Λαμπρός εορτασμός στον Ι.Ν. Αγ. Βασιλείου Γλαύκου Πατρών (συνοικία Παπαθωμά) 29 & 30 Αυγούστου 2022 – Αγίου Αλεξάνδρου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως

Με λαμπρότητα και τάξη, ο Ιερός Ναός του Αγίου Βασιλείου Γλαύκου Πατρών εόρτασε πανηγυρικά  και εφέτος την μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών Αλεξάνδρου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως που αποτελεί το δεύτερο πανηγύρι του Ναού,  εξ αφορμής της φερωνύμου εικόνος της δωρήτριας Αλεξάνδρας Παπαθωμά, η οποία δώρισε εν ζωή οικόπεδο 453 τ.μ. παραπλεύρως του Ι. Ναού, στο οποίο ανεγείρεται διώροφο Ενοριακό Πνευματικό Κέντρο με υπόγειο, συνολικής δόμησις  575 τ.μ.

Την Δευτέρα 29 Αυγούστου, παραμονή της εορτής, τελέστηκε ο Μεγάλος Πανηγυρικός Εσπερινός μετ ́ Αρτοκλασίας και Θείου Κηρύγματος υπό του Αρχιμανδρίτου της Μητροπόλεώς μας π. Πολυκάρπου Τσιμιτσού,  προϊσταμένου του Ιερού Ναού Αγίας Φωτεινής Πατρών και υπευθύνου στον Ι. Ναό Αγίου Νικολάου Λεύκας.

Ανήμερα της εορτής, Τρίτη 30 Αυγούστου τελέσθηκε πανηγυρική Θεία Λειτουργία προεξάρχοντος του  Αρχιμανδρίτου και ιεροκήρυκα της Μητροπόλεώς μας π. Προκοπίου Κόρδα, ο οποίος κήρυξε και τον Θείο Λόγο.

Συλλειτούργησαν μαζί του ο προϊστάμενος του Ι. Ναού Πρωτοπρεσβύτερος π. Δημήτριος Σαββόπουλος, ο  Πρωτοπρεσβύτερος π. Δημήτριος Χαλκιόπουλος, ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Χρήστος Παπαχρυσανθάκης, ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Ανδρέας Πολίτης και ο π. Ιωάννης Δροσόπουλος.

Το απόγευμα της κυριωνύμου ετελέσθη ο Εσπερινός και η Ιερά Παράκλησις προς τον Άγιο Αλέξανδρο και ακολούθησε η λιτάνευσις της ι. εικόνος του Αγίου στους δρόμους της ενορίας. ανά την ενορία με τη συνοδεία της μπάντας του Δήμου Πατρέων.

Αξιοσημείωτη ήταν  η προσέλευση εκατοντάδων πιστών στις ιερές ακολουθίες και καθ΄όλη την διάρκεια του διημέρου της πανηγύρεως, για να προσκυνήσουν τον τιμώμενο Άγιο  και να συμμετάσχουν στις λατρευτικές εκδηλώσεις. 

ΕΚ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (3ο)

Παραβολή τοῦ ἀσπλάγχνου δούλου (Ματ. 18:23-33)

ὑπό ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

Ὅταν ὁ ἄλλος  ἔχει «κάτι» μαζί σου

«Ἕνα πρᾶγμα θά ἤθελα νά κάνω στόν ἐχθρό μου: Νά τοῦ ἔβγαζα τό μῖσος ἀπό τήν καρδιά του καί στή θέση του νά τοῦ  ἔβαζα τήν ἀγάπη» (Torquato Tasso).

Ὁ Κύριος εἶπε: «Ἄν πᾶς τό δῶρο σου στό Ναό, καί θυμηθεῖς ἐκείνη τή στιγμή στό Ναό, πώς ὁ ἀδελφός σου  ἔχει κάτι μαζί σου, ἄφησε τό δῶρο σου, καί πήγαινε, «φτιάξτα» πρῶτα μέ τόν ἀδερφό σου, καί τότε ἔλα καί πρόσφερε τό δῶρο σου» (Ματ. 5: 23). Ὁ Κύριος δέν μᾶς λέει, ἄν ἔχεις ἐσύ κάτι μέ τόν ἀδερφό σου, ἀλλά ἄν ὁ ἀδερφός σου ἔχει κάτι μέ σένα. Καί δέν λέει, «ἄν τό  θυμηθεῖς τή στιγμή πού ξεκινᾶς ἀπό τό σπίτι σου γιά τό Ναό», ἀλλά τή στιγμή πού ἔφθασες στό Ναό! Καί μπορεῖ νά  ταξίδευες  ἀκόμα καί δύο μέρες γιά νά φθάσεις στό Ναό (τότε οἱ Ἰουδαῖοι εἶχαν ἕναν Ναό!). Μήν εἰπεῖς λοιπόν «δέν πειράζει, ἔκανα τόσο κόπο, ἄλλωστε ἐγώ δέν ἔχω κάτι μαζί του, αὐτός ἔχει κάτι μαζί μου». Ὄχι! Ὁ Κύριος σε «διατάσσει» νά πάρεις ἐσύ τήν πρωτοβουλία, γιά νά συναντήσεις τόν ἄρρωστο ἀδερφό σου, καί νά τόν θεραπεύσεις! (Βλέπε & Ματ. 18:15). Ἀλλιῶς ὁ Κύριος δέν δέχεται τό δῶρο σου!

«Νά ἔρθει ἡ νύφη μου νά μοῦ μιλήσει, γιατί ἐγώ εἶμαι μεγαλύτερη!», ἔλεγε μιά πεθερά σέ ἕναν παπᾶ. Καί ὁ παπᾶς: «Τί λές κυρά μου; Ὁ Χριστός πρός χάρη σου ταπεινώθηκε· κατέβηκε ἀπό τόν Οὐρανό στή γῆ· ἔγινε ἄνθρωπος· ἐμπαίχθηκε· φτύσθηκε· ἀνέβηκε στόν σταυρό· κατέβηκε στόν τάφο· κατέβηκε στόν ἅδη, καί σύ δέν καταδέχεσαι νά ἰδεῖς τή νύφη σου καί νά τήν συγχωρέσεις;!». Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: «Ὤ, ἄνθρωπε! Ἄν περιμένεις νὰ σοῦ μιλήσει ὁ ἄλλος, δὲν ἔχεις κάνει τίποτε τὸ σημαντικό! Τουναντίον ἔχεις ὑποβιβασθεῖ πνευματικά! Ἄν τοῦ μιλήσεις πρῶτος, θὰ σὲ ἐπαινέσει ὁ Θεός! Καί τί πιὸ ὡραῖο ἀπ’ αὐτό;  Καί τί πιὸ γελοῖο ἀπὸ τὸ νὰ περιμένεις τὸν ἄλλο νὰ σπεύσει πρὸς συνάντησή σου; Τί χειρότερο ἀπὸ τὴν ἀναισθησία αὐτή; Τί κενοδοξία; Τί ὑπερηφάνια; Θὰ πεῖς: «Ὁ ἐχθρός μου εἶναι ἐλεεινός, πονηρός, διεφθαρμένος, ἀδιόρθωτος, πῶς νὰ τοῦ μιλήσω;». Ὅ,τι καὶ νὰ πεῖς, ὁ ἐχθρός σου δὲν εἶναι χειρότερος ἀπὸ τὸν διεστραμμένο Σαούλ, ποὺ κυνηγοῦσε νὰ σφάξει τὸν Δαβίδ! Καί ὅμως ὁ Δαβίδ μίλησε πρῶτος στόν Σαούλ! (Α΄ Βασ. 24:9). Τουλάχιστον, ἐσένα ὁ ἐχθρός σου δὲν σὲ κυνηγᾶ γιὰ νὰ σὲ σφάξει!» (Εἰς Δαβὶδ καὶ Σαούλ Γ΄ P.G. 54:703-4). (Σκέψου: Ἄν ὁ Χριστός εἶχε τό δικό σου σκεπτικό, οὐδέποτε θά κατέβαινε ἀπό τόν Οὐρανό στή γῆ, γενόμενος ἄνθρωπος γιά τήν δική σου σωτηρία!).

Ὁ Ἅγιος Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας Ἰωάννης ὁ Ἐλεήμων ὑβριζόταν ἄγρια ἀπό κάποιον ἱερέα του. Ὁ Πατριάρχης καταλυπήθηκε. Ὄχι ἐπειδή ὑβριζόταν, ἀλλά ἐπειδή ὁ ἱερέας του βάδιζε τήν ὁδό τῆς ἀπωλείας. Ἔπρεπε σάν δοῦλος τοῦ Χριστοῦ νά κάνει κάτι. Ὅμως ἦταν εὔκολο γι’αὐτόν νά κάνει τό πρῶτο βῆμα (νά ταπεινωθεῖ) καί μάλιστα σέ ἕναν κατώτερό του;! Ναί! Γι’αὐτόν ἦταν εὔκολο, γιατί ἦταν ταπεινόφρων! Ἀποφάσισε λοιπόν νά πέσει στά πόδια τοῦ ἱερέα του, νά τοῦ ζητήσει δημόσια «συγγνώμη» καί μάλιστα κατά τή Θ. Λειτουργία, λίγο πρίν ἀπό τήν «Μ. Εἴσοδο», (γιατί σέ λίγο θά ἔπιανε τά «Ἅγια» καί ἔπρεπε νά εἶναι καθαρός απο τήν μνησικακία). Στή συνέχεια κατέβηκε καί ἔπεσε στά πόδια τοῦ ἱερέα (πού ὅπως φαίνεται στεκόταν ἀνάμεσα στό ἐκκλησίασμα), καί τοῦ ζήτησε δημόσια συγχώρηση! Ὁ ἱερέας συνετρίβη! Ἔπεσε καί αὐτός στά πόδια τοῦ Πατριάρχη καί ἔτσι ἐπῆλθε συμφιλίωση! (Μέγας Συναξαριστής,  τ. ΙΑ΄ σελ. 361-362 ). Ἔτσι κάνουν οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ προκειμένου νά σώσουν μιά ψυχή. Δέν περιμένουν δηλαδή τόν ἔνοχο, νά ἔρθει γιά νά τούς συναντήσει, ἀλλά τόν ἀναζητοῦν ἀπό μόνοι τους!

«Ἄς μή φροντίζει ὁ καθένας σας μόνο γιά ὅ,τι ἐνδιαφέρει τόν ἴδιο, ἀλλά  καί γιά ὅ,τι ὠφελεῖ τούς ἄλλους». (Φιλ. 2:3-4). Ἄν λοιπόν σέ ἀφορᾶ ἡ σωτηρία τοῦ ἀδελφοῦ σου, πού ἐξ αἰτίας σου καλλιέργησε μῖσος στήν καρδιά του, θά πρέπει νά κάνεις κάτι γιά τή σωτηρία του· νά ταπεινωθεῖς· (ὅπως ταπεινώθηκε γιά σένα ὁ Χριστός!). Καί  νά πᾶς σέ αὐτόν τόν ἄρρωστο ἀδερφό σου μέ ταπείνωση καί ἀγάπη γιά νά τόν θεραπεύσεις (καί ὄχι γιά νά τόν ἐπιπλήξεις ἤ νά βγάλεις τά ἀπωθημένα σου). «Ἄς μὴν ἐξετάζεις λοιπόν ἂν ὁ ἐχθρός σου σέ  ἐχθρεύεται δικαίως ἢ ἀδίκως, ἀλλὰ νὰ προσπαθεῖς νὰ μή σέ ἐχθρεύεται καθόλου. Καὶ ὁ γιατρὸς δὲν ἐξετάζει, ἂν ἔπρεπε ἢ ὄχι νὰ ἀρρωστήσουμε, ἀλλὰ προσπαθεῖ, πῶς νὰ μᾶς κάνει καλά. Κάνε,λοιπόν, ὅ,τιδήποτε· ὑπέμεινε τά  πάντα, προκειμένου νὰ «βγάλεις» ἀπὸ τόν ἐχθρόν σου τὴν κακία, ποὺ ἔχει μέσα του γιά σένα» (Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, εἰς Δαβὶδ καὶ Σαούλ Α΄ P.G. 54:687).

Καί ὅταν αὐτό τό  πετύχεις, «ἐκέρδησας τόν ἀδελφόν σου», λέει ὁ Χριστός (Ματ. 18:15). Δέν λέει «ἐκέρδησε ἐκεῖνος τόν ἑαυτόν του», ἀλλά καί ἐσύ, ὁ ἀθῶος «ἐκέρδησας αὐτόν». Δείχνοντας μέ αὐτό, ὅτι μέχρι τώρα, εἴχατε καί οἱ δυό ζημιά. Ἐσύ ἔχανες τόν ἀδελφόν σου, αὐτός ἔχανε τήν σωτηρία του! (Ἅγιος Ἰωάννης  ὁ Χρυσόστομος, Ξ΄(60^η)  εἰς τό κατά Ματθαῖον P.G. 58:583) Κερδίζοντας τόν ἀδερφό σου, σώζεις καί τόν ἀδερφό σου καί τόν ἑαυτόν σου, κατά τό λόγο τοῦ ἀποστόλου καί ἀδελφοθέου Ἰακώβου: «Αὐτός πού ἐπέστρεψε ἕνα ἁμαρτωλό ἀπό τήν πλάνη τοῦ δρόμου του, θά σώσει μιά ψυχή ἀπό τό θάνατο (τήν ψυχή τοῦ ἁμαρτωλοῦ), καί θά καλύψει πλῆθος ἁμαρτιῶν (δικῶν του). (Ἰακ. 5:20). Πόσο «πλούσιοι» μποροῦμε νά γίνουμε στόν κόσμο αὐτό, ὅταν  ἔχουμε σάν ὁδηγό τόν σωτῆρα Χριστό καί ὄχι τά θανατηφόρα πάθη μας.

«Ὅσο ζοῦμε, οἱ ἄνθρωποι μᾶς προσφέρουν ἀγκάθια· ὅταν πεθάνουμε, τριαντάφυλλα» (Anatol France). Ἐμεῖς, ἄς «μετατρέπουμε» τά ἀγκάθια σέ τριαντάφυλλα!

ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΜΟΛΥΒΙ

π. Δημητρίου Μπόκου

Εἴμαστε πολὺ παράξενοι ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι. Τὸ κακὸ ποὺ θὰ μᾶς κάνει κάποιος, τὸ θεωροῦμε πολὺ μεγάλο. Τὸ κακὸ ποὺ κάνουμε ἐμεῖς μιὰ ὁλόκληρη ζωή καταφρονώντας τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τὸ θεωροῦμε ἕνα τίποτε. Ὅμως ὁ Χριστὸς στὴν παραβολὴ τῶν μυρίων ταλάντων (Κυριακὴ ΙΑ΄ Ματθαίου) ἀντιστρέφει τὰ πράγματα. Τὴν ὀφειλὴ τῶν ἄλλων πρὸς ἐμᾶς τὴ λογαριάζει μικρή: 100 δηνάρια (90 χρυσὲς δραχμὲς τῆς ἐποχῆς ἐκείνης). Τὴ δική μας ὀφειλὴ πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἄλλους, πολὺ μεγάλη: 10.000 τάλαντα (60 ἑκατομμύρια χρυσὲς δραχμές).

Ὁ γέροντας Ἐφραὶμ τῆς Ἀριζόνας κάνει τὴ δική του παρομοίωση: Τὰ δικά μας πταίσματα εἶναι ὁλόκληροι τόμοι, ὁλόκληρα πολυσέλιδα βιβλία, ὁλόκληρη βιβλιοθήκη. Ἐνῷ τῶν ἄλλων πρὸς ἐμᾶς μιὰ μικρὴ σελίδα, ἢ ἔστω λίγες σελίδες. Καὶ ἀναρωτιέται: Πῶς ὁ Θεὸς θὰ διαγράψει ὅλους τοὺς τόμους μὲ τὰ δικά μας ἁμαρτήματα, ὅταν ἐμεῖς δὲν θελήσουμε μιὰ μόνο σελίδα νὰ διαγράψουμε, τῶν ἀδελφῶν μας τὰ πταίσματα; Καὶ ἐπεξηγεῖ ὁ ἁγιασμένος γέροντας:

Τὸ ὁποιοδήποτε κακὸ ποὺ μᾶς ἔκανε ὁ ἄλλος, δὲν εἶναι τόσο μεγάλο, ὅσο μᾶς φαίνεται. Καὶ σ’ ὅλη τὴ ζωὴ νὰ διαρκέσει, θὰ περάσει κάποια μέρα. Δὲν ἔχει αἰώνια ἰσχὺ καὶ ὕπαρξη. Τὸ κακὸ ὅμως ποὺ κάνουμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι στὸν ἑαυτό μας, ὅταν δὲν συγχωροῦμε, εἶναι χωρὶς τέλος. Ἔχει αἰώνια ἰσχύ. Θὰ «τιμωρούμεθα» αἰώνια. Ἔχουμε λοιπὸν νὰ διαλέξουμε μεταξὺ δύο κακῶν. Τὸ ἕνα εἶναι παροδικό, τὸ ἄλλο αἰώνιο.

Ἂν κάποιος εἶναι Χριστιανὸς Ὀρθόδοξος καὶ πιστεύει στὸν Θεό, δὲν πρέπει νὰ τοῦ λείπει τὸ κόκκινο μολύβι. Τί θὰ πεῖ αὐτό; Στὰ ἐπίσημα βιβλία οἱ διαγραφὲς γίνονται μὲ κόκκινο μολύβι. Μὲ αὐτὸ τὸ μολύβι θὰ διαγράφει ἀπὸ σήμερα κάθε φταίξιμο τοῦ ἀδελφοῦ του. Καὶ ἀδελφός του εἶναι κάθε ἄνθρωπος, γνωστὸς καὶ ἄγνωστος. Τὸ μολύβι αὐτὸ θὰ τοῦ χρησιμεύσει σὰν κλειδί. Θὰ τὸ βάλει στὴν κλειδαριὰ τῆς πόρτας τοῦ Παραδείσου καὶ θὰ ἀνοίξει.

Ἐφόσον ἀκόμη τὸ νῆμα τῆς ζωῆς μας δὲν κόπηκε, μποροῦμε νὰ συγχωρήσουμε. Μποροῦμε νὰ πάρουμε τὴν ἡρωικὴ ἀπόφαση “ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν”, ποὺ λέμε στὴν Κυριακὴ προσευχή. Τί λέμε ἐκεῖ στὸν Θεό; «Συχώρεσέ με, Θεέ μου, ὅπως συγχωρῶ καὶ ἐγώ». Ὅταν ὅμως δὲν συγχωροῦμε, λέμε ψέματα. Ψευδόμεθα κάθε φορὰ ποὺ προσευχόμεθα μὲ τὸ «Πάτερ ἡμῶν», διότι, ἐνῷ δὲν συγχωροῦμε, ἀπαιτοῦμε συγχώρηση ἀπὸ τὸν Θεό. Νὰ συγχωροῦμε, ὁπότε καὶ ὁ Θεὸς θὰ μᾶς συγχωρήσει. Μᾶς εἶπε, α) στὴν προσευχή μας πρῶτα νὰ ζητᾶμε νὰ συγχωρήσει ὁ Θεὸς ὅλους ἐκείνους ποὺ μᾶς ἔκαναν κακό. β) Νὰ συγχωρήσει ἐπίσης καὶ ὅλων τῶν ἀνθρώπων τὶς ἁμαρτίες. Καὶ γ) μετὰ νὰ ζητᾶμε νὰ συγχωρήσει και ἐμᾶς, ποὺ τοῦ πταίσαμε δυστυχῶς πολὺ περισσότερο (ἀπὸ ὁμιλία Γέροντος Ἐφραίμ, Ἡ συγχώρηση τῶν ἐχθρῶν).

Συγχωρώντας λοιπὸν ἀφειδῶς, πλούσια, τὸν κάθε ἄνθρωπο ποὺ μᾶς κάνει κακό, ἀποκτοῦμε θάρρος, παρρησία στὴν προσευχὴ νὰ ζητάμε ἀπ’ τὸν Θεὸ τὴν αἰώνια συγγνώμη μας. Μιὰ τέλεια προοπτικὴ γιὰ μᾶς! Δὲν μᾶς ἀρκεῖ;

«Ἀντιύλη» – Ἱ. Ναὸς Ἁγ. Βασιλείου, Πρέβεζα. E-mail: antiyli.gr@gmail.com

ΑΓΙΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΦΑΝΟΥΡΙΟΥ 27-8-2022

Πνευματικό «Ντόπινγκ»

Τον Απρίλιο του 2008, βγήκε στον «αέρα» ένα σκάνδαλο απ’ τον αθλητισμό, πού τάραξε τα νερά στο χώρο αυτό. 11 αθλητές από τούς 14 της ομάδος άρσεων βαρών, βρέθηκαν ντοπαρισμένοι! (σ.σ. «Ντόπινγκ» είναι η χορήγηση χημικών  ουσιών στο σώμα των αθλητών, που διεγείρουν το νευρικό και μυϊκό σύστημα του ανθρώπου τόσο πολύ, ώστε να αυξάνετε η αντοχή  των αθλητών, στην κόπωση, στον πόνο και στη δύναμη, στα όριά τους).  Σάλος στα Μ.Μ.Ε! Ραδιόφωνα, εφημερίδες, τηλεοράσεις!

Το ίδιο σενάριο είχε επαναληφθεί  20 χρόνια πριν το 1988 στους Ολυμπιακούς αγώνες στη Σεούλ με τους κορυφαίους σπρίντερ: τον Καναδό Μπέν Τζόνσον και τον Αμερικανό Κάρλ Λιούις, πρωταθλητές στα 100μ. δρόμου ταχύτητας με χρόνο κάτι λιγότερο από 10΄΄. Αυτά τα γεγονότα συντάραξαν τότε τον κλασικό αθλητισμό! Είχε ειπωθεί τότε ότι ο Μπέν Τζόνσον είχε τόσο πολύ ντοπαριστεί, ώστε μπορούσε να δαμάσει μιά τίγρη! Τι υπερδυνάμεις! (υπεράνθρωποι!)

Όμως το Ντόπινγκ έχει  φοβερές παρενέργειες! Βλάβες στα νεφρά στο συκώτι, στο νευρικό σύστημα, στους  μυς, με απώτερη κατάληξη καρδιακά επεισόδια, πρόωρα εγκεφαλικά,  καρκίνο και τέλος τον θάνατο!

 Ό Κάρλ Λιούις με  τέσσερα χρυσά μετάλλια σε  Ολυμπιακούς αγώνες, έμεινε παράλυτος σε καροτσάκι! Αλλά το κακό έχει και συνέχεια!  

Στην εφημερίδα «Βήμα» (8/4/2008), διαβάζουμε: Ντόπινγκ στα θρανία! «Η δίψα για δόξα και χρήμα δηλητηριάζει τη νεολαία. Οι ευθύνες της πολιτείας και ο ρόλος της οικογένειας». Τι μας λέει αυτό; Ότι χάρη του πλούτου και της δόξας, ρισκάρουν κάποιοι και τη ζωή τους ακόμη!

Ντόπινγκ έκανε και ο Άγιος Φανούριος! Όχι στο σώμα, για να βγει πρωταθλητής δρόμου, αλλά στην ψυχή για να βγει πρωταθλητής στο δρόμο της  αγιότητας. Ναι! Είχε δίψα για  «πλούτο», όχι υλικό, αλλά πνευματικό (θησαυρό ουράνιο)  και για «δόξα», όχι ανθρώπινη, επίγεια, αλλά Θεία Δόξα, ουράνια! «Ντοπαρίστηκε» από τη δύναμη της Αναστάσεως, πήρε αυτό το «όπιο του λαού», όπως ονόμαζαν την πίστη μας οι άθεοι και στάθηκε απέναντι στα  μαχαίρια των ειδωλολατρών!

Και μετά ακλούθησαν τα μαρτύρια! Εν συντομία μόνο θα τα αναφέρουμε, όπως ακριβώς τα αναπαριστά η θαυματουργική εικόνα του Αγίου που βρέθηκε στη Ρόδο. Αρχικά τον πετροβόλησαν στο κεφάλι, μετά τον κτύπησαν με ρόπαλα, του ξέσχισαν τις σάρκες με αιχμηρά σιδερένια εργαλεία, έκαψαν το σώμα του με αναμμένες λαμπάδες, τον έδεσαν σε μάγκανο που συντρίβει τα κόκκαλα καθώς περιστρέφεται, τον καταπλάκωσαν με μιά μεγάλη πέτρα, του έβαλαν στις παλάμες αναμμένα κάρβουνα και τέλος τον έριξαν σε ένα καμίνι και τον έψησαν ζωντανό.

Ανατριχιάζουμε όταν ακούμε τα  φρικτά και σκληρά μαρτύρια που υπέβαλλαν τον Άγιο! Πόσο μάλλον να τα πάθουμε! Θα αναρωτηθούμε: Μα δεν πονούσε; Ασφαλώς και πονούσε, αλλά όταν κάποιος είναι «ερωτευμένος» δεν υπολογίζει κανένα κόπο και κανένα πόνο προκειμένου να βρεθεί κοντά στο αγαπημένο του πρόσωπο. Σύμφωνα με την διδασκαλία των αγίων της Εκκλησίας μας: ‘’Ὁ δούλος πρέπει να αγαπά τον Χριστό, όπως ὁ εραστής την ερωμένη του’’. Διαβάζουμε στη «Κλίμακα» του οσίου Ιωάννη του Σιναΐτη: «Πόθου του προς τον Θεόν, ο των σωμάτων έρως τύπος γενέσθω σοι»  (Λογ. ΚΣΤ΄, λα΄129).

Να το πούμε πιο απλά, με βάση τις δικές μας γήινες εμπειρίες. Όταν ένας ερωτευμένος περιμένει να συναντήσει την αγαπημένη του, ούτε αποστάσεις, ούτε κούραση, ούτε χιόνι, ούτε ανεμοθύελλα, ούτε το καύμα του ήλιου, υπολογίζει! Όλες τις δυσκολίες και την καταπόνηση του σώματος, τα ξεπερνά και τα υπερβαίνει, γιατί ο πόθος του για τη συνάντηση αυτή, είναι πιο δυνατός και ακαταμάχητος! Κάτι αντίστιχο συμβαίνει και με τους «εραστές» του Χριστού…

Ο Άγιος Ιερώνυμος (+420), στο λόγο του ‘’Περί Παρθενίας’’, (σελ.121) σημειώνει:  Για εκείνον πού αγαπά, τίποτε δεν είναι σκληρό. Κανένας κόπος δεν είναι δύσκολος για εκείνον πού έχει πόθο. Σκέψου πόσα υπέφερε ὀ Ἰακώβ για να πάρει σύζυγο την Ραχήλ. «Ήταν, λέγει ἡ Γραφή, ὁ Ἰακώβ  επτά χρόνια δούλος για την Ραχήλ. Και του εφάνηκαν σαν λίγες ημέρες, επειδή την αγαπούσε πολύ» (Γεν. 29:20). Και για αυτό, και ὁ ίδιος αργότερα έλεγε: «Την ημέρα με έκαιγε ο ήλιος και την νύκτα επάγωνα» (Γεν. 21:40).

Εμείς γιατί δεν μπορούμε να υποφέρουμε για την αγάπη του Χριστού ούτε ένα πικρό λόγο;  Γιατί ντρεπόμαστε να δώσουμε τη μαρτυρία μας ως χριστιανοί; Ντρέπονται κάποιοι εκ των «χριστιανών» σήμερα, να ΄πούν ότι εξομολογούνται, ότι εκκλησιάζονται, ότι νηστεύουν!!!  Προτιμούν την μαγειρίτσα από την αναστάσιμη λειτουργία!  Είναι αυτό εμπειρία της αναστάσεως;  Είναι πίστη αληθινή, ζωντανή; Είναι μετοχή στο μαρτύριο και τη ζωή του αγίου; Είναι  μίμηση αγίου;

Σε μια ωραία ανάρτηση που επιγραφόταν: «Το παράπονο του Χριστού», έγραφε το εξής:  Με λέτε φώς, αλλά δεν με ακλουθείτε! Με λέτε ανάσταση, αλλά μένετε στην  πτώση, με λέτε ζωή, αλλά ζείτε στο θάνατο! Όντως είναι η σκληρή πραγματικότης που «ενσαρκώνουν» οι περισσότεροι εκ των Χριστιανών!

Ο Φρανσουά Μωριάκ, μεγάλος Γάλλος λογοτέχνης (+1970), μιλούσε κάποτε με ένα νεαρό. Ὁ νεαρός του έλεγε: Διστάζω να ακολουθήσω τον Χριστό, γιατί θα πουν ότι «είμαι όπιο για την κοινωνία!» Λάθος, παιδί μου! -του απαντά- Θα σου δώσει τέτοια δύναμη ο Χριστός, ώστε θα γίνεις παλληκάρι! Δεν θα λογαριάζεις τίποτε! Αυτή τη δύναμη της ομολογίας και της μαρτυρίας στο σύγχρονο κόσμο εύχομαι δια πρεσβειών του  Αγίου Φανουρίου να τη χαρίσει σε όλους μας ο Πανάγαθος Θεός.

π. Δ. Σ.

«Καί ἐξῆλθεν πῦρ παρά Κυρίου»

«Καί ἐξῆλθεν πῦρ παρά Κυρίου»

(Λευ.10:2).

ὑπό Ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

Συνεχίζεται στό διαδίκτυο ἡ συζήτηση, ἄν θά πρέπει ἤ ὄχι νά λέγονται τά Ἐγκώμια τῆς Παναγίας στήν Ἐκκλησία. Ὅμως, τό βασικό ἐρώτημα πού πρέπει νά τεθεῖ, εἶναι, ἄν ὁ κάθε Ἱερέας ἤ Ἀρχιερέας ἔχει τό δικαίωμα νά ἀλλάζει «κατά τό δοκοῦν» τά τελούμενα στή λατρεία.

Οἱ ἱερεῖς, Ναβάδ καί Ἀβιούδ, παιδιά τοῦ Ἀαρών πρόσφεραν στόν Κύριο «ἀλλότριον πῦρ, οὐ προσέταξε Κύριος αὐτοῖς» (Λευ.10:1). Καταφρόνησαν, δηλαδή, τήν παραδεδομένη τάξη, κάνοντας καινοτομία. Ὅμως, στό Κύριο δέν ἄρεσε αὐτή ἡ καινοτομία. «Καί ἐξῆλθεν πῦρ παρά Κυρίου, καί κατέφαγεν αὐτούς καί ἀπέθανον ἔναντι Κυρίου» (Λευ.10:2). Καί ἄν ὁ Κύριος ἦταν τόσο ἀπαιτητικός στήν Παλαιά Διαθήκη, καί γιά τό θέμα αὐτό, ἄς σκεφθοῦμε πόσο ἀπαιτητικός εἶναι τώρα, στήν Καινή Διαθήκη!

Καί ὁ Κύριος μέ αὐτή Του τήν ἀντίδραση, « ἐξῆλθεν πῦρ παρά Κυρίου», θέλει νά μᾶς εἰπεῖ, ὅτι δέν ἔχουμε δικαιώματα σ’αὐτά πού μᾶς παραδόθησαν στή λατρεία, στήν Ἐκκλησία, γιατί ἀκριβῶς δέν εἶναι πράγματα δικά μας. Ἡ καταφρονησή τους ἤ ἡ ἀλλοίωσή τους εἶναι δεῖγμα αὐθαιρεσίας. Καί ἄς μήν ἐκλαμβάνουμε τήν αὐθαιρεσία ὡς δεῑγμα εὐλαβείας ἤ ἄσκηση οἰκονομίας! 

Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι ἡ Ἁγία Ζ΄Οἰκουμενική Συνοδος, ὁρίζει βαρύτατα ἐπιτίμια σέ ὅσους ἐπιχειροῦν νά ἀλλάξουν κάτι ἀπό τά παραδεδομένα. «Τούς τολμῶντες (…) τάς ἐκκλησιαστικάς παραδόσεις ἀθετεῖν καί καινοτομίαν τινι ἐπινοεῖν. Ἐπισκόπους μέν ὄντας ἤ κληρικούς καθαιρεῖσθαι προστάσσομεν, μονάζοντας δέ ἤ λαϊκούς τῆς κοινωνίας ἀφορίζεσθαι». (Ὅρος Ζ΄Οἰκουμενικῆς Συνόδου).

Γι’αὐτό ἡ (πρώτη) ἀντίδραση τῆς ἐπισήμου Ἐκκλησίας μας στό θέμα τῶν Ἐγκωμίων τῆς Παναγίας, ἦταν σύμφωνη μέ τό γράμμα καί τό πνεῦμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καί γι’αὐτό τά ἀπαγόρευσε. «Ἡ τοιαύτη ἀκολουθία εἶναι ἀσυνήθης καί πάντη ξένη εἰς τήν καθ’ ὅλον ὀρθόδοξον Ἀνατολικήν τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν…ἡ Σύνοδος ἀπηγόρευσεν αὐτήν...» (Ἐγκύκλιος 135. Ἀριθμ. πρωτ.4319/15.4.1865).  

Καί ἕνα τελευταῖο: Ἡ γνωστή «Ἔνορκη Διαβεβαίωση» μεταξύ τῶν ἄλλων περιλαμβάνει: «θά τηρῶ τάς ἱεράς Παραδόσεις». Λοιπόν; Πρέπει ἤ ὄχι νά τηρεῖται αὐτή ἔνορκη ὑπόσχεση, δέσμευση;!