ΕΝΑΣ ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ ΑΣΤΡΟΝΟΜΟΣ ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ ΤΟΝ ΔΑΡΒΙΝΙΣΜΟ

Ο κορυφαίος Αμερικανός αστρονόμος Φρεντ Χόϋλ αμφισβήτησε έντονα την Δαρβινική θεωρία σε άρθρο του που δημοσιεύτηκε στην ιταλική εφημερίδα «Κοριέρε ντέλλα Σέρα». Αναδημοσιεύουμε από την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ της 9^ης Ιουνίου 1987 που μετέφρασαν το άρθρο, μερικά αποσπάσματα:

Η θεωρία του Δαρβίνου, που απασχόλησε τόσο πολύ τους βιολόγους και τους χημικούς, είναι κι αυτή κατά τη γνώμη μου ένα μεγάλο λάθος…Κατά τον Δαρβίνο, τα ζώα και τα φυτά κάνουν κάθε τόσο μικρά βιολογικά «βήματα». Όταν συσσωρευτούν πολλά τέτοια βήματα, τότε πραγματοποιείται – υπό την επιρροή τους – ένα μεγάλο βήμα, που οδηγεί σε αλλαγές μορφής, σε διαφοροποιήσεις.

Ομολογώ ότι δεν κατάλαβα ποτέ τι είδους μικρά ή μεγάλα βήματα, και πόσα, χρειάζονται (ή χρειάστηκαν) για να διαμορφωθεί η διαφορά, λόγου χάρη, ανάμεσα σ’ ένα άλογο και μια αρκούδα. Ή για να εμφανιστούν οι διαφορές στη βιολογική ιστορία του ίδιου του αλόγου και μόνο, ή της ίδιας της αρκούδας…

Και μου είναι αδύνατον να συλλάβω τα «βήματα», οιουδήποτε μεγέθους, που πρέπει να χρειάστηκαν για να διαφοροποιηθούν, ούτε λίγο ούτε πολύ τα τόσο διαφορετικά πράγματα που λέγονται ζώα, από τη μια μεριά, και φυτά, από την άλλη.

Αν ο Δαρβίνος είχε δίκιο, τα ευρήματα της παλαιοντολογίας θα ήταν διαφορετικά, δεν θα ήταν αυτά που ξέραμε. Θα έπρεπε λόγου χάρη να είχαμε βρει πολλά απολιθώματα ζώων σε κάποιο από τα στάδια της μεταλλαγής – ας πούμε, πολλά μισοάλογα και πολλές μισοαρκούδες. Για την ακρίβεια μάλιστα, στατιστικά, θα έπρεπε αυτά τα «μισά», αυτές οι μεσαίες καταστάσεις, να είναι περισσότερα από τα σκέτα άλογα και τις σκέτες αρκούδες!

Κατά ανάλογο τρόπο, θα έπρεπε το γεωλογικό «αρχείο» της Γης να είναι γεμάτο και από άλλες διαφοροποιήσεις: μισοζώα-μισοφυτά, ή μισοασπόνδυλα-μισοσπονδυλωτά, μισοερπετά-μισοπτηνά, και ούτω καθ’ εξής.

Και όμως, δεν υπάρχει τίποτα απ’ όλα αυτά! Οφείλω να θυμίσω στους φανατικούς Δαρβινιστές, ότι από καταβολής κόσμου, όπως μας δείχνουν τουλάχιστον τα απολιθώματα, τα πάντα φαίνονται σταθερά. Τα άλογα είναι άλογα, και οι αρκούδες, αρκούδες.

Υπάρχουν βέβαια τύποι, μορφές, αλόγων, ξεκινώντας για παράδειγμα από το παλαιότατο μικρόσωμο αλογάκι με την πενταδάχτυλη οπλή, που ζούσε πριν 60 εκατομμύρια χρόνια, και φτάνοντας ως τα σημερινά άλογα, που η οπλή τους έχει περιοριστεί σε ένα μεγάλο δάχτυλο. Πουθενά όμως δεν αντίκρισαν οι ερευνητές κάτι που να είναι λίγο άλογο και λίγο αρκούδα, ή οτιδήποτε παρόμοιο.

Η θεωρία του Δαρβίνου, περί μικρών, βαθμιαίων αλλαγών, από τις οποίες τάχα προήλθαν όλα τα είδη, δεν είναι απλώς λαθεμένη. Είναι χονδροειδής και αστήρικτη.

Όλα όσα έχουμε μάθει σχετικά πρέπει να τα αναθεωρήσουμε, και είναι στα αλήθεια κρίμα που δαπανήθηκαν τόσες διδακτικές ώρες και τόσος κόπος στα σχολεία μας για να μεταδοθούν αυτές οι επιπολαιότητες.  Η θεωρία του Δαρβίνου δεν θα είχε διαδοθεί τόσο πολύ, αν δεν της έκαναν την χάρη να της κηρύξουν τον πόλεμο οι θρησκευτικές οργανώσεις. Η αντίδραση δυνάμωσε τους Δαρβινιστές και η επιστημονικοφανής άποψή τους έγινε γενικά αποδεκτή.

Πηγή: JesusPortal.gr

Advertisement

ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΙΩΒ

“Ο Θεός βροντά θαυμαστά με τη φωνή Του, κάνει μεγαλεία και δεν εννοούμε”  (Ιώβ 37:5)

Στο βιβλίο του Ιώβ αφθονούν οι μαρτυρίες πως αυτό είναι εμπνευσμένο από τον Θεό καθώς ο αναγνώστης θεωρεί τα ακόλουθα αποσπάσματα από το βιβλίο αυτό της Αγίας Γραφής ως επιστημονική γνώση και όχι ως απλές ποιητικές αλληγορίες.

1. Αστρονομία

Στη διάρκεια της ζωής του Ιώβ (15ος αι. π.Χ.) οι σύγχρονοί του πίστευαν διάφορα πράγματα για τη θέση του πλανήτη μας στο διάστημα. Τα περισσότερα από αυτά τα πιστεύω θεωρούσαν τη γη ως επίπεδη και εδραζόμενη πάνω σε ένα αντικείμενο, ζώο ή πρόσωποž ωστόσο στο Ιώβ 26:7 δηλώνεται : “Αυτός (ο Θεός) εκτείνει τον βορρά στο κενό, και κρεμάει τη γη πάνω στο μηδέν (τίποτα)”. Ο Βορράς εδώ περιγράφει τον Βόρειο Πόλο ως το σημείο αναφοράς της θέσης του πλανήτη και ότι η γη υφίσταται στο κενό, σε κενό διάστημα,  αυτό είναι ένα αστρονομικό γεγονός άγνωστο στους ανθρώπους της εποχής του Ιώβ, γνωστό όμως σε Εκείνον που μπορούσε να δει τη γη από το διάστημα.

Οι όροι “ανατολή του ήλιου” και “δύση του ήλιου” προέρχονται από την αρχαία θεώρηση ότι ο ήλιος περιστρέφεται γύρω από τη Γη. Η περιστροφή της Γης δεν καθορίστηκε επιστημονικά παρά πολλούς αιώνες μετά τον Ιώβ. Ωστόσο η κίνηση της Γης παρομοιάζεται όμορφα με τη διεργασία της χρήσης μίας σφραγίδας για την αποτύπωση μίας επιγραφής πάνω στον πηλό (Ιώβ 38:13,14 “… η γη … στρέφεται σαν πηλός που σφραγίζεται” ).

Η χρήση ραδιοτηλεσκόπιων για να ακούμε τους ήχους των άστρων είναι ένα κοινό χαρακτηριστικό της σύγχρονης αστρονομίας. Κανένας άλλος παρά ο Δημιουργός δεν θα μπορούσε να γνωρίζει στα αρχαία χρόνια ότι τα άστρα παράγουν ηχητικά σήματα, όπως αυτά περιγράφονται στο Ιώβ 38:7 “… τα άστρα της αυγής έψαλλαν μαζί …”

2. Μετεωρολογία

Ο συγγραφέας του βιβλίου του Ιώβ είχε γνώσεις των καιρικών νόμων και των ατμοσφαιρικών πιέσεων όταν έγραφε: “Για να ζυγίζει (ο Θεός) το βάρος των ανέμων, και να σταθμίζει τα ύδατα με μέτρο. Όταν έκανε νόμο για τη βροχή και οδό για την αστραπή της βροντής” (Ιώβ 28:25,26. Το βάρος των ανέμων είναι η ατμοσφαιρική πίεση και η οδός της αστραπής είναι η πορεία που ακολουθεί η ηλεκτρική εκκένωση, μία όχι τυχαία πορεία αλλά καθοριζόμενη από τα ηλεκτρομαγνητικά πεδία των νεφών.

3. Φυσική

Συλλογιστείτε τη φράση στο Ιώβ 28:25 “να ζυγίζει το βάρος των ανέμων”: η κοινή λογική των ημερών του Ιώβ δεν μπορούσε να αποκαλύψει ότι ο αέρας έχει βάρος και πίεση. Οι επιστημονικές παρατηρήσεις αυτού του φυσικού φαινομένου στη διάρκεια του 18ου αιώνα οδήγησαν στις μετέπειτα ανακαλύψεις όπως οι απορροφητικοί σωλήνες, τα λάστιχα πεπιεσμένου αέρα, και τα αερόστατα.

Ο Θεός έδωσε στον συγγραφέα του βιβλίου του Ιώβ την ιδέα ότι η αστραπή έχει ομιλία: “Μπορείς να αποστείλεις αστραπές, ώστε να βγουν και να πουν προς εσένα, ‘Ιδού εμείς’;” (38:35). Αυτή θα ήταν μία ανόητη πρόταση εκτός κι αν κάποιος γνωρίζει ότι η αστραπή είναι ηλεκτρισμός και η σύγχρονη επιστήμη, η οποία πραγματοποιεί τις επικοινωνίες μέσω ηλεκτρικών σημάτων, βασίζεται ακριβώς πάνω σ’ αυτή την αρχή: τη μετατροπής των ηχητικών κυμάτων σε ηλεκτρικά και αντίστροφα, των ηλεκτρικών κυμάτων σε ηχητικά.

4. Υδρολογία

Διαβάστε αυτήν την ποιητική, αλλά ακριβή, περιγραφή του κύκλου του νερού (Ιώβ 36:27-30): “Όταν (ο Θεός) τραβάει επάνω τις σταγόνες του νερού, αυτές ρίχνουν βροχή από τους ατμούς τους, την οποία (βροχή) ρίχνουν τα σύννεφα, και άφθονα σταλάζουν πάνω στον άνθρωπο. Μπορεί  κάποιος να καταλάβει την εξάπλωση των νεφελών…; Ιδού απλώνει το φως Του και σκεπάζει τους πυθμένες της θάλασσας”

Αυτή η περίπλοκη διαδικασία ήταν άγνωστη στην ανθρώπινη κατανόηση την εποχή του Ιώβ. Ο κύκλος του νερού περιγράφεται από τον ίδιο τον Θεό.

Η αλμυρή σύνθεση του ωκεάνιου νερού ήταν πολύ γνωστή, αλλά αυτό που δεν ήταν γνωστό ήταν η ύπαρξη πηγών γλυκού νερού που συναντώνται σε μεγάλα ωκεάνια βάθη. Ο Θεός περιγράφει αυτές τις πηγές: “Έχεις εισέλθει στις πηγές της θάλασσας;” (38:16).

5. Παλαιοντολογία

Η συμβατική επιστημονική σκέψη λέει ότι οι δεινόσαυροι και οι άνθρωποι χωρίζονται μεταξύ τους με εκατομμύρια χρόνια εξέλιξης. Αυτοί που επιλέγουν να πιστέψουν αυτή την ιδέα θα πρέπει να λάβουν υπόψη τους την περιγραφή που το βιβλίο του Ιωβ δίνει για δύο γιγάντια ζώα γνωστά ως “βεεμώθ” και “λεβιάθαν”.

Ο βεεμώθ συνήθως θεωρείτο ο ιπποπόταμος. Περιγράφεται στο 40ό κεφάλαιο του Ιωβ ότι τρώει “τρώει χόρτο όπως το βόδι”, “η δύναμή του είναι στους γοφούς του”, “η ισχύς του στους μυες της κοιλιάς του”, “τα οστά του είναι χάλκινοι σωλήνες … σαν μοχλοί σιδήρου”, “πλαγιάζει κάτω από τα σκιερά δέντρα, κάτω από τη σκέπη των καλαμιών και στους βάλτους”. Λεπτομέρειες σαν κι αυτές θα μπορούσαν να περιγράφουν τον ιπποπόταμο αλλά όταν ο συγγραφέας δίνει περιγραφές όπως ότι “υψώνει την ουρά του σαν κέδρο”, και ότι “αν πλημμυρίσει ποταμός δεν σπεύδει να φύγει” παίρνουμε την εικόνα ενός τελείως διαφορετικού ζώου. Ο βεεμώθ είναι ένα ζώο παρόμοιο με τον βραγχιόσαυρο.

Ένα ακόμα πιο εκπληκτικό πλάσμα είναι ο λεβιάθαν, που δεν θα μπορούσε να είναι ο κροκόδειλος, όπως πολλοί υποθέτουν, αλλά μάλλον ένα ζώο πολύ πιο μεγάλο και άγριο. Περιγράφεται ως πολύ δυνατό για να μπορέσουν να το αιχμαλωτίσουν, πολύ άγριο για να το δαμάσουν, πολύ σκληρό για να το διαπεράσει ξίφος ή ακόντιο. Το ζώο αυτό μοιάζει στην περιγραφή με ένα σαρκοβόρο δεινόσαυρο του τύπου του τυραννόσαυρου. Η περιγραφή του Λεβιάθαν που μπορεί να βγάζει φωτιά (41:18-21) δεν θα πρέπει να απορρίπτεται ως απλή φαντασία. Τα απολιθώματα όλων των δεινοσαύρων δεν μπορούν να μας πουν πολλά για τις φυσικές τους ικανότητες.Πολλοί δεινόσαυροι όπως ο παρασαυρόλοφος έχουν μεγάλους ρινικούς αγωγούς, που κάνουν τους παλαιοντολόγους να προβληματίζονται για το ποιο σκοπό εξυπηρετούσαν. Ίσως να ήταν χημικοί θάλαμοι όπου παραγόταν καυτό φλέγμα. Αυτή η ικανότητα δεν πρέπει να μας φαίνεται τόσο απίθανη γιατί ακόμα και σήμερα υπάρχει ένα εκπληκτικό είδος ζώου, το βομβαρδιστικό σκαθάρι, το οποίο εκτοξεύει στους εχθρούς του ένα καυτό χημικό υγρό. Και επίσης ας έχουμε υπόψη μας ότι σχεδόν όλοι οι αρχαίοι πολιτισμοί από την Ευρώπη ως την Κίνα είχαν ιστορίες για μεγάλα ερπετά που μπορούσαν να εκπνέουν φωτιά.

Αυτές οι περιγραφές του βεεμώθ και του λεβιάθαν είναι ακριβείς περιγραφές πραγματικών ζώων. Αν ο συγγραφέας του Ιωβ περιέγραφε μυθολογικά θηρία δεν θα τα κατέτασσε μαζί στις περιγραφές για άλλα πραγματικά ζώα, όπως λιοντάρια, τράγους, παγώνια, άλογα, αετούς, κ.α. (38:39, 39:1,13,19,27).

Αυτές είναι μερικές μόνον από τις επιστημονικές αρχές που υπάρχουν στο βιβλίο του Ιώβ, και οι οποίες αποτελούν μαρτυρία ότι αυτό το βιβλίο είναι εμπνευσμένο από τον Δημιουργό.

Ωστόσο, όσο συναρπαστικά κι αν είναι αυτά τα γεγονότα, τα επιστημονικά σημεία δεν είναι το θέμα του Ιώβ. Όταν ο Θεός υπαγόρευσε το κείμενο της βιογραφίας του Ιώβ ο σκοπός Του ήταν να περιγράψει τα ατυχή γεγονότα που μπορεί να συμβούν όταν ένας άνθρωπος αφιερώνει τη ζωή του στον Κύριο. Ο άνθρωπος αυτός αποτελεί χαρά και καύχηση για τον Θεό, αλλά επίσης και στόχο για τον Πονηρό. Το μάθημα που πρέπει να πάρουμε είναι ότι ο Παντοδύναμος Δημιουργός φροντίζει και ανησυχεί, προστατεύει και αγαπάει σαν Πατέρας τους αφιερωμένους δούλους Του.                                                    

Ron Doak 

Μετάφραση Μανώλη Καλομοίρη άρθρου από το Pulpit Help, Oct. 1997

Πηγή: JesusPortal.gr

ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ΛΟΥΚΑ

Ἡ Κλήση τῶν μαθητῶν

(Λουκ. 5:1-11, & Ματ. 4:18-22 & Μαρκ. 1:16-20)

«Ἁλιεῖς ἀνθρώπων»

ὑπό ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

Βρισκόμαστε στό ξεκίνημα τοῦ δημοσίου βίου τοῦ Χριστοῦ. Ἤδη ὁ Χριστός εἶχε συναρπάσει τά πλήθη μέ τά πρῶτα Του κηρύγματα καί μέ τά πρῶτα Του θαύματα. Ὅπου πήγαινε γινόταν ξεσηκωμός. Σχηματιζόταν γύρω Του μιά μεγάλη λαοθάλασσα! Ἕνα λοιπόν πρωϊνό κατέβηκε πρός τή λίμνη τῆς Καπερναούμ. Τό νέο ὅτι ὁ Χριστός κατέβηκε στήν παραλία διεδόθηκε ἀπό στόμα σέ στόμα καί ἑκατοντάδες ἄνθρωποι κατέφθασαν γιά νά Τόν ἰδοῦν καί νά Τόν ἀκούσουν. Ὅμως ὁ Ἰησοῦς δέν κατέβηκε τυχαῖα στήν παραλία. Κατέβηκε γιά νά καλέσει τούς ψαράδες Πέτρο, Ἀνδρέα, Ἰωάννη καί Ἰάκωβο γιά μαθητές Του. Ἤδη τή νύχτα εἶχαν ρίξει τά δίκτυα τους στή θάλασσα, ἀλλά δέν ἔπιασαν οὔτε ἕνα ψάρι καί τώρα ἑτοιμάζονταν νά μαζέψουν τά δίκτυα τους καί νά φύγουν.

Ἡ συνέχεια: «Καθώς τά πλήθη συνωστίζονταν γύρω Του γιά ν’ ἀκούσουν τό λόγο τοῦ Θεοῦ κι Ἐκεῖνος στεκόταν στήν ὄχθη τῆς λίμνης Γεννησαρέτ, εἶδε δύο ψαροκάϊκα στήν ἄκρη τῆς λίμνης. Οἱ ψαράδες εἶχαν κατεβεῖ ἀπ’αὐτά καί ἔπλεναν τά δίκτυα. Ἐκεῖνος ἀνέβηκε σ’ἕνα ἀπά τά ψαροκάϊκα, σ’αὐτό τοῦ Σίμωνα» (Λουκ. 5:1-3). Καί ὁ Χριστός ἀπό ἐκεῖ, ἀπό τό καϊκι πού ἦταν δίδασκε τά πλήθη (Λουκ. 5:3). Καί σίγουρα ὁ κόσμος θά ζήλευε τόν Πέτρο πού εἶχε τήν τιμή νά φιλοξενεῖ στό καΐκι του αὐτόν τόν περίφημο Χριστό καί νά στέκεται δίπλα Του!

«Ὅταν τέλειωσε τήν ὁμιλία Του» εἶπε στόν Πέτρο: «Πήγαινε στά βαθιά καί ρῖξε τό δίκτυα σας γιά ψάρεμα». (Λουκ. 5:4). «Δάσκαλε, ὅλη τή νύχτα παιδευόμασταν καί δέν πιάσαμε τίποτε· ἐπειδή ὅμως τό λές ἐσύ, θά ρίξω τό δίκτυ», τοῦ εἶπε ὁ Πέτρος (Λουκ. 5:5). Καί ἔριξε τό δίκτυ στή θάλασσα. Βέβαια ἀνθρωπίνως ἦταν ἀδύνατο νά πιάσουν ψάρια. Τό δήλωσε καί ὁ Πέτρος σάν ἔμπειρος ψαρᾶς. Ἀδύνατο ἦταν γιά τόν Πέτρο, πού ἦταν ἁπλά ἄνθρωπος, ὄχι ὅμως γιά τό Χριστό, πού ἔφτιαξε αὐτό ὁλόκληρο τό σύμπαν. Ἦταν πολύ εὔκολο γι’ Αὐτόν μέ ἕνα ἁπλό νεῦμα πρός τά ψάρια, νά τρέξουν καί νά γεμίσουν τά δίκτυα. Καί τό ἔκανε! «Ἀφοῦ τό ἔριξαν, ἔπιασαν πάρα πολλά ψάρια, τόσα πού ἄρχισε νά σκίζεται τό δίκτυ τους. Γέμισαν καί τά δυό καΐκια, κόντεψαν νά βουλιάξουν!». (Λουκ. 5:6-7). Οἱ ἔμπειροι ψαράδες σοκαρίσθηκαν ἀπό αὐτό τό ἀπίστευτο πού ἔβλεπαν. «Τότε ὁ Ἰησοῦς εἶπε στόν Σίμωνα: Μήν φοβᾶσαι, σύ τώρα θά ψαρεύεις ἀνθρώπους» (Λουκ. 5:10). Τήν ἴδια πρόσκληση ἀπηύθηνε στόν Ἰωάννη καί στόν Ἰάκωβο (Ματ. 4:18-22). Ἔβγαλαν τά καΐκια τους στή στεριά, ἄφησαν τά πάντα καί ἀκολούθησαν τό Χριστό.

Ἄς προσέξουμε τήν «τακτική» πού ἀκολούθησε ὁ Χριστός, προκειμένου νά τούς καλέσει κοντά Του: Δέν τούς κάλεσε, ὅταν ἦταν στό σπίτι τους παρέα μέ τήν οἰκογένειά τους, οὔτε ὅταν ἦταν παρέα μέ τούς φίλους τους, οὔτε ὅταν ξεκουράζονταν, ἀλλά στήν ὡραία παραλία. Καί δέν τούς κάλεσε, ὅταν τούς εἶδε (στήν παραλία) κουρασμένους καί ἀπαγοητευμένους (πού δέν ἔπιασαν οὔτε ἕνα ψάρι) ἀλλά ὅταν τούς ἔφτιαξε τή διάθεσή τους, ὅταν γέμισε τά δίκτυα τους μέ ψάρια, ὅταν δηλαδή εἶδαν ἀπό κοντά τό μεγαλεῖο Του.

«Μή φοβᾶσαι, θά ψαρεύεις ἀνθρώπους» (ἀπό τό βυθό τῆς ἁμαρτίας) εἶπε ὁ Χριστός στόν Πέτρο. Δέν θά βγάζεις, ἀλλά «θά ψαρεύεις», Γιατί τό ψάρεμα χρειάζεται τέχνη, ὑπομονή, παρατηρικότητα, ἐπαγρύπνηση, πῶς καί πότε θά τραβήξεις τό δίκτυ. Γι’ αὐτό παλαιότερα ἡ ποιμαντική λεγόταν «ἁλιευτική». «Πρόσεξε μή σέ ψαρέψει» λέμε ἀκόμα σέ κάποιον. Ἐννοώντας: Πρόσεξε μήν σέ «παγιδεύσει», μήν σέ παρασύρει, μήν σέ καταφέρει καί σέ φέρει στά νερά του.

Ὁ Κύριος δέν κάλεσε ποιμένες γιά συνεργάτες Του, ὥστε ἀπό ποιμένες ἀλόγων προβάτων νά γίνουν ποιμένες λογικῶν προβάτων, ἀλλά κάλεσε ψαράδες. Γιατί οἱ συνεργάτες Του, οί μαθητές Του ἔπρεπε πρῶτα νά γίνουν ψαράδες καί μετά ποιμένες. Ἔπρεπε πρῶτα νά ἁλιεύσουν ἀνθρώπους μέσα ἀπό τήν εἰδωλολατρία καί μετά νά τούς ποιμάνουν. Ἔπρεπε πρῶτα νά γίνουν ψαράδες καί μετά ποιμένες.

Κάτι ἀνάλογο ἰσχύει καί σήμερα. Ζοῦμε σέ κόσμο ἀποστασίας· τά πρόβατα τοῦ Χριστοῦ βγαίνουν ἀπό τήν ποίμνη Του καί κολυμβοῦν μέσα στό βυθό τῆς πλάνης καί τῆς ἁμαρτίας. Γι’ αὐτό καί σήμερα οἱ ποιμένες πρέπει πρῶτα νά γίνουν ψαράδες καί μετά ποιμένες, πρῶτα νά μάθουν νά ψαρεύουν τόν κόσμο ἀπό τήν ἁμαρτία, νά τόν εἰσάγουν στήν Ἐκκλησία καί μετά νά τόν ποιμάνουν. Σήμερα σάν ἱερεῖς πρέπει νά εἴμαστε περισσότερο ψαράδες, παρά ποιμένες. Ὅταν λοιπόν πλησιάζουμε ἀνθρώπους ἤ μᾶς πλησιάζουν ἄνθρωποι (πού εἶναι μέσα στή θάλασσα τῆς ἁμαρτίας) θά πρέπει νά εἴμαστε πολύ προσεκτικοί, πῶς καί πότε θά ρίξουμε τό ἀγκίστρι μας καί τί δόλωμα θά βάλουμε στό ἀγκίστρι, προκειμένου νά τούς ἁλιεύσουμε ἀπό τό βυθό τῆς ἁμαρτίας. Ἐδῶ θά φανεῖ ἡ «τέχνη» μας.

Μακάρι ὁ Κύριος νά μᾶς φωτίζει, ὥστε στό ἀπολωλός πρόβατο πού συναντοῦμε μπροστά μας νά τοῦ λέμε αὐτό πού πρέπει, αὐτό πού τόν ἀγγίζει, ὥστε νά ἀρχίζει σιγά-σιγά νά κινεῖ τά χέρια του γιά νά βγεῖ ἀπό τό βάθος τῆς ἁμαρτίας ἤ τῆς ἀπιστίας.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ

(Μαρ. 8:34-38,9:1 – Ματ.16:24-28 – Λουκ.9:23-27)

Ἀκολουθώντας τό Χριστό

ὑπό ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

Καλοκαίρι. Τρίτο ἔτος δημοσίου βίου τοῦ Κυρίου, λίγο πρίν τήν Μεταμόρφωσή Του. Ὁ Χριστός βρισκόταν στά μέρη τῆς Καισάρειας τοῦ Φιλίππου (Ματ.16:13). Καί «ἐνημέρωνε» τούς μαθητές Του ὅτι ἦταν θέλημα Θεοῦ νά ἀνεβεῖ στήν Ἱερουσαλήμ καί νά σταυρωθεῖ (Ματ.16:21). Καί βλέποντας ὅτι Τόν ἀκολουθοῦσε πολύς κόσμος (ἀπό περιέργεια…!), καί γιά νά μήν ἔχει αὐτός ὁ κόσμος τήν ψευδαίσθηση, ὅτι ἀκολουθεῖ τόν Χριστό, ὅτι κάνει καί αὐτός γιά τόν Χριστό, κάλεσε ὅλον αὐτόν τόν κόσμο κοντά Του, μαζί μέ τούς μαθητές Του (Μαρ. 8:43), καί τούς προσγείωσε….! Τούς ἐξήγησε ὅτι ἀκολουθία τοῦ Χριστοῦ συνδυάζεται μέ θάνατο· «ἐν ψυχρῶ» ἐκτέλεση τοῦ τρελοῦ θηρίου πού λέγεται «ἐγωϊσμός, πού τά θέλει ὅλα δικά του. Τούς εἶπε: «Ὅστις θέλει ὀπίσω Μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθείτω μοι» (Μαρ. 8:34). Ἄς δοῦμε ἀναλυτικά.

«Ὀπίσω μου ἐλθεῖν», εἶπε ὁ Χριστός (Μαρ. 8:34). Δέν «θέλει» νά βαδίζουμε μπροστά Του ( νά εἴμαστε ἐμεῖς οἱ ὁδηγοί Του) οὔτε δίπλα- δίπλα, γιατί δέν εἴμαστε ἰσάξιοί Του, ἀλλά «θέλει» νά Τόν ἀκολουθοῦμε (ὅπως ὁ μαθητής ἀκολουθεῖ τόν δάσκαλό του) γιατί αὐτή εἶναι ἡ θέση μας. Ὄχι βέβαια ὅτι ὁ Χριστός «φοβᾶται» μήπως χάσει τήν «ἀρχηγία» Του ἤ τή δόξα Του, ἀλλά γιατί αὐτό (νά Τόν ἀκολουθοῦμε) εἶναι τό συμφέρον μας. Γιατί, ὅταν εἶσαι μπροστά Του τότε δέν ἀκολουθεῖς τή Ζωή, ἀλλά ἀπομακρύνεσαι ἀπό τή Ζωή, καί πέφτεις στό θάνατο. Δέν ἀκολουθεῖς τό Φῶς, ἀλλά ἀπομακρύνεσαι ἀπό τό Φῶς καί πέφτεις στό σκοτάδι, ὅπως ἀκριβῶς ἔγινε μέ τόν Ἑωσφόρο: Ἔθεσε τόν ἑαυτό Του πάνω ἀπό τόν Κύριο, γι’ αὐτό καί αὐτοκαταστράφηκε. «Ὕπαγε ὀπίσω Μου σατανᾶ» (Ματ. 4:10) εἶπε ὁ Χριστός στόν διάβολο, ὅταν πάλευε μαζί Του στήν ἔρημο. Δέν ἐννοοῦσε νά ἐξαφανισθεῖ ἀπό μπροστά Του, ἀλλά νά πάρει τή σωτήρια θέση πού τοῦ ἀνήκει: Πίσω ἀπό τό Χριστό. Μόλις ὁ διάβολος ἄκουσε ἕνα τέτοιο πρᾶγμα, ἐξαφανίσθηκε ἀπό τό Χριστό (Ματ. 4:11) γιατί σάν ὑπερήφανος πού ἦταν, δέν ἀνεχόταν τέτοιο πρᾶγμα!

Ὅταν ὁ Πέτρος ἄκουσε ἀπό τό Χριστό ὅτι εἶναι θέλημα Θεοῦ νά πάει (ὁ Χριστός) στά Ἱεροσόλυμα καί νά σταυρωθεῖ (Ματ. 16: 21), ὁ Πέτρος Τόν πῆρε ἰδιαιτέρως κι ἄρχισε νά Τόν ἐπιπλήττει: «Λυπήσου τόν ἑαυτό Σου, Κύριε! Δέν πρέπει νά γίνει σέ σένα τέτοιο πρᾶγμα!» (Ματ. 16:22). Τό ἴδιο ἔκανε ὁ Χριστός καί στόν Πέτρο. Τόν ἐπέπληξε γι’ αὐτή τήν «συμβουλή» πού τόλμησε καί Τοῦ ἔδωσε! Τοῦ εἶπε τά ἴδια λόγια πού εἶπε καί στόν διάβολο (Ματ. 4:10): «Ὕπαγε ὀπίσω Μου, σατανᾶ»[1] (Μαρ. 8:34). Σάν νά τοῦ ἔλεγε: «Αὐτή τή στιγμή μιμήθηκες τό σατανᾶ! Στάθηκες μπροστά ἀπό Μένα! Σέ προσκαλῶ λοιπόν νά ἔρθεις στή θέση πού σοῦ ταιριάζει!»

«Ὅποιος θέλει νά σώσει τή ζωή του, θά τή χάσει» (Μαρ. 8:35). Ὅποιος θέλει νά εἶναι μπροστά ἀπό τό Χριστό, ὅποιος ὑπηρετεῖ τίς ἐπιθυμίες τοῦ (ἁμαρτωλοῦ) ἑαυτοῦ του, αὐτός θά χάσει τόν ἑαυτό του, γιατί θά τόν ὁδηγήσει στήν αἰώνια Κόλαση. Ἀντίθετα «ὅποιος χάσει τή ζωή του ἐξαιτίας Μου καί ἐξαιτίας του Εὐαγγελίου, αὐτός θά τή σώσει» (Μαρ. 8:36). Ὅποιος ἀκολουθεῖ τό Χριστό, θυσιάζοντας πρός χάρη Του τίς κοσμικές του ἐπιθυμίες, αὐτός θά κερδίσει τήν αἰώνια ζωή. «Χάνει» τήν παροῦσα ζωή, ἀλλά κερδίζει τήν αἰώνια ζωή. «Στενή ἡ πύλη καί τεθλιμμένη ἡ ὁδός ἡ ἀπάγουσα εἰς τήν Ζωήν» (Ματ. 7:14). Εἶναι στενή ἡ ὁδός, γιατί ὁ ἄνθρωπος σηκώνει τόν σταυρό του. «Πλατεῖα ἡ πύλη καί εὑρύχωρος ἡ ὁδός ἡ ἀπάγουσα εἰς τήν ἀπώλειαν» (Ματ. 7:13). Εἶναι πλατεῖα ἡ ὁδός, γιατί ὁ ἄνθρωπος ἀκολουθεῖ τίς ἐπιθυμίες του.

– Βαριὰ ἡ ζωή σου, Γέροντά μου, θέλω κι ἐγὼ νὰ σωθῶ, δὲν ὑπάρχει ἄλλος δρόμος; Ρώτησε ὁ Ν. Καζαντζάκης ἕναν Ἁγιορείτη ἐρημίτη, τόν Μακάριο τόν Σπηλαιώτη.

– Πιὸ βολικός; Ἔκαμε ὁ ἀσκητὴς καὶ χαμογέλασε μὲ συμπόνια.

– Πιὸ ἀνθρώπινος, Γέροντά μου.

– Ἕνας μονάχα δρόμος!

– Πῶς τὸν λέν;

– Ἀνήφορο! Ν’ ἀνεβαίνεις ἕνα σκαλί, ἀπὸ τὸ χορτασμὸ στὴν πείνα, ἀπὸ τὸν ξεδιψασμὸ στὴ δίψα, ἀπὸ τὴ χαρὰ στὸν πόνο, στὴν κορφὴ τῆς πείνας, τῆς δίψας, τοῦ πόνου κάθεται ὁ Θεός. Στὴν κορφὴ τῆς καλοπέρασης κάθεται ὁ Διάβολος. Διάλεξε! (Ν. Καζαντζάκη, «Ἀναφορά στόν Γκρέκο»).

«Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ βιάζεται» (Ματ. 11:12), θέλει βία, ἀγώνα, γιά νά τήν ἀποκτήσεις. «Καί βιασταί (=ἀγωνιστές) ἁρπάζουσιν αὐτήν» (Ματ. 11:12). Δέν λέει «ἀποκτοῦν αὐτήν», ἀλλά «ἁρπάζουσιν αὐτήν». Καί ἁρπάζεις κάτι, ὅταν τό λαχταρᾶς, ὅταν τό κυνηγᾶς, ὅταν τό ἐπιδιώκεις! «Κατακτᾶς» λοιπόν τή Βασιλεία Του μέ τόν ἀγώνα σου, μέ τόν κόπο σου, μέ τή θυσία σου. Ἤ μήπως δέν ἀξίζει;

[1] Σατανᾶς εἶναι αὐτός πού εἶναι ἀντίθετος μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὁ Πέτρος ἐκείνη τή στιγμή εἶπε κάτι πού ἦταν ἀντίθετο μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, γι’αὐτό καί ὁ Θεός τόν εἶπε σατανᾶ. Ὅμως ὁ Πέτρος ἐκείνη τή στιγμή ἦταν ἀντίθετος (καί μέ καλή πρόθεση). Ἀντίθετα ὁ διάβολος εἶναι πάντοτε ἀντίθετος μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ (καί μέ κακή πρόθεση) γι’αὐτό καί εἶναι ὁ ἕνας καί μοναδικός σατανᾶς.

«Πιστεύω καί δέν φοβᾶμαι…»

Λένε πολλοί: «Πιστεύω στό Χριστό, καί δέν φοβᾶμαι τόν κορωνοϊό, γι’αὐτό καί στήν ἐκκλησία δέν βάζω μάσκα». Καί ὅσοι ὑποστηρίζουν τό ἀντίθετο, εἶναι ἄπιστοι; Μπορεῖ νά εἶναι περισσότερο πιστοί! Ποιός τό ξέρει;

Ἡ διακήρυξη, «ἐγώ πιστεύω, καί δέν φοβᾶμαι», μπορεῖ νά κρύβει ὑπερηφάνεια, καί (μπορεῖ) νά εἶναι δεῖγμα νοσηρῆς πνευματικότητος. Τό περίεργο εἶναι ὅτι αὐτό («ἐγώ πιστεύω, καί δέν φοβᾶμαι») μπορεῖ νά τό ἀκούσεις καί ἀπό χριστιανό, πού ζεῖ στήν ἁμαρτία, μέ ἐξωσυζυγικές λ.χ. «σχέσεις». Μάλιστα δέ, νά κατηγορεῖ ὡς ἄπιστο (!) τόν Ἱερέα (!) τῆς ἐνορίας του, ἐπειδή ὁ Ἱερέας τηρεῖ τίς ὁδηγίες τῆς Πολιτείας τίς σχετικές μέ τόν κορωνοϊό!

Ἔχει ὄντως αὐτός ὁ χριστιανός τέτοια πίστη, πού τόν κάνει νά μήν φοβᾶται; Μά ἡ ἁμαρτία του ἔχει ἤδη ἀπονεκρώσει τήν πίστη του. Καί ὅμως διακηρύττει ὅτι ἐγώ πιστεύω καί δέν φοβᾶμαι…! Ἄν ἐν ὥρᾳ Λειτουργίας, γίνει ἕνας ἰσχυρός σεισμός, 5-6 ρίχτερ, πῶς θά ἀντιδράσει; Θά μείνει ἀτάραχος, ἤ θά τόν πιάσει πανικός, καί ὅπου φύγει-φύγει;!

«Πιστός δέν εἶναι αὐτός πού πιστεύει, ὅτι γιά τό Θεό τά πάντα εἶναι δυνατά, ἀλλά αὐτός πού πιστεύει, πώς ὅ,τι ζητεῖ ἀπό τό Θεό, θά τό λάβει». (Ὅσιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος, Λόγος 27.Β΄,33). Ὅμως, γιά νά ἔχουμε μιά τέτοια πίστη, θά πρέπει ἡ ζωή μας νά ἔχει ὡς κέντρο τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, αὐτή νά ἐπιζητοῦμε, καί ὄχι πράγματα ἐπίγεια, χρήματα, δόξα, ἡδονές καί τά σχετικά. Ποιός πράγματι ποθεῖ τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ; Ποιός; Αὐτό πού μᾶς ταιριάζει, εἶναι: «Πιστεύω, Κύριε· βοήθει μου τῆ ἀπιστίᾳ» (Μαρκ.9:24).

Θά πρέπει νά τό παραδεχθοῦμε, ὅτι πιστεύουμε στό Χριστό μέ τό στόμα μας (Ματ. 15:8), γιατί ἡ καρδιά μας εἶναι ἀλλοῦ δοσμένη (Ματ.6:21). «Ἐγώ ἔχω πίστη στόν Θεό», ἔλεγε καί ξαναέλεγε κάποιος σ’ ἕναν παπᾶ. «Πές μου πόσα ἀκίνητα καί πόσες καταθέσεις ἔχεις γιά νά σοῦ εἰπῶ, ἄν πιστεύεις στό Θεό», τοῦ ἀπάντησε ὁ παπᾶς.

«Πίστις χωρίς τῶν ἔργων νεκρά ἐστίν» (Ἰακ.2:20). Τά ἔργα, πού ζωντανεύουν τήν πίστη, εἶναι οἱ ἐντολές τοῦ Κυρίου. Π.χ. προσευχή γιά τόν ἐχθρό μας, συγχώρηση, ἀγάπη, εὐεργεσία στόν ἐχθρό μας (Λουκ.6:27). Τό ἀντίθετο, ἡ παράβαση τῶν ἐντολῶν Του, ὁδηγεῖ στήν νέκρωση τῆς πίστεως. Καί ἐμεῖς δέν κάνουμε τίποτε ἄλλο, ἀπό τό νά παραβαίνουμε τίς ἐντολές Του, εἴτε κατακρίνοντας τόν ἀδερφό μας, εἴτε περιφρονώντας τον, εἴτε, εἴτε, εἴτε!

Ἄς μήν βάζουμε, λοιπόν, θαυμαστικά στήν πίστη μας, προπαντός, ἄς μήν παριστάνουμε τούς ὑπερασπιστές τῆς πίστεως, (ὁ νοῶν, νοείτω), ἐκτός ἄν μπερδεύουμε τήν πίστη μέ τόν φανατισμό…

Αρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

Αναστάσιος (09-09-2020)