ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (2ο)

(Ματ. 9:1-8)

Πρῶτα ἡ συγχώρηση

ὑπό Ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

Ὁ Χριστός δίδασκε σέ ἕνα σπίτι τῆς Καπερναούμ· τό σπίτι εἶχε κατακλυσθεῖ ἀπό κόσμο. Καί «Τοῦ ἐπῆγαν ἕναν παράλυτο, ἐπάνω σέ ἕνα κρεβάτι». (Ματ. 9:2). Καί ὁ Χριστός μόλις τόν εἶδε, τοῦ εἶπε: «Θάρρος παιδί Μου!» (Ματ. 9:2). Πού σημαίνει ὅτι ὁ παράλυτος εἶχε χάσει τό θάρρος του, εἶχε ἀπελπισθεῖ. Μά τώρα πού θά πήγαινε στό Χριστό, ἔπρεπε νά πάρει θάρρος καί ὄχι νά χάσει τό θάρρος του. Γιατί λοιπόν ἔχασε τό θάρρος του;

Ὁ Χριστός τό «θάρρος» δέν τοῦ τό εἶπε ἀνεξάρτητα, ἀλλά σέ συνδυασμό μέ τίς ἁμαρτίες του: «Θάρρος! Σοῦ συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες σου» (Ματ. 9:2). Πρᾶγμα πού σημαίνει ὅτι ὁ παράλυτος εἶχε ἁμαρτίες. Καί αὐτές ἔγιναν ἀφορμή νά ἀρρωστήσει· νά παραλύσει τό σῶμα του. «Βλέπεις; Ἔγινες καλά! Μήν ξανακάμεις ἁμαρτία, γιά νά μήν πάθεις χειρότερα», εἶπε ὁ Χριστός σέ ἄλλο παράλυτο (Ἰωαν. 5:14). Τόσο βαριά πληρώνει ὁ ἄνθρωπος τήν ἁμαρτία του!

Καί ὅσοι βαρύνονται ἀπό ἁμαρτίες (καί δέν ἔχουν πωρρωθεῖ) ὑποψιάζονται καί φοβοῦνται τούς πάντες· παράδειγμα ὁ Ἀδάμ, ὁ πρῶτος ἄνθρωπος πού ἁμάρτησε στή γῆ: Μόλις ἁμάρτησε, νόμιζε ὅτι τόν κυνηγᾶ ὁ Θεός, γιά νά τόν πιάσει καί νά τόν τιμωρήσει· νόμιζε ὅτι ἄκουγε τήν ἀπειλητική φωνή Του· νόμιζε ὅτι τόν ἄκουγε νά περπατᾶ μέσα στόν Παράδεισο καί γι’αὐτό κρυβόταν! (Γέν. 3:8-10). Τό ἴδιο ἀκριβῶς γινόταν τώρα καί στήν ψυχή τοῦ παραλύτου (τέκνου τοῦ Ἀδάμ). Ἔχοντας ἀκούσει πολλά γιά τό Χριστό, φοβόταν νά παρουσιασθεῖ μπροστά Του, μήπως τοῦ φανέρωνε τίς ἁμαρτίες του, ὅπως τό ἔκανε στή Σαμαρείτιδα (Ἰωαν. 4:17,39), ἤ μήπως ἀκόμα καί τόν ἐπέπλητε δημόσια. (Παρέλυσε καί ἀπό μέσα του!).

Καί ὁ ἀγαθός Χριστός στήν «εὐαίσθητη» αὐτή στιγμή του, τοῦ μίλησε μέ ἀγάπη, ὅπως μιλάει ἕνας στοργικός πατέρας στό ἄρρωστο παιδί του: «Θάρρος παιδί Μου!» Σάν νά τοῦ ἔλεγε: «Ἀπό Μένα μήν φοβᾶσαι! Ἀπό Μένα παίρνεις θάρρος, καί ὄχι φόβο!». Καί ἀμέσως τοῦ ἔκανε τό μεγαλύτερο δῶρο: «Σοῦ συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες σου» (Ματ. 9:2). «Ὅλο αὐτό πού σέ κάνει νά Μέ φοβᾶσαι, καί νά σέ βασανίζει, ἐγώ τό ἀφαιρῶ ἀπό πάνω σου!» (Ἤδη ὁ παράλυτος ἀπό μέσα του ἔγινε ὑγιής· στάθηκε ὄρθιος!).

Ὅμως οἱ συγγενεῖς του τόν ἔφεραν στό Χριστό μέ σκοπό νά τοῦ θεραπεύσει τή σωματική παραλυσία, νά τόν κάνει νά περπατάει (καί ὄχι πρός συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν του). Καί αὐτό φυσικά τό ἤξερε ὁ Χριστός. Παρόλο αὐτό ἔδωσε προτεραιότητα στή συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν του.

Βλέπετε, ὅτι ἄλλα πράγματα ἔχουμε ἐμεῖς στό μυαλό μας καί ἄλλα ἔχει ὁ Χριστός γιά μᾶς. Γιά μᾶς τό πιό σπουδαῖο εἶναι ἡ ὑγεία τοῦ σώματος. Πῶς κάνουμε, ὅταν ἀρρωσταίνουμε, ἰδιαίτερα ὅταν ἔχουμε κάτι τό σοβαρό, πού δέν δέχεται θεραπεία;! Μπορεῖ καί νά μήν τό ἀντέξουμε! Ἄν ὅμως ἀρρωστήσει ἡ ψυχή μας (πού εἶναι ἀνώτερη ἀπό τό σῶμα) ὑποδουλωθεῖ λ.χ. σέ κάποιο πάθος, πού μπορεῖ νά τήν ὁδηγήσει ἀκόμα καί στήν αἰώνια κόλαση, ἀδιαφοροῦμε ἤ ἔστω δείχνουμε κάποιο χαλαρό ἐνδιαφέρον.

Ὅμως γιά τό Χριστό προτεραιότητα ἔχει ἡ ὑγεία, ἡ θεραπεία τῆς ψυχῆς ἀπό τήν ἁμαρτία καί μετά ἡ θεραπεία τοῦ σώματος. (Ὄχι βέβαια, ὅτι ὁ Χριστός ἀδιαφορεῖ γιά τήν ὑγεία τοῦ σώματός μας, ὄχι! Ἁπλά δίδει προτεραιότητα στό ἀνώτερο, στήν ψυχή γι’αὐτό καί σήμερα πρῶτα θεράπευσε τήν ψυχή, καί μετά τό σῶμα).

Ὁ Χριστός δέν σταυρώθηκε γιά νά θεραπεύσει τό σῶμα μας ἀπό τίς διάφορες σωματικές ἀρρώστιες, ἀλλά γιά νά θεραπεύσει τήν ψυχή μας ἀπό τήν ἁμαρτία καί τά πάθη. Γι’αὐτό ὅσοι ἄρρωστοι Τόν πλησίαζαν γιά να τούς θεραπεύσει, πρῶτα τούς θεράπευε τήν ψυχή· τούς ἔκανε κατήχηση, τούς ρωτοῦσε, ἄν πιστεύουν καί μετά προχωροῦσε στή θεραπεία τοῦ σώματος. Καί ἄν ἐκείνη τή στιγμή δέν «προλάβαινε» νά τούς θεραπεύσει τήν ψυχή, τούς ἀναζητοῦσε μετά. Ὅπως ἔγινε μέ τόν παράλυτο τῆς Ἱερουσαλήμ (Ἰωαν. 5:1-17), πού τόν βρῆκε μετά στό Ναό καί τόν κατήχησε (Ἰωαν. 5:14) καθώς ἐπίσης καί μέ τόν ἐκ γενετῆς τυφλό (Ἰωαν. 9:1-41) τόν βρῆκε καί αὐτόν μετά μέσα στό Ναό καί τόν κατήχησε (Ἰωαν. 9:35-38).

Συγχώρησε τίς ἁμαρτίες τοῦ παραλύτου, χωρίς ὁ παράλυτος νά Τοῦ εἰπεῖ «ἥμαρτον Κύριε ἐλέησόν με!». Στηρίχθηκε (ὁ Χριστός) στήν πίστη τῶν συγγενῶν του. « Ὁ Ἰησοῦς εἶδε τήν πίστη τους καί εἶπε στόν παράλυτο: Θάρρος παιδί μου! Σοῦ συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες σου» (Ματ. 9:2). Μπορεῖ νά συγχωρέσει καί τίς δικές σου ἁμαρτίες, χάρη στήν πίστη τοῦ πατέρα σου, τῆς μάνας σου, τοῦ ἀδελφοῦ σου;

Ὁ παράλυτος δέν ἦταν ἄπιστος· ἀλλιῶς δέν θά δεχόταν νά τόν πᾶνε στό Χριστό καί νά τόν κατεβάσουν κάτω ἀπό τή στέγη (Μαρ. 3:1-5). Δέν εἶναι μικρό πρᾶγμα νά σέ βάζουν μέσα στό κρεβάτι καί νά σέ κατεβάζουν ἀπό τή στέγη μέσα στό σπίτι μπροστά στόν κόσμο! Πρᾶγμα πού σημαίνει, ὅτι συνέβαλε καί ἡ δική του πίστη καί διάθεση, ὥστε νά συγχωρηθοῦν οἱ ἁμαρτίες του. Μέ ἄλλα λόγια, ἄν ἦταν ἄπιστος ἤ ἄν συνέχιζε νά ἁμαρτάνει, δέν εἶναι βέβαιο, ὅτι ὁ Χριστός θά συγχωροῦσε τίς ἁμαρτίες του χάρη καί μόνο στήν πίστη τῶν συγγενῶν του. Λοιπόν; Μήν βασίζεσαι στήν πίστη τῶν συγγενῶν σου! Ἀγωνίσου καί σύ! Γιά νά ἔχεις πλούσια τήν συγχώρεση ἀπό τόν Κύριο.

Η ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΗΣ

Συνηθισμένη είναι η συζήτηση ανάμεσα σε ανθρώπους με φόβο Θεού, γύρω από τις διάφορες αμαρτίες. Σε τί βαθμό είναι βαριές και ασυγχώρητες, και σε τί βαθμό ασυγχώρητες.

Μια φορά η συζήτηση είχε στραφεί γύρω από τα αμαρτήματα της γλώσσας: κατάκριση, βλασφημίες, κουτσομπολιά και άλλα. Και φυσικά μερικοί τα αμαρτήματα της γλώσσας τα εύρισκαν όλα μικρά και ελαφρά. Τους είπε κάποτε ο όσιος Σισώης:

– Εγώ, τριάντα χρόνια τώρα, δεν ξέρω άλλη προσευχή. Για ένα και μόνο, παρακαλώ τον Κύριο. Να με φυλάει από την γλώσσα μου. Και ακόμη δεν το έχω καταφέρει!

Τί ήθελε να πει ο άγιος;

– Είναι λάθος να θεωρούμε τα αμαρτήματα της γλώσσης μικρά! Λέγει ο Χριστός στο Ευαγγέλιο. Εκ του περισσεύματος της καρδιάς, λαλεί το στόμα. Δηλαδή: Ότι έχει κανείς στην καρδιά του, αυτό βγαίνει στο στόμα του!

Τί κρίμα η καρδιά να είναι γεμάτη βρώμα, βούρκο, κακία, ή βλαστήμια!

Τί χειρότερο από το να έχωμε μολυσμένη και βρώμικη καρδιά;

Πώς θα την διορθώσωμε;

Πώς θα διορθώσωμε τον εαυτό μας;

Και πρέπει να τα διορθώσουμε. Δεν είναι ούτε αστεία υπόθεση, ούτε παρωνυχίδα. Είναι θέμα σοβαρό. Διαφορετικά δεν θα τους έδινε τόση σημασία ο άγιος.

(Γεροντικό Αββά Σισώη § 5)

«Λυχνία» Ι.Μ. Νικοπόλεως & Πρεβέζης , Αύγουστος 2002, Μηνιαίο Περιοδικό, Αρ. Φύλλου 229

ΑΗΔΙΑ ή ΕΥΩΔΙΑ;

Σε συνέντευξη που έδωσε πρόσφατα (όταν επισκέφθηκε την χώρα μας) ο Αμερικανός ψυχίατρος Φράνκ Πίτμαν, έκανε την έξης τραγική διαπίστωση: «Σήμερα οι άνθρωποι πετάνε με ευκολία τα πάντα: πλαστικά ποτήρια, γονείς, συζύγους, παιδιά, σαν να πρόκειται για αντικείμενα μιας χρήσεως…»

Με άλλα λόγια ο αμερικάνος επιστήμονας διαπιστώνει, ότι μερικές φορές καταντάμε να βλέπουμε τους άλλους σαν… σκουπίδια για πέταμα! Όποιος μας χαλάει την «ζαχαρένια» μας, τρώει πέταμα στον κάλαθο των αχρήστων! Εκεί οδηγεί τον άνθρωπο ο αχαλίνωτος εγωισμός και η παντελής έλλειψη αγάπης και υπομονής. Και σίγουρα εκεί οφείλεται η διάλυση της οικογένειας και η κατακόρυφη αύξηση των εκτρώσεων, με όλες τους τις ολέθριες συνέπειες.

Πολύ ζωντανή περιγραφή αυτής της… σκουπιδοποίησης του ανθρώπου κάνει ο Ιταλός Πάολο Τεομπάλντι στο μυθιστόρημα του «Η Χωματερή». Σε κάποιο σημείο της ιστορίας, ο πρωταγωνιστής, θρηνώντας πάνω στα συντρίμμια της διαλυμένης του οικογένειας, ξεδιαλέγει από τους σωρούς των σκουπιδιών τα πιο ενδιαφέροντα αντικείμενα, για να τα τοποθετήσει σε μια έκθεση με τίτλο: «Η μυρωδιά των πραγμάτων».

Με αυτή την σκηνή ο συγγραφέας θέλει να σατυρίσει την δήθεν «υψηλή ποιότητα ζωής», πού υποτίθεται ότι μας εξασφάλισε ο σύγχρονος πολιτισμός. Προφανώς πρόκειται για την πιο… απόκαλυπτική έκθεση, πού αποπνέει όλη την δυσωδία του σημερινού πολιτισμού!

Την 1η Αυγούστου η Εκκλησία μας δίνει να απολαύσωμε την ευωδία μιας ζηλευτής οικογενείας – της οικογενείας των αγίων Μακκαβαίων.

Μια μάννα, η αγία Σολομονή, με τα επτά παλληκάρια της, οδηγούνται στο μαρτύριο, επειδή δεν δέχονται να παραβούν μια εντολή του Θεού, και μάλιστα την – «ασήμαντη» για τα μυαλά των πολλών – εντολή της νηστείας. Και ενώ μπορούν να γλιτώσουν τρώγοντας λίγο κρεατάκι, προτιμούν να ψηθούν στη φωτιά, για να μην αθετήσουν τον θείο νόμο.

Η κνίσσα και ο καπνός από τα καιόμενα σώματα των αγίων Μακκαβαίων – λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος – μπορεί να προκαλούσε στους άπιστους αηδία. Για τον Θεό όμως ήταν η πιο ευπρόσδεκτη ευωδία. Το πιο θεάρεστο θυμίαμα. Αυτή η κνίσσα και αυτός ο καπνός μπορεί να θόλωσε τον αέρα. Δεν θόλωσε όμως το μυαλό αυτής της μάνας, πού άντεξε, όχι μόνο να ίδει όλα τα παιδιά της να θυσιάζονται, αλλά και τα παρώτρυνε σ’ εκείνη την θυσία.

Ας ευχηθούμε αυτή η ευωδία της θυσίας των άγιων Μακκαβαίων να ξεθολώσει και τα δικά μας μυαλά, ώστε να καταλάβωμε ότι

• όσο ο άνθρωπος καταφρονεί το θέλημα του Θεού, τόσο κινδυνεύει να αποκτήσει την ίδια αξία με τα σκουπίδια, και
• όσο η οικογένεια δεν στηρίζεται στον Χριστό και στην ευλογία της Εκκλησίας Του, τόσο κινδυνεύει να καταντήσει μια… χωματερή σάπιων ελπίδων και ονείρων.

Άρχιμ. ΒΛ

«Λυχνία» Ι.Μ. Νικοπόλεως & Πρεβέζης , Αύγουστος 2002, Μηνιαίο Περιοδικό, Αρ. Φύλλου 229

Η ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ ΕΝ ΑΓΑΠΗ

Ἐπειδή μέσω κάποιων δημοσιευμάτων «προκαλεῖται» ἡ τοπική μας Ἐκκλησία νά ἀπαντήσῃ τόσο γιά τό θέμα τῶν διαδηλωτῶν σχετικά μέ τά ἐμβόλια καί τά γεγονότα τά ὁποῖα ἔλαβαν χώρα σχεδόν σέ ὅλες τίς μεγάλες πόλεις τῆς Ἑλλάδος καί στήν πόλη τῶν Πατρῶν, ἀλλά καί γιά ἐκεῖνα πού σχετίζονται μέ τόν Πρόεδρο τῆς Παναχαϊκῆς, παρά τό ὅτι ἐκ τῶν δηλώσεων τοῦ Σεβασμιωτάτου ἀπό τήν πρώτη ἡμέρα ἐφάνη ἡ συνετή, ἀλλά καί σθεναρή θέση τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, σέ συνεργασία μέ τίς ἁρμόδιες ἀρχές, σημειώνομεν τά ἑξῆς.

Τό διατί οἱ διαδηλωτές ἔφθασαν ἕως τό Ἐπισκοπεῖο φωνάζοντας συνθήματα εἰς βάρος τῆς Ἐκκλησίας γενικῶς καί τοῦ Μητροπολίτου, ἐρωτήσατε τούς ἰδίους, οἱ ὁποῖοι διά τίς ἀνεπίτρεπτες συμπεριφορές ἔμπροσθεν τοῦ Ἐπισκοπείου, ἐζήτησαν δημοσίως συγγνώμην ἀπό τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη κατά τήν δεύτερη συγκέντρωσή τους στήν Πλατεία Γεωργίου Πατρῶν.

Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ. Χρυσόστομος, πράττει πάντοτε ὡς Ἱεράρχης τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, μέ ὑπευθυνότητα, σεβόμενος τήν Ἱεράν Σύνοδο καί τίς ἑκάστοτε Ἀποφάσεις αὐτῆς, ὡς πρέπει νά πράττῃ ὁ κάθε Ἐπίσκοπος. Αὐτό ἐπιτάσσουν οἱ Ἱεροί Κανόνες καί τό ἐκκλησιαστικό ἦθος καί φρόνημα, ἀλλά καί τό πνεῦμα τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας.

Δια τό δεύτερον θέμα, εὐθύς ἀμέσως ὁ Σεβασμιώτατος ἐδήλωσε καί τό ἴδιο ἐπαναλαμβάνει καί τώρα, ὅτι στήν συνάντηση πού ἐζήτησε νά ἔχῃ μαζί του ὁ Πρόεδρος τῆς Παναχαϊκῆς, ὁ δεύτερος παρουσίασε τήν οἰκτρά κατάσταση στήν ὁποία εὑρίσκεται ἡ ὁμάδα τῆς πόλεως καί ἐζήτησε τήν οἰκονομική συνδρομή τῆς Ἐκκλησίας γιά τήν καταποντιζομένη, ὡς εἶπε, ὁμάδα τῶν Πατρῶν. Ὁ Μητροπολίτης, ὡς ἐδηλώθη ἀπό τήν ἀρχή, ἀπήντησε ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἀδυνατεῖ νά πράξῃ κάτι τέτοιο. Στήν ἀπάντηση αὐτή, ὁ Πρόεδρος τῆς Παναχαϊκῆς μέ ἀπαράδεκτο καί προκλητικό τρόπο ἐξεφράσθη εἰς βάρος τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί ὅλων τῶν παραγόντων, οἱ ὁποῖοι δέν βοηθοῦν τήν ὁμάδα τῆς πόλεως.

Ἡ ἀπάντηση τοῦ Μητροπολίτου, στήν συνεχιζόμενη ἀνάρμοστη αὐτή συμπεριφορά, ἦτο νά συστήσῃ στούς συνεργάτες του νά καλέσουν τήν Ἀστυνομία, ἡ ὁποία ἀμέσως ἔπραξε τά δέοντα.

Τόσο γιά τό περιστατικό αὐτό, ὅσο καί γιά τήν ἄλλη παρόμοια ἤ μᾶλλον χειρότερη συμπεριφορά, τοῦ ἐν λόγῳ, στούς Ἱερούς Ναούς Ἁγίου Νεκταρίου καί Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου Πατρῶν, πρός τόν Θεοφιλέστατο Ἐπίσκοπο Κερνίτσης κ. Χρύσανθο καί τούς ἄλλους δύο Ἱερεῖς, τά γεγονότα κατετέθησαν λεπτομερῶς ἀπό τούς ὡς εἴρηται Κληρικούς, στίς ἁρμόδιες Ἀστυνομικές Ἀρχές, διά νά ἐνεργήσουν ὅπως δεῖ.

Γνωστόν ἐπίσης τυγχάνει ὅτι ὁ Σεβασμιώτατος μετά τό περιστατικό στό Ἐπισκοπεῖο στό ἐρώτημα, ἐάν ἐπιθυμοῦσε νά ὑποβάλῃ μήνυση, ἀπήντησε ὄχι, ἐνεργῶν ὡς πατήρ ἀγάπης ὅλων.

Ὅλα τά ἀνωτέρω τυγχάνουν τοῖς πᾶσι γνωστά. Τί ἄλλο πλέον;

Ὅσο γιά τά γραφόμενα ὅτι ὁ Πρόεδρος τῆς Παναχαϊκῆς ἔχει βοηθήσει στό Φιλανθρωπικό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας καί γιά αὐτό ἦλθε στήν Ἐκκλησία, ἀπαντῶμεν. Ἡμεῖς οὐδέν γνωρίζομεν περί τούτου. Ἐάν ἔχῃ βοηθήσῃ ὁ ἴδιος μεμονωμένως ἐνδεεῖς καί ἐμπεριστάτους ἀδελφούς, αὐτό τό γνωρίζει μόνο ὁ ἵδιος καί μακάρι νά τό ἔχῃ πράξῃ. Τό διατί ἐπίσης ἐπέλεξε τήν Ἐκκλησία, γιά νά ἐνεργήσῃ κατ’ αὐτόν τόν τρόπο, πάλιν ὁ ἴδιος γνωρίζει καί αὐτός δύναται νά ἀπαντήσῃ. Ὄχι πάντως γιατί ἡ Ἐκκλησία ἔχει πλούτη, ὡς κάποιοι κακοβούλως διατείνονται.

Στό σημεῖο αὐτό καί διά μίαν εἰσέτι φορά σημειώνομε  μετά συνειδήσεως εὐθύνης καί πληροφοροῦμε τόν Πατραϊκό Λαό ὅτι τόσον ὁ Μητροπολίτης, ὅσο καί οἱ στενοί του συνεργάτες του καί ὅλος ὁ Ἱερός Κλῆρος, καθ’ ἡμέραν καταθέτομε τήν ψυχή μας γιά τήν δόξα τοῦ Θεοῦ καί τήν πνευματική καί γενικώτερη ἀναψυχή τοῦ ποιμνίου μας μάλιστα στίς δύσκολες ἡμέρες πού ζοῦμε. Αὐτό πράττομε καθ’ ὅλα αὐτά τά ἔτη τῆς πνευματικῆς καί οἰκονομικῆς κρίσεως.

Ὁ Μητροπολίτης, διάγει ὡς ἁπλοῦς μοναχός, με λιτή ζωή, πρᾶγμα πού εἶναι τοῖς πᾶσι γνωστόν, ἐδῶ καί δέκα ἑπτά ἔτη, ξένος πρός τά ὑλικά ἀγαθά καί τίς ἀπολαύσεις καί ἐκδαπανώμενος μετά τῶν Κληρικῶν τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας καί τῶν Λαϊκῶν συνεργατῶν γιά τήν δόξα τοῦ Θεοῦ καί τήν βοήθεια καί σωτηρία τῶν ἀνθρώπων.

Γιά ἐκείνους οἱ ὁποῖοι πιστεύουν ὁ,τιδήποτε ἄλλο, ἐπαναλαμβάνομε τό τῆς Ἁγίας Γραφῆς: «Ἔρχου καί ἴδε».

Οὐδείς ἦλθε κοντά μας, ἐνδεής καί έμπερίστατος καί πονεμένος καί ἔφυγε ἀπαραμύθητος. Ὁ πόνος ὅλων καί ἡ ἀνέχεια καί ἡ στενοχώρια εἶναι καί δικός μας στεναγμός. Διά τοῦτο, καί πρῶτα ἀπό ὅλα, τόν καθ’ ἔνα ξεχωριστά καί ὅλους συνοδεύει ἡ προσευχή μας.

Γιά ὅσους ἐπίσης χρειάζονται ἁπτές ἀποδείξεις, ἄς ἔλθουν νά ἴδουν καί ἐάν ἐπιθυμοῦν ἄς βοηθήσουν, στό κεντρικό συσσίτιο «Ἄρτος Ἀγάπης», στά Ἐνοριακά συσσίτια, στήν Φοιτητική Ἑστία, στό Ἵδρυμα φιλοξενίας συγγενῶν ἀπόρων ἀσθενῶν, στό Κελάρι τῆς Ἀγάπης, στό ταμεῖο ὑποτροφιῶν τῆς Μητροπόλεως, στήν βοήθεια στό σπίτι καί σέ ἄλλα πολλά, τά ὁποῖα κατά τά ἔτη τῆς ποιμαντορίας του ἡ ἀγάπη τοῦ Σεβασμιωτάτου ἵδρυσε καί ἡ ἀμέριστη συμπαράσταση τῶν συνεργατῶν του.

Ἐκεῖ πηγαίνουν τά ὅποια χρήματα τῆς Ἐκκλησίας. Ὅποιος ἐπιθυμεῖ εἶναι εὐπρόσδεκτος νά βοηθήσῃ. Ταῦτα ἐν ἀγάπῃ πολλῇ, ἀλλά καί μετά πόνου ψυχῆς δι’ ὅσους λέγουν τά ἀντίθετα.

Τέλος αἰσθανόμεθα τήν ἀνάγκη νά ἐκφράσωμε τίς εὐγνώμονες εὐχαριστίες μας πρός τήν Ἀστυνομία, πρός τόν Τύπο καί τά Μ.Μ.Ε πού ἀντιμετώπισαν μέ σοβαρότητα τά θέματα καί πρός ὅλους ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι μέσω τῶν Μ.Μ.Ε καί κατ’ ἄλλους τρόπους ἐξέφρασαν τήν ἀγάπη τους, τόν σεβασμό τους καί τήν συμπαράστασή τους πρός τόν Σεβασμιώτατο καί τήν τοπική Ἐκκλησία καί τήν ἐκφράζουν καθ’ ἡμέραν παντοιοτρόπως.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Πηγή: Αναστάσιος (27/07/2021)

ΑΓΙΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ 27 ΙΟΥΛΙΟΥ

Μάθημα ἀγάπης

«Ταῦτα ἐντέλλομαι ὑμῖν, ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» (Ἰω. 15:17)

«Ἑορτὴ μάρτυρος, μίμησις μάρτυρος». Δὲν ἔχει μόνο ὁ οὐρανός, ἀγαπητοί μου, ἀστέρια· ἔχει καὶ ἡ Ἐκκλησία τὰ δικά της· καὶ ἀστέρια τῆς Ἐκκλησίας εἶνε οἱ ἅγιοι (μάρτυρες, ὁμολογηταί, ὅσιοι, διδάσκαλοι καὶ πατέρες). Λάμπουν στὸν οὐρανὸ τ᾽ ἀστέρια, ἀλλὰ λάμπουν καὶ στὸ νοητὸ στερέωμα τῆς Ἐκκλησίας οἱ νοητοὶ ἀστέρες, οἱ ἅγιοι· λάμπουν μὲ τὴ ζωή, τὶς ἀρετές, τὰ θαύματά τους. Καὶ ὅπως στὸν οὐρανὸ «ἀστέρι ἀπὸ ἀστέρι διαφέρει στὴ λάμψι» (Α΄Κορ. 15:41), ἔτσι καὶ μεταξὺ τῶν ἁγίων ὑπάρχει διαφορά. Καὶ ἕνα ἀστέρι «πρώτου μεγέθους» εἶνε ὁ σημερινὸς ἅγιος, ὁ μεγαλομάρτυς καὶ ἰαματικὸς Παντελεήμων. Ἂς τολμήσω νὰ ψελλίσω λίγες λέξεις πλέκοντας ταπεινὸ ἐγκώμιο στὴ μνήμη του.

Ὁ ἅγιος Παντελεήμων γεννήθηκε τὴν ἐποχὴ τῶν φρικτῶν διωγμῶν τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἐπὶ αὐτοκράτορος Μαξιμιανοῦ (286-305 μ.Χ.), σὲ μία χώρα ποὺ τὸ ὄνομά της προκαλεῖ δάκρυα, στὴ χώρα ποὺ γέννησε τοὺς περισσοτέρους ἁγίους καὶ μάρτυρες, στὴ Μικρὰ Ἀσία. Ἰδιαίτερη πατρίδα του ἦταν ἡ Νικομήδεια τῆς Βιθυνίας. Ἐκεῖ ὑπῆρχε ναός του, ἀλλὰ μιὰ ἀποφράδα ἡμέρα τοῦ Αὐγούστου 1922 τὰ παιδιὰ τῆς Ἄγαρ τὸν μετέτρεψαν σὲ ἀχυρῶνα. Σήμερα στὴ Νικομήδεια δὲν χτυπᾶνε καμπάνες. Πιστεύω ὅμως, ὅτι μιὰ μέρα θὰ χτυπήσουν πάλι ἐκεῖ!…

Οἱ γονεῖς του ἦταν εὐγενεῖς, ἀριστοκράτες. Ὁ πατέρας του Εὐστόργιος, εἰδωλολάτρης συγκλητικὸς στὴν αὐλὴ τοῦ βασιλέως. Ἡ μητέρα του Εὐβούλη, Χριστιανὴ μὲ παράδοσι, φύτεψε στὴν καρδιὰ τοῦ μικροῦ τὰ σπέρματα τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀρετῆς. Εἶχε ὅμως ὁ ἅγιος τὸ ἀτύχημα νὰ χάσῃ τὴ μητέρα του. Μόνο ὅσοι ἔχασαν μητέρα αἰσθάνονται τὸ κενὸ ποὺ ἀφήνει στὴν οἰκογένεια ἡ ἔλλειψί της. Ἀλλὰ ὁ σπόρος ποὺ ἔσπειρε ἡ μητέρα δὲν χάθηκε.

Ὁ μικρὸς μεγάλωσε, ἀνδρώθηκε καὶ ξεχώριζε γιὰ τὴν εὐφυΐα του. Ὁ πλούσιος πατέρας του φρόντισε νὰ τὸν στείλῃ στοὺς καλύτερους δασκάλους, καὶ μάλιστα στὸν διάσημο καθηγητὴ τῆς ἰατρικῆς Εὐφρόσυνο. Σπούδασε κοντά του, διέπρεψε στὰ μαθήματα καὶ βγῆκε πλέον γιατρός. Ἦταν ὅμως ἀκόμα εἰδωλολάτρης, δὲν εἶχε πιστέψει στὸ Χριστό. Μία γνωριμία του συνετέλεσε ν᾽ ἀλλάξῃ ἡ ζωή του.

Νέος ἀκόμη, γνωρίστηκε μὲ ἕναν εὐλαβῆ ἱερέα τῆς Νικομηδείας, τὸν Ἑρμόλαο, ὁ ὁποῖος τὸν εἰσήγαγε στὸ μυστήριο τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ἂν θέλῃς νὰ γίνῃς γιατρός, τοῦ εἶπε, πρέπει νὰ γνωρίσῃς τὸν πρῶτο καὶ κορυφαῖο ἰατρό, σωμάτων καὶ ψυχῶν· καὶ αὐτὸς εἶνε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός!…

Τοῦ διηγήθηκε τὴ ζωὴ καὶ τὰ θαύματά του, κι ἀπὸ τότε ὁ νέος αἰσθάνθηκε ἐνδιαφέρον νὰ πιστέψῃ. Ὁ νεαρὸς γιατρὸς ἤθελε νὰ δοκιμάσῃ, ἂν αὐτὰ ποὺ τοῦ ἔλεγε ὁ Ἑρμόλαος εἶνε ἀληθινά. Καὶ μιὰ μέρα, κινούμενος στὴν ὕπαιθρο, εἶδε κάπου ἕνα ἀγροτόπαιδο νεκρὸ καὶ δίπλα του νὰ φεύγῃ μιὰ ὀχιά, ποὺ τὸ εἶχε δηλητηριάσει. Γονάτισε δίπλα στὸ πτῶμα, σήκωσε τὰ μάτια ψηλὰ καὶ εἶπε· «Ἐν ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ, παιδίον, ἀνάστηθι· καὶ σύ, ἔχιδνα, ἐξοντώθητι».

Ἀμέσως τὸ παιδὶ ζωντάνεψε καὶ τὸ φίδι ψόφησε. Τὸ γεγονὸς αὐτό, καθὼς καὶ ἄλλα παρόμοια, στερέωσαν μέσα του τὴν πίστι στὸ Χριστό. Τὸ εἶπε στὸν Ἑρμόλαο, καὶ βαπτίσθηκε. Οἱ θεραπεῖες, ποὺ ἐπιτέλεσε ἐν συνεχείᾳ, εἶνε πλῆθος καὶ εἶνε γραμμένες στὸ συναξάριό του. Ἕνα μόνο θὰ πῶ, ὅτι διέπρεπε σὰν γιατρὸς στὴ Νικομήδεια, ἡ ὁποία τότε, πρὶν ἐγκαινιασθῇ ἡ Κωνσταντινούπολι, ἦταν ἡ πρώτη πόλις τοῦ κράτους. Ἡ φήμη του ἀκουγόταν. Θεράπευε μὲ τὰ φάρμακα τῆς ἰατρικῆς, ἀλλὰ ἐκεῖ ποὺ ἡ ἐπιστήμη ὑψώνει ἀδύναμη τὰ χέρια, στὶς δύσκολες περιπτώσεις, ὁ ἅγιος Παντελεήμων προσευχόταν καὶ ἔλεγε· «Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ…», καὶ οἱ ἀσθενεῖς θεραπεύονταν θαυματουργικά.

Οἱ ἐπιτυχίες του ὅμως προκάλεσαν τὸ φθόνο τῶν συναδέλφων του γιατρῶν. Αὐτοὶ τὸν κατήγγειλαν στὸν βασιλέα, κ᾽ ἔτσι ὡδηγήθηκε ἐνώπιόν του. Ὁ Μαξιμιανὸς προσπάθησε νὰ τὸν πείσῃ νὰ γίνῃ εἰδωλολάτρης καὶ νὰ θυσιάσῃ στὰ εἴδωλα, ἀλλ᾽ αὐτὸ στάθηκε ἀδύνατον. Ἔτσι ἄρχισαν τὸ μαρτύριο. Δὲν διηγοῦμαι λεπτομερῶς τὰ μαρτύριά του. Ἡ πίστι τοῦ ἁγίου ἦταν μεγάλη· νίκησε καὶ τὴ φωτιά, καὶ τὰ σπαθιά, καὶ τὰ σιδερένια νύχια, καὶ τὰ πεινασμένα θηρία, καὶ τὸν τροχό, καὶ τὴ θάλασσα, τὰ πάντα.

Πολλοὶ πίστεψαν στὸ Χριστὸ ὄχι μόνο ἀπὸ τὰ θεραπευτικὰ θαύματά του ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν ἀνδρεία του τὴν ὥρα τοῦ μαρτυρίου. Καὶ ἀριστοκράτισσες τῆς αὐλῆς καὶ συγκλητικοὶ καὶ πατρίκιοι τῆς ἀνωτέρας τάξεως, ἀλλὰ καὶ ἄνθρωποι τοῦ ἁπλοῦ λαοῦ πίστεψαν στὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν. Διότι μέσα ἀπὸ ὅλα τὰ θαύματα τοῦ ἁγίου, ἐγὼ διακρίνω τὸ μεγαλύτερο, ποὺ ἦταν ἡ καθημερινὴ ζωὴ καὶ πολιτεία του· ἡ ἀγάπη καὶ ἡ φιλάνθρωπη προσφορά του, ἡ θυσία τοῦ ἐγὼ ἐπάνω στὴ βοήθεια τοῦ πλησίον, ἡ ἐνάρετη καὶ ἡ ἐγκρατὴς βιοτή του· αὐτὸ ποὺ ζητάει ἀπὸ κάθε Χριστιανὸ ὁ Κύριος.

Τέλος κατὰ διαταγὴ τοῦ αὐτοκράτορος στρατιωτικὸ ἀπόσπασμα τὸν ὡδήγησε σὲ ἀπόστασι δύο χιλιομέτρων ἔξω ἀπὸ τὴ Νικομήδεια κ᾽ ἐκεῖ, προτοῦ ν᾽ ἀνατείλῃ ὁ ἥλιος, γύρω στὴν αὐγή, ἄστραψε τὸ ξίφος τοῦ δημίου, ἀπεκόπη ἡ κεφαλὴ τοῦ ἁγίου· καὶ τότε ἀντὶ γιὰ αἷμα ἔτρεξε γάλα, ὅπως ἀναφέρει τὸ συναξάρι. Καὶ ἐνῷ τὸ τίμιο λείψανό του ἔμεινε στὴ γῆ κειμήλιο, θησαυρὸς καὶ πηγὴ θαυμάτων, ἡ ἁγία ψυχή του φτερούγισε στὰ οὐράνια σκηνώματα, γιὰ νὰ εἶνε ἀνάμεσα στοὺς ἀγγέλους καὶ ἀρχαγγέλους, καὶ ἀπὸ ᾽κεῖ νὰ πρεσβεύῃ γιὰ ὅλους, καὶ ἰδιαιτέρως γιὰ τὴν πατρίδα του Νικομήδεια, νὰ δῇ καὶ πάλι τὴ δόξα τῆς πίστεως καὶ νὰ χτυπήσουν ἐκεῖ χαρμόσυνα καμπάνες τῆς ἐθνικῆς καὶ θρησκευτικῆς ἀναστάσεως.

Ὅπως εἶπα στὴν ἀρχή, ἀγαπητοί μου, «ἑορτὴ μάρτυρος μίμησις μάρτυρος»· αὐτὸ συνιστᾷ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. Ἑορτάζουμε ἕνα μάρτυρα; πρέπει νὰ τὸν μιμηθοῦμε. Σήμερα λοιπὸν ἀπὸ τὸ ὑπερπέραν, ἀπὸ τὸν κόσμο τῶν ἀύλων πνευμάτων, φτάνει σ᾽ ἐμᾶς ἡ φωνὴ τοῦ ἁγίου Παντελεήμονος καὶ λέει στὰ μυστικὰ αὐτιὰ τῶν ψυχῶν μας· Χριστιανοὶ ποὺ μὲ τιμᾶτε, γίνετε μιμηταί μου!

Οἱ ἅγιοι εἶνε ἡ πιὸ τρανὴ ἀπόδειξις, ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς δὲν εἶνε οὐτοπία, θεωρία, φιλοσοφία· εἶνε πραγματικότης, ἐφαρμογή, ζωή. Ἀποδεικνύουν, ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς διατρέχει τοὺς αἰῶνες καὶ βασιλεύει σὲ ὅλες τὶς τάξεις. Οἱ ἅγιοι εἶνε οἱ ἥρωες τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀρετῆς, κορυφές, πρότυπα ἀξιομίμητα. Σήμερα ὁ ἅγιος Παντελεήμων προβάλλει ὡς διδάσκαλος ὅλων, ἰδιαιτέρως ὅμως τῶν διανοουμένων, λογίων, ἐπιστημόνων, καὶ μάλιστα τῶν ἰατρῶν. Ὑπάρχει μία πλανεμένη ἰδέα, ποὺ καλλιέργησαν τὰ παιδιὰ τοῦ σκότους, ὅτι ἡ ἐπιστήμη δὲν συμβιβάζεται μὲ τὴν πίστι μας. Εἶνε πλάνη, ψέμα σατανικό. Γιατὶ βλέπουμε, ὅτι ὁ σημερινὸς ἅγιος ἦταν μορφωμένος, ἐπιστήμων, σοφός, καὶ ἐν τούτοις πίστευε στὸν Κύριο.

Καὶ ὄχι μόνο ὁ ἅγιος Παντελεήμων ἀλλὰ καὶ ἄλλοι ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ ὄχι μόνο ἅγιοι τῆς παλαιᾶς ἐποχῆς, ἀλλὰ καὶ σύγχρονοι μεγάλοι ἐπιστήμονες διεθνοῦς φήμης (γιατροί, χημικοί, μαθηματικοί, φυσικοί, ἀστρονόμοι, καὶ κάθε εἰδικότητος) πιστεύουν στὸ Θεὸ καὶ ὁμολογοῦν τὸ Χριστό. Γνωρίζω στὴν Ἀθήνα ἐπιστήμονες ποὺ πιστεύουν, νηστεύουν, προσεύχονται καὶ –θὰ σᾶς φανῇ παράξενο– σηκώνονται μεσάνυχτα καὶ κάνουν κομποσχοίνι!

Γνωρίζω χειροῦργο τοῦ νοσοκομείου «Εὐαγγελισμός», ποὺ ποτέ του δὲν πιάνει νυστέρι ἐὰν δὲν γονατίσῃ καὶ δὲν πῇ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, βοήθησέ με τὸν ἁμαρτωλό». Ἡ ἐπιστήμη, ὄχι τῶν ἡμιμαθῶν ἀλλὰ τῶν μεγάλων ἐγκεφάλων, γονατίζει ἐνώπιον τοῦ Ἐσταυρωμένου.

Στὴ Γερμανία χειροῦργος ἔγραψε βιβλίο μὲ τίτλο «Πίσω μας στέκει ὁ Θεός», πίσω δηλαδὴ ἀπὸ τὴν ἐπιστήμη μας βρίσκεται ὁ Χριστός, ὁ ἰατρὸς τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων. Ὄχι ὅμως μόνο τῶν λογίων ἐπιστημόνων· ὅλων τῶν Χριστιανῶν διδάσκαλος εἶνε ὁ ἅγιος.

Μᾶς διδάσκει ἕνα μάθημα, ποὺ εἶνε τὸ ἁπλούστερο μὰ καὶ τὸ δυσκολώτερο. Εἶνε οἱ δύο λέξεις τοῦ Ναζωραίου ποὺ ἀκούσαμε σήμερα στὸ εὐαγγέλιο· «Ταῦτα ἐντέλλομαι ὑμῖν, ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» (Ἰω. 15:17). Εἶνε τὸ μάθημα τῆς ἀγάπης. Καὶ τὸ διδάσκει ὁ ἅγιος Παντελεήμων διότι τὸ ἐφήρμοσε ὁ ἴδιος. Ὅ,τι εἶχε, τὸ διέθεσε, ἔγινε ὑπηρέτης τοῦ λαοῦ· καὶ προτρέπει κ᾽ ἐμᾶς νὰ εἴμαστε εὐεργετικοί, φιλάνθρωποι καὶ ἐλεήμονες στὸν κύκλο τῆς δράσεώς μας.

Γι᾽ αὐτὸ σᾶς παρακαλῶ νὰ κινηθοῦμε ὅλοι ἐντονώτερα σὲ ἔργα ἀγάπης καὶ φιλανθρωπίας. Μὴν τὰ περιμένουμε ὅλα ἀπὸ τὸ κράτος, ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Εἴθε ὁ Θεὸς διὰ πρεσβειῶν τοῦ ἁγίου Παντελεήμονος νὰ σκέπῃ ὅλο τὸ λαό μας, ὥστε ἐν εἰρήνῃ καὶ ἀγάπῃ νὰ λατρεύουμε τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν εἰς αἰῶνας αἰώνων· ἀμήν.

(†) ἐπισκόπου Φλωρίνης Αὐγουστῖνου Καντιώτη