Αποκεί και πέρα οι άνθρωποι

«Η πρώτη κραυγή του ανθρώπου είναι κλάμα. 

Αποκεί και πέρα οι άνθρωποι 

ή παραμένουν άνθρωποι και κλαίνε, 

ή γίνονται τέρατα και κάνουν τους άλλους να κλαίνε.»

Μενέλαος Λουντέμης

Επαναφορά των διατάξεων περί κακόβουλης βλασφημίας και καθύβρισης θρησκεύματος

Χαράλαμπος Άνδραλης, Δικηγόρος

Είναι επιτακτική ανάγκη η επαναφορά σε ισχύ των άρθρων 198 και 199 του Ποινικού Κώδικα περί κακόβουλης βλασφημίας και καθύβρισης θρησκευμάτων αντίστοιχα, για τη διασφάλιση της θρησκευτικής και κοινωνικής ειρήνης.

Με την κατάργησή τους από το Ν. 4619/2019 ο πολίτης, ανεξαρτήτου θρησκεύματος δεν έχει ποινική και αντιστοίχως αστική προστασία από την κακόβουλη εξύβριση των ιερών του. Για πολλούς πολίτες, η πίστη είναι ιερότερη από την προσωπική τους τιμή, ουσιώδες στοιχείο της προσωπικότητάς τους, η οποία προστατεύεται μεν από άλλες διατάξεις των εγκλημάτων κατά της τιμής, αλλά ανεπαρκώς αφού δεν περιλαμβάνει τη θρησκευτική τιμή.

Οι υβριστές των θείων, σκοπό έχουν ως επί των πλείστον την υποτίμηση της θρησκευτικής πίστης του συμπολίτη τους, τον οποίο αντί να προσβάλουν ευθέως με παράβαση της ποινικής διατάξεως της εξύβρισης, τον προσβάλλουν πλαγίως, αλλά πιο βάναυσα, υβρίζοντας τη σημαντικότερη πτυχή της προσωπικότητάς του, τη θρησκευτική του συνείδηση, η οποία προστατεύεται από το άρθρο 13 του Συντάγματος και επομένως θα έπρεπε να προστατεύεται και με ποινικές διατάξεις.

Επιπλέον, οι συγκεκριμένες διατάξεις σκοπό είχαν τη διασφάλιση της θρησκευτικής ειρήνης, ώστε να αποφεύγονται αυτοδικίες απέναντι στους βλάσφημους και προστάτευαν την κακόβουλη καθύβριση και όχι την αντίρρηση ή την κριτική στα θρησκεύματα.

Μάλιστα, οι ως άνω καταργημένες διατάξεις ήταν θρησκευτικά ουδέτερες, παρά την αβάσιμη επιχειρηματολογία των επικριτών τους, διότι τιμωρούσαν την εξύβριση όχι μόνο της χριστιανικής πίστης, αλλά όλων των γνωστών θρησκευμάτων.

Το γεγονός ότι από όλα τα θρησκεύματα, οι παραβάτες υβρίζουν σχεδόν αποκλειστικά τα ιερά των χριστιανών και μάλιστα αισθάνονται την ανάγκη να το πράξουν κακόβουλα και ατιμώρητα, δεν ακυρώνει τη θρησκευτική ουδετερότητα της διάταξης. Αυτή η θλιβερή αποκλειστικότητα συμβαίνει, διότι από διάφορους κύκλους καλλιεργείται κλίμα μισαλλοδοξίας κατά των χριστιανών. Αντιθέτως, οι ευσυνείδητοι χριστιανοί έχουν ως αρχή να σέβονται όλους τους ανθρώπους, ασκώντας μόνο καλόπιστη κριτική στα άλλα πιστεύματα και όχι πεζοδρομιακές ύβρεις.

Ένα κράτος δικαίου και μία πολιτισμένη κοινωνία, η οποία θέλει να έχει πολίτες με ακέραιο χαρακτήρα και πνεύμα κοινωνικής αλληλεγγύης, είναι απαράδεκτο να ανέχεται ατιμωρητί την εξύβριση των ιερών, γνώρισμα ανθρώπων με μισαλλοδοξία και έλλειψη σεβασμού των συνανθρώπων τους.

Τέλος, υπάρχει και η πνευματική πτυχή του ζητήματος, με την αναπόφευκτη ευθύνη όσων από θέσεως εξουσίας ανέχονται την εξύβριση του Θεού στον Οποίον ορκίζονται (!), η οποία πτυχή απλώς αναφέρεται χωρίς περαιτέρω ανάλυση, μήπως ενεργοποιήσει τις  – ναρκωμένες στο βωμό της «πολιτικής ορθότητας» – συνειδήσεις κάποιων εκ της πλειοψηφούσας παράταξης του νομοθετικού σώματος.

https://aktines.blogspot.com

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ (3ο)

Ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

Ἀνώτερος καί ἀπό Ἀρχάγγελο!

Ὁ κόσμος λάτρευε τόν Ἰωάννη, γι’αὐτό «σ’ αὐτόν ἐπήγαινε ὁλόκληρη ἡ Ἱερουσαλήμ καί ὅλη ἡ Ἰουδαία καί ὅλα τά περίχωρα τοῦ Ἰορδάνη» (Μτ.3:5)· πήγαιναν ἀπό ὅλες τίς κοινωνικές τάξεις: Στρατιωτικοί, τελῶνες, φαρισαῖοι, σαδδουκαῖοι καί λοιποί. Καί ὅμως αὐτή ἡ μεγάλη δόξα (πού ὁ κόσμος πατάει ἐπί πτωμάτων γιά νά τήν ἀποκτήσει) δέν ἄγγιξε τόν Ἰωάννη οὔτε στό ἐλάχιστο! Συνέχιζε μέ «πάθος» νά δίδει τή μαρτυρία του γιά τό Χριστό· καί πρίν καί μετά ἀπό τή Βάπτισή Του. Παράδειγμα:

Ὁ Χριστός μετά ἀπό τή Βάπτισή Του περνοῦσε ἀπό τήν ἔρημο τοῦ Ἰορδάνη, ὅπου ὁ Ἰωάννης συνέχιζε νά βαπτίζει. Καί ὁ Ἰωάννης μόλις Τόν εἶδε, Τόν ἔδειξε στόν κόσμο, λέγοντας: «Αὐτός εἶναι ὁ ἀμνός τοῦ Θεοῦ, πού θά φορτωθεῖ τήν ἀμαρτία τοῦ κόσμου. Αὐτός εἶναι Ἐκεῖνος γιά τόν ὁποῖο σᾶς εἶπα: «Λίγο μετά ἀπό ἐμένα ἔρχεται ἕνας ἄνδρας, πού εἶναι ἀνώτερός μου, γιατί εἶναι προγενέστερός μου. Οὔτε ἐγώ Τόν ἐγνώριζα. Μά γι’αὐτό ἦλθα καί ἄρχισα νά βαπτίζω στό νερό: γιά νά γίνει Ἐκεῖνος φανερός στόν Ἰσραήλ» (Ἰω.1:29-31). «Δίνω ἐπίσημα τήν μαρτυρία μου, ὅτι Αὐτός εἶναι Υἱός τοῦ Θεοῦ» (Ἰω.1:34).

Τήν ἐκ καρδίας μαρτυρία του γιά τό Χριστό τήν ἔδινε (ὁ Ἰωάννης) μέχρι τό  θάνατό του· τά ἔδινε ὅλα γιά τήν «προβολή», δόξα τοῦ Χριστοῦ καί γιά τήν δική του «μείωση», «ὑποβάθμιση». Ἀκόμα καί στούς μαθητές του προσπαθοῦσε νά τούς περάσει τό μήνυμα ὅτι «ἐγώ πιά τώρα σάν πνευματικός σας πατέρας, δέν ἔχω λόγο ὑπάρξεως, γιατί ἦρθε πιά ὁ Μεσσίας». Κάτι πού δέν ἄρεσε στούς μαθητές. Ἤθελαν τόν δάσκαλό τους ἀνώτερο ἀπό τόν Ἰησοῦ· καί Μεσσία! Καί βλέποντας, τόν μέν Ἰησοῦ νά «αὐξάνεται», τόν δέ Ἰωάννη νά «μειώνεται», ἄρχισαν νά μελαγχολοῦν. «Διδάσκαλε (τοῦ εἶπαν) Αὐτός (ὁ Χριστός) πού ἦταν μαζί σου πέραν τοῦ Ἰορδάνου καί πού σύ μαρτύρησες («προώθησες») νά τώρα Αὐτός βαπτίζει! Καί ὅλοι πηγαίνουν σ’ Αὐτόν!». (Ἰω.3:27).

Καί ὁ καλός δάσκαλος, γιά νά τούς «πείσει», τούς εἶπε: «Ἐκεῖνος πού ἔρχεται ἀπό Ἄνω, (ὁ Χριστός) εἶναι ἐπάνω ἀπ’ ὅλους, ἐνῶ ἐκεῖνος πού ἔρχεται ἀπό τήν γῆ, (ὁ Ἰωάννης), ὅπως γήϊνος εἶναι, ἔτσι καί γήϊνα μιλάει. Ἐκεῖνος πού ἔρχεται ἀπό τόν Οὐρανό εἶναι ἐπάνω ἀπό ὅλους. Αὐτός μᾶς μιλάει γιά πράγματα πού τά εἶδε καί τά ἄκουσε. Τί κρῖμα, ὅταν κανείς δέν δέχεται τήν μαρτυρία Του. Μά ὅποιος δεχθῆ τήν μαρτυρία του, τήν θεωρεῖ σάν τήν μεγαλύτερη ἐγγύηση· γιατί τήν ἀλήθεια τήν ἔχει μόνο ὁ Θεός» (Ἰω.3:31-32). Ὅμως οἱ μαθητές του δέν πείσθηκαν!

Ἐν τῷ μεταξύ, δυό περίπου μῆνες μετά τή Βάπτιση τοῦ Ἰησοῦ, ὁ Ἡρώδης «εἶχε στείλει νά συλλάβουν τόν Ἰωάννη καί τόν εἶχε βάλει στή φυλακή» (Μκ.6:17). Ὁ Ἰησοῦς ἀπό τήν μεριά Του συνέχιζε νά κηρύττει, νά κάνει καί θαύματα, ξεσηκώνοντας τόν κόσμο. Μάλιστα μόλις πρίν, ἀνέστησε τόν γυιό τῆς χήρας τῆς Ναϊν (Λκ. 7:11-15). «Προφήτης ἐμφανίστηκε ἀνάμεσά μας!», ἔλεγε τώρα ὁ κόσμος βλέποντας αὐτό τό μεγάλο θαῦμα. (Λκ.7:16). Ἀντίθετα ὁ Ἰωάννης δέν ἔκανε οὔτε ἕνα θαῦμα! (Ἰω.10:41)

Οἱ μαθητές του ὅλα αὐτά τά ἔβλεπαν, καί ἀνησυχοῦσαν…! Ἔτρεξαν στή φυλακή καί τόν ἐνημέρωσαν γιά ὅλα (Λκ.7:18 & Μτ.11:2). Καί ὁ Ἰωάννης ἔκανε ἕνα «τέχνασμα»: Ἔστειλε δυό μαθητές του στόν Χριστό, τάχα  νά Τόν ρωτήσουν: «Εἶσαι σύ ὁ Μεσσίας, ἤ περιμένουμε νά μᾶς ἔρθει κάποιος ἄλλος;». (Λκ.7:19.Μτ.11:2-3). Βέβαιος ὁ Ἰωάννης ὅτι ὁ Ἰησοῦς θά τούς ἔδινε τήν κατάλληλη ἀπάντηση. «Πέτυχαν» τόν Χριστό τή στιγμή πού εἶχε θεραπεύσει ἀρρώστους, δαιμονισμένους καί τυφλούς. (Λκ.7:22). Τόν ρώτησαν: «Εἶσαι Σύ ὁ ἐρχόμενος Μεσσίας, ἤ περιμένουμε κάποιον ἄλλο;». «Πηγαίνετε (τούς ἀπάντησε μέ νόημα) καί πές τε στόν Ἰωάννη, αὐτά πού ἀκοῦτε καί βλέπετε· τυφλοί ἀποκτοῦν τό φῶς, κουτσοί περπατοῦν· λεπροί καθαρίζονται, κουφοί ἀκούουν, νεκροί ἀνασταίνονται καί «πτωχοί» (ταπεινοί) δέχονται τό Εὐαγγέλιο τῆς Βασιλείας Μου. Καί μακάριος αὐτός πού δέν θά κλονισθεῖ ἀπέναντί Μου». (Λκ.7:22-23). Ὑπονοούμενο γιά τούς μαθητές τοῦ Ἰωάννη….! (& Μτ.11: 2–71. Λκ.7:18-23)

Ὁ Ἰωάννης στή συνέχεια ἀποκεφαλίσθηκε (Μτ.14:3-9). «Μόλις τό ἔμαθαν οἱ μαθητές του, ἐπῆραν τό σῶμα του καί τό ἔθαψαν. Καί ἔτρεξαν καί τό εἶπαν στόν Ἰησοῦ» (Μτ.14:12). Καί ἀπό τότε, σεβόμενοι τήν παρακαταθήκη τοῦ διδασκάλου τους, ἔγιναν μαθητές τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ ἑωσφόρος δέν ἄντεχε νά βλέπει τή δόξα τοῦ Θεοῦ! Καί ἀπό ἀρχάγγελος πού ἦταν, ἔγινε ἀρχιδιάβολος! Ὁ Ἰωάννης ἀναδείχθηκε ἀνώτερος καί ἀπό τόν πρώην ἀρχάγγελο ἑωσφόρο! Προσπαθοῦσε μέ κάθε τρόπο νά «ὑποβιβάσει» τόν ἑαυτόν του, καί νά «ἀνυψώσει» τό Χριστό! Ἔλεγε: «Τό σωστό εἶναι, Ἐκεῖνος νά αὐξάνει· καί ἐγώ νά λιγοστεύω» (Ἰω.1:30). Ὅσο ἔβλεπε νά «αὐξάνεται» ὁ Χριστός καί νά «λιγοστεύει» ὁ ἴδιος, ὅσο δηλαδή ἡ δόξα ἔφευγε ἀπό πάνω του, καί πήγαινε στό Χριστό, τόσο χαιρόταν.

«Βεβαιώνω, πώς μάνα δέν γέννησε ὡς τώρα ἄνθρωπο, πιό μεγάλο ἀπό τόν Ἰωάννη τόν Βαπτιστή», εἶπε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός γιά τόν Ἰωάννη (Μτ.11:11). Ἀφ’ ἑνός μέν γιά τήν καθαρώτατη ἀγάπη πού εἶχε γιά τό Χριστό, ἀφ’ ἑτέρου δέ, γιά τήν πρωτόγνωρη ἄσκηση πού ἐπέδειξε ἀπό τήν νηπιακή του ἀκόμα ἡλικία, πρός χάρη τοῦ Χριστοῦ! Πράγματα μοναδικά καί ἀνεπανάληπτα! Βαπτιστά τοῦ Χριστοῦ πρέσβευε ὑπέρ ἡμῶν.

Μια απρόσμενη συνάντηση

Πήγε ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης στα γραφεία της εφημερίδας «Ἀκρόπολις» για να παραδώσει ένα χριστουγεννιάτικο διήγημα. Ο Σταμάτης Σταματίου (Στὰμ Στὰμ) δεν τον αναγνώρισε και μάλιστα σχημάτισε την εντύπωση ότι ήταν κάποιος άπορος που πήγε να πάρει τις δέκα δραχμές για τα Χριστούγεννα, όπως όλοι οι φτωχοί της εποχής. Ο Παπαδιαμάντης τις πήρε, αλλά ήθελε να δώσει και το κείμενό του. Ακολουθεί ο χαρακτηριστικός διάλογος στο πολυτονικό της καθαρεύουσας, όπως τον κατέγραψε Στ. Σταματίου:
«-Κι᾿ αὐτὰ τί νὰ τὰ κάμω; Δὲν τὰ θέλετε;
Καὶ μοῦ ἔδειχνε κάτι χαρτιά. Νόμισα πὼς ἦταν πιστοποιητικὰ ἀπορίας.
–Κράτησέ τα, τοῦ εἶπα, ἐμᾶς δὲν μᾶς χρειάζονται.
Ἐσείστηκε, λυγίστηκε ὀλίγο, ἔκανε, σκυφτὸς νὰ φύγῃ, ξαναγύρισε.
–Τότε ἀφοῦ δὲν σᾶς χρειάζονται αὐτά, ἐγὼ μὲ τί δικαίωμα θὰ πληρωθῶ;
–Δέν πειράζει, ἀρκούμεθα εἰς τὸν λόγον σας. Χριστούγεννα εἶναι τώρα.
–Ναί, ἀλλὰ ἂν δὲν πάρετε αὐτά, ἐγὼ δὲν μπορῶ νὰ πάρω χρήματα.
–Μά δὲν τὰ παίρνετε ἐσεῖς τὰ χρήματα, σᾶς τὰ δίνουμε ἐμεῖς!…
–Έ, τότε, πᾶρτε κι᾿ ἐσεῖς ἐτοῦτα ποὺ μοῦ τὰ ζητήσατε.
Καὶ τὰ ἄφησε σιγὰ καὶ μαλακὰ ἀπάνω στὸ τραπέζι. Ἐσκέφθηκα, μήπως τοῦ ζήτησε τίποτα πιστοποιητικὰ τὸ λογιστήριο.
–Μά τί εἶναι, ἐπὶ τέλους αὐτά, τοῦ λέω, ποὺ πρέπει ἀπαραιτήτως νὰ τὰ πάρουμε;
–Τό διήγημα τῶν Χριστουγέννων, ποὺ μοῦ ἐζητήσατε.
–Τό διήγημα τῶν Χριστουγέννων… καὶ ποιὸς εἶσθε σεῖς;
–Ο Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης!
–Ο ἴδιος;
–Ο ἴδιος καὶ ὁλόκληρος!
Ἔπεσε τὸ ταβάνι καὶ μὲ πλάκωσε, ἡ πέννα ἔφυγε ἀπὸ τὰ χέρια μου, ὅλα ἐκεῖ μέσα, εἰκόνες, καρέκλες, βιβλία, ἐφημερίδες, σὰν νὰ στροβιλίσθηκαν γύρω μου καὶ ἔκανα ὥρα νὰ συνέλθω.
Ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης! Αὐτὸς ὁ πρίγκηψ τῶν Ἑλλήνων λογογράφων, ποὺ τὸν φανταζόμουνα ἀκτινοβολοῦντα, γελαστόν, ὡραῖον, καλοντυμένον, εὐτυχῆ, γεμάτον ἐγωϊσμόν, ἀέρα καὶ μεγαλοπρέπεια, αὐτός!… Αὐτὸς ὁ μαλακός, ὁ καλός, ὁ δειλός, ὁ φοβισμένος, καὶ τσαλακωμένος ἄνθρωπος, ποὺ στεκότανε μὲ συστολὴ μαθητοῦ ἐπιμελοῦς, ἐκεῖ ἐνώπιόν μου!… Αὐτός, ποὺ μᾶς ἔδωκε γλύκες πνευματικὲς καὶ συγκινήσεις ψυχικές, ποὺ ἀνιστόρησε κόσμους θαλασσινούς, κι᾿ ἐζωντάνεψε, ἐμπρός μας, ἀνθρώπους μακρυνοὺς κι᾿ ἀγνώστους, ποὺ τοὺς ἔκαμε δικούς μας, ἐντελῶς δικούς μας, σὰν νὰ περάσαμε μιὰ ζωὴ μαζί, αὐτὸς σὲ μιὰ τέτοια κατάστασι, ἐκεῖ ἐνώπιόν μου!… Τοῦ ἕσφιξα τὸ χέρι χωρὶς νὰ ἠμπορῶ οὔτε μιὰ λέξι νὰ προφέρω. Ἀπὸ τὴν ταραχή μου καὶ τὴ σαστιμάρα μου οὔτε τὸ φῶς δὲν ἄναψα. Αἰσθάνθηκα ἕνα τρεμουλιαστὸ χέρι νὰ σφίγγῃ τὸ δικό μου καὶ τὸν ἔχασα μέσα εἰς τὸ σκοτάδι… Ἔμεινε ὅμως πίσω μιὰ μοσχοβολιὰ κηριοῦ ποὺ λυώνει ἐμπρὸς στὶς ἅγιες εἰκόνες, κάτι ἀπὸ τοῦ καντηλιοῦ τὸ σβύσιμο, κάτι ἀπὸ θυμιατοῦ πέρασμα μακρυνό, μακρυνὸ πολύ…»

Πηγή: https://www.lifo.gr 
Η εικόνα που πλαισιώνει το κείμενο είναι δημιουργία του Γ. Κόρδη

Η προσευχή προφυλάσσει τον άνθρωπο

Η προσευχή προφυλάσσει τον άνθρωπο από την αμαρτία, γιατί ο νους όταν προσεύχεται, είναι απασχολημένος με το Θεό και στέκεται με ταπεινό πνεύμα ενώπιον του Κυρίου, τον Οποίο γνωρίζει η ψυχή του προσευχόμενου.

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης