ΑΓΙΟΥ ΜΑΡΤΥΡΟΣ ΤΡΥΦΩΝΟΣ 1-2-2022

Ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ

«Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; θλῖψις ἢ στενοχωρία ἢ διωγμὸς ἢ λιμὸς ἢ γυμνότης ἢ κίνδυνος ἢ μάχαιρα;» (῾Ρωμ. 8,35)

Θαυμασμὸ προξενεῖ, ἀγαπητοί μου, ὁ βίος καὶ τὸ μαρτύριο τοῦ ἁγίου μάρτυρος Τρύφωνος, τὸν ὁποῖο τιμᾷ σήμερα 1η Φεβρουαρίου ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία.

Καταγόταν ἀπὸ τὴν Λάμψαδο τῆς Φρυγίας. Ἔζησε τὴν ἐποχὴ τοῦ ῾Ρωμαίου αὐτοκράτορος Γορδιανοῦ (238-244 μ.Χ.). Ταπεινὸ ἦταν τὸ ἐπάγγελμα ποὺ ἔκανε ἀπὸ τὴ νεανική του ἡλικία· ἔβοσκε χῆνες. Αὐτὸς ὅμως ὁ ἁπλοϊκὸς πτηνοτρόφος ἦταν γεμᾶτος ἀπὸ τὴ χάρι τοῦ Θεοῦ· σὲ τέτοιο μάλιστα σημεῖο, ὥστε νὰ κάνῃ θαύματα καὶ θεραπεῖες ἀνιάτων ἀσθενειῶν. Μεταξὺ τῶν ἄλλων θεράπευσε καὶ τὴν κόρη τοῦ Γορδιανοῦ, ποὺ ἔπασχε ἀπὸ δαιμόνιο.

Ἀργότερα, κατὰ τὸν διωγμὸ ἐπὶ τοῦ Δεκίου (249-251), τὸν κατήγγειλαν στὸν ἔπαρχο τῆς Ἀνατολῆς Ἀκυλῖνο. Τὸν συνέλαβαν καὶ τὸν ἔφεραν στὴ Νίκαια. Ἐκεῖ, ἀφοῦ ὡμολόγησε τὸ Χριστό, δέχτηκε βάναυσα χτυπήματα. Κατόπιν τὸν ἔδεσαν πίσω ἀπὸ ἄλογα, τὰ ὁποῖα τὸν ἔσυραν σὲ ἀνώμαλο ἔδαφος μέσα στὸ κρύο τοῦ χειμώνα. Ἔπειτα τὸν ἔσυραν γυμνὸ ἐπάνω σὲ σιδερένια καρφιά, τοῦ ἔκαψαν τὰ πλευρὰ μὲ ἀναμμένες λαμπάδες. Τέλος τὸν καταδίκασαν σὲ ἀποκεφαλισμό. Προτοῦ ὅμως ἐκτελεσθῇ ἡ ποινή, ὁ Τρύφων παρέδωσε τὴν ψυχή του στὸν Κύριο.

Ὑπέστη τὰ μαρτύρια γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Γι᾽ αὐτὸ καὶ τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ποὺ διαβάζεται σήμερα στὴ μνήμη του (βλ.῾Ρωμ. 8,28-39) ὁμιλεῖ γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ· «Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; θλῖψις ἢ στενοχωρία ἢ διωγμὸς ἢ λιμὸς ἢ γυμνότης ἢ κίνδυνος ἢ μάχαιρα;» (ἔ.ἀ. 8,35). Γι᾽ αὐτὴ τὴν ἀγάπη λοιπὸν θὰ μιλήσουμε.

Ἡ ἀγάπη, ἀδελφοί μου, εἶνε τὸ πιὸ εὐγενικὸ αἴσθημα τῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς. Ἀλλὰ ἡ ἁμαρτία, ἡ ὁποία διέστρεψε ὅλες τὶς εὐγενικὲς κλίσεις καὶ ῥοπὲς τῆς καρδιᾶς, διέστρεψε καὶ τὴν ἀγάπη. Καὶ ἔτσι ὁ ἄνθρωπος ἀγαπάει ἐκεῖνα ποὺ δὲν πρέπει ν᾽ ἀγαπάῃ, καὶ μισεῖ καὶ ἀποστρέφεται ἐκεῖνα ποὺ ἔπρεπε ν᾽ ἀγαπάῃ. Μέσα στὴν καρδιὰ τοῦ ἁμαρτωλοῦ ἀνθρώπου γίνεται μιὰ ἀνατροπὴ τῶν ἀξιῶν· τὰ εὐτελῆ χαλίκια τιμῶνται σὰν διαμάντια, καὶ τὰ πολύτιμα διαμάντια πετιῶνται σὰν χαλίκια. Θέλετε παραδείγματα;

Τί εἶνε, σᾶς ἐρωτῶ, τὸ ποδόσφαιρο; Εἶνε ἕνα παιχνίδι, πού, ἂν περιωριζόταν μέχρι ἐκεῖ, κανείς δὲν θὰ μποροῦσε νὰ τὸ κατηγορήσῃ· εἶνε μία σωματικὴ ἄσκησι καὶ κατὰ κάποιο τρόπο ἕνα μέσο ψυχαγωγίας. Ἀλλὰ παρέμεινε στὰ ὅρια αὐτά; Ἡ ἐνασχόλησι μὲ τὸ φουτμπὼλ πῆρε τέτοιες διαστάσεις, ποὺ ἀπορεῖ κανεὶς γιὰ τὴν ἐκτροπή του. Τὸ φουτ-μπὼλ ἔγινε πάθος. Τὸ φουτ-μπὼλ ἔγινε θεὸς ποὺ τὸν λατρεύουν ἑκατομμύρια φίλαθλοι. Ἐὰν πῇ κανεὶς στοὺς φιλάθλους αὐτοὺς νὰ σηκωθοῦν πρωὶ καὶ νὰ πᾶνε σὲ μιὰ λειτουργία ποὺ γίνεται σὲ κάποιο ἐξωκκλήσι, κανένας ἀπ᾽ αὐτοὺς δὲν θὰ κουνηθῇ. Ὅταν ὅμως πρόκειται γιὰ τὸ ποδόσφαιρο, θὰ ταξιδέψουν στὸ ἐσωτερικὸ ἀλλὰ καὶ στὸ ἐξωτερικὸ ἀκόμη, θὰ σηκωθοῦν ἀπὸ τὰ μεσάνυχτα, θὰ στριμωχτοῦν στὰ γήπεδα, θὰ φωνάζουν καὶ θὰ ὠρύωνται σὰν ἄγρια θηρία, ἐκδηλώνοντας τὴν ἐπιδοκιμιασία ἢ ἀποδοκιμασία τους στὶς διάφορες φάσεις τοῦ ἀγῶνος, θὰ ἔρθουν σὲ συμπλοκὴ μὲ τοὺς ὀπαδοὺς τῆς ἄλλης ὁμάδος… Καὶ δὲν εἶνε λίγες οἱ περιπτώσεις ποὺ φίλαθλοι, ἀπὸ τὴν ὑπερβολικὴ ἔντασι τῶν αἰσθήσεών τους, ἔπαθαν συγκοπὴ καὶ ἔμειναν ἐπὶ τόπου.

Αὐτὴ ἡ ἀγάπη πρὸς τὸ ποδόσφαιρο, ποὺ γιὰ διαφόρους λόγους ἔχει πάρει στὶς μέρες μας τεράστιες διαστάσεις, δὲν εἶνε ἐκτροπὴ τῆς ἀγάπης; δὲν εἶνε εἰδωλολατρία; Θεὸς τὸ φουτ-μπώλ· σὰν μία ἄλλου εἴδους θρησκεία, ποὺ συγκεντρώνει ἑκατομμύρια ὀπαδοὺς σὲ ὅλες τὶς χῶρες.

Ἀλλὰ δὲν εἶνε μόνο ἡ ἀγάπη τοῦ ποδοσφαίρου ποὺ ἔχει καταντήσει μιὰ νεοειδωλολατρία τῶν ἡμερῶν μας. Εἶνε καὶ ἄλλες ἀγάπες, πρὸς ἄλλα πράγματα, στὰ ὁποῖα βλέπει κανεὶς νὰ ἐκφυλίζεται ἡ ἀγάπη καὶ νὰ ἐξελίσσεται σὲ νέο εἶδος εἰδωλολατρίας.

Κάποιος ποὺ δὲν ἔχει παιδιὰ ἔχει στρέψει τὴν ἀγάπη του πρὸς τὰ ζῷα, ἰδίως σὲ σκυλιὰ καὶ γατιά. Ὑπάρχουν ἄνθρωποι στὶς μεγάλες πόλεις ποὺ συντηροῦν καὶ τρέφουν λυκόσκυλα, καὶ δὲν τ᾽ ἀποχωρίζονται οὔτε τὴ νύχτα. Ζωή τους εἶνε τὰ λυκόσκυλα. Ἐὰν τυχὸν ἀρρωστήσουν, ὁ κύριός τους μπαίνει σὲ ἀγωνία καὶ καλεῖ κτηνιάτρους καὶ ξοδεύει χρήματα καὶ τὰ εἰσάγει σὲ εἰδικὲς κλινικὲς ζᾠων, καὶ κάνει κάθε τι γιὰ νὰ ἀναρρώσουν! Ἡ ἀγάπη τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν ἔχει ἐκφυλισθῆ σὲ εἶδος ζῳολατρίας, ποὺ παρετηρεῖτο στοὺς ἀρχαίους εἰδωλολατρικοὺς χρόνους.

Κάποιος ἄλλος περιώρισε τὴ γέννησι παιδιῶν σὲ ἕνα παιδί. Ἡ ἀγάπη πρὸς αὐτὸ βγαίνει ἀπὸ τὰ φυσικὰ ὅρια τῆς ἀγάπης πρὸς τὸ παιδὶ καὶ καταντᾷ σὲ μιὰ ἐκφυλισμένη καὶ νοσηρὴ ἀγάπη. Τὸ παιδὶ γιὰ τὸν ἄνθρωπο αὐτὸν θεοποιεῖται! Κάποιος ἀπ᾽ αὐτοὺς ποὺ θεοποίησαν τὰ παιδιά τους, κ᾽ εἶνε ἕτοιμοι νὰ ἱκανοποιήσουν ὅλες τὶς ἰδιοτροπίες τους, καυχόταν καὶ ἔλεγε, ὅτι ὅσο ἔχει τὸ νυχάκι τοῦ παιδιοῦ του δὲν ἔχει τὸ Χριστό!…

Καὶ εἶνε μόνο αὐτοὶ ποὺ ἐκφυλίζουν τὸ θεῖο δῶρο τῆς ἀγάπης; Δὲν βλέπετε τοὺς ἄλλους, ποὺ σὰν τουρίστες βρίσκονται σὲ μιὰ ἀέναη κίνησι καὶ πηγαίνουν ἀπὸ πόλι σὲ πόλι, ἀπὸ τόπο σὲ τόπο, γιὰ νὰ ἰδοῦν τὰ ὡραῖα τῆς φύσεως; Ἔχουν σχηματίσει αὐτοὶ συλλόγους φυσιολατρικούς, οἱ ὁποῖοι ἀντὶ τοῦ Κτίσαντος λατρεύουν τὰ κτίσματα. Ὅλα εἶνε ὡραῖα καὶ θαυμαστὰ γι᾽ αὐτούς, ἐκτὸς ἀπὸ Ἐκεῖνον ποὺ τὰ δημιούργησε.

Ἐκφυλιστικὲς ἀγάπες! Κάθε τι ποὺ ὁ ἄνθρωπος τὸ τιμᾷ περισσότερο ἀπὸ ὅ,τι ἀξίζει καὶ ἀποδίδει σ᾽ αὐτὸ ἰδιότητες θεϊκὲς καὶ τὸ καθιστᾷ ἀντικείμενο λατρείας –ἡ ὁποία ἀνήκει μόνο στὸ Θεό–, αὐτὸ τὸ κάθε τι γίνεται εἴδωλο. Καὶ αὐτὸς ἀκόμη ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος, μὲ μιὰ ἐκφυλισμένη ἀγάπη πρὸς τὸν ἑαυτό του καὶ τὰ πάθη του, γίνεται αὐτοείδωλο.

Ἐὰν τώρα κάποιος, ἀγαπητοί μου, παρατηρήσῃ ὅλες αὐτὲς τὶς ἐκτροπὲς καὶ δῇ ὅλες τὶς συμφορὲς ποὺ προξένησε ὁ ἐκφυλισμὸς αὐτὸς τῆς ἀγάπης, θὰ θρηνήσῃ γιὰ τὴν ἐξαχρείωσι τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως καὶ θ᾽ ἀναστενάξῃ λέγοντας· Ποῦ εἶσαι, καθαρὴ ἀγάπη!…

Ἀκούγοντας ὅμως τὸν σημερινὸ ἀπόστολο, τὴν περίφημη ἐκείνη περικοπὴ ἀπὸ τὴν πρὸς ῾Ρωμαίους ἐπιστολὴ κεφάλαιο 8, στίχοι 28-39, βλέπει τὴν ἀγάπη νὰ τρέχῃ σὰν κρυστάλλινος ποταμὸς στὰ πόδια τοῦ Ἐσταυρωμένου. Βλέπει τὸν ἀπόστολο Παῦλο νὰ ἀγαπᾷ, ὄχι μικρὰ καὶ ἀσήμαντα πράγματα, ἀλλά, ἀξιολογώντας τὴ ζωὴ μὲ τὰ ἀληθινὰ κριτήρια, νὰ ἀγαπᾷ μὲ θεῖον ἔρωτα ΕΚΕΙΝΟΝ ποὺ «ἔκανε ὅλα τὰ ὡραῖα τῆς γῆς» (Ψαλμ. 73,17), Ἐκεῖνον ποὺ ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο «κατ᾽ εἰκόνα καὶ καθ᾽ ὁμοίωσιν» τοῦ Θεοῦ (Γέν. 1,26)· καὶ τὸ σπουδαιότερο, νὰ ἀγαπᾷ Ἐκεῖνον πού, ὅταν ὁ ἄνθρωπος διεφθάρη ἀπὸ τὸν ἐκφυλισμὸ τῆς ἀγάπης, τὸν ἀνέπλασε καὶ μὲ τὴ ζωὴ καὶ τὴ θυσία του ἄνοιξε νέο δρόμο ἠθικῆς τελειώσεώς του.

Τόσο μεγάλη εἶνε ἡ ἀγάπη ποὺ αἰσθάνεται ὁ ἀπόστολος Παῦλος γιὰ τὸ Χριστό, ὥστε στὸ σημερινὸ ἀπόστολο ὑπόσχεται καὶ λέει, ὅτι καμμιά δύναμις τοῦ κόσμου τούτου δὲν θὰ μπορέσῃ ν᾽ ἀποσπάσῃ τὴν καρδιά του ἀπ᾽ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Ἀκούσαμε πῶς τὸ ἐκφράζει ἐπὶ λέξει· «Οὔτε θάνατος οὔτε ζωὴ οὔτε ἄγγελοι οὔτε ἀρχαὶ οὔτε δυνάμεις οὔτε ἐνεστῶτα οὔτε μέλλοντα οὔτε ὕψωμα οὔτε βάθος οὔτε τις κτίσις ἑτέρα δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν» (῾Ρωμ. 8,38-39).

Ἀδελφοί μου! Ποῦ εἶνε σήμερα ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ; Ποῦ εἶνε ἡ ἀγάπη ποὺ ἔκανε τὸν ἅγιο Τρύφωνα νὰ ἀψηφᾷ τὰ βασανιστήρια καὶ αὐτὸν τὸν θάνατο; Ὅπως προφήτευσε ὁ Χριστός, ἡ ἀγάπη αὐτὴ ἔχει στὶς μέρες μας ψυχρανθῇ (βλ. Ματθ. 24,12). Τὸ θερμόμετρο τῆς θεϊκῆς ἀγάπης δείχνει μηδὲν καὶ ὑπὸ τὸ μηδέν. Ἄλλα πρόσωπα καὶ πράγματα, ἰδέες καὶ καταστάσεις, ἐκφυλισμοὶ καὶ ἐξωφρενισμοί, μικρὰ καὶ ἀσήμαντα ἀλλὰ καὶ ἐπικίνδυνα πράγματα, χαλίκια τοῦ αἰῶνος τούτου –μήπως χαλίκι δὲν εἶνε καὶ τὸ περιβόητο ἄτομο τῆς πυρηνικῆς ἐνεργείας;–, προσελκύουν τὸ θαυμασμὸ καὶ τὴ λατρεία τῶν πολλῶν.

Ἂς ἐξετάσουμε βαθειὰ τὸν ἑαυτό μας. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος βοᾷ· Ἀγαπῆστε πάνω ἀπ᾽ ὅλα τὸ Χριστό. Καὶ ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, θαυμαστὴς καὶ μιμητὴς τοῦ ἀποστόλου Παύλου, λέει· «Χριστὸς καὶ ψυχὴ σᾶς χρειάζονται. Αὐτὰ τὰ δύο, ὅλος ὁ κόσμος νὰ πέσῃ ἐπάνω σας, δὲν ἠμπορεῖ νὰ σᾶς τὰ πάρῃ ἐκτὸς καὶ τὰ δώσετε μὲ τὴ θέλησί σας».

(†) ἐπισκόπου Φλωρίνης Αὐγουστῖνου Καντιώτου

ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ 30-1-2022

Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχαι καὶ ἡ ἐκκλησιαστικὴ ζωὴ. Ἡ σκανδαλώδης κατάστασι στὴν ἐποχή τους

Ἑορτάζουν σήμερα, ἀγαπητοί μου, διδάσκαλοι καὶ μαθηταί, ἡ Ἑλληνικὴ παιδεία, ὅλος ὁ ὀρθόδοξος κόσμος· ἑορτάζουν οἱ «τρεῖς μέγιστοι φωστῆρες τῆς τρισηλίου Θεότητος» (ἀπολυτ.), Βασίλειος ὁ Μέγας, Γρηγόριος ὁ Θεολόγος καὶ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Μὲ ποιά ἐγκώμια νὰ ἐπαινέσουμε «οὓς ἐδόξασεν ἡ Τριὰς ἀξίως»; (αἶν.). Ὅπως λέει ὁ ἀπόστολος, «ἐπιλείψει με ὁ χρόνος διηγούμενον» (Ἑβρ. 11,32) τὰ κατορθώματά τους. Ὑπῆρξαν πολύεδροι ἀδάμαντες. Ἀλλ᾽ ἀπ᾽ ὅλες τὶς πλευρές τους ἔχει ἐνδιαφέρον νὰ δοῦμε ποιά ἦταν ἡ δική τους στάσι ἀπέναντι στὴν ἐκκλησιαστικὴ κατάστασι τῆς ἐποχῆς τους.

Πλοῖο εἶνε, ἀγαπητοί μου, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μὲ κατάρτι τὸν τίμιο σταυρό, ἄγκυρα τὴν ἐλπίδα, καὶ ταξιδεύει μὲ οὔριο ἄνεμο τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο. Κυβερνήτη ἔχει τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν καὶ ἐπιβάτες τοὺς βαπτισμένους πιστούς. Ξεκίνησε ἀπὸ τὶς ἀκτὲς τῆς Γαλιλαίας καὶ πλέει συνεχῶς· περνάει ἀπὸ πελάγη καὶ ἀκρωτήρια, μέσα ἀπὸ ὑφάλους καὶ σκοπέλους, ἄλλοτε σὲ γαλήνη καὶ ἄλλοτε σὲ θύελλες καὶ καταιγίδες. Ἀλλὰ ἕνα εἶνε βέβαιο, ὅτι τὸ πλοῖο αὐτὸ κανένα κῦμα, κανένας σατανᾶς, δὲν θὰ μπορέσῃ ποτὲ νὰ τὸ καταποντίσῃ. Ὅπως εἶπε ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, «κλυδωνίζεται, ἀλλ᾽ οὐ καταποντίζεται· χειμάζεται, ἀλλὰ ναυάγιον οὐχ ὑπομένει» (Ἑ.Π. Migne 52,397-8). Ὅλα τὰ σκάνδαλα ἱερέων, ἀρχιερέων, ἀρχιεπισκόπων, πατριαρχῶν, ὅλη ἡ φαυλότης τῶν χριστιανῶν, τὸ σκάφος τοῦ Χριστοῦ δὲν μποροῦν νὰ τὸ καταποντίσουν. Θὰ ποντοπορῇ διὰ μέσου τῶν αἰώνων, ἕως ὅτου ῥίξῃ τὴν ἄγκυρά του στὸ λιμάνι τῆς αἰωνιότητος. Ἔχοντας λοιπὸν στὸ νοῦ μας τὴν εἰκόνα αὐτή, ἐρωτοῦμε· ποιά ἦταν ἡ κατάστασι τῆς Ἐκκλησίας τὸν Δ΄ (4ο) αἰῶνα, τότε ποὺ ἔζησαν οἱ Τρεῖς Ἱεράρχαι; Ἦταν γαλήνη; Ὄχι γαλήνη. Τρικυμία! Εἶχαν βέβαια σταματήσει οἱ φοβεροὶ διωγμοί, συνετάρασσαν ὅμως τὴν Ἐκκλησία ἄλλοι βίαιοι ἄνεμοι, εἴτε ἀπὸ αἱρέσεις καὶ δογματικὲς ἔριδες, εἴτε ἀπὸ κακοδιοίκησι, φαυλότητα καὶ ἀθλιότητα τῶν ποιμένων. Λέει χαρακτηριστικὰ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος· «Ἡ τῆς Ἐκκλησίας γαλήνη, δεξαμένη φθόρους ἀνθρώπους, ζάλης καὶ ναυαγίων πληροῦται πολλῶν» (Ἑ.Π. Migne 48,654). Τὰ λέει ὁ Χρυσόστομος αὐτά, δὲν τὰ λέω ἐγώ· μπῆκαν στὴν Ἐκκλησία στοιχεῖα διεφθαρμένα ποὺ τὴ γεμίζουν ἀπὸ ναυάγια πνευματικὰ καὶ ἠθικά. Δὲν εἶχε λοιπὸν γαλήνη ἡ Ἐκκλησία τότε, συνεταράσσετο ἀπὸ κακοὺς ποιμένες, καὶ οἱ πατέρες στὰ ἔργα τους τοὺς ζωγραφίζουν μὲ τὸ πινέλλο τῆς ἀληθείας, χωρὶς κακία καὶ ἐμπάθεια. Ἰδού μερικὲς πινελλιὲς ἀπ᾽ τὸ χρωστῆρα τους.

Πρῶτο ἐλάττωμα ἡ ἀμάθεια, ἡ ἄγνοια. Ἐνῷ ὁ κληρικὸς καὶ μάλιστα ὁ ἐπίσκοπος πρέπει νὰ εἶνε νοῦς καὶ ὀφθαλμὸς ὁρῶν καὶ νὰ ἔχῃ καλὴ γνῶσι, ἐκεῖνοι ἐκτὸς ἐλαχίστων εἶχαν ἀμάθεια· ἄγνοια τῆς Παλαιᾶς καὶ τῆς Καινῆς Διαθήκης, τῶν νόμων καὶ τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ. Λέει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ὅτι, ἐνῷ γιὰ ὅλα τὰ ἐπαγγέλματα ἀπαιτοῦνται προσόντα καὶ ἐξάσκησι, γιὰ τὸ ἀνώτερο ἀπ᾽ ὅλα, τὴν ἱερωσύνη, αὐτὸ δὲν ἰσχύει. Ἡ ποιμαντικὴ καὶ μάλιστα ἡ ἐπισκοπική, λέει ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, εἶνε «τέχνη τις τεχνῶν καὶ ἐπιστήμη ἐπιστημῶν» (Ἑ.Π. Migne 35,425A). Ἐνῷ λοιπὸν γιὰ ὅλα τὰ ἐπαγγέλματα χρειάζεται προπαίδεια καὶ χρόνια ἐκπαιδεύσεως, γιὰ τὸ ἐπισκοπικὸ ἀξίωμα δὲν χρειάζεται. Ἀμαθέστατοι ἄνδρες, ποὺ ἀγνοοῦσαν καὶ τὸ ἀλφάβητο τῆς Ὀρθοδοξίας, κατώρθωναν νὰ καταλαμβάνουν μεγάλους θρόνους. Ἐκτὸς ἀπὸ ἀμάθεια οἱ περισσότεροι ποιμένες τῆς ἐποχῆς ἐκείνης διακρίνονταν καὶ ἀπὸ αὐθάδεια. Ἐνῷ οἱ εὐλαβεῖς καὶ ταπεινοὶ ἀπέφευγαν τὰ ἀξιώματα, κρύβονταν σὲ σπήλαια, ἔκοβαν ἀκόμη καὶ τ᾽ αὐτιά τους, νὰ μὴν εἶνε ἀρτιμελεῖς καὶ ν᾽ ἀποφύγουν ἔτσι τὴν ἱερωσύνη, αὐτοὶ ὡρμοῦσαν καὶ κατελάμβαναν θέσεις ὑψηλές. Θλιβερὸ θέαμα, λέει ὁ ἅγιος Γρηγόριος, νὰ βλέπῃς τὸν ἀστοιχείωτο, ποὺ δὲν μπορεῖ οὔτε νὰ διαβάσῃ τὸ Εὐαγγέλιο, νὰ εἶνε προϊστάμενος σοφῶν πρεσβυτέρων· νὰ βλέπῃς τὸ νεαρό, ποὺ ἀκόμα δὲν ἔβγαλε γένεια, νὰ κρατάῃ ποιμαντορικὴ ῥάβδο καὶ νὰ διοικῇ πρεσβύτας· νὰ βλέπῃς τοὺς ἀκρατεῖς καὶ λάγνους νὰ κυβερνοῦν τοὺς σώφρονας.

Ἄλλο σοβαρὸ ἐλάττωμα τῶν κληρικῶν τῆς ἐποχῆς τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν ἦταν ἡ ἀνηθικότης μὲ τὴ στενὴ ἔννοια. Τότε παρουσιάστηκε αὐτὴ ἡ πληγή, ποὺ ὑπάρχει μέχρι σήμερα. Ἐνῷ οἱ ἐπίσκοποι καὶ οἱ ἄγαμοι ἐν γένει κληρικοὶ ἔχουν ὑποσχεθῆ στὸ Θεὸ νὰ μείνουν παρθένοι, ἐκεῖνοι ζοῦσαν μιὰ συμβίωσι πού, ὅπως λέει ὁ Ναζιανζηνός, ἦταν «ἄγαμος γάμος» (Ἑ.Π. Migne 38,90Α). Στὶς ἐπισκοπές τους παρουσιάστηκαν γυναῖκες «συνείσακτοι». Προφασιζόμενοι δηλαδὴ αὐτοί, νεώτατοι ἐπίσκοποι, ὅτι ἔχουν ἀνάγκη ὑπηρεσιῶν, νὰ τοὺς μαγειρεύουν καὶ νὰ τοὺς ὑπηρετοῦν, προσέλαβαν στὶς κατοικίες τους γυναῖκες, καὶ καλογριὲς ἀκόμα, ποὺ ἔμεναν ἐκεῖ ἡμέρα καὶ νύχτα, καὶ ἡ συμβίωσι μαζί τους δημιουργοῦσε σκανδαλισμό.

Μία ἐπὶ πλέον κακία τους ἦταν ἡ φιλαργυρία, μὲ τὴν ὁποία γίνονταν πάμπλουτοι ἐκμεταλλευόμενοι τὰ ἱερὰ καὶ ὅσια. Λέει κάπου ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος· Σὲ ἤξερα φτωχόπαιδο, οἱ γονεῖς σου ζοῦσαν ἀπὸ ἐλεημοσύνες· τώρα σὲ βλέπω νὰ κατοικῇς σὲ μέγαρα καὶ νά ᾽χῃς πλοῦτο περισσότερο ἀπ᾽ τὸν Κροῖσο καὶ τὸ Μίδα.

Ἀλλὰ δὲν σᾶς εἶπα ἀκόμη τίποτα. Στὴν ἀμάθεια, τὴν αὐθάδεια, τὴ φαυλότητα καὶ τὴ φιλαργυρία – πλεονεξία τῶν ἀρχιερέων προσετέθη καὶ τὸ στέμμα τῆς κακίας τους, ἡ θεομπαιξία. Ἦταν θεομπαῖχτες! Τὸ λένε ὁ ἅγιος Γρηγόριος καὶ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος· γιὰ νὰ πάρουν τὸ θρόνο, γιὰ νὰ γίνουν ἐπίσκοποι καὶ μητροπολῖται, ἀφοῦ χρησιμοποιοῦσαν ἄτιμα μέσα, κατόπιν παρίσταναν καὶ τοὺς …θεοσεβεῖς.

Λέει καὶ ὁ Μέγας Βασίλειος σὲ μία ἐπιστολή του, ὅτι ἕνας δοῦλος, ποὺ τὸν εἶχαν στὸν ἀλευρόμυλο νὰ γυρίζῃ τὶς μυλόπετρες, εἶπε· Τί κάθομαι ἐδῶ κι ἀλέθω; δὲν πάω νὰ γίνω δεσπότης νὰ ζῶ καλά;… Προσκολλήθηκε λοιπὸν σὲ μιὰ κυρία τῆς ἀριστοκρατίας καὶ δι᾽ αὐτῆς κατώρθωσε νὰ πάρῃ ἕναν ἀπὸ τοὺς μεγαλυτέρους θρόνους, νὰ γίνῃ μητροπολίτης. Καὶ σὰ νὰ μὴν ἔφτανε αὐτό, τὴν ἑπομένη πάνω ἀπὸ τὸ θρόνο ἰσχυριζόταν· Μὲ ἐξέλεξε τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο… Ὤ τῆς θεομπαιξίας καὶ τῆς ἀναιδείας σου, λέει, ν᾽ ἀνακατεύῃς τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο μὲ τὶς ἀθλιότητές σου! Προσκυνοῦσαν ναυάρχους, στρατηγούς, γυναῖκες, τὸν ἕνα – τὸν ἄλλο, παραγκώνιζαν ἐναρέτους καὶ ἀξίους, καὶ κατόπιν ὑποδύονταν τὸν εὐλαβῆ.

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Ναζιανζηνὸς τοὺς χαρακτήριζε ὡς ἄγευστους ἀπὸ ζωὴ σκληραγωγίας, ἀδοκίμαστους σὲ ἀντιξοότητες, σὰν ἀπὸ ζάχαρη. Ἦταν ζαχαρᾶτοι, ἀτσαλάκωτοι – νὰ μεταχειριστῶ τὴ λέξι αὐτή.

Τὸν γενναῖο ἀξιωματικὸ θὰ τὸν δῇς σκονισμένο, ἀπεριποίητο. Τὰ παλληκάρια τοῦ ᾽12, ποὺ ἔφτασαν μέχρι τὴ Σόφια καὶ τὴν Ἄγκυρα, τοὺς ἔβλεπε κανεὶς μέσ᾽ στὴ μάχη κνισαλέους ὅπως θά ᾽λεγε ὁ Ὅμηρος, τραυματισμένους, ματωμένους, ἀνακατεμένους· δὲν διέκρινες ἂν εἶνε ἀξιωματικός, συνταγματάρχης, ἢ ἁπλὸς μαχητής. Κ᾽ ἐνῷ αὐτοὶ στὴν πρώτη γραμμὴ πολεμοῦσαν μὲ τὸ σάλπισμα «ἐμπρός!», στὴν Ἀθήνα ἔβλεπες, «στοῦ Ζαχαράτου» (κοσμικὸ καφφενεῖο τῆς πλατείας Συντάγματος), κάτι κουραμπιέδες ὅπως ἔλεγε ὁ λαός, κάτι ἄκαπνοι, ποὺ δὲν γνώρισαν ποτέ τὸν καπνὸ τῆς μάχης, νὰ κάθωνται σκοτώνοντας τὸν καιρό τους.

Ἔτσι καὶ οἱ ἐκκλησιαστικοὶ τῆς ἐποχῆς τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν. Ἦταν κάτι καλομαθημένα ἀνθρωπάρια, ποὺ ποτέ τους δὲν ἀσκήτεψαν γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, δὲν γνώρισαν τὸ δάκρυ καὶ τὸν πόνο, δὲν ἄνοιξαν τὰ ἱερὰ Εὐαγγέλια, δὲν δίδαξαν τὸ λαό· κάτι «ἄνδρες οὐκ ἄνδρες» ὅπως λέει ὁ Γρηγόριος ὁ Ναζιανζηνός· ἄντρες χωρὶς ἀνδρεία, ἄντρες ἄνανδροι, ἄντρες στὸ ὄνομα ἀλλ᾽ ὄχι στὸ φρόνημα. Καταλαβαίνετε γιατί τὸ ἔλεγε ὁ ἅγιος Γρηγόριος τὸ «ἄνδρες οὐκ ἄνδρες»! Αὐτοὶ κατώρθωναν νὰ καταλαμβάνουν καίριες θέσεις καὶ νὰ κατευθύνουν τὴν Ἐκκλησία, μὲ σμήνη νεαρῶν καιροσκόπων κολάκων γύρω τους.

Ὅταν ὅμως παρουσιάζωνται τέτοια φαινόμενα, ὅταν τέτοια πρόσωπα κυριαρχοῦν, στὸ πρόσωπο αὐτῶν, ὅπως λέει κάποιος συγγραφεύς, θριαμβεύει ἡ κακία· καὶ ἡ νίκη τῆς κακίας κατὰ τῆς ἀρετῆς εἶνε σύμπτωμα καταπτώσεως.

Τέτοια μὲ λίγα λόγια ἦταν, ἀγαπητοί μου, ἡ κατάστασι τῆς Ἐκκλησίας στὴν ἐποχὴ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν. Καὶ γεννᾶται τὸ ἐρώτημα· τί ἔκαναν ἐκεῖνοι ἀπέναντι σὲ ὅλ᾽ αὐτά; Ἔβλεπαν τὰ σκάνδαλα καὶ τὴ διαφθορὰ καὶ ἔκλειναν τὰ μάτια τους, ἔφραζαν τ᾽ αὐτιά τους καὶ σιωποῦσαν ἀδιαφορώντας γιὰ τὴν Ἐκκλησία; Ὄχι! ἀντέδρασαν ἐναντίον τῆς διαφθορᾶς. Ποιά ὅμως ἦταν ἡ ἀντίδρασι τῶν πατέρων, θὰ χρειαστῇ νὰ δοῦμε σὲ ἄλλη ἰδιαίτερη ὁμιλία, ποὺ θὰ κάνουμε σὺν Θεῷ ἐν καιρῷ.

(†) ἐπισκόπου Φλωρίνης Αὐγουστῖνου Καντιώτου

ΠΑΣΟ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΥ: Άρχισε το «ξήλωμα» της Δημοκρατίας

Με το Δελτίο εμβολιασμού καταργείται η ισότητα των πολιτών έναντι του κράτους και χρησιμοποιείται ως εκβιασμός για την απόκτηση της ιδιότητας του πολίτη!

ΠΑΣΟ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΥ: Άρχισε το «ξήλωμα» της Δημοκρατίας

του πολιτικού συμβούλου και αναλυτή Mathieu Slama* Μετάφραση: Ευάγγελος Δ. Νιάνιος

To Συνταγματικό Δικαστήριο αποφάσισε τη νομιμότητα της θέσπισης του δελτίου εμβολιασμού. Αυτό δεν αποτελεί έκπληξη: επικυρώνει τόσο το δελτίο όσο και το νόμο που ενισχύει τα εργαλεία διαχείρισης της υγειονομικής κρίσης, παρά κάποιες ερμηνευτικές επιφυλάξεις δευτερεύουσας σημασίας. Το Δικαστήριο αναφέρει, με πολύ προσεκτική γλώσσα, ότι το κείμενο «επιχειρεί  μια ισορροπημένη συνδιαλλαγή μεταξύ των συνταγματικών απαιτήσεων».

Τι μένει να πούμε που δεν ειπώθηκε εδώ και δύο χρόνια; Πώς να εκφράσεις την αγανάκτησή σου μπροστά σε μια απόφαση που για άλλη μια φορά συνιστά πλήρη προδοσία για όλα αυτά για τα οποία ιδρύθηκε το Συνταγματικό Δικαστήριο;

Επικυρώνοντας το δελτίο εμβολιασμού, οι «σοφοί» του Συνταγματικού Δικαστηρίου επικυρώνουν μια αλλαγή στο πολιτικό πρότυπο. Και είναι συνένοχοι μιας δημοκρατικής πανωλεθρίας που δεν έχει αντίστοιχη στην πρόσφατη ιστορία μας.

Αυτό το νέο πολιτικό πρότυπο στο οποίο εισερχόμαστε θάβει την κοινωνία της ελευθερίας, όπως την κληρονομήσαμε από τη Γαλλική Επανάσταση. Μια κοινωνία στην οποία η ελευθερία είναι η αρχή που προάρχει όλων των άλλων, μια κοινωνία δικαιωμάτων, μια κοινωνία όπου το Σύνταγμα –και οι θεματοφύλακές του– προστατεύουν τους πολίτες από την αυθαιρεσία της εξουσίας, μια κοινωνία όπου η υπηκοότητα είναι μία και αδιαίρετη. Αυτό που αφήνουμε πίσω μας, με αφορμή αυτή την [υγειονομική] κρίση, είναι η τεράστια κληρονομιά της Δημοκρατίας και ολόκληρη η φιλελεύθερη παράδοση που πηγάζει από αυτήν, είναι επίσης αυτή η απλή, όμορφη ιδέα ότι η εξουσία είναι στην υπηρεσία των πολιτών και όχι ο δυνάστης τους.

Το νέο καθεστώς στο οποίο εισερχόμαστε είναι ένα αυταρχικό καθεστώς,

ένα καθεστώς στο οποίο τα καθήκοντα προηγούνται των δικαιωμάτων (κατά την παραδοχή του ίδιου του Αρχηγού Κράτους!),

στο οποίο η ηθική αντικαθιστά το νόμο,

όπου η τάξη είναι η προϋπόθεση της ελευθερίας,

όπου κερδίζεται η υπηκοότητα.

Ένα καθεστώς που ξεχωρίζει τους καλούς από τους κακούς πολίτες,

που θεσπίζει μια ηθική τάξη που αντικαθιστά το νομικό πλαίσιο,

ένα καθεστώς που καθιερώνει μια νέα μέθοδο διακυβέρνησης, αυτή του εκβιασμού της ελευθερίας.

Το δελτίο εμβολιασμού δεν είναι τίποτε άλλο παρά εκβιασμός, ένα εργαλείο πειθαρχίας που καταργεί την ελευθερία μας για να μας την επιστρέψει υπό την προϋπόθεση της καλής μας συμπεριφοράς. «Σας εξουσιοδοτούμε να είστε ελεύθεροι!», μας λέει ευθαρσώς η εξουσία σε πείσμα της Διακήρυξής μας για τα Δικαιώματα του ανθρώπου και των πολιτών που καθιερώνει την ελευθερία ως αναπολλιοτρίωτο και μη τροποποιούμενο δικαίωμα… Πώς το Συνταγματικό Δικαστήριο έφτασε να επικυρώσει μια τέτοια δημοκρατική εκτροπή;

Σε όλους εκείνους που ανταπαντούν « δεν υπάρχουν εναλλακτικές », πώς εξηγούν, λοιπόν, ότι πολλές χώρες στον κόσμο δεν έχουν καταφύγει ούτε στην υποχρέωση [εμβολιασμού] ούτε στο δελτίο; Πώς εξηγούν ότι πολλοί από τους πιο λαμπρούς νομικούς θεωρούν το δελτίο αντισυνταγματικό, ότι ακόμη και στην επιστημονική κοινότητα υψώνονται σοβαρές φωνές προτείνοντας μια διαφορετική πολιτική υγείας; Και ξέρουν ότι σε μια Δημοκρατία, ο σκοπός δεν δικαιολογεί όλα τα μέσα και ότι η πιθανή αποτελεσματικότητα του δελτίου δεν είναι σε καμία περίπτωση αποδεκτό επιχείρημα εν όψει της βλάβης που προκαλεί στο δημοκρατικό μας πρότυπο;

Φυσικά, οι συνταγματικοί δικαστές δεν ευθύνονται αποκλειστικά για αυτήν την καταστροφή.

Υπάρχουν πολλοί επιστήμονες και γιατροί που πηγαινοέρχονται στις τηλεοράσεις εδώ και δύο χρόνια για να προτείνουν τα πιο αυταρχικά και ελευθεροκτόνα μέτρα, παρόλο που δεν έχουν καμία απολύτως νομιμότητα γι’ αυτό.

Υπάρχουν φυσικά οι κυβερνώντες μας που έχουν εφεύρει τρελά πολιτικά εργαλεία, που επέβαλαν στους Γάλλους μέτρα από τα πιο ελευθεροκτόνα στον κόσμο, που γύρισαν την πλάτη στο θάρρος και υποχώρησαν τελείως στα πάντα. Κυβερνήτες-διαχειριστές, πολλοί από τους οποίους δεν έχουν δημοκρατική παιδεία, που δεν γνωρίζουν τίποτα από την ιστορία μας, τους Ξεβράκωτους, τους στρατιώτες του έτους 2 [μετά την Επανάσταση], τους εξεγερμένους της Κομμούνας, τους Κλεμανσώ, Ζωρές, Μπλουμ, όλους αυτούς που έχτισαν τη φιλελεύθερη και δημοκρατική κοινωνία μας , που παίρνουν αποφάσεις σε σχέση με καμπύλες, σχήματα, γραφήματα… και οι οποίοι, λόγω των περιστάσεων, δεν έχουν ιδέα για το κακό που προκαλούν στη δημοκρατία μας!

Υπάρχει όμως και ένας τρίτος υπεύθυνος, και είμαστε εμείς, οι Γάλλοι πολίτες. Υποστηρίζοντας όλα τα ελευθεροκτόνα μέτρα που λήφθηκαν τα τελευταία δύο χρόνια, ενθαρρύνοντας την κυβέρνηση στην αυταρχική της βιασύνη και την πολιτική της του αποδιοπομπαίου τράγου έναντι της μειοψηφίας των μη εμβολιασμένων, ανοίξαμε το δρόμο για τη δική μας δουλεία. Μια πιο διστακτική [κοινή] γνώμη αναμφίβολα θα έκανε την εξουσία να σκεφτεί δύο φορές τη στρατηγική της σκληρής γραμμής, και να λειτουργήσει ως η μόνη πραγματική αντιεξουσία που μας απόμεινε σε αυτήν την κρίση.

Ό,τι θυσιάζουμε σε αυτή την κρίση, μπορεί να το αποκτήσουμε ξανά, αλλά δεν θα επιστρέψουμε στο παρελθόν. Ό,τι εφευρέθηκε θα παραμείνει, τα νέα εργαλεία υποτέλειας θα μπουν στην «εργαλειοθήκη» (κατά τα λόγια βουλευτή της πλειοψηφίας) και οι πληγές που προκλήθηκαν στο δημοκρατικό μας πρότυπο δεν θα επουλωθούν. Και αποποιούμαστε, όπως εξήγησε πρόσφατα η φιλόσοφος Barbara Stiegler, την ελευθερία με την έννοια που την εννοεί ο Διαφωτισμός, που βασίζεται στην ικανότητα να συλλογίζεται κανείς μόνος του, η οποία πρέπει να παρέχεται σε όλους τους πολίτες σε νόμιμη ηλικία (ή στη διαδικασία να γίνουν), ανεξάρτητα από τις πεποιθήσεις τους ή το μορφωτικό τους επίπεδο. Όλα τα υποκείμενα που καλούνται να συναινέσουν πρέπει να θεωρούνται καταρχήν, είτε μας αρέσει είτε όχι, ως λογικά υποκείμενα, ικανά να συζητήσουν από κοινού και να αντιπαραχθούν για την αλήθεια και την κοινή υπόθεση (res publica), χωρίς κανένας κηδεμόνας της ανθρώπινης υπόστασης να μπορεί να υπαγορεύσει αντ’ αυτών το κοινό καλό».

 * Δημοσίευσε στις 20 Ιανουαρίου 2021, το βιβλίο Adieu la liberté, έκδοση Presse de la Cité.

Μετάφραση: Ευάγγελος Δ. Νιάνιος απο www.lefigaro.fr

Πηγή: aktines.blogspot.com