ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

π. Δημητρίου Μπόκου

Η Κιβωτός της Διαθήκης, το ιερότερο κειμήλιο του Ισραήλ, μετακινούμενη από τόπο σε τόπο, στεγαζόταν για αιώνες στη Σκηνή του Μαρτυρίου. Ο Δαυΐδ υποσχέθηκε στον Θεό με όρκο να μη δώσει ανάπαυση στον εαυτό του και να μην κοιμηθεί ποτέ ήσυχος, αν δεν βρει «τόπον τω Κυρίω, σκήνωμα τω Θεώ Ιακώβ», κατάλληλο τόπο και μόνιμη κατοικία για τον Θεό του λαού του.

Μετά από πολλές μετακινήσεις, η Κιβωτός μεταφέρθηκε επιτέλους από τον Δαυΐδ στην Ιερουσαλήμ και ειδικότερα στην ακρόπολή της, στον λόφο της Σιών. Εκεί ο Δαυΐδ θέλησε να χτίσει και ναό του Θεού, αλλά ο Θεός δεν του το επέτρεψε, γιατί η ζωή του ήταν γεμάτη πολέμους και αίματα. Ο ονομαστός ναός του Θεού χτίστηκε αργότερα από τον Σολομώντα τον υιό του.

Έκτοτε η Ιερουσαλήμ είναι η αγία πόλη του Θεού και η Σιών το θείο κατοικητήριό του επί της γης, το πνευματικό κέντρο της Οικουμένης. «Εκ Σιών η ευπρέπεια της ωραιότητος αυτού». Από τη Σιών ανατέλλει η λαμπρότητα της θεϊκής ομορφιάς. «Οφθήσεται ο Θεός των θεών εν Σιών». Είναι παγκοίνως αποδεκτό από τον Ισραήλ, ότι το επί γης σκήνωμα, η κατοικία του Θεού είναι η Σιών. «Και έσται σημεία και τέρατα εν τω οίκω Ισραήλ παρά Κυρίου Σαβαώθ, ος κατοικεί εν τω όρει Σιών».

Αν ο λαός μένει πιστός στον θείο νόμο, ο Θεός με τη σειρά του θα έχει πάντα υπό την απόλυτη προστασία του την αγία του πόλη. «Καταβήσεται Κύριος Σαβαώθ επιστρατεύσαι επί το όρος το Σιών, …υπερασπιεί Κύριος Σαβαώθ υπέρ Ιερουσαλήμ», θα την υπερασπίσει, θα τη γλυτώσει από κινδύνους, θα την περιποιηθεί, θα τη σώσει. Γι’ αυτό και έλεγαν: «Μακάριος ος έχει εν Σιών σπέρμα (απογόνους) και οικείους εν Ιερουσαλήμ» (Ψαλμ. 49, 2. 83, 8. Ησ. 8, 18. 31, 4-9).

Ο Θεός φέρεται να επιλέγει ο ίδιος την Σιών, «ηρετίσατο αυτήν εις κατοικίαν εαυτώ». Αυτή θα είναι η μόνιμη και αιώνια κατοικία του, «ώδε κατοικήσω, (δι)ότι ηρετισάμην (εξέλεξα) αυτήν». Είναι απολύτως φυσικό λοιπόν και ο Μεσσίας, ο Υιός του Θεού, ο Χριστός Κυρίου, να έχει ως σημείο αναφοράς του την Ιερουσαλήμ και την Σιών. Εκεί θα λάβει χώρα η όλη δραματουργία του θείου δράματος. Εκεί θα πάθει και θα σταυρωθεί ο Χριστός. «Ου γέγραπται, ει μή εν Ιερουσαλήμ αποκτανθήναι». Εκεί θα ταφεί. Εκεί θα λύσει τα έργα του διαβόλου, θα συντρίψει τους εχθρούς του, θα πολεμήσει δηλαδή την αμαρτία και τον θάνατο.

Εκεί και θα αναστηθεί «ενδόξως ως Θεός», «τη τρίτη ημέρα κατά τας Γραφάς». Ο ψαλμός θέλει πάλι προφητικά τον Θεό να λέει: «Εκεί εξανατελώ κέρας τω Δαυΐδ, ητοίμασα λύχνον τω Χριστώ μου· τους εχθρούς αυτού ενδύσω αισχύνην, επί δε αυτόν εξανθήσει το αγίασμά μου». Με την Ανάσταση ανέτειλε στη Σιών κέρας, ισχυρή δύναμη από τη γενιά του Δαυΐδ, το λαμπερό αιώνιο φως του Χριστού. Ο εχθροί του καταισχύνθηκαν, ενώ πάνω σ’ αυτόν ανθεί η θεϊκή αγιότητα (Ψαλμ. 131,13-18).

Με τη δόξα του Αναστάντος Κυρίου να ανατέλλει πάνω τους, η Σιών και η Ιερουσαλήμ αναβαθμίζονται πλήρως. Παραπέμπουν τώρα στη Νέα και Άνω Ιερουσαλήμ, στη Βασιλεία του Θεού. Η αγία Σιών είναι πλέον «μήτηρ των Εκκλησιών», αφού δέχεται «πρώτη άφεσιν αμαρτιών διά της Αναστάσεως». Δίκαια μέλπει ο υμνωδός: «Χόρευε νυν και αγάλλου, Σιών…».

Χριστός ανέστη! Χρόνια πολλά!

«Αντιύλη». Ι. Ν. Αγ. Βασιλείου, Πρέβεζα

Τηλ. 26820 23075/25861/6980 898 504. E-mail: antiyli.gr@gmail.com

ΑΝΑΣΤΑΣΗ

π. Εφραὶμ Τριανταφυλλόπουλος

ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ
συναντούμε στην καθημερινή μας ζωή, όπου και ζούμε πολλές νεκραναστάσεις όλοι μας. Πολεμάς ένα πάθος, με τη χάρη Του το απενεργοποιείς ή μάλλον το μεταμορφώνεις. Ζεις. Υποχωρείς; Νεκρώνεσαι. Ξαναφωνάζεις βοήθεια! Ανίστασαι! Σε πολλά επίπεδα νεκρανασταίνεσαι. Βλέπουμε νεκραναστάσεις στις εξομολογήσεις όπου υπάρχει μετάνοια. Πρώην νεκροί που ξαναζούν: καινούργιοι, χαρούμενοι, αισιόδοξοι. Άλλοι δίχως μετάνοια κυκλοφορούμε ως άταφα πτώματα. Με μια κουβέντα ανασταίνουμε τον διπλανό μας και με μια κουβέντα μπορεί να τον δηλητηριάσουμε. Κοινωνάμε και σιγουρευόμαστε για τη θεραπεία παρακαλώντας τον Μέγα Ιατρό.
Όλα αυτά μέσα στο αναστημένο Σώμα Του καθημερινώς…
Μέχρι τέλους!
Χριστός Ανέστη φίλοι και αδελφοί! Για πάντα.

https://anastasiosk.blogspot.com

Καταδικασμένοι σε αθανασία

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Ένα από τα θεολογικότερα κείμενα για την Ανάσταση του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού είναι αυτό που έγραψε ο Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) το 1936*. Γράφει:

«Οι άνθρωποι κατεδίκασαν τον Θεόν εις Θάνατον, ο Θεός όμως δια της αναστάσεως Του “καταδικάζει” τους ανθρώπους εις αθανασία….Οι άνθρωποι ήθελαν να καταστήσουν τον Θεόν θνητό, αλλ’ ο Θεός δια της Αναστάσεώς Του, κατέστησε τους ανθρώπους αθανάτους…Όλη η ιστορία του Χριστιανισμού δεν είναι κάτι άλλο παρά ιστορία ενός και μοναδικού θαύματος, του θαύματος της του Χριστού αναστάσεως, το οποίο συνεχίζεται διαρκώς εις όλας τας καρδίας των χριστιανών από ημέρας εις ημέραν, από έτους εις έτος, από αιώνος εις αιώνα μέχρι της Δευτέρας Παρουσίας».

Ο Άγιος Ιουστίνος σημειώνει πως η αμαρτία βαθμιαίως σμικρύνει την ψυχή του ανθρώπου, την πλησιάζει προς τον θάνατο, την μεταβάλλει από αθάνατη εις θνητή, από άφθαρτη και απέραντη εις φθαρτή και πεπερασμένη. Όσο περισσότερες αμαρτίες έχει ο άνθρωπος, τόσο περισσότερο είναι θνητός. Και προσθέτει: «Εις τον ανθρώπινο κόσμο μας ο θάνατος είναι το μεγαλύτερο βάσανο και η πιο φρικιαστική απανθρωπία.Η απελευθέρωσις από αυτό το βάσανο και από αυτή την απανθρωπία είναι ακριβώς η σωτηρία. Αυτή τη σωτηρία δώρισε εις το ανθρώπινο γένος μόνο ο Νικητής του θανάτου – ο Αναστάς Θεάνθρωπος…Εις τέσσερις μόνο λέξεις συγκεφαλαιούνται και τα τέσσερα Ευαγγέλια του Χριστού: Χριστός Ανέστη! – Αληθώς Ανέστη!».

Τον ίδιο χρόνο (1936) που ο Άγιος Ιουστίνος έγραψε το αναφερθέν πόνημά του ο ποιητής και στοχαστής Γιώργος Σαραντάρης στο φιλοσοφικό του δοκίμιο «Συμβολή σε μια φιλοσοφία της ύπαρξης» έγραψε πως «ο χρόνος της ζωής ενός ανθρώπου είναι η αιωνιότητα, αλλά μονάχα σαν αγκαλιαστεί από τον Ιησού Χριστό…Τα σύνορα του Ανθρώπου είναι η αιωνιότητα» Και προσθέτει: «Για να υφίσταται η αιωνιότητα…είναι αναγκαία η πίστη σα στοιχείο ψυχολογικό, αλλά και εννοιολογικό συνάμα…Αν κανείς δεν προχωρήσει πέρα, μα τουναντίον πιστέψει μονάχα στην παρούσα ζωή τελικά δεν θα πιστέψει σε τίποτε, ή, όπως λ.χ. συνέβηκε στον Φρόϊντ, θα πιστέψει στη libido και ουσιαστικά στον θάνατο».

Στο επόμενο φιλοσοφικό δοκίμιό του «Η παρουσία του ανθρώπου», γραμμένο από τον Οκτώβριο του 1937 έως τον Φεβρουάριο του 1938, ο Γιώργος Σαραντάρης τονίζει ότι το παράδειγμα του Θεανθρώπου Χριστού είναι όχι μόνο για τους χριστιανούς όλων των εποχών, αλλά για όλα τα άτομα της γης και όλων των μελλούμενων εποχών, γιατί κάθε άνθρωπος όταν δώσει λόγο στη γέννησή του δεν μπορεί να αποφύγει το όραμα, το νόημα και την αλήθεια Του. Και διερωτάται: «Αλλά πώς, εμείς τα τωρινά άτομα, εμείς που έχουμε στις φλέβες μας το δηλητήριο του ηδονισμού των πρόσφατων αιώνων της ευρωπαϊκής ιστορίας και που κατά συνέπεια μας αποκλείεται η οδός της αγάπης…πώς οι τέτοιοι εμείς θα επιτύχουμε ο Θεάνθρωπος να διαμορφώσει ολάκερο το βίο μας, να βρίσκεται παρών σε όλες τις πράξεις μας, να γίνει έμμονη ενεργητική πίστη;». Και απαντά ότι για να πετύχουμε να ζήσουμε κατά Χριστό χρειάζεται θαρραλέα να αντικρύσουμε τον ηδονισμό μας και να απομακρυνθούμε από αυτόν, για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα του θανάτου και να ζήσουμε από αυτή τη ζωή την αιωνιότητα.

Αν δούμε την καθημερινότητα του σύγχρονου ανθρώπου, από την ώρα που γεννιέται έως τη θανή του, διαπιστώνουμε ότι, όπως σε κάθε εποχή, έτσι και τώρα κατευθύνεται από τις συνθήκες. Χαρακτηριστικό φαινόμενο αυτών των συνθηκών είναι στις μεγαλουπόλεις το πώς ζουν και το πώς κινούνται οι εργαζόμενοι προς και από τις εργασίες τους στους διαδρόμους του μετρό και στους δρόμους. Βλέπει κανείς στις δύο κατευθύνσεις  εκατομμύρια ανθρώπων να κινούνται με το ίδιο ταχύ βήμα, που θυμίζει βηματισμό στρατευμάτων. Το πρόγραμμα ζωής συγκεκριμένο, που δεν ευνοεί  τις σχέσεις των γονέων μεταξύ τους και  με τα παιδιά τους. Το διάβασμα ελαχιστοποιείται. Η προσέλευση σε πολιτισμικές εκδηλώσεις μειώνεται. Ο ηδονισμός και ο ατομισμός μαζί με τις συνθήκες διαβίωσης οδηγούν σε μείωση των γεννήσεων, σε απαξίωση του θεσμού της οικογένειας και σε αδιαφορία προς τον σκοπό της ζωής. Οδηγούν επίσης σε παράλογες έως και ανθρωποκτόνες διαθέσεις για την αρχή και το τέλος της ανθρώπινης ζωής.

Σε αυτές τις συνθήκες ζωής, όπως γράφει ο Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς), για την ανθρώπινη ύπαρξη ο Αναστάς Θεάνθρωπος παραμένει τα πάντα εν πάσι: Ό, τι το Ωραίο, το Καλό, το Αληθές, το Προσφιλές, το Χαρμόσυνο, το Θείο, το Σοφό, το Αιώνιο. Γι’ αυτό και πάλιν και πολλάκις και αναρίθμητες φορές: Χριστός Ανέστη!- 

*Το κείμενο είναι μεταφρασμένο από τον αείμνηστο Μητροπολίτη πρ. Ερζεγοβίνης Αθανάσιο (Γιέβτιτς) στα ελληνικά και δημοσιεύεται στο βιβλίο «Άνθρωπος και Θεάνθρωπος» του Εκδ. Οίκου «Αστήρ», Εκδ. 1969, σελ. 40-49. 

Tὀ χαστούκι τῆς Βίας καὶ ἡ Βία τῆς ἐξουσίας

Ταχτσόγλου Καλλιόπη, ἠθοποιός

   Εἶμαι κι έγὼ ἐνάντια στὴν Βία – στὴν βία τῶν ἐμβολίων, τῆς κλιματικῆς ἀλλαγῆς, τῆς πλαστικῆς διατροφῆς, τῆς εἰκονικῆς ζωῆς, τῆς ἰδιωτικοποιήσεως τοῦ νεροῦ, τῶν δυνάμεων καταστολῆς, τῆς παραποίησης τῆς ἀλήθειας καὶ τῆς ἱστορίας, τῆς ὀλιγαρχίας καὶ τῆς τυραννίας.

   Ἕνα χαστούκι δὲν εἶναι Βία – ὅποιος ψηφίζει ΝΑΙ σὲ νόμους ἀντιχριστιανικοὺς καὶ ἀντιλαϊκούς, θέτει ἐαυτὸν ἐκτὸς Ἐκκλησίας καὶ Δημοκρατίας, καὶ πολὺ πιθανόν, νὰ φάῃ καὶ τὰ χαστούκια του, πρὸς συμμόρφωσιν.

   ΒΙΑ εἶναι ἡ κατακρεούργησις τῆς γλῶσσας, ἡ αὐθαίρετη κατάργησις τόνων καὶ πνευμάτων, ἡ κατάργησις τῆς τρίτης κλίσεως τῶν ὀνομάτων, ἡ κατάργησις τῆς Δοτικῆς καὶ τῆς Κλιτικῆς πτώσεως, οἱ μεταλλάξεις τῶν ἐπιρρημάτων σὲ ἐπίθετα, ἡ ἐπιβολὴ τοῦ Πώ Πώ ! σὲ ποπὸ καὶ τοῦ κοκκάλου σὲ κόκαλο (ἆραγε ὁ κόκκος καὶ ὀ κόκκινος τί θὰ ἀπογίνουν ;; καὶ στὸ «ἀπ’ τὰ κόκκαλα βγαλμένη τῶν Ἑλλήνων τὰ ἱερά» τί θὰ ἀπομείνει;; (μὲ τὶς ἀποτεφρώσεις, τὰ κόκκαλα ἐπειδὴ δὲν καίγονται, μπαίνουν στὸ μπλεντεράκι καὶ τὰ κάνουνε σκόνη – ὅλα σκόνη λοιπόν, μαζὶ μὲ τὴν διαολόσκονη ποὺ μᾶς στέλνουν, χωρὶς νὰ ἔχουμε Νοτιάδες, ἀπὸ τὴν Ἀφρική.)

    ΒΙΑ εἶναι τὰ ἑκατομύρια ἀλλογενῶν ποὺ μὲ ἄνεση κατακλύζουν τὶς γειτονιὲς καὶ τοὺς δρόμους, καὶ ποὺ Κυριακὰς καὶ ἑορτάς, ἔχουν τὰ μαγαζιά τους ἀνοικτά, μέχρι τὶς 2 τὴν νύκτα, ΒΙΑ εἶναι, τὸ νὰ μὴν ἀκούω ἑλληνικά, λὲς καὶ ἔχω ξενιτευθεῖ.

  ΒΙΑ εἶναι, ἡ Δυτικὴ μουσικὴ μὲ τὰ 12 ἴσα μέρη ποὺ μᾶς ἐπιβλήθηκε, κάνοντας πέρα τὴν πλούσια ἑλληνικὴ μουσική, μὲ τὰ 72 ἄνισα μέρη.

   ΒΙΑ εἶναι, ἡ ΔΕΗ ποὺ μὲ ἀναγκάζει νὰ τὴν διακόψω, ἐπειδὴ δὲν μπορῶ νὰ τὴν πληρώσω. ΒΙΑ εἶναι ἡ στέγη ποὺ δὲν ἔχω, διότι τὸ ἐνοίκιο εἶναι μεγαλύτερο ἀπὸ τὸν μισθό μου. 

  ΒΙΑ εἶναι, οἱ συνεχεῖς ἀπειλὲς γιὰ πανδημίες ποὺ ἔρχονται, γιὰ σεισμοὺς ποὺ θὰ γίνουν, γιὰ πολέμους ποὺ ἁπλώνονται, γιὰ φωτιὲς ποὺ ὅλα θὰ τὰ κάψουν, γιὰ πλημμύρες ποὺ ὅλα θὰ τὰ πνίξουν, ΒΙΑ εἶναι, οἱ ἀνεμογεννήτριες ποὺ «φυτρώνουν» στὶς κορφὲς τῶν βουνῶν  καὶ τὰ φωτοβολταϊκὰ ποὺ «σπέρνονται» στοὺς κάμπους. ΒΙΑ εἶναι, ὁ χλευασμὸς τῆς Πίστεώς μου καὶ τῆς Πατρίδας μου, τῶν Ἁγίων καὶ τῶν Ἡρώων μου, καὶ τοῦ Ἁγίου Φωτός μου.

 ΒΙΑ εἶναι ὅσα ἔγιναν στὸ ΜΑΤΙ καὶ στὰ ΤΕΜΠΗ, ὅσα ἔγιναν στὸν Ἔβρο, στὴν Ρόδο καὶ στὸν Θεσσαλικὸ κάμπο, ΒΙΑ εἶναι τὸ ὄνομα τῆς Μακεδονίας ποὺ δόθηκε ὡς ὄνομα ἔθνους στοὺς Σλαβοἀλβανοβούλγαρους, ΒΙΑ εἶναι, ὅσα «ψήνονται» στὸ Αἰγαῖο.

Ἄν ὀνοματίζεται μὲ ἀποστροφή, ΒΙΑ, ἕνα χαστούκι συνέσεως, τότε, πῶς θὰ ὀνοματίσετε ὅλα ὅσα βιαίως στὸ κεφάλι σας ἀναπόφευκτα θὰ πέσουν, καθ ‘ὅτι, ἡ Ἄτη, ἡ Ὕβρις, ἡ Νέμεσις καὶ ἠ Τίσις, ἀκολουθοῦν τὴν πορεία τους, Νομοτελειακῶς!

Καλοί μου (κατ’ εὐφημισμόν) ἄνθρωποι, Μετανοεῖστε -μαζί σας κι ἐγὼ- ἐπειδὴ τὸ «Τὸ ἁμαρτάνειν ἀνθρώπινον, τὸ μετανοεῖν Θεῖον, τὸ δὲ ἐμμένειν τῇ ἁμαρτία, δαιμονικόν» γιὰ νὰ μὴν σᾶς πάρει αὐτὸς ποὺ προσκυνᾶτε.

https://aktines.blogspot.com

Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ

π. Δημητρίου Μπόκου

Με την Κυριακή των Βαΐων κλείνει ο κύκλος των έξι εβδομάδων της Μεγάλης Σαρακοστής και μπαίνουμε στη Μεγάλη Εβδομάδα (συνολικά 49 ημέρες νηστείας). Είναι μεγάλη η εβδομάδα αυτή, όχι γιατί έχει διαφορετική χρονική διάρκεια από τις άλλες, αλλά επειδή συντελέστηκαν κατ’ αυτήν τα συγκλονιστικότερα συμβάντα της παγκόσμιας ιστορίας, τα πρωτόγνωρα γεγονότα του σχεδίου της θείας Οικονομίας, τα φρικτά Πάθη, η θεόσωμος ταφή και η εις Άδου κάθοδος του Χριστού, για να ακολουθήσει η λαμπροφόρος Ανάστασή του. Όλα αυτά δηλαδή, διά των οποίων «της φθοράς το ημέτερον γένος ανακληθέν, προς αιωνίαν ζωήν μεταβέβηκεν».

Ο Χριστός εισέρχεται στην αγία πόλη Ιερουσαλήμ επευφημούμενος ως βασιλεύς, αλλά και πάλι η βασιλεία του «ουκ έστιν εκ του κόσμου τούτου». Δεν έρχεται για να καθίσει επί θρόνου δόξης, όπως οι επίγειοι βασιλείς. Είναι ο «ερχόμενος επί το εκούσιον πάθος». Επευφημήθηκε και υμνήθηκε ως «ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου βασιλεύς του Ισραήλ». Αλλά έρχεται κατ’ ουσίαν «ταπεινούμενος», όχι δοξαζόμενος, «επί όνον και πώλον υιόν υποζυγίου», για να ετοιμάσει «την εν υψίστοις καθέδραν» για όσους τον αγαπούν.

Δεν προσπαθεί, όπως εμείς, από μικρός και ασήμαντος να γίνει σπουδαίος και τρανός. Η πορεία του βαίνει αντίστροφα. Από τη δόξα στην αδοξία. «Ο συνέχων τα πέρατα», αυτός που διακρατεί υπό τον απόλυτο έλεγχό του τα σύμπαντα, «τάφω συσχεθήναι» καταδέχεται. Σύμφωνα με την πάγια τακτική του, δεν επιδιώκει τον ανθρώπινο τρόπο δοξασμού. Διδάσκει, εφαρμόζει και αποβλέπει στη σίγουρη «διά μετριοπαθείας» και «εκ ταπεινώσεως ύψωσιν». Στην Ανάσταση που θα διαδεχτεί τον Σταυρό και τον θάνατό του.

Έτσι, τύπος του Χριστού είναι κάθε άνθρωπος που ταπεινώνεται και αδικείται. Γι’ αυτό και προβάλλεται ιδιαίτερα στην αρχή της Μεγάλης Εβδομάδας (τη Μεγάλη Δευτέρα) ως τύπος του Χριστού ο πολύπαθος γιος του Ιακώβ, ο Ιωσήφ. Ένας άνθρωπος που υπέφερε τα πάνδεινα από οικείους και ξένους. Τα ίδια τα αδέλφια του, κινούμενα από φθόνο, παραλίγο να τον θανατώσουν. Τον πούλησαν τελικά σκλάβο στην Αίγυπτο. Συκοφαντήθηκε και εκεί με τον χειρότερο τρόπο, διώχτηκε και κατέληξε στη φυλακή, όπου και παρέμεινε επί μακρόν αδικούμενος, ώσπου ο Θεός τον ανέδειξε πανηγυρικά αντιβασιλέα της Αιγύπτου και ήρθαν όλοι, δικοί του και ξένοι, να τον προσκυνήσουν ως σωτήρα και κύριό τους. «Υπό των συγγόνων (από τα αδέλφια του) η δικαία ψυχή (ο Ιωσήφ) δέδοτο, πέπρατο (πουλήθηκε) εις δουλείαν ο γλυκύς εις τύπον του Κυρίου». Ο δρόμος του Ιωσήφ, ο δρόμος του Χριστού, είναι ο δρόμος μας για την ανάσταση.

Καλή ευλογημένη Μεγάλη εβδομάδα!

«Αντιύλη». Ι. Ν. Αγ. Βασιλείου, Πρέβεζα

Τηλ. 26820 23075/25861/6980 898 504. E-mail: antiyli.gr@gmail.com