Γνωστό πώς τά κοράκια ἔχουν ἀδυναμία στά ψοφίμια, στά πτώματα, καί ὁ λαός μας, ἔχοντας αὐτό ὑπόψη του, λέει «μέ ὁδηγό τά κοράκια, φθάνεις στά ψοφίμια».
Πολλές οἱ «ἐφαρμογές» αὐτῆς τῆς παροιμίας. Πρωτίστως ἔχει «ἐφαρμογή» στόν ἑαυτό μας· ὅταν στή ζωή μας ἔχουμε ὡς ὁδηγό τά ἔνστικτά μας, τά πάθη μας, τότε ἀναγκαστικά ὁδηγούμαστε στά «ψοφίμια», σέ (πνευματικό) νεκροταφεῖο.
Λοιπόν. Καί ὁ ἄνθρωπος καί τό ζῶο ἔχουν τά ἴδια (σωματικά) ἔνστικτα: Πεῖνα, δῖψα, ὕπνο, γενετήσιο, καί γιά τόν ἴδιο σκοπό: Γιά τήν ἐπιβίωσή τους, καί γιά τή διαιώνιση τοῦ εἴδους τους.
Μέ τό ἔνστικτο τῆς πεῖνας ὠθοῦνται στή λήψη τῆς τροφῆς, καί τρώγοντας ἐπιβιώνουν· τρῶνε γιά νά ζοῦνε, καί ὄχι ζοῦνε γιά νά τρῶνε.
Τό ἴδιο ἰσχύει καί μέ τό ἔνστικτο τῆς δίψας· ὠθοῦνται στήν πόση νεροῦ, καί πίνοντας, ἐπιβιώνουν· πίνουν, γιά νά ζοῦνε, καί ὄχι ζοῦνε γιά νά πίνουν.
Τό ἴδιο ἰσχύει καί μέ τό ἔνστικτο τοῦ ὕπνου· κοιμοῦνται γιά νά ζοῦνε, καί ὄχι ζοῦνε γιά νά κοιμοῦνται.
Τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά τό γενετήσιο ἔνστικτο· τά ζῶα «συνουσιάζονται» πρός διαιώνιση τοῦ εἴδου τους· δέν ζοῦνε γιά νά «συνουσιάζονται».
Γιά τόν ἴδιο σκοπό δόθηκε (ἀρχικά) τό ἔνστικτο αὐτό καί στόν ἄνθρωπο, δηλαδή πρός διαιώνιση τοῦ εἴδους του, πρός ἀναπαραγωγή, πρός γένεση ἐξ οὗ καί «γενετήσιο». «Φύσει ἐν ἡμῖν ἡ σπορὰ διὰ τὴν τεκνογονίαν» (Ὅσιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος. Λόγος 26:Β:41).
Ὅμως, ἀνάμεσα στό ζῶο καί στόν ἄνθρωπο ὑπάρχει μιά οὐσιαστική διαφορά, πού κάνει τό ζῶο, ζῶο, καί τόν ἄνθρωπο, ἄνθρωπο. Συνέχεια
Ιερός Ναός Αγίου Βασιλείου Πάτρας 