Θεραπεία παραλύτου τῆς Καπερναούμ
(Μαρ. 2:1-12 & Ματ. 9:1-8, Λουκ. 5:17-56)
Κόπος γιά Χριστό
ὑπό ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη
Ὁ Χριστός δίδασκε στήν Καπερναούμ σέ ἕνα σπίτι. Τό σπίτι εἶχε γεμίσει ἀπό κόσμο. Τέσσερις ἄνθρωποι ἔφεραν σηκωτό, πάνω σέ κρεβάτι ἕναν παράλυτο (συγγενῆ τους) γιά νά τόν κάνει καλά ὁ Χριστός. Πῶς ὅμως νά ἔμπαιναν μέσα στό σπίτι; Ἀδύνατο! Ὅμως ἔψαξαν καί βρῆκαν λύση: Θά ἀνέβαιναν πάνω στή στέγη, θά ἄνοιγαν ἕνα «κομμάτι», καί ἀπό ἐκεῖ θά κατέβαζαν τόν παράλυτο ἄνθρωπό τους μέσα στό σπίτι. Καί ἔστησαν γι’ αὐτό ὁλόκληρη ἐπιχείρηση.
Πρῶτον: Βρῆκαν τόν ἰδιοκτήτη τοῦ σπιτιοῦ καί ζήτησαν τήν ἀδειά του. Βρῆκαν καί τά ἐργαλεῖα πού χρειάζονταν νά κάνουν τή δουλειά τους πριόνι, σκάλα, σχοινιά κ.λ.π. Δεύτερο: Ἀνέβηκαν στή στέγη καί ἄνοιξαν μιά μεγάλη ὀπή γιά νά χωρέσει ἕνα ὁλόκληρο κρεβάτι! Τρίτο: Ἔδεσαν τό κρεβάτι μέ τριχές, καί σιγά-σιγά τό ἀνέβαζαν, τραβώντάς του πρός τή στέγη! Τέταρτο: Πέρασαν τό κρεβάτι μέσα ἀπό τήν ὀπή καί σιγά-σιγά τό κατέβασαν κάτω, μπροστά στό Χριστό! Φαντάζεστε, νά βλέπαμε μπροστά μας αὐτό τό σκηνικό· τούς τέσσερις συγγενεῖς νά ἀνεβάζουν τόν παράλυτο σιγά-σιγά πάνω στή στέγη καί ἀπό ἐκεῖ σιγά-σιγά νά τόν κατεβάζουν κάτω μέσα στό σπίτι καί νά τόν παρουσιάζουν ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ!
Ἐρώτημα: Καί γιατί δέν περίμεναν νά τελειώσει ὁ Χριστός τό κήρυγμα, νά φύγει ὁ κόσμος, καί ἔτσι νά φέρουν μέ ἄνεση τόν παράλυτο στό Χριστό; Γιατί δηλαδή προτίμησαν νά ὑποστοῦν ὅλη αὐτή τήν ταλαιπωρία; Ἦταν τόσο βιαστικοί; Ἀπάντηση: Ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ (ὑπενθυμίζουμε) διαρκοῦσε πολλές ὧρες! Μερικές φορές καί ὅλη τήν ἡμέρα (Ματ. 14:15) ἤ ἀκόμα καί ἐπί τρεῖς συνεχόμενες ἡμέρες! (Ματ. 15:32). Θά ἔπρεπε λοιπόν νά περιμένουν ἀπέξω ἐπί ὧρες, μπορεῖ καί μιά ὁλόκληρη ἡμέρα!
Ὁ Χριστός μπορεῖ νά ἦταν μέσα στό σπίτι, ὅμως σάν Θεός ἔβλεπε ὅλη αὐτή τήν προσπάθεια πού ἔκαναν ἀπέξω οἱ συγγενεῖς τοῦ παραλύτου. Μπορεῖ καί κάποιοι νά Τοῦ εἶπαν, «αὐτό καί αὐτό γίνεται ἀπέξω». Καί ἐνῶ θά μποροῦσε νά δώσει ἐντολή νά ἀνοίξουν διάδρομο, καί νά Τοῦ φέρουν τόν παράλυτο ἤ νά βγεῖ ἀπέξω ἀπό μόνος Του καί νά τόν θεραπεύσει ἤ καί χωρίς νά βγεῖ ἔξω, θά μποροῦσε ἀπό ἐκεῖ μέσα πού ἦταν, νά τόν κάνει καλά. Ὅμως δέν ἔκανε τίποτε ἀπό αὐτά, ἀλλά συνέχισε «ἀμέριμνος» τό κήρυγμά Του! Γιατί ἄραγε; Γιά νά φανεῖ ἡ πίστη τῶν συγγενῶν τοῦ παραλύτου! «Ὅταν εἶδε ὁ Ἰησοῦς τήν πίστη τους, εἶπε στόν παράλυτο», σημειώνει ὁ Μᾶρκος (Μαρ. 2:5). Πῶς καί ποῦ θά φαινόταν ἡ πίστη τους, ἄν δέν ἔκαναν αὐτή τήν προσπάθεια; Καί πῶς ὁ Χριστός θά ἔκανε καλά τόν ἄνθρωπό τους, ἄν δέν κοπίαζαν γι’αὐτό; [1]
Τί σημαίνει αὐτό; Ὅτι ὁ Χριστός θέλει νά κοπιάζουμε πρός χάρη Του, γιά νά ἔχει «δικαίωμα» νά μᾶς ἀνταμείψει. Χωρίς κόπο, δέν ὑπάρχει ἀνταμοιβή. Ὅταν ὅλη μέρα κάθεσαι, δέν μπορεῖς νά ζητᾶς νά σέ πληρώνουν, ἐπειδή κάθεσαι! Κάτι τέτοιο εἶναι παράλογο! Εἶναι ἐξίσου παράλογο νά ζητᾶς ἀμοιβή ἀπό τόν πλουσιότατο Χριστό, ὅταν στή ζωή σου δέν κάνεις τίποτε ἄλλο ἀπό τό νά τρῶς νά κοιμᾶσαι καί νά ἀπολαμβάνεις ὅλες τίς ἐφάμαρτες χαρές τοῦ κόσμου αὐτοῦ!
Ὁ Χριστός μπορεῖ νά εἶναι φιλάνθρωπος, ἀλλά εἶναι καί δίκαιος! Δέν σέ ἀνταμείβει, ἄν δέν κάνεις κάτι πρός χάρη Του. Τούς ἁγίους μάρτυρες τούς ἔβλεπε πού ὑπέφεραν πρός χάρη Του, τούς ἔβλεπε πού φυλακίζονταν, τούς ἔβλεπε πού τούς ξέσχιζαν μέ κοφτερά μαχαίρια, τό αἷμα πού ἔτρεχε ποτάμι καί ἄλλα ἐξίσου φοβερά, παρόλο αὐτό τούς ἄφηνε νά ἀγωνίζονται καί νά βασανίζονται…! Ἀπό φιλανθρωπία· γιά τό δικό τους καί μόνο γιά τό δικό τους καλό· γιά νά στεφανωθοῦν σάν ἀθλητές μέ ἄφθαρτα, ἀμάραντα στεφάνια! Πῶς θά στεφανώνονταν, ἄν δέν ἀγωνίζονταν; Πῶς θά ἀπολάμβαναν αἰώνια καί ἄφθαρτα ἀγαθά, ἄν δέν πονοῦσαν ἐπί γῆς;
Οἱ συγγενεῖς τοῦ παραλύτου, κοπιάζοντας πρός χάρη του, δέν κέρδισαν μόνο τήν ὑγεία τοῦ ἀνθρώπου τους, ἀλλά κέρδισαν καί κάτι ἄλλο: Αὔξησαν τήν πίστη τους! Ὅλο αὐτό πού ἔκαναν γιά τόν συγγενῆ τους, τό ἔκαναν ἔχοντας τό εἶναι τους στραμμένο στό Χριστό· πῶς νά Τόν πλησιάσουν· πῶς νά φέρουν κοντά Του τόν ἄνθρωπό τους. Καί ἡ καρδιά τους γέμιζε εὐλογία, ὁ ἱδρῶτας τους γινόταν «ἁγιασμός», ὁ κόπος τους γινόταν θυμίαμα εὔοσμο καί ἔπαιρναν δύναμη! Μπορεῖ τό σῶμα τους νά ἦταν ἔξω ἀπό τό σπίτι, ὅμως ἡ ψυχή τους ἦταν «κολλημένη» στό Χριστό, πού ἦταν μέσα στό σπίτι! Γι’αὐτό καί ἡ πίστη τους στό Χριστό ἔγινε ἀκόμα πιό μεγάλη!
Πρᾶγμα πού σημαίνει ὅτι χωρίς κόπο, χωρίς ἀγώνα γιά τό Χριστό, ἡ πίστη μας δέν μεγαλώνει, δέν θερμαίνεται, ἀλλά ἀδυνατίζει, παγώνει, ὥσπου ἀπονεκρώνεται τελείως. Πίστη χωρίς ἔργα εἶναι νεκρή. (Ἰακ. 2:20). Καί μέ νεκρή πίστη (ἐξ αἰτίας πνευματικῆς ὀκνηρίας), ὁ ἄνθρωπος ποτέ δέν θά μάθει τί σημαίνει Χριστός! «Ὁ ἄνθρωπος δέν δύναται ποτέ νά αἰσθανθεῖ τήν θείαν χάρη, ἐν ὅσω βρίσκεται ατήν ἀνάπαυση καί στήν εὐτυχία», λέει ἀπό τήν πεῖρα του ὁ Ἀββᾶς ὁ Ἰσαάκ ὁ Σῦρος (Λόγος ΙΘ΄). Γι’αὐτό ὅλοι οἱ ἅγιοι ἀπέφευγαν τήν ἄνεση σάν κόλαση! Γιατί ἔβλεπαν ἀπό τήν πεῖρα τους ὅτι αὐτό πού τούς ἑνώνει μέ τόν Χριστό, εἶναι ἡ στέρηση, ὁ πόνος, ὁ ἀγώνας, ἐνῶ τό ἀντίθετο (ἡ ἀνάπαυση) τούς ἀπομάκρυνε ἀπό τόν Χριστό. (Πράγματα ἀκατανόητα γιά μᾶς, πού ἀγαπᾶμε τήν ἄνετη ζωή!).
Τώρα εἶναι περίοδος Μ. Τεσσαρακοστῆς. Ἄρα περίοδος ἐντόνου πνευματικοῦ ἀγώνα, γιά νά ἔρθουμε πιό κοντά στό Χριστό. Ἄς ἀγωνισθοῦμε ἐκ καρδίας, γιά νά πετύχουμε.
[1] «Σήκω!» , εἶπε ὁ Ὅσιος Σισώης σέ ἕνα νεκρό παιδί, πού «προσκυνοῦσε» τά πόδια του, χωρίς ὅμως ὁ Ὅσιος νά ξέρει, ὅτι τό παιδί ἦταν νεκρό! Καί τό παιδί ἀναστήθηκε…! Χάρη στήν πίστη τοῦ πατέρα του, πού τό ἄφησε νεκρό στά πόδια τοῦ Ὁσίου καί ἔφυγε, ὄντας σίγουρος ὅτι ὁ Ὅσιος θά ἔκανε τό θαῦμα! (Περισσότερα: Γεροντικό ἀββᾶ Σισώη, ιη΄). Ὅπως ἀκριβῶς ἔγινε καί μέ τούς συγγενεῖς τοῦ παραλύτου· χάρη στήν πίστη τους, ἔγινε τό θαῦμα! (Μαρ. 2:5). Τόσο φιλάνθρωπος εἶναι ὁ Κύριος !
Ιερός Ναός Αγίου Βασιλείου Πάτρας 