Και τι άλλαξε;

π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος

Είπα στον Θεό ότι η Πεντηκοστή Του δεν άξιζε τελικώς και πολλά…! Και ότι το Άγιο Πνεύμα Του δεν είναι αποτελεσματικό!!

Με όλους αυτούς τους πολέμους, όλους αυτούς τους λαούς που λιμοκτονούν…

Με όλα αυτά τα ναρκωτικά και τις δολοφονίες…

Με κοινωνίες που κάθε άλλο παρά κοινωνίες είναι… Πώς ισχυρίζεσαι ότι το Πνεύμα Σου κάνει την διαφορά; Πίστευα ότι έχω δίκιο και όσα έλεγα είναι απ’ όλους αποδεκτά και αυτονόητα…

Αλλά ο Θεός μού απάντησε:

-Σε σένα, έδωσα το Πνεύμα μου…! Τι έχεις κάνει στον εαυτό σου, μ’ αυτό;;

Από ποιον γυρεύεις να αποδώσει δικαιοσύνη, αν δεν αρχίσεις νάσαι δίκαιος;

Ποιος γυρεύεις να πει την αλήθεια, αν δεν είσαι συ αληθινός;

Ποιος θα δημιουργήσει ειρήνη, αν δεν είσαι σε ειρήνη με τον εαυτό σου πρώτα και τους αδελφούς σου;

Εσύ είσαι αυτός που έστειλα για να φέρει τα καλά νέα…!

Σκοπός της χριστιανικής ζωής είναι η απόκτηση του Αγίου Πνεύματος, έλεγε ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ. Και συνέχιζε: Βρες συ και απόχτα μέσα σου το Πνεύμα του Θεού και χιλιάδες θα γαληνέψουν κοντά σου! Το Πνεύμα του Θεού βεβαίως δεν μας διδάσκει τρόπους συμπεριφοράς αλλά ποιότητα καρδιάς. Δεν μας μαθαίνει καθωσπρεπισμό αλλά θυσιαστική αγάπη. Δεν μας ζητάει μετρητά και σταθμητά αποτελέσματα αλλά ποιοτική αντιμετώπιση των διλημμάτων και των πειρασμών!

Η σαφέστερη απόδειξη ανωριμότητας (θέμα ανεξάρτητο από ηλικία…!) είναι η αδυναμία να αναλάβω την ευθύνη των ενεργειών και της καταστάσεώς μου και το να θεωρώ ότι για ό,τι μου συμβαίνει… φταίει και είναι υπαίτιος… κάποιος άλλος! Ανωριμότητα είναι να περιμένω μια «στρωμένη» κατά τις αντιλήψεις μου πραγματικότητα ζωής, πάνω στην οποία εγώ θα μεγαλουργήσω! Να θέλω τα πράγματα να έρχονται όπως θέλω, και να μη μπορώ να ξεχάσω, ούτε κατ’ ελάχιστον, το πελώριο «θαυμαστό εγώ μου».

Στις αντιρρήσεις μου ο Χριστός μάς είπε δύο πράγματα:

α. Σε σένα έδωσα το Πνεύμα μου. Τι έχεις κάνει στον εαυτό σου μ’ Αυτό;

β. Εσύ είσαι αυτός που έστειλα για να φέρει τα καλά νέα!

Αν είμαστε χριστιανοί τότε θα ξέραμε ότι το Άγιο Πνεύμα είναι η ζωντανή παρουσία του Θεού μέσα μας. Η αγάπη του Θεού που κατοικεί μέσα στις καρδιές μας. Αυτός που μας βοηθάει να πιστεύουμε (όχι φραστικά με κενά λόγια) ακράδαντα, ότι ο Χριστός είναι ο αήττητος Κύριος της ζωής μας που φέρνει τη νίκη ακόμα και από τον θάνατο.

Αυτό που έκανε το Άγιο Πνεύμα στους Αποστόλους και σ’ όλους όσους το «άκουσαν» το κάνει και για μας. Εξωτερικά φαινόταν να τους έχει ανατεθεί ένα απίστευτα απελπιστικό έργο, χωρίς καμμιά πιθανότητα επιτυχίας! Και όμως το ανέλαβαν… Και ενάντια σ’ όλους τους ανθρώπινους υπολογισμούς και τις πιθανότητες, επειδή ακριβώς το Πνεύμα είχε πλημμυρίσει τις καρδιές τους, «έδειχναν» με την ωριμότητα ανάληψης ευθύνης και την ποιότητα της ζωής τους ότι το μήνυμα του Χριστού μεταμορφώνει τον Κόσμο… όταν προσληφθεί.

Αυτή η μεταμορφωτική δύναμη δεν είναι μια ψευδής εικόνα καλοστημένης βιτρίνας, ούτε μια τελειότητα χωρίς σκοτεινά σημεία και λάθη. Αλλά η διαδρομή ζωής με προσπάθειες απόκτησης των αρετών του Πνεύματος και η αναγνώριση και ομολογία των λαθών και των πτώσεων σ’ αυτή τη διαδρομή. Πράγμα που απαλλάσσει τον άνθρωπο από ψευδείς αυταπάτες, και του δίνει την ωριμότητα ανάληψης της ευθύνης των πράξεών του καθώς τον κάνει να περιμένει με υπομονή την ανάπτυξη και καρποφορία στην ψυχή του, των καρπών του Αγίου Πνεύματος: Αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, καλοσύνη, αγαθότητα, πίστη, πραότητα, εγκράτεια.

Ένα όμορφο Περσικό παραμύθι περιγράφει τον κόσμο και τον άνθρωπο λέγοντας ότι όταν η γη δημιουργήθηκε ήταν μια μεγάλη γυμνή πεδιάδα χωρίς τίποτε, ούτε δέντρα ούτε φυτά. Κάποια στιγμή στάλθηκε ένας άγγελος για να σκορπίσει εκλεκτούς σπόρους σ’ όλα τα σημεία της γης. Όταν ο διάβολος είδε τους σπόρους, αποφάσισε να τους καταστρέψει. Τους σκέπασε λοιπόν να μη φαίνονται, θάβοντάς τους μέσα στη γη. Περίμενε ότι η βροχή θα τους σαπίσει…! Και ο ήλιος θα τους ξεράνει…! Ένα αίσθημα δαιμονικού θριάμβου από τον «θάνατο» των σπόρων, τον έκανε να γελάει θεωρώντας ότι πέτυχε το σκοπούμενο. Όμως η βροχή που φάνταζε δυσκολία και ο ήλιος που ενοχλούσε «κάθε ακάλυπτον» έγιναν οι συνθήκες που γέμισαν τον κόσμο χρώματα, ομορφιά και τροφή!!

Συνεπώς:

α. Για την κατάστασή μας φταίμε εμείς…

β. Η ευθύνη, μας μεγαλώνει να μπορούμε να αναλάβουμε τον εαυτό μας, και να βοηθήσουμε και άλλους… Οι απόστολοι το έκαναν ισόβιο έργο…

γ. Χωρίς βροχή και ήλιο δεν φυτρώνει τίποτε…

δ. Η δωρεά – σπορά του Θεού μέσα μας, αν την βοηθήσουμε να αναπτυχθεί και δεν χαζοχαιρεκακούμε ότι την θάψαμε, θα μας δώσει χρώμα, τροφή και ομορφιά!

Η γιορτή της Αγίας Πεντηκοστής μας μαθαίνει ότι οι απόστολοι προσευχόμενοι έλαβαν το Πνεύμα του Θεού. Έμειναν μαζί και προσευχήθηκαν. Αν κι εμείς το ζητήσουμε, Εκείνος έρχεται… Ο Θεός δεν αφήνει άδεια την γη της καρδιάς μας.

Σήμερα, και κάθε μέρα, απλά ζητείστε. Ανοίξτε στο χτύπημά Του. Χτυπήστε και σεις και καθώς θα επιμένετε σ’ αυτό, δείτε τι συμβαίνει.

Με αγάπη και ευχές

 π. Θεοδόσιος

Πηγή: https://anastasiosk.blogspot.com

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ (ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ)

Ἀνεβαίνοντας στά Ἱεροσόλυμα

(Ἰωαν. 12:1-18 & Ματ. 21:1-11, Μαρ. 11:1-11, Λουκ. 19:28-40)

Ὁ Ἰούδας καί τό μύρο

ὑπό ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

Ὁ Χριστός ἀνέβαινε στά Ἱεροσόλυμα γιά νά σταυρωθεῖ. Παρασκευή μεσημέρι ἔφθασε στή Βηθανία. Καί ἐπειδή ἐρχόταν ἡ ἀργία τοῦ Σαββάτου, ἔμεινε στή Βηθανία μέχρι τήν Κυριακή. Ἐδῶ στή Βηθανία φιλοξενήθηκε στό σπίτι τοῦ Λαζάρου (Ἰωαν. 12:1) πού πρίν ἀπό λίγες μέρες Τόν ἀνέστησε ἐκ νεκρῶν (Ἰωαν. 11:1-44). Σάββατο βράδυ τοῦ ἔκαναν «τραπέζι» (Ἰωαν. 12:2). Καί μέ τήν εὐκαιρία αὐτή κατέφθασαν στό σπίτι πολύς κόσμος, γιά νά ἰδοῦν καί τό Χριστό καί τόν ἀναστημένο Λάζαρο (Ἰωαν. 12:9).

Ἡ Μαρία, ἀδελφή τοῦ Λαζάρου «ἀγόρασε μιά λίτρα μῦρο ἀπό γνήσιο νάδρο πολύ ἀκριβό, ἄλειψε τά πόδια τοῦ Ἰησοῦ καί Τοῦ τά ἐσκούπιζε (τά πόδια Του!) μέ τά μαλλιά της! Καί ὅπως ἦταν φυσικό τό σπίτι πλημμύρισε ἀπό τήν εὐωδία τοῦ μύρου» (Ἰωαν. 12:3). Ὅμως αὐτό δέν ἄρεσε στό φιλάργυρο Ἰούδα. (Οἱ μαθητές εἶχαν κοινό ταμεῖο, μέ ταμία τόν Ἰούδα, καί μέ τήν «εὐκαιρία», ἔκλεβε τό ταμεῖο). «Γιατί τό μῦρο αὐτό δέν ἐπουλήθηκε γιά τριακόσια δηνάρια, καί δέν ἐδόθη στούς φτωχούς;», διαμαρτυρήθηκε ὁ Ἰούδας (Ἰωαν. 12:4). Ἄν ἦταν δυνατόν, ὁ κλέφτης νά νοιαζόταν γιά τούς φτωχούς! Αὐτός πού εἶχε σκοπό νά προδώσει τό Χριστό, γιά τριάκοντα ἀργύρια! «Αὐτό τό εἶπε, ὄχι γιατί τάχα τόν ἔμελε γιά τούς φτωχούς, ἀλλά ἐπειδή ἦταν κλέφτης· καί αὐτός κρατοῦσε τό γλωσσόκομο» (Ἰωαν. 12:6).

Καί ὁ Χριστός ἤξερε ὅτι ὁ Ἰούδας ἦταν κλέπτης, ἤξερε ἐπίσης ὅτι εἶχε σκοπό νά Τόν προδώσει. Παρόλο αὐτό δέν τοῦ ἀνέφερε τίποτε ἀπό αὐτά. Γιατί ὁ φιλάργυρος Ἰούδας δέν ἦταν ταπεινός σάν τόν Πέτρο, πού δεχόταν ἐλέγχους καί «προσβολές» (Μαρ. 8:34, Ἰωαν. 13:8). Γι’ αὐτό καί ὁ Χριστός μέ τόν Ἰούδα ἦταν πολύ «προσεκτικός» στά λόγια Του. (Ὁ κάθε ἄρρωστος χρειάζεται τό δικό του φάρμακο, ἀνάλογα μέ τίς ἀντοχές τοῦ «ὀργανισμοῦ» του).

Ὅμως ἔπρεπε κάτι νά τοῦ εἰπεῖ, ὄχι γιά νά τόν θίξει, ἀλλά γιά νά τόν ἀφυπνίσει. Τοῦ εἶπε κάτι πού τό κατάλαβε μόνο ὁ Ἰούδας, γιατί μόνο αὐτός ἦταν ἔνοχος. Τοῦ εἶπε γιά τόν ἐπικείμενο θάνατό Του, πού θά γινόταν μέ τήν προδοσία του! «Ἄφησέ την! Τό φύλαξε γιά τήν ἡμέρα τοῦ ἐνταφιασμοῦ Μου!» (Ἰωαν. 19:39-40). (Τότε τούς νεκρούς πρίν τούς ἐνταφιάσουν, τούς ἔπλεναν μέ μύρο!)[1]. Καί κάθε φορά πού Τοῦ δινόταν ἡ εὐκαιρία, ἔστελνε στόν Ἰούδα καί τό ἀνάλογο μήνυμα, (πού τό «ἔπιανε» μόνο ὁ Ἰούδας). Ἔτσι: Ὅταν ἔπλυνε τά πόδια τῶν μαθητῶν Του, εἶπε: «Τώρα εἶστε ὅλοι καθαροί, ἀλλά ὄχι ὅλοι!» (Ἰωαν. 13:11). Στό Μυστικό Δεῖπνο: «Δέν μιλάω γιά ὅλους σας. Ἐγώ ξέρω ποιούς διάλεξα» (Ἰωαν. 13:17-18). Καί «μέσα του ταράχθηκε βαθιά» (Ἰωαν. 13:21). Στή συνέχεια ἐνημέρωσε τούς μαθητές Του: «Ἕνας ἀπό σᾶς θά Μέ προδώσει!» (Ἰωαν. 13:21) καί αὐτοί ἀναστατώθηκαν! Ὁ Ἰούδας Τόν ρώτησε: «Μή τυχόν εἶμαι ἐγώ, Ραββί;». «Ναί, σύ εἶσαι!» (Ματ. 26:25). «Ὅτι ἔχεις νά κάμεις, κάνε το ὅσο πιό γρήγορα μπορεῖς!» (Ἰωαν. 13:27). Ὅμως «αὐτό κανείς δέν κατάλαβε γιατί τοῦ τό εἶπε. Μερικοί μάλιστα ἐνόμισαν ὅτι ἐπειδή ὁ Ἰούδας βαστοῦσε τά χρήματα, ὁ Ἰησοῦς τοῦ εἶπε: Φρόντισε νά ἀγοράσεις, ὅ,τι χρειαζόμαστε γιά τήν ἑορτή! Ἤ νά δώσει κάτι στούς φτωχούς» (Ἰωαν. 13:28). Καί ὅταν Τόν πρόδιδε, Τοῦ εἶπε: «Χαῖρε, Ραββί!» Καί Τόν ἐφίλησε μέ «ἐγκαρδιότητα!» (Ματ. 26:49). Ὁ Χριστός πάντοτε ἀγαθός καί «εὐγενικός»: «Ἰούδα, μέ φίλημα προδίνεις τόν Υἱό τοῦ Ἀνθρώπου;» (Λουκ. 22:48). Ἦταν ἡ τελευταία τους συνάντηση!

Ἐφόσον ὁ Χριστός ἤξερε ὅτι ὁ Ἰούδας θά γινόταν προδότης Του, γιατί τόν κάλεσε γιά μαθητή Του; Αὐτό τό ἤξερε μόνο ὁ Χριστός πού τόν κάλεσε. Καί φυσικά ὁ Χριστός δέν ἔκανε λάθος. Ἐμεῖς «ἀπέξω» μποροῦμε ἁπλά νά εἰποῦμε ὅτι δέν τόν κάλεσε γιά προδότη Του, ἀλλά γιά μαθητή Του.

Καί ἐφόσον ὁ Χριστός ἤξερε τήν «ἀδυναμία» του, γιατί νά τοῦ δώσει τό «ταμεῖο;». Δέν ἔφταιγε τό ταμεῖο, ἀλλά ἡ κακή του διάθεση. Καί τό ταμεῖο νά μήν εἶχε, ἡ κακή του διάθεση θά ἔβρισκε τρόπο νά κλέψει τό ταμεῖο.

Ἀποροῦμε πῶς ὁ Ἰούδας ἔφθασε στό σημεῖο, ὥστε νά προδώσει τόν Κύριο γιά τριάκοντα ἀργύρια. Ὅμως ἡ προδοσία δέν ἦταν ἀπόφαση πού πάρθηκε ξαφνικά. Τήν καλλιεργοῦσε μέσα του ἀπό καιρό, ὥσπου ὡρίμασε. Πρῶτα ἄναψε μέσα του ἡ φιλαργυρία καί μετά ἦρθε ἡ σκέψη νά προδώσει τό Χριστό. Καί ἔχασε τήν ψυχή του ὄντας δίπλα ἀπό τό Χριστό! Βλέπετε ὅτι ἄν δέν ἀγωνίζεσαι καί δίπλα ἀπό τό Χριστό νά εἶσαι, ὁ Χριστός ἀπό μόνος Του δέν μπορεῖ νά σέ σώσει!

[1] Τέσσερις φορές ἄλειψαν τό Χριστό μέ μύρο. Ἡ πρώτη: Στό ξεκίνημα τοῦ δημοσίου βίου Του· στήν Καπερναούμ, στό σπίτι ἑνός φαρισαίου, πού κάλεσε τό Χριστό σέ γεῦμα. Καί ἔγινε ἀπό ἁμαρτωλή γυναίκα πρός συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν της. (Λουκ. 7:36-50). Ἡ δεύτερη: Στή Βηθανία, ἕξι μέρες πρίν ἀπό τή Σταύρωσή Του, στό σπίτι τοῦ Λαζάρου καί ἀπό τήν Μαρία, ἀδελφή τοῦ Λαζάρου, εἰς ἔνδειξη εὐγνωμοσύνης πρός τό Χριστό, πού τῆς ἀνέστησε τόν ἀδελφό της (Ἰωαν. 12:1-8). Τρίτη: Δυό μέρες πρίν ἀπό τό Πάθος Του, μέρα Τετάρτη, ἀνήμερα τῆς προδοσίας Του, ἔγινε καί αὐτή στή Βηθανία, στό σπίτι τοῦ Σίμωνος τοῦ λεπροῦ (ἦταν πρώην λεπρός) (Ματ. 26:6-14). (Ἡ σχετική εὐαγγελική περικοπή διαβάζεται στήν Ἐκκλησία μας τήν «ἴδια» μέρα, Μ. Τετάρτη, στήν «Προηγιασμένη»). Καί ἡ τελευταία (τετάρτη): Κατά τήν ταφή Του (Ἰωαν. 19:39-40).

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

Ἀνεβαίνοντας στά Ἱεροσόλυμα

(Μαρ.10:32-45 & Ματ.20:17-28)

Μεγάλη παρεξήγηση

ὑπό ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

Ὁ Ἰησοῦς ἀνέβαινε στά Ἱεροσόλυμα γιά νά σταυρωθεῖ. Καί οἱ συγγενεῖς Του μαθητές, Ἰωάννης καί Ἰάκωβος (καί ἐπειδή ἦταν συγγενεῖς Του!) Τοῦ ζήτησαν: «Ὅταν θά ἐγκαταστήσεις τήν ἔνδοξη Βασιλεία σου, βάλε μας νά καθίσουμε ὁ ἕνας στά δεξιά σου καί ὁ ἄλλος στά ἀριστερά σου» (Μαρ. 10:36). Τοῦ ζήτησαν, θά λέγαμε, τά καλύτερα ὑπουργεῖα! Νόμιζαν ὅτι ὁ Κύριος ἀνέβαινε στά Ἱεροσόλυμα γιά νά γίνει ἐπίγειος Βασιλιάς τοῦ Ἱσραήλ! Καί σάν γήινοι πού ἦταν ἀκόμα, εἶπαν νά ἐκμεταλλευθοῦν αὐτή τήν εὐκαιρία.

Ὅμως, ὁ Ματθαῖος μᾶς λέει ὅτι ἡ μητέρα τους παρακάλεσε τόν Ἰησοῦ γι’ αὐτό τό πρᾶγμα (Ματ.20:20-21), καί ὄχι τά παιδιά ἀπό μόνα τους, ὅπως μᾶς λέει ὁ Μᾶρκος (Μαρ.10:36). Φαίνεται, ὅτι πρῶτα μίλησε ἡ μάνα τους στό Χριστό, ἀλλά δέν τῆς ἀπάντησε, γιά νά τῆς δείξει ὅτι αὐτό πού Τοῦ ζητάει εἶναι ἐκτός πραγματικότητος. Καί στή συνέχεια τόν παρακέλεσαν καί τά παιδιά της. Καί ὁ Ἰησοῦς ἀπάντησε καί στούς τρεῖς: «Δέν ξέρετε, τί γυρεύετε!» (Ματ.20:22, Μαρ.10:38). «Μπορεῖτε νά πιεῖτε τό ποτήρι πού Ἐγώ πίνω, καί τό βάπτισμα πού ἐγώ βαπτίζομαι, νά βαπτισθεῖτε;» (Μαρ.10:39). {Βάπτισμα, δηλαδή λουτρό (Λουκ.11:38) ἀποκαλεῖ τό Πάθος Του, γιατί μᾶς καθαρίζει ἀπό τίς ἁμαρτίες μας. Ἐπίσης λουτρό (Βάπτισμα) καλεῖ καί τό μαρτυρικό θάνατο, πού θά ὑποστοῦν οἱ μαθητές, γιατί θά λουσθοῦν ἀπό τήν θεία χάρη}.

Ψυχρολουσία γιά τούς μαθητές Του! Τοῦ ζήτησαν ἀξιώματα, δόξες, χειροκροτήματα καί ὁ Χριστός τούς μίλησε γιά θάνατο μαρτυρικό! Μᾶς ἐκπλήσσει αὐτή ἡ στάση τῶν μαθητῶν! Ὁ Χριστός νά πηγαίνει νά σταυρωθεῖ καί αὐτοί νά Τοῦ ζητᾶνε ἐπίγεια ἀξιώματα! Μᾶς ἐκπλήσσει, γιατί ἐμεῖς ἔχουμε σάν δεδομένο, ὅτι ὁ Χριστός ἦρθε στή γῆ γιά νά σώσει τόν κόσμο ἀπό τήν ἁμαρτία καί τόν αἰώνιο θάνατο, ἐνῶ οἱ μαθητές Του (καθώς ἐπίσης καί τό σύνολο τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ!) εἶχαν σάν δεδομένο ὅτι ὁ Χριστός ἦρθε στό Ἰσραήλ, γιά νά τόν ἀπελευθερώσει ἀπό τόν ρωμαϊκό ζυγό καί νά κάνει τό Ἰσραήλ ἔθνος μέγα, μιά ἰσχυρή ἐπίγεια βασιλεία. Παραδείγματα: «Σύ εἶ ὁ βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ» (Ἰωαν.1:50), εἶπε ὁ Ναθαναήλ στό Χριστό, μόλις Τόν πρωτοεῖδε. «Κύριε ἔφτασε ἄραγε ἡ ὥρα νά ἀποκαταστήσεις τή Βασιλεία στό Ἰσραήλ;», (Πράξ.1:6) Τόν ρώτησαν κάποια φορά οἱ μαθητές Του. Καί τώρα πού ἀνέβαινε στά Ἱεροσόλυμα, νόμιζαν ὅτι ἦρθε αὐτή ἡ ὥρα! (Μαρ. 10:36). «Ἐμεῖς ἐλπίζαμε πώς αὐτός εἶναι ἐκεῖνος πού ἔμελλε νά ἐλευθερώσει τόν λαό τοῦ Ἰσραήλ» ἔλεγαν ἀπαγοητευμένοι ὁ Λουκᾶς καί ὁ Κλεόπας εὐθύς μετά τή Σταύρωσή Του! (Λουκ.24:21).

Οἱ ἀρχιερεῖς, οἱ γραμματεῖς, οἱ φαρισαῖοι καί λοιποί πού δέν «χώνευαν» τό Χριστό, (γι’ αὐτό καί προσπαθοῦσαν νά Τόν «μειώσουν» στή συνείδηση τοῦ κόσμου), δέν ἤθελαν νά πιστέψουν ὅτι αὐτός (ὁ Χριστός) ἦταν ἱκανός νά τούς ἀπελευθερώσει καί νά ἐπαναφέρει τή Βασιλεία στό Ἰσραήλ. Γι’ αὐτό καί πρός τό τέλος τοῦ ἐπιγείου βίου Του, Τόν πλησίασαν καί Τόν ρώτησαν εἰρωνικά: «Πότε τέλος πάντων θά ἔρθει αὐτή ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ;!» (Λουκ. 17:20).

Ὅπως τότε παρερμήνευαν τό ἔργο τοῦ Χριστοῦ (ὅτι τάχα ἦρθε γιά νά ἐγκαταστήσει ἐπίγεια βασιλεία) ἔτσι καί σήμερα παρερμηνεύουν τό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας Του. Ἐνῶ δηλαδή ἡ ἀποστολή της εἶναι καθαρά πνευματική, πολλοί κοσμικοί ἄνθρωποι τή θέλουν νά ἔχει κοσμική ἀποστολή, (τόσο καταλαβαίνουν). Πρόκειται γιά μεγάλη παρεξήγηση!

Στό ξεκίνημα τῆς Ἐκκλησίας, οἱ Δώδεκα Ἀπόστολοι φρόντιζαν γιά τήν διατροφή τῶν πτωχῶν συνανθρώπων τους καί νεοφώτιστων χριστιανῶν. Ὅμως ἔβλεπαν ὅτι αὐτή ἡ ἐνασχόληση, τούς «ἔτρωγε» χρόνο καί ἐνέργεια ἀπό τήν κύρια ἀποστολή τους, πού ἦταν τό κήρυγμα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Συγκέντρωσαν λοιπόν ὅλους τούς χριστιανούς, καί τούς εἶπαν: «Δέν εἶναι σωστό ἐμεῖς ν΄ἀφήσουμε τό κήρυγμα τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καί νά ἀσχολούμαστε μέ διανομές τροφίμων!» (Πράξ. 6:3).[1] «Ἀλίμονο σέ Σᾶς, ὦ ποιμένες, πού ἀσχολεῖστε μέ μάταιες ὑποθέσεις, καί ἐγκαταλείψατε τό ποίμνιο! Θά σᾶς κόψω τό χέρι μέ μαχαίρι, καί θά σᾶς βγάλω τό δεξί μάτι», ἔλεγε ὁ ἀγαθός Θεός στούς ἱερεῖς Του! (Ζαχ.11:17).

Ἔγκειται πιά στήν δική μας εὐθύνη (τῶν Ποιμένων) νά «πείσουμε» τόν κόσμο ὅτι ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι ἕνας κοινωνικός ὀργανισμός, πού συναγωνίζεται στίς ἀγαθοεργίες μέ ἄλλους παράλληλους ὀργανισμούς, ἀλλά εἶναι θεῖος «θεσμός» πού ἔχει σάν μοναδική ἀποστολή τήν σωτηρία αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Ἄν ἀδιαφορήσουμε σέ αὐτό, γινόμαστε ἀκούσια οἱ νεκροθάφτες τοῦ ἔργου τοῦ Χριστοῦ καί κατ’ἐπέκταση ὁλόκληρου τοῦ κόσμου!

[1] Ὄχι, ὅτι οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι ἦταν ἐνάντια σέ αὐτό τό ἔργο· ἁπλά, δέν ἦταν δική τους ἁρμοδιότητα, γι’ αὐτό καί τό ἀνέθεσαν σέ ἄλλους: «Φροντίστε λοιπόν, ἀδελφοί, νά ἐκλέξετε ἀπό ἀνάμεσά σας ἑπτά ἄνδρες μέ καλή φήμη, γεμάτους ἀπό τή σοφία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτούς θά ὁρίσουμε νά κάνουν αὐτό τό ἔργο, κι ἐμεῖς θά ἀφιερωθοῦμε ἀποκλειστικά στήν προσευχή καί στό ἔργο τοῦ κηρύγματος» (Πράξ. 6:3-4).

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

Θεραπεία δαιμονισμένου

(Μαρ.9:14-31 & Ματ.17:14-21, Λουκ.9:37-43)

Περιγραφή τοῦ θαύματος

ὑπό ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

Ὁ εὐαγγελιστής Μᾶρκος μᾶς περιγράφει ἕνα θαῦμα πού ἔκανε ὁ Χριστός σέ ἄνθρωπο δαιμονισμένο. (Σημειωθήτω ὅτι τέσσερις Κυριακές τοῦ χρόνου ἀκοῦμε στήν Ἐκκλησία μας «Εὐαγγέλια» πού ἀναφέρονται σέ θεραπεῖες δαιμονισμένων. Εἶναι: Ἡ σημερινή Κυριακή (Δ΄ Νηστειῶν). Κυριακή Ε΄ Ματθαίου (Ματ.8:28-34,9:1) Κυριακή ΣΤ’Λουκᾶ (Λουκ.8:27-39) & Κυριακή Ι΄ Ματθαίου (Ματ.17:14-23).

Τό θαῦμα πού μᾶς ἀναφέρει ὁ Μᾶρκος, ἔγινε ἀμέσως μετά τήν Μεταμόρφωση τοῦ Χριστοῦ· δηλαδή ἀρχές Αὐγούστου, ἕξι μῆνες πρίν τήν Σταύρωσή Του.[1] Πάνω στό «Θαβώρ» ἦταν ὁ Χριστός μέ τόν Πέτρο, τόν Ἰάκωβο καί τόν Ἰωάννη· οἱ ἄλλοι ἐννέα μαθητές Του παρέμειναν κάτω στούς πρόποδες, περιμένοντας τό Χριστό νά ξαναγυρίσει. Τό ἔμαθε ὁ κόσμος ἀπό τά περίχωρα, ὅτι ὁ Χριστός ἦρθε στή γειτονιά τους καί ἔγινε ξεσηκωμός. Οἱ πρόποδες τοῦ βουνοῦ εἶχαν πρωί-πρωί κατακλυσθεῖ ἀπό κόσμο. (Ἔτσι γινόταν ὅπου πήγαινε ὁ Χριστός!).

Εἶχαν ἔρθει καί οἱ γραμματεῖς, οἱ φαρισαῖοι καί ἕνας πατέρας, φέρνοντας μαζί του καί τό ἄρρωστο παιδί του, γιά νά τό θεραπεύσει ὁ Χριστός. Ὁ πατέρας ρώτησε τά πλήθη, «ποῦ εἶναι ὁ Χριστός;» και τοῦ ἀπάντησαν ὅτι «εἶναι στό βουνό, καί Τόν περιμένουμε νά κατέβει. Νά αὐτοί ἐκεῖ πέρα (δηλαδή οἱ μαθητές Του), εἶναι δικοί Του, μπορεῖ καί αὐτοί νά σέ βοηθήσουν». Καί πῆγε στούς μαθητές (Μαρ.9:18). Προσπάθησαν νά θεραπεύσουν τό ἄρρωστο παιδί του, ἀλλά δέν μπόρεσαν.

Οἱ γραμματεῖς καί φαρισαῖοι βλέποντας τούς μαθητές νά μήν μποροῦν νά θεραπεύσουν τό ἄρρωστο παιδί, ἔβγαλαν ἀπό μέσα τους ὅλη τους τήν κακία· ἐνέπαιζαν, κορόϊδευαν τούς ἀδύνατους μαθητές καί ποιός ξέρει πῶς οἱ μαθητές θά ἀπολογοῦντο στούς διεστραμμένους «ἀντιπάλους» τους! Ἐκείνη τή στιγμή κατέβαινε ὁ Χριστός ἀπό τό Θαβώρ. Τά πλήθη «ἐξεθαμβήθησαν» θαμπώθηκαν, βλέποντάς Τον! (Μαρ.9:15). Μπορεῖ νά ἄστραφτε ἀκόμα ἀπό τήν Μεταμόρφωσή Του. Ἔτρεξαν πάνω Του, καί Τόν χαιρετοῦσαν. «Τί συζητᾶτε μεταξύ σας;!», ρώτησε μέ νόημα τούς γραμματεῖς! (Μαρ. 9:16). Δέν Τοῦ ἀπάντησαν! Οὔτε καί οἱ μαθητές Τοῦ ἀπάντησαν! Τί νά ἔλεγαν μέσα στόν κόσμο;

Ἐκείνη τή στιγμή πετάχθηκε ὁ πατέρας τοῦ ἄρρωστου παιδιοῦ καί Τοῦ εἶπε: «Δάσκαλε, ἔφερα σέ σένα τό παιδί μου γιατί ἔχει μέσα του δαιμόνιο, πού τόν κάνει ἄλαλο! Κάθε φορά πού τόν πιάνει, τόν ρίχνει κάτω καί τότε βγάζει ἀφρούς, τρίζει τά δόντια καί μένει ξερός!» (Βλέπετε πόσο μισάνθρωπος, αἱμοβόρος εἶναι ὁ διάβολος! Πόσο βασανίζει τόν ἄνθρωπο, ὅταν τοῦ τό ἐπιτρέψει ὁ Κύριος). «Εἶπα στούς μαθητές σου νά διώξουν αὐτό τό δαιμόνιο, ἀλλά δέν μπόρεσαν!» (Μαρ. 9:17-19). Καί ὁ Χριστός φώναξε «ἀγανακτησμένος»: «Ὤ γενεά ἄπιστη». (Μαρ. 9:18) «καί διεστραμμένη» συμπληρώνει ὁ Ματθαῖος (Ματ. 17:17). Ἐννοώντας τούς γραμματεῖς καί φαρισαίους πού ἦταν ὄχι ἁπλά ἄπιστοι, ἀλλά καί διεστραμμένοι, γιατί δέν πίστευαν μέ τίποτε! (Ἡ ἀπιστία καί ἡ διαστροφή κάνουν τό Χριστό νά ἀγανακτεῖ. Γιατί, ἐνῶ ἔδωσε στόν ἄνθρωπο τούς ἀπαραίτητους μηχανισμούς, συνείδηση, λογική γιά νά πιστέψει, αὐτός ἐπιμένει νά εἶναι ἄπιστος!).

«Πόσο καιρό ἀκόμα θά εἶμαι ἀκόμα μαζί σας; Πόσο καιρό ἀκόμα θά σᾶς ἀνέχομαι;!». (Μαρ. 9:18). Ἀκόμα καί ἡ «ἀνοχή» Του στήν ἀνθρώπινη ἀπιστία (πού ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο σέ κάθε εἶδος ἁμαρτίας) ἔχει ὅρια! Ἡ μακροθυμία Του δέν «μπόρεσε» νά ἀνεχθεῖ τούς διεστραμμένους ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς τοῦ Νῶε καί τούς ἐξαφανισε μέ τόν φοβερό κατακλυσμό! Ὅπως ἐπίσης δέν μπορεῖ νά «ἀνεχθεῖ» τήν διαστροφή τῶν κατοίκων τῶν Γομόρων καί Σοδόμων καί τούς ἔκαψε ζωντανούς! Γιά νά μήν γίνουν δαίμονες, ἐμμένοντας στό κακό!

«Φέρτε μου ἐδῶ τό παιδί», εἶπε ὁ Κύριος στούς μαθητές Του (Μαρ.9: 19). Μόλις τό δαιμόνιο βρέθηκε τέτ ατ τέτ μέ τό Χριστό, «τάραξε τό παιδί, κι ἐκεῖνο ἔπεσε καταγῆς καί κυλιόταν, βγάζοντας ἀφρούς!» (Μαρ. 9:20), (μή ἀντέχοντας τήν παρουσία τοῦ Κυρίου). «Ἄν μπορεῖς νά κάνεις κάτι, σπλαχνίσου καί βοήθησέ μας». Ἀπιστία! «Ἄν μπορεῖς νά πιστέψεις, ὅλα εἶναι δυνατά γι’αὐτόν πού πιστεύει», τοῦ ἀπάντησε ὁ Χριστός, χωρίς νά τόν ἐλέγξει γιά τήν ἀπιστία του· (πάντα ἀγαθός ὁ Χριστός!). «Πιστεύω Κύριε καί βοήθησέ με, γιατί ἡ πίστη μου δέν εἶναι δυνατή!», ἀπάντησε ὁ πατέρας.

Καί ὁ Χριστός τοῦ ἔκανε τή χάρη. Διέταξε στό φοβερό δαιμόνιο πού βασάνιζε ἀπό χρόνια τό παιδί: «Ἄλαλο καί κουφό πνεῦμα, ἐγώ σέ διατάζω: βγές ἀπ’αὐτόν καί νά μην ξαναμπεῖς σέ αὐτόν». Καί τό δαιμόνιο εὐθύς ὑπάκουσε, καί ἐξαφανίσθηκε..! Αὐτός εἶναι ὁ Χριστός μας· παντοδύναμος! Καί φιλάνθρωπος!

[1] Ὑποστηρίζεται ὅτι ἡ Μεταμόρφωση τοῦ Χριστοῦ ἔγινε σαράντα μέρες πρίν ἀπό τό Πάθος Του. Καί προκειμένου νά γιορτάζεται λαμπρά (ἐκτός δηλαδή τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς) καθιερώθηκε νά γιορτάζεται στίς 6 Αὐγούστου, πού εἶναι σαράντα μέρες πρίν τήν Ὕψωση τοῦ Σταυροῦ (14 Σεπτεμβρίου). Ἡ ἄποψη αὐτή εἶναι λάθος. Ὁ Χριστός παραμονές τοῦ Πάθους Του βρισκόταν στήν Περραία (Λουκ. 13:22. Ἰωαν.10:22-42). Ἐνῶ ἕξι περίπου μῆνες πρίν (κατά τόν Αὔγουστο) βρισκόταν στήν Καισάρεια (Ματ.16:13). Καί ἐκεῖ, στήν Καισάρεια ἔγινε ἡ Μεταμόρφωσή Του (Ματ.17:1-9). Ἄρα καλῶς ἡ Ἐκκλησία μας γιορτάζει τή Μεταμόρφωσή Του Αὔγουστο μῆνα.

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

Της Σταυροπροσκυνήσεως. [1]

(Μαρ.8:34-38.9:1 & Ματ.16:24-28, Λουκ.9:23-27)

Ζώντας μέ μοιχαλίδα

ὑπό ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

Ὁ Κύριος ἀποκάλεσε τή γενεά τῆς ἐποχῆς Του «μοιχαλίδα». (Μαρ. 8:38). Καί τοῦτο, γιατί ὁ Ἰουδαϊκός λαός ἦταν ὁ ἐκλεκτός, ὁ περιούσιος λαός Του, τόν ὁποῖον «συζεύθηκε». Αὐτός ἦταν ὁ Νυμφίος, ὁ λαός ἦταν ἡ Νύμφη. Καί ἐπειδή δέν Τόν «ἀναγνώριζαν» σάν Νυμφίο, ἀποκάλεσε τήν γενεά Του μοιχαλίδα. («Ἐπόρνευσας ἀπό τοῦ Θεοῦ σου» (Ὡσηέ 1:1) ἔλεγε ὁ προφήτης στούς Ἰσραηλίτες, ὅταν ἀρνοῦντο τόν ἀληθινό Θεό. «Μοιχοί καί μοιχαλίδες» (Ἰακ. 4:4) ἀποκαλεῖ τούς ἀπίστους καί τίς ἄπιστες ὁ ἀδελφόθεος Ἰάκωβος).

Παράλληλα ὁ Νυμφίος Ἰησοῦς ἀπαιτοῦσε ἀπό τούς πιστούς Του πού ζοῦσαν σέ αὐτή μοιχαλίδα γενεά, νά μήν παρασυρθοῦν ἀπό τό κακό παράδειγμα της, ἀλλά νά μείνουν σταθεροί, ἀφοσιωμένοι, πιστοί στόν Νυμφίο Χριστό. Νά νιώθουν τιμή καί δόξα πού ἔχουν «συζευχθεῖ» ἕναν τόσο ἀγαθό Νυμφίο. Ἀλλά καί νά ἔχουν τό θάρρος καί τήν τόλμη νά Τόν ὁμολογοῦν μέ καμάρι! Διαφορετικά, ὅταν ἔρθει μέ ὅλη Του τήν δόξα, δέν θά τούς ἀναγνωρίζει πιά σάν δικούς Του! Εἶπε: «Ὅποιος ζώντας μέσα σ’αὐτή τή γενεά τήν μοιχαλίδα καί ἁμαρτωλή, ντραπεῖ γιά μένα καί γιά τή διδασκαλία Μου, θά ντραπεῖ γι’αὐτόν καί ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου, ὅταν ἔρθει μέ ὅλη τή λαμπρότητα τοῦ Πατέρα του μαζί μέ τούς ἁγίους ἀγγέλους» (Μαρ. 8:38).[2]

Ὁ λόγος αὐτός τοῦ Χριστοῦ ἔχει διαχρονική ἰσχύ. Ἰσχύει γιά ὅλους τούς χριστιανούς ὅλων τῶν αἰώνων. Εἶναι δηλαδή μόνιμη ἐπιθυμία Του, ὅσοι Τόν πιστεύουν σάν Κύριο καί Θεό τους, νά νιώθουν γι’ αὐτό τιμή καί δόξα. Νά μήν ντρέπονται ἐπειδή Τόν ἀκολουθοῦν, ἀλλά νά ντρέπονται, ὅταν δέν Τόν ἀκολουθοῦν!

Καί ἄν χρειασθεῖ, ζώντας μέσα σέ αὐτή τή μοιχαλίδα γενεά (Μαρ. 8:38) νά Τόν «ὑπερασπισθοῦν» ἤ νά Τόν ὁμολογήσουν σέ ἀνθρώπους πού Τόν ἐχθρεύονται, νά τό κάνουν μέ λεβεντιά, μέ παρρησία, μέ χαρά, μέ καμάρι, μέ πραότητα, μέ ἀγάπη στόν πλησίον (μέ τόν ἴδιο τρόπο πού καί ὁ Ἴδιος ὑπερασπίσθηκε τόν ἑαυτόν Του στούς ἐχθρούς Του). Καί ὄχι φοβισμένα ἤ κομπλεξικά, ἤ μέ θυμό καί μῖσος πρός τόν «ἀντίπαλό» μας! «Καλύτερα νά πολεμεῖς τήν πίστη σου, παρά νά τήν ὑπερασπίζεις, ξευτελίζοντάς την!», ἔλεγε ἡ Τατιάνα Γκορίτσεβα. (Περισσότερα: Στήν «Κυριακή τῶν Ἁγίων Πάντων»).

Ὁ Μ. Ἀλέξανδρος εἶδε σέ μιά μάχη ἕναν στρατιώτη πού φοβόταν. «Πῶς σέ λένε;», τόν ρώτησε ὁ Μ. Ἀλέξανδρος. «Ἀλέξανδρο!». «Ἤ θά ἀλλάξεις τό ὄνομά σου, ἤ τή ζωή σου», τοῦ ἀπάντησε ὁ Μ. Ἀλέξανδρος. (Καί ὁ νοῶν, νοείτω!). «Πῶς σέ λένε;», ρωτοῦσαν οἱ διῶκτες τοῦ Χριστοῦ τούς χριστιανούς στήν ἐποχή τῶν διωγμῶν. «Χριστιανός!», ἀπαντοῦσαν. «Ἀπό ποῦ εἶσαι;». «Χριστιανός!». «Ποῦ μένεις;». «Χριστιανός!». Δέν λογάριαζαν τίποτε, γιατί τό μόνο πού τούς ἔνοιαζε ἦταν ὁ Χριστός! «Ἄνθρωπος πού δέν ὁμολογεῖ Ἰησοῦν Χριστόν, γιά μένα εἶναι κάτι σάν ταφόπλακα,ἐπάνω στήν ὁποία εἶναι γραμμένα μόνο ὀνόματα πεθαμένων» (Ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος Πρός Φιλαδελφεῖς, ΣΤ΄, P.G.5:705). Ἐμεῖς σέ ποιά κατηγορία ἀνήκουμε; Στούς ζωντανούς ἤ στούς νεκρούς;

Ὁ κόσμος μας (λέει ὁ Ἀββᾶς Ἰσαάκ ὁ Σύρος) μοιάζει σάν μιά ὄμορφη πόρνη, πού μέ τίς προκλήσεις της παρασύρει καί ἐξουσιάζει ὅλους ἀνεξαιρέτως τούς ἀνθρώπους. Ἀκόμα καί αὐτούς πού τόν ἀποκήρυξαν κι ἔπιασαν τίς ἐρημιές! Τούς ξεγυμνώνει! Καί ἔτσι (γυμνούς) τούς βγάζει ἀπό τό σπίτι τους στήν ὥρα τοῦ θανάτου τους! Ἔ! Τότε θά καταλάβουμε ἅπαντες, ὅτι ὁ κόσμος τοῦτος ἦταν πραγματικά ἕνας πλάνος καί ἀπατεώνας! (Λόγος 85^ος, ἐλεύθερη ἀπόδοση). Σοκαριστικό! Ἀκόμα καί τούς ἐρημῖτες μπορεῖ νά ἐπηρεάσει αὐτή ἡ μοιχαλίδα! Πόσο μᾶλλον μπορεῖ νά ἐπηρεάσει ἐμᾶς πού συζοῦμε στό ἴδιο σπίτι καί κοιμούμαστε μέ αὐτή τή μοιχαλίδα! Πόσο ὕπουλα καί εὔκολα μποροεῖ νά μᾶς ξεγελάσει, καί νά μᾶς ξεγυμνώσει. Καί νά μᾶς κάνει ἀκόμα νά ξεχάσουμε τόν Νυμφίο Χριστό.

Κάποτε (λέει ἕνας μύθος τοῦ Αἰσώπου) μιά γάτα ἀποφάσισε νά παντρευθεῖ. Καθώς λοιπόν μέσα στή μεγάλη αἴθουσα ἦταν ντυμένη μέ τό νυφικό, καί στεκόταν δίπλα ἀπό τόν νυμφίο της, εἶδε σέ μιά γωνιά ἕνα ποντίκι! Ἀναστατώθηκε! Ὅλη της ἡ προσοχή «κόλλησε» στό ποντίκι! Ἄφησε τόν νυμφίο της, καί ἔτρεχε ἀπό γωνία σέ γωνία κυνηγώντας τό ποντίκι…! Κάπως ἔτσι συμπεριφερόμαστε καί ἐμεῖς. Πόσες φορές ἀφήνουμε στήν ἄκρη τόν Νυμφίο καί κυνηγᾶμε τά «ποντίκια», τήν ἱκανοποίηση τῶν παθῶν μας! Μακρυά λοιπόν ἀπό «ποντίκια!».

[1] Τέτοιες περίπου μέρες ἡ Ἁγία Ἑλένη βρῆκε τόν Τ. Σταυρό ( συναξάριον 6^ης Μαρτίου), καί γι’αὐτό προβάλλεται σήμερα πρός προσκύνηση ὁ Τ. Σταυρός. Στή συνέχεια ἡ Ἁγία Ἑλένη ἔκτισε στόν Γολγοθᾶ τον Ναό τῆς Ἀναστάσεως. Στίς 13 Σεπτεμβρίου 335 ἔγιναν τά Ἐγκαίνια, ὅπου γιορτάζονταν κάθε χρόνο. Ὅμως οἱ πιστοί πού ἐρχόνταν γιά τήν γιορτή τῶν Ἐγκαινίων, παρέμεναν καί τήν ἑπομένη, 14 Σεπτεμβρίου γιά νά προσκυνήσουν τόν Τ. Σταυρό. Ἀπό τότε (335) ἡ 14 Σεπτεμβρίου καθιερώθηκε σάν μέρα προσκυνήσεως τοῦ Τ. Σταυροῦ. Οἱ Πέρσες μπαίνουν στά Ἱεροσόλυμα (615) καί ἁρπάζουν τόν Τ. Σταυρό. Ὁ Βασιλιάς Ἡράκλειος (610-636) ἐκστρατεύει κατά τῶν Περσῶν καί φέρνει τόν Τ. Σταυρό στά Ἱεροσόλυμα (14 Σεπτεμβρίου 629). Καθώς ὁ Βασιλιάς Τόν παρουσίαζε στά πλήθη, σηκώνοντάς Τον ψηλά (ἐξ οὗ καί Ὕψωση τοῦ Σταυροῦ), τά πλήθη τόν χειροκροτοῦσαν, ψέλνοντας ταυτόχονα τό «Σῶσον Κύριε τόν λαόν Σου», πού ἦταν καί ὁ Ἐθνικός Ὕμνος τοῦ «Βυζαντίου». Τό γεγονός αὐτό γιορτάζεται στήν Ἐκκλησία μας στίς 14 Σεπτεμβρίου.

[2] Πρόσθεσε: «Σᾶς βεβαιώνω, πώς ὑπάρχουν μερικοί ἀνάμεσα σ’αὐτούς πού βρίσκονται ἐδῶ, οἱ ὁποῖοι δέν θά γευθοῦν τό θάνατο, πρίν δοῦν νά ἔρχεται δυναμικά ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ» (Μαρ. 9:1). Τήν εἶδαν! Ὅταν ὁ Τίτος κυρίευσε τήν Ἱερουσαλήμ (70 μ.Χ). Τότε ὅσοι ἦσαν «μοιχοί καί μοιχαλίδες» (Ἰακ. 4:4) κατεσφάγησαν! Ἡ ἁγία πόλη γέμισε μέ ἀνθρώπινα αἵματα καί πτώματα καί στήν συνέχεια ἰσοπεδώθηκε! Ὁ Κύριος πῆρε τήν «ἐκδίκησή Του!». (Λουκ. 21:22). Καί ἀπό τότε ἡ Βασιλεία Του ἄρχισε νά ἁπλώνεται σέ ὁλόκληρη τήν οἰκουμένη καί νά τήν κυριεύει !