ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΤΡΑΠΕΖΙ

π. Δημητρίου Μπόκου

Ο Χριστός ευλόγησε πέντε ψωμιά και δύο ψάρια και χόρτασαν με αυτά πέντε χιλιάδες άνδρες (ίσως δεκαπέντε χιλιάδες με τα γυναικόπαιδα). Υπήρξαν μάλιστα και τόσα περισσεύματα, που γέμισαν δώδεκα κοφίνια (Κυριακή Η΄ Ματθαίου).

Για να φάνε όλοι αυτοί οι άνθρωποι, ο Χριστός είπε να καθίσουν κατά ομάδες στο άφθονο χλωρό χορτάρι που υπήρχε στον συγκεκριμένο τόπο. Όπως συμπληρώνουν και οι άλλοι ευαγγελιστές, σχημάτισαν «συμπόσια συμπόσια επί τω χλωρώ χόρτω», «κλισίας ανά πεντήκοντα», και (κατά τον ευαγγελιστή Μάρκο) πρασιές «ανά εκατόν και πεντήκοντα». Το τεράστιο πλήθος, μοιρασμένο σε όμορφες παρέες, απόλαυσε ένα πρωτόγνωρο πικ νικ στο πράσινο χορτάρι.

Το θέμα δεν είναι μόνο η τροφή, αλλά και ο τρόπος με τον οποίο την απολαμβάνουμε. Άλλο να τρώει κανείς μόνος του και άλλο με μια ωραία παρέα. Η παρέα με την καλή κουβέντα φτιάχνει την ατμόσφαιρα. Το φαγητό γίνεται πιο νόστιμο με την καλή παρέα. Και είναι ζητούμενο, ποιο δίνει την περισσότερη ευχαρίστηση, το φαγητό ή η παρέα; «Τράπεζα άνευ λόγων ουδέν διαφέρει φάτνης αλόγων», έλεγαν οι παλιότεροι. Τα ζώα ενδιαφέρονται μόνο να φάνε. Οι άνθρωποι δεν μπορεί να τρώνε σαν τα ζώα, χωρίς κοινωνία και σχέση μεταξύ τους.

Από εδώ προέκυψε και η μεγάλη αξία του οικογενειακού τραπεζιού. Ήταν ένα μικρό σχολείο για μικρούς και μεγάλους. Η ώρα που βλεπόταν η οικογένεια, που τα μέλη της κοινωνούσαν μεταξύ τους. Οι οικογενειακές κουβέντες σημάδευαν τη ζωή, τη συμπεριφορά και την ψυχολογία όλης της οικογένειας. Ο παραδοσιακός αυτός θεσμός ήταν ένα ζωτικό, καίριο στοιχείο ψυχικής υγείας. Οι σύγχρονοι ρυθμοί της ζωής, αλλά και η σύγχρονη νοοτροπία επέβαλαν εν πολλοίς την κατάργηση των κοινών γευμάτων της οικογένειας. Το σπίτι έγινε ξενοδοχείο. Ο καθένας μπαίνει, βγαίνει, τρώει, κοιμάται όποτε βολεύεται, χωρίς καμμιά ουσιαστική επαφή και επικοινωνία με τα υπόλοιπα μέλη. Όμως έχουν διαπιστωθεί ήδη οι πολλές αρνητικές συνέπειες της τακτικής αυτής.

Ο συνεκτικός οικογενειακός δεσμός μεταξύ των μελών χάνεται. Ενισχύεται το αίσθημα της μοναξιάς, της απομόνωσης. Πόσο άχαρο και ψυχρό είναι να πει η γυναίκα στον άντρα που γυρίζει από τη δουλειά: «Εκεί είναι το φαγητό, βάλε και φάε μόνος σου. Είμαι κι εγώ κουρασμένη»! Πόσο πιο όμορφο είναι (αν γίνεται) να τον περιμένει, να στρώνεται το τραπέζι και να τρώνε μαζί, απολαμβάνοντας την κοινή τους αγάπη και συντροφιά! Γύρω απ’ το κοινό τραπέζι τα μέλη της οικογένειας αισθάνονται πιο δεμένα, πιο ασφαλή, πιο αισιόδοξα, πιο ισορροπημένα, πιο δυνατά στην αντιμετώπιση των τυχόν προβλημάτων τους. Το γέλιο, η συζήτηση, τα αστεία, το αίσθημα ότι ανήκουν σε μια ομάδα, η ισότητα, η συμμετοχή όλων (και ιδιαίτερα των παιδιών) στα δρώμενα, στην ετοιμασία του φαγητού και σε άλλες οικιακές δουλειές, αυξάνουν την αρμονία μεταξύ τους, δημιουργούν ακατάλυτους δεσμούς αγάπης, συμβάλλουν τα μέγιστα στην ομαλή ψυχική ανάπτυξη όλων.

Κι αν προστεθεί και η κοινή προσευχή στο φαγητό, προ του ύπνου ή σε μια δύσκολη στιγμή, η ευλογία του Θεού θα κάνει στη μικρή σπιτική κοινωνία ακόμα και θαύματα.

Καλή ευλογημένη εβδομάδα! Καλό μήνα!

Καλό Δεκαπενταύγουστο! Καλή Παναγιά!

«Αντιύλη». Ι. Ν. Αγ. Βασιλείου, Πρέβεζα

Τηλ. 26820 23075/25861/6980 898 504. E-mail: antiyli.gr@gmail.com

Η Ιαπωνία θα χρησιμοποιήσει τεχνολογία ανίχνευσης συμπεριφοράς για την πρόγνωση του εγκλήματος

Δυστοπική τεχνολογία στο όνομα της ασφάλειας

Η Εθνική Αστυνομική Υπηρεσία της Ιαπωνίας αποφάσισε να χρησιμοποιεί κάμερες ενισχυμένες με τεχνητή νοημοσύνη για την παρακολούθηση (με χρήση τεχνολογίας ‘ανίχνευσης συμπεριφοράς’) πριν από ένα έγκλημα, ώστε να ενισχύσει τα μέτρα ασφαλείας των VIP.

Αυτό το βήμα έρχεται ως απάντηση στην επέτειο της σοκαριστικής δολοφονίας του πρώην πρωθυπουργού Shinzo Abe και των αυξανόμενων απειλών που προκαλούνται από αυτούς που η κυβέρνηση αποκάλεσε «μεμονωμένους παραβάτες».

Η χρήση της τεχνητής νοημοσύνης στην επιβολή του νόμου έχει γίνει σύνηθες φαινόμενο παγκοσμίως. Μια μελέτη του 2019 από το Carnegie Endowment for International Peace αποκάλυψε ότι 52 από τα 176 κράτη που συμμετείχαν στην έρευνα συμπεριέλαβαν εργαλεία τεχνητής νοημοσύνης στις στρατηγικές αστυνόμευσης τους, ανέφερε η Nikkei Asia.

Συγκεκριμένα, η αποτελεσματικότητα μιας τέτοιας τεχνολογίας για την παρακολούθηση της μη-φυσιολογικής συμπεριφοράς και την παροχή καλύτερης ανάπτυξης των αστυνομικών υποστηρίχθηκε από τον Isao Itabashi, ειδικό στην αντιτρομοκρατία στο Συμβούλιο Δημόσιας Πολιτικής που εδρεύει στο Τόκιο.

Η Εθνική Αστυνομική Υπηρεσία σχεδιάζει να πραγματοποιήσει δοκιμές σε αυτές τις κάμερες που χρησιμοποιούν την τεχνητή νοημοσύνη εντός του τρέχοντος οικονομικού έτους, και αναμένεται να ολοκληρωθεί τον Μάρτιο του 2024. Αυτές οι κάμερες έχουν δυνατότητα “ανίχνευσης συμπεριφοράς” και “αναγνώρισης προσώπου”. Ωστόσο, σε μια προσπάθεια να προστατευθεί το απόρρητο, θα χρησιμοποιηθεί μόνο το πρώτο, μια απόφαση ευθυγραμμισμένη με τους πρόσφατους κανονισμούς της ΕΕ που περιορίζουν τη χρήση της αναγνώρισης προσώπου λόγω πιθανών προβληματισμών για την προστασία της ιδιωτικής ζωής.

Είναι επιτακτική ανάγκη να σημειωθεί ότι ενώ η χρήση της τεχνολογίας παρακολούθησης με την συνδρομή της τεχνητής νοημοσύνης μπορεί να αποδειχθεί πλεονέκτημα για την ενίσχυση των μέτρων ασφαλείας, εγείρει επίσης κρίσιμα ερωτήματα σχετικά με το απόρρητο.

reclaimthenet

Μετάφραση για την enromiosini

ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (2ο)

ὑπό Ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

Πῶς πρέπει νά τρῶμε;

«Ἐπῆρε λοιπόν (ὁ Ἰησοῦς) τά πέντε ψωμιά καί τά δυό ψάρια, καί ἀφοῦ σήκωσε τά μάτια Του στόν οὐρανό, τά εὐλόγησε» (Μτ.14:19). «Σήκωσε τά μάτια Του στόν οὐρανό», ὄχι βέβαια τυχαῖα, ἀλλά γιά νά μᾶς διδάξει ὅτι κάθε φορά πού πᾶμε νά φᾶμε, θά πρέπει νά κάνουμε καί ἐμεῖς τό ἴδιο· νά σηκώνουμε τά μάτια μας ψηλά, εὐχαριστώντας τόν Θεό. 

Γιατί  οἱ τροφές πού τρῶμε, εἶναι δική Του «παραγωγή», εἶναι ἡ συνέχιση τῆς δημιουργίας Του. Τό ἔχουμε συνειδητοποιήσει, ὅτι λ.χ αὐτά τά φαγητά πού τρῶμε, τά ὄσπρια, τά λαχανικά, τά φροῦτα καί τόσα ἄλλα καί μᾶς κρατᾶνε στή ζωή, εἶναι ἔργο τοῦ Θεοῦ; Ἔχουμε ἐπίσης συνειδητοποιήσει, ὅτι ὅταν ἐμεῖς τρῶμε μέχρι «διαρρήξεως τῆς κοιλίας μας», καί πετᾶμε τά περισσεύματα στά σκουπίδια, ἄλλοι συνάνθρωποί μας, ἀδέρφια μας δέν ἔχουν νά φᾶνε οὔτε ἕνα ψίχουλο, καί πεθαίνουν ἀπό τήν πεῖνα; Ἔχουμε ποτέ σκεφθεῖ καί προβληματισθεῖ, ὅτι σέ αὐτόν τόν πολιτισμένο κόσμο πού ζοῦμε, ἀνά τρία δευτερόλεπτα πεθαίνει ἀπό τήν πεῖνα καί ἕνα παιδάκι; (Κάπου 10.000.000 τό χρόνο!).

Στήν Ἀφρική, ὑπάρχει μιά φυλή, πού οἱ ἄνθρωποι πίνουν τό νερό γονατιστοί! Σάν ἔνδειξη εὐχαριστίας πρός τόν Θεό, πού τούς χαρίζει αὐτό τό μεγάλο ἀγαθό, πού τούς κρατάει στή ζωή! Καί αὐτό μᾶς λέει ὅτι ἡ ὥρα τοῦ φαγητοῦ εἶναι ἱερή. Ὄχι ἀπό τό φαγητό αὐτό καθ’ ἑαυτό, ἀλλά ἐπειδή αὐτό τό φαγητό πού τρῶμε, μᾶς κρατάει στή ζωή. Τρῶμε γιά νά ζοῦμε! Καί ζοῦμε γιά νά ὑπηρετοῦμε τό θέλημα τοῦ Κυρίου! Γι’αὐτό καί πρίν ἀπό τό φαγητό καί μετά ἀπό τό φαγητό κάνουμε τήν προσευχή μας. Στά μοναστήρια ἔχει θεσπισθεῖ εἰδική ἀκολουθία «τῆς τραπέζης». Ἔλεγε ἕνας Γέροντας: «Τρία πράγματα εἶναι τά πλέον «ἔντιμα» γιά τούς μοναχούς, καί στά ὁποῖα πρέπει νά προσέρχονται μέ φόβο καί πνευματική χαρά: Τό πρῶτο εἶναι ἡ  προσεύλεση στά Ἄχραντα Μυστήρια, τό δεύτερο ἡ προσέλευση στήν «τράπεζα» (γιά φαγητό), καί τρίτο «ὁ νιπτήρ αὐτῶν», (πιθανώτατο τό λουτρό τοῦ σώματος, πού τότε γινόταν σπάνια. (Εὐεργετινός τ. Β΄. Ὑπόθεση ΚΓ΄, Κεφάλαιο Α΄, 1). Γι’αὐτό καί οἱ μοναχοί μέ τήν ἴδια ἐπίσημη ἀμφίεση «στολή» πού πᾶνε στήν ἐκκλησία, μέ τήν ἴδια πᾶνε καί στό «τραπέζι» γιά νά φᾶνε.

Ὅταν τό φαγητό τρώγεται μέ αὐτή τήν αἴσθηση, γίνεται «εὐλογία»· προσευχή· ἁγιασμός! Διαφορετικά γίνεται «ἀρρώστια», ἄνοστο καί ἄχαρο! Ντοκουμέντο: Ἕνας χαρισματοῦχος Γέροντας καθώς συνέτρωγε σέ ἕνα «τραπέζι», ἔβλεπε ἄλλους νά τρῶνε μέλι, ἄλλους ψωμί, ἄλλους κοπριά! Καί ἔτρωγαν ὅλοι τό ἴδιο φαγητό! Παρακάλεσε τό Θεό νά τοῦ ἑρμηνεύσει αὐτό τό ὅραμα. Καί ὁ πάντα ἀγαθός Κύριος τοῦ ἀποκάλυψε: «Αὐτοί πού φαίνονται ὅτι τρῶνε μέλι, εἶναι αὐτοί πού κάθονται στό τραπέζι μέ φόβο Θεοῦ καί πνευματική χαρά καί προσεύχονται· καί ἔτσι ἡ προσευχή τους ἀνεβαίνει στό Θεό σάν θυμίαμα. Αὐτοί πού φαίνονται ὅτι τρώγουν ψωμί, εὐχαριστοῦν τό Θεό γιά τά ἀγαθά πού τούς δώρισε. (Α΄ Κορ. 10: 31). Καί αὐτοί πού φαίνονται πώς τρῶνε κοπριά, γογγύζουν, καί λένε «αὐτό καλό εἶναι, αὐτό ὄχι». (Εὐεργετινός τ. Β΄. Ὑπόθεση ΚΓ΄, Κεφάλαιο Α΄, 1). (Ἐμεῖς πῶς, μέ ποιό σκεπτικό τρῶμε;)

Εἶναι ἐπίσης σημαντικό καί τό πῶς, μέ τί ψυχική διάθεση, μέ τί φρόνημα προετοιμάζουμε τό φαγητό. Ἄν γίνεται μέ προσευχή, μέ ψαλμωδία, μέ καθαρότητα, τότε τό φαγητό εἶναι ἤδη νόστιμο. Ἄν ὅμως γίνεται μέ   βρισιές ἤ ἀκούγοντας αἰσχρά τραγούδια κ.λ.π., τότε τό φαγητό εἶναι ἤδη ἄνοστο. Λέγεται ὅτι ὁ ρῶσος Ἀρχιεπίσκοπος Καζάν (ὀνόματι Ἀθανάσιος) κάθισε σέ ἕνα «τραπέζι». Τοῦ ἔφεραν ψάρι. Τό ψάρι μύριζε…! «Μήν τό ἀκουμπήσει κανένας! Πετάξτε το!», φώναξε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος, καί παρήγγειλε νά ἔρθει μπροστά του ὁ μάγειρας. «Τί ἔπαθες καί ἔχεις στά δάκτυλά σου ἐπιδέσμους;», τόν ρώτησε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος. «Νά, ὅπως καθάριζα αὐτό τό ψάρι, κόπηκα στό χέρι μου». «Καί τί εἶπες ἐκείνη τή στιγμή πού κόπηκες;». «Εἶπα, ἄντε στό διάβολο!». «Ἀδελφοί, τό ψάρι βρωμάει ὁλόκληρο, γιατί ὁ μάγειρας πού τό μαγείρευε, βλασφήμησε! Γι’ αὐτό παρακαλῶ πετάξτε το», εἶπε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος!

Σκεφθεῖτε τώρα τί «νοστιμιά» ἔχουν τά μεγάλα καί ἐπίσημα γεύματα τῶν κοσμικῶν κύκλων πού γίνονται τά φαγητά, μέ σατανικές μουσικές, μέ βλασφήμιες κ.λ.π. Καί τί νοστιμιά ἔχουν ἀκόμα καί τά πιό λιτά φαγητά τῶν χριστιανῶν, πού γίνονται μέ προσευχές ἀλλά καί τρώγονται μέ προσευχές! Πολλοί προσκυνητές πού ἐπισκέπτονται τό Ἅγιο Ὄρος, ἔχουν νά λένε γιά τά φαγητά, πού τρῶνε! «Μπορεῖ, λένε, τά φαγητά πού φάγαμε νά ἦταν χωρίς λάδι, ὅμως ἦταν πολύ νόστιμα!». Τά νοστίμιζε ἡ ὅλη πνευματική ἀτμόσφαιρα, πού ἐπικρατοῦσε κατά τήν  ὥρα τοῦ φαγητοῦ. (Ἐπιστημονικές ἔρευνες ἔχουν δείξει ὅτι ὅταν λ.χ, τό νερό «ἀκούει» προσευχές, λόγια Θεοῦ, ἀλλάζει  πρός τό καλύτερο! Τυχαῖο εἶναι αὐτό;!). Ἄς μάθουμε λοιπόν νά ἀπολαμβάνουμε τά δῶρα τοῦ Θεοῦ μέ τό Θεό καί γιά τό Θεό.

Κακοποίηση ζώων…

ὑπό Ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

Ὁ ἀμερικανός γιατρός, μαιευτήρας Antony Levantino, ἀναπαριστᾶ, περιγράφει μέ εἰκόνες τήν ἔκτρωση βρέφους τριῶν μηνῶν.

Καί τό βρέφος, παρόλο πού εἶναι φυλακισμένο μέσα στή μήτρα, βλέπει, διαισθάνεται τόν κίνδυνο.

Ἀγχώνεται, ἀναστατώνεται! Κάνει ἀπεγνωσμένες κινήσεις, γιά νά ἀποφύγει τόν κίνδυνο. Ἐντυπωσιακό!

Πρόκειται γιά ἄνθρωπο ὁλοζώντανο! Ὥσπου ἀπορροφᾶται ἀπό τόν εἰδικό, φονικό μηχανισμό, πού ὁ γιατρός διοχέτευσε στή μήτρα.

Ἄλλο νά τό διαβάζουμε, καί ἄλλο νά τό βλέπουμε ἰδίοις ὄμμασιν στό βίντεο. (ΕΔΩ)

«Παναγία μου»· «τραγικό»· «εἶναι τόσο φρικτό καί λυπηρό»· ἦταν μερικά ἀπό τά σχόλια πού καταγράφθηκαν.

Ὑπάρχουν καί χειρότερα. Ὑπάρχει βίντεο μέ πραγματική ἔκτρωση.

Βλέπεις πράγματα πού προκαλοῦν ἀνατριχίλα. Αἵματα…! Κορμάκι κομματιασμένο…! Κεφάλι κομμένο…! Πραγματική σφαγή…!

Τέτοιες ἐκτελέσεις στή μικρή μας πατρίδα γίνονται (φεῦ) καθημερινῶς.

Ὑπολογίζεται ὅτι γίνονται ἐτησίως γύρω στίς 200.000!

Δηλαδή, στά τελευταῖα εἴκοσι χρόνια, ἔχουμε 4.000.000! Καί στά τελευταῖα σαράντα, 8.000.000!

Ὅσο εἶναι ὁ πληθυσμός τῆς μαρτυρικῆς μας χώρας! Ταῦτα μέ τήν ἀρωγή (φεῦ!) τῆς Πολιτείας!

Kατά τά ἄλλα ἔχουμε κατάργηση τῆς θανατικῆς ποινῆς. Ὅμως, «ἔστι δίκης ὀφθαλμοῦ, ὅς τά πάνθ’ὁρᾶ».

Ἡ συνέχεια: Ἡ Πολιτεία γιά τίς γάτες, τά σκυλιά, τά γαϊδούρια κ.λ.π., ἔχει νόμους, πού ἀπαγορεύει τή θανάτωση τους· ἀπαγορεύει καί αὐτή τήν ἁπλῆ κακομεταχείριση τους.

Μήν τολμήσει ὁ χωρικός καί δείρει τό γαϊδαρό του. Θά ὁδηγηθεῖ στόν Εἰσαγγελέα!

Θά πληρώσει καί πρόστιμο! Ἐνῶ στή μάνα πού θανατώνει τό παιδάκι της (ἔκτρωση), ἡ Πολιτεία τῆς καλύπτει τά ἔξοδα.

Δηλαδή, τό χωρικό πού πάνω στό θυμό του δέρνει τό γάϊδαρό του, τόν τιμωρεῖ μέ πρόστιμο, τή μητέρα, πού ἐν ψυχρῷ θανατώνει τό παιδάκι της, τήν ἀνταμείβει, καλύπτοντας τή νοσηλεία της!

Θά βρεθοῦν ἄραγε λεβέντες, πατριῶτες βουλευτές, νά κάνουν τό αὐτονόητο;

Ἰδιαίτερα αὐτοί πού σχετίζονται μέ τήν Ἐκκλησία; Νά κάνουν ἕνα «κίνημα», ὥστε νά ἀκυρωθεῖ αὐτή ἡ ἐθνοκτόνος νομοθεσία, καί νά γίνουν ἀφανεῖς εὐεργέτες τῆς πατρίδος μας;!

Ἀλήθεια. Αὐτοί πού ξεσηκώνονται, ἐπειδή κάποιος κακοποίησε ἕνα (!) ζωάκι, γιατί δέν «κινοῦν γῆ καί οὐρανό», γιά τίς τόσες χιλιάδες (!) θανατηφόρες κακοποιήσεις (ἐκτρώσεις), πού γίνονται σέ ἀγέννητα παιδιά;

Γιατί τηροῦν σιγή ἰχθύος; Μήπως ἡ ζωοφιλία «κατάπιε» τόν ἀνθρωπισμό;

Τί εἶναι τέλος πάντων αὐτά τά ἀδύνατα, ἀγέννητα παιδάκια; Εἶναι κατώτερα καί ἀπό τά γαϊδουράκια;

Ἤ ἕνας κακοήθης ὄγκος πού πρέπει νά ἀφαιρεθεῖ;! Πάντως, κάτι συμβαίνει στήν ψυχολογία τῶν ἀνθρώπων, καί τό λόγο τόν ἔχουν οἱ εἰδικοί.

Θ. Ντοστογιέφσκυ: «Ἄν βγάλεις ἀπό τόν ἄνθρωπο τό μεταφυσικό του στοιχεῖο, τόν ἐξισώνεις μέ τό ζῶο».

Ὁπότε τόν βάζεις στήν ἄκρη, καί δίνεις τήν καρδιά σου στά «ἥσυχα» γατάκια.

Ὅμως, πρῶτα ὁ ἄνθρωπος, καί μετά τά ζῶα. Ὄχι πρῶτα τά ζῶα, καί μετά ὁ ἄνθρωπος…

Πηγή: https://www.romfea.gr (25/07/2023)

ΜΗ ΕΑΥΤΟΙΣ ΑΡΕΣΚΕΙΝ

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

«Ὀφείλομεν ἡμεῖς οἱ δυνατοὶ τὰ ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων βαστάζειν, καὶ μὴ ἑαυτοῖς ἀρέσκειν ^. ἕκαστος ἡμῶν τῷ πλησίον ἀρεσκέτω εἰς τὸ ἀγαθὸν πρὸς οἰκοδομήν» (Ρωμ. 15,1-2)
«Όσοι έχουμε δυνατή πίστη οφείλουμε να ανεχόμαστε τις αδυναμίες αυτών που έχουν αδύναμη πίστη, και να μην κάνουμε ό,τι αρέσει σ’ εμάς. Η συμπεριφορά του καθενός μας να είναι αρεστή στον πλησίον, ώστε να τον βοηθάει να προκόβει στο αγαθό κι έτσι να συντελεί στην οικοδομή της εκκλησίας». 

Κριτήριο της εποχής μας και του πολιτισμού μας είναι ο εαυτός μας, το εγώ μας. Σήμερα αποθεώνεται η φιλαρέσκεια. Δεν έχει να κάνει μόνο με την περιποίηση του σώματός μας, την επιθυμία να είμαστε αρεστοί στους άλλους, να ελκύουμε την προσοχή τους και το ενδιαφέρον τους. Κυρίως έχει να κάνει με ένα αίσθημα  αυτοδικαίωσης. Γιατί το να περιποιούμαστε το σώμα μας, την σάρκα μας, είναι κάτι το σύνηθες. Ο απόστολος Παύλος, στο αποστολικό ανάγνωσμα του γάμου, μας υπενθυμίζει ότι κανείς δεν μισεί την σάρκα του, αλλά την τρέφει και την φροντίζει (Εφεσ. 5, 29). Ο μοναχισμός είναι μία έκτακτη κλήση και δωρεά, ευλογημένη, όχι όμως ο κανόνας για τον κόσμο. Και στην άσκηση έχουμε αγώνα παθοκτονίας και όχι σωματοκτονίας. Αν λοιπόν κάποιος ή κάποια, με μέτρο, φροντίζει για το σώμα του, αυτό δεν αντίκεται στις εντολές του Θεού. Το πρόβλημα όμως έχει να κάνει όταν η σωματική φροντίδα γίνεται αφετηρία πρόκλησης της φιλαυτίας και της φιληδονίας για τον άνθρωπο, κυρίως όμως όταν θέλουμε να βλέπουμε τα πάντα μέσα από το δικό μας πρίσμα, να μην παραδεχόμαστε ποτέ σφάλματα και να μη βλέπουμε την ζωή μέσα από τα μάτια των άλλων και τις ανάγκες τους.

Γι’ αυτό και ο απόστολος Παύλος μάς προτρέπει όσοι αισθανόμαστε ότι έχουμε δυνατή πίστη, να σηκώνουμε τα βάρη των αδυνάμων, όπως επίσης και να τους συγχωρούμε και να μην βλέπουμε τα πράγματα με βάση την δική μας δικαίωση. Αυτό δεν έχει να κάνει με την αλήθεια. Έχει να κάνει με την συγκατάβαση στο πρόσωπο του άλλου. Προφανώς και δεν χωρούν εκπτώσεις στην πίστη, ούτε ένα αίσθημα ότι η αλήθειά μας είναι η αλήθεια. Μόνο ο Χριστός είναι η οδός, η αλήθεια και η ζωή. Και αμαρτίες έχουμε, και η γνώμη μας δεν είναι δεδομένα ορθή, από την στιγμή που δεν μπορούμε να έχουμε μία πλήρη εικόνα των πραγμάτων, των αιτιών που οδηγούν τον συνάνθρωπό μας σε συγκεκριμένες πράξεις και συμπεριφορές, όπως επίσης και της δύναμης και της αντοχής του. Εμείς μπορεί να είμαστε στον σωστό δρόμο. Η σκέψη μας να είναι αυτή που όντως οδηγεί στο σωστό και στο καλό. Το θέμα είναι τι αντέχει ο άλλος, πόσο μπορεί διά της ελευθερίας του να αποδεχτεί αυτό που πιστεύουμε και λέμε, πόσο μπορεί να σχετιστεί μαζί μας με τους όρους που θέτουμε.

Ο πολιτισμός μας σήμερα έχει υιοθετήσει μία φράση: «σ’ όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε». Η αντίληψη αυτή μπορεί να μας γεμίζει ικανοποίηση και να μας κάνει να αισθανόμαστε καλά με τον εαυτό μας. Από την άλλη, η προοπτική της πίστης, επειδή περνά μέσα από την αγάπη για τον πλησίον, μάς προτρέπει να διαλεχθούμε, να πείσουμε, να ακούσουμε τα επιχειρήματα του άλλου, να μπούμε στην θέση του, να δούμε τι μπορεί να αντέξει και τι όχι. Αυτή είναι η γνήσια κοινωνικότητα. Η κατάκριση και η απόρριψη του άλλου είναι ο εύκολος δρόμος. Ακόμη κι αν ο άλλος παραμένει στην αδυναμία του, χρειάζεται η προσευχή και η υπομονή. Ένα μικρό βήμα πίσω, όχι για να του κάνουμε το χατίρι, αλλά για να δείξουμε την απόφασή μας να συμπορευθούμε. Και, ταυτόχρονα, μία καλύτερη εντός μας διαχείριση του χρόνου. Δεν είναι όλα που πρέπει να γίνουν εδώ και τώρα. Χρειάζονται προτεραιότητες και από κει και πέρα υπομονή.

Κι αν ο άλλος μας απορρίπτει; Καλύτερα να κλειστούμε στο ταμιείον μας. Να κάνουμε την προσευχή μας γι’ αυτόν. Να λειτουργήσουμε ως διακριτικά διαθέσιμοι, όχι όμως με την απαίτηση να τον εξουσιάσουμε επειδή έχουμε δίκιο. Αυτή η στάση είναι πνευματική και έχει να κάνει με τις σχέσεις μας. Σε ζητήματα όμως που άπτονται του νόμου, η τελική γραμμή είναι να γίνει όπως ο νόμος ορίζει, όχι όπως εμείς θα θέλαμε να είναι τα πράγματα, εκτός αν είναι ζητήματα πίστης. Εδώ έρχεται κι ένας ακόμη πειρασμός: αυτός της διχογνωμίας, όταν μάλιστα βάζουμε τον εαυτό μας στην θέση του ομολογητή, του σωτήρα, της αυθεντίας. Ο Παύλος τονίζει ότι το μείζον είναι η Εκκλησία, στην οποία ο καθένας μας έχει την θέση του και δεν πρέπει να το λησμονεί αυτό.

Ο απόστολος των εθνών μάς ζητά να κοιτάμε τι αρέσει στον πλησίον μας, τι μπορεί να τον βοηθήσει να προχωρήσει πνευματικά. Ας μη μένουμε στην φιλαυτία, την φιλαρέσκεια, την θεοποίηση του  εγώ μας, που γίνεται ένας ψυχικός ναρκισσισμός. Υπάρχουμε για να συνυπάρχουμε και να συνοδοιπορούμε. Υπάρχουμε για να σηκώνουμε τα βάρη και των άλλων. Ακόμη και στα δίκια μας, ας ζυγίσουμε τι μπορούμε με καλό τρόπο να περάσουμε και τι μπορεί να περιμένει. Και ο Θεός θα δώσει φώτιση σε όλους να προχωρήσουμε από κοινού. Αρκεί να μην έχουμε κάνει τον εαυτό μας κριτήριο της αλήθειας.
23 Ιουλίου 2023
Κυριακή Ζ’ Ματθαίου

Πηγή: Βήματα