Με τον όσιο Παΐσιο τον Αγιορείτη

Τον Ιούλιο του 1979 καμιά δωδεκαριά νεαροί (άλλοι μοναχοί, άλλοι λαϊκοί), επισκεφθήκαμε τον Όσιο Παϊσιο (+1994) έχοντας σαν «αρχηγό» στην παρέα μας τον τότε πανοσιολογιώτατο αρχιμανδρίτη Μελέτιο Καλαμαρά και μετέπειτα Μητροπολίτη Νικοπόλεως (+2012). Θυμάμαι: Ήταν 2 Ιουλίου κατά τις εννέα το πρωί, όταν φθάσαμε στο κελλί του Παϊσίου. «Απουσιάζω. Θα γυρίσω το απόγευμα», έγραφε απέξω στο κελλί του.

«Ας περιμένουμε λίγο, και αν είναι θέλημα Θεού, θα έρθει», είπε ο π. Μελέτιος.

Μερικοί από την παρέα μας περίμεναν έξω στην αυλή του κελλιού του, ενώ οι υπόλοιποι ανεβήκαμε λίγο παραπάνω, μέσα στο δάσος· μαζί μας ήταν και ο π. Μελέτιος.

Δεν θα είχαν περάσει δέκα-δεκαπέντε λεπτά, και η παρέα που ήταν απέξω στην αυλή, είδε τον Όσιο να κατεβαίνει από το βουνό.

«Έρχεται, έρχεται!», φώναζε ενθουσιασμένη, (γιατί, υπενθυμίζουμε, είχε ανακοινώσει ότι θα ερχόταν το απόγευμα). Και τι έκανε ο Όσιος; Δεν ακολούθησε το δρομάκι που οδηγούσε στην αυλή του, αλλά έστριψε αριστερά μέσα στο δάσος, χωρίς να υπάρχει δρόμος, και χωρίς να βλέπει κανέναν, σαν κάτι να έψαχνε εναγωνίως. Έψαχνε για τον π. Μελέτιο!

Ο αρνητής & ο φονιάς

Ὁ ἀπόστολος Πέτρος ἦταν ἀρνητής τοῦ Χριστοῦ (Μτ.26:69-74), ἐνῶ   ὁ  Παῦλος  διώκτης Του· φονιάς  Του…! (Πρ. 9:1,4).  Καί ὅμως ὁ ἀνεξίκακος Κύριος τούς ἔκανε  «δεξί Του χέρι!».

Ἄς ἀρχίσουμε μέ τόν Πέτρο. Ἄν ὁ Χριστός εἶχε τό δικό μας σκεπτικό, θά  τόν εἶχε διαγράψει ἀπό τή λίστα τῶν δωδεκα ἀποστόλων. Καί ὅμως τόν ἔβαλε πρῶτο! Κάτι, πού  μέ τά δικά μας κριτήρια,  τό  δικαιοῦτο ὁ Ἰωάννης. Ἦταν καί παρθένος, καί ἐπιστήθιος φίλος Του, καί πιστός μέχρι τέλος (ὁ μόνος πού Τόν ἀκολούθησε μέχρι τόν Γολογθᾶ), καί «κηδεμόνας» τῆς  Μητέρας  Του.  Καί ὅμως ὁ Χριστός ὅλα αὐτά τά «παρέβλεψε», καί ἔβαλε πρῶτο τόν Πέτρο,  γιατί  ὑπερεῖχε στήν ταπείνωση!

Ἀφήνοντας ἔτσι  παράδειγμα σέ μᾶς,  πού ἐργαζόμαστε στήν Ἐκκλησία,  νά ἀφήνουμε στήν ἄκρη τά «προσωπικά» μας καί   νά τοποθετοῦμε τούς κατάλληλους στήν κατάλληλη θέση, διαφορετικά δέν ἐργαζόμαστε γιά τό καλό τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά γιά τήν καταστροφή της!  Ἔτσι, χωρίς νά μεσολαβοῦν  τά «προσωπικά»,  διοικοῦσε τήν Ἐκκλησία ὁ  Μ. Βασίλειος. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Θεολόγος ἦταν λ.χ. καρδιακός του φίλος. Καί τόν ἔστειλε ἐπίσκοπο στά ἄσημα Σάσιμα….! Γιατί τότε αὐτό ἦταν τό  συμφέρον τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας. Ἄν ὁ Μ. Βασίλειος δέν νοιαζόταν γιά τό συμφέρον τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά γιά τό συμφέρον τῶν «ἡμετέρων»,  τόν Γρηγόριο θά τοῦ ἔδινε τήν καλύτερη ἐπισκοπή.

Πᾶμε στόν Παῦλο. «Ὁ Σαῦλος ρήμαζε τήν Ἐκκλησία· ἔμπαινε μέ τή βία στά  σπίτια, ἔσερνε ἔξω

Περί εκλογής Αρχιερέων

ΠΕΡΙ ΕΚΛΟΓΗΣ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ

Στην Εκκλησία «πρώτοι έρχονται οι Απόστολοι» (Α΄Κορ.12:28), δηλαδή οι Αρχιερείς· χωρίς αυτούς δεν μπορεί να υπάρξει Εκκλησία.

Πράγμα που σημαίνει πως όταν οι Αρχιερείς μας είναι καλοί, τότε και η Εκκλησία μας πάει καλά. Καί «καλύτερα να κρύψουμε το χρυσάφι, παρά την αλήθεια» (Πυθαγόρας)· παρά να «κρύψουμε» τη διδασκαλία του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, τη σχετική με τους Αρχιερείς και προπαντός αυτή που σχετίζεται με την εκλογή Αρχιερέων.

Από τους «περί Ιερωσύνης» λόγους του, επιλέξαμε μερικά «κομμάτια», και τα παρουσιάζουμε προς ωφέλεια πάντων ημών.

Όπως θα δούμε, ο Αγιος Ιωάννης έχοντας υπόψη του με τι κοσμικά κριτήρια γινόταν η εκλογή Αρχιερέων στην εποχή του, γινόταν έξω φρενών· έφθασε στο σημείο να ειπεί αυτό το φοβερό: «Οι άνθρωποι της Εκκλησίας καταστρέφουν την Εκκλησία, χειρότερα από ότι θα την κατέστρεφαν οι εχθροί της»(Λόγος Γ ).

Ας δούμε λοιπόν πιο αναλυτικά και μέσα από τα κείμενα του τη μεγάλη του οργή για το συγκεκριμένο θέμα. Έγραφε: