Η ΦΑΝΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Εμφανίσω αυτώ εμαυτόν (Ίωάν. 14,21).
Όποιος με αναζητεί, κάνει κάτι για μένα.
Και εγώ θα τον αμείψω.
Θα του φανερώσω τον Εαυτό μου. Θα του δείξω, τί είμαι.
Αυτό είναι το μυστήριο της προσευχής.
Αύτη είναι η ελπίδα του ανθρώπου πού ψάχνει.
Αυτή είναι η πίστη εκείνου πού αναζητεί μια ζωντανή επαφή με τον Θεό.
Γι’ αυτό πάω να προσευχηθώ.
Γι’ αυτό σηκώνομαι την νύχτα και γονατίζω.
Γι’ αυτό περιμένω τον Θεό να έλθει.
Τον περιμένω, όπως τον περίμενε ο Ισραήλ.
Τον περιμένω, όπως περιμένει στο Άσμα των Ασμάτων, η Νύμφη τον Νυμφίο.
Ξέρω, ότι ο Θεός μόνος του φανερώνει τον εαυτό Του.
* σ’ εκείνον πού Τον αγαπά·
* σ’ εκείνον πού ψάχνει να Τον βρει·
* σ’ εκείνον πού κάνει το θέλημα Του.
Γι’ αυτό προσεύχομαι· και Τον περιμένω.
Ή φανέρωση Του γίνεται στον καθένα μας χωριστά. Σαν αμοιβή της αναζήτησης Του.
Γι’ αυτό και γώ ψάχνω να Τον βρω. Γι’ αυτό κάνω την προσευχή μου. Γι’ αυτό Του μιλώ. Και Τον παρακαλώ να ‘ρθή κοντά μου.
Γιατί το ξέρω. Όταν μου φανερωθεί, μου δείχνει κάτι!
* Μου δείχνει, τι είναι για μένα.
* Μου δείχνει τον Εαυτό του· και τον ουρανό.
* Μου δείχνει, τι είναι εκεί ψηλά!
* Μου δείχνει την βασιλεία. Την αξία της εσωτερικής ζωής. Την χάρη Του. Το έλεος Του.
Μόνο βλέποντας τον Χριστό, όταν μου εμφανίζει τον Εαυτό Του,
* μόνο τότε καταλαβαίνω ότι το Ευαγγέλιο Του δεν είναι ένα μήνυμα κοινωνικό ή ψυχολογικό, αλλά το μήνυμα της Βασιλείας του Θεού·
* και τότε μόνο καταλαβαίνω, ότι όταν προσεύχομαι, δεν ψάχνω για την γη· Ψάχνω για την αιώνια ζωή.
Αγίου Κοσμά του Αιτωλού
«Λυχνία» Νικοπόλεως -Δεκέμβριος 2002
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ
Ἀδελφοί μου,
Ἐγώ ὅταν ἤμουν νέος ἔκαμα μία σκέψη-λάθος. Μοῦ φάνηκε καλή καί σωστή. Καί… τήν ἐπάτησα!
Τί μοῦ ἔλεγε ὁ λογισμός μου;
-Νέος εἶμαι! Ἄς κάμω τώρα καί καμμιά ἁμαρτία! Καί ὅταν γεράσω, κάνω καί καλά ἔργα! Καί θά σωθῶ καί ἐγώ!
Αὐτήν τήν σκέψη ἔκανα!
Καί γιατί τήν… ἐπάτησα;
-Νά, γιατί! Οἱ ἁμαρτίες, ἔκαναν μέσα μου ρίζα! Ρίζωσαν μέσα μου! Καί τώρα δέν μπορῶ νά τίς ἀφήσω· καί νά κάμω τό καλό!…
Λοιπόν. Προσέχετε, μή πάθετε καί σεῖς τό ἴδιο! Φυλαχθῆτε. Μή κάνετε ἄσχημα ἔργα. Γιά νά μή ριζώσουν μέσα σας.
Κάνετε καλά ἔργα. Νά σωθῆτε.
Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ (Ἀπό τή Διδαχή Γ’).
«Λυχνία» Νικοπόλεως -Δεκέμβριος 2003
ΤΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΜΕ ΤΟΝ… ΘΕΟ!
Ένας ερημίτης προσευχόταν πολύ σκληρά και επίπονα, ζητώντας να συναντηθεί με το Θεό. Επιτέλους κατάφερε να «κλείσει» ένα ραντεβού μαζί Του. «Αύριο, πάνω στο όρος» του είπε ένας άγγελος. Την επομένη ημέρα ο ερημίτης σηκώθηκε πολύ πρωί και κοίταξε το όρος, ήταν τελείως καθαρό από σύννεφα. Ξεκίνησε, λοιπόν, χαρούμενος και με δέος, προς την κορυφή του βουνού.
Κάποια στιγμή, εκεί που περπάταγε κατά μήκος του μονοπατιού συνάντησε έναν άνθρωπο που είχε πέσει κάτω μέσα στα αγκάθια και του ζήτησε βοήθεια. «Λυπάμαι, βιάζομαι, έχω ραντεβού με τον Θεό», απάντησε ο ερημίτης και συνέχισε το δρόμο του. Λίγο πιο κάτω συνάντησε μια γυναίκα που έκλαιγε δίπλα στο άρρωστο παιδί της. «Βοήθησέ με σε παρακαλώ» του είπε. «Λυπάμαι, δεν έχω χρόνο, ο Θεός με περιμένει στην κορυφή του βουνού». Προχώρησε ακόμα πιο γρήγορα για να μην αργήσει, αλλά εκεί που το μονοπάτι έγινε πιο δύσκολο, είδε κάποιο ηλικιωμένο εξαντλημένο, που του έδινε ένα ασκί. «Δεν μπορώ να συνεχίσω άλλο, σε παρακαλώ πήγαινε να μου γεμίσεις το ασκί με νερό από την πηγή εδώ πιο κάτω. «Κάνε υπομονή, καλέ μου άνθρωπε, έχω ένα ραντεβού με τον Θεό και δεν θέλω να αργήσω»!
Όταν ο ερημίτης έφτασε επιτέλους στην κορυφή του βουνού, στην πόρτα της καλύβας, όπου επρόκειτο να συναντηθεί με τον Θεό, βρήκε κρεμασμένο ένα μήνυμα: «Συγχώρεσε με που δεν είμαι εδώ, αλλά πήγα να βοηθήσω εκείνους που δεν βοήθησες εσύ στο διάβα σου».
Πηγή: https://www.vimaorthodoxias.gr/
Ιερός Ναός Αγίου Βασιλείου Πάτρας 