Γιατί μας αρέσουν τα Χριστούγεννα;

Ὁ ἀείμνηστος δημοσιογράφος Ἀντώνης Καρκαγιάννης, παραμονές Χριστουγέννων 2007, ἔγραφε: «Γνωστό τηλεπαρουσιαστής ρωτάει νεαρό μαθητή, περίπου δεκαέξι ἐτῶν, ἔξω ἀπό σχολεῖο του. «Θέλω νά σοῦ κάνω ἕνα καλό δῶρο γιά τά Χριστούγεννα. Τί δῶρο θά ἤθελες νά σοῦ κάνω;»

Χωρίς ἑνός δευτερολέπτου σκέψης ἤ δισταγμοῦ ὁ νεαρός ἀπάντησε, ὅτι δέν τοῦ ἀρέσουν τά Χριστούγεννα καί δέν θέλει δῶρα. Ὁ τηλεπαρουσιαστής ἔμεινε ἐμβρόντητος» («Καθημερινή 16.12.07).

Καί ὁ δημοσιογράφος σχολιάζει: «Ἀπό τά Χριστούγεννα μᾶς μένει τό πλαστικό χριστουγεννιάτικο δέντρο, τά πολύχρωμα φωτάκια, ἡ ἀποκρουστική ἠλεκτρονική «ἅγια νύχτα» τό χριστουγεννιάτικο τραπέζι καί ἡ προκλητική ἀφθονία του». (Καθημερινή 16.12.07).

Μά αὐτά εἶναι τά Χριστούγεννα; Ὅποιος δηλαδή δέν ἔχει σπίτι του χριστουγεννιάτικο δένδρο μέ πολύχρωμα φωτάκια, ὅποιος δέν θά φάει γαλοπούλα, ἤ ὅποιος φάει καί νιώσει στομαχικές διαταραχές καί πάει στό Νοσοκομεῖο, δέν θά κάνει Χριστούγεννα;

Γι’ αὐτά τά πράγματα, ὁ Χριστός ἔγινε ἄνθρωπος;! Τότε ὁ νεαρός εἶχε δίκιο, πού εἶπε ὅτι δέν τοῦ ἀρέσουν τά Χριστούγεννα, γιατί τέτοια «Χριστούγεννα» τά εἶχε μπουχτίσει!

Ἄν ἦταν μάλιστα καί πλουσιόπαιδο, θά τά εἶχε μπουχτίσει ἀκόμα πιό πολύ! Λοιπόν; Τί ἄλλο νά περίμενε;

Καί ὁ δημοσιογράφος ἔκανε μιά βαρυσήμαντη ἐπισήμανση: «Γιά νά εἴμαστε εἰλικρινεῖς, τό θρησκευτικό μέρος, τήν ἐνσάρκωση τοῦ ἐν ὑψίστοις Θεοῦ, τήν εἰσβολή του στήν Ἱστορία αὐτό τό μέρος της ἑορτῆς ποτέ δέν τό σκεφτόμαστε στά σοβαρά».

Ἀλήθεια, σέ μᾶς τούς χριστιανούς, γιά ποιό λόγο ἀρέσουν τά Χριστούγεννα; Μᾶς ἀρέσουν ἐπειδή ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος γιά τή σωτηρία μας, ἤ ἐπειδή θά ἀλλάξουμε παραστάσεις;!

«Ο διάβολος έχει πολλά ποδάρια»

Ἔτσι («ὁ διάβολος ἔχει πολλά ποδάρια») λέει ὁ λαός μας, ἐννοώντας πώς ὁ διάβολος, ὡς παμπόνηρος, ξέρει πολλά καί κρυμμένα μονοπάτια.

Καί μπορεῖ νά ἐμφανισθεῖ μπροστά σου, χωρίς νά τό καταλάβεις, νά σοῦ βάλει ἕνα «καμπίστρι», καί νά σέ σέρνει πρός τήν καταστροφή, χωρίς καί πάλι νά τό καταλάβεις…!

«Πῶς ψόφησε τό γαϊδουράκι;», ρώτησε ὁ Μ. Ἀντώνιος τούς μοναχούς, πού τόν ἐπισκέφθηκαν. «Πῶς τό ξέρεις;». Τόν ρώτησαν. «Μοῦ τό ἀποκάλυψε ὁ διάβολος» (Γεροντικό, Ἀββᾶ Ἀντωνίου, 12).

Ὁ Ἀντώνιος ὡς μεγάλος Ὅσιος εἶχε τό χάρισμα, ὥστε νά διακρίνει, πότε τοῦ μιλοῦσε ὁ Θεός καί πότε διάβολος, πού «ἐμφανίζεται ὡς ἄγγελος φωτός!» (Β΄Κορ. 11:14). Καί ὅσοι δέν ἔχουν αὐτό τό χάρισμα, τί γίνεται; «Καί τά εὐκόλως ἐννοοῦνται παραλείπονται».

«Ὁ διάβολος (ἔλεγε ὁ Ὅσιος Παϊσιος ὁ Ἁγιορείτης) ὅταν βρεῖ μιά τρύπα στά μυαλά μας, φυσάει, φυσάει, ὥσπου τά φουσκώνει, μέ ἀπώτερο σκοπό τήν ἀπώλεια μας».

Καί στούς ἔσχατους καιρούς, (λέει ὁ Ρῶσος στάρετς Ἰγνάτιος Μπριατσιανίνωφ), ὁ διάβολος θά «μπάσει» στά μυαλά μας τόν λογισμό «ἀγωνίσου ὑπέρ Πίστεως», καί μέ «σημαία» αὐτό τόν λογισμό, θά μᾶς σπρώχνει στόν ἀγώνα. Καί ὅσο θά ἀγωνιζόμαστε γιά τήν Πίστη μας, τόσο θά φουσκώνουν τά μυαλά μας, θεωρώντας τούς ἑαυτούς μας στύλους τῆς Ὀρθοδοξίας…!