ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Θεραπεία δύο Τυφλών

(Μτ. 9:27-34)

ὑπό ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

Ἐπιμονή στήν προσευχή

Ὁ Κύριος γύριζε ἀπό τό σπίτι τοῦ Ἰαείρου (Μτ. 9:27), ὅπου εἶχε ἀναστήσει τήν νεκρή του κόρη (Μτ. 9:18-25) καί πήγαινε σέ ἄλλο σπίτι (πιθανόν στό σπίτι τῆς πεθερᾶς τοῦ Πέτρου ὅπου φιλοξενεῖτο). Καθ’ ὁδόν δυό τυφλοί Τοῦ φώναζαν: «Ἐλέησέ μας, Υἱέ Δαβίδ». Καί ὁ Χριστός συνέχισε τό δρόμο Του, χωρίς νά τούς δίδει σημασία. Οἱ τυφλοί Τόν ἀκολουθοῦσαν, ἐπιμένοντας, φωνάζοντας «ἐλέησέ μας!». Ὁ Χριστός καί πάλι «ἀδιάφορος», ὥσπου μπῆκε μέσα στό σπίτι. Μπῆκαν καί οἱ τυφλοί! Καί τώρα, ἐκεῖ μέσα στό σπίτι, ὁ Χριστός «ἀποφάσισε» νά τούς θεραπεύσει. Καί τούς θεράπευσε (Μτ. 9:27-30).

Καί σίγουρα διερωτώμαστε, γιατί ὁ ἀγαθός Χριστός δέν σταμάτησε πρός χάρη τους στό δρόμο, γιά νά τούς κάνει καλά, (ὅπως ἔκανε σέ μιά ἄλλη παρόμοια περίπτωση) (Λκ. 18:35-43), ἀλλά τούς «ἀνάγκασε» νά Τόν ἀκολουθήσουν μέχρι τό σπίτι. Καί ἦταν τυφλοί…!

Καί βέβαια ὁ Χριστός δέν τό ἔκανε οὔτε ἀπό ἀδιαφορία, οὔτε ἀπό σκληροκαρδία, οὔτε ἐπειδή ἦταν κουρασμένος καί βιαζόταν νά πάει τό συντομότερο στό σπίτι, ἀλλά ἤθελε νά μᾶς διδάξει: Ὅταν Τοῦ ζητᾶμε κάτι, θά πρέπει νά ἐπιμένουμε, ζητώντας! Οἱ δύο λοιπόν τυφλοί, πῆραν αὐτό πού ζητοῦσαν, ἐπειδή ἐπέμειναν ζητώντας καί παρακαλώντας τόν Κύριο. (Ἄν δέν ἐπέμειναν;!).

Κάτι ἀνάλογο ἔκανε ὁ Χριστός καί σέ ἕναν ἄλλο τυφλό, πού στεκόταν στήν εἴσοδο τῆς πόλεως Ἱεριχώ καί ζητοῦσε ἐλεημοσύνη (Λκ. 18:35-43). Φώναζε στό Χριστό, «Υἱέ τοῦ Δαβίδ, σπλαχνίσου με» (Λκ. 18:38). Ὁ Χριστός τόν ἄκουγε, ἀλλά δέν τοῦ ἀπαντοῦσε. Καί αὐτός συνέχιζε νά φωνάζει. Οἱ ὄχλοι πού συνόδευαν τόν Χριστό, ἔκαναν (στόν τυφλό) «σύσταση», νά πάψει νά φωνάζει, ἀλλά αὐτός συνέχιζε νά φωνάζει καί μάλιστα ἀκόμα πιό δυνατά (Λκ. 18:39). Μετά ἀπό τίς πολλές καί ἐπίμονες κραυγές του, ὁ Χριστός «ἀποφάσισε» νά Τόν ἀκούσει. Σταμάτησε λοιπόν μέσα στό δρόμο καί τοῦ ἔδωσε τό φῶς του (Λκ. 18:40-42). Τό ἴδιο «τέστ» ἔκανε καί στή Χαναναία· τήν ἄφησε νά φωνάζει καί πάλι καί πάλι, τήν «πρόσβαλε» καί ἀπό πάνω, καί παρόλα αὐτά συνέχιζε νά φωνάζει, ὥσπου ὁ Χριστός «ἀναγκάσθηκε» νά τῆς κάνει τή χάρη (Μτ. 15:21-28) «Ἄς γίνει αὐτό πού θέλεις», τῆς εἶπε. « Καί ἡ κόρη της ἔγινε καλά ἀπό τήν στιγμή ἐκείνη» (Μτ. 15:28).

Ὁ Κύριος γιά νά μᾶς κάνει νά ἐπιμένουμε στίς προσευχές μας (Λκ. 18:1) εἶπε τή γνωστή παραβολή τοῦ σκληρόκαρδου καί ἀθεόφοβου δικαστή πού ἱκανοποίησε τό αἴτημα τῆς χήρας, ἐπειδή καί μόνο τόν ἐνοχλοῦσε πάλιν καί πολλάκις (Λκ. 18:2-8). Ἄς τήν διαβάσουμε μέ προσοχή (γιατί εἶναι «παραβολή» πού ὁ Χριστός ἔφτιαξε εἰδικά γιά μᾶς): «Σέ κάποια πόλη ἦταν κάποιος δικαστής, πού Θεό δέν φοβόταν καί ἀνθρώπους δέν ντρεπόταν. Στήν πόλη ἐκείνη ἦταν ἐπίσης μιά χήρα, καί ἐρχόταν σ’αὐτόν καί τοῦ ἔλεγε: “Δός μου τό δίκαιό μου ἀπέναντι τοῦ ἀντιδίκου μου”. Γιά ἀρκετό δέ χρόνο ἀρνήθηκε. Ἀλλ΄ ὕστερα εἶπε μέσα του : “Ἄν καί τό Θεό δέν φοβοῦμαι, καί ἄνθρωπο δέν ντρέπομαι, ὅμως, ἐπειδή ἡ χήρα αὐτή μέ ἐνοχλεῖ, θά τῆς δώσω τό δίκαιο, γιά νά μήν ἔρχεται καί μοῦ βγάζη τήν ψυχή”». (Λκ. 18:2-5). Καί ὁ Κύριος στή συνέχεια τούς ὁδήγησε στό συμπέρασμα: «Ὁ δέ Θεός δέν θά δικαιώσει τούς ἐκλεκτούς Του, πού κραυγάζουν πρός Αὐτόν ἡμέρα καί νύχτα, καί τούς εὐσπλαγχνίζεται; Σᾶς βεβαιώνω, ὅτι γρήγορα θά τούς δικαιώσει!» (Λκ. 18:7-8).

Ἔχουμε τόσο λίγη ἐμπιστοσύνη στήν ἀγάπη τοῦ Κυρίου, ὥστε ὅταν χρειασθεῖ νά προσευχηθοῦμε γιά κάποιο αἴτημά μας, προσευχόμαστε μέν δυό – τρεῖς φορές χαλαρά, (γιατί ἄν προσευχόμασταν μέ τήν καρδιά μας, δέν θά σταματούσαμε) καί μετά περιμένουμε νά ἱκανοποιήσει τό αἴτημά μας! Καί ἐπειδή δέν μᾶς τό ἱκανοποιεῖ, στρεφόμαστε ἐναντίον Του. Μᾶς θυμίζει τό ἑξῆς φαιδρό περιστατικό:

Ἕνας χωρικός ἀπό ὀρεινό, μικρό χωριό κατέβηκε στήν πόλη γιά νά πάει στό γιατρό. Ὁ γιατρός ἀφοῦ τόν ἐξέτασε, τοῦ εἶπε: · «Θά πρέπει νά κάνεις εἴκοσι μπάνια στή θάλασσα». «Εἶναι δύσκολο· γιατί δέν ἔχουμε θάλασσα στό χωριό μας. Θά πρέπει νά ἀφήσω τήν οἰκογένειά μου καί τίς δουλειές μου», τοῦ ἀπάντησε ὁ χωρικός. «Θά πρέπει νά τό κάνεις, ἀλλιῶς θά ἀποχαιρετήσεις γιά πάντα τό χωριό!», ἐπέμεινε ὁ γιατρός. Ὁ χωρικός ἀναγκάσθηκε νά πάει στή θάλασσα. Μπῆκε λοιπόν στή θάλασσα καί ἔκανε τό πρῶτο μπάνιο του. Μετά ἀπό λίγο ξαναμπῆκε καί ἔκανε τό δεύτερο κ.ο.κ., ὥσπου σέ περίπου μία ὥρα μπῆκε καί βγῆκε ἀπό τή θάλασσα εἴκοσι φορές, ὅσες εἶπε καί ὁ γιατρός! «Ἔκανα ἐπί τέλους τά εἴκοσι μπάνια»!», εἶπε μέ ἀνακούφιση καί ἔφυγε γρήγορα γιά τό χωριό του. Καί περίμενε νά πάει καλύτερα! Ὅμως ἡ ὑγεία του χειροτέρευε καί τά ἔβαλε μέ τό γιατρό, πού τοῦ ἔδωσε λάθος «συνταγή!».

Κάπως ἔτσι κάνουμε καί ἐμεῖς. Θέλουμε ἐδῶ καί τώρα, νά μᾶς ἀπαντήσει ὁ Θεός στό αἴτημά μας, καί νά ξεμπερδέψουμε τό ταχύτερο δυνατό ἀπό τήν προσευχή. Λάθος! Ἔ! Ἐπειδή εἶναι λάθος, γι’ αὐτό καί ὁ Χριστός δέν ἀκούει μιά τέτοια (λάθος) προσευχή μας. Ἄν λοιπόν θέλουμε νά εἰσακούσει ὁ Κύριος τήν προσευχή μας, ἄς μιμηθοῦμε τούς δύο τυφλούς πού μᾶς περιέγραψε ὁ Ματθαῖος, πού ἐπέμειναν, φωνάζοντας στόν Κύριο «Υἱέ τοῦ Δαβίδ, σπλαχνίσου μας».

 

ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ. ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ 16.7.2020 ΠΕΡΙ ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ

Μέ ἀφορμή τήν ἀπόφαση τῆς Κυβέρνησης τῆς γείτονος χώρας Τουρκίας περί μετατροπῆς τοῦ σημερινοῦ μουσειακοῦ καθεστῶτος τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τῆς Ἁγίας Σοφίας Κωνσταντινουπόλεως σέ μουσουλμανικό Τέμενος (Τζαμί) καί σέ συνέχεια τοῦ ἀπό 13ης Ἰουλίου 2020 δευτέρου Ἀνακοινωθέντος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος περί πραγματοποιήσεως διεθνῶν ἐκκλήσεων καί διαβημάτων γιά τήν ἀποκατάσταση τοῦ Μνημείου καί τήν ἀπόδοσή του στήν ὀρθή χρήση του, τό Γραφεῖο Τύπου τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἐνημερώνει καί πληροφορεῖ ὅτι ἀπεστάλη ἤδη τό παρακάτω Συνοδικό ἔγγραφο πρός τόν Ἐκπαιδευτικό Ἐπιστημονικό καί Πολιτιστικό Ὀργανισμό τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν (UNESCO), τό Διεθνές Συμβούλιο Μνημείων καί Τοποθεσιῶν (ICOMOS) καί τό Ἑλληνικό Τμῆμα τοῦ Διεθνοῦς Συμβουλίου Μνημείων καί Τοποθεσιῶν (ΕΛΛΗΝΙΚΟ ICOMOS), μέ κοινοποίηση πρός τόν Παναγιώτατο Οἰκουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο, τήν Ἐξοχωτάτη κ. Αἰκατερίνη Σακελλαροπούλου, Πρόεδρο τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας, τόν Ἐξοχώτατο κ. Κυριάκο Μητσοτάκη, Πρόεδρο τῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως, τούς Ἀξιοτίμους κ. Νικόλαο Δένδια, Ὑπουργό Ἐξωτερικῶν, κ. Νίκη Κεραμέως, Ὑπουργό Παιδείας καί Θρησκευμάτων καί κ. Λίνα Μενδώνη, Ὑπουργό Πολιτισμοῦ:

«Ὅπως γνωρίζετε τό τουρκικό κράτος ἔχει ἐπικυρώσει ἀπό τίς 16.3.1983 τή Διεθνῆ Σύμβαση γιά τήν Προστασία τῆς Παγκόσμιας Πολιτιστικῆς καί Φυσικῆς Κληρονομιᾶς (Unesco Παρίσι 1972).

Ὁ Ναός τῆς Ἁγίας τοῦ Θεοῦ Σοφίας θεμελιώθηκε ἀπό τόν Χριστιανό Αὐτοκράτορα Ἰουστινιανό, ἐγκαινιάσθηκε τήν 27η Δεκεμβρίου τοῦ 537 μ.X. καί προορίσθηκε ὡς χῶρος ἐκκλησιαστικῆς λατρείας, ἀφιερωμένος στή Σοφία τοῦ Θεοῦ, τόν Ἰησοῦ Χριστό. Πρόκειται γιά ἀριστούργημα ἀρχιτεκτονικῆς μεγαλοφυίας καί εἶναι παγκοσμίως διάσημος ὡς ἕνα κατ’ ἐξοχήν μνημεῖο τοῦ Χριστιανικοῦ Πολιτισμοῦ. Ἡ ἀξία του παραμένει οἰκουμενική ἐπειδή ὁ Χριστιανισμός ἔχει ὑπερεθνική καί οἰκουμενική ἀκτινοβολία.

Μετά τό 1453 ὁ Ναός τῆς Ἁγίας Σοφίας μετατράπηκε σέ ἰσλαμικό τέμενος. Ἀπό τό 1573 ὁ Ναός τῆς Ἁγίας Σοφίας καί τά στοιχεῖα του ὑπέστησαν φθορές ἀπό τό Ὀθωμανικό Κράτος (καταστροφή χριστιανικῶν στοιχείων τοῦ Ναοῦ, ἀποξήλωση ἤ ἐπικάλυψη ψηφιδωτῶν, ἐπένδυση τοίχων μέ ἰσλαμικά μοτίβα προκειμένου νά καλυφθοῦν οἱ χριστιανικές ἁγιογραφίες) καί προσθῆκες, ἄσχετες μέ τόν προορισμό πού εἶχε κατά τόν χρόνο ἀνέγερσής του (προσθήκη μιναρέδων, προσθήκη ἰσλαμικῶν συμβόλων Χαλίφηδων στό ἐσωτερικό τοῦ Ναοῦ), προκειμένου νά χρησιμοποιηθεῖ ὡς ἰσλαμικό τέμενος. Ἡ χρήση αὐτή ἀπέβλεπε νά συμβολίσει πολιτικά τήν κατάκτηση τῆς Κωνσταντινούπολης ἀπό τούς Ὀθωμανούς.

Μέ ἀπόφαση τοῦ Ὑπουργικοῦ Συμβουλίου τῆς Τουρκίας τῆς 24ης Νοεμβρίου 1934, ὁ Ναός μετατράπηκε σέ μουσεῖο ἀναγνωρίζοντας τόν μνημειακό του χαρακτῆρα καί διατηρῶντας τό χριστιανικό του ὄνομα (Hagia Sofya).

Τόν Ἰούνιο τοῦ 1931 ἐπετράπη στόν Thomas Whittemore νά προχωρήσει σέ ἀποκάλυψη ὁρισμένων σπουδαίων ψηφιδωτῶν πού ἀπεικονίζουν τόν Ἰησοῦ Χριστό, τή Θεοτόκο, Ἁγίους τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, καθώς καί χριστιανούς αὐτοκράτορες τῆς Ἀνατολικῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας. Πρόσφατα ἀποκαλύφθηκαν καί ἄλλες χριστιανικές ἀρχαιότητες πού εἶχαν καλυφθεῖ ἀπό τούς Ὀθωμανούς (ψηφιδωτά μέ ἐξαπτέρυγους ἀγγέλους).

Στίς 10 Ἰουλίου 2020 ἀνακοινώθηκε ὅτι τό τουρκικό Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας ἔκανε δεκτή αἴτηση ἀνάκλησης τοῦ «Συνδέσμου Προσφορᾶς στά Βακούφια, τά ἱστορικά μνημεῖα καί τό περιβάλλον», ἀνακάλεσε ἀπόφαση τοῦ Ὑπουργικοῦ Συμβουλίου τῆς Τουρκίας τῆς 24ης Νοεμβρίου 1934 καί ἐπέτρεψε τή μετατροπή τοῦ μνημείου σέ ἰσλαμικό τέμενος.

Οὐσιαστικά ἡ ἀπόφαση τοῦ τουρκικοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας μετατρέπει ἐκ νέου τόν Ναό τῆς Ἁγίας Σοφίας ἀπό μνημεῖο πολιτιστικῆς κληρονομιᾶς σέ σύμβολο κατάκτησης. Ἐπιπλέον ἡ ἀπόφαση τοῦ τουρκικοῦ Συμβουλίου Ἐπικρατείας ἐπιτρέπει στό Τουρκικό κράτος νά χρησιμοποιεῖ ἕνα μνημεῖο τοῦ Χριστιανικοῦ πολιτισμοῦ μέ τρόπο πού ἀποβλέπει νά προσβάλει τήν Ἀνατολική Ὀρθόδοξη Χριστιανική Ἐκκλησία, ἀλλά καί τίς λοιπές ἀνά τόν κόσμο χριστιανικές ὁμολογίες, καθώς ὁ Ναός αὐτός ἀποτελεῖ γιά τούς χριστιανούς ἀνά τόν κόσμο ἕνα ἀπό τά διασημότερα καί ἀρχαιότερα δείγματα χριστιανικῆς ναοδομίας μνημειακῶν διαστάσεων.

Στό ἴδιο κλίμα, ἀνακοινώθηκε ἀπό τή Διεύθυνση Θρησκευτικῶν Ὑποθέσεων τῆς Τουρκίας ὅτι θά καλύπτονται οἱ χριστιανικές ἁγιογραφίες τοῦ μνημείου κατά τή διάρκεια τῶν ἰσλαμικῶν προσευχῶν μέσα στό μνημεῖο (δηλαδή πέντε φορές τήν ἡμέρα) καί δέν θά ἐπιτρέπεται ἡ εἴσοδος κοινοῦ κατά τή διάρκεια τῶν προσευχῶν. Ἑπομένως, θά περιορίζεται ἡ ἐλεύθερη πρόσβαση κοινοῦ σέ ὁρισμένες ὧρες καί θά καλύπτονται τά χριστιανικά στοιχεῖα τοῦ Ναοῦ, ἀκρωτηριάζοντας μέ αὐτόν τόν τρόπο βάναυσα τήν εἰκόνα καί τήν ἀκεραιότητα τοῦ μνημείου, προκειμένου νά καταστεῖ ἰσλαμικό τέμενος. Εἶναι ἐπίσης προφανές ὅτι οἱ ἐργασίες συντήρησης τῶν χριστιανικῶν ἀρχαιοτήτων τοῦ Ναοῦ θά ἀνασταλοῦν, καθώς δέν συμβιβάζονται πλέον μέ τή νέα χρήση τοῦ μνημείου.

Τόν Ναό ἐπισκέπτονται χριστιανοί προσκυνητές ἀπό ὅλο τόν κόσμο, μεταξύ τῶν ὁποίων καί μέλη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, οἱ ὁποῖοι δέν θά ἔχουν ἀκώλυτη πρόσβαση στό μνημεῖο ἐν ὄψει τῆς μετατροπῆς του σέ ἰσλαμικό τέμενος καί τῆς ἀπόκρυψης τῶν χριστιανικῶν ἀρχαιοτήτων του (ψηφιδωτῶν κ.λπ.).

Γιά τούς λόγους αὐτούς αἰτούμαστε νά ἀσκήσετε τίς ἁρμοδιότητές σας κατά τίς Διεθνεῖς Συνθῆκες γιά τήν προστασία τοῦ μνημείου καί νά ἐκδηλώσετε τήν ἀντίθεσή σας στή μετατροπή του σέ ἰσλαμικό τέμενος.

† Ὁ Ἀθηνῶν ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ, Πρόεδρος

 

Ὁ Ἀρχιγραμματεύς

 

† Ὁ Ὠρεῶν Φιλόθεος»

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

Μνήμη ΄Δ οικουμενικής Συνόδου

(Μτ. 5:14-19)

ὑπό ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

Ἱερεῖς: Ὁδηγοί τοῦ κόσμου

Ἡ εὐαγγελική αὐτή περικοπή εἶναι ἕνα ἀπόσπασμα ἀπό τήν περίφημη ἐπί τοῦ Ὄρους ὁμιλία τοῦ Ἰησοῦ. (Μτ. 5:1). Καί περιέχει μερικές ὁδηγίες πού ἔδωσε ὁ Ἰησοῦς στούς μαθητές Του. Μεταξύ τῶν ἄλλων εἶπε στούς μαθητές Του (καί κατ’ἐπέκταση στούς διαδόχους τους, ἀρχιερεῖς καί ἱερεῖς): Εἶστε «πόλη πού εἶναι κτισμένη ἐπάνω σέ ὄρος δέν εἶναι δυνατόν νά μείνει ἄγνωστη» (Μτ. 5:14). Ἔτσι (πόλη πάνω στό βουνό) εἶναι ὁ ἱερέας γιά τόν κόσμο. Καί τοῦτο γιατί ὁ ἱερέας εἶναι γιά τόν κόσμο κάτι τό «ἀπόκοσμο», κάτι τό ξεχωριστό, κάτι τό ἱερό, καί γι’αὐτό τά μάτια του πέφτουν πάνω του. Ὁ κόσμος παρακολουθεῖ τίς «κινήσεις» του! Τόν κατασκοπεύει! Καί μιμεῖται εἴτε τό καλό εἴτε τό κακό παράδειγμά του! Σκεφθεῖτε, πόσο προσεκτικός θά πρέπει νά εἶναι ὁ ἱερέας, ζώντας μέσα σ’αὐτόν τόν κόσμο!

Οἱ συγγραφεῖς Nicholas A. Christakis καί James H. Fowler ἔγραψαν ἕνα βιβλίο μέ τίτλο «Connected» (Συνδεδεμένοι) πού μέ ντοκουμέντα ἀποδεικνύουν, ὅτι «καθοδηγούμαστε ἀσυναίσθητα ἀπό τούς ἀνθρώπους πού μᾶς περιστοιχίζουν». Ἄς σκεφθοῦμε λοιπόν πόσο πολύ ἐπηρεαζόμαστε, ὅταν οἱ ἄνθρωποι πού μᾶς περιβάλλουν, κατέχουν ἀξιώματα (εἶναι ἱερεῖς, ἀρχιερεῖς) ὁπότε τό καλό ἤ τό κακό παράδειγμά τους ἀσκεῖ πάνω μας καταλυτική ἐπίδραση, ἐξ οὗ καί ἡ παροιμία «ὅταν ὁ ἀξιωματικός κλέψει ἕνα αὐγό, ὁ στρατιώτης θά κλέψει μιά κότα».

Τό κακό παράδειγμα ἐπηρεάζει ἀκόμα καί τόν καλό τόν ἄνθρωπο! «Οἱ κακές παρέες, φθείρουν τούς καλούς χαρακτῆρες», ἔγραφε ὁ Παῦλος. (Α΄Κορ. 15:33). Γιατί τό κακό εἶναι συνυφασμένο μέ τήν ἡδονή καί τό συμφέρον, πού δελεάζουν τόν ἀδύνατο ἄνθρωπο, καί τόν παρασύρουν! «Ἡ ἀρετή ἀπό τήν κακία ἀπέχει ὅσο μιά τρίχα!» λέει ἕνας σοφός. Ὅπως ἐπίσης τό καλό παράδειγμα ἐπηρεάζει ἀκόμα καί τόν κακό ἄνθρωπο. Γιατί, ὅσο κακός καί ἄν εἶναι ὁ ἄνθρωπος, εἶναι πάντα φύσει ἀγαθός, γιατί δημιουργός του εἶναι ὁ φύσει ἀγαθός Θεός. Καί τό καλό παράδειγμα περνᾶ μέσα στήν ἀγαθή του φύση καί τόν παρακινεῖ στήν μίμησή του. Ἀκόμα καί οἱ ἐγκληματίες ἐγκωμιάζουν τόν καλό ἄνθρωπο! Καί ὄχι μόνο: Μπορεῖ ἀκόμα μέ κίνητρο τό καλό παράδειγμα, νά ἀλλάξουν ζωή· νά γίνουν καί αὐτοί καλοί ἄνθρωποι. Καί ἔχουμε πολλά τέτοια παραδείγματα, ἰδιαίτερα ἀπό τούς βίους τῶν Ἁγίων μας, καί ὅλως ἰδιαιτέρως ἀπό τούς Ἁγίους Μάρτυρες. Ὑπῆρχαν δήμιοι, πού βλέποντας τήν ἀνεξικακία τῶν μαρτύρων, ἄλλαζαν καί αὐτοί· γίνονταν χριστανοί, καί στή συνέχεια μάρτυρες τοῦ Χριστοῦ· ὅπως λ.χ. ἔγινε μέ τόν Ἅγιο ἱερομάρτυρα Χαράλαμπο. Οἱ δήμιοι Βάπτος καί Πορφύριος, βλέποντας τήν ἀνεξικακία του, τόσο πολύ συγκλονίσθηκαν, ὥστε πίστεψαν στόν Χριστό, καί μαρτύρησαν καί αὐτοί γιά τόν Χριστό, παρέα μέ τό ἱερέα Χαράλαμπο, πού βασάνιζαν οἱ ἴδιοι! «Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες, Βάπτος καί Πορφύριος, οἱ τιμωροῦντες τόν Ἅγιον Χαραλάμπη, ξίφει τελειοῦνται» (Συναξάριον 10^ης Φεβρουαρίου).

Ὁ Χριστός, ξέροντας πόση μεγάλη ἐπίδραση ἀσκεῖ στόν ἄνθρωπο τό καλό παράδεγμα, παρομοιάζει τή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν μέ τό (καλό) ζυμάρι, πού εἶναι μέν μικρό, ἀλλά ἀλλάζει ὁλόκληρη μάζα ἀπό ἀλεύρι. «Ἡ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν μοιάζει μέ ζύμη. Πού τήν ἐπῆρε μιά γυναίκα καί τήν ἀνακάτεψε σέ τρία σάτα ἀλεύρι (=36 κιλά), καί τελικά ζυμώθηκε ὅλο» (Μτ. 13:33). Σκεφθεῖτε τώρα, ἄν ὁ κάθε ἐνορίτης γίνει μιά καλή ζύμη στό περιβάλλον του, πόσο θά ἄλλαζε ἡ ἐνορία! Μιά μικρή ζύμη ἦταν οἱ δώδεκα ἀπόστολοι, ἀλλά «ζύμωσαν» ὁλόκληρη τήν οἰκουμένη!

Ἕνας μεγάλος, «ἐπώνυμος» ἄνδρας ἔφθασε στά τελευταῖα του. Καί ἔκανε τήν αὐτοκριτική του: «Ὅταν ἤμουν νέος, πού ἡ φαντασία μου δέν εἶχε ὅρια, ὀνειρευόμουν νά ἀλλάξω, ὁλόκληρο τόν κόσμο· προσπάθησα, ἀλλά δέν τά κατάφερα. Μετά σκέφθηκα, ἐφόσον δέν μπορῶ νά ἀλλάξω ὁλόκληρο τόν κόσμο, ἄς προσπαθήσω τουλάχιστον νά ἀλλάξω τήν πατρίδα μου· προσπάθησα, ἀλλά δέν τά κατάφερα. Μετά εἶπα, ἄς ἀλλάξω τουλάχιστον τό χωριό μου· προσπάθησα, ἀλλά δέν τά κατάφερα. Μετά εἶπα ἄς ἀλλάξω τήν οἰκογένειά μου· προσπάθησα, ἀλλά δέν τά κατάφερα. Κατάλαβα ὅτι μέ τά λόγια, εἶναι πολύ δύσκολα νά ἀλλάξεις τά μυαλά τοῦ ἄλλου, ἀκόμα καί τοῦ μικροῦ παιδιοῦ σου· πιό εὔκολα λυγίζεις ἕνα σίδηρο, παρά ἀλλάξεις τά μυαλά τοῦ ἄλλου! Καί τώρα πού πεθάνω, σκέπτομαι καί λέω, ἄν ἄλλαζα ἐγώ ὁ ἴδιος, θά ἄλλαζε καί ἡ οἰκογένειά μου, μετά μπορεῖ νά ἄλλαζε καί τό χωριό ὁλόκληρο, μετά μπορεῖ καί τά ἄλλα χωριά, κ.λ.π. κ.λ.π. καί ἔτσι μπορεῖ νά ἄλλαζε ἡ πατρίδα μας, μπορεῖ καί ὁλόκληρος ὁ κόσμος! Τώρα λοιπόν πού πεθαίνω ἀφήνω μιά συμβουλή: Μήν προσπαθεῖστε νά ἀλλάξτε τούς ἄλλους! Ἀλλάξτε πρῶτα ἐσεῖς, καί θά σᾶς ἀκολουθήσουν καί οἱ ἄλλοι!».

Καί εἶχε δίκιο! Θά γινόταν τό καλό ζυμάρι, πού θά ζύμωνε ὁλόκληρο τό ἀλεύρι! Ἐμεῖς τί εἴμαστε γιά τήν κοινωνία; Καλό ἤ κακό ζυμάρι;

 

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Μτ. 8:28-34)

ὑπό ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

Θεραπεία δαιμονισμένων. Οἱ δαίμονες δέν ἔχουν ἐξουσία

Ὁ Χριστός μετά τήν θεραπεία τοῦ δούλου τοῦ ἑκατοντάρχου τῆς Καπερναούμ (Μτ.8:5-13), ἄφησε τόν κόσμο πού ἦταν μαζί Του (Μτ.8:18), πῆρε τούς μαθητές Του, μπῆκαν στό πλοῖο καί ξεκίνησαν γιά τά Γεργεσηνά (Μτ.8:23). Ἐπίτηδες ἄφησε τόν κόσμο, καί πῆρε μαζί Του μόνο τούς μαθητές Του, γιατί ἤξερε ὅτι στό ταξίδι τους αὐτό, θά ξεσποῦσε φορτούνα· καί οἱ μαθητές Του θά ὀλιγοπιστοῦσαν. Ὁ κόσμος θά τούς ἔβλεπε, καί θά σκανδαλιζόταν, μπορεῖ καί νά τούς κορόϊδευε. Γι’ αὐτό λοιπόν ὁ Κύριος ταξίδεψε μόνο μέ τούς μαθητές Του! (Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ΚΗ΄ εἰς τό κατά Ματθαῖον P.G.57:349-340). Ἀφήνοντας ἔτσι παράδειγμα σέ μᾶς, ὅτι θά πρέπει νά προστατεύουμε τούς συνανθρώπους μας, ἰδιαίτερα τούς συνεργάτες μας στό ἔργο τοῦ Χριστοῦ· νά μήν τούς ἐκθέτουμε στά πονηρά μάτια αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Ἁμαρτάνουμε!

Ὅπως, λοιπόν ταξίδευαν, «ἔγινε μέσα στή θάλασσα ἕνας σεισμός τόσος ἰσχυρός, παρ’ὀλίγο νά βουλιάξει τό πλοῖο» (Μτ.8:24). «Ἄρχισαν νά μπαίνουν νερά στό πλοῖο!» (Λκ. 8:23). Καί ὁ Χριστός κοιμόταν! (Μτ.8:24). «Ἔτρεξαν λοιπόν οἱ μαθητές Του κοντά Του καί Τόν ξύπνησαν φωνάζοντας: “Κύριε, σῶσε μας! Χανόμαστε!”» (Μτ.8:25). «Τόσο δειλοί εἶστε, ὀλιγόπιστοι», τούς εἶπε (Μτ.8:26). «Σηκώθηκε καί ἐπέπληξε τούς ἀνέμους καί τήν θάλασσα καί ἔγινε γαλήνη μεγάλη» (Μτ.8:26). Φαντασθεῖτε νά ταξιδεύετε μέ τό καράβι, νά ἔχει ἀγριέψει ἡ θάλασσα, καί νά κινδυνεύετε …! Καί «κάποιος» ἀπό τό καράβι νά εἰπεῖ στή θάλασσα: «Ἡσύχασε!». Καί ἀμέσως ἡ θάλασσα νά ἡσυχάσει! Κάπως ἔτσι ἔγινε καί μέ τό Χριστό! «Καί ὅλοι ὅσοι ἦσαν στό καράβι ἐθαύμασαν! Καί εἶπαν: Τί εἶναι αὐτός! Ἀκόμη καί ὁ ἄνεμος καί ὁ ἡ θάλασσα ὑπακούουν σ’ Αὐτόν» (Μτ. 8:26-27).

Τώρα οἱ μαθητές, (σχολιάζει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος) «ἀνακάλυψαν» ὅτι ὁ Χριστός δέν ἔχει ἐξουσία μόνο πάνω στήν ἀρρώστια (καί στό θάνατο) ἀλλά ἔχει ἐξουσία καί στά φοβερά στοιχεῖα τῆς φύσεως· καί στή θάλασσα καί στίς θύελλες καί στούς τυφώνες! Καί τώρα, στά Γεργεσηνά θά ἰδοῦν καί μιά ἄλλη «πτυχή» τοῦ Χριστοῦ· ἀκόμα πιό «προκλητική»: Τήν δύναμή Του, τήν ἐξουσία Του ἐπί τῶν φοβερῶν δαιμόνων! (Ὁμιλία 28^η εἰς τό κατά Ματθαῖον).

«Ὅταν ἔφθασαν στό Πέραν, στή χώρα τῶν Γεργεσηνῶν, Τόν ἀπάντησαν δυό δαιμονισμένοι βγαίνοντας ἀπό τά μνήματα! Ἦσαν τόσο φοβεροί, πού κανείς δέν τολμοῦσε νά περάσει ἀπό ἐκεῖνο τό δρόμο! Ὅμως τώρα, αὐτοί ἄρχισαν νά φωνάζουν: “Τί ἔχουμε ἐμεῖς μέ Σένα Ἰησοῦ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ; Γιατί ἦλθες νά μᾶς βασανίσεις, πρίν ἔλθει ἡ ὥρα μας;”» (Μτ. 8:29). Ὁ Χριστός δέν εἶπε κάτι στά δαιμόνια, δέν τά ἀπείλησε, δέν τά κυνήγησε, δέν τά ράπισε. Ὅμως μόλις αὐτά Τόν εἶδαν, τρόμαξαν! Καί ἄρχισαν νά φωνάζουν….! Τό ἴδιο ἔγινε λίγο ἀργότερα μέ ἄλλο δαιμόνιο: «Μόλις τό πνεῦμα (τό δαιμόνιο) εἶδε τόν Ἰησοῦ, ἀμέσως τάραξε τό παιδί, κι ἐκεῖνο ἔπεσε καταγῆς καί κυλιόταν βγάζοντας ἀφρούς». (Μκ. 9:20). Γιατί ὁ Χριστός σάν Θεός εἶναι φόβος καί τρόμος τῶν δαιμόνων.

«Γιατί ἦλθες νά μᾶς βασανίσεις, πρίν ἔλθει ἡ ὥρα μας;» Τοῦ εἶπαν οἱ δαιμονισμένοι τῶν Γεργεσηνῶν (Μτ.8:29) καί ὄχι «τί κακό σοῦ κάναμε και ἦρθες νά μᾶς βασανίσεις;». Παραδέχθηκαν ὅτι μέ βάση τά ἔργα τους (βασάνιζαν λ.χ. τούς δαιμονισμένους) ἦταν ἄξιοι τιμωρίας. Ἁπλά αὐτή τήν τιμωρία δέν τήν ἤθελαν ἀπό τώρα. Γι’ αὐτό καί παρακάλεσαν τόν Κύριο: «Μήν μᾶς βασανίσεις πρίν ἔλθει ἡ ὥρα μας». Ἄρα οἱ δαίμονες μᾶς λένε ἀπό μόνοι τους ὅτι δέν εἶναι στό χέρι τους νά ἀποφύγουν τήν τιμωρία τους, γιατί εἶναι ὑπό τήν ἐξουσία τοῦ Κυρίου! Γι’αὐτό καί δέν μποροῦν νά κάνουν τίποτε χωρίς τήν ἄδειά Του. Γι’ αὐτό, καί προκειμένου νά μποῦν στά γουρούνια, ζήτησαν τήν ἄδειά Του (πρᾶγμα πού σημαίνει ὅτι τά δαιμόνια οὔτε στά γουρούνια, δέν ἔχουν ἐξουσία) γιατί κύριος τῶν πάντων εἶναι ὁ Χριστός καί ὄχι οἱ δαίμονες. Κάτι πού ὁ ὑπερήφανος διάβολος δέν τό ἀντέχει!

Ἐπειδή ὁ διάβολος δέν μπορεῖ νά κάνει κάτι στό Χριστό, (καί μόνο πού ἀκούει τό ὄνομά Του τοῦ κόβονται τά πόδια του), πολεμεῖ μέ λύσσα τά παιδιά τοῦ Χριστοῦ, προπαντός τούς χριστιανούς πού Τόν πιστεύουν καί τόν λατρεύουν! Εἶναι ὁ κύριος ἐχθρός τῶν χριστιανῶν! «Ὁ ἀντίπαλός σας ὁ διάβολος περιφέρεται σάν τό λιοντάρι πού βρυχᾶται, ζητώντας κάποιον νά καταβροχθίσει», μᾶς λέει ὁ Πέτρος (Α΄ Πέτρ. 5:8).

Τό πρῶτο πού προσπαθεῖ νά τούς κάνει, εἶναι νά τούς ἀποκόψει ἀπό τόν ἐχθρό του, τό Χριστό! «Ἀπαγορεύεται νά πηγαίνω σέ χριστιανικές συγκεντρώσεις· ἀπαγορεύεται ἡ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς· ἡ Ἁγία Γραφή πρέπει νά χλευάζεται καί νά καίγεται στό ναό τῶν σατανιστῶν»· ἦταν μερικοί ἀπό τούς ὅρους πού εἶχαν βάλει οἱ σατανιστές στήν ὑποψήφια σατανίστρια Ιrven Dorren. (Καί γι’ αὐτό ἡ μόνη θρησκεία πού μπορεῖ νά πολεμήσει τό διάβολο, εἶναι ἡ θρησκεία τοῦ Χριστοῦ!).

Ἄν ὁ διάβολος δέν «καταφέρει» νά ἀποσπάσει τούς χριστιανούς ἀπό τό Χριστό, τότε προσπαθεῖ ἤ νά τούς ρίξει στήν ἁμαρτία ἤ νά τούς πλανέψει ἤ ἀκόμα καί νά τούς κυριεύσει! Νύχτα-μέρα ψάχνει γιά τέτοιες χρυσές εὐκαιρίες. «Γέροντα! Βλέπω καμιά φορά στήν τηλεόραση τίς χαρτορίκτες καί τίς μάγισσες, ἔτσι γιά νά περνάει ἡ ὥρα!», εἶπε ἕνας γνωστός μου θεολόγος στόν Γέροντα Παϊσιο (+1994). Καί ὁ Γέροντας τόν ἐπέπληξε: «Βρέ; Τί κάνεις ἐκεῖ; Θά βγεῖ κανένα δαιμόνιο καί θά ἔρθει ἐπάνω σου!». Ἀκόμα καί αὐτό τό τόσο «ἀθῶο», μπορεῖ νά ἀποτελέσει «εὐκαιρία» γιά τό διάβολο, γιά νά ἔρθει πάνω σου, καί νά σοῦ φάει τήν ψυχή! Γι’ αὐτό ὁ πεπειραμένος ἀπόστολος Πέτρος προειδοποιεῖ: «Νά εἶστε νηφάλιοι καί ἄγρυπνοι». (Α΄ Πέτρ. 5:8).

Μακρυά λοιπόν ἀπό τά ἔργα τοῦ διαβόλου! Παντοῦ καί πάντοτε νά τηροῦμε τό ἅγιο καί σωτήριο θέλημα τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Μτ. 8:5-13 & Λκ. 7:1-10)

ὑπό ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

Ἡ πίστη τοῦ ἑκατοντάρχου

Γιά ἕναν εὐσεβέστατο ἑκατόνταρχο τῆς Καπερναούμ (ἀξιωματοῦχο τοῦ ρωμαϊκοῦ στρατοῦ) κάνει λόγο ὁ εὐαγγελιστής Ματθαῖος. Αὐτός λοιπόν ὁ ἑκατόνταρχος εἶχε ἕνα δοῦλο, πού ἦταν ἄρρωστος βαριά, «δεινῶς βασανιζόμενος». (Μτ. 8:6). «Ἔφθασε στό θάνατο», συμπληρώνει ὁ Λουκᾶς (Λκ. 7:2). Καί εἶχε ἀκούσει ὅτι ὁ Χριστός ἔκανε θαύματα καί ἄλλα πολλά. Καί ἀναζητοῦσε τόν Χριστό! Ὅμως ὁ Χριστός ἦταν ἐπάνω στό βουνό καί μιλοῦσε στά πλήθη. (Μτ. 8:1) Θά ρώτησε μερικούς Ἰουδαίους «ποῦ εἶναι ὁ Χριστός; Πῶς μπορῶ νά Τόν βρῶ;». Καί αὐτοί βλέποντας τή μεγάλη του πίστη, τόν φθόνησαν…! Καί σκέφθηκαν νά μήν τόν ἀφήσουν, νά πάει στό Χριστό, γιά νά μήν ἰδεῖ τή μεγάλη του πίστη! (Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ΚΣΤ’ εἰς τό κατά Ματθαῖον 57: 336).

Περίμεναν λοιπόν τό Χριστό, νά κατέβει ἀπό τό βουνό. Μόλις Τόν εἶδαν νά μπαίνει πρός τήν πόλη, ἔτρεξαν καί Τόν παρακάλεσαν νά κάνει καλά τόν δοῦλο τοῦ ἑκατοντάρχου: «Ἀξίζει νά τόν βοηθήσεις, γιατί ἀγαπάει τό ἔθνος μας, καί τήν συναγωγή αὐτός μᾶς τήν ἔκτισε» (Λκ. 7:4). Ὁ Χριστός ξέροντας ὅλο τό παρασκήνιο, τούς ἀπάντησε: «Θά ἔλθω αὐτοπροσώπως!». (Μτ. 8:7). «Προχωρώντας μαζί τους, εἶχε κιόλας φτάσει κοντά στό σπίτι!» (Λκ.7:6)

Ὁ ἑκατόνταρχος ἀπό τήν μεριά του «ἔστειλε φίλους καί τοῦ εἶπε: «Κύριε μήν κάνεις τόν κόπο· δέν εἶμαι ἄξιος νά σέ δεχθῶ στό σπίτι μου· γι’ αὐτό καί δέν θεώρησα τόν ἑαυτό μου ἄξιο νά σέ ἐπισκεφθεῖ!» (Λκ. 7:6-7). Ἀλλά φαίνεται, ὅτι ὁ Χριστός εἶχε πλησιάσει πρός τό σπίτι του καί αὐτός (ὁ ἑκατόνταρχος) βγῆκε πρός συνάντησή Του. « Ἕνα λόγο πές μόνο, καί θά γιατρευθεῖ ὁ δοῦλος μου!», εἶπε στό Χριστό (Μτ. 8:8 Λκ. 7:7). Καί πρόσθεσε: «Ὅπως ἐγώ σάν ἑκατόνταρχος λέω στόν ἕνα στρατιώτη «πήγαινε», καί πηγαίνει, καί στόν ἄλλο «ἔλα», καί ἔρχεται, ἔτσι καί σύ, καί ἀπό ἐδῶ πού εἶσαι, μπορεῖς νά εἰπεῖς στήν ἀρρώστια «φύγε», καί θά φύγει. (Μτ. 8: 8-9 & Λκ. 7:8). (Τέτοια πίστη!). «Καί ὁ Ἰησοῦς γυρίζοντας πρός τό πλῆθος, πού Τόν ἀκολουθοῦσε, εἶπε: Σᾶς βεβαιώνω, πώς τέτοια πίστη οὔτε ἀνάμεσα στούς Ἰσραηλῖτες δέν βρῆκα» (Λκ. 7:9). Ψυχρολουσία γιά τούς Ἰουδαίους! «Καί ἔγινε καλά ὁ δοῦλος του ἀπό τήν στιγμή ἐκείνη» (Μτ. 8:13) δηλαδή ἀπό τήν στιγμή πού ἀποκαλύφθηκε τό μεγαλεῖο τῆς πίστεώς του.[1]

 «Σᾶς βεβαιώνω, ὅτι τέτοια πίστη οὔτε ἀνάμεσα στούς Ἰσραηλῖτες δέν βρῆκα», εἶπε ὁ Χριστός γιά τόν ἑκατόνταρχο (Λκ. 7:9). Κάτι πού δέν ἤθελαν νά ἀκούσουν οἱ Ἰουδαῖοι. Καί ὅμως τό ἄκουσαν. Ἔπρεπε νά τό ἀκούσουν καί γι’αὐτό τούς τό εἶπε ὁ Χριστός.

 Ὁ Χριστός ἀπό τή μιά μεριά εἶχε τόν ἑκατόνταρχο μέ τή συνοδεία του καί ἀπό τήν ἄλλη τούς Ἰουδαίους, πού ἦταν ὁ περιούσιος λαός τοῦ Θεοῦ. Πίστευαν (οἱ Ἰουδαῖοι) ὅτι ἐπειδή ἦταν οἱ ἐκλεκτοί τοῦ Θεοῦ, ἀνῆκαν ἤδη στή Βασιλεία Του (ἀνεξάρτητα ἄν ἦταν ἄξιοι ἤ ὄχι). Τόν ἑκατόνταρχο καί τούς λοιπούς (εἰδωλολάτρες) τούς θεωροῦσαν ἐκτός τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Καί ὁ Χριστός στόν τρίχρονο δημόσιο βίο Του «προσπάθησε» πολλές φορές νά βγάλει ἀπό μέσα τους αὐτή τήν ψευδαίσθηση (Λκ. 14:16-24). Καί τώρα ἦταν ἡ πρώτη φορά, πού ἔκανε αὐτή τή νύξη, ἀλλά μέ πλάγιο τρόπο. Καί στό τέλος πρόσθεσε: «Θά ἔλθουν πολλοί, ἀπό ἀνατολή καί δύση (=εἰδωλολάτρες), καί θά καθίσουν στή Βασιλεία τῶν οὐρανῶν στό μεγάλο δεῖπνο μαζί μέ τόν Ἀβραάμ καί τόν Ἰσαάκ, καί τόν Ἰακώβ, ἐνῶ αὐτοί πού θά ἔπρεπε νά εἶναι φυσικοί κληρονόμοι τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ (=οἱ Ἰσραηλῖτες), θά πεταχθοῦν στό σκότος τό ἐξώτερο. Ἐκεῖ θά ὑπάρχει μόνο κλαυθμός καί βρυγμός τῶν ὀδόντων» (Μτ. 8:11-12).

Ἰσχύουν καί γιά τόν κάθε χριστιανό πού ἐργάζεται στήν Ἐκκλησία καί ἔχει τήν ψευδαίσθηση, ὅτι ἐπειδή καί μόνο ἐργάζεται στήν Ἐκκλησία, εἶναι ἤδη σεσωσμένος. Δέν μᾶς σώζουν οἱ «θέσεις», τά «ὀνόματα», τά «ἀξιώματα», ἀλλά ἡ πίστη μας καί τά καλά ἔργα μας. Ἄς φροντίσουμε λοιπόν νά ἔχουμε καί πίστη καί ἔργα!

[1] Τό ἴδιο ἔγινε καί μέ τήν μητέρα Χαναναία: Ἀπό τή στιγμή πού φανερώθηκε τό μεγαλεῖο τῆς πίστεώς της (Μτ. 15:28) ἡ κόρη της ἔγινε καλά: «Καί ἡ κόρη της ἔγινε καλά ἀπό τήν στιγμή ἐκείνη» (Μτ. 15:28). Τό ἴδιο ἔγινε καί μέ τόν ἑτοιμοθάνατο γυιό τοῦ ἀξιωματούχου τοῦ Ἡρώδη. Ὁ πατέρας του ἔτρεξε ἀπό τήν Καπερναούμ στήν Κανᾶ γιά νά βρεῖ τό Χριστό. «Κύριε, (τοῦ εἶπε) κατέβα γρήγορα, πρίν πεθάνει τό παιδί μου». Τοῦ εἶπε ὁ Ἰησοῦς: «Πήγαινε! Ὁ υἱός σου ζεῖ». (Ἰω. 4:46-50) «Ἐπίστευσε ὁ ἄνθρωπος αὐτός στόν λόγο, πού τοῦ εἶπε ὁ Ἰησοῦς, καί ἐξεκίνησε» (Ἰω. 4:50). Ἀκριβῶς τήν στιγμή αὐτή πού πίστεψε στά λόγια τοῦ Χριστοῦ, ὁ ἑτοιμοθάνατος γυιός του, ἔγινε καλά· (ἀπό μακρυά….!). (Ἰω. 4:53). Πρῶτα ἡ πίστη, μετά τό θαῦμα!