«Υπέρ του ρυσθήναι ημάς από πάσης θλίψεως, οργής, κινδύνου και ανάγκης…»

Μητροπολίτης Πισιδίας Σωτήριος Τράμπας

Ο Κύριος είχε  προειδοποιήσει τους Μαθητές Του: «Στον κόσμον αυτόν θα έχετε θλίψεις· αλλά εσείς να έχετε θάρρος, γιατί εγώ έχω νικήσει τον κόσμο» (Ιωάν. 16:33). Με έμφαση μιλάει για το θέμα των θλίψεων και ο απόστολος Παύλος: «Διά πολλῶν θλίψεων δεῖ ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν» (Πράξ. 14:22) Προειδοποιούσε τους χριστιανούς, για να μή ξαφνιάζονται.

Και γνωρίζουμε από την Εκκλησιαστική Ιστορία και τους Βίους των Αγίων ότι όσοι αντιμετώπισαν με υπομονή,  θερμή πίστη και αγάπη στο Χριστό τις θλίψεις της ζωής τους ανεδείχθησαν Άγιοι! Και μάλιστα, όσο μεγαλύτερες ήσαν οι θλίψεις που αντιμετώπισαν μέχρι τέλους νικηφόρα, τόσο και περισσότερο δοξάζονται, όπως οι ένδοξοι Μεγαλομάρτυρες.

Ενώ όμως για όσους έχουν δυνατή πίστη, υπομονή, αφοσίωση στο Χριστό, οι θλίψεις γίνονται πρόκληση για νέα πνευματικά κατορθώματα, για πολλούς, για τους αδύνατους στην πίστη, γίνονται αφορμή σκανδάλων. Κάποιοι χάνουν κι εκείνη τη λίγη φλόγα της πίστης που έμενε στην καρδιά τους και πέφτουν σκανδαλισμένοι στα μαύρα σκοτάδια της απελπισίας. Φθάνουν, μάλιστα, μέχρι σημείου να καταλογίζουν στον Φιλάνθρωπο Κύριο αδικία, αδιαφορία και εγκατάλειψη.

Η Εκκλησία, όμως, ενθαρρύνει τους γενναίους πνευματικούς αγωνιστές της, να αναλάβουν και να συνεχίσουν μέχρι το τέλος τα αγωνίσματά τους κατά των θλίψεων, ώσπου να φθάσουν στεφανηφόροι στο τέρμα, και προτρέπει εμάς τους άλλους να προσευχόμαστε να απαλλαγούμε από τέσσερις θλιβερές καταστάσεις, που συχνά όλοι μας αντιμετωπίζουμε: «Ὑπέρ τοῦ ρυσθῆναι ἡμᾶς ἀπό πάσης θλίψεως, ὀργῆς, κινδύνου καί ἀνάγκης…»

Είναι τόσο συγκινητικό αυτό που συμβάνει με τους Αγίους. Ενώ τις θλίψεις που αντιμετώπιζαν προσωπικά οι ίδιοι τις θεωρούσαν επίσκεψη Θεού για περισσότερο αγώνα, για μας τους άλλους προσεύχονταν οι ίδιοι στο Θεό, να μας ελευθερώνει από τις θλίψεις. Μας εντυπωσιάζει η στάση του συγχρόνου μας Αγίου Παϊσίου. Γνωρίζουμε ότι υπέφερε για πολλά χρόνια από επώδυνες ασθένειες. Τις αντιμετώπιζε όμως με υπομονή, όπως οι μεγάλοι Άγιοι. Θεωρούσε τους σκληρούς πόνους ως επίσκεψη Θεού, για να ασκηθεί πιο πολύ στην πίστη και στην υπομονή. Και, το περίεργο για μας είναι ότι δέν ζητούσε από τον Θεό να τον απαλλάξει από τους πόνους και τις αρρώστιες. Γιατί αισθανόταν ότι οι πόνοι τον ωφελούν. Και μάλιστα είχε πει: «Όσο με ωφέλησαν οι αρρώστιες μου, δεν με ωφέλησαν οι νηστείες, οι αγρυπνίες, τα πνευματικά αγωνίσματα μιας ολόκληρης ζωής στο Άγιον Όρος». Όμως για τους άλλους πονεμένους που ζητούσαν τη βοήθειά του προσευχόταν να απαλλαγούν από τις θλίψεις τους και ο Θεός άκουγε την προσευχή του και γινόντουσαν θαύματα. Ο Άγιος Παΐσιος ακολουθούσε δηλαδή την πνευματική κατεύθυνση που έδιναν όλοι οι προηγούμενοι Άγιοι: Να παρακαλούμε το Θεό για να μας απαλλάξει από τις θλίψεις. Γιατί αντί να μας ρίξει η θλίψη σε αγιάτρευτη μελαγχολία και απόγνωση, καλύτερα να στερηθούμε τα στεφάνια που δίνονται στους αγωνιστές που υπομένουν με γενναιότητα τις θλίψεις. Μ᾽ἄλλα λόγια καλύτερα να αναγνωρίσουμε τη πνευματική μας αδυναμία και να περιμένουμε τα πάντα από το έλεος του Κυρίου.

Με τη επόμενη φράση, να δεηθούμε να απαλλαγούμε «ἀπό πάσης ὀργῆς», εννοούμε κυρίως τη θεϊκή οργή που εκδηλώνεται σε όσους όχι απλώς παραβαίνουν το θέλημα του Θεού, αλλά αντιτάσσονται στο νόμο του Θεού, διαστρέφουν την αλήθεια και ο εωσφορικός εγωισμός τους κρατεί αμετανόητους, εχθρούς του Θεού. Ο απόστολος Παύλος για μια κατηγορία τέτοιων ανθρώπων γράφει: «Αυτοί μας εμποδίζουν να κηρύξουμε στους εθνικούς για να σωθούν και έτσι ολοένα ξεχειλίζει το ποτήρι των αμαρτιών τους. Έφθασε πλέον πάνω τους τελειωτικά η οργή του Θεού» (Α’ Θεσ. 2:16). Χαρακτηριστικό παράδειγμα άμεσης εκδήλωσης της θεϊκής οργής σε πρόσωπο, που θεώρησε τον εαυτό του όμοιο με το Θεό, είναι ο βασιλιάς Ηρώδης. Ο Ηρώδης, όπως γράφουν οι Πράξεις των Αποστόλων, «ήταν σε διαμάχη με τους κατοίκους της Τύρου και Σιδώνος… Όρισε, λοιπόν, μία ημέρα για να εξετάσει το ζήτημα ενώπιον όλων. Ντύθηκε τη βασιλική του στολή, κάθισε στο θρόνο του και άρχισε να αγορεύει στο λαό και τους άρχοντες. Ο λαός επευφημούσε: «Θεός μιλάει και όχι άνθρωπος!» Αμέσως τότε, επειδή δέχτηκε να δοξαστεί ως Θεός και δεν έδωσε την τιμή στο Θεό, τον χτύπησε ένας Άγγελος Κυρίου με ξαφνική αρρώστια: γέμισε σκουλήκια και πέθανε» (Πράξ. 12:20-23). Ας προσέχουμε και ας προσευχόμαστε με θέρμη, ώστε  η όλη μας συμπεριφορά προς τον Θεόν να ελκύει την εύνοια του Θεού  και το άπειρον έλεος Του.

Να προσευχόμαστε για την πρόληψη και αποφυγή από κάθε κίνδυνο και ανάγκη, είναι η συμπληρωματική προτροπή του Διακόνου:  «Ὑπέρ τοῦ ρυσθῆναι ἡμᾶς ἀπό …κινδύνου καί ἀνάγκης, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν».

Κάθε καινούργια μέρα που έρχεται ανακαλύπτουμε καινούργιους κινδύνους που απειλούν τη ζωή μας, που απειλούν τη σωτηρία μας. Μαθαίνουμε αδιάκοπα για θεομηνίες, πολέμους, δυστυχήματα, εγκλήματα, ακόμη και ενδοοικογενειακά, για μεταλλάξεις θανατηφόρων ιών και τόσα άλλα θλιβερά που συμβαίνουν στον κόσμο. Κι αυτή η γνώση μας οδηγεί στην  αβεβαιότητα, την ανησυχία, το άγχος. Νιώθουμε ανασφαλείς στον τόπο μας, ακόμα και μέσα στο σπίτι μας. Γι’ αυτό, το να είμαστε πάντα στραμμένοι στον Παντοδύναμον Θεόν, τον μόνον που μπορεί να μας σώσει από όλους αυτούς τους κινδύνους (βλ. Εβρ. 5:7) είναι η μόνη σωστή αντιμετώπιση.

Τέλος με το αίτημα «τοῦ ρυσθῆναι ἡμᾶς … ἀπό πάσης ἀνάγκης ο πιστός ζητά:

α) να απαλλαγεί από τις ποικίλες  υλικές ανάγκες που η καταναλωτική κοινωνία θεωρεί απαραίτητες καί

β) να μη στερείται τα αναγκαία μέσα για την αξιοπρεπή διαβίωση τόσον του ιδίου όσον και των οικείων του.

Από όλες αυτές τις δύσκολες περιστάσεις, τις πνευματικικές και τις υλικές, ζητάμε με το αίτημα αυτό να απαλλαγούμε. Αμήν.

Πηγή: http://aktines.blogspot.com

Οι μόνιμοι και οι μετακλητοί υπονομευτές και η νίκη της αλήθειας

Θεοφάνης Μαλκίδης

Στις 24 Φεβρουαρίου του 1994, εικοσιοκτώ  χρόνια πριν, η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως «Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο», ημέρα που ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα, για να υλοποιήσει την τελευταία και πιο σκληρή φάση της Γενοκτονίας.

Το νομοσχέδιο έκανε λόγο μεταξύ των άλλων και για τα εξής: «Ορίζεται η 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης της γενοκτονίας….. η κυβέρνηση διάκειται θετικά στην πρόταση των Ποντιακών οργανώσεων να προχωρήσει, μετά τις απαραίτητες μελέτες, στη δημιουργία μιας πόλης με το όνομα ΡΩΜΑΝΙΑ στην περιοχή της Θράκης, που θα αποτελέσει τη Μητρόπολη των απανταχού Ελλήνων του Πόντου και θα είναι μια ορατή σύνδεση με την Ποντιακή ιστορία και τον Ποντιακό πολιτισμό. Με την πρόσθετη υποχρέωση ανέγερσης εθνικού μνημείου της ποντιακής γενοκτονίας στην ίδια περιοχή».

Η αναγνώριση της 19ης Μαΐου και όχι κάποιας άλλης μέρας, στην οποία μεταφέρεται αυθαιρέτως από το κράτος, αποτέλεσε μία σημαντική επιτυχία των ανθρώπων, όπως ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης, που αγωνίστηκαν και αγωνίζονται για το ζήτημα.

Ο αείμνηστος και αγαπητός μας καθηγητής Νεοκλής Σαρρής μου είχε πει πως την ημέρα εκείνη είχε παρατηρήσει τους εκπροσώπους της Τουρκίας να παρακολουθούν τη συνεδρίαση της Βουλής με την ίδια έκφραση αμηχανίας που είχαν και οι επίσημοι εκπρόσωποι της Ελλάδας.

Οι μεν πρώτοι για τους ευνόητους λόγους, οι δε δεύτεροι λόγω των πιέσεων που δέχτηκαν να μην προχωρήσει η αναγνώριση, αλλά και γιατί έπρεπε πλέον να αρχίσει ο αγώνας υπονόμευσης και κατανάλωσης.

Εδώ έχει ενδιαφέρον η παρουσίαση ενός συνοπτικού <απολογισμού>  του κράτους το οποίο   σαν σήμερα το 1994 ψήφισε νόμο για την αναγνώριση της Γενοκτονίας  του  έθνους που <εκπροσωπεί>:

1. Δύο πρωθυπουργοί και ένας υπουργός εξωτερικών κατέθεσαν στεφάνι στο μαυσωλείο του υπεύθυνου του Ελληνικού Ολοκαυτώματος Μουσταφά Κεμάλ!

2. Την επίσημη ημέρα μνήμης, την 19η Μαίου 1994 οργάνωσε συναυλία των  Ρουβά – Κούτ στην ημικατεχόμενη Κύπρο!

3. Την 19η Μαίου 1995, στα πλαίσια άσκησης του ΝΑΤΟ επέτρεψε τουρκικά αεροσκάφη να προσγειωθούν στην προσφυγική Νέα Αγχίαλο και τουρκικά στρατεύματα να εισβάλλουν στην Πελοπόννησο!

4. Την 19η Μαίου 1996 προσπάθησε να στείλει την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών στις εορτές τιμής του Κεμάλ στην Άγκυρα!

5. <Υπουργοί, πολιτικοί και καθηγητές> αρνούνται ότι έγινε Γενοκτονία!

6. Με το δόγμα  < δεν διεκδικούμε τίποτα > δεν έχει θέσει ποτέ το ζήτημα αναγνώρισης της Γενοκτονίας, ούτε από την Τουρκία, ούτε από κανένα κράτος και διεθνή οργανισμό!

7. Έβαλε εμπόδια για να μην γίνουν οι αναγνωρίσεις που πετύχαμε από την Κύπρο, τη Σουηδία, τις ΗΠΑ, τον Καναδά, την Αυστραλία, την Αρμενία και από αλλού!

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι εικοσιοκτώ χρόνια μετά κυριαρχούν και οι δύο τάσεις όπως αυτές εμφανίστηκαν στη Βουλή το 1994, ωστόσο εάν για την τουρκική πλευρά η στάση είναι αναμενόμενη, αυτή που εντυπωσιάζει είναι η ελλαδική πρακτική.

Μόνιμοι και το τελευταίο χρονικό διάστημα και μετακλητοί υπονομευτές προσπαθούν να ακυρώσουν με κάθε τρόπο έναν νόμο του κράτους, ο οποίος, από τις λίγες φορές, ήρθε ως αναγκαιότητα από την ιστορία.

Πρωθυπουργοί και υπουργοί που καταθέτουν στεφάνια στον επικεφαλής του σχεδίου Γενοκτονίας, βουλευτές, σύμβουλοι και υποψήφιοι βουλευτές που με πράξεις ανήθικες και άνανδρες, συκοφαντικές και δυσφημιστικές, ενεργώντας «υπηρεσιακά» προσπαθούν να ακυρώσουν την πράξη αναγνώρισης, ψευτοεπιστήμονες και ψευτοδιανοούμενοι που παριστάνουν τους «ειδικούς», «εκδηλώσεις» για τη Γενοκτονία και για τη διαχείριση (!!!!!!) της μνήμης, συνέδρια και συνδιασκέψεις όπου δεν προσκαλούνται οι συνεπείς πρωτοπόροι του αγώνα για την αναγνώριση της  Γενοκτονίας, συνάξεις που καταναλώνουν και ευτελίζουν το ζήτημα, αρνητές που με το πρόσχημα της «ιστορικής και προσωπικής άποψης» προσπαθούν να αποδομήσουν την αναγνώριση, πολιτικοί, δημοσιογράφοι και συγγραφείς που εκθειάζουν τον Κεμάλ και χιλιάδες άλλες πράξεις.

Είναι πράγματι εντυπωσιακά τα επιτεύγματα της υπονόμευσης και της κατανάλωσης. Θλιβερό όσο και οι εκπρόσωποι της προσπάθειας αυτής που περιφέρονται από αίθουσα σε αίθουσα, από τηλεοπτικό κανάλι σε ραδιοφωνικό σταθμό και από κομματικό σχηματισμό σε παρακρατικές οργανώσεις και υπηρεσίες.

Ο Πλάτωνας πριν  2500 χρόνια έγραψε πως όταν αδρανούν οι θεσμοί,  αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους οι πολίτες. Παρόλη την υπονόμευση της επίσημης Ελλάδας , ο αγώνας για την αναγνώριση της Γενοκτονίας των προγόνων μας και για  την τιμωρία της Τουρκίας συνεχίζεται!

Η χαρά όμως του αγώνα και της ανιδιοτελούς προσπάθειας, η χαρά της αναγνώρισης τα υπερβαίνει όλα. Σβήνει τις πίκρες και τις δοκιμασίες, τα εμπόδια και τις θλίψεις, τα πρόσωπα και τους θεσμούς που τόσο κακό έκαναν. Η αναγνώριση, παρά την υπονόμευση και την κατανάλωση, είναι γεγονός.

Συν Θεώ, το σκότος, το ψέμα, η προπαγάνδα, νικήθηκε, για άλλη μία φορά από το φως και την αλήθεια.

Πηγή: http://aktines.blogspot.com

Μπροστά στο «Τριώδιο»

Δημήτριος Παναγόπουλος

Πολύς λόγος γίνεται κάθε χρόνο κατά τις ημέρες που ανοίγει το Τριώδιο, τόσο από τους λεγόμενους πιστούς, όσο και από τους άπιστους, τους αδιάφορους, και μάλιστα κυρίως από αυτούς.

Υπάρχει όμως μία παρανόηση αναφορικά με το τι ερμηνεία έχουν οι λέξεις «ανοίγει το Τριώδιο».

Διότι βλέπουμε οι άπιστοι, οι ψυχροί, οι αδιάφοροι ως προς τα θέματα της θρησκείας, αλλά και πολλοί από τους κατ’ όνομα χριστιανούς, να ερμηνεύουν τις λέξεις «ανοίγει το Τριώδιο» με το ότι ήρθε περίοδος γλεντιού, μασκαρέματος, ξεφαντώματος, κραιπάλης, διαφθοράς ψυχής και σώματος. Γι’ αυτό βλέπουμε τόσα και τόσα παράξενα να λαμβάνουν χώρα κατά τις ημέρες αυτές.

Η πραγματική όμως ερμηνεία του «ανοίγματος του Τριωδίου» δεν είναι τα ανωτέρω, αλλά τα κατωτέρω.

Πρώτον, η περίοδος αυτή λέγεται περίοδος του Τριωδίου, και ακόμη ότι «ανοίγει το Τριώδιο», εξαιτίας ενός βιβλίου της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας που ονομάζεται «Κατανυκτικόν Τριώδιον» και που το ανασύρει η Εκκλησία από τη βιβλιοθήκη της το Σάββατο το απόγευμα, την παραμονή δηλαδή της Κυριακής του Τελώνου και του Φαρισαίου, και θέτοντάς το στο αναλόγιο διαβάζει και ψάλλει από αυτό μέχρι το μεσονύκτιο του Μ. Σαββάτου που γίνεται η Ανάσταση, και κατόπιν το αποσύρει βάζοντας στη θέση του ενα άλλο βιβλίο της που λέγεται «Πεντηκοστάριον».

Με το βιβλίο αυτό, το «Κατανυκτικό» δηλαδή «Τριώδιο», η Εκκλησία διδάσκει τους ανθρώπους σχετικά με θέματα σωτηρίας.

Το μεγάλο αυτό βιβλίο είναι χωρισμένο σε τρεις περιόδους.

Η πρώτη αρχίζει από την Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου και τελειώνει την Κυριακή της Τυροφάγου.

Η δεύτερη αρχίζει από τη λεγόμενη Καθαρά Δευτέρα, την επομένη της Τυροφάγου, και τελειώνει των Βαΐων.

Και η τρίτη αρχίζει από την Μ. Δευτέρα, την επομένη των Βαΐων, και τελειώνει το μεσονύκτιο του Μ. Σαββάτου προς την Κυριακή, όπου σύμφωνα με τις Διαταγές των Αποστόλων έγινε η Ανάσταση.

Στην πρώτη του περίοδο παρουσιάζει τέσσερεις Ευαγγελικές περικοπές πολύ διδακτικές και απαραίτητες σε καθέναν που θέλει να γνωρίζει ορθά τα θέματα της σωτηρίας του.

Η πρώτη περικοπή είναι η λεγόμενη του Τελώνου και Φαρισαίου (Λουκ. 18:10-14), η οποία παρουσιάζει δύο ανθρώπους που ο ένας είχε έργα κατά κόσμον (ο Φαρισαίος) και απορρίφθηκε από τον Θεό, και ο άλλος (ο Τελώνης) δικαιώθηκε διότι αναγνώρισε την αμαρτωλότητά του, ζητώντας έλεος από τον Θεό με τα λόγια· «Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ».

Η δεύτερη περικοπή είναι η λεγόμενη του Ασώτου (Λουκ. 15:25-32), η οποία επίσης παρουσιάζει δύο ανθρώπους, όπου ο ένας, παρότι αμάρτησε (ο άσωτος) μετανόησε, εξομολογήθηκε, κοινώνησε (από τον Μόσχο τον σιτευτό) και σώθηκε, ενώ ο άλλος που αρκέστηκε στη δικαιοσύνη του, στα έργα του· «Ιδού τοσαύτα έτη δουλεύω σοι και ουδέποτε έντολήν σου παρήλθον» (Λουκ. 15:29), απορρίφθηκε, δεν εισήλθε.

Αφού λοιπόν παρουσιάσει τις δύο αυτές μεγάλες ευαγγελικές περικοπές, στις οποίες διδάσκεται σαφώς ο τρόπος της σωτηρίας του ανθρώπου, ότι δηλαδή δεν σώζεται με τα έργα του μόνο, αλλά με τη θυσία του Υιού του Θεού, του «Μόσχου του σιτευτού», έρχεται την τρίτη Κυριακή της Αποκριάς και διδάσκει ότι πρέπει να προσέξουμε, διότι μία ημέρα θα καθίσει ως δικαστής πλέον να μας κρίνει. Γι’ αυτό μας διαβάζει το Ευαγγέλιο της Κρίσεως (Ματθ. 25:31-46) που είναι παραβολή και προφητεία μαζί. Παραβολή μεν, διότι παρομοιάζει τους δικαίους με πρόβατα και τους απίστους με ερίφια, προφητεία δε, διότι λέει: «Όταν έλθη ο Υιός του ανθρώπου» κλπ.

Και τέλος, προκειμένου να μας εισαγάγει στο δεύτερο μέρος της προετοιμασίας της Μ. Τεσσαρακοστής, για να δεχτούμε τον στο τέλος της περιόδου ερχόμενο σταυρωθέντα, ταφέντα και αναστάντα Θεό μας, μας θυμίζει την έξωση του Αδάμ και της Εύας από τον Παράδεισο την Κυριακή της Τυροφάγου (που τη λέμε τελευταία αποκριά, ψευδώς βεβαίως), και έτσι κλείνει το πρώτο μέρος της μεγάλης αυτής περιόδου του Τριωδίου.

Κατόπιν μας εισάγει στο δεύτερο μέρος της περιόδου που είναι η λεγόμενη Μεγάλη Τεσσαρακοστή και αρχίζει με την Καθαρή Εβδομάδα, και μάλιστα τη λεγόμενη Καθαρή Δευτέρα, που εμείς με την απιστία μας την καταντούμε την πιο βρωμερή του έτους. Η Καθαρή Δευτέρα βρίσκει τους Πρωτοπλάστους εξωσμένους από την Εδέμ να κλαίνε και να κτυπούν το πρόσωπό τους ζητώντας έλεος. Η αγία μας Εκκλησία για το θέμα αυτό ψάλλει:

«Αδάμ εξωστράκισται παρακοή Παραδείσου, και τρυφής εκβέβληται, γυναικός τοις ρήμασιν απατώμενος, και γυμνός κάθηται, του χωρίου οίμοι! εναντίον οδυρόμενος. Διο σπουδάσωμεν, πάντες τον καιρόν υποδέξασθαι, νηστείας, υπακούοντες ευαγγελικαίς παραδόσεσιν· ίνα δια τούτων, ευάρεστοι γενόμενοι Χριστώ, του Παραδείσου την οίκησιν πάλιν απολάβωμεν».

Κατά τις εβδομάδες αυτές της περιόδου της Μ. Τεσσαρακοστής, τις Τετάρτες και τις Παρασκευές η αγία μας Εκκλησία κάνει τις Ακολουθίες των Προηγιασμένων, όπου οι πιστοί μπορούν να πυκνώσουν την προσέλευσή των στο Ποτήριο της Ζωής (την Θεία Κοινωνία), ώστε να παίρνουν δύναμη για τον αγώνα της νηστείας και της εγκράτειας της Μ. Τεσσαρακοστής.

Τέλος φτάνουμε στην Κυριακή των Βαΐων που είναι το τέλος της δεύτερης περιόδου, και μπαίνουμε πλέον στη Μεγάλη Εβδομάδα, τη λεγόμενη εβδομάδα των Αγίων Παθών, όπου ολοκληρώνεται η διδασκαλία της ενανθρωπήσεως του Ιησού με τη Σταύρωση, την Ταφή και την Ανάσταση.

Αυτό είναι λοιπόν συνοπτικά το «Τριώδιον» και ο σκοπός του ανοίγματός του.

Επειδή όμως αυτό εργάζεται σκοπό σωτήριο, βάλλεται από τον Διάβολο και τα όργανά του, ο οποίος ανοίγει και αυτός το δικό του Τριώδιο και μας καλεί προς τα εκεί, υποσχόμενος αντί για νηστεία, φαγοπότι, αντί για εγκράτεια και σωφροσύνη, απόλαυση και ηδονές, και αντί για πένθος και δάκρυα, γέλια και καρναβάλια.

Πάντως ας μη ξεχνούμε ότι στο ένα «Τριώδιο» της Εκκλησίας πρωταγωνιστεί ο Χριστός, ενώ στο άλλο «Τριώδιο» του κόσμου πρωταγωνιστεί ο Διάβολος.

Ο ένας καλεί σε σωτηρία, ο άλλος σε απώλεια. Σ’ εμάς εναπόκειται να εκλέξουμε: τον Ιησού ή τον Βαραββά.

Χαρά σε αυτούς που θα συνταχθούν με τον Ιησού και αλίμονο σε όσους θα συνταχθούν με τον Βαραββά.

Πηγή: http://aktines.blogspot.com

ΑΓΙΑΣ ΦΩΤΕΙΝΗΣ & ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΚΛΗΤΟΥ 26-2-2022

Τὸ παρθενικὸ καὶ ἱεραποστολικὸ ἰδεῶδες

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἑορτή· ἑορτάζει ἡ ἁγία ἰσαπόστολος Φωτεινὴ ἡ Σαμαρεῖτις καὶ ὁ ἅγιος μάρτυς Θεόκλητος.

Καὶ πρῶτα γιὰ τὴν ἁγία Φωτεινή. Τί ἦταν; Μιὰ γυναίκα πολὺ ἁμαρτωλή. Πολλὰ διηγεῖται τὸ συναξάρι της· ἐδῶ θὰ περιοριστῶ κυρίως σὲ ὅσα λέει γι᾽αὐτὴν τὸ Εὐαγγέλιο (βλ. Ἰω. 4,1-42). Πῆρε –καὶ διαδοχικὰ χώρισε– 5 ἄντρες· ζοῦσε τέλος μ᾽ ἕναν 6ο, ἀλλὰ καὶ μ᾽ αὐτὸν ὄχι νομίμως. Εἶχε συναίσθησι, ντρεπόταν γιὰ τὸν βίο της· ἀπόδειξις ὅτι, ἐνῷ οἱ ἄλλες γυναῖκες πήγαιναν πρωὶ στὸ πηγάδι τῆς Συχὰρ ν᾽ἀντλήσουν νερό, αὐτὴ πήγαινε τὸ μεσημέρι, σὲ ὥρα ποὺ δὲν θὰ πήγαινε ἐκεῖ κανένας ἄλλος.

Καὶ ὅμως γιὰ τὴ γυναῖκα αὐτή, ποὺ ὅλοι καὶ ἰδίως οἱ φαρισαῖοι τὴν περιφρονοῦσαν, ὁ Χριστός μας βάδισε χιλιόμετρα κάτω ἀπὸ καυστικὸ ἥλιο, γιὰ νὰ τὴ συναντήσῃ. Σταμάτησε ἐκεῖ, ὅπως ἕνας ψαρᾶς, γιὰ νὰ πιάσῃ αὐτὸ τὸ ψαράκι, τὴν ἐκλεκτὴ αὐτὴ ψυχή. Ἔδειξε ἔτσι, ὅτι ὅσο ἀξίζει μιὰ ψυχὴ δὲν ἀξίζει ὁ κόσμος ὅλος. Ἄνοιξε μαζί της διάλογο· διάλογο ἀνώτερο ἀπὸ τοὺς διαλόγους τοῦ Πλάτωνος καὶ ἄλλων σοφῶν τῆς ἀρχαιότητος. Ὁ Χριστὸς ἐδῶ ἀρχίζει ἀπὸ τὰ μικρὰ καὶ πηγαίνει στὰ μεγάλα, ἀρχίζει ἀπὸ εἰκόνες καὶ πάει στὶς πραγματικότητες, ἀρχίζει ἀπὸ τὰ ὑλικὰ καὶ πάει στὰ πνευματικά· ἀπὸ τὰ χαμηλὰ ἀνεβαίνει στὰ ὑψηλά.

Ὁ κόσμος ἔβλεπε τὰ ἐξωτερικά, ὅτι αὐτὴ εἶνε μιὰ ἁμαρτωλή, ζῇ στὴν παρανομία, καὶ τὴν κατέκρινε. Ὁ Χριστὸς ἔβλεπε μέσα της, ὅτι αὐτὴ εἶνε ἕνα διαμάντι ποὺ ἔπεσε σὲ βόρβορο. Ἀλλὰ καὶ μέσ᾽στὸ βόρβορο τὸ διαμάντι εἶνε διαμάντι. Κι αὐτὴ εἶχε μέσα της κάτι πολύτιμο. Τί; Κάτι σπάνιο, ποὺ δὲν τό’ χουν ὅλοι. Πῶς τὸ λένε αὐτὸ οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας; τὸ λένε «ἀγαθὴ προαίρεσι» ἢ «καλὴ πρόθεσι». Μεγάλο μυστήριο αὐτό.

Βλέπεις καὶ μιλάει ὁ κήρυκας σ᾽ ἕνα πλῆθος. Ὅλοι ἀκοῦνε, μὰ δὲν τοὺς ἀγγίζει κάτι, δὲν τοὺς πιάνει τὸ ἀγκίστρι. Μέσ᾽ ἀπ᾽ ὅλους ὅμως ἕνας προσέχει, συναισθάνεται καὶ συλλογίζεται· Τί σπουδαῖα εἶν᾽ αὐτὰ ποὺ ἀκούω; πρώτη φορὰ τὰ νιώθω, πώ πω πόσο ἁμαρτωλὸς εἶμαι!… Ἔτσι μέσ᾽ ἀπὸ τὸ πλῆθος ἐκεῖνο ὁ Θεὸς πιάνει αὐτὸν τὸν ἕνα. Τί εἶνε ἡ καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου! Ἡ Σαμαρείτισσα λοιπόν, παρ᾽ ὅλη τὴ διαφθορά της, διατηροῦσε ἕνα σπινθῆρα θεϊκό, τὴν καλὴ πρόθεσι. Ἀπὸ ποῦ φαίνεται αὐτό; Πρῶτον. Αὐτὴ ἡ ἀγράμματη γυναίκα δείχνει ὅτι ξέρει –ἢ ἐξ ἀκοῆς ἢ ἀπὸ λίγο διάβασμα μὲ κάποια κολλυβογράμματα–, ὅτι θὰ ἔρθῃ «ὁ Μεσσίας ὁ λεγόμενος Χριστός» (ἔ.ἀ. 4,25). Κύριε, λέει, ὅταν θὰ ἔρθῃ Ἐκεῖνος, θὰ μᾶς λύσῃ ὅλα τὰ ζητήματα, ὅλες τὶς πνευματικὲς ἀπορίες.

Καὶ λέει στὸ σημεῖο αὐτὸ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ποὺ ἔχει μιὰ θαυμάσια ὁμιλία στὴν Σαμαρείτιδα· Θαυμάζω τὴ γυναῖκα αὐτή· ἁμαρτωλὴ ἦταν, καὶ ὅμως πρόσεχε τὴ Γραφή. Καὶ στρεφόμενος στοὺς ἐκκλησιαζομένους λέει· Πόσοι ἀπὸ σᾶς προσέχετε τὴ Γραφὴ μὲ τέτοια προσοχή; πόσοι ἔχετε τὴν καλὴ διάθεσι ποὺ εἶχε αὐτὴ παρ᾽ ὅλη τὴν ἀτέλειά της; (βλ. P.G. 151,253C-D). Δεύτερον. Ὅταν ὁ Χριστὸς τῆς εἶπε ὅτι, «Εἶχες πέντε ἄντρες κι αὐτὸς ποὺ συζῇς τώρα μαζί του δὲν εἶνε δικός σου», αὐτὴ δέχτηκε τὸν ἔλεγχο· δὲν θύμωσε, δὲν «κλώτσησε». Καὶ σὲ διεφθαρμένη ἀκόμη γυναῖκα ἂν πῇς κάτι ποὺ τὴν θίγει, σὲ μισεῖ, σὲ πάει στὸ δικαστήριο. Γι᾽ αὐτὸ λοιπόν, ἐπειδὴ αὐτὸς ποὺ ἐλέγχει γίνεται μισητός, ἐσὺ «Μὴ ἔλεγχε κακούς, ἵνα μὴ μισήσωσί σε» (Παρ. 9,8).

Αὐτὴ ὅμως εἶχε τέτοια καλὴ διάθεσι, ὥστε ἀναγνώρισε τὴν ἁμαρτωλότητά της. Καὶ ἀπόδειξις αὐτοῦ εἶνε ὅτι εἶπε στοὺς χωριανούς της· «Ἐλᾶτε νὰ δῆτε ἕναν ἄνθρωπο ποὺ μοῦ εἶπε ὅλα ὅσα ἔκανα» (Ἰω. 4,29). Τί νὰ ποῦμε τώρα ἐμεῖς, ποὺ καὶ ὅταν μᾶς ἐλέγξουν δυστροποῦμε, ἀλλὰ καὶ ὅταν πᾶμε στὸν πνευματικὸ δὲν ὁμολογοῦμε τ᾽ἁμαρτήματα ἀλλὰ βγαίνουν μὲ τὸ τσιγγέλι; Τρίτον. Ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ γνώρισε τὸ Χριστό, μέσα στὴν ψυχή της ἄναψε ἕνας ἰσχυρὸς πόθος, αὐτὴ τὴ μεγάλη χάρι νὰ μὴν τὴν κρατήσῃ γιὰ τὸν ἑαυτό της, ἀλλὰ νὰ τὴ μεταδώσῃ καὶ στοὺς ἄλλους.

Μόλις ἀντιλήφθηκε καὶ πείσθηκε ὅτι μπροστά της ἔχει τὸ Μεσσία, ἔνιωσε τέτοια ἔκπληξι καὶ τέτοιο θάμβος, ὥστε ὑπέστη μεγάλη ἀλλαγή, μία μεταμόρφωσι. Ἄφησε ἐκεῖ τὴν ὑδρία, τὴ στάμνα της, καὶ μὲ φτερὰ στὰ πόδια ἔτρεξε στοὺς χωριανούς της· καὶ σ᾽ αὐτοὺς χωρὶς βία, μὲ ἔξυπνο τρόπο, ἀλλὰ καὶ μὲ μιὰ μεγάλη προσωπικὴ ταπείνωσι, εἶπε· Ἐλᾶτε νὰ δῆτε ἕναν ἄνθρωπο ποὺ μοῦ εἶπε ὅλα τὰ μυστικά μου· «μήτι οὗτός ἐστὶν (μήπως αὐτὸς εἶνε) ὁ Χριστός;» (ἔ.ἀ.). Βλέπετε; Γι᾽ αὐτὸ καὶ τὴν πιὸ διεφθαρμένη γυναῖκα μὴν τὴν καταδικάσουμε. Πόσες γυναῖκες ἀπὸ αὐτὲς ποὺ ὁ κόσμος χλευάζει καὶ βρίζει, κι οὔτε κανεὶς παπᾶς τὶς πλησίασε ποτέ, πόσες τέτοιες γυναῖκες ποὺ ἀναστενάζουν καὶ κλαῖνε καὶ ντρέπονται νὰ μποῦν στὴν ἐκκλησία, πόσες ἀπὸ αὐτὲς μέσα στὸ βοῦρκο τῆς ψυχῆς τους κρύβουν διαμάντια, ἔχουν τὴν καλὴ διάθεσι! Μὴν περιφρονήσουμε λοιπὸν κανένα. Τέταρτον.

Ἡ Σαμαρείτιδα, ἀφοῦ πίστεψε στὸ Χριστό, βαπτίστηκε καὶ ὠνομάστηκε Φωτεινή, δὲν ἡσύχασε πλέον. Ἀνάμεσα σ᾽ αὐτὰ ποὺ δείχνουν τὴν εἰλικρινῆ διάθεσί της εἶνε καὶ τὸ ὅτι ἐπηρέασε καὶ ἄλλαξε τὸ χωριό της, τὴν οἰκογένειά της, κόσμο πολύ. Εἶχε 2 γυιοὺς καὶ 5 ἀδελφές, ποὺ ἔγιναν ὅλοι Χριστιανοί. Τί νὰ ποῦμε τώρα ἐμεῖς; Λέει ἡ σημερινὴ Χριστιανὴ ὅτι πιστεύει καὶ θρησκεύει, ἀλλ᾽ αὐτὸ οὔτε στὸν ἄντρα οὔτε στὰ παιδιά της τὸ μεταδίδει. Σπάνιο πρᾶγμα νὰ δῇς οἰκογένεια ποὺ νά᾽νε ὅλη πιστὴ καὶ ἱεραποστολική.

Ψάχνω, θέλω νὰ βρῶ τέτοια οἰκογένεια, μὰ δὲν τὴ βρῆκα. Θαυμαστὸ τὸ παράδειγμα τῆς οἰκογενείας τῆς ἁγίας Φωτεινῆς. Πόσο θὰ προσευχήθηκε, πόσο θὰ κοπίασε καὶ μόχθησε, πόσο θὰ ἔκλαψε ἡ ἴδια, γιὰ ν᾽ ἀλλάξῃ τὸ σπίτι της! Κ᾽ ἐμεῖς τί κάνουμε; Τίποτα. Φτάνει ὅτι πιστέψαμε ἐμεῖς; πέρα τούτου τίποτ᾽ ἄλλο δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει; Ἡ ἁγία Φωτεινὴ εἶχε τόσο ζῆλο, ὥστε ἔγινε ἱεραπόστολος. Πέταξε σὰν ἀετὸς στὴ Μικρὰ Ἀσία, πῆγε ἀπὸ πόλι σὲ πόλι, ἀπὸ χωριὸ σὲ χωριό, πέρασε βουνὰ – λαγκάδια –ὤ τί κάνει ὁ ζῆλος!–, καὶ ποῦ ἔφτασε, ποῦ τελείωσε· στὴ Σμύρνη, μιὰ πόλι ποὺ μᾶς φέρνει δάκρυα. Ἐκεῖ μαρτύρησε κ᾽ ἐκεῖ οἱ Χριστιανοὶ ἔστησαν ἐκκλησία στὸ ὄνομά της. Εἶχαν τέτοιο ζῆλο, ὥστε τὴν ἔχτισαν μέσα σὲ 40 μέρες! αὐτὸ ὥριζε ἡ ἄδεια ποὺ ἔδωσαν οἱ Τοῦρκοι. Ἐργάστηκαν ὅλοι, μικροὶ – μεγάλοι, στὸ χτίσιμο. Καὶ ἔμεινε ὁ ναὸς αὐτὸς μέχρι τὴν καταστροφὴ τοῦ 1922.

Σ᾽αὐτὴ τὴν ἐκκλησία, τὴν Ἁγία Φωτεινή, λειτούργησε καὶ μίλησε γιὰ τελευταία φορὰ ὁ ἡρωικὸς ἱεράρχης, ὁ Σμύρνης Χρυσόστομος, καὶ εἶπε στὸ λαό· Ὁ Θεὸς μᾶς δοκιμάζει, μᾶς τιμωρεῖ γιὰ τὰ πολλά μας ἁμαρτήματα· ἔχετε θάρρος καὶ ἐλπίδα, θὰ ξημερώσουν καὶ πάλι καλύτερες ἡμέρες γιὰ τὸ ἔθνος μας. Καὶ μετὰ μαρτύρησε. Συνδέεται λοιπὸν ἡ ἁγία Φωτεινὴ καὶ μὲ τὸ μαρτυρικό μας γένος.

Γιὰ τὸν ἅγιο Θεόκλητο τώρα. Ὁ ἅγιος Θεόκλητος εἶνε τρόπον τινὰ δορυφόρος τῆς ἁγίας Φωτεινῆς· εἶνε ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἐκείνη ἔσωσε. Λάμπει καὶ ὁ ἅγιος Θεόκλητος ὡς ἀστέρι πρώτου μεγέθους. Ὁ Θεόκλητος, ποὺ ἀρχικὰ λεγόταν Λαμπάδιος, ἦταν ἕνας φοβερὸς μάγος ποὺ τὸν ἔτρεμαν ὅλοι. Ὅταν ἡ ἁγία Φωτεινὴ μὲ τὴ συνοδεία της ῥίχτηκαν σὲ καμίνι ἀναμμένο καὶ ἔμειναν ἀβλαβεῖς, τότε κάλεσαν τὸν Λαμπάδιο νὰ ἑτοιμάσῃ γι᾽ αὐτὲς ἕνα δηλητήριο καὶ τὶς ὑποχρέωσαν νὰ τὸ πιοῦν. Οὔτε τὸ φαρμάκι ὅμως μπόρεσε νὰ τὶς βλάψῃ.

Τότε ὁ Λαμπάδιος μετανόησε, ἀρνήθηκε τὴ μαγεία, πίστεψε στὸ Χριστό, καὶ δείχνοντας ἐμπράκτως τὴ μετάνοιά του ἔκαψε τὰ μαγικὰ βιβλία ποὺ εἶχε. Ἐν συνεχείᾳ βαπτίσθηκε Χριστιανός, πῆρε πλέον τὸ ὄνομα Θεόκλητος, καὶ τέλος μαρτύρησε.

Νὰ μιμηθοῦμε κ᾽ ἐμεῖς, ἀγαπητοί μου, τὴν ἁγία Φωτεινή. Ἰδίως οἱ γυναῖκες. Δὲν εἶμαι ἐναντίον τοῦ γάμου –τὸν ὁποῖον εὐλόγησε ὁ Χριστός– καὶ πολλὲς φορὲς μίλησα γι᾽ αὐτόν. Ἀλλὰ ἔχω μιὰ κρυφὴ προσμονή· μέσα ἀπὸ τὶς χριστιανικὲς οἰκογένειες νὰ βγοῦν καὶ ἱεραποστολικὰ πρόσωπα, ἄντρες καὶ γυναῖκες.

Τὸ 1942 ἀρκετὰ κορίτσια στὴ Φλώρινα ἀκολούθησαν ἱεραποστολικὸ δρόμο κι ἀφιερώθηκαν. Σήμερα τέτοια πρόσωπα εἶνε λίγα. Αὐτὴ ἡ γενεὰ δὲν ἔχει ἄλλο ὄνειρο παρὰ μόνο παντρειά! Ἂν κάποιος δὲν παντρευτῇ, θεωρεῖται χαμένος. Αὐτὸ εἶνε λάθος. Τὸ βλέπω στὴ μητρόπολι· κάθε μέρα ἔρχονται καὶ ζητοῦν νὰ χωρίσουν, κ᾽ ἐγὼ προσπαθῶ νὰ τοὺς συμβιβάσω, νὰ μὴ χωρίσουν. Καταριῶνται τὴν ὥρα τοῦ γάμου. Κι ὅμως παρ᾽ ὅλα αὐτὰ τοὺς βλέπεις· ἂν δὲν παντρευτῇ, λέει, τὸ κορίτσι, πάει χάθηκε. Παραπάνω ἀπὸ τὸ γάμο ὑπάρχει ἕνα ἄλλο ἰδανικό, ὑψηλότερο· τὸ παρθενικὸ καὶ ἱεραποστολικό. Πόθος καὶ εὐχή μας λοιπὸν εἶνε, κοντὰ στὰ παλαιὰ πρόσωπα, ποὺ εἶνε ἄλλωστε τόσο λίγα, νὰ δοῦμε καὶ νεώτερα ἱεραποστολικὰ πρόσωπα νὰ συνεχίζουν τὴν πορεία.

(†) ἐπισκόπου Φλωρίνης Αὐγουστῖνου Καντιώτη

Διαπιστώσεις χωρίς ευθύνες;

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Προ ημερών ο Μητροπολίτης Αργολίδος κ. Νεκτάριος σε άρθρο του στηλίτευσε την άγνοια και την ημιμάθεια που κυριαρχεί σε πιστούς και σε αθέους για τα της Εκκλησίας. Έγραψε χαρακτηριστικά: «Οι μεν πιστοί πιστεύουν (;) κάτι που δεν γνωρίζουν. Οι δε άθεοι αρνούνται κάτι που και αυτοί δεν γνωρίζουν. Και όταν συζητούν, οι θέσεις και τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν είναι πολύ χαμηλού επιπέδου».

Οι διαπιστώσεις του Σεβ. είναι σωστές, καθώς και η αυστηρή κριτική του. Όμως είναι διαπιστώσεις και κριτική που περιμένει κανείς από ανθρώπους εκτός της Εκκλησίας, όχι από  Μητροπολίτη, ο οποίος, ως εκ της διακονίας του, θα έπρεπε να νιώθει κατ’ εξοχήν υπεύθυνος για την πνευματική κατάσταση του λαού. Στην περίοδοτου Τριωδίου που διερχόμαστε ήταν ευκαιρία ο Σεβ., με ταπείνωση και αίσθημα μετανοίας,  να ζητήσει συγγνώμη όχι για την κατάσταση του λαού, αλλά της ποιμαίνουσας Εκκλησίας.

Η κατάσταση που περιγράφει, των αγνοημάτων του λαού, οφείλεται στην έλλειψη ποιμαντικής φροντίδας. Πολύς  λαός δείχνει ότι διψά πνευματικά, αλλά νερό ζων δεν του δίδεται από ικανό αριθμό ποιμένων του, που δείχνουν ότι δεν συγκλονίζονται από την πνευματική κατάσταση του, αλλά απλώς τη διαπιστώνουν…. Όταν οι ποιμένες πληροφορούνται ότι το 85% του λαού, που έδειχνε προ ετών εμπιστοσύνη στην Εκκλησία, σήμερα κατέβηκε  στο 22%, όταν βλέπουν ότι οι θρησκευτικοί γάμοι μέσα σε ένα χρόνο (2020/2019) μειώθηκαν κατά 48,7% και αυξήθηκαν τα σύμφωνα συμβίωσης κατά 13,4%, όταν διαπιστώνουν ότι τα διαζύγια  είναι περίπου τα μισά των γάμων, με θύματα τα αθώα παιδιά, όταν γνωρίζουν ότι χιλιάδες έμβρυα καθημερινώς φονεύονται, θα έπρεπε προ πολλού να είχαν σημάνει συναγερμό συνειδήσεων και να είχαν τεθεί επικεφαλής ιεραποστολικής αποστολής, για να καταστούν οι πιστοί ενσυνείδητα μέλη της Εκκλησίας.

Η σημερινή κατάσταση της Εκκλησίας μοιάζει με αυτήν που περιγράφει ο προφήτης Ιεζεκιήλ τον 6^ο π.Χ. αιώνα: «Ακούστε τι λέγει  Κύριος ο Θεός: Αλίμονο σε εσάς ποιμένες των Ισραηλιτών, που τρέφετε τον εαυτό σας!…Το αδύνατο πρόβατο δεν το δυναμώνετε και το άρρωστο δεν το γιατρεύετε, δεν βάλατε επίδεσμο στο πληγωμένο, ούτε φέρατε πίσω το παραστρατημένο. Ούτε το χαμένο ζητήσατε να βρείτε. Αλλά φερθήκατε σε αυτά με βία και σκληρότητα. Έτσι διασκορπίστηκε το κοπάδι μου γιατί δεν είχε βοσκούς και έγινε τροφή για τα θηρία του αγρού» (Ιεζ. λδ΄ 2-5). Σημειώνεται ότι με ανοχή και ευθύνη των  Αρχιερέων τους πολλοί εκ των νέων κληρικών δεν γνωρίζουν θεολογία,  εκκλησιολογία και Κανονικό Δίκαιο ούτε καν την ελληνική γλώσσα…

Στην περίοδο του Τριωδίου η Εκκλησία προβάλλει την ταπείνωση που, ως βάση όλων των αρετών, οδηγεί στην κατανόηση και στη συγγνώμη. «Με ταπείνωση και εμείς ας κατακρίνουμε τον εαυτό μας, για να υψωθούμε ακατάκριτοι στον ουρανό» γράφει ο Ανδρέας ο Κρήτης. Ο λαός σήμερα αντιμετωπίζει, κυρίως από εξωτερικούς παράγοντες,  σοβαρά προβλήματα και ψυχικά ωφελείται από την Εκκλησία όχι από το κούνημα του δακτύλου, αλλά από την αγκαλιά της αγάπης Της.-

Πηγή: http://aktines.blogspot.com