Υπόδειγμα Πρωθυπουργού

 Ο Νικόλαος Πλαστήρας ήταν δεινός συνταγματάρχης του ελληνικού στρατού κατά την μικρασιατική εκστρατεία (1919-1922).«Σαϊτάν ασκέρ», «τάγμα του σατανά» αποκαλούσαν οι Τούρκοι το στράτευμα του.  Σαν συνταγματάρχης ζούσε σπαρτιάτικα·   για να μπορεί να βοηθάει τους στρατιώτες του και τους αξιωματικούς του. Δεν του «έκανε καρδιά» να τρώει, να πίνει, να γλεντάει  και ο διπλανός του να υποφέρει. «Το μισθό του διοικητού μου (καταθέτει ο υπασπιστής του Παπαθανασόπουλος) τον έπαιρνα εγώ. Κατ’ εντολήν του διετίθετο: Στα αυστηρότατα  περιορισμένα προσωπικά του έξοδα και στις  ανάγκες των στρατιωτών του! Αν περίσσευε κάτι, το διέθετε στο συσσίτιο των αξιωματικών». (Βλ. Γιώργου Μακαρονά, Νικόλαος Πλαστήρας, πενήντα χρόνια απουσίας, Ιστορία, (εικονογραφημένα) εκδοτικός οργανισμός, Πάπυρος, τ. 421, Ιούλιος 2003, σελ. 39-49).

«Η ΕΛΠΙΣ ΗΜΩΝ, ΔΟΞΑ ΣΟΙ»

Ο Γάλλος πολιτικός και συγγραφέας André Malraux (+1976) παρακολούθησε ένα Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γαλλίας, στη δεκαετία (1930-1940).
Ένας σύντροφος παρουσίαζε με ενθουσιασμό το πρόγραμμα του Κόμματος, «θα κάνουμε εκείνο, θα κάνουμε το άλλο, θα, θα, θα». Τη στιγμή εκείνη πετάχτηκε ένας συνάδελφός του (πιθανότατα μεγάλης ηλικίας) και του έθεσε όλος αγωνία το ερώτημα: «Σύντροφε! Και τι θα γίνει με τον θάνατο;!». Τι απάντησε λοιπόν ο λαλίστατος σύντροφος; Και τι απάντησαν όλοι οι σύντροφοι του Συνεδρίου, που είχαν λύσεις για όλα τα θέματα;!

Τι σημαίνει «Διακαινήσιμος»;

Εἶναι ἡ Ἑβδομάδα πού ἀρχίζει ἀπό τήν Κυριακή τοῦ Πάσχα καί τελειώνει τό Σάββατο (τοῦ Πάσχα). Ὀφείλει τήν ὀνομασία της στήν Βάπτιση (δια-καίνιση – ἀνακαίνιση) τῶν Κατηχουμένων, πού γινόταν στήν ἑσπερινή Λειτουργία τοῦ Μ. Σαββάτου· γινόταν τήν «σημαδιακή» αὐτή μέρα, γιατί εἶναι (ἡ Βάπτιση) μετοχή στόν θάνατο, στήν ταφή καί στήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ (Ρωμ. 6:4).
Βαπτίζονταν ὁλόγυμνοι μακρυά ἀπό τά μάτια τοῦ ἐκκλησιάσματος· ἔξω ἀπό τό Ναό στά εἰδικά βαπτιστήρια· ξεχωριστά οἱ ἄνδρες, ξεχωριστά οἱ γυναῖκες· ἔχοντας σάν ἀναδόχους οἱ μέν γυναῖκες, γυναῖκες, οἱ δέ ἄνδρες, ἄνδρες.
Βαπτισμένοι πιά, ἔμπαιναν στόν Ναό μέ τούς λευκούς χιτῶνες τους, μέ λαμπάδες ἀναμμένες στά χέρια τους, ψέλνοντας «ὅσοι εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε»· στέκονταν σέ εἰδική «ἐξέδρα» (ἦταν τά «τιμώμενα» πρόσωπα τῆς Ἐκκλησίας)· παρακολουθοῦσαν τήν Θ.Λειτουργία καί στό τέλος κοινωνοῦσαν.