Αντιμετώπιση των ασθενειών και απόκτηση της θείας Χάρης

Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης (1906-1991)

Επιμέλεια Στέλιος Κούκος

Πολλή ωφέλεια έχομε απ’ τις ασθένειες, αρκεί να τις υπομένομε χωρίς γογγυσμό και να δοξάζομε τον Θεό, ζητώντας το έλεός Του.

Οι ασθένειες μάς βγάζουν σε καλό, όταν τις υπομένομε αγόγγυστα, παρακαλώντας τον Θεό να μας συγχωρήσει τις αμαρτίες και δοξάζοντας το όνομά Του.

Όταν αρρωστήσομε, το θέμα δεν είναι να μην πάρομε φάρμακα ή να πάμε να προσευχηθούμε στον Άγιο Νεκτάριο.

Όταν είμαστε άρρωστοι ξέρετε τι πρέπει να κάνομε; Να παρακαλάμε τον Θεό να συγχωρήσει τις αμαρτίες μας. Κι ο Θεός επειδή θα τον παρακαλάμε πονεμένοι και ταπεινωμένοι, θα μας συγχωρήσει τις αμαρτίες και θα μας κάνει καλά και στο σώμα.

Αλλά προσέξτε! Να μην προσεύχεστε με υστεροβουλία, να μη λέτε, «Θεέ μου, συγχώρησε τις αμαρτίες μου», και το μυαλό σας να είναι προσκολλημένο στη σωματική σας ασθένεια. Μια τέτοια προσευχή δεν θα έχει αποτέλεσμα.

Όταν προσεύχεστε, να ξεχνάτε τη σωματική σας αρρώστια, να την αποδέχεσθε σαν κανόνα, σαν επιτίμιο, για την άφεση των αμαρτιών σας. Για τα παρά πέρα μην ανησυχείτε· αφήστε τα στον Θεό και ο Θεός ξέρει την δουλειά Του.

Πρέπει να ξέρομε και το άλλο μυστικό· ν’ αγωνιστούμε ν’ αποχτήσομε την χάρι του Θεού. Αυτό είναι το μυστικό. Τα άλλα θα μας τα διδάξει η χάρις, δηλαδή το πώς θα αφεθούμε στον Χριστό.

Εμείς, δηλαδή, περιφρονούμε την ασθένεια, δεν τη σκεπτόμαστε, σκεπτόμαστε τον Χριστό απαλά, ανεπαίσθητα, ανιδιοτελώς κι ο Θεός κάνει το θαύμα Του προς το συμφέρον της ψυχής μας.

Όπως λέμε στην Θεία Λειτουργία, «πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα».

Αλλά πρέπει να θέλομε να περιφρονήσομε την ασθένεια. Αν δεν θέλομε, είναι δύσκολο, δεν μπορούμε να πούμε, «την περιφρονώ».

Κι έτσι, ενώ νομίζομε ότι την περιφρονούμε κι ότι δεν της δίνομε σημασία, εμείς της δίνομε, την έχομε στο μυαλό μας συνέχεια και δεν μπορούμε να έχομε μέσα μας μια ήρεμη κατάσταση.

Και αυτό θα σας το αποδείξω. Λέμε: «Πιστεύω ότι θα με θεραπεύσει ο Θεός. Δεν παίρνω φάρμακα. Έτσι θα το κάνω, θα μείνω όλη νύκτα άγρυπνος και θα Τον παρακαλέσω γι’ αυτό το θέμα. Θα μ’ ακούσει ο Θεός».

Προσευχόμαστε όλη τη νύκτα, παρακαλούμε, δεόμαστε, ζητάμε, φωνάζομε, εκβιάζομε τον Θεό κι όλους τους αγίους να μας κάνουνε καλά. Εκβιάζομε μέρα και νύκτα. Τρέχομε από ’δω κι από ’κει.

Ε, δεν δείχνομε με όλα αυτά ότι δεν την έχομε περιφρονήσει την αρρώστια;

Όσο επιμένομε και εκβιάζομε τους αγίους και τον Θεό να γίνομε καλά, τόσο ζούμε την αρρώστιά μας. Όσο ενδιαφερόμαστε να τη διώξομε, τόσο τη ζούμε. Γι’ αυτό δεν γίνεται τίποτα κι εμείς έχομε την εντύπωση ότι θα γίνει οπωσδήποτε ένα θαύμα. Κι όμως στην πραγματικότητα δεν το πιστεύομε κι έτσι δεν γινόμαστε καλά.

Προσευχές κάνομε, δεν παίρνομε φάρμακα· όμως δεν ηρεμούμε και το θαύμα δεν γίνεται. Μα θα πεις: «Δεν πήρα το φάρμακο, πώς δεν πιστεύω»; Κι όμως στο βάθος υπάρχει μέσα μας αμφιβολία και φόβος και σκεπτόμαστε: «Άραγε θα γίνει αυτό»;

Εδώ ισχύει το Γραφικό: «Εάν έχητε πίστιν και μη διακριθήτε, ου μόνον το της συκής ποιήσετε, αλλά καν τω όρει τούτω είπητε άρθητι και βλήθητι εις την θάλασσαν, γενήσεται».

Όταν η πίστη είναι πραγματική, είτε παίρνεις φάρμακο είτε δεν παίρνεις θα ενεργήσει. Και με τους γιατρούς και τα φάρμακα ο Θεός ενεργεί.

Λέγει η «Σοφία Σειράχ»: «Τίμα ιατρόν προς τα χρείας αυτού τιμαίς αυτού. Και γαρ αυτόν έκτισε Κύριος. Κύριος έκτισεν εκ γης φάρμακα και ανήρ φρόνιμος ου προσοχθιεί αυτοίς. Και ιατρώ δος τόπον, και γαρ αυτόν έκτισε Κύριος. Και μη αποστήτω σου. Και γαρ αυτού χρεία».

Είναι, όμως, εγωισμός, πονηρή ενέργεια, να νομίζετε ότι ο Θεός θα κάνει, κατ’ εξαίρεσιν από τους πολλούς, θαυματουργική επέμβαση σε σάς και να αρνείσθε την ιατρική βοήθεια. Ο Θεός κάνει θαύματα και τώρα, αλλά εσείς δεν πρέπει να το προσδοκάτε για τον εαυτόν σας.

Άλλωστε και μέσω των γιατρών ο ίδιος ο Θεός ενεργεί. Όταν αρρωσταίνουμε, για να μην κάνομε λάθη, πρέπει να ακολουθούμε και τις οδηγίες της ιατρικής και της λογικής. Πάνω απ’ όλα, όμως, ν’ ακολουθούμε το θέλημα του Θεού και να έχομε εμπιστοσύνη στην αγάπη Του.

Όλο το μυστικό είναι η πίστη· αδιάκριτη, απαλή, απλή και αφελής. «Εν απλότητι και αφελότητι καρδίας». Δεν είναι θέμα επιβολής. Την «επιβολή» μπορεί να την έχει ένας φακίρης -αυτή η λέξη δεν ακούγεται καλά.

Να έχομε πίστη ότι ο Θεός μας υπεραγαπά κι ότι θέλομε να γίνομε δικοί Του. Γι’ αυτό επιτρέπει τις ασθένειες, μέχρι να παραδοθούμε μ’ εμπιστοσύνη σ’ Αυτόν. 

Πηγή: Απόσπασμα από το βιβλίο του Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, «Λόγοι περί ασθενείας και παρακλήσεως» των εκδόσεων Ιεράς Μονής Χρυσοπηγής Χανιά.

pemptousia.gr

ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (4ο)

+ Μητροπ. Πρ. Φλωρίνης, Αυγουστίνου Καντιώτου

Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ

«Καὶ ἐλάλει αὐτοῖς τὸν λόγον» (Μᾶρκ. 2,2)

Ἀκούσατε, ἀγαπητοί μου, τὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο εὐαγγέλιο. Διηγεῖται, πῶς ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς θεράπευσε ἕνα παραλυτικό. Ἀλλ᾿ ἐκτὸς ἀπὸ τὸ θαῦμα αὐτό, τὰ ἄλλα θαύματα ποὺ ἀναφέρει τὸ Εὐαγγέλιο, καὶ ὅσα ἔκαναν καὶ κάνουν ἡ ὑπεραγία Θεοτόκος καὶ οἱ ἅγιοι, ὑπάρχουν κι ἄλλα θαύματα, θαύματα ἀόρατα. Καὶ ἐκεῖνα εἶνε πολὺ ἀνώτερα. Ποιά εἶν᾿αὐτά; Ἀόρατα θαύματα.

Ὅταν ἀκούγεται κήρυγμα καὶ κάποια ἐσωτερικὴ ἀλλοίωσι συντελῆται σὲ μιὰ καρδιά, αὐτὸ δὲν εἶνε ἕνα ἀόρατο θαῦμα, ποὺ γίνεται διὰ τῆς ἐνεργείας τοῦ ἁγίου Πνεύματος; Ἢ ὅταν ὁ ἁμαρτωλὸς πηγαίνῃ στὸν πνευματικὸ καὶ ἐξομολογῆται τὰ ἁμαρτήματά του εἰλικρινῶς, κι ἀνοίγουν οἱ οὐρανοὶ κι ἀκούγεται ἡ φωνὴ «Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου»; (Μᾶρκ. 2,5· βλ. καὶ Ματθ. 9,2), δὲν εἶνε κι αὐτὸ ἕνα ἀόρατο θαῦμα;

Ἤ, ἀκόμη μεγαλύτερο, ὅταν τὴν ὥρα τῆς θείας λειτουργίας ἀκοῦμε «Τὰ σὰ ἐκ τῶν σῶν…», καὶ πάνω στὴν ἁγία τράπεζα τὸ ψωμὶ γίνεται σῶμα καὶ τὸ κρασὶ γίνεται αἷμα τοῦ Χριστοῦ μας, δὲν εἶνε αὐτὸ ἕνα ἀόρατο θαῦμα; Ὥστε λοιπὸν ἐκτὸς ἀπὸ τὰ ὁρατά, ποὺ εἶνε λίγα, ὑπάρχουν κι ἄλλα πολλὰ ἀόρατα θαύματα. Δὲν θὰ σᾶς μιλήσω γιὰ τὸ ὁρατὸ θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ παραλυτικοῦ. Θὰ σᾶς πῶ γιὰ τὸ ἀόρατο ἐκεῖνο θαῦμα ποὺ συντελεῖται μέσα στὶς καρδιὲς ἀπὸ τὴν ἀκρόασι τοῦ θείου λόγου. Ἄλλωστε τὸ εὐαγγέλιο μᾶς δίνει ἀφορμὴ καὶ γι᾽αὐτό. Διότι ποῦ ἔκανε τὸ ὁρατὸ θαῦμα ὁ Κύριός μας; Μέσα στὸ σπίτι. Καὶ τί ἔκανε ἐκεῖ πρὶν κάνῃ τὸ θαῦμα; Ὁ εὐαγγελιστὴς Μᾶρκος λέει· «Καὶ ἐλάλει αὐτοῖς τὸν λόγον» (Μᾶρκ. 2,2), ἐκήρυττε τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ.

Ὁ λόγος τοῦ Κυρίου μας, ἀδελφοί μου, δὲν εἶνε ὅπως ὁ λόγος τῶν φιλοσόφων, τῶν ῥητόρων, τῶν κοσμικῶν ἀνθρώπων. Ὁ λόγος τοῦ Κυρίου ἔχει χάρι καὶ ἕλξι, προκαλεῖ θεῖο ῥῖγος, παλμὸ αἰωνιότητος. Εἶνε μαγνήτης. Ἀπόδειξις ὅτι, μόλις ὁ λαὸς τῆς Καπερναοὺμ ἄκουσε ὅτι ὁ Χριστὸς εἶνε σὲ κάποιο σπίτι, ἀμέσως συγκεντρώθηκαν ἐκεῖ πλήθη. Διψοῦσαν γιὰ τὴν ἀλήθεια. Καὶ γέμισε, λέει, τὸ σπίτι μέχρι καὶ τὸ προαύλιο. Βελόνα νὰ ἔρριχνες, δὲν ἔπεφτε κάτω. Ὅλοι κρέμονταν ἀπὸ τὰ χείλη τοῦ Θεανθρώπου.

«Καὶ ἐλάλει αὐτοῖς τὸν λόγον». Ὁ Χριστὸς εἶχε τὴ διδασκαλία ὡς κύριο ἔργο. Ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ ἐξῆλθε στὸν δημόσιο βίο μέχρι τέλους τὸ κήρυγμα ἦταν ἡ κυρία ἀποστολή του. «Καὶ ἐλάλει αὐτοῖς τὸν λόγον». Μιλοῦσε στὰ σπίτια, ὅπως βλέπουμε σήμερα. Μιλοῦσε στὰ προπύλαια τοῦ ναοῦ τοῦ Σολομῶντος, στὶς πλατεῖες καὶ τοὺς δρόμους, στὴν ἔρημο, στὰ ἀκρογιάλια. Μίλησε κάποτε καὶ παρὰ τὸ φρέαρ Συχὰρ μὲ τὴν ἁμαρτωλὴ Σαμαρείτιδα. Ὁ Χριστὸς μιλοῦσε παντοῦ. Κάθε τόπος ποὺ στεκόταν, γινόταν βῆμα καὶ ἄμβωνας. Κι αὐτὸς ἀκόμη ὁ σταυρός, ὅπου τὸν ὕψωσαν, ἔγινε παγκόσμιος ἄμβωνας, κι ἀπὸ᾿κεῖ εἶπε τοὺς ἑπτὰ ἐκείνους λόγους τοῦ σταυροῦ, ποὺ ἔχουν βάθος ἀνεξιχνίαστο. «Καὶ ἐλάλει αὐτοῖς τὸν λόγον».

Ὄχι δὲ μόνο ὁ ἴδιος, ἀλλὰ καὶ στοὺς μαθητάς του ὡς κυρία ἀποστολὴ ὥρισε τὸ κήρυγμα. Τί τοὺς εἶπε· «Πορευθέντες εἰς τὸν κόσμον ἅπαντα κηρύξατε τὸ εὐαγγέλιον πάσῃ τῇ κτίσει» (Μᾶρκ. 16,15), «διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν» (Ματθ. 28,20). Αὐτὴ ἦταν ἡ ἀποστολή τους, καὶ τὴν ἐξετέλεσαν. Ἀλλὰ καὶ οἱ διδάσκαλοι καὶ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας κύριο ἔργο εἶχαν τὸν θεῖο λόγο. Δὲν δίδασκαν μόνο τὶς Κυριακὲς καὶ τὶς μεγάλες ἑορτές· δίδασκαν καθημερινῶς. Ὁ Μέγας Βασίλειος δίδασκε δύο φορὲς τὴν ἡμέρα, τὸ πρωὶ καὶ τὸ βράδυ, ὅταν ἑρμήνευε τὴν Ἑξαήμερο. Καὶ ὁ ἅγιος Γρηγόριος Θεσσαλονίκης ὁ Παλαμᾶς, ποὺ ἑορτάζουμε σήμερα, ἦταν φίλος τοῦ κηρύγματος καὶ τῆς διδασκαλίας. Γιατί, θὰ πῆτε, ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Ἐκκλησία ἀποδίδουν τόση σημασία στὸ λόγο τοῦ Θεοῦ; Ἀπαντᾷ τὸ πρῶτο (Α΄) κεφάλαιο τῆς ἁγίας Γραφῆς, ἡ ἀρχὴ τοῦ βιβλίου τῆς Γενέσεως. Ἐκεῖ βλέπουμε, ὅτι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ δημιουργεῖ. Ὅλη ἡ δημιουργία ἔγινε δι᾿ αὐτοῦ. «Αὐτὸς εἶπε, καὶ ἐγενήθησαν, αὐτὸς ἐνετείλατο, καὶ ἐκτίσθησαν» (Ψαλμ. 148,5). «Γενηθήτω φῶς· καὶ ἐγένετο φῶς» (Γέν. 1,3). Καὶ αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος, ἡ κορυφὴ τῆς δημιουργίας, βγῆκε ἀπὸ τὸ θεῖο ἐργαστήριο διὰ τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ· «Ποιήσωμεν ἄνθρωπον…» (ἔ.ἀ. 1,26). «Ἀρχή μοι καὶ ὑπόστασις τὸ πλαστουργόν σου γέγονε πρόσταγμα…» (Νεκρ. ἀκολ.)· ἀρχὴ τῆς δημιουργίας μου, λέει, ἔγινε τὸ πρόσταγμά σου, ὁ λόγος σου. Αὐτὸς εἶπε, καὶ γεννηθήκαμε· αὐτὸς θὰ πῇ, καὶ θὰ πεθάνουμε.

Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ θεραπεύει. Στὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο ὁ παράλυτος θεραπεύθηκε ὄχι μὲ φάρμακα, δίαιτες, κλινικὲς κ.λπ., ἀλλὰ μὲ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ· «Ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου» (Μᾶρκ. 2,11). Γιά φανταστῆτε· ὅπως γυρίζεις τὸ διακόπτη κι ἀνάβεις φῶς, μὲ τόση κι ἀκόμη μεγαλύτερη εὐκολία ὁ Χριστὸς εἶπε καὶ θεραπεύθηκε. Μὲ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ λοιπὸν γίνονται τὰ πάντα.

Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ δημιουργεῖ, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ φωτίζει. Ἀπόδειξις, ὅτι ἄνθρωποι ποὺ εἶχαν ἄγνοια καὶ ζοῦσαν στὸ σκοτάδι τῆς εἰδωλολατρίας, μόλις ἄκουσαν τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, ὑπέστησαν μιὰ ὑπερφυσικὴ ἀλλοίωσι. Τὸ μυαλό τους φωτίστηκε, ἡ καρδιά τους θερμάνθηκε, ἡ θέλησί τους γαλβανίστηκε. Μετεβλήθησαν ῥιζικῶς. Ἦταν λύκοι κ᾿ἔγιναν ἀρνιά, ἦταν κοράκια κ᾿ἔγιναν περιστέρια, ἦταν κάρβουνα κ᾿ἔγιναν διαμάντια. Δὲν εἶνε λόγια αὐτά. Διαβάστε τοὺς βίους τῶν ἁγίων, νὰ τὸ δῆτε. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶνε φῶς. «…Διότι φῶς τὰ προστάγματά σου ἐπὶ τῆς γῆς», λέει ὁ προφήτης Ἠσαΐας (Ἠσ. 26,9). Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ δημιουργεῖ, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ φωτίζει, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἀφυπνίζει. Ὅπως στὸ σπίτι βάζεις ξυπνητήρι καὶ ξυπνᾷς, ὅσο βαθειὰ κι ἂν κοιμᾶσαι, γιατὶ ἔχεις ἐργασία, καὶ ὅπως στὸ στρατὸ ἡ σάλπιγγα σημαίνει ἐγερτήριο, ἔτσι μέσα στὴν Ἐκκλησία ξυπνητήρι καὶ σάλπιγγα εἶνε ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ κρατεῖ σὲ ἐγρήγορσι καὶ ὁπλίζει μὲ τὴ ῥομφαία τοῦ πνεύματος τοὺς μαχητὰς τῆς Ἐκκλησίας –ὅπως ἦταν οἱ πατέρες–, γιὰ νὰ καταδιώξουν τὶς αἱρέσεις.

Ἀφαιρέστε, ἀδελφοί μου, ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, κατεβάστε ἀπὸ τὸν ἄμβωνα τοὺς κήρυκες, καὶ τότε τί θὰ συμβῇ; Ὅ,τι καὶ στὸ μαντρί, ὅταν λείψουν τὰ σκυλιά. Ποιμενικὰ σκυλιὰ τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ γαυγίζουν καὶ διώχνουν τοὺς λύκους τῶν αἱρέσεων, εἶνε οἱ κήρυκες. Ἀλλοίμονο στὸ μαντρὶ ἂν λείψουν τὰ σκυλιά, κι ἀλλοίμονο στὴν ἐκκλησία ἂν στερῆται τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ.

Ἰδού τί σημασία ἔχει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Γι᾿ αὐτὸ οἱ ἱερεῖς, οἱ ἐπίσκοποι, οἱ θεολόγοι, οἱ ἱεροκήρυκες, ἔχουν χρέος νὰ κηρύττουν. Ἀλλὰ καὶ οἱ Χριστιανοὶ ἔχουν χρέος ν᾿ ἀγαποῦν τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἀληθινὸς Χριστιανός, λέει ὁ Μέγας Βασίλειος, πρέπει νά᾿χῃ πολλὰ προσόντα. Πρέπει νά᾿νε πρᾷος, ὑπομονετικός, ἀνδρεῖος καὶ γενναῖος, εὔσπλαχνος καὶ ἐλεήμων, φιλαλήθης, ἄνθρωπος αὐταπαρνήσεως. Πρέπει… Δεκαπέντε πρέπει, δεκαπέντε προσόντα, ἀριθμεῖ ὁ Μέγας Βασίλειος σὲ μιὰ θαυμάσια ὁμιλία γιὰ τὸ ποιός εἶνε ὁ πραγματικὸς Χριστιανός. Πάνω ἀπ᾿ ὅλα ὅμως, τὸ γνώρισμα τοῦ ἀληθινοῦ Χριστιανοῦ εἶνε, ν᾿ ἀγαπᾷ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ. Δεῖξτε μου ἕναν ἄντρα ἢ μιὰ γυναῖκα, ποὺ ἀγαπᾷ κι ἀκούει τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ· γι᾿ αὐτοὺς δὲν ἀμφιβάλλω. Ἄνθρωπος ποὺ ἀρέσκεται νὰ διαβάζῃ Εὐαγγέλιο, ποὺ θεωρεῖ πνευματικὴ ἀπόλαυσι νὰ τρέχῃ στὸ κήρυγμα –«Ὡς γλυκέα τῷ λάρυγγί μου τὰ λόγιά σου, ὑπὲρ μέλι τῷ στόματί μου» (Ψαλμ. 118,103)–, αὐτὸς δὲν μπορεῖ παρὰ θὰ βαδίσῃ τὸ δρόμο τῆς ἀρετῆς. Ὅταν πάλι δῆτε ἄνθρωπο νὰ μὴν ἀνοίγῃ Εὐαγγέλιο, νὰ μὴ θέλῃ ν᾿ ἀκούσῃ λόγο Θεοῦ καὶ μόλις παρουσιάζεται ὁ κήρυκας τοῦ εὐαγγελίου αὐτὸς νὰ φεύγῃ ἀπὸ τὴν ἐκκλησία, αὐτὸς δὲν ἀγαπάει τὸ Θεό. Διότι ὅποιος ἀγαπάει τὸ Θεό, ἀγαπάει καὶ τὰ λόγια του. Ἀδελφοί μου! Ὅταν κάποιος δὲν ἔχῃ ὄρεξι γιὰ φαγητό, αὐτὸ σημαίνει ὅτι δὲν εἶνε γιὰ ζωή, καὶ τὸν κλαίει τὸ σπίτι του. Ἔτσι καὶ στὰ πνευματικά. Ἄρτος, μάννα οὐράνιο, εἶνε ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Χριστιανὸς ποὺ δὲν ἔχει ὄρεξι γιὰ λόγο Θεοῦ, τὸν ἄρτο τῶν ἀγγέλων «ᾧ τρέφονται ψυχαὶ Θεὸν πεινῶσαι», αὐτὸς εἶνε γιὰ φέρετρο, γιὰ τὸν ᾅδη, γιὰ τὴν κόλασι. Γι᾿ αὐτὸ ἀγαπᾶτε, ἀκοῦτε καὶ μελετᾶτε τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι θὰ αὐξάνῃ ἡ Ἐκκλησία καὶ θὰ δοξάζεται ὁ Χριστὸς μαζὶ μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο, εἰς αἰῶνας αἰώνων.

Εκτός ελέγχου η νεανική βία

Οι σκηνές που διαδραματίζονται στα σχολεία αλλά και στις γειτονιές των ελληνικών πόλεων θυμίζουν στιγμιότυπα από ταινίες βίας, αλλά, δυστυχώς, είναι αληθινές. Χθες, προστέθηκε ακόμα ένας κρίκος στην αλυσίδα της παρακμής που έχει παγιδέψει τη νεολαία. Δεκαεννιάχρονος από τη Γεωργία εισέβαλε σε γυμνάσιο στην Κυψέλη, χτύπησε με σφυρί 18χρονο μαθητή από τη Νιγηρία και μαχαίρωσε τον διευθυντή του σχολείου. Η είδηση, σε αυτήν την περίπτωση, είναι ταυτόχρονα και ένα σχόλιο για το πόσο ανέφικτος είναι ο στόχος της αρμονικής συνύπαρξης ετερόκλητων πληθυσμιακών συνόλων σε μια κοινωνία.

Ωστόσο, δεν είναι περιστατικά όπως το προαναφερθέν το μόνο πρόβλημα που απασχολεί την ελληνική νεολαία. Δεν είναι μόνο η λαθρομετανάστευση που υπονομεύει τα θεμέλια της ελληνικής κοινωνίας, ούτε θα αντιμετωπιστεί το ζήτημα της νεανικής βίας αν απογκετοποιηθούν τμήματα των πόλεων, στα οποία έχουν συγκεντρωθεί εκατοντάδες χιλιάδες αλλοδαποί.

Το πρόβλημα είναι βαθύτερο και απλώνεται σε όλες τις πτυχές του συλλογικού και ατομικού βίου. Πολλά από τα παιδιά, τους εφήβους και τους νέους στην εποχή μας μεγαλώνουν στον… αυτόματο πιλότο. Οι γονείς είναι απασχολημένοι κυρίως με το σισύφειο έργο του βιοπορισμού και προσπαθούν να καλύψουν πολλές υποχρεώσεις με περιορισμένα έσοδα. Οι νέοι περνούν την ώρα τους καρφωμένοι μπροστά από τις οθόνες των φορητών τηλεφώνων τους και των υπολογιστών τους και «καταβροχθίζουν» πρόθυμα πολιτισμικά υποπροϊόντα, που παρουσιάζουν το κακό σαν καλό, την παρακμή σαν πρόοδο, τη διαφθορά σαν αρετή. Ενα από τα χαρακτηριστικά παραδείγματα τοξικού πολιτισμικού υποπροϊόντος είναι η «μουσική» τραπ, η οποία εκθειάζει το εμπόριο ναρκωτικών και την εκπόρνευση, τη χρήση των γυναικών σαν αντικείμενα, την άσκηση βίας και τη συμμετοχή σε συμμορίες και γενικά κάθε μορφή παραβατικότητας. Επιπλέον τα σχολεία λειτουργούν περισσότερο σαν εξεταστικά κέντρα και εκπαιδευτήρια για την προσωρινή αποστήθιση πληροφοριών και όχι γνώσεων – ενώ το κράτος παρακολουθεί αδιάφορο τις αρνητικές εξελίξεις.

Κοντολογίς, για να αντιμετωπιστεί καίρια το πρόβλημα της βίας, πρέπει να ασχοληθούν με αυτό οι καθ’ ύλην αρμόδιοι. Πρώτα οι γονείς κι έπειτα οι εκπαιδευτικοί και το κράτος.

dimokratia.gr27|03|2024

Το κακό πανηγυρίζει μα το καλό γυρίζει !

π. Διονύσιος Ταμπάκης

ΠΑΠΟΥΛΗ μου καλέ,τί ἐγκατάλειψη και μοναξιὰ εἶναι αὐτή; Έχει ἀποσυρθεῖ πιὰ ὁ Θεὸς ἀπὸ τὰ χάλια μας.Το κακὸ θεριεύει, οἱ δαίμονες ὀργιάζουν  καὶ οἱ ἄνθρωποι  και οι άρχοντες του κόσμου λυσσάνε για νὰ ξεσχίσουν την Ἐκκλησία καὶ τὴν πίστη μας καὶ ἀπὸ ψηλὰ καμιὰ παρηγοριά,κανένα σημάδι. Οὔτε τιμωρία, μόνο μωρία ἀτέλειωτη παντοῦ.» ὁ Νόμος ἠσθένησεν, ἀργεῖ τὸ Εὐαγγέλιον…»

-Ὁ Θεὸς δὲν ἐγκαταλείπει. Εμείς Τὸν ἐγκαταλείψαμε. Καὶ ὀφείλουμε όπως ὁ Κύριός μας καὶ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστὸς ἤπιε τὸ ἀπαρηγόρητον του Σταυροῦ, νὰ τὸ γευθοῦμε και ἐμεῖς, μία στάλα ἀπὸ τὴν ἁγία Θεοεγκατάλειψη, τώρα στὰ ἔσχατα τοῦ Γολγοθᾶ ποὺ ζοῦμε .

Γιὰ κοίτα τὴν Μεγάλη Παρασκευή .Οὔτε Ἄγγελος ἐξ ουρανοῦ ἔρχεται για νὰ Τὸν ἐνισχύσει ὅπως στὴν Γεθσημανή. Ούτε κάποιος φίλος ἔρχεται γιὰ νὰ τὸν παραμυθήσει. Πουθενά παράκληση. Ἀκόμη και οἱ σεισμοὶ καὶ τὰ  καὶ τὸ σκοτάδι τοῦ ἥλιου οἱ πέτρες μετά, αφού ξεψυχήσει , σχίζονται  καὶ διαμαρτύρονται. Όλα μοναχὸ τὸν ἀφήνουν. Μόνον  σιγή. Ο Θεὸς Πατέρας σιωπᾶ. Τὰ πάντα σιγοῦν.
Μὰ μετὰ ἀπὸ τρεὶς ημέρες φωνάζει ὅλο τὸ σύμπαν .Μέχρι καὶ αὐτὸς ὁ ἄψυχος ἅδης  κράζει καὶ ὁ θάνατος θανατώνεται!

Θέλει ὅμως πίστη καὶ ὑπομονή. Διότι  τώρα ζοῦμε στὸ Θεϊκὸ θέλημα τῆς ἐγκατάλειψης.

Και ὁ Νῶε ἐν ὅσῳ ἔφτιαχνε την Κιβωτὸ σὲ Θεοεγκαλάλειψη βρίσκονταν ὅταν ὅλοι τὸν κοροϊδεύανε και τὸν περιγελοῦσαν. Μα ἐκεῖνος λειτουργοῦσε μὲ τὴν ἁπλὴ πίστη. Αν πήγαινε ὅμως μονάχα μὲ τὴν λογικὴ θὰ ἔφτιαχνε μὲ τὰ ξύλα τῆς κιβωτοῦ κανένα ἐξοχικὸ γιὰ νὰ παραθερίσει και νὰ καλοπερνάει .

Ἂς πανηγυρίζει λοιπὸν τὸ κακό, σύντομα ὅμως γυρίζει τὸ καλὸ καὶ ὁ νικητὴς Χριστὸς  θὰ φέρει τὴν αἰώνια Βασιλεία Του.  

https://aktines.blogspot.com/2024/03/blog-post_665.html#more

«ΑΔΕΞΙΕΣ… ΔΕΞΙΟΤΗΤΕΣ – Συμπεριληπτική Σεξουαλική Διαπαιδαγώγηση – Τι μαθαίνουν τα παιδιά…»

Παναγιώτας Χατζηγιαννάκη, Ιατρού,

Μέλους του κινήματος «Μαμά, Μπαμπάς και Παιδιά»

Το κίνημα υπέρ της παραδοσιακής οικογένειας «Μαμά, Μπαμπάς και Παιδιά» σε συνεργασία με την «Πανελλήνια Ένωση Φίλων των Πολυτέκνων», προχωρήσαμε στην παρούσα έκδοση με τίτλο «Αδέξιες Δεξιότητες – Συμπεριληπτική Σεξουαλική Διαπαιδαγώγηση – Τί μαθαίνουν τα παιδιά…» γενόμενοι αποδέκτες των διαστρεβλωμένων απόψεων σχετικά με την ανθρώπινη σεξουαλικότητα που κατακλύζουν προοδευτικά τα σχολεία μας. Ψεύδη και αθλιότητες διδάσκονται στα παιδιά μας ως να είναι οι πλέον έγκυρες επιστημονικές θέσεις, στα πλαίσια των «σεξουαλικών δεξιοτήτων», διαβρώνοντας μέρα με τη μέρα τις ψυχές και τα σώματά τους.

Η αρχική ενημέρωση για την αναπαραγωγή, την οικογένεια, την αποφυγή της άμβλωσης, τη πρόληψη της κακοποίησης και των σεξουαλικώς μεταδιδόμενων νοσημάτων, σύντομα έδωσε την θέση της στην κατάργηση των «αναχρονιστικών στερεοτύπων του φύλου», στην προβολή της αντισύλληψης και του τακτικού ελέγχου για τα -αναπόφευκτα πλέον- σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα.

Αλλά δεν σταμάτησε εκεί. Τώρα πλέον τα παιδιά μας διδάσκονται ότι είναι φυσιολογικό να αμφισβητούν το φύλο τους, το βασικότερο στοιχείο της βιολογικής τους υπόστασης, αυτό που καθορίζει κατά κύριο λόγο τη προσωπική τους ταυτότητα.

Μαθαίνουν ότι μπορούν να το αλλάζουν, να αλλάζουν ταυτότητες, συντρόφους, να αμφισβητούν τους γονείς, να προσφέρουν το κορμάκι τους στις σεξουαλικές εξερευνήσεις και τα παιχνίδια των άπληστων επιτήδειων, να προβάλλουν στο διαδίκτυο ό,τι έχουν πιο προσωπικό προς τέρψη των καταναλωτών του σεξ, να εκτίθενται σωματικά και να παρακολουθούν και άλλους να κάνουν τα ίδια, ώστε να παίρνουν και να δίνουν «ικανοποίηση». Θα μάθουν ότι είναι φυσιολογικό να παντρεύονται το ίδιο φύλο, να ζουν με τις ασθένειες, να παρέχουν με ανταλλάγματα το σώμα τους, να σκοτώνουν τα αγέννητα μωρά τους, να εμπαίζουν την χριστιανική τους πίστη, να εμπιστεύονται την πορεία της ζωής τους στους σεξουαλικούς τους εκπαιδευτές.

Αλίμονο αγαπητοί μας γονείς! Τί δυστυχία επιφυλάσσεται για τα παιδιά μας; Πώς μπορούμε να δεχθούμε αυτές τις αθλιότητες; Δεν χρειάζεται ειδική επιστημονική κατάρτιση ούτε παιδαγωγική ευφυΐα για να αντιληφθούμε τον όλεθρο που τα περιμένει. Μέσα από το παρόν κείμενο σας προσφέρουμε την αναγκαία πληροφόρηση ώστε να κινηθείτε όπως σας υποδεικνύει η συνείδηση και η αγάπη σας προς τα παιδιά σας.

Εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας προς την «Πανελλήνια Ένωση Φίλων των Πολυτέκνων» και ιδιαίτερα προς τον Διευθυντή της και άοκνο αγωνιστή υπέρ της παραδοσιακής οικογένειας κ. Ιωάννη Θαλασσινό, Μαθηματικό και συγγραφέα, ο οποίος επιμελήθηκε εξαιρετικά την παρούσα έκδοση. Η συνεργασία μας υπήρξε άριστη και αισθανόμαστε την ανάγκη να εκφράσουμε δημόσια τις ευχαριστίες μας. Είναι κοινός στόχος μας να βλέπουμε τα παιδιά μας ευτυχισμένα μέσα στις οικογένειές τους ή στην μοναχική κατά Θεόν ζωή τους, άξιους πολίτες αυτού του κόσμου και κυρίως της αιώνιας βασιλείας του Θεού!

Πληροφορίες για το βιβλίο

Οι «Αδέξιες Δεξιότητες» απευθύνονται σε γονείς, εκπαιδευτικούς, αλλά και σε νέους- νέες που θέλουν να ενημερωθούν και να προστατέψουν τα παιδιά. Δεν απευθύνεται σε παιδιά.

Το βιβλίο επιμελήθηκε και εξέδωσε η «Πανελλήνια Ένωση Φίλων των Πολυτέκνων» (Π.Ε.ΦΙ.Π.) και διανέμεται δωρεάν μέχρι 2 αντίτυπα. Για παραγγελίες μεγαλυτέρου αριθμού αντιτύπων, το κάθε αντίτυπο θα χρεώνεται σε τιμή κόστους, 2 ευρώ έκαστο + τα ταχυδρομικά.

Μπορείτε να απευθυνθείτε:

Π.Ε.ΦΙ.Π., Ακαδημίας 78Δ, 106 78 Αθήνα,

τηλ. 210.38.38.496, 210.38.22586,

email: info@pefip.gr

Ιστοσελίδα: www.pefip.gr