ΤΙ ΘΑ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ;

π. Δημητρίου Μπόκου

Ο Χριστός βρέθηκε δίπλα στη λίμνη Γεννησαρέτ (που λεγόταν και θάλασσα της Τιβεριάδας ή της Γαλιλαίας). Κόσμος πολύς συγκεντρώθηκε να τον ακούσει. Στην ακτή της λίμνης είχαν αράξει δυο ψαροκάϊκα και οι ψαράδες, μετά από ολονύχτια άκαρπη προσπάθεια ψαρέματος, καθάριζαν και τακτοποιούσαν τα δίχτυα τους. Για να είναι ορατός από όλο το πλήθος ο Χριστός, ανέβηκε σε ένα από τα πλοιάρια και τους μίλησε. Όταν τελείωσε, είπε στον Πέτρο, έναν απ’ τους ψαράδες, να ξαναρίξει τα δίχτυα στη θάλασσα. Εκείνος υπάκουσε και πιάστηκαν τόσα ψάρια, που γέμισαν και τα δύο πλοία τόσο πολύ, που κόντεψαν να βουλιάξουν. Τότε ο Χριστός τους κάλεσε να γίνουν μαθητές του και οι ψαράδες παράτησαν τα πάντα και τον ακολούθησαν (Κυριακή Α΄ Λουκά).

Οι απόστολοι έκαμαν το ανυπέρβλητο βήμα, να εγκαταλείψουν τα πάντα για χάρη του Χριστού. Θα έλεγε κανείς ότι αυτό είναι κάτι, που αφορά μόνο τους λίγους αυτούς και συγκεκριμένους ανθρώπους που κλήθηκαν να γίνουν μαθητές του Χριστού. Δεν έχει να κάνει με μας. Και όμως, οφείλουμε να κάνουμε κάτι ανάλογο κι εμείς. Κάτι πρέπει να αφήσουμε, να εγκαταλείψουμε κι εμείς, για να πλησιάσουμε τον Χριστό. Τί μπορούμε λοιπόν να κάνουμε εμείς; Να φύγουμε από εκεί που είμαστε, για να κινηθούμε προς τον Χριστό. Να απομακρυνθούμε από τον κόσμο, ὄχι τοπικά, αλλά τροπικά. Όχι αλλάζοντας τον τόπο διαμονής μας, αλλά τον τρόπο της ζωής μας.

Ο Χριστός μας καλεί, όχι να εγκαταλείψουμε τη γη μας, τη συγγένεια και τα υπάρχοντά μας, όπως ζήτησε από τον Αβραάμ (και από τον Λωτ και τους αποστόλους αργότερα), αλλά να μεταβάλουμε τον τρόπο της ζωής μας. Με τη ζωή και την Ανάστασή του μας υπέδειξε μια νέα ζωή και μας καλεί να την ακολουθήσουμε. «Εν καινότητι ζωής περιπατήσωμεν» (Ρωμ. 6, 4). Ζούσαμε κάποτε στο σκότος και μας έφερε στο φως. Θέλει να βαδίζουμε στο εξής «ως τέκνα φωτός». Όχι όπως ζει ο μακράν του Θεού κόσμος. Να μη συγκοινωνούμε με τα άκαρπα έργα του σκότους, αλλά με σοφία και φρόνηση να δοκιμάζουμε τί είναι ευάρεστο στον Κύριο. «Συνιέντες τί το θέλημα του Κυρίου» (Εφ. 5, 8-17).

Μας αποτρέπει από τον συσχηματισμό με τον παρόντα αιώνα. Να μην εξομοιώνεται η ζωή μας με τη ζωή των υλοφρόνων ανθρώπων, που είναι προσκολλημένοι στον επίγειο και μόνο βίο. Μας καλεί σε πνευματική ανακαίνιση και μεταμόρφωση του νου μας (Ρωμ. 12, 2). Μας παρακινεί να βγούμε από ένα τέτοιο κόσμο. «Εξέλθετε εκ μέσου αυτών», ξεχωρίστε από τους ανθρώπους αυτούς «και ακαθάρτου μη άπτεσθε». Δεν εννοεί να φύγουμε σε κάποια έρημο, αλλά να διαφοροποιήσουμε πλήρως τον τρόπο ζωής μας, να μην πράττουμε τίποτε κακό (Β΄ Κορ. 6, 17). Να αφήσουμε τα εφάμαρτα θελήματα και πάθη μας. Να ζούμε εν τω κόσμω, χωρίς να είμαστε εκ του κόσμου (Ιω. 15, 19).

Η προσπάθεια αυτή θέλει συνέπεια. Όποιος στρέφεται πάλι προς τα πίσω δεν είναι «εύθετος εις την βασιλείαν του Θεού». Δεν θα εργαστεί αποτελεσματικά γι’ αυτήν. Μοιάζει με αυτόν που βάζει το χέρι του στο αλέτρι, αλλά κοιτάζει πίσω και όχι μπροστά. Αυτός δεν θα οργώσει το χωράφι του καλά (Λουκ. 9, 62). Η γυναίκα του Λωτ, επειδή στράφηκε «εις τα οπίσω», έγινε στήλη άλατος. Αποταγή της ζωής της αμαρτίας δεν γίνεται χωρίς ρηξικέλευθο, αποστολικό φρόνημα. Μόνο αν κόψουμε τον ομφάλιο λώρο που μας δένει μαζί της, θα γίνουμε ακόλουθοι Χριστού.

Καλή ευλογημένη εβδομάδα!

«Αντιύλη». Ι. Ν. Αγ. Βασιλείου, Πρέβεζα

Τηλ. 26820 23075/25861/6980 898 504. E-mail: antiyli.gr@gmail.com

ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ ΛΟΥΚΑ (3ο)

ὑπό ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

Ταπείνωση καί ὑπακοή

Ὁ  ψαρᾶς Πέτρος εἶχε ἤδη ρίξει τή νύχτα τά δίκτυα του στή θάλασσα, ἀλλά δέν ἔπιασε οὔτε ἕνα ψάρι! Καί ἔτσι βγῆκε στή στεριά· ἄυπνος καί κουρασμένος ὅπως ἦταν, ἔπλενε τά δίκτυα του (Λκ. 5:2), ἕτοιμος γιά νά πάει στό σπίτι του. Τή στιγμή αὐτή τοῦ παρουσιάσθηκε ὁ Χριστός. Ἀνέβηκε στό καϊκι του, μίλησε στόν κόσμο καί «ὅταν τέλειωσε τήν ὁμιλία Του» (Λκ. 5:4) μπορεῖ νά ἦταν καί μεσημέρι, εἶπε στόν Πέτρο: «Πήγαινε στά βαθιά καί ρῖξε τό δίκτυ σας γιά ψάρεμα» (Λκ. 5:4).

Ὁ Πέτρος παρόλο πού ἦταν κουρασμένος, καί παρόλο πού σάν πεπειραμένος ψαρᾶς ἤξερε ὅτι τά ψάρια πιάνονται τή νύχτα, εἶπε στό Χριστό: «Διδάσκαλε, ὅλη τή νύχτα παιδευόμασταν καί δέν πιάσαμε τίποτε῾ ἐπειδή ὅμως τό λές ἐσύ, θά ρίξω τό δίκτυ» (Λκ. 5:5). Σάν νά Τοῦ ἔλεγε: «Ἐγώ προσωπικά διαφωνῶ μέ αὐτό πού Μοῦ λές, παρόλο αὐτό θά τό κάνω! Διαφωνῶ ριζικά, ἀλλά ὑπακούω ἐκ καρδίας!». (Αὐτό εἶναι ὑπακοή: Ὑπακούω σέ κάτι πού διαφωνῶ ριζικά, καί ὄχι σέ κάτι πού συμφωνῶ!).

Ὁ Χριστός ἀντάμειψε τόν Πέτρο: «Ἔπιασαν πάρα πολλά ψάρια, τόσα πού ἄρχισε νά σκίζεται τό δίκτυ τους. Μέ νεύματα εἰδοποίησαν τούς συνεταίρους τους, πού ἦταν στό ἄλλο πλοῖο, νά ἔρθουν νά τούς βοηθήσουν! Ἐκεῖνοι ἦρθαν καί γέμισαν καί τά δύο ψαροκάϊκα σέ σημεῖο, πού κόντευαν νά βυθιστοῦν!» (Λκ. 5: 7). Καί ὁ Πέτρος κυριεύθηκε ἀπό δέος. «Ἔπεσε στά γόνατα τοῦ Ἰησοῦ, καί τοῦ εἶπε: «Βγές ἀπό τό καϊκι μου, Κύριε, γιατί εἶμαι ἄνθρωπος ἁμαρτωλός» (Λκ. 5:8). Σάν νά τοῦ ἔλεγε: «Δέν ἀντέχω νά εἶμαι δίπλα σου! Θά ἔφευγα ἐγώ, ἀλλά δέν μπορῶ! Ἐσύ ὅμως μπορεῖς νά φύγεις καί ἀπό μόνος Σου, περπατώντας πάνω στή θάλασσα!». Ταπείνωση! Καί αὐτή, ἡ ταπείνωση ἔφερε τήν ὑπακοή στό Χριστό. Γνώρισμα λοιπόν τῶν μεγάλων ἀνθρώπων εἶναι ἡ ταπείνωση καί ἡ ὑπακοή.

Ὁ Ὅσιος Συμεών ὁ Στυλίτης (+459) (μνήμη του 1^η Σεπτεμβρίου) ἦταν ὁ πρῶτος πού «ἀνακάλυψε» τήν ἄσκηση πάνω σέ στύλο. Οἱ συνασκητές Πατέρες ὅταν τόν εἶδαν σέ στύλο, προβληματίσθηκαν. Πρώτη φορά ἔβλεπαν τέτοιο πρᾶγμα. Ἔκαναν «συμβούλιο», καί συζήτησαν τό θέμα. Ἄλλοι ἔλεγαν, ὅτι πρόκειται περί πλάνης καί θά πρέπει νά τόν κατεβάσουμε μέ τή βία ἀπό τόν στύλο ἐνῶ ἄλλοι ἔλεγαν: «Ἄν δέν εἶναι πλάνη, καί ἔχει ἀπό τόν Θεό «πληροφορία», τότε ἁμαρτάνουμε!». Προβληματίσθηκαν. Ἔπρεπε ὅμως νά τό ἐξακριβώσουν, ἄν πρόκειτο περί πλάνης ἤ ὄχι. Ἀπό τή μεγάλη τους πεῖρα ἤξεραν, ὅτι γνώρισμα τῆς πλάνης εἶναι ἡ ὑπερηφάνεια, πού γεννᾶ τήν ἀνυπακοή, τήν ἐμμονή στόν ἴδιον θέλημα καί τά σχετικά, καί μέ βάση αὐτό τοῦ ἔκαναν ἕνα τέστ. Τοῦ ἔστειλαν ἐκ μέρους τους δυό-τρεῖς πατέρες, γιά νά τοῦ εἰποῦν: «Οἱ πατέρες ἀνησυχοῦν μέ αὐτό κάνετε. Καί σᾶς παρακαλοῦν, νά κατεβεῖτε ἀπό τόν στύλο». Ἄν τούς ἄκουγε, θά τόν ἄφηναν στόν στύλο. Ἄν δέν τούς ἄκουγε, ἦταν σημεῖο ὅτι ἦταν σέ πλάνη. Καί στήν περίπτωση αὐτή οἱ πατέρες ἔπρεπε νά τόν κατεβάσουν ἀπό τόν στύλο μέ τή βία. Καί ὁ Ὅσιος τούς ἀπάντησε: «Ἀφήνω ἀμέσως τό στύλο, καί ἐπιστρέφω στό κελλί μου!». Καί ἔτσι ἔμεινε στό στύλο καί ἔγινε μεγάλος Ὅσιος!

Κανένας ἅγιος τῆς Ἐκκλησία μας δέν εἶχε ὑπερηφάνεια. Διαφορετικά δέν θά ἦταν ἅγιος, «γιατί ὁ Θεός ἐναντιώνεται στούς ὑπερηφάνους» (Ἰακ. 4:6). Ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας εἶχαν μέσα τους ταπείνωση, γι’αὐτό καί ἔλαβαν τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, «γιατί ὁ Θεός «στούς ταπεινούς δίδει τή χάρη του» (Ἰακ. 4:6). Μέ ἄλλα λόγια, δέν ὑπάρχει γνήσια πνευματική ζωή, χωρίς ταπείνωση, γι’αὐτό καί ὁ Κύριος στούς περίφημους μακαρισμούς Του, πρώτους μακαρίζει τούς «φτωχούς στό πνεῦμα» (Μκ. 5:3)· τούς ταπεινούς στό «σκεπτικό», στό φρόνημα.

Αὐτήν τή μεγάλη ἀρετή εἶχε ὁ Πέτρος, γι’αὐτό καί ὁ Χριστός δέν τόν ἔκανε ἁπλά ἀπόστολό Του, ἀλλά τόν διόρισε καί πρῶτο, ἀρχηγό τῶν ἀποστόλων. Ἐνῶ σύμφωνα μέ τό δικό μας σκεπτικό, θά ἔπρεπε νά διορίσει σάν ἀρχηγό τῶν ἀποστόλων τόν μαθητή Του Ἰωάννη· ἦταν ὁ ἀγαπημένος Του μαθητής (Ἰω.19:26) ἦταν καί παρθένος, ἀλλά εἶχε ἐπί πλέον ἀναλάβει καί τήν κηδεμονία τῆς Μητέρας Του (Ἰω.19:27). Ὅμως ὁ Χριστός ὅλα αὐτά τά παρέβλεψε, καί διόρισε σάν ἀρχηγό τόν Πέτρο, πού ἦταν καί ἔγγαμος καί ἀρνητής Του (Μτ.26:60-74). Γιατί ὁ Πέτρος (ἐπαναλαμβάνουμε) ὑπερεῖχε στήν ταπείνωση! Τόσο μεγάλο πρᾶγμα εἶναι ἡ ταπείνωση, καί ἐπειδή ἀκριβῶς ὁ Πέτρος εἶχε ταπείνωση, γι’αὐτό ὑπάκουσε στόν Κύριο, (σέ κάτι πού διαφωνοῦσε ριζικά), γι’αὐτό καί ἔγινε ὁ μεγάλος καί πρωτοκορυφαῖος.

Ἄς καλλιεργήσουμε καί ἐμεῖς στόν «ἀγρό» τῆς ψυχῆς μας τή μεγάλη αὐτή ἀρετή τῆς ταπεινώσεως (ἐνθυμούμενοι τίς ἁμαρτίες μας) γιά νά ἀναπαύσουμε τόν Κύριο καί Θεό μας· γιά νά γίνει καί ἡ δική μας ψυχή κατοικητήριο τῆς θείας χάριτος.

Ντροπή…!

Ὑπό ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

«Δέν ντρέπεσαι;!», ἔλεγαν οἱ πατέρες μας, οἱ παππούδες μας γιά κάποιον πού ἔκανε πράγματα ἐφάμαρτα· πρόσθεταν: «κτῆνος!», γιατί τά ζῶα δέν ντρέπονται. Περιληπτικῶς.

Ὅταν ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὔα εἶδαν τό σῶμα τους γυμνό, τό πρῶτο πού ἔκαναν ἦταν νά κρύψουν τά κατώτερα ἔνστικτά τους (Γέν. 3:7).

Μά ἦταν ἀνδρόγυνο, καί δέν ὑπῆρχε τρίτος γιά νά τούς δεῖ, γιατί νά κρυφθοῦν;

Ἦταν ἀντίδραση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως. Ἡ ντροπή, λοιπόν, εἶναι ἔμφυτη.

Τό βλέπουμε ἐμπράκτως. Κανένας σώφρων ἄνθρωπος, ἀκόμα καί σέ καύσωνα, δέν κυκλοφορεῖ ὁλόγυμνος στό δρόμο· τό σόρτς δέν τό φορεῖ ἐπειδή κρυώνει, καί τό μαγιό στή θάλασσα δέν τό φορεῖ νά μή βραχεῖ.

Καί ὅταν τόν ξεγυμνώσουν, τό πρῶτο πού κάνει, εἶναι νά μιμηθεῖ τόν πατέρα του Ἀδάμ, νά κρύψει καί αὐτός τά κατώτερα ἔνστικτά του.

Καί ὅταν κάνει «ἔρωτα», τόν κάνει κεκλεισμένων τῶν θυρῶν, καί μπορεῖ νά θεωρεῖ τόν «ἔρωτα» κατόρθωμα, ἀλλά κρύβει τό κατόρθωμά του!

Ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὔα, δέν ἔκρυψαν τό πρόσωπό τους, ἀλλά τό γενετήσιο ἔνστικτο, δείχνοντας μέ αὐτό ἐνστικτιδῶς, ὅτι κέντρο ἐπιθυμιῶν τοῦ πεπτωκότος ἀνθρώπου εἶναι τό σέξ..!

Καί γιά νά μήν καταντήσει ὁ ἄνθρωπος παίγνιο τῶν σεξουαλικῶν του ἐπιθυμιῶν, ὁ Θεός προνόησε, καί ἔβαλε ὡς χαλινάρι τή ντροπή.

Φαντασθεῖτε νά μήν ὑπῆρχε στόν ἄνθρωπο αὐτή ἡ ντροπή, καί κάθε φορά, πού τοῦ ἔρχεται ἡ ἐπιθυμία, νά σπεύδει, ἐδῶ καί τώρα, νά τήν ἱκανοποιήσει, μέσα στόν κόσμο, ὅπως κάνει καί τό ζῶο.

Ὅμως, πρός τά ἐκεῖ πηγαίνουμε. Τό πρῶτο βῆμα ἔγινε. Π.χ., οἱ gay βγαίνουν στά κανάλια, καί δηλώνουν «εὐθαρσῶς» τίς προτιμήσεις τους, καί οἱ δημοσιογράφοι σιωποῦν.

John Swinton πρός τούς δημοσιογράφους: «Θά πρέπει κάποιος νά εἶναι τρελλός, ὥστε νά εἰπεῖ τήν τίμια ἀποψή του, γιατί θά βρεθεῖ στό δρόμο ψάχνοντας γιά δουλειά!». (Νexus, τεῦχος 1ον, ὀπισθόφυλλο).

Ὅμως, ἄς μήν κοιτᾶμε τά ἔξω, τά προσποιητά χαμογελά τους, ἀλλά τό μέσα. Τό πάθος δέν ἐξαφανίζει τήν ἔμφυτη ντροπή, ἁπλῶς τήν ἐπικαλύπτει μέ διάφορα χονδρά, διαφανῆ καλύμματα, π.χ., Pride Parade· «συνείδηση εἶναι ἡ τέχνη νά ξεγελᾶς (!) τόν ἑαυτό σου…!», ἔλεγε ὁ Νίτσε.

Καί γίνεται στά «ὑπόγεια» τῆς ψυχῆς τους, ἕνας ἐμφύλιος πόλεμος ἀνάμεσα στό πάθος καί στή ντροπή, μέ ὅ,τι αὐτό σημαίνει γιά τόν ἐσωτερικό τους, κρυμμένο κόσμο!

Ἡ σεξολόγος Sue Johanson τόλμησε καί εἶπε: «Εἶναι θλιβερό! Οἱ πιό ὑπέροχες σεξουαλικές μας ἐμπειρίες μᾶς κάνουν νά νιώθουμε ἐνοχές, ντροπή· ἀμήχανοι, ἀνώμαλοι».

«Ζωή, ἔλεγε ὁ σοφός Σειράχ, σημαίνει νά χαίρεται ἡ ψυχή! Δέν ὑπάρχει χαρά ἀνώτερη ἀπ’αὐτή! » (30:16). Καί εἶναι ἀποτυχία νά μήν χαιρόμαστε τή ζωή…

https://www.romfea.gr (20/09/2023)

ΟΙ ΔΥΟ ΣΤΑΥΡΟΙ

π. Δημητρίου Μπόκου

Το 2019 κυκλοφόρησε η άκρως δραματική ταινία «Με λένε Σάρα» (My name is Sara), αναφερόμενη στη σκληρή πραγματικότητα του τελευταίου παγκοσμίου πολέμου. Στα συγκλονιστικά περιστατικά που περιγράφει ανήκει και το ακόλουθο. Κάπου στην Ουκρανία, το 1943, μια στρατιωτική βάση των Γερμανών δέχεται επίθεση από ομάδα αντιστασιακών και σκοτώνονται δυο Γερμανοί στρατιώτες. Σε αντίποινα οι Γερμανοί εφαρμόζουν τη γνωστή πάγια, βάναυση, αλλά και άνανδρη τακτική τους. Συγκεντρώνουν όλους τους κατοίκους του χωριού και για κάθε νεκρό Γερμανό στρατιώτη επιλέγουν στην τύχη δέκα αμάχους για εκτέλεση. Έτσι μέσα σε κλάματα και απεγνωσμένες φωνές είκοσι άνθρωποι στήνονται στον τοίχο, απέναντι από τα πολυβόλα.

Ο σεβάσμιος ιερέας του χωριού περνάει μπροστά από τον κάθε μελλοθάνατο και δίνει την τελευταία ευλογία του. Μα φτάνοντας στον τελευταίο, βλέπει πως είναι ένα νεαρό παιδί, 14-15 ετών το πολύ, ενώ η μητέρα του πιο πέρα, πεσμένη στο έδαφος, χτυπιέται απαρηγόρητη. Ο ιερέας κοντοστέκεται για μια στιγμή, ψιθυρίζει κάτι στο αυτί του παιδιού και αμέσως το σπρώχνει πέρα από τη γραμμή, παίρνοντας ο ίδιος τη θέση του. Ο Γερμανός διοικητής δεν φέρνει αντίρρηση για την αλλαγή και αμέσως δίνει εντολή στους στρατιώτες του: «Στοχεύσατε!» και εν συνεχεία: «Πυρ!» Τα αυτόματα κροταλίζουν μακάβρια και οι είκοσι μελλοθάνατοι σωριάζονται αιμόφυρτοι. Με σπαραχτικές κραυγές οι συγγενείς ορμούν πάνω στα άψυχα σώματά τους. Το παιδί που ανέλπιστα διασώθηκε και η μητέρα του αγκαλιάζουν τον νεκρό ιερέα, βρέχοντάς τον με άφθονα δάκρυα και φιλώντας με βαθειά ευγνωμοσύνη τα χέρια του.

Ένας φοβερός σταυρός επιβλήθηκε στους ανθρώπους αυτούς. Στην αφόρητη εξαθλίωση της σκλαβιάς προστέθηκε ο θάνατος. Και ο ισόβιος πόνος για τους οικείους των νεκρών. Η ζωή τους έγινε ένας φριχτός Γολγοθάς, γεμάτος αίμα και δάκρυα. Ένας τόσο βαρύς σταυρός λυγίζει ακόμα και τους δυνατότερους ώμους. Και όμως οι άνθρωποι αυτοί, αν και δεν διάλεξαν οι ίδιοι τον σταυρό τους, καλούνται από τον Θεό να τον σηκώσουν καρτερικά. Χωρίς γογγυσμό, χωρίς βλαστήμιες και κατάρες, ούτε για τον Θεό ούτε για τους βασανιστές τους. Πόση δύναμη απαιτείται γι’ αυτό;

Μα υπάρχει και ένας άλλος σταυρός. Όχι απρόκλητος και αθέλητος, αλλά εκούσιος. Είναι ο σταυρός που διάλεξε ο ιερέας. Που έβαλε τον εαυτό του στη θέση του μελλοθάνατου παιδιού. Και δέχτηκε να θυσιαστεί, να πεθάνει αυτός για να ζήσει εκείνο. Τον σταυρό αυτόν δεν του τον επέβαλε κανένας. Τον διάλεξε ο ίδιος. Εκούσια. Με την καρδιά του. Από ειλικρινή, γνήσια, πραγματική αγάπη. «Μείζονα ταύτης αγάπην ουδείς έχει», βεβαιώνει ο Χριστός (Ιω. 15, 13). Είναι η ίδια αυτή αγάπη που έδειξε ο Χριστός, «ερχόμενος επί το εκούσιον πάθος», επιλέγοντας με τη θέλησή του να πεθάνει αυτός επάνω στον σταυρό, για να ζήσει ο κόσμος.

Δυό σταυροί φοβεροί! Ποιός σταυρός είναι βαρύτερος; Ο ακούσιος ή ο εκούσιος; Ασφαλώς ο εκούσιος. Που τον διαλέγει με τη θέλησή του ο άνθρωπος. Τον ακούσιο σταυρό τον υπομένει ο καθένας κατ’ ανάγκην. Και τον απεύχεται. Δεν βλέπει την ώρα να απαλλαγεί από αυτόν. Μα στον εκούσιο δεν απεύχεται τίποτε. Απαρνείται ολοκληρωτικά τον εαυτό του, τη ζωή του, τα πάντα. Θυσιάζεται συνειδητά, ενώ μπορούσε να μην το κάνει. Και είναι τόσο δύσκολο αυτό, τόσο βαρύς αυτός ο σταυρός, που λύγισαν από το βάρος του ακόμα και οι ώμοι του Χριστού.

Όμως… Σε μια τέτοια απάρνηση του εαυτού μας μάς καλεί ο Χριστός

(Κυριακή μετά την Ύψωσιν).

Καλή ευλογημένη εβδομάδα!

«Αντιύλη». Ι. Ν. Αγ. Βασιλείου, Πρέβεζα

Τηλ. 26820 23075/25861/6980 898 504. E-mail: antiyli.gr@gmail.com

Ο ρόλος, οι ευθύνες και τα αδιαμφισβήτητα δικαιώματα των γονέων

Έχουν τα παιδιά ανάγκη καθοδήγησης; Ποιος έχει την ικανότητα και τη δικαιοδοσία να τα κατευθύνει; Είναι οι γονείς ξεπερασμένοι;

Από «Μαμά Μπαμπάς και Παιδιά»

Οι γονείς έχουν αποδεδειγμένα την ισχυρότερη δέσμευση, τη μεγαλύτερη προσφορά και τα πλέον ανιδιοτελή κίνητρα στην ανατροφή, υποστήριξη και καθοδήγηση των παιδιών τους. Αυτός ο μοναδικός και αναντικατάστατος ρόλος, τους παράσχει το θεμελιώδες δικαίωμα να κατευθύνουν εκείνοι την ανατροφή των παιδιών τους. Είναι σημαντικό η κοινωνία να αναγνωρίζει στους γονείς το φυσικό και νομικό δικαίωμα να λαμβάνουν εκείνοι αποφάσεις για τα παιδιά τους, συμπεριλαμβανομένων αυτών που αφορούν στην εκπαίδευση και την υγεία τους.

Η προσφορά της οικογένειας δεν εξαρτάται από την ειδική μόρφωση ή την οικονομική ευμάρεια των γονέων. Η προσφορά της οικογένειας βασίζεται στην σταθερότητα, το σύνδεσμο και το ενδιαφέρον και κυρίως από το πόσο οι γονείς  συνδέουν και αναθέτουν τα παιδιά τους στο Θεό.

Ακριβώς επειδή ο θεσμός της οικογένειας είναι ουσιαστικός και άρρηκτα συνδεδεμένος με τη ιστορία και την παράδοση κάθε έθνους, το σύνταγμα και οι νόμοι προστατεύουν  την οικογένεια ή τουλάχιστο έτσι έκαναν έως τώρα…

Υπάρχουν όμως και περίεργες απόψεις που παρακάμπτουν και αμφισβητούν τους γονείς. Κάποιοι, αυτόκλητα, αναλαμβάνουν υπερασπιστές των δικαιωμάτων των παιδιών και τα καθοδηγούν απαξιώνοντας τις θέσεις των γονέων και την επιστημονική αλήθεια. Παρουσιάζουν τους γονείς ως σεξουαλικούς καταχραστές των ίδιων των παιδιών τους, ανενημέρωτους και ανίκανους να τα υποστηρίξουν. Με το επιχείρημα της προστασίας, και της απεξάρτησης από ιδεοληψίες, καθοδηγούν τα παιδιά με ψεύτικες «αλήθειες».

Αυτό αφορά κυρίως τους εκπαιδευτικούς, αλλά όχι μόνο. Μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας αμφισβητεί τη παραδοσιακή οικογένεια και διδάσκει έτσι στα παιδιά, (γιατροί, νομικοί, καλλιτέχνες, συγγραφείς, δημοσιογράφοι, κ.α) ενώ ανησυχία προκαλεί μία τάση που αναπτύσσεται ήδη σε άλλες χώρες και αποτελεί άλλη μία μορφή παρέμβασης και αυτή είναι τα «σχολικά ιατρικά κέντρα». Πρόκειται για διεύρυνση του ρόλου της σχολικής νοσηλεύτριας που επεκτείνει τη δράση της και σε θέματα αναπαραγωγικής συμβουλευτικής, οδοντιατρικής φροντίδας, ψυχολογικής καθοδήγησης και προτάσεις συμπεριφοράς προς τα παιδιά αντί να περιορίζεται στην αντιμετώπιση έκτακτων προβλημάτων υγείας των παιδιών στο σχολικό ωράριο. ⁽¹⁾

Με την καθοδήγηση τέτοιων ατόμων, ένα παιδί που δεν έχει ωριμότητα να αυτοσυντηρηθεί, να ψηφίζει, να οδηγεί, να παντρεύεται, να εργάζεται, να καταναλώνει αλκοόλ ή να καπνίζει, ένα παιδί για του οποίου τα πταίσματα λογοδοτούν οι γονείς, μαθαίνει να αυτοδιαθέτει το σώμα του, μετατρέποντας τον εαυτό του σε προϊόν σεξουαλικής κατανάλωσης, διαχειριζόμενο (υποτίθεται) και τις συνέπειες, χωρίς να επιτρέπεται στους γονείς να έχουν λόγο επιλεκτικά για αυτή τη συμπεριφορά. Χρόνια σεξουαλικά νοσήματα, εγκυμοσύνες, αμβλώσεις, αντισύλληψη, ψυχολογικά τραύματα, σύγχυση φύλου και οι «θεραπείες»,  όλα τα «δικαιούται» ένα ανήλικο παιδί με τη καθοδήγηση των «μη γονέων».

Οι γονείς βρίσκονται αντιμετωπίζουν καταστάσεις πρωτόγνωρες. Πρέπει να παραιτηθούν από την καθοδήγηση του παιδιού τους; Να αποσυρθούν από το ρόλο τους;  Μήπως τα παιδιά είναι πράγματι ώριμα και δεν τους έχουν ανάγκη; Μήπως πρέπει να αναλάβει το σχολείο και όσοι «ξέρουν καλύτερα»;

Από το εγχειρίδιο σεξ διαπαιδαγώγησης «τα κόκκινα παπούτσια» για το νηπιαγωγείο και την α΄, β΄, γ΄δημοτικού. Οι γονείς είναι από τους κύριους υπαίτιους της σεξουαλικής κακοποίησης του παιδιού. Γιαυτό οι δάσκαλοι, προπονητές, καθηγητές κλπ που είναι «υπεράνω υποψίας» θα αναλάβουν εκείνοι να διαφωτίσουν, να προστατέψουν και να αποκλείσουν το παιδί από τους γονείς …

Το σχολείο δεν ξέρει  να καθοδηγεί στην προσωπική ζωή.

Η σχολική σεξουαλική διαπαιδαγώγηση και όλη η υπόλοιπη σχετική αγωγή ζωής  είναι καταστροφικά συνεπώς το σχολείο (και οι άλλοι ανάλογοι) «δεν ξέρουν καλύτερα» Επιπλέον, παιδιά του εξωτερικού ⁽²⁾ που απλά εγκαταλείφθηκαν από την πρώτη παιδική ηλικία στην πολύωρη αγωγή των κρατικών εκπαιδευτών, (όχι απαραίτητα σεξ. τύπου) βρέθηκαν να παρουσιάζουν ως νέοι ενήλικες σοβαρά προβλήματα αντικοινωνικότητας και σχολική αποτυχία.

Συνεπώς το σχολείο δεν θα πρέπει να είναι αυτό που θα αναλάβει την προσωπική καθοδήγηση των παιδιών.

Αλλά ίσως αναρωτηθεί κάποιος:

Υπάρχουν  επιστημονικά και παιδαγωγικά δεδομένα που επιβεβαιώνουν την ανάγκη για γονεϊκή φροντίδα και έλεγχο; ⁽³⁾

Γνωρίζουμε από εμπειρία πως τα ανήλικα παιδιά δεν διαθέτουν επαρκή ικανότητα κατανόησης ούτε εμπειρία ζωής για να λαμβάνουν σημαντικές αποφάσεις. Η άποψη των παιδιάτρων είναι πως «για τα παιδιά χρειάζεται να υπάρχει  μια προστατευμένη περίοδος κατά την οποία θα ενσωματώσουν με ικανοποιητικό τρόπο ηθικές αρετές και καλές συνήθειες και θα αποκτήσουν ικανότητα αυτοελέγχου, οπότε αργότερα θα μπορούν να επωφελούνται από την αυτονομία τους και τις ευκαιρίες που θα παρουσιαστούν»

Σημαντικός λόγος για να οριοθετήσει ο γονέας την αυτονομία του παιδιού του όσο είναι μικρό είναι το γεγονός ότι οι αποφάσεις του παιδιού βασίζονται σε περιορισμένη εμπειρία για το τί διαδραματίζεται στη κοινωνία,συνεπώς οι αποφάσεις του δεν μπορεί να αποτελούν μέρος ενός αντικειμενικά σχεδιασμένου μελλοντικού προγράμματος ζωής.

Ποια είναι τα επιστημονικά στοιχεία για την ανάπτυξη του παιδικού εγκεφάλου και τις δυνατότητες του ανθρώπου;

Η υπονόμευση των γονεϊκών δικαιωμάτων και η διεύρυνση των δικαιωμάτων των παιδιών συμβαίνει σε μια εποχή που ΚΑΙ οι μελέτες που βασίζονται στις τεχνολογίες απεικόνισης και αξιολογούν την ανάπτυξη του εγκεφάλου, δείχνουν πως τα παιδιά έχουν ανάγκη τους γονείς τους.  

Ο μετωπιαίος λοβός, το κέντρο της κρίσης, ο διευθύνων σύμβουλος του εγκεφάλου, επιτρέπει στο άτομο να μελετά και να σχεδιάζει ενέργειες, να αξιολογεί τις συνέπειες των συμπεριφορών, να εκτιμά τον κίνδυνο και να σκέφτεται στρατηγικά. Ο μετωπιαίος λοβός είναι ακόμη το  «κέντρο αναστολής» του ανθρώπινου εγκεφάλου που εμποδίζει το άτομο να ενεργεί παρορμητικά. Ο μετωπιαίος λοβός αναπτύσσει στην ωριμότητά του συνδέσεις και με πολλές άλλες περιοχές του εγκεφάλου, έτσι ώστε οι εμπειρίες και τα συναισθήματα  που διαμορφώνονται από άλλα κέντρα του εγκεφάλου να υποβάλλονται σε επεξεργασία από αυτό το κέντρο κρίσης.

Ωστόσο, ο μετωπιαίος λοβός δεν ωριμάζει πλήρως μέχρι περίπου την ηλικία των 23 – 25 ετών, συνεπώς η συμβουλή του παιδιού έως αυτή την ηλικία έχει σοβαρή θέση.

Ποιος τρόπος ανατροφής είναι ποιο ωφέλιμος για τα παιδιά;

Έχει βρεθεί πως η καλύτερη ανατροφή προσφέρεται από το γονέα που έχει κύρος στα μάτια του παιδιού. Ο γονέας με κύρος προσφέρει υπεύθυνη ανατροφή και συγχρόνως διεκδικεί από αυτό εύλογες προσδοκίες. Επιβάλλει λογικές κυρώσεις για άσχημη συμπεριφορά, παρακολουθεί τις δραστηριότητες και συμπεριφορές του παιδιού, ενώ ενθαρρύνει την αυτονομία που αναλογεί και ταιριάζει στην ηλικία του.

Τα παιδιά που μεγαλώνουν από γονείς που έχουν κύρος και ενδιαφέρονται είναι πιο επιτυχημένα στο σχολείο, ανεξάρτητα, αυτοδύναμα και λιγότερο επιρρεπή στη κατάθλιψη και το άγχος. Επιπλέον είναι προστατευμένα από εξωτερικούς βλαπτικούς παράγοντες.

Συνεπώς, η τρέχουσα επιστημονική έρευνα δείχνει ότι:

1. Η ανάπτυξη του εγκεφάλου στον άνθρωπο συνεχίζεται για τουλάχιστον 5-10 χρόνια μετά την ολοκλήρωση της φυσικής και ορμονικής ωρίμανσης.
2. Τα παιδιά και οι έφηβοι έχουν ανώριμο ακόμη εγκέφαλο, γεγονός που υποδεικνύει την ανάγκη για ισχυρή καθοδήγηση από τους γονείς στη λήψη αποφάσεων.
3. Τα παιδιά και οι έφηβοι αποδίδουν καλύτερα σε ένα περιβάλλον με κανονισμούς στο οποίο οι γονείς δηλώνουν τις προσδοκίες τους και υπάρχουν συνέπειες για ανάρμοστη συμπεριφορά.
4. Τα παιδιά είναι λιγότερο πιθανό να εμπλακούν σε συμπεριφορές υψηλού κινδύνου εάν έχουν γονείς που τα παρακολουθούν και καθοδηγούν τις δραστηριότητές τους.
5. Το επιτυχημένο πέρασμα από την εφηβεία και η αποφυγή συμπεριφορών υψηλού κινδύνου, επιτρέπει στους νέους να προχωρήσουν με αποτελεσματικότητα σε σταδιοδρομίες ενηλίκων, σχέσεις και ευθύνες.

Είναι αφελές να πιστέψουμε πως οι κρατικοί «εκπαιδευτές» δεν γνωρίζουν τις ανάγκες του παιδιού για καθοδήγηση και την αξία του γονέα. Κατανοούν καλά τόσο την ανωριμότητα των μαθητών όσο και την ανάγκη τους να στηριχθούν από έναν ενήλικα. Γνωρίζουν επίσης και την αξία του γονιού. Χρησιμοποιούν όμως την ανάγκη του νέου για γνώση και εφαρμόζουν ύπουλες μεθόδους, με τις οποίες αφού πρώτα απομακρύνουν τα παιδιά από τους γονείς κατόπιν τους διδάσκουν τις δικές τους  θέσεις.

Για τους παραπάνω λόγους δεν πρέπει να δημιουργείται σύγχυση ή αδράνεια στους γονείς.

Οι επιστημονικές μελέτες, και οι φυσικοί νόμοι υποστηρίζουν σθεναρά το δικαίωμα και την ικανότητα τους να αναθρέψουν εκείνοι τα παιδιά τους. Οι γονείς έχουν τη φυσική εξουσία, τη νομική εντολή και τις επιστημονικές αποδείξεις που τους δίνουν το δικαίωμα να καθορίσουν πώς θα εκπαιδευτούν τα παιδιά τους, ποιες αξίες θα τα χαρακτηρίζουν, και πώς πρέπει να κατευθύνονται οι δραστηριότητές τους.

Όπου οι γονείς έχουν το πρώτο λόγο, τα παιδιά προοδεύουν και μεγαλουργούν. Όπου είναι εγκαταλειμμένα στην κρατική μέριμνα παγιδεύονται στις λάθος επιλογές. Μετατρέπονται σε ανθρώπινα θύματα προορισμένα να τα εκμεταλλεύονται οι «επιτήδειοι» για να ευημερούν εκείνοι.

Πηγές πληροφόρησης:

1.https://www.lifesitenews.com/news/medical-freedom-group-warns-school-based-health-centers-are-threatening-parental-rights/?utm_source=daily-canada-2023-08-15&utm_medium=email

2.https://mumdadandkids.gr/oikogeneia/apotimisi-tou-apotelesmatos-tis-polyoris-frontidas-ton-mikron-paidion-apo-kratikes-ypiresies

3.https://acpeds.org/position-statements/the-roles-responsibilities-and-rights-of-parents

Από https://mumdadandkids.gr/oikogeneia/o-rolos-oi-efthynes-kai-ta-adiamfisvitita-dikaiomata-ton-goneon