Τα περί της συλλήψεως και της γεννήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου τα βρίσκουμε στο Πρωτευαγγέλιο του Ιακώβου.

Το σχετικό κείμενο σε νεοελληνική απόδοση από την Μυριόβιβλο:

1.1. Στις ιστορίες των δώδεκα φυλών του Ισραήλ γίνεται λόγος για τον Ιωακείμ, που ήταν πολύ πλούσιος και συνήθιζε να προσφέρει διπλά τα δώρα του στο Ναό, λέγοντας: «Ας είναι ένα μέρος της περιουσίας μου για το λαό και ένα άλλο αφιερωμένο στον Κύριο μου για να συγχωρεί τις αμαρτίες μου και για τον εξιλασμό μου». 2. Πλησίαζε η ημέρα τον Κυρίου η μεγάλη και οι υιοί Ισραήλ πρόσφεραν τα δώρα τους. Στάθηκε τότε μπροστά του ο Ρουβείμ και του είπε: «Δεν σου επιτρέπεται να προσφέρεις πρώτος τα δώρα σου, αφού δεν έκανες απογόνους στον Ισραήλ». 3. Ο Ιωακείμ τότε λυπήθηκε πολύ και πήγε στα βιβλία των δώδεκα φυλών του Ισραήλ μονολογώντας: «Θα κοιτάξω προσεκτικά στα βιβλία των δώδεκα φυλών του Ισραήλ, για να διαπιστώσω αν είμαι ο μόνος που δεν έκανα απογόνους στον Ισραήλ». Ερεύνησε και βρήκε οτι όλοι οι δίκαιοι ανάστησαν απογόνους στον Ισραήλ. Θυμήθηκε και τον πατριάρχη Αβραάμ που την έσχατη ώρα του χάρισε ο Θεός υιό, τον Ισαάκ. 4. Λυπήθηκε πολύ ο Ιωακείμ και δεν εμφανίστηκε στη γνναίκα του, αλλά κατευθύνθηκε στην έρημο, όπου έστησε τη σκηνή του, νήστεψε επίσης σαράντα μερόνυχτα μονολογώντας: «Δεν θα κατεβώ ούτε για φαγητό ούτε για ποτό, έως ότου με επισκεφτεί ο Κύριος, ο Θεός μου, και θα είναι τροφή και ποτό η προσευχή μου».

2. 1. Η γυναίκα του η Άννα θρηνούσε δύο θρήνους και οδυρόταν δύο οδυρμούς, έλεγε: «Θα οδύρομαι για τη χηρεία μου, θα οδύρομαι για την ατεκνία μου». 2. Πλησίαζε η ημέρα του Κυρίου η μεγάλη και της είπε η δούλη της η Ιουδίθ: «Έως πότε θα ταπεινώνεις τον εαυτό σου; Να έφτασε η ημέρα του Κυρίου η μεγάλη και δεν επιτρέπεται να πενθείς. Πάρε, λοιπόν, αυτή τη μαντίλα που μου έδωσε η κυρία του εργαστηρίου, δεν αρμόζει άλλωστε σε εμένα να τη φορώ, γιατί εγώ είμαι δούλα, ενώ αυτή έχει βασιλικά χαρακτηριστικά». 3. Και η Άννα της αποκρίθηκε: «Φύγε από κοντά μου, και εγώ δεν τα προκάλεσα αυτά, αλλά ο Κύριος με ταπείνωσε, μήπως όμως κάποιος πανούργος σου χάρισε το μαντήλι και ήρθες να μοιραστείς μαζί μου την αμαρτία σου;» Και η Ιουδίθ απάντησε: «Γιατί να σε καταραστώ, αφού ο Κύριος έκλεισε τη μήτρα σου για να μην δώσεις καρπό στον Ισραήλ»; 4. Στεναχωρήθηκε πολύ η Άννα. Πέταξε απο πάνω της τα πένθιμα ρούχα, έλουσε το κεφάλι της και ντύθηκε τα νυφικά της φορέματα. Κατά την ένατη ώρα κατέβηκε στον κήπο να περπατήσει. Είδε μια δάφνη, κάθησε κάτω απο αυτήν και ικέτεψε με τέτοια θερμά λόγια τον Κύριο: «Θεέ των πατέρων μας, ευλόγησε με και εισάκουσε τη δέηση μου, όπως ευλόγησες τη μήτρα της Σάρρας και της έδωκες υιό, τον Ισαάκ».

3. 1. Καθώς έστρεψε τα μάτια της προς τον ουρανό, είδε μια φωλιά σπουργιτιών μέσα στη δάφνη και θρήνησε μέσα της λέγοντας: «Αλίμονο σε μένα, ποιος με γέννησε; ποιά μήτρα με έφερε στον κόσμο; Γεννήθηκα καταραμένη ανάμεσα στους υιούς Ισραήλ και με χλεύασαν στο Ναό του Κυρίου. 2. Αλίμονο, σε ποιον έμοιασα εγώ; δεν έμοιασα ούτε στα πετεινά του ουρανού, αφού ακόμη και τα πετεινά του ουρανού είναι γόνιμα ενώπιον Σου, Κύριε. Αλίμονο, σε ποιον έμοιασα εγώ; δεν έμοιασα ούτε στα θηρία της γης, γιατί ακόμη και τα θηρία είναι γόνιμα ενώπιον Σον, Κύριε. 3. Αλίμονο, σε ποιον έμοιασα εγώ; δεν έμοιασα ούτε σε αυτά τα (τρεχούμενα) νερά, αφού ακόμη και τα νερά είναι γονιμα ενώπιον Σου, Κύριε. Αλίμονο, σε ποιον έμοιασα εγώ; δεν έμοιασα ούτε σε τούτη εδώ τη γη, γιατί ακόμη και τούτη η γη προσφέρει τους καρπούς της στον κατάλληλο καιρό και Σε ευλογεί, Κύριε».

4. 1. Και να ένας άγγελος Κυρίου εμφανίστηκε μπροστά της και της είπε: «Άννα, Άννα, ο Κύριος εισάκουσε τη δέηση σου, θα συλλάβεις και θα γεννήσεις και θα μιλούν για το σπέρμα σου σε όλη την οικουμένη». Και η Άννα αποκρίθηκε: «Ζει Κύριος, ο Θεός μου, εάν γεννήσω, είτε αγόρι είτε κορίτσι, θα το προσφέρω ως δώρο στον Κύριο, τον Θεό μου, να τον υπηρετεί όλες τις ημέρες της ζωής του». 2. Ήλθαν τότε δύο αγγελιοφόροι και της είπαν: «Να, ο Ιωακείμ, o άνδρας σου, έρχεται με τα πρόβατα του». Άγγελος Κυρίου είχε κατεβεί σε αυτόν και του είπε: «Ιωακείμ, Ιωακείμ, ο Κύριος, ο Θεός εισάκουσε τη δέηση σου, κατέβα λοιπόν από αυτόν τον τόπο, γιατί η γυναίκα σου θα συλλάβει». 3. Κατέβηκε τότε ο Ιωακείμ, κάλεσε τους βοσκούς του και τους παράγγειλε: «Φέρτε εδώ δέκα προβατίνες χωρίς κηλίδα ή ψεγάδι για να τις προσφέρω θυσία στον Κύριο, το Θεό μου, φέρτε μου επίσης δώδεκα μοσχάρια τρυφερά για να τα προσφέρω στους ιερείς και τη γερουσία και φέρτε μου τέλος και εκατό κατσίκια για όλο το λαό». 4. Και να ο Ιωακείμ έφθασε με τα κοπάδια του και η Άννα στάθηκε στην πύλη, σαν είδε τον Ιωακείμ να έρχεται, έτρεξε και κρεμάστηκε στο λαιμό του λέγοντας: «Τώρα ξέρω καλά ότι ο Κύριος, ο Θεός μου έδωκε πλούσια την ευλογία Του, γιατί να που η χήρα δεν θα είναι πια χήρα και να που η άτεκνος θα συλλάβει». Ο Ιωακείμ ξεκουράστηκε την πρώτη ημέρα στο σπίτι του.

5. l.Την επόμενη μέρα πρόσφερε τα δώρα του αναλογιζόμενος: «Αν ο Κύριος, ο Θεός, μου δώσει χάρη, θα μου (το) φανερώσει το πέταλο του ιερέα». Πρόσφερε, λοιπόν, ο Ιωακείμ τα δώρα του και παρατηρούσε το πέταλο του ιερέα καθώς ανέβηκε στο θυσιαστήριο του Κυρίου και δεν είδε τίποτε να μαρτυρεί αμαρτία εναντίον του. Και είπε ο Ιωακείμ: «Τώρα ξέρω ότι ο Κύριος μου έδωσε τη χάρη του και συγχώρησε όλα τα αμαρτήματα μου». Έτσι κατέβηκε δικαιωμένος από το Ναό του Κυρίου και γύρισε στο σπίτι του. 2. Εν τω μεταξύ συμπληρώθηκαν οι μήνες της και τον ένατο μήνα η Άννα γέννησε. Ρώτησε τη μαία: «Τι γέννησα»; Και εκείνη της αποκρίθηκε: «Κορίτσι». Είπε τότε η Άννα: «Η ψυχή μου σήμερα ευφράνθηκε όσο ποτέ άλλοτε» και την έβαλε στο κρεβάτι. Όταν συμπληρώθηκαν οι μέρες της, η Άννα πλύθηκε, έδωσε στο παιδί της το μαστό της για να θηλάσει και την ονόμασε Μαριάμ.

Μητροπολίτης Χονγκ Κονγκ Νεκτάριος

ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΣΤΕΠΤΟΥ & ΙΣΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ

+ επισκόπου Αυγουστίνου Καντιώτη

Η θύρα
«Εγώ ειμί ή θύρα’ δι’ εμού εάν τις εισέλθη, σωθήσεται, και εισελεύσεται και εξελεύσεται, και νομήν ευρήσει» (Ίωάν. 10,9)

ΣΗΜΕΡΑ, αγαπητοί μου, είναι εορτή και πανήγυρης μεγάλη. Εορτάζουν δύο θρησκευτικές φυσιογνωμίες, δύο άγιοι, πού ή γλώσσα της Εκκλησίας τους ανέβασε πολύ ψηλά, στο επίπεδο των ισαποστόλων. Σήμερα είναι ή μνήμη των δύο αγίων θεοστέπτων βασιλέων και ισαποστόλων Κωνσταντίνου και της σεβάσμιας μητρός του Ελένης.

Σήμερα, κοντά στους αγίους, εορτάζουν και όσοι και όσες φέρουν τα ωραία ονόματα τους. Μικροί και μεγάλοι, απλοί άνθρωποι του λαού άλλα και αξιωματούχοι και κυβερνείται και πρίγκιπες και βασιλείς εορτάζουν σήμερα. Δεν είπα τίποτε. Σήμερα εορτάζει ολόκληρος ό Ελληνικός λαός, εορτάζουν γενεές γενεών. Λίγα ονόματα στην Ιστορία του πολύπαθους και μαρτυρικού έθνους μας ηλεκτρίζουν τόσο όσο το όνομα Κωνσταντίνος. Το όνομα αυτό έφερε ό σημερινός άγιος, ό Κωνσταντίνος Α’ ό Μέγας (1337), ό ένδοξος και ηρωικός ιδρυτής της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, αλλά και ό τελευταίος μαρτυρικός αυτοκράτωρ του Βυζαντίου, ό Κωνσταντίνος ΙΑ’ ό Παλαιολόγος (1405-1453). Έτσι το όνομα Κωνσταντίνος έγινε σύμβολο, συνδέθηκε με τΙς παραδόσεις και τους θρύλους του γένους μας, και ιδίως με το όραμα της βασιλίδος των πόλεων, της Κωνσταντινου-πόλεως. Για αυτό ή σημερινή εορτή είναι θρησκευτική και εθνική. Δεν θα σας διηγηθώ τον βίο των σημερινών αγίων. Αντί ν’ ανοίξω το συναξάρι, την ιστορία, και να σας διηγηθώ τον βίο τους, θα μου επιτρέψετε να ρίξουμε ένα βλέμμα στο σημερινό ευαγγέλιο και μάλιστα στο τελευταίο ρητό. Το τελευταίο ρητό του σημερινού ευαγγελίου λέει: «Εγώ ειμί ή θύρα δι’ εμού εάν τις είσέλθη, σωθήσεται, και εισελεύσεται και εξελεύσεται, και νομήν ευρήσει» (Ιωάν.10,9).Τι σημαίνουν τα λόγια αυτά του Χριστού;

Για πρόβατα και βοσκούς μιλάει το ευαγγέλιο. Μας λέει ό Κύριος παραβολικός, ότι όπως τα άλογα πρόβατα αναπαύονται και ασφαλίζονται μέσα στο μαντρί, έτσι υπάρχει και μία άλλη μάνδρα, πνευματική. είναι ή Εκκλησία του, στην οποία αναπαύονται και ασφαλίζονται τα λογικά πρόβατα, οι άνθρωποι, έφ’ όσον βεβαίως το θέλουν. Όποιος δεν θέλει, είναι ελεύθερος να μείνει έξω από τη μάνδρα. Τα λόγια αυτά σημαίνουν, ότι ό κόσμος χωρίζεται σε δύο παρατάξεις, στη μία είναι οι έκτος της μάνδρας, στην άλλη οι εντός της μάνδρας,  οι μεν βρίσκονται κοντά στο Χριστό, οι άλλοι είναι μακριά από το Χριστό.

Πώς ζουν, αγαπητοί μου, οι έκτος της μάνδρας, αυτοί πού μένουν μακριά από το Χριστό; Ό άνθρωπος πού μένει έξω από τη μάνδρα του Χριστού δεν έχει ασφάλεια και ανάπαυση. Και πώς να έχει; Σάς ερωτώ: μπορεί το πρόβατο τη νύχτα να είναι ασφαλισμένο και αναπαυμένο έξω από το μαντρί του; μπορεί το πουλί να ζήση και να πετάξει χωρίς ατμοσφαιρικό αέρα; μπορεί το λουλούδι ν’ αντέξει έξω απ’ τη γλάστρα; μπορεί το ψάρι να ζήση έξω απ’ τη θάλασσα; Όσο μπορεί το ψάρι να ζήση έξω απ’ τη θάλασσα και το λουλούδι ν’ άνθηση έξω απ’ το περιβόλι και το πουλί να πετάξει χωρίς αέρα και το πρόβατο να ζήση έξω απ’ το μαντρί, άλλο τόσο μπορεί και ό άνθρωπος να ζήση έξω απ’ το μαντρί του Χριστού. Ότι είναι για το σώμα οι πνεύμονες και ή καρδιά — κι ακόμη παραπάνω —, αυτό για τον άνθρωπο είναι ό Χριστός. Δέ μπορείς να ζήσης χωρίς Χριστό.

Θα πει κανείς λόγια είναι αυτά. Όχι αγαπητοί μου είναι και πραγματικότης που την ζούμε σήμερα. Απόδειξης οι σύγχρονοι άνθρωποι. Τι πέτυχαν με τα γράμματα τις επιστήμες και τις θεωρίες τους ή με τα πλούτη τους θησαυρούς και τον τεχνικό πολιτισμό τους; Ένα μεγάλο κενό! Μικροί και μεγάλοι, ανεξαρτήτως ιδεολογικής τοποθετήσεως, από βορρά μέχρι νότου και από δυσμών μέχρι ανατολών, όλοι οι άνθρωποι φέρουν επάνω τους την αγωνία και το άγχος. Ή σημερινή γενεά περισσότερο από κάθε άλλη μπορούσε να ζήση ευτυχισμένη και όμως ζη στιγμές δραματικές. Γιατί; Διότι έφυγε ό «ατμοσφαιρικός αέρας», έφυγε το «άρωμα», έφυγε το «έδαφος», έφυγε ή «ζωή». Δέ βρίσκει ανάπαυση ό άνθρωπος, αγωνιά, σπαρταρά. Πάρτε το ψάρι, βγάλτε το απ’ τη θάλασσα, βάλτε το πάνω σε μια αμμουδιά — ας είναι και χρυσή —, αυτό σπαρταράει. Αν είχε γλώσσα, θα σου έλεγε: Δός μου το νερό, να πέσω μέσ’ στη θάλασσα, ν’ αναπνεύσω, να ζήσω. Έτσι και ό άνθρωπος.

Που ζητεί σήμερα ό άνθρωπος την ανάπαυση και την ασφάλεια; Χτυπάει πολλές πόρτες. Ρίξτε μια ματιά στην κοινωνία, από τις καλύβες των φτωχών μέχρι τα μέγαρα των πλουσίων. Όλοι ζητούν ανάπαυση και ασφάλεια στα χρήματα, στις ανέσεις, στις απολαύσεις, στις γυναίκες, στις διασκεδάσεις, στα σπορ και τον αθλητισμό, στις εκδρομές  και τον τουρισμό, στη γνώση και την πολιτική, σε εγκόσμια δηλαδή στηρίγματα. Ή πείρα της ζωής λέει, ότι σε κανένα απ’ αυτά δε βρίσκουν εκείνο πού ζητούν. Διότι χτυπούν λάθος πόρτα! Ποια είναι ή ασφάλεια του σημερινού άνθρωπου; Καμία ασφάλεια. Ταραχή  και ανασφάλεια χαρακτηρίζει τη ζωή. Το πρόβατο δεν είναι ασφαλισμένο τη νύχτα έξω από το μαντρί, κι ό άνθρωπος είναι ανασφαλής  και ανήσυχος έξω από τη Μάνδρα του Χριστού, την αγία αυτή Εκκλησία. Έξω απ’ το μαντρί το πρόβατο το τρώει ό λύκος, και έξω από την αγία Ορθοδοξία μας ό άνθρωπος θα πέσει θύμα ληστών, απατεώνων  και εκμεταλλευτών, πού ζητούν να τον παρασύρουν και να τον ρίξουν στις χαράδρες της απώλειας  και καταστροφής. Το τέλος του κόσμου είναι εκείνο πού είπε ό σοφός Σολομών «Ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης» (Έκκλ. 1,2).

Μη χτυπάτε, λοιπόν, άλλες πόρτες, αυτό πού ζητάτε δεν υπάρχει εκεί. «Εγώ ειμί ή θύρα», φωνάζει ό Χριστός. Μέσα στην ταλαιπωρία του κόσμου τούτου ακούγεται ή γλυκεία φωνή του’ «Εγώ ειμί ή θύρα», ή μόνη θύρα. «Εγώ ειμί ή θύρα, δι’ εμού εάν τις εισέλθει σωθήσεται, και εισελεύσεται και εξελεύσεται, και νομήν ευρήσει». Ω λόγια ανεκτίμητα, ω λόγια πού δεν υπάρχει ζυγαριά να τα ζύγιση! Τα λόγια αυτά του Χριστού έχουν βάθος  και πλάτος  και ύψος εννοιών. Οι άλλες θύρες είναι απατηλές παγίδες- ή θύρα του Χριστού είναι ασφαλές καταφύγιο, είναι γαλήνιο λιμάνι. Στις άλλες θύρες οι άνθρωποι το μόνο πού βρίσκουν είναι πικρά «κεράτια» σαν εκείνα πού έτρωγε ό άσωτος προσπαθώντας να κορέση την πείνα του (Λουκ.15,16), στην θύρα του Χριστού ό άνθρωπος βρίσκει το καθαρό φαγητό  και το σωτήριο φάρμακο, βρίσκει το άδολο γάλα αλλά  και την στερεά τροφή, το ύδωρ το ζών, τον άρτο της ζωής τον επιούσιον, βρίσκει τον μόσχο τον σιτευτό. «Εγώ ειμί ή θύρα». Εάν, αδελφοί μου, μακριά από το Χριστό υπάρχει ή αγωνία, το άγχος, ή πικρία  και ό θάνατος, κοντά στο Χριστό υπάρχει ή βεβαιότης, ή σιγουριά, ή αφοβία, ή ειρήνη, ή ηρεμία, ή αγαλλίασης ή πνευματική, υπάρχει το θέλγητρο του ουρανού. Λόγια είναι αυτά; Πώς θα μπορούσα να σας το περιγράψω! Θα ήθελα να έχω τη θεολογία του Χρυσοστόμου, την ποίηση του Δάντη, τα χαρίσματα των ρητόρων, τη χάρι των ζωγράφων, για να παραστήσω μπροστά σας τη χαρά  και την αγαλλίαση πού βρίσκουν όσοι περνούν την θύρα του Χριστού  και εισέρχονται στο βασίλειο του.

Με ένα λόγο, βρίσκουν αυτό πού ζητούν  και διψούν οι καρδιές όλων μας, μικρών  και μεγάλων, βρίσκουν τη σωτηρία. Όποιος περνά αυτή τη θύρα  και γίνεται πρόβατο της ποίμνής του Χριστού, φθάνει στον ουράνιο Πατέρα. Έτσι συνέβη  και με τον Μέγα Κωνσταντίνο, δέχθηκε την κλήση  και πέρασε την θύρα του Χριστού, πού είναι ή ζωή του κόσμου, το άλφα  και το ωμέγα, ό πνευματικός άξων γύρω από τον οποίο στρέφονται οι αιώνες. Ονόματα άλλων, πού θεωρούνται μεγάλοι, σβήνουν  και λησμονούνται- το όνομα του Χριστού θα ζή  και θα βασιλεύει εις αιώνας αιώνων « και της βασιλείας αυτού ουκ έσται τέλος» (Λουκ. 1,33).

Αδελφοί μου, θα ήθελα να σας μεταδώσω αυτό πού πιστεύω, αυτό πού γνωρίζω, ότι δεν υπάρχει υπό τον ουρανόν άλλο όνομα πού μπορεί να μας σώσει, παρά μόνο το όνομα του Ιησού Χριστού, ενώπιον του οποίου «πάν γόνυ κάμψει επουρανίων  και επιγείων και καταχθόνιων,  και πάσα γλώσσα εξομολογήσεται ότι Κύριος Ιησούς Χριστός εις δόξαν Θεού πατρός» (Φιλ. 2,10-11), αμήν.

ΑΓΙΑ ΕΛΙΣΑΒΕΤ Η ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ  Θεολόγος – Καθηγητής

     Οι όσιες γυναίκες συναγωνίστηκαν επάξια στην άσκηση, στην αρετή και στην αγιότητα τους άνδρες οσίους. Τα συναξάρια της Εκκλησίας μας είναι γεμάτα από άγιες γυναίκες, οι οποίες αναδείχτηκαν σε ύψη αγιότητας και αξιώθηκαν να θαυματουργούν. Μια από αυτές είναι και η αγία Ελισάβετ η Θαυματουργός.

     Καταγόταν από τα μέρη της Ηράκλειας της Θράκης και έζησε τον 5^ο αιώνα. Οι γονείς της ονομαζόταν Ευνομιανός και Ευφημία. Ήταν γνωστοί για την ευσέβειά τους και τις αρετές τους. Ανήκαν στους εύπορους κατοίκους της περιοχής. Κατοικούσαν στην κωμόπολη Θρακοκρήνη, η οποία αργότερα είχε μετονομαστεί σε Αβυδηνούς. Ασκούσαν ιδιαίτερα την αρετή της ελεημοσύνης. Σκορπούσαν απλόχερα τα πλούτη τους σε όσους είχαν ανάγκη. Είχαν όμως έναν καημό, ήταν άτεκνοι, αν και είχαν περάσει δεκαέξι χρόνια παντρεμένοι. Γι’ αυτό παρακαλούσαν το Θεό νύχτα και ημέρα να τους χαρίσει παιδί.

       Υπήρχε στην περιοχή ένα παλιό έθιμο. Οι Χριστιανοί συγκεντρώνονταν κατά τη μνήμη της Αγίας Γλυκερίας για να την τιμήσουν. Οι εορτές κρατούσαν μία εβδομάδα. Έκαναν ακολουθίες, ολονυχτίες και λιτανείες ιερών λειψάνων και κυρίως την κάρα της Αγίας Γλυκερίας. Κατά τη διάρκεια μιας ακολουθίας, της οποίας προΐστατο ο επίσκοπος της πόλεως Λέων, ο ευσεβής Ευνομιανός έβλεπε την κάρα της Αγίας Γλυκερίας πότε να χαμογελά και πότε να λυπάται. Το θαύμα αυτό το θεώρησε σημαδιακό. Πίστεψε ότι ο Θεός άκουσε τις προσευχές τις δικές του και της συζύγου του. Το ίδιο βράδυ είδε στον ύπνο του την Αγία Γλυκερία, η οποία του ανήγγειλε ότι ο Θεός θα τους αξιώσει να γίνουν γονείς. Ότι η σύζυγός του Ευφημία θα μείνει έγκυος και θα γεννήσει κορίτσι. Του ζήτησε να το ονομάσει Ελισάβετ, γιατί θα μοιάσει με την αγία Ελισάβετ, τη μητέρα του Ιωάννου του Βαπτιστού. Ο Ευνομιανός αποδέχτηκε το αίτημα της Αγίας. Εκείνη τον σταύρωσε και έφυγε. Σε μερικές ημέρες φάνηκαν τα σημάδια ότι η Ευφημία ήταν έγκυος και μετά εννέα μήνες γέννησε ένα χαριτωμένο κοριτσάκι, την οποία ονόμασαν Ελισάβετ!

       Όταν  έγινε δώδεκα ετών πέθανε η μητέρα της και μετά από τρία χρόνια ο πατέρας της. Η μικρή Ελισάβετ έμεινε ορφανή και εμπιστεύτηκε τη ζωή της στα χέρια του Θεού. Όταν ενηλικιώθηκε μοίρασε τα πλούτη της στους φτωχούς και στους εργαζομένους στην περιουσία της και αναχώρησε για την Κωνσταντινούπολη. Όταν έφτασε στη Βασιλεύουσα κατέφυγε στην Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου, η οποία είχε την ονομασία «Μικρός Λόφος». Εκεί ήταν ηγουμένη μια θεία της, εξαδέλφη του πατέρα της, από την οποία ζήτησε να τη δεχτεί να ενδυθεί το μοναχικό σχήμα. Εκείνη τη δέχτηκε με χαρά και την ενέταξε στην αδελφότητα της Μονής. Η Ελισάβετ έδωσε την υπόσχεση ότι εγκαταλείπει τα εγκόσμια και έγινε η μοναχική κουρά της.

       Ενωρίς έδωσε σημάδια συνεπούς μοναχικής ζωής. Ζούσε με σκληραγωγία, νηστεία, προσευχή και υπακοή. Αρνούνταν να φορά υποδήματα και περπατούσε ανυπόδητη. Καθημερινά έχυνε ποταμούς δακρύων για τη σωτηρία της και τη σωτηρία του κόσμου. Σύντομα διαπίστωσαν οι άλλες μοναχές ότι η Ελισάβετ είχε φτάσει σε μεγάλα ύψη αγιότητας. Ο Θεός την αξίωσε να έχει διορατικό και προορατικό χάρισμα, καθώς και χάρισμα θαυματουργίας.

       Μετά από δύο χρόνια κοιμήθηκε η ηγουμένη θεία της. Είχε αφήσει ως διάδοχό της στην ηγουμενία της Μονής την Ελισάβετ. Την εγκατέστησε ο Πατριάρχης Γεννάδιος (458-471). Ως ηγουμένη πια ενέτεινε τον πνευματικό της αγώνα. Αισθάνονταν ότι είχε αυξημένη την υποχρέωση να ποιμαίνει θεοφιλώς τη Μονή και να μεριμνά για την πνευματική προκοπή της αδελφότητας. Θεωρούσε τον εαυτό της ως την πνευματική μητέρα των άλλων μοναχών και γι’ αυτό συμπεριφέρονταν ανάλογα.

         Έδινε η ίδια το φωτεινό παράδειγμα. Ακτινοβολούσε από τις αρετές της και την αγιότητά της. Ο Θεός την προίκισε να έχει και σπάνιες αγιοπνευματικές εμπειρίες. Συχνά κατά την ώρα της Θείας Λειτουργίας και συγκεκριμένα τη στιγμή του Χερουβικού, έβλεπε τον λειτουργό ιερέα να τον λούζει ένα υπερφυσικό φως. Διέκρινε ότι ήταν η χάρις του Αγίου Πνεύματος.  Η ίδια πλημμυριζόταν από θάμβος και ουράνια αγαλλίαση. Πλήθος πονεμένων ανθρώπων συνέρρεαν στη Μονή για να δουν την αγία ηγουμένη και να λάβουν παρηγοριά και δύναμη από την πίστη της και τις συμβουλές της. Η φήμη της είχε φτάσει μακριά.

         Τα χρόνια πέρασαν και το τέλος της επί γης ζωής της έφτασε. Η εξαντλητική ασκητική ζωή έφθειρε το άγιο σαρκίο της. Λίγο πριν την κοίμησή της ζήτησε να την οδηγήσουν στην αγαπημένη πατρίδα της. Ήθελε να δει τον τόπο που είδε το φως της ζωής για τελευταία φορά. Ήθελε να προσκυνήσει τα τίμια λείψανα, τα οποία είχαν προσκυνήσει οι γονείς της, προκειμένου να συλληφθεί και να έρθει στη ζωή. Οι  μοναχές της Μονής την οδήγησαν στην Ηράκλεια και πραγματοποίησε τα προσκυνήματά της. Στο ναό της Θεοτόκου αξιώθηκε να δει σε όραμα την Παναγία. Το πρόσωπό της αναγνώρισε σε εικονογραφία του ναού του Αγίου Ιερομάρτυρα Ρωμανού. Η Παναγία την συμβούλεψε να μην αργήσει να επιστρέψει στην Μονή της μετανοίας της διότι είχε έρθει ο καιρός της κοίμησής της. Πράγματι εκείνη επίσπευσε την επιστροφή της. Λίγες ημέρες μετά κοιμήθηκε ειρηνικά, παραδίνοντας την ψυχή της στο Νυμφίο Χριστό, που τόσο είχε αγαπήσει στη ζωή της. Το σεπτό της σώμα θάφτηκε στον ναό του Αγίου Γεωργίου. Όταν έγινε η εκταφή του βρέθηκε άφθορο, να ευωδιάζει. Η μνήμη της εορτάζεται στις 24 Απριλίου.

      Τέτοιες προσωπικότητες, σαν την αγία Ελισάβετ, λάμπρυναν και λαμπρύνουν τον ορθόδοξο μοναχισμό και γι’ αυτό έχει τόσο μεγάλη σημασία και αξία για την Εκκλησία μας και απολαμβάνει την εκτίμηση και το σεβασμό των πιστών.  

Πηγή: http://aktines.blogspot.com

Μνήμη του Μεγάλου Βασιλείου, Μητροπολίτου Καισαρείας της Καππαδοκίας (1 Ιανουαρίου)

Επισκόπου Μεσαορίας Γρηγορίου

Σήμερα, 1^η Ιανουαρίου του νέου έτους 2023, η Ορθόδοξος Εκκλησία τιμά τη μνήμη του Μεγάλου Βασιλείου, Αρχιεπισκόπου Καισαρείας της Καππαδοκίας, και επιτελεί ανάμνηση της περιτομής που καταδέχθηκε ως Άνθρωπος ο Σωτήρας Χριστός.
Η περιτομή των αρσενικών παιδιών, κατά την όγδοη ημέρα από τη γέννηση, ημέρα ονοματοδοσίας, είναι στις πρόνοιες του Μωσαϊκού Νόμου. Η περιτομή των Ιουδαίων σήμαινε πίστη και αφοσίωση στον αληθινό Θεό.
Ο  Θεάνθρωπος, με την εφαρμογή της περιτομής και άλλων τυπικών διατάξεων, τελειοποιεί τον Παλαιό Νόμο.  Σύμφωνα με τον Απ. Παύλο, με τον ερχομό του Χριστού στη γη, ούτε περιτομή ισχύει ούτε το αντίθετό της, η ακροβυστία, αλλά καινή κτίση, αφού με την Ενανθρώπησή Του τα πάντα ανακαινίζονται.
Η εορτή της Περιτομής του Ιησού θεωρείται Δεσποτική Εορτή, εντούτοις έχει επισκιαστεί από την εορτή του Μεγάλου Πατέρα και Διδασκάλου της Εκκλησίας, ο οποίος γεννήθηκε  το 330 μ.Χ. στην Καισάρεια της Καππαδοκίας. Ως παιδάκι έζησε στο χωριό Άννησα και μεγάλωσε στη Νεοκαισάρεια του Πόντου και έπειτα στην Καισάρεια της Καππαδοκίας. Οι γονείς του, ο Βασίλειος και η αγία Εμμέλεια, αν και ευγενείς και πλούσιοι, εντούτοις είχαν ταπείνωση και ακμαιότατο φρόνημα. Έθεσαν τις πρώτες πνευματικές βάσεις σε όλα τα παιδιά τους.
Με εφόδιο τη χριστιανική παράδοση και ανατροφή, ο Βασίλειος ξεκίνησε μια θαυμάσια πορεία. Γνώρισε τις επιστήμες της εποχής του, το ευρύτερο φιλοσοφικό περιβάλλον και προπάντων κατέκτησε τη θεωρία του κάλλους του Ευαγγελίου. Βίωσε τη θεωρία του ακτίστου φωτός μέσα από την ασκητική του πορεία.
Σπούδασε στην Καισάρεια, την Κωνσταντινούπολη και την Αθήνα, φιλοσοφία, ρητορική, γραμματική, αστρονομία και ιατρική, έχοντας συμφοιτητές του το Γρηγόριο το Ναζιανζηνό (το Θεολόγο) και τον Ιουλιανό τον Παραβάτη.
Επιστρέφοντας από την Αθήνα στην Καισάρεια, δίδασκε τη ρητορική τέχνη. Αποφάσισε όμως να ακολουθήσει τη μοναστική ζωή και γι’ αυτό πήγε στα σπουδαία μοναστηριακά κέντρα της εποχής, για να διδαχθεί το Μοναχισμό. Έτσι όταν επέστρεψε, αποσύρθηκε σε Ασκητήριο πλησίον του Ίρη ποταμού στον Πόντο. Χειροτονήθηκε διάκονος, πρεσβύτερος και αναδείχθηκε σε επίσκοπο Καισαρείας, υπερασπιζόμενος την Ορθοδοξία εναντίον του Αρειανισμού, των Ευνομιανών και των Πνευματομάχων.
Ο Μ. Βασίλειος οικοδομώντας το μεγαλειώδες και πολύπλευρο κοινωνικό έργο, τη «Βασιλειάδα», καταξιώθηκε ως θεμελιωτής και της εφαρμοσμένης βιωματικά θεολογίας. Το σπουδαίο αυτό φιλανθρωπικό δημιούργημα είναι εφάμιλλο των πιο σύγxρονων τρόπων κοινωνικής πρόνοιας. Αποτελείτο από διάφορα συγκροτήματα με ευαγή ιδρύματα, νοσοκομεία, ορφανοτροφεία, γηροκομεία και φτωχοκομεία. Ακόμη προνοούσε και κατοικίες διαμονής για τους εργαζόμενους στα διάφορα επιμέρους τμήματα της «Βασιλειάδας».
Με πλούσιο συγγραφικό έργο, ο Ιεράρχης Βασίλειος δικαίως θεωρείται Μέγας Θεολόγος, γιατί θεμελίωσε την Ορθοδοξία, σύμφωνα με τις αποφάσεις της Α΄ Οικ. Συνόδου, στη Νίκαια το 325, και προετοίμασε τη σύγκληση της Β΄ Οικ. Συνόδου στην Κωνσταντινούπολη το 381. Τόσο με το λόγο, όσο και με τα έργα του άφησε για τους επόμενους κληρικούς και επισκόπους παράδειγμα του αυθεντικού ορθόδοξου φρονήματος.
Εκοιμήθη, μετά από πολλές δοκιμασίες και ασθένειες την 31^η Δεκεμβρίου του 378 και κηδεύθηκε στην Καισάρεια την 1^η Ιανουαρίου του 379, μόλις 48 ετών.
Αγαπητοί, σήμερα Πρωτοχρονιά! Μας δίδεται μια νέα ευκαιρία αποτίμησης και ανασυγκρότησης των πνευματικών μας δυνάμεων, με αγάπη, υγεία, τιμιότητα, εργατικότητα, αλληλεγγύη και αγωνιστικότητα για την ελευθερία από τα πάθη και επικράτηση της ειρήνης και ελευθερίας στην πατρίδα μας και σε όλη την ανθρωπότητα, εμβαθύνοντας στον πλούτο της παράδοσης και του πολιτισμού της Χριστιανικής και Ελληνικής μας ταυτότητας που αντέχει ως μαγιά μέσα στους αιώνες σκλαβιάς και δοκιμασιών.
Σήμερα πανηγυρίζουν Ναοί επ’ ονόματι του Αγίου Βασιλείου στο Στρόβολο, το Ησυχαστήριο του Αγίου Βασιλείου στην Ιερά Μονή Κύκκου, στην Κυθρέα και την ομώνυμη κοινότητα του Αγίου Βασιλείου, της επαρχίας Λευκωσίας.
Καλή και δημιουργική η νέα χρονιά 2023!

Πηγή: https://anastasiosk.blogspot.com/2023/01/1.html#more

Ο Πρωτομάρτυρας Στέφανος: Η απαρχή των μαρτύρων της Εκκλησίας μας

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

           Η αγία μας Εκκλησία είναι συνυφασμένη με το διωγμό και το μαρτύριο. Είναι δομημένη με το αίμα εκατομμυρίων καλλίμαχων μαρτύρων, οι οποίοι αποτελούν και το μόνιμο καύχημά Της. Το χρώμα της είναι το κόκκινο από τους ποταμούς των αιμάτων κατά των διαχρονικών πιστών. Οι ειδικοί υπολογίζουν πως με τους μετριότερους υπολογισμούς περισσότεροι από ένδεκα εκατομμύρια Χριστιανοί έχυσαν το τίμιο αίμα τους για τη νέα πίστη. Είναι ευνόητο πως τα νήματα του πολέμου κατά της Εκκλησίας κινεί ο θεομάχος και ανθρωποκτόνος διάβολος, ο οποίος μισεί θανάσιμα το ανθρώπινο γένος και επιδιώκει τη ματαίωση της εν Χριστώ σωτηρίας του.

     Πρώτο θύμα του λυσσαλέου πολέμου ο αρχιδιάκονος της πρώτης Εκκλησίας Στέφανος, άνδρας πλήρης «πλήρεις Πνεύματος Ἁγίου καὶ σοφίας» (Πραξ.6,3). Ήταν ένας από τους επτά διακόνους, τους οποίους εξέλεξε η χριστιανική κοινότητα των Ιεροσολύμων για να διακονούν τους πιστούς στις «αγάπες», δηλαδή στα κοινά τραπέζια, ώστε να εκλείψουν τα παράπονα από τους ελληνιστές πιστούς, οι οποίοι παραθεωρούνταν σ’ αυτά. Το όνομά του είναι ελληνικό που σημαίνει τον άνθρωπο που φορά στεφάνι, στέμμα, δηλαδή τον διαλεχτό και αξιόλογο άνθρωπο. Ήταν πιθανότητα ελληνικής καταγωγής και είχε μόρφωση και ήθος, τα οποία τον καθιστούσαν ξεχωριστό στην Ιερουσαλήμ. Ασκούσε τη διακονία που του ανέθεσε η Εκκλησία με ιδιαίτερο ζήλο, υπηρετώντας τις χήρες, τα ορφανά, τους ασθενείς, τους φτωχούς και όλους τους καταφρονεμένους. Θεωρούσε με θέρμη ότι υπηρετούσε στα πρόσωπα των ενδεών αδελφών του τον ίδιο το Χριστό.

     Αλλά δεν εξαντλούνταν η δραστηριότητά του μόνο στον τομέα της κοινωνικής διακονίας. Αξιοποιώντας τα φυσικά του χαρίσματα, δίδασκε το λόγο του Θεού με ιδιαίτερη θέρμη. Μάλιστα αξιώθηκε από το Θεό να κάνει «τέρατα καὶ σημεῖα μεγάλα ἐν τῷ λαῷ» (Πραξ.6,8), ώστε να μέσω αυτών να δοξάζεται ο αληθινός Τριαδικός Θεός και να τελεσφορεί το σωτήριο κήρυγμα της νεαρής Εκκλησίας.

      Αυτό όμως εξόργισε τους φανατικούς Ιουδαίους, οι οποίοι είχαν αρχίσει σκληρό διωγμό εναντίον της νέας πίστεως, η οποία ήδη είχε διαφοροποιηθεί από τον ιουδαϊσμό. Ορισμένα από τα μέλη της συναγωγής των λεγομένων Λιβερτίνων, των Κυνηναίων και Αλεξανδρέων, καθώς και κάποιοι από των Ιουδαίων που κατάγονταν από την Κιλικία και την Ασία κάλεσαν τον Στέφανο να συζητήσουν μαζί τους για τη νεοφανή πίστη. Αλλά δε μπόρεσαν να τον αντικρούσουν, «οὐκ ἴσχυον ἀντιστῆναι τῇ σοφίᾳ καὶ τῷ πνεύματι ᾧ ἐλάλει» (Πραξ.6,10). Τότε σκέφτηκαν να τον συκοφαντήσουν ότι δήθεν άκουσαν «αυτού λαλούντος ρήματα βλάσφημα εις Μωυσήν και τον Θεόν» (Πραξ.6,11). Τον παρέδωσαν στον φανατισμένο όχλο και στους άτεγκτους πρεσβυτέρους και γραμματείς για παραδειγματική τιμωρία. Επίσης τον παρέπεμψαν στο συνέδριο να δικαστεί και επιστράτευσαν ψευδομάρτυρες, οι οποίοι υποστήριζαν πως «ὁ ἄνθρωπος οὗτος οὐ παύεται ῥήματα βλάσφημα λαλῶν κατὰ τοῦ τόπου τοῦ ἁγίου καὶ τοῦ νόμου· ἀκηκόαμεν γὰρ αὐτοῦ λέγοντος ὅτι Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος οὗτος καταλύσει τὸν τόπον τοῦτον καὶ ἀλλάξει τὰ ἔθη ἃ παρέδωκεν ἡμῖν Μωϋσῆς» (Πραξ.6,14). Αλλά την ώρα που ξεστόμιζαν εναντίον του τις ψευδομαρτυρίες είδαν να λάμπει το πρόσωπό του και να μοιάζει με άγγελος του Θεού.   

      Ο Στέφανος πήρε θάρρος και έκανε μια καταπληκτική απολογία, εξιστορώντας τις δωρεές του Θεού προς τον ιουδαϊκό λαό, και στηλιτεύοντας με έμφαση τις αποστασίες των προγόνων του. Αλλά και τους συγχρόνους του, καταλήγοντας ως εξής: «Σκληροτράχηλοι καὶ ἀπερίτμητοι τῇ καρδίᾳ καὶ τοῖς ὠσίν, ὑμεῖς ἀεὶ τῷ Πνεύματι τῷ Ἁγίῳ ἀντιπίπτετε, ὡς οἱ πατέρες ὑμῶν καὶ ὑμεῖς. Τίνα τῶν προφητῶν οὐκ ἐδίωξαν οἱ πατέρες ὑμῶν; καὶ ἀπέκτειναν τοὺς προκαταγγείλαντας περὶ τῆς ἐλεύσεως τοῦ δικαίου, οὗ νῦν ὑμεῖς προδόται καὶ φονεῖς γεγένησθε· οἵτινες ἐλάβετε τὸν νόμον εἰς διαταγὰς ἀγγέλων, καὶ οὐκ ἐφυλάξατε.» (Πραξ.7,51-53).

      Οι δικαστές του όταν άκουσαν την θαρραλέα απολογία του Στεφάνου άρχισαν να τρίζουν τα δόντια τους από θυμό και αγανάκτηση. Εκείνος σηκώνοντας τα μάτια του στον ουρανό είδε την δόξα του Θεού και τον Κύριο Ιησού Χριστό να στέκεται δίπλα στο θρόνο της Θεότητας και είπε «ἰδοὺ θεωρῶ τοὺς οὐρανοὺς ἀνεῳγμένους καὶ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ ἑστῶτα» (Πραξ.7,56). Όταν άκουσαν αυτά έφριξαν, κλείνοντας τα αφτιά τους, να μην ακούν τις δήθεν βλασφημίες του αγίου άνδρα. Αμέσως τον άρπαξαν και τον οδήγησαν έξω της πόλεως να τον σκοτώσουν με λιθοβολισμό. Μαζί τους ήταν και κάποιος νεαρός ονόματι Σαούλ, ο οποίος φύλαγε τα ρούχα των δημίων, που λιθοβολούσαν τον Στέφανο. Πρόκειται για τον απόστολο Παύλο, ο οποίος αργότερα θα μεταστρέφονταν και θα γινόταν ο θερμότερος απόστολος του Χριστού. Τη στιγμή του μαρτυρίου του ο Στέφανος προσεύχονταν «Κύριε Ἰησοῦ, δέξαι τὸ πνεῦμά μου. θεὶς δὲ τὰ γόνατα ἔκραξε φωνῇ μεγάλῃ· Κύριε, μὴ στήσῃς αὐτοῖς τὴν ἁμαρτίαν ταύτην. καὶ τοῦτο εἰπὼν ἐκοιμήθη» (Πραξ.7,60).

      Αυτός ήταν ο πρωτομάρτυρας Στέφανος, αληθινός αναγεννημένος εν Χριστώ άνθρωπος, γνήσιος τύπος του Σωτήρος Χριστού. Το ηρωικό του παράδειγμα θα συνεχίσουν εκατομμύρια ομολογητές της αληθινής πίστεως, οι οποίοι θα σμίξουν το δικό τους αίμα με το τίμιο αίμα του Στεφάνου, για να ποτίζει εσαεί το δένδρο της σωτηρίας του κόσμου. Η δύστηνη εποχή μας έχει απόλυτη ανάγκη από ηρωικά πρότυπα σαν αυτό του αγίου Στεφάνου, προκειμένου να πορευτεί η ανθρωπότητα το δρόμο της εν μέσω «σκιάς θανάτου» (Ματθ.4,16).      

Πηγή:  http://aktines.blogspot.com