Παῦλο, ὅταν ὁ Νέρων ἔτριξε τὰ δόντια, κανείς δὲν πάτησε στὴ φυλακή, κ᾽ ἔμεινε ὁ Παῦλος μόνος! Κ᾽ ἐσεῖς μὴν καυχᾶσθε, γιατὶ θά ᾽ρθῃ μέρα ποὺ κ᾽ ἐσεῖς οἱ θαρραλέοι μπορεῖ νὰ ἐγκαταλείψετε τοὺς ἐργάτες τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὁ Πέτρος ἔλεγε, Εἶμαι ἕτοιμος νὰ σ᾽ ἀκολουθήσω μέχρι θανάτου, ἀλλὰ τὴν ὥρα τῆς δοκιμασίας ἀρνήθηκε.

ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΕΤΡΟΥ & ΠΑΥΛΟΥ (3ο)

+ Επισκόπου Αυγουστίνου Καντιώτη

Πῶς σῴζεται ὁ ἁμαρτωλός;

«Χριστὸς Ἰησοῦς ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον ἁμαρτωλοὺς σῶσαι, ὧν πρῶτός εἰμι ἐγώ» (Α΄Τιμ. 1,15)

Τι εἶνε ὁ Χριστός, ἀγαπητοί μου; Γιὰ ἐκεῖνον ποὺ δὲν πιστεύει, ποὺ δὲν τὸν ἀπασχολεῖ τὸ ζήτημα τῆς σωτηρίας καὶ ζῇ χωρὶς σκοπὸ στὸν κόσμο, ὁ Χριστὸς δὲν εἶνε τίποτα· μπορεῖ ὁ κάθε ἀσήμαντος νὰ τὸν ὑβρίζῃ καὶ νὰ τὸν βλασφημῇ. Γιὰ ὅποιον ὅμως πιστεύει πραγματικά, ὁ Χριστὸς εἶνε τὸ πᾶν. Εἶνε παραπάνω ἀπ᾽ ὅλους καὶ ἀπ᾽ ὅλα (πρβλ. Φιλ. 2,9). Εἶνε ὁ πλάστης καὶ δημιουργὸς τοῦ παντός, τὸ Ἄλφα καὶ τὸ Ὠμέγα (Ἀπ. 1,8· 21,6· 22,13), «τὸ φῶς τοῦ κόσμου» (Ἰω. 8,12), ἡ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων, «ὁ ἀρχηγὸς» τῆς ζωῆς, τῆς πίστεως, καὶ τῆς σωτηρίας μας (Πράξ. 3,15. Ἑβρ. 12,2· 2,10), αὐτὸς ποὺ κρατάει στὰ χέρια του τὰ κλειδιὰ τῆς ζωῆς, «τοῦ θανάτου καὶ τοῦ ᾅδου» (Ἀπ. 1,18), εἶνε ὁ βασιλεὺς τῶν ἀγγέλων καὶ ἀρχαγγέλων. Ὁ Χριστός, ὅπως ὁμολογοῦμε στὸ Σύμβολο τῆς πίστεως, εἶνε ὄχι ἁπλῶς ἕνας ἄνθρωπος ὅπως ἐμεῖς, ἀλλὰ ὁ Θεός, ὁ ἀληθινὸς Θεός· «φῶς ἐκ φωτός, Θεὸς ἀληθινός» (ἄρθρ. 2). Τὸ φωνάζει ὅλη ἡ δημιουργία. Ἀπὸ τὰ μικρότερα ἕως τὰ μεγαλύτερα, ἀπὸ ἕνα φύλλο δέντρου, ἕναν κόκκο ἄμμου καὶ μιὰ σταγόνα τοῦ ὠκεανοῦ μέχρι τὰ οὐράνια σώματα καὶ τὰ σμήνη τῶν ἄστρων, ὅλα ὁμολογοῦν ὅτι ὁ Χριστὸς εἶνε Θεός. Τὸ βεβαιώνουν ἀκόμη τὰ ἀμέτρητα θαύματά του, ποὺ ἔκανε, κάνει καὶ θὰ κάνῃ μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων εἰς πεῖσμα τῶν ἀθέων καὶ ἀπίστων ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ.

Εἶνε Θεὸς καὶ κατέβηκε στὴ γῆ ὅπως ὁ ἀετός, ποὺ ἀπ᾽ τὰ ὕψη τῶν αἰθέρων χαμηλώνει κι ἀγγίζει τὸ ἔδαφος. Ἦρθε ἀπὸ πολὺ ψηλά, πιὸ ψηλὰ κι ἀπὸ τὰ ἄστρα. Γεννήθηκε ὑπερφυσικὰ ἀπὸ τὴν ὑπεραγία Θεοτόκο μέσα σὲ μιὰ σπηλιά. Ἔζησε ζωὴ σκληρὴ σ᾽ αὐτὸ τὸν κόσμο· δούλεψε, κοπίασε, μόχθησε. Δίδαξε, ἔκανε θαύματα, θεράπευσε ἀρρώστους, ἀνέστησε νεκρούς. Τέλος σταυρώθηκε, ἀναστήθηκε, ἀνελήφθη στοὺς οὐρανούς. Καὶ ἀπὸ ἐκεῖ μιὰ μέρα θὰ ἔρθῃ πάλι, γιὰ νὰ κρίνῃ τὴ γῆ.

Ἦρθε ὁ Χριστὸς στὸν κόσμο. Αὐτὸ εἶνε τὸ μεγαλύτερο γεγονὸς τῆς παγκοσμίου ἱστορίας. Τὰ ἄλλα μπροστὰ σ᾽ αὐτὸ εἶνε μικρὰ καὶ ἀσήμαντα. Τὸ ἐὰν πάτησε ἄνθρωπος στὸ φεγγάρι δὲν συγκρίνεται μὲ ὅτι «ἐπεσκέψατο ἡμᾶς ἐξ ὕψους ὁ Σωτὴρ ἡμῶν» (ἐξαποστ. Χριστουγ.).

Ἦρθε στὴ γῆ· δὲν εἶνε ψέμα, εἶνε ἀλήθεια. Γιατί ἦρθε; Γιὰ μένα καὶ γιὰ σένα. Ἦρθε γιὰ ἕνα μεγάλο σκοπό, ποὺ κανείς ἄλλος δὲν μποροῦσε νὰ ἐκπληρώσῃ, οὔτε ἄνθρωπος (δίκαιος, προφήτης, πατριάρχης) οὔτε ἄγγελος καὶ ἀρχάγγελος. Γιὰ ποιό σκοπό; Ἀπαντᾷ ὁ ἀπόστολος Παῦλος ποὺ ἑορτάζει σήμερα· «Ὁ μεσσίας Ἰησοῦς ἦρθε στὸν κόσμο γιὰ νὰ σώσῃ τοὺς ἁμαρτωλούς» (Α΄ Τιμ. 1,15). Ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, ἡ σωτηρία τῶν ψυχῶν μας, νά τὸ ἔργο γιὰ τὸ ὁποῖο ἦρθε ὁ Χριστὸς στὸν κόσμο. Καὶ πῶς σῴζεται ὁ ἁμαρτωλός; Ἂν κάποιος ἀπὸ σᾶς δὲν εἶνε ἁμαρτωλός, ἂς μὴν ἀκούσῃ ὅ,τι θὰ πῶ. Ἂν ὅμως δὲν ὑπάρχῃ θνητὸς ἀναμάρτητος, ἂς προσέξουμε ὅλοι τὸ σύντομο αὐτὸ κήρυγμα, ἐφ᾽ ὅσον ζητοῦμε ὁδὸν σωτηρίας.

Ἁμαρτωλός, ἀγαπητοί μου, εἶνε ὅποιος κάνει ἁμαρτία. Καὶ τί εἶνε ἡ ἁμαρτία; Γελάει ὁ ἄλλος, ἀντὶ νὰ κλαίῃ· παίζει μὲ τὴν ἁμαρτία ὅπως ἕνα παιδὶ ποὺ βρῆκε μιὰ χειροβομβίδα καὶ τὴ νόμισε παιχνιδάκι, ὥσπου αὐτὴ ἔσκασε καὶ το ᾽κανε κομμάτια. Ἔτσι κ᾽ ἐμεῖς· θεωροῦμε τὴν ἁμαρτία ὡς κάτι ἀκίνδυνο, εὐχάριστο, διασκεδαστικό· τὴ δεχόμαστε σὰν ἕνα ποτήρι νερό, σὰν ἕνα ἡδύποτο (βλ. Ἰὼβ 15,16). Ἡ ἁγία Γραφὴ ὅμως λέει· «ἡ ἁμαρτία εἶνε ἡ ἀνομία» (Α΄ Ἰω. 3,4), εἶνε δηλαδὴ ἡ παράβασις ἐντολῆς ὄχι ἀνθρώπου (δημάρχου, νομάρχου, ἀστυνομίας), ἀλλὰ τῆς ἐντολῆς ἐκείνου ποὺ δημιούργησε τὰ σύμπαντα. Παράβασι θείας ἐντολῆς εἶνε ἡ ἁμαρτία.

Ἡ πρώτη παράβασις ἔγινε στὸν κῆπο τῆς Ἐδέμ, μέσα στὸν παράδεισο. Ἐκεῖ ὁ Θεὸς ἔδωσε στοὺς πρωτοπλάστους μιὰ ἐντολή. Δὲν τοὺς εἶπε·  Δὲν θὰ φᾶτε ἀπὸ κανένα δέντρο. Ἀντιθέτως εἶπε· Μπορεῖτε νὰ τρῶτε ἀπ᾽ ὅλα τὰ δέντρα ἐκτὸς ἀπὸ ἕνα μόνο (βλ. Γέν. 2,16-17). Ἦταν δύσκολο αὐτό; Ὄχι. Καὶ ὅμως δὲν τὸ τήρησαν. Πρῶτα ἡ γυναίκα, ἡ Εὔα, ἅπλωσε τὸ χέρι, ἔκοψε τὸν καρπό, ἔφαγε κ᾽ ἔδωσε καὶ στὸν Ἀδάμ. Ἔτσι συντελέσθηκε τὸ πρῶτο ἁμάρτημα, ἡ πρώτη παράβασι ἐπάνω στὴ γῆ. Ἀπὸ τότε κάθε ἄνθρωπος εἶνε ἁμαρτωλός· γιατὶ ὅλοι καταγόμαστε ἀπὸ ἕνα ἀντρόγυνο, τὸν Ἀδὰμ καὶ τὴν Εὔα, καὶ εἴμαστε ὅλοι ἁμαρτωλοί.

Ἁμαρτωλός! Ξέρετε τί εἶνε; Ἂς ἔχῃ λεφτά, κτήματα, καράβια, οὐρανοξύστες, δολλάρια, μάρκα, λίρες χρυσές· εἶνε ὁ πιὸ δυστυχισμένος. Γιατί; Θυμηθῆτε τὸν Κάιν· σκότωσε τὸν ἀδερφό του, μάτι ἀνθρώπου δὲν τὸν εἶδε, μὰ ἀπὸ τὴν ὥρα ἐκείνη δὲν ἡσύχασε. Γιατὶ προτιμότερο νὰ σᾶς κεντήσῃ σκορπιὸς παρὰ ἡ συνείδησι· μὴ φοβᾶστε τὸν εἰσαγγελέα, φοβηθῆτε αὐτὸ τὸν «εἰσαγγελέα» ποὺ ἔβαλε μέσα μας ὁ Θεός. Αὐτὴ λοιπὸν τοῦ ἀπηύθυνε τὸ αὐστηρότερο κατηγορῶ· «Κάιν Κάιν, ποῦ εἶνε ὁ ἀδελφός σου;» (Γέν. 4,9). Ὅπως τρέμουν τὰ φύλλα στὸν ἄνεμο, ἔτσι ἔτρεμε κι ὁ Κάιν· προτιμοῦσε νὰ πεθάνῃ παρὰ νὰ ζῇ μὲ τὶς τύψεις. Ἔτσι καὶ κάθε ἄνθρωπος ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ θ᾽ ἁμαρτήσῃ θανασίμως. Ἔκανες τὸ κακό; κόλασι θὰ ἔχῃς μέσα σου· δὲν ἡσυχάζεις.

Δυστυχισμένος κάθε ἁμαρτωλός· ὁ φονιᾶς ποὺ σκοτώνει, ὁ κλέφτης ποὺ ἁρπάζει καὶ ἀδικεῖ ἄλλον, ὁ ψευδομάρτυρας ποὺ παλαμίζει τὸ Εὐαγγέλιο στὸ δικαστήριο γιὰ λίγα χρήματα, ὁ πόρνος ποὺ νικᾶται ἀπὸ τὴ σάρκα, ὁ μοιχὸς ποὺ σὰν τὸ φίδι γλιστράει νύχτα μέσ᾽ στὸ ξένο σπίτι καὶ ἀτιμάζει τὴ γυναῖκα ἢ τὴν κόρη, τὸ παιδὶ ποὺ πικραίνει τὸν πατέρα ἢ σηκώνει χέρι στὴ μάνα ποὺ τὸ γέννησε, ὁ ἄντρας ποὺ διώχνει τὴ γυναῖκα του καὶ συνάπτει παράνομη σχέσι μὲ ἄλλη, ἡ γυναίκα ποὺ ἀπατᾷ τὸν ἄντρα της καὶ συμφύρεται μὲ ξένον, ἡ μάνα κι ὁ πατέρας ποὺ πᾶνε γιὰ ἔκτρωσι σὲ ἰατρεῖο- σφαγεῖο καὶ σκοτώνουν τὸ παιδί τους, ἐκεῖνος ποὺ ψεύδεται καὶ συκοφαντεῖ καὶ διαβάλλει… Δυστυχισμένοι ὅλοι αὐτοὶ ἐδῶ στὴ γῆ, μὰ πρὸ παντὸς ἐκεῖ, στὸν ἄλλο κόσμο· ποὺ ὑπάρχει καὶ μᾶς περιμένει! Ὅσο εἶνε βέβαιο ὅτι ὑπάρχει νύχτα, τόσο βέβαιο εἶνε ὅτι ὑπάρχει κι ἄλλη ζωὴ καὶ κόλασις αἰωνία.

Θὰ ρωτήσετε τώρα. Καὶ πῶς μποροῦμε να σωθοῦμε;

Κάποτε λῃστὲς ἔπιασαν ἕνα διαβάτη, τὸν λῄστεψαν καὶ τὸν ἄφησαν δεμένο· δὲν μποροῦσε νὰ λυθῇ, θὰ πέθαινε δέσμιος· εὐτυχῶς κάποιος πέρασε, τὸν βρῆκε καὶ τὸν ἔλυσε. Ἔτσι εἶνε κι ὁ ἁμαρτωλός· ἁλυσοδεμένος μὲ τὰ πάθη φωνάζει Βοήθεια! Μὰ ποιός νὰ τὸν ἐλευθερώσῃ; ἡ φιλοσοφία, ἡ ποίησις, ἡ ἐπιστήμη, ἡ τέχνη, ἡ πρόοδος;… Ποιός θὰ τὸν λυτρώσῃ, θὰ τὸν κάνῃ ἐλεύθερο; Ἕνας –πίστεψέ το αὐτό–, μόνο ἕνας· ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ἀληθινὸς Θεός. Αὐτός, λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, «ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον ἁμαρτωλοὺς σῶσαι» (Α΄ Τιμ. 1,15). Αὐτὸς λυτρώνει, εἶνε ὁ Σωτήρας μας.

Πῶς σῴζεται ὁ ἁμαρτωλός; Μὴ ρωτᾶτε ἐμένα, ρωτῆστε τὸν ἀπόστολο Παῦλο νὰ σᾶς πῇ. Ἦταν καὶ αὐτὸς μεγάλος ἁμαρτωλός, πολέμιος τῆς Ἐκκλησίας, καὶ σώθηκε. Πῶς σώθηκε; Μὲ τὴν πίστι στὸ Χριστό! Ἔτσι σῴζεται ὁ ἄνθρωπος. Ὁ ὀρθολογισμὸς βέβαια προβάλλει ἀντιρρήσεις, ἐγείρει ἀμφιβολίες κατὰ τῆς πίστεως· –Μὰ ἰσχύουν αὐτὰ ποὺ διδάσκει ἡ Ἐκκλησία; εἶνε ἀληθινὰ αὐτά;…

Εἴπαμε ἄλλοτε, ὅτι ὑπάρχουν ἀκαταμάχητες ἀποδείξεις. Δὲν πρέπει νὰ μένῃ οὔτε ἡ παραμικρὴ ἀμφιβολία.

Πίστευε. Νὰ πιστεύῃς ὅπως οἱ πρόγονοί μας! Ἀγράμματοι ἐκεῖνοι, ἀνέσεις δὲν εἶχαν, σὲ καλύβες ζοῦσαν, ἀλλὰ μέσ᾽ στὶς καλύβες κατοικοῦσαν ἄγγελοι. Τώρα μέσα σὲ σπίτια πολυτελῆ κατοικοῦν δαίμονες. Πίστευε λοιπὸν ὅπως οἱ παπποῦδες καὶ οἱ γιαγιάδες μας, ὅτι ὑπάρχει Θεός, ὅτι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Χριστός, ἔγινε ἄνθρωπος, σταυρώθηκε γιὰ σένα, ἀναστήθηκε ἐκ νεκρῶν, κι ὅτι θὰ ἔρθῃ πάλι «νὰ κρίνῃ ζῶντας καὶ νεκρούς» (Β΄ Τιμ. 4,1. Σύμβ. πίστ. 7).

Ἂν πιστεύῃς, τότε θὰ ἐκκλησιάζεσαι τακτικὰ καὶ θὰ ζῇς σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. Ὄχι λόγια, ἀλλὰ ἔργα. Πιστεύεις; «Δεῖξον τὴν πίστιν σου ἀπὸ τὰ ἔργα σου» (Ἰακ. 2,18) στὴν καθημερινή σου ζωή. Δεῖξε ἀγάπη στὸν πλησίον· στάσου κοντά του, βοήθησέ τον, παρηγόρησέ τον (βλ. Ματθ. 25,31-46). Γίνε ἕνας μικρὸς ἥλιος. Τὸ χαίρειν μετὰ χαιρόντων καὶ κλαίειν μετὰ κλαιόντων» (῾Ρωμ. 12,15) εἶνε τὸ μεγαλεῖο τοῦ Χριστιανοῦ. Τὸ δέντρο φαίνεται ἀπὸ τοὺς καρπούς (βλ. Ματθ. 12,33), κι ὁ Χριστιανὸς φαίνεται ἀπὸ τὰ ἔργα πίστεως, ἐλπίδος καὶ ἀγάπης. Διότι εἶπε ὁ Χριστός· «Πᾶν δένδρον μὴ ποιοῦν καρπὸν καλὸν ἐκκόπτεται καὶ εἰς πῦρ βάλλεται» (ἔ.ἀ. 7,19)· ὁ γεωργὸς κόβει τὸ ἄκαρπο δέντρο καὶ τὸ καίει.

Δὲν εἶνε, ἀγαπητοί μου, μῦθος ὁ Χριστός. Ἂν εἶνε μῦθος, τότε νὰ πᾶμε μὲ τοὺς ἀθέους, νὰ μὴ διαδίδεται ἕνα ψέμα. Ἀλλὰ δὲν μπορεῖ να ζήσῃ ὁ κόσμος χωρίς τον Θεό.

Ὅλα μπορεῖ εἶνε αλήθεια ὁ Χριστός· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

Το εκλογικό κριτήριο, το οποίο δίδαξε ο Όσιος Παΐσιος

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

Εξ αφορμής της επισήμανσης εκ μέρους Ιεραρχών, ότι η Εκκλησία δεν ανακατεύεται με κόμματα, και η οποία είναι ορθή, οδηγήθηκαν κάποιοι σε παρερμηνείες. Σίγουρα η Εκκλησία δεν ανακατεύεται με κόμματα και όσες φορές το έπραξε έγινε αιτία σκανδάλου.  

Όμως είναι θλιβερό κάποιοι πολιτικοί να μεθερμηνεύουν την επισήμανση αυτή, ως ανοχή εκ μέρους της ποιμαίνουσας Εκκλησίας, για πολιτικές θέσεις οι οποίες είναι αντίθετες με τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας.    

Η Εκκλησία ουδέποτε θα συνηγορήσει σε νόμους που αντίκεινται στην Αγιογραφική και Αγιοπατερική Παράδοσή της. Στο θέμα των αμβλώσεων για παράδειγμα, η θέση της Εκκλησίας είναι ξεκάθαρη. 

Αυτό εξέφραζε και η ανακοίνωση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος  στις  7/6/2001, η οποία ανέφερε μεταξύ άλλων το εξής:  «Η Εκκλησία πιστεύει ότι το έμβρυο από τη στιγμή της συλλήψεως είναι πρόσωπο και εικόνα του Θεού και έχει δικαίωμα στη ζωή, το οποίο κανείς δεν μπορεί να του το αφαιρέσει».

Επίσης είναι γνωστή η διδασκαλία της Εκκλησίας μας για το ζήτημα της ομοφυλοφιλίας. ‘’Ή ουκ οίδατε ότι άδικοι βασιλείαν Θεού ου κληρονομήσουσι; μη πλανάσθε·ούτε πόρνοι ούτε ειδωλολάτραι ούτε μοιχοί ούτε μαλακοί ούτε αρσενοκοίται…βασιλείαν Θεού ου κληρονομήσουσι’’ (Α΄Κορ. 6, 9-10).   Αυτή είναι η διδασκαλία της Εκκλησίας μας στο θέμα τούτο. 

Η Εκκλησία δεν είναι ανθρώπινο ίδρυμα, για να υπακούει σε κελεύσματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τα οποία αντίκεινται στην Αγιογραφική και Αγιοπατερική Παράδοσή της. 

Η εκκοσμίκευση που μας ήλθε από τη Δύση, δυστυχώς κάνει ευρύτερη την αποδοχή πολλών ευρωπαϊκών θεσμικών πλαισίων, τα οποία  αντίκεινται στην Αγιογραφική και Αγιοπατερική Παράδοση της Εκκλησία μας. 

Η ‘’επιβεβαιωτική’’ απάντηση πολλών, ‘’ότι αυτό εφαρμόζεται στην Ευρώπη’’, για την Εκκλησία δεν ισχύει. Η Εκκλησία ουδέποτε θα συνηγορήσει σε νόμους που αντίκεινται στην Αγιογραφική και Αγιοπατερική Παράδοσή της. 

Ο Όσιος Παΐσιος μας δίδαξε, «όποιον αγαπά πιο πολύ τον Θεόν και την πατρίδα, αυτόν να ψηφίσετε».  Αυτό αποτελεί κανόνα εκλογικής συμπεριφοράς για ένα συνειδητό χριστιανό. 

Είναι λυπηρό ένας Χριστιανός να γνωρίζει την αντιεκκλησιαστική στάση κάποιων πολιτικών και να επιμένει στη συνένοχη ψήφισή τους. 

Το επιχείρημα ότι ‘’όλοι οι πολιτικοί είναι το ίδιο’’, αποτελεί προϊόν φυγής και αντιλογίας.  Ο Όσιος Παΐσιος υπέδειξε το πως πρέπει να ψηφίζουμε, με τη γνωστή φράση του, να διαλέγουμε τις «ελιές με το λιγότερο δάκο’’, οι οποίες ‘’φαίνονται ποιες είναι’’.  Η συμβουλή του Οσίου αυτού είναι ξεκάθαρη και δεν αφήνει περιθώρια αχρείαστων φληναφημάτων. 

*(Από το βιβλίο ‘’Μαρτυρίες προσκυνητών Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης 1924-1994  Β΄ Έκδοση).

Λέγονται «συνθετικά έμβρυα» αλλά είναι άνθρωποι

Από “Αφήστε με να ζήσω!” και “Live Action”.

Επιστήμονες από το Cambridge University και το California Institute of Technology, ανακοίνωσαν ότι δημιούργησαν τα λεγόμενα «συνθετικά» ανθρώπινα έμβρυα χωρίς τη χρήση σπέρματος ή ωαρίων. Τα έμβρυα δημιουργήθηκαν με τη χρήση αρχέγονων εμβρυϊκών βλαστοκυττάρων, που ελήφθησαν από υπάρχοντα έμβρυα-βλαστοκύστεις, χωρίς απαραίτητα αυτές να θανατωθούν. Ο Dr. David Prentice, Ph.D., από το ερευνητικό Ινστιτούτο υπέρ της ζωής, Charlotte Lozier, ειδικός στα βλαστοκύτταρα, δήλωσε στο CBN News ότι αυτή η έρευνα αποτελεί «πολύ σοβαρό λόγο για ανησυχία».

Σύμφωνα με την Daily Mail, η Magdalena Zernicka-Goetz, καθηγήτρια και υπότροφος του University of Cambridge, δήλωσε: «Μπορούμε να δημιουργήσουμε μοντέλα που μοιάζουν με ανθρώπινα έμβρυα με τον επαναπρογραμματισμό (ανθρώπινων αρχέγονων εμβρυϊκών βλαστικών) κυττάρων».

Ο Guardian αναφέρει ότι τα «συνθετικά» έμβρυα «μοιάζουν με εκείνα που βρίσκονται στα πρώτα στάδια της ανθρώπινης ανάπτυξης» και μελετώνται ώστε να βοηθήσουν τους επιστήμονες να κατανοήσουν τις «επιπτώσεις των γενετικών διαταραχών και τα βιολογικά αίτια των καθ΄έξιν αποβολών».

Τα έμβρυα λέγεται πως (προς το παρόν) δεν έφτασαν να έχουν καρδιές ούτε τις αρχικές καταβολές του εγκεφάλου, αλλά περιλαμβάνουν όλα τα κύτταρα ώστε μπορούν να σχηματίσουν τον πλακούντα, τον λεκιθικό σάκο και να εξελιχθούν σε κανονικά ανθρώπινα έμβρυα.

Επειδή δημιουργήθηκαν με τη χρήση βλαστοκυτάρων και όχι ωαρίων και σπερματοζωαρίων, τα έμβρυα αυτά δεν προστατεύονται από τον κανόνα των 14 ημερών που απαγορεύει την ανάπτυξη εμβρύων για έρευνα στο εργαστήριο πέραν των δύο εβδομάδων. Συνεπώς επιτρέπεται στους ερευνητές να παρακάμψουν τον κανόνα και να επεκτείνουν την πειραματική τους ανάπτυξη. Όμως δεν επιτρέπεται στου ερευνητές να εμφυτεύσουν τα συνθετικά έμβρυα στην ανθρώπινη μήτρα.

Τον Σεπτέμβριο του 2022, άλλοι ερευνητές με επικεφαλής τον Zernicka-Goetz, ανακοίνωσαν ότι δημιούργησαν έμβρυα ποντικιού χρησιμοποιώντας μόνο βλαστοκύτταρα ποντικού και τα κράτησαν ζωντανά για αρκετό καιρό ώστε να αναπτύξουν καρδιακή λειτουργία, ροή αίματος και εγκεφαλικές αύλακες στον εγκέφαλό τους. Ήταν κατά «95% παρόμοια με τα κανονικά έμβρυα ποντικιού», δήλωσε ο Jacob Hanna, ιδρυτής της εταιρείας βιοτεχνολογίας Renewal Bio, η οποία συμμετείχε στην έρευνα. Το επόμενο βήμα ήταν να αρχίσουν να φτιάχνουν ανθρώπινα έμβρυα με τον ίδιο τρόπο, τον οποίο έχουν επιτύχει τώρα.

Αν και τα έμβρυα που δημιουργήθηκαν ονομάζονται «συνθετικά», ωστόσο στην πραγματικότητα πρόκειται για αληθινούς ανθρώπους. Επισημαίνει ο Dr. Prentice του Lozier Institute: «αρέσκονται να χρησιμοποιούν τον όρο «συνθετικά», αλλά αυτό είναι μια υπεκφυγή του λόγου, γιατί κατά βάθος θέλουν να «παίζουν», να πειραματίζονται με τα έμβρυα, οπότε απλώς αποπροσανατολίζουν το κόσμο με αυτή την ορολογία. Η τεχνική τους μπορεί να είναι «τεχνητή ή συνθετική», αλλά αυτό που δημιουργείται και έχει καρδιά που χτυπά, νευρικό σύστημα, άκρα και όργανα… αυτό είναι πραγματικό»

Ο στόχος της Renewal Bio είναι να αντιστρέψει «τα χαμηλά ποσοστά γεννήσεων και τη γρήγορη γήρανση του πληθυσμού». Ο Hanna είπε στο MIT Technology Review ότι θέλει να δημιουργήσει ανθρώπινα έμβρυα ηλικίας 50 ημερών – σχεδόν δύο μηνών. Ο στόχος θα είναι να δημιουργηθούν «εκδόσεις ανθρώπων» εμβρυϊκού σταδίου που θα χρησιμοποιηθούν για συλλογή ιστών που θα επιμηκύνουν τη ζωή (ενός άλλου) ατόμου, θα βελτιώσουν την υγεία του, ή και θα βοηθήσουν να ξεπεράσει τη στειρότητα. Η ιδέα είναι να συλλεγούν τα ωάρια και το σπέρμα από το «συνθετικό» έμβρυο, προκειμένου να επιτραπεί σε έναν στείρο ενήλικα να αναπαραχθεί.

Συνεχίζει ο Dr. Prentice: «Εφόσον έχετε «κάτι» που αναπτύσσεται, και έχει καρδιά που χτυπά και νευρικό σύστημα και άκρα και δάκτυλα και άλλα όργανα που μοιάζουν ακριβώς με του οργανισμού που θα έβγαινε από τη μήτρα, αυτό το πλάσμα είναι ένα ανθρώπινο έμβρυο. Είναι ανειλικρινές να μας κάνουν να πιστεύουμε ότι δεν πρόκειται για πραγματικούς ανθρώπους», πρόσθεσε.

Για όλους εμάς που θεωρούμε τη χρήση εμβρυικών κυτταρικών σειρών στην βιοτεχνολογία τραγική περιφρόνηση της ανθρώπινης ζωής, αυτό το «επίτευγμα» αποτελεί την κορύφωση ενός ανθρώπινου εγωισμού, που ζητά να δημιουργούνται και να καταστρέφονται σκοπίμως παιδικές ζωές, για να παρατείνεται η ματαιόδοξη ανθρώπινη «ευδαιμονία»

Βοηθητική πηγή: https://www.liveaction.org/news/expert-issues-warning-about-synthetic-embryos-made-without-sperm-or-egg

https://www.afistemenaziso.gr/texts/medical/gynecology/legontai-synthetika-emvrya-alla-einai-anthropoi