Πώς η LGBTQ+ καθοδήγηση οδήγησε την κόρη μου στην αυτοκτονία

«Δεν θέλω αυτό να συμβεί σε καμία άλλη οικογένεια…» δηλώνει η μητέρα της άτυχης μαθήτριας….

17 Μαρτίου 2022,

LifeSiteNews

Jack Bingham

(LifeSiteNews) — Μια μητέρα δέχθηκε να μιλήσει σε ημερίδα του Heritage Foundation και να εξηγήσει πώς η LGBTQ+ ατζέντα του σχολικού «συστήματος» και της κυβέρνησης οδήγησε στην αυτοκτονία την έφηβη κόρης της.

Ειδικότερα, στις 7 Μαρτίου 2022, η αμερικανίδα μητέρα Abigail Martinez μίλησε για τον τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση και το δημόσιο σχολικό σύστημα κατεύθυναν την κόρη της να πιστέψει ότι είναι ένα «τρανσέξουαλ» αγόρι. Η Martinez δήλωσε ότι η υποστήριξη του LGBT τρόπου ζωής που έλαβε η κόρη της, οδήγησε τελικά ώστε η προνοιακή κοινωνική υπηρεσία DCFS της Καλιφόρνια, (Department of Children and Family Services), να απομακρύνει την έφηβη κόρη της από το σπίτι της και να καταλήξει στην αυτοκτονία.

Η Abigail περιέγραψε την κόρη της σαν το στερεότυπο «κοριτσάκι» που καθώς μεγάλωνε του άρεσε να παίζει με παραδοσιακά κοριτσίστικα παιγνίδια.

Αφού πέρασε με δυσκολίες κάποια περίοδο byllying, η κόρη της Martinez άρχισε στο Γυμνάσιο να δείχνει «σημάδια κατάθλιψης». Καθώς το παιδί πήγε στο Λύκειο, η καταθλιπτική διάθεση συνέχισε να χειροτερεύει, και η Martinez ζήτησε από το σχολείο να «προσέχει» το παιδί της.

Σύμφωνα με τη μητέρα, η κόρη της άρχισε ξαφνικά να παρακολουθεί την ομάδα «LGBT» του σχολείου και μια μέρα επέστρεψε στο σπίτι εξηγώντας στη μητέρα ότι ήταν πλέον «αγόρι». Η μητέρα καταλάβαινε ότι η κόρη της είχε πρόβλημα ψυχικής υγείας και όχι ζήτημα ταυτότητας φύλου. Οπότε ζήτησε για το παιδί της να συμβουλευτεί ψυχολόγο.

Η επιθυμία της Martinez να αναζητήσει συμβουλευτική από ψυχολόγο για την κόρη της πριν προχωρήσει σε δραστικά μέτρα προς τη μετάβαση φύλου, (όπως π.χ ορμονοθεραπεία), θεωρήθηκε «κόκκινη σημαία» από τους διευθυντές του σχολείου, που το ανέφεραν στις κοινωνικές υπηρεσίες, οι οποίες πρότειναν ότι η κόρη της «θα περνούσε καλύτερα μακριά από το σπίτι».

H κόρη της Martinez είχε «κίνητρο» να συμφωνήσει με την απομάκρυνσή της από το σπίτι, επειδή της είπαν ότι αν βρισκόταν υπό την επιμέλεια της πολιτείας της Καλιφόρνια, το κράτος θα πλήρωνε για την λεγόμενη «μετάβασή» της.

Το DCFS συμφώνησε με το σχολείο και διατύπωσε τη θέση ότι «εφόσον η μητέρα Martinez είχε επιφυλάξεις για την επιθυμία της κόρης της να ακρωτηριάσει το υγιές σώμα της και ήθελε να υποβληθεί πιο πρίν σε ψυχιατρική αξιολόγηση, ήταν ακατάλληλη να φροντίσει το παιδί της». Οπότε το DCFS απομάκρυνε το 16χρονο κορίτσι από τη φροντίδα της μητέρας.

Επετράπη στη μητέρα να επισκέπτεται την κόρη της μόνο «μία φορά το μήνα» και μόνο υπό άμεση επίβλεψη. Η μητέρα επεσήμανε ότι της δόθηκε οδηγία να μην θίγει ορισμένα θέματα στη κόρη της, συμπεριλαμβανομένων οποιονδήποτε αναφορών στον «Θεό». Η άτυχη μητέρα, συνεχίζοντας την διήγησή της μέσα σε δάκρυα, δήλωσε πως κατά τη περίοδο που η κόρη της απομακρύνθηκε από το σπίτι για τους σκοπούς της «μετάβασης», κατέληξε να αυτοκτονήσει με τραγικό τρόπο.

«Δεν έχω πια την κόρη μου… Ήταν Σεπτέμβριος του 2019… όταν αποφάσισε να αφαιρέσει τη ζωή της», δήλωσε η Martinez. «Πήγε στη σιδηροδρομική γραμμή… Μου είπαν ότι απλά στάθηκε μπροστά στο τρένο, γονάτισε, σήκωσε ψηλα τα χέρια της και μετά χάθηκε η ζωή της», είπε κλαίγοντας η μητέρα. Και συνέχισε: Θέλω «όλοι να μάθουν τι συνέβη στην οικογένειά μας, γιατί δεν έπρεπε να συμβεί». «…Δεν ήθελα να συμβεί και δεν θέλω να συμβεί σε καμία άλλη οικογένεια…»

Η ιστορία της Martinez δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό. Σύμφωνα με την Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής, το 50,8 % των εφήβων γυναικών που «μεταβαίνουν» σε νεαρούς «άντρες» αποπειρώνται να αυτοκτονήσουν, σε σύγκριση με μόλις 9,8 % στον βιολογικά ανδρικό πληθυσμό. Στις πολιτείες των ΗΠΑ όπου εγκρίθηκαν οι επεμβάσεις στο βιολογικό φύλο των παιδιών χωρίς τη γνώση και τη συγκατάθεση των γονέων, η αυτοκτονίες των παιδιών αυξάνονται και δεν μειώνονται όπως διατείνονται οι LGBT ακτιβιστές. Η αρχή έγινε γύρω στο 2015.(1) Πολλοί είναι οι νέοι που νιώθουν τη δυσκολία που προκάλεσαν στον εαυτό τους με τη μετάβαση φύλου και επιστρέφουν στο αρχικό τους φύλο. Το «Detrans» αφορά εκείνους που «μεταπήδησαν» στο αντίθετο φύλο αλλά κατόπιν μετάνιωσαν για την απόφασή τους και επέστρεψαν ξανά στο αρχικό τους φύλο.

Τα θύματα αυτά του κινήματος των τρανσέξουαλ όρισαν και «Ημέρα Ευαισθητοποίησης για τους Detrans». Στην «Detrans» ημέρα, οι νέοι μοιράζονται τις ιστορίες τους για το πώς κατήχθησαν να πιστεύουν ότι ανήκαν στο αντίθετο φύλο και τις αρνητικές επιπτώσεις που είχε στη ζωή τους η προσπάθεια «μετάβασης».

Τα κράτη πρέπει να στηρίζουν νομικά τα δικαιώματα των γονέων και να επιβεβαιώνουν ότι οι γονείς έχουν την πρωταρχική ευθύνη για την εκπαίδευση και την υγεία των παιδιών τους. Οι σχολικοί λειτουργοί και οι επαγγελματίες υγείας πριν τη παροχή υπηρεσιών υγείας στα παιδιά, πριν οποιαδήποτε φαρμακευτική αγωγή, συμβουλευτική «επιβεβαίωσης φύλου», ή άλλα θέματα που αφορούν το φύλο των παιδιών, οφείλουν να λαμβάνουν άδεια από τους γονείς, εφόσον πρόκειται για παιδιά κάτω των 18 ετών. (1)

Παραπομπές:

1. https://www.heritage.org

Πηγή: http://aktines.blogspot.com

ΣΥΝΑΞΙΣ ΤΩΝ ΔΩΔΕΚΑ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ 30-6-2022

Ἀντιγραφὴ τοῦ Χριστοῦ μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Παύλου

«Μιμηταί μου γίνεσθε, καθὼς κἀγὼ Χριστοῦ» (Α΄ Κορ. 4,16· 11,1)

Εἶναι, ἀγαπητοί μου, ἡ ζωγραφικὴ μιὰ ὡραία τέχνη. Δὲν γνωρίζω ἂν κάποιος ἢ κάποια ἀπὸ σᾶς εἶνε ζωγράφος ἢ φίλος τῆς ζωγραφικῆς. Γνωρίζω ὅμως πολὺ καλά, ὅτι μπορεῖ ὁ καθένας νὰ ζωγραφίσῃ μιὰ εἰκόνα πολὺ πιὸ ὡραία ἀπὸ αὐτὲς ποὺ βλέπουμε στοὺς ναούς, εἰκόνα ποὺ νὰ τὴ θαυμάζουν ἄγγελοι καὶ ἄνθρωποι. Ποιά εἶνε ἡ εἰκόνα αὐτή;

Ἂν ἐπισκεφθῆτε ἕνα ἀτελιέ, ἕνα ἐργαστήριο ζωγράφου, θὰ δῆτε ὅτι ἐκεῖ ἔχει τὰ σύνεργά του ἀλλὰ καὶ σπουδαστὰς ποὺ τοὺς μαθαίνει τὴν τέχνη. Ὁ ζωγράφος βάζει μπροστά τους ὡς πρότυπο μιὰ εἰκόνα μεγάλου ζωγράφου καὶ τοὺς λέει· Τὴ βλέπετε; προσπαθῆστε νὰ τὴν ἀντιγράψετε πιστά (σχήματα, χρώματα, ἀναλογίες, φωτισμό), ὥστε ὅταν τελειώσετε τὸ ἀντίγραφο νὰ μοιάζῃ μὲ τὸ πρωτότυπο.

Αὐτὸ λοιπὸν ποὺ γίνεται στὴ ζωγραφική, αὐτὸ κάνει καὶ ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία. Παρουσιάζει μπροστά μας μιὰ εἰκόνα, τὴν ἀνώτερη ἀπ᾽ ὅλες. Εἰκόνα ὄχι ἀπὸ ξύλο ἢ ἀσήμι ἢ χρυσάφι. Ὅλα σ᾽ αὐτὴν ἔχουν τὴν ἰδανικὴ συμμετρία, τὴν ἀνυπέρβλητη τελειότητα. Εἶνε ἡ εἰκόνα τῆς ἀρετῆς, μιὰ εἰκόνα – κρυστάλλινος καθρέφτης, ποὺ μποροῦν ὅλοι (ἄντρες καὶ γυναῖκες, μικροὶ καὶ μεγάλοι, ἐπιστήμονες καὶ ἀγράμματοι) νὰ τὴν ἔχουν μπροστά τους. Καὶ ἡ εἰκόνα αὐτὴ εἶνε ὁ Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος!

Αὐτὸ ποὺ σᾶς λέω δὲν εἶνε δική μου ἰδέα· εἶνε τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ποὺ λέει ὅτι οἱ Χριστιανοὶ ἔχουμε προορισμὸ μεγάλο· μπροστά μας βρίσκεται τὸ τέλειο πρότυπο, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, καὶ καλούμεθα μέρα μὲ τὴν ἡμέρα νὰ τοῦ μοιάζουμε ὅλο καὶ περισσότερο· ὁ προορισμός μας εἶνε ν᾽ ἀκολουθήσουμε ἐδῶ στὴ γῆ τὰ ἴχνη του, νὰ γίνουμε πιστὰ ἀντίγραφα τῆς ἄφθαρτης αὐτῆς εἰκόνας.

–Μά, θὰ πῇ κάποιος, ὁ Χριστὸς ἦταν Θεός, κ᾽ ἐγὼ εἶμαι ἄνθρωπος, ἕνα σκουλήκι· μπορεῖ τὸ σκουλήκι νὰ φθάσῃ νὰ γίνῃ σὰν τὸ Χριστό;…

Στὴν ἀπορία αὐτὴ ἀπαντᾷ ὁ σημερινὸς ἀπόστολος. Μᾶς δείχνει ἕναν ἄνθρωπο σὰν κ᾽ ἐμᾶς, ἄνθρωπο ποὺ δὲν ἔζησε σὲ μοναστήρια ἀλλὰ μέσα στὴν κοινωνία καὶ πάλεψε μέσα στὸν κόσμο, καὶ τὸν βλέπουμε νὰ φθάνῃ σὲ ὕψη μεγάλα, νὰ γίνεται ἐπίγειος ἄγγελος. Ποιός εἶνε ὁ ἄνθρωπος αὐτός, ποὺ πλησίασε τὸ πρωτότυπο, ἀντέγραψε τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν κ᾽ ἔγινε μιμητής του; Εἶνε ὁ ἴδιος. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος, γράφοντας στοὺς Κορινθίους ποὺ εἶχαν κακίες καὶ ἐλαττώματα, τοὺς προβάλλει σήμερα τὸ δικό του παράδειγμα καὶ λέει «Μιμηταί μου γίνεσθε» (Α΄ Κορ. 4,16) καὶ ἀλλοῦ «Μιμηταί μου γίνεσθε, καθὼς κἀγὼ Χριστοῦ» (ἔ.ἀ. 11,1).

Σᾶς ἔδειξα λοιπὸν τὸ πρωτότυπο· τώρα σᾶς δείχνω τὸ πιστὸ ἀντίγραφό του, ποὺ εἶνε ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Ὁ Παῦλος εἶνε μία εἰκόνα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καὶ ὅπως σὲ μία τέλεια εἰκόνα τὰ βλέπει κανεὶς ὅλα συμμετρικά (τὰ χέρια, τὰ πόδια, τὸ πρόσωπο, τὰ μάτια, τὴ μύτη, τὰ αὐτιά) καὶ θαυμάζει, ἔτσι καὶ στὴν εἰκόνα τοῦ ἀποστόλου Παύλου τὰ βλέπουμε ὅλα ὡραῖα, θαυμαστά. Ἐλᾶτε λοιπὸν νὰ δοῦμε τὴν εἰκόνα τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Ὄχι αὐτὴν ποὺ ζωγραφίζουν οἱ τεχνῖτες πάνω στὸ σανίδι, ἀλλὰ τὴν εἰκόνα τὴ νοερά, τὴν εἰκόνα τῆς ἀρετῆς του, καὶ νὰ θαυμάσουμε τὸν οὐράνιο αὐτὸν ἄνθρωπο. Ἐλᾶτε νὰ ῥίξουμε μιὰ ματιὰ στὸ ἐργαστήριο αὐτὸ τῆς ἁγιότητος, νὰ δοῦμε πῶς τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο ζωγράφισε καὶ ὕψωσε σὲ ὕψη ἀρετῆς ἀνυπέρβλητα τὸν ἀπόστολο Παῦλο.

• Ἐλᾶτε, λέει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, νὰ δοῦμε τὰ χέρια τοῦ Παύλου. Τί εὐλογημένα χέρια! Δὲν εἶχαν βέβαια δαχτυλίδια. Τὰ χέρια αὐτὰ κοπίασαν φτειάχνοντας σκηνές, μὲ ἀφιλαργυρία καὶ ἀκτημοσύνη. Μὲ τὰ χέρια αὐτά, λέει ὁ ἴδιος, ἐργάσθηκα γιὰ νὰ συντηρηθοῦμε ἐγὼ καὶ ἡ συνοδεία μου. «Ἀργυρίου ἢ χρυσίου οὐδενὸς ἐπεθύμησα· …ταῖς χρείαις μου καὶ τοῖς οὖσι μετ᾽ ἐμοῦ ὑπηρέτησαν αἱ χεῖρες αὗται» (Πράξ. 20,33-34). Ἐργατικά, ἰαματικά, θαυματουργὰ ἦταν τὰ χέρια τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Εἶχαν δύναμι ποὺ δὲν εἶχε κανένας γιατρός· ὅπου ἄγγιζαν, θεράπευαν ἀσθενεῖς, ἔδιωχναν δαιμόνια, καὶ νεκροὺς ἀκόμη ἀνέσταιναν. Τέτοια χέρια τεχνούργησε ἡ χάρις τοῦ ἁγίου Πνεύματος.
• Νὰ δοῦμε καὶ τὰ πόδια του; Ἐνῷ τὰ πόδια πολλῶν ἀνθρώπων τρέχουν σὲ ἁμαρτωλὲς διασκεδάσεις καὶ ὄχι στὴν ἐκκλησία, τὰ πόδια τοῦ Παύλου, λὲς καὶ εἶχαν φτερὰ ἀετοῦ καὶ ἀγγέλου, πέρασαν ἀπ᾽ τὴ Μικρὰ Ἀσία στὴν Ἑλλάδα, ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα στὴ ῾Ρώμη, κι ἀπὸ τὴ ῾Ρώμη ἔφτασαν μέχρι τὴν Ἱσπανία. Ἐπὶ τριάντα χρόνια ὤργωσε τὴν οἰκουμένη. Πόδια εὐλογημένα, στὰ ὁποῖα ἁρμόζει αὐτὸ ποὺ λέει ὁ προφήτης καὶ τὸ ἐπαναλαμβάνει ὁ ἀπόστολος· «Ὡς ὡραῖοι οἱ πόδες», εὐλογημένα τὰ πόδια, «τῶν εὐαγγελιζομένων τὰ ἀγαθά», ἐκείνων ποὺ κηρύττουν τὸ εὐαγγέλιο (βλ. Ἠσ. 52,7 & ῾Ρωμ. 10,15)· καὶ τὸ προκείμενο σήμερα τοῦ ἀποστόλου λέει «Εἰς πᾶσαν τὴν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος αὐτῶν, καὶ εἰς τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης τὰ ῥήματα αὐτῶν» (Ψαλμ. 18,5 & ῾Ρωμ. 10,18).
• Ὦ Παῦλε, θαυμάζω τὰ χέρια σου, θαυμάζω τὰ πόδια σου, θαυμάζω καὶ τὰ αὐτιά σου, τὰ αὐτιὰ τῆς ψυχῆς σου. Ἐνῷ ἐμεῖς τεντώνουμε τὰ αὐτιά μας ν᾽ ἀκούσουμε πράγματα αἰσχρὰ καὶ ἁμαρτωλά, ὁ Παῦλος τόσο εἶχε ἐξαϋλωθῆ, ὥστε ἀξιώθηκε ν᾽ ἀκούσῃ κιθάρες τ᾽ οὐρανοῦ! Δὲν εἶνε φαντασία αὐτό. Ἐμεῖς πιστεύουμε σὲ ὅ,τι λέει ἡ Γραφή· ὅτι ὁ Παῦλος «ἡρπάγη ἕως τρίτου οὐρανοῦ, …εἰς τὸν παράδεισον καὶ ἤκουσεν ἄρρητα ῥήματα, ἃ οὐκ ἐξὸν ἀνθρώπῳ λαλῆσαι» (Β΄ Κορ. 12,2-4). Εὐλογημένα αὐτιὰ τὰ αὐτιὰ τοῦ ἀποστόλου Παύλου.
• Μετὰ ἀπὸ αὐτὰ ἐλᾶτε τώρα νὰ θαυμάσουμε τί ἄλλο; τὴ γλῶσσα τοῦ Παύλου. Ἐδῶ ὅ,τι νὰ ποῦμε εἶνε κατώτερο τῆς πραγματικότητος. Ὅταν ἄνοιγε τὸ στόμα του ὁ ἀπόστολος Παῦλος, λὲς καὶ ἔτρεχε ποτάμι κρυστάλλινο. Τὸ στόμα του ἦταν δροσιὰ ἀλλὰ καὶ φωτιά, κιθάρα μὰ καὶ φραγγέλλιο – ἀστροπελέκι, παρηγοριὰ ἀλλὰ καὶ σάλπιγγα πολέμου. Ἡ γλῶσσα τοῦ Παύλου ἦταν ἕνας ποταμὸς τῆς χάριτος.
• Ἀλλ᾽, ἀδελφοί μου, ὁ ἄνθρωπος εἶνε καὶ χέρια καὶ πόδια καὶ αὐτιὰ καὶ γλῶσσα, μὰ προπαντὸς εἶνε – τί; καρδιά. Ἂν εἴχαμε ἕνα κλειδάκι μυστικὸ ν᾽ ἀνοίξουμε τὴν καρδιά, θὰ βλέπαμε τὴν πραγματικότητα. Ἡ ἀλήθεια εἶνε ὅτι ἡ δική μας καρδιά, ἐνῷ ἔπρεπε νὰ εἶνε ἕνα περιβόλι τοῦ Χριστοῦ, ἔγινε σκουπιδότοπος. Ὅπως σὲ μιὰ χαράδρα πετοῦν τὰ σκουπίδια, ἔτσι ἔγινε ἡ καρδιὰ τοῦ κόσμου σήμερα, ἕνας χῶρος ἀκάθαρτος. Μὰ ἡ καρδιὰ τοῦ Παύλου τί εἶχε μέσα; λεφτά, ἡδονές, φιλοδοξίες, διασκεδάσεις, συμφέροντα, κοσμικὰ μεγαλεῖα; ἡμέρα καὶ νύχτα τί ὑπῆρχε μέσα του; Ἡ καρδιὰ τοῦ Παύλου ἦταν οὐρανός, τὸν ὁποῖον ἐφώτιζε ἕνας ἥλιος καὶ ἕνας ἔρωτας, ὁ θεϊκὸς ἔρωτας, ἡ ἀγάπη στὸν ἄνθρωπο καὶ ἡ ἀγάπη στὸ Θεό. Ἂν ἄνοιγες τὴν καρδιὰ τοῦ Παύλου, θὰ ἔβλεπες μέσα γραμμένο «Ἰησοῦς Χριστός, ἡ γλυκεῖα μου ἀγάπη». Ὁ Χριστὸς ἦταν ὁ ἔρωτας, ὁ ἀθάνατος καὶ αἰώνιος ἔρωτας τῆς καρδιᾶς του. Γι᾽ αὐτὸ ἔλεγε «Ζῶ οὐκέτι ἐγώ», δὲν ζῶ πλέον ἐγώ, «ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός» (Γαλ. 2,20).

«Μιμηταί μου γίνεσθε, καθὼς κἀγὼ Χριστοῦ». Ἐλᾶτε λοιπὸν ν᾽ ἀντιγράψουμε κ᾽ ἐμεῖς τὴν εἰκόνα αὐτὴ τοῦ Παύλου. Τὰ χέρια μας νὰ γίνουν σὰν τὰ δικά του. Τὰ πόδια μας νὰ γίνουν πόδια ἀποστόλου Παύλου· κοντά μας εἶνε νοσοκομεῖα, φυλακές, ἄρρωστοι, πενθοῦντες· εὐλογημένα τὰ πόδια ποὺ τρέχουν στὸ καλό. Ἡ γλῶσσα μας νὰ ὁμολογῇ τὸ Χριστὸ καὶ νὰ ψάλλῃ «Δόξα σοι τῷ δείξαντι τὸ φῶς…» (Δοξολ.), νὰ παρηγορῇ πονεμένους καὶ νὰ καυτηριάζῃ τὴν ἀσέβεια. Καὶ ἡ καρδιά μας νὰ δοθῇ σ᾽ Ἐκεῖνον ποὺ φωνάζει «Δός μου, παιδί μου, τὴν καρδιά σου» (Παρ.23,26). Νὰ γίνῃ ἡ καρδιά μας σὰν τοῦ ἀποστόλου Παύλου, νὰ φθάσουμε κ᾽ ἐμεῖς νὰ λέμε «Ζῶ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός».

Τὸ 1963 ἑωρτάστηκαν τὰ χίλια χρόνια τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ἐκεῖ ὑπάρχουν εἰκόνες θαυματουργές, ποὺ τὶς ζωγράφισαν ἀσκηταὶ μὲ νηστεία καὶ δάκρυα. Στὸ Πρωτᾶτο κάποιες παλαιὲς εἰκόνες εἶχαν μαυρίσει ἀπὸ τὴν καπνιά, ἀλλὰ ἦρθαν ξένοι εἰδικοὶ τεχνῖτες ἀπὸ τὴ ῾Ρωσία καὶ τὴν Αὐστρία, τὶς καθάρισαν, καὶ σὲ λίγο οἱ μορφὲς τῶν ἁγίων ἔλαμψαν. Ἔτσι κ᾽ ἐμεῖς, ἀδελφοί μου. Εἴμαστε ἁμαρτωλοί, ἄξιοι τιμωρίας, ἀλλὰ μέσ᾽ στὴν καρδιά μας καὶ μέσα στὸ ἔθνος μας ἀπὸ τὴ μέρα ποὺ βαπτιστήκαμε ὑπάρχει ἡ εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ μας, ποὺ κανένας διάβολος δὲν θὰ μπορέσῃ νὰ τὴν ξερριζώσῃ. Εἶνε ὅμως γεμάτη καπνιά, δὲν φαντάζει τώρα ὅπως ἄλλοτε· τὴν ἔχει μουτζουρώσει ὁ διάβολος καὶ ἡ ἄτακτη ζωή μας. Ἐμπρὸς λοιπόν, νὰ τὴν καθαρίσουμε, νὰ τὴν κάνουμε ν᾽ ἀστράψῃ. Ὁ καθένας μας νὰ γίνῃ λαμπρὴ εἰκόνα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, νὰ γίνῃ μιὰ λάμψι, καὶ νὰ ποῦμε· Ἔθνη καὶ λαοί, «μιμηταί μας γίνεσθε, καθὼς κ᾽ ἐμεῖς Χριστοῦ». Ὁ δὲ Κύριος ἂς εἶνε πάντα εὐλογημένος καὶ δεδοξασμένος διὰ μέσου ὅλων τῶν ἁγίων, οἱ ὁποῖοι πρέπει νὰ γίνουν εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ.

(†) ἐπισκόπου Φλωρίνης Αὐγουστῖνου Καντιώτη

ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΕΤΡΟΥ & ΠΑΥΛΟΥ 29-6-2022

Ἡ φωνὴ τοῦ Παύλου πρὸς τὴν σύγχρονη Ἑλλάδα

Ἑορτάζει, ἀγαπητοί μου, ὁ μεγάλος ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν, ὁ ἱδρυτὴς τῶν πρώτων ἐκκλησιῶν τῆς Ἑλλάδος, ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Καὶ πρὸς αὐτόν, τὸν «πρῶτο μετὰ τὸν Ἕνα», τὴν κολοσσιαία αὐτὴ φυσιογνωμία τοῦ Χριστιανισμοῦ ποὺ ἀκτινοβολεῖ λαμπρὰ τὸ φῶς τοῦ Λυτρωτοῦ καὶ φωτίζει τοὺς αἰῶνες, στρέφονται σήμερα μὲ εὐγνωμοσύνη οἱ καρδιὲς τῶν Χριστιανῶν Ἑλλήνων.

Ἄρρηκτοι δεσμοὶ συνδέουν Παῦλο μὲ τὴν χριστιανικὴ Ἑλλάδα. Εἶνε ὁ πρῶτος ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ ποὺ ἐπισκέφθηκε τὴν πατρίδα μας. Περιώδευσε τὶς πόλεις της, πότισε τὰ ἐδάφη της μὲ τοὺς ἱδρῶτες τῶν ἀποστολικῶν του κόπων. Καὶ ἀξιώθηκε, μέσα σ᾽ αὐτὸ τὸ κέντρο τοῦ ἀρχαίου εἰδωλολατρικοῦ κόσμου, τὴν Ἀθήνα, νὰ δώσῃ τὴ μεγάλη, τὴν ἱστορικὴ ἰδεολογικὴ μάχη κατὰ τῆς συνασπισμένης φιλοσοφίας, νὰ νικήσῃ καὶ νὰ στήσῃ ἐκεῖ τὴ σημαία τοῦ Ἐσταυρωμένου. Ὁ ποταμὸς κοντὰ στοὺς Φιλίππους, αὐτὸς ὁ Ἰορδάνης τῆς Εὐρώπης ὅπως τὸν χαρακτήρισαν, ὅπου βαπτίσθηκαν οἱ πρῶτοι Χριστιανοὶ τῆς ἠπείρου μας, τὰ ἱστορικὰ τείχη τῆς Θεσσαλονίκης, τὰ δρομάκια τῆς Βεροίας, οἱ βράχοι τῆς Ἀκροπόλεως, ὁ ἰσθμὸς τῆς Κορίνθου, οἱ ἀκτὲς τῆς Κρήτης, τῆς Κύπρου καὶ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, τὰ βουνά, οἱ θάλασσες καὶ τὰ πελάγη μας ἀντηχοῦν ἀκόμη ἀπὸ τὰ ῥήματά του, ποὺ ἔσεισαν τὸν εἰδωλολατρικὸ κόσμο καὶ φύτεψαν στὴν Εὐρώπῃ τὶς πρῶτες χριστιανικὲς ἐκκλησίες.

Ἔτσι, ἔχοντας ὁ Παῦλος τὴν πατρίδα μας ὡς πεδίο ἱεραποστολικῆς δράσεως, ἔκανε τὸ ὄνομα τῆς Ἑλλάδος ἀκόμη λαμπρότερο σὲ ὅλο τὸν κόσμο. Ὅπου κυκλοφορεῖ ἡ Καινὴ Διαθήκη –καὶ κυκλοφορεῖ σήμερα σὲ χίλιες καὶ πλέον γλῶσσες καὶ διαλέκτους– τὰ ὀνόματα τῶν Φιλίππων, τῆς Θεσσαλονίκης, τῆς Βεροίας, τῆς Κορίνθου, τῆς Ἐφέσου, τῆς Νικοπόλεως εἶνε γνωστὰ – πασίγνωστα· τὰ ξέρουν καὶ τὰ παιδιὰ τῶν κατηχητικῶν σχολείων, τὰ ξέρουν ἀπὸ τὶς Πράξεις τῶν ἀποστόλων καὶ τὶς ἐπιστολὲς τοῦ Παύλου. Πλῆθος Χριστιανοὶ ζητοῦν νὰ ἐπισκεφθοῦν τὰ μέρη ὅπου πρωτοαντήχησε ἡ φωνὴ τοῦ πρωταθλητοῦ τῆς χριστιανικῆς πίστεως. Στὴ Βέροια εἶδα στρατιῶτες ἀπὸ διάφορες χῶρες τῆς Εὐρώπης, τῆς Ἀμερικῆς καὶ τῆς Ἀνατολῆς, περνώντας ἀπὸ τὴν ἀποστολικὴ αὐτὴ πόλι, νὰ κατεβαίνουν ἀπὸ τὰ στρατιωτικὰ αὐτοκίνητά τους καὶ ν᾽ ἀναζητοῦν, ποῦ εἶνε τὸ βῆμα ἀπ᾽ ὅπου κήρυξε ὁ μεγάλος ἀπόστολος.

Ἀλλὰ ὁ Παῦλος, ποὺ πρὶν ἀπὸ δυὸ χιλιάδες χρόνια μίλησε γιὰ πρώτη φορὰ στὴν Ἑλλάδα, ἐξακολουθεῖ καὶ σήμερα νὰ ὁμιλῇ σ᾽ ἐμᾶς τοὺς νεώτερους Ἕλληνες. Μᾶς ὁμιλεῖ γραπτῶς, διὰ τῶν ἐπιστολῶν του, καὶ ἰδιαιτέρως ἐκείνων ποὺ ἀπευθύνονται στὶς ἑλληνικὲς πόλεις. Μᾶς ὁμιλεῖ μὲ ἀγάπη καὶ τρυφερότητα πατρικῆς καρδιᾶς. Εἶνε ἡ ἴδια καρδιὰ ποὺ ἔγραφε στοὺς προγόνους μας· «Τὸ στόμα ἡμῶν ἀνέῳγε πρὸς ὑμᾶς, Κορίνθιοι, ἡ καρδία ἡμῶν πεπλάτυνται· οὐ στενοχωρεῖσθε ἐν ἡμῖν,… πλατύνθητε καὶ ὑμεῖς» (Β΄ Κορ. 6, 11-13)· σᾶς μιλῶ μὲ θάρρος καὶ πλατειὰ καρδιά, ἀνοῖξτε κ᾽ ἐσεῖς τὶς καρδιές σας. Μέσα στὴν πλατειὰ καρδιὰ τοῦ Παύλου βρίσκουν θέσι ὅλοι οἱ Ἕλληνες. Πρὸς ὅλους ἀνεξαιρέτως ἀπευθύνει τὸ μήνυμα· Ἕλληνες, πιστέψτε στὸν Κύριο ὅπως καὶ οἱ πρόγονοί σας. Πιστέψτε ἀκράδαντα. Μετανοῆστε εἰλικρινὰ γιὰ τὴν ἀποστασία σας. Τότε μόνο θὰ σωθῆτε «ἐκ τῆς ὀργῆς τῆς ἐρχομένης» (Α΄ Θεσ. 1,10).

Γιὰ ὅλους μαζὶ τοὺς Ἕλληνες ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸν καθένα ἰδιαιτέρως κάτι μεγάλο, σοφὸ καὶ σωτήριο ἔχει νὰ πῇ καὶ σήμερα ὁ Παῦλος, ὁ κοινός μας διδάσκαλος, παιδαγωγὸς καὶ πατέρας. Ὤ ἐὰν θὰ θέλαμε ν᾽ ἀνοίξουμε τὰ αὐτιά μας ὅλοι ν᾽ ἀκούσουμε καὶ νὰ δεχτοῦμε τὴ φωνή του, πόσο θὰ εἴχαμε νὰ ὠφεληθοῦμε! Νά λοιπόν· ὁ μεγάλος ἀπόστολος μᾶς ἐπισκέπτεται νοερὰ καὶ ἀπευθύνει στὸν καθένα μας τὶς συμβουλές του, τὰ σωτήρια φάρμακά του.

Διὰ τῶν ἐπιστολῶν του εἰσέρχεται κατ᾽ ἀρχὴν στὸ ἄδυτο τῆς ἑλληνικῆς οἰκογενείας καὶ παραγγέλλει. Στοὺς ἄντρες· «Οἱ ἄνδρες ἀγαπᾶτε τὰς γυναῖκας ἑαυτῶν, καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς ἠγάπησε τὴν ἐκκλησίαν».

Στὶς γυναῖκες· «Αἱ γυναῖκες τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν ὑποτάσσεσθε ὡς τῷ Κυρίῳ». Στοὺς γονεῖς· «Οἱ πατέρες μὴ παροργίζετε τὰ τέκνα ὑμῶν, ἀλλ᾿ ἐκτρέφετε αὐτὰ ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου». Καὶ στὰ παιδιά· «Ὑπακούετε τοῖς γονεῦσιν ὑμῶν ἐν Κυρίῳ» (Ἐφ. 5, 25,22· 6,4,1).

Στοὺς πλουσίους, ποὺ μέσα σ᾽ ἕνα λαὸ ποὺ δυστυχεῖ ἔχουν τὴ μανία νὰ θησαυρίζουν, ὁ Παῦλος ἐπισείει καὶ τώρα τοὺς τρομεροὺς κινδύνους τῆς μαμωνολατρίας· «῾Ρίζα πάντων τῶν κακῶν ἐστιν ἡ φιλαργυρία… Τοῖς πλουσίοις ἐν τῷ νῦν αἰῶνι παράγγελλε μὴ ὑψηλοφρονεῖν, μηδὲ ἠλπικέναι ἐπὶ πλούτου ἀδηλότητι, ἀλλ᾿ ἐν τῷ Θεῷ τῷ ζῶντι,… ἀγαθοεργεῖν, πλουτεῖν ἐν ἔργοις καλοῖς, εὐμεταδότους εἶναι, κοινωνικούς» (Α΄ Τιμ. 6,10,17-18)· πὲς στοὺς πλουσίους νὰ μὴ στηρίζωνται στὰ πλούτη τους, ἀλλὰ νὰ ἐλεοῦν τοὺς φτωχούς. Γιὰ ἐκείνους ποὺ σὰν κηφῆνες τρῶνε τὸ μέλι τῆς κοινωνικῆς κυψέλης ζώντας εἰς βάρος τοῦ συνόλου ὁ Παῦλος ἐκσφενδονίζει τὸ θεμελιῶδες ἐκεῖνο «Εἴ τις οὐ θέλει ἐργάζεσθαι, μηδὲ ἐσθιέτω» (Β΄ Θεσ. 3,10).

Στοὺς ὑλιστὰς καὶ ἀθέους ἐπιστήμονες, ποὺ καυχῶνται γιὰ τὸ πλῆθος τῶν ἀκάρπων γνώσεών τους, ὁ μεγάλος ἀπόστολος τονίζει, ὅτι πάνω ἀπὸ τὴ γνῶσι, ἡ ὁποία «φυσιοῖ», φουσκώνει ἐγωιστικὰ τὸν ἄνθρωπο, εἶνε ἡ ἀγάπη ποὺ «οἰκοδομεῖ» (Α΄ Κορ. 8,2), καὶ ψάλλει τὸν ὑπέροχο ἐκεῖνον ὕμνο τῆς ἀγάπης (βλ. Α΄ Κορ. 13,1-13). Ἡ περικοπὴ αὐτὴ θὰ ἔπρεπε νὰ χαραχθῇ μὲ χρυσᾶ γράμματα σὲ μαρμάρινες πλάκες καὶ νὰ ἐντειχισθῇ στὰ σχολεῖα καὶ τὰ πανεπιστήμιά μας. Λείπουν πλέον αἰσθητὰ ἐπιστήμονες ποὺ νὰ θυσιάζωνται στὴν ὑπηρεσία τῆς κοινωνίας.

Στὰ στρατευμένα παιδιὰ τῆς πατρίδος, ποὺ φρουροῦν τὰ ἐδάφη της, ὁ Παῦλος θὰ μποροῦσε νὰ ἐπαναλάβῃ ὅ,τι εἶπε πάνω στὸν Ἄρειο πάγο, ὅτι δηλαδὴ τὰ ὅρια τῶν ἐθνῶν –ἑπομένως καὶ τὰ ὅρια τῆς μικρῆς μας χώρας– τὰ ὁρίζει ὄχι ἡ αὐθαιρεσία τῶν τυράννων καὶ ἡ ἰδιοτροπία τῶν ἰσχυρῶν τῆς γῆς, ἀλλὰ ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ποὺ κατὰ τὸ σοφό του σχέδιο «ἐποίησεν ἐξ ἑνὸς αἵματος πᾶν ἔθνος ἀνθρώπων κατοικεῖν ἐπὶ πᾶν τὸ πρόσωπον τῆς γῆς, ὁρίσας προστεταγμένους καιροὺς καὶ τὰς ὁροθεσίας τῆς κατοικίας αὐτῶν» (Πράξ. 17,26).

Στὶς χῆρες καὶ τὰ ὀρφανὰ ὁ Παῦλος στρέφεται καὶ μὲ ἰδιαίτερη στοργὴ τοὺς ἀπευθύνει τὸ μεγαλύτερο κήρυγμα, τὸ κήρυγμα τῆς ἀναστάσεως· Ἀπροστάτευτα πλάσματα, οἱ πατέρες σας, οἱ σύζυγοί σας, οἱ ἀδελφοὶ καὶ τὰ παιδιά σας δὲν πέθαναν· κοιμήθηκαν. Μιὰ μέρα θ᾽ ἀναστηθοῦν. Μὴ λυπᾶστε λοιπὸν κ᾽ ἐσεῖς «καθὼς καὶ οἱ λοιποὶ οἱ μὴ ἔχοντες ἐλπίδα. Εἰ γὰρ πιστεύομεν ὅτι Ἰησοῦς ἀπέθανε καὶ ἀνέστη, οὕτω καὶ ὁ Θεὸς τοὺς κοιμηθέντας διὰ τοῦ Ἰησοῦ ἄξει σὺν αὐτῷ… Ὥστε παρακαλεῖτε ἀλλήλους ἐν τοῖς λόγοις τούτοις» (Α΄ Θεσσ. 4,13-18). Σ᾽ ἐκείνους πάλι τοὺς Ἕλληνες ποὺ ἀναίσθητοι συνεχίζουν νὰ ἀκολασταίνουν, νὰ πλεονεκτοῦν, νὰ βάφουν τὰ χέρια τους σὲ ἀδελφικὸ αἷμα καὶ σὰν δαίμονες τῆς κολάσεως νὰ στήνουν μακάβριο χορὸ γύρω ἀπὸ τὰ θύματά τους, ὁ Παῦλος ὑπενθυμίζει τὴν ἀναπόφευκτη ὀργὴ τοῦ Κυρίου· «Μὴ πλανᾶσθε· οὔτε πόρνοι οὔτε εἰδωλολάτραι οὔτε μοιχοὶ οὔτε μαλακοὶ οὔτε ἀρσενοκοῖται οὔτε πλεονέκται οὔτε κλέπται οὔτε μέθυσοι, οὐ λοίδοροι, οὐχ ἅρπαγες βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι» (Α΄ Κορ. 6,9-10).

Τέλος στοὺς συνειδητοὺς Χριστιανούς, ποὺ ζοῦν τὴ ζωὴ τῆς πίστεως καὶ μὲ λόγια καὶ ἔργα κάνουν καθημερινὰ τὴν ὁμολογία τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ, ὁ Παῦλος ἐπαναλαμβάνει τὸ παράγγελμά του· «Ὡς τέκνα φωτὸς περιπατεῖτε», «ἄμεμπτοι καὶ ἀκέραιοι, τέκνα Θεοῦ ἀμώμητα ἐν μέσῳ γενεᾶς σκολιᾶς καὶ διεστραμμένης, ἐν οἷς φαίνεσθε ὡς φωστῆρες ἐν κόσμῳ» (Ἐφ. 5,8. Φιλιπ. 2,15).

Αὐτὴ εἶνε, ἀγαπητοί μου, ἡ πατρικὴ καὶ μεγαλειώδης φωνὴ τοῦ Παύλου πρὸς τὴν σύγχρονη Ἑλλάδα.

Ὦ Κύριε! Ἐσύ, ποὺ κοντὰ στὸν ποταμὸ τῶν Φιλίππων «ἄνοιξες τὴν καρδιὰ» τῆς πρώτης Ἑλληνίδος γυναίκας, τῆς Λυδίας, «προσέχειν τοῖς λαλουμένοις ὑπὸ τοῦ Παύλου» (Πράξ. 16,14), ἄνοιξε σὲ παρακαλοῦμε καὶ τὶς καρδιὲς τῶν σημερινῶν Ἑλλήνων, τὶς καρδιὲς ὅλων μας, γιὰ νὰ προσέχουμε σὲ ὅσα διὰ τῶν θεοπνεύστων ἐπιστολῶν του ἐξακολουθεῖ νὰ διδάσκῃ ἐμᾶς ὁ μεγάλος σου ἀπόστολος, αὐτὸς ποὺ τόσο ἀγάπησε τὴν πατρίδα μας καὶ τόσο ἀγαπήθηκε ἀπὸ αὐτήν. Οὐράνιε Πατέρα, κάνε ὥστε ἡ φωνὴ τοῦ Παύλου ν᾿ ἀντιλαλήσῃ, νὰ εἰσδύσῃ καὶ πάλι βαθειὰ μέσα στὶς καρδιὲς ὅλων τῶν Ἑλλήνων, ὥστε ἡ Ἑλλάδα, μέσα στὸ σημερινὸ κόσμο ποὺ παραπαίει, ν᾽ ἀναδειχθῇ, «γένος ἐκλεκτόν, βασίλειον ἱεράτευμα, ἔθνος ἅγιον, λαὸς εἰς περιποίησιν» (Α΄ Πέτρ. 2,9), ποὺ θ᾽ ἀκτινοβολῇ τὶς ἀρετὲς τοῦ ἀναστάντος Κυρίου μέχρις ἐσχάτου γῆς· ἀμήν.

(†) ἐπισκόπου Φλωρίνης Αὐγουστῖνου Καντιώτη

Ψυχολογικές ανάγκες και πνευματικός πατέρας

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Βρισκόμαστε στην εποχή της έντονης ανάγκης για κατανόηση, στοργή, έκφραση αγάπης και ενδιαφέροντος. Ο κάθε άνθρωπος, από τη βρεφική μέχρι τη γεροντική ηλικία, έχει αυτή την ανάγκη η οποία εκφράζεται προς τα έξω με πολλούς τρόπους, ανάλογα με το πρόσωπο και το χαρακτήρα του. Σε μια άλλη εποχή, ενδεχομένως, η ανάγκη για βιολογική επιβίωση να κάλυπτε την ανάγκη για συναισθηματική ή ψυχολογική επιβίωση.

Και στη μία και στην άλλη ανάγκη η Εκκλησία, δια των ποιμένων της, καλείται ν’ ανταποκριθεί. Έτσι, σε καιρό δυσκολιών για τον «επιούσιον» οργανώνει συσσίτια, σε καιρό δυσκολιών για κοινωνικές παροχές δημιουργεί υποδομές για εμπερίστατους γέρους, νέους, παιδιά, οικογένειες. Δεν είναι άγνωστη η προσφορά της, τόσο στον τόπο μας όσο και σε άλλες χώρες, όταν οι άνθρωποι χρειάζονταν υλική συμπαράσταση. Όπως, και σε καιρούς που οι άνθρωποι χρειάζονταν ηθική, ψυχολογική, συναισθηματική συμπαράσταση, η Εκκλησία, μέσω των κληρικών της, ανταποκρίθηκε και ανταποκρίνεται.

Είναι γνωστό πως οι προσερχόμενοι στην εξομολόγηση, σήμερα, δεν είναι τόσο για να επανασυνδεθούν με την Εκκλησία και ν’ αρχίσουν νέα ζωή εν Χριστώ, που είναι ο λόγος ύπαρξης του μυστηρίου, αλλά κυρίως για να πουν τον πόνο τους, να καταθέσουν τα ποικίλα προβλήματά τους, να ξαποστάσουν από την πίεση της ζωής. Κι αυτό, γιατί γνωρίζουν πως ο πνευματικός – ιερέας θα τους ακούσει με την καρδιά του, ότι μπορούν να τον εμπιστευτούν, κι ακόμα ότι θα είναι εκεί ως πατέρας κι όχι επαγγελματικά.

Κι αν όλα αυτά ακούγονται θετικά για την Εκκλησία και τους ποιμένες της, κρύβουν όμως, κατά τη γνώμη μου, το εξής αρνητικό: να θεωρηθεί η Εκκλησία ως «γραφείο κοινωνικών υπηρεσιών» κι οι κληρικοί ως «ψυχολόγοι», να ιδωθεί, δηλαδή, με ενδοκοσμικά κριτήρια.

Βεβαίως θα ενδιαφερθεί ο κληρικός για τις όποιες ανάγκες παρουσιάζονται στα πνευματικά του παιδιά. Θα πρέπει, όμως, να γνωρίζει το σκοπό της Εκκλησίας και το λόγο που η Εκκλησία τού έδωσε το χάρισμα του πνευματικού πατέρα, που είναι, κυρίως,  «να ανακαινίζει το λαό» και «να κηρύττει το Ευαγγέλιο της Βασιλείας» (από την ευχή της χειροτονίας). Το φαινόμενο «προσφορά ενδιαφέροντος» για δημιουργία οπαδών, ενέχει πνευματική παθολογία εκ μέρους του ποιμένα. Η εκδήλωση αγάπης δεν μπορεί να έχει ιδιοτελή κίνητρα, ακόμα κι αν προκαλείται από την έντονη ανάγκη των ανθρώπων.

Ο σκοπός της πνευματικής σχέσης κληρικού και ανθρώπου είναι ν’ αποκαλυφθεί ο κακός εαυτός με τα πάθη και τις αδυναμίες του, να θεραπευτεί με την Ορθόδοξη θεραπευτική αγωγή και να γνωρίσει το Θεό και τον πλησίον του. Δεν είναι κατακριτέο αν υπάρχει σ’ αυτή τη σχέση η αγάπη, που είναι, άλλωστε, η κινητήρια δύναμη για την αλλαγή του ανθρώπου. Χρειάζεται, όμως, διάκριση στην έκφρασή της που διασφαλίζει από εμπάθειες και υπερβολές.

Ας μην παραθεωρούμε και το ενδεχόμενο η απαίτηση από τους ανθρώπους για ικανοποίηση των ψυχοσωματικών αναγκών τους από τους κληρικούς να κρύβει την έλλειψη της μίας και κύριας ανάγκης, αυτής για την οποία ο Χριστός μάς είπε ότι θα πρέπει να ζητούμε πρώτα («Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν» Ματθ. 6,33), γιατί αυτή θα μας γνωρίσει και θα μας αποκαλύψει το Θεός της καρδίας κι άρα την πληρότητα της όντως ζωής.

Πηγή: http://www.isagiastriados.com

ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΟ Β’ ΒΑΛΚΑΝΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΤΑ ΤΙΣ ΜΑΧΕΣ ΚΙΛΚΙΣ – ΛΑΧΑΝΑ, 19-21 ΙΟΥΝΙΟΥ 1913

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χασόγιας, Θεολόγος του  Ε.Κ.Π.Α.

Με τη λήξη του Α’ Βαλκανικού Πολέμου, έληξε η πρώτη περίοδος των νικηφόρων βαλκανικών πόλεμων των τεσσάρων βαλκανικών χριστιανικών βασιλείων ήτοι Σερβίας, Βουλγαρίας, Μαυροβουνίου και Ελλάδος κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ωστόσο ακόμα δεν είχαν καθοριστεί τα όρια των εδαφών που θα κέρδιζε η κάθε χώρα με αποτέλεσμα να είναι ακαθόριστη η οριοθέτηση των εδαφών για κάθε χώρα. Η Βουλγαρία επιθυμούσε τα εδάφη της Μακεδονίας έχοντας το όνειρο της «Μεγάλης Βουλγαρίας», από τη συνθήκη του Αγίου Στεφάνου του 1878, η Σερβία την έξοδο στην Αδριατική θάλασσα και η Ελλάδα να απελευθερώσει τους Έλληνες της Μακεδονίας. Ήδη στην απελευθερωμένη Θεσσαλονίκη από τον Ελληνικό Στρατό, υπό την διοίκηση του Διαδόχου Κωνσταντίνου, στρατοπέδευε μία μεραρχία του βουλγαρικού στρατού. Οι προκλήσεις των Βουλγάρων έναντι των ελληνικών δυνάμεων είχαν φανεί την 19^η Φεβρουαρίου 1913 στη Νιγρίτα και την 11^η Μαΐου  1913 στο Παγγαίο όταν επιχείρησαν αιφνιδιαστικά να  καταλάβουν τα συγκεκριμένα υψώματα με απώτερο σκοπό την κατάληψη της Θεσσαλονίκης.

Την 11^η/24^η Μαΐου 1913 έφτασε στην Θεσσαλονίκη ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος και έπειτα από πέντε ημέρες ο Πρωθυπουργός Ελ. Βενιζέλος. Κοινή αντίληψη και των δύο πολιτειακών ανδρών ήταν ότι δε θα αργούσε να ξεσπάσει μία νέα σύγκρουση.

Για το λόγο αυτό την 19^η Μαΐου/ 1^η Ιουνίου 1913 υπογράφθηκε στη Θεσσαλονίκη μία μυστική ελληνο-σερβική αμυντική συνθήκη. Οι Βούλγαροι εποπτεύθηκαν την ελληνο-σερβική συμμαχία και θέλοντας να αιφνιδιάσουν επιτέθηκαν κατά Ελλήνων και Σέρβων την 17/30 Ιουνίου 1913. Σημειώνεται δε ότι ο Βουλγαρικός Στρατός ήταν ισχυρότερος έναντι Ελλήνων και Σέρβων αφού διέθετε 316 τάγματα, ενώ 199 τάγματα διέθετε η Σερβία και 73 τάγματα η Ελλάδα. Επικεφαλής των Βουλγαρικών δυνάμεων ήταν ο Στρατηγός Μιχαήλ Σαβώφ.

Αρχικά οι ελληνικές δυνάμεις εκκαθάρισαν τη Θεσσαλονίκη από το βουλγαρικό στρατό. Εν συνεχεία την 18^η Ιουνίου 1913 έφτασε στη Θεσσαλονίκη ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος και ανέλαβε ως αρχιστράτηγος τη διεύθυνση των επιχειρήσεων του Ελληνικού Στρατού. Εξέδωσε επείγουσα διαταγή για να χτυπηθεί ο βουλγαρικός στρατός στην περιοχή Κιλκίς-Λαχανά. Οι Βούλγαροι οχυρώθηκαν στα υψώματα του Παλιόκαστρου και στην πόλη του Κιλκίς που κατείχαν από την 26^η Οκτωβρίου 1912.

ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΟΥ ΚΙΛΚΙΣ

Την 19^η Ιουνίου 1913 στον τομέα του Κιλκίς έφθασαν οι ελληνικές μεραρχίες ΙΙ, ΙΙΙ, IV, V καθώς και η Ταξιαρχία Ιππικού προκειμένου να επιτεθούν κατά της ΙΙΙης Βουλγαρικής Μεραρχίας. Το πρωί της 19^ης Ιουνίου ξεκίνησε η ελληνική επίθεση κατά των βουλγαρικών δυνάμεων, υπό δύσκολες καιρικές συνθήκες καθώς η θερμοκρασία έφτανε τους 40 βαθμούς κελσίου. Οι ημέτερες δυνάμεις απελευθέρωσαν το χωριό Μάνδρες.

Την 20^η Ιουνίου η προχώρηση των ελληνικών ταγμάτων ήταν δυσχερής λόγω της έντονης δράσης του βουλγαρικού πυροβολικού. Το Γενικό Στρατηγείο στις 17:00 εξέδωσε επείγουσα  διαταγή για κοινή δράση και των τεσσάρων μεραρχιών. Ο Αρχιστράτηγος- Βασιλεύς Κωνσταντίνος τόνιζε προς τους άνδρες του την ανάγκη απελευθερώσεως του Κιλκίς υπογραμμίζοντας ότι: «ΑΥΡΙΟ ΑΞΙΩ ΤΗΝ ΠΤΩΣΙΝ ΤΟΥ ΚΙΛΚΙΣ». Η κίνηση αυτή πραγματοποιήθηκε μόνο από τη ΙΙα Μεραρχία του Στρατηγού Κωνσταντίνου Καλλάρη. Την 20^η προς 21^η Ιουνίου εκδηλώθηκε η νυχτερινή επίθεση της ΙΙας Μεραρχίας κατά των Βουλγάρων. Έγιναν φονικές μάχες σώμα με σώμα με τη χρήση της λόγχης. Στις 09:40 της 21^ης Ιουνίου 1913 ο Καλλάρης ανέφερε στο Γενικό Στρατηγείο: «Αναγγέλω νίκην Κιλκίς. Εχθρός υποχωρεί εγκαταλείψας οχυρωμένας θέσεις ήδη εγκαταλείπει και πόλιν κατά τμήματα. Διέταξα καταδίωξιν. Πλευρική ραγδαία επίθεσις μεραρχίας μου εδικαίωσε προσδοκίας σας επενεγκούσα αποφασιστικήν έκβασιν αγώνος».

ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΟΥ ΛΑΧΑΝΑ

Στο μέτωπο του Λάχανα η Ιη ελληνική μεραρχία επιτέθηκε κατά των βουλγαρικών θέσεων στις 06:00. Την επιθετική επιχείρηση πραγματοποίησαν το 2^ο και 4^ο Ελληνικό Σύνταγμα. Προωθηθήκαν σε απόσταση 800 μέτρων από τις βουλγαρικές θέσεις όπου δέχθηκαν καταιγισμό εχθρικών πυρών και καθηλώθηκαν. Τον αγώνα των ελληνικών δυνάμεων ενίσχυσε το 5^ο Σύνταγμα καθώς και τρεις ορειβατικές πυροβολαρχίες. Το 1^ο Σύνταγμα Ευζώνων κατέλαβε το ύψωμα «Γερμανικό» και συνέχισε προς Ξυλόπολη. Το μεσημέρι της 21 Ιουνίου 1913 ο Ταγματάρχης Ιω. Βελισσαρίου με τους Εύζωνες του 9^ου Τάγματος, επιτέθηκαν δια της λόγχης κατά των Βουλγάρων και εκπόρθησαν τις βουλγαρικές θέσεις. Ο ηρωικός Ταγματάρχης Βελισσαρίου απελευθέρωσε το Λαχανά και ο ίδιος έπεσε ηρωικά στο πεδίο της μάχης. Όταν ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος πληροφορήθηκε το θάνατό του είπε: «Ήταν επόμενο. Τέτοιοι ήρωες δε ζουν πολύ». Στο συλλυπητήριο τηλεγράφημα που συνέταξε και απέστειλε προς τη σύζυγό του έγραφε τα εξής: «Χαιρετίζω τον Ήρωα των Ηρώων».

Τα αποτελέσματα του  Β’ Βαλκανικού Πολέμου ήταν εξαιρετικά. Ολόκληρη η Μακεδονία ήταν ελεύθερη και ελληνική. Ο στρατιωτικός εκείνος άθλος οφείλονταν στην άρτια εκπαίδευση αλλά και τον ηρωισμό τόσο των αξιωματικών όσο και των οπλιτών του Ελληνικού Στρατού. Ο Β. Δούσμανης τόνιζε ότι ο Έλληνας στρατιώτης αψήφησε το βουλγαρικό πυροβολικό και εφάρμοσε την τακτική «Εμπρός δια της λόγχης». Επτά διοικητές Συνταγμάτων και τρείς  διοικητές ταγμάτων έπεσαν υπέρ πατρίδος στην τριήμερη αυτή μάχη. Αναδείχθηκε επιπλέον για άλλη μία φορά η χρηστή διοίκηση του Ελληνικού Στρατού υπό τον Αρχιστράτηγο και Ανώτατο Άρχοντα της Χώρας, Βασιλέα Κωνσταντίνο καθώς και η ικανότητα του Γενικού Επιτελείου αφού τα σχέδια του Ελληνικού στρατού, είχαν συνταχθεί με επιμέλεια από τον τότε, Ταγματάρχη Μηχανικού Ιωάννη Μεταξά. Οι νίκες στο πεδίο της μάχης έφεραν στη συνέχεια και τη νίκη στο διπλωματικό αγώνα της εποχής για την κυβέρνηση του Ελ. Βενιζέλου.

Στις κρίσιμες ημέρες που βιώνουμε τα διδάγματα της ανδρείας των προγόνων μας της Μάχης Κιλκίς-Λαχανά, δίνουν το παράδειγμα στη νέα γενιά των Ελλήνων, ότι μόνο με εθνική ομοψυχία και με τη βοήθεια του Τριαδικού Θεού οι Έλληνες μπορούν να μεγαλουργήσουν, νικώντας υπέρτερους εχθρούς. Τότε εμεγαλύνθη η Ελλάδα, σήμερα οι απόγονοι εκείνων των ηρώων κρατούν άσβεστη τη μνήμη τους και τους ευγνωμονούν για τη θυσία τους.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
– Γ.Ε.Σ./Δ.Ι.Σ., «Ο Ελληνικός στρατός κατά τους Βαλκανικούς πολέμους 1912-1913, Τόμος Γ’ Επιχειρήσεις κατά των Βουλγάρων (Β’ Βαλκανικός Πόλεμος)», Αθήνα 1992
– Δούσμανη Βίκτωρ,  Ο Συμμαχικός Πόλεμος κατά των Βουλγάρων, Αθήναι, 1927
– Μαρκεζίνη Β. Σπυρίδωνος. Πολιτική Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος, Αθήνα 1966.
– Παπαφλωράτος Ιωάννης, Η ιστορία του Ελληνικού Στρατού, Τ. 1^ος, εκδ. Σάκκουλα, Αθήνα, 2014.

Πηγή: https://anastasiosk.blogspot.com