ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΣΧΑ «ΤΟΥ ΘΩΜΑ» (2ο)

(Ἰωαν. 20:19-31)

ὑπό Ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

« Ἐρεύνα καί πίστευε»

«Ἔλα Θωμᾶ καί βάλε τό δάκτυλό σου στήν πλευρά Μου καί στά χέρια Μου, καί μήν ἀφήσεις τόν ἑαυτόν σου νά καταντάει ἄπιστος, ἀλλά φρόντισε νά γίνει πιστός», εἶπε ὁ Χριστός στό Θωμᾶ. (Ἰωαν. 20:27). Αὐτό μᾶς λέει, ὅτι ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός ἔδωσε στό Θωμᾶ τό «δικαίωμα» νά Τόν ψάξει, νά Τόν ἐρευνήσει, νά Τόν ψηλαφήσει, ὥστε νά βγάλει ἀπό μόνος του τό συμπέρασμα, ἄν (ὁ Χριστός) ἀναστήθηκε ἤ ὄχι.

Κάτι ἀνάλογο ἔκανε καί στούς ὑπολοίπους δέκα μαθητές Του, τό βράδυ τῆς Ἀναστάσεώς Του στό ὑπερῶον. Ὅταν οἱ μαθητές Του (πού ἀπό τόν φόβο τους εἶχαν κλειδωθεῖ στό ὑπερῶον), Τόν εἶδαν νά παρουσιάζεται ξαφνικά μπροστά τους, «ἀπό τήν ταραχή καί τό φόβο νόμιζαν ὅτι ἔβλεπαν φάντασμα!» (Λουκ. 24:36-37). Τότε ὁ Χριστός τούς προκάλεσε νά ἔρθουν νά Τόν ἐξετάσουν, νά Τόν ψηλαφήσουν καί νά διαπιστώσουν ἀπό μόνοι τους, ὅτι δέν πρόκειτο γιά φάντασμα: «Κοιτάξτε τά χέρια Μου καί τά πόδια Μου γιά νά βεβαιωθεῖτε ὅτι εἶμαι ἐγώ ὁ ἴδιος. Ψηλαφίστε με καί δεῖτε· ἕνα φάντασμα δέν ἔχει σάρκα καί ὀστᾶ, ὅπως βλέπετε πώς ἔχω ἐγώ! Καί λέγοντας αὐτά τούς ἔδειξε τά χέρια καί τά πόδια του» (Λουκ. 24:39).

Ὁ Χριστός λοιπόν δέν φοβᾶται τήν ἔρευνα. Γιατί νά φοβηθεῖ; Δέν ἔχει κάτι (τό μεμπτό!) πού δέν θέλει νά μαθευθεῖ. Εἶναι καθαρός, ἅγιος, ἀναμάρτητος. Τό «πίστευε καί μή ἐρεύνα» ἰσχύει σέ πράγματα πού δέν δέχονται ἔρευνα, γιατί ὅση ἔρευνα καί νά κάνεις, δέν πρόκειται νά βγάλεις τίποτε. Παράδειγμα: Πιστεύεις ὅτι κατά τήν Θ. Λειτουργία τό ψωμί γίνεται Σῶμα Χριστοῦ καί τό κρασί Αἷμα Του. Πῶς λοιπόν θά ἀποδείξεις αὐτό πού πιστεύεις; Πῶς θά τό ἐρευνήσεις; Ὅσο καί νά τό ἐρευνήσεις, δέν θά μπορέσεις νά ἀποδείξεις. Καί γιά νά μή λοιπόν ταλαιπωρεῖσαι, πίστευε καί μή ἐρεύνα. Τό ἴδιο ἰσχύει καί σέ ἄλλα παρόμοια, μυστήρια θέματα.

Ὅμως ἄν ὁ Χριστός ἦταν Θεός, εἶναι κάτι πού μπορεῖς νά τό ἐρευνήσεις. Ἤ μήπως δέν ἀξίζει; « Ἄν ὁ Θεός ἔγινε πράγματι ἄνθρωπος γιά μᾶς καί πέθανε πράγματι γιά μᾶς και ἀναστήθηκε πράγματι γιά μᾶς, τότε βρισκόμαστε, μπροστά σέ ἕνα γεγονός, πού θά πρέπει νά μᾶς συγκλονίσει!» (Σ. Κίρκγεγκωρ). Δηλαδή: Τό ὅτι ἕνας Θεός ἔγινε ἄνθρωπος, ὅμοιος ἀκριβῶς μέ μᾶς (χωρίς τήν ἁμαρτία) καί πέθανε καί ἐτάφη καί ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, αὐτό καί μόνο εἶναι μιά πρόκληση γιά τό σκεπτόμενο ἄνθρωπο! Θά πρέπει λοιπόν νά ψάξει, νά ἐρευνήσει ποιός τέλος πάντων εἶναι αὐτός ὁ Θεός, πού καταδέχθηκε καί ἔκανε αὐτό τό πρᾶγμα! Ἄν Τόν ἀπορρίπτει, χωρίς νά ἔχει ψάξει τό θέμα, τότε κάτι δέν πάει καλά. Δέν εἶναι λογικό νά ψάχνει, νά ἐρευνεῖ ἄλλα θέματα, (λ.χ. τί ἦταν ὁ αὐτοκράτορας Νέρων) καί νά μήν ψάχνει, νά μήν ἐρευνεῖ τί ἦταν ὁ Ἰησοῦς Χριστός!

Ὁ γνωστός ὀρθόδοξος ἐπίσκοπος Αntony Bloom σάν νέος δέν πίστευε στό Χριστό. Κάποια μέρα, οἱ συμφοιτητές του τόν παρακάλεσαν, νά πάει μαζί τους, γιά νά ἀκούσουν μιά ὁμιλία ἑνός ἱεραποστόλου. Καί πῆγε. Ὅμως ἀγανάκτησε μέ αὐτά πού ἄκουσε γιά τόν χριστιανισμό. Καί πρίν κόψει κάθε σχέση μέ τό χριστιανισμό, σκέφθηκε νά κάνει μιά ἀκόμα ἔρευνα. Καί πῆρε νά διαβάσει τό «κατά Μᾶρκο Εὐαγγέλιο», (ἐπειδή εἶναι τό πιό σύντομο!). Καί ὁ Χριστός τοῦ ἔκανε τήν μεγάλη ἔκπληξη. Ὁ Α. Bloom γράφει: «Ἐνῶ διάβαζα τήν ἀρχή τοῦ κατά Μᾶρκον Εὐαγγελίου, πρίν φτάσω στό τρίτο κεφάλαιο, ἔνιωσα ὅτι ἀπέναντί μου στεκόταν ὁ Χριστός! Ἤμουν ἀπόλυτα σίγουρος, ὅτι ἦταν ὁ Χριστός! Τώρα μπορῶ νά εἰπῶ μέ σιγουριά ὅτι αὐτό πού ὁ ἑκατόνταρχος εἶπε, «ἀληθῶς, Υϊός Θεοῦ ἐστί» (Μαρ.15:39), ἦταν ἀλήθεια! Καί ὅτι ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἦταν γιά μένα τό πιό ἀναμφισβήτητο γεγονός, πού ἔγινε ποτέ στήν ἱστορία!». Καί ἀπό ἄπιστος ἔγινε πιστός χριστιανός, ἀλλά καί ἐπίσκοπος! Πρίν εἰσέλθει στόν κλῆρο, ἐργαζόταν σάν ὀρθοπεδικός γιατρός. Μιά μέρα πῆγε στό ἰατρεῖο του ἕνα κοριτσάκι δεκαπέντε χρονῶν. Βλέποντας στό τραπέζι του τήν Καινή Διαθήκη, ἐξεπλάγη! «Δέν μπορῶ νά καταλάβω πώς ἕνας μορφω­μένος ἄνθρωπος, πιστεύει σέ τέτοια ἀνόητα πράγματα!», τοῦ εἶπε τό κοριτσάκι! . «Ἐσύ τήν διάβασες;!» Τή ρώτησε ὁ γιατρός. «Ὄχι!». Καί πῆρε τήν ἀπάντηση πού ἄξιζε: «Γιά νά ἀπορρίψεις ἕνα πρᾶγμα, πρέπει προηγουμένως νά τό ἔχεις ψάξει καλά. Ἐσύ τήν Καινή Διαθήκη δέν τήν διάβασες ποτέ! Πῶς λοιπόν τολμᾶς καί τήν ἀπορρίπτεις; Μόνο ἀνόητοι ἄνθρωποι κάνουν τέτοια πράγματα!» Καί ὅμως πολλοί ἀρνοῦνται τό Χριστό καί ἐπιμένουν στήν ἄρνησή τους, χωρίς ποτέ, μά ποτέ, νά ἔχουν ψάξει τό θέμα! Ἑπομένως δέν ξέρουν τί ἀρνοῦνται! «Ὅσοι ἀρνοῦνται τό Χριστό, πιστοποιοῦν ὅτι οὐδέποτε Τόν γνώρισαν». (Βλάσιος Πασκάλ).

Ινδία 2021: Η χώρα όπου οι χριστιανοί διώκονται ακόμη

Η Ινδική κυβέρνηση υποδαυλίζει τους διωγμούς

Κατεστραμμένες εκκλησίες, άγριοι ξυλοδαρμοί, ακόμη και αστυνομικές δολοφονίες συμβαίνουν διαρκώς, με την κυβέρνηση να αφήνει τους δράστες να λειτουργούν ανενόχλητοι.

Κάνουν επιδρομές σε χωριά, καταστρέφουν χριστιανικές εκκλησίες, καίνε χριστιανικά βιβλία και επιτίθενται σε σχολεία και πιστούς. Δεν πρόκειται για εικόνες από τα πρώτα χρόνια του χριστιανισμού στον πλανήτη, αλλά για την κατάσταση που επικρατεί στη σημερινή Ινδία, όπου ζει μια από τις παλιότερες χριστιανικές κοινότητες της Ασίας, με πληθυσμό που ξεπερνά τα 30 εκατομμύρια.

Τιμωρούν τα θύματα

Στο χωριό Ιντόρε, ινδουιστές εξτρεμιστές επιτέθηκαν σε χριστιανούς εν μέσω λειτουργίας, χτυπώντας γυναίκες και παιδιά στις 26 Ιανουαρίου. Όπως εξηγεί στους Times της Νέας Υόρκης ο πάστορας Μανίς Νταβίντ, όταν κάλεσαν την αστυνομία, εκείνη όχι μόνο δεν συνέλαβε τους δράστες, αλλά προχώρησε σε συλλήψεις των χριστιανών. Αιτία η τότε νέα νομοθεσία που καταδικάζει τον προσηλυτισμό. Σε συνδυασμό με άλλους 12 νόμους που εφαρμόστηκαν στη χώρα, ο νόμος αυτός έχει εντείνει σημαντικά τη βία εις βάρος των χριστιανών της Ινδίας.

Σε πολλές περιπτώσεις, οι δράστες έχουν την υποστήριξη της αστυνομίας και μελών του κυβερνώντος κόμματος της χώρας, όπως έχουν αποκαλύψει κυβερνητικά έγγραφα. Η χριστιανική λατρεία έχει μετατραπεί σε απειλή για τους πιστούς, παρά το γεγονός ότι το σύνταγμα υποτίθεται ότι προστατεύει τις θρησκευτικές ελευθερίες.

Αιτία – πάλι – ο εθνικισμός

Για πολλούς ινδουιστές εξτρεμιστές οι επιθέσεις αυτές είναι δικαιολογημένες, ως μέσο αποτροπής του προσηλυτισμού. Κατά τη γνώμη τους, το ενδεχόμενο ορισμένοι Ινδοί, ακόμη κι αν είναι λίγοι σε αριθμό, να απορρίψουν τον Ινδουισμό για τον Χριστιανισμό αποτελεί απειλή για τα όνειά τους να μετατρέψουν την Ινδία σε μια πλήρως ινδουιστική χώρα. Πολλοί χριστιανοί φοβούνται πλέον τόσο, που υποδύονται τους ινδουιστές για να προστατευτούν.

«Απλώς δεν το καταλαβαίνω», λέει στους Times ο Αμπισέκ Νινάμα, ένας χριστιανός αγρότης. «Τι κάνουμε που να δικαιολογεί όλο αυτό το μίσος απέναντί μας;»

Οι ευθύνες του Μόντι

Οι πιέσεις είναι ακόμη πιο έντονες στα βόρεια και κεντρικά της χώρας, όπου το κυβερνών κόμμα του Ναρέντρα Μόντι κατέχει τις μεγαλύτερες πλειοψηφίες, και όπου ομάδες ευαγγελιστών χριστιανών γίνονται όλο και πιο δημοφιλείς μεταξύ των ινδουιστών που ανήκουν σε κατώτερες κάστες.

Οι πάστορες πραγματοποιούν τις τελετές κρυφά, στη μέση της νύχτας. Κρυφά γίνονται και οι βαπτίσεις. Μοιράζουν τις βίβλους σε ηχητική μορφή, σε συσκευές που μοιάζουν με μικρά ραδιόφωνα, προκειμένου οι αναλφάβητοι αγρότες να μπορούν να ακούσουν τις γραφές την ώρα που εργάζονται στα χωράφια τους.

Ένα ακανθώδες ζήτημα

Από την ανεξαρτησία της, το 1947, η Ινδία αποτελεί το μεγαλύτερο πείραμα δημοκρατίας, αναφέρουν οι Times. Από καιρού εις καιρόν η ενδοκοινοτική βία, συχνά μεταξύ μουσουλμάνων και ινδουιστών, έχει απειλήσει τη δέσμευση της χώρας στον θρησκευτικό πλουραλισμό, όμως συνήθως οι αρχές προσπαθούν – αν και πολλές φορές με σημαντική καθυστέρηση – να την περιορίσουν.

Το ζήτημα της μεταστροφής στον Χριστιανισμό είναι ιδιαιτέρως ευαίσθητο για τη χώρα, σε βαθμό ώστε να παρασύρει ακόμη και τον Τζαγουαχαρλάλ Νεχρού, τον πρώτο πρωθυπουργό της ανεξάρτητης Ινδίας, που επέμενε στις κοσμικές αξίες της χώρας του με πάθος. Στη διάρκεια των τελευταίων ετών, ο Μόντι και το ινδουιστικό εθνικιστικό κόμμα του έχουν παρασύρει τη χώρα προς τα (πολύ) δεξιά, απομακρύνοντάς τη από την πολυπολιτισμική της βάση, που κατά τη γνώμη πολλών Ινδών οικοδομήθηκε από τον Νεχρού.

Οι αυξανόμενες επιθέσεις εις βάρος των χριστιανών, που αποτελούν περίπου το 2% του πληθυσμού της χώρας είναι μέρος αυτής της ευρύτερης μετάβασης, στο πλαίσιο της οποίας οι μειονότητες κινδυνεύουν όλο και περισσότερο.

Διεθνής καταδίκη

Ο Μόντι είναι αντιμέτωπος με αυξανόμενες διεθνείς πιέσεις για τον περιορισμό των οπαδών του και τη διακοπή των διώξεων εις βάρος μουσουλμάνων και χριστιανών. Η Επιτροπή των ΗΠΑ για τη Διεθνή Θρησκευτική Ελευθερία, ένας κυβερνητικός φορέας, ζήτησε η Ινδία να τοποθετηθεί στην κόκκινη λίστα για «σοβαρές παραβιάσεις των θρησκευτικών ελευθεριών», μια κατηγορία που η κυβέρνηση Μόντι διαψεύδει.

Όμως σε ολόκληρη τη χώρα, οι αντιχριστιανικές δυνάμεις δυναμώνουν ολοένα και περισσότερο μέρα με την ημέρα και λαμβάνουν πολλές διαφορετικές μορφές. Ανάμεσά τους και μια στρατιά από δικηγόρους και διοικητικούς υπαλλήλους που υποβάλλουν μηνύσεις εις βάρος χριστιανικών οργανώσεων. Επιπλέον, οι χριστιανοί που ζουν απομονωμένοι στα χωριά της χώρας, γίνονται θύματα καταστροφικού κοινωνικού αποκλεισμού.

Κοινωνικός αποκλεισμός

Σύμφωνα με πολλαπλές συνεντεύξεις στους Times, οι ινδουιστές εθνικιστές έχουν αποκλείσει χριστιανούς από κοινοτικά πηγάδια, τους έχουν απαγορεύσει να επισκέπτονται τα σπίτια ινδουιστών και έχουν εξοστρακίσει χωρικούς εξαιτίας της πίστης τους στον Ιησού. Στη διάρκεια του 2020 σε μια πόλη δεν επετράπησαν οι συγκεντρώσεις για τους εορτασμούς των Χριστουγέννων.

«Οι χριστιανοί γίνονται θύματα καταπίεσης, διακρίσεων και διώξεων σε αυξανόμενα επίπεδα που είναι πρωτόγνωρα για την Ινδία», σημείωσε στους Times ο Ματίας Περτούλα, διευθυντής της International Christian Concern, μιας από τις σημαντικότερες οργανώσεις κατά τω διώξεων σε χριστιανούς. «Και οι δράστες πάντα αφήνονται ελεύθεροι».

«Οι χριστιανοί παραπλανούν τους ανθρώπους»

Ο Ντιλίπ Τσουχάν στέκεται στο γραφείο του, στην μικρή πόλη Αλιραϊπούρ της κεντρικής Ινδίας, με τα χέρια του σταυρωμένα. Πάνω από το κεφάλι του, την ώρα που μιλά στους Times, κρέμεται η αφίσα ενός πολεμιστή τοπικής φυλής. Ανήκει σε μια από τις στις ομάδες που επιτίθενται στους χριστιανούς.

Ακόμη και η λέξη «χριστιανός», παρατηρεί η αμερικανική εφημερίδα, κάνει την έκφρασή του να ξινίζει.

«Αυτοί οι “πιστοί”», λέει ειρωνικά, «υπόσχονται κάθε είδους πράγματα: μηχανές, τηλεοράσεις, ψυγεία. Εκμεταλλεύονται την άγνοια. Παραπλανούν τους ανθρώπους».

Νόμοι που οπλίζουν τα χέρια των δραστών

Ο Τσουχάν ζει στην πολιτεία Μαντχγια Πραντές, όπου στη διάρκεια του έτους ψηφίστηκε νομοθεσία κατά του προσηλυτισμού, που επιφέρει ποινή φυλάκισης έως και 10 ετών για τους παραβάτες. Το τι συνιστά προσηλυτισμό δεν ορίζεται με ακρίβεια.

Βάσει αυτού του νόμου, ο 35χρονος Τσουχάν και διάφορες ομάδες νεαρών ινδουιστών εθνικιστών έχουν επιτεθεί σε μια σειρά από εκκλησίες. Ορισμένες από τις επιδρομές έγιναν θέμα στα δελτία ειδήσεων. Ο ίδιος ο Τσουχάν εμφανίζεται σε πλάνα να εισβάλλει σε εκκλησία με ένα τουφέκι κρεμασμένο στην πλάτη του.

Δηλώνει ότι είχε μαζί του το όπλο απλώς «για το στυλ», ενώ αστυνομικός που εργάζεται στην περιοχή του είπε ότι δεν πρόκειται να τιμωρηθεί για τις πράξεις του. Αντιθέτως, όπως συνέβη και στο Ιντόρε, αρκετοί πάστορες φυλακίστηκαν με την κατηγορία του προσηλυτισμού. Η τοπική αστυνομία αρνήθηκε να σχολιάσει την υπόθεση στους Times.

Το κόμμα του Μόντι

Ο Τσουχάν εξηγεί ότι η ομάδα του, που συνεννοείται μέσω του WhatsApp, αποτελείται από 5.000 μέλη. Ανήκει σε έναν αστερισμό ινδουιστικών εθνικιστικών οργανώσεων σε όλη τη χώρα, στις οποίες περιλαμβάνεται και το ίδιο το BJP, το κόμμα του Ναρέντρα Μόντι.

«Το BJP ενδιαφέρεται πολύ για αυτή την υπόθεση», εξηγεί στους Times ο Γκαουράβ Τιγουάρι, ένας ηγέτης νεολαίας του κόμματος στην πολιτεία.

Οι σύντροφοί του από την γειτονική πολιτεία του Κχατισγκάρχ πρόσφατα πραγματοποίησαν αρκετές αντιχριστιανικές διαδηλώσεις στη διάρκεια των οποίων φώναζαν: «Προσηλυτιστές! Χτυπήστε τους με τα παπούτσια σας!»

Στη διάρκεια του Σεπτεμβρίου, έκαναν ακριβώς αυτό: μια ομάδα εργατών που ανήκει στο BJP εισέβαλε σε αστυνομικό τμήμα και άρχισε να πετά παπούτσια σε δυο πάστορες και να τους ξυλοκοπεί, μπροστά στα μάτια των αστυνομικών.

Σε αυτή την περίπτωση, στους δράστες επιβλήθηκαν ποινές. Όμως σε άλλες περιπτώσεις αφήνονται να φύγουν ανενόχλητοι.

Επίσημες επιστολές καλούν σε δράσεις κατά των χριστιανών

Πρόσφατα διέρρευσε επιστολή υψηλόβαθμου αξιωματούχου της αστυνομίας του Κχατισγκάρχ προς τους υφιστάμενούς του, στην οποία τους έλεγε να «βρίσκονται διαρκώς σε εγρήγορση για τις δραστηριότητες των χριστιανών ιεραποστόλων». Σε άλλο έγγραφο από την πολιτεία του Ουτάρ Πραντές, διοικητικός υπάλληλος ανακοίνωνε την απαγόρευση των χριστουγεννιάτικων εορτασμών στις εκκλησίες. Και μόλις πριν από μερικές εβδομάδες, αξιοσέβαστος ινδουιστής ιερέας ανακοίνωσε δημόσια τη «λύση» για το πρόβλημα του προσηλυτισμού: τον αποκεφαλισμό.

Σε περιοχές που ιστορικά διαθέτουν μεγάλους αριθμούς χριστιανών, όπως η Κεράλα και η Γκόα, οι διώξεις είναι σαφώς λιγότερες, όμως στις επαρχίες η κατάσταση μυρίζει μπαρούτι.

Η ιστορία του μίσους κατά των χριστιανών

Νόμοι κατά του προσηλυτισμού έχουν υπάρξει και στο παρελθόν στην Ινδία – για παράδειγμα, κατά τη δεκαετία του 1930, όταν οι ιεραπόστολοι επιχειρούσαν να μεταστρέψουν ινδουιστές από κατώτερες κάστες και αυτόχθονες, διδάσκοντάς τους γραφή και ανάγνωση και ενθαρρύνοντάς τους να αμφισβητήσουν το σύστημα των καστών. Η κατάσταση αυτή είχε εξοργίσει τους γαιοκτήμονες και τους μαχαραγιάδες που ηγούνταν του φεουδαλικού συστήματος, το οποίο στηριζόταν στην εκμετάλλευση των κατώτερων καστών.

Την ίδια περίοδο, γεννήθηκε και το όνειρο των εθνικιστών να μετατρέψουν την Ινδία σε αμιγώς ινδουιστική χώρα, πιέζοντας τους χριστιανούς και τους μουσουλμάνους στο περιθώριο. Οι εθνικιστές αυτοί θεωρούνται και ιδεολογικοί πρόγονοι του κόμματος του Μόντι.

Μετά την ανεξαρτησία της Ινδίας από τους Βρετανούς, χριστιανοί ηγέτες συνέβαλαν στη συμπερίληψη θρησκευτικών ελευθεριών στο σύνταγμα της χώρας, παρά το γεγονός ότι οι ινδουιστές πίεζαν για την ψήφιση νομοθεσιών κατά του προσηλυτισμού. Το 1955 ο Νεχρού, ο πρωθυπουργός-σύμβολο της Ινδίας, τοποθετήθηκε ενάντια σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, προβλέποντας με οξυδέρκεια ότι κάτι τέτοιο «θα μπορούσε να γίνει η αιτία για σημαντικές παρενοχλήσεις».

Νίκη των εθνικιστών

Όμως οι εθνικιστές συνέχισαν να επιμένουν. Και το 2014, με την εκλογή του Ναρέντρα Μόντι, τα κατάφεραν.

Μέρος της γοητείας που άσκησε ο Μόντι στους ψηφοφόρους του, ήταν οι υποσχέσεις για υγιέστερη οικονομία και ισχυρότερη θέση της Ινδίας στον κόσμο. Όμως πολλοί Ινδοί τον επέλεξαν για τη βαθιά του σχέση με τα εθνικιστικά κινήματα της χώρας.

Πρώτα του θύματα ήταν οι μουσουλμάνοι. Δεκάδες έπεσαν θύματα λιντσαρίσματος από ινδουιστές εξτρεμιστές που υποστήριζαν ότι προστάτευαν αγελάδες, ένα ιερό ζώο του Ινδουισμού.

Στη συνέχεια, άρχισαν να αυξάνονται και οι επιθέσεις εις βάρος χριστιανών – με τους ευαγγελιστές της χώρας να υποστηρίζουν ότι αυτές έχουν διπλασιαστεί από το 2014 μέχρι σήμερα. Ταυτόχρονα, μέσω νομικών κινήσεων, φιλανθρωπικές χριστιανικές οργανώσεις αποστραγγίστηκαν από τα κεφάλαιά τους.

Κρατική αδιαφορία για τις διώξεις

Πριν από λίγα χρόνια, την επαύριον επιθέσεων εις βάρος καθολικών εκκλησιών στο Νέο Δελχί, χριστιανοί ηγέτες στράφηκαν για βοήθεια στον ίδιο τον Μόντι, ο οποίος όμως τους αγνόησε και τους περιέπαιξε, χωρίς ποτέ να τοποθετηθεί για τις επιθέσεις, σύμφωνα με τους τρεις κληρικούς που συμμετείχαν σε σημαντική συνάντηση στην κατοικία του τον Δεκέμβριο του 2014.

Εκπρόσωπος του Μόντι διέψευσε τους ισχυρισμούς τους στους Times.

Μιλώντας στους Times, ο πατέρας Εμάνουελ δήλωσε: «Όπως ακριβώς χρησιμοποιούν την τρομοκρατία για να επιτεθούν στους μουσουλμάνους, χρησιμοποιούν και τους προσηλυτισμούς εις βάρος των χριστιανών».

Αστυνομικά βασανιστήρια

Ο πάστορας Νταβίντ από το Ιντόρε, περιγράφει ως «τρομακτική» την πρώτη του νύχτα στη φυλακή. Λέει ότι τον ανέκριναν επανειλημμένως και του αρνήθηκαν το φαγητό, το νερό και τη συνδρομή δικηγόρου. Ο ίδιος και οκτώ ακόμη πάστορες πέρασαν δυο μήνες στη φυλακή και τώρα είναι αντιμέτωποι με βαρύτατες κατηγορίες.

Ο Σαντόσι Ντούντχι, αστυνομικός του Ιντόρε, λέει στους Times ότι όλα ξεκίνησαν από την καταγγελία μιας νεαρής γυναίκας, ότι οι γονείς της και χριστιανοί ηγέτες προσπάθησαν να την εξαναγκάσουν να γίνει χριστιανή.

Όμως η ίδια η νεαρή, η Σαλίνι Καουσάλ, αρνείται ότι τα πράγματα συνέβησαν έτσι.

Ψευδείς κατηγορίες

Οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων εκτιμούν ότι περισσότεροι από 100 χριστιανοί έχουν συλληφθεί βάση χαλκευμένων κατηγοριών στη διάρκεια του έτους. Το BJP, άλλωστε, χρησιμοποιεί τη θρησκεία για να ικανοποιήσει τους ινδουιστές ψηφοφόρους που αποτελούν το 80% του πληθυσμού.

Νόμοι κατά του προσηλυτισμού ισχύουν πλέον σε περιοχές όπου συνολικά ζουν πάνω από 700 εκατ. άνθρωποι – δηλαδή ο μισός ινδικός πληθυσμός – με το μέτρο να χρησιμοποιείται σε μικρότερο βαθμό και εις βάρος των μουσουλμάνων. Αξίζει να σημειωθεί, ότι η νομοθεσία έχει γραφτεί κατά τέτοιο τρόπο ώστε να εξαιρεί εκείνους που «μεταστρέφονται εκ νέου» στον Ινδουισμό, ενώ είναι γραμμένοι κατά τέτοιο τρόπο ώστε σχεδόν κάθε εκκλησιαστική δραστηριότητα να μπορεί δυνητικά να θεωρηθεί παράνομη.

Ένας πάστορας δήλωσε στους Times ότι συνελήφθη μαζί με έναν συγγενή του, ενώ απλώς έπιναν τσάι. Στο αστυνομικό τμήμα, δέχτηκαν χτυπήματα στα γεννητικά όργανα, ξυλοκοπήθηκαν με καδρόνια και τους τράβηξαν τα μαλλιά ξεκολλώντας τους τούφες.Δεν είχαν, όμως, την χειρότερη τύχη. Πεντηκοστιανός πάστορας ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου τον Ιούνιο, στη μικρή πόλη Σανγκόχι στα βόρεια της χώρας. Η σύζυγός του κάνει λόγο για δολοφονία εκ προ μελέτης και καταγγέλλει στους Times ότι ολόκληρο το χωριό ήταν εναντίον τους.

Πηγή: https://www.oodegr.com

Δαιμονική επίθεση στην Ανθρωπότητα

Έρχονται για τα παιδιά σας!

Του δημοφιλούς βρετανού Ιερέα, π. Σπυρίδωνος Μπέϊλυ*

Μετάφραση Α. Ν.

Ο δυτικός πολιτισμός έχει φθάσει αναπόφευκτα σε ένα σημείο του κακού, επειδή εδραιώθηκε πάνω σε ψεύτικη θεολογία. Όσο περισσότερο ο πρώτος Ρωμαιοκαθολικισμός και μετά ο Προτεσταντισμός απομακρύνθηκαν από την αλήθεια, από τον Χριστό, από την Ορθόδοξη θεολογία, τόσο πιο εύκολο έγινε για τους δαίμονες και την διεφθαρμένη φαντασία του ανθρώπου να δημιουργήσουν ένα πολιτισμό που είναι ολοφάνερα κακός.

Ακόμη και στον 9ο αιώνα, η δυτική υιοθέτηση του Φιλιόκβε διευκόλυνε μια ψευδή κατανόηση του Θεού – κάτι που αναπόφευκτα οδήγησε σε μια ψευδή κατανόηση του ανθρώπου και του είδους των σχέσεων που θα έπρεπε να έχει, τόσο με τον εαυτό του όσο και με τον Θεό, έτσι ώστε στην τόσο γεμάτη διαφθορά πτωτική καρδιά του ανθρώπου παρέχεται η ασυδοσία να επιδιώκει ό,τι επιλέξει και να κάνει ό,τι αισθάνεται πως είναι σωστό.

Εμπιστευόμενος την δική του κρίση, ο άνθρωπος θα κάνει ό,τι αυτός θέλει, αγκαλιάζοντας έτσι τα ίδια τα θεμέλια του κακού. Βλέπουμε τον άνθρωπο σταδιακά να γίνεται αδιάφορος προς τον Θεό και προς την δική του, αιώνια κατάσταση, αναλογικά προς το πόσο εστιάζει στα πράγματα αυτού του κόσμου. Ο υλισμός σε όλες του τις μορφές, είτε είναι κομμουνισμός είτε νεοφιλελευθερισμός και καπιταλισμός, πείθει τον άνθρωπο να γίνει υπερβολικά απασχολημένος με τον πλούτο, τα υπάρχοντα, την διάταξη της κοινωνίας, την σωματική του υγεία  – και βεβαίως σήμερα, με το περιβαλλοντικό ζήτημα. Καθώς πωρωνόμαστε με τέτοια πρόσκαιρα πράγματα, χάνουμε την θέα του αιωνίου. Άπαξ και παραλείψουμε να θέσουμε την αιώνια ζωή ως πρωταρχικό μας μέλημα, γίνονται περισσότερες οι πιθανότητες να αμαρτάνουμε, να επιδιώκουμε την ευχαρίστηση, την εκπλήρωση των προσωπικών μας επιθυμιών και φιλοδοξιών.

Όλα αυτά είναι ένα δαιμονικό τέχνασμα, ένα τέχνασμα δοκιμασμένο και επιβεβαιωμένο εδώ και πολλούς αιώνες. Όμως ακόμα και απομακρυνόμενοι από τον Θεό, ο Θεός μάς επιτρέπει την ελεύθερη βούληση να Τον επιλέξουμε ή να Τον απορρίψουμε. Παρ’ ότι κάθε στιγμή μας προσφέρει τον Εαυτό Του. Χύνει το έλεος και την αγάπη Του μέσα στην ζωή μας, υπενθυμίζοντάς μας απαλά τον αιώνιο σκοπό μας – σαν την φωνή της συνείδησης που κάλεσε πίσω τον άσωτο υιό. Υπάρχει μια κατάσταση ψυχής στην οποία εισέρχονται πάρα πολλοί, όπου το εγώ έχει προσλάβει ένα τέτοιο βαθμό ελέγχου, ώστε να στερεί στην ψυχή την οποιαδήποτε αποδοχή της κλήσης του Θεού. Και έτσι η ψυχή μπαίνει σε μια κατάσταση δοκιμασίας, σε έναν έντονο πόνο που καταντά εκείνο το άτομο θύμα δαιμονικού εξευτελισμού.

Ο κόσμος γύρω μας σήμερα, ιδιαίτερα στην Δύση, στοχεύει να μολύνει και να διαφθείρει τόσο την ανθρώπινη ψυχή ώστε να γίνει πνευματικά παράλυτη – μεταμορφώνοντας ακόμα και την εξωτερική εμφάνιση. Το απαλό χαμόγελο της ταπεινότητας το έχουν αντικαταστήσει η αλαζονεία και ο γέλωτας. Η ανθρώπινη ευγένεια έχει διαφθαρεί, έτσι ώστε το αίσθημα της ευπρέπειας και της τιμής και των καλών τρόπων να έχουν αντικατασταθεί από τον δόλο και την λαγνεία. Και η απουσία του Θεού είναι ορατή στις απολίτιστες συμπεριφορές, ακόμη και στην ενδυμασία, που είναι εμφανή σε κάθε σύγχρονη δυτική πόλη.

Ας μην κρίνουμε αυτές τις ψυχές όμως, διότι είναι στ’ αλήθεια τα θύματα δαιμονικού έργου. Ο δυτικός πολιτισμός έχει χτίσει υψηλά τείχη μεταξύ αυτών και των παραδόσεων του παρελθόντος. Οι παλιοί τρόποι αξιοπρέπειας και ταπεινότητας έχουν αντικατασταθεί με την ψευδαίσθηση της ματαιοδοξίας και την απόσπαση της προσοχής. Ο απόλυτος σχετικισμός έχει απογυμνώσει τα σχολεία και τους άλλους θεσμούς μας από κάθε βεβαιότητα της αλήθειας – με εξαίρεση βέβαια των κανόνων του αθεϊσμού και του πλουραλισμού. Και είναι τόσοι πολλοί αυτοί που δεν μπορούν να βρουν νόημα στη ζωή τους, πέρα ​​από τον ηδονισμό και τον αισθησιασμό.

Για τον σκοπό αυτό, λένε στον άνθρωπο πως όλα τα πράγματα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τη προσωπική του ευχαρίστηση. Κανένα πάθος δεν πρέπει να το στερηθεί κανείς, όπου οι κανόνες, οι περιορισμοί και οι παραδοσιακές αξίες θεωρούνται αλυσίδες από τις οποίες πρέπει κανείς να απελευθερωθεί. Αυτή ακριβώς την στιγμή, δισεκατομμύρια δολάρια δαπανώνται δημιουργώντας ψυχαγωγίες και διασκεδάσεις. Και όλα αυτά περιέχουν «λεπτές» διδασκαλίες περί καλού και κακού, που δημιουργούν ψευδείς ιδέες για το τι είναι ηρωικό και δυνατό, και τα οποία έχουν απογυμνώσει τον κόσμο από την διάκριση κατηγοριών. Έτσι, ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να αυτοαποκαλείται όπως αυτός επιλέξει – αγνοώντας την βιολογία ή την αλήθεια – καθώς η κατανόηση χάνει τις κατηγορίες με τις οποίες δημιουργείται ο άνθρωπος, ενώ φανερώνεται ένας νέος μηδενισμός, όπου κανείς δεν αυτο-ταυτίζεται πέρα ​​από αυτό που νιώθει ή επιθυμεί ο ίδιος. Σήμερα ο πραγματικός στόχος είναι τα παιδιά μας. Το κακό έχει εστιάσει στην διαφθορά των παιδιών μας. Είναι σημαντικό να το εμπεδώσουμε αυτό, ήτοι, να αναγνωρίσουμε τον κίνδυνο που διατρέχουν τα παιδιά μας.

Δίδασκα σε αγγλικά σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης επί 18 χρόνια και είμαι μάρτυρας της μεταμόρφωσης του διδακτικού υλικού, την ταχεία επιρροή του φιλελευθερισμού, την αυξανόμενη δυσφορία των Χριστιανών εκπαιδευτικών που εξαναγκάσθηκαν από μια κουλτούρα που τους επέβαλε η διοίκηση τους να παραμείνουν σιωπηλοί. Το δυτικό εκπαιδευτικό σύστημα είναι χωρίς Θεό και δεν προσφέρει κανένα νόημα στα παιδιά. Οι γονείς που προσπαθούν να μεγαλώσουν την οικογένειά τους με χριστιανικές αξίες, θα βρουν την κοσμοθεωρία τους στα μάτια των παιδιών τους, στην καλύτερη περίπτωση αμφισβητούμενη, και σε πολλές περιπτώσεις να χλευάζεται ή να παρουσιάζεται ως κακιά. Τα παιδιά που έχουν μεγαλώσει με παραδοσιακές αξίες για το σεξ και τον γάμο, θα τους λένε καθ’ όλη την διάρκεια της σχολικής τους ζωής πως τέτοιες ιδέες είναι προκατειλημμένες και πως πρέπει να τις απορρίπτουν.

Το νέο «μάντρα» της «συμπερίληψης και ανεκτικότητας» στην πραγματικότητα σημαίνει συμπερίληψη και ανεκτικότητα σε ο,τιδήποτε και σε όλα – εκτός από τις Χριστιανικές αξίες. Και αυτά που ακούνε τα παιδιά στο σχολείο ενισχύονται στην συνέχεια, από διεφθαρμένα τηλεοπτικά προγράμματα και διάφορα πράγματα στο διαδίκτυο.

Στα κρυφά, τα παιδιά αναπόφευκτα θα απορρίψουν την διδασκαλία των γονιών τους, επειδή όλος ο κόσμος γύρω τους τούς λέει πως δεν πρέπει να τους εμπιστεύονται. Και τα παιδιά μεγαλώνουν με αφύσικες εντάσεις ζωής μέσα στις πόλεις μας, όπου το έγκλημα και η ψυχολογική κατάρρευση είναι ορατά παντού γύρω τους. Δεν είναι απορίας άξιον, που η αυτοκτονία μεταξύ των παιδιών βρίσκεται σε μια τέτοια απότομη άνοδο… Περισσότερα παιδιά από ποτέ μεγαλώνουν μέσα στην συναισθηματική και πνευματική φτώχεια των μονογονεϊκών οικογενειών, επειδή τα διαζύγια στην Δύση είναι τόσο συνηθισμένα,  και όπου πολλά ζευγάρια δεν παντρεύονται καν, πριν κάνουν παιδιά.

Ας θυμηθούμε, πως τίποτε απ’ όλα αυτά δεν είναι ένα ατύχημα. Ο δυτικός πολιτισμός έχει καθοδηγηθεί και χειραγωγηθεί προσεκτικά. Τα μέσα ενημέρωσης ανήκουν και λειτουργούν από εκείνους που έχουν πωρωθεί από το επαναστατικό πνεύμα, απελπισμένοι να προωθήσουν την ατζέντα τους. Βλέπουμε κυβερνήσεις να προτιμούν να παρέχουν δωρεάν παιδική φροντίδα η οποία χωρίζει τα βρέφη από τις μητέρες τους, αντί να διασφαλίζουν ώστε ο μισθός ενός άνδρα να είναι επαρκής για να στηρίξει την οικογένειά του. Δεν πρόκειται για ατύχημα.

Μπορούμε να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας, και μπορούμε να προστατεύσουμε τις οικογένειές μας από όσα συμβαίνουν. Πρέπει να βγάλουμε τις τηλεοράσεις από τις ζωές μας. Δεν πρέπει να επιτρέπουμε στις αθλητικές ή σχολικές εκδηλώσεις να εμποδίζουν τα παιδιά μας να πηγαίνουν στην εκκλησία. Το πιο σημαντικό: πρέπει να προσευχόμαστε μαζί ως οικογένειες. Αφήστε τα παιδιά σας να βιώσουν την πραγματικότητα της προσευχής, αφήστε τα να τη δουν ως φυσικό μέρος της οικογενειακής ζωής.

Η δυτική κουλτούρα έχει ξεπέσει. Όσα έθνη εξακολουθούν να αντιστέκονται, όπως η Πολωνία και η Ουγγαρία, τιμωρούνται από διεθνείς οργανισμούς -και, φυσικά, η Ελλάδα έχει λεηλατηθεί. Όμως οι Χριστιανοί έχουν ζήσει σε παγανιστικούς και αθεϊστικούς πολιτισμούς στο παρελθόν. Ο ρωσικός λαός έδωσε στον Θεό εκατομμύρια μάρτυρες υπό τους Κομμουνιστές. Οι Άγιοι της Πρώτης Εκκλησίας αντιμετώπισαν κάθε είδους άγριες ​​θηριωδίες.

Έτσι λοιπόν, να είστε ευδιάθετοι, να μην φοβάστε. Αντισταθείτε στη διολίσθηση στο κακό. Οργανώστε την ζωή σας ώστε να εξυπηρετεί την νοσταλγία σας για τον Θεό. Χρησιμοποιήστε το χρόνο σας με σύνεση. Είμαστε μάρτυρες της δράσης του χεριού του Σατανά σήμερα, αλλά θα είμαστε επίσης μάρτυρες της νίκης του Χριστού.

* Ο πατήρ Σπυρίδων Μπέϊλυ είναι Ιερέας της Επισκοπής Μεγάλης Βρετανίας και Δυτικής Ευρώπης της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας εκτός Ρωσίας, λειτουργεί στην Αγγλία και στην Ιρλανδία, είναι διάσημος για τα δυνατά κηρύγματα και μηνύματά του, όντας συγγραφέας του μπεστ σέλλερ βιβλίου «Ορθοδοξία και η Βασιλεία του Σατανά» «ORTHODOXY AND THE KINGDOM OF SATAN«.

Πηγή: https://www.oodegr.com

Τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς (2ο)

Ἡ Ζωοδόχος Πηγή

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τὴν ἑορτὴ τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς. Ἡ ἑορτὴ αὐτὴ ἀνήκει στὶς λεγόμενες κινητὲς ἑορτὲς τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους.

Κινητὲς λέγονται οἱ ἑορτὲς τοῦ Τριῳδίου καὶ τοῦ Πεντηκοσταρίου, ποὺ ἔχουν ὡς κέντρο τὴν ἡμέρα τοῦ Πάσχα. Τὸ Τριῴδιο (10 ἑβδομάδες, δηλαδὴ 70 ἡμέρες) προηγεῖται τῆς Κυριακῆς τοῦ Πάσχα, τὸ δὲ Πεντηκοστάριο (7 ἑβδομάδες, δηλαδὴ 50 ἡμέρες) ἀκολουθεῖ. Οἱ ἑορτὲς αὐτὲς ὀνομάζονται κινητές, γιατὶ δὲν ἔχουν σταθερὴ ἡμερομηνία, ἐν ἀντιθέσει μὲ τὶς ἄλλες ἑορτὲς τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους ποὺ ἔχουν σταθερὴ ἡμερομηνία καὶ λέγονται ἀκίνητες. Τῶν κινητῶν ἑορτῶν ἡ ἡμερομηνία κάθε χρόνο ἀλλάζει, γιατὶ ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν ἡμερομηνία τοῦ Πάσχα. Ὅταν τὸ Πάσχα εἶνε πρώιμο, ἔρχονται καὶ αὐτὲς ἐνωρίτερα, ὅταν τὸ Πάσχα εἶνε ὄψιμο αὐτὲς ἔρχονται ἀργότερα.

Ἡ ἑορτὴ τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς ἑορτάζεται τὴν Παρασκευὴ τῆς Διακαινησίμου, δηλαδὴ τὴν ἑβδομάδα ποὺ ἀκολουθεῖ ἀμέσως μετὰ τὸ Πάσχα. Μετὰ τὴν Ἀνάστασι εἶνε ἡ πρώτη ἑορτὴ τοῦ Πεντηκοσταρίου. Ἑορτάζεται τὴν ὡραία ἐποχὴ τῆς ἀνοίξεως μέσα στὸ κλῖμα τῆς πασχαλινῆς χαρᾶς καὶ ἀγαλλιάσεως.

Ἡ Ζωοδόχος Πηγὴ εἶνε μία ἑορτὴ πρὸς τιμὴν τῆς Παναγίας. Δὲν ἔχει σχέσι μὲ τὴ ζωὴ τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου, ὅπως οἱ ἄλλες γνωστὲς θεομητορικὲς ἑορτές, λόγου χάριν τὰ Εἰσόδια, ὁ Εὐαγγελισμὸς ἢ ἡ Κοίμησις τῆς Θεοτόκου. Ἡ ἑορτὴ αὐτὴ ἔχει σχέσι μὲ τὶς θαυμαστὲς ἐπεμβάσεις τῆς Παναγίας πρὸς σωτηρίαν δυστυχῶν καὶ ταλαιπώρων ἀνθρώπων ποὺ τὴν ἐπικαλέσθηκαν μὲ πίστι. Ἡ Ζωοδόχος Πηγὴ μᾶς ὑπενθυμίζει τὰ θαύματα, ποὺ ἔκανε ἡ Παναγία σὲ ἕνα ὡρισμένο ναό της στὸν τόπο ἐκεῖνο ποὺ προκαλεῖ τὴ συγκίνησι κάθε Ἕλληνος.

Στὴν ὁμιλία αὐτὴ θὰ ποῦμε λίγα λόγια γύρω ἀπὸ τὸ ἱστορικὸ τῆς ἑορτῆς.

Ἀπό ποῦ ἔχει τὴν ἀρχή της ἡ ἑορτὴ τῆς τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς;

Ἡ Ζωοδόχος Πηγή, ἀγαπητοί μου, ἄρχισε γιὰ πρώτη φορὰ ἀπὸ μία λεπτομέρεια, μία ἀσήμαντη θὰ ἔλεγε κανεὶς λεπτομέρεια. Ὅλα τὰ μεγάλα γεγονότα τῆς ἱστορίας, ἀλλὰ καὶ τὰ γεγονότα τῆς προσωπικῆς μας ζωῆς, ἂν ἐξετάσουμε, θὰ βροῦμε νὰ προέρχωνται ὅλα ἀπὸ κάποια λεπτομέρεια. Ὡρισμένες λεπτομέρειες τῆς ζωῆς μας, τοῦ ἔθνους μας, τῆς ἱστορίας τῆς ἀνθρωπότητος ἔχουν μεγάλη σπουδαιότητα. Ποιά εἶνε ἡ λεπτομέρεια, ἀπὸ ὅπου ἀρχίζει ἡ ἑορτὴ τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς;

Πρὶν ἀπὸ 1500 περίπου χρόνια σὲ κάποια ἐξοχὴ τῆς Κωνσταντινουπόλεως, κάπου ἐκεῖ σ᾿ ἕναν ἔρημο δρόμο, ἕνας δυστυχισμένος ἄνθρωπος φώναζε «βοήθεια!». Κανείς δὲν τὸν ἄκουγε, καμμία σημασία δὲν τοῦ ἔδιναν στὸν ἔρημο ἐκεῖνο τόπο. Πέρασε ὅμως ἀπὸ τὸ σημεῖο ἐκεῖνο ἕνας ἄνθρωπος σπλαχνικός, ποὺ εἶχε καρδιὰ μὲ ἀγάπη. Ἄκουσε τὴ φωνὴ τοῦ δυστυχισμένου, ποὺ ζητοῦσε βοήθεια, καὶ ἔσπευσε νὰ τὸν βρῇ καὶ νὰ τὸν βοηθήσῃ ὅσο μποροῦσε. Τὸν βρῆκε σὲ ἐλεεινὴ κατάστασι.

Ἦταν τυφλὸς καὶ ἔμενε ἐκεῖ. Κάποιος τὸν εἶχε πετάξει στὸν ἔρημο ἐκεῖνο τόπο καὶ τὸν εἶχε ἀφήσει ἄσπλαχνα μόνο του. Ὁ τυφλὸς εἶχε μέρες νηστικός, πεινασμένος καὶ διψασμένος. Ὁ εὔσπλαχνος ἄνθρωπος, ποὺ τὸν βρῆκε, τὸν πῆρε ἀπὸ τὸ χέρι καὶ τὸν χειραγώγησε. Ὁ τυφλὸς τοῦ λέει·

– Ἔχω μέρες νὰ πιῶ νερό· σὲ παρακαλῶ, νεράκι θέλω. Ἐκεῖνος ἔψαξε. Μπῆκε σ᾿ ἕνα δάσος. Προχώρησε γιὰ νὰ βρῇ πηγή. Δὲν βρῆκε. Τότε ἀκούει μιὰ φωνή, μιὰ μυστηριώδη φωνή·

– Δὲν χρειάζεται ν᾿ ἀγωνιᾷς. Τὸ νερὸ εἶνε κοντά. Προχώρα καὶ θὰ τὸ βρῇς.

Προχωρεῖ ἀρκετὸ διάστημα μέσα στὸ δάσος, ἀλλὰ καὶ πάλι δὲν βρῆκε καθόλου νερό. Ἀκούει ξανὰ τὴ φωνή·

– Μὴν ἀπογοητεύεσαι. Προχώρα καὶ θὰ τὸ βρῇς.

Προχώρησε λίγο ἀκόμα μέσα στὸ δάσος. Καὶ τότε ἐκεῖ βρίσκει ἕνα γάργαρο δροσερὸ νερό. Ἔδωσε στὸ διψασμένο νὰ πιῇ. Ὁ τυφλὸς ἤπιε καὶ εὐφράνθηκε.

Τότε ἄκουσε πάλι τὴ φωνή·

– Πλύνε του τὰ μάτια, λέει, ποὺ εἶνε τυφλά, καὶ τότε θὰ μάθῃς ἀμέσως, ποιά εἶμαι ἐγώ, ποὺ κατοικῶ ἐδῶ ἀπὸ πολλὰ χρόνια.

Πράγματι τοῦ ἔπλυνε τὰ τυφλὰ μάτια, καὶ ὁ τυφλὸς εἶδε τὸ φῶς του, ἔγινε ἀμέσως καλὰ μὲ τὴ βοήθεια τῆς Παναγίας, ποὺ φανέρωσε ἔτσι τὴν ζωοδόχο πηγή της.

Ἂς μὴν πιστεύουν οἱ ἄπιστοι, δικαίωμά τους. Ἐμεῖς πιστεύουμε, ὅτι πέρα τῆς ὕλης συμβαίνουν γεγονότα τεράστια, τὰ ὁποῖα ἐμεῖς ὀνομάζουμε θαύματα, οἱ δὲ ἄλλοι τὰ ἐμπαίζουν καὶ τὰ κοροϊδεύουν. Ἀλλ᾿ ἐμεῖς πιστεύουμε στὰ θαύματα τὰ ὁποῖα ἔκανε ὁ Θεὸς καὶ ἡ Παναγία.

Μετὰ λοιπὸν τί ἔγινε; Ποιός ἦταν αὐτὸς ὁ εὔσπλαχνος ἄνθρωπος; Μιὰ λεπτομέρεια δὲν εἶνε αὐτὴ τῆς ζωῆς; Ἀλλ᾽ ἀκοῦστε τὴ συνέχεια.

Αὐτὸς ποὺ ἔκανε τὴν ἀγαθὴ αὐτὴ πρᾶξι ἦταν ἕνας ἄγνωστος καὶ ἄσημος στὴ Ῥωμαϊκὴ αὐτοκρατορία. Μικρός, τιποτένιος, ἀσήμαντος ἄνθρωπος, ποὺ κανείς δὲν τὸν ἤξερε καὶ κανείς δὲν ἔκανε λόγο γι᾿ αὐτὸν στὰ σαλόνια τῆς Κωνσταντινουπόλεως οὔτε πουθενὰ ἀλλοῦ. Ἦταν ἕνας ταπεινὸς ἄνθρωπος μακέλλης στὸ ἐπάγγελμα, δηλαδὴ κρεοπώλης. Ἦταν ὁ Λέων. Ποιός Λέων; Ὁ μετέπειτα αὐτοκράτωρ Λέων ὁ Α΄ ὁ Θρᾷξ, ὁ λεγόμενος καὶ Μακέλλης (457-474 μ.Χ.). Ὅσοι διαβάζουν ἱστορία ξέρουν, ὅτι αὐτὸς ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς ἐνδόξους βασιλεῖς, γιατὶ κατετρόπωσε τοὺς Γότθους. Ἦταν ἀγαθὸς καὶ πρᾶος.

Αὐτὸν λοιπὸν τὸν ταπεινὸ καὶ φιλεύσπλαχνο ἄνθρωπο, ἡ θεία πρόνοια τὸν πῆρε ὕστερα ἀπὸ λίγα χρόνια ἀπὸ τὴ θέσι τοῦ κρεοπώλου καὶ τὸν ἔκανε αὐτοκράτορα τῆς μεγαλύτερης αὐτοκρατορίας τοῦ τότε κόσμου, τοῦ Βυζαντίου, ποὺ ὡς φάρος ἐπὶ χίλια χρόνια, εἰς πεῖσμα τῶν δαιμόνων, φωταγώγησε ὁλόκληρη τὴν ἀνθρωπότητα.

Ὁ Λέων, ὅταν ἔγινε αὐτοκράτωρ, δὲν λησμόνησε τὸ περιστατικὸ αὐτό. Θυμήθηκε τὴ λεπτομέρεια αὐτὴ τῆς ζωῆς του, ἔσπευσε στὸν τόπο ἐκεῖνο καὶ οἰκοδόμησε ἐκεῖ μεγάλο ναὸ πρὸς τιμὴν τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου. Καὶ κάτω, στὰ ὑπόγεια τοῦ ναοῦ αὐτοῦ, ἀνέβλυζε γάργαρο καὶ κρυστάλλινο νερό, τὸ ὁποῖο ἦταν θαυματουργό.

Στὸν τόπο αὐτό, ποὺ λέγεται Μπαλουκλί, ἔρχονταν χιλιάδες ἄνθρωποι ἀπ᾿ ὅλα τὰ μέρη τῆς αὐτοκρατορίας. Καὶ εἶνε γεγονός, δὲν εἶνε ψέματα, ὅτι ἡ πηγὴ αὐτὴ ἔκανε μεγάλα καὶ σπουδαῖα θαύματα. Ἀγιασμένο νερὸ βγαίνει ἀπὸ τὴ γῆ καὶ θαυματουργεῖ. Ἀκόμη καὶ Τοῦρκοι καὶ Τουρκάλες πηγαίνουν στὴν ἐκκλησία αὐτὴ τῆς Κωνσταντινουπόλεως, παίρνουν ἁγιασμένο νερὸ καὶ θεραπεύονται.

Ὁ ναὸς τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς γκρεμίστηκε ἐκ θεμελίων κατ᾿ ἐπανάληψιν καὶ ἀνοικοδομήθηκε πάλι ἀπὸ εὐσεβεῖς αὐτοκράτορες, καὶ ἰδίως ἀπὸ τὸν ἔνδοξο αὐτοκράτορα Ἰουστινιανό. Ὁ ναὸς αὐτὸς ἔχει ἱστορία, εἶνε ἱστορικός. Ὑπάρχει ἀκόμη καὶ σήμερα. Σὲ ὅσους ἐπισκέφθηκαν τὴν Κωνσταντινούπολι ὁ ναὸς αὐτὸς εἶνε γνωστὸς ὡς ὁ ναὸς τοῦ Μπαλουκλί, στὸν ὁποῖο πρὸ ἐτῶν, τὸ 1955, βέβηλοι Τοῦρκοι εἰσώρμησαν καὶ δὲν μπορῶ νὰ ἐκφράσω τί βεβηλώσεις ἔκαναν.

Αὐτὸ εἶνε τὸ ἱστορικὸ τοῦ ναοῦ αὐτοῦ, ὁ ὁποῖος σῴζεται μέχρι καὶ σήμερα καὶ συνδέεται μὲ τὴν ἱστορία τοῦ γένους μας.

Ἀδελφοί μου! Ὅπως στὸ Μπαλουκλὶ ἑορτάζουν τὴν ἡμέρα τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς καὶ ὁ ναὸς ἐκεῖνος τῆς Θεοτόκου εἶνε πηγὴ θείων δωρεῶν, ἔτσι νὰ πιστεύουμε, ὅτι καὶ κάθε ἐκκλησία ποὺ ἔχει ὀρθόδοξο παπᾶ καὶ λειτουργεῖ καὶ τελοῦνται τὰ ἅγια μυστήρια, εἶνε μία ζωοδόχος πηγή. Στὴν Ἐκκλησία τρέχει τὸ νερὸ τὸ ἀθάνατο τῆς διδασκαλίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Το νερόαὐτό ξεδιψᾷ, σβήνει τὴ μεταφυσική δίψα τοῦ ἀνθρώπου. Στὴν Ἐκκλησία ἐπίσης τρέχει τὸ νερὸ τὸ ἀθάνατο τῆς θείας χάριτος, ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὴν ὑπερτάτη θυσία τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τὸ νερὸ αὐτὸ θεραπεύει, δίνει τὴν ὑγεία στὶς ἀνάπηρες καὶ τραυματισμένες ψυχές, διὰ πρεσβειῶν τῆς Παναγίας· ἀμήν.

(†) ἐπισκόπου Φλωρίνης Αὐγουστῖνου Καντιώτη

ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΟΥ ΤΡΟΠΑΙΟΦΟΡΟΥ. Δευτέρα Διακαινησίμου.

Ὁ νοητὸς δράκων

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἡ ἑορτὴ τοῦ ἁγίου Γεωργίου τοῦ μεγαλομάρτυρος. Περὶ αὐτοῦ θὰ ποῦμε λίγα λόγια στὴν ἀγάπη σας.

Ὁ ἅγιος Γεώργιος ἦταν ἕνας νέος στὴν ἡλικία ἄνθρωπος, ἀλλὰ καὶ ἕνας καινὸς ἄνθρωπος, ἄνθρωπος τῆς ἀναστάσεως τὴν ὁποία χαρίζει ὁ νικητὴς τοῦ θανάτου Χριστός.

Ὁ ἅγιος Γεώργιος εἶνε πολὺ ἀγαπητὸς στὴν πατρίδα μας, εἶνε ἕνας ἅγιος δημοφιλής. Χιλιάδες ἐκκλησίες καὶ ἐξωκκλήσια φέρουν τὸ ὄνομά του σὲ ὅλη τὴν Ἑλλάδα. Μόνο στὴν περιφέρεια τῆς μητροπόλεώς μας ἑορτάζουν δέκα ναοὶ καὶ δὲν γνωρίζει κανεὶς ποῦ νὰ πρωτοπάῃ. Εἶνε τόσο ἀγαπητὸς ὁ ἅγιος Γεώργιος, ὥστε καὶ γυναῖκες φέρουν τὸ ὄνομα Γεωργία καὶ ἑορτάζουν σήμερα. Ἦταν ἀνέκαθεν ἀγαπητός, γι᾽ αὐτὸ καὶ βασιλεῖς καὶ στρατηγοὶ ἔφεραν τὸ ὄνομά του. Εἶνε παντοῦ ἀγαπητός, καὶ ἔξω ἀπὸ τὰ σύνορά μας· καὶ στὴ Σερβία νὰ πᾶτε, καὶ στὴ Βουλγαρία, καὶ στὴ ῾Ρουμανία, καὶ στὸ Σταλινγκράντ, καὶ στὰ Οὐράλια ὄρη, παντοῦ εἶνε τὸ ὄνομά του.

Θὰ σᾶς πῶ κάτι περίεργο καὶ ὀλίγον ἀστεῖο. Εἶνε τόσο ἀγαπητὸς ὁ ἅγιος Γεώργιος, ὥστε τὸν ἀγαποῦν ἀκόμα καὶ οἱ …φιλάργυροι. Οἱ φιλάργυροι; θὰ πῆτε. Ἀκοῦστε λοιπόν. Ὅταν ἤμουν στὴν Κοζάνη, γύρω στὸ 1945, ἄκουσα μιὰ συζήτησι. Λέει κάποιος στὸν ἄλλο· «Πόσους ”ἅϊ- Γιώργηδες” θὰ μοῦ δώσῃς;». Ἐγὼ ἀπόρησα, δὲν ἤξερα τί ἐννοεῖ καὶ ρωτῶ κάποιον· –Τί σημαίνει αὐτό, «Πόσους ”ἅϊ-Γιώργηδες” θὰ μοῦ δώσῃς;»; –Ἄ, δὲν ξέρεις; λέει· «ἅϊ-Γιώργηδες» ἐμεῖς ἐδῶ λέμε τὶς λίρες Ἀγγλίας. –Καὶ τί δουλειὰ ἔχει ὁ ἅγιος Γεώργιος, ποὺ ἔζησε ταπεινὰ κι ὅ,τι εἶχε τὸ ἔδινε στοὺς φτωχούς, νὰ τὸν ἀνακατεύετε μὲ τὶς λίρες; –Ἄ, λέει, πρέπει νὰ ξέρῃς. Φέρνει λοιπὸν μιὰ λίρα καὶ μοῦ τὴ δείχνει· –Τί εἶνε ἐδῶ πάνω στὴ λίρα; εἶνε τυπωμένος ὁ ἅγιος Γεώργιος· γι᾿ αὐτὸ λοιπὸν λέμε «ἅϊ-Γιώργηδες» τὶς ἐγγλέζικες λίρες. Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ κάνει ἰδιαιτέρως ἀγαπητὸ τὸν ἅγιο Γεώργιο εἶνε τὰ θαύματά του. Πόσα εἶνε; Χιλιάδες. Ἂν θέλαμε νὰ τ᾽ ἀναφέρουμε, δὲν θὰ ἔφθανε ὁ χρόνος. Τὰ πιστεύουμε; Οἱ πιστοὶ βεβαίως τὰ πιστεύουμε· ἂν κάποιος εἶνε ἄπιστος, αὐτὸς δὲν πιστεύει τίποτα.

Ἀλλὰ τὸ μεγαλύτερο θαῦμα ποιό εἶνε; Εἶσαι σὺ ὁ ἴδιος! Ἀποροῦν μερικοὶ πῶς στὴν θεία εὐχαριστία τὸ ψωμὶ γίνεται σῶμα καὶ τὸ κρασὶ γίνεται αἷμα Χριστοῦ. Ἀλλὰ ἐσὺ τρῶς, βάζεις τροφὴ καὶ νερὸ μέσα στὸ στομάχι σου, κ᾽ ἐκεῖ τί γίνεται; Μὴ μοῦ λέτε γιὰ χημικὰ ἐργαστήρια· τὸ μεγαλύτερο χημεῖο εἶνε ὁ ἀνθρώπινος ὀργανισμός. Παίρνει τὸ νερὸ καὶ τὸ κάνει αἷμα. Πῶς γίνεται αὐτὴ ἡ μεταβολή; Δὲν ὑπάρχει ἐξήγησις. Μεγάλοι ἐπιστήμονες (γιατροί, βιολόγοι, χημικοί) δὲν μποροῦν νὰ δώσουν ἀπάντησι. Μέχρι σήμερα ἡ ἐπιστήμη δὲν μπόρεσε τὸ νερὸ νὰ τὸ κάνῃ αἷμα· αὐτὸ τὸ κατορθώνει μόνο ὁ μεγάλος Δημιουργός· τεχνητὸ αἷμα δὲν μπόρεσε νὰ φτειάξῃ ὁ ἄνθρωπος. Ἔ λοιπόν, ἐσὺ εἶσαι τὸ μεγάλο θαῦμα, τὰ ἄλλα εἶνε μικρότερα θαύματα· ἀλλὰ πρέπει νὰ χάσῃς τὰ μάτια σου, νὰ πάθουν τὰ νεφρά σου, νὰ πάθῃ ἡ καρδιά σου, νὰ πάθουν τὰ πνευμόνια σου, καὶ τότε θὰ καταλάβῃς τὸ θαῦμα καὶ τί μεγάλο πρᾶγμα εἶνε ἡ ὑγεία, τί πλοῦτος εἶνε.

Θὰ σταθῶ σὲ ἕνα μόνο ἀπὸ τὰ θαύματα τοῦ ἁγίου Γεωργίου, τὸ ὁποῖο ἔχει καὶ συμβολικὴ σημασία κ᾽ εἶνε ὠφέλιμο καὶ ἐξ ἐπόψεως διδασκαλίας. Εἶνε ἐκεῖνο γιὰ τὸ ὁποῖο ὁ ἅγιος παριστάνεται ἔφιππος σὲ νεώτερες εἰκόνες. Ὁ ἅγιος Γεώργιος εἶνε Μικρασιάτης, ὅπως καὶ πολλοὶ ἄλλοι ἅγιοι· ἡ Μικρὰ Ἀσία εἶνε τὸ λίκνον, ἡ κούνια, τοῦ Χριστιανισμοῦ. Γεννήθηκε στὴν Καππαδοκία, τὴ χώρα τοῦ μεγάλου Βασιλείου καὶ ἄλλων μεγάλων ἱεραρχῶν. Κατετάγη στὸ στρατὸ καὶ ἀνέβηκε στὰ ἀξιώματα τοῦ τριβούνου καὶ τοῦ στρατηλάτου. Κάποτε λοιπόν, καθὼς ἐπέστρεφε στὴν Καππαδοκία μετὰ ἀπὸ μιὰ ἐπιτυχημένη ἐκστρατεία, πέρασε ἀπὸ τὴν Ἀττάλεια τῆς Παμφυλίας. Ἐκεῖ ἔσωσε ἀπὸ τὸ θάνατο τὴν κόρη τοῦ βασιλέως, τὴν ὁποία εἶχαν ἀφήσει νὰ τὴ φάῃ ἕνα θηρίο, ἕνας φοβερὸς δράκοντας, μιά λάμια, ποὺ κατέτρωγε παιδιὰ καὶ ζῷα. Ὣς τότε κανείς δὲν μπόρεσε νὰ τὸ νικήσῃ, καὶ τὸ νίκησε – ποιός; ὁ ἅγιος Γεώργιος. Πλησίασε μὲ πίστι. Ὅλοι περίμεναν ὅτι θὰ κάνῃ καὶ τὸν ἅγιο Γεώργιο μιὰ μπουκιά. Αὐτὸς ὅμως εἶχε μαζί του ἕνα μικρὸ σταυρό. Ζύγισε τὸ σταυρουδάκι καὶ τὸ ἔρριξε μέσα στὸ ἀνοιχτὸ στόμα τοῦ θηρίου. Καὶ μόλις ἐκεῖνο κατάπιε στὰ σπλάχνα του τὸ σταυρουδάκι –ἂς μὴν πιστεύουν οἱ ἄπιστοι–, ἀμέσως ἔσκασε. Ἡ κόρη γλύτωσε, καὶ τότε οἱ εἰδωλολάτρες τῆς περιοχῆς ἀσπάσθηκαν τὴν πίστι τοῦ Χριστοῦ. Τέτοια εἶνε ἡ δύναμις τοῦ σταυροῦ.

–Ἄ, ἀπίστευτο! θὰ πῇ ἀμέσως κάποιος.

Ἔ λοιπόν, ἀφοῦ δὲν πιστεύεις, θὰ σοῦ δείξω μιὰ ἄλλη λάμια, ποὺ τρώει ὄχι μόνο παιδιά, ἀλλὰ καὶ ἄντρες καὶ γυναῖκες καὶ βασιλιᾶδες καὶ στρατηγοὺς καὶ παπᾶδες καὶ δεσποτάδες καὶ πατριαρχάδες καὶ ἀσκητάδες. Δράκοντας ἀπαίσιος. Καὶ δὲν εἶνε ἔξω, στὰ βουνὰ καὶ στὰ λαγκάδια· εἶνε πολὺ κοντά μας. Ποῦ; Μέσα στὴν καρδιά μας! Καὶ εὐτυχὴς θὰ εἶνε ὅποιος μπορέσῃ νὰ τὸν σκοτώσῃ ὅπως ὁ ἅγιος Γεώργιος. Ποιά εἶνε ἡ λάμια αὐτή, ποὺ δημιουργεῖ πειρασμοὺς ἀκόμα καὶ τὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα, ποὺ δὲν ἀφήνει ἥσυχο τὸν ἄνθρωπο οὔτε τὴ Μεγάλη Παρασκευή; εἶνε μία λέξις· πῶς λέγεται; «ἐγωισμός».

Εἶνε κανεὶς ποὺ δὲν ἔχει ἐγωισμό; ὑπάρχει κανείς; Δὲν ὑπάρχει. Ὁ ἐγωισμός, αὐτὸ τὸ πάθος ποὺ φωλιάζει μέσα μας, αὐτὸ τὸ δηλητήριο ποὺ τρέχει σὰν τὸ αἷμα στὶς φλέβες μας, εἶνε ὁ φοβερὸς δράκοντας· καὶ μακάριος ὅποιος ἀντιλαμβάνεται τὴν ἀπειλή του καὶ προσπαθεῖ νὰ τὸν ἐξοντώσῃ, ὅποιος ἀγωνίζεται νὰ εἶνε «ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ» (Ματθ. 11,29· βλ. 5,3).

Ὁ ἐγωισμὸς εἶνε φιλαυτία, ὑπερβολικὴ δηλαδὴ ἀγάπη καὶ προσήλωσι στὸν ἑαυτό μας, καὶ ἀδιαφορία γιὰ ὅλους τοὺς ἄλλους. Ὁ ἐγωισμὸς σπρώχνει τὸν ἄνθρωπο νὰ ὑπερτιμᾷ τὸν ἑαυτό του καὶ νὰ ὑποτιμᾷ τὸν ἄλλο· τὸν κάνει νὰ θεωρῇ τὸν ἑαυτό του ἐλέφαντα, ἐνῷ τοὺς ἄλλους νὰ τοὺς βλέπῃ μπροστά του σὰν κουνουπάκια. Ὁ ἐγωισμὸς κάνει τὸν ἄνθρωπο νὰ κατακρίνῃ ὅλο τὸν κόσμο, μὰ γιὰ τὸν ἑαυτό του νὰ μὴ δέχεται οὔτε τὴν παραμικρὴ παρατήρησι. Ὁ ἐγωισμὸς μᾶς κάνει νὰ εἴμαστε αὐστηροὶ εἰσαγγελεῖς τῶν ἄλλων καὶ θερμοὶ συνήγοροι τοῦ ἑαυτοῦ μας· μᾶς κάνει καυστικοὺς κριτὰς τῶν ἐλαττωμάτων τοῦ πλησίον μας, καὶ ἄριστους δικηγόρους ὑπερασπίσεως τῶν δικῶν μας συμφερόντων ἀλλὰ καὶ τῶν ἐλαττωμάτων καὶ κακιῶν μας.

Ὁ ἐγωισμὸς εἶνε ἐπίσης οἴησις, μιὰ μεγάλη ἰδέα καὶ ἕνα φουσκωμένο φρόνημα γιὰ τὴν αὑτοῦ μεγαλειότητα τὸ ἐγώ μας. Εἶνε τέλος ὑπερηφάνεια, δηλαδὴ ὑπεροψία, μιὰ ἰδέα φανταστικῆς ὑπεροχῆς μας. Γι᾽ αὐτὸ ὁ ἐγωισμὸς εἶνε μεγάλο κακὸ καὶ κάνει μεγάλη ζημιά· ἐξαπατᾷ καὶ ξελογιάζει τὸν ἄνθρωπο, τὸν κάνει ἕνα φαντασμένο πλάσμα ποὺ συνεχῶς ἀεροβατεῖ καὶ βρίσκεται ἐκτὸς πραγματικότητος. Καὶ τί γίνεται ὅταν ὁ ἐγωιστὴς ἀναγκαστῇ καμμιὰ φορὰ νὰ προσγειωθῇ στὴν πραγματικότητα; Τότε ἡ προσγείωσις εἶνε ὀδυνηρή. Ξυπνάει σὰν ἀπὸ κακὸ ὄνειρο ὅταν διαπιστώνῃ ὅτι ὑπάρχουν καὶ ἄλλοι γύρω του, ὅτι ἔχουν κι αὐτοὶ δικαιώματα στὴ ζωή, ὅτι ἔχουν ἀξία ἐμπρὸς στὴν ὁποία αὐτὸς ὑστερεῖ καταφανῶς. Συντρίβεται ὁ ἐγωισμός του, σπάζει τὰ μοῦτρα του ὅταν δῇ τὴν ἀληθινὴ κατάστασί του, τὴν ἀπαξία καὶ τὴ γυμνότητά του.

Αὐτὸς ὁ ἐγωισμός, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἡ λάμια, ὁ νοητὸς δράκοντας, τὸν ὁποῖο καλούμεθα νὰ χτυπήσουμε κατακέφαλα μὲ τὴ δύναμι τοῦ τιμίου σταυροῦ. Ὁ Χριστὸς μᾶς καλεῖ νὰ γίνουμε καινοὶ – νέοι ἄνθρωποι.

Πετάξτε ἀπὸ πάνω σας τὸ παλιὸ «ροῦχο». Ὅπως ὅταν ἔρχεστε στὴν ἐκκλησία εἶστε συνήθως ντυμένοι μὲ καλὰ ροῦχα, ὄχι μὲ τὰ παλιὰ ροῦχα τῆς δουλειᾶς, ἔτσι πετάξτε τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο, τὸν παλαιὸ Ἀδάμ, καὶ «ἐνδύσασθε τὸν καινὸν ἄνθρωπον», «τὸν νέον» (Ἐφ. 4,24. Κολ. 3,10). Κοντὰ στὸν ἀναστημένο Χριστὸ τὰ πάντα εἶνε νέα, λαμπρὰ καὶ ὡραῖα. Ἀλλοίμονο, ἐὰν ἀπ᾿ ἔξω εἴμαστε ὡραῖοι καὶ ἀπὸ μέσα ἄσχημοι. Ἐπιτρέψτε μου νὰ πῶ τὴν παροιμία καὶ μὴ γελάσετε – τὸ εἶπε κ᾽ ἕνας φιλόσοφος τῆς Δύσεως· οἱ ἄνθρωποι τοῦ αἰῶνος μας εἶνε «ἀπ᾿ ἔξω κοῦκλες κι ἀπὸ μέσα πανοῦκλες». Δὲν ἐννοῶ ὁ ἄνθρωπος, ὁ ἄντρας ἢ ἡ γυναίκα, νὰ μὴ ντύνεται ὡραῖα. Θέλω νὰ πῶ ὅτι θὰ εἴμαστε ὑποκριταί, ἐὰν ἔξωθεν μὲν ἐνδυώμεθα μεγαλοπρεπῶς, ἔσωθεν δὲ εἴμεθα ῥάκη. Τὸ συμπέρασμα λοιπὸν εἶνε, νὰ γίνουμε νέοι νικώντας τὸν ἐγωισμὸ ποὺ ὑπάρχει μέσα μας.

Ἂς παρακαλέσουμε τὸ Θεὸ νὰ μᾶς διορθώσῃ, νὰ σκοτώσουμε μὲ τὴ δύναμι τοῦ σταυροῦ τὸν ἐγωισμό, καὶ νὰ μᾶς ἀξιώσῃ τῆς αἰωνίου ζωῆς διὰ πρεσβειῶν τοῦ μεγαλομάρτυρος Γεωργίου καὶ πάντων τῶν ἁγίων πρὸς δόξαν Χριστοῦ· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

(†) ἐπισκόπου Φλωρίνης Αὐγουστῖνου Καντιώτη