ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ΛΟΥΚΑ (2ο)

ὑπό ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

Ἕνας «χρυσός» ὁδηγός

Δέν ὑπάρχει ἄνθρωπος νορμάλ στόν κόσμο αὐτό, πού νά μήν θέλει νά ζήσει μιά ὡραία, γαλήνια, εἰρηνική  ζωή (γιατί ἔτσι, γιά νά ζοῦμε ὡραία, γαλήνια μᾶς ἔπλασε ὁ Θεός). Ὅμως τό θέμα εἶναι πῶς θά καταφέρει νά ζήσει μιά τέτοια ὄμορφη ζωή, ποῦ θά βρεῖ τίς κατάλληλες, τίς χρυσές ὁδηγίες.

Ὁ Χριστός  (πού εἶναι γιατρός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων) μᾶς δίδει χρυσές ὁδηγίες γιά μιά  ὄμορφη, εἰρηνική, γλυκειά, χαριτωμένη ζωή. Μιά τέτοια ὁδηγία εἶναι καί ἡ διδασκαλία Του περί εὐσπλαγχνίας, περί ἀγάπης (Λκ. 6:31-36).[1] Εἶναι μιά χρυσῆ συνταγή, γιά νά θεραπεύσουμε τή ζωή μας ἀπό τίς πληγές τῶν παθῶν· νά τήν κάνουμε ὄμορφη, ὡραία, χαρούμενη, χωρίς γκρίνιες, φαγωμάρες πού «τρῶνε» τήν ἴδια μας τή ζωή.  Εἶπε: «Ὅπως θέλετε νά σᾶς συμπεριφέρονται οἱ ἄνθρωποι, ἔτσι ἀκριβῶς νά τούς συμπεριφέρεστε κι ἐσεῖς» (Λκ.6:31).

Δέν εἶπε, «ὅπως σᾶς συμπεριφέρονται οἱ ἄνθρωποι, ἔτσι νά τούς συμπεριφέρεστε καί ἐσεῖς», ἀλλά «ὅπως θέλετε  νά σᾶς συμπεριφέρονται οἱ ἄνθρωποι, ἔτσι ἀκριβῶς νά τούς συμπεριφέρεστε κι ἐσεῖς» (Λκ.6:31). Θέλεις δηλαδή νά σοῦ συμπεριφέρονται μέ τόν καλύτερο τρόπο· νά σέ καλοδέχονται, νά σέ τιμοῦν, νά σέ ὑπολογίζουν, νά σέ ἀγαποῦν, νά εἶναι μαζί σου εἰλικρινεῖς Ὅμως τό ἴδιο ἀκριβῶς περιμένουν καί οἱ ἄλλοι  ἀπό σένα. Δῶσε τους λοιπόν αὐτό πού περιμένουν ἀπό σένα. Γίνε ἐσύ ὁ καλός, ὁ τίμιος, ὁ ἀγωνιστής χριστιανός! Ἐφάρμοσε ἐσύ πρῶτος τό λόγο τοῦ Χριστοῦ: «Ὅπως θέλες νά σοῦ  συμπεριφέρεται ὁ πλησίον σου, ἔτσι ἀκριβῶς νά τού συμπεριφέρεσαι καί ἐσύ».

Αὐτό σημαίνει στήν πράξη: Σέ βρίζει ὁ πλησίον σου; Μήν τόν ὑβρίζεις, ἀλλά ἐφάρμοσε τό λόγο τοῦ Χριστοῦ καί δεῖξε του ἀγάπη: «Δίνετε εὐχές σέ ὅσους σᾶς δίνουν κατάρες» (Λκ.6:28). Σέ κακομεταχειρίζεται; Ἐφάρμοσε τό λόγο τοῦ Χριστοῦ: «Προσεύχεστε γι’αὐτούς πού σᾶς κακομεταχειρίζονται» (Λκ.6:28). Μά θά εἰπεῖς: «Εἶναι δυνατόν, ὅταν ὁ ἄλλος μέ προσβάλλει, ἐγώ νά ἡσυχάσω; Νά μήν τοῦ κάνω καί ἐγώ τό ἴδιο;». Ἐρωτᾶσαι: «Εἶναι καλό νά προσβάλεις τόν ἀδερφό σου;». Καί βέβαια ὄχι. Ἐφόσον δέν εἶναι καλό, μήν τό κάνεις! Μή μιμεῖσαι τό κακό! «Ἐκεῖνο τό ὁποῖο ἐσύ μισεῖς, μήν τό κάνεις σέ κανέναν» (Τωβίτ 15:14). Καί τό ἐξίσου σημαντικό: «Ποιόν ἔχεις ὡς ὁδηγό στή ζωή σου; Τόν Χριστό ἤ τά πάθη σου;!». Ἄν ἔχεις τά πάθη σου, βρῖσε καί ἐσύ τόν πλησίον σου! Ἄν ὅμως ἔχεις τό Χριστό, ὀφείλεις νά συμμορφωθεῖς μέ τήν ἐντολή Του: «Προσεύχεστε γι’αὐτούς πού σᾶς κακομεταχειρίζονται» (Λκ.6:28).

Ἐφαρμόζοντας τή συνταγή τοῦ Χριστοῦ, θά γαληνέψει ἡ καρδιά σου, πού καί αὐτό ἀπό μόνο του εἶναι ὄντως μεγάλο πρᾶγμα. Ἄν δέν τήν ἐφαρμόσεις, θά ἐκνευρισθεῖς, θά ἀνεβάσεις τήν πίεσή σου, θά βαρύνεις τήν καρδιά σου, θά χάσεις τόν ὕπνο σου καί τά σχετικά. Ὅλα αὐτά ἐπειδή καταφρόνησες τήν συνταγή τοῦ Χριστοῦ. Βλέπεις λοιπόν ὅτι ἐσύ χάνεις, ὅταν καταφρονεῖς τίς ἐντολές τοῦ Κυρίου;

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς (+1956) ἐπίσκοπος Ἀχρίδος (ὁ ἀποκαλούμενος «χρυσόστομος» τῆς Ἐκκλησίας Σερβίας) ἀπό τήν πολύτιμη πεῖρα του μᾶς λέει: «Ἄν δέν θέλετε νά ἔχετε ἀνθρώπους ἐχθρούς, πρῶτα ἀπό ὅλα φροντῖστε νά μήν γίνετε ἐσεῖς ἐχθροί τους! Πῶς ἀπαιτεῖς νά γίνεις φίλος τους, τή στιγμή πού ἐσύ εἶσαι ἐχθρός τους; Πρῶτα λοιπόν ξερίζωσε τό μῖσος ἀπό τήν καρδιά σου, καί ὕστερα νά μετρήσεις τούς  ἐχθρούς σου. Ὅσο γίνεσαι φίλος μέ τούς ἄλλους, τόσο οἱ ἐχθροί σου λιγοστεύουν».

Στή συνέχεια λέει ὅτι  οἱ ἐχθροί μας μποροῦν νά γίνουν ὄργανο τῆς σωτηρίας μας καί ἄρα νά γίνουν (οἱ ἐχθροί μας!) οἱ καλύτεροί μας φίλοι, ἐφόσον βέβαια τούς ἀντιμετωπίζουμε  μέ βάση τή διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ. Γράφει: « Εἶναι ἀνάγκη νά τό ξαναποῦμε, ὅτι συχνά, πολύ συχνά, οἱ ἐχθροί μας εἶναι στήν οὐσία πραγματικοί μας φίλοι. Ὁ τρόπος πού μᾶς ἀντιμετωπίζουν, ὑπηρετοῦν τή σωτηρία μας· μᾶς φέρουν σέ «περισυλλογή»· μᾶς κάνουν νά «ἐνσκύψουμε» στήν ψυχή μας, καί νά προσευχηθοῦμε γι’αὐτούς στόν Κύριο γιά τή σωτηρία τους ἀλλά καί γιά τή σωτηρία μας. Ἀντίστροφα οἱ πραγματικοί μας ἐχθροί εἶναι οἱ δικοί μας ἄνθρωποι, πού ἄθελά τους, ἑτοιμάζουν τήν καταστροφή μας, φροντίζοντας μόνο γιά τό σῶμα μας! Καί  ἔτσι μᾶς κάνουν χαλαρούς, εἰς βάρος τῆς ψυχῆς μας!». («Κυριακοδρόμιον Β΄ ὁμιλίες ἐπιμέλεια. Μετάφραση, Πέτρος Πότσης, Ἀθήνα 2013, ἐλεύθερη ἀπόδοση).

Μπορεῖ ὅμως νά γίνει καί τό ἀντίστροφο: Ἀπό ὄργανο σωτηρίας, νά γίνουν (οἱ ἐχθροί μας) ὄργανο ἀπωλείας! Καί αὐτό (φεῦ!) θά γίνει, ὅταν ποδοπατοῦμε τίς σωτήριες ὁδηγίες πού μᾶς δίνει ὁ Χριστός γιά τό πῶς νά ἀντιμετωπίζουμε τούς ἐχθρούς μας. Μακάρι οἱ ἐχθροί μας νά γίνουν καί σέ μᾶς  ὄργανα σωτηρίας μας καί ἄρα οἱ καλύτεροί μας φίλοι πρός χαράν τοῦ Ἐσταυρωμένου Ἰησοῦ.

---

[1] Θαυμάζουμε τόν ἑλληνικό πολιτισμό, λ.χ. τόν Παρθενώνα· θαυμάζουμε  καί τόν Ρωμαϊκό,  λ.χ.  τό Κολλοσαῖο τῆς Ρώμης. Ὅμως, ὑπῆρχε ἐδῶ  ἕνα μεγάλο κενό:  Δέν ὑπῆρχε  εὐσπλαγχνία, γι’ αὐτό καί δέν εἶχαν  γηροκομεῖα,  ὀρφανοτροφεῖα κ.λ.π.  Οἱ Σπαρτιάτες πετοῦσαν τούς ἀναπήρους καί τά καχεκτικά βρέφη  στόν γκρεμό, στόν Καιάδα!  Οἱ Ρωμαῖοι  κατέκλυζαν τό  Κολλοσαῖο γιά  νά παρακολουθήσουν ἀγῶνες πάλης· καί τόν νικητή (πού σκότωνε τόν συνάνθρωπό του!) τόν ἐπεφευμοῦσαν! Ἔβλεπαν τό νεκρό γεμάτο αἵματα καί πληγές,  καί χειροκροτοῦσαν τόν νικητή!  Μέσα σ’ αὐτό τό κλῖμα  ἦρθε ὁ Χριστός καί  δίδαξε:   «Νά εἶστε σπλαχνικοί, ὅπως σπλαχνικός εἶναι καί ὁ Θεός Πατέρας σας» (Λκ.6:36). Καί ἔτσι  ἄλλαξε  τήν ἀνθρωπότητα. Διαφορετικά,  δέν ξέρουμε πῶς  θά ἤμασταν! Μπορεῖ ἀκόμα νά πετούσαμε στόν γκρεμό τούς γέρους καί τά ἀνάπηρα παιδιά ἤ  νά χειροκτροτούσαμε αὐτούς, πού σέ ἀγῶνες πάλης  θά σκότωναν τόν ἀντίπαλό τους!  «Γιατί σκοτώνετε τούς ἀνθρώπους, καί τούς τρῶτε;», ρώτησε ἕνας χριστιανός ἱεραπόστολος, ἕναν καννίβαλο. «Καί σεῖς, γιατί τούς σκοτώνετε, ἐφόσον δέν τούς τρῶτε;», τοῦ ἀπάντησε ὁ καννίβαλος. Ἀναμφισβήτητα,  ὑπῆρξαν  χριστιανοί πού ἔκαναν ἐγκλήματα. Ὅμως, γι’αὐτό δέν φταίει ὁ Χριστός, ἀλλά φταῖνε  αὐτοί  πού δέν ἐφάρμοσαν τήν διδασκαλία Του.

Ανθρώπινα έμβρυα από μη εμβρυικά βλαστοκύτταρα για να γίνουν ανταλλακτικά;

LiveAction

Από τη Nancy Flanders    -9 Σεπτεμβρίου 2022

Εργαστήριο βιοτεχνολογίας στο Ισραήλ φιλοδοξεί να φτιάξει ανθρώπινους μίνι-εαυτούς για να προσφέρει υγεία και νεότητα…

Εταιρεία βιοτεχνολογίας δημιούργησε πρόσφατα έμβρυα ποντικιών χρησιμοποιώντας βλαστοκύτταρα του ποντικού και τα κράτησε ζωντανά για αρκετό καιρό (με τη χρήση τεχνητής μήτρας) ώστε να αναπτύξουν καρδιές που χτυπούν, ροή αίματος και εγκεφαλικές αύλακες. Ο επόμενος στόχος της εταιρίας είναι να αρχίσουν να φτιάχνουν ανθρώπινα έμβρυα — ουσιαστικά δημιουργώντας ανθρώπινους κλώνους από βλαστοκύτταρα- από τους οποίους θα συλλέγονταν όργανα του σώματος. Οι άνθρωποι αυτοί δηλαδή θα δημιουργηθούν για να λειτουργήσουν ως μια μακάβρια «πηγής νεότητας και υγείας» για τους ενήλικες που γερνούν.

Ο Jacob Hanna, ερευνητής στο Ινστιτούτο Επιστήμης Weizmann στο Rehovot του Ισραήλ, είναι ο ιδρυτής της Renewal Bio, αποστολή της οποίας είναι να αντιστρέψει «τα μειούμενα ποσοστά γεννήσεων και τη γρήγορη γήρανση του πληθυσμού» και ισχυρίζεται ότι με τις μεθόδους του «ανανεώνει την ανθρωπότητα – κάνοντας όλους εμάς νέους και υγιείς». Αυτό σύμφωνα με τον ιστότοπο της Renewal Bio θα γίνει «αξιοποιώντας τη δύναμη της νέας τεχνολογίας των βλαστοκυττάρων».

Η ιδέα του είναι ότι οι άνθρωποι θα μπορούσαν να κλωνοποιηθούν, δημιουργώντας έμβρυα-αντίγραφα από τα δικά τους βλαστοκύτταρα προκειμένου να καταπολεμήσουν τη γήρανση, τις ασθένειες ή ακόμα και τη στειρότητα.

«Συνθετικά» έμβρυα με «καρδιές που χτυπούν»

Τοποθετώντας βλαστοκύτταρα σε ειδικά δοχεία, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι αυτά ενώνονται αυθόρμητα προσπαθώντας να συναρμολογηθούν σε ένα έμβρυο. Δημιουργήθηκαν εμβρυοειδή, βλαστοειδή και μοντέλα εμβρύων ποντικών. Ο Hanna και άλλοι ερευνητές επιμένουν ότι αυτά τα έμβρυα είναι «συνθετικά» και δεν είναι «πραγματικά» έμβρυα επειδή δεν μπορούν να συνεχίσουν να αναπτύσσονται – αλλά αυτό συμβαίνει μόνο και μόνο επειδή το σύστημα που θα τα βοηθήσει να αναπτυχθούν περαιτέρω δεν υπάρχει (προς το παρόν). Ο Hanna παραδέχεται, πάντως ότι είναι «95% όμοια με τα κανονικά έμβρυα ποντικιού».

Ο Dr. David Prentice, Ph.D. από το Ινστιτούτο Charlotte Lozier  δήλωσε στο Live Action News ότι το Ινστιτούτο παρακολουθεί στενά αυτήν την έρευνα. Και εξήγησε: «Αρέσκονται να χρησιμοποιούν τον όρο «συνθετικό», αλλά αυτό είναι μια υπεκφυγή. Θέλουν να παίζουν και να πειραματίζονται με έμβρυα, οπότε απλώς σας ξεγελούν με αυτή την ορολογία. Η τεχνική σχηματισμού εμβρύων μπορεί να είναι εργαστηριακή ή πειραματική αλλά αυτό που φτιάχνεται – και έχει καρδιά που χτυπά, νευρικό σύστημα, άκρα, όργανα – είναι το πραγματικό όν»

Δημιουργώντας ανθρώπους

Ο στόχος της έρευνας είναι τώρα να δημιουργηθούν εκδόσεις ανθρώπων σε εμβρυικό στάδιο, προκειμένου να συλλεχθούν ιστοί που θα χρησιμοποιηθούν σε θεραπείες μεταμόσχευσης που προορίζονται να επιμηκύνουν τη ζωή και την υγεία ενός ατόμου. Ο Hanna δήλωσε στο MIT Technology Review ότι έχει ήδη αρχίσει να χρησιμοποιεί ανθρώπινα κύτταρα με την ελπίδα να δημιουργήσει έμβρυα ηλικίας 50 ημερών (πάνω από 7 εβδομάδων— σχεδόν δύο μηνών).

Σύμφωνα με το  project Endowment for Human Development, στις 49-52 ημέρες  περίπου, το ανθρώπινο έμβρυο έχει δάχτυλα, μπορεί να εκδηλώσει λόξυγγα, να στρέφει το κεφάλι του, έχει καρδιά με τέσσερις κοιλότητες και καρδιακό ρυθμό έως και 170 παλμούς ανά λεπτό. Μπορεί να κινεί τα χέρια, ενώ στο εγκεφαλογράφημα είναι παρόντα τα εγκεφαλικά κύματα.

Αυτό είναι το στάδιο στο οποίο ο Hanna φιλοδοξεί να αναπτύξει τα ανθρώπινα έμβρυα επειδή… «Είναι η καλύτερη ηλικία για να φτιάξεις όργανα και κατάλληλο ιστό». Αυτά τα όργανα και οι ιστοί στη συνέχεια θα συλλέγονται και θα μεταμοσχεύονται σε ένα ηλικιωμένο άτομο ως ένα είδος «επανεκκίνησης» στο ανοσοποιητικό του σύστημα ή θα χρησιμοποιηθούν για τη θεραπεία γυναικών με στειρότητα λόγω ηλικίας, εξήγησε το MIT Technology Review. Θα μπορούσαν να αναπτυχθούν τα εμβρυϊκά αντίγραφα μιας γυναίκας έτσι ώστε οι ωοθήκες της να μπορούν να συλλεχθούν και να μεταμοσχευθούν για να τη βοηθήσουν να παράγει ωάρια.

«Στο Ισραήλ και σε πολλές άλλες χώρες, όπως οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο, είναι νόμιμο και έχουμε την βιοηθική έγκριση να το κάνουμε αυτό, με πολυδύναμα βλαστοκύτταρα που λαμβάνονται από τον ίδιο τον άνθρωπο», είπε ο Hanna. Θεωρεί μάλιστα ότι αυτή η πρακτική, το να δημιουργεί κάποιος έναν άνθρωπο- αντίγραφό του για να του πάρει ιστούς και ακολούθως να τον αφήσει να πεθάνει, είναι «μια ηθική εναλλακτική λύση σε σύγκριση με την χρήση εκτρωθέντων εμβρύων»….!!! Προφανώς για τους ερευνητές ο νεοσχηματισμένος άνθρωπος θεωρείται «αρκετά» άνθρωπος ώστε να ληφθούν τα όργανά του, όχι όμως τόσο ώστε να προστατευθεί η ζωή του……

Ο Omri Amirav-Drory, συνεργάτης της εταιρείας καινοτομίας NFX και διευθύνων σύμβουλος της Renewal Bio, δήλωσε σχετικά με τη νέα τεχνολογία: «Πιστεύουμε ότι μπορεί να αποτελέσει μια γιγάντια πλατφόρμα μεταμορφωτικής τεχνολογίας, που μπορεί να εφαρμοστεί τόσο στη γονιμότητα όσο και στη μακροζωία».

Προκειμένου ο Hanna να προχωρήσει στη δημιουργία ανθρώπινων εμβρύων, θα χρησιμοποιεί το δικό του αίμα ή τα κύτταρα δέρματος, κάτι που σύμφωνα με το MIT Technology θα σήμαινε ότι το εργαστήριο θα μπορούσε να γεμίσει με «εκατοντάδες ή χιλιάδες μικροσκοπικούς mini-εαυτούς- όλοι γενετικοί κλώνοι του εαυτού του».

Το Renewal Bio δεν είναι το μόνο εργαστήριο

Ο Hanna δεν είναι μόνος του στις προσπάθειες και τις επιθυμίες να δημιουργήσει ανθρώπινα έμβρυα χρησιμοποιώντας βλαστοκύτταρα του σώματος και όχι σπέρμα και ωάριο. Στο Πανεπιστήμιο του Cambridge, μια ομάδα ερευνητών με επικεφαλής τη Magdalena Zernicka-Goetz χρησιμοποίησε τρεις τύπους βλαστοκυττάρων θηλαστικών που βρίσκονταν σε φάση πρώιμης ανάπτυξης. Όπως αναφέρει η SciTechDaily, «οι ερευνητές μιμήθηκαν τις φυσικές διαδικασίες στο εργαστήριο μέσω έκφρασης συγκεκριμένων γονιδίων και δημιουργίας ειδικού περιβάλλοντος. Έτσι καθοδήγησαν τους τρεις τύπους πρώιμων βλαστοκυττάρων σε σημείο που εκείνα άρχισαν να αλληλεπιδρούν, να «μιλούν» μεταξύ τους».

Όπως και με τα πειράματα του Hanna, τα βλαστοκύτταρα οργανώθηκαν σε δομές που αναπτύχθηκαν μέχρι να φτάσουν να έχουν ολόκληρους  εγκεφάλους και να  χτυπούν οι καρδιές τους. Ο στόχος της έρευνας της Zernicka-Goetz είναι να μάθει γιατί ορισμένα μωρά αποβάλλονται και άλλα όχι.

Οι ερευνητές του Cambridge έχουν και εκείνοι τον ίδιο απώτερο και ανήθικο στόχο με τον Hanna. Να δημιουργήσουν ανθρώπινα έμβρυα από τα οποία θα συλλέγουν όργανα του σώματος.

Οι συνέπειες

Όπως δήλωσε ο Hanna στον Guardian: «Είμαστε πραγματικά ενθουσιασμένοι με αυτή τη δουλειά και τις εφαρμογές της. Τα εμβρυϊκά βλαστοκύτταρα δημιουργούν πλήρη συνθετικά έμβρυα, δηλαδή περιλαμβάνεται και ο πλακούντας με το λεκιθικό ασκό που περιβάλλουν το έμβρυο».

Εμείς δεν συμμεριζόμαστε τον ενθουσιασμό και την αισιοδοξία αυτών των εργαστηρίων. Η έρευνα αυτή δημιουργεί ανθρώπους με διαφορετικό τρόπο. Εκείνοι έχουν την ατυχία να δημιουργούνται με σκοπό την καταστροφή τους, αφού προηγηθεί η συλλογή και χρήση των οργάνων τους. Δεν παύουν όμως να είναι άνθρωποι με αθάνατη ψυχή και ανθρώπινα δικαιώματα. Δεν νοείται να δημιουργείται και να δαπανάται μια ανθρώπινη ζωή για να σωθεί μία άλλη. Με αυτές τις έρευνες  υποτιμάται η ανθρώπινη ζωή από την στιγμή της δημιουργίας της μέχρι τον θάνατό της. Αν ανεχόμαστε κάποιοι άνθρωποι να θεωρούνται σήμερα αναλώσιμοι και να κομματιάζονται για ανταλλακτικά, τότε όλοι μας θα φτάσουμε μια μέρα να  είμαστε αναλώσιμοι

Πηγή: https://www.afistemenaziso.gr

Η Μονή του Αγίου Μηνά της Χίου. Τόπος μεγάλης θυσίας και μαρτυρίου κατά τις Τουρκικές σφαγές του 1822

Βασίλειος Γ. Βοξάκης, Θεολόγος καθηγητής

Έχουμε τη μεγάλη τιμή – η οποία παράλληλα συνεπάγεται και μία μεγάλη ευθύνη – να στεκόμαστε σ’ ένα χώρο ένδοξο και αγιασμένο. Τόπο ηρωικού αγώνα, αλλά και μεγάλης θυσίας και μαρτυρίου. Εδώ στην Ιερά Μονή του Αγίου Μηνά έλαμψε η μεγαλοσύνη του Ελληνικού έθνους τόσο σε καιρούς ειρηνικούς, αλλά και σε περιόδους δοκιμασιών, που επιτρέπει ο Θεός, προκειμένου να φανεί η πνευματική μας αξία. Τέτοιες ώρες δοκιμασίας υπήρξαν οι τραγικές, αλλά και μεγαλειώδεις στιγμές του Απριλίου του 1822.

            Ο κορυφαίος των νεοελλήνων ποιητών, Κωστής Παλαμάς, είχε διατυπώσει με το μοναδικό ποιητικό του τάλαντο το εξής αξιομνημόνευτο δίστιχο: «Η μεγαλοσύνη των εθνών δε μετριέται με το στρέμμα. Με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και το αίμα». Και εδώ, στον χώρο της Μονής του Αγίου Μηνά, αποκαλύφθηκε το πύρωμα της καρδιάς των Χίων. Ακόμα και μέσα στη συμφορά μπόρεσε να λάμψει η χριστιανική αρετή τους και η δόξα του ελληνισμού. Η αγάπη τους για την πατρίδα εκφράσθηκε με την ηρωική αντίσταση των οχυρωμένων μέσα στη Μονή έναντι των πολυάριθμων και πάνοπλων τουρκικών ορδών. Τι κι αν ήταν λίγοι και οπλισμένοι με ελάχιστα όπλα; Ήταν όμως Έλληνες και γι’ αυτό μπόρεσαν να αναβιώσουν τις Θερμοπύλες. Ήταν όμως και συνειδητοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί κι ενώ όλοι τους μπορούσαν να γλυτώσουν την πρόσκαιρη επίγεια ζωή τους, δεν βρέθηκε μεταξύ τους ούτε ένας προδότης, ούτε ένας αρνησίθρησκος. Μία φράση, όπως: προσκυνώ τον Αλλάχ ή ασπάζομαι το Κοράνιο, ήταν αρκετή για να τους γλυτώσει από τη σφαγή. Πόσο παρεξηγημένη δυστυχώς είναι η φράση: «Σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω». Μία φράση που κάθε άλλο παρά δουλικότητα εκφράζει. Αντιθέτως ξεχειλίζει από ηρωικό φρόνημα, που μόνο από τα χείλη ενός Εθνομάρτυρα και Νεομάρτυρα μπορεί να ειπωθεί.

Αλλά ας ξετυλίξουμε το κουβάρι του χρόνου από το σωστό σημείο. Ας αφήσουμε τον εαυτό μας να μεταφερθεί νοητά στο τελευταίο τέταρτο του 16ου αιώνα. Δεν είναι πολλά τα χρόνια που τον ένα δυνάστη, τον Γενοβέζο, τον έχει διαδεχθεί άλλος, ο Οθωμανός. Σ’ αυτόν τον λόφο, που τότε ήταν έρημος, και όπου υπήρχε μόνο ένας ναΐσκος, δύο ιερείς, πατέρας και γιος, είχαν τη θεοφιλή επιθυμία να ιδρύσουν Μονή. Ο πατήρ Νεόφυτος Κουμάνος και ο υιός του πατήρ Μηνάς ζήτησαν από το Οικουμενικό Πατριαρχείο την ευλογία και την έγκριση να τεθεί υπό την προστασία του η Μονή που θα οικοδομούσαν. Ο Πατριάρχης Ιερεμίας ο Β΄ αποδέχθηκε το αίτημα και εξέδωσε σχετικό Σιγίλλιο, γι’ αυτό τον λόγο η Μονή χαρακτηρίσθηκε ως Πατριαρχική.

Με προσωπικούς κόπους και έξοδα ο πατήρ Νεόφυτος και ο πατήρ Μηνάς  άρχισαν την ανέγερση. Η Μονή θα τιμόταν στο όνομα των Αγίων μαρτύρων Μηνά, Βίκτωρος και Βικεντίου, όμως με την πάροδο των ετών επικράτησε να ονομάζεται Μονή του Αγίου Μηνά. Ήταν μια ανδρική Μονή που λειτουργούσε με το κοινοβιακό σύστημα. Αρχικά υπήρξε ένα μικρό Μοναστήρι. Σταδιακά όμως αποτέλεσε τον χώρο πνευματικής ασκήσεως ολοένα και περισσοτέρων μοναχών, που κατά την περίοδο της ακμής του κυμαίνονταν από 50 έως και 100.  Έτσι κατέστη μια από τις σημαντικότερες Μονές του νησιού μας.

Πολλοί Ευρωπαίοι περιηγητές την επισκέφθηκαν καταγράφοντας σε κείμενά τους ιδιαιτέρως αξιόλογες και πολύτιμες πληροφορίες γι’ αυτήν. Κατά τη μαρτυρία του Γερμανού περιηγητή Γιόχαν Βανσλέμπεν (Johann Michael Wansleben) το 1673, το Καθολικό της Μονής, αν και μικρών διαστάσεων, είχε τόσο αξιόλογες τοιχογραφίες, ώστε να το χαρακτηρίσει ως τον ωραιότερο ναό στο Αιγαίο, μετά από αυτόν της Νέας Μονής. Στο Καθολικό φυλασσόταν τμήμα του Τιμίου Ξύλου. Επίσης υπήρχαν σ’ αυτό αρκετές παλιές εικόνες, πιθανότατα βυζαντινής τέχνης, και άγια λείψανα.

 Στη Μονή υπήρχε αξιόλογη βιβλιοθήκη, η οποία περιείχε αρκετά χειρόγραφα αναγόμενα τουλάχιστον στον 12ο αιώνα και πολλά έντυπα βιβλία. Η παρουσία βιβλιοθήκης χειρογράφων, αλλά και εντύπων βιβλίων, αποτελεί έμμεση μαρτυρία ότι σε αυτή μόνασαν φιλομαθείς και λόγιοι μοναχοί που έκαναν χρήση της  βιβλιοθήκης, επωφελούμενοι από τους πνευματικούς θησαυρούς που αυτή περιείχε, αλλά και παράλληλα φρόντιζαν για τον εμπλουτισμό της. Ακόμη μια απόδειξη της ακμής που γνώριζε η Μονή τον 18ο αιώνα υπήρξε και η ίδρυση σχολής σ’ αυτήν το 1778, η οποία λειτούργησε για σχεδόν τέσσερεις δεκαετίες. Ονομαστοί μαθητές της Σχολής του Αγίου Μηνά υπήρξαν οι διαπρεπείς ιεροκήρυκες Ιάκωβος Μαύρος και Λαυρέντιος Χρυσοβελώνης. Υπάρχει η εκδοχή ότι στη Σχολή αυτή μαθήτευσε για μικρό χρονικό διάστημα και ο Εθνομάρτυρας Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γρηγόριος ο Ε΄, που απαγχονίσθηκε από τους Τούρκους με την έναρξη της Επαναστάσεως.

Τον Μάρτιο του 1821 ήρθε η μεγάλη Ώρα του Γένους. Το «ποθούμενον», που έλεγε προφητικά ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ήταν πια πραγματικότητα. Η αδάμαστη και αγέραστη ψυχή της Ελλάδος συνέτριψε τις βαριές αλυσίδες της δουλείας και νεκρανάστησε την ενταφιασμένη επί 4 αιώνες Ελευθερία, μέσα από αμέτρητες θυσίες και ποταμούς αιμάτων, έτσι ώστε να κυριολεκτεί ο Εθνικός μας ύμνος, όταν λέει ότι είναι «απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά».

            Η Χίος επαναστατεί και αποτινάσσει για λίγο τον ζυγό της δουλείας, αλλά σύντομα οι Οθωμανοί επικρατούν και πάλι. Τη Μεγάλη Πέμπτη,  στις 30 Μαρτίου του 1822, εξαπολύθηκε ένας αιματηρός και πλήρης εγκλημάτων διωγμός εναντίον των Χριστιανών του νησιού. Η Μονή του Αγίου Μηνά – αφενός λόγω του οχυρού περιβόλου της και αφετέρου λόγω της ιερότητας του χώρου – αποτέλεσε πόλο έλξεως για τους Χιώτες κάθε ηλικίας, οι οποίοι έσπευδαν να εγκαταλείψουν τις κατοικίες τους, προκειμένου να σωθούν από τις ανελέητες σφαγές που ήδη είχαν ξεκινήσει. Στη Μονή κατέφυγαν χιλιάδες άνθρωποι, που ο αριθμός τους κυμαίνεται σε διάφορες πηγές από 3.000 έως και 6.000. Η πλειοψηφία των κατατρεγμένων αυτών Χίων, που ζητούσαν ένα άσυλο σωτηρίας, ήταν γυναίκες, παιδιά και γέροντες. Ελάχιστοι από τους άνδρες διέθεταν όπλα, τα περισσότερα εκ των οποίων παλιά και δύσχρηστα με ελάχιστα πολεμοφόδια. Μεταξύ αυτών των λίγων, αλλά αποφασισμένων αγωνιστών διακρίθηκαν για την τόλμη και τη γενναιότητά τους : ο Ιωάννης Φατούρος από τα Θυμιανά, ο Κωνσταντίνος Μονογυιός από το Νεοχώρι και ο Κονταναγνώστης από τα Καρδάμυλα. Όλοι αυτοί, καθώς και λίγοι Σαμιώτες, θα μπορούσαν εύκολα, αν έφευγαν μόνοι τους, να επιχειρούσουν με το σπαθί στο χέρι ν’ ανοίξουν δρόμο για τον εαυτό τους κατευθυνόμενοι προς τα παράλια και να βρουν εκεί ένα πλοίο διαφυγής. Όμως προτίμησαν να παραμείνουν στη Μονή και να αγωνισθούν υπέρ πίστεως και Πατρίδος. Επέλεξαν να πολεμήσουν μέχρι τελευταίας ρανίδος του αίματός τους. Να γίνουν η ασπίδα προστασίας για τους ανήμπορους γέροντες και τα γυναικόπαιδα, παρά να τους εγκαταλείψουν έρμαιο στα ανελέητα και αιμοβόρα Οθωμανικά στίφη, που ήδη έκαιγαν τα γειτονικά προς το Μοναστήρι χωριά.

Την 1η Απριλίου του 1822, ημέρα του Μεγάλου Σαββάτου, η Μονή είχε ήδη κυκλωθεί από εκατοντάδες ατάκτων Τούρκων, οι οποίοι κράδαιναν τα γιαταγάνια τους, πάνω στα οποία άχνιζε ακόμα το αίμα των προ ολίγου σφαγιασθέντων κατοίκων της Χίου. Κάθε αντίσταση φαινόταν καταδικασμένη. Με βάση την ανθρώπινη λογική δεν υπήρχε ελπίδα σωτηρίας. Οι Τούρκοι είχαν τα πάντα υπέρ τους. Τρομερή αριθμητική υπεροχή, άφθονο οπλισμό και πυρομαχικά, ιππείς, πυροβόλα, τρόφιμα. Οι αμυνόμενοι είχαν μόνο τη γενναιότητά τους και προπαντός τις ελπίδες τους στον Θεό. Αν η πρόνοια και το έλεος του Κυρίου απλωνόταν πάνω τους, θα σώζονταν από τα αιμοβόρα ένστικτα των πιστών του Ισλάμ. Αν πάλι ο Δικαιοκρίτης Θεός αποφάσιζε διαφορετικά, θα υπέμεναν με ταπείνωση και καρτερία και αυτή τη δοκιμασία της πίστεως τους.

Βλέποντας την αδυναμία των εγκλωβισμένων οι Τούρκοι με πονηρία που θα ζήλευαν και οι αλεπούδες, προσποιήθηκαν συμπόνια προτείνοντας παράδοση, εγγυώμενοι τη ζωή όλων των πολιορκημένων. Όλοι όμως οι εγκλωβισμένοι στον ιερό χώρο της Μονής με ένα στόμα αρνήθηκαν να ζήσουν ως σκλάβοι και προτίμησαν να πεθάνουν ως μάρτυρες. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι η ηρωική άρνηση παραδόσεως της Μονής του Αγίου Μηνά έχει το ιστορικό προηγούμενό της στην πολιορκημένη Κωνσταντινούπολη το 1453.

Η απροσδόκητη αυτή άρνηση υποταγής έκανε τους μουσλίμ του Αλλάχ κυριολεκτικά να φρενιάσουν από την οργή τους. Με λύσσα απίστευτη και με ανείπωτη επιθυμία να χύσουν το αίμα των Γκιαούρηδων, αλλά κυρίως με την ελπίδα ότι θα λαφυραγωγήσουν και θα αποκτήσουν δούλους, όρμησαν προς τον περίβολο της Μονής. Οι αλαλαγμοί τους, οι ύβρεις και οι απειλές που ξεστόμιζαν, οι πυροβολισμοί και το συμπαγές πλήθος, που σαν μυρμηγκιά κύκλωνε από παντού το Μοναστήρι, ήταν ικανά από μόνα τους να παγώσουν το αίμα ακόμα και του πιο έμπειρου και γενναίου στρατιώτη. Οι αγωνιστές όμως έκαναν τον σταυρό τους και ξεκίνησαν μία λυσσαλέα όσο και απέλπιδα προσπάθεια αντιστάσεως. Ήταν αποφασισμένοι να μην αφήσουν κανένα Τούρκο να μπει στον περίβολο όσο θα υπήρχε ακόμη και ένα βόλι στα καριοφίλια, ένα γερό γιαταγάνι στα χέρια κι ένας ζωντανός αγωνιστής. Γρήγορα αντιλαμβάνονται οι Τούρκοι ότι η εκπόρθηση του Μοναστηριού δεν ήταν τόσο εύκολο εγχείρημα όσο αρχικά πίστευσαν. Οι απώλειές τους σε νεκρούς και τραυματίες τούς εκπλήττουν δυσάρεστα. Ντροπιασμένοι αναγκάστηκαν να αποσυρθούν, αλλά χωρίς να λύσουν την πολιορκία.

Μια νεκρική σιγή απλώνεται στον λόφο του Αγίου Μηνά. Για τους πολιορκημένους τα λεπτά που κυλούσαν αυτό το Μεγάλο Σάββατο φαίνονταν ατελείωτα. Η νύκτα προχωρούσε, το ίδιο και η αγωνία τους. Κανείς δεν πρέπει να κοιμήθηκε εκείνο το βράδυ. Οι προσευχές και οι ικεσίες προς τον Κύριο δεν έλειψαν από κανένα στόμα. Όλοι οι πιστοί βίωναν προσωπικά την αγωνία του Κυρίου στον κήπο των Ελαιών, γνωρίζοντας ότι την επόμενη ημέρα που θα ξημέρωνε θα βάδιζαν προς τον προσωπικό τους Γολγοθά σηκώνοντας ο καθένας τον σταυρό του. Όμως γνώριζαν ότι πάντα μετά τον Γολγοθά ακολουθεί η Ανάσταση. Η χαρμολύπη της Ορθοδοξίας ήταν γι’ αυτούς ένα οικείο βίωμα. Η ελπίδα της Αναστάσεως δεν θα τους εγκατέλειπε ούτε αυτή τη σκοτεινή νύκτα, που έμοιαζε σκοτεινότερη ακόμα κι από τα πιο σκοτεινά τάρταρα του Άδη.

Οι Τούρκοι συνειδητοποίησαν ότι, όσο θα στέκει όρθιος ο περίβολος της Μονής, η εκπόρθηση θα είναι δύσκολη και ο φόρος αίματος που θα πληρώσουν οι ίδιοι θα είναι βαρύς. Μέσα στη νύχτα μετέφεραν δύο πυροβόλα, προκειμένου με τις μπάλες τους να γκρεμίσουν τμήματα του τοίχου. Πριν καλά καλά ξημερώσει τις ψαλμωδίες της αναστάσιμης ακολουθίας, που τελούνταν στο Καθολικό της Μονής, κάλυψαν οι εκκωφαντικοί ήχοι των εκρήξεων από τις τουρκικές οβίδες. Τα πρώτα ρήγματα δημιουργήθηκαν στον περίβολο και οι Τούρκοι αλαλάζοντας σαν δαιμονισμένοι εισχωρούσαν μέσα από αυτά στην αυλή της Μονής. Στην αρχή οι ηρωικοί υπερασπιστές κατάφεραν με αυτοθυσία να συγκρατήσουν την εισβολή. Όμως αυτό ήταν κάτι προσωρινό. Η γενναιότητα και η αυτοθυσία των λίγων Ελλήνων δεν μπορούσε να αντισταθμίσει την τρομερή αριθμητική υπεροχή των αντιπάλων. Ο ένας μετά τον άλλον οι γενναίοι υπερασπιστές έπεσαν μέχρι τον τελευταίο. Κάθε αντίσταση έσβησε.

Οι θρασύδειλοι επιδρομείς μόλις το αντιλήφθηκαν σαν άγριες ίαινες χύθηκαν επάνω στην ανυπεράσπιστη πλέον λεία τους. Τα γιαταγάνια τους άστραφταν, καθώς ανεβοκατέβαιναν με απίστευτη απανθρωπία στους λαιμούς των ανυπεράσπιστων θυμάτων τους. Τα πρόσωπα των Οθωμανών σφαγέων έμοιαζαν φρικιαστικά, παραμορφωμένα από τη διαβολική χαρά για τα ανοσιουργήματά τους, ενώ τα μάτια τους γυάλιζαν από την τρέλα της ανθρωποσφαγής. Όσους βρήκαν στην αυλή τους έσφαξαν χωρίς να διστάσουν μπροστά στη θέα γερόντων ή να λυπηθούν μωρά και παιδάκια.

Μέσα στο ναό κατέφυγαν όσοι ταλαίπωροι Χριστιανοί μπόρεσαν, διπλοί και τριπλοί απ’ όσους ήταν ικανός να χωρέσει. Η κύρια θύρα του ναού δεν γινόταν να παραβιασθεί από τους Τούρκους από τον συνωστισμό που επικρατούσε μέσα στο ναό, αλλά και την απέλπιδα προσπάθειά τους να την κρατήσουν κλειστή. Παρά την εικόνα και τους ήχους κολάσεως που επικρατούσαν έξω από το ναό, η αναστάσιμη Θεία Λειτουργία συνεχιζόταν. Οι πιστοί προσπαθούσαν όσο γινόταν να συνεχίσουν προσευχόμενοι προς τον Κύριο, τον οποίο αντιλαμβάνονταν ότι σε λίγα λεπτά θα συναντούσαν. Η Θεία Μετάληψη συνεχιζόταν, προκειμένου και οι τελευταίοι από αυτούς να λάβουν Σώμα και Αίμα Χριστού ως τελευταίο πνευματικό εφόδιο, καθώς όλοι αισθάνονταν ήδη την παγερή ανάσα του θανάτου.

Η εγκληματική ευρηματικότητα του τουρκικού μυαλού γρήγορα βρήκε τη λύση. Αφού δεν μπορούσαν να μπουν στο ναό και να σφάξουν τους ραγιάδες, θα τους έκαιγαν ζωντανούς. Με ενθουσιασμό επιδόθηκαν στην επιτέλεση του φρικιαστικού τους σχεδίου. Σύντομα η ξύλινη στέγη του ναού είχε λαμπαδιάσει από άκρη σε άκρη. Τα ξύλα που καίγονταν μετέδωσαν την πυρκαγιά και στο εσωτερικό του ναού.

Ο ανθρώπινος λόγος στέκεται ανήμπορος να εκφράσει το δράμα που εκτυλίχθηκε μέσα στο ναό. Το μυαλό σαστίζει και η γλώσσα διστάζει να μιλήσει για όσα συνέβησαν μέσα στον ιερό χώρο του ναού, δίπλα από τον οποίο αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε. Ο άγιος αυτός ναός αναδείχθηκε εφάμιλλος του ρωμαϊκού Κολοσσαίου, μέσα στο οποίο οι πρώτοι Χριστιανοί λαμπάδιαζαν καιγόμενοι από τη μανία των ειδωλολατρών την εποχή των διωγμών. Το μαρτυρικό αίμα και η καμένη σάρκα των θυμάτων κυριολεκτικά πότισαν τις πλάκες του δαπέδου του ναού του Αγίου Μηνά. Μέχρι τις ημέρες μας διασώζονται αυτά τα ίχνη του μαρτυρικού αίματός τους, παραμένοντας ο αδιάψευστος μάρτυρας της θυσίας τους. Ακόμη κι αν κάποιοι από εμάς θελήσουν να τους λησμονήσουν, αυτοί εδώ οι «λίθοι κεκράξονται» (Λκ 20, 40).

Η αιμοβόρα μανία των Τούρκων για νέο αίμα δεν κορέσθηκε. Σαν άγρια θηρία έψαξαν και το πιο απίθανο σημείο μέσα και έξω από το Μοναστήρι, προκειμένου να βρουν όσους είχαν καταφέρει να γλυτώσουν. Χαρακτηριστικό επί του προκειμένου είναι ότι ακόμα και την κινστέρνα της Μονής ερεύνησαν. Και όταν αντιλήφθηκαν ότι λίγοι Χριστιανοί είχαν βρει καταφύγιο μέσα στο νερό της, όχι μόνο δεν συγκινήθηκαν από την απελπισία τους, αλλά τι μηχανεύθηκαν ; Έβαλαν φωτιά σε υφάσματα και τα έριχναν διαρκώς μέσα σ’ αυτήν. Όχι ότι δεν καταλάβαιναν ότι αυτά θα σβήσουν πέφτοντας μέσα στο νερό, αλλά ήθελαν να ευφρανθούν βλέποντας τα θύματά τους να ασφυκτιούν από τις αναθυμιάσεις. Ιδιαίτερο ήταν το μένος τους προς τους Ορθόδοξους κληρικούς και μοναχούς. Τον ηγούμενο της Μονής Θεοδόσιο Λουφάκη, τον προσφάτως αγιοκαταταχθέντα, προκειμένου να βρει αργό και βασανιστικό θάνατο, τον ανασκολόπισαν χρησιμοποιώντας ως σούβλα τον ιστό του λαβάρου της Αναστάσεως!

Από τους έγκλειστους στη Μονή λίγοι επέζησαν. Αιτία της σωτηρίας τους δεν ήταν η συμπόνια των Τούρκων, αλλά η φιλοχρηματία τους. Όταν κάπως κόπασε η τρελή ορμή τους για σφαγή, άρχισαν να σκέπτονται τους παράδες που έχαναν. Έτσι κράτησαν στη ζωή τις ομορφότερες και νεώτερες γυναίκες και τους νέους που μπορούσαν να τους πουλήσουν ως σκλάβους και να γεμίσουν κι άλλο τα πουγκιά τους με χρήματα ατιμίας. Ακόμα πιο λίγοι ήταν αυτοί, που μέσα στη ζωντανή αυτή κόλαση, εκμεταλλευόμενοι τον πανικό, κατάφεραν να ξεγλιστρήσουν από την προσοχή των Τούρκων φεύγοντας με την ελπίδα της σωτηρίας. 

Ήταν τέτοια η έκταση της ανθρωποσφαγής, που θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε την εξής μαρτυρία: Ο λόγιος Γυμνασιάρχης Γεώργιος Ζολώτας στα τέλη του 19ου αιώνα, οδήγησε τους μαθητές του Γυμνασίου της Χίου σε μια εκδρομή προσκύνημα στη Μονή του Αγίου Μηνά. Όταν θέλησαν τα παιδιά κάπου να καθίσουν ήταν αδύνατον να βρεθεί σημείο κοντά στο Μοναστήρι που να μην καλύπτεται από ανθρώπινα οστά. Εδώ να διευκρινίσουμε ότι διαρκούσης ακόμα της Τουρκοκρατίας τα περισσότερα δεν είχαν περισυλλέγει από το φόβο μήπως και εξάψουν την τουρκική εκδικητικότητα. Απομακρύνθηκαν λοιπόν οι μαθητές, για να μην πατούν τον ιερό χώρο, όπου αναπαύονταν τα οστά των μαρτύρων και, όταν τελικά πίστευσαν ότι βρήκαν κατάλληλο χώρο, ακόμα και εκεί αντίκρισαν «το οστούν από βραχίωνα ενός μικρού παιδιού»!

Όταν η Μονή ανασυστήθηκε, και το Καθολικό της επισκευάσθηκε στα μέσα του 19ου αιώνα, ο τότε Μητροπολίτης Χίου Σωφρόνιος (1839 – 1855) ζήτησε να καθαρισθούν τα δάπεδα του ναού από τα ίχνη του ολοκαυτώματος, προκειμένου να μην καταπατείται το αίμα των μαρτύρων. Το 1879 ο φιλόπατρις Χίος Επαμεινώνδας Καράβας οικοδόμησε δίπλα στο Ναό της Μονής ένα καλαίσθητο Μαυσωλείο, προκειμένου να τοποθετηθούν εκεί τα διασωθέντα οστά των σφαγιασθέντων.

Στο σημείο αυτό θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθώ στην επαινετή πρωτοβουλία του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας κ. Μάρκου να συσταθεί Ιστορικό Μουσείο των Σφαγών της Χίου στον χώρο αυτό της θυσίας, το οποίο και υλοποιήθηκε με την δωρεά των Αθανασίου και Μαρίνης Μαρτίνου και εγκαινιάσθηκε το 2021.

Το 1822 αυτός ο τόπος σπάρθηκε από τα κουφάρια των προγόνων μας. Ο θάνατος κούρσευσε τα ανθρώπινα σώματα, αλλά και αυτό μέχρι την κοινή ανάσταση. Όμως δεν μπόρεσε να τους στερήσει αυτό που τους άξιζε : τη δόξα την αγέραστη και τη μακαρία ανάπαυση στους κόλπους του Πλάστη. Από την πλευρά μας, όλοι μας έχουμε ένα ανεξάλειπτο χρέος. Να μην τους λησμονήσουμε, αλλά έχοντας εγκολπωθεί τις αξίες και τα ιδανικά για τα οποία αγωνίσθηκαν και θυσιάσθηκαν, να βαδίσουμε στην ηρωική και φωτεινή οδό που εκείνοι με Πίστη και αίμα χάραξαν.

* Ομιλία εκφωνηθείσα στην Ιερά Μονή Αγίου Μηνά Χίου στα πλαίσια των εκδηλώσεων «Δρόμος Μνήμης των Σφαγών της Χίου (1822-2022)», στις 23 Σεπτεμβρίου 2022 .

Πηγή: http://aktines.blogspot.com/2022/09/1822.html#more

Λίγα λόγια στο γάμο δύο φίλων

π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος

Μετά την τέλεση του Μυστηρίου του γάμου σας, θέλουμε να σας ευχηθούμε η χαρά της σημερινής μέρας να κρατήσει ισόβια! Όμως όλοι ξέρουμε ότι τα ανθρώπινα τελειώνουν…

Σήμερα πάντως δεν κάναμε μια ανθρώπινη ληξιαρχική ρύθμιση της απόφαση σας να παντρευτείτε, αλλά το Μυστήριο του γάμου σας. Όπως ήδη είπαμε, τα ανθρώπινα εξαντλούνται γι’ αυτό εμείς σήμερα προσευχηθήκαμε να έρθει (να Τον καλέσετε δηλαδή εσείς να έρθει) ο Χριστός στη ζωή σας και να «φτιάξει» κρασί για την συνέχιση του γάμου σας.

Γάμος είναι ο ηρωισμός της καθημερινότητας. Φυσικά δεν γίνεται κάποιος ακουσίως ήρωας. Μπροστά στο δίλημμα, ατυχώς, είναι πιο εύκολη η προδοσία. Αν δεν αγαπάμε το Νόμο του Χριστού [ο Χριστός δεν φεύγει από τον Σταύρο, οι μαθητές φεύγουν(όχι όλοι)] θα κυνηγάμε απλώς την ησυχία των ικανοποιημένων αναγκών, βουλιάζοντας στην επιδίωξη κατανάλωσης, ξεχνώντας την κοινωνία με οποιονδήποτε. Από τον Χριστό μέχρι τον σύντροφό μας.

Ο Νόμος του Χριστού θέτει φραγμούς και απαγορεύσεις στην άμεση ικανοποίηση της επιθυμίας μας, που τελικά όμως την κάνουν πιο ισχυρή! Έτσι κάθε υγιής επιθυμία αυξάνεται, γίνεται πιο έντονη, πάλλεται, είναι ζωντανή. Δίχως τον φραγμό του Νόμου του Χριστού βυθίζεται στο τέλμα της κινούμενης άμμου των εναλλασσόμενων επιλογών και πεθαίνει. Το γήπεδο κάθε αθλήματος είναι γήπεδο, επειδή υπάρχουν όρια! Αν δεν υπάρχουν όρια, δεν είναι γήπεδο· είναι… «χωράφι και αλάνα»!

Ο χριστιανός, όντας με το Νόμο του Χριστού, δεν ζει το Νόμο ως βάρος, αλλά ως απελευθέρωση. Όποιος όμως δεν είναι ΜΕ τον Νόμο, αλλά ΚΑΤΩ από τον Νόμο, ζει το Νόμο ως καταπίεση. Τι σημαίνει αυτό; Ότι ο μόνος τρόπος να υπάρξει κανείς σαν άνθρωπος, και όχι σαν προηγμένο θηλαστικό, είναι να αγαπήσει τον Νόμο ως θεραπεία του, να ζήσει ΜΕ τον Νόμο, και να πεθάνει για ένα ιδανικό. Η αυτόβουλη θυσία αψηφά ακόμη και την ίδια την φύση. Άλλωστε δεν ερωτευόμαστε ποτέ από υπολογισμό ή κατόπιν έλλογης απόφασης, αλλά ξεχνώντας τον εαυτό μας.

Πρώτος ξέχασε τον εαυτό του ο Χριστός.

Αγαπώντας Τον ξεχνάμε (κατά μίμησην Εκείνου ή όσο τέλος πάντων Τον μιμούμαστε) κι εμείς τον εαυτό μας κι έτσι μπορούμε να αγαπάμε τους άλλους. Ο ένας τον άλλον, εν προκειμένω στην συζυγία, αλλά και σε κάθε έκφραση ζωής. Τότε όταν αυτοί που αγαπάμε μας εκτιμούν και μας αναγνωρίζουν γίνεται η ζωή παραδεισένια, όχι από την έλλειψη προβλημάτων, αλλά από την αίσθηση διάφανης συμπόρευσης με αφίλαυτη αγάπη.

Ο Ισαάκ και η Ρεβέκκα στις προσευχές μας πριν λίγο παρακλήθηκαν να συμπροσευχηθούν! Ισαάκ σημαίνει χαμόγελο και Ρεβέκκα υπομονή. Όπλα χρήσιμα για τον δρόμο που αρχίσατε. Όχι απλώς και μόνον χρήσιμα! Όλα τα ανθρώπινα η σφύρα του πανδαμάτορος χρόνου τα συντρίβει, τα λιώνει και τα αφανίζει. Το σώμα, την ομορφιά, τις αντοχές, το μυαλό… Όμως στην χαρούμενη διάθεση και στην υπομονή ο χρόνος λειτουργεί ως σφυρηλάτηση! Δεν τα αφανίζει. Τα μορφοποιεί και τους προσθέτει αντοχή.

Όλοι εμείς, οι δικοί σας (εξ αίματος και εκ διαθέσεως), σας ευχόμαστε τρία πράγματα:

α. υγιά αγάπη του Νόμου του Χριστού·

β. μίμηση της θυσίας Του· και

γ. τον Ισαάκ και την Ρεβέκκα μόνιμους συγκατοίκους σας!!

Αμήν.

Πηγή: https://anastasiosk.blogspot.com/2022/09/blog-post_938.html#more

Εάν από μικρό παιδί κουβαλάς την πληγή της ενοχής…

Εάν από μικρό παιδί κουβαλάς την πληγή της ενοχής, εάν βαστάς το μαρτύριο της ευαισθησίας, εάν τα μάτια σου δακρύζουν στην ομορφιά και την αγάπη, εάν ζητάς μια αγκαλιά να ξαποστάσεις τους εφιάλτες της ύπαρξης σου, πρόσεξε σε ποιον παπά θα εξομολογηθείς ή θα ζητήσεις συμβουλές.

Προσευχήσου, αναζήτησε, όχι τον σπουδαίο, το όνομα, τον “αγιορείτη”, τον διορατικό, προορατικό και θαυματοποιό. 

Τίποτε από αυτά. Έναν παπά που να ζει τον Χριστό στην καρδιά και την ζωή του.

Που σημαίνει, αγαπητικό και ταπεινό, αυτό που λέει το γεροντικό, να έχει καρδιά! Καρδιά ανθρώπου!

Άκου τον άγιο Ιωάννη της Κλίμακος, “μην αναζητάτε προγνώστας, μα ταπεινούς ανθρώπους της καρδιάς”.

Πρόσεχε μη σε γεμίσουν ενοχές και μόνο για το ότι ζεις και αναπνέεις. Μην προβάλουν πάνω σου τις δικές τους σκιές.

Εγώ έκανα πολλά λάθη στις επιλογές μου και τα πλήρωσα ακριβά.

Μια φορά, ένας παππούλης, από αυτούς που γνωρίζουν εμπειρικά και βιωματικά τον Θεό, για αυτό και έχουν αγάπη, ταπείνωση και απίστευτη ελευθερία, μου, είπε σχεδόν με δάκρυα στα μάτια “το ύφασμα σου, ήταν από μετάξι.

Στο τράβηξαν άτσαλα και βίαια και το έσκισαν. Τώρα θα προσπαθήσουμε να το ράψουμε. Μα η πληγή θα φαίνεται…»

Άγιος Εφραίμ ο Κατουνακιώτης

Πηγή: https://anastasiosk.blogspot.com/2022/09/blog-post_186.html#more